Ο Ορθοδοξος Μητροπολίτης Ιγνάτιος άναψε την πρώτη Εβραϊκή δάδα κατά την διάρκεια Εβραϊκής τελετής...

ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΒΡΑΙΟΛΑΤΡΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ!!

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ κ. ΛΟΥΛΗ;

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ!!ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙ ΛΕΕΙ ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΒΑΡΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ!!ΕΡΩΤΗΜΑ??ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ??ΚΑΛΑ ΚΕΡΔΗ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ!!

 Στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου Tatiana live εμφανίστηκε ο Πατρινός γεωπόνος Γιάννης Πετράτος, ο οποίος ως ειδικός είπα την επιστημονική του άποψη για το θαύμα που ισχυριζονται οι κάτοικοι της περιοχής Πέρανι Σαλαμίνας, ότι έγινε την παραμονή των Ταξιαρχών, όταν, όπως λένε, μπροστά από το εκκλησάκι της Παναγίας έσπασε το κλαδί του δένδρου και εμφανίστηκε το πρόσωπο του Ιησού.

Οι κάτοικοι της Σαλαμίναςπεριμένουν την επίσημη ανακοίνωση της Μητροπόλεως Μεγάρων και Σαλαμίνος για το θέμα, ωστόσο θεωρούν σημάδι αυτήν την «Άγια εικόνα», που εμφανίστηκε άξαφνα μπροστά τους σαν «Θείο σημάδι».http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/388672

«Σημάδι των καιρών» στο Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου - Πιστοποιούν εμφάνιση ασκητικής μορφής σε κορμό πεύκου

Για Θεία εμφάνιση με τη ...γραπτή βεβαίωση του Δασαρχείου Πειραιά κάνουν λόγο οι κάτοικοι της περιοχής Πέρανι Σαλαμίνας.

«Εμφανίστηκε το πρόσωπο του Χριστού επάνω σε δέντρο», ισχυρίζονται οι κάτοικοι της περιοχής Πέρανι Σαλαμίνας, οι οποίοι μιλούν για «θαύμα» το οποίο έγινε την παραμονή των Ταξιαρχών. Σύμφωνα με τους πιστούς, όλα έγιναν στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Εισοδίων της Θεοτόκου όταν το κλαδί ενός πεύκου που βρίσκεται στο σημείο, έσπασε και «αποκάλυψε το πρόσωπο του Ιησού».

Να τονίσουμε τις αγνές προθέσεις του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ιερού Ναού καθώς και του Ιερέα Νικόλαου Κούβαρη της Εκκλησίας Αγίας Ζώνης Σαλαμίνας , στην οποία ανήκει το παρεκκλήσιο , οι οποίοι με επιστολή-αίτημα τους ζήτησαν τη συνδρομή της Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής, Πειραιώς και Νήσων για την πραγματοποίηση σχετικής αυτοψίας στο πρωτοφανές εύρημα. Η Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς - σε απάντηση του αιτήματος - διενέργησε μακροσκοπική εξέταση στο εν λόγω δέντρο όπου διαπίστωσαν μορφοποίηση σε δύο στάθμες. Μάλιστα για περαιτέρω ανάλυση τους πρότειναν να απευθυνθούν στην αρμόδια Δασική Υπηρεσία. Όπως και έπραξαν ...

ΠΗΓΗ

link

Οπλα κατά των πολεμίων της Πίστεως

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιος, Δάσκαλος, Κιλκίς  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ  EMAIL ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΤΑΛΙΜΠΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ!!Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΝ ΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ!! ΥΓ: ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΦΙΛΗΣ ΕΧΩ ΤΙΣ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ!!ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ!!ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΕΙ ΣΤΟΝ ΒΑΡΕΜΕΝΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΟΤΙ Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ  ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!!

Α) ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

1) Προστατευτικό των ιερών εικόνων και συμβόλων είναι πρωτίστως αυτό τούτο το προοίμιον του Συντάγματος. Το Σύνταγμα, ως γνωστόν, είναι ψηφισμένο «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Η επίκλησις αυτή του Τριαδικού Θεού αποτελεί το λεγόμενο προοίμιον του Συντάγματος. Τούτο σημαίνει νομικώς ότι όλες οι πράξεις των οργάνων του Κράτους πρέπει να είναι εναρμονισμένες προς το συγκεκριμένο αυτό θρησκευτικό προοίμιον, διότι διαφορετικά είναι απηγορευμένες ως αντισυνταγματικές. Σημαίνει ωσαύτως ότι το Κράτος «θρησκεύεται» και συνεπώς οφείλει να τιμά και να σέβεται απολύτως τις εικόνες και τα σύμβολα της θρησκείας την οποία πρεσβεύει. Η θρησκεία αυτή με βάση το συνταγματικό προοίμιον είναι ή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία πιστεύει εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Απόρροια του σεβασμού αυτού είναι και η ανάρτησις των εικόνων και συμβόλων στους δημόσιους χώρους π.χ. δικαστήρια, σχολεία, δημόσια γραφεία κ.λ.π. από τους οποίους ουδείς έχει το δικαίωμα να αφαιρεί χωρίς να υποστεί τις συνταγματικές συνέπειες.

2) Το άρθρο 3 του Συντάγματος με το οποίον καθιερώνεται ως επικρατούσα θρησκεία του Κράτους η της Ανατολικής Ορθόδοξης του Χριστού Εκκλησίας την οποία οφείλουν να σέβονται όλοι, τιμώντες τα ιερά αυτής σύμβολα.

3) Το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος το οποίο ρητώς ορίζει ότι σκοπός της παιδείας είναι εκτός των άλλων και η ανάπτυξις της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων. Αυτή πρέπει να επιτυγχάνεται στα πλαίσια της επικρατούσης θρησκείας με όλα τα πρόσφορα μέσα που αυτή διαθέτει και βεβαίως με τις ιερές εικόνες και τα σύμβολα.

4) Το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος με το οποίο καθιερώνεται το δικαίωμα αλλά και η υποχρέωση κάθε Έλληνα να υπερασπίζεται το ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Επομένως και ο κάθε εκπαιδευτικός έχει το δικαίωμα να μεριμνά για την τήρηση των ανωτέρω συνταγματικών προβλέψεων στα σχολεία, καταγγέλλοντας αρμοδίως κάθε παραβάτη αυτών μηδέ του Υπουργού Παιδείας εξαιρουμένου.

Β) ΕΚ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΝΟΜΩΝ

1) Το άρθρο 181 του Ποινικού Κώδικα το οποίο προβλέπει τα περί προστασίας της σημαίας μας τιμωρώντας την επί σκοπώ εκδηλώσεως μίσους ή περιφρόνησης αφαίρεσιν, καταστροφή, παραμόρφωση ή ρύπανση της ελληνικής σημαίας, η οποία όμως κατά νόμον φέρει υποχρεωτικά στο επάνω δεξιό άκρο το σύμβολο του Σταυρού.

2) Το άρθρο 198 του Π.Κ. το οποίο τιμωρεί την κακόβουλη βλασφημία, όποιον δηλαδή βρίζει κακόβουλα το Θεό. Ως βλασφημία όμως μπορεί να εκληφθεί και η προς τον ανωτέρω σκοπόν αφαίρεση των εικόνων και άλλων θρησκευτικών συμβόλων.

3) Ο Νόμος 851/1978 ο οποίος επιβάλλει τον Τίμιον Σταυρόν ως το κύριον περιεχόμενο της ελληνικής Σημαίας.

 ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ!!

Τις απειλές σου  αλλού Εβραιολατρη ,όχι σε μένα αν έχεις αυτά που έχουν οι άνδρες να μου κάνεις μήνυση.Να γιατί έχουμε την χειρότερη εκπαίδευση παγκοσμίως με τέτοιους λοβοτομημενους δασκάλους τι να περιμένει κανείς??Πανίβλακα το Σύνταγμα μιλάει και για ανεξιθρησκεία!!

Ρε φιλε να πας να το δεις πάσχεις απο Χριστιανοκαταθλιψη!!Ο μεγάλος εχθρός της πατρίδας μου διότι εσύ είσαι Εβραιολατρης ειναι ο Εβραιοχριστιανισμος!!Αυτός συνεργάστηκε με όλους τους κατακτητές της πατρίδας μου αυτός εσφαξε τους περισσότερους Έλληνες αυτός κατέστρεψε τον Ελληνικό πολιτισμό!!Αν θέλεις ΔΙΑ-λογο μην στέλνεις ΕΔΩ μονολόγους ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΣ  γιατί θα φας απαγορευτικό!!Απολλώνιος

ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΑΣΟΣ!!ΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ 100 ΜΕΡΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΧΙ ΟΚΤΑΩΡΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΜΕ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ!!ΑΝ ΑΓΑΠΑΤΕ ΛΑΜΟΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΖΗΤΗΣΤΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΠΑΠΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΤΩΝ ΤΕΜΠΕΛΗΔΩΝ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!!ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΔΙΟΤΙ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΕΞΩ Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!! ΟΥΣΤ ΛΑΜΟΓΙΑ!! «Δεν υπάρχουν κενά. Θα υπάρχει αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης με έναν βασικό στόχο. Τον στόχο των διορισμών», ανέφερε «Δεν υπάρχει ενδεχόμενο για απεργία διαρκείας, αλλά κλίμα υπονόμευσης των εξετάσεων», είπε ο Νίκος Φίλης αναφορικά με δημοσιεύματα που θέλουν τους εκπαιδευτικούς να απεργούν κατά τη διάρκεια των Πανελληνίων.«Τον Μάιο δεν υπάρχουν κενά, τον Μάιο, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις, προκειμένου τον Σεπτέμβριο να μην υπάρξουν κενά. Δεν υπάρχει λογική (σ.σ. για τις κινητοποιήσεις). Συνεπώς δεν υπάρχει λογική και είναι αδιανόητο να δημιουργείται κλίμα υπονόμευσης των εξετάσεων με τέτοιου είδους εξαγγελίες. Τα κενά καλύφθηκαν κατά το δυνατόν, γιατί το ταμείο είναι συγκεκριμένο. Θα υπάρχει αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης με έναν βασικό στόχο. Τον στόχο των διορισμών«, ανέφερε χαρακτηριστικά μιλώντας στον ANT1.

ΕΔΩ ΣΤΟ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ ΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΠΑΠΑΔΟΠΑΙΔΙΑ!!

15χρονος μαθητής έκανε συγκλονιστική ανακάλυψη και άφησε άναυδους τους αρχαιολόγους. Βρήκε άγνωστη πολιτεία των Μάγιας, υπολογίζοντας το σχήμα αστερισμών. Κανείς δεν ήξερε ότι το ίδιο έκαναν και οι Μάγιας!... 

Ένας 15χρονος Καναδός από το Κεμπέκ ανακάλυψε μία χαμένη πολιτεία των Μάγια, εφαρμόζοντας τη θεωρία του, που θέλει τον πολιτισμό αυτόν να επιλέγει την τοποθεσία, όπου θα οικοδομήσει τις πόλεις του με βάση το σχήμα των αστερισμών, σε έναν συσχετισμό που κανείς επιστήμονας δεν είχε σκεφτεί μέχρι σήμερα. Προκαλώντας τον θαυμασμό της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ο Ουίλιαμ Γκαντουρί από το Κεμπέκ, παθιασμένος με τον πολιτισμό των Μάγια, ανέλυσε 22 αστερισμούς για να διαπιστώσει ότι εάν συνέδεε επάνω στον χάρτη τα επιμέρους αστέρια των αστερισμών, έπαιρνε ένα σχήμα που αντιστοιχούσε στις τοποθεσίες 117 πολιτειών των Μάγια. Με βάση αυτή τη θεωρία ανέλυσε στη συνέχεια τον 23ο αστερισμό, που περιλαμβάνει τρία αστέρια και δύο μόνο πόλεις των Μάγια στον χάρτη. Σύμφωνα με τη θεωρία, θα έπρεπε, κατά συνέπεια, να υπάρχει και μία 118η πολιτεία του αρχαίου πολιτισμού σε μία απομακρυσμένη και χωρίς πρόσβαση περιοχή της χερσονήσου του Γιουκατάν στο Μεξικό. Η ανάλυση του οπτικού υλικού από δορυφορικές λήψεις διαφόρων διεθνών διαστημικών υπηρεσιών (της καναδικής Διαστημικής Υπηρεσίας, της NASA και της ιαπωνικής Jaxa) αποκάλυψε τελικά μία πυραμίδα και περί τα τριάντα κτίρια στο ακριβές σημείο όπου τοποθετείται το τρίτο αστέρι του 23ου αστερισμού, όπως ακριβώς υπέδειξε ο νεαρός. Όπως δήλωσε στην εφημερίδα Le Journal de Montreal ο ειδικός Τηλεεντοπισμού στο Πανεπιστήμιο του Νιου Μπράνσγουικ , Δρ. Αρμάν ΛαΡόκ , το οπτικό υλικό παραπέμπει σε ένα σύνολο γεωμετρικών σχημάτων, τετραγώνων και τριγώνων, που δεν μπορούν να αποδοθούν σε φυσικά φαινόμενα.... 

Για «τζιχαντιστές μητροπολίτες που καλλιεργούν το μίσος» μίλησε την Τετάρτη ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης.(ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΙΩΧΝΕΙΣ ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ?) Όπως ανέφερε, το μάθημα των θρησκευτικών δεν θα καταργηθεί, αλλά θα αναμορφωθεί γιατί δεν μπορεί να είναι «ομολογία πίστεως και ώρα του παιδιού» στα σχολεία. «Θα δοθεί στο μάθημα και πολιτισμική έμφαση, γιατί έχουμε και τους μετανάστες» εξήγησε στον ΑΝΤ1 ο υπουργός.Κάποιος να πει στον Υπουργό ότι ένοχοι δεν είναι οι Μητροπολίτες αλλά ο Ιησούς με τα κηρύγματα μίσους στην Καινή!!

Ο Νίκος Φίλης διευκρίνισε ότι «κληρικοί θα πηγαίνουν στο σχολείο, αλλά όχι για να επιτηρούν τους θεολόγους και αφότου τελειώσει το μάθημα, όπως πήγαιναν επί ώρες Μητροπολίτες». «Να τους υποδεικνύουν πώς θα διδάσκουν τη θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη... Αυτό είναι ξέφραγο αμπέλι» δήλωσε δε.

Όπως ανέφερε ο υπουργός, «ο ρόλος του σχολείου είναι η μάθηση, όχι τα κηρύγματα, τα κηρύγματα γίνονται στην εκκλησία».

Ως προς τα ολοήμερα σχολεία ο κ. Φίλης δήλωσε ότι όλες οι κατηγορίες θα καλυφθούν και αυτές, δηλαδή όπου δεν εργάζονται και οι δυο γονείς γιατί υπάρχουν περιπτώσεις γονέων που ψάχνουν για δουλειά ή για εποχιακή δουλειά που είναι ουσιαστικά μαύρη εργασία και δεν μπορεί να αποδειχθεί.

Δήλωσε ακόμη ότι αύξησε τον αριθμό στα νηπιαγωγεία στα 14 παιδιά γιατί θέλει να πάνε στα νηπιαγωγεία και τα προνήπια και δεν πρόκειται να καταργηθεί κανένα νηπιαγωγείο ακόμη και έχει 6-7 παιδιά.

Για τις απειλές των καθηγητών για απεργία μέσα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις ο υπουργός είπε ότι «είναι αδιανόητο να δημιουργείται ένα κλίμα υπονόμευσης των εξετάσεων. Τα κενά στα σχολεία δεν θα υπάρχουν το Μάιο.... Διαμορφώνονται οι προϋπόθεσης για να μην υπάρξουν το φθινόπωρο.» «Αυτά υποκινούνται από τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς» πρόσθεσε ο κ. Φίλης.

Αναφορικά με τη διαπραγμάτευση δήλωσε ότι «λειτουργούμε με βάση τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε τον Αύγουστο» «Οι άλλοι ήταν ''yes men''» είπε χαρακτηριστικά.

ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΕΦΡΑΙΜ,ΤΙΣ "ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ" ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΜΚΟ ΠΟΥ ΕΚΕΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ?ΤΗΝ ΑΜΥΘΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ??ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΣΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΝΑ  ΜΑΘΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΛΗΣΤΩΝ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΤΗΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ!!

ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΛΗΞΙΑ!!

Στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ που καταγράφει όλα όσα συνέβησαν στηνΑμφίπολη το 2014 προχώρησαν δημοσιογράφοι, μουσικοί και ζωγράφοι που ένωσαν τις δυνάμεις τους, μέσω του fonh.gr και του Μουσείου Τύπου Σερρών της Κοινωφελούς Επιχείρησης του δήμου Σερρών (ΚΕΔΗΣ).

Πατρίδα: Το κείμενο αυτό είναι η μετάφραση από τα γαλλικά του λήμματοςPATRIE, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην Εγκυκλοπαίδεια του Ντιντερό και του Ντ' Αλαμπέρ (Encyclopedie de Diderot et d' Alembert). Το λήμμα αυτό γράφτηκε την 1η Δεκεμβρίου 1765, από τον Louis de Jaucourt (D.J.).

Ο Ρήτορας που ασχολείται λίγο με τη λογική, ο γεωγράφος που δεν τον απασχολεί παρά μόνο η θέση των τόπων και ο χυδαίος λεξικογράφος θεωρούν σαν πατρίδα τον τόπο γέννησης, όποιος και αν είναι αυτός.

Αλλά ο φιλόσοφος γνωρίζει ότι αυτή η λέξη προέρχεται από το λατινικό pater, που αντιπροσωπεύει έναν πατέρα και παιδιά και επομένως εκφράζει την έννοια που αποδίδουμε στην οικογένεια, στην κοινωνία, στο ελεύθερο κράτος, του οποίου αποτελούμε μέλη, και του οποίου οι νόμοι εξασφαλίζουν τις ελευθερίες μας και την ευτυχία μας.

Δεν υπάρχει πατρίδα κάτω από το ζυγό του δεσποτισμού.

Τον περασμένο αιώνα, ο Colbert συνέχεε τη βασιλική επικράτεια με την πατρίδα. Τελικά, ένας σύγχρονός μας, παρουσίασε μια διατριβή γι αυτή τη λέξη, στην οποία προσδιόρισε με τόση χάρη και ακρίβεια, τη σημασία αυτού του όρου, τη φύση του και την ιδέα που πρέπει να του αποδώσουμε, που θα έκανα λάθος αν δεν εμπλούτιζα, ή μάλλον διαμόρφωνα, το άρθρο μου βασισμένο σε σκέψεις αυτού του πνευματικού ανθρώπου.

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δε γνώριζαν τίποτα πιο αγαπητό και πιο ιερό από την πατρίδα.

Έλεγαν ότι χρωστούν τα πάντα σ' αυτή. Ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο για το οποίο να αξίζει κανείς να πάρει εκδίκηση, εκτός από την πατρίδα και τον πατέρα.

Ότι δεν πρέπει κανείς να έχει άλλους φίλους εκτός από τους φίλους της πατρίδας.

Ότι, απ' όλους τους οιωνούς, ο καλύτερος είναι να μάχεται κανείς γι αυτήν.

Ότι είναι ωραίο, ότι είναι γλυκό να πεθάνει κανείς για να την υπερασπιστεί.

Ότι οι ουρανοί δεν αποκαλύπτονται παρά μόνο σε σ' αυτούς που την έχουν υπηρετήσει. Κατ' αυτόν τον τρόπο μιλούσαν οι δικαστές, οι πολεμιστές και ο λαός.

Τι αντίληψη λοιπόν είχαν διαμορφώσει για την πατρίδα;

H πατρίδα, έλεγαν, είναι μια γη που όλοι όσοι την κατοικούν ενδιαφέρονται για την διατήρησή της, που κανείς δεν θέλει να την εγκαταλείψει, γιατί κανείς δεν εγκαταλείπει την ευτυχία του, και όπου οι ξένοι αποζητούν ένα άσυλο.

Είναι μια τροφός που προσφέρει το γάλα της με τόση ευχαρίστηση, όση νιώθουν αυτοί που το δέχονται.

Είναι μια μητέρα που αγαπά όλα τα παιδιά της, που δεν τα ξεχωρίζει παρά μόνο όσο ξεχωρίζουν από μόνα τους.

Που επιθυμεί να υπάρχει και η αφθονία και η μετριότητα, αλλά καθόλου φτώχεια.

Μεγάλοι και μικροί, αλλά κανένας στερημένος. Που, ακόμα και σ' αυτή την άνιση μοιρασιά, διατηρεί ένα βαθμό ισότητας, ανοίγοντας σε όλους το δρόμο για τις πρώτες θέσεις.

Που δεν αντέχει να υποφέρει καμιά δυστυχία μέσα στην οικογένεια, παρά μόνο αυτές που δεν μπορεί να αποφύγει, την αρρώστια και τον θάνατο.

Που θεωρεί ότι δεν έχει κάνει τίποτα γεννώντας απλά τα παιδιά της, αν δεν τους εξασφαλίσει και την καλή ζωή.

Είναι μια δύναμη παλιά όσο και η κοινωνία, θεμελιωμένη στη φύση και την τάξη.

Μια δύναμη ανώτερη από κάθε άλλη που υπάρχει στα σπλάχνα της, άρχοντες, δικαστές, έφοροι, σύμβουλοι ή βασιλιάδες.

Μια δύναμη που υποτάσσει στους νόμους της τόσο αυτούς που διοικούν στο όνομά της, όσο και αυτούς που διοικούνται.

Είναι μια θεότητα που δέχεται προσφορές, μόνο και μόνο για να τις διαμοιράσει , που αποζητά μάλλον το συναισθηματικό δέσιμο παρά την πίστη, που χαμογελάει όταν κάνει το καλό και δυσανασχετεί όταν κατακεραυνώνει.

Τέτοια είναι η πατρίδα! Η αγάπη που της έχουμε οδηγεί στην πραότητα των ηθών και η πραότητα των ηθών οδηγεί στην αγάπη για την πατρίδα.

Αυτή η αγάπη είναι η αγάπη για τους νόμους και το καλό της πολιτείας, αγάπη που αναπτύσσεται μόνο στις δημοκρατίες.

Είναι μια πολιτική αρετή, βάσει της οποίας κανείς απαρνείται τον εαυτό του, προκρίνοντας το κοινό συμφέρον έναντι του δικού του. Είναι ένα συναίσθημα και όχι μια συνέπεια. Ο τελευταίος άνθρωπος σε ένα κράτος μπορεί να έχει αυτό το συναίσθημα, όπως ακριβώς και ο αρχηγός της δημοκρατίας.

Η λέξη πατρίδα είναι μια από τις πρώτες λέξεις που τα παιδιά ψέλλιζαν στους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους.

Ήταν το πνεύμα των συζητήσεων και η κραυγή του πολέμου.

Εμπλούτιζε την ποίηση, διήγειρε τους ρήτορες, κυριαρχούσε στη γερουσία, αντηχούσε στο θέατρο και στις λαϊκές συνελεύσεις. Ήταν χαραγμένη στα μνημεία.

Ο Κικέρων έβρισκε αυτή τη λέξη τόσο προσφιλή, που την προτιμούσε από κάθε άλλη, όταν μιλούσε για τα συμφέροντα της Ρώμης.

Υπήρχαν επίσης, στους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους, συνήθειες που τάφοι, επιτάφιοι λόγοι, ήταν όλα πηγές του πατριωτισμού.

Υπήρχαν επίσης πραγματικά λαϊκά θεάματα, όπου όλες οι τάξεις διασκέδαζαν από κοινού. Βήματα όπου η πατρίδα, μέσω των λόγων των ρητόρων, διαβουλευόταν με τα παιδιά της, πάνω στα μέσα που θα τα καθιστούσαν ευτυχισμένα και ελεύθερα.

Αλλά ας περάσουμε στην απαρίθμηση των στοιχείων που θα αποδείξουν όλα όσα έχουμε ήδη αναφέρει.

Όταν οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες στη Σαλαμίνα, άκουγε κανείς από τη μια πλευρά τη φωνή ενός αυτοκρατορικού άρχοντα που ωθούσε σκλάβους στη μάχη και από την άλλη τη λέξη πατρίδα που κινητοποιούσε ελεύθερους ανθρώπους.

Οι Έλληνες δεν είχαν τίποτα πιο πολύτιμο από την αγάπη για την πατρίδα. Το να εργάζονται γι αυτήν ήταν η ευτυχία και η δόξα τους.

Ο Λυκούργος, ο Σόλων, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης προτιμούσαν την πατρίδα τους από κάθε τι άλλο στον κόσμο.

Ο ένας, σε ένα πολεμικό συμβούλιο που οργανώθηκε από τη δημοκρατία, βλέπει το μπαστούνι του Ευρυβιάδη να σηκώνεται κατά πάνω του. Δεν απαντά παρά με τις παρακάτω τρεις λέξεις: χτύπα, αλλά άκουσε.

Ο Αριστείδης, αφού για μακρό διάστημα διαχειριζόταν τις δυνάμεις και τα οικονομικά της Αθήνας, δεν άφησε ούτε καν αυτά που χρειαζόταν για να ταφεί.

Οι γυναίκες στη Σπάρτη ήθελαν να αρέσουν όπως θέλουν και οι δικές μας. Αλλά θεωρούσαν ότι θα έφταναν πιο σίγουρα στο στόχο αυτό, αν συνδύαζαν το ζήλο για την πατρίδα με τις χάρες.

Πήγαινε, γιε μου, έλεγε η μια, εξοπλίσου για να υπερασπιστείς την πατρίδα και γύρισε ή με την ασπίδα σου ή πάνω στην ασπίδα σου, δηλαδή, νικητής ή νεκρός.

Παρηγορήσου, έλεγε η άλλη σε έναν από τους γιούς της, παρηγορήσου για το πόδι που έχασες, γιατί δε θα κάνεις ούτε βήμα χωρίς να σου θυμίζει ότι υπερασπίστηκες την πατρίδα.

Μετά τη μάχη στα Λεύκτρα, όλες οι μητέρες αυτών που είχαν χαθεί μαχόμενοι χαίρονταν, σε αντίθεση με τις άλλες, που έκλαιγαν πάνω στους γιους τους, που επέστρεφαν ηττημένοι. Περηφανεύονταν ότι έφερναν άντρες στον κόσμο, γιατί, από την κούνια ακόμα, τους παρουσίαζαν την πατρίδα σαν πρώτη τους μητέρα.

Η Ρώμη, που είχε δεχτεί από τους Έλληνες την ιδέα ότι έπρεπε να διαμορφώσει πατρίδα, τη χάραξε πολύ βαθιά στην καρδιά των πολιτών της.

Υπήρχε ακόμα αυτή η ιδιαιτερότητα στους Ρωμαίους, ότι συνέδεαν ορισμένα θρησκευτικά συναισθήματα με την αγάπη που είχαν για την πατρίδα τους.

Αυτή η πόλη που είχε θεμελιωθεί με τους καλύτερους οιωνούς, αυτός ο Ρωμύλος που ήταν ταυτόχρονα ο βασιλιάς και ο θεός τους, αυτό το καπιτώλιο που ήταν αιώνιο όπως και η πόλη και η πόλη αιώνια όπως και ο ιδρυτής της, προξενούσαν στους Ρωμαίους εξαιρετική εντύπωση.

Ο Βρούτος, για να διατηρήσει την πατρίδα του, αποκεφάλισε τους γιούς του. Και μια τέτοια ενέργεια θα φαινόταν αφύσικη μόνο σε αδύναμα πνεύματα. Χωρίς το θάνατο των δυο προδοτών, η πατρίδα του Βρούτου θα εξέπνεε εν των γενάσθαι.

Ο Valerius Publicola δεν είχε παρά να αναφέρει το όνομα της πατρίδας για να καταστήσει λαϊκότερη τη Γερουσία.

Ο Menenius Agrippa, για να οδηγήσει τον κόσμο από τον Ιερό Λόφο[1] στην καρδιά της δημοκρατίας. Η Veturia, για να αφοπλίσει το γιο της, τον Καριολάνο[2]. Οι Manlius, Camille και Scipion, για να νικήσουν τους εχθρούς των Ρωμαίων. Οι δυο Κατώνες, για να διατηρήσουν τους νόμους και τα αρχαίο ήθη. Ο Κικέρων, για να τρομάξει τον Αντώνιο και να κεραυνοβολήσει τον Κατιλίνα.

Έχει λεχθεί ότι αυτή η λέξη πατρίδα περιείχε μια μυστική αρετή, όχι για να καθιστά τους πιο δειλούς γενναίους, κατά την έκφραση του Lucien, αλλά επίσης για να γεννά ήρωες σε κάθε γενιά, για να πραγματοποιεί κάθε είδους θαύματα. Καλύτερα να πούμε ότι, στο πνεύμα αυτών των Ελλήνων και Ρωμαίων, υπήρχαν αρετές που τους καθιστούσαν ευαίσθητους στο νόημα της λέξης.

Δεν αναφέρομαι σε αυτές τις μικρές αρετές που αποσπούν επαίνους σαν ανταμοιβή στις μικρής κλίμακας κοινωνίες μας.

Εννοώ αυτές τις ιδιότητες του πολίτη, αυτή τη δύναμη ψυχής που μας κάνει να πραγματοποιούμε και να υπομένουμε μεγάλα έργα για το κοινό καλό.

Ο Fabius χλευάστηκε, περιφρονήθηκε, προσβλήθηκε, από το συναγωνιστή του και από το στρατό του. Χωρίς να δώσει σημασία, δεν άλλαξε τίποτα από το σχέδιό του, χρονοτρίβησε κι άλλο και έφτασε σχεδόν στο σημείο να νικήσει τον Αννίβα.

Ο Regulus, για να εξασφαλίσει ένα πλεονέκτημα για τη Ρώμη απορρίπτει την ανταλλαγή αιχμαλώτων, ενώ είναι ο ίδιος αιχμάλωτος και επιστρέφει στην Καρχηδόνα, όπου τον περιμένουν βασανιστήρια. Τα ίχνη του Decius τον εκθέτουν, στέλνοντάς τον σε σίγουρο θάνατο.

Στο βαθμό που θεωρούμε αυτούς τους πολίτες στρατηγούς σαν επιφανείς ανόητους και τις πράξεις τους σαν θεατρινίστικες αρετές, δε γνωρίζουμε καλά τη λέξη πατρίδα.

Ίσως να μην ακούστηκε αυτή η ωραία λέξη με περισσότερο σεβασμό, περισσότερη αγάπη, περισσότερη αξία, από την εποχή του Fabricius.

Όλοι γνωρίζουν αυτό που είπε στον Πύρρο: «Κρατήστε το χρυσό σας και τις τιμές σας, εμείς οι Ρωμαίοι, είμαστε όλοι πλούσιοι, γιατί η πατρίδα, για να μας ανεβάσει στα υψηλά αξιώματα, δε μας ζητάει παρά μόνο την αξία μας». Αλλά δεν γνωρίζουν όλοι ότι το ίδιο θα έλεγαν και χίλιοι άλλοι Ρωμαίοι.

Αυτός ο πατριωτικός τόνος ήταν ο γενικός τόνος σε μια πόλη, όπου όλοι οι κανόνες ήταν ηθικοί. Γι' αυτό και η Ρώμη φάνηκε στον Κυνέα, τον πρεσβευτή του Πύρρου, σαν ναός και η Σύγλητος σαν μια ακτινοβολούσα συνέλευση.

Τα πράγματα άλλαξαν μαζί με τα ήθη. Προς το τέλος της δημοκρατίας δεν αναγνώριζαν πια τη λέξη πατρίδα παρά για να τη βεβηλώσουν.

Ο Κατιλίνας και οι εξοργισμένοι συνεργοί του καταδίκαζαν σε θάνατο όποιον τη πρόφερε ακόμα στη ρωμαϊκή γλώσσα.

Ο Κράσσος και ο Καίσαρας δεν τη χρησιμοποιούσαν παρά για να συγκαλύψουν τη φιλοδοξία τους.

Κι όταν στη συνέχεια ο ίδιος ο Καίσαρας, διαβαίνοντας το Ρουβικώνα, είπε στους στρατιώτες του ότι θα έπαιρνε εκδίκηση για τις προσβολές που είχε δεχθεί η πατρίδα, έκανε κατάχρηση της δύναμης του στρατεύματός του.

Δεν μάθαιναν πια να αγαπούν την πατρίδα όσοι δειπνούσαν σαν τον Κράσσο, οικοδομούσαν σαν το Βερρές, κατέστρωναν σχέδια τυραννίας σαν τον Καίσαρα, κολάκευαν τον Καίσαρα σαν τον Αντώνιο.

Παρ' όλ' αυτά γνωρίζω ότι μέσα σ' αυτή την κατάρρευση, της διακυβέρνησης και των ηθών, έβλεπε κανείς ακόμα κάποιους Ρωμαίους να αγωνιούν για το καλό της πατρίδας τους.

Ο Titus Labienus είναι ένα παράδειγμα πολύ ξεχωριστό. Αντιμετωπίζοντας με ανωτερότητα της ελκυστικές φιλοδοξίες, ο φίλος του Καίσαρα, ο σύντροφος και συχνά το μέσον για τις νίκες του τελευταίου, εγκατέλειψε χωρίς δισταγμό μια σίγουρη προοπτική. Και θυσιαζόμενος για την αγάπη της πατρίδας του, επέλεξε το κόμμα του Πομπήιου, όπου ρίσκαρε τα πάντα και όπου, ακόμα και σε περίπτωση επιτυχίας, δεν θα έβρισκε παρά πολύ μέτρια αναγνώριση.

Όμως τελικά η Ρώμη υπό τον Τιβέριο ξέχασε κάθε αγάπη για την πατρίδα. Και πώς άλλωστε θα μπορούσε να τη διατηρήσει;

Έβλεπε κανείς τη ληστεία συνδεδεμένη με την εξουσία, τη μηχανορραφία και την ίντριγκα να διαφεύγουν από κατηγορίες, όλα τα πλούτη στα χέρια των λίγων, μια υπερβολική χλιδή να αποτελεί προσβολή προς την ακραία ανέχεια, τον καλλιεργητή να θεωρεί το χωράφι του απλή πρόφαση για κακομεταχείριση.

Κάθε πολίτης να απαξιώνει το γενικό καλό, και να ενδιαφέρεται μόνο για το δικό του. Όλες οι αρχές της διακυβέρνησης είχαν διαφθαρεί. Όλοι οι νόμοι βασίζονταν στη θέληση του κυρίαρχου.

Περισσότερη δύναμη στη Σύγκλητο, σήμαινε μεγαλύτερη σιγουριά για τους ιδιώτες.

Οι Συγκλητικοί που θα ήθελαν να υπερασπιστούν τη δημόσια ελευθερία ρίσκαραν τη δική τους. Δεν ήταν παρά μια καλυμμένη τυραννία, που ασκούνταν υπό τον ίσκιο της ποίησης, κι αλλοίμονο σε όποιον το αντιλαμβανόταν.

Το να παρουσιάσει κανείς τους φόβους του σήμαινε να τους πολλαπλασιάσει.

Ο Τιβέριος αποτραβήχτηκε στο νησί του Κάπρι, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον Seianus. Και ο Seianus, αντάξιος ενός τέτοιου αφεντικού, έκανε ό,τι απαιτούνταν για να πνίξει στους Ρωμαίους κάθε αγάπη για την πατρίδα τους.

Τίποτα δε δοξάζει περισσότερο τον Τραϊανό από το ότι ξαναζωντάνεψε τα συντρίμμια. Έξι τύραννοι, εξίσου βάναυσοι, σχεδόν όλοι μανιακοί, συχνά ηλίθιοι, προηγήθηκαν από τον Τραϊανό στο θρόνο. Οι θητείες του Τίτου και του Νέρβα ήταν πού σύντομες για να μπορέσουν να αποκαταστήσουν την αγάπη της πατρίδας. Ο Τραϊανός κατέστρωσε σχέδιο για να υπερβεί όλ' αυτά. Ας δούμε πως τα κατάφερε.

Άρχισε λέγοντας στον Saburanus, πραιτοριανό αξιωματούχο, δίνοντάς του το σύμβολο αυτού του αξιώματος, που ήταν ένα ξίφος:

«Πάρε αυτό το όπλο, για να το χρησιμοποιήσεις προς υπεράσπισή μου αν κυβερνάω σωστά τη πατρίδα μου, ή εναντίον μου αν συμπεριφέρομαι άσχημα». Ήταν σίγουρος για τις ενέργειές του.

Αρνήθηκε τα χρήματα που δέχονταν οι νέοι αυτοκράτορες από τις πόλεις.

Ελάττωσε σημαντικά τους φόρους, πούλησε ένα μέρος των αυτοκρατορικών κατοικιών σε όφελος του κράτους. Έδωσε παροχές σε όλους τους φτωχούς πολίτες.

Εμπόδισε τους πλούσιους να πλουτίσουν υπερβολικά.

Αυτοί που τους έδωσε αξιώματα, οι θυσαυροφύλακες, οι πραίτορες, οι ανθύπατοι, δεν είχαν παρά μόνο ένα μέσο για να τα διατηρήσουν. Να φροντίσουν για την ευτυχία του λαού.

Επανέφερε την αφθονία, την τάξη και τη δικαιοσύνη στις επαρχίες και στη Ρώμη, όπου το παλάτι του ήταν ανοικτό στο κοινό όσο και οι ναοί, ιδιαίτερα σε αυτούς που αντιπροσώπευαν τα συμφέροντα της πατρίδας.

Όταν ο κόσμος έβλεπε τον άρχοντα του κόσμου να υποτάσσεται στο νόμο, να δίνει στη Γερουσία την αίγλη και την εξουσία, να μην κάνει τίποτα χωρίς συνεννόηση με αυτήν, να μην αντιμετωπίζει το αυτοκρατορικό αξίωμα παρά σαν μια απλή αρμοδιότητα υπόλογη στην πατρίδα, επί τέλους το καλό φάνηκε να αποκτά υπόσταση για το μέλλον.

Ο κόσμος δεν ήταν πια μαζεμένος.

Οι γυναίκες χαίρονταν που είχαν δώσει παιδιά για την πατρίδα.

Οι νέοι μιλούσαν μόνο για την προβάλλουν.

Οι γέροντες ξαναέπαιρναν δυνάμεις για να την υπηρετήσουν.

Όλοι φώναζαν ευτυχισμένη πατρίδα! Δοξασμένος αυτοκράτορας!

Όλοι κατ' ευφημισμό απέδωσαν στον καλύτερο από τους πρίγκηπες έναν τίτλο που ενσωμάτωνε όλους τους τίτλους, πατέρα της πατρίδας.

Αλλά όταν τη θέση την κατέλαβαν καινούρια τέρατα, η διακυβέρνηση ξέπεσε πάλι. Οι στρατιώτες πούλησαν την πατρίδα και δολοφόνησαν τους αυτοκράτορες για να πάρουν νέα αμοιβή.

Μετά από αυτές τις λεπτομέρειες, δεν έχω την ανάγκη να αποδείξω ότι δεν μπορεί να υπάρξει πατρίδα στα κράτη που είναι υπόδουλα.

Έτσι κι αυτοί που ζουν κάτω από τον ανατολικό δεσποτισμό, όπου δεν γνωρίζουν άλλο νόμο από τη θέληση του άρχοντα, άλλες συνήθειες από τη λατρεία των ιδιοτροπιών του, άλλες αρχές διακυβέρνησης από τον τρόμο, όπου καμιά περιουσία και κανένα κεφάλι δεν έχουν σιγουριά.

Αυτοί δεν έχουν καθόλου και δεν γνωρίζουν καν τη λέξη, που είναι η πραγματική έκφραση της ευτυχίας.

Με το ζήλο που με παρακινεί, λέει ο Αββάς Κογιέ, έχω μελετήσει σε πολλά μέρη ανθρώπους από όλες τις τάξεις: Πολίτες, τους είπα, γνωρίστε την πατρίδα! Ο άνθρωπος του λαού έκλαψε, ο δικαστής έσμιξε τα φρύδια του τηρώντας μια σκυθρωπή σιωπή, ο στρατιωτικός ορκίστηκε, ο αυλικός με χλεύασε, ο τραπεζίτης με ρώτησε αν ήταν το όνομα ενός καινούριου κτήματος. Οι άνθρωποι της θρησκείας, οι οποίοι, όπως ο Αναξαγόρας, δείχνουν με το δάκτυλο στον ουρανό όταν τους ρωτούν που είναι η πατρίδα, δεν είναι τυχαίο που δεν τη χαίρονται καθόλου σ' αυτή τη γη.

Ένας ευγενής που είναι γνωστός τόσο από τις ομιλίες τους όσο και από τα γραπτά του, έχει γράψει κάπου, ίσως με υπερβολική πικρία, ότι στη χώρα του η φιλοξενία έχει μετατραπεί σε πολυτέλεια, η ευχαρίστηση σε κραιπάλη, οι άρχοντες σε αυλικούς, οι αστοί σε μικροαστούς. Αν είναι όντως έτσι, τι κρίμα, η αγάπη για την πατρίδα δε θα μπορούσε να ξαναγεννηθεί.

Οι διεφθαρμένοι πολίτες είναι πάντα έτοιμοι να κατασπαράξουν την πατρίδα τους ή να προκαλέσουν αναταραχές και φατρίες που είναι τόσο καταστροφικές για το κοινό καλό. (D.J.)

[1] O Ιερός Λόφος ήταν ένα ύψωμα έξω από τη Ρώμη, όπου κατέφυγαν οι πληβείοι κατά την εξέγερση του 495 π.Χ (Ανταίος)

[1] Ο Καριολάνος, αφού εκδιώχθηκε από τη Ρώμη, βάδισε εναντίον της επικεφαλής μιας στρατιάς Βόλσκων. Η μητέρα του Veturia και η μνηστή του τον έπεισαν να αποσυρθεί επικαλούμενες την πατρίδα τους τη Ρώμη. (Ανταίος)

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΑΝΤΑΙΟΣ τεύχος 1ο (Ιούνιος - Ιούλιος 2015)

ΘΑΥΜΑ Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ!!ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΕΙΧΑΜΕ ΓΡΑΨΕΙ ΠΡΩΤΟΙ!!ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ!! http://apollonios.pblogs.gr/2013/11/thayma-o-taxiarhhs-stamathse-ta-dakrya-kai-shkwthhke-kai-efyge-a.html  ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΘΑΜΕ ΠΟΥ ΠΗΓΕ!!!ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΒΡΕΘΗΚΕ Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΛΑΤΡΕΣ!!

ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟ!!! ΔΕΙΤΕ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!

ΓΙΑ ΘΑΥΜΑ ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΠΟΥ ΤΡΑΒΗΞΑΝ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!!!

Συζητήσεις, εικασίες και εκτιμήσεις έχει τροφοδοτήσει από την Τετάρτη στον Μανταμάδο μία φωτογραφία της ανάγλυφης εικόνας του Αρχάγγελου για την οποία ο προσκυνητής που την προσκόμισε στο ναό, ενημερώνοντας τους ιερείς, υποστηρίζει ότι αποτυπώνεται "με ανθρώπινη μορφή" ο Άγιος στη χάρη του οποίου σπεύδουν εκατοντάδες προσκυνητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό καθόλη τη διάρκεια του έτους.

Φωτογραφία 1 : η επίμαχη φωτογραφία / φωτογραφία 2: η επίμαχη φωτογραφία σε ζουμ / φωτογραφία 3: κανονική φωτογραφία

    του Στρατή Σαμιώτη / εφημερίδα Τα ΝΕΑ της Λέσβου  ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Σχόλιο Δημήτρη Σωτηρόπουλου: Γνωρίζοντας αρκετά πράγματα για τη φωτογραφία και την δυνατότητα δημιουργίας ψεύτικων εικόνων, μπορώ να πω με βεβαιότητα 100% πως ΔΕΝ πρόκειται σίγουρα για αντανακλάσεις του φωτός που έβγαλαν αυτό το αποτέλεσμα στην επίμαχη φωτογραφία.

Κι αυτό διότι, αν συγκρίνει κανείς καλά την φωτό 2 και 3, θα παρατηρήσει ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ σε αυτές (πολυέλαιος, πόρτες, παράθυρα κλπ). Ούτε βέβαια έχει να κάνει με οπτική γωνία (που είναι σχεδόν η ίδια), ενώ το φως δεν είναι ικανό να παραμορφώσει σε τέτοιο βαθμό την εικόνα, η οποία μάλιστα (φωτό 2), έχει εξαιρετικές λεπτομέρειες στο πρόσωπο του Ταξιάρχη!

Προς το παρόν δεν έχει ξεκαθαρίσει αν η φωτογραφία υπέστη κάποια αλλοίωση: Αυτό θα φανεί μόνο αν εκείνοι που την τράβηξαν παραδώσουν τα αρχεία σε κάποιους ειδικούς, έτσι ώστε να διαπιστωθεί αν επεξεργάστηκαν.

Η φωτογραφία

Ο προσκυνητής που προσκόμισε τη φωτογραφία στους ιερείς την Τετάρτη επισκέπτεται οικογενειακώς το προσκύνημα του Μανταμάδου κάθε χρόνο από την περιοχή των Γιαννιτσών όπου κατοικούν. «Κάθε χρόνο 8 Νοεμβρίου ερχόμαστε στον Ταξιάρχη για τη χάρη του Αγίου, καθώς έχουμε τάξει το παιδί μας που έχει το όνομα του, Ταξιαρχούλα» ανέφερε στα "Νέα της Λέσβου" (εκφράζοντας την επιθυμία να διατηρηθεί η ανωνυμία του, αν και τα στοιχεία του είναι διαθέσιμα προς κάθε υπεύθυνο).

Η οικογένεια είχε βρεθεί και το καλοκαίρι στο προσκύνημα του Μανταμάδου οπότε και έγινε η λήψη της φωτογραφίας που προσκόμισε χθες και στην εφημερίδα μας.

«Όταν ήρθαμε το καλοκαίρι βγάλαμε φωτογραφίες αλλά δεν αντιλήφθηκα άμεσα αυτό το οποίο διαπίστωσα στη συνέχεια όταν επιστρέψαμε στην πατρίδα μας, τα Γιαννιτσά» μας είπε ο προσκυνητής. Και συνέχισε: «Μείναμε έκπληκτοι όταν διαπιστώσαμε πως το πρόσωπο του Αγίου είχε αποτυπωθεί ως κανονικό ανθρώπινο και όχι ως την ανάγλυφη εικόνα που γνωρίζουμε όλοι.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να αποτυπωθεί με κάθε λεπτομέρεια στο χαρτί της εφημερίδας, βλέπετε όμως στη φωτογραφία ότι η μορφή της εικόνας είναι διαφορετική από αυτή που βλέπουμε όταν επισκεπτόμαστε για προσκύνημα. Αν εξαιρέσουμε το σκούρο χρώμα που παραμένει το ίδιο, τα χαρακτηριστικά του προσώπου στο ανάγλυφο της εικόνας του Ταξιάρχη αποτυπώνονται σαν να πρόκειται για κανονικό ανθρώπινο πρόσωπο. Στη φωτογραφία διακρίνονται μάτια, η μύτη είναι μεγαλύτερη και το στόμα του Αγίου διαφορετικό σε σχέση με αυτό που βλέπουμε στην εικόνα» ανέφερε ο προσκυνητής στα "Νέα της Λέσβου".

Οι ιερείς τους οποίους ενημέρωσε ο πιστός με τη σύζυγό του δεν εξεπλάγησαν, καθώς συχνά δέχονται μαρτυρίες προσκυνητών για θαύματα του Αγίου όπως είπαν στην οικογένεια.

Να πρόκειται άραγε για αντανακλάσεις στο γυαλί που προστατεύει την ανάγλυφη εικόνα του Αγίου ή να έπαιξε ρόλο η οπτική γωνία από την οποία έγινε η λήψη της φωτογραφίας σε συνδυασμό με το φακό της μηχανής & το φως μέσα στο ναό; Δύσκολα μπορεί να δώσει κάποιος εξήγηση και είναι άλλωστε πολλά εκείνα που εδώ και χρόνια παραμένουν ανεξήγητα για το προσκύνημα του Μανταμάδου.  ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ!!!ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑΡΕΜΕΝΗΣ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΗΣ!!ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ!!ΤΕΛΙΚΑ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ!!

  ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΥΣ!!

Με μνημόσυνα και ευχέλαια θα δικαιολογήσει τις 450.000 ευρώ;

«Παπάδες» κατά κυριολεξία φαίνεται πως βγάζει η έρευνα για την περίφημη λίστα Βεστφαλίας- Ρηνανίας,αφού οι οικονομικοί εισαγγελείς Αθανασίου, Δραγάτσης και Τουλουπάκη, στέλνουν πλέον τις κλήσεις προς τους καταθέτες ανά 20, ώστε να εμφανιστούν ενώπιον των αρχών. Oι πρώτες κλήσεις για εξηγήσεις σε Έλληνες μεγαλοκαταθέτες της ελβετικής τράπεζας UBS, απεστάλησαν ήδη και οι πρώτοι εμφανίστηκαν την περασμένη Πέμπτη, ενώ θα ακολουθήσει η αποστολή κλήσεων ανά 20 κάθε μέρα. Αυτό που προκαλεί αίσθηση όμως είναι πως μεταξύ των καταθετών εντοπίστηκε και ένας ... ιερέας με καταθέσεις στην UBS περί τα 450.000 ευρώ!

Ενδιαφέρον παρουσιάζει πως θα δικαιολογήσει ο παπάς σε μεγάλη εκκλησία της Αττικής την προέλευση των χρημάτων. Πάντως οι πρώτοι 20 καταθέτες της UBS που εντοπίστηκαν από τους ελέγχους για "ύποπτα" εμβάσματα που ξεπερνούν το 1 εκατ. ευρώ, θα πρέπει να περάσουν τις επόμενες ημέρες από το εισαγγελικό γραφείο και να δώσουν εξηγήσεις για την προέλευση αυτών των χρημάτων. Ανάμεσά τους, γιατροί και δικηγόροιπου έχουν ταυτοποιηθεί και οι οποίοι θα χρειαστεί πλέον να δικαιολογήσουν το ύψος των ποσών αυτών, προκειμένου να διευκρινιστεί αν έχουν φορολογηθεί για τα χρήματα αυτά στην Ελλάδα ή αν είναι "μαύρα".

ΕΔΩ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΟΜΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΕ ΚΟΙΝΕΣ ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΥΣ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ!! Από τον εβραϊκό ελληνισμό για το έργο του στον διαθρησκειακό διάλογο και τη δράση κατά του αντισημιτισμού τιμήθηκε χθες από την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου ο μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες στο αμφιθέατρο «Κορδάτος» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Οι διοργανωτές επέδωσαν στον μητροπολίτη μια τιμητική πλακέτα, αλλά και μια περγαμηνή, ενώ η εκδήλωση διανθίστηκε από ομιλίες και πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα.

Η πρωτοβουλία για την τιμητική εκδήλωση στον κ. Ιγνάτιο πάρθηκε από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος και την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου ως αναγνώριση στη συνεισφορά του στον αγώνα κατά του αντισημιτισμού και στις προσπάθειες που κάνει υπέρ του διαθρησκειακού διαλόγου.

Σημειώνεται πως ο κ. Ιγνάτιος την περασμένη εβδομάδα βρέθηκε στο Άουσβιτς συνοδευόμενος από το προεδρείο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Βόλου, όπου ηγήθηκε μαζί άλλους δύο ραβίνους, της «Πορείας Ζωντανών» που πραγματοποιείται εκεί εδώ και 28 χρόνια. Η αναγνώριση του μητροπολίτη Δημητριάδος για τη στήριξή του στον εβραϊσμό είναι διεθνής πλέον και χθες επιστεγάστηκε από την απονομή της πλακέτας.

Ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Βόλου κ. Μαρσέλ Σολομών τόνισε πως «τιμήσαμε τον μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, για τις σημαντικές δράσεις που έχει αναπτύξει κατά των ρατσιστικών συμπεριφορών και προκαταλήψεων. Όλα αυτά τα χρόνια με το έργο του ενισχύει τον διαθρηκευτικό διάλογο, αναπτύσσει ουσιαστικό αντιρατσιστικό λόγο και επανειλημμένως έχει δείξει την έμπρακτη αγάπη του για την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου και Ελλάδας μέσα από παράλληλες δράσεις. Πρόκειται για μια σημαντική προσωπικότητα της Ορθοδοξίας που τιμάται από τον Εβραϊκό Ελληνισμό μέσα από την παρουσία στον Βόλο και του προέδρου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου».

Από την πλευρά του ο μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος υπογράμμισε πως «στο πρόσωπό μου τιμούνται η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και οι προκάτοχοί μου στη Μητρόπολη Δημητριάδος, ιδιαίτερα οι Ιωακείμ, Δαμασκηνός και Χριστόδουλος, στα χνάρια των οποίων βαδίζω προσπαθώντας με δράσεις και έργο να ενισχύσουμε στον τόπο μας την αδελφοσύνη, την αρμονική συνύπαρξη, την αποδοχή της διαφορετικότητας».

Είμαι βαθύτατα ευγνώμων προς το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος και την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου για την εξαιρετική τιμή που μου γίνεται με την εκδήλωση αυτή. Θεωρώ ότι η τιμή αυτή δεν αφορά τόσο εμένα προσωπικά, όσο τη διακονία μου ως επισκόπου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που προσπαθεί να παραμένει πιστός στο κήρυγμα του Ιησού Χριστού για τη συμφιλίωση, την καταλλαγή και την αγάπη προς τον πλησίον, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας ή κοινωνικής τάξης, καθώς και για την αποδοχή του ξένου και του διαφορετικού, για τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη προς όλα τα θύματα της Ιστορίας.

Η τιμή αυτή, όπως σημειώνεται και στη σχετική πρόσκληση, αποτελεί έκφραση αναγνώρισης για το έργο της μετριότητάς μου υπέρ του διαθρησκειακού διαλόγου και για τον αγώνα κατά του αντισημιτισμού. Αποδεχόμενος με συγκίνηση την τιμή αυτή, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις, σχετικά με τις δυνατότητες συνάντησης και διαλόγου μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού, όπως αυτές προκύπτουν από μία προσεκτική μελέτη της ιστορίας, της θεολογίας και της πράξης της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 Α) Οι κοινές ιστορικές ρίζες και καταβολές

Αναμφισβήτητα, αυτός ο διάλογος μεταξύ των δύο μεγάλων θρησκευτικών παραδόσεων είναι ένας από τους μακροβιότερους αλλά και τους πλέον περιπετειώδεις διαθρησκειακούς διαλόγους. Διαρκεί εδώ και 2000 και πλέον χρόνια, και χαρακτηρίστηκε συχνά από πάθος και πείσμα, από υπερβολές και ακρότητες. Δεν έπαψε όμως ποτέ να υφίσταται ακόμη και σε περιόδους, που αυτός φαινόταν να είναι μάλλον ένας μονόλογος. Ένας διάλογος, όμως, πάντοτε ξεκινά από κάποιες κοινές (ιστορικές ή άλλες) αφετηρίες και προϋποθέσεις. Επιπλέον, δεν είναι απαραίτητο να έχει ως τελικό του στόχο να πείσει ο ένας από τους δύο διαλεγόμενους τον άλλο, ούτε να αποδείξει τη μοναδικότητά του, αλλά πολύ περισσότερο αντικατοπτρίζει την έμφυτη ανθρώπινη επιθυμία για την κατανόηση του άλλου, την περιχώρηση και την καταλλαγή. Κι αυτό, παρά τις συγκρούσεις και τα τραύματα που αυτές προκάλεσαν ισχύει και στην περίπτωση του ιουδαιοχριστιανικού διαλόγου.

Συχνά οι ειδικοί, προσπαθώντας να αποδώσουν σχηματικά την πορεία των σχέσεων Εκκλησίας και Ιουδαϊσμού μέσα στην Ιστορία, κάνουν λόγο για τον «χωρισμό των δρόμων» των δύο παραδόσεων και τον τοποθετούν διαφορετικά ο καθένας από τον 1^ο έως και τον 4^ομε 5^ο αιώνα. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, χριστιανική Εκκλησία και Ιουδαϊσμός αποτελούν δύο διαφορετικούς δρόμους, που, παρά την κοινή τους αφετηρία, πορεύονται πλέον παράλληλα, χωρίς την προοπτική να συναντηθούν ξανά, καθώς οδηγούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Μολονότι αυτό το μοντέλο χρησιμοποιήθηκε συχνά ακόμη και στο πλαίσιο των επίσημων διαλόγων των Εκκλησιών με τον Ιουδαϊσμό, σήμερα αντιμετωπίζεται με αρκετή επιφύλαξη. Ο λόγος είναι ότι οι ιδεολογικές και δογματικές/θεολογικές προϋποθέσεις του -δεν παύει να είναι η χριστιανική ερμηνεία των ιστορικών δεδομένων- εμποδίζουν τελικά την κατανόηση της πολυπλοκότητας της σχέσης χριστιανών και Ιουδαίων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Επιπλέον, και παρά την πρόθεση όσων το συνέλαβαν να αξιοποιηθεί σε μία κριτική στάση και ανάγνωση των αντι-ιουδαϊκών και ενίοτε αντισημιτικών φωνών μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, τελικά το μοντέλο του «χωρισμού» πολλές φορές οδήγησε στην απομόνωση των δύο θρησκευτικών παραδόσεων. Η προσεκτική μελέτη των ιστορικών δεδομένων, όμως, οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα και κυρίως βεβαιώνει ότι οι δύο δρόμοι δεν χώρισαν ποτέ εντελώς, παρά το γεγονός βέβαια ότι Εκκλησία και Ιουδαϊσμός ακολούθησαν από νωρίς διαφορετικές πορείες. Αυτό οφείλεται στο ότι και οι δύο θρησκευτικές παραδόσεις τελικά έχουν πολλά κοινά στοιχεία και παρά την φαινομενική τους αποξένωση, οι δύο συνομιλητές παραμένουν οικείοι με κοινές καταβολές και κοινές παραστάσεις και ιστορίες, όπως θα εξηγήσω σε λίγο.

Θα ήθελα όμως εδώ να αναφέρω τρία σύντομα παραδείγματα από τους πρώτους αιώνες της κοινής ιστορίας Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού, τα οποία με έναν παράδοξο τρόπο αποδεικνύουν ότι οι δύο παραδόσεις δεν κλείστηκαν ερμητικά στον εαυτό τους κι ότι οι πορείες τους, αν και διαφορετικές, δεν είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη, αλλά χαρακτηρίζονται από αλληλεπιδράσεις, συγκρούσεις αλλά και συγκλίσεις. 

Το πρώτο παράδειγμα, είναι ο τρόπος που κατανοούν οι εθνικοί αυτές τις δυο πραγματικότητες κατά την αρχαιότητα. Είναι ενδιαφέρον ότι εκκινώντας συνήθως από μία καθαρά φαινομενολογική ανάγνωση θεωρούν την Εκκλησία ως μέρος του Ιουδαϊσμού και δεν κάνουν καμιά δογματική ή άλλη διάκριση‡ ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, για παράδειγμα, μιλώντας για τον χριστιανό Πρωτέα Περεγρίνο τον περιγράφει με ιουδαϊκούς όρους, ενώ ο Γαληνός κάνει λόγο για οπαδούς του Μωυσή και του Χριστού, ως να ήταν μία ομάδα. Οπωσδήποτε διαφορές υπήρχαν κι ήταν προφανείς για τα μέλη των δυο ομάδων. Είναι επίσης γεγονός ότι σχετικά νωρίς αυτές γίνονται κατανοητές στη ρωμαϊκή εξουσία. Από την άλλη, όμως, τα κοινά στοιχεία της συμπεριφοράς και της καθημερινής ζωής των δύο ομάδων οδηγούν συχνά στην από κοινού αντιμετώπισή τους από τους εθνικούς συμπολίτες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα δάνεια στη λειτουργική πράξη και οργάνωση της Εκκλησίας από τη ζωή και την πράξη της Συναγωγής, κάτι το οποίο βέβαια έχει την ιστορική του εξήγηση στο γεγονός ότι για ένα μεγάλο διάστημα της πρώτης φάσης της ζωής της Εκκλησίας οι χριστιανοί επισκέπτονταν τις συναγωγές (και το Ναό) και συμμετείχαν στη λατρεία.

Οι διαφορές μεταξύ των δύο παραδόσεων αναδεικνύονται με ιδιαίτερη έμφαση σε χριστιανικά και ιουδαϊκά κείμενα αυτής της εποχής σε ύφος συχνά επιθετικό και με σαφή πρόθεση την ανάδειξη της αποκλειστικότητας της μίας ή της άλλης θρησκευτικής παράδοσης. Διαβάζοντας, όμως, πίσω από τις γραμμές αυτών των κειμένων -κι αυτό είναι το δεύτερο παράδειγμα- οι ερευνητές διαπιστώνουν ότι αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια των συντακτών τους να περιχαράξουν τα όρια της ομάδας τους προδίδει ότι στην πράξη οι σχέσεις Ιουδαίων και χριστιανών ήταν πολύ διαφορετικές κι ότι οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους ήταν πολύ περισσότερες‡ τα κοινά κοιμητήρια Ιουδαίων και χριστιανών, η χρήση κοινών συμβόλων και κειμένων στα ταφικά τους μνημεία αλλά και η παρουσία χριστιανών συχνά στις συναγωγές των πρώτων αιώνων της κοινής ιστορίας Εκκλησίας και Ιουδαϊσμού μαρτυρούν πως στην καθημερινότητά τους οι άνθρωποι έβρισκαν πάντοτε τρόπους ειρηνικής συμβίωσης. 

Ένα τρίτο δεδομένο από την αρχαία αυτή κοινή ιστορία είναι η πολυμορφία η οποία χαρακτηρίζει τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό αυτής της περιόδου. Οι αρχαίες πηγές -γραπτές και αρχαιολογικές- βεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται για μονολιθικά φαινόμενα. Άλλωστε, αυτή η πολυμορφία του Ιουδαϊσμού λειτούργησε ως το κατάλληλο περιβάλλον για τους μαθητές του Ιησού και στη συνέχεια για την πρώτη χριστιανική Εκκλησία. Επιπλέον, αυτή η πολυμορφία φαίνεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις μορφές και την ένταση την οποία προσλαμβάνει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και διαφορετικούς τόπους ο ιουδαιοχριστιανικός διάλογος και προσδίδει διαφορετική ποιότητα στις σχέσεις τους. Σε κάθε όμως περίπτωση, οι δύο θρησκευτικές παραδόσεις μοιράζονται υλικό από μία κοινή πολιτισμική δεξαμενή κι έχουν πρόσωπα και πράγματα, τα οποία τους συνδέουν μεταξύ τους. Τρία από αυτά θα ήθελα να παρουσιάσω στη συνέχεια.

Το πρώτο είναι το πρόσωπο του Ιησού από την Γαλιλαία, του Ιησού Χριστού της Εκκλησίας. Το ερώτημα βέβαια της ταυτότητάς του είχε πάντοτε πολλές και διαφορετικές απαντήσεις ήδη μάλιστα και στην εποχή της επίγειας δράσης του. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό στην Καισάρεια του Φιλίππου, όπου ο Ιησούς θέτει στους μαθητές του το περίφημο ερώτημα «τίνα με λέγουσιν ο1 νθρωποι ε6ναι» (Μκ 8, 27-29), για να λάβει από αυτούς ποικίλες απαντήσεις. Είναι βέβαιο, επίσης, ότι Ιουδαίοι και χριστιανοί δίνουν διαφορετικές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, το οποίο συχνά αποτέλεσε σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ τους. Δεν αμφισβητεί κανείς, όμως, σήμερα την ιουδαϊκή ταυτότητα του Ιησού, ότι δηλαδή ο Ιησούς γεννήθηκε, έζησε και πέθανε Ιουδαίος. Παλαιότερα, βέβαια, κατά τον 19^ο και τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, υπήρχε η τάση ο Ιησούς να κατανοείται αποκομμένος από τις ιουδαϊκές του ρίζες κι ως αρχηγός μίας νέας θρησκείας, που ήρθε να αντικαταστήσει τον γερασμένο πλέον Ιουδαϊσμό. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν μπορεί να προκύψει από την ίδια τη διδασκαλία του Ιησού και την πίστη της αρχαίας Εκκλησίας. Απεναντίας, στη διδασκαλία του Ιησού αντικατοπτρίζονται πολλά από εκείνα τα θεολογικά ζητήματα που απασχολούν τους συγχρόνους του Ιουδαίους: ποια μπορεί να είναι η σχέση της δικαιοσύνης με το έλεος και τη συγχώρηση, τι σημαίνει αληθινή λατρεία του Θεού, ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός πραγματικού μέλους του λαού του Θεού, κ.ά. Ειδικότερα, δύο σημεία της διδασκαλίας του Ιησού αποδεικνύουν σαφώς τις ιουδαϊκές της αφετηρίες. Το πρώτο είναι η βεβαιότητα της μοναδικότητας του ενός Θεού, με όποιες συνέπειες αυτή η βεβαιότητα μπορεί να έχει στην καθημερινή ζωή των πιστών του (αυτό που στην έρευνα συχνά ονομάζεται «ηθικός μονοθεϊσμός») και το δεύτερο είναι η πίστη στη διαθήκη και στην εκλογή του Ισραήλ από τον Θεό. Για την Εκκλησία ο Ιησούς δεν ήρθε για να καταργήσει το Νόμο ως περιττό, αλλά είναι η εκπλήρωσή του, η απάντηση στην προσδοκία των προφητών. Η διδασκαλία του ευθυγραμμίζεται με το προφητικό κήρυγμα κι η ζωή του, και κυρίως ο θάνατος κι η ανάστασή του, είναι αιτία σωτηρίας. Για τους χριστιανούς μέσα στους αιώνες ο θάνατός του είναι ένα ακόμη στοιχείο της μεσσιανικής του ιδιότητας, ενώ για τους Ιουδαίους -όπως αυτό προκύπτει από το έργο Ιουδαίων καλλιτεχνών κυρίως μετά την τραυματική εμπειρία του Ολοκαυτώματος- ο Ιησούς γίνεται το διαχρονικό σύμβολο του ιουδαϊκού λαού, που βιώνει την τυφλή βία και υφίσταται φοβερά δεινά από άδικες μορφές εξουσίας. Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, καθίσταται το κοινό σημείο αναφοράς Εκκλησίας και Ιουδαϊσμού με έναν τρόπο παράδοξο και πέρα από τις διαφορετικές απαντήσεις, που αυτοί δίνουν στο ερώτημα της ταυτότητάς του.

Το δεύτερο σημαντικό σημείο συνάντησης είναι τα κοινά βιβλικά αναγνώσματα. Η Παλαιά Διαθήκη, στην ελληνική κυρίως μετάφραση των Ο΄, αποτέλεσε το πρώτο ανάγνωσμα των χριστιανών στις συνάξεις τους και σταθερή πηγή αναφοράς στο κήρυγμα τόσο του Ιησού όσο και των μαθητών του. Στο Β΄ Τιμ 3,16 λέγεται χαρακτηριστικά ότι «πΆσα γραφt θεόπνευστος καv `φέλιμος πρxς διδασκαλίαν, πρxς λεγμόν, πρxς πανόρθωσιν, πρxς παιδείαν τtν ν δικαιοσύνΓ». Με τον όρο γραφή εδώ ο συγγραφέας αναφέρεται πρώτιστα στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, βιβλία τα οποία η Εκκλησία τα μοιράζεται με τη Συναγωγή και τα οποία τα θεωρεί θεόπνευστα και κανόνα της ζωής της και της διδασκαλίας της. Είναι ενδιαφέρον ότι η Εκκλησία αναζήτησε το παρελθόν της στο παρελθόν του ιουδαϊκού λαού, όπως αυτό καταγράφηκε στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης τα οποία από πολύ νωρίς τα θεώρησε και δικά της βιβλία. Τα άσματα του Ισραήλ, οι Ψαλμοί, υπήρξαν και παραμένουν το πλέον αγαπητό ανάγνωσμα των χριστιανών και τα αναγνώσματα από τους προφήτες και την Πεντάτευχο καταλαμβάνουν σημαντική θέση στη λειτουργική της πράξη. Υιοθετώντας την τυπολογική μέθοδο, γνωστή και στους ραβίνους της αρχαιότητας η Εκκλησία διάβασε την ιστορία του Ισραήλ ως τύπο και προφητεία της ιστορίας του Ιησού και του δικού της παρόντος. Είναι χαρακτηριστική, μάλιστα, η αντίδρασή της στην προσπάθεια του γνωστικού Μαρκίωνα κατά τον 2^ο αι. μ. Χ. να απεμπολήσει την Παλαιά Διαθήκη από τη ζωή της Εκκλησίας. Για την Εκκλησία μία τέτοια ενέργεια θεωρήθηκε καταδικαστέα κι ο Μαρκίων τέθηκε εκτός Εκκλησίας ως αιρετικός. Διαβάζοντας την αρχαία χριστιανική γραμματεία είναι προφανής η πεποίθηση της Εκκλησίας ότι η Παλαιά Διαθήκη παραμένει το ερμηνευτικό κλειδί κατανόησης της διδασκαλίας και της ζωής του Ιησού Χριστού. Οπωσδήποτε ο τρόπος ερμηνείας των παλαιοδιαθηκικών κειμένων κι η σχέση του προς την Καινή Διαθήκη είναι ένα σημείο διαφοροποίησης Ιουδαίων και χριστιανών, όμως δεν παύει να είναι σημαντική η κοινή αναφορά τους στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης ως κειμένων που αποτυπώνουν το παρελθόν και των δύο και προσδίδουν νόημα στο παρόν τους. Έτσι, ακόμη και σήμερα Ιουδαίοι και χριστιανοί στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας, χαράς, λύπης και πένθους, και στις σπουδαιότερες θρησκευτικές γιορτές μας, στην Παλαιά Διαθήκη ανατρέχουμε κι αυτήν διαβάζουμε.

Το τρίτο στοιχείο είναι ένα ακόμη πρόσωπο, το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της Εκκλησίας. Πρόκειται για τονΠαύλο, τον Ισραηλίτη από την φυλή Βενιαμίν, τον Φαρισαίο,όπως ο ίδιος συχνά αυτοπροσδιορίζεται στις επιστολές του. Η ιουδαϊκή ταυτότητα του Παύλου αποτελεί ένα θέμα, το οποίο τα τελευταία χρόνια προκαλεί το ενδιαφέρον των ερευνητών. Αντίθετα προς τις παλαιότερες προσπάθειες υποβάθμισης της ιουδαϊκής αυτοσυνειδησίας του Παύλου, η έρευνα σήμερα βεβαιώνει ότι ο απόστολος των εθνών δεν έπαψε ποτέ να θεωρεί τον εαυτό του παιδί του Ισραήλ και μέλος του λαού του Θεού. Ο τρόπος που κατανοεί τον ρόλο του Ισραήλ μέσα στην ιστορία παραπέμπει στο κήρυγμα των προφητών και στο κάλεσμά τους ο Ισραήλ να γίνει αφορμή τα έθνη να επιστρέψουν στον Θεό και να τον δοξάσουν. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέει στο 11^ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, όπου παρομοιάζει τον Ισραήλ με ήμερη ελιά, «καλλιέλαιον», και τους εξ εθνών χριστιανούς ως τα κλαδιά της άγριας ελιάς που μπολιάζονται επάνω στο ήμερο δένδρο. Είναι το θέλημα του Θεού τα έθνη να γίνουν τμήμα οργανικό του λαού του Θεού, όπως είναι επίσης «μεταμέλητα τp χαρίσματα καv ! κλΖσις τοζ θεοζ» (11,29), ώστε ο Παύλος να βεβαιώνει ότι τελικά «πΆς A 8σραtλ σωθήσεται». Στη βασιλεία του Θεού συμβαίνουν παράδοξα πράγματα, όπως άγρια κλαδιά να μπολιάζονται σε ήμερο δένδρο και γίνονται ήμερα, ή ήμερα κλαδιά που αποκόπηκαν να μπολιάζονται ξανά στον κορμό και να ξαναζωντανεύουν. Κι είναι τόσο παράδοξο αυτό το σχέδιο, ώστε ο Παύλος να ξεσπά στο τέλος σε έναν ύμνο για το «βάθος [τοζ] πλούτου καv [τΖς] σοφίας καv [τΖς] γνώσεως [τοζ] Θεοζ» (11,33). Στο όραμα της σωτηρίας του χριστιανού και Ισραηλίτη Παύλου, χριστιανοί και Ιουδαίοι μοιράζονται ένα κοινό ένδοξο μέλλον και μετέχουν από κοινού στη σωτηρία του Θεού.

Β) Στοιχεία από την θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Συνεχίζοντας την αναφορά σε θεολογικά στοιχεία, τα οποία βρίσκονται στην αφετηρία των δύο αβρααμικών θρησκευτικών παραδόσεων, θα θέλαμε στη συνέχεια να περιγράψουμε με συντομία ορισμένους βασικούς θεολογικούς πυλώνες της χριστιανικής θεολογίας, με τους οποίους αναδεικνύεται ότι παρά την αντίθετη ιστορική πορεία που ακολούθησαν οι δυο θρησκευτικές παραδόσεις, σε ότι αφορά την Ορθόδοξη Εκκλησία αυτή φαίνεται να διατηρεί σε επίπεδο τουλάχιστον αρχών την ίδια «περιληπτική» προσέγγιση για τον Ιουδαϊσμό, αλλά και γενικότερα για τον άνθρωπο κάθε θρησκευτικής καταγωγής.

1. Αφετηρία της χριστιανικής (όπως άλλωστε και της ιουδαϊκής) θεολογίας και της εκκλησιαστικής εμπειρίας δεν είναι άλλη από την αυτο-αποκάλυψη με ποικίλους τρόπους του ίδιου του Θεού στην ιστορία αρχικά του λαού του Θεού και στη συνέχεια στο πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού. Πρόκειται για μια φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς, που αποσκοπεί στη δημιουργία μιας ελεύθερης και αγαπητικής σχέσης διαλόγου και αλληλοπεριχώρησης. Η αποκάλυψη του Θεού συνιστά μια κατεξοχήν δημόσια πράξη που φανερώνει την έγνοια του ενός Θεού για τη φροντίδα και τη σωτηρία ολάκερης της δημιουργίας του. Προς την κατεύθυνση αυτή θα συνάψει τη διαθήκη του με τον αρχαίο Ισραήλ και στη συνέχεια θα ανανεώσει τη διαθήκη αυτή στο πρόσωπο του Χριστού με ολάκερη την ανθρωπότητα, γεγονός που αναδεικνύει την καθολικότητα του χριστιανικού σωτηριώδους μηνύματος. Στο σχέδιο αυτό της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου, η πρώτη Διαθήκη μεταξύ Θεού και Ισραήλ, αν και ολοκληρώθηκε και πληρώθηκε με τον ερχομό του Ιησού Χριστού, δεν έπαψε ποτέ να διατηρεί την ιδιαίτερη σωτηριολογική σημασία της και το ρόλο της, καθώς ο Θεός δεν ανακαλεί σε καμιά περίπτωση την πρωτοβουλία που κάποτε πήρε απέναντι στον άνθρωπο.

2. Δεν θα αναφερθώ εκ νέου στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτό που θα ήθελα ωστόσο να σημειώσω στο σημείο αυτό είναι ότι το ήθος, που με την επίγεια ζωή και το κήρυγμά Του πρόσφερε στον άνθρωπο ο Ιησούς, γίνεται πράξη κατεξοχήν στην θεία Ευχαριστία. Πρόκειται για το Μυστήριο που συγκροτεί την Εκκλησία, εκφράζει την αυτοσυνειδησία της και την ταυτότητά της και το οποίο προσφέρει έστω και στιγμιαία και εκ μέρους μια πραγματική πρόγευση του προσωπικού τρόπου ύπαρξης του ίδιου του Τριαδικού Θεού, ο οποίος πρόκειται να φανερωθεί πλήρως στην ερχόμενη Βασιλεία, στη μελλοντική τελική σωτηριώδη επέμβαση του Θεού. Ένα από τα βασικά γνωρίσματα της ευχαριστιακής ταυτότητας της Εκκλησίας είναι ότι αυτή αποτελεί τον τόπο, όπου κάθε είδους αποκλεισμός που βασίζεται σε γνωρίσματα της φύσης, όπως η φυλή, το φύλο, οι κοινωνικές, θρησκευτικές ή άλλες διαφοροποιήσεις, σχετικοποιείται, καθώς εκείνο που προέχει είναι η μοναδικότητα και ο ανεπανάληπτος χαρακτήρας του ανθρώπινου προσώπου, ως κατ' εικόνα Θεού δημιουργήματος του Θεού. Είναι άραγε δυνατό, ο χριστιανός, ως μέλος του ευχαριστιακού σώματος του Χριστού να ενστερνίζεται ποτέ συνειδητά ή ασυνείδητα και για οποιονδήποτε πρόσκαιρο, πολιτικό ή ευρύτερα ιδεολογικό λόγο, οποιαδήποτε ρατσιστική ή άλλη απάνθρωπη ιδεολογία, όπως εν προκειμένω ο αντισημιτισμός, που ακυρώνει και απορρίπτει εκ προοιμίου στην πράξη το μοναδικό χαρακτήρα του κάθε άλλου προσώπου;

Γ) Παραδείγματα από τη σύγχρονη πρακτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας: Η περίπτωση του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ

Το διαχρονικό αυτό πνεύμα αλληλοκατανόησης και αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού, παρά τις διακυμάνσεις τις οποίες γνώρισε ιστορικά, έχει συχνά ενσαρκωθεί και εκφραστεί στο διάβα της ιστορικής πορείας, ειδικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, από το παράδειγμα μεγάλων ιεραρχών, όπως του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού, του Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσοστόμου αλλά και του αειμνήστου προκατόχου μας Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ, που ο καθένας με τον τρόπο του, και από γνήσια χριστιανικά αισθήματα παρακινούμενος, συνέβαλε στη σωτηρία χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων. Θα ήθελα, λοιπόν, στο σημείο αυτό να αναφερθώ με συντομία στην προσωπικότητα και το έργο του αείμνηστου προκατόχου μου, μακαριστού Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ (Αλεξοπούλου), ο οποίος ενσάρκωσε με τις πράξεις του το ιστορικό παράδειγμα διαλόγου και τις θεολογικές παραμέτρους, τις οποίες περιγράψαμε παραπάνω, συμβάλλοντας με τον τρόπο του στη σωτηρία χιλιάδων συμπατριωτών μας Εβραίων, στα δύσκολα χρόνια της ναζιστικής κατοχής.

Δεν θα αναφερθούμε εδώ στον πολύπλευρο ρόλο του Μητροπολίτη Ιωακείμ κατά τη διάρκεια του αντιστασιακού αγώνα ενάντια στο Γερμανικό ζυγό. Θα επικεντρωθούμε μονάχα στη συμβολή του για τη σωτηρία εκατοντάδων Εβραίων από τη ναζιστική θηριωδία, που ζούσαν τότε στην επαρχία του. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, την εποχή εκείνη (1943) η εβραϊκή κοινότητα του Βόλου αριθμούσε περί τα 872 μέλη, που με αρχηγό τον Αρχιραββίνο Συμεών Πεσάχ, είχαν αναπτύξει μια πολύ έντονη κοινωνική και οικονομική ζωή και δραστηριότητα.

Όταν το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους οι γερμανικές δυνάμεις θα ζητήσουν από τις αρμόδιες αρχές στο Βόλο στοιχεία σχετικά με τους Εβραίους πολίτες της περιοχής, ο Αρχιραββίνος θα στραφεί αμέσως προς τον Μητροπολίτη Ιωακείμ, ζητώντας τη συνδρομή του προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο διαφαινόμενος κίνδυνος. Όπως θα αφηγηθεί ο ίδιος ο Μητροπολίτης σε μεταγενέστερο χρόνο, μια μαρτυρία που επιβεβαιώνεται από πολλές πλευρές, οι σχέσεις του με τον Αρχιραββίνο ήταν άριστες. Αμέσως μόλις ο τελευταίος του εξέθεσε τους φόβους του, ο Μητροπολίτης φρόντισε να ενημερωθεί από τον φίλα προσκείμενο Γερμανό πρόξενο της περιοχής για τις προθέσεις των κατακτητών και αμέσως συμβούλευσε τον Αρχιραββίνο, οι Εβραίοι πολίτες του Βόλου να φύγουν το συντομότερο δυνατό από την πόλη. Για το σκοπό αυτό ο μακαριστός Μητροπολίτης θα συντάξει ιδιόχειρη συστατική επιστολή, η οποία και διασώζεται, απευθυνόμενος προς τους εφημερίους των χωριών της επαρχίας του, τους αρχηγούς της αντίστασης και τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες, όπως συμβάλλουν με κάθε τρόπο - «εν παντί», όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, στην προσπάθεια του Αρχιραββίνου για τη σωτηρία των Εβραίων. Την ίδια στιγμή ο Ιωακείμ χωρίς δεύτερη σκέψη και παρά τους προφανείς κινδύνους που μια τέτοια κίνηση ενείχε, θα διαφυλάξει πολλά πολύτιμα αντικείμενα της Εβραϊκής κοινότητας, κατόπιν παράκλησης των ίδιων των Εβραίων συμπατριωτών του, ενώ παράλληλα δεν θα διστάσει να απευθύνει και δημόσια πρόκληση στον λαό της επαρχίας του για την επιστροφή τυχόν πολύτιμων αντικειμένων στους προκατόχους τους, που ανήκαν στις εβραϊκές οικογένειες πρό της φυγής τους «δια να ζήσουν και εκείνοι τώρα που απεκτήσαμεν όλοι την ελευθερία της πατρίδος μας».

Στο πλαίσιο της ίδιας μαρτυρίας, ο Μητροπολίτης Ιωακείμ θα εκφράσει την ικανοποίησή του για τη δύναμη που του έδωσε ο Θεός να συμβάλει με τις όποιες δυνάμεις του στη διάσωση των Εβραίων συμπατριωτών του, δείχνοντας έτσι εμπράκτως την αληθινή και βαθιά εκτίμησή του απέναντί τους, χωρίς να παρασύρεται από τα στερεότυπα των θρησκευτικών προκαταλήψεων, αλλά εμπνεόμενος από μια κατεξοχήν ανθρωπιστική αλληλεγγύη για τη σωτηρία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία όπως είδαμε αποτελεί εξάπαντος εικόνα Θεού.

Στο ίδιο πνεύμα και με αφορμή ποικίλες εκφράσεις ανάρμοστης συμπεριφοράς από ορισμένους κατοίκους της πόλης του Βόλου στα χρόνια μετά την κατοχή (1949), οι οποίοι προέβησαν σε επιθέσεις ενάντια στην Εβραϊκή Συναγωγή ή τραγουδούσαν αδόκιμα κατά την Μ. Παρασκευή άσματα εναντίον των Εβραίων, ο μακαριστός Ιωακείμ θα επικαλεστεί «το αληθές χριστιανικόν πνεύμα της ανοχής και της αγάπης προς τους συμπολίτας μας Ισραηλίτας», εκφράζοντας έτσι από τη μια το γνήσιο ευαγγελικό ήθος και την εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία του Σώματος του Χριστού, και από την άλλη τη ριζική αντίθεσή του και ρητή καταδίκη κάθε είδους απάνθρωπης ρατσιστικής συμπεριφοράς, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ίδια την ιδιότητα του χριστιανού.

Η γενικότερη στάση και συμπεριφορά του Μητροπολίτη Ιωακείμ υπήρξε σωτήρια για τους Εβραίους πολίτες του Βόλου, καθώς, σύμφωνα και πάλι με τα επίσημα στοιχεία του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, το ποσοστό των θυμάτων στην περιοχή του Βόλου αγγίζει μόλις το 26%, αποτελώντας έτσι το χαμηλότερο ποσοστό Εβραίων θυμάτων σε όλη την Ελλάδα, γεγονός που πιστοποιεί με τον πλέον σαφή και αναμφισβήτητο τρόπο το σπουδαίο ρόλο που διαδραμάτισε στη δύσκολη εκείνη συγκυρία ο προκάτοχός μας για τη σωτηρία των Εβραίων συμπολιτών μας. Η σπουδαιότητα της συμβολής του, άλλωστε, πιστοποιείται και από το γεγονός ότι η αρμόδια ισραηλινή αρχή σχετικά με τα θύματα του ολοκαυτώματος, η επονομαζόμενη Yad Vashem, κατέταξε μεταθανατίως το μακαριστό Μητροπολίτη Ιωακείμ μεταξύ των «Δικαίων των Εθνών», εξ αφορμής της ιδιαίτερης συνεισφοράς του στη χωρίς προηγούμενο διάσωση του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης του Βόλου.

Δ) Επιλεγόμενα

Είναι, φοβάμαι, αλήθεια ότι κατά καιρούς διάφοροι εκπρόσωποι της Εκκλησίας και στη χώρα μας δεν κράτησαν πάντοτε ανάλογη στάση απέναντι σε φαινόμενα ρατσισμού, διωγμού αθώων ανθρώπων, προστασίας κάθε λογής περιθωριακών και κατατρεγμένων ψυχών, ή απέναντι στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και του αντισημιτικού μένους. Τέτοιες αρνητικές συμπεριφορές και ανάλογα φαινόμενα βρήκαν δυστυχώς και πάλι πρόσφορο έδαφος με αφορμή, ή μάλλον με πρόφαση, την δεινή οικονομική κρίση που βιώνει ο λαός μας στις μέρες μας. Ποικίλοι νοσταλγοί των χιτλερικών εγκλημάτων και θιασώτες των πλέον απάνθρωπων ιδεολογιών, βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τα προβλήματα ή τους φόβους των συμπολιτών μας, επιχειρώντας να σπείρουν το μίσος και τη μισαλλοδοξία απέναντι στη διαφορετικότητα, για κάθε διαφορετικό άνθρωπο, τελικά για τον κάθε άνθρωπο, που αντιστέκεται με πάθος στον απανθρωπισμό του ανθρώπινου προσώπου. Πολλές φορές και εμείς ως εκπρόσωποι του εκκλησιαστικού σώματος και πολλοί πιστοί μας δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, υιοθετώντας συχνά εμπρηστικό και προπάντων αντιχριστιανικό λόγο, που σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να βρει αναλογίες στο λαμπρό και φωτεινό παράδειγμα του προκατόχου μας μακαριστού Ιωακείμ.

Όπως έχει εύστοχα σημειωθεί, «η ευθύνη της Εκκλησίας δεν εντοπίζεται μόνον στο γεγονός ότι .[...] στέκεται έμπρακτα δίπλα στους αναγκεμένους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλετικής, εθνικής ή θρησκευτικής προέλευσης, αλλά [και στο ότι οφείλει] με όλες τις ποιμαντικές, θεολογικές και πρακτικές δυνατότητές της, [...] να μη συναινέσει ή να ανεχθεί, έστω και με τη σιωπή της, φασιστικές και εθνικιστικές πρακτικές, αλλά και να θέσει εκτός Εκκλησίας τις φοβικές ρητορείες και τα συνθήματα μίσους προς τον άλλο, τον ξένο...»,[1] στην περίπτωσή μας τον Εβραίο συμπολίτη και αδελφό μας. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΑΝΩ ΚΑΤΩ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΛΗΚΤΟΥΣ!!ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΛΛΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΕΒΡΑΙΟΣ ΟΤΙ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ!! Δημητριάδος Ιγνάτιος: ''Ο αντισημιτισμός δεν έχει θέση στην κοινωνία μας ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!!

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΛΛΑΔΑ ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ ΚΟΡΗ ΔΙΟΣ!!!!!!ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΥΣ ΛΕΩ ΟΧΙ ΣΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ!!