Συγκεκριμένα, το ένταλμα που εκδόθηκε προς ενός μήνα, αναφέρει πως ο Ανακριτής του Pointe-Noire κ. Ouando Etounda, ζητεί από τις αστυνομικές αρχές της πόλης να συλλάβουν τον Επίσκοπο του Κονγκό κ. Παντελεήμονα Αράθυμο.

Οι κατηγορίες που αναφέρονται στο έγγραφο είναι πλαστογράφηση εγγράφου και προσβολή Δημοσίας αιδούς.

Στην επιστολή που λάβαμε αναφέρεται συγκεκριμένα πως «πολλά μέλη της εκκλησίας μας υπάρχουν μεταξύ των σοβαρών μαρτύρων, που ο Ανακριτής άκουσε κατά την έρευνά του. Έχοντας πεισθεί από τις μαρτυρίες τους ο Ανακριτής αποφάσισε να καλέσει τον Επίσκοπο, αλλά δυστυχώς αυτός αρνήθηκε εντελώς να παρουσιαστεί, παρά τις πολλές κλήσεις και τελικά ο Ανακριτής του απέστειλε ένα ένταλμα σύλληψης.

Εμείς, οι νέοι και οι πιστοί της Εκκλησίας του Κονγκό, περιμένουμε από το Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας να επέμβει, επιτέλους, και να απομακρύνει τον άνθρωπο αυτόν, που σκανδαλίζει την Εκκλησία μας».

Να σημειωθεί πως η επιστολή υπογράφεται μεν από τους «νέου και τους πιστούς του Κονγκό», χωρίς όμως να αναφέρονται ονόματα.

Ωστόσο, το διάστημα στο οποίο φέρεται να είναι σε ισχύ το ένταλμα σύλληψης, ο Επίσκοπος Κονγκό τελεί κανονικά τις Λειτουργίες, όπως ενημερώνει και η ιστοσελίδα της Επισκοπής. Μάλιστα, και σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση, στις 16 Απριλίου έδωσε το παρών στην ορκωμοσία του Προέδρου του Κονγκό Denis Sassou N'guesso, όπου σίγουρα υπήρχαν οι αστυνομικές δυνάμεις και θα μπορούσε να γίνει η ενδεχόμενη σύλληψη στην περίπτωση που οι καταγγελίες ευσταθούν.

Οπως και να έχει, αυτό που πρέπει άμεσα να γίνει και μάλιστα άμεσα είναι να δοθούν απαντήσεις από την Επισκοπή και να παρέμβει το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και να ξεκαθαρίσει το θέμα και αν οι κατηγορίες είναι ψευδείς κατηγορίες ο Επίσκοπος να λάβει τα μέτρα του.

Στη συνέχεια μπορείτε να δείτε το έγγραφο του εντάλματος σύλληψης που φέρεται να εκδόθηκε προ ενός μήνα και η μετάφρασή του στα ελληνικά που απεστάλη από τους «νέους και πιστούς του Κονγκό».

Όπως σημειώνεται στην σχετική πρόσκληση η εκδήλωση αποτελεί έκφραση αναγνώρισης για το έργο του υπέρ του διαθρησκειακού διαλόγου και για τον αγώνα του κατά του αντισημιτισμού.

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με τους χαιρετισμούς του Μωϋσή Κωνσταντίνη, Προέδρου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, του Γεωργίου Πετράκου, Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και του Μαρσέλ Σολομών, Προέδρου της Ισραηλιτικής Κοινότητας Βόλου, ενώ, θα παρέμβουν με σύντομες ομιλίες τους οι Ηλίας Σαμπετάι, Ραββίνος Ισραηλιτικής Κοινότητας Λάρισας, Κώστας Ανδρουλιδάκης, Καθηγητής Φιλοσοφίας, Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης και Γιώργος Καλαντζής, Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. Θα ακολουθήσει η απονομή της τιμητικού Διπλώματος και Τιμητικής Πλακέτας και η Ομιλία του Τιμώμενου ιεράρχη με θέμα «Χριστιανισμός και Ιουδαϊσμός: Εναύσματα από την ιστορία, τη θεολογία και την πράξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με το μουσικό πρόγραμμα: «Μουσικές Διαδρομές στη Μεσόγειο του Θεού και των Ανθρώπων» από την χορωδία της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης που θα τη διευθύνει ο Κωστής Παπάζογλου. Συντονιστής της εκδήλωσης θα είναι ο Δημοσιογράφος κ. Νίκος Βαραλής, Διευθυντής του Ρ/Σ «Ορθόδοξη Μαρτυρία».

Στο μεταξύ την ίδια ώρα, την Ιερά και θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας της Πέτρας Ολύμπου, που φυλάσσεται στην ομώνυμη Ιερά Μονή της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους & Κατερίνης, θα υποδεχθεί η ενορία της Αναλήψεως του Χριστού Βόλου την Δευτέρα 9/5, συγκεκριμένα στις 6.30 μ.μ. στα προπύλαια του Ναού.

Μετά την υποδοχή, θα τελεστεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, μετά Θείου Κηρύγματος και η Ιερά Παράκληση της Παναγίας Πέτρας. Η Ιερά Εικόνα θα παραμείνει στο Ναό έως το Σάββατο 14/5 και καθημερινά θα τελούνται ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία, στο πλαίσιο του Ιερού, Αναστάσιμου Σαρανταλείτουργου και το απόγευμα ο Εσπερινός και η Ιερά Παράκληση.Κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος, ο Ναός θα παραμένει ανοικτός από τις 7.00 π.μ. έως τη 1.00 μ.μ. και από τις 5.00 μ.μ. έως τις 10.00 μ.μ.

Προφανέστατα ο Μητροπολίτης δεν μπορεί να είναι παράλληλα σε δύο σημεία και από ότι φαίνεται θα επιλέξει να είναι στην εκδήλωση του Ισραηλίτικου Συμβουλίου.Χαχααα!!!Πάνω απ' όλα την πατρίδα του το Ισραήλ έχει ο Μητροπολίτης της Εβραιορθοδοξίας~!~

ΙΝΔΙΑ Ως προς το θρήσκευμα και σύμφωνα με την απογραφή του 2001, περισσότεροι από 800 εκατομμύρια Ινδοί (80,5% του πληθυσμού) είναι Ινδουιστές, ενώ άλλες θρησκευτικές ομάδες είναι οι Μουσουλμάνοι (13,4%), οι Χριστιανοί (2,3%), οι Σιχ (1,9%), οι Βουδιστές, οι Εβραίοι, οι Ζωροάστρες κτλ. Επίσης, υπάρχουν 37.913 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 11.690 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ!!

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ " ΑΓΑΠΟΥΛΗΔΕΣ " ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ «Ο ΖΗΛΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΣΟΥ ΚΑΤΕΦΑΓΕ ΜΕ» (ΙΩ.2, 17)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! «Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα»! Ο Απόστολος Παύλος. _______Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής 29 Απριλίου ε.έ. ευρέθημεν εις την ανάγκην να υπερβούμε τα όριά μας! Η ψυχή μας είχε κυριευθή από ιερό ζήλο! «Ο ζήλος του Οίκου Σου κατέφαγέ με!» ήταν το κυρίαρχο στοιχείο στην ψυχή μας. Τό όνομα του Χριστού μας ελοιδωρείτο! Ναί, το όνομα του Χριστού μας ελοιδωρείτο στην πιό ιερή ημέρα της Ορθοδοξίας καί όμως ουδείς φάνηκε να ενωχλήται! ________Βεβαίως η ιερότης της ημέρας ΔΕΝ επιτρέπει την αναφορά μας σε ζητήματα της καθημερινότητος-επικαιρότητος. Οφείλουμε να ομιλούμε και να σκεπτώμεθα μόνον το πάθος του Κυρίου μας. «Η Ζωή εν τάφω», οφείλει να είναι το θέμα μας. ________Αλλά παρά ταύτα: 1ον. Την καρδιά μας από διημέρου απασχολούσαν πιεστικώς δύο περιπτώσεις πολύ επιδεικτικής προκλητικότητος εκ μέρους αθέων με πράξεις τους, οι οποίες απέβλεπαν εις δόξαν της αθεΐας! 2ον. Εκ παραλλήλου όμως σκεπτόμασταν, ότι το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, κατά την συνάντησιν των Επιταφίων, κάποιες χιλιάδες πιστών, των συγκροτούντων το πλήθος των πιστών πέντε (5) Ενοριών του κένρου της πόλεως, θα ήταν μια ανεπανάληπτη, μια μοναδική ευκαιρία, προκειμένου νά ακουσθή η αγανάκτηση της ψυχής μας εναντίον αυτών των συγκεκριμένων αθέων, οι οποίοι -πρώτοι αυτοί- δεν εσεβάσθησαν την αγιότητα και των ιερότητα των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος. 3ον. Συγχρόνως σκεπτόμασταν, ότι εάν αναβάλλετο η έκφρασις της οργής μας ένεκα της ιερότητος των ημερών για τις επόμενες ημέρες, και πάλιν θα ήμασταν εκτός τόπου και χρόνου, δηλ. εκτός του κλίματος των ημερών, εάν μετά τήν αγίαν Ανάστασιν προβαίναμε σε δηλώσεις, που θά εσχετίζοντο με ζητήματα και με την συμπεριφορά αθέων κατά την Μεγάλη Εβδομάδα! Επομένως ήμασταν ενώπιον του διλήμματος «εμπρός γκρεμός καί πίσω ρέμα», κατά την λαϊκήν ρήσιν! 4ον. Τούτων ούτως εχόντων ήμασταν προβληματισμένος περί του πρακτέου. Εζούσαμε ένα μετεωρισμό στην καρδιά μας! Τελικά, αφήσαμε τόν εαυτόν μας εις την πρόνοιαν του Κυρίου. Ανεμέναμε ένα δείγμα εξ ουρανού, ώστε νά αποφασίσουμε τι θα κάνουμε τελικά. Έτσι λοιπόν, μετεωριζόμενοι μετέβημεν εις την Σύναξιν των Επιταφίων της Αγίας Λαύρας. 5ον. Κατά σύμπτωσιν, διερχομένου του Εκδότου της τοπικής Εφημερίδος ΠΡΩΤΗ της ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ, του αγαπητού μας κ. Δημ. Παπαγιαννοπούλου από ένα σημείον πλησίον της πλ. Αγίας Λαύρας, όπου ανεμένομεν τήν έλευσιν της ιεράς πομπής του Επιταφίου της Φανερωμένης, εξωτερικεύσαμεν πρός αυτόν τα εσώψυχά μας. «Με προβληματίζει, του είπαμε, εάν πρέπει να ρίψω απόψε μιά χειροβομβίδα, η οποία θα προκαλέση πολλήν ταραχήν...Αφήνω το ζήτημα στην Πρόνοια του Θεού. Αν μου δώση κάποιο μήνυμα, θα προσχωρήσω αναλόγως». 6ον. 'Ετσι λοιπόν, μετεωριζόμενοι, εφθάσαμε στην εξέδρα της πλατείας. Αναμέναμε από τον φιλάνθρωπον Κύριον να μας δώση ένα δείγμα, ένα ερέθισμα! Και, ω! του θαύματος! Το ερέθισμα, και μάλιστα διπλό, ήλθεν από την επίκαιρη, πνευματικού δε περιεχομένου, ομιλία του ομιλητού της ημέρας Σεβ. Μητροπολίτου Βρεσθένης κ. Θεοκλήτου με θέμα «Η ζωή εν τάφω». _________Ο Σεβασμιώτατος κ. Θεόκλητος στην ομιλία του, μεταξύ άλλων ετόνισε δύο πολύ σημαντικά σημεία: α) «Ελάτε όλοι σεις οι πονεμένοι του κόσμου, είπε, ελάτε να γονατίσετε μπροστά Του, για να πάρετε δύναμη για τη ζωή σας από τον Σωτήρα Χριστό» και β) «Ελάτε όλοι εσείς κόντρα στην αθεΐα, σε όλους εκείνους, που δέν πιστεύουν στο Χριστό. Πιστέψε σ' Αυτόν. Αγαπήστε Τον....Θα σας λύση τα προβλήματά σας...». ___________Όλα αυτά έγιναν χωρίς καμμιά προσυνεννόηση! Οπότε τό εξ ουρανού σημείο, που με τόση αγωνία ζητούσε η ψυχή μας, ήλθε και μάλιστα τόσο φανερό! Ήθελα να στηλιτεύσω εκδηλώσεις αθέων ανθρώπων! Ήθελα να υπερασπιθώ την αγίαν Πίστιν μας στον μόνο αληθινό Θεό! Ήθελα να καταρασθώ κάποιους αθέους επώνυμους ή ανώνυμους, οι οποίοι συμπεριφέρονται προκλητικά. Και ο Νυμφίος μου, ο Χριστός, μού ψιθύρισε ένδόμυχα: «Προχώρα, μη διστάζης! Βάλε ως πρότυπό σου τον Προφήτη Ηλία! Να τον μιμηθής απόψε».

ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ:

_________Έτσι, λοιπόν, μετά τήν ομιλία του Σεβ. Βρεσθένης, έλαβα τόν λόγο, για να καταδικάσω την συμπεριφορά του Υπουργού Παιδείας Νικ. Φίλη, ο οποίος τις ημέρες αυτές υπέγραψεν Απόφαση, διά της οποίας το μάθημα των Θρησκευτικών στις τάξεις Ε΄ καί Στ΄του Δημοτικού από δύο ώρες, που ήταν έως χθές, περιορίζεται πλέον στην μιά ώρα εβδομαδιαίως! (βλ. εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», της 28ης.04.2016 σελ. 21 και της 29ης.04.2016, σελ.17) ________Ποιός το αποφάσισε αυτό; Ο Νικόλαος Φίλης, ο οποίος, όπως έχει λεχθή, κάποτε ήταν νεωκόρος καί έπειτα ψάλτης σε ιερό Ναό στο κέντρο των Αθηνών! Η Ορθόδοξος Εκκλησία σε καιρούς χαλεπούς τον έθρεψε! Αυτός τώρα την μάχεται!  ___________Δεν είχα τον χρόνο για να αναφερθώ και στην απαράδεκτη συμπεριφορά παραγόντων Δημοτικού Σχολείου στην περιοχή Σεπόλια των Αθηνών. «Έβαλαν τα νήπια να προσευχηθούν εις τον Αλλάχ!....Στο 79ο νηπιαγωγείο ..οι δασκάλες αποφάσισαν να διδάξουν τους μικρούς μαθητές τι εστί μπαϊράμ. Όχι, δεν κάνετε λάθος. Κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να μάθουν στα παιδιά ηλικίας τεσσάρων-πέντε ετών για το μπαϊράμ, δηλ. τη μουσουλμανική γιορτή. Και αυτό γιατί ανάμεσα στα 30 συνολικά παιδάκια, τα τρία ήταν μουσουλμανόπαιδα..... Τα παιδάκια.....έπεσαν και αυτά στο έδαφος και άρχισαν να προσκυνούν τον Αλλάχ, χωρίς κανείς να κάνει τίποτε για να τα εμποδίσει...» (βλ. εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» φ. Νο 2113 της 15ης.04.2016, σελ. 2) _______Ας έλθουμε τώρα και στην άλλη πρόκληση: Κάποια Ένωση Αθέων «....αποφάσισε να διοργανώσει πάρτυ κρεοφαγίας σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο καί Ξάνθη το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής» (βλ. εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» της 28ης.04.2016, σελ. 21). Το ωνόμασαν «Φανερό Δείπνο», μόνο καί μόνο για να γελοιοποιήσουν τον «Μυστικό Δείπνο» της Πίστεώς μας. _____Οι παραπάνω προκλήσεις ερέθισαν την αγάπη της ψυχής μας πρός τον Νυμφίο Χριστό, τον Εσταυρωμένο Σωτήρα μας, και αποφασίσαμε τελικά «νά σχίσουμε τήν γάτα»! Νά τα πούμε «έξω από τά δόντια»!

Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΙΑΣ ΛΑΥΡΑΣ:

Αγαπητοί μου Ήρθα κοντά σας σήμερα μ' ένα δίλημμα: Να ομιλήσω, να σας πω δυο λόγια για κάτι που με απασχολεί ή όχι; Η ημέρα δεν το επιτρέπει να μιλάει κανείς με τη γλώσσα τη προφητική. Αλλά απ' την άλλη πλευρά συγχωρέστε με. Σκύβω και φιλώ τα πόδια όλων σας. Συγχωρέστε με! Έχω συνηθίσει στην ιερατική μου ζωή, όταν έχω προκλήσεις, να μην τις αντιπαρέρχωμαι, αλλά να τις αντιμετωπίζω. Και έτσι, έστω και αν είναι παραφωνία στην ιερότητα της ημέρας, θα σας είπω δυο λόγια, δια των οποίων θα εκφράσω τον πόνο της ψυχής μου και εκ προοιμίου ζητώ και πάλιν την συγγνώμη σας και την επιείκειά σας. Ο Σεβασμιώτατος (Άγιος Βρεσθένης) ωμίλησε ωραία και πνευματικά. Μου έδωσε όμως την ώθηση να μην σιωπήσω! Μας είπεν: «Όσοι ατενίζουν τον Χριστό παίρνουν δύναμη»! Καί πάλιν μας είπε: «ελάτε να πάμε κόντρα στην αθεϊα!» Αυτά τα λόγια απετέλεσαν μέσα μου τη φωνήν του Θεού, ότι πρέπει να είπω τις σκέψεις μου. ______Σας λέγω λοιπόν, ότι η Εκκλησία δεν είναι μόνον αγάπη! Είναι και κραυγή αγωνίας! Είναι και τιμωρία! Είναι και προσευχή τιμωρίας! Ναί, είναι και προσευχή για την επιβολή τιμωρίας! Όταν π.χ. κάνουμε τον Εσπερινό, στον Προοιμιακό Ψαλμό ο τελευταίος στίχος έχει ως εξής: «Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτοίς» (Ψαλμ. ΡΓ' 103), δηλ. στην προσευχή μας λέμε: «Ας εξαφανισθούν όλοι οι αμαρτωλοί καί όλοι οι άνομοι από την γή, ώστε να μή υπάρχουν πιά»! Εξαφάνισε, Κύριε, όλους αυτούς που δεν Σε αποδέχονται, δεν Σε προσκυνούν! Έτσι, λοιπόν, κάνοντας ανάλυση σε αυτή τη σκέψη, ωδήγησα το μυαλό μου λίγο πιο πίσω, όπου στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε ένα τραγικό περιστατικό. Εκεί υπήρχαν ιερείς του Βάαλ, δηλ. ενός ανύπαρκτου Θεού, οι οποίοι είχαν απομακρύνει τους Ισραηλίτες από τήν πίστη στον αληθινό Θεό! Ο Προφήτης Ηλίας, πλημμυρισμένος από ιερό ζήλο, έκανε μεγάλο αγώνα, ώστε να κρατήση τον Λαό του Θεού, τον Ισραηλίτη Λαό, στην πίστη πρός τον αληθινό Θεό. Φθάνουν, λοιπόν, σ' ένα οριακό σημείο και τότε αποφασίζουν να αναμετρηθούν οι ιερείς του Βάαλ και ο Προφήτης Ηλίας, με στόχο να αποδείξουν τίνος από τούς δύο Θεούς είναι ο αληθινός Θεός! Δηλ. ο Βάαλ ή ο Θεός του Μωϋσέως και των Προφητών; Πώς θα γινόταν αυτό; Είπαν: «θα ανέβουμε στο βουνό, θα στήσουμε ο καθένας μας από ένα βωμό, θά βάλουμε επάνω ένα μοσχάρι σφαγμένο, αλλά δεν θα νάψουμε τη φωτιά για να καή το σφάγιο (έτσι συνήθιζαν τότε). Ο καθένα ςμα ςθα παρακαλέση τον Θεό του, ώστε Εκείνος να ρίξη φωτιά από το ουρανό. Όποιος από τους δυό μας θα το κατορθώση, εκείνου ο Θεός θα είναι ο αληθινός Θεός!». Πρώτοι προσευχήθησαν οι ιερείς του Βάαλ. Άρχισαν τό πρωΐ τις προσευχές τους, χωρίς όμως να έχουν το ποθούμενο αποτέλεσμα. Είχε φθάσει το δειλινό! Δεν είχε γίνει τίποτα! Ο Προφήτης Ηλίας, ειρωνευόμενος όλους αυτούς, τους έλεγε: «Φωνάξτε πιο δυνατά! Μπορεί να κοιμάται ο Θεός σας!» Τελικά οι ιερείς του Βάαλ παρέδωσαν τα όπλα! Παραιτήθησνα της περαιτέρω προσπαθείας! Και τότε ήλθεν η σειρά του Προφήτη Ηλία, ο οποίος είπε: «Βάλτε νερό στα σφακτά, ρίψτε νερό, κι άλλο νερό, κι άλλο νερό!». Ύστερα γονάτισε και είπε: «Θεέ μου, Εσύ που είσαι ο αληθινός Θεός, ρίξε φωτιά για να γίνη αυτή η θυσία!» Και, ώ του θαύματος! Κατέβηκε φωτιά από τον ουρανό και κατέκαψε τα πάντα! 'Οχι μόνον τα σφακτά, αλλά και το βωμό, τα πάντα! Η συνέχεια έχει μεγάλη σημασία. Τότε ο Προφήτης Ηλίας, ο Προφήτης του αληθινού Θεού, είπε: «Ρίξτε τους ιερείς του Βάαλ στο γκρεμό» και αφού τους έριξαν όλους σε μια κοιλάδα, ο Προφήτης Ηλίας τούς εσκότωσε όλους! Είχε την ευλογία του Θεού.

Εγώ, λοιπόν, αδελφοί μου, θέλω να γίνω Ηλίας αυτή τη στιγμή. Οι προκλήσεις που έχω είναι: _________Ο λεγόμενος Υπουργός Παιδείας κύριος Φίλης, δεν είναι και δεν ημπορεί νά λέγεται «κύριος»! Ο Υπουργός Φίλης, λοιπόν, υπέγραψεν ήδη την μερική κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών. Δηλ. αποφάσισε, να μειωθή κατά μία ώρα εβδομαδιαίως η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα Δημοτικά Σχολεία. Έως χθές ήταν δύο ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα. Τώρα ετοιμάζεται να καταργήση το μάθημα των θρησκευτικών από τά Γυμνάσια και τα Λύκεια! Θέλει να το μετατρέψη σε μάθημα θρησκειολογίας! Αυτή είναι η πρώτη πρόκληση. ________Ας έλθουμε τώρα και στη δεύτερη! Κάποιοι άθεοι, έχουν φτιάξει ένα σωματείο, τήν Ένωση Αθέων, και καλούν τους Έλληνες απόψε Μεγάλη Παρασκευή στο «Φανερό Δείπνο», σε αντιπαράθεση πρός τον Μυστικόν Δείπνον του Χριστού μας, όπου θα παραθέσουν κρέατα στους συνδαιτυμόνες τους! Προγραμματίζουν το Δείπνο αυτό στη Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο και την Ξάνθη! Με τον τρόπο αυτό επιχειρούν να προσβάλουν την Ορθόδοξη πίστη μας. Λοιπόν, Σεβασμιώτατε, μας καλέσατε να αντισταθούμε στην αθεΐα! Αλλά πως θα αντισταθούμε; Πρέπει να πάρουμε τα «όπλα» μας! _______Το δικό μου το όπλο, λοιπόν, είναι αιχμηρό (Λέγοντας τα λόγια αυτά έδειξα την γλώσσα μου). Ενώπιόν σας, παρακαλώ τον Εσταυρωμένο Χριστό, ΝΑ ΣΑΠΙΣΗ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΦΙΛΗ, αν υπογράψει τέτοια Διατάγματα! Ναι, αν υπογράψει ακόμη περισσότερα Διατάγματα, να σαπίση το χέρι του.  ______ Αλλά και γι αυτούς, που απόψε θα φάνε κρέας, εύχομαι το κρέας να γίνει δηλητήριο μέσα τους, πέτρα να γίνει και να μην το χωνέψουν! Να τρυπήση το στομάχι τους! Θα φρίξη ο Θεός.

(Στο σημείο αυτό παρενέβη μια γυναίκα από το πλήθος, η οποία σε έξαλη κατασταση εφώναζε, επαναλαμβάνοντας τα λόγια: «ο Θεός είναι αγάπη». )

_______Άς την αγάπη, κυρία μου! Ξέρω εγώ, τι είναι αγάπη καλύτερα από εσάς. Έδωσα την ζωή μου στο Χριστό! Έδωσα τα νειάτα μου για την Αγάπη μου πρός στο Χριστό. ______Λοιπόν ο Προφήτης Ηλίας, οδηγούμενος από τον Θεό, είπε πρός το Λαό: «Συλλάβετε τους προφήτες του Βάαλ να μην σας ξεφύγει κανείς. Τους συνέλαβαν, τους κατέβασαν στο χείμαρρο Κισσών και εκεί τους εξολόθρευσε». (βλ. Γ΄ Βασιλ. 18, 38-40). _______Εγώ ακόμα δεν πήρα μαχαίρι. Ή μάλλον το μαχαίρι το έχω εδώ ( δείχνοντας και πάλι το στόμα μου): Θα το επαναλάβω και ας πειράξη μερικούς. Να σαπίσει το χέρι του Υπουργού Παιδείας, αν υπογράψει Δατάγματα για την κατάργηση των θρησκευτικών και να γίνει πέτρα το στομάχι αυτών (των αθέων). εάν φάνε κρέας απόψε! Κάνετε ό,τι θέλετε, φάτε ό,τι θέλετε! Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Να λατρεύη τον Θεό, που θέλει, αλλά να μην προκαλεί το αίσθημα του θρησκευτικού κόσμου. ______Αυτό, λοιπόν, είναι το μήνυμά μου απόψε.

_______Στο σημείο αυτό διέκρινα τον Δήμαρχο Αιγιαλείας κ. Αθανάσιο Παναγόπουλο νά τρέχη πρός τήν Εξέδρα, γεμάτος ένταση! Και τότε του είπα: Ελάτε κ. Δήμαρχε. Ελάτε να με διορθώσετε.  _______Μετα την ευγενική-διορθωτική παρέμβαση του κ. Δημάρχου, απευθυνόμενος στο Λαό του Θεού, παρεκάλεσα να ψάλλουμε όλοι μαζί τόν ύμνο «αι γεννεαί αι πάσαι....» καί έτσι επισφραγίσθηκε η τελετή της συναντήσεως των Επιταφίων.

*********

********** ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ:

________Κάποιοι «συνετοί καί φρόνιμοι», κληρικοί καί λαϊκοί, κάποιοι «αγαπούληδες», θα σπεύσουν να μας κατακρίνουν! Ακόμη καί ο αγαπητός μου Δήμαρχος Αιγιαλείας κ. Αθαν. Παναγόπουλος, χωρίς να έχη το δικαίωμα χρήσεως του ιερού άμβωνος, έσπευσε -ευγενώς βέβαια- να μας διορθώση, αναφερθείς στην ιερότητα των ημερών, όπου όλοι πρέπει να είμαστε αγαπημένοι!, όπως επί λέξει είπεν. ________Πρός όλους αυτούς, αλλά και προς την άγνωστη καλή μας Κυρία, η οποία με οργίλο ύφος μας διώρθωνε, κραυγάζουσα, ότι « Ο Θεός είναι αγάπη» θα σημειώσουμε τα παρακάτω λίγα λόγια. _______Ναί, η Εκκλησία, είναι αγάπη! Αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ! Είναι και τιμωρία! Είναι και ιερή αγανακτηση! Πολύ συχνά μάλιστα χρησιμοποιεί και την ΚΑΤΑΡΑ για όσους είναι ασεβείς πρός τον Θεό!

Ιδού η απόδειξις: Κάθε βράδυ στον Εσπερινό επαναλαμβάνουμε τα λόγια: «Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς" (Ψαλμ. 103). Δηλ. Κύριε, να εξαφανισθούν από τή γή όλοι οι αμαρτωλοί καί οι άνομοι, ώστε να μη υπάρχουν! Τό βράδυ της Αναστάσεως οι ενδιάμεσοι στίχοι, καθώς ψάλλεται το «Χριστός Ανέστη», είναι μια μεγάλη-σχέτη κατάρα: «Αναστήτω ο Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν». Δηλ. «Ας αναστή και ας κινηθή πρός εκδίκησιν και πρός δράσιν ο Θεός, και ας διασκορπισθούν αμέσως οι εχθροί Του και ας φύγουν έμπροσθέν του φοβερού προσώπου Του όσοι Τον μισούν» (Ψαλμ. 67, στ. 2, ερμηνεία Παν. Τρεμπέλα, ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ, σελ.216) «Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός». Δηλ. «Όπως διαλύεται και εξαφανίζεται ο καπνός, έτσι ας εξαφανισθούν και αυτοί. Όπως τήκεται ο κηρός πλησίον και απέναντι του πυρός» «Ούτως απολούνται αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού, και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν». Δηλ. «έτσι ας λυώσουν και ας εξαφανισθούν και οι αμαρτωλοί έμπροσθεν του προσώπου της θείας παρουσίας. Και οι δίκαιοι αας ευφρανθούν, ας πληρωθούν αγαλλιάσεως ενώπιον του Θεού».

3. Το παράδειγμα του Προφήτη Ηλία: ______Όπως είπαμε στην σύηντομη ομιλία μας παραπάνω, στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης Γ΄ Βασιλειών και στο 18ο κεφάλαιο περιγράφεται η περίπτωσις κατά την οποίαν ο Προφήτης Ηλίας αναμετρήθηκε, μόνος αυτός, με τους τετρακοσίους πενήντα (450) ιερείς του Βάαλ. Τό στοίχημα ήταν να προβούν σε μια θυσία μόσχων, όπου όμως το πυρ θα κατέβαινε από τον ουρανό, από τόν Θεό. Εάν ο Βάαλ έστελνε το πυρ από τον ουρανό, τότε αυτός θα ήταν ο αληθινός Θεός! Πρώτοι προσευχήθησαν στον ψευδο-θεό τους οι ιερείς του Βάαλ, πλήν όμως χωρίς αποτέλεσμα. Έπειτα ήλθε η σειρά του Προφήτου Ηλία, όπου, μετά από μίαν σύντομον προσευχήν του, ο Θεός έρριψε πυρ από τον ουρανό καί κατέκαυσε τα σφάγια τα επί του βωμού της πλευράς του Ηλία. Έπειτα από το γεγονός αυτό ο Προφήτης Ηλίας έδωσε την εντολήν: «συλλάβετε τους ιερείς του Βάαλ. Κανείς απ' αυτούς δεν πρέπει να διασωθή. Οι άνδρες συνέλαβον τους ιερείς, ο δέ Ηλίας τους κατεβίβασε εις τον χείμαρρον Κισσών, όπου και τους έσφαξεν»! (κεφ. ιη' στ. 38-40). Δηλ. Ο Προφήτης Ηλίας κατέσφαξεν 450 άνδρες-ιερείς του Βάαλ! ________Οι πάσης φύσεως και κατηγορίας «αγαπούληδες» ας αναλογισθούν, ότι ο Προφήτης Ηλίας τελικά δέν απέθανεν, αλλά ηρπάγη ζωντανός με άρμα στον Ουρανό!

4. Το παράδειγμα του Κυρίου μας: ________Όταν ο Κύριός μας επεσκέφθη τον Ναό του Σολομώντος η ψυχή Του κυριεύθηκε από ιερή οργή, επειδή ο Οίκος του Θεού είχε μετατραπή σε Οίκο Εμπορίου. Καί τότε ανέτρεψε τους πάγκους των εμπόρων και διαμαρτυρήθηκε, λέγων: Εποιήσατε τόν οίκον μου «σπήλαιον ληστών». Το ιερό κείμενο γράφει: «Και όταν ο Ιησούς εμπήκε εις τον ναόν του Θεού, έδιωξε έξω όλους εκείνους, που επωλούσαν και αγόραζαν εις τον ναόν και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυαμοιβών και τα καθίσματα εκείνων, που επωλούσαν τα περιστέρια» (Ματθ. 20, 12-13). ________Μιά ακόμη περίπτωση είναι οι χαρακτηρισμοί, τους οποίους εχρησιμοποίησεν ο Κύριός μας για τους Γραμματείς και Φαρισαίους: «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πως φύγητε από της κρίσεως της γεέννης» (Ματθ. 23,33), τους ονομάζει! Το ακούσατε, σεις οι «αγαπούληδες»; _______ Η άλλη περίπτωση είναι το ράπισμα, το οποίον εδέχθη ο Ιησούς μας, όταν ευρίσκετο ενώπιον του Πιλάτου. Τότε «είς των υπηρετών, παρεστηκώς, έδωκε ράπισμα τω Ιησού....Απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς: ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού, ει δε καλώς, τι με δέρεις;» (Ιω. 18, 22-24). Ο Χριστός μας ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗΚΕ! Δεν έσκυψε το κεφάλι!

5. Η παραγγελία του Αποστόλου Παύλου: _________α) Πρός τους Κορινθίους γράφει: «ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα», (κεφ.16,21-22). Δηλ. « Όποιος δεν αγαπά τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ας είναι ανάθεμα» _________β) «...Εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ΄ ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω! Ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω: ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω. ει γαρ έτι ανθρώποις ήρεσκον, Χριστού δούλος ουκ αν ήμην» ( Γαλ. 1, 7-10). Δηλ. «...εάν εμείς οι ίδιοι ή κάποιος άγγελος από τον ουρανόν σας κηρυξη διαφορετικόν ευαγγέλιον από εκείνο, που σας εκηρύξαμε, αυτός ας είναι ανάθεμα...Όπως είπαμε προηγουμένως, και τώρα πάλιν σας λέγω, εάν κανείς σας κηρύξη διαφορετικόν ευαγγέλιον από εκείνο, που παρελάβατε, ας είναι ανάθεμα»! ___________Παρακαλώ, σκεφθήτε: Ο Απόστολος, που έγραψε τον Ύμνον της Αγάπης (Β΄ Κορ, κεφ. 13) με τα παραπάνω λόγια Του αναθεματίζει; Δηλ. καταριέται; Ναί! Καταριέται! Το ακούσατε, όλοι εσείς «οι αγαπούληδες»; Το ακούσατε και σεις Κυρία μου, που διαμαρτυρηθήκατε εκεί κάτω στην πλ. Αγίας Λαύρας το βράδυ του Επιταφίου; Ο Απόστολος Παύλος και την αγάπη διδάσκει, αλλά και την κατάρα εισηγείται καί επιτρέπει, όταν παραβλάπτεται το Ευαγγέλιον, δηλ. ο Νόμος του Χριστού!

6. Το παράδειγμα του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου: _______Παράδοσις της Ορθοδοξίας είναι ο έλεγχος όχι μόνον της αμαρτίας, αλλά και των αμαρτανόντων. Έστω ως παράδειγμα η περίπτωσις του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο Οποίος, ως Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ήλεγξε δημοσίως την Αυτοκράτειρα Ευδοξίαν.Τις λεπτομέρειες αναγνώσατε παρακάτω, στις υποσημειώσεις μου (1).

7. Το παράδειγμα του Αγίου Αμβροσίου, Επισκόπου Μεδιο-λάνων: I γ. μβρόσιος, ρχιεπίσκοπος Μεδιολάνων (τοζ σημερινοζ Μιλάνου) $λεγξε δημοσίως τόν ΑPτοκράτορα Θεοδόσιον, aς Qπαίτιον διά τόν θάνατον μερικφν χιλιάδων πολιτφν ε4ς τινα λαϊκήν ξέγερσιν ν ΘεσσαλονίκΓ κατά τό τος 390 μ.Χ. ,τοι, προσερχόμενον ε0ς τόν Ναόν, διά νά συμμετάσχΓ ε0ς τήν θείαν λειτουργίαν, A γιος μβρόσιος παρημπόδισε τήν ε4σοδον τοζ ΑPτοκράτορος, λέγων πρός αPτόν τά λόγια:

«Τό μάρτημά σου δέν ξαλείφεται παρά μέ δάκρυα καί ε0λικρινΖ μετάνοιαν. ΟTτε αPτοί ο1 γγελοι καί ο1 ρχάγγελοι μποροζν νά τό συγχωρήσουν μέ λλον τρόπον..... Σέ συμβουλεύω, σέ προτρέπω, σέ παραινφ· δέν τολμφ νά τελέσω τό Μυστήριον τΖς Θείας ΕPχαριστίας, άν θελήσΓς νά παραστΗς κατ' αPτό».

Τελικφς A ΑPτοκράτωρ Qπεχώρησε καί πεχώ- ρησεν κ τοζ Ναοζ! Τις λεπτομέρειες αναγνώσατε παρακάτω, στις υποσημειώσεις μου (2).

8. Η εκκλησιαστική μας παράδοση: ________Ας μη λησμονούν οι «αγαπούληδες» του Θεού, ότι στην προσευχή τους καθημερινώς χρησιμοποιούν τις εξής ευχές, δηλ.κατάρες:

a. «λαλα τά χείλη τφν σεβφν, τφν μή προσκυνούντων, τήν ε0κόνα σου τήν σεπτήν, τήν 1στορηθεΦσαν, Qπό τοζ ποστόλου, ΛουκΆ 1ερωτάτου, τήν Iδηγήτριαν» (Παρακλητικός Κανών πρός τήν Yπεραγίαν Θεοτόκον). b. «Α0σχυνθήτωσαν καί ντραπήτωσαν ο1 ζητοζντες τήν ψυχήν μου. ποστραφήτωσαν ε0ς τά @πίσω καί καταισχυνθήτωσαν ο1 βουλόμενοί μοι κακά» (Ψαλμ. 69ος). c. «ν τχ λέει Σου ξολοθρεύσεις τούς χθρούς μου καί πολεΦς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, Eτι γώ δοζλός Σού ειμί» (Ψαλμ. 142ος).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Κατακλείοντας το σημείωμα αυτό με πολλή ταπείνωση ευχαριστώ τον Πανάγαθο Κύριο, διότι το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής μου έδωσε κάτι από το θάρρος του Προφήτου Ηλία, ώστε να υπερασπισθώ την αμώμητη Πίστη μας καί νά εκφρασθώ σκληρά, καταρασθείς τους εχθρούς του Σωτήρος Χριστού, οι οποίοι με την προκλητικότητά τους επλήγωσαν τις καρδιές των πιστών χριστιανών. Ζητώντας την κατανόηση των χιλιάδων πιστών, εδήλωσα, ότι εκ προιμίου ζητώ να με συγχωρήσετε και ότι, πρός τούτο, «Σκύβω και φιλώ τα πόδια όλων σας. Συγχωρέστε με!» Αρχή της ζωής μας ήταν και παραμένει το του Απ. Πέτρου «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πράξ. 5, 30). Εν κατακλείδι, ας μη λησμονούμε τον λόγο του Θεού: «επικατάρατος πας ος ουκ εμμένει εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του Νόμου του ποιήσαι αυτά» (Γαλ. 3, 10-11), Άρα και τα της Παλαιάς Διαθήκης ΔΕΝ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΙ! Καί τώρα η τελευταία μου λέξη, διά στόματος του Αποστόλου Παύλου, του Αποστόλου της αγάπης: «ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα»! (Κορ.16,21-22), δηλ. ας είναι ανάθεμα, δηλ.καταραμένος! Τελεία καί παύλα. Αίγιον, 4 Μαΐου 2016 + Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

Εισαγωγή

Είμαι βαθύτατα ευγνώμων προς το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος και την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου για την εξαιρετική τιμή που μου γίνεται με την εκδήλωση αυτή. Θεωρώ ότι η τιμή αυτή δεν αφορά τόσο εμένα προσωπικά, όσο τη διακονία μου ως επισκόπου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που προσπαθεί να παραμένει πιστός στο κήρυγμα του Ιησού Χριστού για τη συμφιλίωση, την καταλλαγή και την αγάπη προς τον πλησίον, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας ή κοινωνικής τάξης, καθώς και για την αποδοχή του ξένου και του διαφορετικού, για τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη προς όλα τα θύματα της Ιστορίας.

Η τιμή αυτή, όπως σημειώνεται και στη σχετική πρόσκληση, αποτελεί έκφραση αναγνώρισης για το έργο της μετριότητάς μου υπέρ του διαθρησκειακού διαλόγου και για τον αγώνα κατά του αντισημιτισμού. Αποδεχόμενος με συγκίνηση την τιμή αυτή, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις, σχετικά με τις δυνατότητες συνάντησης και διαλόγου μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού, όπως αυτές προκύπτουν από μία προσεκτική μελέτη της ιστορίας, της θεολογίας και της πράξης της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Α) Οι κοινές ιστορικές ρίζες και καταβολές

Αναμφισβήτητα, αυτός ο διάλογος μεταξύ των δύο μεγάλων θρησκευτικών παραδόσεων είναι ένας από τους μακροβιότερους αλλά και τους πλέον περιπετειώδεις διαθρησκειακούς διαλόγους. Διαρκεί εδώ και 2000 και πλέον χρόνια, και χαρακτηρίστηκε συχνά από πάθος και πείσμα, από υπερβολές και ακρότητες. Δεν έπαψε όμως ποτέ να υφίσταται ακόμη και σε περιόδους, που αυτός φαινόταν να είναι μάλλον ένας μονόλογος. Ένας διάλογος, όμως, πάντοτε ξεκινά από κάποιες κοινές (ιστορικές ή άλλες) αφετηρίες και προϋποθέσεις. Επιπλέον, δεν είναι απαραίτητο να έχει ως τελικό του στόχο να πείσει ο ένας από τους δύο διαλεγόμενους τον άλλο, ούτε να αποδείξει τη μοναδικότητά του, αλλά πολύ περισσότερο αντικατοπτρίζει την έμφυτη ανθρώπινη επιθυμία για την κατανόηση του άλλου, την περιχώρηση και την καταλλαγή. Κι αυτό, παρά τις συγκρούσεις και τα τραύματα που αυτές προκάλεσαν ισχύει και στην περίπτωση του ιουδαιοχριστιανικού διαλόγου.

Συχνά οι ειδικοί, προσπαθώντας να αποδώσουν σχηματικά την πορεία των σχέσεων Εκκλησίας και Ιουδαϊσμού μέσα στην Ιστορία, κάνουν λόγο για τον «χωρισμό των δρόμων» των δύο παραδόσεων και τον τοποθετούν διαφορετικά ο καθένας από τον 1ο έως και τον 4ο με 5ο αιώνα. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, χριστιανική Εκκλησία και Ιουδαϊσμός αποτελούν δύο διαφορετικούς δρόμους, που, παρά την κοινή τους αφετηρία, πορεύονται πλέον παράλληλα, χωρίς την προοπτική να συναντηθούν ξανά, καθώς οδηγούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Μολονότι αυτό το μοντέλο χρησιμοποιήθηκε συχνά ακόμη και στο πλαίσιο των επίσημων διαλόγων των Εκκλησιών με τον Ιουδαϊσμό, σήμερα αντιμετωπίζεται με αρκετή επιφύλαξη. Ο λόγος είναι ότι οι ιδεολογικές και δογματικές/θεολογικές προϋποθέσεις του -δεν παύει να είναι η χριστιανική ερμηνεία των ιστορικών δεδομένων- εμποδίζουν τελικά την κατανόηση της πολυπλοκότητας της σχέσης χριστιανών και Ιουδαίων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Επιπλέον, και παρά την πρόθεση όσων το συνέλαβαν να αξιοποιηθεί σε μία κριτική στάση και ανάγνωση των αντι-ιουδαϊκών και ενίοτε αντισημιτικών φωνών μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, τελικά το μοντέλο του «χωρισμού» πολλές φορές οδήγησε στην απομόνωση των δύο θρησκευτικών παραδόσεων. Η προσεκτική μελέτη των ιστορικών δεδομένων, όμως, οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα και κυρίως βεβαιώνει ότι οι δύο δρόμοι δεν χώρισαν ποτέ εντελώς, παρά το γεγονός βέβαια ότι Εκκλησία και Ιουδαϊσμός ακολούθησαν από νωρίς διαφορετικές πορείες. Αυτό οφείλεται στο ότι και οι δύο θρησκευτικές παραδόσεις τελικά έχουν πολλά κοινά στοιχεία και παρά την φαινομενική τους αποξένωση, οι δύο συνομιλητές παραμένουν οικείοι με κοινές καταβολές και κοινές παραστάσεις και ιστορίες, όπως θα εξηγήσω σε λίγο.

Θα ήθελα όμως εδώ να αναφέρω τρία σύντομα παραδείγματα από τους πρώτους αιώνες της κοινής ιστορίας Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού, τα οποία με έναν παράδοξο τρόπο αποδεικνύουν ότι οι δύο παραδόσεις δεν κλείστηκαν ερμητικά στον εαυτό τους κι ότι οι πορείες τους, αν και διαφορετικές, δεν είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη, αλλά χαρακτηρίζονται από αλληλεπιδράσεις, συγκρούσεις αλλά και συγκλίσεις.

Το πρώτο παράδειγμα, είναι ο τρόπος που κατανοούν οι εθνικοί αυτές τις δυο πραγματικότητες κατά την αρχαιότητα. Είναι ενδιαφέρον ότι εκκινώντας συνήθως από μία καθαρά φαινομενολογική ανάγνωση θεωρούν την Εκκλησία ως μέρος του Ιουδαϊσμού και δεν κάνουν καμιά δογματική ή άλλη διάκριση‡ ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, για παράδειγμα, μιλώντας για τον χριστιανό Πρωτέα Περεγρίνο τον περιγράφει με ιουδαϊκούς όρους, ενώ ο Γαληνός κάνει λόγο για οπαδούς του Μωυσή και του Χριστού, ως να ήταν μία ομάδα. Οπωσδήποτε διαφορές υπήρχαν κι ήταν προφανείς για τα μέλη των δυο ομάδων. Είναι επίσης γεγονός ότι σχετικά νωρίς αυτές γίνονται κατανοητές στη ρωμαϊκή εξουσία. Από την άλλη, όμως, τα κοινά στοιχεία της συμπεριφοράς και της καθημερινής ζωής των δύο ομάδων οδηγούν συχνά στην από κοινού αντιμετώπισή τους από τους εθνικούς συμπολίτες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα δάνεια στη λειτουργική πράξη και οργάνωση της Εκκλησίας από τη ζωή και την πράξη της Συναγωγής, κάτι το οποίο βέβαια έχει την ιστορική του εξήγηση στο γεγονός ότι για ένα μεγάλο διάστημα της πρώτης φάσης της ζωής της Εκκλησίας οι χριστιανοί επισκέπτονταν τις συναγωγές (και το Ναό) και συμμετείχαν στη λατρεία.

Οι διαφορές μεταξύ των δύο παραδόσεων αναδεικνύονται με ιδιαίτερη έμφαση σε χριστιανικά και ιουδαϊκά κείμενα αυτής της εποχής σε ύφος συχνά επιθετικό και με σαφή πρόθεση την ανάδειξη της αποκλειστικότητας της μίας ή της άλλης θρησκευτικής παράδοσης. Διαβάζοντας, όμως, πίσω από τις γραμμές αυτών των κειμένων -κι αυτό είναι το δεύτερο παράδειγμα- οι ερευνητές διαπιστώνουν ότι αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια των συντακτών τους να περιχαράξουν τα όρια της ομάδας τους προδίδει ότι στην πράξη οι σχέσεις Ιουδαίων και χριστιανών ήταν πολύ διαφορετικές κι ότι οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους ήταν πολύ περισσότερες‡ τα κοινά κοιμητήρια Ιουδαίων και χριστιανών, η χρήση κοινών συμβόλων και κειμένων στα ταφικά τους μνημεία αλλά και η παρουσία χριστιανών συχνά στις συναγωγές των πρώτων αιώνων της κοινής ιστορίας Εκκλησίας και Ιουδαϊσμού μαρτυρούν πως στην καθημερινότητά τους οι άνθρωποι έβρισκαν πάντοτε τρόπους ειρηνικής συμβίωσης.

Ένα τρίτο δεδομένο από την αρχαία αυτή κοινή ιστορία είναι η πολυμορφία η οποία χαρακτηρίζει τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό αυτής της περιόδου. Οι αρχαίες πηγές -γραπτές και αρχαιολογικές- βεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται για μονολιθικά φαινόμενα. Άλλωστε, αυτή η πολυμορφία του Ιουδαϊσμού λειτούργησε ως το κατάλληλο περιβάλλον για τους μαθητές του Ιησού και στη συνέχεια για την πρώτη χριστιανική Εκκλησία. Επιπλέον, αυτή η πολυμορφία φαίνεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις μορφές και την ένταση την οποία προσλαμβάνει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και διαφορετικούς τόπους ο ιουδαιοχριστιανικός διάλογος και προσδίδει διαφορετική ποιότητα στις σχέσεις τους. Σε κάθε όμως περίπτωση, οι δύο θρησκευτικές παραδόσεις μοιράζονται υλικό από μία κοινή πολιτισμική δεξαμενή κι έχουν πρόσωπα και πράγματα, τα οποία τους συνδέουν μεταξύ τους.

Τρία από αυτά θα ήθελα να παρουσιάσω στη συνέχεια.

Το πρώτο είναι το πρόσωπο του Ιησού από την Γαλιλαία, του Ιησού Χριστού της Εκκλησίας. Το ερώτημα βέβαια της ταυτότητάς του είχε πάντοτε πολλές και διαφορετικές απαντήσεις ήδη μάλιστα και στην εποχή της επίγειας δράσης του. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό στην Καισάρεια του Φιλίππου, όπου ο Ιησούς θέτει στους μαθητές του το περίφημο ερώτημα «τίνα με λέγουσιν ο1 νθρωποι ε6ναι» (Μκ 8, 27-29), για να λάβει από αυτούς ποικίλες απαντήσεις. Είναι βέβαιο, επίσης, ότι Ιουδαίοι και χριστιανοί δίνουν διαφορετικές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, το οποίο συχνά αποτέλεσε σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ τους. Δεν αμφισβητεί κανείς, όμως, σήμερα την ιουδαϊκή ταυτότητα του Ιησού, ότι δηλαδή ο Ιησούς γεννήθηκε, έζησε και πέθανε Ιουδαίος. Παλαιότερα, βέβαια, κατά τον 19ο και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, υπήρχε η τάση ο Ιησούς να κατανοείται αποκομμένος από τις ιουδαϊκές του ρίζες κι ως αρχηγός μίας νέας θρησκείας, που ήρθε να αντικαταστήσει τον γερασμένο πλέον Ιουδαϊσμό. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν μπορεί να προκύψει από την ίδια τη διδασκαλία του Ιησού και την πίστη της αρχαίας Εκκλησίας. Απεναντίας, στη διδασκαλία του Ιησού αντικατοπτρίζονται πολλά από εκείνα τα θεολογικά ζητήματα που απασχολούν τους συγχρόνους του Ιουδαίους: ποια μπορεί να είναι η σχέση της δικαιοσύνης με το έλεος και τη συγχώρηση, τι σημαίνει αληθινή λατρεία του Θεού, ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός πραγματικού μέλους του λαού του Θεού, κ.ά.

Ειδικότερα, δύο σημεία της διδασκαλίας του Ιησού αποδεικνύουν σαφώς τις ιουδαϊκές της αφετηρίες. Το πρώτο είναι η βεβαιότητα της μοναδικότητας του ενός Θεού, με όποιες συνέπειες αυτή η βεβαιότητα μπορεί να έχει στην καθημερινή ζωή των πιστών του (αυτό που στην έρευνα συχνά ονομάζεται «ηθικός μονοθεϊσμός») και το δεύτερο είναι η πίστη στη διαθήκη και στην εκλογή του Ισραήλ από τον Θεό. Για την Εκκλησία ο Ιησούς δεν ήρθε για να καταργήσει το Νόμο ως περιττό, αλλά είναι η εκπλήρωσή του, η απάντηση στην προσδοκία των προφητών. Η διδασκαλία του ευθυγραμμίζεται με το προφητικό κήρυγμα κι η ζωή του, και κυρίως ο θάνατος κι η ανάστασή του, είναι αιτία σωτηρίας. Για τους χριστιανούς μέσα στους αιώνες ο θάνατός του είναι ένα ακόμη στοιχείο της μεσσιανικής του ιδιότητας, ενώ για τους Ιουδαίους -όπως αυτό προκύπτει από το έργο Ιουδαίων καλλιτεχνών κυρίως μετά την τραυματική εμπειρία του Ολοκαυτώματος- ο Ιησούς γίνεται το διαχρονικό σύμβολο του ιουδαϊκού λαού, που βιώνει την τυφλή βία και υφίσταται φοβερά δεινά από άδικες μορφές εξουσίας. Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, καθίσταται το κοινό σημείο αναφοράς Εκκλησίας και Ιουδαϊσμού με έναν τρόπο παράδοξο και πέρα από τις διαφορετικές απαντήσεις, που αυτοί δίνουν στο ερώτημα της ταυτότητάς του.

Το δεύτερο σημαντικό σημείο συνάντησης είναι τα κοινά βιβλικά αναγνώσματα. Η Παλαιά Διαθήκη, στην ελληνική κυρίως μετάφραση των Ο΄, αποτέλεσε το πρώτο ανάγνωσμα των χριστιανών στις συνάξεις τους και σταθερή πηγή αναφοράς στο κήρυγμα τόσο του Ιησού όσο και των μαθητών του. Στο Β΄ Τιμ 3,16 λέγεται χαρακτηριστικά ότι «πΆσα γραφt θεόπνευστος καv `φέλιμος πρxς διδασκαλίαν, πρxς λεγμόν, πρxς πανόρθωσιν, πρxς παιδείαν τtν ν δικαιοσύνΓ». Με τον όρο γραφή εδώ ο συγγραφέας αναφέρεται πρώτιστα στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, βιβλία τα οποία η Εκκλησία τα μοιράζεται με τη Συναγωγή και τα οποία τα θεωρεί θεόπνευστα και κανόνα της ζωής της και της διδασκαλίας της. Είναι ενδιαφέρον ότι η Εκκλησία αναζήτησε το παρελθόν της στο παρελθόν του ιουδαϊκού λαού, όπως αυτό καταγράφηκε στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης τα οποία από πολύ νωρίς τα θεώρησε και δικά της βιβλία. Τα άσματα του Ισραήλ, οι Ψαλμοί, υπήρξαν και παραμένουν το πλέον αγαπητό ανάγνωσμα των χριστιανών και τα αναγνώσματα από τους προφήτες και την Πεντάτευχο καταλαμβάνουν σημαντική θέση στη λειτουργική της πράξη. Υιοθετώντας την τυπολογική μέθοδο, γνωστή και στους ραβίνους της αρχαιότητας η Εκκλησία διάβασε την ιστορία του Ισραήλ ως τύπο και προφητεία της ιστορίας του Ιησού και του δικού της παρόντος. Είναι χαρακτηριστική, μάλιστα, η αντίδρασή της στην προσπάθεια του γνωστικού Μαρκίωνα κατά τον 2ο αι. μ. Χ. να απεμπολήσει την Παλαιά Διαθήκη από τη ζωή της Εκκλησίας. Για την Εκκλησία μία τέτοια ενέργεια θεωρήθηκε καταδικαστέα κι ο Μαρκίων τέθηκε εκτός Εκκλησίας ως αιρετικός. Διαβάζοντας την αρχαία χριστιανική γραμματεία είναι προφανής η πεποίθηση της Εκκλησίας ότι η Παλαιά Διαθήκη παραμένει το ερμηνευτικό κλειδί κατανόησης της διδασκαλίας και της ζωής του Ιησού Χριστού. Οπωσδήποτε ο τρόπος ερμηνείας των παλαιοδιαθηκικών κειμένων κι η σχέση του προς την Καινή Διαθήκη είναι ένα σημείο διαφοροποίησης Ιουδαίων και χριστιανών, όμως δεν παύει να είναι σημαντική η κοινή αναφορά τους στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης ως κειμένων που αποτυπώνουν το παρελθόν και των δύο και προσδίδουν νόημα στο παρόν τους. Έτσι, ακόμη και σήμερα Ιουδαίοι και χριστιανοί στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας, χαράς, λύπης και πένθους, και στις σπουδαιότερες θρησκευτικές γιορτές μας, στην Παλαιά Διαθήκη ανατρέχουμε κι αυτήν διαβάζουμε.

Το τρίτο στοιχείο είναι ένα ακόμη πρόσωπο, το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της Εκκλησίας. Πρόκειται για τον Παύλο, τον Ισραηλίτη από την φυλή Βενιαμίν, τον Φαρισαίο, όπως ο ίδιος συχνά αυτοπροσδιορίζεται στις επιστολές του. Η ιουδαϊκή ταυτότητα του Παύλου αποτελεί ένα θέμα, το οποίο τα τελευταία χρόνια προκαλεί το ενδιαφέρον των ερευνητών. Αντίθετα προς τις παλαιότερες προσπάθειες υποβάθμισης της ιουδαϊκής αυτοσυνειδησίας του Παύλου, η έρευνα σήμερα βεβαιώνει ότι ο απόστολος των εθνών δεν έπαψε ποτέ να θεωρεί τον εαυτό του παιδί του Ισραήλ και μέλος του λαού του Θεού. Ο τρόπος που κατανοεί τον ρόλο του Ισραήλ μέσα στην ιστορία παραπέμπει στο κήρυγμα των προφητών και στο κάλεσμά τους ο Ισραήλ να γίνει αφορμή τα έθνη να επιστρέψουν στον Θεό και να τον δοξάσουν. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέει στο 11ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, όπου παρομοιάζει τον Ισραήλ με ήμερη ελιά, «καλλιέλαιον», και τους εξ εθνών χριστιανούς ως τα κλαδιά της άγριας ελιάς που μπολιάζονται επάνω στο ήμερο δένδρο. Είναι το θέλημα του Θεού τα έθνη να γίνουν τμήμα οργανικό του λαού του Θεού, όπως είναι επίσης «μεταμέλητα τp χαρίσματα καv ! κλΖσις τοζ θεοζ» (11,29), ώστε ο Παύλος να βεβαιώνει ότι τελικά «πΆς A 8σραtλ σωθήσεται». Στη βασιλεία του Θεού συμβαίνουν παράδοξα πράγματα, όπως άγρια κλαδιά να μπολιάζονται σε ήμερο δένδρο και γίνονται ήμερα, ή ήμερα κλαδιά που αποκόπηκαν να μπολιάζονται ξανά στον κορμό και να ξαναζωντανεύουν. Κι είναι τόσο παράδοξο αυτό το σχέδιο, ώστε ο Παύλος να ξεσπά στο τέλος σε έναν ύμνο για το «βάθος [τοζ] πλούτου καv [τΖς] σοφίας καv [τΖς] γνώσεως [τοζ] Θεοζ» (11,33). Στο όραμα της σωτηρίας του χριστιανού και Ισραηλίτη Παύλου, χριστιανοί και Ιουδαίοι μοιράζονται ένα κοινό ένδοξο μέλλον και μετέχουν από κοινού στη σωτηρία του Θεού.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ!!