Η καταγωγή της Ηθικής: Από τα πρωτεύοντα στους φιλοσόφους

ethology.jpg

Το ερώτημα αν η ηθικότητα είναι βαθιά ριζωμένη στη βιολογία μας, αν αποτελεί συνέχεια του εξελικτικού μας παρελθόντος ή αν αντίθετα η εμφάνιση του ανθρώπου αποτελεί ριζική τομή με το εξελικτικό του παρελθόν, είναι ένα αποφασιστικό ερώτημα

Συντάκτης: 

Σπύρος Μανουσέλης

Αν κάθε ανθρώπινη ηθική δράση έχει τις ρίζες της στους μη ανθρώπινους εξελικτικούς μας προγόνους, τότε πώς διαμορφώνονται -και πώς δικαιολογούνται- τα ηθικά μας κριτήρια για την αξιολόγηση μιας συμπεριφοράς; Και πόσο αντικειμενική μπορεί να θεωρείται η πεποίθησή μας ότι η ηθικότητα αποτελεί αποκλειστικά ανθρώπινο προνόμιο;

Σε αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει με το πρωτοποριακό ερευνητικό και συγγραφικό του έργο ο Φρανς ντε Βάαλ (Frans de Vaal), διεθνώς αναγνωρισμένη αυθεντία στη μελέτη των πρωτευόντων θηλαστικών (πρωτευοντολόγος) και ανανεωτής της Ηθολογίας, της επιστήμης δηλαδή που μελετά τις βιολογικές προϋποθέσεις κάθε ζωικής συμπεριφοράς, της ανθρώπινης συμπεριφοράς μη εξαιρουμένης.

Πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια το σημαντικό βιβλίο του Ντε Βάαλ «Πρωτεύοντα και φιλόσοφοι. Πώς εξελίχθηκε η ηθική». Με αφορμή την ελληνική έκδοση σκεφθήκαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πώς παρουσιάζει ο ίδιος, συνοπτικά, μερικές από τις εκκεντρικές ιδέες που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο. Για τον σκοπό αυτό ανασύραμε από το αρχείο μας και μεταφράσαμε το μεγαλύτερο μέρος μιας συνέντευξης που είχε δώσει ο συγγραφέας, σε ανάλογη ευκαιρία, στις 10-12-2013, στην ιταλική εφημερίδα «L'Unitΰ».

Στο βιβλίο «Πρωτεύοντα και φιλόσοφοι» ο μεγάλος Ολλανδός ηθολόγος Φρανς ντε Βάαλ εκθέτει με τρόπο σαφή τις κατακτήσεις της Ηθολογίας σχετικά με τους μηχανισμούς και την εξέλιξη της συμπεριφοράς των πρωτευόντων θηλαστικών, αλλά και τις φιλοσοφικές-κοινωνικές συνέπειες αυτών των ερευνητικών κατακτήσεων.

Το βιβλίο είναι η αποτύπωση των «Διαλέξεων Τάνερ» που είχε δώσει ο διαπρεπής ηθολόγος στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον τον Νοέμβριο του 2003. Οι διαλέξεις υποβλήθηκαν, κατόπιν, στην κρίση τεσσάρων επιφανών Αμερικανών διανοουμένων, του Ρόμπερτ Α. Ράιτ, της Κριστίν Κόρσγκαρντ, του Φίλιπ Κίτσερ και του Πίτερ Σίνγκερ, καθένας από τους οποίους σχολιάζει με κριτική διάθεση ορισμένες προκλητικές ιδέες της σύγχρονης Ηθολογίας. Ο διάλογος του Ντε Βάαλ με τους επικριτές του πλουτίζει το βιβλίο και το καθιστά ένα μοναδικό πνευματικό ντοκουμέντο για τις περίπλοκες σχέσεις και τις δυσκολίες διαλόγου ανάμεσα στις θετικές και τις ανθρωπιστικές επιστήμες.

Ο Ολλανδός ηθολόγος Φρανς ντε Βάαλ μιλά για το βιβλίο του «Πρωτεύοντα και φιλόσοφοι. Πώς εξελίχθηκε η ηθική», που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Με την υπόσχεση ότι σε επόμενο άρθρο μας θα επανέλθουμε στο «καυτό» ζήτημα των βιολογικών προϋποθέσεων της ηθικής, ας δώσουμε τώρα τον λόγο στον ίδιο τον ντε Βάαλ.

" Γιατί η ηθική έμοιαζε να αποτελεί ένα αποκλειστικά ανθρώπινο χαρακτηριστικό;

Σχεδόν σε όλα τα πεδία (πολιτισμός, πολιτική, γλώσσα, ηθική) τα ανθρώπινα όντα είναι ξεχωριστά, αλλά όχι μοναδικά. Οταν αναλύουμε τις ικανότητες που αποτελούν το υπόστρωμα κάθε μιας από αυτές τις κατηγορίες, διαπιστώνουμε πράγματι ορισμένες ομοιότητες με τα άλλα είδη. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πολιτική: έχει να κάνει με την εξουσία και απαιτεί από τους πολιτικούς να δρουν με τρόπο ώστε οι οπαδοί τους να είναι ικανοποιημένοι.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι οι χιμπατζήδες είναι διψασμένοι για εξουσία και μοιράζονται περισσότερο την τροφή με τους/τις συντρόφους τους παρά με τους αντιπάλους. Το ίδιο ισχύει και με την ηθική. Δεν υποστηρίζω ότι οι χιμπατζήδες είναι ηθικά όντα, ωστόσο διαθέτουν όλα εκείνα τα βασικά συστατικά, χωρίς τα οποία εμείς οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μια ηθική: φροντίζουν ο ένας τον άλλο, ακολουθούν κοινωνικούς κανόνες, αντιδρούν στις αδικίες.

" Η ηθική επομένως προκύπτει από την ικανότητα για «ενσυναίσθηση». Ομως, τι είναι η ενσυναίσθηση και ποια είδη ζώων τη διαθέτουν;

Η ενσυναίσθηση (empathy) είναι η ευαισθησία στα βιώματα των άλλων και είναι παρούσα σε όλα τα θηλαστικά. Πιθανότατα προέρχεται από τη μητρική φροντίδα: μια μητέρα, είτε είναι μητέρα ποντικών είτε ελεφάντων, πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε επαγρύπνηση ώστε τα μικρά της να μην πεινάνε, να μην κρυώνουν και να μη βρίσκονται σε κίνδυνο και οφείλει να αντιδράσει στην περίπτωση που θα συμβεί κάτι από όλα αυτά. Η μητρική προέλευση της ενσυναίσθησης εξηγεί διάφορα παρατηρησιακά δεδομένα: το γεγονός, για παράδειγμα, ότι οι γυναίκες διαθέτουν υψηλότερα επίπεδα ενσυναίσθησης από ό,τι οι άνδρες ή ότι η ωκυτοκίνη, μια από τις ορμόνες της μητρότητας, επηρεάζει την ενσυναίσθηση.

" Τότε όμως, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην ενσυναίσθηση ενός χιμπατζή και στην ενσυναίσθηση ενός ανθρώπου;

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι αισθάνονται τα ζώα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να μετρήσουμε πώς αντιδρούν σε ορισμένες καταστάσεις. Οι πίθηκοι χιμπατζήδες και μπονόμπο, για παράδειγμα, αγκαλιάζουν και δίνουν φιλιά στα άτομα που υποφέρουν επειδή ηττήθηκαν σε κάποια μάχη ή επειδή τρόμαξαν από ένα φίδι. Προσπαθούν να τα ηρεμήσουν υιοθετώντας ό,τι εμείς αποκαλούμε «παρηγορητική συμπεριφορά».

Το ίδιο μέτρο σύγκρισης χρησιμοποιούμε και όταν θέλουμε να μετρήσουμε την ενσυναίσθηση στα μικρά παιδιά. Ζητάμε από ένα μέλος της οικογένειας να κάνει ότι κλαίει και υποφέρει και παρατηρούμε πώς αντιδρά το παιδί: προσπαθεί και αυτό να παρηγορήσει το πρόσωπο που υποφέρει χαϊδεύοντας και αγκαλιάζοντάς το. Οταν δύο τόσο συγγενικά είδη ζώων αντιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε παρόμοιες περιστάσεις, τότε όχι μόνο μπορούμε αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τόσο η ψυχολογία όσο και η εμπειρία τους είναι παρόμοιες.

" Στα μη ανθρώπινα είδη ζώων υπάρχει κάτι ανάλογο με τον «αμερόληπτο θεατή» που είχε εισαγάγει ο οικονομολόγος Ανταμ Σμιθ (Adam Smith);

Ο «αμερόληπτος θεατής» του Σμιθ προσπαθεί να επιδοκιμάσει ή να αποδοκιμάσει μια συμπεριφορά στην οποία δεν εμπλέκεται άμεσα ο ίδιος. Η ανθρώπινη ηθική δεν αφορά συνεπώς αποκλειστικά εμένα και εσάς ή τα πρόσωπα που γνωρίζουμε, αλλά ισχύει εξίσου για οποιοδήποτε πρόσωπο. Αυτό απαιτεί ένα ορισμένο επίπεδο αφαίρεσης, κάποιους γενικευμένους κανόνες.

Υπό αυτή την έννοια, η ανθρώπινη ηθική είναι ιδιαίτερη: εμείς οι άνθρωποι συζητάμε και διαπραγματευόμαστε τις αρχές του ηθικού μας συστήματος και επιχειρούμε να τις δικαιολογήσουμε, ενώ οι ανθρωποειδείς πίθηκοι δεν κάνουν κάτι τέτοιο.

" Εχει υποστηριχθεί ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάθος κακός και εγωιστής καθώς και ότι συγκαλύπτει, με την επέμβαση του ορθού λόγου, αυτή τη βαθύτερη φύση του με ένα επίχρισμα ευγένειας. Ομως, απ' ό,τι φαίνεται, αυτή η θεωρία θεωρείται πλέον εσφαλμένη. Θέλετε να μας εξηγήσετε γιατί;

Αυτή η εικόνα της ανθρώπινης φύσης έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στη δεκαετία του 1970, χάρη στα βιβλία του Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins) και του Ρόμπερτ Ράιτ (Robert Wright). Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα αντιδαρβινικό μήνυμα, διότι ο ίδιος ο Δαρβίνος ήταν βαθύτατα πεπεισμένος ότι υπάρχει συνέχεια (και όχι ασυνέχεια) ανάμεσα στο κοινωνικό ένστικτο των ζώων και την ανθρώπινη ηθική.

Ευτυχώς η «θεωρία του επιχρίσματος» έχασε την όποια γοητεία ασκούσε μετά τις ανακαλύψεις ανθρωπολόγων, οικονομολόγων, πρωτευοντολόγων, οι οποίες έδειξαν ότι διαθέτουμε μια φυσική προδιάθεση για αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση και συνεργασία με τους συνανθρώπους μας.

Η ανακάλυψη, μάλιστα, των «νευρώνων κατόπτρων» στην Ιταλία έδειξε ότι είμαστε κατασκευασμένοι βιολογικά για να δημιουργούμε σχέσεις με τους άλλους. Και ότι αν επιδεικνύουμε μέριμνα και ενδιαφέρον για τους άλλους, αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή έχουμε κάποιο προσωπικό συμφέρον.

" Ποιος είναι ο ρόλος της θρησκείας στη διαμόρφωση της ηθικής μας;

Η κοινωνική συνεργασία και αρμονία αποτελούσαν ανέκαθεν ένα πλεονέκτημα για το είδος, πολύ πριν κάνουν την εμφάνισή τους οι σύγχρονες θρησκείες, μόλις πριν από 2 χιλιάδες χρόνια. Είμαι όμως βέβαιος ότι οι πρόγονοί μας βοηθούσαν ο ένας τον άλλο και ενδιαφέρονταν για την ορθότητα των πράξεών τους για τουλάχιστον ένα εκατομμύριο χρόνια.

Τα πράγματα άλλαξαν με την επινόηση της γεωργίας (γεωργική επανάσταση) πριν από περίπου 12 χιλιάδες χρόνια. Επειτα από αυτό το ιστορικό γεγονός οι ανθρώπινες κοινωνίες άρχισαν σταδιακά να επεκτείνονται περικλείοντας χιλιάδες, εκατομμύρια πρόσωπα. Οι καθιερωμένοι κανόνες της αμοιβαιότητας, της ενσυναίσθησης και της αποτίμησης της συμπεριφοράς του καθένα στην ομάδα δεν λειτουργούσαν πλέον. Είχε γίνει πολύ εύκολο να εξαπατά κανείς.

Μια προσέγγιση των ανθρώπινων σχέσεων «από πάνω προς τα κάτω» ήταν επιτακτική ανάγκη προκειμένου να ενισχυθεί η συνεργασία, με τη βοήθεια ενδεχομένως μιας υπερφυσικής δύναμης, πανταχού παρούσας και παντογνώστριας, η οποία επέβλεπε τους πάντες και υποσχόταν τον παράδεισο ή την κόλαση, ανάλογα με το πώς συμπεριφερόταν κάθε άνθρωπος.

Από αυτή την άποψη, η σημερινή θρησκεία δεν βρίσκεται στη ρίζα του αισθήματος ηθικότητας, αλλά διαμορφώνεται σαν ένας επιπρόσθετος τρόπος ενίσχυσης του συστήματος εξουσίας. Το μεγάλο ερώτημα είναι: Πόσο απαραίτητη είναι αυτή η προσθήκη για την καλή λειτουργία μιας σύγχρονης κοινωνίας; Κι αν υπήρξε αναγκαία, κατά το παρελθόν, σήμερα εξακολουθεί να είναι;

" Γιατί για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τα συναισθήματα των ζώων δεν αποτελούσαν αντικείμενο επιστημονικής έρευνας;

Τα ζωικά συναισθήματα ήταν ένα ταμπού, ειδικά για τους συμπεριφοριστές ψυχολόγους, όπως π.χ. ο Σκίνερ (Skinner), όμως ακόμη και οι Ευρωπαίοι ηθολόγοι σπανίως μιλούσαν για αυτά.

Πρώτες οι νευροεπιστήμες παραβίασαν αυτό το ταμπού. Αν μπορούμε να δείξουμε ότι η αμυγδαλή είναι πάντα ενεργή στον εγκέφαλο των ανθρώπων που βιώνουν φόβο ή, εναλλακτικά, ότι διεγείροντας τεχνητά την αμυγδαλή ενός ποντικού τού προκαλούμε το αίσθημα του φόβου, τότε αποκαλύπτεται ότι ο εγκέφαλος τόσο του ανθρώπου όσο και του ποντικού έχουν την ίδια νευρολογική σχέση με τον φόβο.

Γεγονός που, με τη σειρά του, διαψεύδει το επιχείρημα ότι είναι αδιανόητοι οι παραλληλισμοί μεταξύ ανθρώπινων και μη ανθρώπινων (ζωικών) συναισθημάτων.

Επειδή η υποβάθμιση των ανθρωπιστικών ερευνών στην Ελλάδα είναι ανήθικη και πολιτικά ύποπτη

Ο Γ. Κουζέλης, γραμματέας του ΚΕΑΕ, προσκαλεί Ελληνες ερευνητές να υποβάλουν μια ερευνητική τους πρόταση για χρηματοδότηση διάρκειας ενός έτους

Τον Ιανουάριο του 2015 μια ομάδα διακεκριμένων επιστημόνων από τον χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών αποφάσισαν να προχωρήσουν στην ίδρυση ενός Κέντρου Ερευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες με πρωταρχικό στόχο τη χρηματοδότηση νέων ερευνητών.

Η ίδρυση του Κέντρου κρίθηκε απαραίτητη καθώς οι δυνατότητες άντλησης πόρων για τις ανθρωπιστικές επιστήμες μειώνονται δραματικά, με αποτέλεσμα να αμφισβητούνται όχι μόνο η νομιμότητα και το κύρος, αλλά και η κοινωνική σημασία των ανθρωπιστικών ερευνών στον τόπο μας.

Οπως δήλωσε στη στήλη μας ο Γεράσιμος Κουζέλης, γραμματέας του Κέντρου και καθηγητής Επιστημολογίας και Κοινωνιολογίας της Γνώσης στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών: «Οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες υφίστανται τις δύο τελευταίες δεκαετίες μια διαρκώς εντεινόμενη πίεση. Το φαινόμενο είναι διεθνές, αλλά παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στην Ευρώπη και πιο πολύ στην Ελλάδα. Εδώ μοιάζουν να αποτελούν το εύκολο θύμα της οικονομικής κρίσης. Μια ρηχή ματιά βλέπει σε αυτές κάτι που εύκολα μπορεί να περιοριστεί ή ακόμα και να λείπει.

Μπροστά σε αυτή την ήδη επιβεβλημένη συρρίκνωση και δυνάμει απαξίωση, οι κλάδοι που δεν μπορούν να στηριχθούν στην αγορά προσβλέπουν κατ' ανάγκη στην ενίσχυσή τους από την πολιτεία και από μη κερδοσκοπικούς θεσμούς. Και δεν είναι βέβαια τόσο τα αντικείμενα των επιστημών αυτών που κινδυνεύουν όσο τα υποκείμενά τους: οι χιλιάδες νέοι επιστήμονες, οι καλύτεροι που έθρεψε ποτέ η χώρα, που βρίσκουν κλειστές τις πόρτες των πανεπιστημίων και των ιδρυμάτων, καθώς ούτε προσλήψεις γίνονται ούτε έρευνα χρηματοδοτείται, αν δεν είναι άμεσα χρηστική.

Σε αυτό το τοπίο φιλοδοξεί να παρέμβει το Κέντρο Ερευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες, συγκεντρώνοντας πόρους χρηματοδότησης και επιδιώκοντας να κρατήσει κοντά στην επιστήμη τους και μέσα στην έρευνα νέους που έχουν ολοκληρώσει τις διδακτορικές τους σπουδές».

Εκπληρώνοντας λοιπόν τον βασικό του στόχο, το ΚΕΑΕ προσκαλεί ερευνητές να υποβάλουν για χρηματοδότηση μια ερευνητική τους πρόταση διάρκειας ενός έτους, την οποία προτίθενται να εκπονήσουν κατά το ημερολογιακό έτος 2016 και για την οποία δεν έχουν λάβει άλλη χρηματοδότηση. Θα χρηματοδοτηθούν συνολικά έως δέκα ερευνητικές προτάσεις. Η μέγιστη χρηματοδότηση για κάθε έρευνα ανέρχεται στο ποσό των 10.000 ευρώ. Περισσότερες πληροφορίες για τις προϋποθέσεις συμμετοχής και οδηγίες για την υποβολή της αίτησης στον διαδικτυακό τόπο του Κέντρου στη διεύθυνση www.rchumanities.gr

Σύνοδος Πρυτάνεων: Τραγική η οικονομική κατάσταση των Πανεπιστημίων!!

Τραγική χαρακτήριζουν οι πρυτάνεις την οικονομική κατάσταση των Πανεπιστημίων της χώρας, καθώς, όπως επισημαίνουν σε ομόφωνο ψήφισμα της Έκτακτης Συνόδου τους, τα ιδρύματα έως σήμερα δεν έχουν λάβει ούτε ένα ευρώ τακτικής επιχορήγησης για το έτος 2015.

Αναφορικά με την εξαγγελθείσα αλλαγή του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των Πανεπιστημίων, η Σύνοδος επιφυλάσσεται να προβεί στη διατύπωση των τελικών της θέσεων, όταν το προτεινόμενο νομοσχέδιο αναρτηθεί προς διαβούλευση. 

Τα δύο παραπάνω ζητήματα θα αποτελέσουν τα κυρίαρχα θέματα συζήτησης και λήψης αποφάσεων της Συνόδου κατά την Τακτική Σύνοδο Πρυτάνεων στις 26-27 Ιουνίου.Λεφτά υπάρχουν μόνο για την μισθοδοσία τεμπέληδων παπάδων και "ιερές" χορηγίες ,για μοναστήρια ,ανέγερση νέων εκκλησιών και για χριστιανικές φιέστες!!Το κράτος δεν θέλει πολίτες έξυπνους ταΐζει τον λαό με Χριστιανόχορτο και περνούν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα!!Διότι φίλοι μου πρέπει να έχεις φάει πολύ Χριστιανόχορτο για να ψηφίζεις αυτούς τους ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ!!!

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο των FT: «Ωστε εδώ είμαστε. Είπαν στον Αλέξη Τσίπρα «take it or leave it». Τι πρέπει να πράξει; Ο Ελληνας Πρωθυπουργός δεν έχει να αντιμετωπίσει εκλογές μέχρι τον Ιανουάριο του 2019. Οποια πορεία και αν αποφασίσει τώρα, θα πρέπει να αποδώσει καρπούς μέσα σε τρία χρόνια ή και λιγότερο. Κατ 'αρχάς, τα δύο ακραία σενάρια: αποδέχεται την τελική προσφορά των πιστωτών ή αποχωρεί από τη ζώνη του ευρώ. Αποδεχόμενος την προσφορά, θα πρέπει να συμφωνίσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, εντός έξι μηνών. Ο συνάδελφός μου Martin Sandbu υπολόγισε πώς μια προσαρμογή τέτοιας κλίμακας θα μπορούσε να επηρεάσει την ελληνική ανάπτυξη. Εγώ τώρα επεκτείνω αυτό τον υπολογισμό, για να συμπεριλάβω το συνολικό τετραετές πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως ζητούν οι πιστωτές. Βασισμένος στις ίδιες παραδοχές που κάνει για το πώς η δημοσιονομική πολιτική και το ΑΕΠ αλληλοεπηρεάζονται - μια αμφίδρομη διαδικασία - φτάνω σε ένα συμπέρασμα ότι θα υπάρξει πλήγμα του επιπέδου του ΑΕΠ της τάξης του 12,6% σε διάστημα τεσσάρων ετών. Ο λόγος του ελληνικού χρέους προς το ΑΕΠ θα αρχίσει να προσεγγίζει το 200%. Το συμπέρασμά μου είναι πως η αποδοχή των προγραμμάτων της τρόικας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία - για την ελληνική οικονομία, καθώς και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα πρωθυπουργού. Θα μπορούσε το αντίθετο - ακραίο σενάριο - ενός Grexit να έχει καλύτερο αποτέλεσμα; Μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι θα ήταν, για τρεις λόγους. 1. Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα θα ήταν πως η Ελλάδα θα είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις τρελές δημοσιονομικές προσαρμογές. Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει ανάγκη να «τρέξει» με ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να απαιτήσει μια εφάπαξ προσαρμογή αλλά αυτό είναι. Η Ελλάδα θα κήρυττε πτώχευση έναντι όλων των επίσημων πιστωτών της: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, καθώς και για τα διμερή δάνεια από τους ευρωπαίους πιστωτές της. Αλλά θα εξυπηρετεί όλα τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα με το στρατηγικό στόχο να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά λίγα χρόνια αργότερα. 2. Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του ρίσκου. Μετά από ένα Grexit,κανείς δεν θα φοβάται τον κίνδυνο μετατροπή νομίσματος. Και η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας θα ήταν πολύ μειωμένη, καθώς η Ελλάδα θα είχε ήδη κηρύξει στάση πληρωμών στους επίσημους πιστωτές της και θα ήταν πολύ πρόθυμη να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών. 3. Ο τρίτος λόγος είναι ο αντίκτυπος στην θέση της οικονομίας στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία. Περίπου τα τρία τέταρτα του ΑΕΠ είναι εγχώρια. Το υπόλοιπο 1/4 που δεν είναι εγχώριο, τα περισσότερα προέρχονται από τον τουρισμό, κλάδος ο οποίος θα επωφεληθεί από την υποτίμηση. Η συνολική επίδραση της υποτίμησης δεν θα ήταν τόσο ισχυρή όσο θα ήταν για μια ανοικτή οικονομία, όπως η Ιρλανδία, αλλά θα ήταν επωφελής, ωστόσο. Από τις τρεις επιπτώσεις,η πρώτη είναι η πιο σημαντική βραχυπρόθεσμα, ενώ η δεύτερη και η τρίτη θα κυριαρχήσουν μακροπρόθεσμα. Ενα Grexit, ασφαλώς, έχει παγίδες, ως επί το πλείστον βραχυπρόθεσμες. Μια ξαφνική εισαγωγή του νέου νομίσματος θα ήταν χαοτική. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και να κλείσουν τα σύνορα. Αυτές οι απώλειες χρόνου, θα είναι σημαντικές, αλλά όταν το χάος υποχωρήσει η οικονομία θα ανακάμψει γρήγορα. Συγκρίνοντας τα δύο αυτά σενάρια, θυμάμαι την παρατήρηση Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ ότι η μέθη, σε αντίθεση με την ασχήμια, είναι μια κατάσταση που υποχωρεί. Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο, και θα παραμείνει πάντα έτσι. Το δεύτερο, σου δίνει ένα hangover, αλλά ακολουθεί η νηφαλιότητα. Επομένως, εάν αυτό ήταν η επιλογή, οι Έλληνες θα είχαν έναν λογικό λόγο να προτιμούν Grexit. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι η επιλογή που πρέπει να ληφθεί αυτή την εβδομάδα. Η επιλογή είναι μεταξύ της αποδοχής ή απόρριψης προσφοράς των πιστωτών. Το Grexit είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο. Αν ο κ Τσίπρας επρόκειτο να απορρίψει την προσφορά και να χάσει την τελευταία προθεσμία - το Eurogroup της 18ης Ιουνίου - θα κατέληγε να αθετήσει την αποπληρωμή του χρέους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Σε εκείνο το σημείο, η Ελλάδα θα παραμένει στη ζώνη του ευρώ και θα αναγκαζόταν να αποχωρήσει μόνο αν η ΕΚΤ θα μείωνε τη ροή της ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες κάτω από το ανεκτό όριο. Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι δεδομένο. Οι πιστωτές της ευρωζώνης, μπορεί επίσης να αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν για την ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα σε αυτό το σημείο. Απλά φανταστείτε τη θέση τους. Εάν η Ελλάδα επρόκειτο να χρεοκοπήσει έναντι όλων των χρεών του επίσημου τομέα, η Γαλλία και η Γερμανία μόνο θα χάσουν περίπου 160 δισ. €. Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ θα μείνουν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι οικονομικοί «losers». Οι πιστωτές απορρίπτουν μεν τώρα κάθε συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει όταν η Ελλάδα αρχίσει την πτώχευση. Αν διαπραγματευτούν, όλοι θα ωφεληθούν. Η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, εφόσον η δημοσιονομική προσαρμογή εξυπηρετεί ένα χαμηλότερο βάρος του χρέους το οποίο θα ήταν πιο ανεκτό. Οι πιστωτές θα είναι σε θέση να καλύψουν μερικές από τις - αλλιώς - σίγουρες - απώλειες. Η κεντρική ιδέα είναι ότι η Ελλάδα, δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να χάσει, απορρίπτοντας την προσφορά αυτής της εβδομάδας».

Αιμομίκτες βυζαντινοί αυτοκράτορες

«...αδελφού θυγατρί συνουσίαζεν»...  Από τον Ηράκλειο, στον «άτακτο» Ανδρόνικο Α΄ Κομνηνό  Στην αυτοκρατορική αυλή, οι αιμομικτικές σχέσεις κάθε άλλο παρά σπάνιζαν. Η σύναψη τέτοιων σχέσεων με τη μορφή της γαμικής συμβίωσης εξυπηρετούσε τις πολιτικές φιλοδοξίες των αιμομικτών. Άλλες φορές ο λόγος ήταν καθαρά το ερωτικό πάθος, το οποίο υπερνικούσε τα εμπόδια. Όταν ο πατριάρχης Σέργιος προσπάθησε να εμποδίσει το γάμο του αυτοκράτορα Ηρακλείου με την ανιψιά του (από την αδερφή του) Μαρτίνα, με την οποία διατηρούσε από πριν αιμομικτικές σχέσεις, η σθεναρή αντίδραση του αργότερα κάμφθηκε και αναγκάστηκε να στέψει τη Μαρτίνα αυτοκράτειρα. Οι πολίτες όμως της Κωνσταντινούπολης, γνωρίζοντας την παρανομία που διαπράχθηκε με τη συναίνεση τελικά της Εκκλησίας, αντέδρασαν έντονα και στον Ιππόδρομο λοιδόρησαν το αυτοκρατορικό ζεύγος. Μάλιστα, τα δύο πρώτα παιδιά από αυτό το γάμο, που κράτησε πάνω από τριάντα χρόνια, γεννήθηκαν με σωματικές παραμορφώσεις:  «...ο γε προς πράξιν άθεσμον και ην Ρωμαίων απαγορεύουσι νόμοι ιδών, το προς την ανεψιάν Μαρτίναν ησπάσατο κήδος. Θυγάτηρ αύτη Μαρίας της αυτού ετύγχανεν αδελφής, πατρός δε Μαρτίνου, ον Μαρία προ Ευτροπίου γαμέτην εκέκτητο. Και δε δύο υιείς εξ αυτής τίκτει, ων τον μεν Φλάυιον, τον δε Θεοδόσιον προοηγόρευσεν. Η δίκη δε εθριάμβευε το αθέμιτον, και του μεν πρεσβυτέρου πιαρειμένον εδείκνυ τον αυχενα ως μηδ΄ ετέρωθι επιστρέψεσθαι οίον τε είναι, του δ΄ αυ νεωτέρου την ακουστικήν αψήρητο αίσθησιν και κωφόν ήδη απέφαινεν. Διήλεχον δε αυτού μάλιστα το άσεμνον συνοικέσιον επί ταις ιππικαίς αμίλλαις και οι του πράσινου δημόται χρώματος, συνήνουν τε επί ταύτη και συνέπραττον. Σέργιος δε των Βυζαντίων ιεράρχης γράμμασιν αυτός λιπαρής εγκείμενος ενουθέτει τω προς τω γύναιον τούτο κοινωνίαν ανήνασθαι. Ο δε αυτώ απελογείτο ως "ευ μεν έχει τα παρά σοι λεγόμενα: ο γαρ χρέος ως αρχιερεί και φίλω, ήδη εποδέδωκας· εφ΄ ημίν δε το λοιπόν κείσεται τα της πράξεως".» (Nicephori Opuscula Historica, έκδ. C. de Boor, Λειψία 1880, σελ. 14).  Ο αδερφός του αυτοκράτορα αντιδρώντας στον αθέμιτο γάμο, έλεγε χαρακτηριστικά, όταν ο Ηράκλειος πήρε τη Μαρτίνα μαζί του στις εκστρατείες: «Θέλει να έχει την αμαρτία του διαρκώς μπροστά στα μάτια του». (Nicephori Opuscula Historica, έκδ. C. de Boor, Λειψία 1880, σελ. 23).  http://www.freeinquiry.gr/upload/files/01.10/aimo/martina-250.jpgΜε το δεύτερο γάμο του ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (αριστερά στο εικονιζόμενο νόμισμα της εποχής) «νομιμοποίησε» τη μακρά αιμομικτική του σχέση με τη Μαρτίνα (δεξιά), τη δεκατετράχρονη κόρη της αδελφής του. Μαζί της απόκτησε περίπου δέκα παιδιά, ορισμένα εκ των οποίων υπέφεραν από διάφορες σωματικές αναπηρίες. (Βλ. Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στο Βυζάντιο.) Ο Ηράκλειος είχε ένα ανατομικό πρόβλημα στην ουρήθρα· είχε έναν επισπαδία, που σημαίνει, ότι είναι αλλού το στόμιο της κύστης αντί να είναι εμπρός είναι δηλαδή στη ράχη του πέους. Έτσι πολλοί έλεγαν, ότι αυτό ήταν η θεία τιμωρία για τα ανόσια που έκανε.  Μιά άλλη ερωτική σχέση, αυτή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ του Μονομάχου με τη Σκλήραινα, ήταν αιμομικτική σχέση αφού η Σκλήραινα ήταν ανιψιά του. Η σχέση τους ήταν συνάμα σχέση πορνείας, γιατί ο αυτοκράτορας ήταν ήδη παντρεμένος με την κατά πολύ μεγαλύτερή του βασίλισσα Ζωή, η οποία τελικά συναίνεσε στην παράνομη αυτή τριγωνική ερωτική συμβίωση:  «Αλλ΄ ο γε αυτοκράτωρ ουδ΄ εν αυτή τη προς την βασιλείαν εισόδω της γυναικός επιλέληστο, αλλά τοις μεν αισθητοίς όμμασι την βασιλίδα τεθέαται, την δε εκείνης μορφήν (εννοεί τη Ζωή) τοις από της ψυχής συνήθρει και συνελάμβανε, και την μεν ηγκάλιστο, την δε εγκόλπιον είχεν εν τη ψυχή...» (Ψελλός, σελ. 142).  http://www.freeinquiry.gr/upload/files/01.10/aimo/monomaxos-300.jpg  Δεξιά: Μωσαϊκό από την Αγία Σοφία με τον Κωνσταντίνο Θ΄ τον Μονομάχο και τη νόμιμη σύζυγό του, αυτοκράτειρα Ζωή, εκατέρωθεν του Ιησού. (Το τρίτο πρόσωπο του ερωτικού τριγώνου, η ανιψιά του αυτοκράτορα, Σκλήραινα, δεν εικονίζεται.)  Ένας άλλος αυτοκράτορας, ο Μανουήλ Α΄ ο Κομνηνός διατηρούσε επίσης αιμομικτικές σχέσεις με μια ανιψιά του, που ήταν κόρη του αδερφού του. Άν και νιόπαντρος, την άφησε πολλές φορές έγκυο χωρίς συγχρόνως να παραμελεί τις άλλες μαιτρέσσες, στις οποίες προσέφερε τις ίδιες υπηρεσίες.  http://www.freeinquiry.gr/upload/files/01.10/aimo/comnenos-200.jpg  Ο Μανουήλ A΄ Κομνηνός είχε σχέσεις με την κόρη του αδελφού του.  Ο εξάδερφός του, ο «άτακτος» Ανδρόνικος, που αργότερα θα γίνει αυτοκράτορας, απήγαγε τη νεότερη αδερφή της ανιψιάς τού Μανουήλ, που ήταν και δική του ανιψιά, και μάλιστα απέκτησε μ΄ αυτήν ένα παιδί. Η κόρη παραπονέθηκε στο θείο της Μανουήλ, που θέλησε να επιπλήξει αυστηρά τον «άτιμο διαφθορέα». Τότε ο Ανδρόνικος απάντησε, ότι δεν είχε με την κοπέλα παρά συγγένεια 3ου βαθμού και άρα ήταν λιγότερο επιλήψιμη η πράξη του από του εξαδέρφου του Μανουήλ, ο οποίος δε δίστασε να διακορεύσει την κόρη του αδερφού του. Είπε χαρακτηριστικά, ότι ως Βυζαντινός πολίτης, απλώς ακολούθησε το παράδειγμα του αυτοκράτορά του· έτσι κι αλλιώς στο ίδιο εργαστήρι όλα τα αγγεία κατασκευάζονται από τον ίδιο πηλό!  «Και τοις επιτιμώσιν Ανδρονίκω δια το της συνουσίας αθέμιτον η αφ΄ εστίας μίμησις πρόχειρος εις απόλογον ην, και χαριεντιζόμενος ανθυπέφερεν ως φιλεί το αρχόμενον εξομοιούσθαι τω άρχοντι και τα της αυτής ομοστοιχεί και συνάδει ως κεραμείας, εις τον εξάδελφον αποσκώπτων ταύτα και βασιλέα τον Μανουήλ ως ομοιοπαθέσιν υποκύπτοντα πάθεσιν ή γουν και χείροσιν αλισκόμενον, είπερ ο μεν αδελφού θυγατρί συνουσίαζεν, ο δ΄ Ανδρόνικος εξαδέλφου παιδί συγκατέκειτο.» (Νικήτας Χωνιάτης, σελ. 104, βλ. και Gerard Walter, H καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο, εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα, 1999, σελ. 194).  http://www.freeinquiry.gr/upload/files/01.10/aimo/andronikos-201.jpg  Ο αιμομίκτης, υπέρωρος την ηλικίαν, ρικνός και χαλαρός -σύμφωνα με την περιγραφή του Νικήτα Χωνιάτη- Ανδρόνικος, συγκατακλινόταν και παραγκαλιζόταν την ορθοτίτθιον νεανίδα, την ροδοδάκτυλον και δρόσον έρωτος στάζουσαν.  Ο Ανδρόνικος μεταβαίνοντας στις μακρινές επαρχίες του Βυζαντίου συνέχισε να συνάπτει αιμομικτικές σχέσεις. Πρώτα με μιά νύφη του αυτοκράτορα, κατόπιν με κάποια εξαδέρφη. Και όταν αργότερα ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο, παντρεύτηκε τη μόλις εντεκάχρονη αρραβωνιαστικιά του ανιψιού του, Αλεξίου Β΄ του Κομνηνού, γιού του Μανουήλ Α΄ του Κομνηνού, τον οποίο κατάφερε να διώξει από το βασιλικό θρόνο.  «...και ουκ ησχύνετο Κρονίων απόζων ανεψιού γυναικί μιλτοπαρήω και τρυφερά και μήπω το ενδέκατον έτος, εξηνυκυία μέλλων αθεμίτως συγκατακλίνεσθαι και παραγκαλίζεσθαί ο πέπων την ομφακίζουσαν, ο υπέρωρος την ηλικίαν την ορθοτίτθιον νεανίδα, ο ρικνός και χαλαρός την ροδοδάκτυλον και δρόσον έρωτος στάζουσαν.» (Νικήτας Χωνιάτης, σελ. 138-142.)  Σημείωση  http://www.freeinquiry.gr/upload/files/01.10/aimo/exo-166.jpgΟ κ. Γιώργος Καούρας σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ασχολείται με την έρευνα της Ιστορίας του Βυζαντινού Δικαίου. Το παραπάνω άρθρο αποτελείται από αποσπάσματα από το βιβλίο του: Βυζάντιο. Τα ερωτικά εγκλήματα και οι τιμωρίες τους, έκδ. Περίπλους, Αθήνα, 2003. Ο τίτλος, οι εικόνες και οι υπότιτλοι είναι της «Ελεύθερης  Συντάχθηκε από FREEINQUIRY.gr 

21 χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζηδάκι!!

Υμηττός - Τόπος Λατρείας

Ο Υμηττός ως τόπος θρησκευτικής λατρείας

Στην αρχαιότητα η τοποθεσία του Υμηττού, ευνοούσε τη λειτουργία του ως λατρευτικού κέντρου των αρχαίων Ελλήνων: το χαμηλό υψόμετρο του βουνού και οι σχετικά βατές πλαγιές του, έκαναν προσιτή την επικοινωνία των κατοίκων των εκατέρωθεν περιοχών. Ετσι, ο Υμηττός θεωρήθηκε «ιερό» βουνό και αποτέλεσε θρησκευτικό κέντρο για τη συνάντηση των αρχαίων δήμων. Στις πλαγιές και τις σπηλιές του έστησαν τα ιερά τους οι αρχαίοι θεοί, ο Πάνας θεός των βοσκών και των κοπαδιών, και οι νύμφες.

-Πουλιά γλυκά, δέντρα πυκνά, μην είδατε τον Πάνα;  -Εκεί στη χλόη ξεχάστηκε κι ύπνο γλυκόν επήρε.  Πλάϊ στην πηγή τα παγανά μια νύμφη αποθαυμάζουν  Μ' ώρια μονάχα φορεσιά το πράσινο στεφάνι.            (Χρυσάνθη Ζιτσαία, Υμνος στον Πάνα στο Νεοελληνικές Γιορτές)

Οι Νύμφες, ήταν γυναικείες θεότητες προσωποποιήσεις της φύσης οι οποίες λατρεύονταν από τα πανάρχαια χρόνια και ήταν πολύ δημοφιλείς!

Οποιαδήποτε σπηλιά, κάθε παράξενο κοίλωμα του βουνού όπου σταλάζει νερό, ή ακόμη και ένα δέντρο, φάνταζε στα μάτια του απλοϊκού ανθρώπου της υπαίθρου σαν κατοικία των θηλυκών αυτών δαιμόνων. Οι δρυάδες (από το δρυς), οι αμαδρυάδες, οι ναϊάδες, οι ορειάδες λάτρευαν τη μουσική και τον χορό. Οταν ακούγονταν τα τραγούδια των λυγερόκορμων κι ευκίνητων ξωτικών, όποιος πέρναγε από την περιοχή τον έπιανε αυτό που λέμε...πανικός και έχανε τα λογικά του. Μήπως άραγε για αυτό ονομάστηκε ο Υμηττός και Τρελλός; Κανείς δεν ξέρει.   Ο Υμηττός κρατά αρκετά καλά κρυμμένο το μυστικό του. «Εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει κάποιο μυστικό»

Αλλά και τα κατοπινά χρόνια οι θρύλοι εξακολουθούν να θέλουν τον Υμηττό χώρο που συχνάζουν οι Νεράϊδες. Σύμφωνα με τον Ν. Πολίτη ... «Στην κορφή του Τρελλού είναι ένα πλάτωμα, στρογγυλό σαν αλώνι. Σ' αυτό κάθε μεσημέρι χορεύουν οι Νεράϊδες, για αυτό οι τσοπάνηδες φοβούνται να πάνε εκεί το μεσημέρι.»

Η λατρεία του Δία ως θεού του ουρανού και γενικότερα των καιρικών μεταβολών, εξουσιαστή των νεφών και της βροχής, γινόταν συχνά πάνω στις κορυφές των βουνών, επειδή εκεί ψηλά μαζεύονταν τα πρώτα σύννεφα, σημάδι αλάθητο για τους ανθρώπους ότι θα βρέξει. Ο περιηγητής Παυσανίας μας πληροφορεί ότι στον Υμηττό υπήρχε άγαλμα του Υμηττίου Διός και βωμοί του Ομβρίου Διός και του Απόλλωνος Προοψίου. Ο βωμός του Ομβρίου Διός τιμούσε και εξευμένιζε τον θεό, ώστε αυτός να χαρίζει ήπιες και έγκαιρες βροχές στη γεωργία. Οι αρχαίοι κάτοικοι της Αττικής προέβλεπαν τον καιρό, παρατηρώντας την κορυφή του βουνού. Ο Υμηττός λειτουργούσε δηλαδή ως βαρόμετρο, όπως αναφέρει ο Θεόφραστος στο «Περί σημείων, υδάτων και πνευμάτων». Σύμφωνα με τον Καμπούρογλου και οι νεότεροι Αθηναίοι, όπως ακριβώς και οι αρχαίοι τους πρόγονοι, προμάντευαν αν θα βρέξει ή δεν θα βρέξει από το άν ο Υμηττός «εφορούσεν ή όχι την συννεφοκουκούλαν του».

Η επιλογή της ψηλότερης κορυφής του βουνού για την τοποθέτηση των αγαλμάτων των θεών υπαγορευόταν από τις θρησκευτικές αντιλήψεις της εποχής : ο Υμήττιος Ζεύς έπρεπε να έχει ένα ανάλογο του Ολυμπίου θρόνου, για να επιβλέπει τους κατώτερους θεούς. Το άγαλμα εξάλλου, του Προοψίου Απόλλωνα ήταν τοποθετημένο στην κορυφή από την οποία το πρώτο φώς της ημέρας έπεφτε στη Δυτική Αττική. Ιερό της Αφροδίτης βρισκόταν, σύμφωνα με πληροφορίες στον χώρο της σημερινής Καλοπούλας στην περιοχή της Καισαριανής.  ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ  Εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει κάποιο μυστικό  Και είναι,  πώς να σάς το πω,  πολύ μπλεγμένο ομολογώ     Αν και γω από παιδάκι είχα πάντα ένα μεράκι  Να 'χω συντροφιά ένα αστέρι κι ένα σκύλο στην αυλή     Όμως,  εκεί στον Υμηττό,  δεν μου το βγάζετ' απ' το μυαλό  Υπάρχει κάποιο μυστικό,  εκεί ψηλά στον Υμηττό     Πέτρα που κύλησε,  μη την εκρατήσεις  το ριζικό της είν' κακό και θα μετανοήσεις  Τη συμβουλή μου αυτή μη την εξεχάσεις  γιατί 'ναι το λιγότερο τους φίλους σου να χάσεις     Όμως,  εκεί στον Υμηττό,  υπάρχει κάποιο μυστικό  Να το ξεχάσω δεν μπορώ,  ούτε τη λύση του να βρω     Αν και γω από μικρή δεν μ' αρέσανε τα χάδια  Ήμουνα προσεκτική,  ιδιαίτερα τα βράδια     Όμως,  εκεί στον Υμηττό,  δεν μου το βγάζετ' απ' το μυαλό  Υπάρχει κάποιο μυστικό,  εκεί ψηλά στον Υμηττό  Εκεί ψηλά,  εκεί ψηλά,  εκεί ψηλά στον Υμηττό  Υπάρχει κά ,  υπάρχει κά ,  υπάρχει κάποιο μυστικό 

ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ!!ΤΙ ΗΞΕΡΕ Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ!! Δείτε συγκινητικό βίντεο που τραγουδά με την αείμνηστη Μελίνα τον «κυρ Αντώνη» - «Αν ξαναρχόμουνα στον κόσμο θα ήταν για να κάνω έρωτα και για το μόνο που θα λυπηθώ όταν θα φύγω, θα ΄ναι για τον έρωτα που θα χάσω», είχε πει - Διαβάστε λίγα λόγια για τη ζωή του μεγάλου Έλληνα μουσικοσυνθέτη

ΑΥΤΟ ΛΕΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΡΩΜΙΟΙ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΛΑΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΚΟΙΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΝΔΟΞΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ!!

Μ' ένα δημοσίευμα - πρόσκληση η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Die Welt» εξαπέλυσε πρόσφατα επίθεση στην Ελλάδα, προειδοποιώντας ότι η μεσογειακή χώρα «κατέστρεψε κι άλλοτε στο παρελθόν την ευρωπαϊκή τάξη». Μάλιστα, το προκλητικό άρθρο απηχεί τις απόψεις του Jakob Philipp Fallmerayer, ενός ξενοφοβικού Αυστριακού ακαδημαϊκού του 19ου αιώνα, που είχε διατυπώσει τη θεωρία ότι οι «Έλληνες δεν είναι πραγματικοί Έλληνες» και επομένως δεν έχουν θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Οι Έλληνες δεν είναι πραγματικοί Έλληνες, άρα δεν ανήκουν στην ΕΕ» αναφέρει δημοσίευμα - πρόκληση της γερμανικής «Die Welt»Στο πλαίσιο του δικαιώματος συμμετοχής στην ΕΕ βάσει... DNA, η συντηρητική Welt και το κόμμα CDU (Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας) του οποίου τις ιδέες εκπροσωπεί, υπονοούν σαφώς ότι εκτός από τους «ψεύτικους» Έλληνες, ούτε οι Τούρκοι, οι Σλάβοι και οι Αλβανοί έχουν δικαίωμα να γίνουν μέλη της... καθαρόαιμης ευρωπαϊκής οικογένειας.  Κάνοντας ειδική αναφορά στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827), κατά την οποία οι Μεγάλες Δυνάμεις συνέτριψαν την οθωμανική αρμάδα, συμβάλλοντας σε μία καθοριστική νίκη της Ελλάδας ενάντια στον Σουλτάνο, ο αρθρογράφος υπογραμμίζει ότι «τα κίνητρα αυτής της παροχής βοήθειας ήταν αγνά και ρομαντικά, όχι γεωστρατηγικά όπως τα χαρακτηρίζει σήμερα ορθά η πολιτική επιστήμη». «Οι τρεις δυνάμεις έπραξαν ενάντια στα πιστεύω τους (ότι οι λαοί δεν πρέπει να ξεσηκώνονται ενάντια στο νόμιμο ηγεμόνα τους), επηρεασμένες από καθαρό ρομαντισμό επειδή οι Ευρωπαίοι με την κλασική μόρφωση δεν ήθελαν οι απόγονοι του Ομήρου, του Σωκράτη και του Περικλή να συνεχίσουν να ζουν υπό τον Τουρκικό ζυγό» αναφέρει επίσης. «Οι Έλληνες δεν ήταν αληθινοί Έλληνες»  Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος της Welt εξηγεί στους συντηρητικούς Γερμανούς αναγνώστες του ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις βοήθησαν την Ελλάδα «για τους λάθος λόγους». Κι αυτό επειδή «οι Έλληνες δεν ήταν αληθινοί Έλληνες» όσον αφορά στην καθαρότητα της φυλής τους. «Η ιδέα ότι οι Έλληνες της σύγχρονης εποχής ήταν απόγονοι του Περικλή και του Σωκράτη και όχι μια φυλή με σλαβικά, βυζαντινά και αλβανικά γονίδια, που δημιουργήθηκε υπό την τουρκική κυριαρχία, ήταν διαδεδομένη μεταξύ των μορφωμένων Ευρωπαίων. Όμως, ούτε οι αρχιτέκτονες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτήν την παρανόηση. Βάσει αυτής της λογικής έφεραν την Ελλάδα στη βάρκα της ΕΕ το 1980, με τις γνωστές συνέπειες που "θαυμάζουμε" καθημερινά» γράφει ο αρθρογράφος. 

 

Η Φιλοσοφική και κοινωνική διάστασις μιας αγεφύρωτης διαφοράς. 

Διασχίζοντας την ιερή γη της ευλογημένης Αρκαδίας συναντά κανείς το Λύκαιον όρος, στην κορυφή του οποίου λέγεται πως γεννήθηκε ο Ζευς. Άλλοι πάλι διηγούνται πως ο Ζευς, ο μέγας αυτός Εθνικός Θεός των Ελλήνων, γεννήθηκε σε κάποιο σπήλαιο της Κρήτης. Μητέρα του είναι η Μεγάλη Μητέρα Αθανάτων και θνητών, η θυγατέρα του Ουρανού και της Γαίας, Ρέα. Πατέρας του είναι ο Κρόνος, επίσης τέκνο του Ουρανού και της Γαίας. Ο Ουρανός υπήρξε κάποτε ο κυρίαρχος του Κόσμου. Προκειμένου μάλιστα να διατηρήσει αυτήν την κυριαρχία του, έθαβε τα παιδιά του, τους Τιτάνες και τις Τιτανίδες, αμέσως μετά από την γέννησή τους, στα σκοτεινά έγκατα της γης. Όμως η Γαία, η οποία ήθελε να απελευθερώσει τα τέκνα της που ήταν θαμμένα ζωντανά, κατασκεύασε ένα δρεπάνι από το δυνατό σίδερο που παρήγαγε μόνη της και τα προέτρεψε να εξεγερθούν εναντίον του Ουρανού.  

Ο Κρόνος ήταν ο μοναδικός που υπάκουσε στην προτροπή. Με το σιδερένιο δρεπάνι έκοψε τα γεννητικά όργανα του Ουρανού τα οποία, πέφτοντας στην θάλασσα, έκαναν να γεννηθεί η παραστάτιδα των ερωτευμένων, η Θεά Αφροδίτη. Η συμβολική αυτή πράξη της αφαίρεσης των γεννητικών οργάνων εσήμανε και το τέλος της βασιλείας του Ουρανού. Κυρίαρχος του Κόσμου ήταν πια ο Κρόνος. Ο Κρόνος όμως, επιθυμώντας και αυτός, όπως ακριβώς και ο Ουρανός, να διατηρήσει την κυριαρχία του, ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του. Μόνον που, αντί να θάβει τα τέκνα που αποκτούσε με την Θεά Ρέα εις τα έγκατα της γης, τα κατάπινε ζωντανά. Αλλά και η Ρέα ακολούθησε το παράδειγμα της δικής της μητέρας και αποφάσισε να βοηθήσει τα τέκνα της να απελευθερωθούν.          Όταν έφθασε η στιγμή να γεννήσει τον Δία, η Ρέα κρύφθηκε, στην Αρκαδία ή στην Κρήτη, και παρέδωσε κατόπιν τον αρτιγενή Θεό στην Ρέα για να τον προστατεύσει. Η ίδια επέστρεψε κοντά στον Κρόνο που του έδωσε να καταπιεί, αντί για το βρέφος που εκείνος της ζήτησε, ένα λιθάρι τυλιγμένο με σπάργανα. Όταν ο Ζευς μεγάλωσε υπό την προστασία των Νυμφών και των Κορυβάντων, κατόρθωσε, χρησιμοποιώντας την ρώμη και την σοφία του, να ανατρέψει τον Κρόνο και να τον φυλακίσει στα Τάρταρα. Αλλά ο Ζευς διέφερε από τους προπάτορές του. Δεν αποσκοπούσε στο να γίνει και αυτός, με την σειρά του, ο μοναδικός Άρχοντας του Κόσμου αλλά στο να εγκαθιδρύσει την αρμονική συνεργασία μεταξύ των θεϊκών Δυνάμεων. Έτσι, πριν καταβαραθρώσει τον Κρόνο στα Τάρταρα, απελευθέρωσε τα αδέλφια του, τους υπόλοιπους Ολύμπιους Θεούς που αν και ο Κρόνος είχε καταπιεί παρέμεναν βεβαίως ζωντανοί διότι είναι αθάνατοι. Αυτά είναι, σε γενικές γραμμές, όσα αφηγείται ο ελληνικός Μύθος σχετικά με την γέννηση και τα πρώτα έργα του Διός.         Πριν από δεκαοκτώ περίπου αιώνες, σε αυτήν την ιερή ελληνική γη που, όπως έλεγε ο Καβάφης, "την ατμοσφαίρα της περνά σφρίγος από την ζωή των" (1) (εννοώντας τους Θεούς) ή, όπως θα έλεγε ο Μπάϋρον "ακόμα διαπερνά μία πνοή ευγενική", (2) έφθασαν κάποιοι άνθρωποι βάρβαροι, αμόρφωτοι και μισαλλόδοξοι που κουβαλούσαν στις ερημωμένες ψυχές τους τον θεό της ερήμου, Γιαχβέ. Οι βάρβαροι εκείνοι κατέστρεψαν τους ελληνικούς ναούς, έσπασαν τα υπέροχα ελληνικά αγάλματα, έριξαν στην πυρά τα απαράμιλλου πνευματικού πλούτου έργα των ποιητών, των φιλοσόφων και των επιστημόνων και έσφαξαν τους Έλληνες Εθνικούς που με αξιοπρέπεια και ηρωισμό υπερασπίζονταν τον πάτριο πολιτισμό τους και την υψηλή τους παράδοση. Η νέα θρησκεία που εκόμισαν οι βάρβαροι είχε τόση σχέση με την ελληνική, όση σχέση έχει η σήψη με την ευρωστία και η δειλία με την γενναιότητα. Η θρησκεία αυτή ονομάσθηκε "χριστιανισμός" από τον προσδιορισμό "χριστός" ("χρισμένος" από τον Γιαχβέ) που έφερε ένας από τους δύο ιδρυτές της, ο Ιουδαίος Τζεσουά (ο άλλος συνιδρυτής ήταν ο Σαούλ-Παύλος). Ο Τζεσουά θεωρήθηκε από τους χριστιανούς ως υιός του Γιαχβέ και η φύση του νοήθηκε, με ομολογουμένως σκοτεινό και ασαφή τρόπο διττή: θεϊκή αλλά και ανθρώπινη. Έτσι παρήχθη το όνομα "θεάνθρωπος" όπως, λόγου χάριν, λέμε "τραγέλαφος".         Σήμερα, που έχει παρέλθει ένα μακραίωνο ζοφερό διάστημα το οποίο δεν εφωτίσθη παρά πρόσφατα, με τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και την γαλλική Επανάσταση (1789) και που φαίνεται πως μία νέα αυγή ελπίδος έχει χαράξει για τους ανά τον κόσμο Εθνικούς όπως μαρτυρά το ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον των ανθρώπων για τις πατρώες τους παραδόσεις, φιλοσοφίες και θρησκείες, κάποιοι, σε κατάσταση ολοφάνερου πανικού, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να διαφυλάξουν την εξουσία και τα οφίκια τους θέλοντας να μας πείσουν ότι τάχα μία στενή σχέση συνδέει την αρχαία θρησκεία με τον χριστιανισμό ή τον Θεό Δία με τον Τζεσουά. Πολύ συνοπτικά, θα επιχειρήσουμε εδώ να εντοπίσουμε τις διαφορές μεταξύ των δύο θρησκειών ή των δύο "αρχετύπων" όπως συχνά χαρακτηρίζονται (και, όσον αφορά στον Δία, ο όρος "αρχέτυπο';, αν και όχι εσφαλμένος, είναι ανεπαρκής), του Διός και του Τζεσουά:         α) Ο Ζεύς, όπως και όλοι οι Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων, είναι μία Κοσμική ή Φυσική Δύναμη και, συγχρόνως, είναι μία Ιδέα. Εκφράζει την φερέσβιο ρώμη του Κεραυνού αλλά και την Αρμονία που επιτρέπει στον Κόσμο να ίσταται ως τέτοιος. Η ελληνική Εθνική θρησκεία είναι μία φυσική θρησκεία. Ο χριστιανισμός, αντιθέτως, είναι μία θρησκεία ηθική και κατά άμεση συνέπεια περιέχει στην διδασκαλία του ένα πλήθος αυθαιρεσιών αφού η διδασκαλία αυτή δεν πηγάζει από την Ιερή Μήτρα κάθε γνώσης, κάθε αρετής και κάθε φιλοσοφίας που είναι η Φύσις. Ακόμη και οι μυθικές αφηγήσεις της Εθνικής μας θρησκείας για τον θάνατο και την αναγέννηση κάποιων Θεών (όπως είναι ο Διόνυσος, ο Άδωνις ή η Περσεφόνη που κατέρχεται στον Άδη για τον ένα τρίτο του ενιαυτού) μας διδάσκουν τον φυσικό κύκλο των εποχών και του ενιαυτού. Ουδέποτε διετύπωσαν οι Έλληνες την αφελή και ανόητη δοξασία πως ο Διόνυσος, λόγου χάριν, "πεθαίνει" για ...; τις αμαρτίες των θνητών. Ο Τζεσουά, αντιθέτως, μέσα στην (από πολιτική σκοπιά άκρως επικίνδυνη) λογική του ιουδαϊκού μεσσιανισμού, πεθαίνει για να σώσει μία ανθρωπότητα που δεν αναζητούσε σωτηρία από ένα προπατορικό αμάρτημα που δεν γνώριζε να έχει διαπράξει.         β) Οι αρχαίοι Έλληνες, όπως και οι σημερινοί Έλληνες Εθνικοί, λατρεύουν τον Έρωτα. Οι Έλληνες είναι ερωτευμένοι με τους Θεούς τους. Ο χριστιανισμός, αντιθέτως, απαρνήθηκε τον Έρωτα και χαρακτήρισε την ερωτική πράξη, όταν αυτή δεν τελείται στο πλαίσιο του γάμου, ως έγκλημα απέναντι στον ανέραστο λατρευόμενο θεό του.         γ) Ο Ζεύς, όπως είδαμε δεν επιθυμεί να είναι ο μοναδικός κυρίαρχος του Κόσμου, σε αντίθεση προς τους Γιαχβέ και Τζεσουά που διεκδικούν απόλυτη κυριαρχία. Αλλά οι Γιαχβέ και Τζεσουά δεν ημπορούν να συγκριθούν ούτε με τον Κρόνο αφού αυτός ουδέποτε παρουσιάσθηκε από τους Έλληνες ως "ηθικός κριτής", ως κάτι διαφορετικό, δηλαδή από μία Φυσική Δύναμη. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και η σχέση της Εθνικής μας πολυθεϊστικής θρησκείας με την Δημοκρατία (που ήταν για τους χριστιανούς επισκόπους Civitas Diaboli, διαβολικό πολίτευμα) όπως και η αντίστοιχη σχέση του Ιουδαιοχριστιανισμού με την μοναρχία. Ο Ευσέβιος Καισαρείας μάλιστα είχε διατυπώσει την άποψη κατά την οποίαν "όπως ακριβώς υπάρχει ένας μόνον θεός στον ουρανό, έτσι και επιβάλλεται να υπάρχει ένας μόνον ηγεμόνας επί της γης". Είναι άλλωστε ολοφάνερο πως ο Ζευς είναι ένας Επαναστάτης Θεός (και προστάτης των ανά τον κόσμο επαναστατημένων ανθρώπων και λαών) που εξεγείρεται εναντίον της μοναρχίας ου Κρόνου, σε αντίθεση προς τον Τζεσουά ο οποίος (και αν πιστέψουμε όσα η ίδια η χριστιανική μυθολογία αφηγείται) προέτρεπε τους ομοεθνείς του να αποδίδουν στον κατακτητή Καίσαρα όσα ο ίδιος απαιτούσε (με αντάλλαγμα, ομολογουμένως, πολλές ευεργεσίες των Ρωμαίων προς το ιουδαϊκό έθνος), προτροπή η οποία είχε ως αποτέλεσμα να τον απαρνηθεί ο ίδιος ο δικός του λαός επιλέγοντας να σώσει, αντί του Τζεσουά, τον πραγματικό επαναστάτη Βαραβά.         Αυτά οι Ιουδαίοι. Και οι ΄Ελληνες;         Με την βία του ξίφους τους επεβλήθη η θρησκεία του Τζεσουά και αναγκάσθηκαν, όπως το λέει και πάλι ο Αθάνατος Αλεξανδρινός,         "οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν,    μήτε να κρίνουν ή να συζητούν,    μήτε να εκλέγουν πια, ν'; ακολουθούνε μόνο" (3)         δ) Οι Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων, που δεν είναι μόνον δώδεκα (ο αριθμός είναι συμβολικός) αλλά χιλιάδες ευρίσκονται εντός του Κόσμου σε αντίθεση με τον θεό των χριστιανών που τίθεται από τους πιστούς του εκτός και υπεράνω του Κόσμου, αντίληψη ολοφάνερα παράλογη και αντιεπιστημονική. Αντιθέτως, η Τιτανομαχία και η Γιγαντομαχία όπως τις αφηγείται ο ελληνικός Μύθος αλλά και οι Μύθοι πολλών ευρωπαϊκών λαών (όπως, λόγου χάριν, των Γαλατών και των Κελτών) παρουσιάζουν έντονες αντιστοιχίες προς τις σύγχρονες απόψεις των φυσικών επιστημόνων για την γένεση του Σύμπαντος.         ε) Υψηλότερα ακόμη και από αυτόν τον Δία, οι Έλληνες τοποθετούν την Ανάγκη, την ισχυρότατη αυτή Δύναμη που υπερβαίνει τους Θεούς και ταυτίζεται με το Είναι, ταυτίζεται δηλαδή με την Φύση όπως την εννόησαν οι Έλληνες. Οι χριστιανοί δεν τοποθετούν καμία Δύναμη υπεράνω του δικτάτορος Γιαχβέ του οποίου μάλιστα το όνομα απαγορεύεται να ...;εκφέρουν, προφανώς για να μην συνειδητοποιήσουν ότι ο λατρευόμενος θεός τους δεν είναι άλλος από τον Εθνικό θεό των Ιουδαίων Γιαχβέ ή Ιεχωβά.         Αυτές δεν είναι οι μοναδικές διαφορές που ανοίγουν το βαθύ και αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην Εθνική θρησκεία των Ελλήνων και τον χριστιανισμό. Είναι όμως οι κυριότερες. Η γράφουσα θα κλείσει αυτό το κείμενο με την ευχή η νέα αυγή των Εθνικών να ανατείλει σύντομα δικαιώνοντας τις ελπίδες και τους αγώνες όλων εκείνων που, υπερασπιζόμενοι το αρχαίο έθος, τον πολιτισμό και το φως, εκάησαν στην πυρά της αμάθειας και των προκαταλήψεων ή έπεσαν νεκροί από το ξίφη των βαρβάρων, από τους Εθνικούς (τους τόσο τραγικούς εκείνους) της ύστερης αρχαιότητος ως τον Τζορντάνο Μπρούνο και, παρά λίγο, τον Γαλιλέο Γαλιλέι και, βεβαίως τον πρωτεργάτη της ιταλικής Αναγέννησης Αλιγκέρι Ντάντε που κατά το έτος 1302 της συμβατικής μεταχριστιανικής χρονολόγησης είχε καταδικασθεί να πεθάνει στην πυρά.          Ουρανία Τουτουντζή     

(αναδημοσίευση από το περιοδικό Διιπετές)   

Στο κενό έπεσαν, μέχρι τώρα, οι προσπάθειες κατηγορουμένων στην υπόθεση της ΜΚΟ «Kύκλος της Πάτμου» να μπλοκάρουν ενέργειες της Δικαιοσύνης, η οποία έχει δεσμεύσει ακίνητα περιουσιακά τους στοιχεία, τραπεζικούς λογαριασμούς και θυρίδες τους, προκειμένου να εξασφαλιστούν απαιτήσεις του Δημοσίου. Πρόκειται για κονδύλια περίπου 9,5 εκατ. ευρώ που δόθηκαν τη δεκαετία 2000 - 2010 στη Μη Κυβερνητική Οργάνωση, η οποία κυρίως διοργάνωνε «διαθρησκευτικά περιβαλλοντικά συμπόσια» σε διάφορα μέρη του πλανήτη, με θέματα: «Αδριατική, μια Θάλασσα σε Κίνδυνο», «Η Βαλτική Θάλασσα», «Η Κασπία Θάλασσα», «Αμαζόνιος, Πηγή Ζωής», «Αρκτική, Καθρέφτης της Ζωής», «Ροές Ζωής: Το Δέλτα του Νείλου και η Αφρική», «Ο Μέγας Ποταμός Μισισιπής: Αποκαθιστώντας την Ισορροπία». Τα δικαστικά συμβούλια, με αλλεπάλληλες αποφάσεις τους απέρριψαν τις αιτήσεις αποδέσμευσης των περιουσιακών στοιχείων κατηγορουμένων, οι οποίοι αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες για απάτη κατά συναυτουργία, κατ' εξακολούθηση και κατ' επάγγελμα, απάτη σε βάρος του Δημοσίου και νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες (ξέπλυμα βρώμικου χρήματος). Οπως προκύπτει από τη δικαστική έρευνα, στα παραστατικά που υποβλήθηκαν για έλεγχο στους αρμόδιους ελεγκτικούς φορείς συμπεριλαμβάνονταν μεταξύ άλλων: α) λειτουργικά έξοδα διαμερίσματος σε κεντρική περιοχή της Αθήνας, που αποτελούσε μόνιμη κατοικία μέλους της ΜΚΟ και όχι επίσημη έδρα του σωματείου β) έξοδα αγοράς προϊόντων σουπερμάρκετ καθώς και έξοδα γευμάτων σε εστιατόρια και γ) έξοδα μετακίνησης μέλους της ΜΚΟ και συγγενικών του προσώπων για σκοπούς άσχετους με τη δραστηριότητα του σωματείου. Επίσης, η μη διενέργεια διαγωνισμών για προμήθειες, ενώ ακόμα και για τη μοναδική περίπτωση διενέργειας διαγωνισμού που αφορούσε τη ναύλωση αεροσκάφους από ξένη αεροπορική εταιρεία (για τη μεταφορά συμμετεχόντων συμποσίου) δεν τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία κ.ά.

Ποινική δίωξη ασκήθηκε σε βάρος 14 ατόμων, μελών της ΜΚΟ «Κύκλος της Πάτμου» αλλά και συγγενικών τους προσώπων, για απάτες κακουργηματικής φύσεως.

Η δραστηριότητα της εν λόγο ΜΚΟ φαίνεται πως ήταν ιδιαίτερα προσοδοφόρα για κάποια από τα μέλη της που διοργάνωνε συμπόσια πάνω σε κρουαζιερόπλοια σε όλο τον κόσμο με στόχο την «ευαισθητοποίηση» της κοινής γνώμης.

Στο τεύχος του HOTDOC που κυκλοφορεί τη Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου, παραμονή Χριστουγέννων, μπορείτε να διαβάσετε για τις απάτες σε τηλεμαραθωνίους και εράνους και πως διάφορες ΜΚΟ εισέπρατταν υπέρογκα ποσά για να βοηθήσουν την τσέπη τους παρά τα θύματα καταστροφών σε όλο τον κόσμο.

Όπως προέκυψε από την έρευνα που διεξήγαγε η οικονομική αστυνομία σε διάστημα δέκα χρόνων (2000-2010) η μη κυβερνητική οργάνωση «Κύκλος της Πάτμου» χρηματοδοτήθηκε με ποσό 9,5 εκατ. ευρώ για τη διοργάνωση εν πλω συμποσίων ενώ στο βιβλίο εσόδων-εξόδων καταχωρήθηκαν 6,5 εκατ. ευρώ.

Όπως αναφέρει η ανακοίνωση της αστυνομίας από τον τραπεζικό λογαριασμό της ΜΚΟ είχαν μεταφερθεί ποσά σε λογαριασμούς μελών της για εξόφληση προσωπικών δανείων, λειτουργία off-shore εταιρείας για ανακαίνιση ακινήτων κ.ά..

Επιπλέον, εντοπίστηκε ένας τραπεζικός λογαριασμός σε υποκατάστημα ελληνικής τράπεζας στο Λονδίνο, στο οποίο πραγματοποιήθηκαν εισροές συνολικού ύψους 4,2 εκατ. ευρώ από διάφορα εγχώρια και αλλοδαπά νομικά πρόσωπα (κοινωφελή ιδρύματα, οργανισμοί, επιχειρήσεις κ.α.) με τη μορφή χορηγιών και δωρεών.

Ενδεικτικά, όσον αφορά στις επιχορηγήσεις που έλαβε για την διοργάνωση συμποσίων, από την ΕΛΑΣ επισημαίνονται τα ακόλουθα:

- Για συμπόσιο στην Κασπία, η ΜΚΟ επιχορηγήθηκε με μεγάλο χρηματικό ποσό. Ωστόσο, το συγκεκριμένο συμπόσιο αναβλήθηκε με το πρόσχημα λόγων ασφαλείας που σχετίζονταν με την πολιτική κατάσταση στο Αζερμπαϊτζάν, χωρίς το αδιάθετο ποσό να επιστραφεί στο Υπουργείο.

- Για συμπόσιο στον Αμαζόνιο, από την έρευνα προέκυψε ότι τα πραγματικά συνολικά έσοδα της ΜΚΟ για την τέλεση του συμποσίου υπερέβαιναν κατά πολύ τα καταχωρημένα στα λογιστικά βιβλία. Σύμφωνα με τον οικονομικό απολογισμό για το εν λόγω συμπόσιο τα έσοδα και τα έξοδα ήταν ισοσκελισμένα, γεγονός όμως που όπως προέκυψε δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

- Για συμπόσιο στο Νείλο, η ΜΚΟ έλαβε, μεταξύ άλλων, χρηματοδότηση από το ελληνικό δημόσιο. Επειδή το συμπόσιο αναβλήθηκε, με το πρόσχημα αναταραχών στην περιοχή, έπρεπε να δοθεί ως αποπληρωμή ρήτρας για την ακύρωση του ναύλου, χρηματικό ποσό. Ταυτόχρονα, το σωματείο απέσπασε κι άλλο χρηματικό ποσό, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, από ελληνική τράπεζα. Ενδεικτικό της πρόθεσης των μελών της ΜΚΟ να αποκομίσουν παράνομο περιουσιακό όφελος, είναι το γεγονός ότι ενώ η αποπληρωμή της ρήτρας πραγματοποιήθηκε από τη δωρεά της ελληνικής τράπεζας, τα συγκεκριμένα παραστατικά υποβλήθηκαν ως δικαιολογητικά στο Ελληνικό Δημόσιο. Επίσης, όπως προέκυψε από το προανακριτικό υλικό, το ναυλοσύμφωνο μεταξύ της ναυτιλιακής εταιρείας και της ΜΚΟ, καθώς και σχετικό τιμολόγιο, είχαν συνταχθεί μετά την απόφαση για την αναβολή του συμποσίου.

Το υλικό που μελετήθηκε ξεπερνά τις 60.000 σελίδες, η ποινική δικογραφία τις 7.000 σελίδες και το διαβιβαστικό προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών τις 250 σελίδες.

Σε βάρος 14 ατόμων ασκήθηκε ποινική δίωξη και εκδόθηκε βούλευμα για δέσμευση περιουσιακών τους στοιχείων. Η δικογραφία που σχηματίστηκε αφορά κακουργηματικής φύσεως αδικήματα και συγκεκριμένα τα αδικήματα της κακουργηματικής απάτης και της απάτης σε βάρος του Δημοσίου κατά συναυτουργία, κατ' εξακολούθηση και κατ' επάγγελμα, καθώς και της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες.

Το Κουτί της Πανδώρας επικοινώνησε με ανθρώπους που διετέλεσαν μέλη του Κύκλου της Πάτμου. Ο κ. Μαυρουδής, δικηγόρος, ήταν από τα πρώτα μέλη και συμμετείχε στη σύσταση του καταστατικού: «Ξεκινήσαμε τον Κύκλο της Πάτμου ως σωματείο που θα καλύπτει τις πνευματικές ανησυχίες του κόσμου, πάντα με άξονα το νησί και το καλό του τόπου. Συμμετείχαν 15 περίπου Πάτμιοι αρχικά αλλά βλέπαμε να γίνονται πράγματα ερήμην του δήμου, των φορέων και των κατοίκων του νησιού. Άλλα αποφασίζαμε στο διοικητικό συμβούλιο και άλλα γίνονταν, όπως στον καθορισμό ζωνών οικιστικού ελέγχου. Χωρίς να έχουν απόφαση από το Δ.Σ. του Κύκλου, κάποιοι επώνυμοι με διασυνδέσεις στην κυβέρνηση, κατάφεραν να εξυπηρετούν δικά τους συμφέροντα, όπως να δημιουργηθούν ζώνες ασφυκτικές για τον κόσμο που ήθελε να χτίσει στο νησί. Κάποιος έπρεπε να κατέχει 10 στρέμματα για να είναι άρτιο και οικοδομήσιμο το οικόπεδό του, ευνοώντας συγκεκριμένους ανθρώπους.Βλέποντας πρακτικές σαν κι αυτές, εμείς αποχωρήσαμε πολύ νωρίς, από το 1992».

Ο κ. Σταματόπουλος, δήλωσε ότι ήταν απλό μέλος του Κύκλου της Πάτμου: «Ως απλό μέλος, είχα την ενημέρωση που είχαν όλα τα μέλη. Η επαφή μου ήταν μία φορά το χρόνο στη Γενική Συνέλευση όταν πήγαινα, ήμουν στην τελευταία όπου και διαλύθηκε πριν 2 χρόνια. Οι κατηγορίες που έχουν απαγγελθεί αφορούν το διοικητικό συμβούλιο και όχι για τα απλά μέλη. Εγώ δεν έχω καμία άλλη ενημέρωση. Υπήρχε μια παράλληλη οργάνωση στην Αγγλία η οποία ήταν δραστήρια, το RSE και η άλλη στην Ελλάδα που είχε ατονήσει πριν πολύ καιρό. Το RSE και ο Κύκλος της Πάτμου δεν είχαν όμως καμία οργανική σχέση. Κι εκεί είναι το πρόβλημα, το δεξί χέρι δεν ήξερε τι έπραττε το αριστερό».

ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ!!ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΑΛΛΑΞΑΝ!!ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΤΟΥ ΡΟΛΟ!!Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ!!ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ!!ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!

1821  "ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ"  ΚΑΙ  Η  ΕΥΚΑΙΡΙΑ  ΧΑΘΗΚΕ           Του  Γιάννη  Θεοδωρόπουλου.                    Με το «δράξασθε παιδείας» ο Αδαμάντιος Κοραής καθόριζε τον τρόπο προετοιμασίας των Ελλήνων για την πολυπόθητη Επανάσταση. Είχε τη γνώμη ότι ακόμη δεν είχε έλθει ο κατάλληλος χρόνος.  Με την έναρξη όμως του αγώνα για την απελευθέρωση, αυτός ο κορυφαίος διαφωτιστής και παιδαγωγός του Γένους, διαπνεόμενος από την αίγλη  του αρχαίου  Ελληνικού πολιτισμού, που διεκόπη  το  146 π.  χ.  με την υποδούλωση της Ελλάδας στους  Ρωμαίους και στη συνέχεια στο χριστιανισμό, και προσπαθώντας να συνδέσει το κομμένο πολιτισμικό νήμα, και να δώσει συνέχεια του τότε με το  1821,  συνέστησε, στους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες του Έθνους  όπως  η ανασύσταση του  Ελληνικού κράτους  να  γίνει με βάση τη Δημοκρατία, όπως τη θεσμοθέτησαν οι προγονοί μας, και  απαλλαγμένο από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του με τους Τουρκίζοντας  Χριστιανούς. Όμως δεν εισακούστηκε, όπως θα έπρεπε.       Μόνο  οι λίγοι διανοούμενοι, που διέθετε το Ελληνικό έθνος, μπόρεσαν να κατανοήσουν, τι σημασία είχε για τους Έλληνες η αναγέννηση του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και σκέψης, που  πάνω σ' αυτές τις αξίες  έπρεπε να δομηθεί το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Αλλά αυτοί δεν ήταν αρκετοί να καταφέρουν να αλλάξουν την νοοτροπία αιώνων πολιτισμικής παρακμής, ένδειας ιδεών, επιστημονικής άγνοιας, αμάθειας,  θρησκευτικών αντιλήψεων και δεισιδαιμονιών που είχε επιβάλει το θρησκευτικό κατεστημένο.      Η τότε Βαυαρική Κυβέρνηση,  ήταν διατεθειμένη να εργασθεί προς την κατεύθυνση αυτή, όμως οι του πανίσχυρου  ιερατείου  διαβλέποντας  τυχών παραγκωνισμό τους,  άρχισαν να προετοιμάζουν την αντεπίθεση τους. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο πανίσχυρο ήταν το ιερατείο, αρκεί να σας αναφέρω ότι στην απελευθερωθείσα Ελλάδα    ( Πελοπόννησος, Στερεά, και μερικά  νησιά του Αιγαίου ) λειτουργούσαν  524 ????  Μοναστήρια. ( Νάταν Σχολεία ...)       Η  Βαυαρική Κυβέρνηση με εισήγηση του κληρικού  Θεόκλητου  Φαρμακίδη  διατήρησε  τα 146 και τα υπόλοιπα τα έκλεισε. Αυτό εξόργισε το ιερατείο που εκμεταλλευόμενο την δυσαρέσκεια των Αγωνιστών και του λαού, κατά της Αντιβασιλείας,  βρήκε αφορμή να εκδηλώσει την αντεπίθεση του, εξωθώντας τους  σε εξεγέρσεις.        Δεν δίστασαν οι ρασοφόροι να εμπλέξουν στα μεσαιωνικά τους σχέδια, ( ότι τάχα κινδύνευε η ορθοδοξία από τους Καθολικούς Βαυαρούς, ενώ οι ορθόδοξοι Ρώσοι ήταν εγγυητές της ), τους Εθνικούς Ήρωες  Κολοκοτρώνη, και  Πλαπούτα,  που χάρη στην  αποφασιστικότητα  των δικαστών  Τερτσέτη και Πολυζωίδη,  διέφυγαν τον θάνατο. Δεν διέφυγαν όμως τον θάνατο  οι  6  Κολοκοτρωναίοι,  στο λινό κοντά  στη Μονή Αιμυαλούς έξω από τη Δημητσάνα  και  Ο  Κατσαντώνης με τον αδελφό του Γεώργιο  Χασιώτη στο κρησφύγετο  τους  στην Ήπειρο  μετά από προδοσία των ρασοφόρων.       Το μεγάλο όραμα του Αδαμάντιου Κοραή και των άλλων διανοούμενων της εποχής αυτής να δουν την Νέα Ελλάδα να ξανά δίνει τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα όπως η Αρχαία Ελλάδα, αναγεννημένη από τις στάχτες της, χάθηκε για πάντα. Διότι για να πραγματοποιηθεί το όραμα αυτό έπρεπε να απαλλαγή το νεοσύστατο κράτος από ότι οδήγησε τον Ελληνισμό στην καταστροφή.  Έπρεπε οι Έλληνες να διαθέτουν σφαιρική μόρφωση υψηλού επιπέδου, καθάριο λογισμό, θάρρος, και αποφασιστικότητα, τα οποία δυστυχώς τους είχε στερήσει  ο Βυζαντινός σκοταδισμός, ώστε να είναι δυνατόν να αποτινάξουν τα δεσμά της Θεοκρατίας, και της θρησκευτικής δεισιδαιμονίας, αλλά ούτε και σήμερα είναι σε θέση να απαλλαγή ο Ελληνισμός από αυτά τα δεσμά. Όμως έχει αρχίσει να διαφαίνεται μια κάποια αλλαγή, έχει μειωθεί αυτή η άκρατος θρησκοληψία, και την θέση της παίρνει η ανοχή - έτσι τα βρήκαμε -και πιστεύω μετά από δύο με τρείς γενεές θα έχουν δρομολογηθεί μεγάλες αλλαγές.  OI ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ     (1)Στην Πετρούπολη υπογράφτηκε το πρώτο επίσημο διπλωματικό έγγραφο που αναγνώριζε πολιτική ύπαρξη στην ΕλλάδαΣυνθήκες και Πρωτόκολλα για την Ανεξαρτησία της ΕλλάδαςΚατά τη μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας, η οποία άρχισε με την Αλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, η προοπτική να εξασφαλίσουν οι Ελληνες την ελευθερία τους έμοιαζε μακρινή. Μόνο προς τα τέλη του 18ου αιώνα άρχισαν να εκδηλώνονται τα πρώτα σκιρτήματα του εθνικού κινήματος, ενός αιώνα κατά τη διάρκεια του οποίου η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε αρχίσει να αποδυναμώνεται στρατιωτικά, εδαφικά και οικονομικά...H επιφανής ομάδα των ελλήνων Φαναριωτών αλλά και η εύρωστη τάξη των εμπόρων ελληνικής καταγωγής και παιδείας που έφτασαν να κυριαρχούν στο εμπόριο της αυτοκρατορίας προσέφεραν την απαραίτητη υλική βάση για μια πνευματική αναγέννηση με σκοπό να τονωθεί το αίσθημα του απαράμιλλου εθνικού κληροδοτήματος, ενώ ο άνεμος που φύσηξε με το ξέσπασμα της πρόσφατης Γαλλικής Επανάστασης έπνεε ακόμη.Κυριότεροι φορείς αυτής της πνευματικής κινητοποίησης ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής και ο Ρήγας Βελεστινλής, το μαρτύριο του οποίου ενέπνευσε τρεις νεαρούς Ελληνες, μέλη των εμπόρων της διασποράς, τους Εμμανουήλ Ξάνθο, Νικόλαο Σκουφά και Αθανάσιο Τσακάλωφ, να ιδρύσουν τη Φιλική Εταιρεία (1814) με σκοπό την απελευθέρωση της «Μητέρας Πατρίδας».H ηγεσία της (μετά την απόρριψη του διεθνούς φήμης διπλωμάτη, κόμη Ιωάννη Καποδίστρια, που θεωρούσε ότι το εγχείρημα παρεξέκλινε από τον στόχο του) προσφέρθηκε στον Φαναριώτη Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος πέρασε (Μάρτιος 1821) με τον μικρό αλλά ανομοιογενή στρατό του τον Προύθο ποταμό επικαλούμενος τα πνεύματα του Επαμεινώνδα, του Θρασύβουλου, του Μιλτιάδη και του Λεωνίδα στον αγώνα για να φέρει ελευθερία στην «κλασική γη της Ελλάδας».Και μπορεί ο στρατός του να ηττήθηκε στη μάχη του Δραγατσανίου, ο κρυφός αναβρασμός όμως που επικρατούσε στην Πελοπόννησο και αλλού δεν άργησε να εκδηλωθεί σε μεγάλη έκρηξη. H πρώτη απόπειρα συνένωσης των δυνάμεων του έθνους έγινε από τον ηγεμόνα της Μάνης Πετρόμπεη, ο οποίος πήρε τα όπλα τον Μάρτιο του 1821 και κατέλαβε την Καλαμάτα, ενώ στην Πάτρα πολλοί από τους προκρίτους μαζί και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έβγαλαν προκήρυξη που έστειλαν σε όλους τους προξένους της Πόλης, τον Αγγλο τον Ρώσο, τον Γάλλο και τον Πρώσο: «Ημεις το Ελληνικόν έθνος των Χριστιανών, βλέποντες ότι μας καταφρονεί το οθωμανικόν γένος και σκοπεύει όλεθρον εναντίον μας... απεφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν, και τούτου ένεκα βαστούμεν τα όπλα εις χείρας ζητούντες τα δικαιώματά μας...».Από την αρχή της εξέγερσής τους οι Ελληνες αντιλήφθηκαν ότι πρέπει να εξασφαλίσουν την εύνοια των μεγάλων δυνάμεων. Τις ίδιες ημέρες ο Κολοκοτρώνης μπήκε με ένα πρόχειρα οργανωμένο σώμα στην Καρύταινα. Οι σπίθες της πυρκαϊάς δεν άργησαν να εξαπλωθούν από την Πελοπόννησο στα νησιά, την Υδρα, τις Σπέτσες, την Κάσο, τα Ψαρά, αλλά και στη Ρούμελη, στη Μακεδονία, στην Ηπειρο και, βεβαίως, στην Κρήτη.Το Αναθεωρημένο ΣύνταγμαΠρώτη μεγάλη επιτυχία των επαναστατημένων η - συνοδευόμενη από ωμότητες εκ μέρους των πολιορκητών - πτώση της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821, που συνέβαλε στο να ανατείλει το άστρο του Κολοκοτρώνη και υπήρξε καθοριστική για την εδραίωση του Αγώνα, μολονότι την ίδια περίοδο είχαν αρχίσει να απειλούν την ενότητα των αγωνιστών οι αντιθέσεις προκρίτων και στρατιωτικών. «Φθόνος και εμφύλιον μίσος κατατρώγει τα σπλάχνα μας» έγραφε ο Τρικούπης.Και μπορεί στις επιτυχίες του Αγώνα να είχαν προστεθεί οι πτώσεις των φρουρίων Μονεμβασίας, Νεοκάστρου, Ακροκορίνθου (ενώ, αντίθετα, η απόπειρα πολιορκίας του Ναυπλίου αποδείχθηκε αποτυχημένη), αλλά στον κατάλογο των πληρεξουσίων της A΄ Εθνικής Συνέλευσης της Επιδαύρου τον Δεκέμβριο του 1821 βλέπει κανείς ότι επικράτησαν οι πρόκριτοι, οι λόγιοι, οι κληρικοί, ενώ «πρόσκαιρος» Πρόεδρος εξελέγη ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.Ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και άλλοι από τους σημαντικούς αγωνιστές απουσίαζαν. H ατμόσφαιρα όμως δεν ήταν βαριά. Γενικός ενθουσιασμός επισφράγισε την ψήφιση του πρώτου προσωρινού πολιτεύματος της Ελλάδας, ενώ σύμφωνα με το κείμενο του όρκου των πληρεξουσίων «ορκιζόμεθα... να συσκεπτώμεθα εν ειλικρινεία καθαρά και αδελφική αγάπη, αδιαφορούντες περί των προσωπικών συμφερόντων μας...».H Επανάσταση στις βόρειες και βορειοανατολικές επαρχίες, ωστόσο, δεν είχε την ίδια επιτυχία με αυτήν της Πελοποννήσου, της Αιτωλίας και της Ακαρνανίας. Στις αρχές του 1822 οι μόνοι που αγωνίζονταν στην Ηπειρο ήταν οι ηρωικοί Σουλιώτες. H καταστροφή των ελληνικών στρατευμάτων στο χωριό Πέτα, ωστόσο, σήμανε και το τέλος κάθε ελπίδας σωτηρίας για το Σούλι.H Επανάσταση από το Σούλι μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι, όπου ο Μαυροκορδάτος φτάνοντας εκεί με τον Μάρκο Μπότσαρη και τα λείψανα του Πέτα συνέβαλε στη σωτηρία του τελευταίου προμαχώνα της Δυτικής Ελλάδας. Είχε προηγηθεί η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια από τον Κολοκοτρώνη και τις δυνάμεις του, ενώ στα νησιά είχε συμβεί ό,τι περίπου και στην ηπειρωτική Ελλάδα. H Επανάσταση, παίρνοντας στην αρχή μεγάλες διαστάσεις, περιορίστηκε στη συνέχεια στα πιο κοντά στην Ελλάδα νησιά, περιστολή που άρχισε με την καταστροφή της Χίου το 1822.Αυτή η χρονιά όμως είχε να αναδείξει ναυτικούς θριάμβους, με τις φυσιογνωμίες των Ανδρέα Μιαούλη και Κωνσταντίνου Κανάρη να κυριαρχούν στις θάλασσες, ενώ το ελληνικό ναυτικό συνέβαλε στον αποκλεισμό του ανεφοδιασμού άρα και στην παράδοση του φρουρίου του Ναυπλίου στον Κολοκοτρώνη (Νοέμβριος 1822).Εν τω μεταξύ τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου η B΄ Εθνική Συνέλευση στο Αστρος ψήφισε το νέο αναθεωρημένο Σύνταγμα, με προοδευτικές διατάξεις που αποτελούσαν απηχήσεις των φιλελεύθερων γαλλικών συνταγμάτων, περιορίζοντας την εξουσία του Μαυροκορδάτου και αφήνοντας για μια φορά δυσαρεστημένους στρατιωτικούς αλλά και νησιώτες, Ρουμελιώτες και Φαναριώτες. Ο Κολοκοτρώνης υπέγραψε μόνο και μόνο για να μη θεωρηθεί ότι ακολουθεί αντεθνική στάση.Ο Δημήτριος Υψηλάντης έμεινε εντελώς ασυμβίβαστος και δεν προσήλθε να υπογράψει. Αποτέλεσμα, η περίοδος που ακολούθησε να διχάσει περισσότερο τους Ελληνες και να βαθύνει την εμφύλια διαμάχη. Προσωπικές φιλοδοξίες, συμφέροντα, τοπικιστικό και φατριαστικό πνεύμα καθιστούσαν αμφίβολη την έκβαση του Αγώνα της ανεξαρτησίας σε κρίσιμες στιγμές του.Ο Όρκος του ΜακρυγιάννηΤο 1823 και το 1824 η Πελοπόννησος δεν δέχθηκε καμία μεγάλη εχθρική επίθεση και έτσι δεν μεσολάβησε εξωτερικός κίνδυνος ικανός να κατευνάσει τις εμφύλιες διενέξεις. Το Εκτελεστικό ήρθε σε σύγκρουση με το Βουλευτικό, το καθένα κήρυξε παράνομο το άλλο, και η διαμάχη δεν άργησε να οδηγηθεί σε πολεμική σύγκρουση. Τι κι αν στις αρχές του 1823 η Υψηλή Πύλη φάνηκε να φροντίζει ιδιαίτερα τις ναυτικές επιχειρήσεις της; Είναι ενδεικτική η αναφορά του γάλλου μοίραρχου Δεριγνύ (μετέπειτα ναυάρχου στη ναυμαχία του Ναυαρίνου):«Οι φοβερές προετοιμασίες των Τούρκων δεν καταφέρνουν τίποτα. Συμπληρώνεται το τρίτο έτος της ελληνικής Επανάστασης και οι αγώνες των Τούρκων δεν έχουν αποτέλεσμα. H Τούρκοι μπορούν να καταστρέψουν τους Ελληνες, όχι όμως και να τους υποτάξουν... Από την άλλη μεριά, οι Ελληνες τρώγονται μεταξύ τους μόλις η τύχη τούς χαμογελάσει λίγο και δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα απ' όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα...».Πράγματι, στη διάρκεια του 1824 οι εχθροί είχαν επιχειρήσει μόνο μία εκστρατεία στην Ανατολική Ελλάδα και από εκεί αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν άπρακτοι μετά τη μάχη στην Αμπλιανη. Στη θάλασσα τα κατορθώματα των Ελλήνων ήταν ενδοξότερα. Παρά τις ολοσχερείς (και ανόσιες σύμφωνα με τη διεθνή κατακραυγή των φιλελληνικών ρευμάτων του εξωτερικού) καταστροφές της Κάσου και των Ψαρών, οι εχθρικοί στόλοι, νικημένοι πολλές φορές από το ελληνικό ναυτικό, είχαν σημαντικές απώλειες.Δυστυχώς όμως, στο εσωτερικό μέτωπο η εμφύλια σύγκρουση μαινόταν. Χαρακτηριστικό το παράπονο του στρατηγού Μακρυγιάννη: «Πήρα όρκο να πολεμήσω τους Τούρκους και όχι τους Ελληνες». Στις ένοπλες συγκρούσεις μάλιστα σκοτώθηκε ο γιος του Κολοκοτρώνη, Πάνος, και ο Γέρος του Μοριά καταβλήθηκε τόσο ώστε παραδόθηκε στην κυβέρνηση.Επεμβαίνει ο ΙμπραήμΔυστυχώς όμως, τα δάνεια που απέσπασε η ελληνική διπλωματία δεν επενδύθηκαν στη δημιουργία τακτικού στρατού. Και η απειλή μιας σύγκρουσης με στρατό πολύ διαφορετικό από τα άτακτα τουρκικά στίφη που οι Ελληνες αντιμετώπιζαν ως τότε είχε πλέον πλησιάσει: η αποτυχία καταστολής του κινήματος της ελληνικής Επανάστασης ανάγκασε τον σουλτάνο Μαχμούτ B' να βρει σύμμαχο τον - κατ' όνομα μόνο - υποτελή του κυβερνήτη της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή και τον γιο του, Ιμπραήμ, αρχηγό τολμηρότατο και συνετό μιας τακτικής δύναμης, στους οποίους υποσχέθηκε ένα μεγάλο μερίδιο από τα λάφυρα. Και ο αιγύπτιος πασάς, έχοντας καταπνίξει στο αίμα την Επανάσταση στην Κρήτη, ξεκίνησε από τη Σούδα για τα μεσσηνιακά παράλια κατορθώνοντας να σπείρει τον τρόμο και τον πανικό.Υπό την εχθρική απειλή η κυβέρνηση αμνήστευσε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος κατόρθωσε να αναπτερώσει το ηθικό του στρατού και του λαού χρησιμοποιώντας σε ηγετικές θέσεις πρόσωπα που δεν είχαν φθαρεί όπως ο Δημήτριος Υψηλάντης ή ο Μακρυγιάννης. Ως το τέλος του 1825 όμως, η επικράτηση των Αιγυπτίων στην Πελοπόννησο, εκτός της Αργοναυπλίας και ορεινών περιοχών της Πελοποννήσου όπου μαινόταν ο κλεφτοπόλεμος, είχε σχεδόν ολοκληρωθεί.Στη Στερεά μόνο το ηρωικό Μεσολόγγι αντιστεκόταν και μια άλλη γωνιά, στην Αττική, όπου οι Ελληνες κατείχαν την Ακρόπολη, έμενε ελεύθερη. Και κάτω από αυτή τη στρατιωτική απειλή, οι Ελληνες στράφηκαν απεγνωσμένα προς τις μεγάλες δυνάμεις αναζητώντας διέξοδο στη δυσχερή τους κατάσταση.Είχαν αρχίσει να σκέπτονται ότι έπρεπε να συγκαλέσουν γενική συνέλευση του έθνους για τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια λίγων ή και ενός που θα είχε τη δύναμη και το κύρος να διαπραγματευθεί με τις ξένες δυνάμεις για την επίλυση του ζητήματος. Δεν στέγνωνε όμως το μελάνι του ψηφίσματος για τη διεκδίκηση νέου δανείου που να χρησιμεύσει «για το Μεσολόγγι και τα γύρω στρατόπεδα» και η πόλη έπεφτε ύστερα από μαραθώνια πολιορκία με ηρωική έξοδο τη νύχτα της 10ης Απριλίου 1826. Βαριά έπεσε η σιωπή στη Συνέλευση όταν έφθασε η είδηση. Καθώς έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Εμέτραε ο καθένας με το νου του τον αφανισμό μας...».Το Πρωτόκολλο της ΠετρούποληςΚι όμως. Δεκατέσσερις ημέρες αργότερα υπογραφόταν στην Πετρούπολη το πρώτο επίσημο διπλωματικό έγγραφο που αναγνώριζε πολιτική ύπαρξη στην Ελλάδα. Οι συνθήκες στο διεθνές διπλωματικό πεδίο είχαν ωριμάσει προς αυτή την κατεύθυνση.Οι ελληνικές επιτυχίες είχαν παρουσιάσει την Επανάσταση στην Ευρώπη πολύ πιο σπουδαία απ' ό,τι λογιζόταν, οι σφαγές και οι καταστροφές των Τούρκων δυνάμωσαν τη συμπάθεια για το ελληνικό έθνος (χαρακτηριστική η περίπτωση του λόρδου Βύρωνα που άφησε την τελευταία του πνοή επί ελληνικού εδάφους), η επιτήδεια εργασία του Μαυροκορδάτου συνέβαλε στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης υπέρ της Ελλάδας στη Δύση και η καίρια διπλωματική παρέμβαση του Καποδίστρια έφερε αποτέλεσμα την αναχώρηση του ρώσου πρεσβευτή Στρογκανόφ από την Κωνσταντινούπολη ήδη από τον Ιούλιο του 1821.Αποχωρώντας από το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας το 1822, ο Καποδίστριας άφηνε συγκεκριμένες κατευθύνσεις που έμελλε να καρποφορήσουν αργότερα. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν η ανάρρηση του Τζορτζ Κάνινγκ («ο οποίος έτρεφε γνήσια συμπάθεια στο ελληνικό ζήτημα», σύμφωνα με τον βρετανό καθηγητή Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας Ρίτσαρντ Κλογκ) στο πόστο του υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας το 1822 που σήμανε μεταστροφή τής ως τότε φιλοτουρκικής, αγγλικής πολιτικής.Κυρίως όμως οι μεγάλες δυνάμεις στράφηκαν στην υιοθέτηση ενός παρεμβατικού ρόλου, όχι μόνο γιατί θίγονταν τα εμπορικά τους συμφέροντα αλλά και γιατί η καθεμιά φοβόταν ότι η άλλη θα κατάφερνε να στρέψει τη συνεχιζόμενη σύγκρουση προς δικό της πολιτικό όφελος.Με θετικό στοιχείο, ως διαπραγματευτικό όπλο, την εμπιστευτική διαβεβαίωση του Μαυροκορδάτου και του Ζωγράφου ότι πολλοί έλληνες αρχηγοί θα δέχονταν ως λύση την αυτονομία της Ελλάδας στον έκτακτο απεσταλμένο της Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορντ Κάνινγκ, μια αποστολή του δούκα του Γουέλινγκτον κατέληξε στο Πρωτόκολλο της Πετρούπολης στις 24 Απριλίου του 1826, σύμφωνα με το οποίο η Βρετανία και η Ρωσία ανελάμβαναν να μεσολαβήσουν στη σύγκρουση. Το Πρωτόκολλο δεν ήταν πρότυπο στο είδος του (ο Κάνινγκ το χαρακτήρισε «όχι πολύ αριστοτεχνικά συντεταγμένο») και ιδιαίτερα αόριστο. Ναι μεν τα μέλη όριζαν να δράσουν, αλλά δεν καθόριζαν τον τρόπο της ενδεχόμενης δράσης τους.Τα Πυροβόλα της ΕιρήνηςΙδού πώς χαρακτήρισε την πολιτική των δυνάμεων σε απόρρητη επιστολή του ο μεγάλος πολέμιος των ελληνικών συμφερόντων, ο αυστριακός καγκελάριος Μέτερνιχ, που αρεσκόταν να φιλοσοφεί: « H πορεία της Ρωσίας είναι αμφίβολη, γιατί έχει χαρακτήρα πότε αυστηρό και πότε ήπιο. Της Αγγλίας αγέρωχη, αλαζονική και γεμάτη απροσδόκητα τολμήματα. Της Γαλλίας είναι απερίσκεπτη, αμφίρροπη και αμφιταλαντευόμενη...». Πράγματι, η Γαλλία δεν συντάχθηκε με τις άλλες δύο δυνάμεις ώσπου πείστηκε ότι θα προέβαιναν σε πράξεις χωρίς αυτή.Ετσι άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με τη συμμετοχή της Γαλλίας για την πιο πρακτική ειρήνευση. Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν στη Συνθήκη που υπογράφηκε στο Λονδίνο στις 6 Ιουλίου του 1827, που σήμανε σπουδαιότατη πρόοδο του ελληνικού ζητήματος: το πρώτο άρθρο της όριζε ότι θα απαιτηθεί από τα αντιμαχόμενα μέρη συμβιβασμός και ανακωχή. Αν ο σουλτάνος δεν το δεχόταν θα επιβαλλόταν η ανακωχή και ύστερα ειρήνη με τον όρο της επικυριαρχίας της Πύλης στην αυτόνομη Ελλάδα διά μέσου ετήσιου φόρου. Οπωσδήποτε οι τρεις σύμμαχοι (η Αυστρία έμεινε απ' έξω από την «Ιουλιανή Συνθήκη») θα δημιουργούσαν προξενικές σχέσεις με την Ελλάδα.Το σημαντικότερο όμως απ' όλα ήταν ότι σε ένα άρθρο της Συνθήκης οριζόταν ότι «εάν η ανακωχή δεν εγένετο δεκτή εντός μηνός, οι υπογράφουσαι Δυνάμεις ήθελον λάβη τα προσήκοντα εις τας περιστάσεις μέτρα...». Τι σήμαινε αυτό; Ιδού τι απάντησε ο Στράτφορντ Κάνινγκ στον άγγλο ναύαρχο Κόδριγκτον, αρχηγό των αγγλικών δυνάμεων της Μεσογείου, που προέβλεψε άρνηση του Ιμπραήμ: «... Αν δεν γίνεται αλλιώς, να επιβάλετε την ειρήνη με τα πυροβόλα σας».Λίγους μήνες νωρίτερα, η ηγεσία του Αγώνα στη θάλασσα και στη στεριά ανετέθη στους Βρετανούς στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (η οποία συστήθηκε μετά τη διακοπή που είχε προκαλέσει η ανακοίνωση της πτώσης του Μεσολογγίου). Ο λόρδος Κόχραν διορίστηκε αρχηγός του στόλου, ο Ριχάρδος Τσορτς αρχιστράτηγος των δυνάμεων της ξηράς και ο Ιωάννης Καποδίστριας κυβερνήτης της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που το 1827 είχε περιορίσει την Επανάστασή της στα τείχη του Ναυπλίου και του Ακροκορίνθου, στους βράχους της Μάνης και της Υδρας.Παρά την ηρωική δράση του Καραϊσκάκη, η Στερεά Ελλάδα είχε υποταχθεί εντελώς, ενώ το Αιγαίο είχε μεταβληθεί σε ορμητήριο ληστών. Ο Ιμπραήμ, μάλιστα, άρχισε να ετοιμάζεται για το αποφασιστικό χτύπημα εναντίον των Ελλήνων, την εκστρατεία εναντίον της Υδρας που ο ίδιος ονόμαζε «Μικρή Αγγλία», παρ' ότι η Ιουλιανή Συνθήκη είχε ανακοινωθεί επισήμως.Ωστόσο πολεμικά πλοία των Αγγλων και των Γάλλων από τους στόλους της Μεσογείου συγκεντρώθηκαν το καλοκαίρι του 1827 στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, όπου πήγε να ενωθεί μαζί τους και μια μοίρα του ρωσικού στόλου με ναύαρχο τον Χέυδεν. Οταν ενώθηκαν οι τρεις μοίρες σχημάτισαν ενιαίο στόλο υπό τις διαταγές του άγγλου ναυάρχου Κόδριγκτον.Στη σύστασή τους να επιβληθεί η ανακωχή, ο Ιμπραήμ απάντησε ότι θα ζητούσε διαταγές από Αίγυπτο και Κωνσταντινούπολη. Και ίσως να τις περίμενε άπρακτος αν οι αντίπαλοί του δεν επιχειρούσαν νέες εχθροπραξίες. Οι ναύαρχοι των συμμαχικών δυνάμεων, φοβούμενοι τις συνέπειες της πράξης, απαίτησαν πιο αυστηρά την αποδοχή της ανακωχής από τον Ιμπραήμ.Αυτός ζήτησε να τιμωρήσει εκείνους που προέβησαν σε εχθροπραξίες. Δεν τήρησε έτσι τα υπεσχημένα και τα πράγματα οδηγήθηκαν στην ιστορική ναυμαχία του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827), τελευταία μεγάλη ναυμαχία στην ιστορία του ναυτικού, όπου έγινε σχεδόν ολοσχερής καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου από τους ενωμένους στόλους των τριών δυνάμεων.Το Πρωτόκολλο του ΛονδίνουH Υψηλή Πύλη όμως, όχι μόνο δεν δέχθηκε να υποχωρήσει στα δικαιώματα της Ελλάδας, αλλά κάλεσε στα όπλα εναντίον του άπιστου λαού, με αποτέλεσμα η Ρωσία να της κηρύξει τον Απρίλιο 1828 τον πόλεμο που απειλούσε να ξεσπάσει εδώ και επτά χρόνια. Πόλεμος που αποδυνάμωσε τη θέση των Οθωμανών και διευκόλυνε τις περαιτέρω ενέργειες των δυνάμεων προς όφελος της Ελλάδας. Σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι τον Ιανουάριο του 1828 είχε φθάσει στην Ελλάδα ο νέος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και συγκροτήθηκε η πρώτη κυβέρνηση που άξιζε να αποκαλείται έτσι.Ηταν ιδιαίτερα κρίσιμες οι στιγμές για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος, ιδιαίτερα αφότου ο θάνατος του Τζορτζ Κάνινγκ (Αύγουστος 1827) είχε συμβάλει στο να ατονήσει το ενδιαφέρον της Αγγλίας. Τις διπλωματικές ενέργειες ανέλαβε ο υπερέμπειρος Καποδίστριας και εργάστηκε προς αυτή την κατεύθυνση με άκρα επιμέλεια, έμπνευση και αποτελεσματικότητα.Πρωτίστως φρόντισε να ενισχύσει την εξουσία του εξαιτίας των περιστάσεων (η νέα πολιτειακή οργάνωση του κράτους οριστικοποιήθηκε με την Δ΄ Εθνική Συνέλευση του Αργους τον Ιούλιο του 1829) και εν συνεχεία να ανασυγκροτήσει τις ένοπλες δυνάμεις της Επανάστασης παράλληλα με τα επιτεύγματά του στους τομείς της εσωτερικής πολιτικής και κυρίως της παιδείας.Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1828 ο Ιμπραήμ είχε αποχωρήσει αμαχητί από την Πελοπόννησο βοηθούντων και των ξένων δυνάμεων, ενώ η έγκαιρη ανακατάληψη της Στερεάς Ελλάδας το 1828 και το 1829 είχε σκοπό να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός όταν επρόκειτο να κριθεί από τις μεγάλες δυνάμεις το θέμα των συνόρων της χώρας.Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου ωστόσο, που υπογράφηκε στις 10-22 Μαρτίου του 1829, περιείχε τον όρο ότι η Ελλάδα θα τελούσε υπό την επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης και καθοριζόταν ετήσιος φόρος προς τον σουλτάνο 1.500.000 γρόσια. Οριζόταν συνοριακή γραμμή στο ύψος Αμβρακικού - Παγασητικού κόλπου, ενώ προβλεπόταν επίσης κληρονομικός ηγεμόνας της Ελλάδας χριστιανός, ξένος προς τις βασιλικές οικογένειες των τριών δυνάμεων, που θα εκλεγόταν «κατά συναίνεσιν των τριών Αυλών και της Οθωμανικής Πύλης».H Υψηλή Πύλη αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις αποφάσεις του Λονδίνου όταν καταβλήθηκε οριστικά από τη Ρωσία. Ενώ στις 27 Ιουλίου του 1829 απέρριπτε υπεροπτικά «την φιλικήν μεσιτείαν των ξένων Αυλών» και δεν δεχόταν «μηδέ και την υποτελή αυτονομίαν των εν Πελοποννήσω Ελλήνων», ύστερα από 18 ημέρες, όταν οι Ρώσοι είχαν διαβεί τον Αίμο και πλησίαζαν προς την Αδριανούπολη, η οθωμανική Πύλη έσπευσε να δηλώσει ότι «υπό αισθημάτων καλοκαγαθίας ορμωμένη, συγκατατίθεται εις την Συνθήκην του Λονδίνου και δέχεται τας προτάσεις των Πρεσβευτών αλλά υπό όρους».Λίγες ημέρες αργότερα, στο στρατηγείο του ρώσου αρχιστρατήγου στην Αδριανούπολη, οι εκπρόσωποι της οθωμανικής Πύλης υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης της Αδριανούπολης της 14ης Σεπτεμβρίου του 1829 και αποδέχθηκαν με το άρθρο 10 της Συνθήκης αυτής όχι αόριστα μόνο τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου του 1827 αλλά και το Πρωτόκολλο της 10-22 Μαρτίου 1829, δηλαδή και τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής Αμβρακικού - Παγασητικού κόλπου. Κατά τον μεγάλο άγγλο πολιτικό Γλάδστωνα, η Συνθήκη της Αδριανούπολης υπήρξε «το διεθνές συμβόλαιο της πολιτικής υπόστασης και αυτοτέλειας του ελληνικού κράτους».H Συνθήκη της Αδριανούπολης, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε ταραχή και δυσφορία στην αγγλική κυβέρνηση δημιουργώντας αυξημένο γόητρο της ρωσικής αυτοκρατορίας στην Ελλάδα. Εξάλλου εμφανίστηκε στη σκέψη πολλών ως λύση του κενού από τη μελλοντική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η ύπαρξη ανεξάρτητου, ισχυρού ελληνικού κράτους.Προς τη λύση αυτή προσανατολίστηκε κατ' εξοχήν ο υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας, λόρδος Αμπερντίν, που ξαναβρήκε τον, φλογερό πριν από 8 χρόνια, φιλελληνισμό του. Οι διαθέσεις και η κατάσταση, όπως είχαν διαμορφωθεί τους τελευταίους μήνες του 1829, έδειχναν ότι είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για τη διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος οριστικά. Και ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Γουέλινγκτον απότομα στράφηκε προς την προοπτική ίδρυσης ελληνικού κράτους ολωσδιόλου ανεξάρτητου.Υστερα από διαβουλεύσεις επί περίπου τρεις μήνες γύρω από το πρόσωπο του «Ηγεμόνα της Ελλάδος» και αφού ο Γουέλινγκτον είχε αποδεχθεί τον πρίγκιπα Λεοπόλδο του Σαξ - Κοβούργου, εγκρίθηκε από την αγγλική κυβέρνηση στις 11 Ιανουαρίου 1830 σχέδιο πρωτοκόλλου για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος. Στο μεταξύ ο Λεοπόλδος είχε φροντίσει να εισηγηθεί, ύστερα από αναφορές του Καποδίστρια, τη συμπερίληψη της Κρήτης στο ελληνικό κράτος και να δηλώσει ότι δεν θα δεχόταν τον θρόνο αν δεν επιδοκίμαζε ο ελληνικός λαός την εκλογή του, όροι οι οποίοι αγνοήθηκαν.H Ελλάδα ΑνεξάρτητηΣτις 22 Ιανουαρίου - 3 Φεβρουαρίου του 1830 η διάσκεψη του Λονδίνου, ύστερα από αγγλική πρόταση, διακήρυξε την πολιτική ανεξαρτησία της Ελλάδας με το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου που υπογράφτηκε από τους πληρεξουσίους της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 όριζε: «H Ελλάς θέλει σχηματίσει έν Κράτος ανεξάρτητον, και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν».H πανηγυρική αυτή διακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας συνιστούσε διπλωματική πράξη ιδρυτική του ελληνικού κράτους. H διεθνής αναγνώριση του ελληνικού κράτους σήμαινε έναρξη της υπάρξεώς του από την άποψη της διεθνούς κοινωνίας. H πρόοδος σχετικά με τους αντίστοιχους ορισμούς του Πρωτοκόλλου της 10-22 Μαρτίου 1829 ήταν μεγάλη και είχε σπουδαιότητα κρίσιμη. Αντίθετα οι ορισμοί του Πρωτοκόλλου εκείνου για τα σύνορα του ελληνικού κράτους αθετούνταν μερικώς με ό,τι όριζε πολύ δυσμενέστερα για την Ελλάδα το άρθρο 2 του νέου Πρωτοκόλλου.H συνοριακή γραμμή του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου κρατούσε έξω από το έδαφος της Ελλάδας μεγάλο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας. Ως αντάλλαγμα προς την Πύλη για την οδυνηρή θυσία της πλήρους ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, έγινε περικοπή της νέας γραμμής στη Δυτική Ελλάδα και ολόκληρη η περιοχή πέρα από τον Αχελώο επανήλθε στην εξουσία του σουλτάνου. Οι διατάξεις του Πρωτοκόλλου επίσης αποσκοπούσαν να ικανοποιηθεί η επιθυμία των άγγλων αποικιοκρατών για κατοχύρωση των Ιονίων νήσων από τον κίνδυνο, τον απότοκο της κυριαρχίας των Ελλήνων στη γειτονική Ακαρνανία.Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου, «η ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας». Το ίδιο άρθρο παρείχε στις τρεις δυνάμεις το δικαίωμα της εκλογής του προσώπου του βασιλέα της Ελλάδας χωρίς καθόλου να έχει ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. H εκπλήρωση του αρχικά διακηρυγμένου σκοπού της επεμβάσεως των τριών συμμάχων στον ελληνοτουρκικό αγώνα εξαίρεται και στο «Συμπέρασμα» του Πρωτοκόλλου όπου «αι τρεις Δυνάμεις συγχαίρουν αλλήλας» για το «κλείσιμο» του ελληνικού ζητήματος. Πράγματι, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία έβλεπαν σε αυτό το Πρωτόκολλο την οριστική διευθέτηση ενός ενοχλητικού ζητήματος. Οι Ελληνες, αντίθετα, έβλεπαν σε αυτό την απαρχή του ελεύθερου πολιτικού βίου του έθνους.Το νέο κράτος, αν και περιείχε λιγότερο από το ένα τρίτο των ελλήνων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την εποχή που ξέσπασε ο Αγώνας, ωστόσο αναγνωριζόταν επίσημα στη διεθνή κοινωνία. Ετσι πραγματοποιούνταν κρίσιμη καμπή της ελληνικής Ιστορίας. «...Ροζιασμένος, γέρος, γερακομύτης, πρόσωπο μελαμψό και ρυτιδωμένο, με έκφραση σκληρή και μάτια που σπίθιζαν ή θόλωναν... Εδινε την εντύπωση πως είχε ξεπηδήσει από κάποια ρωγμή της πελοποννησιακής γης σα δαιμονικό που ξεπετάχτηκε, κι ελευθερωμένο πια δεν το χωράει τίποτα...». H περιγραφή του Αγγελου Σ. Βλάχου αιχμαλωτίζει τη μορφή του επιφανέστερου στρατιωτικού ηγέτη της ελληνικής Επανάστασης, του Γέρου του Μοριά, το όνομα του οποίου συνδέθηκε με τις σημαντικότερες φάσεις του Αγώνα στην Πελοπόννησο.H ακτινοβολία και το κύρος της ηγετικής του φυσιογνωμίας επισφραγίστηκαν με την άλωση της Τριπολιτσάς (1821) και την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (1822), αλλά ο φατριασμός και το παρασκήνιο του Αγώνα τον βρήκαν να ηγείται του «στρατιωτικού» κόμματος.Αποτέλεσμα της εμφύλιας σύγκρουσης ήταν η κράτησή του στο Ναύπλιο (1824), για να αποφυλακιστεί από την ανάγκη αντιμετώπισης του Ιμπραήμ, να του ανατεθεί η αρχηγία των ελληνικών δυνάμεων και ως το τέλος της Επανάστασης να παρενοχλεί τις δυνάμεις του αιγύπτιου πασά διαδραματίζοντας ρόλο στα πολιτικά πράγματα.Μπορεί να δέχθηκε την άφιξη του Οθωνα με ενθουσιασμό, γρήγορα όμως διαφώνησε με τα μέτρα της αντιβασιλείας, συνελήφθη (1833), κλείστηκε σε αυστηρή απομόνωση στο Ιτς Καλέ του Ναυπλίου και στις 25 Μαΐου του 1834 καταδικάστηκε σε θάνατο για να αμνηστευθεί με την ενηλικίωση του Οθωνα και να αναλάβει το αξίωμα του συμβούλου της Επικρατείας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπαγόρευσε στον Τερτσέτη τα Απομνημονεύματά του.ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ     (2)Ένα και πλέον χρόνο μετά τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο κι ενώ η Oθωμανική Aυτοκρατορία είχε εμπλακεί σε ένα νέο πόλεμο με τη Pωσία, οι τρεις Mεγάλες Δυνάμεις συνέχιζαν να διαβουλεύονται σχετικά με τους όρους επίλυσης του ελληνικού ζητήματος. Oι περιοχές που θα περιλαμβάνονταν στο μελλοντικό ελληνικό κράτος και το καθεστώς του (αυτονομία ή ανεξαρτησία) υπήρξαν τα βασικά ζητήματα με τα οποία ασχολήθηκαν. Aποτέλεσμα των διαβουλεύσεων αυτών υπήρξε μια σειρά από πρωτόκολλα που υπογράφτηκαν στο Λονδίνο από τα τέλη του 1828 έως τις αρχές του 1830, οπότε και η Oθωμανική Aυτοκρατορία υποχρεώθηκε κάτω από το βάρος της ήττας της στον πόλεμο με τη Ρωσία να αποδεχτεί τις αποφάσεις των Mεγάλων Δυνάμεων σχετικά με τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.Aπό το Σεπτέμβριο του 1828 οι πρεσβευτές της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας διασκέπτονταν στον Πόρο με στόχο να καταλήξουν σε μια πρόταση προς τις κυβερνήσεις τους σχετικά με τα εδαφικά όρια του ελληνικού κράτους. Στην κοινή τους πρόταση λήφθηκαν υπόψη, σ' ένα βαθμό, οι διεκδικήσεις της ελληνικής πλευράς, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν με τα υπομνήματα που τους απέστειλε ο Καποδίστριας στις 11/23 Σεπτεμβρίου και 30 Oκτωβρίου/11Nοεμβρίου. Eισηγήθηκαν λοιπόν να περιληφθούν στην ελληνική επικράτεια οι περιοχές της Στερεάς Eλλάδας που βρίσκονταν νοτίως της γραμμής που συνέδεε τον Aμβρακικό κόλπο στα δυτικά και τον Παγασητικό στα ανατολικά.Παρά τη γνωμάτευση αυτή κι ενώ η διάσκεψη στον Πόρο δεν είχε ολοκληρωθεί υπογράφτηκε στο Λονδίνο πρωτόκολλο μεταξύ του βρετανού υπουργού Εξωτερικών και των πρεσβευτών των άλλων δύο χωρών. Tο πρωτόκολλο αυτό (4/16Nοεμβρίου 1828) άφηνε εκτός ελληνικής επικράτειας τη Στερεά Eλλάδα. Στα σύνορα του υπό διαμόρφωση ελληνικού κρατικού μορφώματος θα περιλαμβάνονταν μόνο η Πελοπόννησος και οι Κυκλάδες. Ωστόσο, μερικούς μήνες αργότερα οι προτάσεις της διάσκεψης των τριών πρεσβευτών στον Πόρο έγιναν αποδεκτές. H συνοριακή γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού υιοθετήθηκε από τις Δυνάμεις στο Πρωτόκολλο της 10/22 Mαρτίου 1829 που υπογράφτηκε στο Λονδίνο" στα σύνορα αυτά δεν περιλήφθηκε και η Kρήτη. Tο Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς η Oθωμανική Aυτοκρατορία υποχρεώθηκε να αποδεχτεί το πρωτόκολλο αυτό, στο περιθώριο της συνθηκολόγησής της με τη Pωσία (ΣυνθήκηAδριανούπολης).Στις αρχές του επόμενου έτους και συγκεκριμένα στις 22 Iανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830 οι τρεις Mεγάλες Δυνάμεις προχώρησαν στην υπογραφή ενός νέου πρωτοκόλλου, στο Λονδίνο και πάλι, το οποίο έμεινε γνωστό ως το Πρωτόκολλο της Aνεξαρτησίας. Eπρόκειτο για την πρώτη επίσημη διεθνή πράξη που αναγνώριζε την Eλλάδα ως κράτος κυρίαρχο και ανεξάρτητο και όχι φόρου υποτελές στην Oθωμανική Aυτοκρατορία. H σημαντική αυτή απόφαση συνοδευόταν από τον προσδιορισμό μιας νέας συνοριακής γραμμής. Στα εδάφη του νέου κράτους περιλαμβάνονταν οι περιοχές που βρίσκονταν μεταξύ των ποταμών Aχελώου στα δυτικά και Σπερχειού στα ανατολικά.Mε τον τρόπο αυτό αποφευγόταν η γειτνίαση των δυτικών επαρχιών της Aιτωλοακαρνανίας με τη Λευκάδα, που, όπως και τα υπόλοιπα Eπτάνησα, βρισκόταν υπό αγγλική κυριαρχία. Aπό την άλλη δίνονταν στο ελληνικό κράτος, πέραν τωνKυκλάδων και της Πελοποννήσου, οι Σποράδες και η Eύβοια. Tέλος, στο Πρωτόκολλο της Aνεξαρτησίας η Aγγλία, η Γαλλία και η Pωσία συμφωνούσαν στην αναγόρευση του Λεοπόλδου του Σαξ Kόμπουργκ ως ηγεμόνα του ελληνικού κράτους. Kι αυτές οι αποφάσεις ωστόσο έμελλε να μην είναι οριστικές τόσο όσον αφορά τα σύνορα όσο και ως προς το πρόσωπο και τον τίτλο του ηγεμόνα. H τελική ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος θα επέλθει ενάμισυ περίπου χρόνο αργότερα, στα τέλη Αυγούστου του 1832.Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ (1839)     (3)Η Συνοριακή Γραμμή Αχελώου - ΣπερχειούΤο ζήτημα δημιουργίας ανεξάρτητου ελληνικού κράτους τέθηκε με επιτακτικό τρόπο, για πρώτη φορά στα νεότερα χρόνια, μέσα από την Επανάσταση του 1821.Αρχικά (1821-1822), οι Μεγάλες Δυνάμεις αντιμετώπισαν με εχθρότητα τον ελληνικό αγώνα. Όμως, οι επιτυχίες των Ελλήνων στα πεδία των μαχών έδειξαν ότι αργά ή γρήγορα θα σχηματιζόταν κάποιας μορφής ελληνικό κράτος. Έτσι, οι Δυνάμεις αναθεώρησαν τη στάση τους απέναντι στους Έλληνες. Η Μεγάλη Βρετανία, αρχικά, και η Ρωσία στη συνέχεια άρχισαν να δείχνουν θερμότερο ενδιαφέρον για την τύχη της Ελληνικής Επανάστασης. Μάλιστα προχώρησαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Πετρούπολης (1826) που πρόβλεπε τη δημιουργία αυτόνομου ελληνικού κράτους.Μετά την άρνηση της οθωμανικής πλευράς να δεχτεί αυτή τη ρύθμιση, η Βρετανία, η Ρωσία και η Γαλλία προχώρησαν στην υπογραφή της Ιουλιανής Σύμβασης του Λονδίνου (1827), η οποία έκανε λόγο για ίδρυση αυτόνομου ελληνικού κράτους. Αντιμετωπίζοντας τη νέα άρνηση του Σουλτάνου, οι Δυνάμεις προχώρησαν σε ναυτική σύγκρουση με την Οθωμανική αυτοκρατορία, τη ναυμαχία του Ναβαρίνου (1827), προκειμένου να επιβάλλουν τους όρους τους.Παρά την ένοπλη επέμβαση των Δυνάμεων, η οποία λειτούργησε υπέρ των Ελλήνων, πολλά προβλήματα έμεναν άλυτα: η ακριβής υπόσταση του νέου κράτους (αυτόνομο, όπως επιθυμούσαν οι Δυνάμεις ή ανεξάρτητο, όπως ήθελαν οι Έλληνες), τα εδάφη που θα περιλάμβανε, η άρνηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας να δεχτεί τη δημιουργία ελληνικού κράτους, οποιασδήποτε μορφής.Παράλληλα, η όξυνση των σχέσεων των Δυνάμεων με την Οθωμανική αυτοκρατορία, εξαιτίας του αποτελέσματος της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, οδήγησε στην έκρηξη ενός νέου ρωσοτουρκικού πολέμου (1828-1829). Οι ρωσικές στρατιές όχι μόνο νίκησαν τον τουρκικό στρατό αλλά και έφτασαν λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη. Έτσι, η Ρωσία, πανίσχυρη τόσο απέναντι στο Σουλτάνο όσο και απέναντι στις άλλες Δυνάμεις, φαινόταν έτοιμη και ικανή να λύσει μόνο της το Ελληνικό Ζήτημα επιβάλλοντας μια λύση που θα της εξασφάλιζε τα μεγαλύτερα οφέλη.Αντιμέτωπες μ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία συμφώνησαν στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.Σημαντικό ρόλο στην κατάληξη αυτή έπαιξε και ο Ιωάννης Καποδίστριας  , Κυβερνήτης της Ελλάδας από το 1828, που ασκούσε διπλωματικές πιέσεις στις Δυνάμεις.Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830) που έμεινε γνωστό ως Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίαςήταν η πρώτη διπλωματική πράξη που υπογράφτηκε από τις Δυνάμεις και την Οθωμανική αυτοκρατορία και αναγνώριζε την ύπαρξη ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Σύμφωνα με αυτό η ελληνική επικράτεια θα περιλάμβανε τα εδάφη που βρίσκονταν νότια της γραμμής που ενώνει τους ποταμούς Αχελώο και Σπερχειό (συνοριακή γραμμή Αχελώου-Σπερχειού).Η ρύθμιση αυτή άφηνε έξω από την ελληνική επικράτεια σημαντικό τμήμα της δυτικής Στερεάς Ελλάδας το οποίο βρισκόταν υπό ελληνικό έλεγχο και κατοικούνταν από ελληνικούς πληθυσμούς. Αυτό έγινε για δύο, κυρίως, λόγους: αφενός για να πειστεί η Οθωμανική αυτοκρατορία να αποδεχτεί την ελληνική ανεξαρτησία και αφετέρου γιατί η Μεγάλη Βρετανία δεν επιθυμούσε το νέο ελληνικό κράτος να έχει άμεση γεωγραφική επαφή με τα αγγλοκρατούμενα, τότε, Επτάνησα.Tέλος, στο Πρωτόκολλο της Aνεξαρτησίας η Aγγλία, η Γαλλία και η Pωσία συμφωνούσαν στην αναγόρευση του Λεοπόλδου του Σαξ Kόμπουργκ ως ηγεμόνα του ελληνικού κράτους. Ωστόσο, οι αποφάσεις αυτές έμελλε να μην είναι οριστικές τόσο όσον αφορά τα σύνορα όσο και ως προς το πρόσωπο και τον τίτλο του ηγεμόνα. H τελική ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος θα επέλθει αργότερα, στα τέλη Αυγούστου του 1832.Τελικά, η δημιουργία της Ελλάδας, του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους, ήταν αποτέλεσμα δύο, κυρίως, παραγόντων: από τη μια πλευρά του πολύχρονου και πολυαίμακτου αγώνα των Ελλήνων για Ανεξαρτησία, που ξεκίνησε με την Επανάσταση του 1821 και από την άλλη πλευρά των διαβουλεύσεων και της παρέμβασης των ισχυρών Δυνάμεων της εποχής.ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ή ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ      (4)Στις 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830*, (Η Ελληνική Πολιτεία εφάρμοσε το Γρηγοριανό ημερολόγιο το έτος 1923. Η επομένη της 15-2-1923 ονομάσθηκε 1-3-1923.) η Διάσκεψη του Λονδίνου διακήρυξε την πολιτική ανεξαρτησία της Ελλάδας, πράξη η οποία συνιστούσε διεθνή αναγνώριση του ελληνικού κράτους, και κατά συνέπεια την ίδρυση και την έναρξη της ύπαρξής του από την άποψη της διεθνούς κοινότητας.Πριν όμως προχωρήσουμε διεξοδικά για το Πρωτόκολλο του Λονδίνου 1830, ας περιγράψουμε με λίγα λόγια τι είχε προηγηθεί.Από τη μία οι συνεχής στρατιωτικές επιτυχίες των Ελλήνων και από την άλλη οι σφαγές και οι καταστροφές των Τούρκων (Μεσολόγγι) δυνάμωσαν τη συμπάθεια για το ελληνικό έθνος (χαρακτηριστική η περίπτωση του λόρδου Βύρωνα που άφησε την τελευταία του πνοή επί ελληνικού εδάφους) αλλά και οι ενέργειες του Μαυροκορδάτου και η διπλωματική παρέμβαση του Καποδίστρια κατέδειξαν με περίτρανο τρόπο στις Μεγάλες Δυνάμεις πως αργά ή γρήγορα θα δημιουργούνταν Ελληνικό Κράτος.Έτσι οι Μεγάλες Δυνάμεις άρχισαν να αναθεωρούν τη στάση τους απέναντι στους Έλληνες. Η Μεγάλη Βρετανία, αρχικά, και η Ρωσία στη συνέχεια άρχισαν να δείχνουν θερμότερο ενδιαφέρον για την τύχη της Ελληνικής Επανάστασης. Μάλιστα προχώρησαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Πετρούπολης(1826) που πρόβλεπε τη δημιουργία αυτόνομου ελληνικού κράτους. (Πιστές στις αρχές τους προσπάθησαν αρχικά να διαφυλάξουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία).Μετά την άρνηση της οθωμανικής πλευράς να δεχτεί αυτή τη ρύθμιση, η Βρετανία, η Ρωσία και η Γαλλία προχώρησαν στην υπογραφή της Ιουλιανής Σύμβασης του Λονδίνου (1827), η οποία έκανε λόγο για ίδρυση αυτόνομου ελληνικού κράτους. Αντιμετωπίζοντας τη νέα άρνηση του Σουλτάνου, οι Δυνάμεις προχώρησαν σε ναυτική σύγκρουση με την Οθωμανική αυτοκρατορία, τη ναυμαχία του Ναβαρίνου(1827), προκειμένου να επιβάλλουν τους όρους τους.Παρά την ένοπλη επέμβαση των Δυνάμεων, η οποία λειτούργησε υπέρ των Ελλήνων, πολλά προβλήματα έμεναν άλυτα: η ακριβής υπόσταση του νέου κράτους (αυτόνομο, όπως επιθυμούσαν οι Δυνάμεις ήανεξάρτητο, όπως ήθελαν οι Έλληνες), τα εδάφη που θα περιλάμβανε, η άρνηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας να δεχτεί τη δημιουργία ελληνικού κράτους, οποιασδήποτε μορφής.« ...Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου ωστόσο, που υπογράφηκε στις 10-22 Μαρτίου του 1829, περιείχε τον όρο ότι η Ελλάδα θα τελούσε υπό την επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης και καθοριζόταν ετήσιος φόρος προς τον σουλτάνο 1.500.000 γρόσια. Οριζόταν συνοριακή γραμμή στο ύψος Αμβρακικού - Παγασητικού κόλπου, ενώ προβλεπόταν επίσης κληρονομικός ηγεμόνας της Ελλάδας χριστιανός, ξένος προς τις βασιλικές οικογένειες των τριών δυνάμεων, που θα εκλεγόταν «κατά συναίνεσιν των τριών Αυλών και της Οθωμανικής Πύλης». H Υψηλή Πύλη αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις αποφάσεις του Λονδίνου όταν καταβλήθηκε οριστικά από τη Ρωσία. Ενώ στις 27 Ιουλίου του 1829 απέρριπτε υπεροπτικά «την φιλικήν μεσιτείαν των ξένων Αυλών» και δεν δεχόταν «μηδέ και την υποτελή αυτονομίαν των εν Πελοποννήσω Ελλήνων», ύστερα από 18 ημέρες, όταν οι Ρώσοι είχαν διαβεί τον Αίμο και πλησίαζαν προς την Αδριανούπολη, η οθωμανική Πύλη έσπευσε να δηλώσει ότι «υπό αισθημάτων καλοκαγαθίας ορμωμένη, συγκατατίθεται εις την Συνθήκην του Λονδίνου και δέχεται τας προτάσεις των Πρεσβευτών αλλά υπό όρους». Λίγες ημέρες αργότερα, στο στρατηγείο του ρώσου αρχιστρατήγου στην Αδριανούπολη, οι εκπρόσωποι της οθωμανικής Πύλης υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης της Αδριανούπολης της 14ης Σεπτεμβρίου του 1829 και αποδέχθηκαν με το άρθρο 10 της Συνθήκης αυτής όχι αόριστα μόνο τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου του 1827 αλλά και το Πρωτόκολλο της 10-22 Μαρτίου 1829, δηλαδή και τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής Αμβρακικού - Παγασητικού κόλπου. Κατά τον μεγάλο άγγλο πολιτικό Γλάδστωνα, η Συνθήκη της Αδριανούπολης υπήρξε «το διεθνές συμβόλαιο της πολιτικής υπόστασης και αυτοτέλειας του ελληνικού κράτους ...».                                                                                  Η Ελλάς ευγνωμονούσα Θ. ΒρυζακηςΠαράλληλα, η όξυνση των σχέσεων των Δυνάμεων με την Οθωμανική αυτοκρατορία, εξαιτίας του αποτελέσματος της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, οδήγησε στην έκρηξη ενός νέου ρωσοτουρκικού πολέμου (1828-1829). Οι ρωσικές στρατιές όχι μόνο νίκησαν τον τουρκικό στρατό αλλά και έφτασαν λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη. Έτσι, η Ρωσία, πανίσχυρη τόσο απέναντι στο Σουλτάνο όσο και απέναντι στις άλλες Δυνάμεις, φαινόταν έτοιμη και ικανή να λύσει μόνο της το Ελληνικό Ζήτημα επιβάλλοντας μια λύση που θα της εξασφάλιζε τα μεγαλύτερα οφέλη. Αντιμέτωπες με ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία συμφώνησαν στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.Σημαντικό ρόλο στην κατάληξη αυτή έπαιξε και ο Ιωάννης Καποδίστριας , Κυβερνήτης της Ελλάδας από το 1828, που ασκούσε διπλωματικές πιέσεις στις Δυνάμεις.Στις 22 Ιανουαρίου - 3 Φεβρουαρίου του 1830 η διάσκεψη του Λονδίνου, ύστερα από αγγλική πρόταση, διακήρυξε την πολιτική ανεξαρτησία της Ελλάδας με το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου που υπογράφτηκε από τους πληρεξουσίους της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 όριζε:  «H Ελλάς θέλει σχηματίσει έν Κράτος ανεξάρτητον, και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν».H πανηγυρική αυτή διακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας συνιστούσε διπλωματική πράξη ιδρυτική του ελληνικού κράτους. H διεθνής αναγνώριση του ελληνικού κράτους σήμαινε έναρξη της υπάρξεώς του από την άποψη της διεθνούς κοινωνίας. H πρόοδος σχετικά με τους αντίστοιχους ορισμούς του Πρωτοκόλλου της 10-22 Μαρτίου 1829 ήταν μεγάλη και είχε σπουδαιότητα κρίσιμη. Αντίθετα οι ορισμοί του Πρωτοκόλλου εκείνου για τα σύνορα του ελληνικού κράτους αθετούνταν μερικώς με ό,τι όριζε πολύ δυσμενέστερα για την Ελλάδα το άρθρο 2 του νέου Πρωτοκόλλου.Έτσι η ελληνική επικράτεια θα περιλάμβανε τα εδάφη που βρίσκονταν νότια της γραμμής που ενώνει τους ποταμούς Αχελώο και Σπερχειό (συνοριακή γραμμή Αχελώου-Σπερχειού). Η ρύθμιση αυτή άφηνε έξω από την ελληνική επικράτεια σημαντικό τμήμα της δυτικής Στερεάς Ελλάδας το οποίο βρισκόταν υπό ελληνικό έλεγχο και κατοικούνταν από ελληνικούς πληθυσμούς. Αυτό έγινε για δύο, κυρίως, λόγους: αφενός για να πειστεί η Οθωμανική αυτοκρατορία να αποδεχτεί την ελληνική ανεξαρτησία και αφετέρου γιατί η Μεγάλη Βρετανία δεν επιθυμούσε το νέο ελληνικό κράτος να έχει άμεση γεωγραφική επαφή με τα αγγλοκρατούμενα, τότε, Επτάνησα. Tέλος, στο Πρωτόκολλο της Aνεξαρτησίας η Aγγλία, η Γαλλία και η Pωσία συμφωνούσαν στην αναγόρευση του Λεοπόλδου του Σαξ Kόμπουργκ ως ηγεμόνα του ελληνικού κράτους. Ωστόσο, οι αποφάσεις αυτές έμελλε να μην είναι οριστικές τόσο όσον αφορά τα σύνορα όσο και ως προς το πρόσωπο και τον τίτλο του ηγεμόνα. H τελική ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος θα επέλθει αργότερα, στα τέλη Αυγούστου του 1832.Τελικά, η δημιουργία της Ελλάδας, του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους, ήταν αποτέλεσμα δύο, κυρίως, παραγόντων: από τη μια πλευρά του πολύχρονου και πολυαίμακτου αγώνα των Ελλήνων για Ανεξαρτησία, που ξεκίνησε με την Επανάσταση του 1821 και από την άλλη πλευρά των διαβουλεύσεων και της παρέμβασης των ισχυρών Δυνάμεων της εποχής.Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 (αποσπάσματα)1. Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν κράτος ανεξάρτητον και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν.2. Η διοριστική γραμμή των συνόρων της Ελλάδος, αρξαμένη από τας εκβολάς του Ασπροποτάμου, θέλει ανατρέξει τον ποταμόν αυτόν έως κατέναντι της λίμνης του Αγγελοκάστρου, και διασχίσασα τόσον αυτήν την λίμνην όσον και τας του Βραχωρίου και της Σταυροβίτσας, θέλει καταλήξει εις το όρος Αρτοτίνα, εξ ου θέλει ακολουθήσει την κορυφήν του όρους 'ξου, την κοιλάδα της Κοτούρης και την κορυφήν του όρους Οίτης έως τον κόλπον του Ζητουνίου, εις τον οποίον θέλει καταντήσει προς τας εκβολάς του Σπερχειού.Όλαι αι χώραι και τόποι κείμενοι προς Μεσημβρίαν αυτής της γραμμής, την οποίαν το συμβούλιον εχάραξεν επί του ενταύθα υπό στοιχείον Στ συναπτομένου γεωγραφικού πίνακος, θέλουν ανήκει εις την Ελλάδα.Θέλουν ανήκει ωσαύτως εις την Ελλάδα η νήσος Εύβοια ολόκληρος, αι Δαιμονόνησοι, η νήσος Σκύρος και αι νήσοι, αι εγνωσμέναι το αρχαίον υπό το όνομα Κυκλάδες, συμπεριλαμβανομένης και της νήσου Αμοργού.3. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας. Θέλει εμπιστευθή εις ένα Ηγεμόνα, όστις δεν θέλει είναι δυνατόν να εκλεχθή μεταξύ των οικογενειών των βασιλευουσών εις τας Επικρατείας τας υπογραψάσας την συνθήκην της 6ης Ιουλίου 1827, και θέλει φέρει τον τίτλον Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος.[Πηγή: Διονύσιος Κόκκινος, Η ελληνική επανάστασις, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 1974, τόμος Στ', σελ. 437-439, όπου και το πλήρες κείμενο του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830.]Από τα σχέδια έως την τελική ρύθμιση1. ΙΣΘΜΟΣ: Με το δεύτερο Πρωτόκολλο του Λονδίνου (Νοέμβριος 1828) η Ελλάδα εκτείνεται μέχρι τον Ισθμό. Περιλαμβάνονται στα σύνορά της «η Πελοπόννησος, αι παρακείμεναι νήσοι και αι κοινώς καλούμεναι Κυκλάδες». Προορίζεται να είναι αυτόνομη υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου.2. ΒΟΛΟΣ-ΑΡΤΑ: Το τρίτο Πρωτόκολλο του Λονδίνου (Μάρτιος 1829) προβλέπει τα ελληνο-οθωμανικά σύνορα στη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού. Περιλαμβάνουν τη Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια και τις Κυκλάδες. Το νέο κράτος προβλέπεται να βρίσκεται υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου.3. ΑΧΕΛΩΟΣ-ΣΠΕΡΧΕΙΟΣ: Με το τέταρτο Πρωτόκολλο του Λονδίνου (Φεβρουάριος 1830) τα σύνορα ορίζονται από τη γραμμή των ποταμών Αχελώου (Ασπροπόταμου) και Σπερχειού. Περιλαμβάνεται η «Νήσος Εύβοια ολόκληρος, αι Δαιμονόνησοι (Σποράδες), η νήσος Σκύρος και αι νήσοι αι εγνωσμέναι το αρχαίον υπό το όνομα Κυκλάδες, συμπεριλαμβανομένης και της νήσου Αμοργού».4. ΒΕΛΤΙΩΣΗ: Με το πέμπτο Πρωτόκολλο του Λονδίνου (Σεπτέμβριος 1831) αίρονται οι εδαφικοί περιορισμοί του προηγούμενου Πρωτοκόλλου. Αποφασίζεται η «βελτίωση των ορίων της Ελλάδας διά διαπραγματεύσεων με την Οθωμανικήν Πύλην».5. ΠΑΓΑΣΗΤΙΚΟΣ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ: Μετά εξάμηνες διαπραγματεύσεις υπογράφτηκε ο Διακανονισμός της Κωνσταντινουπόλεως (Ιούλιος 1832). Η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπογράφει μαζί με τις τρεις Δυνάμεις αποδεχόμενη τα ελληνο-οθωμανικά σύνορα στη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού. Την ακριβή χάραξη αναλάμβανε επιτροπή οροθετών.6. Η ΛΑΜΙΑ: Με το έκτο και τελευταίο Πρωτόκολλο του Λονδίνου (Αύγουστος 1832) η αμφισβητούμενη μέχρι τότε από την Πύλη περιοχή της Λαμίας (Ζητούνι) επιδικάζεται στην Ελλάδα. Διακήρυξη των αντιπροσώπων των Μεγάλων Δυνάμεων για την «αποπεράτωση» του ελληνικού ζητήματος.7. ΕΚΤΑΣΗ-ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ: Επιτροπή οροθετών από εκπροσώπους των τριών Δυνάμεων, της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 1832) χαράσσει τα τελικά σύνορα. Η συνοριακή γραμμή αναγνωρίζεται από Οθωμανούς (Δεκέμβριος 1832) και Ελληνες (Φεβρουάριος 1833). Το τελευταίο γίνεται αμέσως μετά την έλευση του Οθωνα και την ανακοίνωση για την κατάληψη Αττικής, Φθιώτιδας και Εύβοιας. Η ανεξάρτητη Ελλάδα έχει έκταση 47.516 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 750.000 κατοίκους.ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ     (5)Η Ελλάδα μεγάλωνε και μίκραινε αναλόγως με τα συγκυριακά συμφέροντα των τριών Μεγάλων ΔυνάμεωνΤέτοιες μέρες, τον Μάρτιο του 1830, επιδίδονταν στις ελληνικές και τις οθωμανικές αρχές το Πρωτόκολλο του Λονδίνου. To περίφημο κείμενο, που έχει περάσει στην ιστορία μας ως η συνθήκη ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Το ιστορικό ντοκουμέντο, με τα 11 άρθρα του, είχε υπογραφεί στις 22 Ιανουαρίου (3 Φεβρουαρίου με το νέο ημερολόγιο) από τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) και διευθετούσε το «ελληνικό ζήτημα». Ηταν το τέταρτο στη σειρά (είχαν προηγηθεί άλλα τρία Πρωτόκολλα από το 1828 ) στο πλαίσιο της διαρκούς Διάσκεψης του Λονδίνου για το ανατολικό ζήτημα και συνιστούσε έναν συμβιβασμό μεταξύ των συμφερόντων των «προστάτιδων» δυνάμεων. Προβλεπόταν η ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους κι όχι αυτόνομου, υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, όπως στο παρελθόν. Πλην όμως, το νέο κράτος περιοριζόταν εδαφικά, αφού τα ελληνο-οθωμανικά σύνορα ορίζονταν προς Βορρά από τη γραμμή Αχελώου-Σπερχειού κι όχι από τη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού, όπως είχε συμφωνηθεί πριν από ένα περίπου χρόνο (3ο Πρωτόκολλο του Μαρτίου 1829). Ετσι, δεν συμπεριλαμβάνονταν στο ελληνικό κράτος μεγάλο τμήμα της Στερεάς (Ακαρνανία και μέρος της Αιτωλίας).Βρετανικές αντιρρήσειςΗ εδαφική συρρίκνωση, όπως επισημαίνει το σύνολο των ιστορικών, οφειλόταν κυρίως στη βρετανική στάση. Το Λονδίνο, αφενός δεν επιθυμούσε ένα κράτος αυτόνομο, που θα μπορούσε να εύκολα να γίνει «ρωσικό όργανο». Αφετέρου θεωρούσε ότι τα συμφέροντά του στα Ιόνια Νησιά που κατείχε τότε θα δοκιμάζονταν, αν οι απέναντι ακτές της Στερεάς ανήκαν στο Ελληνικό κράτος.Ετσι κι αλλιώς, είτε ανεξάρτητο είτε αυτόνομο, το υπό ίδρυση Ελληνικό κράτος η Μεγάλη Βρετανία ήθελε, σε πρώτη φάση, να περιλαμβάνει μόνο την Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες. Τυπικά, ο περιορισμός των συνόρων δικαιολογούνταν από τους αντιπροσώπους των τριών Δυνάμεων με το επιχείρημα ότι θα έπρεπε να δοθεί αντάλλαγμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να υποχωρήσει, ώστε να αναγνωρισθεί στην Ελλάδα πολιτική ανεξαρτησία. Λίγες μέρες μετά την κοινοποίηση του Πρωτοκόλλου στον Σουλτάνο οι οθωμανικές αρχές απάντησαν στους πρεσβευτές των τριών Προστάτιδων Δυνάμεων ότι αποδέχονται τις σχετικές αποφάσεις. Ετσι, αναγνώρισαν την πολιτική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Διαφορετικές ήταν οι εξελίξεις στην Ελλάδα. Το Πρωτόκολλο κοινοποιήθηκε στην κυβέρνηση, δηλαδή στον Καποδίστρια, μαζί με διακοίνωση. Σύμφωνα με αυτήν έπρεπε αμέσως οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις να αποχωρήσουν απ όλα τα μέρη τα οποία δεν συμπεριλαμβάνονταν στα νέα σύνορα. Ο Καποδίστριας αποδέχτηκε το Πρωτόκολλο, αλλά θα αρχίσει έναν συστηματικό και ανένδοτο αγώνα για τη διεύρυνση των συνόρων. Σε αυτόν θα φανεί όλη η διπλωματική ευστροφία του. Δεκατρείς μέρες πριν δολοφονηθεί, θα προλάβει να δει την πολιτική του να αποδίδει καρπούς.Χάρισμα ή κατάκτηση;«Η συμβολή των Μεγάλων Δυνάμεων στη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους είναι δεδομένη... Η Επανάσταση όμως είχε γίνει πρόβλημα ευρωπαϊκό. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε μονοσήμαντα για μια ελευθερία που χαρίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις στους επαναστατημένους Ελληνες, ούτε ότι οι Ελληνες κέρδισαν από μόνοι τους εκείνη τη στιγμή την ελευθερία τους ή ότι δεν μπορούσαν να την κερδίσουν...»Ερήμην των Ελλήνων«Τα πρωτόκολλα και οι συνθήκες από το 1827 μέχρι το 1832 είναι μονομερείς αποφάσεις, που ελήφθησαν από τις μεγάλες δυνάμεις χωρίς τη συμμετοχή των Ελλήνων... Αντανακλούν πολύ περισσότερο τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων και την προσπάθεια να βρεθεί κάποιος συμβιβαστικός δρόμος ανάμεσα στα αντιμαχόμενα συμφέροντά τους, παρά ένα πνεύμα δικαιοσύνης ή, τουλάχιστον, τη φροντίδα για μια βιώσιμη λύση της ελληνοτουρκικής διαφοράς που θα έπαιρνε υπόψη στοιχειώδη συμφέροντα των λαών.»Ο καθοριστικός παράγοντας«Η νέα χώρα που προέκυψε από τον δεκαετή αγώνα των Ελλήνων ήταν προϊόν της διεθνούς διπλωματίας της εποχής και είχε τα χαρακτηριστικά που επέβαλε το διεθνές σύστημα ασφαλείας, όπως όριζαν και αξιολογούσαν το σύστημα αυτό οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης που συνιστούσαν από το Συνέδριο της Βιέννης (1815) και επί έναν σχεδόν αιώνα την Ευρωπαϊκή Συναυλία. Ηταν όσο ανεξάρτητη επέτρεπε η περιορισμένη ισχύς της σε σχέση με τον πρώην κυρίαρχο των εδαφών της και με τις μεγάλες δυνάμεις που ρύθμιζαν τις διμερείς σχέσεις»(Θ. Βερέμης - Γ. Κολιόπουλος)ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣΟι «τρεις αγχόνες» και ο ΚαποδίστριαςΗ εδαφική συρρίκνωση των συνόρων προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα στη Δυτική Ελλάδα. Στους δρόμους και τα καφενεία η ελληνική αθυροστομία εξαντλούνταν κατά της Αγγλίας και της Γαλλίας. Χαρακτηριστικό είναι πως στο Ναύπλιο το καφενείο Les trois Puissances (Οι Τρεις Δυνάμεις) μετονομάστηκε χλευαστικά σε Les trios Potences (Οι Τρεις Αγχόνες). Αποδέκτης της ογκούμενης διαμαρτυρίας ήταν και ο Κυβερνήτης, ο οποίος χρεώθηκε τις εξελίξεις λόγω κακών χειρισμών, όπως κρίνανε πολλοί. Οι κατηγορίες αυτές συμπλέκονταν μαζί με κείνες που του αποδίδανε - όχι αδικαιολόγητα- για δικτατορικές τάσεις και αυταρχισμό. Αλλά και ίδιος ο Καποδίστριας, πραγματικά αγανάκτησε από τη νέα τροπή των πραγμάτων. Ηταν πεισμένος ότι η «επιμονή των δυτικών δυνάμεων να περιορίσουν την εδαφική έκταση της Ελλάδας είναι ενδεικτική των επιδιώξεών τους να υποβιβάσουν τη χώρα σε αποικία τους». Ο Καποδίστριας προσπάθησε να ηρεμήσει τα πνεύματα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Αποδεχόμενος το Πρωτόκολλο δήλωσε διπλωματικά ότι μόνο η Εθνοσυνέλευση ήταν σε θέση να επικυρώσει οριστικές αποφάσεις. Ετσι άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για βελτιώσεις στη συνοριακή γραμμή. Ούτε δέχτηκε να αποσύρει αμέσως τον ελληνικό στρατό από τις περιοχές που δεν συμπεριλαμβάνονταν στα σύνορα, όπως αξίωνε η Αγγλία. Αυτό θα γινόταν, δήλωνε, αν αποχωρούσαν και οι Οθωμανοί από την Αττική και την Εύβοια. Παράλληλα πρόβαλλε το σοβαρό πρόβλημα που θα προκαλούσε η συρροή προσφύγων από τα εκτός συνόρων εδάφη. Ενώ δεν παρέλειπε να επικαλείται ότι η απόσυρση των δυνάμεων θα ήταν δυνατή μόνο μετά την ολοκλήρωση της επιτροπής οροθετών. Επιχείρησε ακόμη να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του προς τις τρεις Δυνάμεις με τη συνδρομή του πρίγκιπα Λεοπόλδου, ο οποίος είχε οριστεί ως μονάρχης της Ελλάδας. Σε συνεννόηση με τον Καποδίστρια ο Γερμανός πρίγκιπας και μελλοντικός μονάρχης, πράγματι, κινήθηκε για τη βελτίωση των συνόρων. Ζήτησε, μάλιστα, από τους Βρετανούς να συμπεριλάβουν ακόμη και την Κρήτη στο νέο κράτος. Τελικά, ένας από τους λόγους της παραίτησής του από τον θρόνο (Μάιος 1830) ήταν ο φόβος του να βασιλεύσει σε μια φτωχή χώρα με τόσο μειωμένα σύνορα. Το διάστημα που μεσολάβησε από την υπογραφή του Πρωτοκόλλου έως την παραίτηση του Λεοπόλδου, αλλά και το επόμενο, μέχρι να βρεθεί άλλος υποψήφιος μονάρχης, το ευρωπαϊκό σκηνικό μεταβαλλόταν. Η σύνθεση των εκπροσώπων των τριών Δυνάμεων στη Διάσκεψη του Λονδίνου άλλαξε και ήταν λιγότερο άκαμπτη.Ετσι, έγινε δυνατή η διεύρυνση, τελικά, των ελληνικών συνόρων και επιλέχτηκε ο ανήλικος Οθων για να βασιλεύσει. Παρά το γεγονός ότι η χώρα ασφυκτιούσε μέσα σε στενά σύνορα -περιοχές με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς (Θεσσαλία, Μακεδονία, Ηπειρος, Θράκη, Μικρά Ασία, Κρήτη, Σάμος, άλλα νησιά) βρίσκονταν εκτός των ορίων του πρώτου νεοελληνικού κράτους, επιβλήθηκε ξενόφερτη κληρονομική μοναρχία- το μεγάλο νέο ήταν η γέννηση του πρώτου κράτους στη Βαλκανική.Οι επικυρώσειςΕντελής ανεξαρτησία«Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν κράτος ανεξάρτητον και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά τα προσφεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησία...» (Το πρώτο άρθρο του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου της 22 Ιανουαρίου / 3 Φεβρουαρίου του 1830).Η Ελληνική έγκριση«Ηύχετο η Γερουσία να ευρίσκετο εις θέσιν του να εκφράση ζωηρώτατα... τα αισθήματα της βαθείας ευγνωμοσύνης... Με όλον τούτο εγκρίνει παμψηφεί ...και οσονούπω θέλει εκφράσει τας λεπτομερείς σκέψεις και παρατηρήσεις της» (η πρώτη ελληνική αντίδραση στο Πρωτόκολλο).Η συγκατάθεση της Πύλης«Δίδει η Υψηλή Πύλη εις τούτο την συγκατάθεσίν της και αποδέχεται τα περί αυτό αποφασισθέντα, ως αφορώντα εις το να παρέξωσιν εις τον τόπον ασφάλειαν και ησυχίαν και να στερεώσωσι την καθολικήν ευδαιμονίαν...» (Η απάντηση του Σουλτάνου στο Πρωτόκολλο).ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ     (1)ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (1776-1831)                                                                     O Ιωάννης Καποδίστριας πίνακας του Διονύσιου ΤσόκουΚορυφαίος πολιτικός και διπλωμάτης, πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους (1830-1831), ανήκε σε επιφανή οικογένεια που είχε μετοικήσει στην Κέρκυρα κατά τον ΙΔ' αιώνα από την Ιστρια της Δαλματίας. Διάσημος υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας (1815-1822 και «επ' αδεία» ως το 1827) προστάτευσε στους δύσβατους δρόμους της διεθνούς διπλωματίας την ελληνική Επανάσταση και μετά την παραίτησή του - διαφωνώντας με τον τσάρο για την πολιτική που έπρεπε να ακολουθηθεί στο ελληνικό ζήτημα - προσέφερε με διάφορους τρόπους τις υπηρεσίες του στον Αγώνα συνάπτοντας σχέσεις με επιφανείς Ευρωπαίους.Τον Απρίλιο του 1827 εξελέγη κυβερνήτης της Ελλάδας στο «απέραντον τούτον ερείπιον», με το μεγαλύτερο τμήμα των εδαφών που ελευθερώθηκαν να έχουν καταληφθεί από τον εχθρό. Το έργο όμως που επετέλεσε και σε κυβερνητικό και σε διπλωματικό επίπεδο είναι θεαματικό. Με το διεθνές κύρος του και παράλληλα με την ανασυγκρότηση της Επανάστασης πέτυχε να προωθήσει το ελληνικό ζήτημα στη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους (1830), ενώ εξαιρετικά θεωρούνται τα επιτεύγματά του στους τομείς της εσωτερικής πολιτικής και της ανοικοδόμησης της χώρας.Ήταν υπόδειγμα ανθρώπου που εργάζεται με αυταπάρνηση για τα κοινά. Ο συγκεντρωτισμός στην άσκηση της εξουσίας του όμως προκάλεσε δυσαρέσκεια στις ανώτερες τάξεις. H έξαψη παθών οδήγησε στη δολοφονία του την αυγή της 27ης Σεπτεμβρίου του 1831 στο Ναύπλιο από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ (1791-1865)                                                           O Αλέξανδρος ΜαυροκορδάτοςΕλαιογραφία Εθνικό Ιστορικό ΜουσείοΠολιτικός και διπλωμάτης, αρχηγός του «αγγλικού» κόμματος, αποδείχθηκε, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, ο πιο άξιος υπουργός Εξωτερικών της ελληνικής Επανάστασης (αν και ποτέ δεν διορίστηκε επίσημα), ενώ ανέλαβε και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Πολυμήχανος αλλά και φίλαρχος, ήρθε από νωρίς σε διάσταση με τους πελοποννήσιους στρατιωτικούς και τον Κολοκοτρώνη, καθώς και με τους Υψηλάντη και Καραϊσκάκη.H εμφύλια αντιπαλότητα μέσα στους κόλπους των ηγετικών φυσιογνωμιών του Αγώνα τον ανάγκαζε συχνά κατά τη διάρκειά του να αποσύρεται στη Δυτική Ελλάδα, όπου είχε αναλάβει την ευθύνη των πολιτικών και πολεμικών υποθέσεων. Θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα του Πέτα (1822) αλλά του αναγνωρίστηκε η συμβολή του στην επιτυχημένη οργάνωση της άμυνας του Μεσολογγίου (από τον Οκτώβριο του 1822). Στην επίσημη και ημιεπίσημη αλληλογραφία του προσπάθησε να πείσει την Ευρώπη για την πολιτική αξία του ελληνικού έθνους, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι αρχές στις οποίες στήριξε την εξωτερική του πολιτική - μοναρχία, πλήρη ανεξαρτησία, ευρωπαϊκό δάνειο και ευρωπαϊκός στρατός - έγιναν στο τέλος δεκτές από τις μεγάλες δυνάμεις.Μετά την άφιξη του Καποδίστρια δεν άργησε να αναδειχθεί ηγέτης της αντιπολίτευσης και η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για τη δολοφονία του κυβερνήτη, κυρίως από τους οπαδούς του «ρωσικού» κόμματος, τον ακολούθησε ως τον θάνατό του, στο τέλος μιας σταδιοδρομίας που τον βρήκε μεταξύ άλλων και σε πρωθυπουργικό πόστο κατά τη διάρκεια της οθωνικής περιόδου.ΤΖΟΡΤΖ ΚΑΝΙΝΓΚ (1770-1827)                                                                               George Canning από τον  Richard EvansΑγγλος πολιτικός που συνέβαλε στον διπλωματικό τομέα στην ευνοϊκή για τους Ελληνες έκβαση του Αγώνα του 1821. Εζησε μέσα στη φτώχεια ως το 1778 οπότε ανέλαβε την εκπαίδευσή του ο θείος του, Στράτφορντ, και ακολούθησε, εν συνεχεία, μια δικηγορική και πολιτική σταδιοδρομία. Και ήταν από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών (ανέλαβε τον Μάρτιο του 1807) που συγκρούστηκε με τον υπουργό Πολέμου Κάσελρι, μια διαμάχη η οποία κατέληξε σε μονομαχία κατά την οποία ο Κάνινγκ τραυματίστηκε ελαφρά αλλά στη συνέχεια παραιτήθηκαν και οι δύο.Δεν ήταν όμως παρά τον Αύγουστο του 1822 που ο Κάνινγκ κλήθηκε να αντικαταστήσει στο υπουργείο Εξωτερικών τον παλιό του αντίπαλο, που είχε μόλις αυτοκτονήσει, και με τις πράξεις του να ανατρέψει την όχι ιδιαίτερα φιλελληνική πολιτική του προκατόχου του. H φιλελεύθερη εξωτερική πολιτική του αποδείχθηκε καίριας σημασίας για την ελληνική Επανάσταση, ιδιαίτερα για τη συμβολή του στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Πετρούπολης (Απρίλιος 1826) και στη Συνθήκη του Λονδίνου (Ιούλιος 1827) που έθεσαν τις βάσεις της ελληνικής ανεξαρτησίας (1830).Ο Κάνινγκ ανέλαβε και την πρωθυπουργία της χώρας του από τον Απρίλιο του 1827 και για λίγους μήνες ως τον θάνατό του. Πρώτος εξάδελφός του ήταν ο διπλωμάτης σερ Στράτφορντ Κάνινγκ, ο οποίος υπηρέτησε στην Κωνσταντινούπολη και εργάστηκε με ζήλο για την υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας.ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΟΔΡΙΓΚΤΟΝ (1770-1851)                                                      Admiral Sir Edward Codrington (1770-1851) από τον George Frederick ClarkeΑγγλος ναύαρχος, αρχηγός του συμμαχικού στόλου (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) που κατανίκησε τον τουρκοαιγυπτιακό στην ιστορική ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827), η οποία συνέβαλε στην ελληνική ανεξαρτησία. Κατετάγη νεότατος στο πολεμικό ναυτικό της χώρας του, διακρίθηκε σε πολεμικές επιχειρήσεις και το 1826, ήδη αντιναύαρχος, τοποθετήθηκε αρχηγός των αγγλικών ναυτικών δυνάμεων της Μεσογείου.Ο ίδιος διατάχθηκε να συμπράξει με τις μοίρες του γαλλικού και του ρωσικού στόλου για υλοποίηση των όσων συμφωνήθηκαν περί ανακωχής ανάμεσα στην επαναστατημένη Ελλάδα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τη Συνθήκη του 1827. Αναλαμβάνοντας την αρχηγία του συμμαχικού στόλου, ήρθε σε επαφή με τον Ιμπραήμ πασά ο οποίος προσέφερε τα λάθη τακτικής και πολιτικής που ήταν απαραίτητα για τη διεξαγωγή της ναυμαχίας του Ναυαρίνου.«Δεν ήλθα να λάβω αλλά να δώσω διαταγές» ήταν η απάντηση του αγέρωχου και τολμηρού Άγγλου σε σύσταση αιγυπτίων ναυάρχων να μην προχωρήσει. H ολοσχερής καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου από τις συμμαχικές δυνάμεις εξασφάλισε την τύχη της ελληνικής Επανάστασης και την αίσια έκβαση του Αγώνα για ανεξαρτησία.Ο Κόδριγκτον, πάρα ταύτα, χρειάστηκε να δικαιολογηθεί στην αγγλική κυβέρνηση για την πρωτοβουλία ενός «ατυχούς συμβάντος», όπως χαρακτήρισε τη ναυμαχία του Ναυαρίνου ο πρωθυπουργός της Αγγλίας το 1828, δούκας του Γουέλινγκτον. Πέτυχε ωστόσο, τον Αύγουστο του 1828, την υπογραφή συμφωνίας για οριστική αποχώρηση των Αιγυπτίων από την Πελοπόννησο. Το 1837 προήχθη σε ναύαρχο και το 1839 σε αρχιναύαρχο.

"Ιερά" Σύνοδος: «Ασυμ­βί­βα­στη» με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη η... «γιόγκα»!

Άραγε, θυμάστε, την Προμηθέα Ολυμπία Κυρήνη Πυθία; (Βίντεο)

Με έξι σφαίρες προσπάθησε να σκοτώσει 

την Προμηθέα, το παιδί-θαύμα 

της Βόρειας Αμερικής,

 ο Θωμάς Κύρος, αλλά μπήκε στη μέση

 η μητέρα της Γεωργία που τώρα βρίσκεται 

σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο.

Ουσιαστικά είναι κατά το ήμισυ νεκρή από σφαίρες 

στην κοιλιά και στο λαιμό και οι ελπίδες της

 να ζήσει δυστυχώς είναι λίγες.

Η Προμηθέα ειδοποίησε την αστυνομία. 

Ο Κύρος απείλησε και τους αστυνομικούς 

με αποτέλεσμα να τον πυροβολήσουν 

και να τον σκοτώσουν επί τόπου.

Η Προμηθέα είχε γίνει γνωστή στο κοινό όταν ...

......... πριν από μερικά χρόνια,

σαν σήμερα, στην Γιορτή των Τριών Ιεραρχών,

 πρόβαλε το ελληνικό πνεύμα και κατηγόρησε 

την ορθοδοξία για την με κάθε τρόπο καταστροφή 

του ελληνικού πολιτισμού. 

Μπορεί να μη συμφωνείτε με όλες τις ιδέες της, 

αλλά ότι έχει ελληνικό πνεύμα πολύ περισσότερο

 από τους πιο πολλούς από μας είναι σίγουρο.

Παράλληλα είναι το παιδί θαύμα της Αμερικής: 

αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο όταν

 οι συμμαθητές της μόλις τελείωναν το δημοτικό.

Δεν ήταν εύκολη η ζωή της. 

Η μητέρα της Γεωργία, 

που τώρα βρίσκεται σε κώμα, χρειάστηκε 

να καθαρίσει χιλιάδες σκάλες, τουαλέτες

 και άλλους χώρους για να σπουδάσει η κόρη της.

 Κατά καιρούς είχαν σαν σπίτι ένα μικρό φορτηγό.

Η «πτώση» ήρθε όταν η Προμηθέα αποφάσισε

 να πει το λόγο της στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών.

Από τότε έγιναν 3 απόπειρες

 κατά της ζωής της οικογένειάς της - η τελευταία

 δυστυχώς με «επιτυχία».

Για μια από τις προηγούμενες απόπειρες

 η Προμηθέα γράφει:

«Πολυαγαπημένοι μου Έλληνες,

Πολλοί, πολλοί από εσάς, φτωχοί Έλληνες, 

σηκώσατε στους ώμους σας τα πάθη μας, όταν εγώ

 και η μητέρα μου είχαμε το τροχαίο ατύχημα.

 Μας βοηθήσατε να ξεπεράσουμε 

την πιο σκοτεινή περίοδο στην ζωή μας. 

Η μητέρα μου, δυναμώνει χάρη σε εσάς Έλληνες

 της Πατρίδας, εσάς όλους, δηλαδή, που συνδράματε 

με τόση αγάπη τότε, όταν την γύρευε ο θάνατος 

του Σκότους, και εσείς πανέμορφοι Έλληνες, 

την περιτυλίξατε στο φως της ψυχής σας. 

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ούτε έναν από εσάς.

Και επειδή και εγώ είμαι παιδί του λαού γνωρίζω 

την φτώχεια όσο καλά, όσο πολλοί από εσάς.

Με όλη μου την αγάπη, σε όλους σας

 στην Γη του Φωτός.

Προμηθέα

Δεν ξέρω αν η μητέρα της Προμηθέας 

μέσα στο κώμα της νοιώθει κάτι.

 Αν νοιώθει θα είναι περηφάνια για την κόρη της. 

Οι Έλληνες του Καναδά και των ΗΠΑ οργανώνουν 

εκστρατεία για να βοηθήσουν αυτό το λαμπρό

 αστέρι του πνεύματος της ομογένειας 

της Βόρειας Αμερικής να τελειώσει τις σπουδές του

 τώρα που έχει μείνει ουσιαστικά μόνο του. 

Ελπίζουμε ότι και η ελληνική κυβέρνηση,

 όχι από υποχρέωση, αλλά από τιμή, θα μπορέσει 

να διαθέσει κάποιο ποσό κόβοντας 

από μια άχρηστη εκδήλωσή της για ένα παιδί 

που τιμά παγκόσμια τον Ελληνισμό.

Χρήστος Μαγγούτας

Περισσότερα, για την Προμηθέα

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=166208

http://dyismos.pblogs.gr/2012/04/promhthea-olympia-kyrhnh-pythia.html

Στο βίντεο, που ακολουθεί,

η ομιλία της,

στην γιορτή που την κάλεσαν τότε.

Ίσως θα πρέπει 

να την ακούσουμε και πάλι.

Ο χλιδάτος Πάνος ντύθηκε ναύαρχος, πήρε το γιωτ και πήγε Υδρα!!Αν μη τι άλλο ο Εβραιοχριστιανισμός δημιουργεί ανθρώπους με αξίες με ταπεινότητα και χριστιανικές αξίες!!

«Μ' αεροπλάνα και βαπόρια», όπως τραγουδούσε και η αείμνηστη Σωτηρία Μπέλλου, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Πάνος Καμμένος συνεχίζει την «πολυσχιδή» δραστηριότητά του εντός και εκτός συνόρων. Μετά το πρόσφατο ταξίδι στις ΗΠΑ -και τη διαμονή του στη σουίτα «Georgetown» του «Four Seasons» της Ουάσινγκτον- οι καταγγελίες που έφτασαν στη Βουλή για χρήση στρατιωτικών ελικοπτέρων και αεροπλάνων για τη μεταφορά και την παρουσία του σε εκδηλώσεις και εορτασμούς σε διαφορετικά σημεία της χώρας προκαλούν αίσθηση. Ωστόσο, υπάρχει και συνέχεια. Την ώρα που η χώρα βρίσκεται σε οριακό σημείο, με το ενδεχόμενο ρήξης και χρεοκοπίας να παραμένει ανοιχτό, ο κ. Καμμένος ξενάγησε τον Αιγύπτιο ομόλογό του Σεντκί Σομπχί Σαγέντ με μονοήμερη κρουαζιέρα στον Σαρωνικό. Οπως αποκαλύπτει το «ΘΕΜΑ», την περασμένη Πέμπτη ο Ελληνας υπουργός Αμυνας επιστράτευσε για τις «δημόσιες σχέσεις» του υπουργείου του την πολυτελή θαλαμηγό «Κύκνος 1» που ανήκει στο δυναμικό του Πολεμικού Ναυτικού και είναι ελλιμενισμένη στον Φλοίσβο. 

Η δωρεά

Πρόκειται για πολυτελές σκάφος που δώρισε τον περασμένο Δεκέμβριο στο Πολεμικό Ναυτικό το Ιδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, της ομώνυμης εφοπλιστικής οικογένειας, για την εκπαίδευση των ναυτικών δοκίμων στη ναυτική τέχνη και αντίληψη. Η δωρεά ήρθε ουσιαστικά να καλύψει ένα σημαντικό κενό στην εκπαίδευση των μελλοντικών αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού της χώρας, αφού μέχρι πρότινος χρησιμοποιούνταν για τον ίδιο λόγο φρεγάτες ή τορπιλάκατοι, για τις οποίες απαιτούνταν μεγάλα ποσά για καύσιμα κίνησης και συντήρηση των μηχανών τους.  Το «Κύκνος 1» δωρήθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό από το Ιδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη προκειμένου να καλύψει σημαντικό κενό στην εκπαίδευση των ναυτικών δοκίμων Σίγουρα όταν ο εφοπλιστής Πάνος Λασκαρίδης, πρόεδρος του εν λόγω ιδρύματος, αποφάσιζε να δωρίσει το πολυτελές σκάφος στο Πολεμικό Ναυτικό, δεν είχε στον νου του υπουργικές κρουαζιέρες στον Σαρωνικό, αλλά τη χρήση του για την εκπαίδευση και προετοιμασία των μελλοντικών αξιωματικών καθώς και για ασκήσεις που έχουν σχέση με τον απόπλου και τον κατάπλου των πλοίων, την τυφλή πλοήγηση και γενικότερα τη ναυτική τέχνη.

Το κόστος

Ερωτήματα προκύπτουν για το κόστος της μονοήμερης αυτής κρουαζιέρας. Εκτός από το προσωπικό του Πολεμικού Ναυτικού που επιστρατεύτηκε για τη μετακίνηση του «Κύκνος 1», τα (αυτονόητα) αναψυκτικά στο κατάστρωμα και τα γεύματα, το κόστος μόνο για τα καύσιμα (γύρω στους πέντε τόνους πετρέλαιο τράνζιτ) βάσει των χαρακτηριστικών του σκάφους υπολογίζεται περίπου στα 5.000 ευρώ. Και όλα αυτά σε μια εποχή που το κράτος αγωνιά για το αν θα μπορέσει να καταβάλει μισθούς και συντάξεις.  Κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα σύσφιξης των σχέσεων και της συνεργασίας της Ελλάδας με την Αίγυπτο, ειδικά σε αμυντικά θέματα, αυτές τις δύσκολες εποχές όπου η προκλητικότητα της Τουρκίας σε Αιγαίο και Μεσόγειο έχει χτυπήσει κόκκινο. Ωστόσο θα μπορούσαν να επιλεγούν άλλου είδους κοινωνικές εκδηλώσεις από την πλευρά του υπουργείου Αμυνας, όπως ξενάγηση στα αξιοθέατα της Αθήνας και όχι κρουαζιέρα με πολυτελή θαλαμηγό, της οποίας τα έξοδα θα καλυφθούν από κρατικές δαπάνες. Στην Υδρα οι δύο υπουργοί, τους οποίους υποδέχτηκε στο λιμάνι ο δήμαρχος Γιώργος Κουκουδάκης, ξεναγήθηκαν με τη συνοδεία τους στα αξιοθέατα και τις ομορφιές του νησιού.

Με έξι καμπίνες, πολυτελή σαλόνια και τζακούζι

Για την ιστορία, η θαλαμηγός, μήκους 36 μέτρων, μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 20 άτομα μαζί με το αναγκαίο προσωπικό. Διαθέτει έξι καμπίνες, πολυτελή σαλόνια και τζακούζι. Ναυπηγήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στα ναυπηγεία Esterel της Γαλλίας. Το σκάφος, με την ονομασία «Κύκνος», προς τιμήν του αείμνηστου Κωνσταντίνου Λασκαρίδη, ο οποίος θεωρείται πρωτοπόρος στην εμπορία κατεψυγμένων ψαριών στην Ελλάδα, χρησιμοποιούνταν έως το 2014 για λόγους αναψυχής από την εφοπλιστική οικογένεια. Με την απόκτηση όμως της νέας λευκής υπερπολυτελούς θαλαμηγού «Γλάρος», που συμμετείχε πέρυσι το καλοκαίρι στην υποβρύχια έρευνα για το Ναυάγιο των Αντικυθήρων, ο κ. Λασκαρίδης αποφάσισε να συντηρήσει τον «Κύκνο» και να τον δωρίσει στη συνέχεια στο Πολεμικό Ναυτικό για εκπαιδευτικούς λόγους.  Ποιος πλήρωσε τους πέντε τόνους καύσιμα που χρειάστηκαν; Αν και το «Κύκνος 1» παραχωρήθηκε για εκπαιδευτικούς λόγους στο Πολεμικό Ναυτικό, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας το χρησιμοποίησε για ξενάγηση επίσημου καλεσμένου. Στις φωτογραφίες, στιγμιότυπα από την ημερήσια κρουαζιέρα του κ. Πάνου Καμμένου και του Αιγύπτιου ομολόγου του στην Υδρα

Οι προτιμήσεις Καμμένου έφτασαν στη Βουλή

Οι προτιμήσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Αμυνας στα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα του Στρατού έφτασε στη Βουλή με νέα ερώτηση που κατέθεσε την περασμένη Τετάρτη ο βουλευτής της Ν.Δ. Ανδρέας Κατσανιώτης, ο οποίος κατηγόρησε ευθέως τον κ. Καμμένο για «αλόγιστη σπατάλη, οικονομική επιβάρυνση των δημοσίων ταμείων και έλλειψη συναίσθησης της οικονομικής συγκυρίας της χώρας». Προκειμένου ο υπουργός Αμυνας να παρακολουθήσει τις πρόσφατες εορταστικές εκδηλώσεις στο Σούλι -με την αναπαράσταση του Ολοκαυτώματος στο Κούγκι-, ταξίδεψε με στρατιωτικό αεροπλάνο προς τα Ιωάννινα και από εκεί με δύο ελικόπτερα -και με τη συνοδεία του- στον χώρο της εκδήλωσης. Οπως αναφέρει ο κ. Κατσανιώτης, με την προκλητική συμπεριφορά της ηγεσίας του υπουργείου Αμυνας «επιβαρύνονται τα πτητικά μέσα με επιπλέον ώρες πτήσεων χωρίς να συντρέχει επείγουσα ανάγκη ή έκτακτος λόγος. Η επιβάρυνση με επιπλέον ώρες πτήσης προκαλεί φθορά στα πτητικά μέσα και κατά συνέπεια μεγάλο οικονομικό κόστος.  Ο ρόλος των συγκεκριμένων πτητικών μέσων δεν είναι η μεταφορά της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Αμυνας για επισκέψεις». Πριν από τα Ιωάννινα και το Κούγκι, ο κ. Καμμένος ταξίδεψε -πάλι με ελικόπτερο- στον Βόλο προκειμένου να παρακολουθήσει συναυλία της μπάντας του Πολεμικού Ναυτικού, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τη Ναυτική Εβδομάδα, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας. Οπως σημειώνει με νόημα ο κ. Κατσανιώτης, για τα Ιωάννινα ο υπουργός Αμυνας θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το αεροπλάνο της γραμμής και για τον Βόλο τη μετακίνησή του με το υπουργικό όχημα. Ο βουλευτής της Ν.Δ. ζητάει να πληροφορηθούν το Κοινοβούλιο και ο ελληνικός λαός πόσες ώρες πτήσεων έχει καταγράψει ο υπουργός Εθνικής Αμυνας από την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του έως σήμερα, το συνολικό κόστος τους και από πού προβλέπεται και σε ποιες περιπτώσεις να κάνει χρήση των πτητικών μέσων για τις μετακινήσεις του, «δεδομένης της δύσκολης οικονομικής κατάστασης της χώρας», όπως επισημαίνει. Παράλληλα ζητάει να μάθει αν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συμφωνεί με τη χρήση πτητικών μέσων για προγραμματισμένες επισκέψεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Αμυνας.

Αποκαλυπτικό άρθρο της εφημερίδας "Εμπρός" για τα ανδρείκελα που κυβερνούν την Ελλάδα και δεν έχουν υπηρετήσει ούτε λεπτό στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Ως συνειδητοποιημένοι Έλληνες πολίτες είναι καλό να γνωρίζουμε σε όλα τα επίπεδα την «ποιότητα» και τα προσόντα των εξαιρετικών και γενναίων αυτών «αντρών», αυτών των αυστηρών Λιονταριών που μας κυβερνούν και αποφασίζουν ανελέητα για την μοίρα μας. Για να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, ανάμεσα σε όλα τα «γενικά» προσόντα, όπως: ψεύτες, κλέφτες, λαμόγια, αριβίστες, ξεπουλημένοι, κηφήνες, απατεώνες, επίορκοι, αναξιοπρεπείς,

αφιλότιμοι, λωποδύτες, θρασύδειλοι, ασύδοτοι, ξευτιλισμένοι, καρπαζοεισπράχτορες, ανισόρροποι, σαδιστές, και λοιπά άλλα αόριστα αξιοθαύμαστα προσόντα, υπάρχει, και ένα ειδικό και με αποδείξεις ξεχωριστό χαρακτηριστικό.

Αυτό του φυγόστρατου, το οποίο συγγενεύει απόλυτα με το λουφαδόρος αλλά και με το λαμόγιο, καθώς η «παραλλαγή» πάνω απ΄ όλα! Νόμιμοι φυγόστρατοι λοιπόν οι περισσότερο από τους «εξέχοντας» πολιτικούς μας! Με λίγα χιλιάρικα «υπηρέτησαν» κατά φαντασίαν την πατρίδα, και καθάρισαν μετά από λίγες ημέρες, άντε το πολύ λίγους μήνες... Τα όσα ακολουθούν είναι ιδιαίτερα τιμητικά για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών ηγετών μας, αφού διαπιστώνεται ότι ήταν κοινή τακτική με λίγες χιλιάδες δραχμές να εξαγοράζουν είτε ολόκληρη είτε τμήμα της θητείας τους.

Είναι βέβαια γελοίο να περιμένουμε από δειλούς, λουφαδόρους, και φυγόστρατους να μας εξασφαλίσουν την ασφάλεια της χώρας μας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Συμβαδίζει βέβαια απόλυτα με την ίδια λογική, του να περιμένουμε από ανθρώπους, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν έχει κολλήσει ποτέ ένσημο στην ζωή της, να ενδιαφερθούν για το δράμα των εργαζομένων, ή ακόμα χειρότερα, να φτιάξουν την ελληνική οικονομία...! Ας δούμε όμως την λίστα με τους γενναίους μας!

Κάρολος Παπούλιας - Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ανακριτής αιχμαλώτων!

Γεώργιος Παπανδρέου - Πρώην πρωθυπουργός Γραφέας αρμάτων!

Αντώνης Σαμαράς - Πρωθυπουργός Ναύτης

Κώστας Καραμανλής - Πρώην πρωθυπουργός Ναύτης

Ευάγγελος Βενιζέλος - Υπουργός Εξωτερικών και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ

Άκης Τσοχατζόπουλος - Πρώην ΥΕΘΑ Απαλλαγή!

Θεόδωρος Πάγκαλος - Αντιπρόεδρος κυβερνήσεως Φαροφύλακας!

Μιχάλης Χρυσοχοϊδης - Υπουργός Αντιαρματιστής

Νικήτας Κακλαμάνης - Πρώην Δήμαρχος Αθηναίων Νοσοκόμος Πήρε πτυχίο βοηθού νοσοκόμου κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ν. Κακλαμάνης που παρουσιάστηκε στο Π.Ν το 1972.Γεώργιος Καρατζαφέρης - Πρόεδρος ΛΑΟΣ Σμηνίτης

Αλέξης Τσίπρας - Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ Ναύτης

Πάνος Καμμένος - Πρόεδρος των ΑΝΕΛ Επαγγελματίας Αδειούχος

Εδώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε βέβαια και το λαμπρό παράδειγμα του κ. Λουκά Παπαδήμου Πρώην Πρωθυπουργού, ο οποίος μετά την πολυετή παραμονή του στο εξωτερικό, δεν υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία! Στο βιογραφικό του δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για στρατιωτική θητεία. Το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει αβίαστα ο αναγνώστης είναι το ότι ... αν έχεις την ατυχία να έχεις υπηρετήσει κανονικά στο στρατό, δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα να διακριθείς στα ύπατα πολιτικά αξιώματα, τα οποία ανήκουν αποκλειστικά και μόνον στους άρτια εκπαιδευμένους γενναίους άρρενες όπως οι άνωθεν ...!!! Κατά τα άλλα ... περαστικά μας!

sklantzithres.blogspot.gr

Αρχιεπίσκοπος Κύπρου:Δεν είμαστε Έλληνες ο εθνισμός κάνει κακό στην ορθοδοξία!!Συνεχίζει να προκαλεί με νέα δήλωσή του ο Εβραιολάτρης Αρχιεπίσκοπος Κύπρου!!Τι δεν καταλαβαίνεις η Ορθοδοξία είναι μια Εβραϊκή ανθελληνική οργάνωση!!Προσέξτε δεν λεει εθνικιστές λέει εθνιστές εννοώντας ξεκάθαρα τους Έλληνες Εθνικούς!!Καλά κάνεις και φοβάσαι Εβραιολάτρη Αρχιεπίσκοπε γιατί όταν γυρίσουμε θα σε γαργαλίσουμε!!Τώρα μπορείς να κάνεις τα μπάνια σου στην πολυτελή πισίνα που έφτιαξες με τα ευρώ των προβάτων!!

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προς τον πρόεδρο τη ΕΡΤ: «Να δώσετε ένα κομμάτι και στην Εκκλησία» (ΦΩΤΟ)!!Δεν φτάνει ο καθημερινός Εβραιοχριστιανικος προσηλυτισμός σε σχολεία και στα ΜΜΕ Η ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ θέλει και στην δημόσια τηλεόραση που πληρώνουν αναγκαστικά οι Έλληνες πολίτες!!Δεν είμαστε όλοι Εβραιοχριστιανοί  Ιερωνυμε να πάρουν κομμάτι και οι Έλληνες Εθνικοί κι αυτοί πληρώνουν ΕΡΤ!!

Είναι απίστευτη η συνεχιζόμενη ξεφτίλα του ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε ακόμα και την ΝΔ βάζει σε θέσεις που πρέπει να προάγουν την γνώση και τον πολιτισμό Χριστιανόπληκτους και προσκυνητές της Εβραϊκής αίρεσης!!ΕΥΓΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ!!

   Γάτα, Γαλή, κελτικά caiot. Η γάτα, στην Ελληνορωμαϊκή Παράδοση είναι ιερό ζώο της Θεάς Αρτέμιδος ? και της Θεάς Ντιάνα ?, και συμβολίζει την ελευθερία, το κρύφιο και την εσωτερική δύναμη.  Το ίδιο συμβολίζει και στην Βόρεια Παράδοση, όπου αποτελεί το ιερό ζώο της Θεάς Φρέγια. Στην Κελτική ? Παράδοση σχετίζεται με τη σελήνη και τον Κάτω Κόσμο και συμβολίζει την Προφητική Τέχνη και την φυσική και πνευματική αυτοάμυνα.  Στα μάτια των μονοθεϊστών Ιουδαίων, χριστιανών και των αιρέσεών τους ωστόσο (εξαιρουμένης της μωαμεθανικής πλευράς, στην οποία το συγκεκριμένο ζώο περιέργως αντιμετωπίζεται ευμενώς) η γάτα καθυβρίζεται ως εικόνα του Σατανά ?, του σκότους, της λαγνείας, της τεμπελιάς και της αμαρτίας.   Ως αποτέλεσμα αυτής της παρανοϊκής αντιμετώπισης, κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα ?, χιλιάδες γάτες, κυρίως μαύρες, κάηκαν ζωντανές, μαζί με τις διάφορες δυστυχισμένες γυναίκες που η χριστιανική θεοκρατία ? καταδίκασε σε θάνατο ως δήθεν «μάγισσες» ?.  Η μαύρη γάτα ή «αγριόγατα» υιοθετήθηκε τον 20ο αιώνα από τα επαναστατικά εργατικά συνδικάτα, όπως λ.χ. οι «Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου» («Industrial Workers of the World» ? ή «Wobblies») στην πολλή γνωστή επιθετική στάση που σχεδίασε ο Ραλφ Τσάπλιν ?.

Αυτός είναι ο σκοταδιστικός χριστιανισμός !!Στο όνομα ενός ασήμαντου Εβραίου Μαραγκού αιματοκύλισαν τον πλανήτη γη!!Απο την μανία τους δεν γλίτωσαν ούτε και τα ζώα!!   ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ Η ΓΝΩΣΙΣ