ΜΥΘΩΔΙΑ: ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ Έχω να θέσω το εξής ερώτημα γιατί  οι "αγράμματοι" της  NASA προτίμησαν τον Έλληνα Θεό Δια και όχι τον θεό των Εβραίων Γιαχβέ και τον υιό του Ιησού!!????????? Απολλώνιος 

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!!

ΕΝΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΒΙΒΛΙΚΟ ΔΕΙΓΜΑ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!!

Εδώ προσφέρουμε στους αναγνώστες ένα μικρό και πρόχειρο δείγμα βιβλικής αντιφάσεως και ασυναρτησίας. Υπολογίζω ότι ένα καλό ολοκληρωμένο δείγμα πρέπει να ισούται με εκατό φορές αυτό εδώ. Υπάρχουν τέτοιοι κατάλογοι σχεδόν πλήρεις στην διεθνή βιβλιογραφία Αν τα βάλουμε όλα μαζί, έχομε τουλάχιστον επτά χιλιάδες (7.000) προβλήματα που ανακύπτουν από το ιερό αυτό βιβλίο. Αν και τα θέματα που εκτίθενται εδώ ευρίσκονται όλα εντός της Βίβλου, ζητώ συγγνώμη για τυχόν λανθασμένους αριθμούς στις αναφορές. Έπειτα, από έκδοση σε έκδοση υπάρχει μια διαφορά συν ή πλην ένα ή δύο στην αρίθμηση των στίχων και των ψαλμών. Οπότε ελέγξετε τις εκδόσεις του «αγίου» αυτού βιβλίου στις οποίες αναφέρεστε. Επί πλέον, κάθε έκδοση περιέχει πολλές συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις στίχων στα περιθώρια κλπ. Έτσι αν βρείτε όλες τις αναφορές και τις συγκρίσεις των, θα φτιάξετε μια ατέρμονα αλυσίδα αντιφάσεων και ασυναρτησίας. Καλό κουράγιο! Αξίζει όμως η προσπάθεια για να αποδείξετε έτσι την «θεοπνευστία», την «ακρίβεια» και το «άριστο» ύφος αυτού του άχρηστου βιβλίου!

Ποιους να σκοτώνεις

--Το άτακτο και ανυπάκουο παιδί. Δευτερονόμιον 21: 20-21.

--Αυτούς που καταρρώνται ή χτυπούν τους γονείς των. Λευιτικόν 20: 9, Έξοδος 21: 15.

--Τους λάτρεις άλλων θεών. Δευτερονόμιον 13: 6-11.

--Τους πνευματιστές και τις μάγισσες. Λευιτικόν 20: 27, Δευτερονόμιον 13: 6-11, Έξοδος 22: 18.

--Αυτούς που δεν πιστεύουν στον Χριστό (παραβολή). Λουκάς 19: 27.

--Αυτούς που εργάζονται τα Σάββατα. Έξοδος 35: 2 (ο Μωυσής σκοτώνει κάποιον γι'; αυτόν τον λόγο), Αριθμοί 15: 32-36.

--Αυτούς που κατηγορούνται από δύο μάρτυρες για κακοήθεια. Δευτερονόμιον 17: 6.

--Τα παιδιά και τα μωρά των εχθρών. Αριθμοί 31: 17, Δευτερονόμιον 20: 13, Ψαλμοί 136 (ή 137): 9, Λευιτικόν 26: 29.

--Τους Μοιχούς. Λευιτικόν 20: 10.

--Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 20: 13.

--Τη γυναίκα που δεν είναι παρθένος όταν παντρεύεται. Δευτερονόμιον 22: 13-21.

--Αυτούς που έχουν φονικά ζώα. Έξοδος 21: 29.

--Τους κτηνοβάτες. Έξοδος 22: 19, Λευιτικόν 18: 23, 20: 15-16.

Ποιους να μισείς

--Αυτούς που τρώνε καβούρια και γαρίδες. Λευιτικόν 11: 10.

--Αυτούς που θυσιάζουν στο Θεό ελαττωματικά ζώα. Δευτερονόμιον 17: 1.

--Αυτούς που ξαναπαντρεύονται το ίδιο άτομο μετά από διαζύγιο. Δευτερονόμιον 24: 4.

--Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 18: 22.

--Τους υπερηφάνους. Παροιμίαι 16: 5.

--Τις γυναίκες που φοράνε παντελόνια. Δευτερονόμιον 22: 5.

-- Τον άνδρα με μακριά μαλλιά (τον Ιησού άραγε;) Α΄ Προς Κορινθίους 11: 14, αντίφαση με: Αριθμοί 6: 5, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών), 1: 11, Κριταί 13: 5.

--Αυτούς που αποκαλούν άλλους βλάκες. Ματθαίος 5: 22.

Οφείλομε να πράττομε αυτά;

--Ολόκληρος ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης εφαρμόζεται και στην Καινή. Ματθαίος 5: 17-19, εν μέρει αντιφάσκον με: Ματθαίος 5: 38-39. Τί λέτε λοιπόν, να πράττομε αυτά που διατάζουν οι νόμοι της Παλαιάς Διαθήκης;;;...

Εσχατολογική λατρεία και εμμονή

--Ο Ιησούς και η Βίβλος διατείνονται ότι το τέλος του κόσμου είναι προ των θυρών, ακόμα και στο παρελθόν. Μάρκος 9: 1, Ματθαίος 16: 27-28, Λουκάς 9: 26-27, Λουκάς 21: 32, Ματθαίος, 24: 34 Ιωάννης, 5: 25-29, Ιακώβου 5: 8, Α΄ Ιωάννου 2: 18, Α΄ Πέτρου 4: 7,Μαλαχίας 4.

Οικογενειακές και πολιτικές αξίες

-- Ο Ιησούς λέγει να μισείς και να εγκαταλείπεις την οικογένεια σου. Λουκάς 14: 26, Ματθαίος 10: 35-36, Ματθαίος 19: 29.

--Μη καλείς κανέναν επί της γης πατέρα σου. Ματθαίος 23: 9

--Ο Ιησούς λέγει να τιμάς τους γονείς σου. Ματθαίος 19: 19.

--Δεν υπάρχουν οικογένειες στον Ουρανό. Μάρκος 12: 25.

--Να μην παντρεύεστε. Α΄ Προς Κορινθίους 7: 1, 8, 27. Να μην ξαναπαντρεύεστε. Ματθαίος 5: 32, Μάρκος 10: 11-12.

--Ο Ιησούς και η Καινή Διαθήκη λέγει να πληρώνετε φόρους στην κυβέρνηση και να την υπακούετε. Προς Ρωμαίους 13: 1-7, Β΄ Πέτρου2: 10, Ματθαίος 22: 17-21, Μάρκος 12: 17, Λουκάς 20: 25.

--Ο Ιησούς είναι εναντίον της δημοσίας Προσευχής. Ματθαίος 6: 5-6.

--Οι πλούσιοι δεν μπορούν να είναι Χριστιανοί. Ματθαίος 19: 24.

--Δίνετε τα πάντα στους φτωχούς. Λουκάς 18: 22.

--Ο Λωτ καθιστά εγκύους τις κόρες του μετά τον θάνατο της γυναίκας του από τον Θεό και μετέπειτα τιμάται και θεωρείται δίκαιος. Γένεσις19, Β΄ Πέτρου 2: 7.

--Τίποτα δεν είναι ζωντανό μέχρι να αναπνεύσει. Γένεσις 2: 7.

--Η τιμωρία για θανάτωση κυήματος είναι μόνο αποζημίωση. ΄Εξοδος 21: 22-25.

--Οι γυναίκες αξίζουν λιγότερο και οφείλουν να υποτάσσονται. Προς Εφεσίους 5: 22-24, Προς Κολασσαείς 3: 18, Α΄ Προς Κορινθίους11: 5-10, 14: 34-35.

--Να ευνουχίζεστε διά την βασιλείαν των ουρανών. Ματθαίος 19: 12.

--Τα Σόδομα δεν καταστράφηκαν λόγω ομοφυλοφιλίας. Ιεζεκιήλ 16: 49-5 (αντίφαση με την Γένεσιν). Το να μην ακούς τον Ιησού είναι μεγαλύτερη αμαρτία και από τις αμαρτίες των Σοδόμων. Λουκάς 10: 10-12.

--Ήταν ο Δαυίδ ομοφυλόφιλος;;; Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 18: 1-4, 20: 3-4, 7, 41, Β΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 1: 25-26.

--Ο Θεός φτιάχνει τους ανθρώπους ομοφυλοφίλους. Προς Ρωμαίους 1: 26-28.

Μυθικά Τέρατα

--Γίγαντες. Γένεσις 6: 4, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 17: 4.

--Πνεύματα. Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 28: 8: 20.

--Δαίμονες. Λουκάς 11: 14.

--Λεβιάθας. Ησαΐας 27: 1, Ιώβ 41: 1.

--Δράκοντες. (Η Αποκάλυψις είναι γεμάτη!).

--Άγγελοι. Ματθαίος 28: 2, Γένεσις 19.

--Μονόκεροι. Ησαΐας 34: 7.

--Μάγισσες και Πνευματικά Διάμεσα (Medi-um -a). Έξοδος 22: 18, Μιχαίας 5: 12, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 28: 8-20.

--Μάγοι. Έξοδος 7: 22, Έξοδος 8: 7, Έξοδος 8: 18.

--Ομιλούντες όνοι. Αριθμοί 23: 23-30.

--UFO';s. Γένεσις 6: 4, (Β΄) ή Δ΄ Βασιλειών 2: 11, Ιεζεκιήλ 10.

Υπερφυσικές Δυνάμεις και Μαγεία

--Ένας πραγματικός Χριστιανός πρέπει να έχει βαπτιστεί, να έχει πίστη, να απoδιώκει δαιμόνια, να ομιλεί γλωσσολαλιές, να πιάνει φίδια, να μπορεί να θεραπεύει τους ασθενείς, να έχει ανοσία σε όλα τα δηλητήρια. Μάρκος 16: 16-18.

--Ένας πραγματικός Χριστιανός πρέπει να μπορεί να κάνει θαύματα μεγαλύτερα από τον Ιησού. Ιωάννης 14: 12.

--Οι πραγματικοί Χριστιανοί πρέπει να μπορούν να μετακινούν όρη και δένδρα κατά διαταγήν των. Ματθαίος 17: 20, 21: 21, Μάρκος 11: 23, Λουκάς 17: 6.

--Οτιδήποτε κάποιος ζητήσει θα του δοθεί. Ματθαίος 7: 7.

--Όλα τα πράγμα είναι δυνατά για τον Θεό. Ματθαίος 19: 26.

--Ο Θεός όμως δεν μπορεί να νικήσει τα πολεμικά άρματα. Κριταί 1: 19.

--Ο Ιησούς χρησιμοποιεί μαγικές φράσεις. Μάρκος 6: 4-5, 7: 33-35, Μάρκος 8: 23-25.

--Ο Ιησούς έχει περιορισμένες δυνάμεις. Μάρκος 6: 5.

--Οι μάγοι μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα που κάνει και ο Θεός. Έξοδος 7: 22, Έξοδος 8: 7.

(Ο Απολλώνιος Τυανεύς είναι σαν ένας Ιησούς.).

Επιστήμες

--7 ημέρες, στερέωμα, φυτά (πριν τον ήλιο), θαλάσσια ζώα, πτηνά, ζώα της ξηράς, άνδρας και γυναίκα όλα μαζί. Γένεσις 1.

--1^η ημέρα, άνδρας, φυτά, όλα τα άλλα δημιουργήματα, γυναίκα, γνώση του καλού και του κακού εδόθη μόνο σε ένα δένδρο στην αρχή, πύρινες ρομφαίες. Γένεσις 2.

--Η ηλικία της Γης είναι 7000 έτη. (Έπεται από τα «άγια» μαθηματικά της Βίβλου!).

--Η Γη είναι επίπεδη. Ματθαίος 4: 5-8, Λουκάς 4: 5, Ησαΐας 11: 12, Δανιήλ 4: 10-11, Αποκάλυψις 7: 1.

--Ο ήλιος κινείται γύρω από μια σταθερή Γη και το Φεγγάρι έχει δικό του φως. Όπως λένε οι χριστιανοί έπεται από: Ιησούς του Ναυή10: 12-14, Ησαΐας 13: 10, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 2: 8, Α΄ Παραλειπομένων 16: 30, Ψαλμοί 95 (ή 96): 10, Ψαλμοί 103 (ή 104): 5.

--Ο αριθμός του Αρχιμήδους π = 3.141592.... ισούται με 3 ακριβώς. (Αυτά είναι μαθηματικά για αγίους!). Β΄ Παραλειπομένων 4: 2, (Α΄)Γ΄ Βασιλειών 7: 23.

--Κατακλυσμός και Ουράνιο Τόξο. Γένεσις 9: 13, 7 (Γένεσις 7: 2) ή (Γένεσις 6: 19, 7: 8, 9, 15). Κάθε ζώο επέζησε 40 ημέρες (Γένεσις 7: 17) ή 150 ημέρες (7: 24, 8: 3). Τα θαλάσσια ψάρια, τα ζώα της Αυστραλίας, τα θανατηφόρα παράσιτα, οι δεινόσαυροι, κλπ. δημιουργούν πρόβλημα μεγέθους, χρόνου, τροφών, κλπ.

--Η Γλωσσολογία του Πύργου της Βαβέλ. Γένεσις 11.

Η Γέννηση του Ιησού

--Ο Ιησούς συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα και ήταν προϊόν παρθενογέννησης. Ματθαίος 1: 18-21.

--Ο Ιησούς συνελήφθη από το σπέρμα του Δαυίδ κατά σάρκα. Προς Ρωμαίους 1: 3.

--Ο Ηλί ήταν ο εκ πατρός παππούς του Ιησού. Λουκάς 3: 23.

--Ο Ιακώβ ήταν ο εκ πατρός παππούς του Ιησού. Ματθαίος 1: 16, Ιωάννης 4: 5.

Ο Ιησούς όταν είχε καλή μέρα

--Αγάπα τους εχθρούς σου. Ματθαίος 5: 43-44.

--Ο Χρυσούς Κανών. Ματθαίος 7: 12, Λουκάς 6: 31.

--Μην κρίνετε. Ματθαίος 7: 1.

--Να σέβεστε τα κρίνα. Λουκάς 12: 27, Ματθαίος 6: 28.

--Να είστε σαν παιδιά. Ματθαίος 18: 3.

--Δίνετε ό,τι οιοσδήποτε κάποιος σας ζητήσει. Λουκάς 6: 30.

--Γυρνάτε και την άλλη πλευρά. Λουκάς 6: 29.

--Όποιος δεν είναι εναντίον μου είναι μαζί μου. Μάρκος 9: 40, Λουκάς 9: 50.

Ο Ιησούς όταν είχε κακή μέρα

--Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου. Ματθαίος 12: 30, Λουκάς 11: 23.

--Περιθάλπετε τους κακούς και μην αντιστέκεστε στο κακό. Ματθαίος 5: 39-45.

--Κατασφάξετε τους απίστους (παραβολή). Λουκάς 19: 27.

--Οι φαύλοι θα βασανίζονται στην Κόλαση αιωνίως. Μάρκος 9: 43-48.

--Μίσος και οργή κατά καρποφόρου δένδρου. Μάρκος 11: 13-14, 20, Ματθαίος 21: 19-20. (Υπάρχει και η καταπληκτική αντίφαση «του επομένου πρωινού» στον Μάρκο με το «παραχρήμα» του Ματθαίου.).

--Ο Ιησούς ήλθε για να φέρει διαμάχες. Λουκάς 12: 51-53, Ματθαίος 10: 34.

--Ο Ιησούς λέγει να μισείς και να εγκαταλείπεις την οικογένεια σου. Λουκάς 14: 26, Ματθαίος 10: 35-36, Ματθαίος 19: 29.

--Ο Ιησούς απειλεί να φονεύει παιδιά. Αποκάλυψις 2: 23.

Ποιος είδε τον Θεό (και τον Ιησού)

--Κανείς δεν είδε τον Θεό. Ιωάννης 1: 18.

--Ο Ιακώβ είδε το πρόσωπο του Θεού. Γένεσις 32: 30.

--Ο Μωυσής είδε τα πισινά του Θεού. Έξοδος 33: 23.

--Ο Θεός είχε δείπνο με τον Αβραάμ. Γένεσις 18.

--Ο Παύλος δεν συνάντησε ποτέ τον Ιησού αλλά είδε τον Θεό; Β΄ Προς Κορινθίους 12, Προς Γαλάτας 1: 11-12.

--Ο Μωυσής μαζί με πολλούς άλλους είχε δείπνο με τον Θεό. Έξοδος 2: 9-18.

--Ο Μωυσής, Ααρών και Μαριάμ σαν στήλη νεφέλης. Αριθμοί 12: 5-12.

Πιθανές υποκλοπές

--Ο Ιησούς και ο Ηλίας κάνουν το ίδιο πράγμα με τα ίδια λόγια. Λουκάς 7, (Α΄) Γ΄ Βασιλειών 17.

--Ο Λουκάς και ο Ηλίας κάνουν το ίδιο πράγμα με τα ίδια λόγια. Ιεζεκιήλ 1: 1, 4: 9, 4: 14, Πράξεις 10: 11-14.

Διάφορες αντιφάσεις

--Ο Θεός θα τιμωρεί τα τέκνα για τις αμαρτίες των γονέων. Έξοδος 20: 5.

--Ο Θεός δεν θα τιμωρεί τα τέκνα για τις αμαρτίες των γονέων. Ιεζεκιήλ 18: 20.

--Τα τελευταία λόγια του Ιησού είναι διαφορετικά: Ματθαίος 27: 46, Λουκάς 23: 46, Ιωάννης 19: 30.

--Η Μαρία Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου πάνε στον τάφο, βρίσκουν τους φύλακες και τον λίθον που είχε μετακινηθεί μετά από σεισμό. Ένας άγγελος επί του λίθου αναγγέλλει τι συνέβη. Ματθαίος 28.

--Η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, και η Σαλώμη πάνε στον τάφο, δεν βρίσκουν φύλακες ή λίθον και ένας νέος μέσα στον τάφο τους λέγει τι συνέβη. Οι γυναίκες δεν είπαν τίποτα σε κανένα. Μάρκος 16.

--Η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, και η Ιωάννα και άλλες γυναίκες πάνε στον τάφο, και δύο άνδρες μέσα στον τάφο λένε τι συνέβη. Λουκάς 24.

--Η Μαρία πηγαίνει στον τάφο και δεν βρίσκει τίποτα, λέγει στους μαθητές ότι κάποιος έκλεψε το σώμα και έτσι όλοι πάνε πίσω και πάλι δεν βρίσκουν τίποτα. Οι μαθητές τότε φεύγουν και ο Ιησούς εμφανίζεται και λέγει στην Μαρία τι συνέβη. Ιωάννης 20.

--Παλαιές εκδόσεις του Μάρκου τελειώνουν στον στίχο Μάρκος 16: 8 χωρίς κανένας να βλέπει τον αναστηθέντα Χριστό.

--Η Γη θα υπάρχει πάντοτε. Εκκλησιαστής 1: 4.

--Η Γη θα τελειώσει με τον Αρμαγεδώνα. Β΄ Πέτρου 3: 10.

--Ο Ιούδας έπεσε, έσπασε και άνοιξε. Πράξεις 1: 18-19.

--Ο Ιούδας αυτοκρεμάστηκε. Ματθαίος 27-3: 10.

--Ο Ιησούς μεταφέρει τον σταυρό του. Ιωάννης 19: 17.

--Ο Σίμων ο Κυρηναίος μεταφέρει τον Σταυρό του Ιησού. Μάρκος 15: 21-22.

--Η Σοφία είναι καλή. Παροιμίαι 3: 13, 4: 7.

--Η Σοφία είναι κακή. Α΄ Προς Κορινθίους 1: 19, Εκκλησιαστής 1: 18.

--Ο Θεός έχει υιόν μονογενή. Α΄ Ιωάννου 4: 9.

--Ο Θεός έχει πολλούς υιούς. Γένεσις 6: 2, 4, Ιώβ 1: 6, 2: 1.

--Κανείς γραφεύς δεν ήταν στη δίκη του Ιησού. Μάρκος 14: 50. Οι ευαγγελικές αφηγήσεις κατασκευάστηκαν κατά τρόπους που αυτοί τις γράψανε νόμισαν ότι ταίριαζαν στην Παλαιά Διαθήκη, σαν δήθεν προφητείες.

--Ο Ιησούς σταυρώθηκε στις 9: 00 π. μ. (3^η ώρα κατά τους Ρωμαίους) της ημέρας του Πάσχα. Μάρκος 15: 1, 25, 14: 1.

--Ο Ιησούς σταυρώθηκε μετά το μεσημέρι (6^η ώρα κατά τους Ρωμαίους) μία μέρα πριν την ημέρα του Πάσχα. Ιωάννης 19: 14.

--Ενώ έχομε την παρθενογέννηση του Ιησού χρειαζόμαστε και το βάπτισμά του!

Ο Θεός και το Κακό

--Ο Θεός παραδέχεται ότι Αυτός έφτιαξε το κακό. Ησαΐας 45: 7, Αμώς 3: 6.

--Ο Θεός στέλλει τον Σατανά να καταστρέψει τη ζωή του Ιώβ. Ιώβ 2: 1-7.

--Ο Θεός σκληρύνει την καρδιά του Φαραώ. Έξοδος 9: 12, 10: 1, 20, 27, 11: 10, 14: 8.

--Ο Θεός διατάζει και υποστηρίζει τη δουλεία. Λευιτικόν 25: 44-46, Έξοδος 21: 2-8, Προς Εφεσίους 6: 5, Προς Κολασσαείς 3: 22.

--Εναντίον των γυναικών. Α΄ Προς Κορινθίους 14: 34, Α΄ Προς Τιμόθεον 2: 9-14, Γένεσις 5: 16.

--Οι κανόνες περί βιασμού: Δευτερονόμιον 22: 23-29, μέσα σε πόλη ο άνδρας και η γυναίκα θα θανατωθούν, αλλά στην ύπαιθρο μόνο ο άνδρας θα θανατωθεί. Εάν η γυναίκα δεν είναι παντρεμένη τότε ο άνδρας πληρώσει 50 σεκέλς και την παντρεύεται.

--Αντιεβραϊσμός. Α΄ Προς Θεσσαλονικείς 2: 14, 15, Προς Τίτον 1: 10.

--Ο Θεός δεν ευνοεί ούτε το καλό ούτε το κακό. Ματθαίος 5: 45.

--Ο Θεός δημιούργησε μερικούς ανθρώπους προορισμένους να πάνε στην κόλαση. Προς Ρωμαίους 8: 29-30, Ιούδα 1: 4, Ματθαίος 7: 13-14.

--Ο Θεός παραδέχεται ότι απατά. (Α΄) Γ΄ Βασιλειών 22: 23, Ησαΐας 6: 10.

--Ο Ιησούς παραδέχεται ότι απατά (λόγος των παραβολών). Β΄ Προς Θεσσαλονικείς 2: 11-12, Μάρκος 4: 10-12, Ματθαίος 13: 10-11.

--Ο Θεός αποστέλλει αρκούδες να κατασπαράξουν παιδιά. (Β΄) Δ΄ Βασιλειών 2: 24.

--Ο Θεός διατάζει τον φόνο βρεφών. Αριθμοί 31: 17, Δευτερονόμιον 20: 13, Ψαλμοί 136 (ή 137): 9, Λευιτικόν 26: 29, Αριθμοί 31: 17.

--Ο Ιησούς απειλεί να φονεύσει τα παιδιά για τις αμαρτίες των μανάδων των. Αποκάλυψις 2: 23.

--Ο Θεός και ο Ιησούς μισούν. Προς Ρωμαίους 9: 13, Αποκάλυψις 2: 6, Ψαλμοί 5: 5.

--Μα μην συναναστρέφεστε με ανθρώπους που έχουν διαφορετική γνώμη. Β΄ Ιωάννου 1: 10-11, Β΄ Προς Κορινθίους 6: 14-17.

--Ο αιμομίκτης Λωτ είναι δίκαιος. Β΄ Πέτρου 2: 7.

(Δωροδοκίες και φοβέρες - Παράδεισος και Κόλαση, κλπ., βρίθουν μέσα στην Ιερά Βίβλο.)

Μερικές εκ του προχείρου Ερωτήσεις

Γιατί ο θεός φέρεται σαν ποταπός δηλητηριαστής δίνοντας κρέας για να χολεριάσουν πεινασμένοι άνθρωποι; «Και έσται υμίν, εις χολέραν»Ο΄ Αριθμοί 11.20.

Γιατί ένας φαλακρός ημιάγριος (ο προφήτης Ελισαίος) καταριέται στο όνομα του Κυρίου, σαράντα δυο παιδάκια και τα έφαγαν αρκούδες;Μασ. Β΄ Βασιλ. Β΄ 23, 24 !!!

    Γιατί στην Βίβλο διαβάζουμε το απίστευτα βαρβαρικό: «ο δίκαιος θέλει ευφρανθεί όταν ιδεί την εκδίκηση, και τους πόδας αυτού(Ο΄τας χείρας αυτού) θέλει νίψει εν τω αίματι του ασεβούς (Ο΄ αμαρτωλού)» Μασ. Ψαλμοί 58.10 (ή ΝΗ΄10) Ο΄ Ψαλμοί 57.11.

    Γιατί με τις ευλογίες του Γιαχβε: «δέκα χιλιάδας ζωντανούς αιχμαλώτους οι Ιουδαίοι τους κατεκρήμνιζον από του άκρου του κρημνού, ώστε πάντες διερράγησαν»! Β΄ Χρονικών (Παραλειπομένων) 25.12.

Τί σημαίνουν οι πορνογραφικές περιγραφές με μόρια και εκσπερματώσεις γαϊδάρων στην Βίβλο; (Βλέπε περί Οολά και Οολιβά),Ιεζεκιήλ 23.1-34. Δεν βρήκε ο προφήτης καλλίτερο τρόπο να εκφραστεί;

    Γιατί ο Μωυσής σκότωσε ανθρώπους και ζώα στην Αίγυπτο, κάτι που εξίσου καλά θα μπορούσε να κάνει και ένας οργανωμένος δηλητηριαστής; Γιατί δεν έριξε μια κατάλληλη έκσταση στον ίδιο τον Φαραώ για να του αλλάξει απλά γνώμη; Γιατί επιτέλους δεν σκότωσε αυτόν και την οικογένεια του που είχαν την άμεση ευθύνη για τη σκλαβιά των Ιουδαίων, αλλά σκότωσε απλούς αθώους Αιγυπτίους που ήταν αμέτοχοι στις κρατικές αποφάσεις;  Μήπως επειδή ο φόνος ανύποπτων Αιγυπτίων ήταν ευκολότερος από την πρόσβαση στο βασιλικό τραπέζι του Φαραώ; 

  Γιατί ο Μωυσής φεύγοντας από τη Αίγυπτο με τον λαό του, πηγαίνει προς την θάλασσα του κόλπου Σουέζ και περιμένει εκεί τον Φαραώ; Γιατί σκίζει την θάλασσα αυτή για να περάσει απέναντι, αφού δίπλα ακριβώς υπήρχαν χιλιόμετρα ολόκληρα από περάσματα και τίποτε δεν τον εμπόδιζε να συνεχίσει ανενόχλητος την φυγή του προς το Σινά;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Διδακτική Βιβλική Παροιμία:

«Ο απλοϊκός πιστεύει κάθε λέξη αλλά ο συνετός σκέπτεται καλά το κάθε του βήμα.» Παροιμίαι 14: 15.

Πόσοι ακόμη πρέπει να σκοτωθούν πολεμώντας για τον ίδιο ουράνιο πατερούλη;

 

Σχολιο  Δημήτρης 3η Διάσταση Ο Πειραιώς Σεραφείμ: Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν είναι Εκκλησία του Χριστού Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας Οι Ρωμαιοκαθολικοί βλέπουν τους Έλληνες καθολικούς ως γέφυρα εμείς ως εμπόδιο!!!! Ιδιος Θεός ,,Χριστός,Παναγία και απόστολοι παρ΄όλα αυτά καλιεργούν το μίσος στις καρδιές των ανθρώπων ειδικότερα οι ορθόδοξοι!!! Εστιάζω στους ορθοδόξους επειδή αυτοί ποθουν έναν 3 παγκόσμιο πόλεμο ξαναεφαρμώζοντας τα Ορλωφικά (εξ΄ου και η πληθώρα ,,Ρώσων (και Σλάυων) ορθοδόξων καλογήρων και καλογραιών,προφητών που προφήτεψαν την ,,,ΑΝΑΛΑΜΠΗ (????) της ορθοδοξίας!!! Είναι από την μιά ο Ισλαμικός εφιάλτης που θέλει να επιβληθεί στην υφήλιο ,,,αλλά η Ελλάδα κινδυνευει ακόμα μιά φορά περισσότερο από κάθε άλλη γωνιά του πλανήτη ,,,μιά κι ο εισβολέας ,,,μπαίνει σταδιακά στα Ελληνικά χώματα και γιά τον Ρωμιό ,ο Ρώσος ,,είναι ο απελευθερωτης (από τί ) που θα του παραδώσει την Πόλη !!!! ΑΓΙΑ ΡΩΣΙΑ και ΝΕΑ ΡΩΜΗ γιά τα ορθόδοξα Blogs και το παπαδαριό που ονειρεύεται Νέο Βυζάντιο !!!! Ηδη κάποιοι μητροπολίτες συμβάλουν είτε με την προπαγάνδα υπερ της ,,,Αγίας Ρωσίας αλλά και με ιδέες όπως αυτή του μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιου

Την πρώτη φορά (κατά τον Κοσμά τον Αιτωλό ) Ο Θεός μας έδωσε τον Τούρκο γιά δικόν μας καλό !! Αυτή την φορά θα έχουμε τον Ρώσο στο σβέρκο γιά δικόν μας καλό !!!

Ο Κοσμας ο Αιτωλος έλεγε ,,,τον Πάπα να καταράσθε!!!

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Κόσμου», ο σεβασμιότατος αφού εξέτασε προσεκτικά όλες τις λεπτομέρειες αναφορικά με τα πιθανά οφέλη για τον νομό και ειδικότερα την Αιγιάλεια, αποφάσισε να στείλει γραπτώς την πρότασή του στην εκκλησία της Ρωσίας. Γνωστοποιώντας στον προκαθήμενο της Ρωσικής εκκλησίας Κύριλλο την δυνατότητα που ο ίδιος αποφάσισε να παράσχει, έτσι ώστε κάποιο ή κάποια από τα μοναστήρια, τα οποία ανήκουν διοικητικά στην Μητρόπολή του, να αποδοθούν προς χρήση στην Ρωσική εκκλησία! Και αυτό, με απώτερο στόχο να γίνει επάνδρωσή τους (των μοναστηριών) με Ρώσους μοναχούς προκειμένου οι εν λόγω μονές να λειτουργούν ως παραρτήματα της εκκλησίας της Ρωσίας στην Ελλάδα. ΠΗΓΗ ΑΘΡΗΣΚΟΣ

Όπως θα αποδειχθεί μέσα από τούτη τη μελέτη, η Ρώμη ήταν αυτή που γεννοβόλησε τον Χριστιανισμό. Ο τελευταίος, δημιουργήθηκε, κωδικοποιήθηκε κι απέκτησε το αρχικό του τυπικό, από αριστοκράτες Ρωμαίους, μέσα στην ίδια τη Ρώμη.

Μερικοί ευτελείς συλλογισμοί φτάνουν, αν όχι να μας πείσουν γι' αυτό, τουλάχιστον να μας προβληματίσουν.

Πρώτον: Δεν υπάρχει ούτε μια εβραϊκή μαρτυρία του 1ου αιώνα, για χριστιανούς και Χριστιανισμό. Ούτε ο Φλάβιος Ιωσήφ, ούτε ο Ιούστος, ούτε ο Φίλωνας της Αλεξάνδρειας, λένε τίποτα για το ζήτημα. (Οι δυο περιβόητες αναφορές του Φλάβιου Ιωσήφ, έχουν πεταχτεί στ' άχρηστα, σαν κακόβουλες πλαστογραφήσεις, απ' την πρώτη στιγμή). Αντιθέτως, υπάρχουν δυο σημαντικές μαρτυρίες, από δυο κορυφαίους Ρωμαίους ιστορικούς, που γράφουν λίγα χρόνια αργότερα, απ' τους τρεις παραπάνω Εβραίους συγγραφείς. Του Τάκιτου και του Σουετώνιου. Κι οι δυο τους μιλούν για «Χριστό» και χριστιανούς. Και το κυριότερο: Μιλάνε για χριστιανούς που δρουν στη Ρώμη, κι όχι στην Ιουδαία. Την ίδια περίπου εποχή, ένας άλλος Ρωμαίος συγγραφέας, ο Πλίνιος ο «νεώτερος», κάνει λόγο για χριστιανούς στη Μικρά Ασία.

Δεύτερον: Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι επώνυμοι χριστιανοί, είναι «εθνικής» καταγωγής, κι η δράση τους εξελίσσεται, έξω απ' την Παλαιστίνη.

Τρίτον: Στα 133 μ.Χ. ξεσπά η επανάσταση του Εβραίου «Μεσσία» Μπαρ Κοχμπάς. Όλες οι πηγές συμφωνούν, ότι σ' αυτή συμμετείχε το σύνολο του εβραϊκού λαού. Η επανάσταση στρεφόταν ενάντια στους Ρωμαίους κατακτητές. Η χριστιανική φιλολογία, ισχυρίζεται ότι α Κοχμπάς κατέσφαξε πάμπολλους χριστιανούς. Αυτό, σημαίνει ότι οι χριστιανοί δεν βρίσκονται στην πλευρά των Εβραίων, μα των αντιπάλων τους, Ρωμαίων.

Τέταρτον: Η χριστιανική φιλολογία, αντανακλά όλες τις δοξασίες του «εθνικού» κόσμου, είτε θρησκευτικές, είτε φιλοσοφικές.

Πέμπτον: Υπάρχουν αναφορές Ρωμαίων συγγραφέων, ότι πολλοί Ρωμαίοι αριστοκράτες είχαν ασπαστεί τη λατρεία του Γιαχβέ.

Ο αποκλεισμός της ανθρωποκεντρικής μεθόδου απ' τις αναλύσεις τους, γρήγορα έφερε όλες τις διάφορες χριστολογικές σχολές σ' ένα αξεπέραστο αδιέξοδο. Αυτό εκφραζόταν μ' ένα ερώτημα. Ερώτημα, στο οποίο όλες οι τάσεις δήλωναν αδυναμία αντιμετώπισής του. Το ερώτημα τις καλούσε ν' απαντήσουν στο εξής: Με ποιόν τρόπο ο Χριστιανισμός ξεφεύγει απ' τα στενά, όσο κι αμελητέα όρια της Παλαιστίνης, όπου δρα σαν μια μικρή περιθωριακή αίρεση και «κατακλύζει» όλο το φάσμα του εθνικού χώρου, μέσα σ' εκατό μόλις χρόνια; Μέσω ποιών διαδικασιών, και γιατί, γνωρίζει αυτόν τον θρίαμβο; Τόσο στη ρωμαϊκή περιφέρεια, όσο και στην ανατολική Μεσόγειο, υπήρχαν δεκάδες εσχατολογικές δοξασίες. Πολλές απ' αυτές, έσερναν πίσω τοςς ένα παρελθόν αιώνων κι επέζησαν άλλους πέντε περίπου αιώνες, μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού. Οι οπαδοί της ανέρχονταν σ' εκατομμύρια κι η εμβέλεια επιρροής τους, αγκάλιαζε όλο τον αρχαίο κόσμο. Π.χ. ο Ορφισμός ή ο Μιθραϊσμός. Κι απ' τις δυο αυτές θρησκείες, ο Χριστιανισμός αντέγραψε όλο σχεδόν το υλικό τους. Μέχρι και την ημερομηνία γέννησης του Μίθρα. Ποιές είναι λοιπόν οι ιστορικές προϋποθέσεις που καλύπτει, ώστε να υπερκεράσει κάποια στιγμή θρησκείες με τόσο βαθιές ρίζες;

Η απάντηση στο ερώτημα, που ανάγκασε όλες τις σχολές να σηκώσουν τα χέρια ψηλά, συνδέεται άμεσα με τη βασικότερη ομοφωνία τους: Καμμιά χριστολογική σχολή δεν αμφισβήτησε την εβραϊκή προέλευση του Χριστιανισμού. Καμμιά τους δεν στάθηκε ικανή να θέσει το κατά πολύ απλούστερο ερώτημα: Ήταν δυνατό οι εβραϊκές συνθήκες να επέτρεπαν ποτέ τη δημιουργία μη γιαχβικής αίρεσης, μέσα στους κόλπους τους; Κι αν υποθέσουμε ότι τα πράγματα έγιναν έτσι, όπως λένε τα χριστιανικά γραπτά, η αίρεση τελικά καταπνίγηκε. Πώς μπόρεσε μια ξοφλημένη στην ίδια την απόμερη γωνιά της, μικροαίρεση, να γνωρίσει την αποθέωση που γνώρισε;

Η εύκολη απάντηση, θα ήταν: Μέσω της εβραϊκής διασποράς. Αλλά, αυτή είναι όντως μια εύκολη απάντηση. Γιατί, αν ήταν έτσι, αν η εβραϊκή διασπορά είχε αυτή την ικανότητα, τότε όλος ο κόσμος θα είχε εδώ κι αιώνες ασπαστεί το γιαχβικό σχήμα.

Εκείνο που είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι πως ο Χριστιανισμός θα πρέπει να κάλυπτε ζωτικές ανάγκες κάποιων τμημάτων του «εθνικού» χώρου. Αλλιώς, δεν θα εξαπλωνόταν στο σημείο που εξαπλώθηκε. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να είχε κάποια οργανική σύνδεση με τούτα τα τμήματα. Με λίγα λόγια, θα πρέπει ν' αποτελούσε παράγωγο των διεργασιών τους. Έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι η εβραϊκή διασπορά, αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του «εθνικού» χώρου; Ασφαλώς όχι. Κι ειδικά, όταν γνωρίζουμε ότι σ' όλον τον τότε κόσμο, η εβραϊκή διασπορά αποτελούσε το μόνιμο στόχο όλων των παραγόντων του μέρους, όπου κομμάτια της «φιλοξενούνταν» (λαού, αρχών κ.λπ.). Η μόνιμη προσπάθειά της να διασώσει την εθνολογική της ταυτότητα, την οδηγούσε σ' αναγκαστική περιθωριοποίηση και κατ' επέκταση σε διαρκή διαμάχη με το γηγενές στοιχείο. Μόνο στην Αλεξάνδρεια μπόρεσε και γνώρισε την κοινωνική ανέλιξη. Μα η Αλεξάνδρεια, είναι αφ' ενός μια πόλη στον κόσμο, αφ' ετέρου μακριά απ' το αντικείμενό μας, που είναι η Ρώμη.

Μελετώντας προσεkτικά τα κείμενα της «Καινής Διαθήκης», διαπιστώνουμε δυο πράγματα, που το ένα αποτελεί λειτουργική συνέπεια του άλλου.

α) Έναν λαβύρινθο από αντιφάσεις, σκόπιμες παραπλανήσεις και στυγνές διαστρεβλώσεις της Ιστορίας, που προφανή στόχο έχουν την αποθάρρυνση μελλοντικών ερευνών.

β) Μια αγχώδη προσπάθεια να πείσουν για την εβραϊκή γιαχβική καταγωγή του «Ιησού». Οι περισσότερες απ' τις διαστρεβλώσεις που επιχειρούν οι ανώνυμοι αντιγραφείς του 4ου αιώνα, στοχεύουν σ' έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο. Οτιδήποτε θα μπορούσε να προσδώσει «εθνική» χροιά στην προέλευση του Χριστιανισμού, πλαστογραφείται ανηλεώς και προσαρμόζεται στην εβραϊκή παράδοση. Στα κείμενα, που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να γίνει αυτό, η κατάσταση καταντάει κωμική. Πάνω στο «εθνικό» αρχικό στρώμα αφηγήσεων, προστίθεται ένα αντίστοιχο εβραϊκό. Αποτέλεσμα, η δημιουργία ενός τραγέλαφου, όπου η μια παράγραφος αναιρεί την άλλη. Το δυστύχημα είναι, ότι οι χριστιανοί πλαστογράφοι, κατάφεραν να πετύχουν αυτό που επεδίωκαν. Η έρευνα στο χριστολογικό ζήτημα, έπεσε στην παγίδα της δήθεν εβραϊκής καταγωγής του Χριστιανισμού. Άμεσο επακόλουθο, ο αποπροσανατολισμός της προσπάθειας, για μια επιστημονική ανασύνθεση των αληθινών συνθηκών, που γέννησαν τη χριστιανική θρησκεία. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που θέλησαν να δουν το ζήτημα, από μια διαφορετική οπτική γωνία.

Αλλά κι αυτοί, σύντομα βάλτωσαν στον ωκεανό των παραποιήσεων. Στην καλύτερη περίπτωση, κατατρίβονταν αναλισκόμενοι στην αναζήτηση συγγενικών προς τον Χριστιανισμό, «εθνικών» στοιχείων. Οπωσδήποτε, η χεγκελιανή συγκριτική μέθοδος, πρόσφερε τεράστιες υπηρεσίες στην αυγή της έρευνας του χριστολογικού. Από κάποια στιγμή όμως και μετά, κατάντησε στείρα επανάληψη.

Ο μόνος που μπόρεσε να διασπάσει το εβραϊκό τείχος των πλαστογραφήσεων, ήταν ο Μπάουερ (1809-1882), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Τα μεγαλοφυή συμπεράσματά του όμως, όταν δεν χλευάστηκαν, κατακρίθηκαν σαν «εξτρεμιστικά». Ο Μπάουερ, αναλύοντας όλα τα στοιχεία του φακέλου, φτάνει στο σημαντικό για την εποχή του συμπέρασμα, πως τα λίκνα του Χριστιανισμού υπήρξαν η Ρώμη κι η Αλεξάνδρεια κι όχι η Ιουδαία.

Στα τέσσερα «Ευαγγέλια» του «Κανόνα», διακρίνονται καθαρά και τα δυό στοιχεία που αναφέραμε. Με βάση έναν υπεραπλουστευμένο πυρήνα, περιστρέφονται πάμπολλες αντιφατικές εκδοχές. Το βασικό πρόβλημα είναι να βρούμε το γιατί υπάρχουν αυτές οι αντιφάσεις. Οφείλονται στην ηλιθιότητα των αντιγραφέων, που δεν φρόντισαν να εναρμονίσουν τις πλαστογραφήσεις; Κάτι τέτοιο, δεν στέκει σε καμιά σοβαρή ανάλυση. Ακόμα κι ένας «αγαθός» χριστιανός, όπως επιδιώκει να εμφανίζεται ο Βιτόριο Μεσόρι, είναι σε θέση να εξουδετερώσει την παραπάνω άποψη, μ' ένα εύλογο ερώτημα: «Γιατί όμως οι συντάκτες των Ευαγγελίων δεν εκμεταλλεύτηκαν το ότι ο Ιησούς δεν είχε αφήσει κανένα γραπτό; Γιατί δεν εξάντλησαν όλες τις ευκαιρίες, που κρατούσαν άφθονες στα χέρια τους, προκειμένου ν' απαλείψουν όλες τις αντιφάσεις που υπάρχουν στα κείμενά τους;». Το ερώτημα του Μεσόρι, αποτελεί και τη λογικότερη απάντηση, στους ισχυρισμούς για ηλιθιότητα, των αντιγραφέων. Στην πραγματικότητα αυτές οι περίφημες αντιφάσεις των «Ευαγγελιστών», δεν οφείλονται σ' απλή δυσαρμονία. Απλά, αποτελούν αντανάκλαση της θανάσιμης διαμάχης, ανάμεσα στον αρχικό ρωμαϊκό Χριστιανισμό, και στη μετέπειτα εβραϊκή του παράφραση.

Το γεγονός της ρωμαϊκής προέλευσης των συντακτών των «Ευαγγελίων», πιστοποιείται από ένα πλήθος ντοκουμέντων. Κυριότερο, η πλήρης άγνοιά τους για οτιδήποτε έχει σχέση με την Παλαιστίνη. Οι περιοχές που βάζουν τον «Ιησού» να κινείται, είναι φοβερά μικρές. Τα ονόματα των τοποθεσιών πού αναφέρουν, όταν δεν είναι ανύπαρκτα, είναι τόσο γνωστά, που θα τα ήξερε οποιοσδήποτε είχε ακούσει κάτι για Παλαιστίνη. Τη μικρή λίμνη, με το γλυκό νερό, Γενησαρέτ, την αποκαλούν «θάλασσα της Γαλιλαίας». Τη δεύτερη σε σημαντικότητα πόλη της Ιουδαίας, την Τιβεριάδα, την αγνοούν. Αγνοούν επίσης, κι αυτή τη Νεκρά Θάλασσα. Απ' τα τόσα βουνά, που υποτίθεται ότι ανέβηκε ο «Ιησούς», δεν αναφέρεται κανενός η ονομασία. Δεν γίνεται κανένας λόγος για τους χείμαρρους του Ιορδάνη, πού ορισμένοι απ' αυτούς, όπως ο Γιαρμούκ κι ο Γιαμπόκ, ήταν πασίγνωστοι. Δεν αναφέρεται καμιά ονομασία τόπου, απ' τις δεκάδες που υπάρχουν ανάμεσα στις Σαμάρεια, Περαία, Ιερουσαλήμ. Αντιθέτως, όπου αναφέρονται τοποθεσίες με τ' όνομά τους, είναι σαφώς κατασκευασμένες κι αυτές κι αυτά. Λ.χ. η «Μπετσάιντα», η «Μπεγκατάν» κι η «Μπετφάγκε», του «Ματθαίου». Επίσης η «Ντολμανούτα», του «Μάρκου», η «Ναΐν», του «Λουκά» κι οι «Ενόν», «Κανά», «Σαλίμ», του «Ιωάννη». Ακόμα, τα λεγόμενα «Ευαγγέλια», δεν αναφέρουν ούτε ένα απ' τα ζώα ή τα φυτά, που συντελούν στην όποια ιδιορρυθμία της Παλαιστίνης. Το λιοντάρι, η ύαινα, το τσακάλι, ο χαμαιλέοντας, ζώα που εκείνη την εποχή αφθονούσαν στην περιοχή, δεν αναφέρονται καθόλου. Αναφέρονται ο λύκος, το κοράκι, η σαύρα -ζώα που αποτελούν σημείο αλληγορίας στην Ελλάδα, στη Μικρά Ασία, και στην Ιταλία. Ο «Μάρκος» μιλάει για ένα κοπάδι...2.000(!) γουρουνιών, σαν να πρόκειται για κοινό θέαμα. Κι αυτό, σε μια χώρα που το χοιρινό κρέας θεωρείται απαγορευμένη τροφή. Τα πλέον κοινά δέντρα της Παλαιστίνης, όπως η πορτοκαλιά, η ελιά, η αμυγδαλιά, και κυρίως η χουρμαδιά, είναι σαν να μην υπάρχουν.

Γίνεται λοιπόν φανερό, πως οι συγγραφείς των «Ευαγγελίων», δεν έχουν καμμιά άμεση σχέση με την Παλαιστίνη. Ό,τι γνωρίζουν, το γνωρίζουν είτε απ' τα έργα των Φλάβιου Ιωσήφ, Φίλωνα, Ιούστου, είτε απ' τις αφηγήσεις των Εβραίων της διασποράς. Η καταγωγή τους θα πρέπει σίγουρα ν' αναζητηθεί στη ρωμαϊκή περιφέρεια. Κι αυτό, γιατί τα «Ευαγγέλια» αντανακλούν, σ' ένα μεγάλο βαθμό, τις περισσότερες δοξασίες, που κυκλοφορούν σ' όλη την απέραντη αυτοκρατορία κι όχι μόνο σ' αυτή.

Η χριστιανική Εκκλησία, θεωρεί τα τέσσερα «Ευαγγέλια», σαν τ' αρχαιότερα κείμενα του «Κανόνα». Η επιστημονική όμως έρευνα, έχει υπερκεράσει, εδώ και καιρό, αυτή τη «θέση». Στην πραγματικότητα, τα «Ευαγγέλια» αποτελούν τα νεώτερα κείμενα της «Καινής Διαθήκης». Και βέβαια υπάρχουν μέσα τους στρώματα αφηγήσεων, πολύ παλιότερα απ' την τελική επεξεργασία των κειμένων τους. Πλην όμως, η τελική διατύπωσή τους, δεν έγινε κατορθωτή, παρά μόνο στα τέλη του 4ου αιώνα, ύστερα απ' οξύτατες αντεγκλήσεις.

Μετά απ' το σφυροκόπημα της χριστολογικής έρευνας, πολλοί θεολόγοι, αναγκάστηκαν ν' αναθεωρήσουν κάπως την επίσημη θέση της Εκκλησίας για την αρχαιότητα των «Ευαγγελίων». Αρπάζονται απ' την ελαστικότητα της πρόθεσης «κατά», όπως ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του. Έτσι, ναι μεν ο «Ματθαίος» ή ο «Λουκάς», έζησαν την εποχή που τους τοποθετεί η παράδοση, αλλά τα «Ευαγγέλια» γράφτηκαν πάνω στις αφηγήσεις τους βέβαια, αρκετά αργότερα. Και πώς να κάνουν διαφορετικά; Οι ιστορικές ανακρίβειες που περιέχουν, είναι τόσο έντονες, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αντίδρασης. Η μόνη αιτιολόγηση, που θα μπορούσε να σταθεί γι' αυτές, είναι ότι οι συντάκτες τους, γράψουν σε μια εποχή μακρινή απ' τα συμβάντα που περιγράφουν. Είναι όμως έτσι; Μήπως αυτή η αιτιολόγηση προσφέρει ένα ατράνταχτο άλλοθι για τις ανακρίβειες; Θέλουμε να πούμε, μήπως οι συγκεκριμένες ιστορικές ανακρίβειες, δεν οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην ασχετοσύνη των «Ευαγγελιστών»; Εν πάση περιπτώσει, μήπως βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα θεληματικό ανακάτωμα προσώπων και πραγμάτων; Ο επιδιωκόμενος στόχος, θα μπορούσε να ήταν μια παραπλόνηση, και συνεπώς μια απομάκρυνση, των μελλοντικών ερευνών απ' την αλήθεια.

Αλλά, ας δούμε μερικές απ' αυτές τις ιστορικές ανακρίβειες...

Ο «Λουκάς», λοιπόν, τοποθετεί τον Κυρήνιο, κυβερνήτη της Συρίας τον καιρό του Ηρώδη του Μεγάλου. Πρόκειται για χοντροκομμένο λάθος. Είναι απολύτως εξακριβωμένο, πως ο Κυρήνιος χρημάτισε σ' αυτή τη θέση, στα χρόνια του γιου τού Ηρώδη, Ηρώδη Αντίπα. Ο τελευταίος, με τη σειρά του, δεν ήταν βασιλιάς, όπως τον θέλει ο «Μάρκος», μα τετράρχης. Ο Άννας πάλι, δεν υπήρξε συναρχιερέας με τον Καϊάφα, για τον απλούστατο λόγο, πως ποτέ δεν υπήρξαν στην Ιερουσαλήμ δυο αρχιερείς, ταυτόχρονα. Στην πραγματικότητα, ο Άννας υπήρξε αρχιερέας απ' το 6 μ.Χ. έως το 15 μ.Χ., ενώ ο Καϊάφας που ήταν γαμπρός του, απ' το 18 μ.Χ. έως το 36 μ.Χ. Ενδιάμεσά τους, τη θέση κατείχαν άλλοι τρεις αρχιερείς, που όμως δεν διασώθηκαν τα ονόματά τους. Η περίφημη απογραφή πάλι, δεν έγινε το 1 μ.Χ. μα το 6 μ.Χ. Δέκα ολόκληρα χρόνια, δηλαδή, ύστερα απ' τον θάνατο του Ηρώδη του Μεγάλου, ο οποίος πέθανε αποδεδειγμένα το 4 π.Χ. Η τετραρχία «Αμπιλινία», τέλος, που ο «Λουκάς» τη χαρίζει απλόχερα σε κάποιον Λυσανία, θα πρέπει να υπήρξε μόνο στα όνειρά του. (Ιστορικά γνωρίζουμε τον Λυσανία, τον βασιλιά της Χάλκης, που εκτελέστηκε με διαταγή της Κλεοπάτρας. Όπως καταλαβαίνουμε, είναι αδύνατον να ταυτιστεί με τον Λυσανία του Λουκά. Ο Ευσέβιος της Καισαρείας, στην προσπάθειά του να διασώσει το κύρος των ιστορικών αναφορών που παραθέτουν τα «Ευαγγέλια», χαρακτηρίζει τον Λυσανία ως γιο του Ηρώδη του Μεγάλου, κάτι δηλαδή που είναι καθαρή μυθοπλασία).

Μιλήσαμε για τις αντεγκλήσεις πού αντανακλούν τα κείμενα των «Ευαγγελίων». Οι αντεγκλήσεις τούτες, είναι εμφανέστατες σε κάθε χριστιανικό κείμενο. Υπάρχουν ακόμα και σ' αυτή τη σύνθεση των τριών παλαιότερων χειρόγραφων της «Καινής Διαθήκης». Στον «Σιναϊτικό Κώδικα», στον «Κώδικα του Βατικανού» και στον «Αλεξανδρινό Κώδικα».16

Το κυριαρχικό στοιχείο στα «Ευαγγέλια», είναι η ιδέα του Θεού που πεθαίνει κι ανασταίνεται. Μια τελετουργία λύτρωσης λοιπόν. Οι ανθρωποθυσίες τούτες, απεικονίζουν την κοινή σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης πίστη, για τον Θεό που πεθαίνει κι ανασταίνεται.

Η παλιότερη μαρτυρία που διαθέτουμε για «Ευαγγέλια» κι «Ευαγγελιστές», είναι αυτή του Παπία, διασωσμένη μέσα απ' τα έργα των Ειρηναίου, Ευσέβιου κ.λπ. Ο Παπίας, (80-160), που χρημάτισε επίσκοπος της Φρυγίας, γνωρίζει μόνο τα «Ευαγγέλια» των «Μάρκου» και «Ματθαίου». Ακόμα χειρότερα, λίγα χρόνια αργότερα ο Ιουστίνος (100-165 μ.Χ.) γνωρίζει ένα μόνο «Ευαγγέλιο», που τ' ονομάζει «Αναμνήσεις των Αποστόλων». Πολλοί θεολόγοι, στην προσπάθειά τους να σώσουν τις «επίσημες» χρονολογήσεις της Εκκλησίας, ταυτίζουν το κείμενο που αναφέρει ο Ιουστίνος, με το λεγόμενο «Ευαγγέλιο των Εβραίων». Το τελευταίο, υποτίθεται ότι αποτελεί το αρχικό πρόπλασμα του «Κατά Ματθαίον».

Το ότι τα «Ευαγγέλια» των «Λουκά» και «Ιωάννη», δεν αναφέρονται γύρω στο 150 μ.Χ., σε καμμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν έχουν γραφτεί ακόμα. Η «Αποκάλυψις» λ.χ., που σύμφωνα με τις νεώτερες ερμηνείες είναι το πρώτο γραπτό μνημείο του Χριστιανισμού, ακόμα και στα τέλη του 3ου αιώνα, απουσιάζει απ' τα έργα αρκετών «πατέρων». Η απουσία των δυο «Ευαγγελίων» απ' τις αναφορές του 150 μ.Χ., απλά τονίζει τη διαμάχη που υπήρχε στους χριστιανικούς κόλπους, γύρω απ' το ποιά κείμενα θα μπουν στον «Κανόνα».

Ο πρώτος που μιλάει για τα «Ευαγγέλια» των «Λουκά» κι «Ιωάννη», είναι ο Ειρηναίος (130-200), που γράφει στην τελευταία δεκαετία του 2ου αιώνα. Ο Ειρηναίος ήταν επίσκοπος της Λυών. Απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα, πριν απ' τον Ειρηναίο κι ο «αιρετικός» Μαρκίων έκανε λόγο για τους «Λουκά» κι «Ιωάννη».

Χαρακτηριστικό των διχογνωμιών, γύρω απ' την εγκυρότητα των «Ευαγγελίων», είναι και το εξής: Στα 1958, βρέθηκε κοντά στο Κουμράν της Νεκράς Θάλασσας, ένα αντίγραφο μιας επιστολής του Κλήμη της Αλεξάνδρειας, προς κάποιον Θεόδωρο. Σ' αυτήν, του εμπιστεύεται ότι το «Ευαγγέλιο» του «Μάρκου», φυλάγεται κρυμμένο στην εκκλησία της Αλεξάνδρειας, γιατί προβαίνει σε πολλές αποκαλύψεις. Αλλά ο Κλήμης, δεν διευκρινίζει τι εννοεί. Γιατί το κρύβουν; Τί είναι αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί επιλήψιμο στον «Μάρκο»; Πιθανότατα, το πρόβλημα δεν έχει σχέση με ορισμένα αποσπάσματα του «Μάρκου», μα με το σύνολό του. Κι αυτό, γιατί με το «Μάρκο» εγκαινιάζεται η περίοδος της άμεσης εβραιοποίησης του Θεού-Χριστού. Τούτη η εβραιοποίηση όμως, συνάντησε οξύτατες αντιδράσεις απ' τους λειτουργούς της αρχικής χριστιανικής θεώρησης. Απ' ό,τι φαίνεται, τη στιγμή που ο Κλήμης γράφει την επιστολή του, οι «Ρωμαίοι-χριστιανοί» έχουν το πάνω χέρι στην Αλεξάνδρεια.

Το σύνολο των ερευνητών, θεωρεί το Ευαγγέλιο του «Μάρκου» ως το αρχαιότερο απ' όλα τα «Ευαγγέλια». Ο πρώτος που εξέφρασε τούτη τη γνώμη, ήταν ο Βάισε («Critique des Evangiles»). Το σημείο εκκίνησής του, στάθηκε η απουσία απ' τον «Μάρκο», όλων των σχετικών με τη γέννηση του «Ιησού». Πράγματι, ο «Μάρκος» αρχίζει την αφήγησή του, με τον «Ιησού» σε ώριμη ηλικία, να βαπτίζεται στα νερά του Ιορδάνη, απ' τον Ιωάννη τον «Πρόδρομο». Πρόκειται για μια εξιλαστήρια τελετή, γνώριμη στους λαούς της Ανατολής, που σε μερικά μέρη διατηρείται ακόμη.

Ο Στίβενσον («The four Christian Gospels») πιστεύει, πως το αρχικό κείμενο του «Μάρκου», δεν πρέπει ν' ανέφερε, παρά ελάχιστα, για την επίγεια ζωή του «Ιησού». Τόσα, όσα κι οι άλλες θρησκείες της εποχής απέδιδαν στους θεούς τους. Την ίδια γνώμη, εκφράζει κι ο Κράους («The myth of Jesus»). Προσθέτει, μάλιστα, πως «ο πρωτο-Μάρκος», αποτελούσε προπαγανδιστική απολογία των χριστιανών, στις δυσφημιστικές επιθέσεις των «εθνικών» συγγραφέων. Κι οι δυο τους, όμως, ξεκινάνε απ' τη δεδομένη για όλες τις σχολές βάση, πως ο «Μάρκος» είναι το αρχαιότερο Ευαγγέλιο. Αλλά όλοι τους παρακάμπτουν μια απλή αλήθεια. Αν ο «Μάρκος» δεν έλεγε τίποτα για την επίγεια ζωή του «Ιησού», τότε δεν θα το έβαζαν στον «Κανόνα». Θα το αντικαθιστούσαν μ' ένα απ' τα πολλά «Ευαγγέλια», που γνωρίζουμε ότι κυκλοφορούσαν στους πρώτους αιώνες.

Το «Κατά Ματθαίον» απηχεί την κύρια προσπάθεια εβραιοποίησης του Χριστιανισμού. Ο Επιφάνιος της Σαλαμίνας της Κύπρου (315-403), μας πληροφορεί πως οι χριστιανοί της Ιουδαίας το προτιμούσαν, γιατί ήταν το μόνο που είχε γραφτεί στα Εβραϊκά. Στον «Ματθαίο», υπάρχει μια καθαρά κατασκευασμένη γενεαλογία του «Ιησού». Τα ονόματα είναι έτσι τοποθετημένα, ώστε να σχηματίζουν τρεις φορές τον αριθμό 14. (Κατά Ματθαίον, 1: 17). Εκείνο που προξενεί ερωτηματικά, είναι το γιατί, τόσο ο «Ματθαίος», όσο κι οι χριστιανοί, προσπαθούν ν' αποδώσουν βασιλική καταγωγή στον «Ιησού»; Για ποιόν λόγο κάθονται και σκαρώνουν ολόκληρες γενεαλογίες, προκειμένου να του δώσουν άμεση σχέση με τον Δαβίδ; Η σύντομη απάντηση είναι, πως η απόδοση βασιλικής καταγωγής στον «Ιησού», προορίζεται σαν αντίδοτο στη λατρεία, απ' τον απλό λαό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στους αυτοκράτορες γενικά, στον Νέρωνα ειδικότερα.

Στον «Ματθαίο», τα μυθολογικά στοιχεία κατέχουν κυριαρχικό ρόλο. Λ.χ. ο τερατώδης αυτοσχεδιασμός των συντακτών του, που θέλει τον Ηρώδη σφαγέα νηπίων (Κατά Ματθαίον, 2: 16-18). Η φήμη αυτή δεν επικυρώνεται από πουθενά. Ούτε απ' τον Φλάβιο Ιωσήφ, που όταν πρόκειται να παρουσιάσει τα εγκλήματα του Ηρώδη γίνεται αρκετά λεπτολόγος, ούτε κι απ' τον αγιογράφο του Ηρώδη, Νικάνορα, που δεν θα έχανε την ευκαιρία να τον δικαιολογήσει, αν όντως είχε κάνει μια παρόμοια πράξη.

Στον «Ματθαίο», κάθε επεισόδιο απ' τη ζωή του «Ιησού», προορίζεται για να «πληρωθεί» κάποια προφητεία της «Παλαιάς Διαθήκης». Στην προκειμένη περίπτωση αυτή του Ιερεμία (31: 15-17): «Ούτω λέγει Κύριος φωνή ηκούσθη εν Ραμά. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Η Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, δεν ήθελε παρηγορηθή διά τα τέκνα αυτής, διότι δεν υπάρχουσι. Ούτω λέγει Κύριος. Παύσον την φωνήν σου από κλαυθμού και τους οφθαλμούς σου από δακρύων. Διότι το έργον σου θέλει ανταμειφθή, λέγει Κύριος, και θέλουσιν επιστρέφει εκ της γης του εχθρού. Και είναι ελπίς εις τα έσχατά σου, λέγει Κύριος και τα τέκνα σου θέλουσιν επιστρέφει εις τα όρια αυτών». Το απόσπασμα αυτό αναφέρεται στην κατάληψη της Ιερουσαλήμ τον Ιούλιο του 587 π.Χ., από τον στρατηγό του Ναβουχοδονόσορα, Νεβουζορντάν, που είχε ως αποτέλεσμα τη μεταφορά 600.000 περίπου Εβραίων στη Βαβυλώνα. Η «προφητεία» του Ιερεμία -που κάθε άλλο παρά προφητεία είναι, δεδομένου πως η επιστροφή στην Ιουδαία γίνεται το 536 π.Χ., ενώ το βιβλίο του δημιουργείται γύρω στα 500 π.Χ.- με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να συσχετιστεί με τη «σφαγή των νηπίων». Μόνο σχιζοφρενείς επιχειρούν κάτι τέτοιο.

Αυτό το κατάλαβαν σύντομα οι νεώτεροι απολογητές του Χριστιανισμού. Απ' τις απαρχές ήδη της έρευνας για το χριστολογικό, φρόντισαν να μεταφέρουν το θέμα στο συμβολικό πεδίο. Έτσι, μαθαίνουμε πως τα Ευαγγέλια δεν κάνουν ιστορία, μα συμβολική μεταφυσική.

Το «Κατά Λουκάν», εμφανίζεται στα μέσα με τέλη του 2ου αιώνα. Ο Ευσέβιος, μας μεταφέρει μερικά αποσπάσματα απ' το έργο ενός Ηγήσιππου, «Υπομνήματα εκκλησιαστικών πράξεων». Σ' ένα απ' αυτά, ο Ηγήσιππος, βάζει τον Ιάκωβο τον Μικρό να ψιθυρίζει, τη στιγμή που ξεψυχάει, ύστερα απ' τον λιθοβολισμό που του επέβαλε το εβραϊκό δικαστήριο, τα πιο κάτω: «Κύριε Θεέ πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν». Την ίδια ακριβώς φράση όμως, χρησιμοποιεί κι ο «Λουκάς», όταν κάνει λόγο για τις τελευταίες στιγμές του «Ιησού». (Κατά Λουκάν, 3: 34). Τούτη η φράση, υπάρχει επίσης και στις «Πράξεις των Αποστόλων». Εκείνος που την εκστομίζει αυτή τη φορά, είναι ο «πρωτομάρτυρας Στέφανος» (Πράξεις Αποστόλων, 7: 60). Υποτιθέμενος συντάκτης και των «Πράξεων», είναι ο «Λουκάς». Ο Ηγήσιππος, πρέπει να έγραψε τα τελευταία 20 χρόνια του 2ου αιώνα. Αναφέρεται σαν επίσκοπος της Ρώμης, ύστερα απ' τον Ελευθέριο, που γνωρίζουμε πως χρημάτισε στην ίδια θέση απ' το 175 έως το 189 μ.Χ.

Ο Τερτυλλιανός (160-226 μ.Χ.) υποστηρίζει στο «Κατά Μαρκίωνος», ότι ο αληθινός συγγραφέας του «Κατά Λουκάν», είναι ο «Παύλος» κι όχι ο «γραμματέας» του «Λουκάς». Φαίνεται πως ο Τερτυλλιανός ωθείται σ' αυτή τη γνώμη, επειδή θέλει να διασώσει το κλονισμένο, εκείνη την εποχή, κύρος του «Παυλιανισμού». Το ωραίο είναι, πως η άποψή του υποστηρίχτηκε από κάμποσους θεολόγους που ανέτρεξαν στη φράση του «Παύλου», για το «Ευαγγέλιό μου» (Προς Ρωμαίους, 1: 16 & 16: 25). Οπωσδήποτε όμως, το θέμα δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση.

Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, το «Κατά Λουκάν» εκθέτει τα κηρύγματα του «Παύλου», με τον ίδιο τρόπο που το «Κατά Μάρκον», εκθέτει τη διδασκαλία του «Πέτρου». Τούτη την άποψη πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη σοβαρότητα, απ' όση προδιαθέτει η αφελής διατύπωσή της. Σημαίνει, πως -αφαιρώντας τις ανοησίες για «Πέτρους» και «Παύλους»- το κάθε «Ευαγγέλιο», ήταν προϊόν των ζυμώσεων ενός συγκεκριμένου χώρου. Στον ίδιο χώρο απευθυνόταν κιόλας. Στον «Λουκά» π.χ., διαπιστώνουμε πως τόσο το ύφος, όσο κι η γλώσσα του, συγγενεύουν άμεσα με τη λογοτεχνική αττική διάλεκτο της εποχής. Οι δε χρονολογήσεις που δίνει στα διάφορα περιστατικά, έχουν σαν βάση τα γεγονότα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ταυτόχρονα το μέρος πού αφορά τη δράση του «Ιησού» στη Παλαιστίνη, είναι ελάχιστο. Ηλίου φαεινότερο ότι απευθυνόταν σ' «εθνικό» ακροατήριο. Τούτο επιβεβαιώνεται, αν το συσχετίσουμε με τις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν κατά καιρούς, ενάντια στη «παυλιανική» προσέγγιση των «ειδωλολατρικών» πληθυσμών.

Το πλέον χαρακτηριστικό σημείο του «Κατά Λουκάν», που δικαιώνει αυτή τη θέση, είναι η διαφορετική απ' τον «Ματθαίο» γενεαλογία, που αποδίδει στον «Ιησού». Η αντίφαση, ανάμεσα στις δυο γενεαλογίες είναι πλήρης. Ο «Ματθαίος» δίνει 40 ονόματα, ενώ ο Λουκάς 55. Εκτός αυτού, δεν συμπίπτει ούτε ένα όνομα. Πολλοί εκκλησιαστικοί άντρες, δοκίμασαν να μπαλώσουν τα πράγματα, με γελοίες προφάσεις. Η πιο γελοία, σίγουρα, είναι εκείνη του Ιούλιου του Αφρικανού, όπως εκφράζεται σε μια επιστολή του προς τον Αριστείδη (2ος αιώνας). Σ' αυτήν, επικαλείται ένα απόσπασμα απ' το βιβλίο των νόμων του Ισραήλ, το «Δευτερονόμιον» (25: 5-6). Σύμφωνα με το απόσπασμα, το νεογέννητο ενός νεκρού πατέρα, χρεωνόταν στον αληθινό του γονιό, όταν πέθαινε. Όσο ζούσε όμως, έφερνε τ' όνομα εκείνου που το είχε υιοθετήσει. Ο Αφρικανός, επιχειρεί μ' ανόητες ακροβασίες, να εμφανίσει όλες τις προμάμμες του Ιησού, χήρες ή άτεκνες. Γι' αυτόν τον λόγο, όλες τους παντρεύονται τους αδελφούς των αντρών τους, προκειμένου να τεκνοποιήσουν!

Αλλά και η κριτική που επιχειρούν οι περισσότεροι ερευνητές πάνω στο θέμα, δεν είναι λιγότερο ρηχή, απ' αυτήν του Αφρικανού. Το να λέμε πως η διαφορά στις γενεαλογίες οφείλεται σε απλό μη συγχρονισμό, είναι σκέτη ανοησία. Εν πάση περιπτώσει δεν οδηγεί πουθενά. Η Εκκλησία είχε ένα τεράστιο χρονικό διάστημα στη διάθεσή της, για να εναρμονίσει τα κείμενα, Το γιατί δεν το έκανε, οφείλεται στο ότι η εβραιοποίηοη του Χριστιανισμού, συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις απ' τους οπαδούς του αρχέγονου ρωμαϊκού Χριστιανισμού. Αυτό που τελικά συνέβη, ήταν ένας συμβιβασμός των δυο τάσεων. Συμβιβασμός, που απεικονίζεται τέλεια στα κείμενα του «Κανόνα».

Μια άλλη διαφωνία μεταξύ των «Λουκά» και «Ματθαίου», εκδηλώνεται στη χρονολογία γέννησης του «Ιησού». Στον «Ματθαίο» γεννιέται την εποχή του Ηρώδη του Μεγάλου. Δηλαδή το 5 π.Χ., εφόσον ξέρουμε ότι ο Ηρώδης πέθανε το 4 π.Χ. Στον «Λουκά» (2: 1-7) γεννιέται την εποχή της απογραφής που διέταξε ο κυβερνήτης της Συρίας, Κυρήνιος. Με άλλα λόγια, το 6 μ.Χ., 11 χρόνια αργότερα!

Κι εδώ τα αίτια της διαφωνίας, πρέπει ν' αναζητηθούν στις διαφορετικές κοινωνικοΐδεολογικές τοποθετήσεις των δυο «Ευαγγελιστών». Ο «γνήσιος Εβραίος» «Ματθαίος», τοποθετεί τη γέννηση του «Ιησού» στις μέρες του Ηρώδη, μόνο και μόνο για να σπιλώσει, με τη σφαγή των νηπίων που του αποδίδει, τους Ισραηλίτες μονοθεϊστές που τον στηρίζουν. Ας ληφθεί υπ' όψιν πως ο Ηρώδης είχε ιδουμαϊκή καταγωγή. Κατά συνέπεια, καταπίεζε τους γηγενείς Εβραίους. Ο «Λουκάς», απ' τη μεριά του, μετατοπίζει 11 χρόνια τη γέννηση του «Ιησού», σε μια προσπάθεια διάψευσης του «Ματθαίου». Κι αυτό, γιατί η φήμη για τη σφαγή, βάζει σε δοκιμασία -με το να διατρανώνει την κρατική δολοφονικότητα- και το συντηρητικότατο χριστιανικό ιερατείο, του οποίου τα μέλη προέρχονται αποκλειστικά απ' την αριστοκρατία. Ο «Λουκάς», παρουσιάζει τον «Ιησού» να γεννιέται επί των ημερών του Ρωμαίου Κυρήνιου, που κρατά «μια υπέροχη στάση, απέναντι στον νέο κυρίαρχο του κόσμου». Δεν τον ζηλεύει, ούτε και προσπαθεί να τον ξεπαστρέψει διατάσσοντας μια παρόμοια σφαγή.

Κλείνοντας το θέμα του «Λουκά», ας σημειώσουμε πως τ' αρχικό του κείμενο έχει γνωρίσει μεγάλες παραχαράξεις. Παραχαράξεις, που καθρεφτίζουν τέλεια τ' ανεβοκατεβάσματα των διαφόρων τάσεων, στην ηγεσία της Εκκλησίας του 3ου και 4ου αιώνα. Μέχρι σήμερα, έχουν βρεθεί περισσότερα από 3.000 εδάφιά του με διαφορετική διατύπωση. Άλλωστε, το ότι η Εκκλησία των πρώτων αιώνων επιδίδονταν σε πλαστογραφήσεις, τ' ομολογούν κι οι ίδιοι οι ηγέτες της. Λ.χ. ο Ωριγένης, που σημειώνει: «Ει μεν μη περί άλλων πολλών διαφωνία ην προς άλληλα των αντιγραφέων έσται πάντα· τα κατά Ματθαίον μη συνάδειν αλλήλοις, ομοίως δε και τα λοιπά ευαγγέλια, νυν δε, δηλονότι πολλή γέγονεν η αντιγράφων διαφορά, είτε από ραθυμίας τινών αντιγραφέων, είτε από τόλμης τινών μοχθηρός διαθέσεως των γραφομένων, είτε από των τα εαυτοίς δοκούντα εν τη διορθώσει προστεθέντων ή αφαιρουμένων» («Υπόμνημα εις Ματθαίον»). Ο Ρουφίνος πάλι, μεταφράζοντας στα Λατινικά, απ' τα Ελληνικά, το έργο του Ωριγένη «Περί Αρχών», παραδέχεται ότι: «Κάθε φορά που συναντούσα στο ελληνικό πρωτότυπο κάποιο σκανδαλώδες εδάφιο, το διασκεύαζα, το μίκραινα, ή και το αφαιρούσα ακόμα, ώστε ο αναγνώστης να μη συναντάει τίποτα, που να του κλονίζει την πίστη» («Principatibus»). Ο Ειρηναίος γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις παραποιήσεις που γίνονται, ικετεύει τους μελλοντικούς αντιγραφείς του: «Να παραβάλεις το αντίγραφό σου με το αρχικό τούτο κείμενο κι ακόμα μη παραλείψεις να μεταφέρεις στο αντίγραφο αυτή μου την παράκληση» («Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως» ). Ενδεικτικό είναι και το ακόλουθο κομμάτι του 2ου αιώνα: «Άκουσα μερικούς να λένε ότι δεν πιστεύουν σ' αυτά που γράφει το Ευαγγέλιο, αν δεν τα δουν γραμμένα στα πιο αρχαία κείμενα. Όταν τους απαντούσα πως τα ίδια λέγαν κι αυτά, μου λέγανε: "Απόδειξέ το"» (Επιστολή Ιγνάτιου προς Φιλαδελφείς).

Το τελευταίο από τα «Ευαγγέλια», το «Κατά Ιωάννην», προοριζόταν για τις ελληνορωμαϊκές μάζες της ρωμαϊκής περιφέρειας. Οι μάζες αυτές κατείχαν, ούτως ή άλλως, ένα κάποιο επίπεδο γνώσης. Εδώ, αρκετά απ' τα γραφόμενα των «συνοπτικών», ανασκευάζονται ή αφαιρούνται. Ο Κλήμης το χαρακτηρίζει σαν ένα «πνευματώδες» «Ευαγγέλιο», δημιούργημα μιας μεγάλης έμπνευσης του «Ιωάννη».

Τα πρώτα λόγια του «Ιωάννη», αποτελούν ένα κράμα εβραιοελληνίζουσας φιλοσοφικής έκφρασης, όμοιας μ' εκείνη που χρησιμοποιούσαν ο Φίλωνας κι οι Αλεξανδρινοί Εβραίοι. «Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι' αυτού εγένοντο και χωρίς αυτόν εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (1: 1-4).

Οι συντάκτες του «Κατά Ιωάννην», γνωρίζουν άριστα την εβραϊκή θρησκευτική φιλολογία και φιλοσοφία. Εκτός αυτού όμως, χειρίζονται θαυμάσια και την ελληνική γλώσσα. Αναμφίβολα, πρόκειται για Εβραίους της διασποράς. Ποιάς περιοχής; Αν κρίνουμε απ' το φιλωνικό ύφος του, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι πρόκειται για Εβραίους της Αλεξάνδρειας. Αυτό όμως, μας βάζει σ' αρκετές σκέψεις, ως προς την ηλικία τούτου του «Ευαγγελίου», που γενικά θεωρείται ως το νεώτερο της «Καινής Διαθήκης». Κι αυτό, γιατί ο Φίλωνας έζησε γύρω στα 30 π.Χ.-55 μ.Χ. Κατά συνέπεια, το «Κατά Ιωάννην», θα πρέπει να γράφτηκε στα τέλη, περίπου, του 1ου αιώνα.

Οι ιδέες του Φίλωνα ήταν αρκετά δημοφιλείς στους χριστιανικούς κύκλους των πρώτων αιώνων. Ο «άγιος» Αμβρόσιος τον θεωρούσε σαν έναν απ' τους δημιουργούς της χριστιανικής «ιδεολογίας». Οι ιδέες του Φίλωνα, που οξυδερκέστατα ο Ένγκελς τον αποκαλεί «πατέρα του Χριστιανισμού», περιστρέφονται γύρω απ' την ακόλουθη κεντρική θεώρηση: Ο Θεός είναι απόλυτος κι αιώνιος· επιβλέπει τον κόσμο μ' ενδιάμεση κατάσταση τον γιο του, τον «Λόγο»· ο «Λόγος» μεσιτεύει στον Θεό για χάρη των ανθρώπων. Οι άνθρωποι μπορούν να λυτρωθούν απ' τη σφραγίδα του προπατορικού αμαρτήματος, μόνο όταν ελευθερωθούν απ' τα δεσμά της «άθλιας ύλης». Ο «Λόγος» είναι πρωτογενής κι επομένως πανομοιότυπος με τον Θεό. Μια προέκταση του Θεού, με άλλα λόγια. Είναι αυτός που ικετεύει για χάρη της ανθρωπότητας. Αποτελεί το αρχέτυπο του ανθρώπου. Ο «κατ' εικόνα άνθρωπος και αρχέτυπο του αιτίου».

Στον «Ιωάννη», τούτη ακριβώς η θέση κυριαρχεί. Ο «Ιησούς» είναι ο «Λόγος» που ενανθρωπίζεται και μέσω της «θυσίας» του, μεσιτεύει στον Θεό για τους ανθρώπους. Με λίγα λόγια, στον αρχικό «Ιωάννη», ο «Ιησούς» έχει μια καθαρά μεσσιανική υπόσταση, κατά πολύ απομακρυσμένη από τη μετέπειτα ανθρωποποίησή του.

Ενισχυτικό της αρχαιότητας του «Κατά Ιωάννην», είναι κι η ανακάλυψη του «άγνωστου Ευαγγέλιου» στα 1935. Πρόκειται για δυο πάπυρους που το κείμενό τους προσδιορίζεται πως έχει γραφτεί γύρω στα 160 μ.Χ. Περιέχει αποσπάσματα από τρία άγνωστα σε μας «Ευαγγέλια». Η φιλοσοφική δομή αυτών των αποσπασμάτων, καθώς και το ύφος διατύπωσής τους, συγγενεύουν πάρα πολύ με το γενικό κλίμα του «Κατά Ιωάννην». Το πιθανότερο είναι, ότι πρόκειται για τρία διαφορετικά σχεδιάσματά του, που αργότερα συνενώθηκαν σ' ένα.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που συναντάμε στον «Ιωάννη», είναι και το εξής: Βάζει στο στόμα του «Θωμά» την ακόλουθη φράση, με την οποία υπονοεί τον «Ιησού»: «Ο Κύριός μου και Θεός μου» (20: 28). Απ' το Σουετώνιο όμως γνωρίζουμε, πως ο Δομιτιανός «κατόρθωσε» να επιβάλλει προς τους κυβερνήτες των ρωμαϊκών επαρχιών, την ίδια ακριβώς προσφώνηση προς το πρόσωπό του. Όλοι όσοι απευθύνονταν σ' αυτόν, είτε γραπτώς, είτε προφορικώς, ξεκινούσαν πάντα με τη φράση: «Στον Κύριόν μου και Θεό» («Οι δώδεκα καίσαρες»). Βλέπουμε λοιπόν, πως ο «Ιησούς» προσφωνείται με τον ίδιο τρόπο, που προσφωνείται κι ο αυτοκράτορας της Ρώμης. Αυτή η επισήμανση αποτελεί άλλη μια ατράνταχτη συνηγορία στην άποψη, ότι η απόδοση βασιλικής ταυτότητας στον «Ιησού», προοριζόταν σαν αντίβαρο στη λατρεία του αυτοκράτορα.

Μια καθαρά επιστημονική, όσο κι απροκατάληπτη ανάλυση των ντοκουμέντων, που έφερε στο φως η χριστολογική έρευνα δύο αιώνων, μας οδηγεί στα πιο κάτω συμπεράσματα. Ο «Ιησούς» που προβάλλει απ' τα 4 «Ευαγγέλια», είν' ένα υπερφυσικό ον, μια προχρι-σπανική θεότητα, που με το πέρασμα του χρόνου εξανθρωπίζεται.

Με σταθερή αυτή τη βάση, διαπιστώνουμε ότι τ' αρχαιότερο σε ηλικία στρώμα στο υλικό των «Ευαγγελίων», βρίσκεται αναμφίβολα στο τέταρτο «Ευαγγέλιο».

Η κυρίαρχη ως τα σήμερα εντύπωση, ήταν ότι το αρχαιότερο «Ευαγγέλιο» ήταν εκείνο του «Μάρκου». Κι αυτό, γιατί εκεί ο Ιησούς παρουσιάζεται πολύ πιο προσιτός κι ανθρώπινος απ' ό,τι στα υπόλοιπα. Τα θαύματα που αποδίδει στον «Ιησού», είναι σαφώς πιο περιορισμένα. Ο Καρλ Κάουτσκι, που στάθηκε ο γενάρχης μιας γενιάς μαρξιστών χριστιανολόγων, υπερθεματίζει για την αρχαιότητα του «Μάρκου» («Η καταγωγή του Χριστιανισμού»). Σ' αυτό ωθείται απ' τη βεβαιότητά του, πως ο Χριστιανισμός υπήρξε στο πρώτο του στάδιο η θρησκεία των καταπιεσμένων. Στα πλαίσια αυτής της σκέψης κινούμενος, επιχειρεί να παρουσιάσει τον αρχικό «Ιησού», σαν ένα συμπάσχοντα με τον απλό λαό, άνθρωπο. Δυστυχώς γι' αυτόν και για τη συντριπτική πλειοψηφία των μαρξιστών που ακολούθησαν τη γνώμη του (επιχειρώντας έτσι να «παντρέψουν» τον Χριστιανισμό με τον Μαρξισμό), η άποψη αυτή δεν στηρίζεται πουθενά. Ο Χριστιανισμός ποτέ του δεν υπήρξε θρησκεία των καταπιεσμένων. Απεναντίας, δημιουργείται απ' τα πιο σάπια τμήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μ' έναν σαφέστατο στόχο: Να κονιορτοποιήσει κάθε διεκδίκηση των χαμηλών στρωμάτων...

ΤΟ ΠΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΒΙΒΛΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ 5.000 ΧΡΟΝΩΝ!!

Είμαστε υποστηριχτές της άποψης ότι η ελληνική ιστορία πάει πολύ πίσω και ότι υπήρχε ανεπτυγμένη τεχνολογία πολύ παλιά...Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία που έρχονται στο φως από τις πολυετείς αρχαιολογικές έρευνες που διεξάγονται στη περιοχή του Αμύνταιου Φλώρινας και ξεκίνησαν έπειτα από ανασκαφές της ΔΕΗ για την εξόρυξη λιγνίτη.Η εισήγηση του αρχαιολόγου της ΚΘ' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών αρχαιοτήτων, Πανίκου Χρυσοστόμου, τιτλοφορείται «Ο πολιτισμός των τεσσάρων λιμνών» και παραθέτει εντυπωσιακά στοιχεία για τους προϊστορικούς κατοίκους της περιοχής με μια χρονολογική «βουτιά» που φθάνει στο 6.500 π. Χ. και ακολουθεί την πορεία του νερού και της ανθρώπινης δραστηριότητας.«Οι πρώτοι οικισμοί δημιουργήθηκαν στο β' μισό της 7ης χιλιετίας π.Χ., μέσα ή κοντά σε λίμνες και βαλτώδεις εκτάσεις. Οι λιμναίοι οικισμοί των επόμενων δύο χιλιετιών οργανώνονταν σε γειτονιές των τριών ή έξι κατοικιών, οι οποίες εδράζονταν σε κοινές εξέδρες από οριζόντια διευθετημένους κορμούς δένδρων. Συνήθως, τα σπίτια ήταν μονώροφα με δίρριχτη στέγη. Ωστόσο, τα στρώματα που σχηματίστηκαν από τις επανειλημμένες πυρκαγιές και τις επακόλουθες καταστροφές των νεολιθικών χωριών της περιοχής, δείχνουν ότι πολλές κατοικίες ξεχώριζαν για το μέγεθός τους, είχαν πόρτες και παράθυρα περιμετρικά και ήταν διώροφες, ενώ τις περιέτρεχε μπαλκόνι στον όροφο. Αντίθετα, στις χερσαίες θέσεις εγκατάστασης, ο χώρος οργανωνόταν με βάση τη διάταξη των τάφρων και των περιβόλων και τα σπίτια αναπτύσσονταν σε ομάδες των πέντε ή έξι κατοικιών»τονίζει, στην εισήγησή του, ο κ. Χρυσοστόμου. Τα ευρήματα προκύπτουν από τη μελέτη των στρωμάτων που σχηματίστηκαν από τα κατεστραμμένα από φωτιά οικήματα, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρουν παρουσιάζει το εσωτερικό των κατοικιών με φούρνους ή εστίες, αποθηκευτικούς χώρους, θρανία και εργαλεία.Ένα από τα πιο εντυπωσιακά ευρήματα της περιοχής είναι ένα κάθισμα με τέσσερα πόδια ηλικίας περίπου 7.500 ετών, ενώ φαίνεται πως οι πολιτισμοί εκείνοι χρησιμοποιούσαν ακόμη και ... μίξερ, καθώς βρέθηκαν κεραμικά θραύσματα που υποδηλώνουν τη χρήση κάποιου είδους αναδευτήρα τροφών από το μακρινό 6.000 π.Χ. Τέλος, ένα πλήθος κοσμημάτων, που αποτελούνταν κυρίως από δισκοειδείς χάνδρες ποικίλου σχήματος, μεγέθους και υλικού ή από περίαπτα και βραχιόλια, εξέφραζε τις αντιλήψεις της καλαισθησίας της εποχής αλλά και τις συμβολικές προθέσεις των φορέων τους.Τα ταφικά έθιμα φαίνεται πως διαφοροποιούνται ανάλογα με τη εποχή και την περιοχή. Έτσι, ενώ στην αρχή της νεολιθικής εποχής στη Λεκάνη του Αμυνταίου συναντώνται μόνο ταφές σε συνεσταλμένη στάση, ενώ προς το τέλος της, τουλάχιστον στην περιοχή της λίμνης Χειμαδίτιδας, εντοπίζονται καύσεις και εγχυτρισμοί ή εγχυτρισμοί των υπολειμμάτων της καύσης των νεκρών.Λίθινα οστέινα αλλά και χάλκινα αντικείμενα (ευρήματα) ανάγονται στην Εποχή του Χαλκού (3.100-1.100 μ.Χ) ενώ μια γενικευμένη φωτιά στο τέλος της περιόδου καταστρέφει ολοκληρωτικά τα στοιχεία ζωής και βυθίζει στο βυθό της λίμνης τα κατάλοιπα των κατοικιών.Η Εποχή του Σιδήρου (1.100-5ος αιώνας π.Χ ) που ακολουθεί "δίνει στοιχεία" μόνο από τα νεκροταφεία της και ειδικότερα από αυτό του Αγίου Παντελεήμονα Αμυνταίου. Είναι χαρακτηριστικό το εύρημα της περσινής ανασκαφικής περιόδου (οριοθετήθηκαν και ανασκάφηκαν πέντε τύμβοι με 148 κιβωτιόσχημους τάφους και μια συστάδα τάφων εξαρτημένων από τον «βασιλικό» ταφικό περίβολο), κατά τη διάρκεια της οποίας αποκαλύφθηκε λιθόκτιστο έδρανο για νεκρόδειπνα. Γύρω από την κατασκευή αυτή εντοπίστηκαν λάκκοι με οστά και πλούσια κτερίσματα, όπως ένα χάλκινο ξίφος με χρυσά καρφιά. Στον ίδιο χώρο βρέθηκε γυναικεία ταφή με διάδημα και εξαρτήματα κόμμωσης και ενδυμασίας.«Οι συχνές εμφανίσεις γυναικών με διαδήματα και σύνθετα κοσμήματα από τη νεκρόπολη μαρτυρούν την ύπαρξη ιερατείου ή μια διαφορετική κοινωνική ιεράρχηση» τονίζεται στην ανακοίνωση!!~

Δημόσια διαβούλευση επί σχεδίου νόμου «Οργάνωση της νομικής μορφής των θρησκευτικών κοινοτήτων και των ενώσεων τους στην Ελλάδα»

Ήδη εδώ και ημέρες έχει τεθεί σε ανοικτή διαβούλευση το εν επικεφαλίδι σχέδιο νόμου, που εν μέρει έρχεται να τακτοποιήσει την μεγάλη εκκρεμότητα της Ελληνικής νομοθεσίας για χορήγηση  θρησκευτικού  νομικού προσώπου στις θρησκείες που υπάρχουν εντός της επικράτειας και δεν ανήκουν στις 3 «αναγνωρισμένες» που μάλιστα αποτελούν και Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου!!Η ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΚΙΝΗΣΗ παρακολουθεί με προσοχή τις κινήσεις που γίνονται στο χώρο μας και σύντομα θα πάρει θέση!!Σήμερα θα στείλουμε ένα μήνυμα σε κάποιους που οραματίζονται "Ελληνικό" ιερατείο ανάλογο του Χριστιανικού!!Κύριοι θα μας βρείτε μπροστά σας θα είμαστε αμείλικτοι μαζί σας!!Ποιος σας έχει δώσει την εντολή να εκπροσωπείτε το Ελληνικό κίνημα ,μήπως οι σφραγίδες του Εβραιοχριστιανικού Κράτους??Τελικά μήπως ο ξαφνικός έρωτας ορισμένων "Εθνικών" τύπου Μαρίνη με τον Ναζωραίο δεν ήταν τυχαίος??

Μήπως η επίθεση στην ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ δεν ήταν τυχαία??Ρωτήσατε τη βάση του Ελληνικού κινήματος τι θέλει??Λοιπόν σοβαρευτείτε γιατί δεν θα αφήσουμε κανένα στο βωμό  του ατομικού του πλουτισμού να καταστρέψει το Ελληνικό κίνημα!!Αυτό μόνο για αρχή!!ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ!!

ΝΑ  ΓΙΑΤΙ  ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΦΙΑ!!! Η αγοραπωλησία έγινε μεταξύ του Αρχιεπισκόπου Κύπρου και της συζύγου του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας - Πρόκειται για ακίνητο έκτασης 1.739 τ.μ. στην πιο ακριβή περιοχή της Λευκωσίας Σάλο έχει προκαλέσει στην Κύπρο η αποκάλυψη ότι τον περασμένο Φεβρουάριο η σύζυγος του Προέδρου της Kυπριακής Δημοκρατίας, Άντρη Αναστασιάδου, αγόρασε οικόπεδο-φιλέτο με εμβαδόν 1.739 τ.μ., στην πιο ακριβή περιοχή της Λεμεσού προς 500.000 ευρώ, με όρους που τουλάχιστον χαρακτηρίζονται άκρως ευνοϊκοί για τον αγοραστή. Η αγοραπωλησία δημιούργησε εύλογα σχόλια και πολιτική αναταραχή στη Μεγαλόνησο λόγω της αιφνίδιας αλλαγής στάσης του Αρχιεπισκόπου στο Κυπριακό, αλλά και της ένθερμης υποστήριξης της κυβέρνησης Αναστασιάδη.Το ακίνητο βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την κατοικία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας στην αριστοκρατική περιοχή Μεσοβούνια του Δήμου Γερμασόγειας.Οι υπογραφές «έπεσαν» στις 3 Φεβρουαρίου 2014 με τις υπογραφές του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσόστομου και της συζύγου του Προέδρου. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Φιλελεύθερος που αποκάλυψε το θέμα Η αρχιεπισκοπή με ανακοίνωση της υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα το επιλήψιμο και η αγοραπωλησία έγινε σύμφωνα με τις συνθήκες της ελεύθερης αγοράς, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις υπάρχουσες συνθήκες της οικονομίας, την τρέχουσα τιμή του ακινήτου και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η αρχιεπισκοπή Κύπρου, εκφράζει παράλληλα τη λύπη της για δημοσίευμα της εφημερίδας «Φιλελεύθερος» που οδηγεί την κοινή γνώμη σε εσφαλμένα συμπεράσματα.Από την πλευρά της η σύζυγος του Προέδρου Αναστασιάδη, Άντρη, σε γραπτή της δήλωση εκφράζει λύπη και έκπληξη για το δημοσίευμα, λέγοντας ταυτόχρονα ότι «επιχειρείται να αναχθεί σε πολιτικό θέμα μια καθόλα νομότυπη ίδιωτική πράξη». Εκφράζει, επίσης, την πεποίθηση ότι μετά και την ανακοίνωση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής δεν θα δοθεί συνέχεια στο θέμα.Ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος σε δήλωσή του ανέφερε πως στην πολιτική ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό.  Αν όντως ευσταθεί το δημοσίευμα,  είπε ο κ Παπαδόπουλος, «είναι μια υπόθεση που πρέπει να διερευνηθεί καθώς προκύπτουν πολλά ερωτηματικά τα οποία θα πρέπει να απαντήσει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας».

ΘΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΕΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΤΟ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΦΑΣΚΙΩΜΕΝΟΣ ΣΤΥΛ ΜΟΥΜΙΑΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ??

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ!!ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΛΑΖΑΡΟ ΚΟΛΛΗΤΟ ΤΟΥ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΥ!! Αναβιώνουν αύριο στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων το έθιμο της Λαζαρίνας και τα λαζαρινά κάλαντα και παινέματα στην εκδήλωση "Λαζαρίνες 2014", που διοργανώνει το Τμήμα Πολιτισμού-Αθλητισμού της Διεύθυνσης Παιδείας-Πολιτισμού του Δήμου Τρικκαίων σε συνεργασία με τον Σύλλογο Φίλων Λαογραφικού Μουσείου Τρικάλων.

Η αναβίωση σκοπό έχει τη συνέχιση και διάδοση στα παιδιά των εθίμων της εορτής του Λαζάρου. Οι Λαζαρίνες συμμετέχουν είτε ατομικά, είτε ομαδικά έχοντας καλάθια κατασκευασμένα με φυσικά υλικά και στολισμένα με φυσικά λουλούδια και τραγουδώντας ένα από τα παραδοσιακά κάλαντα της εορτής.

Σε όλα τα παιδιά προσφέρονται τα παραδοσιακά φιλέματα (καρύδια, αυγά, ξερά σύκα, καραμέλες), λαζαράκια (ψωμένια ανθρώπινα ομοιώματα) και ενθύμια συμμετοχής. Θα βραβευθούν τα τρία ωραιότερα καλάθια, τα τρία σπανιότερα- παραδοσιακά τραγούδια και οι τρεις καλύτερες συνολικές παρουσίες (καλάθι και τραγούδι).

Στη Θεσσαλία, όπως και στη Στερεά Ελλάδα, στη Μακεδονία, και στη Θράκη τα κάλαντα του Λαζάρου τα τραγουδούν μόνο κορίτσια , οι Λαζαρίνες.

Στολισμένες με ωραίες φορεσιές και κρατώντας καλάθια στολισμένα με λογής λογής ανοιξιάτικα λουλούδια γυρίζουν όλα τα σπίτια. Καθώς τελείται μέσα στην "καρδιά" της Άνοιξης πέρα από τα θρησκευτικά μηνύματα που μεταδίδει, συμβολίζει και την αναγέννηση της φύσης.

Οι Λαζαρίνες συμβολίζουν επίσης την αναγέννηση και συνέχιση της ίδιας της παραδοσιακής κοινωνίας. Είναι οι κοπέλες- μελλοντικές νύφες που θα αναλάβουν μέσα από το γάμο και την απόκτηση παιδιών να ανανεώσουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή κοινωνία.

Τα δε λαζαρινά κάλαντα περιέχουν τραγουδάκια ολιγόστιχα που αναφέρονται στο θρησκευτικό μήνυμα της εορτής και πάρα πολλά παινέματα, τραγούδια που εξυμνούν τα μέλη της οικογένειας (νοικοκύρης, νοικοκυρά, μικρό παιδί, παλικάρι, κοπέλα, αρραβωνιασμένοι, νιόπαντροι) αλλά και τα μέλη της παραδοσιακής κοινωνίας του χωριού (ιερέας, δάσκαλος, γεωργός, τσομπάνος).

Ο Μίνωας, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν γιος του Δία και της Ευρώπης και ο πρώτος βασιλιάς του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ήταν από τους πλέον σοφούς, που θέσπισε νόμους, και μάλιστα περιβεβλημένους με θεϊκή εντολή.

ΙΩΑΝΝΗΣ Κεφ. 9  31Oι Iουδαίοι, τότε, που ήταν μαζί της στο σπίτι και την παρηγορούσαν, όταν είδαν πως η Mαρία σηκώθηκε και βγήκε έξω βιαστικά, την ακολούθησαν νομίζοντας πως πηγαίνει στο μνήμα για να κλάψει εκεί. 32H Mαρία, λοιπόν, μόλις έφτασε εκεί που ήταν ο Iησούς, τον είδε κι έπεσε στα πόδια του λέγοντάς του: "Kύριε, αν ήσουν εδώ, δε θα πέθαινε ο αδελφός μου". 33Tότε ο Iησούς, καθώς την είδε να κλαίει και να κλαίνε επίσης και οι Iουδαίοι που είχαν έρθει μαζί της, συνταράχθηκε νιώθοντας βαθιά συγκίνηση, 34και είπε: "Πού τον έχετε θάψει;" Tου λένε: "Kύριε, έλα να δεις". 35O Iησούς δάκρυσε. 36Έλεγαν, λοιπόν, οι Iουδαίοι: "Δες πόσο τον αγαπούσε!" 37Mερικοί, πάλι, απ' αυτούς, είπαν: "Δεν μπορούσε άραγε, αυτός που άνοιξε τα μάτια του τυφλού, να κάνει κάτι και γι' αυτόν, ώστε να μην πεθάνει;"

   38O Iησούς τότε, βαθιά συγκινημένος πάλι, έρχεται στο μνήμα. Kαι ήταν αυτό ένα κοίλωμα, πάνω στο οποίο ήταν τοποθετημένη μια πέτρα. 39Λέει ο Iησούς: "Σηκώστε την πέτρα". Tου λέει τότε η Mάρθα, η αδελφή του πεθαμένου: "Kύριε, τώρα πια θα μυρίζει, γιατί είναι κιόλας η τέταρτη μέρα". 40Tης λέει ο Iησούς: "Δε σου είπα πως αν πιστέψεις θα δεις τη δόξα του Θεού;" 41Σήκωσαν, λοιπόν, την πέτρα από εκεί που βρισκόταν τοποθετημένος ο νεκρός. Tότε ο Iησούς σήκωσε τα μάτια του ψηλά και είπε: "Πατέρα, σ' ευχαριστώ που με άκουσες. 42Kι εγώ βέβαια το ξέρω πως με ακούς πάντοτε, αλλά το είπα για τον κόσμο που παραβρίσκεται εδώ, ώστε να πιστέψουν πως εσύ με απέστειλες". 

43Kι αφού τα είπε αυτά, φώναξε με δυνατή φωνή: "Λάζαρε, βγες έξω"! 44Bγήκε τότε ο πεθαμένος με τα πόδια και τα χέρια του δεμένα με πάνινες λουρίδες. Tο πρόσωπό του ήταν επίσης περιτυλιγμένο με ύφασμα. Tους λέει ο Iησούς: "Λύστε τον και αφήστε τον να περπατήσει".  ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΠΟΛΟΓΗΤΕΣ ΠΩΣ ΒΓΗΚΕ ΕΞΩ Ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΜΕ ΔΕΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΔΙΑ???ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ!!

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε" :ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΟΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ!!  ΒΡΗΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΘΕΤΩ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ!!ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ

Ζήτω το αφορισμένο 1821!

Πέρασαν πάνω από 185 χρόνια από την Επανάσταση του '21 και ακόμη και σήμερα μια σειρά από ήρωες και πρωταγωνιστές της εθνικής μας παλιγγενεσίας τούς βαραίνει ο αφορισμός του Γρηγορίου του Ε΄. Ο ίδιος αφορισμός βαραίνει και αυτήν την ίδια την Επανάσταση, την ανάσταση δηλαδή του Γένους.

Ο Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης, ο Σούτσος, ο Ρήγας, ο Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, οι Σουλιώτες και μια πλειάδα ακόμη από επώνυμα και ανώνυμα παλικάρια περιμένουν καρτερικά κάτω από το χώμα την άρση του αφορισμού τους. Ο φοβερός αφορισμός ήταν ένα τρομακτικό όπλο, πολύ συνηθισμένο και αποτελεσματικό μέσο για να κρατηθούν οι Ελληνες, υποτελείς και ραγιάδες στους Τούρκους για 400 χρόνια. Οι απλοϊκοί άνθρωποι περισσότερο έτρεμαν τον αφορισμό και από τον ίδιον το θάνατο. Ακόμη κι αυτός, ο χαλκέντερος και πολύπαθος Κολοκοτρώνης δεν άντεξε τον αφορισμό του Γρηγορίου του Ε΄ στα 1806. Οταν τον επόμενο χρόνο, στα 1807 βρέθηκε κουρσάρος πλέον στη Χαλκιδική, έστειλε ένα μήνυμα στον εξόριστο τότε, από τον σουλτάνο, στο Αγιον Ορος, Γρηγόριο τον Ε΄ που του 'γραφε ότι εκείνος τον κατάντησε έτσι: «Εσύ μου 'γραψες την προδοσία στο χαρτί αλλά εγώ θα σου τη γράψω στο κούτελο». Η απάντηση του πρώην αλλά και μελλοντικού Πατριάρχη ήταν ότι όλα έγιναν «κατά θείαν παραχώρησιν»!

Παρασιώπηση γεγονότων, συνειδητά ψέματα, διαστρέβλωση της αλήθειας και κατασκευασμένα γεγονότα συντέλεσαν, ώστε ακόμη και σήμερα να επικρατεί θολούρα και σύγχυση γύρω από πρόσωπα και γεγονότα. Για το ανύπαρκτο κρυφό σχολειό, έγραψα πριν 20 χρόνια ένα κείμενο που, μέρος του, λόγω του μεγέθους του, δημοσιεύτηκε στο «Ποντίκι» το 1987. Ακόμη και αυτός ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος σήκωσε, πριν μερικά χρόνια στη λαοσύναξη της Αθήνας για τις ταυτότητες, το ανύπαρκτο λάβαρο της Αγίας Λαύρας, που δήθεν σήκωσε ο Π.Π. Γερμανός κηρύσσοντας έτσι την Επανάσταση!

Εκεί κατέφυγαν αυτός και άλλοι προύχοντες «τεθορυβημένοι, τεταραγμένοι και κατεπτοημένοι» μέχρι να καθησυχάσουν τα πράγματα. Κούνια που τους κούναγε!...

Εχει δίκιο ο Γιάννης Σκαρίμπας σαν γράφει ότι, «ούτε η πανούκλα, ούτε η χολέρα έκαναν τόσο κακό στην ανθρωπότητα όσο η ιστορία», εννοώντας βέβαια τους πλαστογράφους και κιβδηλοποιούς της ιστορίας τοτινούς και τωρινούς.

O,τι εγκλήματα διέπραξαν οι συνεργάτες των Γερμανών, οι ταγματασφαλίτες κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής την ίδια και χειρότερη προδοτική και εγκληματική συμπεριφορά είχαν και οι εθελόδουλοι κοτζαμπάσηδες.

Το παραμύθι ότι στην Αγία Λαύρα υψώθηκε δήθεν το λάβαρο του '21 και άρχισε η Επανάσταση, ο Miller τη θεωρεί «παράδοσιν ποιητικήν». Ο Φιλήμων την αποκαλεί «παχυλόν ψεύδος». Ο Σπυρίδων Τρικούπης γράφει: «Ψευδής είναι η εν την Ελλάδι επικρατούσα ιδέα ότι εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της Ελληνικής Επανάστασης». Τέλος, ο Finley υποστηρίζει: «Επικρατεί γενική γνώμη στην Ελλάδα ότι φθάνοντας στη Μονή της Αγίας Λαύρας οι προύχοντες και οι δεσποτάδες κηρύξανε την επανάσταση. Αυτό δεν είναι σωστό. Επιδιώκανε να καθησυχάσουνε τις υποψίες των Τούρκων στα Καλάβρυτα και στη Βοστίτσα».

Αν όντως είχε ανυψωθεί το περίφημο λάβαρο της επανάστασης αυτό θα το μνημόνευε στα απομνημονεύματά του, που έγραψε λίγα χρόνια αργότερα, ο Π.Π. Γερμανός. Αν είχε έστω και ίχνος αλήθειας το ευφάνταστο αυτό μύθευμα, τότε και μόνον αυτή η πράξη του Π.Π. Γερμανού θα ξέπλενε όλα του τα ανομήματα και θα τον συγχωρούσαμε για όλες τις αθλιότητες που μέχρι τότε και αργότερα διέπραξε στη ζωή του. Αντίθετα, για τον Λεωνίδα του '21, δηλαδή τον Παπαφλέσσα, γράφει με εμπάθεια και φανερή περιφρόνηση στα απομνημονεύματά του: «Γρηγόριος τις, Δικαίος λεγόμενος, αλιτήριος, απατεών, εξωλέστατος και ασυνείδητος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τίνι τρόπω να ερεθίσει την ταραχήν(βλέπε Επανάσταση) του έθνους διά να πλουτίσει εκ των αρπαγών».

Από έγγραφα του γενικού αρχείου του κράτους που έφερε στην επιφάνεια ο Ε. Πρωτοψάλτης, αποδεικνύεται ότι το 1851 γίνεται πρώτη φορά λόγος για το λάβαρο και σε καμία περίπτωση δε θα το σήκωνε ένας παρακοιμώμενος των Τούρκων, τουρκοχριστιανός και τουρκολάτρης όπως ο Π.Π. Γερμανός, ο οποίος μόνο σε ένα πεδίο διέπρεψε, αυτό της τοκογλυφίας. Δάνειζε με βαρύτατο επιτόκιο (15%) ακόμη και σε μοναστήρια και εκκλησίες της δικαιοδοσίας του. Τύφλα να 'χουν όλοι οι σύγχρονοι Γούκοι. Αν και βαθύπλουτος, το όνομά του απουσιάζει απ' όλους τους εράνους που έγιναν για την Επανάσταση.

Ολα αυτά τα ασύστολα ψεύδη και τερατουργηματικά μυθεύματα κατασκευάστηκαν πολύ αργότερα για έναν και μόνο λόγο. Ηθελαν να κλέψουν τη δόξα του λαού, που ξυπόλυτος και πεινασμένος, σήκωσε το γιαταγάνι και το καριοφίλι και ελευθέρωσε την πατρίδα. Ο ανώτατος κλήρος και οι «αυθορμήτως υποκύψαντες στον τουρκικό ζυγό κοτζαμπάσηδες», κατέκλεψαν και διαμοίρασαν ό,τι οι αφορισμένοι ήρωες, επώνυμοι και ανώνυμοι, με το αίμα τους και τη ζωή τους ελευθέρωσαν.

Οι εθνικές γαίες, 7.000.000 περίπου στρέμματα και όλα τα κινητά πλούτη που άφησαν πίσω οι Τούρκοι, αντί να μοιραστούν στον εξαθλιωμένο και χειμαζόμενο λαό, τα σφετερίστηκαν ο ανώτατος κλήρος και οι απερίτμητοι Τούρκοι, όπως αποκαλούσε ο λαός τους κοτζαμπάσηδες. Ολοι αυτοί μπορεί να είχαν πλούτη, χωράφια και εξουσία αλλά τους έλειπε κάτι. Και αυτό ήταν η δόξα και η τιμή του λαού που απελευθέρωσε την πατρίδα. Ετσι, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της εποχής εκείνης, που βρίσκονταν στα χέρια του ανώτατου κλήρου και των προυχόντων, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα και συμβαίνει ακόμη και σήμερα, άρχισαν να κατασκευάζουν γεγονότα και ανύπαρκτους ηρωισμούς του σιναφιού τους. Μ' αυτόν τον τρόπο γεννήθηκαν κρυφά σχολεία, λάβαρα της Αγίας Λαύρας και άλλα ψευδολογήματα, που μαζί με την απόκρυψη πραγματικών γεγονότων, μετέτρεψαν προδότες σε ήρωες και καθιέρωσαν ως ηρωικά γεγονότα μυθοπλασίες ευφάνταστων απατεώνων. Το εθνικοαπελευθερωτικό μέρος της Επανάστασης πέτυχε αλλά το κοινωνικό της σκέλος απέτυχε παταγωδώς. Η αγροτιά, ο λαός δηλαδή συνέχισε να παραμένει νηστικός, άκληρος, ρακένδυτος και ανέστιος.

Οποιος έχει διαβάσει το χυδαίο και κατάπτυστο κείμενο του αφορισμού της Επανάστασης που υπέγραψε ο Γρηγόριος ο Ε΄ και 22 ακόμη Μητροπολίτες, αρρώστησε από αηδία και φρίκη. Ακόμη και σήμερα, όχι μόνον επιχειρείται από πολλούς να δικαιολογηθεί με αστεία επιχειρήματα η φρικιαστική ενέργεια του αφορισμού της Επανάστασης, που ράγιζε και πέτρες ακόμη, αλλά και γίνεται προσπάθεια να εμφανισθεί ο Γρηγόριος ο Ε΄ ως δήθεν ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Τα γεγονότα όμως, καθώς και οι πρωταγωνιστές της Επανάστασης τους διαψεύδουν.

Το 1805, όταν οι Αγγλοι απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη, ο Γρηγόριος ο Ε΄ όχι μόνο μίσθωσε 3.000 εργάτες, αλλά και, όπως γράφει ο Mendelson, «μετέσχε μετά ζήλου των οχυρωματικών εργασιών, ορύσσων ο ίδιος ιδίοις χερσίν ώστε να επισύρει και αυτού του Σουλτάνου την ευμενή προσοχή».

Παραμονές της Επανάστασης, ο Υψηλάντης έγραψε στους φιλικούς στην Κωνσταντινούπολη: «Προς τούτους μη δώσετε πίστιν, μήτε εις τον αγιώτατον, ασκητικώτατον και φιλογενέστατον καλόγηρον (τον Πατριάρχην), ούτε εις τους στενούς φίλους αυτού».

Επίσης, ο Κολοκοτρώνης, όχι μόνον έστειλε από τη Χαλκιδική την παραπάνω επιστολή στον Γρηγόριο τον Ε΄, αλλά και το 1833, σε ομιλία του σε φοιτητές στην Πνύκα, αναφέρθηκε με πικρία και απέχθεια σ' αυτόν.

Ο ανώτερος κλήρος και το μακρύ φοροεισπρακτικό χέρι της τουρκικής διοίκησης, «τεθορυβημένοι, τεταραγμένοι και κατεπτοημένοι» έκαναν το παν για να μην εκραγεί η Επανάσταση. Και όταν αυτή άναψε για καλά σύρθηκαν και εκείνοι εκόντες άκοντες. Αν ήταν δε στο χέρι τους, ακόμη θα είμασταν σκλάβοι στους Τούρκους. Στην προσπάθειά τους να καταπνίξουν την Επανάσταση, έξαρχοι του Πατριαρχείου περιέτρεχαν την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και κάθε Κυριακή αφόριζαν στις εκκλησίες αλλά και στα τζαμιά κάθε έναν που σήκωνε το γιαταγάνι και το τουφέκι εναντίον των Τούρκων και με γελοία φληναφήματα, όπως: «... Ας μην χάσωμεν διά μίαν ψευδήν και ανύπαρκτον τάχα ελευθερίαν του παρόντος βίου, τας αμαράντους στεφάνους αιωνίου μακαριότητας» ή «... Ελευθερία εν τω ουρανώ και υποταγή επί της γης»,κρατούσαν τον λαό ραγιά και υποτελή των Τούρκων.

Ενας άλλος δεσπότης, ο Πορφύριος της Αρτας, όχι μόνον αφόρισε τους Σουλιώτες αλλά στρατολόγησε και 500 αγρότες, τους όπλισε και τους έστειλε να πολεμήσουν εναντίον των Σουλιωτών. Ο δε μητροπολίτης Πάργας Ιγνάτιος απειλούσε με αφορισμό τους Αρτινούς εάν προσέτρεχαν σε βοήθεια των Σουλιωτών.

Μετά από όλα αυτά, απορεί κανείς πώς πέτυχε η Επανάσταση, η οποία ήταν έργο, με πρωτεργάτη τη Φιλική Εταιρεία και εθνεγέρτη τον Παπαφλέσσα, μονάχα του ΛΑΟΥ που ο Π.Π. Γερμανός αποκαλούσε «χυδαίο, απαίδευτο, άπειρο, φτωχό, ποταπό, που ...κατήντησε εις αχαλίνωτον ενθουσιασμόν».

Εχοντας υπ' όψιν όλα τα παραπάνω, αλλά και μύριες άλλες αθλιότητες και προδοσίες του ανώτατου κλήρου και των μισητών κοτζαμπάσηδων, των χριστιανών πασάδων, όπως ήταν πιο γνωστοί, ο «Σύλλογος Ελλήνων Επιστημόνων Σουηδίας» απέστειλε τον Μάρτιο του 1982 υπόμνημα στον τότε πρωθυπουργό, Ανδρέα Παπανδρέου, και τον καλούσε να ενεργήσει τα δέοντα ώστε η Εκκλησία της Ελλάδος να άρει τον αφορισμό της Επανάστασης του '21 και να ζητήσει συγγνώμη από τους αφορισμένους μυστακοφόρους του αγώνα.

Το υπόμνημα αυτό δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του πρωθυπουργού, όπως μας διαβεβαίωσε μερικά χρόνια μετά ο ίδιος αλλά και η διευθύντρια του γραφείου του κα Αγγέλα Κοκκόλα.

Απ' ό,τι διαφαίνεται οι αφορισμένοι του αγώνα, για πολλά χρόνια δυστυχώς ακόμη, θα περιμένουν ανειρήνευτοι τη δικαίωσή τους.

Ζήτω ο «αλιτήριος, ο απατεών, ο εξωλέστατος και ο ασυνείδητος» Παπαφλέσσας!

Ζήτω τα αφορισμένα μυστακοφόρα παλικάρια του '21!

Ζήτω «ο χυδαίος, ο απαίδευτος, ο άπειρος, ο φτωχός, ο ποταπός λαός ...που κατήντησε εις αχαλίνωτον ενθουσιασμόν»!

 ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ E' ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΥΨΗΛΑΝΤΗ: ΕΝΑΣ ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ «ΕΝ ΟΧΕΤΟΙΣ ΔΑΚΡΥΩΝ» (Μέρος Α )

 

*Ο ανδριάντας του Γρηγορίου Ε' στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών!!ΦΤΥΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ!!!

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

Την Κυριακή 13 Μαρτίου του 1821, σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Γρηγόριος ο Ε', εκφωνεί επισήμως τον αφορισμό των δύο εμφανιζόμενων πρωταγωνιστών της ελληνικής εξέγερσης στη Μολδοβλαχία: Του αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας, Αλέξανδρου Υψηλάντη και του συνεργάτη του Μιχαήλ (Βόδα) Σούτσου, Ηγεμόνα της Μολδαβίας. 

Αν η επαναστατική προκήρυξη του Υψηλάντη, «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», διεκδικεί την διάκριση του πρώτου και πλέον προοδευτικού μανιφέστου της μεταναπολεόντειας εποχής, ο αφορισμός του διακινητή της και όσων των ακολουθούσαν, αποτελεί εκ πρώτης όψεως το άκρως αντίθετό του: Έναν κατάπτυστο ύμνο στο ραγιαδισμό και την εθελοδουλία.

Συντεταγμένος στις 11 Μαρτίου του '21, ο αφορισμός εμφανίζεται έκτοτε, ως τεκμήριο του αντιδραστικού ρόλου της Εκκλησίας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, αλλά και αργότερα. Οι κατήγοροι του Γρηγορίου ωστόσο, είτε αγνοούν, είτε ηθελημένα αποσιωπούν, πως την απόφαση για αφορισμό δεν την έλαβε κάποιος συνειδητά αντεπαναστάτης Πατριάρχης, αλλά ένα Σώμα εβδομήντα δύο εκπροσώπων της Ρωμιοσύνης της Κωνσταντινούπολης - ιερείς, πολιτικοί, αρχιτεχνίτες - αρκετοί εκ των οποίων ήσαν μυημένοι στο επαναστατικό εγχείρημα. Και σχεδόν πάντα, την ίδια ώρα που ο Γρηγόριος απαγχονίζεται εκ νέου από τους ομοφύλους του, αποσιωπείται όλο το κρίσιμο παρασκήνιο, που έκανε τον ίδιο τον Υψηλάντη να μιλά για «το άγιο αίμα του Πατριάρχη» μετά απ' τον απαγχονισμό του. 

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τις μέχρι τώρα εξιστορήσεις μας, γνωρίζουνε, το πώς η επαναστατική προπαγάνδα της Φιλικής Εταιρείας, βασίστηκε στην χίμαιρα της «ρωσικής επέμβασης» - και όσοι διαβάσουν το επερχόμενο αφιέρωμά μας στο «μύθο του Κρυφού Σχολειού», θα δούνε αναλυτικά, το πώς χρησιμοποιήθηκε ο όρος «σχολείο», ή «ελληνομουσείο», ως κωδικός για την ίδρυση των κατά τόπους Εφοριών της επαναστατικής Οργάνωσης. Όλα αυτά, μετά την 1^η Μαρτίου 1821 μοιάζουν παρελθόν, και καταρρέουν μπροστά στις διαβεβαιώσεις του ρώσου πρέσβη βαρώνου Στρογγανώφ, πως η Ρωσία καταδικάζει απερίφραστα το Κίνημα του Υψηλάντη. Τις συνέπειες της αποκάλυψης αυτής, μπορεί κανείς να εικάσει. Απ' όσους έζησαν από κοντά ωστόσο, τις εσωτερικές διεργασίες στην ελληνική κοινότητα της Πόλης και τις δραματικές ώρες που χώρισαν την ελπίδα από την συντριβή, ελάχιστοι θέλησαν να μιλήσουν αναλυτικά. Ας προσπαθήσουμε να τις σκιαγραφήσουμε, με βάση το υπάρχον υλικό ...

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο Ε': Ο ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΣ 

ΑΛΛΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ

Όταν ο Δημητσανίτης Γρηγόριος ο Ε', κατά κόσμον Γεωργάκης Αγγελόπουλος, αναλάμβανε στα 47 του χρόνια την Πατριαρχία της Κωνσταντινούπολης και την τυπική εθναρχία στο πλαίσιο του οθωμανικού βασιλείου, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τα διλήμματα που θα είχε να αντιμετωπίσει αργότερα. Παρά ταύτα, ακόμα και στα 1797, τα σύννεφα του νεωτερισμού είχαν ήδη ταράξει τον μικρόκοσμο του Πατριαρχείου: Βασικότερο πολιτικοθρησκευτικό ζήτημα που είχε να αντιμετωπίσει, ήταν αναμφίβολα ο απόηχος της γαλλικής επανάστασης, με τις φιλελεύθερες ιδέες της, αλλά και την αθεΐα της και τις αντικληρικαλικές της μυστικές εταιρείες. Δεύτερο ζήτημα, οπωσδήποτε συνδεδεμένο με το πρώτο, ήσαν οι προοπτικές του ίδιου του Γένους, εντός της επικράτειας του Σουλτάνου.

Ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1768-1774, που έληξε με την Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, απελευθέρωσε όλες εκείνες τις δυνάμεις της Ρωμιοσύνης, που ανδρώνονταν σταδιακά, εγκλωβισμένες επί αιώνες στο κέλυφος της υποταγής. Η Ρωσία έγινε ο εγγυητής των δικαιωμάτων των ορθοδόξων χριστιανών, απελευθερώθηκε η ελληνική ναυτιλία, το εμπόριο - και άρα και η παιδεία - με αποτέλεσμα να έρθουν σε επαφή κομμάτια του Γένους που πρωτύτερα ενδεχομένως να αγνοούσαν το ένα την ύπαρξη του άλλου. Ένας χάρτης κράτους ελληνικού, σταδιακά σχηματιζόταν στις συνειδήσεις των μορφωμένων Ρωμιών και δύο δρόμοι έμοιαζαν να φτάνουν ως αυτόν: Ο ένας ήταν ο δρόμος της καταφυγής στα όπλα, με την βοήθεια μιας ξένης δύναμης. Ο άλλος ήταν ο δρόμος της επιδίωξης μιας ισονομίας στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που θα έφερνε τους Έλληνες στα ανώτατα αξιώματά της, ως ισότιμους υπηκόους της. Ο πρώτος δρόμος, είναι ο δρόμος που ακολουθεί ο Ρήγας, ο πρώην γραμματικός του Φαναριώτη ηγεμόνα, Νικολάου Μαυρογένη. Ο δεύτερος δρόμος, είναι ο δρόμος που ακολουθούν οι Φαναριώτες, συμβιβασμένοι ως τα τότε με την δουλεία τους ως αξιωματούχοι του Σουλτάνου, αλλά με αναπτερωμένο το ηθικό. Η προοπτική της εκ των έσω άλωσης της Αυτοκρατορίας, θα ενταφιασθεί ιστορικά το 1807, με την ανατροπή του Σελήμ του Γ' - του πλέον φιλελεύθερου Σουλτάνου που είχε περάσει απ' το τιμόνι της - πριμοδοτώντας την επαναστατική εκδοχή του ελληνικού σεναρίου.

*Ο Γρηγόριος Ε΄. Τοιχογραφία Ιεράς Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου. 

Έργο Ιωάννου Τσολάκου.

Ο Γρηγόριος, όπως και οι υπόλοιποι Πατριάρχες, ανεβαίνει στον θρόνο του ως προστατευόμενος μιας φαναριώτικης φαμίλιας και στο πλαίσιο ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού. Προστάτης του είναι ο Κωνσταντίνος Χατζερής - κι η άνοδός του δείχνει να σηματοδοτεί την ανάδυση μιας «ρωσίζουσας» φατρίας στο χώρο του Φαναρίου, με επικεφαλής τους Υψηλάντηδες και τους Μουρούζηδες, ενάντια στην γαλλίζουσα φατρία των Σούτσων. 

*Η "Απόλογία Χριστιανική" του Αθανασίου του Παρίου

Με προφανή εντολή των Φαναριωτών πολιτικών, ο Γρηγόριος θα συνδράμει τις προσπάθειές τους για απόκρουση της ναπολεόντειας επιρροής στην Ανατολή, εκδίδοντας λογοκριμένη επί το ηπιότερο, την «Χριστιανική Απολογία» του αντιδραστικού μυστικιστή Αθανάσιου Πάριου, επιτρέποντας στην Κωνσταντινούπολη την έκδοση της «Πατρικής Διδασκαλίας» - ενός εξόχως αντεπαναστατικού συγγράμματος με δηλούμενο συγγραφέα του τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων - και αφ' ετέρου με πατριαρχική εγκύκλιο του 1797, στην οποία καλεί τους Επτανησίους να στραφούν ενάντια στους Γάλλους. Η επιβράβευση της αντιγαλλικής στάσης των Ιονίων, θα ήταν όμως, «να απολαύσουν της ελευθερίας και των αρχαίων προνομίων των» και να διαλέξουν οι ίδιοι την διοίκησή τους, με την εγγύηση του Σουλτάνου. Οι φαινομενικά αντεπαναστατικές, αλλά συντονισμένες κινήσεις του Φαναρίου, κατορθώνουν να εγκαθιδρύσουν το πρώτο ελληνικό κράτος στη νεώτερη Ιστορία: Την μονίμως αγνοούμενη, Επτανήσιο Πολιτεία, με την μικρή, επτάχρονη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πορεία.

Αυταρχικός και πείσμων ο Γρηγόριος, θα υπερβεί με τον αντι-γαλλικό του ζήλο τα όρια των εντολέων του, δημιουργώντας παρεξηγήσεις και αντιδράσεις. Η «ρωσική» φατρία θα τον αντικαταστήσει στα 1799 με τον Νεόφυτο Ζ' - και ο Γρηγόριος θα αποσυρθεί στο Άγιο Όρος. Ο Νεόφυτος θα πέσει και πάλι από μηχανορραφίες των Σούτσων, για να έρθει στη θέση του ο Καλλίνικος Δ', για να πέσει κι αυτός στη συνέχεια, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα συμμαχήσει με την Γαλλία, ενάντια στον συνασπισμό Αγγλίας-Ρωσίας. Στα πράγματα έρχονται τότε οι «γαλλίζοντες» Σούτσοι, οι οποίοι θα ξεχάσουν την παλαιότερη αντιπαράθεσή τους με τον Γρηγόριο (η οποία φυσικά, δεν ήταν προσωπική, αλλά αντιπαράθεση συμφερόντων) και θα τον επαναφέρουν στο προσκήνιο στα 1806. Το Πατριαρχείο, θα ευθυγραμμιστεί με την νέα κατάσταση - και τα συγγράμματα ή οι εγκύκλιοι κατά των «αθέων Γάλλων» και των ανατρεπτικών ιδεών, θα δώσουν την θέση τους σε ένα σύγγραμμα, που εκδίδεται από το Πατριαρχείο προς χρήσιν των μαθητών των ελληνικών σχολείων, με δέκα σελίδες αναλυτικό αφιέρωμα ...στη Γαλλική Επανάσταση!

*Από τις εκδόσεις του Πατριαρχείου 1808

Στα 1807, η Επτανήσιος Πολιτεία δέχεται την επίθεση του Αλή Πασά - και ο επικεφαλής της Πολιτείας, Ιωάννης Καποδίστριας, καλεί τους έλληνες οπλαρχηγούς προς υπεράσπισή της. Σύμφωνα με έγκυρες μαρτυρίες, ο Καποδίστριας στην Λευκάδα υπόσχεται την στήριξη της Ρωσίας σε εξέγερση των Ελλήνων το επόμενο έτος - και οι αρματολοί ορκίζονται από τον Μητροπολίτη Άρτας, Ιγνάτιο, να ξεκινήσουνε του χρόνου την επανάσταση από το Καστρί, στους πρόποδες του Ολύμπου. Καθώς οι μάχες των ευρωπαίων ηγεμόνων εναντίων του Ναπολέοντα συνεχίζονται, η Ρωσία εισβάλει στη Μολδαβία. Είναι η ώρα του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, πατέρα του Αλέξανδρου, ν' αυτομολήσει στη Ρωσία.

Η συμμαχία Ναπολέοντα και Σουλτάνου, δεν έμελε να κρατήσει για πολύ. Το ίδιο άλλωστε και οι ελπίδες των Ελλήνων. Η συνθήκη του Τιλσίτ στα 1807, ματαιώνει τις υποσχέσεις του Καποδίστρια για ελληνική εξέγερση στη Θεσσαλία. Και όσοι πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις των Ρώσων, το πλήρωσαν για μία ακόμη φορά ακριβά.  

*Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης

Γράφει σχετικά ο γραμματέας του Δημητρίου Υψηλάντη, Ιωάννης Φιλήμων: «Ο Σινιάβιν, ναύαρχος του ρωσσικού στόλου, καταστρέφει εκείνον των Τούρκων κατά το Αιγαίον, οι δε Έλληνες θεωρούσαν ήδη την προωρισμένην ώραν της σωτηρίας των από την μάστιγαν της οθωμανικής τυραννίας. Τι απολαμβάνουν όμως, ενώ η μεταξύ της Γαλλίας και Ρωσσίας ειρήνη του Τιλσίτ, αφήσασα ήσυχον την Ήπειρον επέφερε την ανακωχήν της Σλαβοΐας (12/08/1807); Οι Τούρκοι εκδικούνται την προς τους Ρώσσους αφοσίωσιν τούτων. Σφάζονται και άλλοι και ο γηραιός Αλέξανδρος Υψηλάντης, πατήρ του επαναστάτου Κωνσταντίνου και αρπάζονται αι περιουσίαι διαφόρων εις την Στερεάν προ πάντων».

Η λήξη της γαλλο-ρωσικής συμμαχίας, οδηγεί στην νέα έξωση του Γρηγορίου από τον πατριαρχικό θρόνο και των «γαλλιζόντων» Φαναριωτών απ' τα αξιώματα της Αυτοκρατορίας. Ο ηγέτης της «γαλλίζουσας» μερίδας Αλέξανδρος Μ. Σούτσος καρατομείται και οι «ρωσίζοντες» επανέρχονται στις πρότερες θέσεις τους. Επωφελείται και πάλι ο Καλλίνικος ο Ε', ο οποίος καταλαμβάνει το θρόνο δίνοντας ένα γερό μπαξίσι στον μεγάλο βεζύρη. Η εξέγερση των Γενιτσάρων στα 1807 θα ρίξει τον ήπιο σουλτάνο Σελήμ Γ' και θα ματαιώσει τις ελπίδες για συνδιαχείριση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους χριστιανούς. Στον πατριαρχικό θρόνο ανεβαίνει ο Ιερεμίας ο Δ' από την Κρήτη, ένας αγράμματος ιεράρχης, ο οποίος, έχοντας τουλάχιστον συναίσθηση της αδυναμίας του, στηρίζει ιδιαίτερα την παιδεία. Η σύναψη της ρωσο-τουρκικής συνθήκης ειρήνης του Βουκουρεστίου το 1812, οδηγεί τους «ρωσίζοντες» βασικούς διαπραγματευτές της Πύλης, Παναγιώτη και Δημήτριο Μουρούζη, στον θάνατο δι' αποκεφαλισμού. Στα 1813, πέφτει ο Ιερεμίας και ανεβαίνει στο θρόνο ο Κύριλλος ο ΣΤ', για να πέσει μετά από πέντε χρόνια, προς όφελος του Γρηγόριου.

 *Ο Ανδριάντας του Κυρίλλου ΣΤ΄ στην Νέα Ορεστιάδα

Λίγο πριν χριστεί για τρίτη και τελευταία φορά Πατριάρχης, ο Γρηγόριος θα δεχθεί στο ασκητικό του κελί στο Άγιο Όρος, την επίσκεψη του κορυφαίου Φιλικού, Ιωάννη Φαρμάκη, ο οποίος θα τον «κατηχήσει» στην Φιλική Εταιρεία, σύμφωνα με την διήγηση του Ξάνθου: «Περί τα μέσα του 1818 (ενώ ο Γρηγόριος Ε, ως εξόριστος, βρισκόταν στον Άθωνα) μεταβάς εις Άγιον Όρος ο Ιωάννης Φαρμάκης ανεκοίνωσεν εις τον Πατριάρχην τα της Φιλικής Εταιρείας. Ακούσας ο Πατριάρχης έδειξε ευθύς ζωηρότατον ενθουσιασμόν υπέρ του πνεύματος αυτής. Όταν ανέπτυξεν κατήχησιν και εζήτησεν Όρκον, ο Πατριάρχης ηρνήθη ειπών: εμένα μ' έχετε που μ' έχετε και υπέδειξε ότι δεν ηδύνατο να ορκισθή ως κληρικός και ότι τοιούτος όρκος ηδύνατο να βλάψη».

Ο ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΙΚΟΙ

Ο Γρηγόριος αρνείται να δώσει τον όρκο της μύησης στους Φιλικούς, αν και δέχεται την «κατήχησή» τους, που στην περίπτωσή του λαμβάνει χαρακτήρα απλής ενημέρωσης. Είναι σαφές πως ο ίδιος δεν έχει εμπιστοσύνη στους τρεις άσημους εμπόρους της Οδησσού - και δεν είναι ο μόνος. Δεν τους αποθαρρύνει ωστόσο. Δηλώνει σύμφωνος με τον τελικό προορισμό, αν και όχι κατ' ανάγκην με το όχημα. Άλλωστε, ο όρκος των Φιλικών, περιλαμβάνει και την υπακοή στην άγνωστη «Υπέρτατη Αρχή», μια υπακοή που φθάνει μέχρι και της υποχρέωσης δολοφονίας ενός αποστάτη, κι ο Πατριάρχης δεν είναι διατεθειμένος να δώσει όρκο υπακοής σε κάποιον άγνωστο.

Τρία χρόνια κρατά η ηγεσία της Εκκλησίας το τετρασφράγιστο μυστικό στα συρτάρια της, χωρίς να το αποκαλύψει. Θα το μάθουν αργότερα και άλλοι δύο Πατριάρχες: Ο ένας είναι ο Πολύκαρπος Ιεροσολύμων, ο οποίος θα ενημερωθεί από τον Περραιβό κατ' εντολήν του Παπαφλέσα. Ο άλλος, είναι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, Θεόφιλος Β', ο οποίος θα υψώσει και την σημαία της Επανάστασης στην πατρογενέθλια γη του, την Πάτμο.

*Η σφραγιδα της Φιλικής Εταιρείας

Η εικόνα της Φιλικής Εταιρείας, θ' αλλάξει για τον Γρηγόριο, όπως και για το Φανάρι εν γένει, όταν θα μαθευτεί στα μέσα του 1819, πως επικεφαλής της Οργάνωσης, έχει ταχθεί ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Την εικόνα αυτή, περιγράφει παραστατικά, ο αδελφός του Αρχηγού, Νικόλαος, αναφερόμενος σε σχετική ενημερωτική επιστολή του Υψηλάντη, που επεδείκνυαν τα μέλη της Φιλικής στους έλληνες αξιωματούχους: « ...γίνηκε γνωστή σε όλους τους Έλληνες και ίσως ακόμη σε όλη την Κωνσταντινούπολη. Από το κύρος αυτής της επιστολής, αμέσως, ο Κωστάκης Μουρούζης, ο Χαντζερής, ο γραμματεύς του Πατριάρχου, αρκετοί επίσκοποι, όπως ο Εφέσου, ο Φιλιππουπόλεως κλπ, έσπευσαν να λάβουν μέρος. Και αργότερα, μετά την επικοινωνία του γραμματέως, ο ίδιος ο πατριάρχης μ' έναν ατελείωτο αριθμό άλλων φαναριωτών εξεδήλωσαν μεγάλη διάθεση να γίνουν μέλη. Είναι μία απόδειξις ότι, αν μέχρι τότε όλοι αυτοί οι κύριοι δεν είχαν γίνει εταιρισταί, ήταν από το φόβο μήπως προδοθούν, αλλά μια και έμαθαν ότι μία προσωπικότης τόσο διακεκριμένη, όπως ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ήταν ο πρώτος διευθυντής της Εταιρείας, είναι ολοφάνερο ότι τίποτε δεν τους εμπόδιζε να εταιρισθούν. Η οικογένεια Υψηλάντη φυλάει επιμελώς την αλληλογραφία και τα ντοκουμέντα μερικών απ' αυτούς τους κυρίους, που μπορούν να επιβεβαιώσουν την πιστότητα της επιχειρήσεώς τους. Ως προς την ύπαρξη μιας επιστολής σαν αυτήν του Αλέξανδρου Υψηλάντη, εκτός από τη μαρτυρία των Εφόρων της Κωνσταντινουπόλεως, επικαλούμαι ακόμη τη μαρτυρία του Γαβριήλ Κατρακάζη, ακολούθου τότε της ρωσικής πρεσβείας. Μόλις είδε την υπογραφή του Αλ. Υψηλάντη στην επιστολή, πήρε τέτοιο φόβο, που δεν τόλμησε επί δύο μήνες να βγει από το σπίτι του. Και επί του θέματος αυτού (μια και αγνοούσε όλα όσα είχαν διαδραματιστεί στην Πετρούπολη) είχε γράψει στον Αλ. Υψηλάντη ότι βρισκόταν σε πλάνη, ότι εξετίθετο άσχημα μ' αυτά, ότι δεν έπρεπε ν' αφήνει ν' άγεται από αγύρτες».

Βεβαίως, θα ήταν άστοχο να λάβει κανείς τοις μετρητοίς, την διαβεβαίωση του Νικολάου Υψηλάντη, πως ο μεγάλος δραγουμάνος της Πύλης, Κωνσταντίνος Μουρούζης, ή ο Πατριάρχης Γρηγόριος, ήσαν μέλη της Εταιρείας, με τις ίδιες υποχρεώσεις των απλών μελών. Αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε, είναι πως μεγάλη μερίδα του Φαναρίου, (μεταξύ της οποίας και ο ίδιος ο Πατριάρχης), δηλώνει πως συμπαρατάσσεται με τον Υψηλάντη και πως συμμετέχει, με διαφορετικό βαθμό ενθουσιασμού, στο επαναστατικό εγχείρημα με την βασική του προϋπόθεση: Την συμπαράσταση της γνωστής-άγνωστης «Μεγάλης Δυνάμεως».

Ο Γρηγόριος βεβαίως, δεν συγκαταλέγεται στους φύσει ενθουσιώδεις ρομαντικούς που θα έσπευδαν να πλαισιώσουν το μεγάλο εγχείρημα. Είναι ήδη σε βαθύ γήρας (οι πλέον συντηρητικές εκτιμήσεις τον θέλουν στα 70, ενώ ο ίδιος δηλώνει πλέον των 90 ετών κατά την ανάκρισή του) και έχει ζήσει το κίνημα του Κατσώνη, τα Ορλωφικά, την κατάληξη της προσπάθειας του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, όταν επικεφαλής 3400 Ελλήνων συμπαρατάχθηκε με τον Τσάρο. Η προσπάθεια του γιού του τελευταίου, δείχνει βεβαίως πιο σοβαρή, δείχνει να διακλαδώνεται παντού και να φθάνει μέχρι τον Καποδίστρια, αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ...

 Αν ο Γρηγόριος κάνει ορισμένα δειλά βήματα προς την κατεύθυνση της Φιλικής Εταιρείας, η Εταιρεία κάνει πολύ περισσότερα προς την κατεύθυνση του Πατριαρχείου. Κλειδί στην όλη διελκυνστίδα, είναι οι δύο από τους τέσσερις Εφόρους της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη: Πρόκειται για τον  Μεγάλο Γραμματικό του Πατριάρχη, Γεώργιο Αφθονίδη, ο οποίος λαμβάνει ενθουσιωδώς μέρος στο συντονισμό της επαναστατικής προετοιμασίας στην Ελλάδα και τη Μολδοβλαχία και για τον λόγιο Νικόλαο Λογάδη, υπεύθυνο έκδοσης της «Κιβωτού της Ελληνικής Γλώσσας» - του Λεξικού των ελληνικών που ξεκίνησε να εκδίδει το Πατριαρχείο στο τυπογραφείο του. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του ταμία της Φιλικής Εταιρείας, Παναγιώτη Σέκερη, σε επιστολή του προς τον συναρχηγό της Οργάνωσης, Αντώνιο Κομιζόπουλο:« ...Σας πληροφορώ ότι εδώ εδιωρίσθησαν έφοροι δύο εκ των ελλογίμων ο Διδάσκαλος Ν. Λογάδης και ο μέγας γραμματικός του Πατριάρχου Ι. Ελευθεριάδης (σ.σ. πρόκειται για τον Γ. Αφθονίδη) και δύο εκ των εμπόρων, ο Βελισσάριος Διογενίδης και ο Π. Σέκερης. Προς αυτούς είναι αναγκαίον ένα γράμμα. Και αν αποφασισθή να τους σταλθή, ή αν ήλθε κανένα εις χείρας σας, να τους το στείλετε μέσον του αδελφού σας γραφέως. Με ανυπομονησίαν προσμένομεν να ιδούμεν επιτυχίαν του Θωμαΐδους (προς τον οποίον παρακαλώ να στείλετε την έσωθεν γραφήν μου) εις την οποίαν φαίνεται ότι θέλει σταθή όλη η βάσις». (σ.σ.: «Θωμαΐδης» είναι το επαναστατικό ψευδώνυμο του Ξάνθου).

Στην τελευταία φάση εκδήλωσης του επαναστατικού σχεδιασμού, ο Υψηλάντης αναπροσαρμόζει την Εφορία της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, αντικαθιστώντας την αρχική τετράδα με τους τότε μεγαλεμπόρους, Κυριάκο Κουμπάρη, Σπυρίδωνα Μαύρο και Ιωάννη Μπάρμπη. Στο στάδιο αυτό, η Εφορία παίζει κυρίως ρόλο χρηματοδότη, καθώς απέρριψε μια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη πτυχή του ανατρεπτικού εγχειρήματος που αφορούσε την Πόλη. Πρόκειται για το λεγόμενο «Μερικόν περί Κωνσταντινουπόλεως σχέδιον», ένα εξωφρενικά παράτολμο σενάριο, που προέβλεπε την κήρυξη της Επανάστασης από τον Γρηγόριο, πυρπόληση του τουρκικού στόλου και εξέγερση των Ρωμιών της Πόλης. Ο Φιλήμων αναφέρει πως οι αρχικοί υπερφίαλοι σχεδιασμοί περιορίστηκαν στην απλή πυρπόληση του τουρκικού στόλου, για να ματαιωθεί και αυτό το εγχείρημα, κατόπιν διαμαρτυριών των Εφόρων της Πόλης πως είναι τελείως ανέφικτο.

ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ «ΜΕΡΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΣΧΕΔΙΟ» - ΟΙ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΙΑ «ΣΥΝΕΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ».

«Δια να ενωθώσι όλοι οι ημέτεροι ομογενείς με ημάς, όσον τάχος, ο Ναύαρχος, καθ' ην ώραν κυριεύση τον στόλον, αμέσως πρέπει να στείλη έναν άνθρωπον με γράμμα εις τον Πατριάρχην, διαλαμβάνον, ότι η ζωή του κοινού λαού και η σωτηρία του ήρτηται από αυτόν, και ας εκλέξη, η να αποθάνη από τους ασεβείς εις την επανάστασιν, ή δια την παρακοήν να καή αυτός και το ποίμνιόν του μετά των αλλοφύλων, εάν δεν ενδώσουν αυτοί και υποταχθούν. Λοιπόν, Σε διωρίζομεν (να τον λέγη) να στείλης πανταχόσε της πόλεως ιερωμένους και λαϊκούς, καθ' ους ηξεύρεις τρόπους η Παναγιότης σου, τον μεν εκλεκτόν λαόν να διεγείρης, τους δε ασεβείς να εκφοβίσης κηρύττων ότι, εάν δεν ησυχάσουν και παραιτήσουν τα όπλα, θέλουν χαθή κατά κράτος ...»

Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο στο συγκεκριμένο αυτό τεκμήριο, η γνησιότητα του οποίου έχει βασίμως αμφισβητηθεί. Σίγουρο είναι ωστόσο, πως ο Υψηλάντης επέμενε τουλάχιστον στην πυρπόληση του οθωμανικού στόλου, παρακινημένος πιθανότατα από φανταστικές πληροφορίες που έφταναν μέχρις αυτόν και πως έφθασε μέχρι του σημείου να απειλήσει και με παραίτηση, εάν δεν έβλεπε τους Φιλικούς της Πόλης να κινητοποιούνται δραστικά. Οι Έφοροι της Κωνσταντινούπολης ωστόσο, ζήτησαν οικονομική βοήθεια από Οδησσό και Μόσχα, όπως επίσης και την αποστολή τριών εμπειροπόλεμων πολεμάρχων - δύο της ξηράς και έναν θαλασσόλυκο. Την εντιμότητα των προθέσεών τους είναι δύσκολο να την αμφισβητήσουμε, καθώς το αδύνατο του εγχειρήματος πιστοποίησε ακόμα και ο ριψοκίνδυνος Παπαφλέσας, όπως και ο έμπειρος Χριστόφορος Περραιβός, που απεστάλη ειδικά για τον λόγο αυτό στην Κωνσταντινούπολη. Σε κάθε περίπτωση, η προδοσία του μυστικού της Εταιρείας που έγινε στις αρχές του '21, ματαίωσε οριστικά κάθε κινητοποίηση στην Πόλη, καθώς πλέον, οι οθωμανικές αρχές είχαν αρχίσει να γίνονται εξαιρετικά καχύποπτες κι η μυστικότητα έπρεπε πάση θυσία να διατηρηθεί.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Γρηγόριος κρατά στάση αναμονής και δεν παύει να συμβουλεύει τους Φιλικούς που τον περιτριγυρίζουν, για «προσοχή και σύνεση». Ο Πατριάρχης βλέπει το ποτήρι μισοάδειο: Συντηρητικός και διόλου φίλος των επαναστάσεων, προτιμά να διακρίνει τους κινδύνους από έναν ενδεχόμενα αποτυχημένο καθολικό ξεσηκωμό του Γένους, παρά τα οφέλη από μία ενδεχόμενη μερική νίκη του. Το βλέμμα του Πατριάρχη εξακολουθεί να είναι «ρωμιοκεντρικό»: Σαν τον δικέφαλο βυζαντινό αετό, εδράζεται στην υπόδουλη Κωνσταντινούπολη και ατενίζει τα εδάφη προς Ανατολάς και προς Δυσμάς που κάποια μέρα θα ξαναγίνονταν ρωμέικα. Δεν είναι «ελληνοκεντρικό», δεν ατενίζει την Πόλη από κάποια επαρχία της παλιάς Ελλάδας που ζητά την αποσκίρτησή της ...

Στο πλαίσιο των εκκλήσεών του για «προσοχή και σύνεση», ο Γρηγόριος ενημερώνει τον Ξάνθο για το ποιόν του Παπαφλέσα, λίγο πριν την αναχώρηση του τελευταίου για την Ελλάδα. Η Εφορία της Κωνσταντινούπολης έχει αναγκαστεί να ξοδέψει ένα τεράστιο ποσό προκειμένου να δωροδοκήσει την αστυνομία του Σουλτάνου και να γλυτώσει τον Παπαφλέσσα από τα νύχια της, μόνο και μόνο επειδή εκείνος είχε ξυλοκοπήσει τον Τούρκο υπηρέτη του. Προφανώς ο Πατριάρχης, είχε και άλλα ακόμα στοιχεία στο συρτάρι του. Ο ιδρυτής της Φιλικής, ζητά εξηγήσεις από τον Παπαφλέσα, ο οποίος σπεύδει να διαψεύσει τον Γρηγόριο, σε επιστολή του της 15^ης Νοεμβρίου του 1820: «Τα του παλαιοτέρου ήτον ψευδή για τον αρμόδιον».(«Αρμόδιος» βάσει του συνωμοτικού κωδικού ήταν ο Παπαφλέσας και «παλαιότερος» ο Πατριάρχης).

*Ο ανδριάντας του Ησαΐα Σαλώνων

Άλλο τόσο, σε επιστολή του της 28^ης Δεκεμβρίου 1820, προς τον αργότερα εθνομάρτυρα, επίσκοπο Ησαΐα Σαλώνων, ο Γρηγόριος αξιώνει «εχεμύθεια και προφύλαξη», καθώς «κακό πολλοί μηχανώνται δια το της φιλοπλουτείας έγκλημα». Στην ίδια επιστολή, ο Πατριάρχης σχολιάζει την επαναστατική δραστηριότητα του παπα-Ανδρέα, ενός αγωνιστή απ' την Άμφισσα, ο οποίος, σύμφωνα με τον καθ. Ν. Βέη, «διεκρίνετο επί ευτολμία και προσωπική ανδρεία, πολλάκις ερεθίζων τους Τούρκους και υπ' αυτών καταδιωκόμενος»:

«Η του Παπανδρέου πράξις πατριωτική μεν τοις γινώσκουσι τα μύχια, κατακρίνουσι δε οι μη ειδότες τον άνδρα. Κρύφα υπερασπίζου αυτόν, εν φανερώ δ' άγνοιαν υποκρίνου, έστι δ' ότε και επίκρινε τοις θεοσεβέσιν αδελφοίς και αλλοφύλοις ιδία.

Άσπασαι, συν ταις εμαίς ευχαίς, τους ανδρείους αδελφούς, προτρέπων εις κρυψίνοιαν δια τον φόβον των Ιουδαίων. Ανδρωθήτωσαν ώσπερ λέοντες και η ευλογία του Κυρίου κρατυνεί αυτούς, εγγύς δ' έστι, το του Σωτήρος πάσχα» γράφει ο Γρηγόριος προς τον Ησαΐα Σαλώνων.

Είναι φανερό πως ο Γρηγόριος περιμένει «το του Σωτήρος πάσχα» το οποίο «εγγύς έστι». Η μεταφορά είναι φυσικά βιβλική και θυμίζει την εισαγωγή του κατά Λουκάν Ευαγγελίου για το μυστικό δείπνο: «Ήγγιζε δε η εορτή των αζύμων η λεγομένη πάσχα» (κεφάλαιο κβ', εδάφιο 1). Μέχρι το «πάσχα του Σωτήρος» ωστόσο, ο Ησαΐας θα πρέπει να «ασπάζεται τους ανδρείους αδελφούς», προτρέποντάς τους σε «κρυψίνοια». Και όσο και αν θα πρέπει να εύχεται,  «οι ανδρείοι αδελφοί να ανδρωθούν σαν τα λιοντάρια και η ευλογία του Κυρίου να τους διαπεράσει», τον παπα-Ανδρέα θα πρέπει να τον επικρίνει δημόσια, κυρίως ενώπιον των Οθωμανών, και να τον υπερασπίζεται μονάχα στα κρυφά.

Γνωρίζοντας την αδυναμία της, η Εφορία της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, μπορεί τουλάχιστον να ενημερώνει τον Υψηλάντη σε πρώτο χρόνο, για τις πιέσεις που δέχεται το Πατριαρχείο. Αυτό συμβαίνει, μόλις ενεργοποιείται η παράμετρος του γενικού επαναστατικού σχεδίου, (βλ. το σχετικό αφιέρωμά μας στην παρούσα ιστοσελίδα), που αφορά τον δελεασμό του Αλή Πασά να κηρύξει αποστασία ενάντια στην Πύλη. Στις 12 Ιανουαρίου του 1821, η Εφορία αποστέλλει επιστολή προς τον Υψηλάντη, για να τον ενημερώσει, πως ο Σουλτάνος έχει παραγγείλει στον Πατριάρχη να εκδώσει αφορισμούς σε όσους Σουλιώτες συνδράμουν τον Αλή: «Η Πόρτα, μαθούσα παρά των εν Ιωαννίνοις διοικητών αυτής, την μετά του Αλή Πασσά συμμαχίαν των Σουλιωτών και των περιχώρων και τον ακροβολισμόν αυτών κατά των βασιλικών, εμήνυσε τη Εκκλησία και έγιναν δις σφοδροί αφορισμοί κατά των ρηθέντων και όσων προσέτι φρονούσι τα υπέρ του αποστάτου και εναντίων των βασιλικών». Για τον λόγο αυτό, ο Υψηλάντης διαμηνύει στον Κολοκοτρώνη οκτώ μέρες αργότερα: «Ο μεν Πατριάρχης βιαζόμενος παρά της Πόρτας, σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρείτε ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του Πατριάρχου».

Ο Υψηλάντης γνωρίζει τον τρόπο λειτουργίας του οθωμανικού κράτους. Ο παππούς του και ο πατέρας του υπήρξαν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Σουλτάνου - δεν χρειαζόταν την ενημέρωση της Εφορίας γι' αυτό που αναμενόταν να συμβεί. Οι επιστολές ωστόσο, είναι αξιοσημείωτες, καθώς τεκμηριώνουν την επικοινωνία μεταξύ του στρατοπέδου των επαναστατών και της Εφορίας της Πόλης, η οποία στην πλέον κρίσιμη περίοδο ανάπτυξης της Φιλικής Εταιρείας, στελεχωνόταν από τους δύο στενούς συνεργάτες του Γρηγορίου.

Η επικοινωνία αυτή, μαρτυρείται ακόμα και από σφοδρούς επικριτές του Πατριάρχη. Αναφερόμαστε στον αγωνιστή Παναγιώτη Καλεβρά, ο οποίος στο βιβλίο του με τίτλο «Η εν Ελλάδι πολυκέφαλος Πολιτική Λερναία Ύδρα», δηλώνει ιερολοχίτης, λοχαγός της βασιλικής φάλαγγας και γραμματικός του Γκούρα, χωρίς να υπάρχει κανένα στοιχείο που να πιστοποιεί τους ισχυρισμούς του αυτούς. Ο Καλεβράς, αν και φαίνεται να αγνοεί την διάρθρωση της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, κατηγορεί τον Γρηγόριο ότι απέτρεψε την εφαρμογή του «μερικού επαναστατικού σχεδίου»:

«Η επαναστατική προς τους Έλληνας προκήρυξις του Αλεξ. Υψηλάντου έφθασεν εις Κωνσταντινούπολιν προς τον Πατριάρχην τον Φεβρουάριον του 1821 έτους. Ταυτοχρόνως δε, εστάλησαν και οδηγίαι εις τον Πατριάρχην υπό του Υψηλάντου και υπό του εν Οδησσώ Συμβουλίου των Εταιριστών, εξαιτουμένων να φανή γενναίος, να ευλογήση την σημαίαν της επαναστάσεως, να δώση εις τους συνωμότας το σύνθημα και έπειτα, εάν ήθελε ν' αναχωρήση εις Πελοπόννησον, ή εις Οδησσόν, δι' ό και πλοίον υπήρχεν έτοιμον και τεσσαράκοντα χιλιάδας γρόσια δι' έξοδα αυτού. Μάτην ανέμενεν ο Κωνσταντίν-βεης, Υδραίος, γενικός διοικητής του τουρκικού στόλου, αποπλέων, το παρά του Πατριάρχου ελπιζόμενον σύνθημα, ίνα ορμήση μετά 700 γενναίων ναυτών, ωρκισμένων προς τούτο, ανδρών ικανών ίνα επιπέσωσι και κυριεύσωσιν όλον τον τουρκικόν στόλον αμαχητί, διότι έκαστον πλοίον είχε μόνον 15 έως 30 ναύτας απειροπολέμους, υπηρέτας ως ειπείν της καθαριότητος. Μάτην επίσης ανέμενον το σύνθημα και της ξηράς γενναία της Εταιρείας πολυάριθμα μέλη, όπως ρίψωσι πυρ εις τέσσαρα πέντε μέρη της Κωνσταντινουπόλεως, καθ' ότι, κατά την έκπαλαι συνήθειαν, ο Σουλτάνος μετά των υπουργών του ώφειλε να εξέλθη ως επί πάσης πυρκαϊάς, προς απόσβεσιν. Κατ' εκείνην την περίστασιν ήσαν ωρισμένοι, οι μεν της Εταιρείας των Φιλικών, γενναιώτεροι άνδρες να εξορμήσωσι δια ξιφιδίων και να φονεύσωσιν αυτούς, οι δε άλλοι να αρπάσωσιν όλα τα όπλα από της οπλοθήκης, να τα διανείμωσιν εις τους συνωμότας της Εταιρείας και λοιπούς, διότι όλοι οι Τούρκοι ήσαν αμέριμνοι και ουδ' εγχειρίδιον είχον μεθεαυτών ( ...) Ο Πατριάρχης Γρηγόριος δυστυχώς, εμπόδιζε λέγων: «Μη κινηθήτε ακόμη, διότι περιμένω απάντησιν από της Ρωσίας ...». Αγνοείται πώς εξέλαβε την προκήρυξιν του Υψηλάντου. Μη ειδώς δε τα διατρέξαντα κατά την εν Λαϊμπάχ σύνοδον των ευρωπαϊκών δυνάμεων και νομίσας αυτά ως ραδιουργίας τινών, εμπόδιζε παν κίνημα. Αλλά και η Ρωσσία, φοβούμενη μη ανακαλυφθή και συλληφθή επ' αυτοφώρω βοηθούσα τους Έλληνας και ως εκ τούτου ακυρωθή το πρωτόκολλον της ουδετερότητος, δεν τον απήντησεν ουδαμώς ...»

Δεν θεωρούμε τον Καλεβρά αξιόπιστη πηγή - κι ας τον έχει αναδείξει ο Κορδάτος ως τέτοιον στην δική του, μαρξίζουσα ανάλυση της Επανάστασης. Η αντίληψή του Καλεβρά, πως θα ήταν δυνατόν ο Σουλτάνος με τους υπουργούς του να σπεύσουν να κατασβήσουν οι ίδιοι την φωτιά που θα άναβαν οι Έλληνες στον τουρκικό ναύσταθμο, ώστε να τον σφάξουν οι Έλληνες με ξιφίδια, είναι κατά την γνώμη μας καταγέλαστη, όπως και πολλές άλλες καταθέσεις που πραγματοποιεί στα βιβλία του. Άλλο τόσο αδιανόητο θα ήταν να δραπέτευε ο Πατριάρχης απ' την Κωνσταντινούπολη, αδιαφορώντας για την τύχη των δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Πόλης που θα άφηνε πίσω του. Το ενδιαφέρον ωστόσο, εστιάζεται στο γεγονός, πως ακόμα και την εποχή που οι αγωνιστές ήσαν ακόμα ζωντανοί, ακόμα και ανάμεσα σε επικριτές του Γρηγορίου, αναγνωρίζεται ως καταλύτης των εξελίξεων, η αγωνία της Κωνσταντινούπολης για την επέμβαση της Ρωσίας και η σιωπή της τελευταίας ...

ΑΠΑΝΩΤΕΣ ΣΥΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΡΩΣΙΚΕΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ - Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Όταν οι ειδήσεις για το κίνημα του Υψηλάντη φθάνουνε στην Πόλη, πλήττουν την Υψηλή Πύλη ως κεραυνός εν αιθρία. Αυτό, όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενη ανάρτησή μας, γίνεται την 1^η Μαρτίου, με επίσημες διαβεβαιώσεις του βαρόνου Στρογγανώφ πως η Ρωσία καταδικάζει την Επανάσταση και διαβεβαιώνει για την μη ανάμειξή της, σε περίπτωση που ο Σουλτάνος αναλάβει να καταστείλει την εξέγερση μονάχος. Το κλίμα στο παλάτι του Σουλτάνου, το περιγράφει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, ο «εθνικός» ιστοριογράφος των Οθωμανών, Αχμέτ Ντζεβντέτ Πασά, στο έργο του «Γεγονότα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»:

*Ο Χαλέτ Εφέντης, αρχιγραμματέας του Ντιβανίου, παριστάμενος στην ενθρόνιση του Μεγάλου Ναπολέοντος

Σύμφωνα με τον Ντζεβντέτ Πασά, η οργή του Σουλτάνου στρέφεται κυρίως ενάντια στον αρχιγραμματέα του Ντιβανίου (υπουργικού συμβουλίου του Σουλτάνου), Χαλέτ Εφέντη, ο οποίος διαχειριζόταν τις υποθέσεις της Αυτοκρατορίας και τις σχέσεις του με το Φανάρι, σχεδόν εν λευκώ. Την 5^η και την 7^η Μαρτίου, πραγματοποιούνται δύο απανωτές συσκέψεις των οθωμανών αξιωματούχων, η πρώτη στην Υψηλή Πύλη και η δεύτερη στο μέγαρο του θρησκευτικού ηγέτη των Οθωμανών (Σεϊχουλισλάμη), Χαλίλ Εφέντη, χωρίς να ληφθεί καμία απόφαση. Μια μέρα μετά, την 8^η Μαρτίου, ο Σουλτάνος καλεί εκ νέου τον Μέγα Βεζύρη, τον αρχιγραμματέα του Ντιβανίου, τον Σεϊχουλισλάμη και τον αρχηγό των Γενιτσάρων (Γενιτσάρ αγά) σε σύσκεψη. «Ο Μαχμούτ, μανιώδης εξ οργής, διέταξε την σφαγήν όλων των Ελλήνων και υπέδειξε το τι πρέπει να πράξη ο γενιτσάρ-αγάς εν Κωνσταντινουπόλει και εις τα περίχωρα. Ούτος δε, προσκυνήσας εδαφιαίως εδήλωσεν ότι θα υπακούση κατά γράμμα, ενώ ο Μέγας Βεζύρης, κατάπληκτος δεν ηδυνήθη να αρθρώση λέξιν. Ο δε Χαλέτ εφέντης, ο οποίος, ως είναι γνωστόν και εκ της κατασχεθείσης μυστικής αλληλογραφίας του μετά του μπερμπέρ-μπασή (αρχικουρέως) του Σουλτάνου, ήτο η αιτία όλων αυτών των συμφορών, αντελήφθη ότι το ζήτημα τούτο θα σημάνη το τέλος του και ότι η μόνη οδός σωτηρίας δι' αυτόν, ήτο κάποια μεγάλη αναστάτωσις, η οποία δεν θα άφινε καιρόν να σκεφθή ο κόσμος περί των ανοσιουργημάτων του, και έδωκε δια της στάσεώς του να εννοηθή, ότι ενέκρινε την απόφασιν ταύτην.

Ο Σεϊχουλισλάμης Χαλίλ εφέντης όμως, άνθρωπος μορφωθείς εις την σχολήν του σουλτανικού ανακτόρου, γνωρίζων τα καθέκαστά του και διατελέσας επιμελητής του σουλτανικού ταμείου, ετόλμησε να ζητήση αναστολήν ημερών τινών, όπως χωρισθούν οι ένοχοι από τους αθώους και μελετηθή το ζήτημα κατά βάθος, ούτως ώστε όλα να γίνουν συμφώνως προς τον ιερόν νόμον. Ο δε Μέγας Βεζύρης, λαβών θάρρος, υπεστήριξε την γνώμην του Σεϊχουλισλάμου και ούτω, λαβόντες την έγκρισιν του Σουλτάνου, εξήλθον εκ των ανακτόρων. Συνεπεία τούτου και εις το ζήτημα αυτό, ως και εις το του Αλή πασά, ανεφύη διάστασις μεταξύ Χαλέτ και Σεϊχουλισλάμου».

Ο πρώην στρατιωτικός και τώρα θρησκευτικός ηγέτης των Τούρκων, Χαλίλ εφέντης, δεν εγκρίνει τις ομαδικές σφαγές και επιρρίπτει την πλήρη ευθύνη για το ξέσπασμα της εξέγερσης στον αρχιγραμματέα του Ντιβανίου, κατηγορώντας τον πως με τις επιλογές του, έσπρωξε μεγάλη μερίδα του Φαναρίου στο περιθώριο, εξωθώντας την στα άκρα. «Με την απόλυτον θέλησίν σου ελύπησες τόσους ανθρώπους αξίους εμπιστοσύνης. Έφερες τα πράγματα εις αυτό το σημείον» κατηγορεί ο Σεϊχουλισλάμης τον αρχιγραμματέα. «Ο Χαλέτ απήντησεν εις ύφος επίσης απότομον. Διεπληκτίσθησαν αρκετήν ώραν και εχωρίσθησαν ωργισμένοι. Από της στιγμής εκείνης, ο Χαλέτ εφέντης απεφάσισε ν' ανατρέψη τον Σεϊχουλισλάμην και, όπως σωθή ο ίδιος, προσεπάθησε να προσελκύση με το μέρος του τας τάξεις εκείνας των γενιτσάρων, επί των οποίων εστηρίζετο. Ούτω ο μεν Χαλίλ εφέντης, ανελθών εις το αξίωμα θρησκευτικού αρχηγού από αγάς των ανακτόρων, εξετέλει παρ' ελπίδα έργον ιερόν και έγινεν άξιος μεγάλου επαίνου, ενώ ο Χαλέτ, με την φήμην του «εφέντη», έχων θέσιν βεζύρου και δίδων γνώμην δια τα πάντα, επροτίμησεν, όπως λησμονηθούν τα ιδικά του έκτροπα, να κατέλθη μέχρι πράξεως σκληράς και τυραννικής, εφελκύσας ούτω την αποστροφήν και το μίσος».

Είναι σαφές πως ο Σεϊχουλισλάμης, Χαλίλ εφέντης, δεν έχει κι αυτός αντιληφθεί το μέγεθος της συνωμοσίας και τα βαθύτερα αίτια που έχουν οδηγήσει μεγάλη μερίδα της αριστοκρατίας της Ρωμιοσύνης κοντά στην Φιλική Εταιρεία. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, είναι άνθρωπος «άξιος μεγάλου επαίνου» - και στον εσωτερικό ανταγωνισμό των Οθωμανών, κερδίζει πόντους σε βάρους του Χαλέτ. Ο μεγάλος βεζύρης στέκει μάλλον αμήχανος, ενώ ο Γενιτσάρ αγάς δηλώνει έτοιμος για όλα (την κρίσιμη όμως, στιγμή, θα αρνηθεί να ηγηθεί του Τάγματός του ενάντια στην επαναστατημένη Ελλάδα). Ο Χαλέτ, θα προσεγγίσει τον γενιτσάρ αγά, τοκίζοντας στην ένταση για να επιβιώσει.

Η απόφαση ωστόσο του Σουλτάνου για γενικευμένη σφαγή των Ρωμιών στην Πόλη, ή όπου αλλού ο ίδιος επέλεγε, δεν έχει ακυρωθεί. Έχει απλώς δοθεί παράταση, προκειμένου να δοκιμαστεί και η εκδοχή της «σώφρονος διαχείρισης», που εκπροσωπεί ο Σεϊχουλισλάμης και ο μεγάλος βεζύρης. Στο πλαίσιο αυτό, η σκυτάλη των αποφάσεων, θα περάσει και από την ηγεσία των Ρωμιών.

«ΩΣ ΠΡΟΒΑΤΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΛΥΚΩΝ» ...

Σύμφωνα με τον οθωμανό ιστοριογράφο Ντζεβντέτ Πασά, «φρόνιμοι τινες λειτουργοί του κράτους», προέτρεψαν τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε', να δηλώσει υποταγή στον Σουλτάνο και να διαβεβαιώσει πως «οι χρηστοί και πιστοί υπήκοοί του δεν ήσαν αναμεμιγμένοι εις τοιαύτην επαναστατικήν κίνησιν, ούτε και εγνώριζον το ελάχιστον περί αυτών, προσπίπτονες δε, συν γυναιξί και τέκνοις εις τους πόδας του, ικετεύουν αυτόν να τους λυπηθή και τους μεταχειρισθή με ευσπλαχνίαν».

«Κατόπιν της αναφοράς ταύτης, εξεδόθη αυτοκρατορικόν διάταγμα (ιραδές) διατάσσον να εξακριβώνεται εις το εξής ποίοι ενέχονται εις την επανάστασιν και τιμωρηθούν αμέσως, να μην ενοχληθούν δε καθόλου οι αθώοι. Συμφώνως προς το διάταγμα τούτο, ανεκοινώθη εις το Πατριαρχείον σχετική βεζυρική διαταγή αναγνωσθείσα ενώπιον του «έθνους», μεθ' ο, ο Πατριάρχης εξέδωκεν εγκύκλιον καταδικάζουσαν το κίνημα, καταρωμένην και αφορίζουσαν τον Υψηλάντην και τον Σούτσον και δίδουσαν τας απαιτουμένας παραινέσεις και συμβουλάς».

Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά, που το Πατριαρχείο θα προσέφευγε στην θρησκευτική ποινή του αφορισμού. Η ποινή αυτή, υπήρχε ως δικαίωμα, του Πατριαρχείου, προκειμένου να ρυθμίζει τις εσωτερικές υποθέσεις των Ρωμιών αντί της τουρκικής δικαιοσύνης - και το Πατριαρχείο, όφειλε βάσει των αρχικών συμφωνιών του Μωάμεθ Β' με τον Γεννάδιο Σχολάριο, να κρατά τους ορθοδόξους πειθήνιους πάση θυσία. Αφορισμός σήμαινε αποκοπή απ' το θρησκευτικό, άρα και εθνικό σώμα, μια απόφαση έσχατης απαξίας για το μέλος μιας κοινότητας που προσδιοριζόταν και αυτοπροσδιοριζόταν πρωτίστως θρησκευτικά. Ουδέποτε ωστόσο μέχρι τότε, είχε κληθεί το Πατριαρχείο να αφορίσει προσωπικότητες τόσο υψηλές όπως ο Σούτσος ή ο Υψηλάντης, που αίρονταν υπεράνω των παλαιών ανταγωνισμών των οικογενειών τους για την μεγάλη αφύπνιση του Ρωμέικου γένους - αλλά και εμμέσως, πρόσωπα που τους ακολουθούσαν και ήσαν σάρκες εκ της σαρκός της ρωμέικης αριστοκρατίας, όπως ο Αναστάσιος Καλλιάρχης, Έφορος του Μιχαήλ Σούτσου και αδελφός του πατριαρχικού συνοδικού ιεράρχη Διονυσίου Καλλιάρχη, ή ο Γεώργιος Μάνος, συνεργάτης του Υψηλάντη και συγγενής του πρώην Δραγουμάνου του Στόλου, Μιχαήλ Μάνου.

Οι στιγμές έχουν χαρακτήρα τραγικό. Είναι προφανές πως ο Πατριάρχης βρίσκεται μπροστά σε διλήμματα που τον υπερβαίνουν και καταστάσεις που αδυνατεί να χειριστεί μονάχος. Η εμπλοκή δε, ακόμα και ανθρώπων του στενού του περίγυρου, με την επαναστατική προετοιμασία, χειροτερεύει τα δεδομένα. Κατόπιν των προτροπών των μετριοπαθών τούρκων αξιωματούχων, αποφασίζει να συγκαλέσει σε σύσκεψη το άτυπο Συμβούλιο των Ρωμιών, που συνεδρίαζε όποτε χρειαζόταν λήψη κρίσιμων αποφάσεων. 

*Η Κωνσταντινούπολη

Όπως αναφέρει ο γραμματέας του Δημητρίου Υψηλάντη, Ιωάννης Φιλήμων, «εθνικού ήδη επικειμένου του ολέθρου, συνήλθον, ου μόνον οι τεταγμένοι έγκριτοι και οι εν τέλει πολιτικοί, ως ο ηγεμών Σκαρλάτος Καλλιμάχης, ο μέγας διερμηνεύς της πύλης, ο ιδιαίτερος του στόλου και άλλοι, αλλά και άπαντες οι παρεπιδημούντες πατριάρχαι και αρχιερείς, οι μεγαλέμποροι και αρχιτεχνίται και όλων των συντεχνιών οι προϊστάμενοι». Κατά την συνεδρίαση, απεσταλμένος του Σουλτάνου ανέγνωσε εις επήκοον όλων, δύο κείμενα: Το πρώτο αφορούσε την αμνηστία των μη ενεχομένων στην εξέγερση και το δεύτερο, απευθυνόμενο «προς το Γένος και τον Πατριάρχην» καθιστούσε τον Γρηγόριο υπόλογο για την αποτελεσματική εφαρμογή των διαταγών. «Εν τω δεινώ άρα διλήμματι τούτω της επιτυχίας ή αποτυχίας, οι μεν λαϊκοί, τεσσαράκοντα εννέα τον αριθμόν, ανηνέχθησαν τη πύλη, του Καλλιμάχου συντάξαντος τουρκιστί την αναφοράν, δι ής και την ελαχίστην γνώσιν του γένους περί της επαναστατικής εταιρίας ηρνούντο, ως έργον δε απονοίας ιδίας το κήρυγμα του Υψηλάντου απεσκοράκιζον, την δ' αμετακίνητον υποταγήν όλων των επαρχιών, αφιερουμένων τη συνήθει καλοκαγαθία του σουλτάνου, εβεβαίουν, και πάσαν την ετοιμοτέραν συνδρομήν εαυτών υπέρ των κυβερνητικών μέτρων ωμολόγουν. Οι δε κληρικοί συνέθεντο την πράξιν εκείνην, αφ' ης αποστρέφει το πρόσωπον αυτής, η θεία και ανθρωπίνη δικαιοσύνη».

Σαράντα εννέα λαϊκοί και εικοσιτρείς αρχιερείς, ένα σύνολο εβδομήντα δύο προσώπων, αναλαμβάνουν να κατευνάσουν τον Σουλτάνο, μπροστά στην διαφαινόμενη ήττα της εξέγερσης, ύστερα από την καταδίκη της Ρωσίας. Ο παλαίμαχος Δραγουμάνος, Σκαρλάτος Καλλιμάχης, πρόσωπο για το οποίο υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις συνεργασίας με την Φιλική Εταιρεία, αναλαμβάνει να συντάξει στα τουρκικά την αναφορά με την οποία, οι Ρωμιοί ισχυρίζονται παντελή άγνοια για την ύπαρξη της επαναστατικής Οργάνωσης, δηλώνουν την υποταγή την δική τους και όλων των επαρχιών στον «καλοκάγαθο» Σουλτάνο και διαβεβαιώνουν πως είναι έτοιμοι να παράσχουν κάθε δυνατή συνδρομή υπέρ των κυβερνητικών μέτρων ενάντια στους επαναστάτες. Ο δε Γρηγόριος, αναλαμβάνει να προβεί στον διαβόητο αφορισμό, στην πράξη «αφ' ης αποστρέφει το πρόσωπον αυτής, η θεία και ανθρωπίνη δικαιοσύνη», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιωάννης Φιλήμων. Το κείμενο του αφορισμού, τις συνοδευτικές του επιστολές, καθώς και τις συνέπειές του, θα εξετάσουμε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας ... 

Επτά ολόκληρα χωριά της Κυνουρίας είχε αφορίσει -εκτός των άλλων- ο Γρηγόριος Ε΄ λίγο πρίν το '21, γιατί είχαν ιδιοποιηθεί την περιουσία ενός μοναστηριού (γεγονός, το οποίο αποσιωπάται από τη σύγχρονη ιστοριογραφία, προκειμένου να μην αλλοιωθεί το προφίλ τού «εθνομάρτυρα» πατριάρχη.) Οι σημερινοί όμως, μεταμεληθέντες ευσεβείς κάτοικοι των χωριών αυτών, «βαρέως φέροντες τον εν λόγω αφορισμόν» αιτήθηκαν πρόσφατα μέσω τού τοπικού μητροπολίτη τους από τον νυν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Βαρθολομαίο, να άρει τον αφορισμό, το οποίο και τελικά έγινε· o κ. Bαρθολομαίος ήρε τον αφορισμό κατά των επτά χωριών, που είχε επιβάλει δύο σχεδόν αιώνες πριν ο Γρηγόριος Ε΄.

Ρωμιορθόδοξοι θεωρητικοί στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τούς πολλαπλούς αφορισμούς, που εξαπέλυσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εναντίον τού ΄21 (βρείτε σχετικά άρθρα τής "Ελεύθερης Έρευνας" στο ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΟ / ΙΣΤΟΡΙΑ /ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ) ισχυρίζονται, ότι αυτό έγινε υπό την πίεση του σουλτάνου και για την προστασία δήθεν των αφορισθέντων. Ακόμα όμως, κι αν τα επιχειρήματα αυτά ευσταθούν, στις μέρες μας δεν υφίσταται πλέον τέτοιο θέμα. Γιατί λοιπόν δεν προχωρεί -έστω και σήμερα, δύο αιώνες μετά- ο κ. Βαρθολομαίος στην άρση των αφορισμών κατά τής επανάστασης, όπως έκανε και με τους αφορισμούς κατά των κατοίκων των χωριών τής Κυνουρίας;

To έγγραφο   τού Γρηγορίου Ε΄,   με το οποίο αφόρισε   τα επτά χωριά της Κυνουρίας  Λίγο πριν το ΄21, εξαθλιωμένοι κάτοικοι τής περιοχής τού Καστρίου τής Κυνουρίας εξαγριωθέντες από τις ενέργειες των μοναχών κι από τη συσσώρευση μεγάλου πλούτου στο μοναστήρι τού Τιμίου Προδρόμου, έκαναν το αυτονόητο: πήραν τα κτήματα, τις εληές και τα αιγοπρόβατα τής μονής και τα ιδιοποιήθηκαν. Ο τότε μητροπολίτης Άργους και Ναυπλίας, Ιερόθεος, ενημέρωσε τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, τού οποίου ζήτησε την υποστήριξη. Τότε, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εξέδωσε φοβερό αφορισμό εναντίον των εμπλεκομένων κατοίκων επτά χωριών τής περιοχής και συγκεκριμένα των: Αγίου Νικολάου, Έλατου, Καράτουλας, Μεσορράχης, Νέας Χώρας, Περδικόβρυσης και Ωριάς.

«Οι σημερινοί επίγονοι των ανωτέρω εξαγριωθέντων επί Τουρκοκρατίας και ασεβησάντων προς την μονήν κατοίκων τής περιοχής τού Καστρίου, βαρέως φέροντες τον εν λόγω αφορισμόν, εζήτησαν παρά τού σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. Αλεξάνδρου να μεριμνήσει, ώστε να αρθεί ο αφορισμός. Ο σεβασμιώτατος απευθυνθείς προς την αυτού παναγιότητα, τον οικουμενικόν πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαίον, εζήτησε από το οικουμενικόν πατριαρχείον να αρθή ο αφορισμός κατά των κατοίκων τού Καστρίου.

» Ο δε παναγιώτατος οικουμενικός πατριάρχης αποδεχθείς την παράκλησιν τού σεβασμιωτάτου μητροπολίτου μας κ.κ. Αλεξάνδρου προέβη εις την άρσιν τού αφορισμού και εις την συγχώρεσιν των παραπτωμάτων τόσον των τεθνεώντων όσον και των επιζώντων κατοίκων τής περιοχής τού Καστρίου Κυνουρίας.» («Αλιεύς», περιοδικό τής μητρόπολης Μαντινείας και Κυνουρίας, αρ. 250).

Το έγγραφο    τού κ. Βαρθολομαίου    (Α.Π. 675),    με το οποίο    αίρει τον αφορισμό    των επτά χωριών,    που είχε επιβάλει ο Γρηγόριος Ε΄  .  

Δεν θα σταθώ εδώ στη «λογική» των νεορωμιών σημερινών κατοίκων των χωριών, οι οποίοι παρά το ότι η κατάστασή τους σε σχέση με την Εκκλησία δεν έχει ούτε κατ΄ ελάχιστο αλλάξει από την εποχή τής Τουρκοκρατίας κι ενώ συνεχίζουν να ζουν εξαθλιωμένοι βιώνοντας καθημερινά τα προβλήματα τής θεοκρατούμενης χρεωκοπημένης χώρας τους, αυτό το οποίο τούς απασχολεί είναι η ...άρση τού αφορισμού τού Γρηγορίου Ε΄!

Θα ήθελα να σταθώ όμως, στη συμπεριφορά τού Πατριαρχείου, το οποίο στη σημερινή Ελλάδα μνημονεύεται ως ο φύλακας τού ελληνισμού στην Τουρκία. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός τού νεοελληνικού κράτους, αρχηγοί και μέλη πολιτικών κομμάτων και διάφοροι άλλοι σημαίνοντες άνθρωποι των γραμμάτων, των επιστημών, των τεχνών ακόμα και τού αθλητισμού, σε τακτά χρονικά διαστήματα επισκέπτονται το Πατριαρχείο εκφράζοντας το δέος και τον σεβασμό τους στον πατριάρχη.  

Φωτοτυπία τού επίσημου απόρρητου εγγράφου - ντοκουμέντου τού Υπουργείου Εξωτερικών τής Ελλάδας προς το Γενικό Προξενείο τής Κωνσταντινούπολης, από το οποίο φαίνεται, ότι αποστέλλονται -όχι με επιταγές, αλλά- με ζωντανό χρήμα "έξη σφραγισμένες και καταμετρημένες από την Τράπεζα τής Ελλάδος δεσμίδες των 500.000 ευρώ" ως 2η δόση τής οικονομικής ενίσχυσης τού έτους προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Αλήθεια, πόσες δόσεις αποστέλλονται το χρόνο και πόσο είναι για τον φορολογούμενο το ετήσιο κόστος, που πληρώνει για τη συντήρηση τής πνευματικής και ιδεολογικής σκλαβιάς του; (Βλ. Ο διαχρονικά ανθελληνικός ρόλος του Πατριαρχείου).

Το ΄21, το Πατριαρχείο διτήρησε την άρρηκτη συμμαχία του με τούς τούρκους. Ο Γρηγόριος ο Ε΄ επί τής πρώτης πατριαρχίας του αφόρισε το Ρήγα Φερραίο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και το Μιχαήλ Σούτσο, ενώ επί τής τρίτης πατριαρχίας του εξέδωσε τις τρεις γνωστές πλέον αφοριστικές εγκυκλίους του εναντίον όλων των επαναστατών. Και επειδή «την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, μα τον προδότη ουδείς» αρκετές φορές ακόμη και οι στενότεροι συνεργάτες τού σουλτάνου, όπως ο Γρηγόριος ο Ε΄, έχασαν το κεφάλι τους απ΄ το τούρκικο γιαταγάνι, όταν το απαιτούσε η εξυπηρέτηση των ευρύτερων τουρκικών συμφερόντων. Έτσι, τον Απρίλιο τού 1821 ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ απαγχονίσθηκε δημόσια στην κεντρική πύλη τού Πατριαρχείου. Η περίπτωση τής εκτέλεσής του επ΄ ουδενί δεν αποτελεί θύμα πατριωτισμού, όπως σήμερα υποστηρίζεται παρά θύμα αλλαξοπατριαρχίας απ΄ τις διαβολές και τις κατηγορίες τού άσπονδου εχθρού του, Ευγένιου, προς τον σουλτάνο.Επίσης, η εκτέλεση είχε να κάνει με αντίποινα για τη σφαγή χιλιάδων αμάχων μουσουλμάνων κατά τη διάρκεια τής κατάληψης τής Τρίπολης, αλλά και για να τρομοκρατηθούν οι ραγιάδες. Έτσι, τα όσα η νεοελληνική παραϊστορία μάς διδάσκει στα σχολεία, για τον δήθεν εθνομάρτυρα και επαναστάτη Γρηγόριο τον Ε΄ αποτελούν τα γνωστά ελληνοχριστινικά ψεύδη.

 

Όλοι όσοι με τα διαφωτιστικά έργα τους προσπάθησαν για την πνευματική πρόοδο τού τόπου αφορίσθηκαν απ΄ το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αμέσως μετά την ανάληψη τής εξουσίας απ΄ την αυτοκέφαλη Ελλαδική Εκκλησία, η σκυτάλη των κατάρων και των αφορισμών πέρασε στα χέρια της.

 

 

Το Πατριαρχείο, σύμφωνα με το ημερολόγιό του, αργεί "κατά τας εθνικάς εορτάς". Ως εθνικές γιορτές εννοεί βέβαια τις τουρκικές. Η επέτειος τής "Νίκης τού Αρχιστρατήγου" μάλιστα, που γιορτάζεται στις 30 Αυγούστου, αφορά στις σφαγές κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή (Αυγ. 1922) και στον "Αρχιστράτηγο" Κεμάλ Ατατούρκ.

Το σημερινό Ρωμαίικο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης αποτελεί ένα παρωχημένο ιστορικό απολίθωμα τού μεσαιωνικού παρελθόντος τής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία παράκμασε και διαλύθηκε απ΄ την προδοτική δράση τού ίδιου τού Πατριαρχείου και εν γένει τής θρησκείας, που είχε επιλέξει να επιβάλλει στην επικράτειά της, το χριστιανισμό. Ανέκαθεν, αλλά μέχρι και σήμερα υπηρετεί τα συμφέροντα τού τουρκικού κράτους. 

Ας μην ξεχνάμε, ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι πολίτης τουρκικής καταγωγής, όπου από το 1961 έως το 1963 υπηρέτησε ως αξιωματικός τού τουρκικού στρατού.    Φιλότουρκοι ήταν διαχρονικά και όλοι ανεξαιρέτως οι πατριάρχες του. 

Η ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΠΡΙΝ 5.000 ΧΡΟΝΙΑ!!

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!!

Το τηλεσκόπιο ήταν γνωστό από τούς αρχαιοτάτους χρόνους . Περιγράφτηκε, το δέκατο τρίτο αιώνα από τον Ρότζερ Μπαίηκον και απο τον Γερμανό Ίησουιτη Αθανάσιο Κίρτσερ γύρω στο 1650.Το Βρετανικό Μουσείο έχει φακό ηλικίας τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, που βρέθηκε στα ερείπια της Νινευί. Μιά γιγαντιαία πλάκα ανακαλύφτηκε στην Παλαιστίνη και κοίλοι καθρέπτες, που πρέπει να ήταν τμήματα οπτικών οργάνων, έχουν βρεθεί στη Νότιο Αμερική, Βόρειο Αφρική και Ιράκ. Ο Αριστοτέλης αναφέρει οτί οι αρχαίοι παρατηρούσαν τα ουράνια σώματα μέσα απο επιμηκείς σωλήνες. Ο Ευκλείδης (τρίτος αιώνας π.χ) διατύπωσε κανόνες για την κατασκευή ματογυάλων και ο Στράβωνας, στις αρχές της Χριστιανικής εποχής, γνώριζε το τηλεσκόπιο. Σύμφωνα με τον Ζάν ντε Κερντελάντ (τέλε 7 Ζούρ, Νο 750) όταν ο Καίσαρας σχεδίαζε να εισβάλει στην Βρετανία, παρατήρησε τις ακτές απο την Γαλλία.    Υπάρχει μια αναφορά για το τηλεσκόπιο στο Σού -Τσίγκ, στο γνωστότερο αρχαίο κινέζικο έργο " Ό διάδοχος του Αυτοκράτορα Γίαο (πέθανε το 2258) πήγε στην Αίθουσα των Προγόνων, οπού είναι απεικονισμένα τα ουράνια σώματα και εκεί είδε το σωλήνα που μ΄ αυτόν τα παρατηρούσαν. Ο καθηγητής Μιχανόβσκυ, αστρονόμος αναφέρει κατηγορηματικά, οτί οι πρόγονοι των Ινγκάς είχαν τα ίδια αστεροσκοπεία και τηλεσκόπια που έχουμε εμείς σήμερα. Οι αστρονόμοι της ΝΑΣΑ πιστεύουν ότι οι άνθρωποι στα αρχαία χρόνια, πρίν από τριάντα περίπου χιλιάδες χρόνια, παρατήρησαν εκρήξεις νόβα, αόρατες με γυμνό μάτι. Το 1956 ο καθηγητής Μιχανόβσκυ, ανακάλυψε στη Βολιβία ένα λίθο καλυμμένο με αστρονομικά σχέδια. Όταν μελέτησε τις χαράξεις, είδε κατάπληκτος, οτί αντιπροσώπευαν ένα τμήμα του ουρανού,οπού ένας σούπερ νόβα είχε εκραγεί τριάντα χιλιάδες χρόνια πρίν, και είχε σαν αποτέλεσμα τη γέννηση του νεφελοειδούς Γκάμ. Η έκρηξη του σούπερνόβα Grab    Σε καταφανή συσχέτηση μ αυτήν την ανακάλυψη, έμαθε οτί κάθε έτος, στην ακριβή τοποθεσία οπού είχε βρεί το λίθο, οι ινδιάνοι πραγματοποιούσαν μια τελετουργική συνάθροιση, για να γιορτάσουν ένα συμβάν που κανένας τους δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Επίσης ένας μύθος ανάφερε οτι ένα τμήμα του ουρανού που καταλαμβάνονταν απο τα νεφελοειδή ονομαζόταν " η περιοχή του ουράνιου κυνηγιού της στρουθοκάμηλου". "Πρίν από πολύ καιρό" έλεγαν οι ινδιάνοι " η ουράνια στρουθοκάμηλος κυνηγήθηκε στον ουρανό απο δυό σκύλους. Την έπιασαν και την έφαγαν". Αυτή η ιστορία αναφέρεται καθαρά στην αρχαία εποχή που στην διάρκεια της ένας μεγάλος κοσμικός κατακλυσμός τρομοκράτησε τους λαούς των Άνδεων. Ο Μιχανόβσκυ ανακάλυψε οτι ήταν αδύνατο να δεί το νεφελοειδές Γκάμ με γυμνό μάτι από την τοποθεσία του λίθου της ιεροτελεστίας. Αυτό τον οδήγησε να συμπεράνει, οτι η έκρηξη του νεφελοειδούς μπορούσε να παρατηρηθεί, με τη χρήση ενός τηλεσκόπιου. Η θεωρία του υποστηρίζεται απο απεικονίσεις σε λίθους που ανακαλύφτηκαν στην Καλιφόρνια, οπού φαίνεται η έκρηξη του σούπερ νόβα, απ όπου προέκυψε ο νεφελοειδής του Γκάμ. Ανακαλύφτηκαν το 1964 απο την Μύριελ Κέννεντυ και πιστοποιήθηκαν, σάν αστρονομικές αναπαραστάσεις, απο τον Στέφεν Μαράν του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ. Ο Ρόμπερτ Χάρρινγκτον, αστρονόμος του Ναυτικού Αστεροσκοπείου της Πολιτείας Ουάσιγκτων, υπολόγισε με ακρίβεια μιας μοίρας τη θέση της Σελήνης, που απεικονίζεται στα σχέδια σε σχέση με το νεφελοειδή Grab και προσδιόρισε την ημερομηνία παρατήρησης, στις 5 /07/1054. Έτσι, οι πρόγονοι - που στην ύπαρξη τους αρνιέται η συνωμοσία- ανάπτυξαν προηγμένους επιστημονικά πολιτισμούς, οχι μόνο στην αρχαία αυτοκρατορία των Ίνκας, αλλά και στη Βόρεια Αμερική και, αναμφίβολα, σε άλλα μέρη της Γής. Οι πρό -Ίνγκα Αμερικάνοι Ίνδιάνοι του καθηγητή Μιχανόβσκυ φαίνεται να πιστοποιούν την αυθεντικότητα των χαραγμένων λίθων του Δρ Καμπρέρα και μας δίνουν μια ένδειξη ώς πρός την ηλικία τους ...τριάντα χιλιάδες χρόνια! Απόσπασμα από τα μυστήρια των Άνδεων Ρόμπερτ Σάρρου πηγή

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΣΠΟΛΟΓΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ!!