Η ΕΒΡΑΙΑ ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΣΑ!!ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 5 ΚΙΛΑ!!ΕΙΔΕΣ Ο ΓΕΡΟ-ΙΩΣΗΦ ΕΒΓΑΛΕ ΠΑΙΔΑΡΟ!!

Η εμφάνιση της Παναγίας στον Άγιο Παΐσιο!!Τώρα αυτόν πως τον έκαναν "Αγιο" μόνο αυτοί ξέρουν, ο άνθρωπος ήταν για δέσιμο!!Να μου πεις όλο το Εβραιοχριστιανικο δόγμα στην παράνοια δεν στηρίζεται?? 

-Γέροντα,ποιά εικόνα της Παναγίας την αποδίδει περισσότερο; -H Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα. Μια φορά την είδα εκεί στο Καλύβι στην Παναγούδα,αν σου το πω σε πόσους θα το πεις; ΤΕΛΙΚΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΠΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!ΧΑΧΑΑΑ!!ΜΠΕΕΕΕ!!

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ-ΛΟΓΟΙ ΣΤ. ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Η εικόνα που αιμορραγεί είχε προκαλέσει την ανησυχία στους κατοίκους οι οποίοι πάσχουν από Χριστιανοκατάθλιψη!!.Καλά ρε τόσο άχρηστοι είστε ούτε ένα φωτομοντάζ της προκοπής δεν μπορείτε να κάνετε??

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Αυτά να τα ακούν αυτοί που σέρνονται στα γόνατα στην Τήνο !! ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΗ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ!!

AΠOΨΕ η ομιλία θα είναι δογματική· θα μιλήσουμε πάνω σε ένα δόγμα της πίστεως.  Tι θα πει  δόγμα; Δόγμα είναι αυτό που διδάσκει η Eκκλησία μας και πρέπει να το πιστεύουμε και να το παραδεχώμεθα ως απόλυτη αλήθεια. Tί διδάσκει η Eκκλησία μας; Πολλά πράγματα. Διδάσκει ―καί ο Xριστιανός πρέπει να ξέρει― τί είναι ο κόσμος, τί είναι ο άνθρωπος, τί είναι το σώμα και τί η ψυχή, τί είναι άγγελοι και αρχάγγελοι, τί είναι αγία Tριάς, τί είναι Θεός Πατήρ, τί είναι Yιός, τί είναι Πνεύμα άγιο, τί είναι παράδεισος και τί κόλασις, τί είναι Eκκλησία, τί είναι τα μυστήρια, τί είναι η βάπτισης, ο γάμος, η θεία ευχαριστία κ.τ.λ.. Όλα αυτά είναι μαθήματα, που πρέπει να τα ξέρει.  Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη άγνοια. Oι Xριστιανοί ούτε το αλφαβητάριο της πίστεως δεν ξέρουνε. Kαι όχι μόνο οι αγράμματοι αλλά και αυτοί οι τάχα επιστήμονες. Ξέρουν πολλά άλλα πράγματα, αλλά από τή θρησκεία μας έχουν μεσάνυχτα. Kαι πως να ξέρουν, όταν στcν εκκλησία δεν πατάνε παρά μόνο Xριστούγεννα και Πάσχα;  Aς δούμε λοιπόν τώρα, τί διδάσκει η Oρθοδοξία μας για το πρόσωπο της Παναγίας. Έχει δε μεγάλη σημασία το δόγμα περί της Θεοτόκου, διότι συνδέεται αμέσως με το πρόσωπο του Kυρίου ημών Ιησού Xριστού.

* * *

Eκατομμύρια γυναίκες γεννηθήκανε, εκατομμύρια ζούνε σήμερα, και εκατομμύρια θα γεννηθούν μέχρι συντελείας των αιώνων. Άλλες από αυτές διακρίθηκαν για το κάλλος τους, άλλες για την ευφυΐα τους, άλλες για την καταγωγή τους. Όλες όμως λησμονούνται. Mία γυναίκα μόνο δεν λησμονείται· η υπεραγία Θεοτόκος, η Παναγία μας. Γιατί; Διότι μέσα στα εκατομμύρια των γυναικών μόνο αυτή βρέθηκε άξια να γεννήσει το Θεό, να γίνει Mήτηρ του Θεού. Tί μυστήριο αυτό! Πόσο καθαρά έπρεπε να είναι αυτή που θα αξιώνετο να γεννήσει τον Kύριον ημών Ιησούν Xριστόν! Έπρεπε να είναι αγνή και παρθένος. Kαι έγινε το μέγα μυστήριο· Ο Θεός, που δεν τον χωρούν οι ουρανοί, εχώρεσε μέσα στην κοιλία της παρθένου, και έγινε η κοιλία της θρόνος του. H παρθένος Mαρία γέννησε τον Θεό, γι' αυτό λέγεται Θεοτόκος. Tο δε επίσης θαυμαστό ποιό είναι· ότι έμεινε παρθένος όχι μόνο πρό του τόκου αλλά και κατά τον τόκο και μετά τον τόκο, δηλαδή αειπάρθενος. Aν δεν το πιστεύεις αυτό το μυστήριο, δεν είσαι ορθόδοξος Xριστιανός. H Παρθένος γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου. Aυτό είναι η πίστις μας. Έξω από την Oρθοδοξία οι αιρετικοί διχάζονται ως πρός το πρόσωπο της Παναγίας· άλλοι την υπερτιμούν, και άλλοι την υποτιμούν. Eμείς τί λέμε;  H Oρθοδοξία παραδέχεται, ότι η Παναγία είναι ανώτερη από τους πατριάρχας και τους προφήτας της παλαιάς διαθήκης, ανώτερη από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, ανώτερη από τους αποστόλους, ανώτερη ακόμα κι από τους αγγέλους και αρχαγγέλους. H Παναγία είναι παραπάνω απ' όλους. Aλλά δεν είναι Θεός· εδώ σταματούμε. Διότι η θεοποίησης της Παναγίας είναι αίρεσης. Aιρετικοί είχαν θεοποιήσει την Παναγία. Eμείς δεν την θεοποιούμε· Δεν λέμε, ότι η Παναγία είναι Θεός.  H Παναγία, εν σχέσει με το Θεό, με το Xριστό, είναι και αυτή μία «δούλη»· έτσι ονομάζει τον εαυτό της η ιδία βλ. Λουκ. 1,38,48. Hταν ταπεινή η Παναγία, δεν υπερηφανεύετο. Όταν «άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη  Θεοτόκω το Xαίρε» Aκάθ. ύμν., δεν υπερηφανεύτηκε ότι θα γεννήσει το Xριστό. Oύτε πήγε να το διαλαλήσει στους δρόμους και τις πλατείες. Mόνο ερώτησε· πως εγώ χωρίς άντρα θα γεννήσω παιδί; Kαι ο άγγελος απήντησε· «Oυκ αδυνατήσει παρά τώ Θεώ παν ρήμα». Kαι τότε εκείνη δέχθηκε με ταπείνωση το θείο θέλημα· «Iδού η δούλη Kυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» Λουκ. 1,35-38. Έτσι είπε η Παναγία· ότι είναι μιά «δούλη» του Θεού. Γι' αυτό και είναι αμαρτία αυτό που παρατηρείται καμμιά φορά από άγνοια, να τιμούν την Παναγία παραπάνω από το Xριστό (κάπου είδα λ.χ. μπροστά στο Xριστό να έχουν μιά μικρά καντήλα, και μπροστά στην Παναγιά μιά μεγάλη καντήλα).  Ωρισμένοι αιρετικοί όμως, όχι από άγνοια αλλ' από σατανική επιμονή, θεωρούν την Παναγία σαν Θεό· όπως οι αρχαίοι ειδωλολάτραι πρόγονοί μας είχανε την Άρτεμι, την Aθηνά κ.τ.λ..(Οι ιουδαιοχριστιανοί λένε  πάντα ενα "καλό" λογο για τους πρόγονούς μας) Oχι τέτοια πράγματα. Aυτό είναι το ένα άκρο, το οποίο κρατούν οι παπικοί. Aυτοί, οι φράγκοι, την Παναγία την έχουν πολύ ψηλά, την τιμούν σχεδόν σαν Θεό, της φτειάχνουν και αγάλματα. Aυτοί έχουν την λεγομένη Mαριολατρία.  Oι άλλοι αντιθέτως πηγαίνουν στο άλλο άκρο. Eίναι οι προτεστάνται. Aυτοί τί λένε; Yποτιμούν την Παναγία. Tην θεωρούν μιά απλή γυναίκα. Tί είναι, σου λένε, η Mαρία; είναι όπως όλες οι γυναίκες. Kαι ενώ οι παπικοί της έχουν και αγάλματα, οι προτεστάνται δεν της έχουν ούτε εικόνα. Oι δε χιλιασταί ούτε ν' ακούσουν θέλουν για την Παναγία.  Eμείς λοιπόν, η Oρθόδοξος Eκκλησία, είμεθα στο μέσον. H Oρθοδοξία ούτε με τους προτεστάντες πάει, ούτε με τους παπικούς πάει. Kαι διδάσκει η Eκκλησία μας, ότι η Παναγία είναι υπεράνω όλων των αγίων, αλλά όχι Θεός· και ότι αξιώθηκε να γεννήσει υπέρ φύσιν τον Yιόν του Θεού. O Xριστός γεννήθηκε κατά τρόπο υπερφυσικό, θαυμαστό, μυστηριώδη, τρόπον άγνωστον τοις ανθρώποις. Aυτά πιστεύει η Eκκλησία μας για την υπεραγία Θεοτόκο και έτσι τιμούμε εμείς την Παναγία.

* * *

Aυτά βέβαια στη διδασκαλία. Tί γίνεται όμως στην πράξη; Λέμε, ότι τιμούμε ορθοδόξως την Παναγία. Tην τιμούμε όντως; Yπάρχουν ασφαλώς και ψυχές που αγαπούν και τιμούν την Παναγία. Oι άλλοι; Tην ημέρα της Kοιμήσεως όλοι θα εορτάσουν. Tότε και οι επίσημοι θα εκκλησιαστούν. Aλλά τί ώρα φθάνουν; Προς το τέλος. Έρχονται απλώς για τον τύπο.  Oσο για τους στρατιωτικούς; Mε τα λόγια τιμούν κι αυτοί την Παναγία. Aλλ' εαν υπάρχει ένας χώρος όπου υβρίζεται η Παναγία μέρα - νύχτα, είναι ο στρατός. που είναι η τιμή; Πήγαινε μέσα στο στρατώνα ν' ακούσεις τί γίνεται.Yπάρχουν βέβαια κ' εδώ και αξιωματικοί και στρατιώτες που τιμούν την Παναγία, δεν το αρνούμαι. Aλλά οι πολλοί; δεν περνάει μέρα στους λόχους και στα τάγματα, που να μη υβρίζεται φοβερά και απαίσια η Παναγία.  Tέλος ο λαός. Παντού δυστυχώς, σε σπίτια και δημοσίους χώρους, οι λεγόμενοι ορθόδοξοι Xριστιανοί προσβάλλουν χυδαιότατα το τίμιον όνομα της Παναγίας. Kαι ποιός διαμαρτύρεται παρακαλώ; Aκούει ο Xριστιανός να βλαστημούν, και χαχανίζει. Aκούει η γυναίκα τον άντρα της να υβρίζει, και όταν της πεις ότι αμαρτάνει που το ανέχεται, σου λέει· Tί, να χάσω εγώ τον άντρα μου; ...; Δε' λέω να πάρει διαζύγιο. Aλλά έχει πολλά μέσα η γυναίκα για να πείσει τον άντρα. Δυστυχώς δεν κάνει τίποτα. Aκούνε οι γονείς τα παιδιά· τίποτα απολύτως! Aυτό είναι αμαρτία. Διότι αμαρτάνει αυτός που βλαστημάει, αλλ' άν ακούς κ' εσύ και δεν διαμαρτύρεσαι, έχεις κ' εσύ αμαρτία. Δεν είσαι Xριστιανός· ψευτοχριστιανός είσαι. Δεν αγαπάς και δεν τιμάς την υπεραγία Θεοτόκο.  O ιερός Xρυσόστομος φθάνει να πει· Συμβούλεψε το βλάστημο. δεν σε ακούει; Έχεις χέρι; Xτύπησέ τον. Xέρι που χτυπάει βλάστημο θα αγιάσει. Στον Πόντο και στη Mικρά Aσία δε' βλαστημούσανε. Όποιος θα τολμούσε να βλαστημήσει, έπρεπε να φύγει από το χωριό. Kαι ο άγιος Kοσμάς ο Aιτωλός λέει· Aν πάρεις ένα μαχαίρι και μου βγάλεις τα μάτια, μου κόψεις τ' αυτιά τις μύτες και τα χέρια, έχω χρέος να σε συγχωρήσω. Aν υβρίσεις τη μάνα και τον πατέρα που με γέννησε, έχω χρέος να σε συγχωρήσω. Aν όμως βλαστημήσεις το Xριστό και την Παναγιά μου, δεν έχω μάτια να σε δω!  Eίμεθα λοιπόν όλοι συνένοχοι. Kαι μιά βλαστήμια ακόμα να ακουγότανε στην Eλλάδα, έπρεπε να χτυπούν νεκρικά οι καμπάνες σαν τη Mεγάλη Παρασκευή. Tώρα χιλιάδες βλαστημούν, και κανείς δεν ενοχλείται!  Προσπαθήστε λοιπόν. Bρήτε τρόπο, ώστε να σβήσει η βλαστήμια από τον τόπο μας, και η κοινωνία μας να γίνει μιά κιθάρα που θα υμνεί  μέρα και νύχτα την Παναγία και τον Yιόν της, τον Kύριον ημών Ιησούν Xριστόν· όν, παίδες Eλλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Aμήν.

επίσκοπος Aυγουστίνος  (ι. ναός Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 10-8-1989, ημέρα Πέμπτη)

Πριν από μερικά χρόνια οι μαθητές του 3ου Γυμνάσιου Κερατσινίου, με επιβλέπουσα την καθηγήτρια τους κα Γαρεφαλάκη Μαρία προσπάθησαν να συγκεντρώσουν όσα το δυνατόν περισσότερα από τα ονόματα που έχει χαρίσει στην Παναγία η λαϊκή πίστη και παράδοση.Αυτος τους εκπαιδευτικους εχει η Ρωμιοσυνη και μετα απορειτε το πως η εκπαιδευση στο Ελλαδιστάν βρισκεται στις τελευταιες θεσεις παγκοσμιως!!

Το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό.

1 Αγγελόκτιστος

2 Αγία Σκέπη 3 Αγιάσσου 4 Αγιοδεκτινή 5 Αγιοηλιώτισσα 6 Αγιολούσαινα 7 Αγίου όρους 8 Αγνή 9 Αγριδιώτισσα 10 Αγριλιώτισσα 11 Αειμακάριστος 12 Αειμεσιτεύουσα 13 Αθηνιώτισσα 14 Αιγύπτια 15 Αιματούσα 16 Αιμίαλου 17 Αιρκώτισσα 18 Ακαθή 19 Ακατάβλητος 20 Ακατάφλεκτη 21 Ακήραση 22 Ακρωτηριανή 23 Αλανιώτισσα 24 Αλεξανδριανή 25 Αλεξίου Κομνηνού 26 Αλεπινή 27 Αληθινή 28 Αλλοιώτισσα 29 Αλόχη 30 Αματίτση 31 Αμεμπτος 32 Αμετάθετος 33 Αμολιανή 34 Αμόλυντος 35 Αμπελακίων 36 Αμπελοκήπισσα 37 Αμωμη 38 Ανασσα 39 Αναφωνήτρια 40 Αντινίτισσα 41 Αντιφωνήτρια 42 Ανωμερίτισσα 43 Αξιον Εστί 44 Απείρανδρος 45 Απειρόγαμος 46 Απρόσιτος 47 Αρακιώτισσα 48 Αράπισσα 49 Αρβανίτισσα 50 Αρειας 51 Αρμενοκρατούσα 52 Αρσανά 53 Αρτάκης 54 Αρχαγγελιώτισσα 55 Αρχισπορίτισσα 56 Ασπραγγέλου 57 Ασπροβουνιώτισσα 58 Ασπροπαναγιά 59 Ασύγκριτη 60 Αυγουστιανή 61 Αφέντρικα 62 Αφθορος 63 Αφροδίτισσα 64 Αχειροποίητος 65 Αχραντος 66 Αψιδιώτισσα 67 Βαλουκλιώτισσα 68 Βανιώτισσα 69 Βαραγγιώτισσα 70 Βαρδιανιώτισσα 71 Βαρκού 72 Βασίλισσα 73 Βασιληγενέτειρα 74 Βατοπεδινή 75 Βατούσαινα 76 Βελανιδιά 77 Βελεστίνου 78 Βελλά 79 Βεργουπουλιανή 80 Βηματάρισσα 81 Βιγλιώτισσα 82 Βιδιανή 83 Βιργιωμένη 84 Βλασαρού 85 Βλαχέρνα 86 Βλέπουσα . 87 Βλυχιόρικα 88 Βοήθεια 89 Βορεινή 90 Βούλιστα 91 Βουναρκώτισσα 92 Βουνογιάτρισσα 93 Βουνού 94 Βουρνιώτισσα 95 Βράχου 96 Βρεσθενίτισσα 97 Βρεφοκομούσα 98 Βρεφοκρατούσα 99 Βρεφουργήσασα 100 Βρεχούσα 101 Βροντιανή 102 Βρόντου 103 Βροχής 104 Βρυσιανή 105 Γαλακτίνης 106 Γαλακτοτροφούσα 107 Γαλανή 108 Γαλανούσα 109 Γαλατιανή 110 Γαλατούσα 111 Γαλαχτοτροφία 112 Γαλαχτοφορούσα 113 Γαλουχιότισσα 114 Γενεσίου Θεοτόκου Σαβαθιανών 115 Γέννας 116 Γερόντισσα 117 Γεσθημανίτισσα 118 Γηνατού 119 Γηρομεριού 120 Γιαλούσα 121 Γιάτρισσα 122 Γκαβή 123 Γκιζιλκιζιώτισσα 124 Γκουβερνιώτισσα 125 Γλυκιώτισσα 126 Γλυκοκυματούσα 127 Γλυκοφιλούσα 128 Γλωσσά . 129 Γοιρδελάκη 130 Γοργόνα 131 Γοργοεπήκοος 132 Γουμένισσα 133 Γουμερά 134 Γουνιώτισσα 135 Γούντα 136 Γουρλομάτα 137 Γραφιώτισσα 138 Γρηγορίτσα 139 Γρηγορούσα 140 Γύψενη 141 Γωνιά 142 Δαδιού 143 Δαδιώτισσα 144 Δακρυρροούσα 145 Δαμάστα 146 Δέηση 147 Δεκαπεντούσα 148 Δένδρου 149 Δεξιοκρατούσα 150 Δεόμενη 151 Δερμάτα 152 Δέσποινα 153 Δημοκράνια 154 Διακονούσα 155 Διασώζουσα 156 Δικαιόκριτος 157 Δικαιότατη 158 Διότισσα 159 Δόβρα 160 Δομνιανίτισσας 161 Δοξάρισσα 162 Δουβέργαινα 163 Δακρύβρεχτος 164 Εγγυήτρια 165 Εκατονταπυλιανή 166 Εκκλησιάρχουσα 167 Εικονίστρια 168 Ελεημονήτρια 169 Ελαία 170 Ελαιοβρύτισσα 171 Ελειμονήτρια 172 Ελεοβρύτης 173 Ελέους 174 Ελεούσα 175 Ελευθερώτρια 176 Ελπιδοφόρα 177 Ελπϊς Πιστών 178 Ελωνα 179 Ενθρονη 180 Εξακουστή 181 Εξοχική 182 Επακούουσα 183 Επανωχωριανή 184 Επισκοπιανή 185 Επουράνιος 186 Επουράνιος Πύλη 187 Επταβηματούσα 188 Ερυπιανή 189 Εσφαγμένη 190 Ευαγγελίστρα 191 Ευρετή 192 Εύσπλαχνος 193 Ζαλακιώτισσα 194 Ζεραχιώτισσα 195 Ζεριχιώτισσα 196 Ζερμπτίτσης 197 Ζυλή 198 Ζωάρκεια 199 Ζωήρρυτος 200 Ζωηφόρος 201 Ζωοδότειρα 202 Ζωοδότρα 203 Ζωοδόχος 204 Ζωοπηγή 205 Ζωοπόρος 206 Ζωοτόκος 207 Ηγήτρια 208 Ηγουμένη 209 Ηδύπνους 210 Ηλιόκαλη 211 Ηλιοτόκος 212 θαλασσινή 213 Θαλασσίτρα 214 Θαλασσομάχισσα 215 θαλασσομαχούσα 216 Θαρεινή 217 Θεάλεχτη 218 Θεοδίδαχτη 219 Θεοδόξαστη 220 Θεόκλητη 221 Θεοκνήτωρ 222 Θεοκόσμητη 223 Θεόληπτος 224 Θεομάνα 225 Θεομητροπρεπεστέρα 226 Θεοσκέπαστη 227 Θεοτίμητη 228 Θεοτόκος 229 Θεουργία 230 Θεόφραστος 231 Θεόφρων 232 Θερμιανή 233 Θευαγέστατη 234 Θρηνούσα 235 Θρηνωδούσα 236 Θωμιανή 237 Ίαμα 238 Ίαση 239 Ιερόβλαστος 240 Ιερομύτης 241 Ιεροσολυμιτική 242 Ιεροσολυμίτισσα 243 Ιλαρώτατη 244 Ιμερόεσσα 245 Ισηγορία 246 Καγιά 247 Καθαριώτισσα 248 Καθαρών 249 Καθρέπτης 250 Κακαβιώτισσα 251 Καλαθή 252 Καλαμιώτισσα 253 Καλάμου 254 Καλιγού 255 Καλλίτοκος 256 Καλού Νερού 257 Καλυβιανή 258 Καμακάρι 259 Καματερός 260 Καμένη 261 Καμπιώτισσα 262 Κάμπου 263 Κανάλα 264 Κανδήξη 265 Κανταριώτισσα 266 Καπνικαραία 267 Καρδιοβαστάζουσα 268 Καρδιώτισσα 269 Καρποφορούσα 270 Καρύπη 271 Καστριανή 272 Κάστρου 273 Καστρουλέρου 274 Κατάκαρπος 275 Καταλωνική 276 Κατάπαυση 277 Καταπολιανή 278 Καταφυγή 279 Καψοδερματούσα 280 Κερά 281 Κέρνιτσα 282 Κεχαριτωμένη 283 Κεχρινιώτισσα 284 Κηπουραίων 285 Κισσιώτισσα 286 Κιτιού 287 Κλειδί του Παραδείσου 288 Κλεισούρας 289 Κλεφτοπαναγιά 290 Κοιμητηρίων 291 Κόκκινη 292 Κολοκυθιώτισσα 293 Κολυβιανή 294 Κορκοδειλιά 295 Κορυφή 296 Κορφιάτισσα 297 Κοσμοπόθητος 298 Κοσμοσωτείρα 299 Κοσυφοίνισσα 300 Κότσικα 301 Κουκουζέλισσα 302 Κουμπελίδικη 303 Κουνοπιώτισσα 304 Κουρίου 305 Κουροτρόφος 306 Κουτσουρώ 307 Κουφή 308 Κουφή Πέτρας 309 Κοφινή 310 Κρεμαστή 311 Κρομμυδιώτισσα 312 Κτιστή 313 Κτιτόρισσα 314 Κυκκώτισσα 315 Κυπαιότισσα 316 Κυρά Ξένη και κυρία των Αγγέλων 317 Κώμη 318 Λαγουδιανή 319 Λαμπρότατη 320 Λαμπροφορία 321 Λαοδηγήτρια 322 Λαού 323 Λαρνιώτισσα 324 Λαυριώτισσα 325 Λάχνη 326 Λεσινιώτισσα 327 Λεφένα 328 Λεχούσα 329 Λιβαδιώτισσα 330 Λιόσα 331 Λιόσα 332 Λογκοβάρδα 333 Λοιμιώτισσα 334 Λουβαρά 335 Λυκοδήμου 336 Λυκούρεσι 337 Μαγαζιώτισσα 338 Μαγδαληνή 339 Μαδύτου 340 Μακελάρια 341 Μαλεβή 342 Μανδαλάκη 343 Μανεδή 344 Μαντιλούσα 345 Μαραθούντα 346 Μαρία 347 Μαστών 348 Μαύρη 349 Μαυριώτισσα 350 Μαυρομμάτα 351 Μαχαιρωμένη 352 Με τους κρίνους 353 Μεγαλομάρτυρος 354 Μεγαλόχαρη 355 Μεσοσπορίτισσα 356 Μητέρα 357 Μητέρα Θεού επί τον θρόνο 358 Μικρά 359 Μογρονήσι 360 Μολυβδοσκέβαστη 361 Μοναρκά 362 Μυροβλύτισσα 363 Μυρτενή 364 Μυρτιδιώτισσα 365 Μυφελαιώτισσα 366 Νάπα 367 Νάσσα 368 Νέα 369 Νέγρων 370 Νεοφάνεισσα 371 Νεροφορούσα 372 Νικητάτου 373 Νικοποιός 374 Νταλλιανή 375 Νυμφοτόκος 376 Ξενοβλήτης 377 Ξένων 378 Ξεσκλαβώτρα 379 Ξεσπορίτισσα 380 Ξηροκαμπίτισσα 381 Ξηρορείτισσα 382 Ξυνήγορος 383 Οδηγήτρια 384 Οικειώτατη 385 Οικονόμισσα 386 Ολβιόδωρος 387 Ολυμπιώτισσα 388 Ομόθεος 389 Ομονοούσα 390 Ορθοκωστά 391 Οσιώτατη 392 Ουρανού και Γης 393 Παγγαιότισσα 394 Πάθους 395 Παιδεύσασα 396 Παλαιοκαστρίτισσα 397 Παλαιολογίνα 398 Παλατιανή 399 Παλίνου 400 Παμμακάριστος 401 Παναγιόχορτο 402 Πανάχραντος 403 Πανάχραντος 404 Παντάνασσα 405 Παντευλόγητη 406 Πάντιμος 407 Παντόχαρα 408 Πάντων χαρά 409 Παραμυθία 410 Παρηγορήτρα 411 Παρθένα 412 Παμμακάριστος 413 Παυσολύπη 414 Πειραιώτισσα 415 Πελαγονίτισσα 416 Πεπελινίτσης 417 Περίβλεπττος 418 Περλιγού 419 Πετραϊδα 420 Πλαγιά 421 Πλατανιώτισσα 422 Πλατυτέρα 423 Πολίτισσα 424 Πολυσπορίτισσα 425 Πονολύτρια 426 Πόνου 427 Πορταϊτισσα 428 Πορτιανή 429 Πουλάτη 430 Πρέσβειρα 431 Προαναγγελλομένη 432 Προπύλη 433 Προσηγορία 434 Προσίστισσα 435 Προστάτρια 436 Προσφυγιά 437 Προυσιώτισσα 438 Πυριότισσα 439 Πυροβολήθεισα 440 Ραγίου 441 Ραχοπήδη 442 Ρόδο το Αμάραντο 443 Ρόμβη 444 Ρουμελιώτισσα 445 Σαμακιώτισσα 446 Σεπτεμβριανή 447 Σημάου 448 Σκάλα του Ουρανού 449 Σκαλωτή 450 Σκιαδενή 451 Σκοπιότισσα 452 Σοίριζα 453 Σοτομβριανή 454 Σουμελά 455 Σπηλιώτισσα 456 Στεφάνα 457 Σώματα 458 Σωτήρα 459 Ταξιδιάρα 460 Ταταρνώτισσα 461 Τήνου 462 Tης Βάτου 463 Τίμια Σκέπη 464 Τιμιωτέρα 465 Τοπλoύ 466 Του Χάρου 467 Τουρλιανή 468 Τριχερούσα 469 Τροβάτου 470 Τρουλή 471 Τρυπητή 472 Τρυφερούσα 473 Τσαμπίκα 474 Τσυκκώτισσα 475 Υπέρμαχος 476 Υψηλή 477 Φανερουλιώτισσα 478 Φανερωμένη 479 Φαρμακολύτρα 480 Φιδιότισσα 481 Φιδοττοταμιανή 482 Φιδούσα 483 Φίδωσα 484 Φλεβαριανή 485 Φοβερά Προστασία 486 Χαιρετισμών 487 Χαλκοπρατειών 488 Χελιδονού 489 Χιλιονοματούσα 490 Χοζοβιώτισσα 491 Χρυσαφίτισσα 492 Χρυσοβαλάντη 493 Χρυσογαλούσα 494 Χρυσοδαφνιώτισσα 495 Χρυσοκαστριώτισσα 496 Χρυσοκελλαριά 497 Χρυσοπηγή 498 Χρυσοσκαλίτισσα 499 Χρυσοσπιλιώτισσα 500 Ψυχοσώστα 501 Ψυχοσώτρια

Πηγή: Εφημερίδα Έθνος (2014)

Σύμφωνα με την ηγουμένη το έκανε επειδή το μοναστήρι δεν έκανε αγρυπνία την παραμονή του εορτασμού της Κοίμησης της Θεοτόκου Μεγάλη αναστάτωση επικράτησε το πρωί της Δευτέρας 15 Αυγούστου στο μοναστήρι του Οσίου Εφραίμ στην Κατερίνη.Όπως κατήγγειλε η ηγουμένη του μοναστηριού ήταν λίγο μετά τις 7:30 το πρωί όταν εισέβαλε ο Μητροπολίτης της περιοχής και ζήτησε από τον ιερέα να διακόψει τη Λειτουργία απειλώντας τον, βάσει της καταγγελίας, ότι σε διαφορετική περίπτωση θα τον καθαιρούσε.Σύμφωνα με την ηγουμένη, όπως μετέδωσε το MEGA, ο λόγος της παρέμβασης ήταν η άρνηση του μοναστηριού να κάνει αγρυπνία την παραμονή του εορτασμού της Κοίμησης της Θεοτόκου.Όπως υποστηρίζει το συγκεκριμένο μοναστήρι έχει το αυτοδιοίκητο και άρα δεν είναι υποχρεωμένο να υπακούσει στον τοπικό Μητροπολίτη.Παράλληλα η ηγουμένη αφήνει υπονοούμενα και για οικονομικά κίνητρα στην παρέμβαση του ανώτατου ιερωμένου λέγοντας ότι δίπλα από το μοναστήρι του Οσίου Εφραίμ υπάρχει άλλος ιερός ναός στον οποίο κατευθύνθηκαν οι πιστοί μετά τη διακοπή της Λειτουργίας.

Έχετε την εντύπωση πως τα έχετε δει πλέον όλα στις Εβραιοχριστιανικές εκκλησίες?Μη βιαστείτε να απαντήσετε... Έχετε συνηθίσει το κλασικό παγκάρι της εκκλησίας; Ο εν λόγω ναός αλλάζει τα δεδομένα... Δείτε τη φωτογραφία:

Εισαγωγή Ένας από τους γνωστούς "εθνικούς" μας μύθους, διαδεδομένος στην κοινότητα των Νεο-ρωμιών, είναι ότι η Αναγέννηση προήλθε από τους Βυζαντινούς λόγιους, οι οποίοι με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης πήγαν στην Δύση και εκεί τους "δώσαμε" τα φώτα του πολιτισμού που εδώ τα είχαμε σε αφθονία.

Εδώ θα δούμε την δημιουργία-εξέλιξη της φιλοσοφίας στην Δύση, καθώς και τις επιρροές που είχε, για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που διαφοροποίησε τελικά την Δύση με την Ανατολή, γιατί και πως έγινε η Αναγέννηση εκεί που έγινε και όχι κάπου αλλού, όπως ας πούμε στο Βυζάντιο ή στο Ισλάμ.

Το παρόν δεν είναι πλήρης εξιστόρηση όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων και θέσεων, παρά επιλογή κάποιων χαρακτηριστικών στοιχείων για να καταλάβουμε ποια ήταν η διαφορά στην Ευρώπη σε σχέση με το Βυζάντιο, που υποτίθεται μας είναι πιο γνωστό, κυρίως επιλεκτικοί σε αυτά που οδήγησαν στην εξέλιξη, δηλαδή την Αναγέννηση, για να καταλάβουμε καλύτερα, γιατί αυτή δεν μπορούσε να γίνει στο Βυζάντιο.

"Αναγέννηση" σημαίνει ότι ξαναγεννιέται κάτι που πέθανε. Αυτό που πέθανε ήταν η ελευθερία, και κυρίως η ελευθερία έκφρασης του ανθρώπου. Δηλαδή το να τολμά, το ανθρώπινο πνεύμα, χωρίς εσωτερικές ή εξωτερικές αναστολές, να σκέπτεται, να εκφράζεται και να διαλέγεται ελεύθερα. Αυτό είχε χαθεί με τον Μεσαίωνα σε Ανατολή και Δύση, και αυτό επιτεύχθηκε με την Αναγέννηση στην Δύση και φαίνεται από την φιλοσοφική σκέψη και την τέχνη, την στιγμή που η Ανατολή έμπαινε συνειδητά βαθύτερα σε αυτόν.

Ο Πρώιμος Μεσαίωνας  Ας δούμε τι συνέβαινε στην Δύση την περίοδο από τον 5-6ο αιώνα, δηλαδή την εποχή του Ιουστινιανού και μέχρι τον 8ο αιώνα, δηλαδή την εποχή του Καρλομάγνου. Η εποχή από τον Θεοδόσιο ως τον Ιουστινιανό, έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: Την απαγόρευση της αρχαίας λατρείας και όλων των άλλων θρησκευτικών πεποιθήσεων, ακόμα και των διαφορετικών εκφράσεων του Χριστιανισμού. Με τον Ιουστινιανό όμως, που ξεκινάει και η εποχή που λέμε Μεσαίωνα, πέρα από τις αυστηρές και εντεινόμενες απαγορεύσεις, έχουμε την όλο και περισσότερο ταύτιση της Εκκλησίας με το κράτος και τον υποχρεωτικό εκχριστιανισμό όλων, ακόμα και των νηπίων, το κλείσιμο της Ακαδημίας στην Αθήνα και το κάψιμο των βιβλίων του Κέλσου, του Πορφύριου και τουΙουλιανού. Έτσι, εξαφανίζεται υποχρεωτικά κάθε άλλη σκέψη και άποψη αντιρρητική ως προς τον Χριστιανισμό, ενώ κάθε διαφορετική θεώρηση ακόμα και μέσα στον Χριστιανισμό, πατάσσεται αυστηρά σαν αίρεση. Η πολιτική του Ιουστινιανού να αφαιρέσει την αυτοτέλεια των πόλεων, με αποτέλεσμα αυτές να μαραζώσουν οικονομικά υπέρ της Κωνσταντινούπολης, η μεγάλη φορολογία των Επαρχιών και η οικονομική κακομεταχείριση όπως έχει δειχθεί ήδη στο άρθρο "Μεσαίωνας στην Ανατολή" και τέλος οι εισβολές γερμανικών λαών στην Δυτική Ευρώπη, αλλάζει το σκηνικό, όχι μόνο στον πνευματικό τομέα, αλλά και στην ίδια την όψη της αυτοκρατορίας.

Στην Ανατολή, μπαίνουμε πλέον στην Μέση Βυζαντινή εποχή, από εδώ και πέρα έχουμε τα γνωστά χαρακτηριστικά του Βυζαντίου και απομακρυνόμαστε οριστικά από την Ύστερη Αρχαιότητα, ακολουθεί η Εικονομαχία, αλλά κρατιέται η κρατική δομή και η Εκκλησία βγαίνει κερδισμένη και απόλυτος κυρίαρχος, που ελέγχει από εδώ και πέρα όλο και περισσότερο την εξουσία. Στην Δύση, οι ανακατατάξεις δημιούργησαν μια κατακερματισμένη πολιτική σκηνή με πολλούς ηγεμόνες, και έτσι η Εκκλησία αν και έπαιξε έναν συνδετικό ρόλο στον πνευματικό τομέα, δεν είχε την απόλυτη και ξεκάθαρη εξουσία που είχε στην Ανατολή, όσο και αν το προσπάθησε, ενώ ανέλαβε αυτοκλήτως ένα δύσκολο έργο, να εκχριστιανίσει και να ενσωματώσει τους "βαρβάρους" στην πίστη της.

Στον θεολογικό-φιλοσοφικό τομέα, η λατινόφωνη παράδοση είχε έναν επιπλέον πατέρα τον Αυγουστίνο (4-5ος αιώνας), που έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην βούληση, αλλά έδωσε στην ίδια την αμφιβολία, την δυνατότητα της έρευνας και της γνώσης και που πρόβαλλε ιδιαίτερα την αξία του Λόγου (όχι μόνο ως λογική, αλλά και ως γνώμονα του καλού και του ωραίου), επηρέασε από εκεί και πέρα βαθιά όλη την δυτική σκέψη. Το κοινό με την Ανατολή (Ιωάννης ο Δαμασκηνός) ήταν η χρήση της αρχαίας λογικής για να δοθεί αυστηρή λογική διάρθρωση στο χριστιανικό δόγμα και την διδασκαλία. Η βασική διαφορά στον τομέα αυτόν με την Ανατολή, είναι ότι στην Ανατολή λόγω της ελληνικής γλώσσας, υπήρχε μεγαλύτερη εξοικείωση με την αρχαία ελληνική γραμματεία, μόνο που όπως πρότειναν και οι Πατέρες της Εκκλησίας, δεν τους ενδιέφεραν οι "σαθρές" τους ιδέες, αλλά έπρεπε να επιλέγουν όσα ήσαν συμβατά με την πίστη τους, και επίσης τους ενδιέφερε η "καλλιέπεια της γλώσσας". Αυτό συνεχίστηκε σε όλο το Βυζάντιο με κάποιες αξιοσημείωτες αλλά συγκεκριμένες εξαιρέσεις που δεν αφέθηκαν από το εκκλησιαστικό κατεστημένο που είχε όλο και μεγαλύτερη εξουσία να εξελιχθούν, όπως δείξαμε στο άρθρο "Η Ορθοδοξία και η άλλη άποψη". Στην Δύση, αντίθετα, δεν τους ενδιέφερε καθόλου η γλώσσα, αλλά η ουσία των κειμένων των αρχαίων φιλοσόφων και πως θα χρησιμοποιούσαν την ουσία αυτή σαν επιχείρημα στην θεολογία τους αρχικά, αλλά όπως θα δούμε αργότερα σταδιακά δούλεψε και στην υπέρβαση ή και αναίρεσή της. Κάτι που μάλλον επέδρασε ίσως θετικά, ήταν ότι από την αρχαία φιλοσοφία είχαν αρχικά πολύ λίγα κείμενα και την έβλεπαν πιο θετικά από την Ανατολή. Αυτή ίσως είναι και η πρώτη βασική διαφορά που έδωσε άλλη δυναμική στην Δύση, η ίδια η γλώσσα. Άλλη μια εμπλοκή προήλθε από τον επηρεασμό της δυτικής φιλοσοφίας από νεοπλατωνικές επιδράσεις οφειλόμενες στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, που από τον 9ο αιώνα και μετά θα δημιουργήσουν τελικά το ερώτημα για την μεταφυσική σημασία των εννοιών γένους, που θα γίνει κεντρικό φιλοσοφικό πρόβλημα και θα οδηγήσει σε έντονες διαλογικές διαμάχες.

Κάτι άλλο που πρέπει να τονιστεί, είναι ότι η "γνώση" σε όλη αυτή την περίοδο ήταν μέσα από την Εκκλησία. Αυτό ήταν φυσικό αποτέλεσμα των ανακατατάξεων που έφεραν οι μετακινήσεις, οι εισβολές, η ανασφάλεια αλλά και η νομοθεσία που κατάργησε την εκπαίδευση από μη χριστιανούς. Αν κάποιος ήταν "θεωρητικής κατεύθυνσης", ή δεν ήταν ο εύρωστος και ανθεκτικός και που θα γινόταν στρατιώτης ή γεωργός, μόνο μία επιλογή είχε: Να πάει να ζήσει ή να σταδιοδρομήσει στην Εκκλησία ή τις πολυάριθμες μονές, εκεί θα μπορούσε σε κάποιο βαθμό να μορφωθεί.

Η γνώση και η μάθηση λοιπόν ήταν στα μοναστήρια και ήταν αυτή που συνεχιζόταν από την αρχαία ρωμαϊκή εποχή, δίδασκε δηλαδή το trivium και το quadrivium εκχριστιανισμένα φυσικά. Εκεί υπήρχαν όπως και στην Ανατολή, τόσο βιβλιοθήκες όσο και αντιγραφείς για την διατήρησή τους. Φυσικά την πρωτοπορία είχαν τα λατινικά κείμενα, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπήρχαν και ελληνικά. Μέχρι και τον 4ο αιώνα, όλοι οι μορφωμένοι Ρωμαίοι ήξεραν αρκετά καλά Ελληνικά και δεν είχαν πρόβλημα να τα μελετήσουν απευθείας. Μετά τον 5ο αιώνα και τον περιορισμό των επαφών με την Ανατολή, προφανώς ήταν λίγοι. Έτσι υπήρξε ανάγκη μετάφρασης και τα ποιο σημαντικά έργα άρχισαν σταδιακά να μεταφράζονται στα Λατινικά. Οι γνωστότεροι μεταφραστές ήταν ο Βοήθιος (5ος αιώνας) ο Κασσιόδωρος (6ος αιώνας) και ο Ισίδωρος (6-7ος αιώνας).

Η "Αναγέννηση" του Καρλομάγνου Το πολιτικό έργο του Καρλομάγνου που γεννήθηκε το 742, έγινε βασιλιάς των Φράγκων το 768, στέφθηκε από τον πάπα αυτοκράτορας το 800 και πέθανε το 814, ήταν η για πρώτη φορά μετά από τρεις αιώνες, πολιτική ενοποίηση της Δυτικής Ευρώπης.

Ο Καρλομάγνος κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι για να σταθεροποιήσει την ενότητα αυτή, έπρεπε να υπάρξει πολιτιστική ανάπτυξη, για να αποδεσμευτεί πλήρως από το Βυζάντιο. Έτσι αν και ο ίδιος ήταν πρακτικά αμόρφωτος, στράφηκε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην παιδεία. Μέχρι τότε σχολεία υπήρχαν μόνο στα μοναστήρια όπως είδαμε. Ενίσχυσε λοιπόν τις μονές που είχαν εκπαιδευτικό έργο, δημιούργησε μία σχολή στο παλάτι, γνωστή και ως "Πανεπιστήμιο του Παλατίνου", στο Άαχεν (σύνορα σημερινής Γερμανίας με Ολλανδία και Βέλγιο), με οργανωτή τον Αλκίνο. Επίσης δημιούργησε νέα σχολεία σε όλη την επικράτεια, εξαρτημένα μεν από καθεδρικούς ναούς, στις κυριότερες πόλεις, αφού οι πρώτοι καθηγητές ήταν εκ των πραγμάτων ιερωμένοι, αλλά εκτός της Εκκλησίας και με την διαρκή αιγίδα της πολιτείας, κάτι που θα βοηθήσει αργότερα την ανεξαρτησία τους.

Ο Αλκίνος, που διεύθυνε την σχολή από το 782 έως το 796, δημιούργησε στην πραγματικότητα ένα κέντρο εκπαίδευσης για αυτούς που θα κατεύθυναν την πολιτισμική εξέλιξη της Ευρώπης στους επόμενους αιώνες. Αναδιοργάνωσε επίσης το σύστημα αντιγραφής σπάνιων βιβλίων, έστειλε αντιγραφείς σε απομεμακρυσμένα μέρη για να αντιγράψουν σπάνια και άγνωστα βιβλία και δημιούργησε ένα νέο σύστημα γραφής που επιβλήθηκε σε όλη την Ευρώπη.

Μετά τον Καρλομάγνο, η ίδια η σχολή του Άαχεν μεταφέρθηκε στο Παρίσι (χωρίς να σταματήσει η λειτουργία στο Άαχεν, τουλάχιστον μέχρι την καταστροφή που έγινε από μια επιδρομή των Βίκινγκς τέλη του 9ου αιώνα, το παλάτι συνέχισε να χρησιμοποιείται μέχρι και τον 15ο αιώνα χωρίς να ξέρουμε τι έγινε η σχολή) την δεκαετία του 870 και δημιούργησε πληθώρα σχολών, που ήταν και οι πρόδρομοι του ξακουστού πανεπιστημίου του Παρισιού που δημιουργήθηκε σε ενάμιση αιώνα.

Η Καρολίγγεια "Αναγέννηση" όπως ονομάστηκε το πρόγραμμα σπουδών του Καρλομάγνου, ήταν μια αναδιοργάνωση, τυποποίηση και εξάπλωση της ήδη υπάρχουσας παιδείας. Το σημαντικότερο όμως έργο ήταν ότι η παιδεία φεύγει από την αποκλειστικότητα της Εκκλησίας και γίνεται συναρμοδιότητα και φροντίδα του κράτους. Παρά τον νέο κατακερματισμό στην πολιτική εξουσία, οι δομές αυτές συνέχισαν να λειτουργούν και έχουμε αργότερα την άνθηση των πανεπιστημίων σε πολλές πόλεις, αλλά και την αντιπαράθεση πανεπιστημιακών με τους εκκλησιαστικούς που θα οδηγήσουν τις εξελίξεις στην νεότερη εποχή.

Ιωάννης Σκώτος Εριγένης (810-877) Το προσωνύμιο "Σκώτος" προέρχεται από την Scotia Major, όπως ονομαζόταν εκείνη την εποχή η Ιρλανδία. Νεοπλατωνιστής φιλόσοφος, που σπούδασε σε μοναστήρι στην περιοχή του και το 850 βρέθηκε καθηγητής στο Παλατινάτο με εντολή του Καρόλου του Φαλακρού, διαδόχου του Καρλομάγνου. Επειδή γνώριζε Ελληνικά, μετέφρασε τα βιβλία του Ψευδο-Διονύσιου του Αρεοπαγίτη στα Λατινικά, που διαδόθηκαν από εκεί σε όλη την Ευρώπη, επίσης μετάφρασε κείμενα του Μάξιμου και του Γρηγορίου Νύσσης.

Έγραψε ένα ογκωδέστατο έργο, το De Divisione Naturae (Περί της διαίρεσης της φύσης). Εισάγει την φυσική θεολογία, θεωρώντας ότι υπάρχει ταύτιση μεταξύ φύσης και Θεού. Η πλέον σημαντική επιρροή του έργου του ήταν οι επιστημολογικές του απόψεις. Είναι από τους πρώτους που χρησιμοποιούν την ορολογία recta ratio (ορθός λόγος) και υποστήριζε ότι η πίστη και ο λόγος έχουν σχέση συμπληρωματική. Υποστήριζε ότι η λογική ικανότητα του ανθρώπου δεν χρειάζεται μια αυθεντία για να είναι αληθής, όπως και αν μια αυθεντία έρχεται σε αντίθεση με την λογική, η θέση της έχει πρόβλημα. Σημειώστε ότι είμαστε ακόμα στον 9ο αιώνα.

Ο Ιωάννης δημιούργησε τόσο ηθικές όσο και πολιτικές επιρροές. Η θέση του Ιωάννη για τους κακούς και τους δαίμονες, συμπέρασμα της οποίας ήταν ότι την θέωση θα απολαύσουν μόνο οι εκλεκτοί, επηρέασε αρνητικά αργότερα και αν και το έργο του καταδικάστηκε από τον πάπα το 1225, επειδή θεωρούσε ότι οδηγεί στον πανθεϊσμό, αν και κάηκαν αρκετά από τα αντίγραφα του βιβλίου του, είχε ήδη αποκτήσει μεγάλη δυναμική στο σύστημα παιδείας και βοήθησε σε έναν σταδιακό εξορθολογισμό του χριστιανικού δόγματος, αλλά είχε και άλλες επιπτώσεις, για παράδειγμα στην πολιτική του θεωρία. Σύμφωνα με αυτή η απόλυτη μοναρχία, ήταν θέληση του Θεού και όχι συμβόλαιο με τον λαό, όπως εθεωρείτο στην ρωμαϊκή εποχή. Η θέση αυτή ήταν εξέλιξη της θέσης του Αυγουστίνου (De Civitate Dei - Η πολιτεία του Θεού). Οι θέσεις αυτές ήταν και η τεκμηρίωση για την ενίσχυση της απόλυτης μοναρχίας, με αδίσταχτη χρήση βίας, κυρίως για τον εκχριστιανισμό των παγανιστών, που έδωσε σε κάποιο βαθμό και μια πολιτική σταθερότητα στον Μεσαίωνα. Οι ιδέες του Ιωάννη Σκώτου Εριγένη καθόρισαν μαζί με του Αυγουστίνου, την φιλοσοφία και την σκέψη της Δύσης μέχρι τον 10ο αιώνα.

Ο Άνσελμος (1033 - 1063), υποστήριζε ότι η η αλήθεια της θεολογίας, μπορεί να υποστηριχθεί από την αλήθεια της φιλοσοφίας, και για αυτό ο θεολόγος πρέπει να ενδιαφέρεται και να γνωρίζει τις μεθόδους της φιλοσοφίας. Επίσης θεωρούσε ότι η λογική μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο στην κατανόηση αλλά και στην απόδειξη των αληθειών περί Θεού και για τον λόγο αυτό διατύπωσε 4 "λογικά" επιχειρήματα για να αποδείξει την ύπαρξή του. Τα επιχειρήματα αυτά είχαν ευρεία απήχηση όσο και απόρριψη, κυρίως τον 13ο αιώνα.

Αραβική φιλοσοφία (9ος-12ος αιώνας) και επίδρασή της Οι Άραβες, ένας λαός φυλάρχων, οι οποίοι ενώθηκαν λόγω του Μωάμεθ τον 6ο αιώνα, εξαπλώθηκαν ταχύτατα στην Μέση Ανατολή και ευνοήθηκαν ιδιαίτερα από την δυσβάστακτη φορολογία του Βυζαντίου στις επαρχίες του και τους θρησκευτικούς διωγμούς κατά των Μονοφυσιτών, διότι οι Μονοφυσιτικοί πληθυσμοί θεώρησαν τους Άραβες τελικά πιο φιλικούς και ανεκτικούς από τους Βυζαντινούς.

Μεταξύ του 7ου και του 12ου αιώνος, έχουμε μια άνθηση στον αραβικό πολιτισμό που ξεκίνησε από το Χαλιφάτο των Αββασιδών και προήλθε από την αφομοίωση πολιτισμικών στοιχείων των λαών που είχαν κατακτήσει, κυρίως των νεστοριανών χριστιανών πρώην Βυζαντινών της σχολής της Συρίας. Σύροι και Άραβες μεταφραστές, μετέφραζαν από τα Συριακά στα Αραβικά, ό,τι θεωρούσαν ότι δεν βλάπτει το δόγμα τους (φιλοσοφία, φυσικές επιστήμες, ιατρική, μαθηματικά), και ακολούθησαν νέες αραβικές μεταγραφές που διαδόθηκαν σε όσες μουσουλμανικές χώρες υπήρχε ανεπτυγμένη παιδεία. Ο σπουδαιότερος μεταφραστής και σχολιαστής ήταν ο Hunain Ibn Ishaq (809- 873) στην Βαγδάτη. Η εξέλιξη αυτή έφερε τον 11ο αιώνα τέσσερα ξακουστά πανεπιστήμια στον αραβικό κόσμο, της Φεζ στον Μαρόκο, της Κόρδοβας στην Ισπανία, του Ελ-Αζαρ στο Κάιρο, και της Βαγδάτης στην Περσία, με σπουδές στην ιατρική, την νομική, την αρχιτεκτονική, την θεολογία-φιλοσοφία και την ρητορική και σίγουρα η φιλοσοφική αυτή εξέλιξη είναι ένα πολύπλοκο και πολυσχιδές φαινόμενο για να αναλυθεί εδώ, και από το οποίο θα δούμε ελάχιστα χαρακτηριστικά σημεία του. Ενδιαφέρον για εμάς έχει η αντιπαράθεση στην Ισπανία, αφού οι αντιμαχόμενοι Ευρωπαίοι και Άραβες, πρόβαλαν την υπεροχή τους, όχι μόνο στο στρατιωτικό, αλλά και τον πολιτισμικό τομέα.

Το βασικό κέντρο μετάφρασης των αραβικών συγγραμμάτων, έγινε το μοναστήρι Santa Maria de Ripoll στην Βόρειο Ισπανία, αμέσως μετά την παράδοση του Τολέδο (ισχυρό οχυρό και κέντρο αραβικού πολιτισμού) στους Ισπανούς το 1085. Η προσπάθεια απάντησης των Ευρωπαίων (από τον 11ο έως τον 13ο αιώνα) στις αριστοτελικές θέσεις των Αράβων διανοητών, ήταν αυτό που έδωσε ιδιαίτερη άνθηση στον σχολαστικισμό στην Δύση.

Alfarabi (872 - 950) Αριστοτελιστής στην φιλοσοφία και νεοπλατωνιστής στην μεταφυσική, φιλόσοφος που έζησε στην Βαγδάτη, ανέπτυξε μια σειρά επιχειρημάτων για την ύπαρξη του Θεού που επηρέασε αργότερα την Δύση. Θεώρησε την μελέτη της λογικής προπαρασκευή για την φιλοσοφία, ξεχώρισε ως προς την μέθοδο και το αποτέλεσμα το γνωστικό αποτέλεσμα της φιλοσοφίας από την θεολογία και θεωρείται ο πρώτος πραγματικός φιλόσοφος του αραβικού κόσμου.

Avicenna (980-1037) Ένας σπουδαίος Άραβας ιατρός και φιλόσοφος που έδρασε στην Περσία. Προσπάθησε να αποδείξει ότι η οντολογία είναι μέρος της μεταφυσικής. Το "αντιλαμβάνομαι, άρα υπάρχω" που θα μπορούσε να είχε πει, έγινε από τον Καρτέσιο αργότερα "σκέπτομαι άρα υπάρχω", Θεωρητικοποίησε το Κισμέτ της ισλαμικής θρησκείας, με την θεωρία περί αναγκαιότητας και μάλιστα όρισε δύο μορφές αναγκαιότητας από τις οποίες ο θεός έχει μόνο την μία. Τέλος ενδιαφέρον έχει η "θεωρία των νοήσεων ή λόγων", η 10η νόηση είναι αυτή που δίνει την ικανότητα νόησης του ανθρώπου. Με βάση την ενεργητική αυτή νόηση ο άνθρωπος μπορεί να νοήσει αφαιρετικά και να κατανοήσει τις ουσίες των άλλων όντων ή το γενικό και το αφηρημένο. Τέλος, με βάση την ιδιαίτερη συστηματοποίηση των γνώσεων που έκανε, ο ισλαμικός Θεός, αποκτά μια κοσμολογική διάσταση και περιορίζεται από μεταφυσικές και λογικές αναγκαιότητες που περιορίζουν τόσο την δημιουργία όσο και τον δημιουργό, κάτι που δεν άρεσε στους θεολογικούς κύκλους. Πολλοί Δυτικοί υιοθέτησαν ή απέρριψαν και ανταπάντησαν στις ιδέες του Αβικέννα τον 12ο και 13ο αιώνα. Από τους Άραβες, αυτός που του έκανε την εντονότερη κριτική, ήταν ο πιστός μουσουλμάνος φιλόσοφος Algazel τον 11ο αιώνα.

Αβερρόης (1126 - 1198) Ήταν ο κορυφαίος και τελευταίος Άραβας φιλόσοφος και σχολιαστής του Αριστοτέλη. Μάλιστα στην Δύση, ήταν γνωστός ακριβώς με αυτό το όνομα "Σχολιαστής". Γεννήθηκε μεγάλωσε και δίδαξε στην Κόρδοβα της Ισπανίας και λάτρευε τον Αριστοτέλη. Τα κείμενα του που κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη ήταν τα ίδια τα βιβλία του Αριστοτέλη με δικά του σχόλια, όπως επίσης κριτική στον Algazel, ή άλλα έργα του. Μια σημαντική θέση του ήταν ότι η "Πρώτη Ύλη" είναι αιώνια και αυθύπαρκτη και από την φύση της αντίθετη με την φύση του Θεού. Άλλη μία ενδιαφέρουσα διαφοροποίησή του ήταν η έννοια του "παθητικού νου" που με την επίδραση του "ενεργητικού νου" του Θεού, γίνεται ένας "κεκτημένος νους" και ταυτίζεται με την κοινή νόηση όλου του ανθρωπίνου γένους.

Η πλέον όμως ενδιαφέρουσα θεωρία του Αβερρόη, που έγινε αντικείμενο αντιπαραθέσεων και μάλλον ήταν και η αιτία που διώχθηκε από το Ισλάμ και πέθανε στο Μαρόκο, ήταν η "διπλή αλήθεια" για την σχέση φιλοσοφίας και θεολογίας. Η θεολογία σύμφωνα με αυτή, διδάσκει την αλήθεια με εικόνες στον αγράμματο πιστό ή σε αυτόν που δεν έχει την κριτική ικανότητα να αποδεχθεί τις αλήθειες της φιλοσοφίας. Εν ολίγοις λέει κομψά αυτό που δεν μπορούσε να πει ανοικτά στο περιβάλλον που ζούσε, ότι η φιλοσοφία είναι η μόνη που μπορεί να οδηγήσει στην αλήθεια. Να σημειωθεί ότι στο Βυζάντιο για παρόμοιο λόγο διώχθηκε ο ύπατος των φιλοσόφων, Ιωάννης Ιταλός, λίγο νωρίτερα, τον 11ο αιώνα και έληξε άδοξα η "Α' Βυζαντινή ή Μακεδονική Αναγέννηση".

Η προσπάθεια των Ευρωπαίων φιλοσόφων να αντικρούσουν την "αιρετική" αυτή θέση, δημιούργησε έναν εντυπωσιακό "διάλογο" που οδήγησε τις εξελίξεις στο τέλος του Μεσαίωνα για να ωφεληθεί και να ελευθερωθεί τελικά η γνώση και η έκφραση. Ο ίδιος ο Αβερρόης κυνηγήθηκε βίαια από το θρησκευτικό μουσουλμανικό κατεστημένο που κατέστρεψε τα βιβλία του και τον φυλάκισε. Ήταν η τελευταία προσπάθεια για Αναγέννηση στο Ισλάμ και απέτυχε οικτρά. Οι φιλόσοφοι διώχθηκαν και η φιλοσοφία έπαψε να διδάσκεται, ως αντίθετη με τον λόγο του Αλλάχ.

Μαϊμονίδης (1135-1204) Εβραίος φιλόσοφος, που έδρασε και αυτός στην Κόρδοβα, και υπέστη και αυτός τον διωγμό των φιλοσόφων από το Ισλάμ. Με βάση την "διπλή αλήθεια", είπε ότι αν κάτι από την Παλαιά Διαθήκη έρχεται σε αντίθεση με την λογική μέθοδο ή την παρατήρηση, τότε θα πρέπει να ερμηνευτεί αλληγορικά, προς όφελος της φιλοσοφίας και την λογικής. Άλλος ενδιαφέρον Εβραίος νεοπλατωνιστής φιλόσοφος που επηρέασε τις εξελίξεις ήταν τον προηγούμενο αιώνα πάλι στην Ισπανία, ο Αβικέβρων.

Σχολές των Παρισίων Ο Ιωάννης του Σαλίσμπερυ (1120 -1180), είναι ο κυριότερος ίσως αντιπρόσωπος της σχολής της Σατρ, που ήταν μαζί με τα σχολεία του Saint Victor, του Ste Geneviθve, και της Notre-Dame οι πρόδρομοι του πανεπιστημίου των Παρισίων. Διαμόρφωσε μια πολιτική θεωρία, στην οποία η εξουσία του ηγεμόνα έχει ηθικούς, πολιτικούς και νομικούς φραγμούς και δεν μπορεί να είναι απόλυτη. Σε περίπτωση που καταστρατηγηθούν οι φραγμοί αυτοί, κατά τον Ιωάννη, δικαιολογείται η εξέγερση κατά του τυράννου και η εξόντωσή του.

Ένας άλλος περισσότερο μυστικιστής λόγιος ο Χιου ο Γερμανός (1096-1141), από τη σχολή του Saint Victor, υποστηρίζει ήδη πριν από τον Καρτέσιο την δυϊστική φύση του ανθρώπου. Δίνει και αυτός τρεις νέες αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, αφού πίστευε ότι η φιλοσοφία μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη του με την κατά φύση χρήση της νόησης, ενώ στην θεολογία ο νους μαθαίνει από ένα συνδυασμό λογικής και ερμηνευτικής του δόγματος. Μαθητής του Χιου είναι ο Ριχάρδος ο Σκώτος (πέθανε το 1173), υποστηρικτής και αυτός της λογικής για την έρευνα και ανακάλυψη της αλήθειας. Πίστευε ότι αν και τα χριστιανικά δόγματα δεν μπορούν να κατανοηθούν ή να αποδειχθούν με σιγουριά, μπορούν να εξηγηθούν με λογική. Πρότεινε και αυτός τρεις αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, βασισμένες στην λογική και την εμπειρία. Επηρέασε τους επόμενους φιλόσοφους, ιδιαίτερα τον Μποναβεντούρα.

Ο Μποναβεντούρα (1221-1274), πολυγραφότατος φιλόσοφος, θεολόγος και άγιος για τους καθολικούς (άρεσε πολύ στον πάπα η θεωρία του για την "αλάνθαστη γνώση" που τον βόλευε ιδιαίτερα) από την Τοσκάνη, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο στο Παρίσι, στον φραγκισκανό καθηγητή θεολογίας τον Εγγλέζο Alexander of Hales. Αν και δέχεται τον διαχωρισμό θεολογίας και φιλοσοφίας, επιμένει ότι η "φιλοσοφική επιστήμη" είναι η οδός προς τις άλλες επιστήμες (αν και η έννοια της "φιλοσοφίας" του τείνει σε μια μυστικιστική θεολογία ). Συσχετίζει τόσο την πίστη όσο και τον ορθό λόγο στην προσπάθεια εύρεσης της αλήθειας. Δίνει και αυτός αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, όσο και για την αθανασία της ψυχής. Αν και ακολουθεί την θεωρία του δασκάλου του στον υλομορφισμό, δεν θεωρεί αντίθετες την ύλη και την μορφή, μάλιστα η ένωσή τους δημιουργεί την "ατομικότητα", που στον άνθρωπο είναι η "προσωπικότητα". Με την χρήση της αυγουστινίανειας λογικής περί "δυνητικών μορφών", προσπαθεί να συμβιβάσει τον Αριστοτέλη με τον Χριστιανισμό, και μάλιστα θεωρεί ότι ο Θεός κατασκευάζει το σύνολο της ψυχής και όχι μόνο το λογικό μέρος της (όπως κατά τον Αριστοτέλη). Τέλος με την θεωρία ότι η ψυχή όταν γεννιέται είναι ένας "άγραφος πίνακας", επιτίθεται στους οπαδούς του Αβερρόη. Τα κείμενά του θαυμάστηκαν ιδιαίτερα από τους σχολαστικούς του Μεσαίωνα.

Η λογική και ο ορθός λόγος σταδιακά μπαίνουν στην φιλοσοφική σκέψη κυρίως από Άγγλους λόγιους και μάλιστα την εποχή περίπου που γίνεται η πρώτη Άλωση στην Ανατολή, μετά από έριδες των ίδιων των Βυζαντινών.

Ο Ροβέρτος Γκροσσετέστ (1170-1253), με την θεωρία του περί φωτός (De Luce) επηρέασε τόσο την θεολογία και την οπτική, όσο την φυσική και την κοσμολογία. Επηρέασε όμως και την λογική, χρησιμοποιώντας σε αυτήν μια νέα μέθοδο, αναλύοντας την "επαγωγή" του Αριστοτέλη, σε μία "ανάλυση και σύνθεση", χρησιμοποιώντας επιπλέον "πειράματα" και την οργανωμένη "παρατήρηση". Για τον λόγο αυτό θεώρησε ότι όλες οι επιστήμες θα έπρεπε να υπάγονται στα μαθηματικά που η γνώση τους και τα αποτελέσματα τους είναι ξεκάθαρα. Η επιρροή του στην σχολή της Οξφόρδης, ήταν καθοριστική για τις σημαντικές μετέπειτα ανακαλύψεις.

Μαθητής του ήταν ο Ρογήρος Βάκων (1212-1292), που αργότερα δίδαξε στο Παρίσι και μετά επανήλθε σαν καθηγητής στην Οξφόρδη. Δημοσίευσε το βιβλίο Speculum astronomica για να αποδείξει ότι η μελέτη της αστρονομίας δεν αντίκειται στην θεολογία (λίγα χρόνια αργότερα συμπτωματικά στο Βυζάντιο ο Θ. Μετοχίτης έγραφε τον Ηθικό ή Περί Παιδείας με παρόμοιο θέμα). Επειδή οι Φραγκισκανοί τον κατηγόρησαν ότι εισάγει νέες δοξασίες φυλακίστηκε και πέθανε στην φυλακή. Στο έργο του Opus Maius αναλύει τους λόγους αποτυχίας για την κατάκτηση της αλήθειας και αυτοί είναι: - Η υποταγή σε μια μη αξιόπιστη αυθεντία, - η συνήθεια, - οι προκαταλήψεις - η χρήση των θέσεων μιας αυθεντίας, ως αδυναμία να υποστηρίξει κάποιος τις δικές του θέσεις.

Οι θέσεις του αυτές, τον οδήγησαν στο να κριτικάρει τους σύγχρονους του διανοητές, στο γεγονός ότι παρουσίαζαν σαν αλάνθαστες όλες τις θέσεις του Αριστοτέλη, ενώ ήδη ο Αβερρόης και ο Αβικέννας είχαν προτείνει σημαντικές διορθώσεις. Στο Opus Maius, πρότεινε και την αλλαγή του ιουλιανού ημερολογίου λόγω της ανακρίβειας του (στην Ανατολή αντίστοιχη πρόταση έκανε τον επόμενο αιώνα ο Νικηφόρος Γρηγοράς). Ακολούθησε τις θέσεις του δασκάλου του για το πείραμα και την εμπειρία, και πρότεινε για όλες τις επιστημονικές θεωρίες τον πειραματικό τους έλεγχο, ο ίδιος μάλιστα δείχνει από το πολυσχιδές έργο του να έκανε πολλά πειράματα και ανακαλύψεις, όπως η χρήση της πυρίτιδας και των οπτικών φακών.

Θωμάς ο Ακινάτης Μαθητής ενός επίσης μεγάλου διανοητή, του Αλβέρτου του Μεγάλου στο πανεπιστήμιο των Παρισίων, ήταν ο Θωμάς ο Ακινάτης (1224-1274). Ο Θωμάς που έγινε δομινικανός μοναχός, είχε μεγάλο συγγραφικό και διδασκαλικό έργο. Αν και μετά θάνατο καταδικάστηκε ως αιρετικός, αναγνωρίστηκε τελικά άγιος από την Καθολική Εκκλησία.

Σε σχέση με τον Αριστοτέλη, όπως και ο δάσκαλός του, θεωρούσε ότι όπου η θεωρία του συγκρούεται με την θεολογία, τότε ο Αριστοτέλης έχει λάθος. Προσπαθώντας να συμβιβάσει την "Διπλή Αλήθεια" του Αβερρόη που σεβόταν πολύ, με την Εκκλησία, δίδασκε ότι υπάρχουν δύο είδη θεολογίας: Η "φυσική" που χρησιμοποιεί την λογική και λιγότερο την αποκάλυψη και η "δογματική" που χρησιμοποιεί το δόγμα. Με αυτή τη λογική, η φιλοσοφία δεν επηρεάζει την δογματική και ο διαχωρισμός τους είναι αγεφύρωτος. Η γνώση των άπιστων και ειδωλολατρών μπορεί να είναι ατελής αλλά όχι πλάνη. Αυτό έφερε σε σύγκρουση τους δομινικανούς με τους φραγκισκανούς σχετικά με το θέμα της παντοδυναμίας της θεολογικής αλήθειας.

Μια ενδιαφέρουσα μικρή διάκριση, πάλι επηρεασμένη από τους Άραβες, δημιούργησε μεγάλη αντιπαράθεση των θωμιστών και των οπαδών του Μποναβεντούρα. Αυτό οφείλεται στη θέση του για την ύλη και την μορφή, και την διάκριση μεταξύ ουσίας και ύπαρξης. Με βάση αυτήν έβγαλε το συμπέρασμα ότι όλα τα δημιουργήματα του ορατού και αισθητού κόσμου έχουν ύλη και μορφή ενώ οι άγγελοι μόνο μορφή, δίνοντας έμφαση στην έννοια της ύπαρξης σε αντίθεση με την υπάρχουσα τότε νεοπλατωνική ουσιολογία. Η σημασία της αλλαγής αυτής ήταν τεράστια, αφού οδήγησε αργότερα στον υπαρξισμό. Όπως και πολλοί συνάδελφοί του, ασχολήθηκε και διατύπωσε 5 αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού. Για τον Ακινάτη ο σκοπός του ανθρώπου είναι πάντα το καλό (Σωκράτης), και η βούλησή του το μόνο που μπορεί να επιλέξει είναι το μέσον για να το επιτύχει. Είναι ο πρώτος που μελέτησε και κατέγραψε (σε προσπάθεια απάντησης στην θεωρία του Αβερρόη για τον Νου), την δράση της συνείδησης, με την έννοια ότι μπορεί να θέτει σαν αντικείμενά της όχι μόνο τα δεδομένα των αισθήσεων αλλά και τις έννοιες με τις οποίες κατανοεί την πραγματικότητα. Αναφέρει επίσης την γνωστή πλέον χριστιανική θεωρία ότι το κακό είναι έλλειψη του καλού, και ότι υπάρχει μόνο ένας ηθικός νόμος στον οποίο υποτάσσονται όλοι οι υπόλοιποι νόμοι.

Στον πολιτικό στοχασμό θα πρέπει να πούμε ότι εκείνη την εποχή είχαν αναπτυχθεί ήδη δύο ρεύματα. Του Αβερρόη, στην πλήρη αποδέσμευση της πολιτικής από την θρησκευτική εξουσία, και του Αυγουστίνου στον έλεγχο της κοσμικής από την θρησκευτική εξουσία. Υπήρχε και η συμβιβαστική των "δύο σπαθιών" του Ιωάννη του Σκώτου, στην ισοτιμία των δύο αρχών. Ο Ακινάτης αν και δεν διαφέρει από τον Αυγουστίνο, θεωρεί την επίδραση της Εκκλησίας έμμεση με την δημιουργία ηθικών προδιαθέσεων. Πρέπει ο ηγεμόνας να θέτει νόμους σύμφωνα με τον φυσικό και τον ηθικό νόμο, και αν δεν ισχύει αυτό, ο υπήκοος οφείλει να αντιδράσει. Η επίδραση της ιδέας των νομικών και ηθικών φραγμών στην πολιτική εξουσία η οποία είχε συνηθίσει στην απολυταρχία, έκανε να δημιουργηθεί ένα αίσθημα δικαίου στην Δύση, απόδειξη είναι το γεγονός ότι και η κάθε μικρή πόλη μπορεί να μην είχε γιατρό αλλά σύντομα απέκτησε από ένα δικαστήριο.

13ος-15ος αιώνας Είμαστε ήδη στον 13ο αιώνα περίπου, την εποχή που έγινε η δεύτερη αντίστοιχη προσπάθεια στο Βυζάντιο που λέγεται και "Παλαιολόγεια Αναγέννηση", χωρίς καμμία απολύτως εξέλιξη και αυτή. Αντίθετα στη Δύση έχουμε ένα οργασμό στην διανόηση.

Ο ακραίος ρεαλιστής Αιγίδιος της Ρώμης (1247-1316), πρότεινε για τις παρατηρήσεις και τα πειράματα, να προεπιλέγονται για την επαλήθευση μιας θεωρίας (σωτηρία των φαινομένων). Επίσης πρότεινε ότι ανάμεσα σε δύο πιθανές αλλά διαφορετικές θεωρίες, σωστότερη είναι η απλούστερη, κάτι δύσκολο στην κατανόηση για την εποχή που οι θεωρίες ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκες.

Ο μεταφυσικός φιλόσοφος Ιωάννης Ντανς Σκώτος (1265-1308) από την Σκωτία, πρότεινε την ενοποιημένη έννοια της ύπαρξης, θεμελιώνοντας την φυσική θεολογία. Οι καθολικές έννοιες για τον Ιωάννη, βρίσκονται μόνο στον νου και η μορφή και η ύλη είναι τελείως διαχωρισμένες, η δε φύση των όντων εξαρτάται από κατιτίς διαφορετικό για το κάθε ένα. Η γνώση για τον Ιωάννη βασίζεται αποκλειστικά στην εμπειρία των αισθητών και δεν έχει ανάγκη φωτισμού από τον Θεό, η δε θέληση παίζει μεγάλο ρόλο στην διαδικασία νόησης της πραγματικότητας. Μάλιστα δέχεται δύο ειδών θελήσεις, την φυσική προδιάθεση που έχουν όλα τα όντα και την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Στο θέμα της λογικής τώρα πρότεινε την καταγραφή όλων των συνθηκών των πειραμάτων για να βρεθεί μία κοινή συνθήκη για το ίδιο αποτέλεσμα, θεωρώντας την ως την πιθανότερη αιτία (Μέθοδος της συμφωνίας στην επαγωγή). Στον τομέα της ηθικής, μια πράξη είναι ηθικά καλή, όχι μόνο με βάση τον σκοπό αλλά και όλα τα άλλα περιστατικά και αποτελέσματα της πράξης αυτής. Τελικά, η πράξη είναι ηθική αν συμβαδίζει με τον ορθό λόγο. Άλλη μια ενδιαφέρουσα θεώρηση του Ιωάννη είναι για την πολιτική: Η σχέση άρχοντα-υπηκόου δεν είναι η πατρική όπως εθεωρείτο μέχρι τότε, αλλά αποτέλεσμα της συμφωνίας των πολιτών να ζουν με δικαιοσύνη και ειρήνη και χωρίς τις έγνοιες της πολιτικής εξουσίας.

Την εποχή αυτή, βλέπουμε ήδη πολλές αντιπαραθέσεις σε ένα φιλοσοφικό-θεολογικό διάλογο, μερικές φορές στα πανεπιστήμια και με διώξεις, αλλά παρ' όλα αυτά η γνώση προχωράει και τα πανεπιστήμια απεξαρτητοποιούνται τόσο από την Εκκλησία όσο και από τον ηγεμόνα. Εκείνη την περίοδο μπαίνει και η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου, σαν άμυνα στις έξωθεν του κάθε πανεπιστημίου επεμβάσεις, άλλοτε από τους ηγεμόνες άλλοτε από την Εκκλησία. Άλλη μια σημαντική εξέλιξη είναι η δημιουργία των ιταλικών δημοκρατιών, που θα διεκδικήσουν πλέον ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης. Εκεί έχουμε μεγάλη κινητικότητα σε όλους τους τομείς, η ναυτιλία ενισχύει το εμπόριο και την μεσαία τάξη. Έτσι θα είναι οι πρώτες κοινωνίες που μετά τις πολιτικές θα διαφοροποιηθούν από το παραδοσιακό φεουδαλικό σύστημα και θα προχωρήσουν και σε πολιτιστικές αλλαγές ανεξάρτητες από την Εκκλησία και τους ηγεμόνες.

Ένας Άγγλος φραγκισκανός μοναχός και θα λέγαμε κατεξοχήν φιλόσοφος της λογικής, είναι ο Ουίλλιαμ του Όκκαμ (1287-1347) που σπούδασε στην Οξφόρδη. Ένας πραγματικά ανεξάρτητος λόγιος που δεν φοβήθηκε να τα βάλει με το κατεστημένο της εποχής, ήταν κατά της συγκέντρωσης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας από τον πάπα, αφορίστηκε και κατέφυγε στον Λουδοβίκο της Βαυαρίας. Για τον Όκκαμ, η λογική μελετά όρους που δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς τον νου. Προσπάθησε να συμβιβάσει την χριστιανική πίστη με τον βελτιωμένο από την επίδραση των Αράβων αριστοτελισμό, αλλά κατηγορήθηκε για αγνωστικισμό, διότι θεωρούσε ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα περί Θεού, επειδή δεν υπάρχει αντίστοιχη εμπειρία, αφού κάθε προσπάθεια γνώσης του είναι εκ των προτέρων αποτυχημένη και φυσικά αμφισβήτησε τις παραδοσιακές αποδείξεις για την ύπαρξή του. Αυτό οδηγεί στην πλήρη διάσταση θεολογίας και φιλοσοφίας και θα φέρει αναπάντεχες εξελίξεις. Η ενορατική γνώση για τον Όκκαμ εμφανίζεται ταυτόχρονα με την εμπειρία των υπαρκτών και αποτελεί το θεμέλιο της επιστημονικής γνώσης. Η οντολογία του περιορίζεται μόνο σε ότι πραγματικά υπάρχει και περιφρονεί τις θεωρίες περί της ύπαρξης των όντων (Ακινάτης, Μποναβεντούρα κ.λπ.), διότι απομακρύνεται από την σωστή χρήση της γλώσσας, με την οποία επίσης ασχολήθηκε ιδιαίτερα. Αποτέλεσμα της λογικής του αυτής είναι και το γνωστό "ξυράφι του Όκκαμ", που λέει στην καθομιλουμένη ότι "Δεν πρέπει να προβαίνουμε σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες", αλλά μπορεί να αποδοθεί ως: "Αν δύο θεωρίες έχουν τα ίδια συμπεράσματα τότε ακολουθούμε την απλούστερη". Για τον Όκκαμ, η θέληση δεν μπορεί να διαχωριστεί από την νόηση, ενώ για την ηθική θεωρεί σωστό να ακολουθεί τα κελεύσματα του ορθού λόγου. Πίστευε, όπως και όλοι οι φραγκισκανοί, στο ότι οι εκκλησιαστικοί δεν πρέπει να έχουν και να διαχειρίζονται περιουσία και για τον λόγο αυτό διώχθηκαν από τον πάπα, αν και μόλις πέθανε ο προστάτης του Λουδοβίκος, υπέγραψε μεταμέλεια ένα χρόνο πριν πεθάνει. Το πλήγμα όμως στην εξουσία της Εκκλησίας και ειδικά στην επιβολή της στην πολιτική εξουσία, ήταν μεγάλο.

Η σημασία του Όκκαμ είναι τεράστια για ό,τι ακολούθησε, τόσο στον τομέα της ηθικής, της λογικής, της πολιτικής και της θεολογίας-φιλοσοφίας και της σχέσης τους από εκεί και πέρα. Ένας από τους άξιους συνεχιστές της οκκαμικής λογικής ήταν ο Νικόλαος της Ωτρερκούρτ (1297-1369). Υπέρμαχος της ατομικής θεωρίας που είχε απορριφθεί από τον Αριστοτέλη και όλους τους χριστιανούς λόγιους, χρησιμοποίησε την αριστοτέλεια αρχή της μη αντίφασης και την οδήγησε στα άκρα, επηρεάζοντας τον τρόπο που βλέπουμε σήμερα την πραγματικότητα. Διώχθηκε και τα βιβλία του κάηκαν αλλά επέδρασε και αυτός στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι νομιναλιστές (ονοματοκράτες) που ήταν κυρίως οκκαμιστές, επικράτησαν στο Παρίσι. Κατά τον εκατονταετή πόλεμο σε μια έξαρση θρησκευτικού φανατισμού διώχθηκαν και ο Λουδοβίκος ΙΑ, απείλησε να καταστρέψει όλα τα έργα τους, αλλά μετά από έντονες αντιδράσεις το 1481 ακύρωσε την απαγόρευση, που ευτυχώς από ότι φαίνεται δεν είχε υλοποιηθεί. Μετά από αυτό ο νομιναλισμός εξαπλώθηκε ραγδαία και κυριάρχησε τόσο στο Παρίσι όσο και στην Οξφόρδη και από εκεί στα υπόλοιπα πανεπιστήμια της Ευρώπης με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως τα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης και της Κολωνίας, που υπερίσχυαν οι θωμιστές και οι σκωτιστές. Το τελικό αποτέλεσμα από τις διαμάχες αυτές είναι η εξέλιξη του ορθού λόγου και θα φανεί στην εξέλιξη της φιλοσοφικής πορείας μετά την Αναγέννηση.

Να σημειωθεί εδώ, ότι πριν ακόμα πεθάνει ο Όκκαμ ξεσπάνε στο Βυζάντιο οι ησυχαστικές έριδες με τον σπουδαγμένο στην δυτική φιλοσοφία, μοναχό Βαρλαάμ και τον λόγιο-αστρονόμο Νικηφόρο Γρηγορά από την μία πλευρά, με τους ησυχαστές του Αγίου Όρους και τον Γρηγόριο Παλαμά από την άλλη. Οι πρώτοι ήταν οπαδοί της δυνατότητας της λογικής να κατανοήσει την πραγματικότητα, ενώ ο Παλαμάς και οι ησυχαστές, ότι μόνο με τον διαλογισμό και με την φώτιση του "άκτιστου φωτός" μπορεί να γίνει γνωστή η αλήθεια. Η έριδα έληξε αφού ο νέος αυτοκράτορας πήρε θέση με τους δεύτερους, και έξι χρόνια πριν τον θάνατο του Όκκαμ (1341) βγήκε η απόφαση της Συνόδου, που πρόκρινε την προσευχή εις βάρος της λογικής και που επιβεβαιώθηκε δέκα χρόνια αργότερα (1351). Ήταν και η οριστική ταφόπλακα της δεύτερης προσπάθειας στο Βυζάντιο για μια στοιχειώδη αναγέννηση. Αυτό θα ενισχύσει και την υπάρχουσα αντιδυτική υστερία και θα βοηθήσει στην ξεκάθαρη στροφή προς τον Σουλτάνο που θα γίνει σύντομα.

Φυσικά, στο σαρωτικό πνεύμα του οκκαμισμού υπήρξαν αντιδράσεις, αυτές ήταν από τον Ζαν Μπουριτάν (1295-1363) αλλά και τους ήδη μυστικιστές Γερμανούς όπως ο Έκχαρτ (1260-1328). Η κριτική του Μπουριτάν ήταν θετική ως προς την εξέλιξη της αριστοτέλειας λογικής και επηρέασε θετικά ακόμα και τον Κοπέρνικο. Ο Έκχαρτ όμως στράφηκε σε ιδεαλιστικές και αντιορθολογικές νεοπλατωνικές λογικές, στηριγμένες στην μυστικιστική ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Σημαντικότερος, πάντως, είναι ο Νικόλαος Κουζάνος (1401-1464), ένας πλατωνιστής θεολόγος, αστρονόμος και φιλόσοφος, που συμμετείχε και στις συζητήσεις για την ένωση των εκκλησιών με τους Βυζαντινούς.

Είδαμε εν συντομία, την διαλεκτική ανέλιξη της φιλοσοφικής σκέψης στην διάρκεια του Μεσαίωνα στην Ευρώπη μέχρι την Άλωση, για να καταλάβουμε ότι οι λόγιοι του Βυζαντίου που πήγαν στην Δύση εκείνη ακριβώς την εποχή, πράγματι πήγαν όπως λέει και η Αρβελέρ για να βρουν τα φώτα του πολιτισμού και όχι να τα δώσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επέδρασαν θετικά στις ήδη διαμορφωμένες εξελίξεις. Ο Εμμανουήλ Χρυσολωράς, δίδαξε ελληνική γλώσσα και γραμματεία και την πλατωνική φιλοσοφία. Ο Πλήθων μολονότι δεν έμεινε, έπεισε τον Κοσμά Μέδικο να ιδρύσει μια Πλατωνική Ακαδημία στην Φλωρεντία. Ο Βησσαρίων που έγινε και καθολικός καρδινάλιος, μετέφερε όλη την βιβλιοθήκη του στην Δύση. Άλλοι γνωστοί λόγιοι ήταν ο Γεώργιος Τραπεζούντιος, ο Θεόδωρος από την Γάζα και ο Ιωάννης Αργυρόπουλος. Όλοι αυτοί ευνόησαν την διδασκαλία των Ελληνικών και την μελέτη της αρχαίας γραμματείας σε συνδυασμό με τον ελληνομαθή Ιταλό μοναχό Βαρλαάμ, που εκδιώχθηκε με τις ησυχαστικές έριδες από το Άγιο Όρος και που ήταν και ο δάσκαλος του Πετράρχη. Αν εξαιρέσουμε τις μεταξύ τους έριδες (υπήρχαν και αυτές), βοήθησαν σε μία εντονότερη προβολή του Πλατωνισμού, και εντατικοποίηση των σπουδών, και οδήγησαν σε καλύτερη μετάφραση ή κατανόηση των πρωτότυπων ελληνικών κειμένων και τελικά το κίνημα του Ανθρωπισμού (Πετράρχης Έρασμος). Η ουσία όμως της Αναγέννησης είχε ήδη κτισθεί στα πανεπιστήμια της Δύσης από τον Μέσο Μεσαίωνα.

Επίλογος Είδαμε την εξέλιξη της γνώσης στην Δύση και το πως από τους σκοτεινούς χρόνους του Πρώιμου Μεσαίωνα που η γνώση ήταν στα χέρια της Εκκλησίας, με την Καρολίγγεια Αναγέννηση, μπόρεσε να διαχυθεί και να δημιουργήσει θεσμούς πραγματικής παιδείας σε μια ολόκληρη ήπειρο. Πως, με αρχικά ελάχιστα μέσα σε σχέση με τον πλούτο γνώσεων του Βυζαντίου, έκτισαν βάσεις για μια μεγάλη ανάπτυξη. Είδαμε, επίσης, την σταδιακή δημιουργία των πρώτων πραγματικών πανεπιστημίων (στο παράρτημα στο τέλος υπάρχουν και άλλα στοιχεία) και το πως αυτά εξελίχθηκαν ραγδαία, πως ανεξαρτητοποιήθηκαν από την Εκκλησία και τους ηγεμόνες, καθώς και το είδος της επίδρασης των άλλων λαών όπως του Βυζαντίου και των Αράβων. Τέλος, είδαμε σημαντικά ονόματα λογίων και το σταδιακό κτίσιμο των νέων ιδεών που έρχονται με την Αναγέννηση. Είδαμε πρωτότυπη σκέψη που κτίζεται σταδιακά, διαλέγεται και κλιμακώνεται, και όχι απλό υπομνηματισμό ή αναμάσηση με φιλοσοφικούς όρους ενός μονολιθικού δόγματος, όπως κατά κανόνα γινόταν στο Βυζάντιο. Αυτό που δεν είδαμε, αν και υπονοούνται σε κάποια σημεία, τα προβλήματα και τις αντιστάσεις που πρόβαλε η Εκκλησία, που ήταν πολλές αλλά θα κλιμακωθούν οργανωμένα μετά την Αναγέννηση. Ο Ύστερος Μεσαίωνας ήταν πράγματι μια εποχή έντονων και τελείως νέων φιλοσοφικών ζυμώσεων, μάλιστα στην ιστορία της φιλοσοφίας, πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν τον Ύστερο Μεσαίωνα σαν αυτή καθαυτή την φιλοσοφική αναγέννηση. Από εδώ και πέρα αρχίζει σταδιακά και η χρήση των εθνικών γλωσσών και τα πανεπιστήμια γίνονται φυτώρια της μεταγενέστερης μετεξέλιξης στο έθνος-κράτος.

Το χαρακτηριστικό που λείπει από το Βυζάντιο και που υπήρξε για ένα σεβαστό διάστημα στους Άραβες, είναι ότι στην Δύση, το παράθυρο της λογικής ήταν πάντα ανοικτό, όπως και σε μεγάλο βαθμό το παράθυρο του διαλόγου. Πάνω σε αυτά κτίστηκε η πορεία προς την φιλοσοφία, την Αναγέννηση και τον ανθρωπισμό. Όλοι σχεδόν οι λόγιοι ψάχνουν για λογικές αποδείξεις για τον θεό και την αλήθεια μέχρι να έρθει ο Όκκαμ και το σκηνικό να αλλάξει. Η αναζήτηση αυτή της λογικής συνέπειας αν και αρχικά δείχνει χωρίς μέλλον, χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα, ήταν τόσο συνεχής αλλά και δημιουργική για ότι ακολούθησε, που μας δείχνει ξεκάθαρα γιατί στο Βυζάντιο δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι αντίστοιχο παρά τις δύο προσπάθειες που έγιναν τον 10ο και 13ο αιώνα. Η Ανατολή συνέχισε να ζει στον εκκλησιαστικό της Μεσαίωνα, εγκλωβισμένη στον αχρονικό συμβολισμό και στην απόλυτη αντίθεσή της στην διαλεκτική και την πράξη, την στιγμή που στην Δύση, άθελα της η Εκκλησία, βοήθησε στο να ελευθερωθεί το πνεύμα, να απεγκλωβιστεί και να εκφρασθεί, να σπρώξει την Εξέλιξη εμπρός προς την νεώτερη εποχή. Το ότι έγινε άθελα της Εκκλησίας, φαίνεται αργότερα, μετά την Αναγέννηση και στην αντίδρασή της, τόσο στην Μεταρρύθμιση, όσο και στην αρχή της επιστημονικής έκρηξης που έγινε, με την δράση της Ιεράς Εξέτασης. Το παιχνίδι της όμως είχε χαθεί, εμφανίστηκαν νέοι φιλόσοφοι όπως ο Καρτέσιος ή ο Σπινόζα, ο στοχασμός ελευθερώθηκε, η έλευση του Διαφωτισμού ξεκαθάρισε το τοπίο και περιόρισε την Εκκλησία στο χωράφι της και μόνο. Με τον Διαφωτισμό έχουμε και την ολοκλήρωση του έργου της Αναγέννησης και της εξαιρετικής και επίπονης αυτής προσπάθειας που έγινε μέσα στον Μεσαίωνα και ελευθέρωσε το ανθρώπινο πνεύμα από τα δεσμά του φόβου και του σκότους της θρησκευτικής άγνοιας.

Άλλοι λόγοι που συνέτειναν στην Αναγέννηση -Η χρήση της λατινικής γλώσσας σε όλες τις σχολές και αργότερα στα πρώτα πανεπιστήμια, δημιούργησε μια μεγάλη κινητικότητα καθηγητών αλλά και μαθητών. Πάρα πολλοί Άγγλοι δίδασκαν σε σχολές στην Ευρώπη και το αντίθετο. Επίσης συνακόλουθα σε αυτό υπήρχε μια μεγάλη κινητικότητα στην αντιγραφή βιβλίων. Τα νέα βιβλία, αντιγραφόντουσαν και κυκλοφορούσαν με μεγάλη ταχύτητα στις διάφορες σχολές ή ακολουθούσαν τις μετακινήσεις καθηγητών. Επίσης υπήρχε μεγάλη κινητικότητα και των μαθητών, που αν δεν τους κάλυπτε ένα πανεπιστήμιο, εύκολα πήγαιναν σε άλλο, ή τελειώνοντας ένα, συνέχιζαν τις σπουδές αλλού, σε άλλη πόλη.

-Η συνεχής αναζήτηση της γνώσης γενικά ευνοούσε τον διάλογο.

-Στον πολιτικό τομέα οι θέσεις του Αυγουστίνου, του Ιωάννη του Σκότου και η θεωρία του πάπα Γελάσιου του 1ου (τέλος 5ου αι.), καθόριζαν την πολιτική ιδεολογία του ισοδύναμου μοιράσματος της εξουσίας, στον ηγεμόνα και την Εκκλησία. Τον 10ο αιώνα όμως, οι ιερές συμμαχίες με κάποιους ηγεμόνες κλονίζονται, όταν στις μεταξύ τους διαμάχες, υπήρχε ξεκάθαρη επιλογή του πάπα. Οι λόγιοι ακόμα και ολόκληρα πανεπιστήμια, επιλέγουν με ποιόν θα ταχθούν και αυτό δίνει την ώθηση για την μελέτη και τον διάλογο πάνω στη πολιτική θεωρία, την ανεξαρτησία της Παιδείας και το πανεπιστημιακό άσυλο.

-Η δημιουργία της αστικής τάξης.

Η ανακάλυψη νέων θαλασσίων κυρίως διαδρομών προς την Ανατολή με αποκορύφωμα την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου αργότερα, η δημιουργία και εξέλιξη των ιταλικών δημοκρατιών, η σχετική σταθερότητα, έδωσαν σταδιακά ανάπτυξη στο εμπόριο. Μια νέα μεσαία τάξη, η αστική τάξη, εμφανίζεται ζητάει να μορφωθεί και να εξελιχθεί, αμφισβητώντας την αυθεντία και την εξουσία της Εκκλησίας και των ευγενών, απαιτώντας μερίδιο στην εξουσία.

Τα πανεπιστήμια στην Ευρώπη πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης Τα πανεπιστήμια ήταν εξέλιξη της ύπαρξης πολλών σχολείων σε μια ευρύτερη περιοχή και της ανάγκης δημιουργίας σχολών δασκάλων και καθηγητών για αυτά και ξεκίνησαν ως universitas magistrorum, ή universitas scholarium. Τα δύο πρώτα πανεπιστήμια ήταν:

Το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια θεωρείται το πρώτο σύγχρονο πανεπιστήμιο, ιδρύθηκε στην Ιταλία το 1088.

Το Πανεπιστήμιο των Παρισίων (Σορβόνη) που όπως είδαμε ήταν εξέλιξη της σχολής του Άαχεν όταν μεταφέρθηκε στην δεκαετία του 870. Σαν πανεπιστήμιο θεωρείται το 2ο στον κόσμο και που δημιουργήθηκε πριν το 1150.

Στην Βικιπαίδεια υπάρχει λίστα όλων των πανεπιστημίων που ιδρύθηκαν από το 1000 έως το 1500 στις ευρωπαϊκές πόλεις και με τα σχετικά λινκς μπορείτε να δείτε την ιστορία του κάθε ενός.

Συνολικά 47 πανεπιστήμια ιδρύθηκαν στην Δυτική Ευρώπη από τον 11ο αι, ως το 1453 που έγινε η Άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Το παρακάτω διάγραμμα δείχνει τον αριθμό νέων πανεπιστημίων ανά πεντηκονταετία, Οι σποραδικές προσπάθειες από το 1041 έως τον 12ο αιώνα συστηματοποιούνται και έχουμε σταθερή αυξητική πορεία από το 1200 και μετά.

Φιλίστωρ

Η ΜΑΪΜΟΥ ¨"ΑΓΙΟΣ" ΦΛΩΡΟΣ

ΚΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΦΛΩΡΟΣ!!

Οι  "Άγιοι" Φλώρος και Λαύρος ήταν δίδυμα αδέλφια και κατάγονταν από το Βυζάντιο. Οι "Άγιοι" Πρόκλος και Μάξιμος μύησαν τα δύο αδέλφια στο χριστιανισμό και τους δίδαξαν την τέχνη του λιθοξόου. Όταν οι διδάσκαλοι τους βρήκαν μαρτυρικό θάνατο για την πίστη τους, οι Φλώρος και Λούρος μετέβησαν στα Ουλπιανά της Δαρδανίας, όπου ασκούσαν την τέχνη τους κοντά στον ηγεμόνα Λουκίωνα και διέδιδαν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο Λουκίωνας έστειλε τους δυο άνδρες στο γιο της βασίλισσας Ελπιδίας Λικίνιο, ο οποίος τους έδωσε χρήματα για να χτίσουν ένα "ειδωλολατρικό" ναό. Οι| Άγιοι", αφού μοίρασαν τα χρήματα στους φτωχούς, άρχισαν με τη βοήθεια αγγέλου την ανέγερση του ναού. Όταν ο ναός ολοκληρώθηκε τα αδέλφια συγκέντρωσαν τους φτωχούς στους οποίους είχαν μοιράσει το ποσό που τους είχε δώσει ο Λικίνιος και, αφού γκρέμισαν τα ξόανα,(ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΕΝΝΟΟΥΝ) μετέτρεψαν το ναό σε χριστιανικό. Ο Λικίνιος οργίστηκε τόσο όταν πληροφορήθηκε το γεγονός που διέταξε να ρίξουν τον Φλώρο και τον Λαύρο σ' ένα ξεροπήγαδο, όπου οι Άγιοι παρέδωσαν το πνεύμα τους.ΠΟΙΑ ΞΟΑΝΑ ΡΕ ΕΒΡΑΙΟΛΑΤΡΕΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ??ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΟΥ!!!ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΦΛΩΡΟΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΠΗΡΕ Ο "ΑΓΙΟΣ"Μηπως ηταν κουνι@@@@????ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΡΑΚΟ!!

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΣ!!!!!

   Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της προηγουμένης Συνεδρίας.     Για πολλοστή φορά ασχολήθηκε με το θέμα της εκδόσεως της ηλεκτρονικής Κάρτας του Πολίτη, για το οποίο ακόμη αναμένει από τις αρμόδιες Υπηρεσίες της Πολιτείας το σχετικό προς διαβούλευση Νομοσχέδιο και την επ' αυτού Εισηγητική Έκθεση, για να τοποθετηθεί υπευθύνως. Γι' αυτό και συνιστά στον Ιερό Κλήρο, τους Μοναχούς και τους πιστούς να ηρεμούν και να αναμένουν την τελική θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος.     Η Δ.Ι.Σ. ενημερώθηκε για τα πορίσματα και τις προτάσεις της πρώτης Πανελλήνιας Σύναξης των Υπευθύνων των Γραφείων Νεότητος των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία πραγματοποιήθηκε από τις 4 έως τις 6 Μαρτίου ε.έ. στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος, και ανέθεσε την περαιτέρω επεξεργασία και υλοποίησή τους στην αρμόδια Συνοδική Επιτροπή επί της Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος.     Κατόπιν αιτήματος της Πολιτείας η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να συναινέσει, ώστε εντός της εκτάσεως, την οποία η Εκκλησία της Ελλάδος είχε παραχωρήσει το 1992 και σήμερα λειτουργεί ως διαδημοτικό κοιμητήριο Σχιστού, να διατεθεί τμήμα 20 στρεμμάτων για τον ενταφιασμό μουσουλμάνων.     Η Δ.Ι.Σ. εμμένει στη θέση της ότι αντιτίθεται στη δημιουργία αποτεφρωτηρίων εντός των κοιμητηρίων, καθώς πέραν της πρόκλησης θρησκευτικής σύγχυσης, θα προκληθούν προστριβές και αντιπαραθέσεις με συνέπειες τη διατάραξη της ησυχίας του χώρου και της κοινωνικής ειρήνης.

Το 393 μετα (μέσα σε μία μεγάλη προσπάθεια που ήδη γινόταν από παλαιότερα χρόνια για τον αφελληνισμό των Ελλήνων, την θρησκευτική τους ισοπέδωση, το «ες έδαφος φέρειν», την απαγόρευση του «ελληνίζειν», την υποχρεωτική επιβολή του χριστιανισμού και όλα αυτά επί ποινή θανάτου), ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α', απαγόρευσε την συνέχιση των Ολυμπιακών Αγώνων διότι δήθεν ήταν ειδωλολατρικές (ενώ οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ιδεολάτρες και όχι ειδωλολάτρες), αφού διοργανώνονταν προς τιμήν του Δία, θεό των θεών και των ανθρώπων.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896 γνωστοί και ως Αγώνες της 1ης Ολυμπιάδας, ήταν η πρώτη διεθνής αθλητική διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων μετά την αναβίωσή τους στη σύγχρονη εποχή. Διοργανώθηκε στην Αθήνα από τις 25 Μαρτίου έως τις 3 Απριλίου 1896 (6 Απριλίου - 15 Απριλίου με το γρηγοριανό Ημερολόγιο).^[1]

Επειδή η Αρχαία Ελλάδα ήταν το μέρος που "γεννήθηκαν" οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η Αθήνα θεωρήθηκε ως η ιδανικότερη επιλογή για να φιλοξενήσει και την πρώτη διεξαγωγή των σύγχρονων. Η επιλογή της διοργανώτριας χώρας έγινε σε συνέδριο που οργάνωσε ο Πιερ ντε Κουμπερτέν, Γάλλος παιδαγωγός και ιστορικός, στο Παρίσι, στις 23 Ιουνίου 1894. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) ιδρύθηκε επίσης κατά τη διάρκεια αυτού του συνεδρίου.

Αν και ο αριθμός των αθλητών που πήραν μέρος ήταν μικρός, παρ'όλα αυτά η συμμετοχή ήταν η μεγαλύτερη μέχρι τότε σε αθλητική διοργάνωση. Οι Αγώνες είχαν μεγάλη επιτυχία και υπήρξε μεγάλη συμμετοχή του ελληνικού κοινού, ιδιαίτερα στοΠαναθηναϊκό Στάδιο, το μοναδικό Ολυμπιακό στάδιο που χρησιμοποιήθηκε κατά τον 19ο αιώνα. Σημαντική στιγμή για τους Έλληνες ήταν η νίκη του Σπύρου Λούη στον μαραθώνιο. Πιο επιτυχημένος αθλητής των Αγώνων αναδείχθηκε ο Γερμανόςπαλαιστής και γυμναστής Καρλ Σούμαν, ο οποίος κέρδισε συνολικά τέσσερα χρυσά μετάλλια.

Μετά το τέλος των Αγώνων, ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄, καθώς και πολλοί άλλοι (μεταξύ των οποίων και Αμερικανοί αθλητές), υποστήριξαν την ιδέα να διοργανωθούν και οι επόμενοι Αγώνες στην Αθήνα. Ο Κουμπερτέν όμως ήταν αντίθετος με αυτό, ενώ είχε ήδη αποφασιστεί το Παρίσι ως η επόμενη διοργανώτρια πόλη. Έτσι, οι Αγώνες του 1900 έγιναν στη Γαλλία, αλλά επισκιάστηκαν από τη Διεθνή Έκθεση που συνδιοργανώθηκε εκείνη την περίοδο στην πόλη του Παρισιού.^[2] Από τότε, εκτός των εμβόλιμων Μεσοολυμπιακών Αγώνων του 1906, οι Αγώνες επέστρεψαν στην Ελλάδα μόλις το 2004, για την 28η Ολυμπιάδα. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ!!ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΛΕΝΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!!  ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΥΧΙΚΟΣ   ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ Η ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΒΡΑΙΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!!

«ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ  7. Οι ολυμπιακοί Αγώνες είναι καρπός της αγάπης του Ελληνισμού για την άθληση του σώματος, παράλληλα με την καλλιέργεια του πνεύματος. Ενώ όμως είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα, προοδευτικά παρήκμασαν, διότι οι "στεφανίται" αθληταί κατήντησαν "χρηματίται" και έτσι έφθασαν σε πλήρη ανυποληψία κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, ώστε η κατάργησή τους το 393 μ.Χ. να είναι η μεγαλύτερη προς αυτούς ευεργεσία. Η αναβίωσή τους στη Γαλλία το 18ο αιώνα συνδέθηκε με την αναβίωση και της ειδωλολατρίας. Ειδωλολατρική είναι εξ άλλου η καθιερωθείσα από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας (1936) τελετή της αφής της ολυμπιακής φλόγας, η οποία δυστυχώς σώζεται με το ίδιο τυπικό ως σήμερα.  8. Η εμπορευματοποίηση και τα οικονομικά κίνητρα κρατών και αθλητών τραυματίζουν και σήμερα το γνήσιο αρχαιοελληνικό τους χαρακτήρα. Μελανό επίσης σημείο που απαξιώνει περισσότερο τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ότι η επίτευξη του σκοπού της νίκης επιδιώκεται με εξουθενωτικά και καταστροφικά για τη σωματική και ψυχική υγεία των αθλητών μέσα. Γίνεται ευρεία χρήση φαρμάκων ή ουσιών (Dopping) και απαγορευμένων από την ιατρική δεοντολογία σωματικών ή ψυχολογικών μεθόδων για την επιτυχία υψηλότερων επιδόσεων. Οι μέχρι σήμερα προσπάθειες καταπολεμήσεως αυτής της τακτικής έχουν αποτύχει. (...)  ΟΙ ΔΕΟΥΣΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ  10. Εν όψει όλων αυτών των ασθενών πλευρών των Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι στις ημέρες μας έχουν αποκτήσει πρόσθετους απαξιωτικούς λόγους που οδήγησαν στην παρακμή τους και δεδομένης της συνδέσεώς τους με τη νεοειδωλολατρία από την αρχή της αναβιώσεώς τους, η Εκκλησία χωρίς να τους απορρίψει και να τους πολεμήσει, γιατί θα συγκρουσθεί προς την πολλά αναμένουσα από αυτούς πολιτεία, προς τους διεθνείς επιχειρηματικούς κύκλους και προς τους απροβλημάτιστους και απρόσεκτους εκ των Χριστιανών, πρέπει να πάρει τις δέουσες αποστάσεις. Τα οικονομικά οφέλη που πιθανόν θα προκύψουν για την Εκκλησία δεν ισοσταθμίζουν την πνευματική ζημία και βλάβη των νέων ιδίως ανθρώπων, οι οποίοι εμπλέκονται στο πολυδιαφημιζόμενο κίνημα του εθελοντισμού. Οι Χριστιανοί διδασκόμαστε "υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ· επιμελείσθαι δε ψυχής πράγματος αθανάτου", διότι "τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;" (Ματθ. 16/ις/26).  ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ  11. Η νεοειδωλολατρία αποτελεί υπαρκτό ποιμαντικό πρόβλημα. Ούτε τη μεγαλοποιούμε αλλά ούτε και αγνοούμε τη δυναμική της, η οποία οφείλεται όχι στη γοητεία των ξεχασμένων, ανύπαρκτων και ανίσχυρων θεών, αλλά στην οικονομική ισχύ των εισηγητών της, οι οποίοι εκδίδουν δεκάδες περιοδικών και εντύπων και σε καθημερινή σχεδόν βάση εμφανίζονται στα τηλεοπτικά μέσα, μέρος των οποίων ελέγχουν. Η Εκκλησία οφείλει να οργανώσει την άμυνά της, για να προστατεύσει τους Χριστιανούς από τα ψεύδη και την προπαγάνδα. (...)»  ***

Τι θα πει «Τα οικονομικά οφέλη που πιθανόν θα προκύψουν για την Εκκλησία δεν ισοσταθμίζουν την πνευματική ζημία και βλάβη των νέων ιδίως ανθρώπων, οι οποίοι εμπλέκονται στο πολυδιαφημιζόμενα κίνημα του εθελοντισμού»; Παραδέχονται, λοιπόν οι κ.κ. Σύνεδροι ότι η Εκκλησία ΠΟΥΛΑΕΙ ή ΕΣΤΩ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΗΣ έναντι "πιθανών οικονομικών οφελών"; Το πικρό μας συμπέρασμα είναι πως με τη στάση της αυτή η πτέρυγα της Ελλαδικής Εκκλησίας που είτε ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΤΑΙ είτε ΑΝΕΧΕΤΑΙ τους Ολυμπιακούς Αγώνες και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμβάλλει στην διεξαγωγή τους, ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΟΣ με «την οικονομική ισχύ των εισηγητών της [νεοειδωλολατρίας], οι οποίοι εκδίδουν δεκάδες περιοδικών και εντύπων και σε καθημερινή σχεδόν βάση εμφανίζονται στα τηλεοπτικά μέσα, μέρος των όποίων ελέγχουν».  Επιτέλους πότε ακούστηκε κάποια διαμαρτυρία εκ μέρους της Εκκλησίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες -εκτός ίσως από μια χλιαρή διαμαρτυρία για τους Οίκους Ανοχής, που μάλλον για τα μάτια του κόσμου διατυπώθηκε και γρήγορα ξεχάστηκε-, όσον δε αφορά τους με οικονομική ισχύ εισηγητές της νεο-ειδωλολατρίας, γι'; αυτούς ως συνήθως επιφυλάσσεται να προσφέρει μια καθώς πρέπει "χριστιανική" κηδεία, κατατάσσοντας και αυτούς όπως και τους άλλους "μετά των αγίων"...  Εμείς από την αρχή υποστηρίξαμε πως ΚΑΚΟ μόνο θα φέρουν στη χώρα μας οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ας "αλληθωρίζουν" οι εμπλεκόμενοι. Κακό οικονομικό από τα τεράστια χρέη που δημιουργήθηκαν για να γίνουν τα έργα, και τα οποία επί πολλά έτη θα πληρώνουν πολλές επερχόμενες γενεές Ελλήνων ώσπου και αυτά θα έχουν πια ερειπωθεί... Κυρίως όμως το κακό θα είναι ηθικό και πνευματικό, κι αυτό είναι που κυρίως πρέπει να προβληματίζει. ΣΧΟΛΙΟ  : Το μίσος των  ιουδαιοχριστιανων  για οτιδήποτε Ελληνικό είναι προφανές.Έχουν την ατυχία οι  ιουδαιοχριστιανοι  να μην έχουν να επιδείξουν τίποτα το αξιόλογο στον παγκόσμιο πολιτισμό εν αντιθέσει με τους προγόνους μας που ακόμα και σήμερα δίνουν τα φώτα του πολιτισμού στον πλανήτη!!Το κόμπλεξ για τους Έλληνες που έχουν οι  ιουδαιοχριστιανοι  είναι μεγάλο!Μην σας κάνει  εντύπωση  που είναι κατά των ολυμπιακών αγώνων οι  ιουδαιοχριστιανοι  γιατί αυτοί τους είχαν απαγορεύσει για 500 χρόνια!!! Μετά ορισμένοι προδότες του Ελληνισμού μας μιλάνε για" Ελληνοχριστιανισμο "!!Δεν γίνεται  φίλοι μου να είσαι Έλληνας και χριστιανός ''η Έλληνας θα είσαι ''η χριστιανός!!

Το ίδρυμα κατέθεσε υπόμνημα και κατέφυγε τόσο στην Εισαγγελία όσο και το διοικητικό πρωτοδικείο αντικρούοντας τη λογική της εφορίας - τι θα γίνει με την επένδυση που ετοιμάζεται!!Στα φορολογικά δικαστήρια τρέχει ,για να ...ξεμπλέξει με την Εφορία, το Ίδρυμα «Παναγία Ακρωτηριανή» ,το οποίο διαχειρίζεται τη μεγάλη περιουσία της μονής Τοπλού ,όπου θα γίνει η επένδυση- μετά από είκοσι και πλέον χρόνια!- από την βρετανική Loyalward L.t.d.. 

Ιμάμης «απαντά» στην απαγόρευση του μπουρκίνι στη Γαλλία με... Εβραιοχριστιανές καλόγριες!!ΣΩΣΤΟΣ!!

Δημοσιοποίησε μια φωτογραφία στην οποία οι καλόγριες, ντυμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια, παίζουν με τα κύματα στην παραλία Ένας Ιταλός ιμάμης που ανάρτησε στη σελίδα του στο Facebook τη φωτογραφία μιας ομάδας καλογραιών στην παραλία δέχτηκε σφοδρές επικρίσεις ενώ ο λογαριασμός του «μπλοκαρίστηκε» επί ώρες από τον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης.Εν μέσω της αντιπαράθεσης που έχει ξεσπάσει στη Γαλλία για το μπουρκίνι, ο Ιζεντίν Εζίρ, ένας ιμάμης από τη Φλωρεντία, δημοσιοποίησε -χωρίς να προβεί σε κανένα σχόλιο- μια φωτογραφία στην οποία οι καλόγριες, ντυμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια, παίζουν με τα κύματα στην παραλία.Ακολούθησε καταιγισμός σχολίων αλλά σύντομα η σελίδα μπλοκαρίστηκε προσωρινά από το Facebook, μετά από καταγγελίες άλλων χρηστών.Αναρτώντας τη φωτογραφία αυτή ο ιμάμης, που είναι και πρόεδρος της Ένωσης Ισλαμικών Κοινοτήτων της Ιταλίας (UCOII) υποστηρίζει ότι ήθελε «να απαντήσει σε εκείνους που λένε ότι οι δυτικές αξίες διαφέρουν όσον αφορά την ενδυμασία και την κάλυψη του σώματος».«Ήθελα να πω ότι ένα μέρος των δυτικών αξιών προέρχεται από τον χριστιανισμό (...) και ότι βλέπουμε ότι οι χριστιανικές ρίζες προέρχονται επίσης από ανθρώπους που καλύπτουν σχεδόν πλήρως το σώμα τους», εξήγησε μιλώντας στο τηλεοπτικό κανάλι Sky Tg24. Όπως είπε, ήθελε να ξεκινήσει μια «εποικοδομητική συζήτηση» και έλαβε πολλά ευχαριστήρια μηνύματα από «πάρα πολλούς χριστιανούς».Μετά την αντιπαράθεση που έχει προκληθεί στη Γαλλία, το ιταλικό υπουργείο Εσωτερικών έκρινε ανεπαρκές ή ακόμη και επικίνδυνο κάθε μέτρο απαγόρευσης του μπουρκίνι, του μαγιό που φορούν ορισμένες μουσουλμάνες για να καλύπτουν το σώμα τους.

1782 - Ο ηγούμενος που είχε δει «αγίους» ανθρωποφάγους

Ενας ηγούμενος τοζ Αγ. Ορους κάποτε επεσκέφθη εναν Δεσπότη, ο οποιος δέν ειχε καλή "φήμη". Κατόπιν ελεγε σέ ανθρωπο της πόλεως εκείνης:      -Εχετε καλό Δεσπότη.      -Γιατί τό λέτε αυτό, Γέροντα; Ρώτησε ο κύριος, φανερά ενοχλημένος.      -Γιατί ΔΕΝ ειναι αγιος. Ειναι αυτό πού δείχνει καί μόνον! Εχω δει "αγίους" ανθρωποφάγους.....      (Λίγο "δηκτική" η σημερινή μας δημοσίευση, αλλά πραγματικότητα, δυστυχώς).      Πηγή η σελίδα της: Εσφιγμένου Ιερά Μονή     

783 - Φωτογραφίες της Πατερίτσας του Αγίου Σάββα ( 523). Φυλάσσεται στο Χιλιανδαρινό κελλί Πατερίτσα  

      ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ  ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ,ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΑΥΤΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΞΑΖΟΥΝ  ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΠΤΩΜΑΤΑ!!!!!ΞΥΠΝΑ ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΞΕ!!

     (@3@E 'DDG H'D-@E@/ DDG H'D@5D') H'D@3@D'E 9@@DI 13@HD 'DDG H(@9@/

Στην ιερά παράδοση (χαντιθ) του Προφήτη Μουχάμαντ(5DI 'DDG 9DJG H3DE) αναφέρεται ότι η Μάριαμ ήταν από τις λίγες γυναίκες που πέτυχε την τελειότητα σαν άνθρωπος.(Μπουχάρι- τόμος 5 βιβλίο 62)

Πραγματικά η Παρθένος Μαρία, η όπως αποκαλείται στο Κοράνι Μάριαμ, που είναι και η σωστή προφορά του ονόματος της, έχει μια ιδιαίτερη θέση στο Ισλάμ και συγκεκριμένα στο Κοράνι. Το 19 κεφάλαιο του Κορανίου είναι αφιερωμένο στην Παρθένο Μαρία με τον τίτλο «Σούρα Μάριαμ» δηλαδή το «Κεφάλαιο της Μάριαμ». Είναι ακόμα πιο εκπληκτικό όταν αναλογιστεί κανείς (ιδιαίτερα ένας Χριστιανός) ότι σε ολόκληρη την Βίβλο η μητέρα του Ιησού δεν πολύ αναφέρεται στα ιερά κείμενα, ενώ την ίδια ώρα το Κοράνι κάνει συχνές αναφορές στο όνομα της, την ιστορία της, και την παρουσιάζει στους Μουσουλμάνους ως ένα παράδειγμα πίστης και τελειότητας. Όλα αυτά πέρα από το κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στην προσωπικότητα της .

Σε αυτήν εδώ την έκθεση θα δούμε την ιστορία της πως περιγράφεται στο Κοράνι και πως τιμάται σαν άνθρωπος. Θα προσθέτω και κάποια προσωπικά σχόλια για την καλύτερη κατανόηση από τον αναγνώστη.

Η γέννηση της

Το Κοράνι αναφέρει:

Κοίτα! Η γυναίκα του Ιμράν είπε: Ώ! Κύριε μου! Σου αφιέρωσα εκείνο που βρίσκεται στη κοιλιά μου, για δική Σου έκτακτη εξυπηρέτηση. Δέξου λοιπόν τούτο από εμένα γιατί Εσύ ακούς και γνωρίζεις τα πάντα".

Κι όταν την γέννησε είπε: "Ω! Κύριε μου! Κοίτα! Λευτερώθηκα από μια κόρη". Ο ΑΛΛΑΧ βέβαια γνώριζε τι γέννησε. Και με κανένα τρόπο το αγόρι δεν εξισώνεται με το κορίτσι. "Την ονόμασα Μαριάμ, και την εμπιστεύομαι καθώς και τους απογόνους της, στη δική Σου προστασία απ' τον Σατανά τον απόβλητο". ( Κοράνι 3:35-36)

Η γυναίκα του Ιμράν, όπου είναι η μητέρα της Μαρίας, εξαιτίας της αφοσίωσης που είχε στον Θεό υποσχέθηκε να αφιερώσει το παιδί της προς την εξυπηρέτηση Του όπου ζήτησε από τον Θεό να δεχθεί την προσφορά της. Είχε ελπίδα να κάνει αγόρι, μιας και τότε ήταν η πρακτική των αγοριών να εξυπηρετούν και να είναι υπεύθυνοι για τους ναούς του Θεού. Κάνοντας όμως κόρη πίστεψε ότι η προσφορά δεν πήγαινε σύμφωνα με το σχέδιο της. Ωστόσο αποφάσισε να την ολοκληρώσει, και ονόμασε το κοριτσάκι Μάριαμ. Προσευχήθηκε στο Θεό και ευχήθηκε για το κοριτσάκι της να την προστατεύει ο Θεός, αυτή, και τα μελλοντικά της παιδιά από τον Σατανά. Στο παρακάτω χωρίο του Κορανίου βλέπουμε και την αποδοχή της προσφοράς της και της ευχής της από τον Θεό

Και τη δέχτηκε ο Κύριος της με ευμενή υποδοχή κι έκαμε ώστε να μεγαλώσει με καλό τρόπο ( Κοράνι 3:37)

Η ανατροφή της

Συνεχίζοντας τον στίχο 37 του Κορανίου από το κεφάλαιο 3 διαβάζουμε:

Και τη δέχτηκε ο Κύριος της με ευμενή υποδοχή κι έκαμε ώστε να μεγαλώσει με καλό τρόπο, και την άφησε στις φροντίδες του Ζαχαρία. Όσες φορές ο Ζαχαρίας επισκεπτόταν το κελί της, έβρισκε να υπάρχουν εκεί αρκετά τρόφιμα, κι είπε: "Ω! Μαριάμ! Από πού έρχονται αυτά σε σένα;!" Κι εκείνη απάντησε: "Από τον ΑΛΛΑΧ, γιατί ο ΑΛΛΑΧ προμηθεύει τα προς συντήρηση σ' όποιον θέλει, χωρίς λογαριασμό.

Εδώ βλέπουμε ότι ο Θεός κυριολεκτικά φρόντιζε την Μάριαμ, και άκουσε την ευχή της μητέρας της για προστασία και για μια καλή ανατροφή βάζοντας την έτσι υπό την προστασία του Προφήτη Ζαχαρία. Μέσα από την αφοσίωση της, την καλή ανατροφή της, και πάνω από όλα να την ακολουθεί η ευχή της μητέρας της, η Μάριαμ έγινε αυτό που την χαρακτηρίζει το Κοράνι, η καλύτερη από όλες τις γυναίκες του κόσμου:

Κοίτα! Οι άγγελοι είπαν: "Ω! Μάριαμ! Ο ΑΛΛΑΧ σε διάλεξε και σ' εξάγνισε, προτιμώντας σε ανάμεσα απ' όλες τις γυναίκες των εθνών. ( Κοράνι 3:42)

Ο Ευαγγελισμός

Στο κεφάλαιο του Κορανίου «Μάριαμ» η Μαρία δέχεται μια επίσκεψη από έναν αγγελιοφόρο του Θεού:

Και να διηγηθείς στο Βιβλίο (το Κοράνιο) (την ιστορία) της Μαριάμ, όταν αποσύρθηκε - από την οικογένεια της - σε ένα τόπο στα Ανατολικά. Είχε τοποθετηθεί ένα προπέτασμα (για να προφυλάξει τον εαυτόν της) απ' αυτούς. Τότε στείλαμε σ' αυτήν το πνεύμα μας (έναν άγγελο) που παρουσιάστηκε μπροστά της - σαν ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Εκείνη είπε: Αναζητώ καταφύγιο, από σένα, στον Οικτίρμονα (ΑΛΛΑΧ) αν (Τον) φοβάσαι (μη με πλησιάζεις)". Εκείνος είπε: "Είμαι μόνο ένας απεσταλμένος από τον Κύριο σου, (να χαρίσω) σε σένα ένα άγιο υιό". Εκείνη είπε: "Πώς θα έχω γιο, εφ' όσον κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μ' έχει αγγίξει, κι ούτε είμαι ακόλαστη;" Εκείνος είπε: "Έτσι (θα γίνει), είπε ο Κύριος σου, αυτό για Μένα είναι εύκολο. Και (επιθυμία Μας είναι) να τον προσδιορίσουμε σαν ένα Θεϊκό Σημείο για τους ανθρώπους και Έλεος από Μας. Είναι μια υπόθεση που (έτσι) έχει θεσπιστεί." (Κοράνι 19:16-21)

Σε αυτούς τους στίχους περιγράφεται πως η Μάριαμ δέχτηκε επίσκεψη από τον άγγελο Γαβριήλ ο οποίος της παρουσιάστηκε με αντρική μορφή. Μη γνωρίζοντας ποιος είναι φοβήθηκε για τον εαυτό της. Ο άγγελος την βεβαίωσε ότι είναι αγγελιοφόρος του Θεού και ένας άγγελος για να της ανακοινώσει τα «καλά νέα» για την απόκτηση ενός υιού. Σοκαρισμένη κάνει ερωτήσεις για το πώς θα γίνει αυτό, πράγμα που επιβεβαιώνει την αγνότητα της. Ο Άγγελος της εξηγεί ότι μια τέτοια σύλληψη η οποία είναι θαυματουργή είναι εύκολη για τον Θεό, το μόνο που έχει να κάνει είναι να πει «Γενηθήτω» και γίνεται. Και όλα αυτά είναι θέματα που έχουν θεσπιστεί από Αυτόν για μεγάλους σκοπούς ως προς το όφελος του κόσμου .

Το Θαύμα

Έπειτα με θαυματουργό τρόπο η Μαρία μένει έγκυος. Η ιστορία της εγκυμοσύνης της είναι πραγματικά όμορφη και συγκινητική όπως την περιγραφή το Κοράνι.

Έτσι τον σήκωσε (στη κοιλιά της) συνέλαβε - και αποσύρθηκε μαζί του σ'ένα απόμακρο μέρος. Και την οδήγησαν οι πόνοι του τοκετού στον κορμό μιας χουρμαδιάς, και είπε (μέσα στην αγωνία της): " Αλίμονο μου! Μακάρι να πέθαινα πριν απ' αυτό και να ήμουν ένα πράγμα ξεχασμένο κι αόρατο"! Αλλά (μια φωνή) την κάλεσε από κάτω της (απ' την χουρμαδιά) "Μην λυπάσαι! γιατί ο Κύριος σου έχει προβλέψει ένα ποταμάκι κάτω από σένα". "Και κούνησε - προς τη μεριά σου τον κορμό της χουρμαδιάς, και θα πέσουν πάνω σου φρέσκοι - ώριμοι χουρμάδες". "Κι έτσι τρώγε και πίνε και δρόσισε το μάτι (σου να ησυχάσεις), Κι αν δεις κανένα ανθρώπινο πλάσμα (και σε ρωτάει) να του πεις: Έχω, πραγματικά, υποσχεθεί νηστεία στο Φιλεύσπλαχνο (ΑΛΛΑΧ) ( Κοράνι 19:22-26)

Έχουμε λοιπόν την Μάριαμ να πηγαίνει έξω από την πόλη απόμακρα από την βηθλεέμ περίπου 4 με 6 μίλια από την Ιερουσαλήμ, με πόνους τοκετού, και με φόβο στο τι πρόκειται να της συμβεί. Είναι το πρώτο της παιδί, και δεν έχει άντρα. Τι θα έλεγε ο λαός της οι Ιουδαίοι; Τι θα κάνουν; Πως θα αντιδράσει η μικρή Μάριαμ; Με όλα αυτά στο μυαλό της να την αγχώνουν εύχεται να ήταν νεκρή.

Ο Θεός όμως που της έδωσε αυτό το θαύμα και τον όποιο λάτρευε η ίδια, και αφιέρωσε όλη της την ζωή, δεν θα την εγκαταλείψει. Μια φωνή ήρθε και ακούστηκε από κάτω της με σκοπό να την ηρεμήσει, να την γαληνέψει και να την καθοδηγήσει τι να κάνει. Και όταν γέννησε, η φωνή την συμβούλεψε να μην μιλήσει σε κανέναν και να μην προσπαθήσει να εξηγήσει τίποτα σε κανέναν ( όσον αφορά το παιδί της). Να μείνει σιωπηλή και όλα θα πάνε καλά.

Τέλος, ήλθε μαζί (με το μωρό της) στη γενιά της σηκώνοντας το (στα χέρια της). Κι (εκείνοι) είπαν: "Ω! Μαριάμ! Πραγματικά έφερες ένα καταπληκτικό πράγμα! "Ω! αδελφή του Ααρών!(αδέλφια στην πίστη όχι βιολογικά)Ο πατέρας σου δεν ήταν ένας άνδρας του πονηρού, κι ούτε η μητέρα σου μια γυναίκα ακόλαστη!" Εκείνη όμως έδειξε προς το μωρό. Είπαν: "Πώς - είναι δυνατό - να μιλήσουμε με ένα παιδί που είναι στην κούνια"; ( Κοράνι 19:27-29)

Η στιγμή οπου η Παρθένος Μαρία φοβόταν έφτασε. Αφού γέννησε τον Ιησού γύρισε μαζί με το παιδί πίσω στο λαό της. Εκεί έρχεται αντιμέτωπη με τους Ιουδαίους. Όταν την είδαν με το μωρό έμειναν άφωνοι και κατάπληκτοι. Στα μάτια τους ήταν ένα έγκλημα, το έγκλημα ενός παράνομου παιδιού (έμεινε έγκυος χωρίς να παντρευτεί - έτσι πίστευαν) Το «επιχείρημα» τους ήταν ότι πως μπόρεσε να κάνει κάτι τόσο κακό και αμαρτωλό όταν την θεωρούσαν μοντέλο αγνότητας, και προερχόταν από μια ενάρετη, σεβάσμια και αγνή οικογένεια. Όμως η μικρή Μάριαμ έμενε σιωπηλή όπως η θεϊκή φωνή την είχε συμβουλέψει λίγο πιο πριν. Μένει σιωπηλή και κάνει μια παράξενη κίνηση προς αυτούς.

Δείχνει, κάνοντας νόημα προς το μωρό, τον Ιησού. Το πλήθος εξοργίστηκε με αυτήν την κίνηση της, λέγοντας της τι είδους απάντηση είναι αυτή; Μας παραπέμπεις στο μωρό για την υπεράσπιση σου; Και είχαν δίκιο. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν είναι λογικό να απαντάς με τέτοιον τρόπο σε κατηγορίες. Όμως η κατάσταση δεν ήταν φυσιολογική και καθόλου συνηθισμένη. Και τότε έγινε το πρώτο θαύμα του Ιησού.

Εκείνη όμως έδειξε προς το μωρό. Είπαν: "Πώς - είναι δυνατό - να μιλήσουμε με ένα παιδί που είναι στην κούνια"; Είπε (το παιδί): "Είμαι στ' αλήθεια -ένας δούλος του ΑΛΛΑΧ. Μου έδωσε το Βιβλίο (την αποκάλυψη) και με έκανε ένα προφήτη. "Και με έχει κάνει ευλογημένο οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, και έχει επιτάξει σε μένα την Προσευχή και τη φιλανθρωπία εφ' όσον βρίσκομαι στη ζωή. "Και (Αυτός) μ' έχει κάνει καλοκάγαθο στη μητέρα μου, και όχι υπεροπτικό ή άθλιο,"(Γι' αυτό) η Ειρήνη είναι πάνω μου κατά την ήμερα, που γεννήθηκα, και την ήμερα που θα πεθάνω, και την ήμερα που θα εγερθώ για (μια άλλη, την ημέρα της κρίσης) ζωή"! (Κοράνι 19:29-33)

Και όλοι πάγωσαν στην θέα και στο άκουσμα ενός μωρού, μόλις ημερών, να μιλά και να αντικρούει τους κατήγορους της μητέρας του. Αυτό είναι το πρώτο του θαύμα, η υπεράσπιση της αγνής του και άγιας μητέρας από τις άθλιες συκοφαντίες των Ιουδαίων. Τονίζοντας επίσης ότι είναι ο Προφήτης και Απόστολος του Θεού που τον έκανε ο Δημιουργός του καλοκάγαθο στην σπουδαία μητέρα του. Ειρήνη τον συνοδεύει από την ημέρα της γέννησης του, την ημέρα του θανάτου του, και την ημέρα της ανάστασης του, στην ημέρα τις κρίσης οπού θα αναστηθούμε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι.

Ο Θεός επίσης σε ένα άλλο μέρος του Κορανίου κατηγορεί τους Ιουδαίους που πρόσβαλαν την Μαρία. Τους αποκαλεί συκοφάντες γιατί είπαν ότι απόκτησε μωρό με άνδρα ενώ δεν ήταν παντρεμένη.

Γιατί κι αρνήθηκαν την Πίστη κι είπαν για τη Μαριάμ (τη μητέρα του Ιησού) μια σοβαρή ψεύτικη κατηγορία (συκοφαντία), ( Κοράνι 4:156)

Αν κάποιος κάνει μια προσεκτική μελέτη στο πρώτο θαύμα του Ιησού που κάνει αναφορά η Καινή Διαθήκη και στο πρώτο θαύμα του Ιησού κατά το Κοράνι θα διαπίστωση ενδιαφέροντα πράγματα. Στην Καινή Διαθήκη το πρώτο θαύμα του Ιησού είναι να μετατρέψει το νερό σε κρασί. Στο Κοράνι το πρώτο θαύμα του Ιησού είναι να υπερασπιστεί την μητέρα του από τις συκοφαντίες και τις κατηγορίες.

Όπως είδαμε λοιπόν η Παρθένος Μαρία έχει μια ξεχωριστή θέση στο Ισλάμ, και όχι μόνο αυτή αλλά και ο υιός της ο Ιησούς. Μέσα από τις ιστορίες τους βλέπουμε μια τρομερή πίστη και εμπιστοσύνη που είχαν στον Θεό, που σαν Μουσουλμάνοι μπορούμε να μάθουμε πολλά. Οι Χριστιανοί από την άλλη πρέπει να αναρωτηθούν για ποιο λόγο το Ισλάμ κάνει τέτοια τιμητική αναφορά στον Ιησού και στην Μαριάμ; Γιατί ο Μουχάμαντ αφού είναι ένας ψευδοπροφήτης για αυτούς κάνει τέτοιες δηλώσεις για την Μαρία και τον Ιησού; Γιατί το Κοράνι εξυψώνει τόσο πολύ αυτά τα άτομα όταν θεωρείται ένα «σατανικό» βιβλίο; Πολλές τέτοιες ερωτήσεις μπορούν να γίνουν δείχνοντας την ανακολουθία των Χριστιανών που αρνούνται να δεχτούν την αλήθεια του Κορανίου και την Προφητική ιδιότητα του Μουχάμαντ(5DI 'DDG 9DJG H3DE).

H5DI 'DDG H3DE H('1C 9DI F(JF' E-E/ ΠΗΓΗ...https://islamforgreeks.org/2016/08/15/mariam/