16 Αυγούστου 1963. Η αστυνομία βρήκε σε ένα μαντρί του Υμηττού δύο δολοφονημένα άτομα. Ήταν ο 45χρονος βοσκός Ξενοφών Σιώκος, στον οποίο ανήκε η στάνη και η 42χρονη χήρα Λέλα Κοφινά. Ο αδερφός του θύματος, που ήταν κοντά στο βουνό,  άκουσε πυροβολισμούς και γυναικεία ουρλιαχτά. Αμέσως έτρεξε στην αεροπορική βάση που βρισκόταν στη περιοχή και ζήτησε βοήθεια. Μαζί με τρεις αεροπόρους, πήγαν στο μαντρί και αντίκρισαν το φοβερό θέαμα. Δύο αιμόφυρτα πτώματα και κάλυκες διασκορπισμένους στο χώρο. Σύντομα η αστυνομία μετά από έρευνες, θεώρησε ως ύποπτο τον 40χρονο τεχνίτης της ΔΕΗ Πολυζώης Σπυριδάκης,  ο οποίος ήταν επί 15 χρόνια ήταν εκκλησιαστικός επίτροπος στην ενορία του. Όπως αποδείχθηκε αργότερα ο δολοφόνος είχε χρησιμοποιήσει δύο όπλα για να εκτελέσει τα θύματα, προκειμένου να παραπλανήσει τις αρχές. Το ένα το έκρυψε στη στάνη του Σιώκου, ενώ το άλλο το πήρε μαζί του.

Το διπλό φονικό

Αρχικά, υπήρξαν δύο εκδοχές για τη σχέση του Σπυριδάκη με την  Λέλα Κοφινά. Σύμφωνα με τη μία ήταν φίλοι και κουμπάροι, καθώς η Κοφινά είχε βαφτίσει το πέμπτο παιδί του Σπυριδάκη. Η άλλη εκδοχή και μάλλον κουτσομπολίστικη, τους ήθελε και εραστές. Από τις καταθέσεις των γειτόνων προέκυψε ότι είχαν οικονομικές διαφορές. Η Κοφινά του είχε αναθέσει να εισπράξει 30.000 δραχμές από πρώην εργοδότη της. Ο Σπυριδάκης αφού πήρε τα 30 χιλιάρικα, στη συνέχεια κατάφερε να αποσπάσει από τη χήρα άλλες 26 χιλιάδες δραχμές. Όταν η δολοφονηθείσα ζήτησε πίσω τα χρήματά της, άρχισαν οι καυγάδες. Η Κοφινά κατείχε συναλλαγματικές με την υπογραφή του Σπυριδάκη ως αποδεικτικά στοιχεία, εκείνος όμως  βεβαίωνε ότι  της είχε  επιστρέψει το Μάιο του 1963, το ποσό των 36.000 δραχμών. Τα έγγραφα  αποδείχτηκαν πλαστά στο δικαστήριο, ενώ υπήρχαν και μάρτυρες που υποστήριζαν ότι η Κοφινά είχε αναγκαστεί να υπογράψει, υπό τις απειλές του Σπυριδάκη. Οικονομικές επίσης ήταν και οι διαφορές του δολοφόνου με τους αδερφούς Σιώκου. Ο Σπυριδάκης τους χρωστούσε μεγάλα χρηματικά ποσά και οι σχέσεις τους ήταν τεταμένες. Στο δικαστήριο οι βοσκοί δικαιώθηκαν και ο δράστης υποχρεώθηκε να αποπληρώσει τα χρωστούμενα. Την ώρα που αποχωρούσε από το δικαστήριο, ακούστηκε να λέει: «που θα μου πάτε, θα σας καθαρίσω».

Η σύλληψη Κατά την είσοδό του στο δικαστήριο οι συγγενείς του Σιώκου έπεσαν πάνω  στο Σπυριδάκη, τον έφτυσαν, τον χαστούκισαν και ήταν

Πολυζώης Σπυριδάκης

τόσο βίαιο, που του έσπασαν και τις χειροπέδες. Με την παρέμβαση της αστυνομίας, γλύτωσε και ξεκίνησε η ακροαματική διαδικασία. Όπως αναφέρθηκε στη δίκη, ο Σπυριδάκης ζήτησε από τη Λέλα Κοφινά να συναντηθούν στον Υμηττό για να λύσουν τις οικονομικές τους διαφορές. Εκεί της έδωσε μια συναλλαγματική 16.000 δραχμών, τις οποίες θα εισέπραττε από τον Ξενοφώντα Σιώκο. Όταν έφθασαν στη στάνη του σκότωσε και τους δύο. Εκείνο που αγνοούσε ήταν ότι η χήρα, λίγες ημέρες πριν το θάνατό της, είχε εκμυστηρευτεί σε γείτονες και συναδέλφους τις συνομιλίες που είχε με το δράστη καθώς και τις απειλές που δεχόταν. Οι μαρτυρίες αυτές ήταν αρκετές, ώστε να παρακινηθεί η αστυνομία και να ξεκινήσει τις έρευνες  στο σπίτι του Σπυριδάκη. Εκεί βρέθηκε ένα κυνηγετικό όπλο, του οποίου οι κάλυκες ταίριαζαν με αυτούς που βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος. Οι αστυνομικοί βρήκαν και ένα πουκάμισο ματωμένο.

Η δίκη

Στις 24 Νοεμβρίου του 1964, άρχισε η δίκη του Σπυριδάκη. Από τη πρώτη στιγμή, ο δράστης προσπάθησε να κερδίσει τη συμπάθεια του ακροατηρίου. Την ώρα που κατέθετε η σύζυγός του, πετάχτηκε από το εδώλιο και ζήτησε να της δώσει ένα φιλί. Η στάση του θεωρήθηκε υποκριτική καθώς όταν η δίκη διακόπηκε δεν της έδωσε καμιά σημασία και την προσπέρασε. Κατά την ακροαματική διαδικασία ο κατηγορούμενος έκλαιγε συνεχώς, χτυπιόταν και λιποθυμούσε  με κάθε ευκαιρία. Δεν έδινε όμως ξεκάθαρες και σαφείς εξηγήσεις, στα ερωτήματα του εισαγγελέα. Αντιθέτως έδωσε 13 διαφορετικές εκδοχές για το φονικό. Μάρτυρες δήλωσαν στο δικαστήριο, ότι στο παρελθόν ο δολοφόνος είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά τη Λέλα Κοφινά.

Υποστήριξαν  ακόμη, ότι είχε φτάσει στο σημείο να τη χτυπήσει με μαστίγιο, όταν δεν ενέδωσε στις ανήθικες προτάσεις του. Η σχέση με τη Θεία του

Έκπληξη προκάλεσε στο δικαστήριο η κατάθεση του 17χρονου  ξάδερφού του που αποκάλυψε ότι είχε σκοτώσει και μια θεία του. Το φονικό έγινε στην Κρήτη. Ο Σπυριδάκης την παρενόχλησε και εκείνη τον απέρριψε. Τότε αυτός απείλησε να τη σκοτώσει.

Πολυζώης Σπυριδάκης

Ο ανιψιός κατέθεσε ότι της είπε: «φεύγω τώρα για το αντάρτικο, αλλά θα γυρίσω να σε σκοτώσω». Μετά από λίγους μήνες επέστρεψε. Την κατηγόρησε ότι ήταν συνεργάτης των Γερμανών και με τη βοήθεια δύο ατόμων, την έβγαλε με το ζόρι από το σπίτι της και την πυροβόλησε. Στη συνέχεια, όπως κατέθεσε ο γιος της, τη βίασε μισοπεθαμένη. Ο ξάδερφος αποκάλυψε, ότι μεταπολεμικά ο Σπυριδάκης έμεινε στη φυλακή μόλις 7 μήνες και βγήκε με αμνηστία. «Ήθελα να σε βρω, και να σε σκοτώσω, αλλά κρυβόσουν. Μου ξέφευγες» φώναζε ο 17χρονος στο δικαστήριο. Ο Σπυριδάκης όμως, έκανε διαρκώς το θύμα. Συγχωρούσε μεγαλοφώνως τους μάρτυρες, που τους κατηγορούσε ότι έλεγαν ψέματα για το πρόσωπό του. «Χριστούλη μου, ήσουν δίκαιος και σε σταυρώσανε, όπως ακριβώς θα σταυρώσουν και μένα», ούρλιαζε στην αίθουσα. Στο τέλος, ομολόγησε τις ανθρωποκτονίες: «Πυροβόλησα από απόσταση 80 μέτρων. Ο θεός όμως οδήγησε τα σκάγια μου μέχρι τη Λέλα. Ο θεός οδηγεί». Οι αδιάψευστες αποδείξεις που προσκομίστηκαν στο δικαστήριο, έκαναν τους δικηγόρους του Σπυριδάκη να επικαλεστούν ...την τρέλα που είχε κυριεύσει τον πελάτη τους. Οι ιατροδικαστές όμως Καψάσκης και Βερναρδής ουδέποτε δέχτηκαν την ύπαρξη ψυχασθένειας. Κατέθεσαν και οι δύο, ότι επρόκειτο για καθαρή εκτέλεση και ο κατηγορούμενος είχε λογικό ειρμό σκέψης.

Η εκτέλεση

Η ετυμηγορία ήταν δις εις θάνατον, χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Την ώρα που ο πρόεδρος του δικαστηρίου ανακοίνωνε το «εις θάνατον», ήταν φανερά συγκινημένος και θύμωσε με όσους χειροκρότησαν. Ο πατέρας της Κοφινά φώναζε: «θάνατος στο δολοφόνο του παιδιού μου». Ο δράστης, όπως έγραψαν οι ρεπόρτερ της εποχής, φαινόταν  ψυχρός και αμετανόητος. Όταν η αίθουσα άδειασε όμως, ξέσπασε σε λυγμούς και απευθύνθηκε στους δημοσιογράφους: «Αυτό που έγινε είναι έξω φρενών. Η πατρίδα να σκοτώνει τα παλληκάρια της». Αν και απείλησε να ξεκινήσει απεργία πείνας, για να πεθάνει μόνος του, τελικά προσπάθησε με κάθε τρόπο να σωθεί. Κατέφυγε στον Άρειο Πάγο και στο Συμβούλιο Χαρίτων. Το μόνο που κατάφερε ήταν να παρατείνει για μικρό χρονικό διάστημα τη διάρκεια της ζωής του. Η εκτέλεσή του πραγματοποιήθηκε το Μάιο του 1968, 4 χρόνια μετά τη λήξη της δίκης.

Οι θεοί ήταν ξανθοί, οι πολεμιστές φαιόχρωμοι και οι γυναίκες μακιγιαρισμένες. Δείτε πως οι συντηρητές αποκαλύπτουν τα χρώματα πάνω στα ελληνικά αγάλματα και παρουσιάζουν την πραγματική εικόνα τους... 

Πηγή: Αγγελική Κώττη, Έθνος

Οι Κόρες του Μουσείου της Ακρόπολης φορούσαν στεφάνια με ίχνη λωτού, ήταν ελαφρά μακιγιαρισμένες και τα ενδύματά τους τα κοσμούσαν χρωματιστές μπορντ ούρες. Τα αρχαία αγάλματα κατά την αρχαιότητα κάθε άλλο παρά λευκά ήταν. Και χρώματα είχαν και μεταλλικά στολίδια. Ίχνη όλων αυτών εντοπίζονται κατά τη μελέτη των αρχαίων γλυπτών. Ο «Διαδούμενος» του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου έχει ίχνη χρυσού στην πλάτη του, όπως και η Μικρή Ηρακλειώτισσα.

Οι Κόρες του Μουσείου της Ακρόπολης φορούσαν στεφάνια με ίχνη λωτού και ήταν ελαφρά μακιγιαρισμένες

Μαρμάρινο επιτύμβιο γυναικείο άγαλμα από τη Δήλο. Αντίγραφο του 2ου αι. π.Χ. ενός πρωτοτύπου έργου γύρω στο 300 π.Χ.   Η γυναικεία μορφή παριστάνεται στον τύπο της Μικρής Ηρακλειώτισσας. Φορεί μακρύ χιτώνα και ιμάτιο που καλύπτει όλο το σώμα και τα χέρια. Στα μαλλιά και στα ενδύματα διατηρούνται ίχνη χρωμάτων και βάση αυτών έγινε χρωματικήα αναπαράσταση.

Το 2012 ξεκίνησε στο Μουσείο Ακρόπολης η έρευνα στη μοναδική συλλογή των αρχαϊκών αγαλμάτων του που σώζουν λίγο ή πολύ τα χρώματά τους.

Οι Κόρες φέρουν γύρω από το κεφάλι τους μια σειρά από μικρές τρύπες, ενώ κάποιες είχαν μεταλλικά στοιχεία σαν καρφιά.

Άνοιξε μία ευρύτατη συζήτηση με κοινό και ειδικούς για θέματα τεχνικής των χρωμάτων, την ανίχνευσή τους με νέες τεχνολογίες, την πειραματική χρήση τους σε μαρμάρινες επιφάνειες, την ψηφιακή αποκατάστασή τους, τη σημασία τους αλλά και την αισθητική αντίληψη της αρχαϊκής εποχής για τα χρώματα.

Ο πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης, Δημήτρης Παντερμαλής

Σαν σήμερα το 1834 ,μαζί με τον Δημήτρη Πλαπούτα δικάστηκαν ...ως συνωμότες και η κατηγορία που αντιμετώπιζαν ήταν αυτή της εσχάτης προδοσίας!!! Στην πόρνη Ρωμιοσύνη οι Ήρωες γίνονται προδότες και οι προδότες Ήρωες!!

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Πλαπούτας καταδικάζονται σε θάνατο κατά τη διάρκεια της βαυαροκρατίας. Είχαν κατηγορηθεί ότι συνωμοτούσαν κατά της αντιβασιλείας. Υπέρ της απαλλαγής τους ψηφίζουν οι δικαστές Γεώργιος Τερτσέτης και Αναστάσιος Πολυζωίδης. Η ποινή τους θα μετατραπεί σε κάθειρξη και θα απελευθερωθούν μόλις ενηλικιωθεί ο Όθων, το Μάιος του 1835.

miastala.com ; Διακήρυξη της βΌ Εθνικής Συνελεύσεως του Άστρους, 18 Απριλίου «1823»: «Ο κρότος των ημετέρων όπλων συνετάραξε το βυζάντιο». Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν ήταν χριστιανός και ότι κείμενο δικό του υπάρχει φιλοχριστιανικο είναι πλαστό! Μην ξεχνάμε ότι οι παπάδες αφόρισαν την Ελληνικη επανάσταση του 1821.. Το «`21» ήταν η τελευταία μίας σειράς επαναστάσεων που διεξήγαγαν οι Έλληνες Πρόγονοί μας κατά των βυζαντινοχριστιανών και των τούρκων συνεργατών τους. Το «`21» οι Έλληνες, πιστοί στο Αρχαίο Έθος κατάφεραν με το αίμα τους να αποτινάξουν τον χριστιανοτουρκικό ζυγό, να καταδιώξουν τον χριστιανικό κλήρο και να επαναφέρουν την Αρχαία Πίστη.  Η γενιά του «`21» ταύτιζε το βυζάντιο με την οθωμανική αυτοκρατορία. Τα επίσημα έγγραφα του Επαναστατικού Στόλου ονομάζουν τον τουρκικό στόλο ως βυζαντινό. Από τα 144 Ελληνικά καράβια που ναυμαχούσαν τους τούρκους, τα 142 είχαν ονόματα Ελλήνων Ηρώων και Θεών. Τα επαναστατικά κείμενα μνημονεύουν αδιάκοπα τις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα, τον Μαραθώνα και τις Πλαταιές. Ουδεμία μνεία γίνεται στο καταραμένο βυζάντιο. Για τους επαναστατημένους Έλληνες η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν συνέχεια του βυζαντίου.  Οι υπόδουλοι Έλληνες αποκήρυσσαν τα χριστιανικά ονόματα και ελάμβαναν Ελληνικά. Το πατριαρχείο των ναζωραίων με εγκύκλιό του απαγόρευσε την Ελληνική ονοματοθεσία. Ο Αλή πασάς έλεγε: «Εσείς οι Έλληνες κάτι μεγάλο έχετε βάλει στο μυαλό σας. Δεν βαπτίζετε πια τα παιδιά σας χριστιανικά αλλά Ελληνικά. Σίγουρα κάτι μεγάλο ετοιμάζετε».  Ο ιστορικός Φωτιάδης γράφει: «Ούτε ο διαφωτισμός της αστικής τάξεως ούτε και αυτοί οι αγωνιστές του «`21» θα θυμηθούν το βυζάντιο. Δεν θα ανατρέξουν ούτε μια φορά σε αυτό, δεν θα αναφέρουν ούτε έναν στρατηγό ούτε έναν αυτοκράτορα. Τα πνευματικά, τα ιδεολογικά και πατριωτικά τους ιδανικά θα τα αναζητήσουν στην Αρχαία Ελλάδα».  Ο ιστορικός Γ . Τενεκίδης αποκαλύπτει με μια μόνο ρήση: «Η φλόγα της Αρχαιολατρίας τρέφει το πατριωτικό αίσθημα της πνευματικής ηγεσίας του ταλαιπωρημένου έθνους».  Οι ναζωραίοι καταστροφείς του Ελληνικού Πολιτισμού βλέποντας ότι οι Έλληνες επαναστατούσαν κατά του χριστιανισμού και διαβλέποντες ότι το τέλος τους πλησιάζει, παρέδωσαν την βυζαντινή εξουσία στους οθωμανούς. Παρέδωσαν τον επαναστατημένο Ελληνικό Λαό στην τουρκική χαντζάρα. Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων των ναζωραίων κατακτητών γράφει στην «πατρική διδασκαλία»:  «Εδώ όμως πάλι αγαπητοί χριστιανοί πρέπει να ιδώμεν και να θαυμάσουμεν την άπειρον του θεού προς ημάς αγάπην. Ιδέτε λαμπρότατα τι οικονόμησεν ο άπειρος και εν ελέει και πάνσοφος ημών κύριος για να φυλάξη αλώβητον την αγία και ορθόδοξον πίστη ημών και να σώση τους πάντας. Ήγειρεν εκ του μηδενός την ισχυράν αυτή βασιλεία των οθωμανών αντί της των βυζαντινών ημών βασιλείας, η οποίαν είχεν αρχίσει να χωλαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα».  Ο Κοραής στην «Αδελφική Διδασκαλία» αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει ότι «ο Λαός προδόθηκε από τον χριστιανικό κλήρο στους τούρκους για να αναχαιτιστεί το κίνημα του Πλήθωνος Γεμιστού στον Μυστρά που απαιτούσε επιστροφή στους Ελληνικούς τρόπους και ήθη για να σωθεί η Ελλάδα».  Ο ναζωραίος Γεννάδιος Σχολάριος συνεργάστηκε με τους οθωμανούς με αντάλλαγμα τον πατριαρχικό θρόνο και το χρίσμα του αρχιερέως. Η πρώτη του φροντίδα μετά την παράδοση της νέας ρώμης ήταν να κάψει τα έργα του Πλήθωνος. Η πρώτη του φροντίδα ήταν να καταδιώξει τους Έλληνες.  Η Ελληνική Νομαρχία, το ιδεολογικό μανιφέστο της Επαναστάσεως» γράφει ότι «Αφού λέγω το χριστιανικό ιερατείο ηθέλησε να ενώσει τα εκκλησιαστικά εντάλματα με τους τουρκικούς νόμους δια να τιμάται δια αυτών και να ορίζει χωρίς δυσκολία κατάλαβε ότι αναγκαίο πρότερο να τυφλώσει τον Λαό με την αμάθεια δια να στεριώσει InstantSavings" href="http://diadrastiko.blogspot.gr/2013/02/blog-post_9.html#" in_rurl="http://i.trkjmp.com/click?v=R1I6MzM1NjI6Mjg6zrrOsc67z43PhM61z4HOsToxNTZjODFjMzgxY2MyZjBjMmE2Zjc2OWE1MWI0YmQ5ZDp6LTEzNzQtMTM1ODk3OmRpYWRyYXN0aWtvLmJsb2dzcG90LmdyOjMzMzY2Ojk2Nzk4YTQ5ZmE3NDFhZjg0ZGM4NDY1MzZhM2MzZDU3" name="_GPLITA_1">καλύτερα τον σκοπό του».  Το 1797 μ.α.χ.χ. με την συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο, η Γαλλία και η Αυστρία διεμοίρασαν την Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, όπως ονομαζόταν τότε η Βενετία ως ανεξάρτητο κράτος. Η Γαλλία ανάμεσα σε άλλα εδάφη κατέλαβε και τα Επτάνησα. Εκεί δημιουργήθηκε παράρτημα των δημοκρατικών, στο οποίο οι δημοκράτες και οι φίλα προσκείμενοι σε αυτούς Επτανήσιοι συζητούσαν την κατάργηση της χριστιανικής θρησκείας και την επικράτηση της Ελληνικής Θρησκείας και των Ολυμπιακών Αγώνων.  Ο στρατιωτικός αρχηγός της Επαναστάσεως Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, θύμα της ναζωραϊκής θηριωδίας, δεν αγνοούσε τίποτε απΌ; όλα αυτά. Η οικογένειά του σφαγιάστηκε, μετά από προδοσία των ναζωραίων, από τους τούρκους. Τον Νοέμβριο του «1838» στην Αθήνα μιλώντας σε παιδιά του Γυμνασίου απεκάλυψε με δύο λόγια την χριστιανική συνομωσία.  «Ο σουλτάνος διώρισε έναν αντιβασιλέα και έναν πατριάρχη, και τους έδωσε την εξουσία. Αυτός και οι χριστιανοί παπάδες έκαναν ότι τους έλεγε ο σουλτάνος».  Το μεγάλο έργο της Επαναστάσεως δεν ολοκληρώθηκε. Έμεινε ημιτελές. Η Ελληνική Επανάσταση προδόθηκε από το μίσος των κατακτητών ναζωραίων και την βοήθεια των συνεργατών τους. Οι μεγάλες δυνάμεις με πρωτοστάτη την Ρωσσία διετήρησαν τους ναζωραίους κατακτητές, εδραίωσαν τα συμφέροντά τους και θανάτωσαν τους Ήρωες. Οι απελευθερωτές στραγγαλίστηκαν σε σκοτεινά χριστιανικά μπουντρούμια, εκτελέστηκαν ή πέθαναν από την πείνα.  Ένας-ένας οι Ήρωες των Θεών μαγαρίστηκαν και θάφτηκαν κάτω από το χριστιανικό ψεύδος, την μεγαλύτερη δύναμη του χριστιανισμού.  Έλληνες θαρρείτε! Τίποτε δεν τελείωσε. Το τέλος της ιστορίας του «`21» δεν γράφτηκε ακόμη. Εμείς οι Έλληνες θα το γράψουμε με την νίκη μας κατά των ναζωραίων κατακτητών και την απελευθέρωση της Ιεράς Πατρίδος από τον χριστιανικό ζυγό και τις μισελληνικές ολιγαρχικές φατρίες που αφαιμάζουν τον Ελληνικό Λαό.  Έλληνες, σκοπός μας είναι να πραγματώσουμε τα όνειρα και τις προσδοκίες των Ηρώων του «`21». Αυτό παραμένει το ύψιστο και πρωταρχικό καθήκον των Ιερών Πολεμιστών της Ελληνικής Θρησκείας!!!

ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΑΤΗ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ!!

του Νίκου Παπαχρήστου

Επιστολή προς τους ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου με την οποία τους καλεί να καταθέσουν αίτηση για την απόκτηση και τουρκικής υπηκοότητας, εφόσον το επιθυμούν, απέστειλε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Απευθυνόμενος στους ανά τον κόσμο επαρχιούχους ιεράρχες του Θρόνου-εκτός των "Νέων Χωρών"- ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας τους ενημερώνει για τη δέσμευση του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κατά τη συνάντησή τους τον περασμένο Αύγουστο, πως η κυβέρνησή του θα ανταποκριθεί στο σχετικό αίτημα ιεραρχών του Πατριαρχείου. Ενδεχόμενο που αν γίνει πραγματικότητα θα οδηγήσει στη λύση του προβλήματος λειψανδρίας -και κυρίως της διαδοχής που με τα σημερινά δεδομένα δεν αποκλείεται να αντιμετωπίσει στο εγγύς μέλλον το Οικουμενικό Πατριαρχείο.  Για την εξαιρετικά σημαντική αυτή εξέλιξη ο Οικουμενικός Πατριάρχης ενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο και την επαρχιακή Σύνοδο της Αμερικής κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στις ΗΠΑ. Αντίστοιχη ενημέρωση έκανε στις αρχές Οκτωβρίου και στους ιεράρχες της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης στο περιθώριο της επίσκεψής του στη νήσο.   "Ο Εξοχώτατος Πρωθυπουργός της Τουρκίας κ.Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εις παλαιοτέραν επίσημον συνάντησιν αυτού μετά του Εξοχωτάτου κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή, Πρωθυπουργού τότε της Ελλάδος, και της Εξοχ. Υπουργού Εξωτερικών Εριτίμου κ.Μπακογιάννη (Ιανουάριος 2008), γενομένης συζητήσεως περί του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των δυσκολιών ας τούτο αντιμετωπίζει περί την στελέχωσιν αυτού, λόγω της συρρικνώσεως του ενταύθα ομογενειακού στοιχείου, οπόθεν τούτο αντλεί τα εν Τουρκία αρχιερατικά και άλλα στελέχη του, συνεπεία της κατά τάς τελευταίας εννέα δεκαετίας νέας πραγματικότητος, είχε την καλωσύνην να υποσχεθή ότι προς διευκόλυνσιν της Εκκλησίας, η Έντιμος Κυβέρνησίς του θα παράσχη την Τουρκικήν υπηκοότητα εις τους εν τω εξωτερικώ μη Τούρκους υπηκόους Αρχιερείς του Θρόνου, εφ' όσον ούτοι το επιθυμούν, χωρίς υποχρέωσιν παραιτήσεως εκ της ην ήδη ούτοι κατέχουν ετέρας υπηκοότητος. Την όντως ιστορικήν πρότασιν και υπόσχεσιν ταύτην επανέλαβεν ευγενώς ο κ. Ερντογάν προς ημάς, κατά την εν Πριγκήπω πρόσφατον συνάντησιν ημών, και δη και εξ ιδίας αυτού πρωτοβουλίας και ενώπιον πολλών παρισταμένων " επισημαίνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης απευθυνόμενος στους Ιεράρχες του Θρόνου.  "Λαμβανομένου υπ'όψιν ότι ο αριθμός των Τούρκων υπηκόων Αρχιερέων οσημέραι συρρικνούται επί μάλλον και μάλλον και οι προς αρχιερατείαν εκλόγιμοι δεν είναι πλέον πολλοί εν Τουρκία, αφεύκτως θα αντιμετωπίσωμεν προσεχώς μεγάλας δυσκολίας περί την στελέχωσιν και ευστάθειαν του αγιωτάτου Αποστολικού Οικουμενικού Θρόνου εν τη σεβασμία φυσική Αυτού καθέδρα και την ανάδειξιν νέων Πατριαρχών εις το μέλλον, εφ'όσον, βεβαίως, ήθελε συνεχισθή η σήμερον κρατούσα κατάστασις" τονίζει ο κ.Βαρθολομαίος, περιγράφοντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Οικουμενικός Θρόνος και συνεχίζει: "Συνδιασκεψάμενοι όθεν και μετά των μελών της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου και εξετάσαντες ενδελεχώς την ευγενή προσφοράν του κ. Πρωθυπουργού και της Εντίμου Τουρκικής Κυβερνήσεως, ήχθημεν εις την απόφασιν όπως ολοθύμως προτείνωμεν εις πάντας τους μη έχοντας την Τουρκικήν υπηκοότητα Ιερωτάτους Μητροπολίτας του Θρόνου να κάμουν χρήσιν του ευεργετήματος τούτου, εφ'όσον ασφαλώς το επιθυμούν, χωρίς η αποδοχή της προσφοράς ταύτης να αποτελεί μείωσιν, ουδέ κατ'ελάχιστον, της εθνικής εκάστου φιλοτιμίας, αφού, ως ελέγχθη, δεν τίθεται θέμα απαρνήσεως της ην ήδη κατέχει ετέρας υπηκοότητος".  Η προτροπή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, σύμφωνα με πληροφορίες,  έγινε θερμά δεκτή από τους περισσότερους αρχιερείς του Θρόνου. Ήδη στο Φανάρι φτάνουν επιστολές Ιεραρχών με τις οποίες εκφράζουν την πρόθεση τους να υποβάλουν αίτηση για την απόκτηση και της τουρκικής υπηκοότητας.

ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ ΕΒΡΑΙΟ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΛΥΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ!! ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ ΡΩΜΙΕ ΕΧΕΙΣ ΟΤΙ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!!ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ

H κατάλυση των κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται «από απληστία για αυτό που προβάλλεται ως κυρίαρχο αγαθό, από την ανάγκη δηλαδή, να γίνει κανείς όσο το δυνατόν πιο πλούσιος» (Πλάτωνος Πολιτεία 555b).

Με άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στηρίζεται όχι στον Δυτικό Ανθρωπισμό, που έχει την παραγωγή του πλούτου ως όργανο της, αλλά στην αυταξία του πλούτου, που η ιστορία έχει αποδείξει, ότι η φιλοδοξία και η αρπακτικότητα, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραγωγή του πλούτου, στο τέλος φέρνει αίμα. Ιστορικός αναντίρρητος νόμος.

Λέει ο Θείος Πλάτων επίσης, στην 556a, ότι «οι κερδοσκόποι, κάνοντας πως δεν βλέπουν καν, και ρίχνοντας κάθε φορά το δηλητήριο του χρήματος σε όποιον πέσει στα νύχια τους, τον πληγώνουν, του παίρνουν τόκους πολλαπλάσιους, που τους γεννά το κεφάλαιο ... και μετά φτιάχνουν κηφήνες και φτωχούς στην πόλη».

Με άλλα λόγια γίνεται τέτοια αναδιανομή του πλούτου εις βάρος του Λαού που στο τέλος, ένα προδοτικό οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο, κυβερνά ένα ανήμπορο και φοβισμένο Λαό.

Αλλά λέει και ένα τρίτο ωραίο και τρομακτικό στη 555e, «οι άνθρωποι οπλισμένοι πια με πολύ φαρμάκι μέσα τους, άλλοι πνιγμένοι στα χρέη, άλλοι έχοντας χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα (είναι στην ξεφτύλα της ανημποριάς) και άλλοι έχοντας πάθει και τα δυο αυτά, με το μίσος να βράζει μέσα τους, σχεδιάζουν άσχημα πράγματα για εκείνους που τους πήραν την περιουσία, ..με την λαχτάρα του ξεσηκωμού στην ψυχή».

Δηλαδή οι εξουσιαστές ας μην εφησυχάζουν, το αίμα έρχεται. Αυτό ας το βάλει καλά στο νου το κατεστημένο και η «πρώτη φορά αριστερά», το που πάνε τα πράγματα.

Και καταλήγει με την αιώνια αλήθεια, που συνεχώς την ξεχνάμε, Πολιτεία 556b, ότι «αν επιβαλλόταν δια νόμου οι ιδιωτικές συναλλαγές να γίνονται ως επί το πλείστον επί ιδίω κινδύνω του δανειστή (της Τράπεζας), η οικονομική ζωή στην πόλη θα ήταν λιγότερο ξεδιάντροπη και αθλιότητες σαν αυτές που τώρα δα περιγράψαμε θα εμφανίζονταν σ' αυτήν σπανιότερα».

Με άλλα λόγια, το χρήμα πρέπει να είναι υπό κοινωνικό έλεγχο. Αυτή είναι η πρωταρχική επιλογή σωτηρίας της Χώρας.

Σπύρος Στάλιας

Οικονομολόγος ΜΑ, Ph.D, πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ, μέλος της Κεντρικής Γραμματείας της Δραχμής Ελληνικής Δημοκρατικής Κίνησης. ΠΗΓΗ...http://www.tribune.gr/blog/news/article/247640/ti-proidopii-o-platon-gia-tin-ikonomiki-krisi-pou-vionoume.html

Το «Κόκκινο Θεσσαλονίκης» δημοσιεύει μεγάλο μέρος των στοιχείων και συμπερασμάτων και τις σχετικές φωτογραφίες και αναπαραστάσεις που αναμένεται να προκαλέσουν παγκόσμιο ενδιαφέρον για ένα αρχαιολογικό εύρημα που δεν θα είναι πνιγμένο στη λάσπη καμιάς «εθνικής» ανάγκης και καμιάς προπαγάνδας. Εξάλλου το σύνολο της πολυετούς ενασχόλησης του κ. Σισμανίδη θα περιμένει, λίγο ελπίζουμε, καθώς είναι έτοιμοι για δημοσίευση τρεις (3) τόμοι με όλο το ανασκαφικό υλικό από την περιοχή.    Σύμφωνα με τον κ. Σισμανίδη στην πλαγιά του βορειότερου άκρου των Σταγείρων, κοντά στη Στοά της Αρχαίας Αγοράς αποκαλύφθηκε πολύπλοκο σύμπλεγμα διαφορετικών μεταξύ τους κτισμάτων που χρονολογούνται από την αρχαϊκή μέχρι και τη βυζαντινή περίοδο ως και τα νεώτερα χρόνια.

 

Δυόμιση μέτρα δυτικά της πύλης του αρχαϊκού τείχους, αποκαλύφθηκε ένας μεγάλος τετράγωνος πύργος των βυζαντινών χρόνων τον οποίο περιβάλλει ένα  εντυπωσιακό αψιδωτό οικοδόμημα, που δίνει αρχικά την εντύπωση πυργοειδούς κατασκευής της αρχαϊκής οχύρωσης.

 

Ωστόσο όπως παρατηρεί κ. Σισμανίδης «προσεκτικότερη παρατήρηση και πολλά κινητά ευρήματα απ΄ αυτό, πείθουν ότι χρονολογείται στους πρώιμους ελληνιστικούς χρόνους». Οι τοίχοι του κτίσματος αυτού σώζονται σε μέγιστο ύψος 1,80, και έχουν το μικρό σχετικά πάχος των 1,10 μ., «το οποίο είναι βεβαίως απαγορευτικό, για να ερμηνευτεί αυτό ως πύργος της αρχαϊκής οχύρωσης» ενώ «σημαντικό χαρακτηριστικό του είναι ότι χτίστηκε με πολύ καλό οικοδομικό υλικό, το οποίο είναι προφανές ότι βρίσκεται εδώ σε δεύτερη χρήση και προέρχεται από παλαιότερα δημόσια κτίσματα. Έτσι, ενώ οι τοίχοι του είναι χτισμένοι, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, ακανόνιστα, χρησιμοποιούν όμως σε μεγάλο βαθμό εξαιρετικής ποιότητας και επεξεργασίας γωνιόλιθους μαρμάρου, ασβεστολίθους και γρανίτη, ενώ παράλληλα διαπιστώνεται και ιδιαίτερη σπουδή στην κατασκευή τους, αφού η ποιότητα δεν είναι όμοια ούτε ως προς το υλικό που χρησιμοποιήθηκε κατά τόπους, ούτε ως προς τον τρόπο δόμησης». Σειρά δομικών χαρακτηριστικών του κτιρίου και άλλες ανασκαφικές ενδείξεις «οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι η ανέγερση του οικοδομήματος έγινε, για κάποιον λόγο, ιδιαίτερα εσπευσμένα».

 

 

Ο αρχαιολόγος θα αναφερθεί αναλυτικά στις ανασκαφές που έφτασαν μέχρι τον βράχο και έδωσαν πολλά ευρήματα ενώ εντόπισε και την θύρα εισόδου. Για είκοσι χρόνια τουλάχιστον ο κ. Σισμανίδης ενέσκηψε στα προβλήματα χρονολόγησης των ευρημάτων και φυσικά των ερμηνειών τους καθώς δεν ήταν αρκετό το γεγονός ότι το κτίριο αναγόταν στα πρώιμα ελληνιστικά χρόνια, στην περίοδο δηλαδή αμέσως μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου.

 

 

 

Τα κινητά ευρήματα «πολυπληθής και καλής ποιότητας, η οποία αντιπροσωπεύεται από όστρακα διαφόρων αγγείων, κυρίως σκύφων, πινακίων, κυλίκων και κανθάρων. Και πάνω από πενήντα νομίσματα αρκετά Αλέξανδρου Γ΄, ορισμένα κοπές της Αμφίπολης και της Θεσσαλονίκης, ενώ τα υπόλοιπα είναι των Επιγόνων, όπως του Αντιγόνου Γονατά, Δημητρίου Πολιορκητή κλπ» και κεραμική παραγωγής του βασιλικού κεραμοποιείου επέτειναν από την μία τις χαρές και από την άλλη τις αμφιβολίες. Τα ευρήματα δεν απαντούσαν στο ερώτημα «τι ήταν αυτό το πεταλόσχημο οικοδόμημα; Γιατί κατασκευάστηκε;». Τέλος, γιατί στο κέντρο αυτού του περίεργου κτιρίου υπήρχε -όπως αποδείχθηκε- βωμός;

 

 

 

Το «αρμολόγημα» των ευρημάτων έκαναν τελικά οι αρχαίες πηγές. Η εξαντλητική έρευνα οδήγησε σε αρκετές πηγές και ενδεικτικά αναφέρουμε την αραβική βιογραφία του Αριστοτέλη, του β΄μισού του 11 αι. μ. Χ. που αντιγράφει βιογραφία του Αριστοτέλη, από κάποιον Πτολεμαίο, που έζησε κατά το α΄ μισό του 4 αιώνα μ.Χ. και στην οποία αναφέρεται: « Όταν ο Αριστοτέλης πέθανε (στη Χαλκίδα, τον Οκτώβριο του 322 π.Χ.), οι Σταγειρίτες έστειλαν και έφεραν την τέφρα του στην πατρίδα τους, την τοποθέτησαν μέσα σε χάλκινη υδρία και κατόπιν απέθεσαν την υδρία αυτή σε μια τοποθεσία, που την ονόμασαν "Αριστοτέλειον". Κάθε φορά που είχαν σημαντικές υποθέσεις και ήθελαν να λύσουν δύσκολα προβλήματα, συγκαλούσαν σ΄ αυτόν τον τόπο την συνέλευσή τους». Οι πληροφορίες αυτές επαναλαμβάνονται «στο χειρόγραφο αριθμ. 257 της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης της Βενετίας (κώδικας Ματσίανης στ. 257), που χρονολογείται γύρω στο 1300 μ.Χ.».

 

 

Κι αφού αναφερόμαστε στον τάφο του Αριστοτέλη o κ. Σισμανίδης μετέρχεται ακριβώς της Αριστοτελικής Λογικής για να διατυπώσει τα συμπεράσματά του, ότι το κτίριο αυτό «δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο»:

 

«Έχουμε άραγε, κατόπιν όλων των ανωτέρων, κάποιο λόγο για να μην θεωρήσουμε ότι το προβληματικό, από την άποψη της ερμηνείας του, αψιφωτό οικοδόμημα, που παραπάνω περιγράψαμε, ήταν ο τάφος του Αριστοτέλη; Υπάρχει κάτι που δεν ταιριάζει ή ενοχλεί σ΄ αυτήν την ερμηνεία; Αντίθετα, θεωρούμε, χωρίς ωστόσο να έχουμε αποδείξεις, παρά μόνον ισχυρές ενδείξεις, ότι όλα συντείνουν προς αυτήν την εκδοχή: Η θέση στην οποία κτίστηκε μέσα στην πόλη και κοντά στην Αγορά με πανοραμική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις, η εποχή της κατασκευής του στην αρχή-αρχή ακόμη της ελληνιστικής περιόδου, το ασύμβατο γι άλλες χρήσεις σχήμα του, ο δημόσιος χαρακτήρας του και η μεγάλη βιασύνη που διακρίνεται στην κατασκευή του, με καλό, αλλά ετερόκλητο οικοδομικό υλικό σε δεύτερη χρήση».

Ο αρχαιολόγος Κώστας Σισμανίδης

Η ζωή και το έργο του Αριστοτέλη

 

Όπως γράφει το wikipedia, o Αριστοτέλης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και πολυεπιστήμονας, γιος του Νικομάχου, ο οποίος πέθανε νωρίς και την κηδεμονία του, την ανέλαβε ο Πρόξενος από τον Αταρνέα. Σε ηλικία 17 ετών εισέρχεται στην Ακαδημία του Πλάτωνα, στην Αθήνα, και παραμένει εκεί έως τα 37 του έτη και συνδέεται τόσο με τον ίδιο τον Πλάτωνα, όσο και με τον Εύδοξο, τον Ξενοκράτη και άλλους στοχαστές. Τα έργα του αναφέρονται σε πολλαπλά είδη επιστημών, όπως φυσική, βιολογία, ζωολογία, μεταφυσική, λογική, ηθική, ποίηση,θέατρο, μουσική, ρητορική, πολιτική κ.ά, τα οποία συνιστούν το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα στη Δυτική Φιλοσοφία. Η περίοδος της ωριμότητας αρχίζει με τις βιολογικές έρευνες και τα συμπεράσματά του είναι η πρώτη συστηματοποίηση των βιολογικών φαινομένων στην Ευρώπη.

 

Δάσκαλος του Μ. Αλεξάνδρου

 

Μετά τον θάνατο του Πλάτωνα, φεύγει από την Αθήνα και κατόπιν εντολής του Φιλίππου, αναλαμβάνει το 343 π.Χ./42 τη διδασκαλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα: «ο Αριστοτέλης υπήρξε ο πρώτος γνήσιος επιστήμονας στην ιστορία ... και κάθε κατοπινός επιστήμονας του οφείλει κάτι».

 

Ως διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Αριστοτέλης, απέκτησε διάφορες ευκαιρίες και αφθονία προμηθειών. Έτσι, ίδρυσε μια βιβλιοθήκη στο Λύκειο, η οποία έγινε αρωγός στην παραγωγή εκατοντάδων έργων του. Το γεγονός ότι υπήρξε μαθητής του Πλάτωνα, τον οδήγησε στις απόψεις του πλατωνισμού, αργότερα, όμως, μετά τον θάνατο του Πλάτωνα, οδηγήθηκε, περισσότερο, σε εμπειρικές μελέτες και μετατοπίζεται από τον πλατωνισμό στον εμπειρισμό. Πίστευε ότι οι ιδέες και οι γνώσεις όλων των λαών βασιζόταν, τελικά, στην αντίληψη. Στις απόψεις του, για τις φυσικές επιστήμες, βασίστηκαν πολλά έργα του.

 

Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί σημαντική μορφή της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου, και η διδασκαλία του διαπερνούσε βαθύτατα τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Υπήρξε φυσιοδίφης, φιλόσοφος, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.

 

To σύνολο της επιρροής του, συχνά τον κατατάσσει μεταξύ των κορυφαίων παγκοσμίων προσωπικοτήτων όλων των εποχών με τη μεγαλύτερη επιρροή, μαζί με τον δάσκαλο του, τον Πλάτωνα, και τον μαθητή του, τον Μέγα Αλέξανδρο.

Στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσιο του συνεδρίου «2400 χρόνια Αριστοτέλης», αναμένονται σήμερα επίσημες ανακοινώσεις

Ένα σπουδαίο ταφικό μνημείο εντοπίστηκε στα αρχαία Στάγειρα, έπειτα από είκοσι χρόνια ανασκαφικής έρευνας. Πρόκειται για τον τάφο του κορυφαίου φιλόσοφου, Αριστοτέλη, η επίσημη ανακοίνωση του οποίου θα γίνει σήμερα το μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη από τον διδάκτορα κλασσικής αρχαιολογίας κ. Κώστα Σισμανίδη. «Δεν έχουμε αποδείξεις αλλά ισχυρότατες ενδείξεις - φθάνουν σχεδόν στη βεβαιότητα. Η θέση στην οποία κτίστηκε το πεταλωτό οικοδόμημα, μέσα στην πόλη και κοντά στην Αγορά (κατά παρέκκλιση των νενομισμένων), με πανοραμική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Η εποχή της κατασκευής του στην αρχή-αρχή ακόμη της ελληνιστικής περιόδου. Το ασύμβατο για άλλες χρήσεις σχήμα του. Ο δημόσιος χαρακτήρας του και η μεγάλη βιασύνη που διακρίνεται στην κατασκευή του, με ποιοτικό, άλλα ετερόκλητο οικοδομικό υλικό σε δεύτερη χρήση. Η ύπαρξη βωμού σε τετραγωνισμένο δάπεδο. Ολα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το σωζόμενο αψιδωτό κτίσμα ήταν ο τάφος-ηρώο του Αριστοτέλη», επισημαίνει ο ανασκαφέας, μελετητής των αρχαίων Σταγείρων, αρχαιολόγος Κώστας Σισμανίδης.Το ταφικό οικοδόμημα εντοπίστηκε ανάμεσα στη στοά του 5ου αιώνα και στον αρχαϊκό ναό του Διός Σωτήρος και της Αθηνάς Σώτειρας (6ος αιώνας π.Χ.), μεταξύ της αρχαϊκής και της κλασικής πόλης, στη χερσόνησο «Λιοτόπι». Η αψιδωτή του κάτοψη (10 περίπου μέτρα), το σχήμα του, η ύπαρξη ορθογώνιου μαρμαροθετημένου δαπέδου με κενή επιφάνεια-βωμό (1,30x1,70 μ.) είχαν προβληματίσει πολύ τον αρχαιολόγο ερευνητή, καθώς περιβάλλει επακριβώς έναν τετράγωνο βυζαντινό πύργο.Οι Βυζαντινοί το κατέστρεψαν αναταράσσοντας εντελώς τα αρχαιολογικά στρώματα. Ο ημικυκλικός τοίχος του ταφικού μνημείου, ωστόσο, διατηρείται σε ύψος δύο περίπου μέτρων. Το οικοδόμημα έφερε στέγη με κεραμίδια από το βασιλικό κεραμοποιείο, επιβεβαιώνοντας τον δημόσιο χαρακτήρα του. Υπερυψωμένος, πλατύς κτιστός δρόμος οδηγούσε σε είσοδο του μνημείου, που ήταν προσπελάσιμο για προσφορές και απονομή τιμών

ΑΘΗΝΑ ΠΑΛΛΑΔΑ

Προικισμένη με σύνεση, γενναιότητα και εξυπνάδα

σύμβολα  σου το  δόρυ, η αιγίδα και η κουκουβάγια

εσύ δεν  διαθέτεις μαντεία και ιερατεία

Εκκλησία του Δήμου έχεις και τη  Δημοκρατία

Γλαυκώπις Αθηνά  σύμβολο Σοφίας

κόρη της Μήτιδος και του  νεφεληγερέτη  Δία

προστάτιδα της Δημοκρατίας των Νόμων και Θεσμών  

    φίλος των   γραμμάτων , τεχνών και  των Αθηνών

Θεά   του πνεύματος και της ελευθερίας

κατ' άλλην εκδοχή γεννημένη από το μηρό του Δία

νίκησες  τον Ποσειδώνα στο διαγωνισμό ονοματοθεσίας

όταν αυτός έβγαλε αλμυρό νερό με το χτύπημα της τρίας  

ενώ εσύ φύτεψες στο βράχο ελιά

  και   έδωσες το όνομα σου στην Αθήνα  συμβολικά

Νίκησες και την Αράχνη στη χειροτεχνία

αυτή έφτιαξε ιστό με θεϊκές ατασθαλίες

εσύ με βίους θνητών χωρίς ύβρη και  κακουργίες

με ένα χτύπημα    στο υφαντό της

έντομο    έκανες την Αράχνη

και την κρέμασες στον ιστό της.

Σήμερα η μια άλλη Αράχνη εκδικείται

την Ελλάδα

την έχει εγκλωβίσει στον ιστό της

και της απομυζά κάθε ικμάδα

θα σωθεί μόλις την Αράχνη εξοντώσει

ή αν εγκαίρως από τον ιστό της ξεφύγει

για να γλυτώσει.

 Δώσε  στους Διογενείς  πνευματικό φως

που του λείπει

διώξε τους γαμψόνυχους  γύπες από τη γή σου

  που την έχουν αφανίσει

οι πολίτες με  συναίσθημα και λογική

να ενεργούν

τα κανάλια  της διαπλοκής  να μη  τους χειραγωγούν.

Ανάστησε τα Παναθήναια τη γιορτή σου

   κάνε να ξανανθίσει τούτη η πόλη  προς τιμήν σου

στο σπίτι σου γιορτάζεται  Εβραία μητέρα

απληροφόρητοι   οι    Έλληνες  την θεωρούν υπερτέρα

Αυτή  φέρει μαντήλα και σταυρό

εσύ  φοράς  περικεφαλαία και  ιμάτιο  καλαισθητικό ,

    φέρεις   ασπίδα  και μυτερό δόρυ

τι κι' αν   « στρεβλόψυχοι»  κάνουν το κέντρο σου σκορποχώρι

και αποκαΐδια

 καιρός να καθαρίσεις  την πόλη σου  

 από  τα σκουπίδια

Σε χρόνους μακρινούς νίκησες τον Ποσειδώνα

φύτεψες την Ιερά Ελαία στον Αττικό  Ελαιώνα

χάρισες στους ανθρώπους   χειροτεχνία

και   ελαιουργία

φορεσιές  τους  έφτιαξες  με την υφαντουργία

Ο Παρθενών είναι ο διάσημος ναός σου

ποτέ εσύ δεν είχες σύντροφο ή εραστή στο πλευρό σου

εκτός από το λαό σου

μια φορά ο Ήφαιστος επιχείρησε να σε κατακτήσει

τον πέταξες με κλωτσιές χωρίς να σε αγγίξει

Είσαι   θεά καθώς βλέπω πολεμική

  ανακάλυψες  την άμυνα των πόλεων

και την στρατηγική

οι δημοκρατικοί θεσμοί σου  είναι  της πόλης η ισχύς

με αυτούς νίκησες τους Πέρσες και ταπείνωσες

την Περσική Αυλή.

Όταν βγήκες από του Δία την κεφαλή

έβγαλες   πολεμική  ιαχή

  έκανες τον Όλυμπο συθέμελα να σειστεί

τράνταξες   τη θάλασσα και έγινε θαλασσοταραχή

ο Ήλιος σταμάτησε μέχρις ότου βγάλεις την πανοπλία

μετά   έφερες   γαλήνη και νηνεμία

Έλαβες μέρος και σε μάχες  προϊστορικές

έδωσες   στον Ηρακλή πολύτιμες συμβουλές

με αυτές εξόντωσε τον γίγαντα Αλκυονέα

όταν του ανέθεσε τους 12 άθλους ο Ευρυσθέας

κύμβαλα του χάρισες   να τρομάξει όρνιθες

τις Στυμβαλίδες

όλες  στον αέρα τις εξόντωσε με   εύστοχες  βολίδες

Βόηθησες  τον Περσέα να  αποκεφαλίσει τη Γοργόνα,

  όποιον αντίκριζε το τέρας  τον έκανε  κολώνα

   με την γυαλιστερή ασπίδα  του  καθρέφτισες τη   θέα 

  χωρίς να την  αντικρύσει    της έκοψε   το  κεφάλι

 ο Περσέας

Σθενώ και Ευρυάλη την αδελφή τους γοερά θρηνούσαν 

ο θρήνος  έβγαινε από της Γοργόνας τα  φιδίσια μαλλιά

 η Αθηνά   άρχισε κι' αυτή φλογέρα   να   φυσά

καθώς Ήρα και  Αφροδίτη ειρωνικά  την κοιτούσαν

κι' αυτή   πέταξε τη φλογέρα στα νερά

γιατί  την ειρωνεύονταν και την κακολογούσαν  .

Η Αθηνά θύμωσε υπερβολικά

    αντίκρισε αίφνης τη φάτσα της στο διπλανό ρυάκι    

  φούσκωναν και ξεφούσκωναν τα μάγουλα της  

σαν παιδάκι

έκτοτε δεν ξανάπιασε φλογέρα  η θεά παντοτινά

δεν ταιριάζουν   όπλα και σοφία με   όργανα   μουσικά

  Η   ασπίδα της   είναι από δέρμα Αιγός

στο κέντρο   το Γοργώνιο  έπαθλο  ξακουστό

όταν   νίκησαν τη Μέδουσα Γοργόνα

στο τρίγωνο των Βερμουδών

πέρα στα μαρμαρωμένα αλώνια 

 στον Ατλαντικό Ωκεανό .

Οι προαιώνιοι εχθροί σου λένε  από κακία

    ήρθες τάχα από την Λιβύη, Φοινίκη

και  από τη Μικρά Ασία

ότι είσαι  «μαύρη Αθηνά» αφρικανίδα

μα εσύ τους διαψεύδεις συνεχώς

«ότι ουδέν οίδαν»

με τις ανασκαφές σε  ξηρές και θάλασσες

τους αδειάζεις την κλεψύδρα

Πάναγνη  Αθηνά σαν εσένα σε τελειότητα

  άλλη   δεν είδα !!

*Αμφικτύων

1/4/2015

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/

(Πατήστε στις εικόνες για μεγέθυνση και περιγραφή).

Εδώ θα δούμε την δημιουργία-εξέλιξη της φιλοσοφίας στην Δύση, καθώς και τις επιρροές που είχε, για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που διαφοροποίησε τελικά την Δύση με την Ανατολή, γιατί και πως έγινε η Αναγέννηση εκεί που έγινε και όχι κάπου αλλού, όπως ας πούμε στο Βυζάντιο ή στο Ισλάμ.

Το παρόν δεν είναι πλήρης εξιστόρηση όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων και θέσεων, παρά επιλογή κάποιων χαρακτηριστικών στοιχείων για να καταλάβουμε ποια ήταν η διαφορά στην Ευρώπη σε σχέση με το Βυζάντιο, που υποτίθεται μας είναι πιο γνωστό, κυρίως επιλεκτικοί σε αυτά που οδήγησαν στην εξέλιξη, δηλαδή την Αναγέννηση, για να καταλάβουμε καλύτερα, γιατί αυτή δεν μπορούσε να γίνει στο Βυζάντιο.

"Αναγέννηση" σημαίνει ότι ξαναγεννιέται κάτι που πέθανε. Αυτό που πέθανε ήταν η ελευθερία, και κυρίως η ελευθερία έκφρασης του ανθρώπου. Δηλαδή το να τολμά, το ανθρώπινο πνεύμα, χωρίς εσωτερικές ή εξωτερικές αναστολές, να σκέπτεται, να εκφράζεται και να διαλέγεται ελεύθερα. Αυτό είχε χαθεί με τον Μεσαίωνα σε Ανατολή και Δύση, και αυτό επιτεύχθηκε με την Αναγέννηση στην Δύση και φαίνεται από την φιλοσοφική σκέψη και την τέχνη, την στιγμή που η Ανατολή έμπαινε συνειδητά βαθύτερα σε αυτόν.

Ο Πρώιμος Μεσαίωνας  Ας δούμε τι συνέβαινε στην Δύση την περίοδο από τον 5-6ο αιώνα, δηλαδή την εποχή του Ιουστινιανού και μέχρι τον 8ο αιώνα, δηλαδή την εποχή του Καρλομάγνου. Η εποχή από τον Θεοδόσιο ως τον Ιουστινιανό, έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: Την απαγόρευση της αρχαίας λατρείας και όλων των άλλων θρησκευτικών πεποιθήσεων, ακόμα και των διαφορετικών εκφράσεων του Χριστιανισμού. Με τον Ιουστινιανό όμως, που ξεκινάει και η εποχή που λέμε Μεσαίωνα, πέρα από τις αυστηρές και εντεινόμενες απαγορεύσεις, έχουμε την όλο και περισσότερο ταύτιση της Εκκλησίας με το κράτος και τον υποχρεωτικό εκχριστιανισμό όλων, ακόμα και των νηπίων, το κλείσιμο της Ακαδημίας στην Αθήνα και το κάψιμο των βιβλίων του Κέλσου, του Πορφύριου και τουΙουλιανού. Έτσι, εξαφανίζεται υποχρεωτικά κάθε άλλη σκέψη και άποψη αντιρρητική ως προς τον Χριστιανισμό, ενώ κάθε διαφορετική θεώρηση ακόμα και μέσα στον Χριστιανισμό, πατάσσεται αυστηρά σαν αίρεση. Η πολιτική του Ιουστινιανού να αφαιρέσει την αυτοτέλεια των πόλεων, με αποτέλεσμα αυτές να μαραζώσουν οικονομικά υπέρ της Κωνσταντινούπολης, η μεγάλη φορολογία των Επαρχιών και η οικονομική κακομεταχείριση όπως έχει δειχθεί ήδη στο άρθρο "Μεσαίωνας στην Ανατολή" και τέλος οι εισβολές γερμανικών λαών στην Δυτική Ευρώπη, αλλάζει το σκηνικό, όχι μόνο στον πνευματικό τομέα, αλλά και στην ίδια την όψη της αυτοκρατορίας.

Στην Ανατολή, μπαίνουμε πλέον στην Μέση Βυζαντινή εποχή, από εδώ και πέρα έχουμε τα γνωστά χαρακτηριστικά του Βυζαντίου και απομακρυνόμαστε οριστικά από την Ύστερη Αρχαιότητα, ακολουθεί η Εικονομαχία, αλλά κρατιέται η κρατική δομή και η Εκκλησία βγαίνει κερδισμένη και απόλυτος κυρίαρχος, που ελέγχει από εδώ και πέρα όλο και περισσότερο την εξουσία. Στην Δύση, οι ανακατατάξεις δημιούργησαν μια κατακερματισμένη πολιτική σκηνή με πολλούς ηγεμόνες, και έτσι η Εκκλησία αν και έπαιξε έναν συνδετικό ρόλο στον πνευματικό τομέα, δεν είχε την απόλυτη και ξεκάθαρη εξουσία που είχε στην Ανατολή, όσο και αν το προσπάθησε, ενώ ανέλαβε αυτοκλήτως ένα δύσκολο έργο, να εκχριστιανίσει και να ενσωματώσει τους "βαρβάρους" στην πίστη της.

Στον θεολογικό-φιλοσοφικό τομέα, η λατινόφωνη παράδοση είχε έναν επιπλέον πατέρα τον Αυγουστίνο (4-5ος αιώνας), που έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην βούληση, αλλά έδωσε στην ίδια την αμφιβολία, την δυνατότητα της έρευνας και της γνώσης και που πρόβαλλε ιδιαίτερα την αξία του Λόγου (όχι μόνο ως λογική, αλλά και ως γνώμονα του καλού και του ωραίου), επηρέασε από εκεί και πέρα βαθιά όλη την δυτική σκέψη. Το κοινό με την Ανατολή (Ιωάννης ο Δαμασκηνός) ήταν η χρήση της αρχαίας λογικής για να δοθεί αυστηρή λογική διάρθρωση στο χριστιανικό δόγμα και την διδασκαλία. Η βασική διαφορά στον τομέα αυτόν με την Ανατολή, είναι ότι στην Ανατολή λόγω της ελληνικής γλώσσας, υπήρχε μεγαλύτερη εξοικείωση με την αρχαία ελληνική γραμματεία, μόνο που όπως πρότειναν και οι Πατέρες της Εκκλησίας, δεν τους ενδιέφεραν οι "σαθρές" τους ιδέες, αλλά έπρεπε να επιλέγουν όσα ήσαν συμβατά με την πίστη τους, και επίσης τους ενδιέφερε η "καλλιέπεια της γλώσσας". Αυτό συνεχίστηκε σε όλο το Βυζάντιο με κάποιες αξιοσημείωτες αλλά συγκεκριμένες εξαιρέσεις που δεν αφέθηκαν από το εκκλησιαστικό κατεστημένο που είχε όλο και μεγαλύτερη εξουσία να εξελιχθούν, όπως δείξαμε στο άρθρο "Η Ορθοδοξία και η άλλη άποψη". Στην Δύση, αντίθετα, δεν τους ενδιέφερε καθόλου η γλώσσα, αλλά η ουσία των κειμένων των αρχαίων φιλοσόφων και πως θα χρησιμοποιούσαν την ουσία αυτή σαν επιχείρημα στην θεολογία τους αρχικά, αλλά όπως θα δούμε αργότερα σταδιακά δούλεψε και στην υπέρβαση ή και αναίρεσή της. Κάτι που μάλλον επέδρασε ίσως θετικά, ήταν ότι από την αρχαία φιλοσοφία είχαν αρχικά πολύ λίγα κείμενα και την έβλεπαν πιο θετικά από την Ανατολή. Αυτή ίσως είναι και η πρώτη βασική διαφορά που έδωσε άλλη δυναμική στην Δύση, η ίδια η γλώσσα. Άλλη μια εμπλοκή προήλθε από τον επηρεασμό της δυτικής φιλοσοφίας από νεοπλατωνικές επιδράσεις οφειλόμενες στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, που από τον 9ο αιώνα και μετά θα δημιουργήσουν τελικά το ερώτημα για την μεταφυσική σημασία των εννοιών γένους, που θα γίνει κεντρικό φιλοσοφικό πρόβλημα και θα οδηγήσει σε έντονες διαλογικές διαμάχες.

Κάτι άλλο που πρέπει να τονιστεί, είναι ότι η "γνώση" σε όλη αυτή την περίοδο ήταν μέσα από την Εκκλησία. Αυτό ήταν φυσικό αποτέλεσμα των ανακατατάξεων που έφεραν οι μετακινήσεις, οι εισβολές, η ανασφάλεια αλλά και η νομοθεσία που κατάργησε την εκπαίδευση από μη χριστιανούς. Αν κάποιος ήταν "θεωρητικής κατεύθυνσης", ή δεν ήταν ο εύρωστος και ανθεκτικός και που θα γινόταν στρατιώτης ή γεωργός, μόνο μία επιλογή είχε: Να πάει να ζήσει ή να σταδιοδρομήσει στην Εκκλησία ή τις πολυάριθμες μονές, εκεί θα μπορούσε σε κάποιο βαθμό να μορφωθεί.

Η γνώση και η μάθηση λοιπόν ήταν στα μοναστήρια και ήταν αυτή που συνεχιζόταν από την αρχαία ρωμαϊκή εποχή, δίδασκε δηλαδή το trivium και το quadrivium εκχριστιανισμένα φυσικά. Εκεί υπήρχαν όπως και στην Ανατολή, τόσο βιβλιοθήκες όσο και αντιγραφείς για την διατήρησή τους. Φυσικά την πρωτοπορία είχαν τα λατινικά κείμενα, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπήρχαν και ελληνικά. Μέχρι και τον 4ο αιώνα, όλοι οι μορφωμένοι Ρωμαίοι ήξεραν αρκετά καλά Ελληνικά και δεν είχαν πρόβλημα να τα μελετήσουν απευθείας. Μετά τον 5ο αιώνα και τον περιορισμό των επαφών με την Ανατολή, προφανώς ήταν λίγοι. Έτσι υπήρξε ανάγκη μετάφρασης και τα ποιο σημαντικά έργα άρχισαν σταδιακά να μεταφράζονται στα Λατινικά. Οι γνωστότεροι μεταφραστές ήταν ο Βοήθιος (5ος αιώνας) ο Κασσιόδωρος (6ος αιώνας) και ο Ισίδωρος (6-7ος αιώνας).

Η "Αναγέννηση" του Καρλομάγνου Το πολιτικό έργο του Καρλομάγνου που γεννήθηκε το 742, έγινε βασιλιάς των Φράγκων το 768, στέφθηκε από τον πάπα αυτοκράτορας το 800 και πέθανε το 814, ήταν η για πρώτη φορά μετά από τρεις αιώνες, πολιτική ενοποίηση της Δυτικής Ευρώπης.

Ο Καρλομάγνος κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι για να σταθεροποιήσει την ενότητα αυτή, έπρεπε να υπάρξει πολιτιστική ανάπτυξη, για να αποδεσμευτεί πλήρως από το Βυζάντιο. Έτσι αν και ο ίδιος ήταν πρακτικά αμόρφωτος, στράφηκε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην παιδεία. Μέχρι τότε σχολεία υπήρχαν μόνο στα μοναστήρια όπως είδαμε. Ενίσχυσε λοιπόν τις μονές που είχαν εκπαιδευτικό έργο, δημιούργησε μία σχολή στο παλάτι, γνωστή και ως "Πανεπιστήμιο του Παλατίνου", στο Άαχεν (σύνορα σημερινής Γερμανίας με Ολλανδία και Βέλγιο), με οργανωτή τον Αλκίνο. Επίσης δημιούργησε νέα σχολεία σε όλη την επικράτεια, εξαρτημένα μεν από καθεδρικούς ναούς, στις κυριότερες πόλεις, αφού οι πρώτοι καθηγητές ήταν εκ των πραγμάτων ιερωμένοι, αλλά εκτός της Εκκλησίας και με την διαρκή αιγίδα της πολιτείας, κάτι που θα βοηθήσει αργότερα την ανεξαρτησία τους.

Ο Αλκίνος, που διεύθυνε την σχολή από το 782 έως το 796, δημιούργησε στην πραγματικότητα ένα κέντρο εκπαίδευσης για αυτούς που θα κατεύθυναν την πολιτισμική εξέλιξη της Ευρώπης στους επόμενους αιώνες. Αναδιοργάνωσε επίσης το σύστημα αντιγραφής σπάνιων βιβλίων, έστειλε αντιγραφείς σε απομεμακρυσμένα μέρη για να αντιγράψουν σπάνια και άγνωστα βιβλία και δημιούργησε ένα νέο σύστημα γραφής που επιβλήθηκε σε όλη την Ευρώπη.

Μετά τον Καρλομάγνο, η ίδια η σχολή του Άαχεν μεταφέρθηκε στο Παρίσι (χωρίς να σταματήσει η λειτουργία στο Άαχεν, τουλάχιστον μέχρι την καταστροφή που έγινε από μια επιδρομή των Βίκινγκς τέλη του 9ου αιώνα, το παλάτι συνέχισε να χρησιμοποιείται μέχρι και τον 15ο αιώνα χωρίς να ξέρουμε τι έγινε η σχολή) την δεκαετία του 870 και δημιούργησε πληθώρα σχολών, που ήταν και οι πρόδρομοι του ξακουστού πανεπιστημίου του Παρισιού που δημιουργήθηκε σε ενάμιση αιώνα.

Η Καρολίγγεια "Αναγέννηση" όπως ονομάστηκε το πρόγραμμα σπουδών του Καρλομάγνου, ήταν μια αναδιοργάνωση, τυποποίηση και εξάπλωση της ήδη υπάρχουσας παιδείας. Το σημαντικότερο όμως έργο ήταν ότι η παιδεία φεύγει από την αποκλειστικότητα της Εκκλησίας και γίνεται συναρμοδιότητα και φροντίδα του κράτους. Παρά τον νέο κατακερματισμό στην πολιτική εξουσία, οι δομές αυτές συνέχισαν να λειτουργούν και έχουμε αργότερα την άνθηση των πανεπιστημίων σε πολλές πόλεις, αλλά και την αντιπαράθεση πανεπιστημιακών με τους εκκλησιαστικούς που θα οδηγήσουν τις εξελίξεις στην νεότερη εποχή.

Ιωάννης Σκώτος Εριγένης (810-877) Το προσωνύμιο "Σκώτος" προέρχεται από την Scotia Major, όπως ονομαζόταν εκείνη την εποχή η Ιρλανδία. Νεοπλατωνιστής φιλόσοφος, που σπούδασε σε μοναστήρι στην περιοχή του και το 850 βρέθηκε καθηγητής στο Παλατινάτο με εντολή του Καρόλου του Φαλακρού, διαδόχου του Καρλομάγνου. Επειδή γνώριζε Ελληνικά, μετέφρασε τα βιβλία του Ψευδο-Διονύσιου του Αρεοπαγίτη στα Λατινικά, που διαδόθηκαν από εκεί σε όλη την Ευρώπη, επίσης μετάφρασε κείμενα του Μάξιμου και του Γρηγορίου Νύσσης.

Έγραψε ένα ογκωδέστατο έργο, το De Divisione Naturae (Περί της διαίρεσης της φύσης). Εισάγει την φυσική θεολογία, θεωρώντας ότι υπάρχει ταύτιση μεταξύ φύσης και Θεού. Η πλέον σημαντική επιρροή του έργου του ήταν οι επιστημολογικές του απόψεις. Είναι από τους πρώτους που χρησιμοποιούν την ορολογία recta ratio (ορθός λόγος) και υποστήριζε ότι η πίστη και ο λόγος έχουν σχέση συμπληρωματική. Υποστήριζε ότι η λογική ικανότητα του ανθρώπου δεν χρειάζεται μια αυθεντία για να είναι αληθής, όπως και αν μια αυθεντία έρχεται σε αντίθεση με την λογική, η θέση της έχει πρόβλημα. Σημειώστε ότι είμαστε ακόμα στον 9ο αιώνα.

Ο Ιωάννης δημιούργησε τόσο ηθικές όσο και πολιτικές επιρροές. Η θέση του Ιωάννη για τους κακούς και τους δαίμονες, συμπέρασμα της οποίας ήταν ότι την θέωση θα απολαύσουν μόνο οι εκλεκτοί, επηρέασε αρνητικά αργότερα και αν και το έργο του καταδικάστηκε από τον πάπα το 1225, επειδή θεωρούσε ότι οδηγεί στον πανθεϊσμό, αν και κάηκαν αρκετά από τα αντίγραφα του βιβλίου του, είχε ήδη αποκτήσει μεγάλη δυναμική στο σύστημα παιδείας και βοήθησε σε έναν σταδιακό εξορθολογισμό του χριστιανικού δόγματος, αλλά είχε και άλλες επιπτώσεις, για παράδειγμα στην πολιτική του θεωρία. Σύμφωνα με αυτή η απόλυτη μοναρχία, ήταν θέληση του Θεού και όχι συμβόλαιο με τον λαό, όπως εθεωρείτο στην ρωμαϊκή εποχή. Η θέση αυτή ήταν εξέλιξη της θέσης του Αυγουστίνου (De Civitate Dei - Η πολιτεία του Θεού). Οι θέσεις αυτές ήταν και η τεκμηρίωση για την ενίσχυση της απόλυτης μοναρχίας, με αδίσταχτη χρήση βίας, κυρίως για τον εκχριστιανισμό των παγανιστών, που έδωσε σε κάποιο βαθμό και μια πολιτική σταθερότητα στον Μεσαίωνα. Οι ιδέες του Ιωάννη Σκώτου Εριγένη καθόρισαν μαζί με του Αυγουστίνου, την φιλοσοφία και την σκέψη της Δύσης μέχρι τον 10ο αιώνα.

Ο Άνσελμος (1033 - 1063), υποστήριζε ότι η η αλήθεια της θεολογίας, μπορεί να υποστηριχθεί από την αλήθεια της φιλοσοφίας, και για αυτό ο θεολόγος πρέπει να ενδιαφέρεται και να γνωρίζει τις μεθόδους της φιλοσοφίας. Επίσης θεωρούσε ότι η λογική μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο στην κατανόηση αλλά και στην απόδειξη των αληθειών περί Θεού και για τον λόγο αυτό διατύπωσε 4 "λογικά" επιχειρήματα για να αποδείξει την ύπαρξή του. Τα επιχειρήματα αυτά είχαν ευρεία απήχηση όσο και απόρριψη, κυρίως τον 13ο αιώνα.

Αραβική φιλοσοφία (9ος-12ος αιώνας) και επίδρασή της Οι Άραβες, ένας λαός φυλάρχων, οι οποίοι ενώθηκαν λόγω του Μωάμεθ τον 6ο αιώνα, εξαπλώθηκαν ταχύτατα στην Μέση Ανατολή και ευνοήθηκαν ιδιαίτερα από την δυσβάστακτη φορολογία του Βυζαντίου στις επαρχίες του και τους θρησκευτικούς διωγμούς κατά των Μονοφυσιτών, διότι οι Μονοφυσιτικοί πληθυσμοί θεώρησαν τους Άραβες τελικά πιο φιλικούς και ανεκτικούς από τους Βυζαντινούς.

Μεταξύ του 7ου και του 12ου αιώνος, έχουμε μια άνθηση στον αραβικό πολιτισμό που ξεκίνησε από το Χαλιφάτο των Αββασιδών και προήλθε από την αφομοίωση πολιτισμικών στοιχείων των λαών που είχαν κατακτήσει, κυρίως των νεστοριανών χριστιανών πρώην Βυζαντινών της σχολής της Συρίας. Σύροι και Άραβες μεταφραστές, μετέφραζαν από τα Συριακά στα Αραβικά, ό,τι θεωρούσαν ότι δεν βλάπτει το δόγμα τους (φιλοσοφία, φυσικές επιστήμες, ιατρική, μαθηματικά), και ακολούθησαν νέες αραβικές μεταγραφές που διαδόθηκαν σε όσες μουσουλμανικές χώρες υπήρχε ανεπτυγμένη παιδεία. Ο σπουδαιότερος μεταφραστής και σχολιαστής ήταν ο Hunain Ibn Ishaq (809- 873) στην Βαγδάτη. Η εξέλιξη αυτή έφερε τον 11ο αιώνα τέσσερα ξακουστά πανεπιστήμια στον αραβικό κόσμο, της Φεζ στον Μαρόκο, της Κόρδοβας στην Ισπανία, του Ελ-Αζαρ στο Κάιρο, και της Βαγδάτης στην Περσία, με σπουδές στην ιατρική, την νομική, την αρχιτεκτονική, την θεολογία-φιλοσοφία και την ρητορική και σίγουρα η φιλοσοφική αυτή εξέλιξη είναι ένα πολύπλοκο και πολυσχιδές φαινόμενο για να αναλυθεί εδώ, και από το οποίο θα δούμε ελάχιστα χαρακτηριστικά σημεία του. Ενδιαφέρον για εμάς έχει η αντιπαράθεση στην Ισπανία, αφού οι αντιμαχόμενοι Ευρωπαίοι και Άραβες, πρόβαλαν την υπεροχή τους, όχι μόνο στο στρατιωτικό, αλλά και τον πολιτισμικό τομέα.

Το βασικό κέντρο μετάφρασης των αραβικών συγγραμμάτων, έγινε το μοναστήρι Santa Maria de Ripoll στην Βόρειο Ισπανία, αμέσως μετά την παράδοση του Τολέδο (ισχυρό οχυρό και κέντρο αραβικού πολιτισμού) στους Ισπανούς το 1085. Η προσπάθεια απάντησης των Ευρωπαίων (από τον 11ο έως τον 13ο αιώνα) στις αριστοτελικές θέσεις των Αράβων διανοητών, ήταν αυτό που έδωσε ιδιαίτερη άνθηση στον σχολαστικισμό στην Δύση.

Alfarabi (872 - 950) Αριστοτελιστής στην φιλοσοφία και νεοπλατωνιστής στην μεταφυσική, φιλόσοφος που έζησε στην Βαγδάτη, ανέπτυξε μια σειρά επιχειρημάτων για την ύπαρξη του Θεού που επηρέασε αργότερα την Δύση. Θεώρησε την μελέτη της λογικής προπαρασκευή για την φιλοσοφία, ξεχώρισε ως προς την μέθοδο και το αποτέλεσμα το γνωστικό αποτέλεσμα της φιλοσοφίας από την θεολογία και θεωρείται ο πρώτος πραγματικός φιλόσοφος του αραβικού κόσμου.

Avicenna (980-1037) Ένας σπουδαίος Άραβας ιατρός και φιλόσοφος που έδρασε στην Περσία. Προσπάθησε να αποδείξει ότι η οντολογία είναι μέρος της μεταφυσικής. Το "αντιλαμβάνομαι, άρα υπάρχω" που θα μπορούσε να είχε πει, έγινε από τον Καρτέσιο αργότερα "σκέπτομαι άρα υπάρχω", Θεωρητικοποίησε το Κισμέτ της ισλαμικής θρησκείας, με την θεωρία περί αναγκαιότητας και μάλιστα όρισε δύο μορφές αναγκαιότητας από τις οποίες ο θεός έχει μόνο την μία. Τέλος ενδιαφέρον έχει η "θεωρία των νοήσεων ή λόγων", η 10η νόηση είναι αυτή που δίνει την ικανότητα νόησης του ανθρώπου. Με βάση την ενεργητική αυτή νόηση ο άνθρωπος μπορεί να νοήσει αφαιρετικά και να κατανοήσει τις ουσίες των άλλων όντων ή το γενικό και το αφηρημένο. Τέλος, με βάση την ιδιαίτερη συστηματοποίηση των γνώσεων που έκανε, ο ισλαμικός Θεός, αποκτά μια κοσμολογική διάσταση και περιορίζεται από μεταφυσικές και λογικές αναγκαιότητες που περιορίζουν τόσο την δημιουργία όσο και τον δημιουργό, κάτι που δεν άρεσε στους θεολογικούς κύκλους. Πολλοί Δυτικοί υιοθέτησαν ή απέρριψαν και ανταπάντησαν στις ιδέες του Αβικέννα τον 12ο και 13ο αιώνα. Από τους Άραβες, αυτός που του έκανε την εντονότερη κριτική, ήταν ο πιστός μουσουλμάνος φιλόσοφος Algazel τον 11ο αιώνα.

Αβερρόης (1126 - 1198) Ήταν ο κορυφαίος και τελευταίος Άραβας φιλόσοφος και σχολιαστής του Αριστοτέλη. Μάλιστα στην Δύση, ήταν γνωστός ακριβώς με αυτό το όνομα "Σχολιαστής". Γεννήθηκε μεγάλωσε και δίδαξε στην Κόρδοβα της Ισπανίας και λάτρευε τον Αριστοτέλη. Τα κείμενα του που κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη ήταν τα ίδια τα βιβλία του Αριστοτέλη με δικά του σχόλια, όπως επίσης κριτική στον Algazel, ή άλλα έργα του. Μια σημαντική θέση του ήταν ότι η "Πρώτη Ύλη" είναι αιώνια και αυθύπαρκτη και από την φύση της αντίθετη με την φύση του Θεού. Άλλη μία ενδιαφέρουσα διαφοροποίησή του ήταν η έννοια του "παθητικού νου" που με την επίδραση του "ενεργητικού νου" του Θεού, γίνεται ένας "κεκτημένος νους" και ταυτίζεται με την κοινή νόηση όλου του ανθρωπίνου γένους.

Η πλέον όμως ενδιαφέρουσα θεωρία του Αβερρόη, που έγινε αντικείμενο αντιπαραθέσεων και μάλλον ήταν και η αιτία που διώχθηκε από το Ισλάμ και πέθανε στο Μαρόκο, ήταν η "διπλή αλήθεια" για την σχέση φιλοσοφίας και θεολογίας. Η θεολογία σύμφωνα με αυτή, διδάσκει την αλήθεια με εικόνες στον αγράμματο πιστό ή σε αυτόν που δεν έχει την κριτική ικανότητα να αποδεχθεί τις αλήθειες της φιλοσοφίας. Εν ολίγοις λέει κομψά αυτό που δεν μπορούσε να πει ανοικτά στο περιβάλλον που ζούσε, ότι η φιλοσοφία είναι η μόνη που μπορεί να οδηγήσει στην αλήθεια. Να σημειωθεί ότι στο Βυζάντιο για παρόμοιο λόγο διώχθηκε ο ύπατος των φιλοσόφων, Ιωάννης Ιταλός, λίγο νωρίτερα, τον 11ο αιώνα και έληξε άδοξα η "Α' Βυζαντινή ή Μακεδονική Αναγέννηση".

Η προσπάθεια των Ευρωπαίων φιλοσόφων να αντικρούσουν την "αιρετική" αυτή θέση, δημιούργησε έναν εντυπωσιακό "διάλογο" που οδήγησε τις εξελίξεις στο τέλος του Μεσαίωνα για να ωφεληθεί και να ελευθερωθεί τελικά η γνώση και η έκφραση. Ο ίδιος ο Αβερρόης κυνηγήθηκε βίαια από το θρησκευτικό μουσουλμανικό κατεστημένο που κατέστρεψε τα βιβλία του και τον φυλάκισε. Ήταν η τελευταία προσπάθεια για Αναγέννηση στο Ισλάμ και απέτυχε οικτρά. Οι φιλόσοφοι διώχθηκαν και η φιλοσοφία έπαψε να διδάσκεται, ως αντίθετη με τον λόγο του Αλλάχ.

Μαϊμονίδης (1135-1204) Εβραίος φιλόσοφος, που έδρασε και αυτός στην Κόρδοβα, και υπέστη και αυτός τον διωγμό των φιλοσόφων από το Ισλάμ. Με βάση την "διπλή αλήθεια", είπε ότι αν κάτι από την Παλαιά Διαθήκη έρχεται σε αντίθεση με την λογική μέθοδο ή την παρατήρηση, τότε θα πρέπει να ερμηνευτεί αλληγορικά, προς όφελος της φιλοσοφίας και την λογικής. Άλλος ενδιαφέρον Εβραίος νεοπλατωνιστής φιλόσοφος που επηρέασε τις εξελίξεις ήταν τον προηγούμενο αιώνα πάλι στην Ισπανία, ο Αβικέβρων.

Σχολές των Παρισίων Ο Ιωάννης του Σαλίσμπερυ (1120 -1180), είναι ο κυριότερος ίσως αντιπρόσωπος της σχολής της Σατρ, που ήταν μαζί με τα σχολεία του Saint Victor, του Ste Geneviθve, και της Notre-Dame οι πρόδρομοι του πανεπιστημίου των Παρισίων. Διαμόρφωσε μια πολιτική θεωρία, στην οποία η εξουσία του ηγεμόνα έχει ηθικούς, πολιτικούς και νομικούς φραγμούς και δεν μπορεί να είναι απόλυτη. Σε περίπτωση που καταστρατηγηθούν οι φραγμοί αυτοί, κατά τον Ιωάννη, δικαιολογείται η εξέγερση κατά του τυράννου και η εξόντωσή του.

Ένας άλλος περισσότερο μυστικιστής λόγιος ο Χιου ο Γερμανός (1096-1141), από τη σχολή του Saint Victor, υποστηρίζει ήδη πριν από τον Καρτέσιο την δυϊστική φύση του ανθρώπου. Δίνει και αυτός τρεις νέες αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, αφού πίστευε ότι η φιλοσοφία μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη του με την κατά φύση χρήση της νόησης, ενώ στην θεολογία ο νους μαθαίνει από ένα συνδυασμό λογικής και ερμηνευτικής του δόγματος. Μαθητής του Χιου είναι ο Ριχάρδος ο Σκώτος (πέθανε το 1173), υποστηρικτής και αυτός της λογικής για την έρευνα και ανακάλυψη της αλήθειας. Πίστευε ότι αν και τα χριστιανικά δόγματα δεν μπορούν να κατανοηθούν ή να αποδειχθούν με σιγουριά, μπορούν να εξηγηθούν με λογική. Πρότεινε και αυτός τρεις αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, βασισμένες στην λογική και την εμπειρία. Επηρέασε τους επόμενους φιλόσοφους, ιδιαίτερα τον Μποναβεντούρα.

Ο Μποναβεντούρα (1221-1274), πολυγραφότατος φιλόσοφος, θεολόγος και άγιος για τους καθολικούς (άρεσε πολύ στον πάπα η θεωρία του για την "αλάνθαστη γνώση" που τον βόλευε ιδιαίτερα) από την Τοσκάνη, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο στο Παρίσι, στον φραγκισκανό καθηγητή θεολογίας τον Εγγλέζο Alexander of Hales. Αν και δέχεται τον διαχωρισμό θεολογίας και φιλοσοφίας, επιμένει ότι η "φιλοσοφική επιστήμη" είναι η οδός προς τις άλλες επιστήμες (αν και η έννοια της "φιλοσοφίας" του τείνει σε μια μυστικιστική θεολογία ). Συσχετίζει τόσο την πίστη όσο και τον ορθό λόγο στην προσπάθεια εύρεσης της αλήθειας. Δίνει και αυτός αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, όσο και για την αθανασία της ψυχής. Αν και ακολουθεί την θεωρία του δασκάλου του στον υλομορφισμό, δεν θεωρεί αντίθετες την ύλη και την μορφή, μάλιστα η ένωσή τους δημιουργεί την "ατομικότητα", που στον άνθρωπο είναι η "προσωπικότητα". Με την χρήση της αυγουστινίανειας λογικής περί "δυνητικών μορφών", προσπαθεί να συμβιβάσει τον Αριστοτέλη με τον Χριστιανισμό, και μάλιστα θεωρεί ότι ο Θεός κατασκευάζει το σύνολο της ψυχής και όχι μόνο το λογικό μέρος της (όπως κατά τον Αριστοτέλη). Τέλος με την θεωρία ότι η ψυχή όταν γεννιέται είναι ένας "άγραφος πίνακας", επιτίθεται στους οπαδούς του Αβερρόη. Τα κείμενά του θαυμάστηκαν ιδιαίτερα από τους σχολαστικούς του Μεσαίωνα.

Η λογική και ο ορθός λόγος σταδιακά μπαίνουν στην φιλοσοφική σκέψη κυρίως από Άγγλους λόγιους και μάλιστα την εποχή περίπου που γίνεται η πρώτη Άλωση στην Ανατολή, μετά από έριδες των ίδιων των Βυζαντινών.

Ο Ροβέρτος Γκροσσετέστ (1170-1253), με την θεωρία του περί φωτός (De Luce) επηρέασε τόσο την θεολογία και την οπτική, όσο την φυσική και την κοσμολογία. Επηρέασε όμως και την λογική, χρησιμοποιώντας σε αυτήν μια νέα μέθοδο, αναλύοντας την "επαγωγή" του Αριστοτέλη, σε μία "ανάλυση και σύνθεση", χρησιμοποιώντας επιπλέον "πειράματα" και την οργανωμένη "παρατήρηση". Για τον λόγο αυτό θεώρησε ότι όλες οι επιστήμες θα έπρεπε να υπάγονται στα μαθηματικά που η γνώση τους και τα αποτελέσματα τους είναι ξεκάθαρα. Η επιρροή του στην σχολή της Οξφόρδης, ήταν καθοριστική για τις σημαντικές μετέπειτα ανακαλύψεις.

Μαθητής του ήταν ο Ρογήρος Βάκων (1212-1292), που αργότερα δίδαξε στο Παρίσι και μετά επανήλθε σαν καθηγητής στην Οξφόρδη. Δημοσίευσε το βιβλίο Speculum astronomica για να αποδείξει ότι η μελέτη της αστρονομίας δεν αντίκειται στην θεολογία (λίγα χρόνια αργότερα συμπτωματικά στο Βυζάντιο ο Θ. Μετοχίτης έγραφε τον Ηθικό ή Περί Παιδείας με παρόμοιο θέμα). Επειδή οι Φραγκισκανοί τον κατηγόρησαν ότι εισάγει νέες δοξασίες φυλακίστηκε και πέθανε στην φυλακή. Στο έργο του Opus Maius αναλύει τους λόγους αποτυχίας για την κατάκτηση της αλήθειας και αυτοί είναι: - Η υποταγή σε μια μη αξιόπιστη αυθεντία, - η συνήθεια, - οι προκαταλήψεις - η χρήση των θέσεων μιας αυθεντίας, ως αδυναμία να υποστηρίξει κάποιος τις δικές του θέσεις.

Οι θέσεις του αυτές, τον οδήγησαν στο να κριτικάρει τους σύγχρονους του διανοητές, στο γεγονός ότι παρουσίαζαν σαν αλάνθαστες όλες τις θέσεις του Αριστοτέλη, ενώ ήδη ο Αβερρόης και ο Αβικέννας είχαν προτείνει σημαντικές διορθώσεις. Στο Opus Maius, πρότεινε και την αλλαγή του ιουλιανού ημερολογίου λόγω της ανακρίβειας του (στην Ανατολή αντίστοιχη πρόταση έκανε τον επόμενο αιώνα ο Νικηφόρος Γρηγοράς). Ακολούθησε τις θέσεις του δασκάλου του για το πείραμα και την εμπειρία, και πρότεινε για όλες τις επιστημονικές θεωρίες τον πειραματικό τους έλεγχο, ο ίδιος μάλιστα δείχνει από το πολυσχιδές έργο του να έκανε πολλά πειράματα και ανακαλύψεις, όπως η χρήση της πυρίτιδας και των οπτικών φακών.

Θωμάς ο Ακινάτης Μαθητής ενός επίσης μεγάλου διανοητή, του Αλβέρτου του Μεγάλου στο πανεπιστήμιο των Παρισίων, ήταν ο Θωμάς ο Ακινάτης (1224-1274). Ο Θωμάς που έγινε δομινικανός μοναχός, είχε μεγάλο συγγραφικό και διδασκαλικό έργο. Αν και μετά θάνατο καταδικάστηκε ως αιρετικός, αναγνωρίστηκε τελικά άγιος από την Καθολική Εκκλησία.

Σε σχέση με τον Αριστοτέλη, όπως και ο δάσκαλός του, θεωρούσε ότι όπου η θεωρία του συγκρούεται με την θεολογία, τότε ο Αριστοτέλης έχει λάθος. Προσπαθώντας να συμβιβάσει την "Διπλή Αλήθεια" του Αβερρόη που σεβόταν πολύ, με την Εκκλησία, δίδασκε ότι υπάρχουν δύο είδη θεολογίας: Η "φυσική" που χρησιμοποιεί την λογική και λιγότερο την αποκάλυψη και η "δογματική" που χρησιμοποιεί το δόγμα. Με αυτή τη λογική, η φιλοσοφία δεν επηρεάζει την δογματική και ο διαχωρισμός τους είναι αγεφύρωτος. Η γνώση των άπιστων και ειδωλολατρών μπορεί να είναι ατελής αλλά όχι πλάνη. Αυτό έφερε σε σύγκρουση τους δομινικανούς με τους φραγκισκανούς σχετικά με το θέμα της παντοδυναμίας της θεολογικής αλήθειας.

Μια ενδιαφέρουσα μικρή διάκριση, πάλι επηρεασμένη από τους Άραβες, δημιούργησε μεγάλη αντιπαράθεση των θωμιστών και των οπαδών του Μποναβεντούρα. Αυτό οφείλεται στη θέση του για την ύλη και την μορφή, και την διάκριση μεταξύ ουσίας και ύπαρξης. Με βάση αυτήν έβγαλε το συμπέρασμα ότι όλα τα δημιουργήματα του ορατού και αισθητού κόσμου έχουν ύλη και μορφή ενώ οι άγγελοι μόνο μορφή, δίνοντας έμφαση στην έννοια της ύπαρξης σε αντίθεση με την υπάρχουσα τότε νεοπλατωνική ουσιολογία. Η σημασία της αλλαγής αυτής ήταν τεράστια, αφού οδήγησε αργότερα στον υπαρξισμό. Όπως και πολλοί συνάδελφοί του, ασχολήθηκε και διατύπωσε 5 αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού. Για τον Ακινάτη ο σκοπός του ανθρώπου είναι πάντα το καλό (Σωκράτης), και η βούλησή του το μόνο που μπορεί να επιλέξει είναι το μέσον για να το επιτύχει. Είναι ο πρώτος που μελέτησε και κατέγραψε (σε προσπάθεια απάντησης στην θεωρία του Αβερρόη για τον Νου), την δράση της συνείδησης, με την έννοια ότι μπορεί να θέτει σαν αντικείμενά της όχι μόνο τα δεδομένα των αισθήσεων αλλά και τις έννοιες με τις οποίες κατανοεί την πραγματικότητα. Αναφέρει επίσης την γνωστή πλέον χριστιανική θεωρία ότι το κακό είναι έλλειψη του καλού, και ότι υπάρχει μόνο ένας ηθικός νόμος στον οποίο υποτάσσονται όλοι οι υπόλοιποι νόμοι.

Στον πολιτικό στοχασμό θα πρέπει να πούμε ότι εκείνη την εποχή είχαν αναπτυχθεί ήδη δύο ρεύματα. Του Αβερρόη, στην πλήρη αποδέσμευση της πολιτικής από την θρησκευτική εξουσία, και του Αυγουστίνου στον έλεγχο της κοσμικής από την θρησκευτική εξουσία. Υπήρχε και η συμβιβαστική των "δύο σπαθιών" του Ιωάννη του Σκώτου, στην ισοτιμία των δύο αρχών. Ο Ακινάτης αν και δεν διαφέρει από τον Αυγουστίνο, θεωρεί την επίδραση της Εκκλησίας έμμεση με την δημιουργία ηθικών προδιαθέσεων. Πρέπει ο ηγεμόνας να θέτει νόμους σύμφωνα με τον φυσικό και τον ηθικό νόμο, και αν δεν ισχύει αυτό, ο υπήκοος οφείλει να αντιδράσει. Η επίδραση της ιδέας των νομικών και ηθικών φραγμών στην πολιτική εξουσία η οποία είχε συνηθίσει στην απολυταρχία, έκανε να δημιουργηθεί ένα αίσθημα δικαίου στην Δύση, απόδειξη είναι το γεγονός ότι και η κάθε μικρή πόλη μπορεί να μην είχε γιατρό αλλά σύντομα απέκτησε από ένα δικαστήριο.

13ος-15ος αιώνας Είμαστε ήδη στον 13ο αιώνα περίπου, την εποχή που έγινε η δεύτερη αντίστοιχη προσπάθεια στο Βυζάντιο που λέγεται και "Παλαιολόγεια Αναγέννηση", χωρίς καμμία απολύτως εξέλιξη και αυτή. Αντίθετα στη Δύση έχουμε ένα οργασμό στην διανόηση.

Ο ακραίος ρεαλιστής Αιγίδιος της Ρώμης (1247-1316), πρότεινε για τις παρατηρήσεις και τα πειράματα, να προεπιλέγονται για την επαλήθευση μιας θεωρίας (σωτηρία των φαινομένων). Επίσης πρότεινε ότι ανάμεσα σε δύο πιθανές αλλά διαφορετικές θεωρίες, σωστότερη είναι η απλούστερη, κάτι δύσκολο στην κατανόηση για την εποχή που οι θεωρίες ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκες.

Ο μεταφυσικός φιλόσοφος Ιωάννης Ντανς Σκώτος (1265-1308) από την Σκωτία, πρότεινε την ενοποιημένη έννοια της ύπαρξης, θεμελιώνοντας την φυσική θεολογία. Οι καθολικές έννοιες για τον Ιωάννη, βρίσκονται μόνο στον νου και η μορφή και η ύλη είναι τελείως διαχωρισμένες, η δε φύση των όντων εξαρτάται από κατιτίς διαφορετικό για το κάθε ένα. Η γνώση για τον Ιωάννη βασίζεται αποκλειστικά στην εμπειρία των αισθητών και δεν έχει ανάγκη φωτισμού από τον Θεό, η δε θέληση παίζει μεγάλο ρόλο στην διαδικασία νόησης της πραγματικότητας. Μάλιστα δέχεται δύο ειδών θελήσεις, την φυσική προδιάθεση που έχουν όλα τα όντα και την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Στο θέμα της λογικής τώρα πρότεινε την καταγραφή όλων των συνθηκών των πειραμάτων για να βρεθεί μία κοινή συνθήκη για το ίδιο αποτέλεσμα, θεωρώντας την ως την πιθανότερη αιτία (Μέθοδος της συμφωνίας στην επαγωγή). Στον τομέα της ηθικής, μια πράξη είναι ηθικά καλή, όχι μόνο με βάση τον σκοπό αλλά και όλα τα άλλα περιστατικά και αποτελέσματα της πράξης αυτής. Τελικά, η πράξη είναι ηθική αν συμβαδίζει με τον ορθό λόγο. Άλλη μια ενδιαφέρουσα θεώρηση του Ιωάννη είναι για την πολιτική: Η σχέση άρχοντα-υπηκόου δεν είναι η πατρική όπως εθεωρείτο μέχρι τότε, αλλά αποτέλεσμα της συμφωνίας των πολιτών να ζουν με δικαιοσύνη και ειρήνη και χωρίς τις έγνοιες της πολιτικής εξουσίας.

Την εποχή αυτή, βλέπουμε ήδη πολλές αντιπαραθέσεις σε ένα φιλοσοφικό-θεολογικό διάλογο, μερικές φορές στα πανεπιστήμια και με διώξεις, αλλά παρ' όλα αυτά η γνώση προχωράει και τα πανεπιστήμια απεξαρτητοποιούνται τόσο από την Εκκλησία όσο και από τον ηγεμόνα. Εκείνη την περίοδο μπαίνει και η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου, σαν άμυνα στις έξωθεν του κάθε πανεπιστημίου επεμβάσεις, άλλοτε από τους ηγεμόνες άλλοτε από την Εκκλησία. Άλλη μια σημαντική εξέλιξη είναι η δημιουργία των ιταλικών δημοκρατιών, που θα διεκδικήσουν πλέον ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης. Εκεί έχουμε μεγάλη κινητικότητα σε όλους τους τομείς, η ναυτιλία ενισχύει το εμπόριο και την μεσαία τάξη. Έτσι θα είναι οι πρώτες κοινωνίες που μετά τις πολιτικές θα διαφοροποιηθούν από το παραδοσιακό φεουδαλικό σύστημα και θα προχωρήσουν και σε πολιτιστικές αλλαγές ανεξάρτητες από την Εκκλησία και τους ηγεμόνες.

Ένας Άγγλος φραγκισκανός μοναχός και θα λέγαμε κατεξοχήν φιλόσοφος της λογικής, είναι ο Ουίλλιαμ του Όκκαμ (1287-1347) που σπούδασε στην Οξφόρδη. Ένας πραγματικά ανεξάρτητος λόγιος που δεν φοβήθηκε να τα βάλει με το κατεστημένο της εποχής, ήταν κατά της συγκέντρωσης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας από τον πάπα, αφορίστηκε και κατέφυγε στον Λουδοβίκο της Βαυαρίας. Για τον Όκκαμ, η λογική μελετά όρους που δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς τον νου. Προσπάθησε να συμβιβάσει την χριστιανική πίστη με τον βελτιωμένο από την επίδραση των Αράβων αριστοτελισμό, αλλά κατηγορήθηκε για αγνωστικισμό, διότι θεωρούσε ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα περί Θεού, επειδή δεν υπάρχει αντίστοιχη εμπειρία, αφού κάθε προσπάθεια γνώσης του είναι εκ των προτέρων αποτυχημένη και φυσικά αμφισβήτησε τις παραδοσιακές αποδείξεις για την ύπαρξή του. Αυτό οδηγεί στην πλήρη διάσταση θεολογίας και φιλοσοφίας και θα φέρει αναπάντεχες εξελίξεις. Η ενορατική γνώση για τον Όκκαμ εμφανίζεται ταυτόχρονα με την εμπειρία των υπαρκτών και αποτελεί το θεμέλιο της επιστημονικής γνώσης. Η οντολογία του περιορίζεται μόνο σε ότι πραγματικά υπάρχει και περιφρονεί τις θεωρίες περί της ύπαρξης των όντων (Ακινάτης, Μποναβεντούρα κ.λπ.), διότι απομακρύνεται από την σωστή χρήση της γλώσσας, με την οποία επίσης ασχολήθηκε ιδιαίτερα. Αποτέλεσμα της λογικής του αυτής είναι και το γνωστό "ξυράφι του Όκκαμ", που λέει στην καθομιλουμένη ότι "Δεν πρέπει να προβαίνουμε σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες", αλλά μπορεί να αποδοθεί ως: "Αν δύο θεωρίες έχουν τα ίδια συμπεράσματα τότε ακολουθούμε την απλούστερη". Για τον Όκκαμ, η θέληση δεν μπορεί να διαχωριστεί από την νόηση, ενώ για την ηθική θεωρεί σωστό να ακολουθεί τα κελεύσματα του ορθού λόγου. Πίστευε, όπως και όλοι οι φραγκισκανοί, στο ότι οι εκκλησιαστικοί δεν πρέπει να έχουν και να διαχειρίζονται περιουσία και για τον λόγο αυτό διώχθηκαν από τον πάπα, αν και μόλις πέθανε ο προστάτης του Λουδοβίκος, υπέγραψε μεταμέλεια ένα χρόνο πριν πεθάνει. Το πλήγμα όμως στην εξουσία της Εκκλησίας και ειδικά στην επιβολή της στην πολιτική εξουσία, ήταν μεγάλο.

Η σημασία του Όκκαμ είναι τεράστια για ό,τι ακολούθησε, τόσο στον τομέα της ηθικής, της λογικής, της πολιτικής και της θεολογίας-φιλοσοφίας και της σχέσης τους από εκεί και πέρα. Ένας από τους άξιους συνεχιστές της οκκαμικής λογικής ήταν ο Νικόλαος της Ωτρερκούρτ (1297-1369). Υπέρμαχος της ατομικής θεωρίας που είχε απορριφθεί από τον Αριστοτέλη και όλους τους χριστιανούς λόγιους, χρησιμοποίησε την αριστοτέλεια αρχή της μη αντίφασης και την οδήγησε στα άκρα, επηρεάζοντας τον τρόπο που βλέπουμε σήμερα την πραγματικότητα. Διώχθηκε και τα βιβλία του κάηκαν αλλά επέδρασε και αυτός στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι νομιναλιστές (ονοματοκράτες) που ήταν κυρίως οκκαμιστές, επικράτησαν στο Παρίσι. Κατά τον εκατονταετή πόλεμο σε μια έξαρση θρησκευτικού φανατισμού διώχθηκαν και ο Λουδοβίκος ΙΑ, απείλησε να καταστρέψει όλα τα έργα τους, αλλά μετά από έντονες αντιδράσεις το 1481 ακύρωσε την απαγόρευση, που ευτυχώς από ότι φαίνεται δεν είχε υλοποιηθεί. Μετά από αυτό ο νομιναλισμός εξαπλώθηκε ραγδαία και κυριάρχησε τόσο στο Παρίσι όσο και στην Οξφόρδη και από εκεί στα υπόλοιπα πανεπιστήμια της Ευρώπης με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως τα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης και της Κολωνίας, που υπερίσχυαν οι θωμιστές και οι σκωτιστές. Το τελικό αποτέλεσμα από τις διαμάχες αυτές είναι η εξέλιξη του ορθού λόγου και θα φανεί στην εξέλιξη της φιλοσοφικής πορείας μετά την Αναγέννηση.

Να σημειωθεί εδώ, ότι πριν ακόμα πεθάνει ο Όκκαμ ξεσπάνε στο Βυζάντιο οι ησυχαστικές έριδες με τον σπουδαγμένο στην δυτική φιλοσοφία, μοναχό Βαρλαάμ και τον λόγιο-αστρονόμο Νικηφόρο Γρηγορά από την μία πλευρά, με τους ησυχαστές του Αγίου Όρους και τον Γρηγόριο Παλαμά από την άλλη. Οι πρώτοι ήταν οπαδοί της δυνατότητας της λογικής να κατανοήσει την πραγματικότητα, ενώ ο Παλαμάς και οι ησυχαστές, ότι μόνο με τον διαλογισμό και με την φώτιση του "άκτιστου φωτός" μπορεί να γίνει γνωστή η αλήθεια. Η έριδα έληξε αφού ο νέος αυτοκράτορας πήρε θέση με τους δεύτερους, και έξι χρόνια πριν τον θάνατο του Όκκαμ (1341) βγήκε η απόφαση της Συνόδου, που πρόκρινε την προσευχή εις βάρος της λογικής και που επιβεβαιώθηκε δέκα χρόνια αργότερα (1351). Ήταν και η οριστική ταφόπλακα της δεύτερης προσπάθειας στο Βυζάντιο για μια στοιχειώδη αναγέννηση. Αυτό θα ενισχύσει και την υπάρχουσα αντιδυτική υστερία και θα βοηθήσει στην ξεκάθαρη στροφή προς τον Σουλτάνο που θα γίνει σύντομα.

Φυσικά, στο σαρωτικό πνεύμα του οκκαμισμού υπήρξαν αντιδράσεις, αυτές ήταν από τον Ζαν Μπουριτάν (1295-1363) αλλά και τους ήδη μυστικιστές Γερμανούς όπως ο Έκχαρτ (1260-1328). Η κριτική του Μπουριτάν ήταν θετική ως προς την εξέλιξη της αριστοτέλειας λογικής και επηρέασε θετικά ακόμα και τον Κοπέρνικο. Ο Έκχαρτ όμως στράφηκε σε ιδεαλιστικές και αντιορθολογικές νεοπλατωνικές λογικές, στηριγμένες στην μυστικιστική ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Σημαντικότερος, πάντως, είναι ο Νικόλαος Κουζάνος (1401-1464), ένας πλατωνιστής θεολόγος, αστρονόμος και φιλόσοφος, που συμμετείχε και στις συζητήσεις για την ένωση των εκκλησιών με τους Βυζαντινούς.

Είδαμε εν συντομία, την διαλεκτική ανέλιξη της φιλοσοφικής σκέψης στην διάρκεια του Μεσαίωνα στην Ευρώπη μέχρι την Άλωση, για να καταλάβουμε ότι οι λόγιοι του Βυζαντίου που πήγαν στην Δύση εκείνη ακριβώς την εποχή, πράγματι πήγαν όπως λέει και η Αρβελέρ για να βρουν τα φώτα του πολιτισμού και όχι να τα δώσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επέδρασαν θετικά στις ήδη διαμορφωμένες εξελίξεις. Ο Εμμανουήλ Χρυσολωράς, δίδαξε ελληνική γλώσσα και γραμματεία και την πλατωνική φιλοσοφία. Ο Πλήθων μολονότι δεν έμεινε, έπεισε τον Κοσμά Μέδικο να ιδρύσει μια Πλατωνική Ακαδημία στην Φλωρεντία. Ο Βησσαρίων που έγινε και καθολικός καρδινάλιος, μετέφερε όλη την βιβλιοθήκη του στην Δύση. Άλλοι γνωστοί λόγιοι ήταν ο Γεώργιος Τραπεζούντιος, ο Θεόδωρος από την Γάζα και ο Ιωάννης Αργυρόπουλος. Όλοι αυτοί ευνόησαν την διδασκαλία των Ελληνικών και την μελέτη της αρχαίας γραμματείας σε συνδυασμό με τον ελληνομαθή Ιταλό μοναχό Βαρλαάμ, που εκδιώχθηκε με τις ησυχαστικές έριδες από το Άγιο Όρος και που ήταν και ο δάσκαλος του Πετράρχη. Αν εξαιρέσουμε τις μεταξύ τους έριδες (υπήρχαν και αυτές), βοήθησαν σε μία εντονότερη προβολή του Πλατωνισμού, και εντατικοποίηση των σπουδών, και οδήγησαν σε καλύτερη μετάφραση ή κατανόηση των πρωτότυπων ελληνικών κειμένων και τελικά το κίνημα του Ανθρωπισμού (Πετράρχης Έρασμος). Η ουσία όμως της Αναγέννησης είχε ήδη κτισθεί στα πανεπιστήμια της Δύσης από τον Μέσο Μεσαίωνα.

Επίλογος Είδαμε την εξέλιξη της γνώσης στην Δύση και το πως από τους σκοτεινούς χρόνους του Πρώιμου Μεσαίωνα που η γνώση ήταν στα χέρια της Εκκλησίας, με την Καρολίγγεια Αναγέννηση, μπόρεσε να διαχυθεί και να δημιουργήσει θεσμούς πραγματικής παιδείας σε μια ολόκληρη ήπειρο. Πως, με αρχικά ελάχιστα μέσα σε σχέση με τον πλούτο γνώσεων του Βυζαντίου, έκτισαν βάσεις για μια μεγάλη ανάπτυξη. Είδαμε, επίσης, την σταδιακή δημιουργία των πρώτων πραγματικών πανεπιστημίων (στο παράρτημα στο τέλος υπάρχουν και άλλα στοιχεία) και το πως αυτά εξελίχθηκαν ραγδαία, πως ανεξαρτητοποιήθηκαν από την Εκκλησία και τους ηγεμόνες, καθώς και το είδος της επίδρασης των άλλων λαών όπως του Βυζαντίου και των Αράβων. Τέλος, είδαμε σημαντικά ονόματα λογίων και το σταδιακό κτίσιμο των νέων ιδεών που έρχονται με την Αναγέννηση. Είδαμε πρωτότυπη σκέψη που κτίζεται σταδιακά, διαλέγεται και κλιμακώνεται, και όχι απλό υπομνηματισμό ή αναμάσηση με φιλοσοφικούς όρους ενός μονολιθικού δόγματος, όπως κατά κανόνα γινόταν στο Βυζάντιο. Αυτό που δεν είδαμε, αν και υπονοούνται σε κάποια σημεία, τα προβλήματα και τις αντιστάσεις που πρόβαλε η Εκκλησία, που ήταν πολλές αλλά θα κλιμακωθούν οργανωμένα μετά την Αναγέννηση. Ο Ύστερος Μεσαίωνας ήταν πράγματι μια εποχή έντονων και τελείως νέων φιλοσοφικών ζυμώσεων, μάλιστα στην ιστορία της φιλοσοφίας, πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν τον Ύστερο Μεσαίωνα σαν αυτή καθαυτή την φιλοσοφική αναγέννηση. Από εδώ και πέρα αρχίζει σταδιακά και η χρήση των εθνικών γλωσσών και τα πανεπιστήμια γίνονται φυτώρια της μεταγενέστερης μετεξέλιξης στο έθνος-κράτος.

Το χαρακτηριστικό που λείπει από το Βυζάντιο και που υπήρξε για ένα σεβαστό διάστημα στους Άραβες, είναι ότι στην Δύση, το παράθυρο της λογικής ήταν πάντα ανοικτό, όπως και σε μεγάλο βαθμό το παράθυρο του διαλόγου. Πάνω σε αυτά κτίστηκε η πορεία προς την φιλοσοφία, την Αναγέννηση και τον ανθρωπισμό. Όλοι σχεδόν οι λόγιοι ψάχνουν για λογικές αποδείξεις για τον θεό και την αλήθεια μέχρι να έρθει ο Όκκαμ και το σκηνικό να αλλάξει. Η αναζήτηση αυτή της λογικής συνέπειας αν και αρχικά δείχνει χωρίς μέλλον, χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα, ήταν τόσο συνεχής αλλά και δημιουργική για ότι ακολούθησε, που μας δείχνει ξεκάθαρα γιατί στο Βυζάντιο δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι αντίστοιχο παρά τις δύο προσπάθειες που έγιναν τον 10ο και 13ο αιώνα. Η Ανατολή συνέχισε να ζει στον εκκλησιαστικό της Μεσαίωνα, εγκλωβισμένη στον αχρονικό συμβολισμό και στην απόλυτη αντίθεσή της στην διαλεκτική και την πράξη, την στιγμή που στην Δύση, άθελα της η Εκκλησία, βοήθησε στο να ελευθερωθεί το πνεύμα, να απεγκλωβιστεί και να εκφρασθεί, να σπρώξει την Εξέλιξη εμπρός προς την νεώτερη εποχή. Το ότι έγινε άθελα της Εκκλησίας, φαίνεται αργότερα, μετά την Αναγέννηση και στην αντίδρασή της, τόσο στην Μεταρρύθμιση, όσο και στην αρχή της επιστημονικής έκρηξης που έγινε, με την δράση της Ιεράς Εξέτασης. Το παιχνίδι της όμως είχε χαθεί, εμφανίστηκαν νέοι φιλόσοφοι όπως ο Καρτέσιος ή ο Σπινόζα, ο στοχασμός ελευθερώθηκε, η έλευση του Διαφωτισμού ξεκαθάρισε το τοπίο και περιόρισε την Εκκλησία στο χωράφι της και μόνο. Με τον Διαφωτισμό έχουμε και την ολοκλήρωση του έργου της Αναγέννησης και της εξαιρετικής και επίπονης αυτής προσπάθειας που έγινε μέσα στον Μεσαίωνα και ελευθέρωσε το ανθρώπινο πνεύμα από τα δεσμά του φόβου και του σκότους της θρησκευτικής άγνοιας.

Άλλοι λόγοι που συνέτειναν στην Αναγέννηση -Η χρήση της λατινικής γλώσσας σε όλες τις σχολές και αργότερα στα πρώτα πανεπιστήμια, δημιούργησε μια μεγάλη κινητικότητα καθηγητών αλλά και μαθητών. Πάρα πολλοί Άγγλοι δίδασκαν σε σχολές στην Ευρώπη και το αντίθετο. Επίσης συνακόλουθα σε αυτό υπήρχε μια μεγάλη κινητικότητα στην αντιγραφή βιβλίων. Τα νέα βιβλία, αντιγραφόντουσαν και κυκλοφορούσαν με μεγάλη ταχύτητα στις διάφορες σχολές ή ακολουθούσαν τις μετακινήσεις καθηγητών. Επίσης υπήρχε μεγάλη κινητικότητα και των μαθητών, που αν δεν τους κάλυπτε ένα πανεπιστήμιο, εύκολα πήγαιναν σε άλλο, ή τελειώνοντας ένα, συνέχιζαν τις σπουδές αλλού, σε άλλη πόλη.

-Η συνεχής αναζήτηση της γνώσης γενικά ευνοούσε τον διάλογο.

-Στον πολιτικό τομέα οι θέσεις του Αυγουστίνου, του Ιωάννη του Σκότου και η θεωρία του πάπα Γελάσιου του 1ου (τέλος 5ου αι.), καθόριζαν την πολιτική ιδεολογία του ισοδύναμου μοιράσματος της εξουσίας, στον ηγεμόνα και την Εκκλησία. Τον 10ο αιώνα όμως, οι ιερές συμμαχίες με κάποιους ηγεμόνες κλονίζονται, όταν στις μεταξύ τους διαμάχες, υπήρχε ξεκάθαρη επιλογή του πάπα. Οι λόγιοι ακόμα και ολόκληρα πανεπιστήμια, επιλέγουν με ποιόν θα ταχθούν και αυτό δίνει την ώθηση για την μελέτη και τον διάλογο πάνω στη πολιτική θεωρία, την ανεξαρτησία της Παιδείας και το πανεπιστημιακό άσυλο.

-Η δημιουργία της αστικής τάξης.

Η ανακάλυψη νέων θαλασσίων κυρίως διαδρομών προς την Ανατολή με αποκορύφωμα την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου αργότερα, η δημιουργία και εξέλιξη των ιταλικών δημοκρατιών, η σχετική σταθερότητα, έδωσαν σταδιακά ανάπτυξη στο εμπόριο. Μια νέα μεσαία τάξη, η αστική τάξη, εμφανίζεται ζητάει να μορφωθεί και να εξελιχθεί, αμφισβητώντας την αυθεντία και την εξουσία της Εκκλησίας και των ευγενών, απαιτώντας μερίδιο στην εξουσία.

Τα πανεπιστήμια στην Ευρώπη πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης Τα πανεπιστήμια ήταν εξέλιξη της ύπαρξης πολλών σχολείων σε μια ευρύτερη περιοχή και της ανάγκης δημιουργίας σχολών δασκάλων και καθηγητών για αυτά και ξεκίνησαν ως universitas magistrorum, ή universitas scholarium. Τα δύο πρώτα πανεπιστήμια ήταν:

Το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια θεωρείται το πρώτο σύγχρονο πανεπιστήμιο, ιδρύθηκε στην Ιταλία το 1088.

Το Πανεπιστήμιο των Παρισίων (Σορβόνη) που όπως είδαμε ήταν εξέλιξη της σχολής του Άαχεν όταν μεταφέρθηκε στην δεκαετία του 870. Σαν πανεπιστήμιο θεωρείται το 2ο στον κόσμο και που δημιουργήθηκε πριν το 1150.

Στην Βικιπαίδεια υπάρχει λίστα όλων των πανεπιστημίων που ιδρύθηκαν από το 1000 έως το 1500 στις ευρωπαϊκές πόλεις και με τα σχετικά λινκς μπορείτε να δείτε την ιστορία του κάθε ενός.

Συνολικά 47 πανεπιστήμια ιδρύθηκαν στην Δυτική Ευρώπη από τον 11ο αι, ως το 1453 που έγινε η Άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Το παρακάτω διάγραμμα δείχνει τον αριθμό νέων πανεπιστημίων ανά πεντηκονταετία, Οι σποραδικές προσπάθειες από το 1041 έως τον 12ο αιώνα συστηματοποιούνται και έχουμε σταθερή αυξητική πορεία από το 1200 και μετά.

Φιλίστωρ

Η ανάγκη του ανθρώπου να προβλέπει το μέλλον, σε μία έκθεση, αφιερωμένη στο Μαντείο της Δωδώνης.

Το Μουσείο Ακρόπολης εγκαινίασε το 2015 σειρά περιοδικών εκθέσεων με σημαντικά έργα της αρχαιότητας από σπουδαίους τόπους της ελληνικής περιφέρειας. Στόχος του είναι να παρουσιάζει ασυνήθιστα θέματα που θα ενδιέφεραν τον σημερινό επισκέπτη και παράλληλα θα τον παρότρυναν να επισκεφθεί τους τόπους προέλευσης των εκθεμάτων.

Η δεύτερη έκθεση της σειράς έχει θέμα το Μαντείο της Δωδώνης. Θα ξεκινήσει στις 20 Ιουνίου 2016 και θα διαρκέσει έως τις 10 Ιανουαρίου 2017.  Σκοπός της είναι να κάνει ευρύτερα γνωστό το παλαιότερο ελληνικό μαντείο, να δείξει τον τρόπο λειτουργίας, τον ρόλο και τη σημασία του στον αρχαίο κόσμο αλλά και να αναδείξει την ανάγκη του ανθρώπου να προβλέπει το μέλλον.

Χάλκινο ειδώλιο Διός Κεραύνιου από τη Δωδώνη. ΕΑΜ 16546, 470-460 π.Χ.

Κυρίαρχη η παρουσία του Δία  Η αφήγηση της έκθεσης ξεκινάει με τη Δωδώνη της ύστερης εποχής του χαλκού. Πήλινα και χάλκινα αντικείμενα αναδεικνύουν την ταυτότητα των πρώτων κατοίκων, την αρχέγονη λατρεία της Μητέρας Γης και την καθιέρωση της λατρείας του Διός. Στη συνέχεια, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο Δία και την κυρίαρχη παρουσία του στο ιερό. Κεντρικό θέμα είναι η μαντική βελανιδιά που με το θρόισμα των φύλλων της απαντούσε στα αγωνιώδη ερωτήματα των ανθρώπων για τα μελλούμενα. Τους χρησμούς αποκρυπτογραφούσαν ακόμη οι ιερείς από τους ήχους χάλκινων λεβήτων και το κρώξιμο των περιστεριών.

Στις ανασκαφές της Δωδώνης ήρθαν στο φως μερικές χιλιάδες ερωτήματα των επισκεπτών του ιερού χαραγμένα σε μολύβδινα ελάσματα. Ορισμένα τέτοια ελάσματα με ερωτήματα για το εμπόριο, τα χρέη, τα περιουσιακά, τα δικαστήρια, την υγεία, την απόκτηση παιδιών, τον επικείμενο γάμο, την προίκα και τη χηρεία παρουσιάζονται σε ξεχωριστή ενότητα της έκθεσης.

Σημαντικά εκθέματα Από τα αναθήματα στο ιερό εκτίθενται τμήματα από χάλκινους ανδριάντες, επωμίδες, τελαμώνες, ξίφη, αφιερώματα αυτών που ωφελήθηκαν ή ζητούσαν τη βοήθεια των θεών. Επιπλέον, μέσα από χαρακτηριστικά νομίσματα, τονίζεται και ο πολιτικός χαρακτήρας του μαντείου καθώς και η σχέση του με τον βασιλιά Πύρρο της Ηπείρου. Τέλος, δύο εκθέματα από το Μουσείο Ακρόπολης παρουσιάζουν τις σχέσεις της Δωδώνης με την Αθήνα.

Παράλληλες εκδηλώσεις στο Μουσείο  Η έκθεση θα συνοδεύεται από επιστημονικό κατάλογο των εκθεμάτων. Σε μεγάλη οθόνη στον εκθεσιακό χώρο θα παρουσιάζεται βίντεο για το μαντείο και το φυσικό του περιβάλλον. Στο εστιατόριο του Μουσείου θα προσφέρονται γιαννιώτικα εδέσματα σε όλη τη διάρκεια της έκθεσης.

Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία του Μουσείου Ακρόπολης με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων. Τα εκθέματα προέρχονται από το Μουσείο Ιωαννίνων και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Συλλογή Καραπάνου.

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ!! Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ!!

ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΛΛΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΑΛΛΑ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ!!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο ΠΟΥΤΙΝ ΤΑ ΒΡΗΚΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΓΓΟΛΟΥΣ... ΜΕΙΩΝΕΙ ΚΑΤΑ 6% ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΑΓΩΓΟ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ...!!! Κακά τα νέα για τους Χρηστιανόπληκτους οπαδούς του Βλαδίμηρου Πούτιν.

Κατά την διάρκεια της επισκεψής του στην Τουρκία, ο Πούτιν ακολούθησε πλήρως το πρωτόκολλο και υπέβαλλε τα σέβη του στο Μαυσωλείο του δολοφόνου των Ελλήνων Κεμάλ Ατατούρκ στην Άγκυρα. Τις στιγμές μπορείτε να παρακολουθήσετε στο σχετικό βίντεο. Φυσικά οι Ρώσοι έχουν τα δικά τους συμφέροντα να προστατεύσουν και δεν δίνουν δεκάρα για τους Χριστιανόπληκτους οπαδούς του Πούτιν στο Ελλαδιστάν!!