Θα ασχοληθούμε σήμερα με τον "άγιο" αυτόν άνθρωπο και Πατέρα της Ορθοδοξίας, τον Ι. Χρυσόστομο, ο οποίος δεν είχε να πει μόνον καλά λόγια για τους έλληνες και τον πολιτισμό τους αλλά και εφήρμοσε στην πράξη με περισσή ευλάβεια, όλα όσα διδάχθηκε από τους πνευματικούς του προγόνους δηλαδή τον Μωυσή, τον Αβραάμ και τον Σαούλ-Παύλο.
Αφού κάνει περιοδείες μαζεύοντας χρήματα για να στρατολογήσει τραμπούκους που θα καταστρέψουν και θα εξαφανίσουν κάθε τι ελληνικό, πρωτοστατεί στους βανδαλισμούς και διατάζει την καταστροφή ενός εκ των επτά θαυμάτων του κόσμου, το ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος και δίνει το σύνθημα για τις ανελέητες σφαγές των ελλήνων
«είναι στιγματισμένοι, χειρότεροι από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα ...;είναι άξιοι λιθοβολισμού»
Σε παρόμοιες αγαθοεργίες θα προβούν και άλλοι άγιοι όπως ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος ο οποίος επικεφαλής μοναχών και στρατού πυρπόλησε το Σεράπειο και το Μουσείο, την περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ενώ αργότερα ένας άλλος πατριάρχης της Αλεξάνδρειας ο Κύριλλος θα διατάξει την κατακρεούργηση της μεγάλης φιλοσόφου Υπατίας.
Επίσης ο άγιος Αντώνιος στέλνει μοναχούς να κατεδαφίσουν ελληνικούς ναούς. Ο Αντώνιος, ιδρυτής του μοναχισμού της ερήμου όπως αναφέρεται στην Ελληγνική Πατερολογία
« ...;δεν γνώριζε ελληνικά. Η άρνηση γνώσης της ελληνικής αποτελούσε μέρος της διαδικασίας της ταπείνωσης των αναχωρητών. Δεν ήτο νοητό να είναι κανείς ερημίτης και να βεβαιώνει ότι γνωρίζει ελληνικά»
ενώ από τον Συναξαριστή στον βίο του "αγίου" Ανδρέα μαθαίνουμε πως έκαψε πολλά βιβλία ελλήνων και κατεδάφισε ναούς στην Πάτρα αλλά και ο άγιος Πορφύριος αφού πείθει την αυτοκράτειρα Ευδοξία, προχωρεί με τις ορδές του και καταστρέφει πλήθος ελληνικών ναών, έργων τέχνης, καίνε βιβλία Ελλήνων φιλοσόφων, εισβάλουν στα σπίτια ελληνίζοντων και τους κακοποιούν. Όλοι αυτοί οι άγιοι Πατέρες-όπως αναφέρει και ο Σωκράτης ο Σχολαστικός στην εκκλησιαστική Ιστορία.- είχαν υπό τις διαταγές τους και χρησιμοποιούσαν για όλες αυτές τις καταστροφές και τα εγκλήματα, τους παραβολάνους. Λεπτομέρειες για όλες αυτές τις αγαθοεργίες των χριστιανών υπάρχουν στην μελέτη του Κ.Σιμόπουλου «η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων».
Ο ημίτρελος λοιπόν, βυζαντινός αυτοκράτορας Αρκάδιος ελεγχόμενος και καθοδηγούμενος από τον άγιο πατέρα Ι.Χρυσόστομο θα εκδώσει το περίφημο διάταγμα «εις έδαφος φέρειν» και δεν θα μείνει σχεδόν τίποτα όρθιο από τους περίτεχνους ελληνικούς ναούς και αγάλματα!
Βεβαίως το ανελέητο κυνήγι των ελλήνων και του πολιτισμού τους είχε ξεκινήσει όπως θα δούμε παρακάτω από την εποχή του Μ.Κωνσταντίνου όμως προς το παρόν ας θαυμάσουμε τα θεόπνευστα έργα του Μεγάλου Ιεράρχη.
Όταν ήδη ήταν μικρός η Ιερά Εξέταση των βυζαντινών ήταν σε πλήρη εξέλιξη όπως ευκόλως διαφαίνεται στο «Ομ.89 πράξεων αποστόλων». Εκεί ο νεαρός ακόμη Ιωάννης περιγράφει πως με κάποιον φίλο του βρήκαν τυχαία ένα βιβλίο που επέπλεε σε ένα ποτάμι όπου έκαναν την βόλτα τους. Αυτό περιείχε σύμβολα υποτίθεται μαγικά και διέτρεξαν τεράστιο κίνδυνο γιατί εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε κάποιος στρατιώτης και όπως παραδέχεται και ο ίδιος, τότε οι πάντες συλλαμβάνονταν ακόμη και οι αθώοι όπως επισημαίνει.
Όμως πριν ακόμη αναλάβει ο Αρκάδιος ο Χρυσόστομος απολάμβανε την εύνοια ενός άλλου ευσεβή βυζαντινού αυτοκράτορα του Βάλενς, ο οποίος είχε εξαπολύσει ένα απίστευτης αγριότητας κύμα βίας εναντίον των ελληνίζοντων στην πατρίδα του Λιβάνιου, την Αντιόχεια και γενικότερα στην ασιατική και αφρικανική πλευρά της αυτοκρατορίας. Στις πόλεις της κυρίως Ελλάδος δεν τολμούσαν να δράσουν όχι επειδή όπως θα δούμε εκεί οι έλληνες παρέμεναν στην συντριπτική πλειοψηφία τους, αμετανόητοι «ειδωλολάτρες» αλλά γιατί δεν υπήρχαν χριστιανοί.
Τις ανελέητες αυτές σφαγές περιγράφει ο χριστιανός Σωζομενός (εκ.ιστορία κεφ. ΣΤ, 35)
«όλοι σχεδόν οι έλληνες θανατώθηκαν κατόπιν διαταγής άλλοι με ξίφος και άλλοι στην πυρά ...;θανατώθηκαν επίσης σε όλη την επικράτεια οι φιλόσοφοι αλλά και όσοι απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων»
Ο Ι.Χρυσόστομος όμως θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες μαζί,θα χτυπήσει στην καρδιά της Ελλάδος.
Αφού παρότρυνε τον Αρκάδιο να διατάξει το «εις έδαφος φέρειν» και να συγκεντρώσει χρήματα για την υλοποίηση του εγχειρήματος, πείθει τον Αρκάδιο να επιτρέψει την εισβολή των μισθοφόρων Γότθων του Αλάριχου στην Ελλάδα.
Όπως αναφέρει ο Κ.Παπαρηγόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού έθνους»,
«εις την ενταύθα Ελλάδα μέχρι τότε δεν είχαν πραγματοποιηθεί καταστροφές και διώξεις ελλήνων διότι οι εθνικοί ήταν ισχυρά πλειοψηφία, ώστε οι οπαδοί του χριστιανισμού δεν τολμούσαν να επιτεθούν»
Πράγματι αυτό επιβεβαιώνεται και από την Α΄οικουμενική σύνοδο όπου από όλη την επικράτεια (αφρικανικές και ασιατικές επαρχίες) υπήρχαν εκατοντάδες επίσκοποι ενώ από όλη την Ελλάδα υπήρχαν μόλις τρεις! Οι έλληνες ουδέποτε εκχριστιανήσθισαν οικειοθελώς αλλά όπως θα δούμε εξοντώθηκαν κι όσοι επέζησαν ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό διά της βίας. Αυτό επίσης επιβεβαιώνει η σύνοδος της Νίκαιας το 787μ.Χ.που σαφώς δείχνει πως παρά τους ανελέητους διωγμούς και τις σφαγές, οι αποδεκατισμένοι Έλληνες παρέμεναν αμετανόητα έλληνες δηλαδή Φυσιολάτρες, ώστε αναγκάστηκαν να τους αναθεματίσουν για ακόμη μια φορά
Έτσι λοιπόν οι Γότθοι το 397μ.Χ.
«καθοδηγούμενοι από τους μαυροφορεμένους καλόγερους ωθούσαν την Ελλάδα στην καταστροφή»(Παπαρηγόπουλος ιστ. Ελ.έθνους).
Τότε πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας η οποία εντέχνως αποσιωπάται εδώ και αιώνες και άνοιξε «επιτέλους» ο δρόμος για την επιβολή της θρησκείας της ...; αγάπης.!
Όπως γράφει ο Ζώσιμος
«ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες ...;προς βοήθεια των Ελλήνων έσπευσε ένας Βάνδαλος στρατηγός του δυτικού ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίχων. Όμως έφτασε πολύ αργά, ήδη είχε σφαχτεί ανηλεώς ή εξανδραποδιστεί ο ελληνικός πληθυσμός όλων των πόλεων εκτός αυτών που πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά, εσφάγησαν ακόμη και τα παιδιά».
Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων δυστυχώς δεν είναι γνωστό ούτε στην χώρα που το υπέστη δηλαδή την Ελλάδα. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά από αυτήν των ινδιάνων της Αμερικής, δεν είναι ούτε καν γνωστή. Η γενοκτονία των Ελλήνων ήταν μεγαλύτερη και από αυτήν που υπέστησαν οι Εβραίοι από τους ναζί, αφού η γενοκτονία των Ελλήνων διέρκησε δύο με τρεις αιώνες.
Θα κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο λίγο ...;ανορθόδοξα πηγαίνοντας στις απαρχές αυτής της θλιβερής ιστορίας εκεί στα χρόνια λίγο πριν και λίγο μετά την επικράτηση του Μ.Κωνσταντίνου και των χριστιανών.
Όπως αναφέραμε στην αρχή του βιβλίου, ο χριστιανισμός είχε αναπτυχθεί στις ασιατικές και αφρικανικές επαρχίες του Ρωμαϊκού κράτους έχοντας αποκτήσει μεγάλη οικονομική δύναμη κι ένα πολύ φανατισμένο πλήθος πιστών που αν και δεν πλειοψηφούσε ούτε καν σε αυτές τις περιοχές ήταν ωστόσο καλά οργανωμένοι. Οικονομικά παντοδύναμοι και κυρίως φανατισμένοι γι'αυτό και ο Μ.Κωνσταντίνος μετέφερε την έδρα του ανατολικά και χρησιμοποίησε την δύναμη των χριστιανών κηρύσσοντας τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους του για να γίνει μονοκράτορας και να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του.
Παρ'όλα αυτά ακόμη και σε αυτές τις επαρχίες που ήταν το πεδίο δράσης των χριστιανών η παγανική λατρεία των ελλήνων ήταν παντού κυρίαρχη και ειδικά λίγα μόλις χρόνια πριν την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης είχε μεγάλη απήχηση στα λαϊκά στρώματα η λατρεία του Ασκληπιού και του Απολλώνιου Τυανέως.
Περιέργως παντού ξεφύτρωναν καινούργια περίαπτα (αγάλματα που είχε τοποθετήσει ο Απολλώνιος σε διάφορες πόλεις της Μ.Ασίας και είχαν «μαγικές» δυνάμεις που προστάτευαν τις πόλεις από καταστροφές) κι επιγραφές του Απολλώνιου που υποτίθεται τα έστελνε εξ ουρανού. Σε συνδυασμό με το έργο του Ιεροκλή «φιλαλήθης λόγος» όπου υπερασπιζόταν την ελληνική σοφία και αποδείκνυε την ανοησία του χριστιανισμού σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα έργα του Πορφύριου και Κέλσου, ο παγανισμός είχε αρχίσει να επανακάμπτει και να έχει μεγάλη απήχηση ακόμη και σε αυτές τις περιοχές που ο χριστιανισμός είχε ανδρωθεί και δυναμώσει.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν τόσο πολύ θορυβηθεί που στο έργο του ψευδοιουστίνου εμφανίζεται ένας θεολόγος να απορεί με τον Θεό που επιτρέπει να έχουν δύναμη θαυματουργή τα περίαπτα του Απολλώνειου κάτι που αποδεικνύει αφενός την απήχηση που είχαν στον κόσμο αλλά και την παραδοχή των ίδιων των χριστιανών Πατέρων για τις δυνάμεις του Απολλώνειου και των έργων του.
Έτσι ένας άλλος Πατέρας ο Λακτάντιος αναγνώριζε τις ικανότητες του Απολλώνειου αλλά πίστευε πως οφείλονταν σε σκοτεινές δυνάμεις και για να αποδείξει την υπεροχή του Χριστού έναντι του Απολλώνειου υποστήριζε πως ο Απολλώνειος δεν είχε προαναγγελθεί από τους Εβραίους προφήτες οι οποίοι υπερείχαν των Ελλήνων φιλοσόφων.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ένας άλλος Πατέρας της Εκκλησίας ο Ευσέβιος που αργότερα θα γίνονταν σύμβουλος του Κωνσταντίνου, υπερασπίστηκε τον Χριστό αναφερόμενος κι αυτός στους Εβραίους προφήτες ενώ στο «εις την Ευαγγελικήν προπαρασκευήν» αναφέρει
« ...;αποδεικνύεται η ανωτερότητα της ιουδαϊκής θρησκείας έναντι του ελληνισμού ενώ και τα φιλοσοφικά συστήματα βρήκαν έμπνευση στην ιουδαίκή σοφία»
Οι αναφορές αυτές του Λακτάντιου και του Ευσέβιου ήταν προς απάντηση κατά του έργου του μεγάλου πλατωνικού φιλοσόφου Ιεροκλή που είχε με επιχειρήματα καταφέρει να γελοιοποιήσει την χριστιανική πίστη που άρχιζε να χάνει οπαδούς ακόμη και σε αυτές τις χριστιανοκρατούμενες περιοχές.
Όμως μόλις ο Κωνσταντίνος ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη για να μπορέσει να σταθεί στην εξουσία χρειάζονταν τη οικονομική και πολιτική δύναμη της Εκκλησίας των ασιατοαφρικανικών περιοχών αφού ως γνωστόν στις υπόλοιπες περιοχές ήταν εντελώς ανίσχυρη. Γι'αυτό κήρυξε στην δική του ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό αν και ο ίδιος δεν ήταν χριστιανός και πήρε συμβουλό του τον Ευσέβιο.
Αφού το προπύργιο του χριστιανισμού ήταν οι ασιατικές και αφρικανικές επαρχίες εκεί δηλαδή που ο Κωνσταντίνος ήθελε να εδραιώσει την εξουσία του με την βοήθεια των χριστιανών, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους χριστιανούς και κατ'επέκταση για τα σχέδια του Κωνσταντίνου ήταν η συνεχώς αναδυόμενη σε αυτές τις περιοχές λατρεία του Ασκληπιού-Απολλώνειου. Όπως ευκόλως αντιλαμβανόμαστε μία από τις πρώτες κινήσεις του Ευσέβιου ήταν να πείσει τον Κωνσταντίνο να εξαπολύσει διωγμούς σε αυτή την λατρεία.
Οι στρατιώτες του Κωνσταντίνου γκρέμισαν τον ναό του Ασκληπιού που όπως κι όλα τα Ασκληπιεία ήταν και ιατρική σχολή και νοσοκομείο, κατέστρεψαν όλα τα αγάλματα των φιλοσόφων και του Ασκληπιού και όπως αναφέρει ο Σωζομενός στην εκκλησιαστική ιστορία ο Ευσέβιος χάρηκε πολύ που δεν έμεινε κανένα ίχνος των ναών και των αγαλμάτων.
Την συνέχεια αυτής της θλιβερής για την ανθρωπότητα ιστορίας την περιγράψαμε παραπάνω όσον αφορά τους Πατέρες της Ορθοδοξίας ενώ παρακάτω θα την δούμε μέσα από τα εκτελεστικά όργανα των αγίων Πατέρων, τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου.
Ωστόσο τα περίαπτα του Απολλώνειου είχαν τόση μεγάλη απήχηση στον λαό όχι μόνον στους παγανιστές αλλά και στους χριστιανούς που κανείς δεν τόλμησε να τα πειράξει και μάλιστα έχουμε μαρτυρία από τον Νικήτα Χωνιάτη ότι σώζονταν μέχρι τον 13ο αι. μ.Χ.στην ίδια την Κωνσταντινού-πολη ένα από τα περίαπτα που είχε «φτιάξει» εκεί ο Απολλώνειος.
β. Η Ιερά Εξέταση κι ο ανθελληνισμός
των αγίων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου
Αρχίζοντας φυσικά από τον μεγάλο άγιο της ορθοδοξίας, τον Μ.Κωνστα-ντίνο ο οποίος ουδέποτε βαπτίστηκε χριστιανός αλλά ως γνωστόν καθιέρωσε ως επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό διότι γνώριζε πως οι τεράστιες μάζες των αμόρφωτων ασιατών και αφρικανών, δηλαδή ένα σημαντικό μέρος από τους κατοίκους της επικράτειάς του είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Επίσης εξαιτίας της χριστιανής μητρός του που τον επηρέαζε και καθοδηγούσε, της άλλης μεγάλης αγίας της ορθοδοξίας της Ελένης.
Τα ίδια περίπου υποστηρίζει και η βυζαντινολόγος Ε.Γλυκατζή στο «η πολιτική ιδεολογία της βυζαντινής αυτοκρατορίας»,
« ...;η αποδοχή του χριστιανισμού στο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος ανταποκρίνονταν στους πόθους των ανατολικών πληθυσμών οι οποίοι προμήθευαν το κράτος τα μέσα για την αμυνά του σε ανθρώπους και χρήμα ...;η ανατολή ήταν το πρώτο μέρος όπου επικράτησε ο χριστιανισμός»,
από τα παραπάνω συμφραζόμενα της βυζαντινολάτριδος κ.Γλυκατζή διαπιστώνουμε επίσης πως οι χριστιανοί προ Κωνσταντίνου όχι μόνον δρούσαν ελευθέρως αλλά είχαν και τεράστια οικονομική δύναμη!
Ας δούμε όμως πως περιγράφουν την δράση των αγίων βυζαντινών αυτοκρατόρων γνωστοί χριστιανοί χρονογράφοι της εποχής όπως οι επίσκοποι Ευσέβιος και Θεοδώρητος Κύρος.
Το 324μ.Χ. ο άγιος Κωνσταντίνος, φυσικά πάντα με την παρότρυνση της αγίας Ελένης, δίνει διαταγή να καταστρέψουν τον ναό του Διδυμαίου Απόλλωνος και να σφαγούν οι ιερείς του. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλαμβάνεται στο ιερό του Ασκληπιού στις Αιγές. Διατάσσεται η καταστροφή όλων των ναών συνοδευόμενη πάντα με τις σφαγές όλων των ιερειών στο ιερό βουνό της Αρτέμιδος το οποίο ήταν άβατο διά τους άνδρες. Το ιερό αυτό βουνό όπου διεπράχθησαν τέτοια εγκλήματα από τους αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη, είναι το σημερινό άγιον όρος των ορθοδόξων, άβατο για τις γυναίκες.
Ακολουθούν πλήθος καταστροφών ελληνικών ναών και διατάσσεται η εκτέλεση όλων των μάντεων και μάγων αλλά και πολλών φιλοσόφων όπως του νεοπλατωνικού Σώπατρου, η Ιερά Εξέταση των Ορθοδόξων μόλις είχε αρχίσει, αιώνες πριν αυτής των χριστιανών της Δύσης.
Η αγία Ελένη θα δώσει εντολή να ισοπεδωθεί ένας αριστουργηματικός ναός της Αφροδίτης για να οικοδομηθεί η εκκλησία του υποτίθεται Αγίου Τάφου.
Τέλος αυτοί οι άνθρωποι που θεωρούνται από τους μεγαλύτερους αγίους της ορθοδοξίας, δολοφόνησαν το παιδί του Κωνσταντίνου και την συζυγό του βραζοντάς την! Τόσο ενάρετοι άνθρωποι υπήρξαν ο Κωνσταντίνος και η Ελένη.
Ο άξιος διάδοχος του Κωνσταντίνου, ο Κωνστάντιος θα συνεχίσει τις ανελέητες διώξεις και σφαγές. Ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελίνος στο ιθ 121 περιγράφει το κλίμα της εποχής.
«αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος πως φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή τον είδαν να κάθεται σε αρχαία ερείπια για να καταδικαστεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης, αμέτρητοι πολίτες από όλα τα σημεία της επικράτειας, πολίτες κάθε ηλικίας οδηγούνται αλυσοδεμένοι και βασανίζονται μέχρι θανάτου επειδή ήταν ελληνίζοντες»
Πολλές από αυτές τις εκτελέσεις έλαβαν χώρα στο πρώτο στρατόπεδο εξόντωσης-τα στρατόπεδα θανάτου όπως τα αποκαλούσε ο Αμμιανός- στην ιστορία το 359μ.Χ. στη Σκυθόπολη της Συρίας.
Η Ιερά Εξέταση της Δύσης ωχριά ενώ ο Χίτλερ φαντάζει ...;μικρός μπροστά στην αγριότητα των βυζαντινών χριστιανών και το Ολοκαύτωμα που υπέστησαν οι Έλληνες.
Ο Θεοδόσιος ακόμη ένας Μεγάλος της Βυζαντινο-ορθοδοξίας θα συνεχίσει με αμείωτο ζήλο τις καταστροφές και τις σφαγές των Ελλήνων. Θα κηρύξει εκτός νόμου κάθε άλλη θρησκεία πλην της χριστιανικής και θα απαγορεύσει τους Ολυμπιακούς αγώνες για τους οποίους όλοι σήμερα οι ελληνορθόδοξοι καμαρώνουν .
«Την εποχή εκείνη έγινε μεγάλη σφαγή των ελλήνων με την διαταγή που επέβαλλε να θανατώνονται άλλοι με φωτιά και άλλοι με ξίφος.»
Η Ολυμπία λεηλατείται και κατεδαφίζεται ο ναός του Διός ενώ ο ιστορικός Γρηγορόβιος αναφέρει χαρακτηριστικά πως
«απώλετο το τελευταίο άνθος της των Ελλήνων χώρας».
Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα άγιοι κι αυτοί της Ορθοδοξίας είναι υπαίτιοι για σωρεία εγκλημάτων κατά του ελληνισμού και όχι μόνον.
Η Ε΄ οικουμενική σύνοδος κηρύττει πόλεμο σε κάθε αιρετικό, όχι βεβαίως ότι χρειάζονταν αφού έτσι κι αλλιώς είχαν ξεκινήσει ήδη πριν δύο αιώνες. Απλώς αρχίζει και με τις επίσημες ευλογίες της αγίας Εκκλησίας νέο κύμα διώξεων, σφάζονται και καίγονται ζωντανοί χιλιάδες ανθρώπων που αρνούνται το βάπτισμα της θρησκείας της αγάπης.
Το μίσος και ο ρατσισμός των ορθοδόξων βυζαντινών έναντι του ελληνικού πολιτισμού και του γένους των Ελλήνων θα βρει την απόλυτη έκφρασή του στον περίφημο κώδικα του Ιουστινιανού
«απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία όσοι πάσχουν από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων ...;οι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη» (Ιουστ. Κωδ. Α΄ 10, 11).
Η φυσική συνέχεια αυτού του διατάγματος είναι το κλείσιμο της Ακαδημίας του Πλάτωνος και φυσικά πολλές σφαγές ελλήνων. Να δούμε πως περιγράφει το κλίμα της εποχής ο χριστιανός χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας
«τον καιρό αυτό έγινε μεγάλος διωγμός των Ελλήνων οι οποίοι θανατώνονταν ή δημεύονταν οι περιουσίες τους. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλο φόβο και ο βασιλιάς όρισε τρίμηνη προθεσμία στους έλληνες να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη» (χρονογραφία xviii 449, 3-11),
ενώ στο ίδιο έργο σ.491 ο Μαλάλας μας πληροφορεί πως το 529 ο Ιουστινιανός δίνει διαταγή να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές των Ελλήνων και να καούν όλα τα βιβλία τους και τα αγαλματά τους.
Έτσι οι τελευταίοι εναπομείναντες έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Δαμάσκιος, ο Διογένης, ο Ερμείας, ο Ευλάλιος, ο Ισίδωρος,, ο Πρισκιανός και άλλοι πολλοί θα καταφύγουν στην Περσία και στα αραβικά βασίλεια!
Οι σφαγές βεβαίως δεν περιορίστηκαν στους έλληνες αλλά και προς πάσα κατεύθυνση η οποία δεν ήταν αρεστή, όπως θα δούμε και στο επόμενο κεφάλαιο.
γ. Η « φιλοσοφία» και ο « πολιτισμός»
του ανθελληνικού ορθόδοξου Βυζαντίου
Η εκχριστιανισμένη ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η οποία σήμερα είναι γνωστή ως «Βυζάντιο», υπήρξε η φυσική στέγη της Ορθοδοξίας εντός της οποίας γεννήθηκε και αναπτύχθηκε. Ορθοδοξία και Βυζάντιο είναι έννοιες ταυτόσημες κι αλληλένδετες. Η Ορθοδοξία υπήρξε η ψυχή και το Βυζάντιο το σώμα ενός οργανισμού που είναι ταυτόσημος του Μεσαίωνα, του σκοταδισμού, της θεοκρατίας και τού ολοκληρωτισμού.
Τα χαρακτηριστικά αυτά θα παραμείνουν τα ίδια ακόμη κι αν το σώμα αυτού του οργανισμού θα μεταλλαχθεί αργότερα σε Οθωμανική αυτοκρατορία και στην συνέχεια θα κατακερματιστεί στα διάφορα έθνη-κράτη των Βαλκανίων. Η ψυχή όμως παραμένει πάντα η ίδια κι εμπνέεται από το Βιβλικό φαντασιακό που προάγει την μισαλλοδοξία και τον φανατισμό, είτε καλείται Ορθοδοξία είτε Ισλάμ είτε εθνικισμός.
Ο ισλαμισμός άλλωστε στο πρόσωπο των Τούρκων θα γίνει σανίδα σωτηρίας για την Ορθοδοξία η οποία μέσω του πνευματικού της ηγέτη Γεννάδιου αλλά και του υπόλοιπου ιερατείου, θα συμφωνήσει την παράδοση της Πόλης στους Οθωμανούς και θα καταφέρει έτσι να διασώσει όλα τα προνόμια που κατείχε μέχρι τότε, όταν μάλιστα ήταν πλέον ορατός ο κίνδυνος επανελληνισμού των γραικών μέσω της προσέγγισής τους με την Δύση.
Η μακραίωνη πορεία της Ορθοδοξίας είναι μια ιστορία βίας, σκοταδισμού κι ανθελληνισμού που δεν πρόσφερε στο ελάχιστο κάτι το θετικό στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Όπως είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια, η ιστορία της επικράτησης του χριστιανισμού-Βυζαντίου, αρχίζει με το κλείσιμο των φιλοσοφικών αιρέσεων, το κάψιμο των βιβλίων και των έργων τέχνης, την εξόντωση των φιλοσόφων και το ολοκαύτωμα των ελλήνων. Η πρακτική αυτή της τρομοκρατίας συνεχίστηκε προς πάσα κατεύθυνση και ο λαός ζούσε υπό καθεστώς εξαθλίωσης, βίας και τρόμου που ασκούσε ο αυτοκράτορας ελέω Θεού, μαζί με το Πατριαρχείο, το ιερατείο και τα μοναστήρια.
Έτσι μαθαίνουμε από τον χριστιανό Προκόπιο πως
«ο λαός ενωμένος κι αγανακτισμένος επαναστατεί και πυρπολεί δημόσια κτήρια αλλά και εκκλησίες και την αγία Σοφία κι ενώ ο Ιουστινιανός ετοιμάζεται να δραπετεύσει, η Θεοδώρα τον συμβουλεύει να εξοντώσει τους επαναστάτες κι έτσι σφάζονται 35000 άνθρωποι»
κι όμως αυτού του είδους οι δολοφόνοι θεωρούνται μεγάλοι και άγιοι!
Ο Νικήτας Χωνιάτης στην «Χρονογραφία» περιγράφει πως δεν υπήρχε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς ακρωτηριασμούς, εξομματισμούς και φονικά σε τέτοιο βαθμό που είχε δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα αφού η Πόλη είχε γεμίσει ανάπηρους.
Στο ίδιο έργο του Χωνιάτη αλλά και από τον Ι.Ζωναρά μαθαίνουμε πως οι δημόσιες θανατώσεις κυρίως στην πυρά ήταν από τα δημοφιλέστερα θεάματα του Ιππόδρομου.
Οι διαπομπεύσεις στον βυζαντινό Ιππόδρομο άγριες και αιματηρές είχαν εξελιχθεί σε λαοφιλές θέαμα όπως ακριβώς οι αρένες στην Ρώμη, με την διαφορά πως στον βυζαντινό Ιππόδρομο υπήρχε και συμμετοχή του πλήθους στον οποίο παραδίδονταν όλοι οι «παραβάτες» που σύρονταν στον Ιππόδρομο και καίγονταν ζωντανοί
Το Βυζάντιο υπήρξε ίσως ο πιο σκοταδιστικός Μεσαίωνας, μία ορθόδοξη θεοκρατία που πιστή στα κηρύγματα των προφητών του εκλεκτού λαού του θεού Γιαχβέ, του απ. Παύλου και των Πατέρων της Εκκλησίας κυνήγησε ανηλεώς τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, ισοπέδωσε κι εξαφάνισε κάθε δημιούργημά τους.
Το σαθρό επιχείρημα των σύγχρονων ορθόδοξων πως ο χριστιανισμός και το Βυζάντιο παρέλαβαν τον ελληνικό πολιτισμό σε κατάσταση παρακμής και του έδωσαν νέα ώθηση όπως καταλαβαίνουμε μόνον τον γέλωτα προκαλεί. Όμως την πιο αποστομωτική απάντηση την δίνουν οι ίδιοι οι χριστιανοί της εποχής.
Ο επίσκοπος Θεοδώρητος Κύρος συγκρίνοντας την εποχή των ελλήνων με την εποχή επί Ιουστινιανού διαμαρτύρεται
«την εποχή της ειδωλολατρείας όλες οι πόλεις ανθούσαν και τώρα που θριάμβευσε ο Χριστιανισμός βρίσκονται σε πτώση κι ερήμωση»,
ακριβώς τα ίδια περιγράφει κι ένας άλλος χριστιανός ο Προκόπιος
«οι πόλεις έχουν ερημώσει, τα αγροτικά προϊόντα σαπίζουν κι όλοι πρέπει να πληρώνουν φόρους δίχως να έχουν πόρους ενώ η ύπαιθρος συνεχώς ερημώνει, ο πληθυσμός συγκεντρώνεται στην Κωνσταντινούπολη και μένουν άστεγοι ...; έπειτα από 2 αιώνες χριστιανισμού η αυτοκρατορία είναι γεμάτη από εκκλησίες και μοναστήρια και η περιουσία της Εκκλησίας είναι τεράστια με πολλά ακίνητα, αγρούς, γεωργούς και ανδράποδα αλλά και τις περισσότερες βιοτεχνίες στην βασιλεύουσα».
Είναι αξιοσημείωτο πως τα μοναστήρια είναι κτισμένα σαν κάστρα, αλήθεια από ποιούς ήθελαν να προφυλαχθούν οι μοναχοί; κάποιοι αφελώς απαντούν από τους πειρατές, όμως αυτή η απάντηση δεν μπορεί να ισχύει αφού τα μοναστήρια κτίζονταν κατ'αυτόν τον τρόπο όχι μόνον στις παραθαλάσσιες περιοχές αλλά και στην ενδοχώρα όπου δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος των πειρατών.
Όμως η προηγούμενη απάντηση κρύβει και μία πολύ σημαντική αλήθεια, αν οι πειρατές είχαν στο στόχαστρο τα μοναστήρια σημαίνει πως αυτά κατείχαν μεγάλο πλούτο.
Η αλήθεια είναι πως πράγματι τα μοναστήρια ήταν πάμπλουτα και είχαν στην δούλεψή τους χιλιάδες εξαθλιωμένους δουλοπάροικους δηλαδή σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της υπαίθρου και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο τα μοναστήρια χτίζονταν σαν κάστρα, για να προστατευθούν από τυχόν εξεγέρσεις των εξαθλιωμένων μαζών.
O εκκλησιαστικός Πατέρας Σαλβιανός περιγράφοντας την αφόρητη κατάσταση στην οποία ζούσαν οι υπήκοοι του Βυζαντίου γράφει
«παίρνουν από τους φτωχούς και τα τελευταία τους υπάρχοντα, οι χήρες στενάζουν και τα ορφανά ποδοπατιούνται.. Γι'αυτό τρέπονται σε φυγή ακόμη κι ευγενούς καταγωγής κι ελεύθεροι άνθρωποι ζητούν καταφύγιο στους εχθρούς, για να μην πέσουν θύματα της εξουσίας ...;» (Ιστ. Μοναχ. 16,5)
Γαιοκτήμονες και μοναστήρια είναι η πραγματική εξουσία στο χριστιανικό Βυζάντιο ενώ οι υπόλοιποι κάτοικοι είναι απλώς δούλοι. Οι εργάτες της γης είναι απόλυτα δεμένοι με την γη όπου εργάζονται. Λέγονται κολωνοί και δεν επιτρέπεται να φύγουν από το μέρος όπου εργάζονται. Όταν κάποιος φεουδάρχης πουλά τα κτηματά του, πουλά μαζί και τους αγρότες που ζουν κι εργάζονται σε αυτά. Τα παιδιά που γεννιούνται από τους κολωνούς ανήκουν δικαιωματικά στην περιουσία του γαιοκτήμονα.[18]
Ο Τ. Πουγγής διευθυντής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών αναφέρει
«οι μεγάλοι γεωκτήμονες και οι επίσκοποι θωρακίζονται στις πόλεις-κάστρα, οι οποίοι έχουν και την πρωτοκαθεδρία ενώ για την τεράστια μάζα πληθυσμού της αυτοκρατορίας οι δυνατότητες επιβίωσης περιορίζονται και το πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο είναι παραπλήσιο των δούλων».
Αν φανταστεί κανείς πως αυτή είναι και η πιο ένδοξη εποχή της αυτοκρατορίας εύκολα καταλαβαίνει πως το επιχείρημα των σύγχρονων ορθοδόξων πως ο χριστιανισμός διέσωσε τον ελληνικό πολιτισμό από την παρακμή είναι για γέλια και για κλάματα.
Η διακεκριμένη βυζαντινολόγος καθηγήτρια στην έδρα βυζαντινολογίας των Παρισίων, Ε. Γλυκατζή-Αρβερελ στο «ιδεολογικό υπόβαθρο του Βυζαντίου» αναφέρει χαρακτηριστικά
«το κράτος του Βυζαντίου είναι τον 12 αι. μ.Χ. για τους περισσότερους υπηκόους ένας θεσμός αδικίας και διαφθοράς ...;ο Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει πως οι βυζαντινοί χαίρονταν με την καταστροφή της Πόλης (από τους σταυροφόρους) πολλοί κάτοικοι μάλιστα λεηλατούσαν τα μοναστήρια και το Πατριαρχείο ...;δεν ήταν λίγες οι φορές που οι βυζαντινοί πληθυσμοί συνεργάζονταν και πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων ή των Βούλγαρων ενάντια στην Κωνσταντινούπολη».
Καταλαβαίνουμε πως η παρακμή, η εξαθλίωση και ο σκοταδισμός στο Βυζάντιο ήταν ένα φαινόμενο καθολικό και διαχρονικό.
Στο ίδιο βιβλίο η κ.Γλυκατζή δείχνει ξεκάθαρα τον ιδεολογικό προσανατολισμό του Βυζαντίου
«η Κωνσταντινούπολη ονομάζονταν Νέα Ρώμη ή Νέα Ιερουσαλήμ ή Νέα Σιών, ποτέ όμως Νέα Αθήνα ...;μόλις τον 12 αι.μ.Χ. αρχίζει και ακούγεται πάλι ο απαγορευμένος όρος 'Ελλην ακριβώς δηλαδή όταν οι Λατίνοι αρχίζουν να γίνονται κίνδυνος και οι βυζαντινή εξουσία αναζητεί μία ιδεολογική ταυτότητα που να ξεχωρίζει από τους Λατίνους και γίνεται για πρώτη φορά το πάντρεμα έλλην-ορθοδοξία»
αλλά όπως θα δούμε παρακάτω αυτή η στροφή των βυζαντινών διανοούμενων προς την αρχαία Ελλάδα θα πολεμηθεί αγρίως από την Εκκλησία.
Η Ιερά Εξέταση των ορθοδόξων βυζαντινών δεν περιορίστηκε μόνον στις διώξεις κατά των Ελλήνων αλλά φυσικά επεκτάθηκαν εναντίον κάθε λαού που δεν ασπάζονταν την βυζαντινορθόδοξη πίστη αλλά κι εναντίον αιρετικών χριστιανών και όλα αυτά καθ'όλη την διάρκεια της αυτοκρατορίας, ακριβώς αυτά αναφέρει και η κ.Γλυκατζή
« ...;η Εκκλησία θα προσπαθήσει να επιβάλει την πίστη υποστηρίζοντας τις επιχειρήσεις του αυτοκράτορα εναντίον των αιρετικών και την εξόντωση των Παυλικιανών ...;η Εκκλησία και ο αυτοκράτορας έκριναν αν η συμπεριφορά μίας ομάδας ή και ολόκληρων λαών ήταν αιρετική ή όχι, έτσι η πόρτα ήταν ανοιχτή σε κάθε αυθαιρεσία ...;αιρετικοί κρίνονταν όσοι δεν συμμερίζονταν τον τρόπο ζωής των ορθοδόξων, η εξόντωση των παυλικιανών και κάθε μανιχαϊκής τάσης παίρνουν την μορφή κυνηγητού μαγισσών».
Ακόμη και η πολυσυζητημένη άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους το 1204 που με τόση έμφαση προβάλλουν οι ορθόδοξοι για να εκφράσουν την αποστροφή τους στην κακή Δύση, προκλήθηκε από την μισαλλοδοξία των βυζαντινών. Οι ορθόδοξοι εσκεμμένα αποσιωπούν το ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα 20 χρόνια νωρίτερα με την ανηλεή σφαγή των 60.οοο Λατίνων κατοίκων της Πόλης.
«στις 2 Μαϊου του 1182 ο Ανδρόνικος απέστειλε τους στρατιώτες του οι οποίοι μαζί με τους κατοίκους της Πόλης εξαπέλυσαν μια τρομερή επίθεση εναντίον της λατινικής συνοικίας, σφάζοντας χωρίς καμία διάκριση γέρους, γυναίκες και παιδιά. Περιουσίες λεηλατήθηκαν, σπίτια καταστράφηκαν, ενώ οι εκκλησίες και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των λατίνων έγιναν στάχτη. Στο νοσοκομείο του Αγίου Ιωάννη οι άρρωστοι σκοτώθηκαν πάνω στα κρεβάτια τους και στα κοιμητήρια οι νεκροί ξεθάφτηκαν. Ο λεγάτος του πάπα Αλέξανδρος Γ΄, Ιωάννης, αποκεφαλίστηκε και στην συνέχεια το κεφάλι του δέθηκε στην ουρά ενός σκύλου και περιφέρθηκε στην Πόλη. Οι λίγοι που επέζησαν της φρικαλέας αυτής σφαγής πουλήθηκαν σκλάβοι στους τούρκους» (W.Tyre a history of deeds done beyond the sea)
Eκτός όμως από τον λατίνο Γουλιέλμο της Τύρου, το γεγονός το περιγράφει και ο ορθόδοξος Ευστάθιος της Θεσσαλονίκης, ο οποίος δικαιολογεί το γεγονός πως αν δεν γίνονταν αυτό, οι λατίνοι θα είχαν υποτάξει την Πόλη.
Κάθε απόπειρα να μιλήσουμε για τέχνες και γράμματα στο Βυζάντιο είναι γράμμα κενό αφού η παιδεία για τις μεγάλες μάζες του πληθυσμού είναι σχεδόν ανύπαρκτη, στην καλύτερη περίπτωση περιορίζεται στην μελέτη των θρησκευτικών κειμένων ενώ η μόρφωση είναι αποκλειστικό προνόμιο των ευγενών και παρέχεται μόνον στη σχολή του Πατριαρχείου και της αυτοκρατορικής αυλής.
Ο μοναδικός ίσως χριστιανός «φιλόσοφος» στη χιλιόχρονη ιστορία του Βυζαντίου είναι ο Γρηγόριος Παλαμάς ο οποίος και δήλωνε απερίφραστα την αντιθεσή του στον ελληνικό πολιτισμό για τον οποίο πίστευε πως μπορεί να είναι χρήσιμος σε μερικά σημεία για τον χριστιανισμό στο συνολό του όμως είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για τους χριστιανούς!
Κατά περιόδους βεβαίως εμφανίζονταν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που ήταν όμως μεμονωμένες περιπτώσεις. Όμως ακόμη και αυτές οι μεμονωμένες περιπτώσεις έδωσαν πνευματικό έργο γιατί στράφηκαν στον ελληνικό πολιτισμό και φυσικά κατηγορήθηκαν ή και διώχθηκαν γι'αυτό. Τέτοια παραδείγματα είναι ο Ψελλός, ο Φώτιος και ο Λέων ο σοφός. Ο Α.Μαρκόπουλος, καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών λέει
«ο Λέων ο Φιλόσοφος κατηγορήθηκε ότι αρνήθηκε το Τριαδικό δόγμα για να στραφεί στον πολυθεϊσμό ενώ ο μαθητής του Κ.Σικελός έγραψε λίβελο και τον στέλνει στην Κόλαση μαζί με τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Όμηρο, τον Ευκλείδη και άλλους»
επίσης ο Ψελλός θα κατηγορηθεί πως εγκατέλειψε τον Όλυμπο της Βιθυνίας όπου και μόναζε για να στραφεί στον Όλυμπο των ελλήνων. Σε κάθε περίπτωση πάντως ή όποια υποτυπώδες πνευματική κίνηση υπήρχε στο Βυζάντιο οφείλονταν είτε στην μελέτη της ελληνικής αρχαιότητας κάποιων ελάχιστων φωτισμένων ανθρώπων, είτε στην πνευματική κλοπή χριστιανών θεολόγων από την ελληνική φιλοσοφία. Πουθενά όμως δεν υπάρχει χριστιανικό αυτόφωτο πνευματικό έργο ή φιλοσοφική σκέψη και αμφισβήτηση.
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βρισκόταν κάποιος να μας διαφωτίσει σχετικά με τον πολιτισμό του Βυζαντίου εφόσον αυτός θεωρείται συνέχεια του ελληνικού και παράλληλα ως μη εισελθών στην σκοταδιστική περίοδο του Μεσαίωνα όπως έγινε στην Δύση. Που λοιπόν υπάρχουν οι αντίστοιχοι Πλάτωνες, οι αντίστοιχες φιλοσοφικές σχολές, που είναι οι Αισχύλοι και οι Αριστοφάνηδες, που είναι τα θέατρα, που είναι οι Φειδίες και οι Πραξιτέληδες, που είναι οι Παρθενώνες και οι Αφροδίτες της Μήλου, που είναι οι Ιπποκράτηδες και οι Γαληνοί, που είναι τα Ασκληπιεία, που είναι οι Αρχιμήδες , οι Ερατοσθένηδες και οι Ίππαρχοι, που είναι οι επιστήμες, που είναι οι βιβλιοθήκες, που είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες, που είναι οι Περικλήδες και οι Αριστείδες, που είναι η δημοκρατία και οι Βουληφόρες Αγορές. Που είναι οι Βολταίροι και οι Ρουσώ, που είναι οι Λεονάρντο ντα Βίντσι και οι Βαν Γκόνκ, που είναι οι Μπετόβεν και οι Μότσαρτ, που είναι οι Σαίξπηρ, οι Κοπέρνικοι και οι Δαρβίνοι, που είναι οι Άνταμ Σμιθ οι Μαρξ και οι Ένγκελς, που είναι οι Γκαίτε ...;
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βρεθεί κάποιος να μας πεί έναν σημαντικό επιστήμονα, έναν σημαντικό εκπρόσωπο των τεχνών, έναν σημαντικό φιλόσοφο, έναν σημαντικό πολιτικό διανοητή κατά την διάρκεια της χιλιόχρονης ιστορίας του Βυζαντίου.
Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να βρεθεί κάποιος επιτέλους να μας δώσει ένα-όχι δυο- ΕΝΑ γραπτό κείμενο, ένα έργο τέλος πάντων-είτε φιλοσοφικό, είτε πολιτικό, είτε επιστημονικό, είτε θεατρικό-κάτι, οτιδήποτε, που να έμεινε στην ιστορία ως έργο που αποτελεί κληρονομιά για τον ανθρώπινο πολιτισμό, που έδωσε έμπνευση στις επόμενες γενιές, που βοήθησε με κάποιον τρόπο στην εξέλιξη του πολιτισμού και του ανθρώπινου γένους.
Αν βρεθεί κάποιος να μας υποδείξει ένα και μόνον ένα τέτοιο έργο που να αποτελεί μέρος της βυζαντινής κουλτούρας, τότε θα πάρουμε πίσω όσα καταλογίζουμε στο Βυζάντιο. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει ούτε ένα, υπάρχει μόνον το απόλυτο σκότος κι ας βρεθεί κάποιος να μας διαψεύσει, ως τότε όμως δείξτε-οι βυζαντινολάτρες-λίγο αυτοσεβασμό και μην ομιλείται περί Βυζαντινού πολιτισμού, είναι προσβολή προς την έννοια πολιτισμός.
Φιλοσοφική σκέψη άρχισε να παρουσιάζεται με τη λεγόμενη Παλαιολόγεια αναγέννηση και φυσικά με σπουδαιότερο εκφραστή τον Φυσιολάτρη Πλήθων που κατέφυγε στον Μυστρά όπου μπορούσε να διδάξει ελεύθερα την ελληνική πολυθεϊκή σκέψη αφού εκεί πλέον δεν είχε εξουσία το Πατριαρχείο. Ωστόσο τα έργα του μεγάλου φιλόσοφου θα παραδοθούν στην πυρά από τον μεγάλο εθνάρχη της ορθοδοξίας Γενάδιο.
Η Ε.Γλυκατζή αναφέρει
«τα πιο εκλεκτά μυαλά της εποχής στρέφονται με μανία στη μελέτη της αρχαίας σκέψης ...;το καλύτερο παράδειγμα αυτής της κίνησης είναι χωρίς αμφιβολία ο Πλήθων που θεωρήθηκε πρόδρομος της αναγέννησης ...;δίπλα σε αυτό το κίνημα του Διαφωτισμού διαμορφώνεται κι ένα ρεύμα κάτω από την επίδραση της Εκκλησίας με μεγαλύτερο εκπρόσωπο τον πατριάρχη Γενάδιο, άγριο πολέμιο της ελληνικής αναγέννησης που κηρυσσόταν κυρίως στον Μυστρά, δεν είναι τυχαίο πως οι εκπρόσωποι του ελληνίζοντος ρεύματος προσεγγίζει την Δύση (η οποία ήδη είχε αρχίσει να ελληνίζει) ενώ του εκκλησιαστικού ρεύματος με τους Τούρκους ...;οι ίδιοι αυτοί κύκλοι θα θυμηθούν την βιβλική θεωρία για την ήττα που είναι θέλημα θεού για να τιμωρηθεί η αυτοκρατορία για τα αμαρτήματά της και να συγκρατήσει το λαό πιστό στην εκκλησία»!!!
Ακριβώς δηλαδή τη στιγμή που στο Βυζάντιο άρχισε να πνέει Ελληνίζον άνεμος με μία ολόκληρη περιοχή-τον Μυστρά-υπό την καθοδήγηση του Πλήθωνα να στρέφεται στην «ειδωλολατρική» Ελλάδα. Παράλληλα ένα κίνημα ελληνίζοντων κυρίως διανοούμενων που βρίσκουν καταφύγιο στην Δύση κι έναν αυτοκράτορα τον Κ. Παλαιολόγο συμπαθών στο ρεύμα αυτό αλλά και στην ένωση με τη Δύση.
Την στιγμή μάλιστα που το Πατριαρχείο έχει μείνει ακέφαλο, την στιγμή αυτή εμφανίζονται οι Τούρκοι ως σανίδα σωτηρίας προς την ορθόδοξη εκκλησία κι επικεφαλή τον Γεννάδιο ο οποίος πείθει τις αμόρφωτες μάζες πως είναι θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει. Έτσι η αυτοκρατορία θα μείνει εντελώς ανυπεράσπιστη και θα πέσει στα χέρια του Πορθητή του οποίου το πρώτο μέλημα είναι η επανίδρυση του Πατριαρχείου με Πατριάρχη φυσικά τον Γεννάδιο. Αυτός φυσικά θα πείσει τον παλιό μαθητή του, τον Πορθητή πως θα πρέπει πλέον να κυνηγηθούν τα σατανικά έργα των ελλήνων και την «μόρφωση» του ποιμνίου θα πρέπει να αναλάβει αποκλειστικά και μόνον η Εκκλησία!!!
Η επίσημη θέση του Γεννάδιου για την άλωση μέσα από τα κειμενά του σύμφωνα και με τον καθηγητή Ιστορίας Π.Κονόρτα (Ελευθεροτυπία 25-5-2000) είναι η εξής:
«η άλωση είναι θέλημα θεού και ο Θεός έχει δώσει δύναμη στους Οθωμανούς και ενέπνευσε τον Μωάμεθ Β΄ να επανιδρύσει το Πατριαρχείο, τα πάντα προέρχονται από τον Θεό και μέσω του φιλεύσπλαχνου σουλτάνου δημιούργησε το Πατριαρχείο εκ του μηδενός κι έτσι σώθηκε η ορθόδοξη πίστη»!!!
Έτσι τώρα υπό την προστασία του σουλτάνου η ορθόδοξη εκκλησία θα μπορεί απερίσπαστη από τον κίνδυνο της ένωσης και του ελληνίζοντος ρεύματος να κατευθύνει το ποίμνιο στην ορθή πίστη και την ...; σωτηρία του γένους!!!
Αυτή η θέση θα συνεχιστεί μέχρι και το τέλος της τουρκοκρατίας. Το 1802 ο Αθανάσιος Πάριος στην «Αντιφώνηση» αφού κατηγορεί του έλληνες και ιδιαίτερα τον Σωκράτη για ανηθικότητα, στην συνέχεια αποτρέπει τους νέους να διαβάζουν περί των επαναστατικών ιδεών του Διαφωτισμού γιατί όπως ο ίδιος λέει
«η Οθωμανική κυριαρχία στάλθηκε από την θείαν Πρόνοια για να παιδεύσει το γένος»
ενώ λίγα χρόνια πριν την Επανάσταση ο Γρηγόριος Ε΄ θα στείλει εγκύκλιο για να ενισχύσει όπως υποστηρίζει
«όλους τους ευσεβείς ορθόδοξους χριστιανούς εις το πιστόν ραγιαλίκι»
διότι όπως εξηγεί
«πας ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή αντέστηκεν»
στο ίδιο πνεύμα το 1798 δημοσιεύτηκε πολυσέλιδη οδηγία από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, τον Άνθιμο, με τον τίτλο «Πατερική διδασκαλία» που θα προκαλέσει την οργή του Κοραή.
Ο Γεννάδιος απόλυτα συνεπής στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη θα συνεχίσει επαξίως το έργο των προκατόχων του και πνευματικών του πατέρων και θα γίνει και αυτός μέγας πολέμιος του ελληνικού πολιτισμού.
Στο «κατά Ελλήνων» που ο ίδιος συνέγραψε για να απαντήσει στον Πλήθωνα και το ελληνίζον ρεύμα είναι αποκαλυπτικότατος
«αυτοί που εσύ θεωρείς δασκάλους σου (τους Έλληνες φιλοσόφους) ζούσαν στο σκοτάδι και τις φλυαρίες τους τις ανέτρεψαν πραγματικά θεόπνευστοι άντρες όπως ο Μωυσής ...;τα βιβλία των Ελλήνων τα διέσωζαν οι πατέρες μας για χάρη της γλώσσας και για να ελέγχουν τον παραλογισμό αυτών και να λάμψει η καθαρότητα της χριστιανικής θεολογίας ...;η βασιλεύουσα δοκιμάζεται γιατί χάνουμε την πίστη μας και γινόμαστε ελληνιστές, τους ασεβείς και μυαρούς ελληνιστές και με πυρ και με σίδηρο και νερό και με κάθε τρόπο εξαφανίστε τους από αυτή τη ζωή, ραβδίζετε κόψτε γλώσσες και χέρια, πνίχτε τους στην θάλασσα»!!!
όπως βλέπετε μετά από τόσους αιώνες, οι ταγοί της Ορθοδοξίας δεν μπορούν να απαλλαγούν από τις προσφιλείς τους συνήθειες, δηλαδή τις σφαγές των απίστων και κυρίως των ελλήνων, άλλωστε πώς να απαλλαγούν αφού αυτό υπήρξε ρητή εντολή του Θεού που λατρεύουν.
Αυτός ο μεγάλος πατέρας του γένους θα πει:
«Έλληνες είμαστε μόνον στην φωνή αλλά όχι στη φιλοσοφία κι αν κάποιος με ρωτήσει τι είμαι θα απαντήσω χριστιανός»
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο άλλος μεγάλος ήρωας της ορθοδοξίας ο Κοσμάς ο Αιτωλός θα πει:
«με την χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είσθε Έλληνες αλλά χριστιανοί ορθόδοξοι».
Η ανθελληνική δράση της ορθοδοξίας θα συνεχιστεί καθ'όλη την διάρκεια της τουρκοκρατίας. Με τους Πατριάρχες Καλλίνικο Δ΄ και τον άλλο μεγάλο εθνάρχη τον Γρηγόριο Ε΄ θα αφορίσουν την επανάσταση και τον Ρήγα Φεραίο και θα αναθεματίσουν τον Υψηλάντη ενώ ο Γρηγόριος μαζί με κληρικούς θα τρέξουν προς βοήθεια των τούρκων για την οχύρωση της Πόλης σε επίθεση του αγγλικού στόλου.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία θα αφορίσει, θα φυλακίσει και θα βασανίσει μέχρι θανάτου τον μεγάλο έλληνα διαφωτιστή και αγωνιστή της επανάστασης, Καϊρη. Η Ορθοδοξία όπως θα δούμε στο τέταρτο βιβλίο πολέμησε τον νεοελληνικό Διαφωτισμό όσο και την επανάσταση του 21' αφού αμφότεροι θα έθεταν σε κίνδυνο τα προνόμια της Εκκλησίας από τους τούρκους. Ακόμη και σήμερα είναι προσφιλής τακτική της Εκκλησίας να επιτίθεται στον Διαφωτισμό.
Όσοι νομίζουν πως αυτά είναι μακρινά και ξεπερασμένα θα πρέπει να θυμηθούν τον αφορισμό του Ελευθέριου Βενιζέλου ή του Καζαντζάκη. Επίσης θα ήταν χρήσιμο να διαβάσουν το βιβλίο του Αυγουστίνου Καντιώτη αγίου Φλωρίνης «επιστροφή στην αρχαία ειδωλολατρεία» όπου μεταξύ άλλων γράφει εναντίον του υπουργού Ναυτιλίας επειδή ανέγειρε στον Πειραιά άγαλμα του Ποσειδώνα και βεβαιώνει τους αρμοδίους πως
«δεν θα έχει πολλές ημέρες ζωής γιατί θα ανατιναχθεί δια δυναμίτιδας όπως ακριβώς έπραξαν οι ευσεβείς βυζαντινοί αυτοκράτορες που μετέτρεψαν τα αγάλματα σε ασβέστη ...;να αποσυρθεί η εικόνα της Αθηνάς από τον δήμο Αθηναίων και τον Ερυθρό Σταυρό, οι νοσοκόμες που φέρουν το σήμα αυτό θα πρέπει να το μισούν γιατί είναι εικώνα του διαβόλου»!!!
Όπως διαπιστώνουμε ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη τον Παύλο τον Χρυσόστομο και τους άλλους αγίους Πατέρες τον Γεννάδιο και τον Κοσμά τον Αιτωλό μέχρι και σήμερα, υπήρξε ένα ρατσιστικό, μισαλλόδοξο και άκρως ανθελληνικό δόγμα που μόνο τον σκοταδισμό έφερε στην ανθρωπότητα.
Μετά τόσες σφαγές και καταστροφές, μετά το ανάθεμα στην φιλοσοφία, τον πολιτισμό και το γένος των ελλήνων και όταν όλα αυτά προκλήθηκαν όχι απλώς από κάποιους φανατικούς αλλά από τους ίδιους τους θεμελιωτές της Ορθοδοξίας και ακόμη χειρότερα από τα ίδια τα ιερά και θεόπνευστα βιβλία των χριστιανών , πως είναι δυνατόν να ομιλούμε για ελληνορθόδοξο πολιτισμό;
Οι Έλληνες ουδέποτε ασπάστηκαν τον χριστιανισμό ο οποίος όπως είδαμε είχε απήχηση μόνον σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές της ρωμαϊκής επικράτειας όπου με δόλιους κι αισχρούς τρόπους προσηλύτιζαν ανήμπορους ανθρώπους και τους φανάτιζαν. Τέλος όταν ήδη είχαν αποκτήσει τεράστια οικονομική δύναμη και εν τέλει κατέλαβαν την εξουσία επέβαλαν το δόγμα τους δια της βίας καταστρέφοντας ότι σήμερα ο σύγχρονος άνθρωπος καλεί πολιτισμό.
Η πραγματική τραγωδία στην όλη υπόθεση είναι οι σημερινοί έλληνες που χωρίς να το καταλαβαίνουν κι εξαιτίας της άγνοιας τους, βιώνουν μία πράγματι παρανοϊκή κατάσταση ώστε από τη μία να δηλώνουν ορθόδοξοι χριστιανοί και ταυτόχρονα να νιώθουν ιδιαίτερη υπερηφάνεια για τον αρχαίο Πολυθεϊκό πολιτισμό των προγόνων τους.
Κανείς δεν μπορεί όμως να κατηγορήσει τους νεοέλληνες γι'αυτό αφού ποτέ κανείς δεν τους δίδαξε την αληθινή Ιστορία, όμως μπορούμε σίγουρα να θεωρήσουμε αισχρούς τους σύγχρονους ελληνορθόδοξους διανοούμενους που ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, την αποκρύπτουν.
Τουλάχιστον οι πνευματικοί τους πατέρες από τον Μωυσή και τον Παύλο τον Χρυσόστομο,τον Βασίλειο και τον Αθανάσιο, τον Θεοδόσιο και τον Ιουστινιανό μέχρι τον Γεννάδιο και τον Καντιώτη είχαν την τόλμη να λένε ξεκάθαρα αυτά που πιστεύουν και να αναγνωρίζουν στον ελληνικό πολιτισμό και στην ελληνική σκέψη, έναν εχθρό που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την χριστιανική πίστη.
Η ντροπή και το αίσχος είναι για όλους τους πολιτικούς, όλους τους Ιστορικούς, τους πανεπιστημιακούς, τους διανοούμενους και όλον τον υποτίθεται πνευματικό κόσμο αυτής της χώρας που κανείς τους δεν είχε ή έχει το ηθικό ανάστημα ν'απαιτήσει την αποκατάσταση της Ιστορικής αλήθειας αυτού του τόπου και ιδιαίτερα στα σχολικά βιβλία ...;ΤΕΛΟΣ
Όσοι επιθυμείτε να έχετε ολόκληρο το έργο του Δ.Τ.Βαχκηλίου, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο cosmopolisblog@gmail.com