Το Παλλάδιον ήταν ενα ξύλινο άγαλμα που έπεσε από τον ουρανό και προστάτευε την Τροία. Ας δούμε την ιστορία του μεσα απο την Ελληνική μυθολογία.
Η Αθηνά ανατράφηκε από τον Τρίτωνα τον γιο του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης,μαζί με την κόρη του Παλλάδα. Τα δύο κορίτσια ήταν αχώριστα και συναγωνίζονταν στα παιχνίδια. Κάποια στιγμή ενώ ασκούνταν σε πολεμικές ασκήσεις, η Παλλάδα επρόκειτο να καταφέρει χτύπημα στην Αθηνά, εκείνη την στιγμή ο Δίας βλέποντας την σκηνή και φοβούμενος για την ασφάλεια της κόρης του, παρεμβάλλει μεταξύ τους την αιγίδα (δερμάτινη ασπίδα). Η Παλλάδα αιφνιδιάζεται και έτσι βρίσκει την ευκαιρία η Αθηνά να την χτυπήσει. Το χτύπημα όμως ήταν σοβαρό με αποτέλεσμα να τραυματισθεί και να πεθάνει Η Αθηνά προκειμένου να τιμήσει την μνήμη της κατασκευάζει ξύλινο άγαλμα με ύψος τρείς πήχεις το οποίο αναπαριστούσε την Παλλάδα, έχοντας τα πόδια ενωμένα και κρατώντας στο δεξί χέρι ακόντιο και στο αριστερό αδράχτι και αφού έδεσε στο στήθος του την αιγίδα, η οποία αιφνιδίασε την φίλη της, ανέβασε το άγαλμα στον ουρανό τοποθετώντας το δίπλα στον Δία. Αργότερα οταν Δίας αποπλάνησε την Ηλέκτρα, μία από τις Πλειάδες και όταν αυτή κατέφυγε στο άγαλμα για να γλυτώσει, ο θεός οργισμένος έριξε το Παλλάδιο στην Τροία.
Στην Φρυγία μολίς είχε έρθει ο Ίλος, ο γιος του Τρώα ,οπου συμμετείχε σε αγώνες που διοργάνωσε ο βασιλιάς της περιοχής.Ο Ίλος κέρδισε και ο βασιλιάς ακολουθώντας έναν χρησμό, του έδωσε μια αγελάδα, ζητώντας του να βρει έναν τόπο στον οποίο θα ξάπλωνε η αγελάδα και ιδρύσουν μια νεα πολη. Ο Ίλος στη συνέχεια πήγε μακριά, και τελικά η αγελάδα ξάπλωσε στον λόφο της Άτιδος. Τότε ο Ίλος προσευχήθηκε στον Δία πιστεύοντας ότι αυτό ήταν θεϊκό σημάδι. Ήταν τότε που είδε το Παλλάδιο, να πέφτει από τον ουρανό και να προσγειώνεται μπροστά από την σκηνή του, με αποτέλεσμα να τυφλωθεί, καθότι το Παλλάδιο δεν μπορούσε να το αντικρύσει θνητός. Αλλά αργότερα, αφού έκανε προσφορές, ανέκτησε την όρασή του και στο ίδιο σημείο έχτισε την πόλη την οποία ονόμασε Ίλιον (Τροία) και έναν ναό στον οποίο τοποθέτησε το Παλλάδιο.
![alt]()
Το Παλλάδιο θεωρήθηκε ζωτικής σημασίας για την προστασία της πόλης και χτίστηκε ενας ναός στην Ακρόπολη για την στέγασή του.Παλλάδια χτίσθηκαν σε πολλές πόλεις της Τροίας προσανατολίζονταν προς τα άνω, καθότι είχαν σταλεί από τον ουρανό, ως υπόσχεση ασφάλειας της πόλης. Ένα από αυτά είχε κλαπεί από τους Αχαιούς κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου και τα υπόλοιπα μεταφέρθηκαν από τον Αινεία στην Ιταλία, όπου ονομάζονταν έκτοτε Πενάτες (Ρωμαϊκή θεότητα προστάτες της οικίας και της Ρώμης) και απεικονίζονταν ως δύο νεαροί που κρατούσαν δόρατα. Άλλοι ισχυρίζονται ότι οι Αχαιοί έκλεψαν ένα αντίγραφο, φτιαγμένο με σκοπό να τους παρασύρει και ότι ο Αινείας έφερε το Παλλάδιο στην Ιταλία, όπου φυλασσόταν επί εποχής Νούμα (ο δεύτερος βασιλιάς της Ρώμης) από τις Βεστιάδες (παρθένες οι οποίες επιμελούνταν την φωτιά στους ναούς της Βέστα στην Ρώμη και στις άλλες πόλεις). Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι υπήρξε ένα και μοναδικό Παλλάδιο, το οποίο είτε βρέθηκε από τον Ίλο, είτε από τον Δάρδανο, είναι αυτό που έκλεψαν οι Αχαιοί και ουδένα λόγο είχε ο Αινείας να περισώσει το άγαλμα αφού τελικά αποδείχθηκε άχρηστο στην προστασία της πόλης.
Σε κάθε περίπτωση, η φήμη του Παλλαδίου ήταν τέτοια που κατά την αρχαιότητα χτίσθηκαν πολλά αγάλματα σε πόλεις.
Όταν κατά το δέκατο έτος του Τρωικού Πολέμου, πέθανε ο Πάρης, ο μάντης Έλενος και ο αδελφός του Δείφοβος φιλονίκησαν για το χέρι της Ελένης και όταν προτιμήθηκε ο Δείφοβος, τότε ο Έλενος εγκατέλειψε την πόλη και την κατοικία του στην Ίδη. Ήταν τότε που ο μάντης Κάλχας δήλωσε ότι ο Έλενος είχε στην κατοχή του τους χρησμούς που προστάτευαν την πόλη της Τροίας. Έτσι ο Οδυσσέας αφού έστησε ενέδρα, συνέλαβε τον Τρώα μάντη και αφού παρουσίασε την πολύτιμη «λεία» στο στρατόπεδο των Αχαιών, τον ανάγκασε να πει πώς θα μπορούσαν να καταλάβουν την Τροία. Ο Έλενος τότε προφήτευσε για κάθε θέμα που ερωτήθηκε, προτρέποντάς τους να φέρουν τα οστά του Πέλοπα, για να φέρουν τον Νεοπτόλεμο από τη Σκύρο, προκειμένου να πείσει τον Φιλοκτήτη (στην κατοχή του οποίου ήταν το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή) να έρθει από τη Λήμνο και να κλέψουν το Παλλάδιο , διότι όσο ήταν εντός των τειχών δεν μπορούσε να καταληφθεί η πόλη.
![alt]()
Αττικό ερυθρόμορφο κύπελλο, που απεικονίζει τον Διομήδη να κλέβει το μαγικό Παλλάδιο_ τέλη 5ου αιώνα π.Χ._μουσείο Ashmolean Πανεπιστήμιο Οξφόρδης
Μετά την ομολογία του μάντη, ο Οδυσσέας πήγε τη νύχτα στην Τροία και αφήνοντας τον Διομήδη να αναμένει, μεταμφιέστηκε και μπήκε στην πόλη ως ζητιάνος. Εκεί αναγνωρίσθηκε από την Ελένη, που τον βοήθησε να κλέψει το Παλλάδιο και αφού σκότωσε αρκετούς φρουρούς, το μετέφερε στα πλοία με την βοήθεια του Διομήδη. Όταν αργότερα ο Οδυσσέας ζήτησε τα όπλα του Αχιλλέα και αμφισβητήθηκε από τον Αίαντα, υπενθύμισε στους δικαστές την πράξη του, αναφερόμενος στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο λέγοντας:
«Γιατί ο Οδυσσέας τολμά να βγει πέρα από τους φρουρούς, αφήνοντας τον εαυτό του στο σκοτάδι και μέσα της περνώντας μέσα από εχθρικά ξίφη, μπαίνει όχι μόνο στα τείχη της Τροίας, αλλά ακόμη και στην κορυφή της Ακρόπολης, κλέβοντας την θεά από το ιερό της και μεταφέροντας το άγαλμά της μέσα από τον εχθρό; ... ... ... ... ... ... ....εκείνο το βράδυ κέρδισα την νίκη κατά της Τροίας ...» (Οδυσσέας προς τους δικαστές. Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 13.340).
... .....και δείχνοντας προς το Παλλάδιο καταλήγει: « ... ...αν δεν δώσετε σε εμένα τα όπλα, δώστε τα σε αυτήν» (Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 13.380).
Ωστόσο, άλλοι ισχυρίζονται πει ότι ο Οδυσσέας και ο Διομήδης έμαθαν από τον προφήτη Αντήνορα, που δήλωσε ότι η Τροία θα καταστραφεί εάν το Παλλάδιο μεταφερόταν έξω από τα τείχη της πόλης. Έτσι αφού μετέβη πήγε στην πόλη ως διαπραγματευτής, το πήρε από τον Αντήνορα ο οποίος πλησίασε την ιέρεια Θεανώ (σύζυγό του) και με απειλές και υποσχέσεις περί ανταμοιβής, πήρε από αυτήν το Παλλάδιο το οποίο έστειλε στον Οδυσσέα μέσω πιστών φίλων και συνεργών. Μετά την πτώση της Τροίας (η οποία ακολούθησε αμέσως μετά χάρη στο τέχνασμα του Δουρείου Ίππου) προέκυψε αντιπαράθεση μεταξύ του Αίαντα του Τελαμώνιου από τη μία πλευρά και του Οδυσσέα και Διομήδη από την άλλη, αλλά όχι λόγω της πανοπλίας του Αχιλλέα, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται , αλλά λόγω του Παλλαδίου. Ο Αίας θεωρούσε τον εαυτό του ήρωα και ως εκ τούτου εκτιμούσε ότι το Παλλάδιο του ανήκε. Από την άλλη πλευρά, ο Διομήδης και ο Οδυσσέας ζήτησαν το Παλλάδιο, με την αιτιολογία ότι αυτοί ήσαν που το μετέφεραν. Όταν ο Αίας στη συνέχεια υποστήριξε ότι ο Αντήνωρ ήταν αυτός που είχε μεταφέρει το Παλλάδιο, οι ίδιοι που δεν έχουν προβλήματα, ο Διομήδης αντέδρασε, αλλά όχι και ο Οδυσσέας, ο οποίος υποστηρίχθηκε από τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο, αφού ουδείς άλλος τολμούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση τα κατορθώματα του Αίαντα.
Ωστόσο, είναι γνωστό ότι το έκαναν επειδή λόγω της μεσολάβησης του Οδυσσέα, επέστρεψε σώα και ασφαλής η Ελένη την οποία αγαπούσε ακόμη ο Μενέλαος. Διότι αν είχε γίνει το θέλημα του Αίαντα, η Ελένη θα είχε σκοτωθεί, καθότι πριν την άλωση της Τροίας, είχε δηλώσει ότι θα πρέπει να σκοτωθεί αυτός ο οποίος είχε προκαλέσει το θάνατο τόσων πολλών επιφανών ανδρών.
Η απόφαση των Ατρειδών (Αγαμέμνονα και Μενελάου) προκάλεσε αναστάτωση στο στράτευμα το οποίο χωρίσθηκε σε δύο παρατάξεις και όταν την επόμενη μέρα ο Αίας βρέθηκε νεκρός, ο Οδυσσέας φοβούμενος αυτούς που πίστευαν ότι ο Αίας είχε δολοφονηθεί ύπουλα, έπλευσε μακριά, αφήνοντας το Παλλάδιο πίσω για να το κρατήσει ο Διομήδης. Κατά την επιστροφή από την Τροία, οι Αργείοι με επικεφαλής τον Διομήδη αποβιβάσθηκαν κατά λάθος λόγω σκότους, στην Αττική. Εκεί ο Δημοφών ο γιος του Θησέα,αγνοώντας ότι εκείνοι που είχαν αποβιβαστεί ήσαν Αργείοι, τους επιτέθηκε και αφού σκότωσε αρκετούς, πήρε το Παλλάδιο.
Ωστόσο ορισμένοι εκτιμούν ότι το Παλλάδιο τελικά ήλθε στο Άργος, διότι ο Εργίνος,απόγονος του Διομήδη,πείστηκε από τον βασιλιά του Άργους Τήμενο,να κλέψει το Παλλάδιο από την πόλη πιθανότατα πριν την κατακτήσει. Ο Εργίνος συναίνεσε, να βοηθηθεί από τον Λέαγρο, έναν φίλο του Τημένου. Αλλά αργότερα ο Λέαγρος, έχοντας σπάσει την φιλία του με τον Τήμενο, πήρε το Παλλάδιο μαζί του και μετακόμισε στη Σπάρτη, όπου οι βασιλείς το παρέλαβαν με ικανοποίηση, τοποθετώντας το κοντά στο ιερό με τις κόρες του Λεύκιππου, οι οποίες είχαν παντρευτεί με τους Διόσκουρους.
Ορισμένοι όμως δεν πείθονται ... ... ... ... ...:
«Το Παλλάδιο, όπως λέγεται, έφερε προφανώς στην Ιταλία ο Αινείας». (Παυσανίας, Περιγραφή της Ελλάδας 2.23.5).
«Μπορεί να ήταν ο Διομήδης, ή ο Οδυσσέας, ή ο Αινείας κάποιος από αυτούς που το πήραν, αλλά το θέμα είναι ότι βρίσκεται πλέον στην Ρώμη όπου το φυλά η Βέστα (η Ρωμαϊκή θεά της οικίας αντίστοιχη με την Εστία) η οποία βλέπει τα πάντα μέσα από το άσβεστο φως» (Οβίδιος, Ημερολόγιο 4.433).
Source
theseus-aegean
Αττικό ερυθρόμορφο κύπελλο, που απεικονίζει τον Διομήδη να κλέβει το μαγικό Παλλάδιο_ τέλη 5ου αιώνα π.Χ._μουσείο Ashmolean Πανεπιστήμιο Οξφόρδης
Μετά την ομολογία του μάντη, ο Οδυσσέας πήγε τη νύχτα στην Τροία και αφήνοντας τον Διομήδη να αναμένει, μεταμφιέστηκε και μπήκε στην πόλη ως ζητιάνος. Εκεί αναγνωρίσθηκε από την Ελένη, που τον βοήθησε να κλέψει το Παλλάδιο και αφού σκότωσε αρκετούς φρουρούς, το μετέφερε στα πλοία με την βοήθεια του Διομήδη. Όταν αργότερα ο Οδυσσέας ζήτησε τα όπλα του Αχιλλέα και αμφισβητήθηκε από τον Αίαντα, υπενθύμισε στους δικαστές την πράξη του, αναφερόμενος στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο λέγοντας:
«Γιατί ο Οδυσσέας τολμά να βγει πέρα από τους φρουρούς, αφήνοντας τον εαυτό του στο σκοτάδι και μέσα της περνώντας μέσα από εχθρικά ξίφη, μπαίνει όχι μόνο στα τείχη της Τροίας, αλλά ακόμη και στην κορυφή της Ακρόπολης, κλέβοντας την θεά από το ιερό της και μεταφέροντας το άγαλμά της μέσα από τον εχθρό; ... ... ... ... ... ... ....εκείνο το βράδυ κέρδισα την νίκη κατά της Τροίας ...» (Οδυσσέας προς τους δικαστές. Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 13.340).
... .....και δείχνοντας προς το Παλλάδιο καταλήγει: « ... ...αν δεν δώσετε σε εμένα τα όπλα, δώστε τα σε αυτήν» (Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 13.380).
Ωστόσο, άλλοι ισχυρίζονται πει ότι ο Οδυσσέας και ο Διομήδης έμαθαν από τον προφήτη Αντήνορα, που δήλωσε ότι η Τροία θα καταστραφεί εάν το Παλλάδιο μεταφερόταν έξω από τα τείχη της πόλης. Έτσι αφού μετέβη πήγε στην πόλη ως διαπραγματευτής, το πήρε από τον Αντήνορα ο οποίος πλησίασε την ιέρεια Θεανώ (σύζυγό του) και με απειλές και υποσχέσεις περί ανταμοιβής, πήρε από αυτήν το Παλλάδιο το οποίο έστειλε στον Οδυσσέα μέσω πιστών φίλων και συνεργών. Μετά την πτώση της Τροίας (η οποία ακολούθησε αμέσως μετά χάρη στο τέχνασμα του Δουρείου Ίππου) προέκυψε αντιπαράθεση μεταξύ του Αίαντα του Τελαμώνιου από τη μία πλευρά και του Οδυσσέα και Διομήδη από την άλλη, αλλά όχι λόγω της πανοπλίας του Αχιλλέα, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται , αλλά λόγω του Παλλαδίου. Ο Αίας θεωρούσε τον εαυτό του ήρωα και ως εκ τούτου εκτιμούσε ότι το Παλλάδιο του ανήκε. Από την άλλη πλευρά, ο Διομήδης και ο Οδυσσέας ζήτησαν το Παλλάδιο, με την αιτιολογία ότι αυτοί ήσαν που το μετέφεραν. Όταν ο Αίας στη συνέχεια υποστήριξε ότι ο Αντήνωρ ήταν αυτός που είχε μεταφέρει το Παλλάδιο, οι ίδιοι που δεν έχουν προβλήματα, ο Διομήδης αντέδρασε, αλλά όχι και ο Οδυσσέας, ο οποίος υποστηρίχθηκε από τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο, αφού ουδείς άλλος τολμούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση τα κατορθώματα του Αίαντα.
Ωστόσο, είναι γνωστό ότι το έκαναν επειδή λόγω της μεσολάβησης του Οδυσσέα, επέστρεψε σώα και ασφαλής η Ελένη την οποία αγαπούσε ακόμη ο Μενέλαος. Διότι αν είχε γίνει το θέλημα του Αίαντα, η Ελένη θα είχε σκοτωθεί, καθότι πριν την άλωση της Τροίας, είχε δηλώσει ότι θα πρέπει να σκοτωθεί αυτός ο οποίος είχε προκαλέσει το θάνατο τόσων πολλών επιφανών ανδρών.
Η απόφαση των Ατρειδών (Αγαμέμνονα και Μενελάου) προκάλεσε αναστάτωση στο στράτευμα το οποίο χωρίσθηκε σε δύο παρατάξεις και όταν την επόμενη μέρα ο Αίας βρέθηκε νεκρός, ο Οδυσσέας φοβούμενος αυτούς που πίστευαν ότι ο Αίας είχε δολοφονηθεί ύπουλα, έπλευσε μακριά, αφήνοντας το Παλλάδιο πίσω για να το κρατήσει ο Διομήδης. Κατά την επιστροφή από την Τροία, οι Αργείοι με επικεφαλής τον Διομήδη αποβιβάσθηκαν κατά λάθος λόγω σκότους, στην Αττική. Εκεί ο Δημοφών ο γιος του Θησέα,αγνοώντας ότι εκείνοι που είχαν αποβιβαστεί ήσαν Αργείοι, τους επιτέθηκε και αφού σκότωσε αρκετούς, πήρε το Παλλάδιο.
Ωστόσο ορισμένοι εκτιμούν ότι το Παλλάδιο τελικά ήλθε στο Άργος, διότι ο Εργίνος,απόγονος του Διομήδη,πείστηκε από τον βασιλιά του Άργους Τήμενο,να κλέψει το Παλλάδιο από την πόλη πιθανότατα πριν την κατακτήσει. Ο Εργίνος συναίνεσε, να βοηθηθεί από τον Λέαγρο, έναν φίλο του Τημένου. Αλλά αργότερα ο Λέαγρος, έχοντας σπάσει την φιλία του με τον Τήμενο, πήρε το Παλλάδιο μαζί του και μετακόμισε στη Σπάρτη, όπου οι βασιλείς το παρέλαβαν με ικανοποίηση, τοποθετώντας το κοντά στο ιερό με τις κόρες του Λεύκιππου, οι οποίες είχαν παντρευτεί με τους Διόσκουρους.
Ορισμένοι όμως δεν πείθονται ... ... ... ... ...:
«Το Παλλάδιο, όπως λέγεται, έφερε προφανώς στην Ιταλία ο Αινείας». (Παυσανίας, Περιγραφή της Ελλάδας 2.23.5).
«Μπορεί να ήταν ο Διομήδης, ή ο Οδυσσέας, ή ο Αινείας κάποιος από αυτούς που το πήραν, αλλά το θέμα είναι ότι βρίσκεται πλέον στην Ρώμη όπου το φυλά η Βέστα (η Ρωμαϊκή θεά της οικίας αντίστοιχη με την Εστία) η οποία βλέπει τα πάντα μέσα από το άσβεστο φως» (Οβίδιος, Ημερολόγιο 4.433).
Source
theseus-aegean
Ποιος Αντίχριστος και παπάρες σταματήστε να ταΐζετε τα χριστιανικά πρόβατα με κουτόχορτο δεν υπάρχει ούτε Χριστός ούτε και Αντίχριστος φτάνει πια αυτή η ανοησία!!Απολλώνιος
Σάλος με τον αντίχριστο και το Βατικανό ΠΗΓΗ
ierosagon
Αναστάτωση έχει προκαλέσει στο διαδίκτυο και στο Facebook η είδηση ότι αν πληκτρολογήσετε στο url του browser σας ανάποδα τη λέξη "antichrist" (δηλ. tsirhcitna βάζοντας στο τέλος .com) ...;
Επειδή η δυτική και αμερικανική, συγκεκριμένα, προπαγάνδα έχουν βιάσει αφάνταστα, μέσω της ψευδοκουλτούρας του Hollywood, την Ελληνική Ιστορία τις τελευταίες δεκαετίες, καλό είναι να υπενθυμίζονται κάποιες βασικές αλήθειας που όμως τόσο εύκολα ξεχνιούνται.
"Από που, και γιατί τόση δυστυχία στη χώρα!
Η τελευταία συνέπεια του πράγματος δηλαδή, η πιο επώδυνη και η πιο κολαστική, είναι πως η σύγχρονη Ελλάδα λογαριάζεται ο ουραγός και το μπαίγνιο των εθνών σε όλες τις σφαίρες και σε όλες τις συμπεριφορές.
Το αποτέλεσμα το καταμετράς από την κατάσταση της εθνικής οικονομίας ως τα ποδόσφαιρα, και από την επιστημονική έρευνα ως τις σκουπιδοφόρες ακτές της πανάρχαιης Ελληνικής θάλασσας. Εκεί που ο ποιητής Ρίλκε έλεγε κάποτε das uralte griechische Meer, και έσκυβε την κεφαλή με κατάνυξη.
Γιατί τάχα. Και οι Ιταλοί στη γειτονική μας χερσόνησο κατοικούν το Λάτιο και την αρχαία Καμπανία, όπως και εμείς κατοικούμε την αρχαία Ήλιδα και το Ληλάντιο πεδίο. Γιατί οι Ιταλοί σήμερα μετριούνται στους εφτά ανεπτυγμένους λαούς του κόσμου, και εμείς καταντήσαμε να γίνουμε οι κατσίβελοι της Ευρώπης;
Βέβαια το φαινόμενο είναι σύνθετο και έχει πολλές αιτίες. Ως τόσο ο θεμελιώδης λόγος εντοπίζεται στον εγκληματικό τρόπο, που μέσα από την παιδεία μεταβιβάζεται στις νέες γενεές η κλασική παράδοση.
Να μη μας το ειπούν, γιατί το γνωρίζουμε,πως εμείς δεν έχουμε M.A.N και A.E.G και Bosch. Δεν έχουμε I.B.M και Gross, και FIAT και General Motors Corporation και Scotch Whisky.
Έχουμε όμως μια παράδοση μεγάλη σαν τον ειρηνικό και σαν την Σιβηρία. Έχουμε τέτοιο τον ήλιο και την θάλασσα, που αν γνωρίζαμε να τα βοσκήσουμε και να τα αρμέγουμε, η μικρή μας χώρα, τούτο το πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο που έλεγε ο Σεφέρης, θα ήταν εφτά φορές Ελβετία. Και μάλιστα μια Ελβετία χωρίς τα οικονομικά λύματα και όλα τα κλοπιμαία του αιώνα που συσσωρεύονται εκεί από κλέφτες τύπου Σάχη, και Μάρκος, και Τσαουσέσκου.
Όμως άλλα...
Η προειδοποίηση του παλαιού Οδυσσέα να μην σφάξουν οι ναύτες τα γελάδια του ήλιου, ούτε από τους συντρόφους του καιρού του, ούτε από μας σήμερα λογαριάζεται. Όχι μόνο τον ήλιο μας σφάζουμε, αλλά και τη θάλασσα μαστιγώνουμε και τον αέρα τον φτύνουμε στο πρόσωπο. Έγινε καυσαέριο πια.
Θέλω να ειπώ πως ο ταξιτζής που κλέβει με το δεκαπλάσιο τον τουρίστα από το Ελληνικό, ως το Σύνταγμα, διαφημίζει την ελληνική παιδεία του. Και οι πως οι χώροι καθαριότητας στα εστιατόρια που ζωντανεύουν τους στάβλους του Αυγεία, ζωγραφίζουν την παιδεία των Ελλήνων. Ρωτάς, τι σχέση έχει ο τουρισμός με τα Αρχαία Ελληνικά. Μα την ίδια ακριβώς που είχε το θέατρο του Διονύσου στην αρχαία Αθήνα με την ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Για μας το κλίμα, η θάλασσα, και ο ήλιος είναι πρώτες ύλες πρώτης αξίας. Πολύ πιο πολύτιμες από το πετρέλαιο της Νιγηρίας με τα πλούσια οκτάνια, και από το ουράνιο του Καναδά με την πυκνή σχάση."
Δ. Λιαντίνης "Δάσκαλοι και ποντίκια"
Αυτά στοχάζονταν πριν το 92 ο Λιαντίνης και τα εξέδωσε εκείνη τη χρονιά. Τα χρόνια του γλεντιού και του παροξυσμού. Όχι, δεν ήταν προφήτης. Έλληνας ήταν. Δάσκαλος πραγματικός, αλλά ούτε και τα δικά του λόγια ακούστηκαν, όπως εκείνα του "παλαιού Οδυσσέα"...
Σήμερα στην εποχή των σωτήρων, των εύκολων λύσεων, των θαυματοποιών και των λοιπών τσαρλατάνων, ο λόγος του δάσκαλου στέκει εκεί σαν τον κλασσικό Παρθενώνα. Από ψηλά, αγέρωχος, απόμακρος από τη βουή του ανόσιου όχλου, θωρεί και χαμογελά με την παραζάλη και την παράκρουση του Ρωμιού. Γιατί τούτος ο Παρθενώνας κρύβει μία πραγματική Αθηνά μέσα!
Την θεά Αθηνά!
πηγη
H θριαμβική είσοδος του Iησού στα Iεροσόλυμα
Τη διδακτορική διατριβή αυτή έχει εκπονήσει ο Μίρκο Τομάσοβιτς και αποτελεί έκδοση του Κέντρου Μελετών της Ιεράς Μονής Κύκκου. Οι διαστάσεις του βιβλίου είναι 17 επί 24 εκατοστά. Είναι δεμένο με δέρμα καφέ χρώματος, και καλύπτεται από εξώφυλλο. Συνολικά είναι γραμμένο σε 260 σελίδες. Η γλώσσα, στην οποία είναι γραμμένη η διατριβή, είναι μια απλή καθαρεύουσα.
Ευθύς εξ αρχής από τον τίτλο, τον οποίο έχει επιλέξει ο συγγραφέας, καθ' υπόδειξιν του καθηγητή κ. Γ. Γαλίτη, δηλώνεται ότι τα δύο κεντρικά πρόσωπα της διατριβής είναι ο ιερέας της Παλαιάς Διαθήκης, Μελχισεδέκ, και ο Μέγας Αρχιερέας της Καινής Διαθήκης Ιησούς Χριστός. Το θέμα επομένως είναι καινοδιαθηκικό...
Στον πρόλογό του ο συγγραφέας αναφέρει τον λόγο της ανάθεσης της μελέτης στο πρόσωπό του από τον καθηγητή κύριο Γ. Γαλίτη. Ευχαριστεί επίσης τους καθηγητές, καθώς και τα διάφορα άλλα πρόσωπα, τα οποία συνετέλεσαν στο να εκδοθεί η παρούσα μελέτη.
Στην εισαγωγή ο Μ. Τομάσοβιτς επισημαίνει τη σπουδαιότητα της προς Εβραίους επιστολής, όχι μόνο για την περιεκτικότητά της, αλλά πιο πολύ για το μεστό θεολογικών νοημάτων του χαρακτήρα της. Πολλοί, ακόμα και στην αρχαία Εκκλησία, αμφισβήτησαν τον απόστολο Παύλο, ως συγγραφέα της προς Εβραίους επιστολής. Ο Μίρκο Τομάσοβιτς δεν πραγματεύεται αυτό το θέμα, αλλά θεωρεί ότι, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, ο απόστολος Παύλος είναι ο συγγραφέας της επιστολής. Οι παραλήπτες είναι μάλλον μια ομάδα χριστιανών Ιουδαίων, στους οποίους ο συγγραφέας της επιστολής, απόστολος Παύλος, συγκρίνει το θείο μεγαλείο του Ιησού Χριστού με όλους τους προφήτες, αγγέλους, δικαίους καθώς και με τον Μελχισεδέκ.
Επίσης ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής διακρίνει την ανεπάρκεια της ιερωσύνης της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία ήταν «παιδαγωγός εις Χριστόν», σε σχέση με την τελειότητα της ιερωσύνης της Καινής Διαθήκης. Η προς Εβραίους επιστολή ερμηνεύει τυπολογικά την Παλαιά Διαθήκη. Η Παλαιά και Καινή Διαθήκη αποτελούν αδιαχώριστη ενότητα, αφού η Παλαιά ερμηνεύεται μέσα από το πρίσμα της Καινής Διαθήκης. Ο 109ος ψαλμός επίσης αναφέρεται προφητικά στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού: «συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».
Το ζ' κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής
Στο 7ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής ο συγγραφέας αναφέρεται στον Μελχισεδέκ, ως τύπο και προτύπωση της ιερωσύνης του Ιησού Χριστού.
Ο Μελχισεδέκ «αντιπροσωπεύει τον τύπο της ιδανικής και τελείας ιερωσύνης», και γι' αυτό γίνεται η σύγκριση αυτή, ούτως ώστε να καταδειχθεί η τελειότητα της ιερωσύνης του Ιησού Χριστού, ως του μόνου αληθινού και αιώνιου ιερέα.
Παράλληλα, όπως αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στην ερμηνεία του στην προς Εβραίους επιστολή, και πιο συγκεκριμένα στο ζ' κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, ο Απόστολος Παύλος «αποδείχνει ότι η νομική Αρχιερωσύνη μετετέθη από του Ααρών εις τον Χριστόν, του οποίου τύπος ήτον ο Μελχισεδέκ, όστις δεν ήτον από την φυλήν του Λευί».
Το έβδομο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής μπορεί να χωριστή σε τρία μέρη. 1ο (στιχ.1-10): Ο συγγραφέας αναφέρεται στο πρόσωπο του Μελχισεδέκ, ως βασιλιά και ιερέα, καθώς και στη σχέση του με τον πατριάρχη Αβραάμ, 2ο (στιχ. 11-22): Εδώ γίνεται ένας παραλληλισμός και μια σύγκριση του Μελχισεδέκ προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και 3ο (ζ',23-η',6): Ο συγγραφέας περιορίζεται μόνο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ως του αιωνίου και ουρανίου αρχιερέα.
Η σπουδαιότητα της προς Εβραίους επιστολής είναι μεγάλη. Χωρίς αυτή θα ήταν δύσκολη η κατανόηση του μυστηρίου της ιερωσύνης του Ιησού.
«Κατά την προς Εβραίους Επιστολήν ο αληθής ιερεύς απεκαλύφθη. Ο Θεός Λόγος δηλαδή εσαρκώθη και εγένετο ιερεύς. Η ενανθρώπησις του Θεού Λόγου είναι το θεμέλιον της ιερωσύνης Του, επειδή η ιερωσύνη Του πρωτίστως βασίζεται εις την ανθρωπίνην Του φύσιν». Η συνύπαρξη και της θεότητας και της ανθρωπότητας στο ίδιο πρόσωπο αποτελούν τη μοναδικότητα του προσώπου Του.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α'
Το ιστορικό πρόσωπο του Μελχισεδέκ - Μαρτυρίες περί του προσώπου
Στο Α' κεφάλαιο ο Μίρκο Τομάσοβιτς εξετάζει τις μαρτυρίες της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και τις εξωβιβλικές πηγές, με σκοπό να διαμορφώσει μια γενική εικόνα για το πρόσωπο του Μελχισεδέκ. Ο γενικός τίτλος του Α' κεφαλαίου «Το πρόβλημα της προσωπικότητος του Μελχισεδέκ» δείχνει σαφώς ότι υπάρχει ένα πρόβλημα αναφορικά με το πρόσωπο του Μελχισεδέκ, το οποίο και πραγματεύεται ο συγγραφέας στο πρώτο κεφάλαιο. Αρχικά παραθέτει πληροφορίες της Παλαιάς Διαθήκης περί του Μελχισεδέκ. Επίσης απαριθμεί κάποιες εξωβιβλικές αναφορές στον Μελχισεδέκ, καθώς και την ιερωσύνη του. Τέλος υπάρχουν και κάποια άλλα κείμενα, τα οποία μιλούν για τον Μελχισεδέκ, τα οποία και πραγματεύεται.
Διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης
Το βιβλίο της Παλαιάς διαθήκης, που αναφέρει για το πρόσωπο του Μελχισεδέκ, είναι η Γένεσις, στο ιδ' κεφάλαιο, στίχοι 17-20. Παραθέτουμε το κείμενο αυτούσιο: « Έξηλθε δε βασιλεύς Σοδόμων εις συνάντησιν αυτώ, μετά το υποστρέψαι αυτόν από της κοπής του Χοδολλογομόρ και των βασιλέων των μετ' αυτού, εις την κοιλάδα του Σαβύ (τούτο ην το πεδίον των βασιλέων).
Και Μελχισεδέκ βασιλεύς Σαλήμ εξήνεγκεν άρτους και οίνον ην δε ιερεύς του Θεού του υψίστου. Και ηυλόγησε τον Άβραμ και είπεν ευλογημένος Άβραμ τω Θεώ τω υψίστω, ος έκτισε τον ουρανόν και την γην. Και ευλογητός ο Θεός ο ύψιστος, ος παρέδωκε τους εχθρούς σου υποχειρίους σοι. Και έδωκεν αυτώ Άβραμ δε
κάτην από πάντων».
ΟΤΑΝ ΤΟ ΓΡΑΦΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΜΑΣ ΕΒΡΙΖΑΝ!!!
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΠΑΥΛΟΣ:Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΤΥΠΟΥ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ
Κεφάλαιο5
.jpg)
Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη.
Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο.
Τα αιματηρά γεγονότα της Χίου προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση στην Ευρώπη. Οι εφημερίδες της εποχής έκαναν εκτενείς και δραματικές αναφορές στο γεγονός, καταδικάζοντας για πρώτη φορά στην ιστορία με τέτοιο τρόπο την τουρκική θηριωδία.
Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και οι τάξεις των φιλελλήνων από τότε πύκνωσαν. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι (Ντελακρουά) τις απεικόνισαν και ποιητές (Ουγκώ, Χέμανς, Πιέρποντ, Χιλ, Σιγκούρνεϊ) έγραψαν για τη θλιβερή καταστροφή.
Το γεγονός, ξαναλέμε, δεν ήταν ότι δεν γνώριζαν πιο πριν τι εστί τουρκική φυλή. Απεναντίας μάλιστα. Απλά δεν είχε ποτέ ξανά έρθει με τέτοια ένταση η πραγματικότητα αυτή στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας.
Σαφώς, βέβαια, ο ρόλος των εφημερίδων που τότε είχαν αρχίσει να αποκτούν τη μορφή που με την οποία γνωρίζονται σήμερα και που σε παλαιότερες εποχές δεν υπήρχαν, έπαιξε σημαντικό και καθοριστικό ρόλο.
Η ελληνική νέμεσις, βέβαια, θα ερχόταν κι αυτή σύντομα, με την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρά-Αλή από τον Κωνσταντίνο Κανάρη (6 - 7 Ιουνίου 1822).
«Το μήνυμα όλων των εκδηλώσεων ήταν πολύ ισχυρό. Και το μήνυμα λέει ότι πρέπει να μαθαίνουμε από την ιστορία και τα λάθη του παρελθόντος ώστε να μην τα επαναλάβουμε», υπογράμμισε.
Στις 10.30 το πρωί πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση στην Ιερά Συναγωγή για τα 1850 θύματα της Ρωμανιώτικής Εβραϊκής Κοινότητας των Ιωαννίνων.
Τα κεριά άναψαν οι πρέσβεις των χωρών της Διεθνούς Ένωσης για την ανάμνηση του Ολοκαυτώματος καθώς και μέλη των διπλωματικών αποστολών.
Εάν δεν ήσουν εσύ, τίποτα δεν θα γινόταν. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.» Από την πλευρά του ο κ. Πέκ της είπε «είναι μεγάλη τιμή, μεγάλη χαρά».
Ο κ. Πέκ, πριν από 9 μήνες επισκέφτηκε τα Ιωάννινα και ευαισθητοποιήθηκε όταν πληροφορήθηκε για την ιστορική καταστροφή της ισραηλιτικής κοινότητας.
Τις εκδηλώσεις συνδιοργάνωσαν ο Δήμος Ιωαννιτών, η Ισραηλιτική Κοινότητα Ιωαννίνων, το Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος, και η Διεθνής Ένωση για την Ανάμνηση του Ολοκαυτώματος.