Εικόνα τού 14ου αιώνα από τη Μονή "Τίμιου" Προδρόμου των Σερρών αναπαριστά τον Ιησού να κάνη πράξη αυτά που λέει στο Ευαγγέλιο (αλήθεια, που είναι η «Καλή Αγγελία;»): Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς-Έλληνες δηλαδή.!!!Αυτόν τον Ανθέλληνα προσκυνούν οι Ρωμιοί!!!

Λόγια του Βαρθολομαίου υπέρ Τούρκων:    «Δυστυχώς οι 2 λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων. Ξεσηκώθηκαν το 1821 κάτι ξεβράκωτοι και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές.»    Ο εικονιζόμενος αξιωματικός του ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ στρατού, είναι ο τότε ιεροδιάκονος Βαρθολομαίος Αρχώντης, νυν Οικουμενικός Πατριάρχης.   

Οι Τούρκοι δεν δίδουν εύκολα τα στρατιωτικά αξιώματα εάν δεν είναι βέβαιο ότι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα τους! Εάν δεν είναι Τούρκος υπήκοος, διερωτώμεθα: είναι Έλληνας  ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ή Τούρκος; 

Τα ίδια έλεγε τότε και ο Κοσμάς ο Αιτωλός κρατώντας το ποίμνιο μακριά από τον αγώνα για την απελευθέρωσης της πατρίδας!!!!Οι Χριστιανοί δεν είναι Έλληνες Ναζωραίοι είναι!! 

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ!!!!!   

Κοσμάς ο Αιτωλός: Δεν είστε Έλληνες αλλά χριστιανοί!

Κοσμάς ο Αιτωλός: Δεν είστε Έλληνες αλλά χριστιανοί!  Τι έχετε να πείτε τώρα ιουδαιο-χριστιανοι; Μήπως είναι ψέματα;  Το ιερατείο ήταν στο πλευρό των Τούρκων, και ενάντια στην Ελληνική επανάσταση του 1821 εκτελώντας την διαταγή του αφέντη τους  ΙΗΣΟΥ! 

ΔΙΔΑΧΗ Α'  Δεν είστε Έλληνες αλλά χριστιανοί!  Και εγώ αδελφοί μου, που ηξιώθην και εστάθηκα εις αυτόν τον άγιον τόπον τον αποστολικόν δια την ευσπλαχνίαν του Χριστού μας, εξέτασα πρώτον δια λόγου σας και έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ' είσθε ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί, πιστεύετε και είσθε βαπτισμένοι εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και είσθε τέκνα και θυγατέρες του Χριστού μας. 

ΔΙΔΑΧΗ Γ'  Από θεού η δουλεία του Γένους!  Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν" και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερον το εσήκωσεν ο Θεός από τούς χριστιανούς και έφερε τον Τούρκον και του το έδωσε δια ιδικόν μας καλόν, και το έχει ο Τούρκος 320 χρόνους. Και διατί έφερεν ο Θεός τον Τούρκον και δεν έφερεν άλλο γένος; Δια ιδικόν μας συμφέρον" διότι τα άλλα έθνη θα μας έβλαπτον εις την πίστιν, ο δε Τούρκος άσπρα (χρήματα) άμα του δώσης κάμνεις ο,τι θέλεις.  Πηγή: http://apollonios.pblogs.gr/2009/20090301/pages/7.html 

Μία μητέρα, της οποίας το είκοσι δύο ετών παληκάρι σκοτώθηκε σε δυστύχημα, πήγε στη Σουρωτή και είπε τον πόνο της στο Γέροντα, ο οποίος της απάντησε: "Αν ζούσε το παιδί σου μία ώρα παραπάνω, θα έχανε την ψυχή του. Γι' αυτό το πήρε ο Θεός". Θυμάμαι με δέος την περίπτωση μιας μάνας που είχε χάσει το δεκαεξάχρονο παιδί της και ήρθε απαρηγόρητη στο Γέροντα, λίγο πριν την κοίμησή του. Γόγγυζε και κατηγορούσε το Θεό για το κακό που τη βρήκε. Είδα το Γέροντα ακίνητο! Βουβό! Αμίλητο, για λίγα λεπτά! Από τη μία, η απέραντη συμπόνια για τον πόνο της μάνας και από την άλλη, η οργή για το γογγυσμό της εναντίον του Θεού. Ωστόσο, δεν άντεξε να υβρίζεται το όνομα του Θεού, και μάλιστα μπροστά σε τόσο κόσμο. Προκειμένου, λοιπόν, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να συνετιστούν και άλλοι, τη ρώτησε μπροστά σε όλους: "Πόσες εκτρώσεις έχεις κάνει; "Δεκατρείς!" απάντησε εκείνη. "Έτσι σπάραζες και τότε, όταν τα σκότωνες μόνη σου;" τη ρώτησε. Η γυναίκα τα 'χασε. Ο θρήνος κόπηκε αυτόματα. Από θύμα έγινε θύτης. Κι ήρθε σε συντριβή, με δάκρυα και πόνο ... ΑΝ ΉΜΟΥΝ ΕΓΩ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΑΤΥΧΟΥ ΝΕΟΥ ΘΑ ΕΠΙΑΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΣΟ ΤΟΝ  ΠΑΪΣΙΟ ΚΑΙ ΘΑ  ΤΟΝ ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΕΡΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΦΝΙ!!ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΒΑΡΕΜΕΝΟΥΣ!!

ΕΡΩΤΗΜΑ ΣΕ ΨΕΥΤΟΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ!!ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΑΣ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821??ΓΙΑΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΑΣ ΜΑΡΙΑΜ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ??ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΣ ΥΠΗΚΟΟΣ??ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ ΞΕΒΡΑΚΩΤΟΥΣ!!ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΙΧΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!!!

Εναν πρωτότυπο φόρο τιμής αποτίει η Χιλή στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς, από τις 7 Μαρτίου ο σταθμός με το όνομα Grecia (Ελλάδα) στην πρωτεύουσα Σαντιάγο κοσμείται από μια έκθεση αντιγράφων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ... Στον σταθμό, από τον οποίο υπολογίζεται ότι περνούν καθημερινά 22.000 επιβάτες, παρουσιάζονται 23 προσκετικά επεξεργασμένα αντίγραφ από γύψο, χαλκό και ασήμι, τα οποία απεικονίζουν εμβληματικά για τον δυτικό πολιτισμό θέματα. Ανάμεσά τους η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και οι τέχνες, ενώ από τα εκθέματα ξεχωρίζουν ένα αντίγραφο κεφαλής του Ομήρου, πορτραίτοα αθλητών, ένα αγαλματίδιο πυγμάχου και θεατρικές μάσκες. Το στήσιμο της έκθεσης αυτής, που αποτελεί μια από τις πρώτες προσπάθειες λειτουργίας ενός «αρχαίου μουσείου» στη Χιλή, θυμίζει έντονα την αντίστοιχη έκθεση που συναντούν οι επιβάτες στη στάση «Ακρόπολη» του αθηναϊκού μετρό. Η δωρεά έγινε από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού με πρωτοβουλία της πρεσβείας Χιλής στην Ελλάδα, της ελληνικής Πρεσβείας στη Χιλή και με τη στήριξη της Διεύθυνσης Πολιτιστικών Σχέσεων του χιλιανού Υπουργείου Εξωτερικών και του Ιδρύματος Γαβριήλ και Μαρία Μουστάκης.  

Κι αυτό γιατί εκεί μέσα προβάλλεται η παράσταση μίας διάσημης τουρκικής ομάδας χορού η οποία παρουσιάζεται με έναν ανορθόδοξο τρόπο... Η ομάδα «Fire of Anatolia» θα χορέψει το έργο «Τροία» στο πλαίσιο του θεσμού της Πολιτιστικής Ανοιξης στο Μπαχρέιν και όπως αναφέρει το σχετικό δελτίο Τύπου πρόκειται για το έπος του μεγάλου ποιητή της Ανατολίας (!) Ομήρου. Γράφουν αναλυτικά οι υπεύθυνοι της «Πολιτιστικής Άνοιξης στο Μπαχρέιν» στο πρόγραμμα για να παρουσιάσουν την εκδήλωση: «Το σόου αποτυπώνει το μύθο της Τροίας, όπως τον έχει γράψει ο ποιητής της Ανατολίας Ομηρος στο αριστούργημά του Ιλιάδα». Ενδιαφέρον έχει και η ιστοσελίδα του θεσμού στο Facebook καθώς μέσα περιγράφουν τον Τρωικό Πόλεμο ως... ανατολική μυθολογία. Περιττό να αναφέρουμε ότι η λέξη Ελλάδα απουσιάζει παντελώς από οπουδήποτε, παρά το γεγονός ότι ο θεσμός δείχνει μία ιδιαίτερη αδυναμία στην ελληνική μυθολογία. Πάντως οι δαιμόνιοι έλληνες χρήστες του Διαδικτύου έχουν πάρει την ιστοσελίδα χαμπάρι και στο Facebook έχουν αρχίσει τα παράπονα και τα μαθήματα ιστορίας...

Στο Μπαχρέιν μιλάνε για τον μεγάλο ποιητή της... Ανατολίας

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ  ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ!! Σαν θετικός επιστήμων θεωρώ ότι στατιστικά είναι λογικό, όσοι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν τώρα, αναλογικά να υπήρχαν και διαχρονικά ανά του αιώνες. Έτσι είναι λογικό να υπήρχαν και στην αρχαία Ελλάδα συνάνθρωποι μας με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Από αυτή την απλή και ανθρώπινη όμως σκέψη μέχρι να καταλήξουμε στο ότι η ομοφυλοφιλία ήταν «θεσμός» στην αρχαία Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι εβραϊστές, πάει πολύ. Μας λέγουν ότι η αρχαία Ελλάδα αποτελούσε ένα απέραντο «πορνοστάσιο», ένα «κιναιδαριό» ένα «φρενοκομείο ανωμάλων». Αλλοι μας λέγουν ότι οι Σπαρτιάτισσες νέες βασανιζόταν από φθονερές γριές μέγαιρες λεσβίες και ότι τις χρησιμοποιούσαν διαρκώς και παρά φύσιν τόσο πολύ που κατέληγαν να είναι κι αυτές διεστραμένες άκαρδες μέγαιρες που με σαδομαζοχιστικό τρόπο έστελναν τα παιδιά και τους άνδρες τους στον πόλεμο λέγοντάς τους το Η TAN Η ΕΠΙ ΤΑΣ που ήταν ένα σαδιστικό διαβολόσταλμα. Επίσης, αλλού μας λέγουν ότι το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν σημαίνει ότι ο κιναιδισμός είναι φιλοσοφία. Αλλοι μας λέγουν ότι η ομοφιλοφυλία ήταν στην αρχαία Ελλάδα καθιερωμένος «θεσμός» και για να ανέλθει κανείς τα στρατιωτικά αξιώματα έπρεπε να υποκύψει στις δεδομένες ανώμαλες ορέξεις των ανωτέρων του και άλλα πολλά που πολλοί από αυτούς, με διεστραμμένο τρόπο παραφράζοντας τις γραφές, μας δίνουν. Υπάρχουν βέβαια και οι πλανεμένοι που θεωρούν ότι είναι «της μόδας» να μιλάς για ομοφυλοφιλία και μας λέγουν πολλά από τα παραπάνω. Ας δούμε όμως τι λέει η αρχαία Ελληνική γραμματεία σε μετάφραση και όχι σκόπιμη ή λόγω ημιμάθειας παράφραση. ...Ο «Εραστής» δηλαδή σημαίνει ο μετά πάθους και υποχρεώσεως υπεύθυνα εκπαιδεύων, ενώ ο «ερώμενος» ήταν ο εκπαιδευόμενος... Ας ξεκινήσουμε από το συμπόσιο του Ξενοφώντος VIII, 55: «Λακεδαιμόνιοι δε οι νομίζοντες, εάν και ορεχθή τις σώματος, μηδενός αν έτι καλού καγαθού τούτον τύχειν, ούτω τελέως τους ερωμένους αγαθούς απεργάζονται ως και μετά ξένων καν μη εν τη αυτή (πόλει) ταχθώσι τω εραστή, ομοίως αιδούνται τους πα-ρόντας απολείπειν. Θεάν γαρ ου την Αναίδειαν αλλά την Αιδώ νομίζουσι». Που σημαίνει ότι: «Οι Λακεδαιμόνιοι, αντιθέτως, που πιστεύουν ότι αν επιθυμήσει κάποιος σώμα νέου, τίποτε πια καλό και αγαθό δε μπορεί αυτός να πετύχει, κάνουν τους ερωμένους (μαθητευόμενους) τόσο τέλειους και αγαθούς, ώστε ακόμη και αν ταχθούν (στη μάχη) μεταξύ ξένων και όχι στην ίδια πόλη με τον εραστή (εκπαιδευτή), εξ' ίσου από ντροπή δεν εγκαταλείπουν τους συμπολεμιστές τους. Γιατί θεωρούν θεά όχι την Αναίδεια, αλλά την Αιδώ. Εδώ βλέπουμε καθαρά ότι και ο δάσκαλος -εκπαιδευτής - εραστής να μην ήταν μπροστά, ώστε από ντροπή και αίσθημα ευθύνης προς αυτόν να πολεμήσει ο μαθητής - ερώμενος και πάλι θα πολεμούσε επειδή γινόταν τέλειος και υπεύθυνος. Ο «Εραστής» δηλαδή σημαίνει ο μετά πάθους και υποχρεώσεως υπεύθυνα εκπαιδεύων, ενώ ο «ερώμενος» ήταν ο εκπαιδευόμενος. Ο Ξενοφών πάλι λέει στην πολιτεία των Λακεδαι-μόνων II, 13: «Ο δε Λυκούργος εναντία και τούτοις πάσι γνους, ει μεν τις αυτός ων οίον δει αγασθείς ψυχήν παιδός πειρώτο άμεμπτον φίλον αποτελεσασθαι και συνείναι. επήνει και καλλίστην παιδείαν ταύτην ε-νόμιζεν. Ει δε τις παιδός σώματος ορεγόμενος φα-νείη, αίσχιστον τούτο θεις εποίησεν εν Λακεδαίμονι μηδέν ήττον εραστάς παιδικών απέχεσθαι ή γονείς παίδων ή και αδελφοί αδελφών εις αφροδίσια απέχονται». Δηλαδή: «Ο Λυκούργος όμως, έχοντας αντίθετη γνώμη με όλα αυτά, αν κάποιος από θαυμασμό για την ψυχική αρετή του παιδιού προσπαθούσε να τον κάνει φίλο του με άμεμπτο δεσμό και να συναναστρέφεται μαζί του, το επιδοκίμαζε και το θεωρούσε ως την καλύτερη παιδεία αν εμφανιζόταν όμως κάποιος να επιθυμεί το παιδικό σώμα, επειδή το θεωρούσε αυτό πάρα πολύ αναίσχυντο, θέσπισε νόμο στη Σπάρτη να απέχουν οι «εραστές» (εκπαιδευτές) από τα παιδιά, όπως απέχουν από ερωτικές σχέσεις οι γονείς από τα παιδιά τους και οι αδελφοί από τους αδελφούς τους». Ο Πλούταρχος τώρα στο Λυκούργο (βίοι παράλληλοι) XVII, 4 λέγει: «Επικοινώνουν δε οι ερασταί τοις παισί της δόξης επ' αμφότερα και λέγεται πότε παιδός εν τω μάχε-σθαι φωνήν αγενή προεμένου ζημιωθήναι τον εραστήν υπό των αρχόντων. Ούτω δε του εράν εγκεκριμένου παρ' αυτοίς, ώστε και των παρθένων εράν τας καλάς και αγαθάς γυναίκας, το αντεράν ουκ ην, αλλά μάλλον αρχήν εποιούντο φιλίας προς αλλήλους οι τω αυτώ ερασθέντες, και διετέλουν κοινή σπουδάζοντες, όπως άριστον απεργάσαιντο των ερώμενον». Δηλαδή: «Μετείχαν δε οι εραστές των παιδιών της φήμη τους και στις δύο περιπτώσεις και λέγεται ότι, όταν κάποιο παιδί στη μάχη έβγαλε μια απρεπή κραυγή, οι άρχοντες τιμώρησαν τον εραστή του. Μ' αυτό τον τρόπο επιδοκίμαζαν τον έρωτα αυτοί, ώστε και οι καλές και αγαθές γυναίκες να τρέφουν έρωτα για τις παρθένες, δεν υπήρχε όμως αντιζηλία, αλλά περισσότερο άρχιζαν να γίνονται φίλοι μεταξύ τους αυτοί που είχαν ερασθεί τα ίδια παιδιά και φρόντιζαν από κοινού ώστε να γίνει άριστος ο ερωμένος. Βλέπουμε εδώ ότι ο εκπαιδευτής (εραστής) μετείχε στη φήμη του παιδιού που είχε αναλάβει. Αν ο μαθητής (ερώμενος) τα πήγαινε καλά έπαιρνε το μπράβο και ο εκπαιδευτής (εραστής). Επίσης να σταθούμε στο σημείο με την αγενή (απρεπή) κραυγή κατά τη μάχη. Όταν πολεμάς σώμα με σώμα με το θάνατο σου μπροστά στα μάτια σου, τότε είναι λογικό να ξεφωνίσεις οτιδήποτε. Οι Σπαρτιάτες όμως αφ' ενός μεν δεν έβριζαν, αφετέρου δε, δεν επιτρεπόταν να φωνάζουν αλλά να είναι σιωπηλοί για να ακούν τα παραγγέλματα της διοίκησης. Το πρόβλημα είχε παρουσιασθεί από τότε που έχοντας μακρυά μαλλιά και φορώντας τα κλειστά στα αυτιά Κορινθιακού τύπου κράνη δεν άκουγαν τα παραγγέλματα των ηγητόρων. Έτσι καθιερώθηκε η απόλυτη σιγή στις Σπαρτιατικές φάλαγγες. Για το λόγο αυτό οι Βρετανοί ιστορικοί μελετητές τους ονομάζουν SILENT DEATH (σιωπηλός θάνατος). Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι σε τέτοιου είδους εκπαιδεύσεις δεν χωρούν οι σιχαμερές και ανώμαλες παιδεραστικές σκέψεις των εβραϊστών. Ο Πλούταρχος και πάλι στο Λυκούργο XIV, 4 λέγει: «Όθεν αυταίς και λέγειν επήει και φρονείν οία και περί Γοργούς ιστορήται της Λεωνίδου γυναικός. Ειπούσης γαρ τινός, ως έοικε, ξένης προς αυτήν ως «Μόναι των ανδρών άρχετε υμείς αι Λάκαιναι»· «μόναι γαρ» έφη, «τίκτομεν άνδρας». Που σημαίνει ότι: «Για αυτό και αυτές συνέβαινε να λένε και να σκέφτονται αυτά που διηγούνται για τη Γοργώ, τη γυναίκα του Λεωνίδα. Όταν δηλαδή, της είπε, όπως φαίνεται, κάποια ξένη ότι «μόνο εσείς οι γυναίκες της Λακωνίας κυριαρχείτε στους άνδρες», (η Γοργώ) είπε: «Γιατί μόνο εμείς γεννάμε αληθινούς άνδρες». Αυτά λοιπόν για τις «μέγαιρες λεσβίες» της Σπάρτης που ονειρεύονται μερικοί και το κατά πόσον η παιδεραστία και η ομοφιλοφιλία στην αυστηρών ηθικών αρχών Σπάρτη ήταν αποδεκτές. Ας συνεχίσουμε όμως με Πλούταρχο και πάλι (Λα-κεδ. Επιτ. 7.237C): «εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο ο δε εγκληθείς ως επ' αισχύνη πλησιάζων άτιμος διά βίου ην». Δηλαδή: «Ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε σχέση με σωματική επαφή και αυτός που κατηγορούνταν για προσπάθεια ασέλγειας στερούνταν τα πολιτικά του δικαιώματα για όλη του τη ζωή». Ο Αιλιανός στην ποικίλη ιστορία μας λέει: «Σπαρτιάτης δε έρως αισχρόν ουκ είδεν είτε γαρ μειράκιον ετόλμησεν ύβριν υπομείναι είτε εραστής υβρίσαι, αλλ' ουδετέροις ελυσιτέλησε την Σπάρτην ir/καταμείναι ή γαρ της παρτίδος απηλλάγησαν ή και το έτι θερμότερον και του βίου αυτού». Όπερ μεθερμηνευόμενον: «Ο Σπαρτιάτικος έρωτας δεν είχε κάτι αισχρό εάν ποτέ κάποιος έφηβος τόλμησε να ασελγήσει σε άλλον, δε συνέφερε σε κανέναν από τους δύο να ντροπιάσουν τη Σπάρτη και είτε εξορίστηκαν από την πατρίδα είτε το ακόμη χειρότερο, έχασαν τη ζωή τους». Ο δε Μάξιμος ο Τύριος στις «διαλέξεις» 20.8 d,e τονίζει: «ερά Σπαρτιάτης ανήρ μειρακίου λακωνικού, αλλ' ερά μόνο ως αγάλματος καλού και ενός πολλοί, και εις πολλών. Η μεν γαρ εξ ύβρεως ηδονή ακοινώ-νητος προς αλλήλους». Δηλαδή: «Θαυμάζει κάποιος άνδρας Σπαρτιάτης έναν έφηβο Λάκωνα, αλλά τον θαυμάζει μόνο σαν ένα ωραίο άγαλμα και ο ένας τους πολλούς και οι πολλοί τον ένα. Γιατί η σωματική απόλαυση που προέρχεται από ύβρη δεν επιτρέπεται μεταξύ τους». Είναι σαφές δηλαδή ότι η παιδεραστία και η ομοφυλοφιλία δεν ήταν επιτρεπτές δια νόμου και οι ποινές ήταν αυστηρές. Τώρα θα πει κανείς με την επίθεση που κάνουν οι εβραϊστές, συγκεκριμένα στη Σπάρτη, ποιον χτυπούν; Χτυπούν τη μάνα Σπαρτιάτισσα, σύμβολο της αγάπης και της αυταπάρνησης για την πατρίδα αφού στέλνει τα παιδιά της να θυσιαστούν γι' αυτήν. Επίσης, χτυπούν και τους τριακόσιους του Λεωνίδα (που πολέμησαν λέει για το Λεωνίδα επειδή ήταν εραστές του) που είναι το σύμβολο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αφού καθιερώθηκε να λέμε ότι είναι τυχεροί αυτοί που έταξαν στη ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες. ...αν οι εβραϊστές πετύχουν να χτυπήσουν αυτά τα αγνά πρότυπα που έρχονται από τα βάθη των αιώνων και τη φωτεινή πατρίδα τότε η παγκόσμια παιδεία και η ανθρωπότητα θα έχουν υποστεί ένα βαρύτατο πλήγμα εκ μέρους του σκοταδισμού... Είναι όμως ο Λεωνίδας και το σύμβολο της ανδρείας και της περιφρόνησης του θανάτου με την ενδοξώτερη φράση που είπε ποτέ στρατιωτικός ηγέτης, δηλαδή το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ». Έτσι οι εβράίστές είτε χωρίς να το θέλουν, είτε υπακούοντας στις προσταγές της «νέας τάξης των πραγμάτων» χτυπούν τη φιλοπατρία και την προσήλωση στα ιδεώδη της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Προσπαθούν να εξαφανίσουν δηλαδή τα «άριστα πρότυπα» που το φως των σοφών της Ελλάδος στέλνει από τα βάθη των αιώνων μέχρι το σκοτεινό σήμερα. Αν οι εβραϊστές πετύχουν να χτυπήσουν αυτά τα αγνά πρότυπα που έρχονται από τα βάθη των αιώνων και τη φωτεινή πατρίδα τότε η παγκόσμια παιδεία και η ανθρωπότητα θα έχουν υποστεί ένα βαρύτατο πλήγμα εκ μέρους του σκοταδισμού. Ας επανέλθουμε όμως σ' αυτά που λένε οι εβραϊστές. Παραφράζουν τις έννοιες «ερώμένος» και «εραστής». Στην αρχαιότητα οι λέξεις αυτές δεν είχαν το σημερινό τους σεξουαλικό νόημα, αλλά καθαρά παιδαγωγικό. Είδαμε στα εδάφια που παραθέσαμε να χρησιμοποιείται η λέξη «εραστής» και ταυτόχρονα να λέει ότι θεωρείται αδιανόητη και απορριπτέα η σαρκική έλξη. Να θυμίσουμε επίσης ότι στα πατερικά κείμενα της ορθοδοξίας χρησιμοποιείται ο όρος «Θείος Έρως».Ο Θείος Έρωτας δεν είναι σαρκική έλξη προς το Θεό αλλά η πραγματική αγάπη και προσήλωση με όλη την ψυχή και όλη τη διάνοια στο Θεό. Είδαμε όμως πολλούς διεστραμμένους να ερμηνεύουν το Θείο Έρωτα σαν σεξουαλική φαντασίωση των μοναχών στα γυναικεία μοναστήρια. Η Σπάρτη όμως δεν είναι η μόνη ελληνική πολιτεία που βάλλεται από τους σύγχρονους εβραϊστές. Πορνοστάσιο γυναικωτών ονομάζουν το κέντρο του παγκόσμιου πνεύματος την Αθήνα. Ο Σόλων, ο Πλάτων, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Θουκυδίδης, ο Ξενοφών, ο Σωκράτης, ο Αριστοφάνης και άλλοι μεγάλοι του πνεύματος παρουσιάζονται κι αυτοί σαν «κιναιδαριό», αρσενοκοίτες, έκφυλοι, παιδεραστές και χυδαίοι που φορούσαν γυναικεία ρούχα. Ας δούμε όμως τι λένε μερικοί από αυτούς για να υπερασπίσουν την τιμή τους έστω και μέσα από τον τάφο τους. Ο Πλάτων για παράδειγμα στους νόμους (840 d,e) λέγει μεταξύ των άλλων: «...ως ου χείρους ημίν είναι τους πολίτας ορνίθων και άλλων θηρίων πολλών, οι κατά μεγάλας α-γέλας γεννηθέντες, μέχρι μεν παιδογονίας ηίθεοι και ακήρατοι γάμων τε αγνοί ζώσιν, όταν δ' εις τούτο ηλικίας έλθωσι, συνδυασθέντες άρρην θηλεία κατά χάριν και θήλεια άρρενι, τον λοιπόν χρόνον οσίως και δικαίως ζώσιν, εμμένοντες βεβαίως ταις πρώταις της φιλίας ομολογίαις·  δειν δη θηρίων γε αυτούς αμείνους είναι». Δηλαδή: «Γιατί δεν πρέπει να είναι χειρότεροι οι πολίτες μας από τα πουλιά και τα πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε μεγάλες αγέλες, και ως την ηλικία τεκνοποιίας ζουν αζευγάρωτα και αγνά και αμόλυντα από το γάμο, όταν όμως φτάσουν σ' αυτή την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό ανάλογα με τις διαθέσεις τους και ζουν τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής τους οσίως και δίκαια, μένοντας πιστά στις πρώτες ομολογίες της φιλίας·  πρέπει λοιπόν αυτοί (οι πολίτες) να είναι καλύτεροι από τα ζώα». Αυτά τα λόγια θα μπορούσε κανείς να τα βρει κάλλιστα και σε ορθόδοξες παρενέσεις προς τους νέους. Ο Πλάτων πάλι λέγει (841 ,d): «Ή μηδένα τολμάν μηδενός άπτεσθαι των γενναίων άμα και ελευθέρων πλην γαμετής εαυτού γυναικός, άθυτα δε παλλακών σπέρματα και νόθα μη σπείρειν, μηδέ άγονα αρρένων παρά φύσιν·  ή το μεν των αρρένων πάμπαν αφελοίμεθ' αν...». Που σημαίνει: «Ή κανένας να μη τολμά να έρχεται σε επαφή με τους γενναίους και ελεύθερους εκτός από την γυναίκα του και να μην σπείρουν νόθα σπέρματα στις παλλακίδες ούτε άγονα παρά φύση σε άνδρες·  και κυρίως να απαγορεύσουμε την επαφή μεταξύ ανδρών». ...εάν παρόλα αυτά κάποιος εισέρθει,  να θανατώνεται... Όσον αφορά τους διεστραμμένους ομοφυλόφιλους και παιδεραστές που ήθελαν να πλησιάσουν τυχόν τους νέους ο Αισχίνης κατά Τιμάρχου (12) λέγει: «Οι δε των παίδων διδάσκαλοι ανοιγέτωσαν με τα διδασκαλεία μη πρότερον ηλίου ανιόντος, κλειε-τωσαν δε προ ηλίου δύνοντος. Και μη εξέστω τοις υπέρ την των παίδων ηλικίαν ούσιν εισιέναι των παίδων ένδον όντων, εάν μη υιός διδασκάλου ή αδελφός ή θυγατρός ανήρ· εάν δε τις παρά ταύτ' εισίη, θανάτω. Ζημιούσθω και οι γυμνασιάρχαι τοις Ερμαίοις μη εάτωσαν συγκαθιέναι μηδένα των εν ηλικία τρόπω μηδενί. Εάν δε επιτρέπη και μη εξείργη του γυμνασίου, ένοχος έστω ο γυμνασιάρχης τω της ελευθέρων φθοράς νόμω. Οι δε χορηγοί οι καθιστάμενοι υπό του δήμου έστωσαν την ηλικίαν υπέρ τετταράκοντα έτη». Δηλαδή: «Οι δε δάσκαλοι των παιδιών να μην ανοίγουν τα σχολεία πριν την ανατολή του ηλίου και να τα κλείνουν πριν τη δύση του ηλίου. Και να μην επιτρέπεται σ' όσους είναι μεγαλύτεροι από την ηλικία των παιδιών να μπαίνουν, όταν είναι μέσα τα παιδιά, εκτός κι αν είναι γιος ή αδελφός ή γαμπρός του δασκάλου· εάν παρόλα αυτά κάποιος εισέρθει, να θανατώνεται. Και οι γυμναστές πρέπει στις γιορτές του Ερμή να μην αφήνουν κανένα ηλικιωμένο με κανένα τρόπο να κάθεται μαζί με τα παιδιά. Και αν τον επιτρέψει και δεν τον διώξει από το γυμναστήριο, ο γυμναστής θα είναι ένοχος σύμφωνα με το νόμο περί διαφθοράς ελεύθερων παιδιών. Και οι χορηγοί που ορίζονται από το δήμο πρέπει να έχουν ηλικία άνω των σαράντα ετών». Αυτή είναι πραγματική προστασία της νεολαίας. Οχι όπως γίνεται σήμερα που τα σχολεία έχουν γίνει Σούπερ Μάρκετ ναρκωτικών και που προσπαθούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας εμφυτεύοντάς τα «μικροτσίπ» για να τα ελέγχουμε. Όσον αφορά τώρα τις ποινές για την παιδεραστία δείτε τι λέει ο Αισχίνης κατά Τιμάρχου, 16: «Αν τις Αθηναίων ελεύθερον παίδα υβρίση, γραφέσθω ο κύριος του παιδός προς τους θεσμοθέτας, τίμημα, επιγραψάμενος. Ου δ' αν το δικαστήριον καταψηφίσηται, παραδοθείς τοις ένδεκα τεθνάτω αυθημερόν. Εάν δε εις αργύριον καταψυφισθή, αποτεισάτω εν ένδεκα ημέραις μετά την δίκην, εάν μη παραχρήμα δύνηται αποτίνειν' έως δε του αποτείσαι ειρχθήτω. Ένοχοι δε έστωσαν ταίσδε ταις αιτίαις και οι εις τα οικετικά σώματα εξαμαρτάνοντες». Δηλαδή: «Αν κάποιος Αθηναίος προσβάλει έναν ελεύθερο νέο, να τον καταγγείλει εγγράφως ο κηδεμόνας του παιδιού στους θεσμοθέτες, ζητώντας τιμωρία. Αν το δικαστήριο τον καταδικάσει, αφού παραδοθεί στους ένδεκα (δήμιους) να θανατωθεί την ίδια μέρα. Αν καταδικασθεί σε χρηματική ποινή, να πληρώσει σε ένδεκα μέρες μετά τη δίκη, εάν δε μπορεί (να πληρώσει) αμέσως, να φυλακιστεί. Να είναι ένοχοι γι' αυτούς τους λόγους και αυτοί που κακομεταχειρίζονται τους δούλους». Να δούμε όμως πως ένας Αθηναίος που είχε αποδεδειγμένα ομοφυλοφιλικές σχέσεις έμπαινε στο περιθώριο του δημόσιου βίου των Αθηνών. Ο Αισχίνης κατά Τιμάρχου λέει στην παράγραφο 21: «Εάν τις Αθηναίος εταιρήση, μη εξέστω αυτώ των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδ' ιερωσύνην ιε-ρώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμίαν, μήτε ένδημον μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν μήτε χειροτονητήν, μηδ' επί κηρυκείαν αποστελλεσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδ' εν ταις κοιναίς στεφανοφορίαις στεφανούσθω, μηδ' εντός (της αγοράς) των περιραντηρίων πορευέσθω. Εάν δε τις ταύτα ποιή, καταγνωσθέντος αυτού εταιρείν θανάτω ζημιούσθω». Δηλαδή: «Αν κάποιος Αθηναίος εταιρήσει (κάνει ομοφυλοφιλική σχέση), απαγορεύεται να γίνει ένας από τους εννέα άρχοντες, ούτε μπορεί να γίνει ιερέας, ούτε να συνηγορήσει σε δημόσιο δικαστήριο, ούτε να έχει κανένα αξίωμα, ούτε εντός των ορίων του δήμου ούτε εκτός, είτε με κλήρο είτε με χειροτονία, ούτε να αποσταλεί ως κήρυκας, ούτε να εκφέρει γνώμη, να μη μπαίνει στα δημόσια ιερά, ούτε στις τελετές στεφανοφυρίας να φέρει στεφάνι, ούτε να περνάει από τους ραντισμένους με αγίασμα χώρους της αγοράς. Αν κάποιος τα κάνει αυτά, ενώ έχει βρεθεί ένοχος, για ομοφυλοφυλία, να τιμωρείται με θάνατο». Επομένως αν κάποιος ήταν ομοφυλόφιλος ήταν δικαίωμά του, αλλά δε μπορούσε να συμμετέχει στα κοινά των Αθηναίων. Αν συμμετείχε κατά παράβασιν η ποινή ήταν θάνατος. Βλέπουμε λοιπόν ότι πράγματι υπήρχαν, όπως είναι φυσικό, και στην Αθήνα ομοφυλόφιλοι και παιδεραστές, αλλά αυτό όχι απλά δεν ήταν κοινωνικός θεσμός αλλά οι ομοφυλόφιλοι ήταν άτομα περιθωριακά, πτυστέα και δεν ήταν αποδεκτοί στα κοινά. Ο Δημοσθένης στον κατά Ανδροτίωνος λόγο στην παράγραφο 30 μας λέει ότι σύμφωνα με ένα νόμο του Σόλωνος οι ομοφυλόφιλοι: «ΜΗΤΕ ΑΕΓΕΙΝ ΜΗΤΕ ΓΡΑΦΕΙΝ ΕΞΕΙΝΑΙ ΤΟΙΣ ΗΤΑΙΡΗΚΟΣΙΝ» Δηλαδή: «Εκείνοι που εταίρησαν (οι ομοφυλόφιλοι) δεν είχαν δικαίωμα ούτε να μιλούν ούτε να καταθέτουν γραπτώς στα δικαστήρια». Χρησιμοποιούσαν μάλιστα δύο ρήματα, το «εταιρέω-ώ)» και το «πορνεύομαι». Η διαφορά των δύο ρημάτων είναι: (Liddell - Scott, σελ. 342 τόμος II) «εταιρεί μεν ουν και πορνεύεται ο πασχητιών, αλλ' εταιρεί μεν υπό εραστού, πορνεύεται υπό του τυχόντος». Δηλαδή: «Εταιρεί λοιπόν και εκπορνεύεται ο παθητικός εραστής, αλλά εταιρεί όταν είναι με μόνιμο εραστή, εκπορνεύεται όταν είναι με περιστατικό». Για να δούμε τώρα ποια σχέση εθεωρείτο κατά φύσιν και ποια παρά φύσιν, ας δούμε τι ειπώθηκε στη δίκη του Τιμάρχου που ο Αισχίνης τον κατηγορούσε για εταιρισμό (ομοφυλοφιλία) και πορνεία (ομοφυλοφιλία επί πληρωμή). Να θυμίσουμε ότι η δίκη από την οποία είναι και όλα τα παραπάνω αποσπάσματα έγινε την εποχή που ο Φίλιππος ήθελε να ενώσει όλους του Έλληνες υπό Μακεδονική κυριαρχία και ο Δημοσθένης αντιτασσότανε σφόδρα ηγούμενος της αντιμακεδονικής παράταξης που ήθελε μεν τους Έλληνες ενωμένους αλλά υπό Αθηναϊκή ηγεμονία. Ο Αισχύνης ήταν με τη φιλομακεδονική παράταξη και οι αντιμακεδόνες του έκαναν «μήνυση» για δωροδοκία από το Φίλιππο. Τη μήνυση ανέλαβε να κάνει ο Τίμαρχος. Ο Αισχίνης κινούμενος πανέξυπνα αντεμήνυσε τον Τίμαρχο για ομοφυλοφιλία. Εφ' όσον αποδείκνυε τις κατηγορίες αυτές, ο Τίμαρχος έχανε το δικαίωμα να τον μηνύσει για δωροδοκία αφού δεν θα μπορούσε να συμμετέχει στα κοινά των Αθηνών όπως όριζαν οι νόμοι για τους ομοφυλόφιλους. Κατά Τιμάρχου 185: «Έπειθ' οι μεν πατέρες υμών ούτο περί των αισχρών και καλών διεγίγνωσκον, υμείς δε Τίμαρχον τον τοις αισχίστοις επιτηδεύμασιν ένοχον αφήσετε; Τον άνδρα μεν και άρρενα το σώμα, γυναικεία δε αμαρτήματα ημαρτηκότα; Τις ουν υμών γυναίκα λαβών αδικούσιν τιμωρήσεται; Ή τις ουκ απαίδευτος είναι δόξει τη μεν κατά φύσιν αμαρτανούση χαλεπαίνων, τω δε παρά φύσιν εαυτόν υβρίσαντι συμβούλω χρώμενος;» Δηλαδή: «Οι προγονοί μας, λοιπόν αυτά διέκριναν για τις ανήθικες και τις ηθικές (γυναίκες), και εσείς τον Τίμαρχο που είναι ένοχος για τα πιο αισχρά παραπτώματα, θα τον αθωώσετε; Αυτός που αν και είναι άνδρας στο σώμα, υπέπεσε σε γυναικεία παραπτώματα; Ποιος από σας θα μπορεί έπειτα να τιμωρήσει γυναίκα που θα πέσει σε παράπτωμα; Ή ποιος δε θα φανεί ότι είναι αμόρφωτος δείχνοντας αυστηρότητα για μια γυναίκα που αμαρτάνει σύμφωνα με τη φύση της και από την άλλη να πάρει σύμβουλο του αυτόν που εξευτέλισε τον εαυτό του κάνοντας κάτι παρά φύσι;. Παρά φύσιν λοιπόν η ομοφυλοφιλία σύμφωνα με τα πιστεύω των αρχαίων Ελλήνων. Να δούμε τώρα τι σήμαινε η «παιδεραστία». Δίνουμε παρακάτω ένα νόμο του Σόλωνα: (Πλουτάρχου βίοι παράλληλοι, Σόλων 1,1) «Εκ τε των ποιημάτων αυτού λαβείν εστί και νόμον έγραψε διαγορεύοντα δούλον μη ξηραλοιφείν μηδέ παιδεραστείν, εις την των καλών μερίδα και σεμνών επιτηδευμάτων τιθέμενος το πράγμα, και τρόπον τινά τους αξίους προκαλούμενος ων τους αναξίους απήλαυνε». Δηλαδή: «Και από τα ποιήματα του είναι δυνατό να το καταλάβουμε και έγραψε νόμο που ορίζει οι δούλοι να μη αλοίβουν τους παλαιστές ούτε να έχουν σχέση αγάπης δασκάλου προς μαθητή με τα παιδιά (παιδεραστείν), αφήνοντας αυτό το θέμα στην μερίδα των καλών και σεμνών ασχολιών, και με αυτό τον τρόπο να παροτρύνει τους άξιους σε έργα αξιόλογα, από τα οποία απέβλεπε να αποκλείσει τους ανάξιους». Βλέπουμε εδώ ότι το «παιδεραστείν» θεωρείται ενέργεια καλή και σεμνή και δεν έχει καμία σχέση με το σύγχρονο νόημα που δίδεται στη λέξη παιδεραστία και το οποίο ημιμαθείς και πλανεμένοι θέλουν να βλέπουν στα αρχαία κείμενα. Δε μπορεί δηλαδή ο ΣΟΦΟΣ ΣΟΛΩΝ από τη μία να εκδιώκει δια νόμου από τα κοινά τους παιδεραστές (με τη σημερινή έννοια της λέξης) και τους ομοφυλόφιλους και έπειτα να λέει ότι το - παιδεραστείν» είναι έργο καλό, σεμνό και άξιο. Οπότε ο «εραστής» και ο «ερώμενος» είχαν σχέση υπεύθυνη και παιδαγωγική, σχέση δασκάλου και μαθητού. Σαν καθηγητής γνωρίζω πολύ καλά και έχω βιώσει επανειλημμένως με πολύ αγάπη την αγωνία των μαθητών μου στις εξετάσεις, διότι εκπροσωπούσαν όλα εκείνα που τους έμαθα στη μηχανική, τη θερμοδυναμική, τον ηλεκτρισμό κ.τ.λ. Φανταστείτε τους αρχαίους Έλληνες δασκάλους που δεν έδιναν μια απλή και τεχνοκρατική γνώση στους μαθητές τους, αλλά μία υπερπλήρη παιδεία. Ήταν και από πλευράς γνώσης αλλά και χαρακτήρος οι μαθητές οι εικόνες του δασκάλου. Η σχέση δασκάλου και μαθητών ήταν πολύ πιο ισχυρή τότε και υπήρχε πραγματικός «έρως» (αγάπη, στοργή και διαρκές ενδιαφέρον) μεταξύ τους. Αίσχος λοιπόν διεστραμμένοι εβραϊστές. Ο όρος όμως εραστής - ερώμενος χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και στο στρατό. Ο ιερός λόχος των Θηβαίων αποτελείτο από ζεύγη «εραστών» και «ερωμένων». Οι εβραϊστές βιάστηκαν και πάλι να μιλήσουν για ομοφυλόφιλους. Φαντάζεστε μια στρατιωτική μονάδα στην οποία οι μισοί θα ήταν άνδρες και οι άλλοι μισοί γυναίκες; Οι ερωτικές αντιζηλίες και η ανάμιξη του «σεξ» θα έφερνε χάος και πλήρη απώλεια της πειθαρχίας. Πώς ήταν επομένως δυνατόν, το άριστο τμήμα του πανίσχυρου Θηβαϊκού στρατού να αποτελείται από «ζευγαράκια»; Η αρχαία λοιπόν γραφή μιλάει για εκπαιδευτή και εκπαιδευόμενο. Σκεφθείτε, κανείς από τους δύο δε θα μπορούσε να δειλιάσει και να υποχωρήσει μπροστά στον άλλον. Ούτε ο μαθητής ούτε ο δάσκαλος. Σύμφωνα λοιπόν με τον Πλούταρχο, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας όπου οι του Ιερού Λόχου έπεσαν μέχρις ενός, λέγει ο Φίλιππος (Πελοπίδας XVIII, 23-24): «Απόλοιντο κακώς οι τούτους τι ποιείν ή πάσχειν αισχρόν υπονοούντες». Δηλαδή: «Ας έχουν άσχημο τέλος όσοι υπονόησαν ότι αυτοί έκαναν μεταξύ τους κάτι αισχρό». Να θυμίσουμε ότι ο Φίλιππος είχε μείνει σε νεαρή ηλικία στην αυλή των Θηβών και έμαθε τα Θηβαϊκά στρατηγήματα. Έτσι, τα εφάρμοσε αργότερα στο Μακεδονικό στρατό δημιουργώντας τις τάξεις των πεζών εταίρων (πεζεταίρων) και το εταιρικό ιππικό. Φαντάζεστε μία Μακεδόνικη φάλαγγα ομοφυλοφίλων γεμάτη "ζευγαράκια" να μπορεί να πειθαρχεί και να αναγκάσει δεκάδες χρόνια μετά το Ρωμαίο στρατηγό Αιμίλιο Παύλο να πει «Μηδέν φοβερώτερον άμα τε και τρομερώτερον εωρακέναι, φάλαγγος Μαδεδονικής». Δηλαδή «δεν έχω δει τίποτε φοβερότερο και ταυτόχρονα τρομερότερο από τη Μακεδονική φάλαγγα». Κλείνοντας τη μικρή μας αναφορά στους εβραϊστές, που προσφέρουν μεγάλες υπηρεσίες στη νέα τάξη των πραγμάτων καταστρέφοντας πολλά από τα τελευταία πρότυπα της νεολαίας μας, με το να θεωρούν και να ονομάζουν «πορνοστάσιο» τη «Γη του φωτός» την "ΙΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ" μας, να θυμίσουμε ότι οι πρόγονοι μας θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία συνήθειες βαρβάρων. Μας λέγει ο Ξενοφών: (Κύρου Ανάβασις, II, VI28) «Αριαίω δε βαρβάρω όντι, ότι μειρακίοις καλοίς ήδετο...» Δηλαδή: «Στον δε Αριαίο, που ήταν βάρβαρος, γιατί ευχαριστιόταν με όμορφους εφήβους...» Κλείνουμε την αναφορά μας στην ομοφυλοφιλία και παιδεραστία στην αρχαία Ελλάδα με τα παρακάτω συμπεράσματα:

Ναι, υπήρχαν στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο ομοφυλόφιλοι και παιδεραστές, αλλά ίσως και λιγότεροι απ' ότι σήμερα.

Αυστηρότατοι νόμοι προστάτευαν τα παιδιά από τους παιδεραστές.

Η λέξη «παιδεραστής» στην αρχαία Ελλάδα δεν είχε τη σύγχρονη πτυστέα σημασία, αλλά σήμαινε αυτόν που νοιάζεται για τα παιδιά και τα εκπαιδεύει αισθανόμενος βαριά την ευθύνη του τελικού αποτελέσματος. Ο εκπαιδευτής ονομαζόταν «εραστής» και ο εκπαιδευόμενος «ερώμενος».

Την ομοφυλοφιλία την θεωρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ίδιον γνώρισμα των βαρβάρων.

Οι ομοφυλόφιλοι και οι παιδεραστές έχαναν όλα τους τα πολιτικά δικαιώματα και εθεωρούντο άτομα περιθωριακά.

Η ομοφυλοφυλία όχι μόνο δεν ήταν θεσμοθετημένη στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και εδιώκετο δια αυστηροτάτων νόμων.

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι μίλησαν για εγκράτεια και αγνότητα μέχρι το γάμο.

Τους "κούφανε" ο κλέφτης παπάς: Η ατάκα του παπά που βούτηξε χρήματα από το παγκάρι και την κοπάνησε στην Αυστραλία!!! Ο νεαρός ιερέας εντοπίστηκε στην Αυστραλία και η απάντηση που έδωσε τηλεφωνικά θα μείνει αξέχαστη... Μπορεί να έχουν περάσει κάποιοι μήνες, αλλά δεν λένε να συνέλθουν οι υπεύθυνοι κεντρικού Ναού της Λάρισας από την «απόδραση» ενός ιερέα της ενορίας τους στην... Αυστραλία. Ο λόγος βέβαια δεν είναι το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε πίσω του ο νεαρός σε ηλικία ιερέας, αλλά το γεγονός ότι μαζί του φρόντισε να πάρει και τις... εισπράξεις της εκκλησίας.Το περιστατικό, που ακόμα συζητείται μεταξύ των πιστών, συνέβη στην εκκλησία του Αθλίου Αθανασίου όταν ο ένας από τους τρεις ιερείς του Ναού και νεαρότερος σε ηλικία, πήρε την μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσει στην ήπειρο των καγκουρό....Τα πάντα, όπως αποδείχθηκε, έγιναν βάσει σχεδίου που επεξεργαζόταν καιρό, με το ποσό που «απαλλοτρίωσε» ο πάτερ να χαρακτηρίζεται ιδιαιτέρως σεβαστό καθώς στον συγκεκριμένο Ναό ανήκει και η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου στο ομώνυμο πάρκο, όπου εμφανίζει αυξημένη «επισκεψιμότητα» από τους πιστούς της πόλης. Σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα ''Ελευθερία'', για το ιδιαίτερα σοβαρό περιστατικό έχει ενημερωθεί από την πρώτη στιγμή η Μητρόπολη Λάρισας, χωρίς να έχει γίνει έως τώρα γνωστό εάν προτίθεται να κινηθεί νομικά κατά του ιερέα. Το... κερασάκι στην τούρτα πάντως ήταν η απάντηση του μετανάστη παπά, όταν του τηλεφώνησαν από τη Λάρισα: «τι να κάνω ρε παιδιά, για τα πρώτα έξοδα...».

"ΦΥΛΑΤΤΕΙΝ ΠΙΣΤΙΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΙΟΤΑΤΟΝ

ΑΝΑΚΤΑ (=σουλτάνο)"!

Η άγνωστη αλληλογραφία

μεταξύ των Πατριαρχείων (1564-1863 μ.Χ.)

  Kύρια πηγή της έρευνας αυτής είναι το τρίτομο έργο του αρχιμανδρίτη Καλλίνικου Δελικανή, αρχειοφύλακα του Οικουμενικού Θρόνου, έκδοση 1904, «Σωζόμενα Επίσημα Εκκλησιαστικά Έγγραφα του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τας Εκκλησίας Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Κύπρου, Ρωσσίας, Βλαχίας, Μολδαβίας, Σερβίας, Αχριδών, Πεκίου και των εν Άθω Μονών», τα οποία περισυλλέγηκαν και συναρμολογήθηκαν με εντολή του οικουμενικού πατριάρχη Ιωακείμ του Γ΄. Η παρουσίασή τους θα γίνει σε συνδυασμό με την κριτική που άσκησε ο Θεόκλητος Φαρμακίδης στο πολύκροτο βιβλίο του «Συνοδικός Τόμος - η περί αληθείας» στα πλαίσια της προσπάθειάς του να αποδείξει την ανάγκη για το αυτοκέφαλο της Ελλαδικής Εκκλησίας, περί το έτος 1850. Δεν ξέρω αν από ιστορικής πλευράς υπάρχει ανάλογη μελέτη, αυτό όμως που είναι σίγουρο είναι, το ότι εδώ υπάρχει πολύ υλικό για τους μελετητές και ιδίως για τους ελευθερόφρονες.

«Πίστη, ειλικρίνεια και υποταγή εις την κραταιά και αήττητη Βασιλεία»

  Σαφέστατα και πεντακάθαρα είναι τα κελεύσματα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σε σχέση με την «κραταιάν» (δηλ. Τουρκική) εξουσία, απότοκο βέβαια των συμφωνιών που ανάγονται στην περίοδο πριν την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό που καθορίζει το περιεχόμενο του συνόλου της αλληλογραφίας είναι η διαφύλαξη της ομολογίας πίστης και υποταγής στο Οθωμανικό καθεστώς, αλλά και προς οποιονδήποτε κυρίαρχο χωρίς την παραμικρή κριτική. Σε κάθε ευκαιρία αυτό πρέπει να υποδηλώνεται, αλλά και να λειτουργεί ως απειλή για τους πιθανούς ατάκτους. Εδώ θα παραθέσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

     Δείτε λοιπόν μία χαρακτηριστική εντολή για δηλώσεις μετανοίας του ποιμνίου (1757 μ.Χ. - επιτιμητική επιστολή στον Χαλεπίου Επίσκοπο Γρηγόριο- τόμος 1, σελ. 193):

     «Δια τούτο ο Πατριάρχης και η Σύνοδος σου έδωσαν αυτήν την ομολογίαν της πίστεώς μας και σε διώρισαν να την αναγνώσης παρρησία και να βάλης να υπογράψουν, δια να ξεδιαλεχθώσι και να διακριθώσι οι ορθόδοξοι από τους ετεροδόξους, και όσοι μεν υπογράψουν και αποδεχθώσι τα παρ'; ημών πιστευόμενα, εκείνοι να γνωρίζωνται πλέον πως ήτον εξ αρχής και είναι Ρωμαίοι ορθόδοξοι και ραγιάδες του βασιλέως μας και να μην έχουν καμμίαν ενόχλησιν πλέον ως ανύποπτοι...»

     Και για να μην ξεχνιώμαστε (σελ. 193):

   «Επειδή και θείω ελέει το γένος ημών των ορθοδόξων σύστασιν και βοήθειαν έχει από την κραταιάν βασιλείαν εις το να φυλάττη το σέβας του, και όχι καταδρομήν, μάλιστα όλον το εναντίον κακοποιούνται από την βασιλείαν όσοι από το γένος μας αθετούσι το σέβας τους, και όχι εκείνοι που το ομολογούσι και το υπογράφουσι.»

   Στο τρίτομο έργο του αρχιμανδρίτη Καλλίνικου Δελικανή, αρχειοφύλακα του Οικουμενικού Θρόνου, περιέχεται η αλληλογραφία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με τα «αδελφά» πατριαρχεία (από το 1564 έως το 1863). Τα κείμενα, που γέμουν από αλαζονεία, περιέχουν όχι μόνο νουθεσίες και συστάσεις, αλλά και πολιτικές και οικονομικές οδηγίες και διαταγές για υποταγή στην κραταιά σουλτανική εξουσία, εκφοβισμούς και αφορισμούς. 

    «Να φυλάττητε πίστιν, ειλικρίνειαν και υποταγήν εις πάντα τα αρέσκοντα τη τεταγμένη εφ'; ημάς κραταιά και αηττήτω Βασιλεία, ης το ακαταμάχητον κράτος είη θριαμβεύον και διαιωνίζον εις απεράντους αιώνας, εξαλείφοντες από την ψυχήν σας, ως είρηται, κάθε πάθος, όπου εμφαίνει ψυχρότητα και μίσος, να έχετε αναμεταξύ σας ειρήνην, ομόνοιαν και φιλάδελφον αγάπην, και τότε αναμφιβόλως ου μόνον προς αυτόν τον Ύψιστον Θεόν φαίνεσθε δεκτοί, εκπληρούντες την θεϊκήν εντολήν... αλλά και προς αυτό το Βασίλειον Κράτος ευάρεστοι και ευπρόσιτοι...»

     «Οφείλουσι διατηρείν μέχρι κεραίας τα της ειλικρινούς αυτών υπηκοότητος προς την κραταιάν Οθωμανικήν βασιλείαν καθήκοντα, πληρώνοντες τους νενομισμένους φόρους αυτών και υποχρεούμενοι αγογγύστως εις τα τεταγμένα τοπικά και μοναστηριακά δικαιώματα και μηδόλως αντιτείνοντες εις την απόδοσιν τούτων. Ταύτα απεφάνθη και κεκύρωται συνοδικώς.»

   «Καθάπου φαίνεται και εν τω αγιωτάτω και Πατριαρχικώ Θρόνω των Ιεροσολύμων, άνωθεν και εξ αρχής φιλοτιμίας τίνας χορηγηθήναι παρά των πάλαι αοιδίμων πατριαρχών του Οικουμενικού τούτου Θρόνου, οίον εστί το τον αυτόν πατριάρχην των Ιεροσολύμων διανέμειν πανταχού τα συγχωροχάρτια, και το περιάγειν και περιέρχεσθαι εν ελευθερία και ακωλύτως εις πάσαν πόλιν και χώραν, ελέους χάριν, και παντοδαπαίς ένεκα προμηθείαις και αντιλήψεσι.»

   «Εκ τούτων ουν των ρηθέντων αμφοτέρων Σιγιλλίων, ότι κατ'; ευγνωμοσύνην προνόμια ταύτα δέδοται παρά του αγιωτάτου ημών τούτου Οικουμενικού της Κωνσταντινουπόλεως Θρόνου εις εκείνον τον αγιώτατον Πατριαρχικόν των Ιεροσολύμων Θρόνον, ίνα απανταχού διανέμωνται τα συνήθη εν τύποις συγχωροχάρτια του κατά καιρούς πατριάρχου των Ιεροσολύμων,...». Και σελ. 511 του ιδίου: «...τούτου χάριν γράφοντες κατά τους θείους και ιερούς νόμους, και κατά τα υψηλά βασιλικά προσκυνητά σουρούτια, αποφαινόμεθα συνοδικώς, μετά των περί ημάς κ.τ.λ. Ίνα τα ρηθέντα αρχαία προνόμια του αγιωτάτου Πατριαρχικού Θρόνου των Ιεροσολύμων έχωσι το κύρος και την ισχύν εσαεί απαράτρεπτον, και διανέμωνται απανταχού τα συνήθη εν τύποις συγχωροχάρτια του τε ρηθέντος μακαριωτάτου πατριάρχου Ιεροσολύμων και των διαδόχων αυτού και περιέρχωνται ακωλύτως και απαρεμποδίστως εις πάσαν πόλιν και χώραν.»

 «Ίνα απανταχού

διανέμωνται

τα συνήθη

εν τύποις

συγχωροχάρτια»

      «Ερχόμενόν τε εν καιρώ εις απόλαυσίν σας σωματικήν να παραστήσητε έμπρακτον την υικήν σας υπόκλισιν και την μετ'; ευλαβείας δεξίωσιν και την ανάλογον τω πατριαρχικώ χαρακτήρι του τιμήν και περιποίησιν, και την χρεωστικήν προθυμίαν εις την απόδοσιν των τεταγμένων κυρίων και τυχηρών πατριαρχικών εισοδημάτων του και δικαιωμάτων, και την αξιόχρεων φιλοτιμίαν εις γενναίαν συνδρομήν και βοήθειαν της αυτού μακαριότητος ανάλογον με τας χρηματικάς του ανάγκας, σπουδάζοντες εις το να επαυξάνητε την πατρικήν του κηδεμονίαν και έντονον προστασίαν και πρόνοιαν εις πάντα τα καθ'; υμάς...Επειδή γράφων η φίλη ημών αυτού Μακαριότης διορίζει επιτρόπους του και αναφέρει ονομαστί, οφείλετε γνωρίζειν αυτούς και πείθεσθαι αυτοίς και αποδιδόναι ανελλιπώς τα παρεμπίπτοντα εισοδήματα, ειδότες, ότι παν το εκ μέρους σας γινόμενον τοις επιτρόποις αναφέρεται κατ'; ευθείαν προς την αυτού σεβασμιωτάτην Μακαριότητα, έως ότου Θεού συναιρομένου περαιώσας μετά μικρόν και η μακαριότης του τας ανά χείρας του υποθέσεις και κινήσεις, έλθη εις απόλαυσίν σας σωματικήν και ευφρανθήτε αλλήλοις τω πνεύματι εν Χριστώ τω κυρίω ημών...»

 Το δικαίωμα της κληρονομιάς, το οποίο ασκείται από τους κληρονόμους του θανόντος σύμφωνα με τους νόμους, παύει να ισχύει, αν ο θανών έγινε μοναχός.

     Δηλαδή η ευλογία του πατριάρχη θα δίδεται αναλόγως με το πόσο καλύπτονται οι πατριαρχικές του ανάγκες. Την διαδικασία αναλαμβάνουν οι κατά τόπους εντεταλμένοι «επίτροποι».

     Ακολουθεί και το ανάθεμα στον Αναξαγόρα (σελ. 872 του ιδίου):

     «Πλην τινα διόρθωσιν δέξαιντο αυτά, διόλου διεφθαρμένα και αναμίξ ταις βλασφημίαις συμπεφυρμένα, ουχ ήττον της Αναξαγόρου πανσπερμίας τα πάντα εν πάσι τιθέμενα, μηδέποτε διακριθησόμενα, ων το καλόν απιστία, και ύβρις παν ο πιστεύεται...»

     «...Αλλ'; έως ου γενή τούτο, λέγομεν ημείς, ότι υπέκειτο και η Εκκλησία της Ελλάδος τω αρχιεπισκόπω Κωνσταντινουπόλεως και ήρτητο εξ αυτού, ως υπέκειτο και η Ελλάς τω σουλτάνω των Οθωμανών, και η μόνη διαφορά εις τούτο συνίσταται, ότι η μεν Ελλάς υπετάχθη πολιτικώς τω σουλτάνω των Οθωμανών δια της βίας μεθ'; όπλων, η δε Εκκλησία αυτής υπετάχθη τω αρχιεπισκόπω Κωνσταντινουπόλεως δια της βίας άνευ όπλων. Η βία όμως υπέταξε και εκείνω την Ελλάδα, και τούτω την Εκκλησίαν αυτής. Αλλ'; η βιαία κατάκτησις και κατακράτησις ούτε λέγεται ούτε είναι νομική η κανονική. Δια τούτο απολαβόν το ελληνικόν έθνος δια της βίας ην δια της βίας απώλεσεν ελευθερίαν, εδικαίωσεν εαυτό, ουδένα αδίκησεν, έπραξεν ο,τι έπαθε. Τούτ'; αυτό εννοείται και περί της Εκκλησίας αυτού.»  Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης ανήκε και αυτός στους αιθεροβάμονες, που από αφέλεια θέλησαν να μας πείσουν, ότι η Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να συμμορφωθεί επί το λογικώτερον και το ελληνικώτερον.

     Και στην περίπτωση διαφωνιών (βλ. επαναστατών), σελ. 195:

     «Ει δε και αντιφέρονται και εναντιούνται οι επαρχιώται σου και σε εμποδίζουν και δεν σε αφήνουν να κάμης καθώς συνοδικώς σοι γράφομεν, να τους αφήσης το συντομώτερον και να σηκωθής να έλθης εδώ, και τότε η Εκκλησία θέλει κάμει την πρέπουσαν περί τούτου διόρθωσιν.»

     Για το είδος της διόρθωσης ας θυμηθούμε το όπλο του αφορισμού και το κυνήγημα των κλεφτών του Μοριά το 1805 με αποτέλεσμα το ξεκλήρισμά τους.

     Αντίστοιχου απειλητικού περιεχομένου και με όπλο φυσικά την τουρκική απειλή είναι και το γράμμα του Νεοφύτου Β΄. (Προτρεπτική στον Κλήρο και λαό της Κύπρου υπέρ του Αρχιεπισκόπου Βενιαμίν - 1602 μ.Χ., τ. 1, σελ. 555):

     «Φροντίσατε ουν, ως και νυν Συνοδικώς γράφομεν, αποδεχθήναι τε αυτόν και ειρηνεύειν, ως φίλον Θεώ και νόμιμον, και τούτον μόνον ... και αυτώ υποτάσσεσθε, μη και Βασιλικής οργής πειρασθήτε ως και παιδείας Εκκλησιαστικής, κ.λπ.»

     Και ένα αντίστοιχο του Καλλινίκου Β΄ «Παραινετική προς χριστιανούς Αντιοχείας» - 1724 μ.Χ., τ. 1, σελ. 171), που αφορά διαφόρους «ατακτούντας»:

     «Και ει μεν σωφρονισθώσιν οι τοιούτοι με την παρούσαν εκκλησιαστικήν παιδείαν και νουθεσίαν και κάμουσι τελείαν αποχήν των προειρημένων ατοπημάτων λόγος ουδείς, ει δε και μετά τούτο επιμένουσι και πάλιν εις την κακίαν τους, ας ηξεύρωσι καλώς, ότι θέλομεν μεταχειρισθή κατ'; αυτών και εξωτερικήν παιδείαν, ηθέλομεν δώσει δια μερικούς τοιούτους άρζια εις την κραταιάν βασιλείαν, πως είναι ετερόδοξοι και απειθείς τη ανατολική Εκκλησία και θέλει παιδευθώσισι σφοδρότερον...».

      Φυσικά σε όλα αυτά υπενθυμίζεται που και που η θεωρητική τεκμηρίωση, ότι δηλ. όλα αυτά είναι εκ Θεού και θα είναι «εις τον αιώνα». Διαβάστε: (Ιερεμίου Γ΄ - «Για την εκλογή Αντιοχείας Αθανασίου, πρώην Κύπρου» - 1720 μ.Χ., τ. 1, σελ. 172):

     «Δεύτερον δε πρέπει να ηξεύρωσι καλώς, πως τάξις επικρατεί και συνέχεια· τα πάντα και όλα τα πράγματα εις τον κόσμον όμοιά τε και ανόμοια, βασιλικά τε και εκκλησιαστικά και πολιτικά, μέχρι και των εσχάτων και των παραμικρών έχουσι τάξιν παρά Θεού και παρ'; ανθρώπων, μετά την οποίαν κυβερνώνται και στέκονται εις τον τόπον τους, και εις την κατάστασίν τους, και με την τάξιν αυτήν, όπου τα συστήνει και τα διοικεί, συντηρούνται και διαφυλάττονται εις τον αιώνα. Εξεναντίας δε το άτακτον πανταχού είναι λυπηρόν και ασύστατον, καθώς ο ορθός λέγει λόγος...»· και (Ανθίμου Γ΄ - Προς κλήρον και λαόν Κύπρου 1823 μ.Χ., τ. 1, σελ. 610):

     Φαίνεται και αυτός θα διάβαζε πολύ τα μαθήματά του, όπως ο πρών Αρχιεπίσκοπος επί επταετίας και δεν θα άκουσε, ότι είχε κηρύξει την έναρξή της δύο χρόνια νωρίτερα η Επανάσταση του 1821, που συνέτριβε την «αήττητη και ακαταμάχητη Βασιλεία».

     Το παρακάτω έγγραφο είναι πιο σαφές. Με την ευκαιρία της απειθαρχίας του μητροπολίτη Μολδαβίας Λέοντος έναντι του Τούρκου δυνάστη, τον καθαιρεί, χαρακτηρίζοντας την απειθαρχία του ως «κανονικόν έγκλημα». Εκεί λοιπόν διαβάζουμε τα εξής: (Προκοπίου Α  - Καθαίρεσις του Μολδαβίας Λέοντος 1798 μ.Χ., τ. 3, σελ. 491-492):

     «...Μέγιστον μέντοι και μείζονος τιμωρίας άξιον το της καθοσιώσεως έγκλημα, όταν και περί το υψηλόν Δοβλέτι, παρ'; ου το είναι και το ευ είναι έχομεν, και περί τούτου αγνωμονήσαντες, απιστία και επιβουλή χρώμενοι φανώσι και περί την ευεργέτιδα αγίαν καθ'; ημάς του Χριστού Μ. Εκκλησίαν, ήτις αεί τους απανταχού Αρχιερείς προχειρίζεται, ίνα αρχιερατικώς επισκέπτωνται και περιθάλπωσι τον βασιλικόν πτωχόν ραγιάν, και προς τοις άλλοις το μέγιστον, ίνα αυτοί τε δεικνύωσι την χρεωστουμένην πίστιν εις το υψηλόν Δοβλέτι, και τους επιτετραμμένους αυτοίς βασιλικούς ραγιάδες διευθύνειν και φυλάττειν εις την οφειλομένην πίστιν προς τον κραταιότατον ημών Άνακτα (ον Κύριος περιέποι και διαφυλάττοι ως κόρην οφθαλμού, υποτάσσων υπό τους πόδας αυτού πάντα εχθρόν και πολέμιον).  Δια τούτο και όπου αν τινα των Αρχιερέων κατίδωμεν παραμελούντα του απαραιτήτου εαυτού χρέους τούτου και δολιότητι χρώμενον, ευθέως πάνυ νομίμως τε και κανονικώς καθαιρέσει παντελεί της Αρχιερωσύνης καθυποβάλλομεν». 

   Ακολουθούν οδηγίες και στο Ρωσσικό Πατριαρχείο. (Διονύσιος -1663 μ.Χ. - τ. 3, σελ. 97 - Ρωσσικά έγγραφα).

     «Όρα την ομολογίαν του πατριάρχου, μεθ'; όσης ευλαβείας λέγεται, και σκόπει ακριβώς τας λέξεις και την έννοιαν "ομολογώ δια της παρούσης μου εγγραφής, ίνα φυλάττω προς σε τον κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα, καθαράν πίστιν και εύνοιαν, και θα χρεωστώ τούτο από φυσικού και νομίμου χρέους και ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και εις το πρόσταγμα της βασιλείας σου και κατά παντός ανθρώπου εναντιουμένου τω παρόντι όρκω';'; και μετ'; ολίγα, ου μόνον εις τον Βασιλέα, αλλά και εις την Βασίλισσαν, και εις τα Βασιλίδια αυτών τον όρκον απευθύνει...».

      Βέβαια εδώ προκύπτει η απορία, ότι, αν ο σουλτάνος έχει παλλακίδες (και έχει μάλιστα πολλές) με τα ανάλογα εξώγαμα, όπως ο Σολομών, απευθύνεται και σε αυτές και σ'; αυτά τα βασιλίδια ο όρκος πίστεως;

Δαρμοί, φυλακές και αφανισμός των βιβλίων των «κακοδόξων»

  Τα πράγματα όμως σοβαρεύουν και μετά από τρία χρόνια μπαίνουμε στην ουσία των οδηγιών. (Καισαρείας Γρηγόριος και οι συν αυτώ, εξουσιοδοτημένοι από τον πατριάρχη Κων/λεως 1666 μ.Χ. - τ. 3, σελ. 176 - οδηγίες με την μορφή ερωταποκρίσεων):

     «Ερώτ.: Εάν οι αιρετικοί και οι εναντίοι της αγίας του Χριστού Εκκλησίας πρέπει να παιδεύωνται και πολιτικώς, ήτοι εξωτερικώς η μόνον εκκλησιαστικώς;

     Απάντ.: Ναι, πρέπει να παιδεύωνται και εξωτερικώς, διότι εις την Β  Ο0κουμενικtν Σύνοδον την εν Κωνσταντινουπόλει συγκροτηθείσαν επί του ευσεβούς βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου κατά του πνευματοδόχου Μακεδονίου, οι θεοφόροι Πατέρες μετά την καθαίρεσιν και αναθεμάτισιν εκείνων των κακοδόξων επισκόπων ώρισαν να παιδεύωνται και εξωτερικώς, και ούτω κατά τον ορισμόν του θεοφιλεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου τους έδειραν δυνατά με τα βούνευρα και τους επόμπευσαν καθίζοντες εις καμήλους και σύροντες από την ουράν επί τας πλατείας... και εις την Δ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον την εν Χαλκηδόνι συγκροτηθείσαν υπό αγίων Πατέρων χλ΄  επί του ευσεβούς Βασιλέως Μαρκιανού και Πουλχερίας, κατά Διοσκούρου και Ευτυχίου των Μονοθελητών, και ούτοι οι θεοφόροι Πατέρες μετά του ευσεβούς Βασιλέως ώρισαν να αφανίζωνται τα βιβλία των κακοδόξων εν πυρί και αυτούς τους κακοδόξους να παιδεύουν με φυλακάς και πολλούς δαρμούς, έτι δε ώρισαν να παίρνουν εις το δημόσιον από τους ομόφρονας αυτών ανά δέκα λίτρας χρυσίου...»

     Και ένα μικρό ντοκουμέντο τιμωρίας αντάρτη κατά της Οθωμανικής εξουσίας. (Νεοφύτου Ζ΄ - Προς τον Βελιγραδίου Μεθόδιον - 1800 μ.Χ. - τ. 3, σελ. 706):

     «Θέλεις κατανοήσει τον ένθεον σκοπόν της Εκκλησίας και την γενομένην παρ'; αυτής πρόνοιαν περί του εξοστρακισμού του κακοβούλου εκείνου και αντάρτου αχρείου και αδοκίμου και όλως αγνωρίστου κακοΚαλλίνικου, του βιαίως και ληστρικώς παρεισφρύσαντος εις την επαρχίαν Βιδύνης και πλανώντος τους εκεί απλουστέρους χριστιανούς ιερωμένους και λαϊκούς, καταδυναστεύοντος αυτών ως υπερασπιζομένου παρά των αντιτασσομένων τη κραταιά και αηττήτω βασιλεία, και θέλεις πληροφορηθή, ότι εκείνος μεν δικαίως και νομίμως παντελεί καθαιρέσει της ιερωσύνης καθυποβαλλόμενος αποσκορακίζεται...»

     Δεν μπορεί φυσικά να λείπει η εντολή περί πλήρους υποταγής και από τα ιδρυτικά διαφόρων μονών του Αγίου Όρους (μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους). Ας δούμε ένα παράδειγμα: (Άνθιμος Δ  - «Σιγίλλιον για την ίδρυση της Σκήτης αγ. Ανδρέα και αγ. Αντωνίου της Ι.Μ. Βατοπεδίου» 1849 μ.Χ., τ. 2, σελ. 172):

Φορολογία-αφορισμοί-συγχωροχάρτια

  Από την ελάχιστη αυτή παράθεση των εγγράφων σε σχέση με αυτά που εμπεριέχονται στην αλληλογραφία καταλαβαίνει κανείς την πολιτική διορατικότητα του Μωάμεθ του Πορθητή, ο οποίος διέγνωσε αμέσως την νομιμοφροσύνη των χριστιανών αξιωματούχων στο Οθωμανικό καθεστώς. Φυσικά τηρώντας την ανατολίτικη νοοτροπία του μπαξισιού τους άφησε ελεύθερους να εκμεταλλεύονται και να καταπιέζουν και αυτοί με την σειρά τους το ποίμνιο. Τα συνήθη όπλα του χριστιανικού ιερατείου ήταν ο αφορισμός, η φορολογία και τα συγχωροχάρτια. Ως συνήθως βέβαια τα πιο δυνατά όπλα πάντα ήταν στην δικαιοδοσία των πατριαρχών, οι οποίοι επέβαλλαν τάξη αμέσως, μόλις εμφανίζονταν παρεκτροπές. Προσέξτε, πως υπερασπίζονται τα δικαιώματα των πατριαρχών:

     (Καλλινίκου Β  - «Δια τα δικαιώματα του Πατριάρχου Ιεροσολύμων, 2α καθαίρεσις του Σιναίου Ανανίου», 1688 μ.Χ., τ. 1, σελ. 440.):

     «Και μηδέποτε άδειαν έχη αμφιέννυσθαι άμφια πατριαρχικά, και περιβάλλεσθαι μίτραν, αλλά μόνον τοις επισκόποις προσήκοντα, μήθ'; όλως τολμά τα παράνομα συγχωροχάρτια εκείνα τω λαώ διανέμειν (πατριαρχικόν γαρ τούτο προνόμιον ιδιαίτατον, και κατ'; ουδέν εις άλλον διαβαίνειν δύναται), ...»

     (Καλλινίκου Β  - «Για τα δικαιώματα του Πατριαρχ. Ιεροσολύμων επί του Σινά», 1688 μ.Χ., τ. 1, σελ. 412):

     «Και μίτραν επί κεφαλήν έθηκε πατριαρχικήν, είτα και γράμματα εις τέλος συγχωρητικά εκ τύπου στάμπινα κατασκευάσας διένειμεν, ούτινος ουδ'; αυτοί εκείνοι οι αληθώς αυτόνομοι αρχιεπίσκοποι κατηξίωνται, αλλά μόνοις τοις Πατριάρχαις παρειμένον εστί,...»

     Και παρακάτω, σελ. 421, οδηγίες για τους Σιναΐτες (του ιδίου):

     «Έβδομον, ότι κανονικώ θεσμώ μνημονεύει του ιδίου πατριάρχου, όπου αν τύχη λειτουργών, όγδοον, ότι συγχωρητικά ου διανέμει γράμματα παντελώς, τούτο γαρ μόνοις πατριάρχαις εφείται,...»

     Πρέπει όμως να ενημερωθούν και οι υπόλοιποι για τις αταξίες του Σιναΐτη ηγουμένου Ανανία: (Καλλινίκου Β  - «Στους Μητροπολίτες Μολδοβλαχίας και Ουγγροβλαχίας περί του Σινά», 1689 μ.Χ., τ. 1, σελ. 425):

     «Κατά μικρόν τε προχωρήσας τοις ατοπήμασιν, ετόλμησε διαμερίζειν και συγχωροχάρτια στάμπινα ο ηγούμενος, όπερ μόνοις τοις πατριάρχαις εφειμένον εστί,...» και σελ. 430 του ιδίου «...Και όσοι λάβωσιν εξ αυτού συγχωροχάρτια, άπερ ως παράνομα και διαβεβλημένα ψευδοχάρτια εισί, και ουχί συγχωροχάρτια, τα γαρ παράνομα, ως προείρηται, ουκ έχουσι την των νομίμων δύναμιν και ενέργειαν...»

     Και η επίσημη κύρωση των πατριαρχικών προνομίων σε πολλές δόσεις:

(Αθανασίου Ε  - «Συνοδικόν γράμμα εμπεδούν τα προνόμια του Θρόνου Ιεροσολύμων,» 1709 μ.Χ. - τ. 1, σελ. 478):

     (Νεοφύτου Ζ  - «Σιγίλλιον κυρούν τα προνόμια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων», 1793 μ.Χ., τ. 1, σελ. 509):

     Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν τα παραπάνω συνάγουμε τα εξής συμπεράσματα:

·         Η διανομή συγχωροχαρτιών (φυσικά με το αζημίωτο) ήταν αποκλειστικό δικαίωμα των πατριαρχών.  Τα συγχωροχάρτια εξέδιδε αποκλειστικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

·         Υπήρχαν πρότυπα δια της τυπογραφίας, στα οποία συμπληρωνόταν μόνο το όνομα του πιστού, που αγόραζε την συγχώρηση (βλ. και την σχετική μελέτη του Φ. Ηλιού) και αυτό για συντόμευση της διαδικασίας συγχώρησης και φυσικά πληρωμής.

·         Όπως συμβαίνει και στις μέρες μας, και τότε υπήρχαν διάφοροι, που τύπωσαν δικά τους συγχωροχάρτια. Σε αυτούς έπεφτε βαρύς ο πέλεκυς της τιμωρίας.

·         Διάφορα πρότυπα συγχωροχάρτια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων έβγαλε στη φόρα ο Φ. Ηλιού στην καταπληκτική του σχετική μελέτη. Δεν γνωρίζουμε όμως το ύψος της προμήθειας, που θα λάμβανε ο οικουμενικός πατριάρχης από τους κατά τόπους υπεργολάβους επισκόπους, καθώς και κάποιες ενδεικτικές τιμές.

Υποχρεώσεις του ποιμνίου έναντι του ντόπιου ποιμενάρχη

  Αξίζει να ρίξουμε μία ματιά και στην αλληλογραφία, η οποία τονίζει σαφέστατα τις ανάλογες υποχρεώσεις του ποιμνίου έναντι του ντόπιου ποιμενάρχη. (Χρύσανθος - «Εγκύκλιος στους Μητροπολίτες, στον κλήρο και λαό Αλεξανδρείας» - 1825 μ.Χ. - τ. 1, σελ. 55):

     Διαβάστε τις παρακάτω εγκυκλίους: (Ιερεμίου Γ  - «Συνοδική εγκύκλιος», 1717 μ.Χ., τ. 1, σελ. 484):

     «Ίνα μην έχωσιν απαιτήσεις οι χριστιανοί επί της περιουσίας των θνησκόντων μοναχών του Αγίου Τάφου, Σινά, Άθω και άλλων μονών».

     Δηλαδή το δικαίωμα της κληρονομίας, το οποίο ασκείται από τους κληρονόμους του θανόντος σύμφωνα με τους νόμους, παύει να ισχύει, αν ο θανών έγινε μοναχός. Ακολουθεί και η σχετική εντολή: (Ιερεμίου Γ  - «Συνοδική εγκύκλιος», 1717 μ.Χ., τ. 1, σελ. 485):

     «Έτερον συνοδικόν γράμμα σχεδόν ταυτόσημον τω προηγουμένω και υπό την αυτήν χρονολογίαν επιτάσσον πάσι τοις χριστανοίς, επί ποινή αφορισμού την μη παρεμπόδισιν των υπέρ του Αγίου Τάφου διενεργουμένων εράνων και αφιερωμάτων.»

     Στο σωματείο των γουναράδων επιβλήθηκε ειδικός φόρος, όπως φαίνεται στην παρακάτω δήλωση (1718 μ.Χ.), η οποία εγκρίθηκε με συνοδικό του Ιερεμίου Γ .

«ΔΗΛΩΣΙΣ ΤΟΥ ΡΟΥΦΕΤΙΟΥ ΤΩΝ ΓΟΥΝΑΡΕΩΝ

     ότι επικυρούσι την προγεγενημένην δωρεάν του Ρουφετίου αυτών εις τον Άγιον Τάφον ημίσεως γροσίου εξ εκάστου Σιρικίου Σαμουρίων, και επειδή ταύτα σπανίζουσι νυν, προς επαύξησιν της προσόδου, συνωδά τη αιτήσει του Ιεροσολύμων Χρυσάνθου, επιπροσθέτουσι και δύο γρόσια δι'; εκάστην παλαιάν σαμουρόγουναν, κατασκευαζομένην υπ'; αυτών.»

     Στην αλληλογραφία περιέχονται αντίστοιχα συνοδικά, που αφορούν στην Άνδρο, Σκιάθο, Σκόπελο, Θήβα, Εύβοια, Αμάσεια, Νοεκαισάρεια, Τραπεζούντα και Θεοδοσιούπολη (τ.1, σελ. 487).

     Υπάρχουν όμως και έκτακτες φορολογίες, που πολλές φορές επιβάλλονται από τον ίδιο αυτοπροσώπως τον πατριάρχη: (Ιερεμίου Γ  - «Προς Κυπρίους», 1726 μ.Χ. - τ. 1, σελ. 488):

     «Και σιμά εις το πρότερον χρέος υπέπεσεν ο Πατριαρχικός Θρόνος του Αγίου Τάφου, εις βάρος χρέους δυσβαστάκτου... Εφ'; ω και προτρέπονται οι χριστιανοί, όπως συνδράμωσι γενναίως τον περιελευσόμενον αυτοπροσώπως τας επαρχίας προς εξαίτησιν ελέους πατριάρχην Ιεροσολύμων Χρύσανθον.»

     Ακολουθεί η υπενθύμιση των διαχρονικών ιερών κανόνων προς συμμόρφωση και των όποιων δύσπιστων και η σχετική διάταξη για το απυρόβλητο της εκκλησιαστικής περιουσίας και των υπαλλήλων της. (Καλλινίκου Β  - «Πράξις Συνοδική για κακώς δωρηθείσα μονή» - 1633 μ.Χ. - τ. 1, σελ. 562):

     «Η δε μετακίνησις του ακινήτου εκκλησιαστικού πράγματος άπρακτος μένει και ατελεσφόρητος, και η δόσις διακενής και ανίσχυρος. Ο δε λαβών την τοιαύτην δωρεάν οφείλει επιστρέψαι διπλούν το κακώς δωρηθέν. Οι γαρ θείοι και φιλευσεβείς νόμοι ρητώς φασίν: ο κατά δωρεάν λαβών ακίνητον ιερατικό πράγμα, προς το μη απολαύσαι του δωρηθέντος, και έτερον παραπλήσιον αποδώσει....Όσοι δε των συνασκουμένων πατέρων τελευτώσι, μετά θάνατον εκείνων άπασα η περιουσία αυτών έχη προσκυρούσθαι και μεταβαίνειν εις το ιερόν τούτο μοναστήριον, κατά τους θείους και ιερούς νόμους και κανόνας, και μηδείς των συγγενών εκείνων επί προφάσει κληρονομίας έχη ζητείν πολύ η ολίγον τι εκ της περιουσίας εκείνων οιωδήποτι τρόπω η επήρειαν τινά και ενόχλησιν και ζημίαν επάγειν τω Μοναστηρίω τούτω».

«Τα μιαρά και ασεβείας γέμοντα συγγράμματα»

  Μια από τις πιο βασικές φροντίδες του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν η άμεση πάταξη των ταραξιών, που δημιουργούσαν διάφορες ανωμαλίες στο κυρίαρχο σύστημα. Πέρα από τα γνωστά αφοριστικά της Επανάστασης του ';21, των κλεφτών το 1805 κ.λπ. αυτή η δραστηριότητα του Πατριαρχείου φαίνεται, ότι ήταν συνεχής και κάλυπτε όλες τις δραστηριότητες του κοινωνικού βίου, όπου βεβαίως έκριναν οι πατριάρχες, ότι χανόταν ο έλεγχος. Η αλληλογραφία είναι γεμάτη από τέτοιες καθαιρέσεις, απειλές, αφορισμούς, καταδίκες κ.λπ. Θα δούμε κάποια χαρακτηριστικά εδάφια, που δείχνουν τους στόχους της εξουσίας έναντι ενοχλητικών διανοουμένων. Πρόκειται για το επίσημο κείμενο της καθαίρεσης του γνωστού σε όλους Μεθοδίου του Ανθρακίτη, της οποίας παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

     (Ιερεμίου Γ  - «Καθαίρεσις διεξοδική του κακοΜεθοδίου, του όντος από την επαρχίαν Αχρίδος, δια τα μιαρά και ασεβείας γέμοντα συγγράμματα αυτού» - 1720 μ.Χ. - τ. 3, σελ. 868-873):

     «Ταύτης ουν ορμητήριον και φορτίδα την εαυτού πονηράν ψυχήν και διάνοιαν εργασάμενος, επανήλθε μετά της δυσσεβούς εμπορείας, και το πρώτον εις Καστορίαν γενόμενος, τω μανθάνειν όστις ποτέ ην σχολής επιδράττεται, και τω της διδασκαλίας προσχήματι μαθητάς περί εαυτόν συγκροτήσας πρωτοπείρους και αδιδάκτους νέους, απαλαίς αυτών ταις ψυχαίς εγκατεφύτευσε τα ζιζάνια, και κατά μικρόν μετοχετεύσας τα θολερά και ακάθαρτα νάματα της ης επηγάγετο αιρέσεως, διέφθειρεν ουκ ολίγους, και ψυχικής αυτών απωλείας παραίτιος γέγονεν, υποσπείρων και μεταδιδούς ύθλους παντοδαπούς γέμοντας ασεβείας. Και γαρ επιδείξασθαι θέλων εαυτόν νέον φιλόσοφον και θεολόγον, όσα μεν άνωθεν κατά παράδοσιν αρχαίαν οι ευσεβείς διδάσκουσι και δεδίδακται μαθήματα, εν μεν τοις περί φύσεως λόγοις και ταις θύραθεν επιστήμαις, δηλαδή τα της περιπατητικής φιλοσοφίας, εν δε τη θεολογία τας ιεράς βίβλους των θεοσόφων πατέρων και διδασκάλων της του Χριστού Εκκλησίας, τούτων πάντων την διδασκαλίαν και ανάγνωσιν παρητήσατο και απεδοκίμασεν.»

     Παρακάτω δεν γλυτώνει ούτε η Ιλιάδα από το ανάθεμα (σελ. 871 του ιδίου):

     «Αλλά, το του λόγου κακών, Ιλιάς και ρήματα καταποντισμού, μυρίαι τε και βλασφημίαι σποράδην τη πονηρά εκείνη συγγραφή εμπεριέχονται...»

     Φυσικά δεν γλυτώνει ούτε ο Επίκουρος (σελ. 872 του ιδίου):

     «Αλλά και της επικουρείου αιρέσεως δήλός εστιν αντεχόμενος από τε του λόγου και του τρόπου, ως έγνωμεν, ηδονή τ'; αγαθόν τιθέμενος, και πάντα εις τούτο φέρει αυτό, ο,τι μη πάρεργον, οίά τις εμπαθής και φιλόσαρκος και αγενής, των ηδονών ανδράποδον...»

     Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις η βία φέρνει και αποτελέσματα.» (Κυρίλλω ΣΤ΄ - «Αχρονολόγητον»):

     «Ομολογία Στεφάνου ιεροδιακόνου Ρεφερενδαρίου, Ηγουμένου Ρακετώσης, ότι προθύμως υποβαλών τη κρίσει της Μ. Εκκλησίας την υπ'; αυτού συγγραφείσαν Φυσικήν, αποκηρύττει προθύμως τα υπό ταύτης ως αντορθόδοξα θεωρηθέντα.»

     Από τα αντίτυπα της Φυσικής του ιεροδιακόνου δεν έμεινε ούτε ίχνος, για να μάθουμε τα «αντορθόδοξα θεωρηθέντα».

     Και για το τέλος ένας σπουδαίος ορισμός της πολιτικής ανωμαλίας (δηλ. της Εθνικής Παλιγγενεσίας). (Ανθίμου Δ΄, «Τω Αλεξανδρείας Ιεροθέω περί της χειραφετήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος», 1850 μ.Χ. - τ. 1, σελ. 120): «...αι το Βασίλειον τούτο συγκροτούσαι αρχιερατικαί επαρχίαι, υποκείμεναι ανέκαθεν εις τον καθ'; ημάς αγιώτατον Οικουμενικόν Θρόνον, προ τινων χρόνων, ένεκα των πολιτικών εκεί ανωμαλιών, απελείφθησαν της προς αυτόν αμέσου σχέσεως και αναφοράς...»

     Περήφανη όμως απάντηση έδωσε ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο οποίος, ιερωμένος ων, διέγνωσε την νέα απάτη, στην οποία ήθελε να συμπαρασύρει με τον συνοδικό του τόμο την τότε Εκκλησία της νεοσύστατης Ελλάδος το Οικουμενικό Πατριαρχείο. (Θεόκλητου Φαρμακίδη - 1852 μ.Χ. - «Ο συνοδικός τόμος η περί αληθείας», σελ. 220.):

* * *

  Η παρουσίαση της αλληλογραφίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου λόγω στενότητας χώρου δεν μπορούσε να είναι όσο έπρεπε λεπτομερής και ουσιαστική. Άλλοι μελετητές και ιστορικοί, ικανώτεροι από τον γράφοντα, πρέπει να εμβαθύνουν και να αποκαλύψουν πλήρως το μέγεθος της προδοσίας. Κάθε ανάλογη προσπάθεια θα είναι και ένα λιθαράκι στην γνώση της ιστορικής αλήθειας.

Δημοσθένης Τριγώνης

Η ΙΔΙΟΧΕΙΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ - ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ!

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της Αρχαίας Ελλάδος.  Η διδασκαλία του επηρέασε άμεσα όλους τους επόμενους φιλοσόφους που τον διαδέχτηκαν και σε πολλές περιπτώσεις, μας επηρεάζει ακόμα και σήμερα.

Ωστόσο, σήμερα επικρατεί η άποψη ότι ο μέγιστος αυτός φιλόσοφος, δεν συνέγραψε ποτέ, κανένα βιβλίο όσο βρισκόταν εν ζωή.

Ο Διογένης Λαέρτιος όμως έχει αντίθετη άποψη. Στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» στο κεφάλαιο που αναφέρεται στον βίο του Πυθαγόρα, όχι μόνο αναφέρει ξεκάθαρα ότι ο Πυθαγόρας είχε συγγράψει πολλά βιβλία, αλλά αναφέρει μάλιστα και τους τίτλους ορισμένων από αυτά.

Ας δούμε το κείμενο:

...Ο Πυθαγόρας είχε γράψει τρία συγγράμματα:  Ένα περί εκπαίδευσης, ένα περί πολιτικής και ένα περί φύσεως.  Όπως επίσης αναφέρει ο Ηρακλείδης, ο γιος του Σαραπίωνος, στο βιβλίο του «Σωτίωνος Επιτομή», ο Πυθαγόρας είχε συγγράψει σε μορφή έπους ένα βιβλίο με τον τίτλο «Περί του όλου».  Σύμφωνα με τον Ηρακλείδη, είχε συγγράψει και ένα δεύτερο βιβλίο, που λέγεται «Ιερός λόγος» το οποίο αρχίζει ως εξής:  «Αγαπητοί μου νέοι, πρέπει να αντιμετωπίσετε με σεβασμό και με προσοχή όλα αυτά που αναφέρω».  Επίσης είχε συγγράψει και ένα τρίτο βιβλίο με τίτλο «Περί Ψυχής».  Τέταρτο βιβλίο με τίτλο «Περί Ευσεβίας»  Πέμπτο βιβλίο με τίτλο «Ηλοθαλής», ο οποίος ήταν πατέρας του Επιχάρμου του Κώου.  Έκτο βιβλίο με τίτλο «Κρότωνας» και επίσης συνέγραψε και άλλα πολλά βιβλία.

Εκεί όμως που μας περιμένει μία πραγματική έκπληξη είναι στο τέλος του βιβλίου, όπου ο Διογένης Λαέρτιος μας ανακοινώνει ότι μπορεί να μην έχει στην κατοχή του τα βιβλία του Πυθαγόρα, έχει όμως στο πολύτιμο αρχείο του μία ιδιόχειρη επιστολή του, την οποία και μας παραθέτει.

Σήμερα λοιπόν, έχουμε την μεγάλη τύχη να έχουμε στα χέρια μας, το μοναδικό γραπτό κείμενο που προέρχεται από τον ίδιο τον Πυθαγόρα, γραμμένο πριν από 2500 χρόνια.Ας το απολαύσουμε:

Ο Πυθαγόρας έχει συγγράψει την κάτωθι επιστολή:

Από τον Πυθαγόρα προς τον Αναξιμένη.

Και εσύ λαμπρέ φίλε μου, αν υστερούσες σε ευγένεια και φήμη ως προς την προσωπικότητά σου, θα σου πρότεινα να μεταναστεύσεις από την Μίλητο και να έρθεις κοντά μου.  Τώρα όμως, σε έχει εγκλωβίσει η καλή φήμη που απόκτησες στην πατρίδα σου, όπως και εμένα κατά τον ίδιο τρόπο με έχει εγκλωβίσει η ίδια καλή φήμη που απέκτησα εδώ, επειδή θεωρούμαστε και οι δύο φημισμένοι φιλόσοφοι.  Εάν λοιπόν εμείς οι φημισμένοι φιλόσοφοι εγκαταλείψουμε τις πόλεις μας, τότε οι πολίτες θα χάσουν το ηθικό τους.  Έτσι θα αυξανόταν ο κίνδυνος να καταληφθεί οι πόλη σου από τους Μήδους.  Γι αυτόν τον λόγο, δεν είναι πάντοτε καλό να λέει κανείς «λόγια του αέρα» αλλά είναι καλύτερο και προτιμότερο να στηρίζει την πατρίδα του.  Αλλά και εγώ, δεν υπολόγιζα πάντα μόνο την σχέση μου με την πατρίδα μου (Σάμος), αλλά ελάμβανα μέρος και σε πολέμους οι οποίοι αφορούσαν διαμάχες μεταξύ Ελληνικών πόλεων της Ιταλίας.

Βλέπουμε ότι σε αυτήν της μοναδικής αξίας επιστολή του, ο Πυθαγόρας διατυπώνει την άποψη ότι ένας πραγματικός φιλόσοφος είναι αυτός που διαθέτει την ικανότητα να εμπνέει τους πολίτες της πόλης του και για τον λόγο αυτόν θα πρέπει να ακολουθεί μία τέτοια ζωή που να αποτελεί το παράδειγμα προς μίμηση.  Όπως ο ίδιος μας αποκαλύπτει, κατά την διάρκεια της ζωής του, είχε λάβει μέρος και σε πολέμους, διότι το καλύτερο και προτιμότερο με το οποίο μπορεί να ασχοληθεί ένας άνθρωπος είναι να υποστηρίζει την πατρίδα του!

http://www.astrology.gr/

ΠΗΓΗ ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

Στο σωφρονιστικό κατάστημα της Νιγρίτας Σερρών έχει σπεύσει κλιμάκιο της αστυνομίας και ιατροδικαστής Νεκρός βρέθηκε μέσα στο κελί του το βράδυ της Πέμπτης ο Αλβανός ισοβίτης Ιλία Καρέλι, ο οποίος την Τρίτη σκότωσε με αυτοσχέδιο μαχαίρι τον 46χρονο υπαρχιφύλακα Γιώργο Τσιρώνη στις φυλακές Μαλανδρίνου.Ο βαρυποινίτης, έπειτα από την αποτρόπαια πράξη του, είχε μεταφερθεί στις φυλακές της Νιγρίτας Σερρών και είχε εγκλειστεί μόνος του σε κελί. Γύρω στις 11:00 το βράδυ της Πέμπτης τον εντόπισε νεκρό σωφρονιστικός υπάλληλος. Όπως μετέδωσε η Δημόσια Τηλεόραση στο σωφρονιστικό κατάστημα έχει σπεύσει κλιμάκιο της αστυνομίας και ιατροδικαστής προκειμένου να διερευνήσουν τα αίτια θανάτου του Αλβανού ισοβίτη.

Από την βρόμικη ιστορία του ΚΚΕ: Όταν οι κομμουνιστές ονειρεύονταν «ανεξάρτητο» κράτος στην Ήπειρο και τη Μακεδονία!!!!

Όσοι έχουν ψάξει λίγο στα βοθρολύματα της ιστορίας του ΚΚΕ (και δυστυχώς δεν είναι κι αρκετοί αυτοί), πιθανότατα να έχουν λάβει γνώση για τις προθέσεις του σταλινικού αυτού μορφώματος να δημιουργήσει «ανεξάρτητη» Μακεδονία και Θράκη, με σκοπό αυτές να ενταχθούν σε μια βαλκανική κομμουνιστική ομοσπονδία υπό την αιγίδα του μεγάλου «πατερούλη» Στάλιν.

[Ναι, ναι... Πρόκειται για το ίδιο κόμμα, που έχει καταφέρει να ενοχοποιήσει όσους δεν ήταν και δεν είναι κομμουνιστές, σαν «φασίστες», «γκεσταπίτες», «δωσίλογους», «γερμανοτσολιάδες» και «προδότες». (Στις μέρες μας μάλιστα, έχει φθάσει να θεωρείται, ότι το να είσαι αντικομμουνιστής, ισοδυναμεί περίπου με ύβρι κατά της δημοκρατίας). Μιλάμε δηλαδή, για τον ορισμό του θράσους...]

Δυστυχώς όμως, οι άνωθεν προθέσεις, τις οποίες οι ξενοκίνητοι κομμουνιστές τις υποστήριξαν και με τα όπλα, δεν αποτελούν τον πάτο στο βαρέλι με τα σκατά της «ένδοξης» ιστορίας του -μιας ιστορίας, που δυστυχώς αγνοούν και οι ίδιοι οι οπαδοί του.

Κατά την διάρκεια του Συμμοριτοπόλεμου (αυτόν, που χάριν της πολιτικής ορθότητος αποκαλείται «Εμφύλιος»), οι σταλινίσκοι του ΚΚΕ, απέδειξαν ότι δεν είχαν κανέναν φραγμό και κανέναν ενδοιασμό για τα μέσα που θα χρησιμοποιούσαν, αρκεί να έφταναν στον στόχο τους, ακόμη κι αν αυτός ο στόχος προϋπόθετε διαμελισμό της Ελλάδος...

Έτσι, αφού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το ΚΚΕ προσανατολίστηκε προς την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, κάτι το οποίο θα συνεπάγονταν αναγνώριση από τις κομμουνιστικές χώρες, σύναψη διπλωματικών σχέσεων και συνεπώς απρόσκοπτη βοήθεια. Δηλαδή, θα δημιουργούσαν μια, ας την πούμε, «Λαϊκή Δημοκρατία της Δυτικής Ελλάδος», κατά τα πρότυπα της Ανατολικής Γερμανίας και της Βορείου Κορέας. Η συνέχεια θα ήταν μάλλον προβλέψιμη: Έχοντας μια σταθερή βάση, θα προσπαθούσαν ν' «απελευθερώσουν» και την υπόλοιπη «σκλαβωμένη» Ελλάδα κι ολόκληρη πλέον θα έμπαινε στο άρμα του Παραπετάσματος.

Η πρόθεση αυτή (δηλαδή η δημιουργία ανεξάρτητου κράτους), γνωστοποιήθηκε επισήμως στο Στρασβούργο από τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη, ο οποίος βρέθηκε εκεί ως αντιπρόσωπος του ΚΚΕ στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας. Η ομιλία του Πορφυρογένη, δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη», στις 28 Ιουνίου 1947...

Μεταξύ άλλων, σύμφωνα και με τον «Ριζοσπάστη», ο Πορφυρογένης ανέφερε τα εξής:

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ...

 

Σήμερα γίνεται ολοένα πιο φανερό, ότι δίπλα στις ακούραστες προσπάθειες του ΕΑΜ και του δημοκρατικού κόσμου για λαϊκή συμφιλίωση και κατευνασμό, μόνο η αποφασιστική πολεμική επίδοση και η ανάπτυξη του Δημοκρατικού Στρατού μπορεί να εξαναγκάσει την αντίδραση να σκεφθεί σοβαρές υποχωρήσεις σαν κι αυτές που διαγράφτηκαν την άνοιξη, μα τις ματαίωσε η ξετσίπωτη αμερικανική ιμπεριαλιστική παρεμβολή. Και η αποφασιστική πολεμική επίδοση και ανάπτυξη του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, μπροστά στο γεγονός της αμερικανογγλικής και μοναρχοφασιστικής αδιαλλαξίας, αναγκαστικά τείνει να αποκρυσταλλωθεί και αποκρυσταλλώνεται κιόλας προς τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας, με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση.

 

Για ένα τέτοιο πράγμα, υπήρχαν και πριν και υπάρχουν και σήμερα, ακόμα περισσότερο, όλες οι απαραίτητες αντικειμενικές στρατιωτικές, πολεμικές, υλικές, πολιτικές, ηθικές, ψυχολογικές, μα και γεωγραφικές προϋποθέσεις.

 

Αν προς την κατεύθυνση αυτή είμαστε ακόμα κάπως διστακτικοί, είναι γιατί η δύναμη της λαϊκής πλειοψηφίας και η εμπιστοσύνη που μας έχει ο λαός, μας επιτρέπουν να κάνουμε υποχωρήσεις, δημοκρατικά ανεκτές και να εξαντλούμε και την παραμικρή δυνατότητα. Από την άλλη όμως μεριά, γίνεται ολοένα και περισσότερο φανερό, ότι η αδιαλλαξία της αντίδρασης, ξένης και ντόπιας, δεν βρίσκει δισταγμούς και αναγκαστικά το υπέρτατο συμφέρον της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας, φέρνει προς τη δημιουργία λεύτερης Ελλάδας με δική της κυβέρνηση.

Στη συνέχεια, ο Πορφυρογένης, καλεί σε περισσότερη και «συγκεκριμένη και χειροπιαστή βοήθεια», από την «παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη», για τους όρους της οποίας, θα πρέπει να «συζητήσουν ιδιαιτέρως».

Αναφορά στο ίδιο θέμα, υπάρχει και στο δίτομο αφιέρωμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ με τίτλο «Χρονικό του ΚΚΕ - Εξήντα χρόνια αγώνων και θυσιών», εκδόσεως 1979. Στη σελίδα 46, του δεύτερου τόμου, διαβάζουμε:

27 του Ιούνη: Αντιπροσωπεία του ΚΚΕ από τους Ν. Ζαχαριάδη και Μ. Πορφυρογένη που πήγε στο Συνέδριο του ΚΚ Γαλλίας στο Στρασβούργο κάνει κατηγορηματική προειδοποίηση στην ελληνική Αντίδραση ότι «η αποφασιστική πολεμική επίδοση και ανάπτυξη του ΔΣΕ, μπροστά στο γεγονός της αμερικανογγλικής και μοναρχοφασιστικής αδιαλλαξίας, αναγκαστικά τείνει να αποκρυσταλλωθεί και αποκρυσταλλώνεται κιόλας προς τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας, με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση...».

Έτσι, στις 23 Δεκεμβρίου του 1947, οι κομμουνιστές δημιούργησαν την «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» (με την συμμετοχή και Σλαβομακεδόνων «υπουργών»), με «πρόεδρο» τον καπνεργάτη-«στρατηγό» Μάρκο Βαφειάδη (είναι ο ίδιος, που το 1989-90, ο Ανδρέας Παπανδρέου τον έμπασε στη Βουλή ως βουλευτή Επικρατείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ενώ τον έχρισε και αντιστράτηγο του...ελληνικού στρατού -δηλαδή, του στρατού τον οποίον πολέμησε[!]). Ο ίδιος ο Πορφυρογένης έγινε «υπουργός» Δικαιοσύνης σ' αυτή την κυβέρνηση, η οποία εγκαταστάθηκε στα βουνά της Πίνδου. Ο αρχηγός του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, δεν έλαβε κάποιο αξίωμα, το οποίο άλλωστε θα ήταν περιττό, καθώς σε κάθε περίπτωση τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον είχε αυτός και ουδείς μπορούσε να το αμφισβητήσει αυτό χωρίς να έχει τάσεις «αυτοκτονίας».

Στην ιδρυτική διακήρυξη της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης», μεταξύ άλλων, αναφέρεται πως ένας από τους σκοπούς της είναι: «Να εκπροσωπεί τη δημοκρατική Ελλάδα στο εξωτερικό και να αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις με όλους τους δημοκρατικούς λαούς και τις κυβερνήσεις τους» («Χρονικό του ΚΚΕ, 1945-1978», τόμος Β', σελ. 52). Δεν χρειάζεται, φυσικά, και μεγάλη φαντασία για να γίνει κατανοητό σε ποιους «δημοκρατικούς λαούς» αναφέρονται οι κομμουνιστές.

Μια (ψευδο)κυβέρνηση, φυσικά, χρειάζεται κι ένα (ψευδο)κράτος που θα κυβερνά, το οποίο όμως μέχρι τότε οι κομμουνιστές δεν το διέθεταν. Για να δημιουργήσουν λοιπόν οι «μαχητές» του σταλινίσκου Ζαχαριάδη την «λεύτερη δημοκρατική Ελλάδα», χρειάζονταν μια περιοχή όπου να έχουν και τον έλεγχό της και την οποία, βεβαίως, θα μπορούσαν να αποσχίσουν από τον εθνικό κορμό. Την εποχή εκείνη, ο ΔΣΕ είχε έναν σχετικό έλεγχο στην ύπαιθρο και ειδικά στην Ήπειρο και τη δυτική Μακεδονία. Αυτή η περιοχή ήταν ιδανική από την άποψη των «γεωγραφικών προϋποθέσεων», όπου σωστά εστίαζε ο Πορφυρογένης, καθώς στα βόρεια σύνορα συνόρευε με τις κομμουνιστικές χώρες που τροφοδοτούσαν τον ΔΣΕ. Ένα κράτος όμως, χρειάζεται και μια πρωτεύουσα και σίγουρα τον ρόλο της πρωτεύουσας δεν θα μπορούσε να το παίξει κάποιο από τα κατσικοχώρια που είχαν υπό τον έλεγχό τους οι κομμουνιστές. Χρειάζονταν ένα αστικό κέντρο, μια πόλη και οι κομμουνιστές μέχρι τότε δεν είχαν τον έλεγχο σε κανένα αστικό κέντρο. Για τον σκοπό αυτό, επελέγη η Κόνιτσα, η οποία βρίσκεται και κοντά στα σύνορα με την Αλβανία...

Προς επίτευξη του σκοπού αυτού, οι κομμουνιστές επιτέθηκαν στην πόλη με πάνω από 2.000 άνδρες στις 25 Δεκεμβρίου 1947...

Η μάχη κράτησε μια εβδομάδα. Στο διάστημα αυτό, η Κόνιτσα πολιορκήθηκε και πέρασε δύσκολες στιγμές, έως ότου κατέφθασαν οι ενισχύσεις του εθνικού στρατού κι έδωσαν τέλος στο απατηλό κι αντεθνικό όνειρο των κομμουνιστών (αν και προσπάθησαν στη συνέχεια -ανεπιτυχώς και πάλι- να καταλάβουν κάποιο αστικό κέντρο). Όπως το ίδιο τέλος έδωσαν και οι κομμουνιστικές χώρες που αρνήθηκαν να δώσουν την πολυπόθητη αναγνώριση στην «κυβέρνηση» του Ζαχαριάδη και του Βαφειάδη.

Ο επίλογος και το ηθικό δίδαγμα όλων των ανωτέρω: Πόσοι γνωρίζουν σήμερα για την μάχη της Κόνιτσας και τη σημασία της, ώστε να μην ήμαστε σήμερα μια χώρα, νυν ή πρώην, του κομμουνιστικού «Παραδείσου»; Πότε έχει απολογηθεί το ΚΚΕ γι' αυτή την άθλια πράξη του και κυρίως πότε έχει συγγνώμη;

Tι απέγινε το άγαλμα του Θεού Απόλλωνα που βρέθηκε στη Γάζα Το Λούβρο ανακοίνωσε πως δεν έχει καμία επαφή με την Χαμάς ! Ο Θεός Απόλλωνας βρέθηκε το καλοκαίρι από ψαρά στη θάλασσα της Γάζας. Η είδηση άργησε να πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Ενάμιση περίπου μήνα πριν, όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες φωτογραφίες του τυλιγμένου σε μια κουβέρτα υπέροχου αρχαίου ευρήματος η είδηση προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον. Σήμερα το μέλλον του παραμένει αβέβαιο μια και μετά από τόσο καιρό κανείς δεν έχει καταφέρει να το δει και ο αρχαιολογικός θησαυρός εξακολουθεί να παραμένει ένα μυστήριο.  Η τύχη του αγνοείται και η Χαμάς, η οποία υποτίθεται πως το έχει στην κατοχή της και έχει αναλάβει την διατήρησή του, δεν έχει δώσει κανένα στοιχείο για την κατάστασή του. Την περασμένη εβδομάδα το Λούβρο απάντησε στις φήμες ότι πρέλαβε το άγαλμα και προχωρεί σε διαδικασίες αποκατάστασης, προκειμένου να το εκθέσει. Η εκπρόσωπος του Λούβρου υποστήριξε πως ουδέποτε είχαν κάποια επαφή με τους αξιωματούχους της Χαμάς και πως δεν έχει υπάρξει προσέγγισή από καμία πλευρά.  Η δήλωση αυτή έρχεται να διαψεύσει τους ισχυρισμούς του διευθυντή της υπηρεσίας αρχαιοτήτων της Γάζας, Ahmed al-Borsh. Ο Borsh είχε από την πρώτη στιγμή καθησυχάσει την αρχαιολογική κοινότητα και τους δημοσιογράφους πως το άγαλμα θα συντηρηθεί και θα παραμείνει προστατευμένο. Είχε παράλληλα αφήσει να εννοηθεί πως γίνονται επαφές με διεθνείς αρχαιολογικούς φορείς για συνεργασία, συμπεριλαμβανομένου και του Μουσείου του Λούβρου.   Η πρόσφατη απάντηση του Λούβρου τονίζει πως αν το Μουσείο ήθελε να συνεργαστεί με την Χαμάς και να δανειστεί το άγαλμα θα το είχε κάνει με αίτημα μέσω του Γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών και όχι απευθείας, ξεκαθαρίζοντας πως δεν έχουν κανένα νεότερο για την τύχη του.

Μητροπολίτης ζητά Ελλάδα, χωρίς ...Ελληνικότητα ! ΦΤΥΣΤΕ ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ!!

Μια Ελλάδα χωρίς Ελληνικότητα ζητά ο Μητροπολίτης Καναδά Σωτήριος 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΤΟΝ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ

Είχατε ακούσει για Όμηρο, Ησίοδο, Πλάτωνα, Σοφοκλή, Αριστοτέλη, Σωκράτη, Περικλή, Θουκυδίδη, Δημοσθένη, Αλέξανδρο και εκατοντάδες άλλους που ...

έκαναν την Ελλάδα το λίκνο του Πολιτισμού και μας θαυμάζουν σ' όλο τον κόσμο; 

Ξεχάστε τους. Όλους του θάβει ο Μητροπολίτης Τορόντο Σωτήριος σε επιστολή του που θα αναγνωστεί την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011 στις εκκλησίες και που βασικό σκοπό έχει να θάψει την Ελληνική Κοινότητα του Τορόντο, και τις αδελφές Κοινότητες Μόντρεαλ και Λόντον, που του μπαίνουν στο μάτι γιατί αποτελούν τους μόνους τρεις ανεξάρτητους οργανισμούς στη Βόρεια Αμερική, με διοικητικά συμβούλια εκλεγμένα από τον ελληνισμό, (συχνά με λάθη στις επιλογές αλλά πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες) και όχι διορισμένα από τον Μητροπολίτη. Και με πολιτιστικά προγράμματα που παρουσιάζουν όλο το φάσμα του ελληνικού πολιτισμού και όχι μόνο εκδηλώσεις θρησκευτικού περιεχομένου. 

Γράφει λοιπόν ο Μητροπολίτης Καναδά κ. Σωτήριος ως να προβλέπει το τέλος του κόσμου: 

«Το πείραμα να κρατήσουμε τους Έλληνες, Έλληνες εκτός Ελλάδας, προσφέροντας ξερή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής κουλτούρας, της ελληνικής ιστορίας, απέτυχε. Όσο κι αν μερικοί δε θέλουν να το παραδεχτούν, στο εξωτερικό δεν θα μείνει τίποτε άλλο από την Ελληνορθόδοξη Πίστη, την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές; Θέλουμε να πατούμε επί στερεού εδάφους πάνω στη γη; Τότε πρέπει η Ελληνική μας Παιδεία να είναι Ελληνορθόδοξη Παιδεία και να διαπλάθει σωστούς χαρακτήρες. Αν αυτό δεν κάνουμε, τότε περπατάμε στα σύννεφα. Τίποτε δεν γίνεται με λόγια. Χρειάζεται πράξη. Χρειάζεται δουλειά. Χρειάζονται θυσίες.... Να γίνουμε μεγαλύτεροι εθελοντές. Να προσφέρουμε εργασία, χρόνο και χρήμα.» 

Κοντολογής «τσακίστε τις κοινότητες που μιλούν για ελληνικό πολιτισμό, κλείστε τα αιρετικά σχολεία τους που μιλούν για ελληνισμό και ελληνική παράδοση, για τους σοφούς προγόνους της αρχαίας Ελλάδας, μόνο οι Τρεις Παμμέγιστοι Φωστήρες μετρούν, οι αρχαίοι πρέπει να καούν στο πυρ της κολάσεως». Τίποτα παράξενο. Έτσι έλεγαν και οι Τρεις Ιεράρχες (που κανένας στο εξωτερικό δεν τους ξέρει), οι υποτιθέμενοι προστάτες των ελληνικών γραμμάτων και τεχνών, που τους λατρεύει ο Ιεράρχης του Τορόντο: 

1. Ιωάννης ο Χρυσόστομος: ήταν ο πρωτεργάτης της καταστροφής ενός από τα 7 θαύματα του κόσμου, του Μαυσωλείου της Εφέσου (John Freely, Classical Turkey, Penguin, London, 1990 και New World Encyclopaedia: "Its ultimate destruction occurred at the hands of a Christian mob led by St. John Chrysostom, then archbishop of Ephesus, in 401 C.E. Its marble stones were used in construction of other buildings, and some of the columns in Hagia Sophia originally belonged to the temple of Artemis")

2. Βασίλειος ο Μέγας: «Οι Έλληνες φιλόσοφοι είναι άθλιοι, βδελύγματα, μιάσματα». 

3. Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός: «Σου παρέδωσα τα πάντα, την Ελλάδα μου, τη νιότη, το σώμα μου και ό,τι άλλο είχα Χριστέ μου» [Constantine A. Trypanis, Greek Verse, Pelican, London, 1971.

Εμείς, οι κάτοικοι του Τορόντο, του Μόντρεαλ και του Λόντον Οντάριο, οι μοναδικές τρεις ελεύθερες κοινότητες στη Βόρεια Αμερική, που για 100 χρόνια πιστεύουμε στη δημοκρατία, στις ελεύθερες εκλογές του Διοικητικού Συμβουλίου μας, που έχουμε τις εκκλησίες μας, αλλά ως τμήμα της παράδοσής μας, και δεν απεμπολούμε την 4000-χρονη Ελλάδα και στον πολιτισμό της, που λέμε όχι στο μεσαιωνικό σκοταδισμό σου ξανατονίζουμε: 

«Παπά, εμείς δεν παραδινόμαστε. Η Ελλάδα μας υπήρχε και προς Χριστού και είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Θες να μας την κοντύνεις στα μέτρα σου; Ξόδεψες όλη τη ζωή σου να προσπαθείς πώς θα μας υποδουλώσεις, ακόμα δεν κατάλαβες τι εστί Ελλάδα για μας;» 

Η δικιά μας Ελλάδα είναι ο ιδεατός κόσμος της μεγαλύτερης παγκόσμιας πολιτιστικής υπερδύναμης που από αιώνες αναγνωρίζεται ότι είναι πάνω από ηπείρους και πέρα από χρόνο. Κι αυτή η Ελλάδα δε σβήνει, ούτε παραμορφώνεται, αλλά ζει στην καρδιά της ανθρωπότητας. Εμείς ως μετανάστες, σ' αυτήν την Ελλάδα ανήκουμε και θα την προστατεύουμε μέχρι εσχάτων. 

Χρήστος Μαγγούτας 

Chris@Mangoutas.com 

Toronto Canada 

Πόση ελληνική καρδιά είχε ο «Άγιος» Ιωάννης ο Χρυσόστομος να καταστρέψει ένα τέτοιο αριστούργημα, το Μαυσωλείο της Εφέσου, ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου; Πότε θα ζητήσει συγνώμη το Πατριαρχείο για τις καταστροφές αυτές;