Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ!!Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ!!

 της γαστριμαργίας, της πορνείας, της φιλαργυρίας, της λύπης, της οργής, της ακηδίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας.

Κάθε πονηρό πνεύμα, πολεμώντας μας, ενεργεί με τους δικούς του τρόπους, ανάλογα με το πάθος που υποστηρίζει. Όλα, πάντως, τα δαιμόνια συνεργάζονται μεταξύ τους, για να μας βυθίσουν σε όσο το δυνατό περισσότερα πάθη και να μας κάνουν δούλους της αμαρτίας, ώστε να μας χωρίσουν από το Θεό και να μας οδηγήσουν στον αιώνιο θάνατο. Βέβαια, η δύναμη των δαιμόνων δεν είναι ανεξέλεγκτη και ή δραστηριότητα τους δεν είναι απεριόριστη.

Μας πολεμούν μόνο αν τους το επιτρέψει ο Θεός -και όσο τους το επιτρέψει, ποτέ πάντως πέρα από τα όρια της αντοχής μας (Α' Κορ. 10:13)- , για να δοκιμαστούν η προαίρεσή μας, η πίστη μας και η αγάπη μας σ' Εκείνον, ή αν τους δώσουμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα με την αμέλειά μας, τη ραθυμία μας, την απροσεξία μας και, προπάντων, την υπερηφάνειά μας.

Τα πονηρά πνεύματα μας πολεμούν με πολλούς τρόπους. Με ποιούς;

Πρώτον, με τους εμπαθείς λογισμούς, με τους οποίους αιχμαλωτίζουν το νου, τον σκοτίζουν και τον πειθαναγκάζουν να συναινέσει στην αμαρτία. ΣΑΣ ΤΟ ΕΧΩ ΠΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΝΟΪΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΣΤΗ ΚΑΙΝΗ ΕΧΟΥΝ ΚΑΨΕΙ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ!!ΑΝ

(Mκ 5:1-20, Λκ 8:26-39)

    28Kι όταν έφτασε στην αντίπερα όχθη της λίμνης, στη χώρα των Γαδαρηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα. Ήταν τόσο άγριοι, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από εκείνον το δρόμο. 29Kι είπαν αυτοί κραυγάζοντας: "Tι σχέση έχουμε εμείς με σένα Iησού, Γιε του Θεού; Ήρθες εδώ πρόωρα να μας βασανίσεις;" 30Στο μεταξύ, σε μεγάλη απόσταση απ' αυτούς, υπήρχε ένα κοπάδι χοίρων που έβοσκαν. 31Tον παρακαλούσαν, λοιπόν, οι δαίμονες λέγοντας: "Aν μας βγάλεις, επίτρεψέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων". 32Kαι τους είπε: "Nα πάτε", Kι εκείνοι βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων, κι αμέσως όρμησε όλο το κοπάδι των χοίρων στον γκρεμό κι έπεσαν στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά. 33Έφυγαν τότε οι βοσκοί και πήγαν στην πόλη και τα διηγήθηκαν όλα, και ό,τι έγινε με τους δαιμονισμένους. 34Όλη η πόλη βγήκε τότε σε συνάντηση του Iησού. Kι όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από τη δική τους περιοχή.  

ΑΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΑΤΡΟ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΠΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ  ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ!!!    Απο το βιβλιο του Μ. Καλόπουλου «Το Θέατρο της Σωτηρίας»  Σήμερα οποιαδήποτε περιγραφή της επιληπτικής νόσου, τελειώνει με κάποιες υποδείξεις πρόληψης και φαρμακευτικής αγωγής. Αιώνες όμως δαιμονο-διωκτικού χριστιανισμού, άφησαν αβοήθητους όλους αυτούς τους πονεμένους ανθρώπους, καταδικάζοντάς τους, όχι μόνο σε μια ζωή αγωνίας, ντροπής και τραυματισμών, αλλά τους πέταξαν και στο χειρότερο βάραθρο του εξευτελισμού, φορτώνοντάς τους επιπλέον και το ανεξάλειπτο στίγμα του δαιμονισμένου!  Φαντάζεστε την απερίγραπτη θλίψη των συγγενών τους, κατά την μακραίωνη εποχή της δαιμονολογικής χριστιανοκρατίας; Οι δύσμοιροι επιληπτικοί, όχι μόνο δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε γιατρούς και φάρμακα για να βοηθηθούν, αλλά οι συγγενείς τους έπρεπε να κρύβουν και συχνά να φυλακίζουν το "δαιμονισμένο" τους παιδί, για να αποφύγουν τη χλεύη και τον σαρκασμό των δαιμονολόγων γειτόνων τους!  Αλήθεια, όσοι θεωρούν καλό και αγαθό εκείνο το "θαύμα" εξορκισμού του επιληπτικού απ'; τον Χριστό... ας μας απαντήσουν: ποιός πρέπει να φορτωθεί όλα αυτά τα βουνά του πόνου και τις κατάμαυρες ιστορικές ευθύνες, της υπερ-χιλιόχρονης καθυστέρησης της ιατρικής και της ιπποκρατικής φαρμακογνωσίας που προκάλεσε, αυτή η απόλυτη δαιμονοποίηση της επιληψίας! Δεν ευθύνεται διόλου γι'; αυτό ο ιδρυτής του θρησκευτικού δαιμονο-διωκτισμού; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αμέτοχος στις ιστορικές αυτές εξελίξεις, ο μεγαλύτερος εισηγητής της δαιμονολογίας όλων των εποχών, ο δαιμονο-ξορκιστής Χριστός;  Μήπως είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ο Ιησούς, ο αποθεωθείς δαιμονο-σώστης Ιουδαίος, το μόνο που κατάφερε εκβάλλοντας (θεατρικά) τους ανύπαρκτους δαίμονες της επιληψίας, ήταν να γεμίσει τον κόσμο μας με ανθρώπους τυφλής πίστης στην ύπαρξη ασθενοποιών δαιμόνων;!  Ο θεοποιημένος Ναζιραίος, παραμέρισε την έρευνα για την υλική αιτία των ασθενειών και στην θέση της επέβαλε την πίστη στην ύπαρξη και την ανάμειξη αόρατων δαιμόνων.  Ο Ωριγένης (2ος αι,) μας διαβεβαιώνει πως έτσι ακριβώς συνέβη: «Οι (Έλληνες) ιατροί φυσιολογώντας, είπαν πως σωματικό είναι το πάθος (του σεληνιασμού ή επιληψίας) και τα υγρά της κεφαλής κάποια συμπάθεια προς το σεληνιακό φως έχουν... εμείς όμως οι πιστεύοντες στο ευαγγέλιο (δηλαδή στην άποψη του Χριστού, για τους επιληπτικούς ή σεληνιασμένους), το νόσημα αυτό αποδίδουμε σε ακάθαρτο, άλαλο και κωφό πνεύμα, (δηλαδή κατά τα λόγια του Ιησού, ξεκάθαρα σε δαίμονα) που στους πάσχοντες ενεργεί... Όπως δε μεταξύ των ανθρώπων έτσι και μεταξύ των πνευμάτων, τινά μεν αυτών λαλείν, τινά δε άλαλα είναι και τινά μεν ακούειν έτερα δε κωφά είναι. Δυσίατον είναι το νόσημα τούτο. Ακόμα και όσοι έχουν το χάρισμα της θεραπείας δαιμονισμένων, μπροστά σ'; αυτό (του επιληπτικού) απαυδούν (απελπίζονται) και μόνο μετά από πολλές νηστείες, προσευχές (κατά πώς σύστησε ο Χριστός) και πολλών προσπαθειών επιτυγχάνουν».[1][1] Ιδού, ο επιστημονοφανής χριστια­νισμός, σε όλο του το δαιμονολογικό μεγαλείο!  Το πόσο "επιτυχία" είχαν οι πολλές προσευχές και οι εξαντλητικές νηστείες, στην καταπολέμηση του δαίμονα της επιληψίας, μπορεί να το υποθέσει ο καθένας σήμερα! Μήπως όμως είναι καιρός να καταλάβουμε, ότι ακόμα και τα συνοδευτικά γιατροσόφια, όπως ανάμειξη πίστης και νηστείας, θυμίζουν σολομωνική αγυρτεία; Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε πόσους αιώνες ταλαιπωρίας υπέστησαν οι δυστυχισμένοι επιληπτικοί και λοιποί "δαιμονισμένοι" που πίστεψαν στα γιατροσόφια του χριστιανισμού;  Και ενώ αυτά τα σκοταδιστικά και απάνθρωπα συμβαίνουν στον πρωτο-χριστιανισμό, την ίδια εκείνη εποχή, στην πολιτισμένη φωτοδότρα Ελλάδα, η ιατρική δίνει δικαστικές μάχες, για να ορίσει τα επιστημονικά όριά της και να εξηγήσει ότι στο ιατρικό ήθος περιλαμβάνεται η ανάγκη, να μην καλλιεργούν οι γιατροί υπερβολικές προσδοκίες και να μην εκμεταλλεύονται την ευπιστία των απλοϊκών και την δίψα των παθόντων για θεραπεία!  Στον Λουκιανό (~ 120 μ.Χ) διαβάζουμε για έναν νέο γιατρό, που αρνήθηκε να θεραπεύσει την μητριά του από παραφροσύνη (δαιμονισμό!) λέγοντας στον ίδιο του τον πατέρα, ότι η περίπτωσή της δεν είναι μέσα στις ιατρικές του δυνατότητες! Ο πατέρας του οργισμένος τον αποκλήρωσε (αποκήρυξε)! Ο νεαρός αυτός γιατρός, δεν κατέφυγε σε αγυρτίες και ιατρικές προσποιήσεις, αλλά υπερασπίσθηκε σε δικαστήριο την αξία της πραγματικής ιατρικής λέγοντας: «θα μου επιτρέψετε την επιστημονική αυτήν ανάπτυξη... στους απλοϊκούς ανθρώπους και άπειρους στην ιατρική εξηγώ, ότι δεν είναι τα πάντα δυνατά στους ιατρούς, ούτε τα νοσήματα είναι της αυτής φύσης, ούτε έχουν όλα μια και την αυτή θεραπεία, αλλά ούτε και τα φάρμακα έχουν την αυτήν ενέργεια επί όλων των νοσημάτων... δεν είναι λοιπόν ότι δεν θέλω αλλά ότι δεν δύναμαι» Λουκιανός Αποκηρυττόμενος 26. Ο νεαρός κέρδισε την δίκη, επιδεικνύοντας μεγαλείο ήθους, θέτοντας όρια στις προσδοκίες των παθόντων!  Με την επικράτηση όμως του Χριστιανισμού, η δεισιδαιμονία των παν-θεραπευτών της πίστης επικράτησε και μάταια δύο τρεις αδύνατες φωνές μέσα στο πηκτό σκοτάδι του θρησκευτικού μεσαίωνα φώναζαν: «Ο σεληνιασμός φυσικόν τι τυγχάνει πάθημα και όχι ως λέγουσι δαίμονος κακουργία» Μιχάλης Ψελλός (11ος αι.μ.Χ.) περί σεληνιασμού.  «Η επιληψία είναι όταν κανείς πέφτει ξαφνικά κάτω και συσπάται και αφρίζει. Οι αγράμματοι όμως δαιμονισμένους και σεληνιασμένους τους αποκαλούν, ενώ εγκεφαλική είναι η πάθηση όπως λέει ο Ιπποκράτης» Λέων Φιλόσοφος (9ος αι.μ.Χ.) Σύνοψη Ιατρικής, περί επιληψίας.  Σήμερα δεν συγχωρούνται τα μισόλογα! Στην αναμέτρηση πίστης και επιστημονικής αντιμετώπισης της νόσου, ο χριστιανικός παν-ιαματισμός, απεδείχθη ο χειρότερος τσαρλατανισμός όλων των εποχών!  Μήπως λοιπόν ήρθε επιτέλους ο καιρός, να διδάξουμε επιμελώς τα παιδιά μας, ότι κάποιος θεοποιημένος Ιουδαίος, κατάφερε να προκαλέσει μια μακραίωνη οδυνηρή ιατρική σύγχυση, υποβαθμίζοντας κάθε προσπάθεια ανθρώπινης έρευνας των σχετικών παθήσεων και καθηλώνοντας αιώνες την πρόοδο της ιατρικής και την φαρμακολογίας; Και επιτέλους τι έχουν να που επ'; αυτού τα εκατομμύρια των γιατρών σήμερα, που δηλώνουν Χριστιανοί;  Πώς πρέπει επιτέλους να ονομάσουμε εκείνον που νομιμοποίησε την πίστη στην δαιμονοπάθεια και σύστησε στην ανθρωπότητα την πίστη στην ύπαρξη των πανάθλιων δαιμόνων και σαν θεραπεία όρισε τους δαιμονο-ξορκισμούς... αν όχι μέγα δαιμονοποιό;  Κάποιοι για να διασώσουν το ηθικό μεγαλείο του Ιησού, επιμένουν ότι ο ίδιος ο Χριστός, δίδαξε μόνο αγαθά πράγματα και οι κατοπινοί μαθητές του, ατελείς άνθρωποι, διέστρεψαν τα θεϊκά του δώρα! Βλέπετε εσείς να διέστρεψαν οι εκτελεστές των εντολών του κάτι στα περί επιληψίας και δαιμονισμού; Δεν είναι ολοφάνερο ότι ο ίδιος ήταν ο απόλυτος δημιουργός αυτής της ψευδο-δαιμονο-θεραπευτικής σχολής;  Να η πλέον επίσημη κατάληξη των όσων ο Ιησούς κήρυξε περί δαιμόνων: «Μην τρομάζετε περί νηστείας ακούγοντας, δεν είναι για μας φοβερή (η νηστεία) αλλά για των δαιμόνων τη φύση. Εάν είναι κάποιος σεληνιαζόμενος ας του δείξει (στον δαίμονα) της νηστείας το πρόσωπο, (τότε) και αυτών των λίθων ακινητότερος μένει από φόβο πασσαλωμένος (κειμ: πηγνύμενος[2][2]) σαν κάποια δεσμά να τον κατέχουν. Μάλιστα όταν ιδεί την νηστεία συνοδευόμενη από την αδελφή της, την ευχή. (Εννοεί την ψαλμωδία του εξορκισμού, που μετατρέπουν τον εξορκιστή σε κανονικό επαοιδό!) Γι'; αυτό και ο Χριστός είπε: Το γένος τούτο (των δαιμόνων) ουκ εξέρχεται ει μη δια προσευχής και νηστείας». Ι. Χρυσόστομος «περί νηστείας» 49.307.2-10.  Για όσους νομίζουν, ότι αυτά αποτελούν εξαιρέσεις, ή αφορούν μόνο τις ασθένειες της επιληψίας, δεν έχουν παρά να διαβάσουν τις παρακάτω εμετικές, αλλά απόλυτα αποδεκτές και επίσημες χριστιανικές δαιμονολογίες που έγραψε τον πρώτο κιόλας αιώνα, ένας απ'; τους σημαντικότερους επίσκοπους του πρωτο-χριστιανισμού: «... το δε τους δαίμονας γλίχεσθαι (... ότι οι δαίμονες ποθούν) εις τα ανθρώπων εισδύειν σώματα, αύτη είναι η αιτία... Οι δαίμονες έχοντας εξουσία... ποθούν στα σώματα των ανθρώπων να εισχωρούν και αυτή είναι η αιτία. Πνεύματα όντες και την επιθυμίαν έχοντας σε τροφές, ποτά και συμμετοχή σε συνουσίες, μη δυνάμενοι όμως διότι πνεύματα είναι και τα κατάλληλα χρειάζονται όργανα για τέτοια χρήση, (γι'; αυτό) στα σώματα των ανθρώπων εισχωρούν, για να χρησιμοποιήσουν τα όργανά τους, όπως αυτοί θέλουν, σε τροφές δια των ανθρώπινων οδόντων και της συνουσίας δια των αιδοίων τους.  Όθεν, προς την των δαιμόνων αποφυγή, η ένδεια και η νηστεία και η κακουχία οικειότατον εστίν βοήθημα. Και αφού δια των (υλικών) απολαύσεων εισέρχονται, αυτονόητο ότι δια της κακουχίας φυγαδεύονται. Οι δαίμονες θέλοντας να επικρατήσουν, της πίστεως την ποσότητα επιμετρούν και την επιμονή, γι'; αυτό στους απιστούν-τας και στους δύσπιστους επιμένουν, στους δε παντάπασι πιστεύοντας, ούτε προσωρινά δεν μπορούν να σταθούν.  Στις ψυχές οι ενδομυχούντες δαίμονες, ενοχλούν με σωματική νόσο, χολής, φλέγματος, αίμα, ή μήνιγγος φλεγμονής... ή την ψυχή οδηγούν σε πλεονασμό τροφής... Κάποιοι δε των κακούργων δαιμόνων, ενεδρεύουν στην ανθρώπινη ψυχή αλλιώς, και στην αρχή, ούτε πως υπάρχουν φαίνονται, για να μην γίνουν οι εναντίον τους προσπάθειες. Ξαφνικά όμως, με πρόφαση οργής, έρωτος ή άλλης αιτίας, με ξίφος, βρόχο ή γκρεμό ή άλλου τινός τρόπου, τα σώματα και τις απατημένες ψυχές κολάζουν». Κλήμης Επίσκοπος Ρώμης (;-100 μ.Χ.) ή Κλήμης Ρωμανός «Πέτρου επιδημιών κηρυγμάτων» 9.10.11-  Θαυμάστε το αβάσταχτο μεγαλείο της χριστιανικής δαιμονολογίας!  Αρχηγός αυτής της παράνοιας;[3][3] Ο ίδιος ο ιδρυτής της! Όποιος έχει διαφορετική άποψη, δεν μένει παρά να μας αποδείξει ότι η παραπάνω παρανοϊκή περιγραφή, δεν γεννήθηκε δικαιολογημένα απ'; όσα δίδαξε με τα δαιμονο-διωκτικά του κατορθώματα ο δαιμονολόγος Ναζιραίος!  Και μια και ο λόγος περί δαιμονο-ξορκισμών, θα ήταν ασυγχώρητο να παραλείψουμε τον ογκόλιθο του δαιμονο-ξορκισμού, τον μεγαλύτερο πατέρα της εκκλησίας τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο! Απολαύστε τον!  Επίσημο κείμενο εξορκισμών  Ιωάννου του Χρυσόστομου:  «Δέσποτα Κύριε, που τον Νώε διέσωσες και τον δικαιότατο Αβραάμ ελευθέρωσες από θλίψεις. Που τον Μωυσή κάλεσες εξ Αιγύπτου και τον Ισραήλ εκ του Φαραώ διέσωσες... βοήθησον και την δούλη σου (κάποια) Μαρία. Σβήσε τον πυρετό της, πράυνον το άλγος της, πάσαν πονηράν ασθένειαν απέλασον απ'; αυτής και έγειρον την (κατάκοιτη) δούλη σου (Μαρία) από της οδυνηρής κλίνης.  Εσύ που τον Ιακώβ εκ χειρός Ησαύ διέσωσες... τον πάγκαλον Ιωσήφ... τον πάνσοφο Δαυίδ... τον δικαιότατο Δανιήλ εκ των λεόντων διέσωσες... Τους τρεις παίδας... το πυρ εις δρόσον μετέβαλες... Άγιοι τρεις παίδες. Άγιοι επτά παίδες. Άγιε Θεράπων... άγιε Ακίνδυνε πρόφτασε... άγιε Ελπιδιφόρε ανάστησον... άγιε Βασίλειε Καισαρείας... άγιε Επιφάνιε Κύπρου... αγία Αναστασία φαρμακολύτρια... όλες οι ουράνιες δυνάμεις των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων, πολυόμματα χερουβείμ και εξαπτέρυγα σεραφείμ... δωρίστε στην δούλη του θεού (Μαρία) υγεία και απαλλάξτε την από την χαλεπή ασθένεια, διώξτε τον πυρετό, το ρίγος της κακιάς τάυτης ασθένειάς της.  Εδώ ο τόνος από παρακλητικός, αλλάζει και ο εξορκιστής γίνεται προστακτικός: Εξορκίζω τις οβ΄ (72) ασθένειες (πρώτη φορά απαριθμώ­νται με ακρίβεια οι ανθρώπινες ασθένειες!) τις οποίες έχει ο άνθρωπος, (!) αναχωρήστε από την δούλη του θεού... απ'; όπου κι αν προήλθε η ασθένειά της, από αστέρων, ηλίου ή σελήνης, ζοφερού νέφους, αέρος, βροντής ή αστραπής αν κατήλθε, από σεισμού, κτύπου, ορέων, κοιλάδων, κάμπου ή πεδιάδων, από λίθου, ύδατος, πηγής, ή ποταμού, χωριού, αγρού, περιβολιού ή κήπου, σε διόδους τριόδους, εισόδους, εξόδους, αυλές, λουτρά ή φούρνους, πόρτες, παράθυρα, ανώγια ή κατώγια, αυλής ή αλωνίου και ήλθες να πειράξεις την δούλη του θεού.  Αν ήλθες (δαίμονα) από φθόνο επαοιδού ή φαρμακού ή φθόνου ή ζήλιας, από βαρέων και αισχρών οφθαλμών, από βασκοσύνης ή άλλης συμφοράς, πρηστηριακόν, (πρήξιμο βουβιατικόν, (βουβαμάρα φασματικόν, ( ονοσκελιακόν (να... και η γνωστή μας σολομωνική γαϊδουροπόδαρη καλλονή η ονοσκελού!) ή νεραϊδών και ήλθατε να αδικήσετε την δούλη του θεού με κεφαλόπονο, οφθαλμόπονο, οδοντόπονο, στηθόπονο, φρενόπονο, (;!) χειρόπονο, δυσουρία ή τρισουρίας ( ενσόχασιν ( εξόχασιν ( υστέραν ( στρόφου ( αρμόπονου, τζίρματος (σπασμών!) ομαλικόν, ( αϋπνία ή πολυυπνία, εξορκίζω υμάς, ότι (απ'; όλα αυτά) κι αν είσαι (δαίμονα) που αδικεί την δούλη του θεού αναχωρήστε και απέλθετε στα άγρια όρη, όπου κι αν είσαι κατακείμενον και αδικών την δούλη του θεού (Μαρία) απέλθετε εις τα άγρια όρη και μη στις τρίχες της κεφαλής της, μη εν μυελού κεφαλής, μη εν κρανίου ή ημικράνου ( όχι στο μέτωπο ή στους κροτάφους, στα βλέφαρα, στους μυκτήρες, τα αυτιά, στόμα, χείλια, δόντια, τράχηλο, ωμοπλάτη, στήθος ή φλεγμονή καρδιάς ( ράχη, καπούλια, ομφαλό, υπογάστριο, γόνατα ποδών ή αστραγάλους, δάκτυλα, νύχια... όπου κι αν βρίσκεσαι (πονηρό πνεύμα) κατακείμενον (ξαπλωμένο) και αδικών αυτήν αναχώρησον και άπελθε.  Εξορκίζω υμάς πάντα τα ακάθαρτα παθήματα, εξορκίζω στο όνομα του Ιησού Χριστού και δώσε Κύριε την δούλην σου Μαρία (το μέγα πανανθρώπινο ζητούμενο και το βασικό εμπόρευμα της θρησκείας!) υγεία, ζωή, ειρήνη, μακροημέρευση...» Oratio in infirmos in servam dei Maria. Ι. Χρυσόστομος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.  Αλήθεια, αν είχατε αυτόν τον άνθρωπο μπροστά σας σήμερα, τι θα του λέγατε; Πώς πρέπει επιτέλους να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο που καθήλωσε σε μαγικές εξηγήσεις και επωδές την ιατρική και τις συναφείς ιαματικές επιστήμες, που με τις δαιμονολογίες του, σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους, καταστρέφοντας τις επιστημονικές ευκαιρίες θεραπείας; Θα ήταν υπερβολή αν τον ονομάζαμε... κανονικότατο μάγο;  Απ'; την άλλη, αν νομίζετε ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος δεν είναι καθημερινά μπροστά σας, κάνετε τεράστιο λάθος. Επιτηρεί καθημερινά την πνευματική ανάπτυξη των παιδιών σας και είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας της πνευματικότητάς τους, στα ελληνικά σχολεία! Αυτός ο αγιοποιημένος αγύρτης, ο δεδηλωμένος εχθρός της επιστήμης και των γραμμάτων, ο άνθρωπος που υποκίνησε την καταστροφή της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, λέγοντας γι αυτήν: «Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος δια τα βιβλία; Μη γένοιτο... αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον... μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων...»[4][4]  Αυτός ο επίσημος εξορκιστής του χριστιανισμού, είναι ο μέγιστος των τριών ιεραρχών, που εδώ και δεκάδες γενιές, με απόλυτη άνεση και με κρατική αρωγή, κατευθύνει τους πάλαι ποτέ δημιουργούς των επιστημών και των ερωτήσεων Έλληνες, στον δρόμο της ιουδαϊκής δαιμονο-εξορκιστικής σοφίας!  Να ένα μικρό δείγμα της γενικευμένης χριστιανο-δαιμονο-διωκτικής λαίλαπας που ακολούθησε τον γιο του Γιαχβέ: «τεμένη ειδώλων και ναοί καθαιρούνται και τα παραπεφυκότα τούτοις άλση επι γης δεικνούμενα το πυρ κατανέμεται και (έτσι) πάσα των δαιμόνων καταβάλλεται η μανία» Κλήμεντος (1ος αι.μ.Χ.) Πέτρου επιδημιών κηρυγμάτων 170.6-8.  Ας επιστρέψουμε όμως στην πραγματική καταγωγή της δεισιδαιμονίας και τον αληθινό εισηγητή της δαιμονο-θεραπείας τον Χαλδαίο σωτήρα Ιησού! Απ'; την εποχή του Ομήρου και του Σολομώντα ήταν γνωστό, ότι το οπλοστάσιο της φύσης, ήταν εκείνο που εξοπλίζει τους θεραπευτές με ανέλπιστα φάρμακα κατά των ασθενειών. Δεν θα ήταν λοιπόν θετικότερο και άκρως φιλάνθρωπο, αν ο υποτιθέμενος αυτός εξουσιαστής των δαιμόνων ο θεός-Ιησούς, έστω ταυτόχρονα και ανάμεσα στους αναρίθμητους δαιμονο-ξορκισμούς του, μας αποκάλυπτε και μια σειρά αποτελεσματικών φυτικών φαρμάκων που θα έδιναν οριστικά ένα τέλος σε κάποιες οδυνηρές ασθένειες; Όχι μόνο αυτό δεν έκανε αλλά ούτε καν έστρεψε την προσοχή των ανθρώπων σ'; αυτήν την κατεύθυνση ώστε να ενθαρρυνθεί η θεραπευτική βοτανογνωσία!  Γιατί ο υποτιθέμενος αυτός θεός, θεράπευσε έναν-δύο επιληπτικούς, ενώ θα μπορούσε να αφήσει πίσω του την συνταγή ενός μοναδικού αποτελεσματικού φαρμάκου, που θα θεράπευε όλους τους επιληπτικούς της ιστορίας; Τι είδους θεός είναι αυτός, και τι είδους αγάπη ήταν αυτή που διακήρυττε και επέδειξε προς την ανθρωπότητα, όταν, "θεράπευσε" ελάχιστους, μόνο για να δρέψει την δόξα του θεραπευτή, αλλ'; άφησε πίσω του την ίδια την ασθένεια ανέγγιχτη, να θερίζει ανενόχλητη για αιώνες τα απροστάτευτα θύματά της, στα άγνωστα πέρατα της οικουμένης;  Αν μάλιστα δεχθούμε πως ήταν θεός, με μια ιδιαίτερη ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο, τότε γιατί δεν μας παρέδωσε λίγα, αν όχι όλα τα οδυνοφάγα φάρμακα που ασφαλώς γνώριζε;! Τι είδους θεραπευτής θεός είναι αυτός, που θεράπευσε μερικές δεκάδες ανθρώπων, αλλά γύρισε την πλάτη του στα εκατομμύρια των υπόλοιπων παθόντων του πλανήτη, που κατά εκατομμύρια έλιωσαν από τον πόνο, για χρόνια ολόκληρα, πριν υποκύψουν στον οδυνηρό θάνατο;  Πόσους "θεράπευσαν" οι περιοδεύοντες χριστιανοί; Ελάχιστους. Πόσους θα θεράπευαν τα φάρμακα; Εκατοντάδες εκατομμύρια παθόντων σε ολόκληρη την γη! Γιατί λοιπόν ο Ιησούς δεν άφησε πίσω του ούτε ένα πραγματικό φάρμακο για σωματικές παθήσεις αν πράγματι ήταν θεός ιαματικής φιλανθρωπίας;  Ο Ιπποκράτης ήταν 18ος απόγονος και ιερέας του αρχαίου επίσης θεοποιημένου γιατρού Ασκληπιού, απ'; την μυθική γενιά του Απόλλωνα. Ο Ιπποκράτης δεν καμωνόταν πως ήταν γιος θεού, όμως όσο θα υπάρχει η ανθρωπότητα, δεν θα πάψει ποτέ να μνημονεύει δοξαστικά το όνομα του τρισόλβιου αυτού ανθρώπου, γιατί είχε σπλάχνα συμπόνιας και το απέδειξε, με το να γίνει ο πατέρας της ιαματικής έρευνας, που σήμερα ονομάζουμε ιατρική! Αυτός λοιπόν ο εντελώς κανονικός άνθρωπος, μεταξύ πολλών άλλων απίστευτων ιαματικών δώρων, που έκανε στην ανθρωπότητα, είναι και ο εφευρέτης της ευεργετικής ασπιρίνης![5][5]  Ο Γαληνός (129-201μ.Χ.) δεν δίσταζε να αποδώσει τιμές στον Ιπποκράτη λέγοντας: «πάλιν ώσπερ από θεού φωνής της Ιπποκράτους αρξόμεθα λέξεως». Πολύ κοντά στην εποχή του Χριστού, στα περί φαρμάκων συγγράμματά του, ο εξαίρετος φιλάνθρωπος Γαληνός, μας άφησε θησαυρούς[6][6] γνώσεων και φαρμάκων! Γνωρίζετε έστω και ένα μοναδικό υλικό φάρμακο που να αποδίδεται στον θεοποιημένο Ιουδαίο Ιησού; Αν εσείς ήσασταν στην θέση του, και γνωρίζατε όλα τα φάρμακα, όλων των ανθρώπινων ασθενειών (θεός γαρ) δεν θα αφήνατε πίσω σας κάποια λυτρωτικά της οδύνης φάρμακα;  Σαν ειρωνεία ακούγονται τώρα τα λόγια του Χριστού: «εάν λοιπόν εσείς πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδετε αγαθάς δόσεις εις τα τέκνα σας πόσο μάλλον ο πατήρ (θεός) σας ο εν ουρανοίς» Ματθ.7.11