ΛΥΓΙΣΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ! Πουλούσε την 6χρονη κόρη της σε παπά - Την βίαζε μέχρι αναισθησίας

Η υπόθεση, που εκτυλίχθηκε στο Ίλιον, με πρωταγωνιστές μια γυναίκα η οποία εξέδιδε το παιδί της και άλλα 2 ανήλικα σε έναν συνταξιούχο και έναν ιερέα, προκάλεσε φρίκη ακόμη και στους δικαστές που εκδίκαζαν την υπόθεση σε δεύτερο βαθμό! Οι λεπτομερείς καταθέσεις για την άγρια σεξουαλική εκμετάλλευση που βίωναν τα 3 παιδιά στο Ίλιον για χρόνια κάνουν και τους πιο ψύχραιμους να καταρρέουν. Καταλυτική ήταν η κατάθεση της παιδοψυχολόγου, η οποία διαβεβαίωσε στους δικαστές ότι τα παιδιά είναι κακοποιημένα και λένε την αλήθεια. Παράλληλα, το δικαστήριο απέρριψε και το αίτημα από την πλευρά του ιερέα να προσέλθουν και να καταθέσουν στο δικαστήριο τα κακοποιημένα παιδιά, που σήμερα έχουν ενηλικιωθεί. Οι δικαστές της Έδρας επέβαλαν στους φρικτούς πρωταγωνιστές -ομόφωνα- πολυετείς ποινές κάθειρξης και τους έστειλαν και πάλι πίσω από τα σίδερα. Στην Ειρήνη Τσονοπούλου, «μάνα» του τότε 6χρονου κοριτσιού, επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης συνολικά 33 ετών και χρηματική ποινή 100.000 ευρώ. Ο 62χρονος ιερέας Σωτήρης Παπαδόπουλος καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18 ετών και ο 44χρονος σύντροφός της μητέρας, Σπύρος Σουχλέρης, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18 ετών. Παράλληλα, το δικαστήριο έπαυσε την ποινική δίωξη, λόγω θανάτου, για τον συνταξιούχο της ΔΕΗ Αθανάσιο Κανάκη. Πρωτόδικα, η μάνα-τέρας είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 37 χρόνων, ο ιερέας σε κάθειρξη 24 ετών, ο συνταξιούχος σε συνολική κάθειρξη 56 ετών και ο Σουχλέρης σε 18ετή κάθειρξη.

  Το χρονικό της φρίκης Οι εφιαλτικές στιγμές που βίωνε για περισσότερα από 6 χρόνια η 19χρονη, σήμερα, κοπέλα ήρθαν στο φως το 2007, όταν το κορίτσι ήταν μόλις 12 χρόνων. Τότε, ο πατριός της Σπ. Σουχλέρης, ο οποίος τη βίαζε συστηματικά, πήγε μαζί με τον συνταξιούχο Αθ. Κανάκη έξω από το δημοτικό σχολείο του παιδιού. Προσπάθησαν να το απαγάγουν, καθώς η «μάνα» είχε πουλήσει το κορίτσι της για 2.000 ευρώ στον συνταξιούχο! Τότε, το έντρομο κοριτσάκι είχε τρέξει στον δάσκαλό του και αυτός, με τη σειρά του, είχε τηλεφωνήσει στη γιαγιά του παιδιού, η οποία είχε την επιμέλειά του. Η γιαγιά Μυρσίνη Τσονοπούλου είχε πάει στο Αστυνομικό Τμήμα Αχαρνών και είχε καταγγείλει την απόπειρα απαγωγής της εγγονής της. Ο τότε διοικητής του Τμήματος, Παύλος Λουκάτος, έπειτα από έρευνα, άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι της υπόθεσης παιδεραστίας στο Ίλιον, με μαστροπό την ίδια τη μάνα του παιδιού! Η Τσονοπούλου, όπως κατέθεσε στο δικαστήριο και ο αστυνομικός, εξέδιδε έναντι 50 ευρώ (συνήθως) την κόρη της αλλά και τα άλλα δύο ανήλικα παιδιά της οικιακής βοηθού της, που φιλοξενούσε στο σπίτι της. Πελάτες ήταν ο συνταξιούχος αλλά και ο 62χρονος ιερέας, ο οποίος δεχόταν τα παιδιά στο γραφείο του μέσα στον ιερό ναό, όπου ήταν εφημέριος! Το 6χρονο κοριτσάκι βιαζόταν και από τον 44χρονο πατριό του με την προτροπή της συντρόφου του, που ... πάσαρε το παιδί της στον συνταξιούχο για πρώτη φορά το 2002. Τότε η «μητέρα» είχε βοηθήσει τον 84χρονο συνταξιούχο να βιάσει το παιδί, το οποίο είχε χάσει τις αισθήσεις του. Παρόμοιες ήταν και οι αντιδράσεις των άλλων δύο παιδιών, που βιάζονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Λιποθυμούσαν από τους πόνους που βίωναν στα χέρια των ανώμαλων ατόμων τα οποία ικανοποιούσαν τις ορέξεις τους στα αθώα κορμάκια.

Καμία πράξη δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη Την ικανοποίησή της για τις ποινές που επέβαλε το δικαστήριο εξέφρασε η Κατερίνα Ζαγγανά, δικηγόρος των 3 παιδιών, δηλώνοντας: «Η υπόθεση αυτή πρέπει να αποτελέσει τον φάρο για όλα τα παιδιά που κακοποιούνται και το μήνυμα είναι σαφές: καμία πράξη σε βάρος τους δεν μένει ατιμώρητη. Τα παιδιά μιλούν και εμείς τα ακούμε. Στις υποθέσεις παιδεραστίας πρέπει να τεθούν προ των ευθυνών τους όλοι όσοι ευθύνονται για την κακοποίηση των ανηλίκων και την προσπάθεια συγκάλυψης των γεγονότων αυτών. Πρέπει να διασφαλίσουμε στα παιδιά την προστασία τους και τη βεβαιότητα ότι όλοι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους».

«Μπορούμε εύκολα να συγχωρέσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η αληθινή τραγωδία της ζωής όμως είναι όταν οι ενήλικοι φοβούνται το φως» Πλάτων

Περί του κλεισίματος της (νεο)Πλατωνικής Ακαδημίας

Έκλεισαν την Ακαδημία το 529 οι χριστιανοί σκοταδιστές Η διαρρήδην μαρτυρία του Μαλάλα περί της απαγορεύσεως της φιλοσοφίας στην Αθήνα[1] και η άμεση αναφορά του Αγαθία[2] θα έπρεπε να ήταν αρκετές για να συνειδητοποιήσουμε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η ελληνική σκέψη και οι Έλληνες από την εξάπλωση κι επιβολή (με αίμα, διώξεις και βασανιστήρια) του χριστιανισμού.

Περί του κλεισίματος της (νεο)Πλατωνικής Ακαδημίας !!Σήμερα οι αχρείοι δηλώνουν ξεδιάντροπα συνεχιστές του Ελληνισμού και της Ελληνικής φιλοσοφίας!! 

Έκλεισε η Ακαδημία το 529; Η διαρρήδην μαρτυρία του Μαλάλα περί της απαγορεύσεως της φιλοσοφίας στην Αθήνα[1] και η άμεση αναφορά του Αγαθία[2] θα έπρεπε να ήταν αρκετές για να συνειδητοποιήσουμε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η ελληνική σκέψη και οι Έλληνες από την εξάπλωση και επιβολή του χριστιανισμού. Δυστυχώς αρκετοί αμφισβητούν αυτές τις μαρτυρίες και προσπαθούν να αποδείξουν το αντίθετο, λέγοντας ότι α) η φιλοσοφία εκείνη την εποχή είχε παρακμάσει και ότι το κλείσιμο της σχολής ήταν αποτέλεσμα αυτής της παρακμής και ότι β) η φιλοσοφία διδάσκονταν ακόμα στην Αλεξάνδρεια (και άρα δε θα μπορούσε να έχει απαγορευτεί από τον Ιουστινιανό). Στο κείμενο παρακάτω εξετάζονται και οι δύο αυτές απόψεις.

Τα επιχειρήματα που αντλούν οι περισσότεροι για να αποδείξουν ότι η Ακαδημία δεν είχε κλείσει προέρχονται κυρίως από τον Alan Cameron και το έργο του «The Last Days of the Academy at Athens»[3] αλλά και από δύο σκόρπιες αναφορές σε κάποιες προσωπικότητες εκείνης της εποχής, τον Τυχικό Βυζάντιο και τον Θεόδωρο (μετέπειτα αρχιεπίσκοπο Canterbury) που υποτίθεται ότι σπούδασαν στην Αθήνα.

Ο Cameron υποστηρίζει ότι έκλεισε η Ακαδημία για κάποια έτη και μετά ξαναάνοιξε. Τα επιχειρήματα του Cameron βασίζονται σε δύο κυρίως ενδείξεις:

α) Ότι ενώ, σύμφωνα με τον Μαλάλα, ο Ιουστινιανός απαγόρευσε τη νομική στην Αθήνα υπήρχαν και αλλού νομικές σχολές. Άρα, αν κάνει λάθος ο Μαλάλας σχετικώς με τις νομικές σχολές, τότε κάνει λάθος και σχετικώς με τη φιλοσοφία.

β) ότι τα διαδοχικά υπήρχαν ακόμα για οποιαδήποτε περίοδο από το 529 μέχρι και περίπου το 560, και άρα, αφού υπήρχανε τα διαδοχικά έπρεπε να υπάρχει και Ακαδημία.

Το α) έχει πλέον καταρριφθεί. Έχουνε περάσει σχεδόν σαράντα έτη από τότε που ο Cameron δημοσίευσε το έργο του και νέες ανακαλύψεις έχουν έλθει στο φως των ερευνών. Η πιο πρόσφατη έρευνα είναι αυτή του Edward Watts στο πρόσφατο (2004) έργο του «Justinian, Malalas and the End of the Athenian Philosophical Teaching in A.D. 529»[4], όπου έχει αποδείξει ότι το χωρίο του Μαλάλα δεν έλεγε «νόμιμα» αλλά «αστρονομίαν». Το σφάλμα οφείλεται στην έκδοση του Dindorf[5] που περιέχει τη λέξη «νόμιμα» και η οποία (η έκδοση του Dindorf) δεν είναι κριτική αφού βασίζεται σε χειρόγραφο του 17ου αιώνος, το οποίο είναι διαφορετικό από άλλα σύγχρονά του. Ο Watts δείχνει ότι η λέξη «αστρονομία» ταιριάζει πιο πολύ, αναλύοντας τις συνθήκες και άλλα χειρόγραφα του 6ου αιώνος.

Μία δεύτερη ένδειξη που συνηγορεί υπέρ της λέξεως «αστρονομία» είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετές πληροφορίες που να αποδεικνύουν ότι υπήρχε νομική σχολή στην Αθήνα εκείνη την εποχή και έτσι είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το κείμενο δε μιλά για νομική (που δεν υφίστατο) αλλά για αστρονομία.

Το β) επιχείρημα του Cameron έχει επίσης καταρριφθεί από τον Blumenthal[6].

Ο Cameron αναφέρεται στα «διαδοχικά» και σε ένα απόσπασμα του Ολυμπιοδώρου που λέει ότι «παρά τις συνεχείς δημεύσεις τα διαδοχικά έχουν διατηρηθεί». Η λέξη «διαδοχικά» μπορεί να έχει αρκετές σημασίες, το μισθό του σχολάρχη, την περιουσία της Ακαδημίας ή ακόμα και την πνευματική διαδοχή. Ο Cameron αναφέρει πολλές πιθανές ημερομηνίες για το παραπάνω χωρίο, από το 529 μέχρι και το 560, αλλά όπως τόνισε και ο Whittaker η μετοχή ενεστώτα (του κειμένου του Ολυμπιοδώρου) μπορεί να αναφέρεται σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή της αναφοράς του κυρίως ρήματος, δηλαδή από τότε που ιδρύθηκε η Φιλοσοφική Σχολή από τον Πλάτωνα μέχρι τη στιγμή του γραψίματος του χωρίου.

Το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι δεν υπάρχει καμία άλλη αναφορά, εκτός από μία στο λεξικό Σούδα για τον Πλάτωνα, που να λέει ότι η περιουσία της Ακαδημίας είχε κληρονομηθεί από τον Πλάτωνα.

Άρα ο Ολυμπιόδωρος έχει κάνει λάθος να συμπεράνει ότι η περιουσία της Ακαδημίας έχει προέλθει από τον Πλάτωνα. Και αφού κάνει λάθος γι' αυτό είναι πολύ πιθανόν να κάνει λάθος στο ότι οι χορηγήσεις υπήρχαν στις μέρες του.

Συνεχίζει ο Blumenthal αναλύοντας διάφορες επιγραφές που βρέθηκαν και αναφέρονται στον Πλούταρχο, τον φιλόσοφο που ξανάρχισε τη διδασκαλία στην Ακαδημία, και αποδεικνύει ότι ήτανε αρκετά πλούσιος, τόσο ώστε είναι πολύ πιο λογικό να υποθέσουμε ότι ο πλούτος βρισκότανε στα χέρια των σχολαρχών παρά το ότι αποτελούσε περιουσία της Ακαδημίας. Και καταλήγει λέγοντας ότι «μέχρι στιγμής μπορούμε να πούμε ότι ο Ολυμπιόδωρος σχεδόν σίγουρα έκανε λάθος σχετικά με την πλατωνική κληρονομιά»[7].

Κάποιοι φυσικά εδώ, αφού πλέον έχει αποδειχτεί ότι τα επιχειρήματά τους είναι ανυπόστατα, θα μπορούσανε να κάνουν ιδεολογικούς ελιγμούς και να πουν «ναι μεν ... αλλά», δηλαδή ναι μεν η Ακαδημία μπορεί να έκλεισε από τον Ιουστινιανό, αλλά έτσι κι αλλιώς ήδη είχε πέσει σε μια κατάσταση παρακμής. Ουδέν ψευδέστερον τούτου.

Η Ακαδημία και η φιλοσοφία ανέκαθεν ήταν ακμάζουσες στην Αθήνα, τόσο ακμάζουσες που δεν έκλεισαν ούτε και μετά την καταστροφή της Αθήνας από τους Ερουλιανούς το 267 μ.Χ. Ακόμα και τα γενέθλια του Πλάτωνος και του Σωκράτους εορτάζονταν στον 5ο και πιθανώς και τον 6ο αιώνα με συμπόσια και ομιλίες σχετικά με την ελληνική Γραμματεία. Από τη στιγμή που οι φιλοσοφικές σχολές και οι φοιτητές τους αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του Αθηναϊκού πληθυσμού, υπήρχε ελάχιστη πιθανότητα για να αναδειχθεί μια νέα θρησκεία[8].

Μπορεί ο χριστιανισμός να ήτανε η επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας αλλά ακόμα και τότε το πιο εντυπωσιακό τμήμα των όσων είχανε απομείνει από την αυτοκρατορία τον 4ο και 5ο αιώνα στην Αθήνα είναι ουσιαστικώς ο παγανιστικός τους χαρακτήρας[9]. Αυτός ο παγανιστικός χαρακτήρας υπήρχε κυρίως λόγω της Νεοπλατωνικής Ακαδημίας, η οποία κυριαρχούσε και ήτανε η πιο κραταιά αντι-χριστιανική δύναμη στην Αθήνα[10]. Εφ' όσον κυριαρχούσε η Ακαδημία και η ελεύθερη σκέψη δε θα μπορούσε ποτέ να επικρατήσει ο χριστιανισμός. Έπρεπε λοιπόν να «βγει από τη μέση», όπως θα λέγαμε σήμερα.

Δυστυχώς για όσους υποστηρίζουν ότι η Ακαδημία είχε παρακμάσει και το κλείσιμό της ήλθε ως φυσική απόρροια του χρόνου και της παρακμής, οι ίδιες οι αρχαιολογικές ανασκαφές (εκτός δηλαδή από τα χωρία του Μαλάλα και την άμεση, πλην σαφή, αναφορά του Αγαθία) τούς αποδεικνύουν λάθος. Η Arja Karivieri συσχετίζει το κτήριο που το ονομάζει «Οικία του Πρόκλου» με τη Νεοπλατωνική Ακαδημία και λέει ότι το κτήριο αυτό εγκαταλείφθηκε ξαφνικώς τον έκτο αιώνα [11]. Αυτό είναι κάτι που υποστηρίζεται και από την Frantz από αρχαιολογικές έρευνες που έγιναν στη δεκαετία του '70.

Οι έρευνες αυτές έδειξαν ότι πηγάδια μέσα στην αγορά ήταν ασφυκτικώς γεμάτα με σχεδόν άθικτα αγάλματα και προτομές. Ανέκαθεν στην αρχαιότητα τα πηγάδια χρησίμευαν ως κάδοι απορριμάτων και μπάζων, αλλά είναι εντυπωσιακό να βρίσκουμε ολόκληρα αγάλματα μέσα σε αυτά. Γιατί κάποιος να ρίξει τα αγάλματα μέσα σε πηγάδια; Αυτό σημαίνει ότι κάτι πρέπει να έγινε εκείνη την περίοδο. Η μόνη πιθανή εξήγηση, η οποία ταιριάζει και με κεραμικά που βρέθηκαν σε πατώματα και άλλα πηγάδια της περιοχής είναι ότι αυτό έγινε με την έκδοση του εδίκτου το 529[12].

Οι εθνικοί εκείνης της εποχής, λόγω του επικείμενου ολέθρου που θα επέφερε το έδικτο του Ιουστινιανού, έκρυψαν τα αγάλματα μέσα σε πηγάδια με σκοπό να τα σώσουν και να τα επαναφέρουν αργότερα, όταν ίσως θα ηρεμούσαν τα πράγματα.

Τα έδικτα του Ιουστινιανού ήτανε τόσο σφοδρά, που ακόμα και ολόκληρο σύμπλεγμα οικιών στη βόρεια κλιτύ του Αρεοπάγου, που ολοφάνερα κατοικείτο από παγανιστές και έχουν ενδεικτικώς συσχετιστεί με τον Δαμάσκιο και τον φιλοσοφικό του κύκλο, ξαφνικά, στις αρχές του έκτου αιώνα, πέρασε στα χέρια χριστιανών ιδιοκτητών[13]. «Φαίνεται σίγουρο», λέει ο Wildberg «ότι ο Δαμάσκιος και ο κύκλος του, αφού έχασαν τις περιουσίες τους, τούς έμεινε μόνο η επιλογή, εξορία ή θάνατος»[14].

Εκτός βεβαίως των παραπάνω η Αθανασιάδη κάνει μία πολύ ενδιαφέρουσα συσχέτιση. Ο Δαμάσκιος όταν ήταν νέος είχε επισκεφθεί την Αφροδισιάδα και εμπνεύστηκε από εκεί ιδέες για την αναζωογόνηση της Ακαδημίας. Το Σεβαστείο της Αφροδισιάδος έδωσε την έμπνευση στον Δαμάσκιο όταν χρειάστηκε να δημιουργήσει το σύμπλεγμα των κτηρίων για να στεγάσει όλους τους καθηγητές της Ακαδημίας. Η Αθανασιάδη προτείνει τις οικίες A, B και C στη βόρεια κλιτύ του Αρεοπάγου ως τις πιο υποψήφιες για το ακαδημαϊκό σύμπλεγμα κτηρίων του Δαμάσκιου, οι οποίες έχουν περιγραφεί από αρχαιολόγους ως εκπαιδευτικές[15].

Υπάρχουν εκπληκτικές ομοιότητες μεταξύ αυτών των οικιών και του Σεβαστείου της Αφροδισιάδος, όπως και μια αξιοσημείωτη συλλογή γλυπτών στις προαναφερθείσες οικίες. Αυτή η συλλογή είναι κυρίως θρησκευτική (και όχι αισθητική) και ρίχτηκε σε δύο πηγάδια το 529, όπως τεκμαίρεται από τα αρχαιολογικά ευρήματα. Τα υπόλοιπα αγαλματίδια και γλυπτά, που είτε δε χωρούσαν στα πηγάδια είτε δεν κρύφτηκαν καλά, βρέθηκαν διαμελισμένα, πράγμα το οποίο δείχνει ότι σκοπός εκείνων που το έκαναν ήταν να προσβάλλουν.

Ανάμεσα και σε άλλες σημαντικές παραχαράξεις που έκανε ο νέος ιδιοκτήτης το πάτωμα των οικιών ήταν παραποιημένο σε σταυροειδές σχήμα, πράγμα που δείχνει ότι ήθελε να εξαγνίσει το μέρος που πλήγωνε τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Η ιστορία που αποκαλύπτουν τα ερείπια του Αρεοπάγου δε διαφέρει από τις λογοτεχνικές πηγές. Η τονωμένη Ακαδημία του έκτου αιώνος ήταν το πρώτο θύμα στην αντιπαγανιστική προσπάθεια του Ιουστινιανού[16].

Ακόμα και ο ίδιος ο Cameron παραδέχεται ότι μεταξύ του 529 και 531 υπήρξε χωρίς αμφιβολία καταδυνάστευση των Ελλήνων. Οι παρατηρήσεις του βασίζονται σε δύο λογοτεχνικές αναφορές. Η πρώτη αναφέρεται στα σχόλια στο «Εγχειρίδιο» του Επίκτητου που έκανε ο Σιμπλίκιος και που ομολογεί τυραννική περίοδο και κρίση εκείνον τον καιρό («εν προσήκοντι καιρώ ... τυραννικής περιστάσεως»). Ο Cameron λέει ότι αυτές οι «τυραννικές περιστάσεις» έλαβαν χώρα από τους χριστιανούς μεταξύ των ετών 529 και 531 και συσχετίζονται με το κλείσιμο της Ακαδημία[17]. Η δεύτερη αναφέρεται σε ανάλυση που κάνει στο λήμμα «εμπρίσαντες» του λεξικού Σούδα το οποίο (το λήμμα) εμφανίζεται στο «Vita Isidori» του Δαμάσκιου και το συσχετίζει με τους διωγμούς των φιλοσόφων εκείνη την εποχή [18].

Γενικώς εκείνη την εποχή βλέπουμε μια ανεξήγητη αρνητική κινητικότητα όσον αφορά στην Αθήνα. Κτήρια εγκαταλείπονται, αγάλματα κρύβονται στα πηγάδια, εκδίδονται έδικτα κατά των εθνικών, φιλόσοφοι εγκαταλείπουν την Αθήνα. Όπως πολύ ορθώς το έθεσε ο Hallstrom «σφοδρά μέτρα κατά του παγανισμού στην Αθήνα φαίνονται τόσο στη λογοτεχνία (Vita Procli) όσο και στην αρχαιολογία (κτήριο Ωμέγα, πιθανώς η οικία του Πρόκλου) από τον πέμπτο και τις αρχές του έκτου αιώνος. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στους ερευνητές (σ.σ. scholars στο πρωτότυπο) για το γεγονός ότι ο Ιουστινιανός κατέπνιγε τον παγανισμό όποτε είχε την ευκαρία» [19].

Έχοντας λοιπόν γνώση των αρχαιολογικών και λογοτεχνικών αποδείξεων δεν είναι καθόλου δύσκολο να εξηγήσουμε γιατί τέτοιο μένος κατά της φιλοσοφικής σχολής των Αθηνών, όπως καθόλου δύσκολο δεν είναι να δούμε γιατί η Αλεξάνδρεια (που φέρνουν ως αντεπιχείρημα όσοι δε δέχονται το κλείσιμο της Σχολής) έτυχε καλύτερης μεταχείρισης από τον Ιουστινιανό, τον «μεγαλύτερο καταστροφέα ιδρυμάτων που μπορούσε να υπάρξει» σύμφωνα με τον Προκόπιο[20]. Φυσικά κάποιοι θα διαφωνήσουν και θα προσπαθήσουν να μειώσουν την Απόκρυφη Ιστορία (δεν τους συμφέρει που λέει τόσες αλήθειες). Ας είναι, εγώ θα τους παραθέσω τη φράση του Roger D. Scott «Η Απόκρυφη Ιστορία είναι ένα σοβαρό έργο από έναν σοβαρό ιστορικό»[21].

Παρ' όλο που και στην Αλεξάνδρια (αλλά και στη Γάζα) υπήρχαν σχολές κλασικών σπουδών, καμία δεν έφθανε σε κύρος τη φιλοσοφική σχολή των Αθηνών, όπου είχαν σπουδάσει και οι περισσότεροι από τους χριστιανούς διανοητές[22]. Επιπλέον, στην Αθήνα υπήρχε εύρωστη εθνική παράδοση αιώνων που (την Αθήνα) την έκαναν λιγότερο επιρρεπή στον χριστιανισμό από τις υπόλοιπες πόλεις στα ανατολικά της Μεσογείου. Κατά πάσα πιθανότητα εκκλησίες δε χτίζονταν επισήμως μέχρι και τον έκτο αιώνα, και οι χριστιανοί έτειναν αρχικώς να κρατούν απόσταση από το κλασικό παρελθόν της πόλεως, φοβούμενοι να αμφισβητήσουν τους εδραιωμένους ναούς στα πέριξ της Ακροπόλεως.

Το κλείσιμο των ναών άρχισε μόλις στα τέλη του πέμπτου αιώνος και μερικοί κυρίως ναοί, όπως ο Παρθενώνας, το Ερέχθειο και το Ηφαιστείον ίσως να μην μετατράπηκαν σε ναούς μέχρι και τον έβδομο αιώνα[23]. Η Αθήνα ήταν ένα από τα ελάχιστα μέρη όπου οι εθνικοί μπορούσανε να αισθάνονται ασφάλεια στο να εφαρμόζουν τη θεολογία τους και να διαδίδουν τις διδαχές τους [24].

Ο κύκλος των διανοούμενων που διαμόρφωναν και καθόριζαν τον στοχασμό στην αυτοκρατορία εκείνη την εποχή, πήγαζεκυρίως από την Αθήνα και ιδιαιτέρως τη φιλοσοφική της Ακαδημία. Εκεί υπήρχε αρχαία παράδοση αιώνων και πάμπολλοι εθνικοί ικανοί να συνεχίσουν τη φιλοσοφία και το ελληνικό έθος. Έχοντας περάσει κάποιες κακουχίες λόγω κακών επιλογών σχολαρχών και διαμάχες διαδοχής μεταξύ τους, η Ακαδημία άρχισε να φθίνει στα μέσα του πέμπτου και μέχρι τις αρχές του έκτου αιώνος, έως ότου ανέλαβε σχολάρχης ο Δαμάσκιος[25], ο οποίος άρχισε να επιστρατεύει για την Ακαδημία τους πιο διάσημους φιλοσόφους εκείνη την εποχή[26].

Οι ριζικές αλλαγές που επέφερε ο Δαμάσκιος αναζωπύρωσαν τη φήμη της Ακαδημίας και άρχισε να ελκύει φοιτητές από όλη την αυτοκρατορία. Μέχρι το 520 η Ακαδημία είχε γίνει πάλι ακμαιότατο κέντρο φιλοσοφικής σκέψης[27]. Αυτό υποστηρίζει και ο Καλδέλλης (σε ανάλυση που κάνει για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Ιωάννη Λυδού) λέγοντας με σαφήνεια ότι η Αθήνα ήταν το κέντρο της μη-χριστιανικής σκέψης στην αυτοκρατορία[28] όπως επίσης και η Αθανασιάδη, λέγοντας ότι «κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας η Αθήνα παρέμεινε το μόνο παγκοσμίως αναγνωρισμένο κέντρο παγανιστικής θεολογίας»[29].

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η Ακαδημία ήτανε πραγματικώς ακμάζουσα και ζωής σφύζουσα. Δυστυχώς, όμως, η Αθήνα ανήκε στην Αχαϊκή Επαρχία, όπου η πολιτική της σκηνή άρχισε να διακατέχεται κυρίως από χριστιανούς. Και ακόμα χειρότερα, διοικητικές αλλαγές είχαν δημιουργήσει ένα σύστημα τοπικών κυβερνήσεων, στο οποίο είχαν προτεραιότητα οι χριστιανοί πολίτες και ο χριστιανικός κλήρος. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι χριστιανοί άρχισαν να επιτίθενται σε προεξέχοντες φιλοσόφους όπως ο Πρόκλος και ο Ηγίας. Ο Μαρίνος επίσης αναγκάστηκε να καταφύγει στην Επίδαυρο «δια την στάσιν του» όπως μας πληροφορεί ο Δαμάσκιος[30]. Οι πολιτικές περιστάσεις και τα ιστορικά προηγούμενα δείχνουν ότι το κλείσιμο της Σχολής το 529 ήταν η αποκορύφωση ενός αιώνος σποραδικών προσπαθειών των χριστιανών να σπιλώσουν και να επιτεθούν στις ιδέες των εθνικών[31] με διωγμούς, δηώσεις και έδικτα.

Ο Μαλάλας, επίσης, επισημαίνει ότι ο νόμος που έστειλε ο Ιουστινιανός στην Αθήνα και απαγόρευε τη διδασκαλία της αστρονομίας και της φιλοσοφίας ήταν διαφορετικός από τα αντίγραφα του νόμου που στάλθηκαν αλλού. Αναλύοντας αυτή την κίνηση ο Watts συμπεραίνει λέγοντας ότι «η απαγόρευση της διδασκαλίας που επέβαλε αυτός ο νόμος, ήταν έτσι σχεδιασμένη, ώστε να στραγγίξει τη ζωή του ιδρύματος που ο Δαμάσκιος είχε αρχίσει να ανανεώνει» [32].

Το ότι η Αθήνα είχε χειρότερη αντιμετώπιση από τις άλλες πόλεις της αυτοκρατορίας υποστηρίζεται από πολλούς. Ο Downey προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί ο Ιουστινιανός απαγόρευσε τη φιλοσοφία στην Αθήνα και όχι στην Αλεξάνδρεια, δίνει μία αρκετά λογική εξήγηση. Αφού έγινε αυτοκράτορας ο Ιουστινιανός, εξέδωσε έδικτα που απαγόρευαν αιρετικούς, εθνικούς και Σαμαρείτες από το να διδάσκουν οιοδήποτε θέμα[33]. Φυσικά αυτό έγινε ως τμήμα της προσπάθειάς του να επιτύχει θρησκευτική ενότητα, η οποία, όπως πίστευε ο ίδιος, θα ερχόταν μόνο με την κατάλληλη εκπαίδευση.

Οι αιρετικοί ή οι εθνικοί διδάσκαλοι το μόνο που θα έκαναν θα ήτανε να διαφθείρουν τα μυαλά των φοιτητών[34]. Έτσι λοιπόν, όπως σημειώνει ο Downey «το κλείσιμο της Φιλοσοφικής Σχολής ήλθε ως συνέπεια των εθνικών καθηγητών της»[35]. Κάτι που υποστηρίζεται και από τον Browning λέγοντας ότι (μιλώντας για τον Ιουστινιανό) « ... σίγουρα δεν είχε κάτι προσωπικό εναντίον του Δαμάσκιου και του Σιμπλίκιου. Αλλά δεν ταίριαζαν στην αυτοκρατορία έτσι όπως την έβλεπε εκείνος. Η διανοητική τους υπεροχή έδινε μια πλασματική αίγλη στις παγανιστικές πεποιθήσεις. Και, ίσως, η μεγάλη περιουσία της Ακαδημίας ήταν πειρασμός για έναν αυτοκράτορα που ήθελε χρηματοδότηση για τα μεγαλεπήβολα έργα του»[36].

Το θέσπισμα του Ιουστινιανού, έτσι όπως σώζεται από τον Μαλάλα, είχε στόχο να επιβάλλει τον περιορισμό της φιλοσοφίας διδασκόμενης από τους Έλληνες (δηλαδή της βλασφημίας, αφού οι διδασκαλίες των Ελλήνων ήτανε «βλάσφημες»). Η διδασκαλία της φιλοσοφίας από χριστιανούς δε θα είχε αυτό το αποτέλεσμα[37].

Κάτι παρόμοιο για τις ιδέες του Ιουστινιανού γράφει και ο Cesaretti

«Ήταν αυτή η ορθοδοξία απλώς ένα εργαλείο για δύναμη, που βασιζόταν σε αυτό που ο Ιουστινιανός ονόμαζε «Καισαροπαπισμό»; Αν πούμε ναι, τότε υποτιμούμε το πραγματικό θεολογικό πάθος του Ιουστινιανού, την προσωπική του, συμπαγή, σχεδόν υπαρξιακή του αφοσίωση στην αναζήτηση μιας ιδεατής φόρμουλας πίστης που θα έλυνε όλα τα προβλήματα -τυπικό της ύστερης αρχαιότητας- η οποία θα δημιουργείτο με το να εφαρμόσει τις αρχαίες φιλοσοφικές ιδέες στο χριστιανικό Ευαγγέλιο»[38].

Ο Michael Mass λέει σχετικώς ότι οι χριστιανοί ανέκαθεν αναρωτούνταν «Τί σχέση έχει η Αθήνα με τα Ιεροσόλυμα; Η Ακαδημία με την Εκκλησία;»[39] αλλά κατά τον έκτο αιώνα η ένταση μεταξύ χριστιανικής προσέγγισης και μη-χριστιανικής παράδοσης έγινε ακόμα πιο οξεία, ιδιαίτερα όταν προσεγγιζόταν κάτω από το αυτοκρατορικό πρίσμα. Η προσπάθεια του Ιουστινιανού να δημιουργήσει μια ρωμαϊκή κοινωνία ομοιόμορφης πίστης περνούσε μέσα από την αποδυνάμωση των συνδετικών κρίκων με το παρελθόν.

Με το να καταστείλει τον πολυθεϊσμό και να βάλει στο στόχαστρό του τους διανοούμενους, σφράγισε τη μοίρα της κοσμικής μάθησης. Επέβαλε τον μειωτικό όρο «παγανιστικές» σε δραστηριότητες και γνώση που προηγουμένως αποτελούσαν αναπόσπαστο στοιχείο του αξιοθαύμαστου πολιτισμού της αυτοκρατορίας. Με λίγα λόγια, στην αρχή της βασιλείας του Ιουστινιανού παραδόσεις και γνώση, ειδικά στη φιλοσοφία, τις τέχνες και την ιστορία υπήρχαν ανεξαρτήτως από τη χριστιανική ιδιοποίηση. Στο τέλος του έκτου αιώνος αυτές οι αυτόνομες σφαίρες πολιτισμού είχαν σχεδόν εξαφανιστεί[40].

Ο Θεόδωρος και ο Τυχικός

Για να αποκλείσουμε κάθε περίπτωση όμως η σχολή να επαναλειτούργησε, θα πρέπει να αναλύσουμε και κάποιες σκόρπιες αναφορές που υπάρχουν σε κάποιους σπούδασαν υποθετικά φιλοσοφία στην Αθήνα, όπως ο Θεόδωρος της Ταρσού (μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Canterbury) και ο Τυχικός (ο επονομαζόμενος Βυζάντιος).

Για τον Θεόδωρο υπάρχει μία αναφορά, γραμμένη 219 έτη μετά το κλείσιμο της Ακαδημίας, από τον Πάππα Ζαχαρία προς τον Άγιο Βονιφάτιο (Boniface)[41], που λέει ότι γνώριζε φιλοσοφία από την Αθήνα. Για κάποιον που δεν ξέρει τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες εκείνης της εποχής του είναι εύκολο να το πιστέψει. Αν όμως ερευνήσουμε λίγο θα δούμε ότι ο όρος «φιλοσοφία» εκείνη την εποχή χρησιμοποιείτο περισσότερο για να προσδώσει κύρος παρά για να δείξει ότι κάποιος όντως ήταν φιλόσοφος.

Ο Guglielmo Cavalo απέδειξε ότι αν κάποιος ήθελε να σπουδάσει εκείνη την εποχή θα μπορούσε να το κάνει κυρίως στην Αλεξάνδρεια και τη Νότιο Ιταλία, αλλά όχι στην Αθήνα[42]. Ο Michael Lapidge σε έρευνα που κάνει για την καριέρα του Θεόδωρου[43], δεν αναφέρει καν την Αθήνα ως όνομα στην πορεία του Θεόδωρου από την Ταρσό στο Canterbury. Ούτε ο Βέδας (Bede) σύγχρονος του Θεόδωρου αναφέρει την Αθήνα στο έργο του «Historia ecclesiastica gentis Anglorum». Πώς, λοιπόν, ο Θεόδωρος σπούδασε στην Αθήνα και μάλιστα Φιλοσοφία;

Γίνεται φανερό ότι το σχόλιο του Πάππα Ζαχαρία σήμαινε απλώς ότι ο Θεόδωρος κατείχε κάποια «ελληνική» μόρφωση[44], ήτοι ότι ήταν κάποιος ευρυμαθής, κάποιος «φιλόσοφος» (τα εισαγωγικά υπάρχουν στο πρωτότυπο) που μπορούσε να διδάσκει και να έχει γνώση πολλών εκπαιδευτικών κλάδων[45], κάποιος ειδήμων στη ρητορική και τη διαλεκτική[46], όχι κάποιος που μπορούσε να κατανοήσει την ελληνική Φιλοσοφία.

Το όνομα της Αθήνας και η έννοια της φιλοσοφίας μπήκαν στο κείμενο μόνο και μόνο για να προσδώσουν κύρος στον Θεόδωρο. Άλλως τε η Αθήνα, μέσα από μια πολιτισμική παράδοση δεκάδων αιώνων, συνέχιζε να υφίσταται ως σύμβολο πολιτισμού και μόνο η αναφορά της αρκούσε για να δώσει αξία σε κάποιον. Διακόσια είκοσι σχεδόν έτη μετά το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, στην εποχή του Καρλομάγνου, το κλέος και η πολιτιστική εμβέλεια της Αθήνας ήταν τόσο ισχυρή, πού ένα έτος πριν στεφθεί αυτοκράτορας ο Καρλομάγνος, ο Αλκουϊνος (Alcuin) του έγραψε προτρέποντάς τον να «δημιουργήσει μια νέα Αθήνα στη Γαλλία»[47].

Αλλά ακόμα και αν δεχθούμε ότι ο Θεόδωρος σπούδασε για κάποιο διάστημα στην Αθήνα, πουθενά δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι σπούδασε φιλοσοφία, πόσο μάλλον από φιλοσοφική σχολή η οποία λειτουργούσε επισήμως. Ο Γισλένος (Gislenus), σύγχρονος του Θεόδωρου που σπούδασε στην Αθήνα, διδάχθηκε από ιδιωτικούς δασκάλους[48]. Ίσως αυτούς θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε «φιλοσόφους» αλλά ήταν; Δε νομίζω. Μάλλον ήταν οι λεγόμενοι γραμματιστές, δηλαδή ιδιωτικοί δάσκαλοι που αναλάμβαναν τη μόρφωση κάποιου, σε καμία όμως περίπτωση φιλόσοφοι.

Για τον Τυχικό, η μόνη πρωτογενής πηγή που υπάρχει είναι στην αυτοβιογραφία του Ανανία από τη Σιράκ[49]. Ο Τυχικός ήταν μοναχός που δίδασκε στο μοναστήρι του Αγίου Ευγενίου και ήταν δάσκαλος του Ανανία, ο οποίος ( Ανανίας) ήταν με τη σειρά του μοναχός της Αρμενικής Εκκλησίας[50]. Ο Τυχικός σπούδασε στην Αρμενία και πέρασε ένα μήνα στα Ιεροσόλυμα, τρία έτη στην Αλεξάνδρεια, ένα έτος στη Ρώμη και μετά από αυτό στην Κωνσταντινούπολη[51]. Ο Ανανίας, επίσης, αναφέρει ότι ο Τυχικός βρήκε στην Αθήνα έναν «διάσημο άνδρα» (δεν αναφέρει το όνομά του) από τον οποίον διδάχθηκε φιλοσοφία[52].

Αυτό φυσικά δε συνηγορεί στην άποψη ότι υπήρχε φιλοσοφική σχολή στην Αθήνα και θέτει κάποια ερωτήματα. Ποιός ήταν αυτός ο «διάσημος άνδρας» που γνώριζε φιλοσοφία και τη δίδασκε; Δεν υπάρχουν πηγές για κάποιον διάσημο φιλόσοφο εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Γιατί ο Ανανίας δεν αναφέρει όνομα; Αυτό κάνει τη μαρτυρία του συγκεχυμένη τη στιγμή που αναφέρει άλλες λεπτομέρειες, αλλά όχι μια τόσο σημαντική για τον δάσκαλό του. Πού διδάχθηκε φιλοσοφία, στην Αθήνα ή την Κωνσταντινούπολη;

Ο Ανανίας δεν ξεκαθαρίζει αν ο Τυχικός σπούδασε στην Αθήνα ή την Κωνσταντινούπολη, αλλά μόνο ότι βρήκε κάποιον διδάσκαλο στην Αθήνα. Ο Robert H. Hewsen υποστηρίζει ότι ο Τυχικός διδάχτηκε φιλοσοφία στην Κωνσταντινούπολη από τον Αθηναίο διδάσκαλο. Η φήμη του ήτανε τόσο μεγάλη ώστε ακόμα και ο Πατριάρχης τον παρακάλεσε να μείνει εκεί, αλλά ο Τυχικός αρνήθηκε και γύρισε στην Τραπεζούντα, όπου άνοιξε δική του σχολή. Όμως ο θάνατος του διδάσκαλού του ανάγκασε τον ίδιο τον αυτοκράτορα να καλέσει τον Τυχικό πίσω στην Κωνσταντινούπολη να αναπληρώσει την κενή θέση, την οποία ο Τυχικός απέρριψε[53]. Εδώ πλέον γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Τυχικός σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, αφού ο αυτοκράτορας τον κάλεσε πίσω στην Κωνσταντινούπολη, όπου προηγουμένως και ο διδάσκαλος του Τυχικού εδίδασκε.

Αθήνα - Αλεξάνδρεια

Γιατί όμως η Αθήνα και όχι η Αλεξάνδρεια; Αν δούμε τις κοινωνικοθρησκευτικές συνθήκες της Αλεξάνδρειας εκείνη την εποχή, θα καταλάβουμε πολύ εύκολα τον λόγο. Στην Αλεξάνδρεια άρχισε να αναπτύσσεται ένας νέος τύπος διδασκάλου, αυτός του χριστιανού «φιλοσόφου» (ενός τύπου που υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας). Στην Αλεξάνδρεια, οι μαθητές μάθαιναν από τη μία Όμηρο και Θουκυδίδη, αλλά από την άλλη -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- οι χριστιανοί διδάσκαλοι τους υποχρεώναν να ασχοληθούν με χριστιανικά θέματα[54].

Κάτω από αυτό το πλαίσιο η Αθήνα είχε γίνει αναχρονιστική (αφού οι διδάσκαλοι ήταν ακραιφνείς εθνικοί και όχι χριστιανοί) και έπρεπε να κλείσουν οι φιλοσοφικές σχολές. Οι σχολές εκεί ήταν το αγκάθι στο πρόγραμμα εκχριστιανισμού της αυτοκρατορίας. Δεν ήταν η διδασκαλία της φιλοσοφίας αυτή καθεαυτή που εύρισκε επικίνδυνη ο Ιουστινιανός, αλλά το ότι αυτή διδασκόταν από εθνικούς καθηγητές οι οποίοι διόλου δεν ενδιαφέρονταν να χτίσουν τη νέα χριστιανική κουλτούρα που χρειαζόταν ο αυτοκράτορας για την εδραίωση της χριστιανικής πολιτείας[55], ένα αμάλγαμα δηλαδή χριστιανισμού με φιλοσοφικές ιδέες, που τόσο πολύ τις είχε ανάγκη για να ορθοποδήσει ο ανώριμος χριστιανισμός. Και όπως είναι γνωστό, οι Έλληνες καθηγητές που αρνήθηκαν να γίνουν χριστιανοί, έφυγαν πρόσφυγες στην αυλή του βασιλιά της Περσίας[56].

Εδώ όμως τίθεται και μία άλλη ερώτηση. Γιατί αυτό το νέο είδος χριστιανού «φιλοσόφου» άρχισε να αναπτύσσεται στην Αλεξάνδρεια και όχι στην Αθήνα; Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό.

Οι διώξεις και η αποδυνάμωση του ελληνισμού άρχισε επί Πτολεμαίου Ζ', όταν εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό κατά των Ελλήνων και ελληνιζόντων στην Αλεξάνδρεια κατά την ελληνιστική περίοδο. Ήδη από τότε έχουμε τις πρώτες βίαιες πράξεις συντριβής του ελληνισμού σε αυτόν τον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, με αποτέλεσμα ο ελληνισμός να αρχίσει σιγά σιγά να χάνει τη ρώμη του και να γίνει εύκολο θύμα στις απηνείς διώξεις που ακολούθησαν.

Ένας άλλος λόγος είναι και γεωγραφικός και κατά συνέπεια και οικονομικός. Η Αλεξάνδρεια, όντας κτισμένη σε εύφορη περιοχή, ήταν ο κύριος προμηθευτής καλαμποκιού, ελαιόλαδου και σιταριού της «δεύτερης Ρώμης», δηλαδή της Κωνσταντινούπολης. Ήτανε ζωτικής σημασίας τα φορτηγά πλοία να μεταφέρουνε τρόφιμα στην Κωνσταντινούπολη ανεμποδίστως και αδιακόπως. Και αφού η αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, οι αυτοκράτορες δεν το διακινδύνευαν καθόλου να βρίσκεται η Αλεξάνδρεια υπό αλλόθρησκη επιρροή (δηλαδή ελληνική). Έτσι έδωσαν ιδιαίτερη βαρύτητα στον χριστιανισμό και κατόρθωσαν από νωρίς να δημιουργήσουν μια δυνατότερη χριστιανική κοινότητα, αναδεικνύοντας αιμοσταγείς επισκόπους στον επισκοπικό θώκο. Διαβάζουμε χαρακτηριστικώς:

«στα τέλη του 350 στην Αλεξάνδρεια ένας από τους πλέον αντι-παγανιστές επισκόπους, ο Αρειανός Γεώργιος, ανέβηκε στο θρόνο της επισκοπής του Αθανάσιου. Ο Γεώργιος χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινο μυαλό για να αφανίσει την εθνική λατρεία. Αλαζόνας και προκλητικός, όπου του το επέτρεπαν οι συνθήκες, αλλά κυρίως ύπουλος και δουλοπρεπής, μετέτρεψε ναούς σε εκκλησίες, οργάνωσε δημόσιες παρελάσεις στις οποίες χλευάζονταν ιερά παγανιστικά αντικείμενα, εσκεμμένως προσέβαλλε εθνικούς κατά τη διάρκεια λατρείας τους και, τέλος, έστειλε το στρατό κατά του τελειότερου ναού της Αιγύπτου, το Σεραπείο. Και αφού δεν κορέστηκε με τη δήωση των μνημείων, ο Γεώργιος στράφηκε και σε διώξεις ανθρώπων, προξενώντας και την εξορία πολλών σημαίνοντων διδασκάλων, όπως του ιατροσοφιστή Ζήνωνος»[57].

Σε όλες αυτές τις καταστροφές συνέβαλε και η ιστορία του χριστιανισμού στην Αλεξάνδρεια. Από τις μέρες ακόμα των Αποστόλων, οι κεντρικές επισκοπές του χριστιανισμού υπήρχαν στα τρία ηγετικά χριστιανικά κέντρα, τη Ρώμη, την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια[58], (η Κωνσταντινούπολη έγινε ηγετικό κέντρο δυό αιώνες αργότερα). Ο Ευαγγελιστής Μάρκος είχε πάει το Ευαγγέλιο στην Αλεξάνδρεια και ο πατριάρχης της Αλεξάνδρειας θεωρείτο πάπας αφού ήταν απ' ευθείας διάδοχος του Μάρκου. Πολλοί έβλεπαν την Αλεξάνδρεια βς την υψηλότερη εκκλησιαστική αρχή, το προπύργιο της χριστιανικής πίστεως[59].

Γενικώς στην Αλεξάνδρεια από την εμφάνιση του χριστιανισμού και εξής υπήρχε ανέκαθεν ισχυρό ανθελληνικό κλίμα. Tο 380 έχουμε άγριες εξορμήσεις κατά των εθνικών. Πάλι το 385-386 με τον Κυνήγιο και τον Θεόφιλο, όπου με τις μανιασμένες ορδές φανατικών παππάδων κατάστρεψαν ελληνικούς ναούς και αγάλματα.

Το 415 η Υπατία διαμελίστηκε στην κυριολεξία από τον Κύριλλο και τα φανατισμένα στίφη ιερέων που όπως πολύ σωστά αναφέρει η Αθανασιάδη «η μοίρα της Υπατίας απέτρεψε τους νέους από το να σπουδάζουν φιλοσοφία»[60]. Στα τέλη του πέμπτου αιώνος, λίγες μόνο δεκαετίες πριν το κλείσιμο της Ακαδημίας των Αθηνών, ο παγανιστής φιλόσοφος Ωραπόλλων εξαναγκάσθηκε να παραιτηθεί και να φύγει από την πόλη λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων[61]. Ο φιλόσοφος Ηραΐσκος καταδιώχτηκε σε θάνατο από τον Νικομήδη[62]. Ακόμα και ναούς εθνικών Αιγυπτίων κατάστρεψαν για να σταματήσουν τη λατρεία της Ίσιδος στη Μέμφιδα (Menouthis)[63].

Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι εναπομείναντες Έλληνες είχαν δύο επιλογές. Ή να αλλαξοπιστήσουν (ή να προσποιηθούν πως αλλαξοπίστησαν) σε χριστιανούς ή να φύγουν. Η πρώτη λύση ήταν και η ευκολότερη αν σκεφτούμε ότι από εδώ και πέρα οι κλασικές επιστήμες θα προσεγγίζονταν μόνο κάτω από τον χριστιανικό τρόπο σκέψης[64].

Κάτι τέτοιο έκανε και ο Ολυμπιόδωρος, προκειμένου να σώσει τη θέση του και τη ζωή του. Αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με τη χριστιανική διδασκαλία σε αρκετές θέσεις[65]. Και όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Tarrant (μιλώντας για τον Ολυμπιόδωρο), «εν τέλει πρέπει να τον σκεφτούμε ως πολύ δεκτικό στις χριστιανικές θέσεις. Ο Westerink αναφέρεται στην αρκετά ευέλικτη προσαρμοστικότητα του δόγματός του .... Ο Ολυμπιόδωρος είχε λίγη από τη μεγαλειότητα του Σωκράτη, αλλά τουλάχιστον ήξερε σαν τον Σωκράτη πως να αποφεύγει τις τεχνικές λεπτομέρειες της ιδεολογίας του»[66].

Κάτι παρόμοιο ως προς το αποτέλεσμα υποστηρίζει και ο Wildberg λέγοντας ότι ο Ολυμπιόδωρος, εν αντιθέσει με το σύγχρονό του Σιμπλίκιο, δεν ήταν το ίδιο Έλληνας. Ήλπιζε για κάποιου είδους συνύπαρξης. Μια ματιά στα σχόλιά του στον Φαίδωνα, Αλκιβιάδη Α και Γοργία μας δείχνουν τον ανούσιο (σ.σ. toothless στο πρωτότυπο) πλατωνισμό του. Ένας σύγχρονος ερευνητής λέει για τα απογοητευτικά του σχόλια «βρίθει από αναπολήσεις και ανέκδοτα για τον Αμμώνιο, ενώ η πραγματική τους ουσία είναι πολύ φτωχή»[67].

Φυσικά, όπως προειπώθηκε, αυτό δεν είναι σφάλμα του Ολυμπιοδώρου. Ο άνθρωπος προσπαθούσε να σώσει τη ζωή του από τους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι χριστιανοί, έπρεπε να είναι προσεχτικός με αυτά που έλεγε και αυτά που έγραφε, διαφορετικώς οι χριστιανικές αρχές θα του επέβαλαν κυρώσεις[68].

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί ιστορικοί συγκλίνουν στην άποψη ότι η φιλοσοφία στην Αλεξάνδρεια άρχισε να χριστιανοποιείται. Η φιλοσοφική ατμόσφαιρα στην Αλεξάνδρεια ήταν αναμφιβόλως περισσότερο Αριστοτελική από την Αθήνα, και λιγότερο μαχητική υπέρ του παγανισμού[69] και έτσι άρχισε να χριστιανοποιείται[70]. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι Αλεξανδρινοί φιλόσοφοι πληρώνονταν από τις αρχές της Αλεξάνδρειας και όχι από την περιουσία των φιλοσοφικών σχολών[71].

Έτσι, οι χριστιανοί της Αλεξάνδρειας ανέχονταν τους κρυφο-εθνικούς διδάσκαλους οι οποίοι δεν ήταν απροκαλύπτως αντι-χριστιανοί (όπως οι φιλόσοφοι των Αθηνών) και οι οποίοι έδειχναν ενδιαφέρον για τον Αριστοτελισμό με αποτέλεσμα να «απεμπολήσουν τις μοχθηρές θεοσοφικές εικοτολογίες του νεοπλατωνισμού»[72].

Αριστοτελισμός λοιπόν, το φιλοσοφικό σύστημα το οποίο (μαζί και με τον Πλατωνισμό) σοφίστηκαν οι χριστιανοί, παράφρασαν και εγκολπώθηκαν προκειμένου να εδραιώσουν το άγουρο ακόμα δόγμα τους. Ήταν προς όφελος των χριστιανών μια «φιλοσοφική» σχολή στην Αλεξάνδρεια, την οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν προς εδραίωση των ιδεών τους. Τα έργα του Φιλόπονου και του Ζαχαρία είναι παραδείγματα χριστιανικής ιδιοποίησης της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας με σκοπό να δώσουν στη χριστιανική δοξασία λογικό έρεισμα[73].

Φυσικά, κανένα από αυτά τα έργα ή τα σχόλια δεν είχαν σχέση με τις ιδέες του Αριστοτέλη. Μπορεί να διέδωσαν την αριστοτέλεια σκέψη, αλλά αποτελούσαν μία αξιοσημείωτη αναίρεση των φιλοσοφικών διδαχών του Αριστοτέλη, αν τα συγκρίνουμε δίπλα-δίπλα με τα πρωτότυπα [74].

Ας μην ξεχνάμε ότι η εποχή για την οποία γίνεται η έρευνα είναι γεμάτη όχι μόνο από διωγμούς εθνικών αλλά και από διωγμούς αιρετικών χριστιανών. Τα πιο επείγοντα ζητήματα έπαψαν να είναι οι εθνικοί και η διδασκαλία τους. Τώρα υπήρχαν πιο χειροπιαστά ζητήματα να λύσουν και αυτά ήταν οι «άλλοι χριστιανοί» και οι διαμάχες μεταξύ του Σεβήρου (πατριάρχη Αντιόχειας) και του Ιουλιανού (Αλικαρνασσού) για το αν το σώμα του Ιησού είχε φθαρεί πριν την ανάστασή του ή όχι (αφθαρτοδόκησις). Αυτά ήταν σοβαρότερα ζητήματα από τις διώξεις των εναπομεινάντων Ελλήνων.

Άλλη μια λογική απάντηση στο γιατί η φιλοσοφική σχολή της Αλεξάνδρειας παρέμεινε ανοιχτή, βρίσκεται στο γεγονός ότι η μελέτη της φιλοσοφίας ήτανε απαραίτητη για να διατυπωθεί και να κατανοηθεί ο χριστιανισμός. Η Βίβλος δε δίνει πληροφορίες για το αν ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι της ίδιας ουσίας.

Ούτε για το πώς το θεϊκό και το ανθρώπινο στοιχείο συνδυάστηκαν στον Χριστό. Όποιοι μελετούσαν αυτά τα θέματα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν την αριστοτέλεια λογική, καθώς και τις βασικές έννοιες της πλατωνικής οντολογίας όπως υπόσταση, φύση, ουσία, ψυχή και νους. Φαίνεται ότι ο χριστιανισμός έκανε επιτακτική την ανάγκη της φιλοσοφίας και μπορούμε να πούμε ότι αυτή επιβίωσε στην Αλεξάνδρεια, διότι έδινε βάση στις διαφορετικές χριστιανικές κοινότητες που τη χρησιμοποιούσαν.

Αλλά ακόμα και αυτό δε μας δίνει μια τελική απάντηση. Σε πολύ γενικές γραμμές η απάντηση είναι ότι ο χριστιανισμός έφερε μαζί του μία επινόηση παντελώς άγνωστη στον αρχαίο κόσμο, την εξ αποκαλύψεως αλήθεια, που όσο σκανδαλώδης και αν ήταν, έπρεπε να κατανοηθεί.

Οι φιλόσοφοι ανέκαθεν ενοποιούσαν τη λογική με τη θεολογία με τέτοιο τρόπο, ώστε πάντοτε ξεκινούσαν από τον Λόγο και, αμφισβητώντας, κατέληγαν στην πεποίθηση σχετικώς με το όντως ον, τους θεούς και την αθανασία της ψυχής. Στον χριστιανισμό όμως αυτό το συμπέρασμα αποκαλύπτονταν. Και ήταν αυτή η αποκάλυψη -με την υπόσχεση μιας παγκόσμιας σωτηρίας μέσω κάποιου που από θεός έγινε άνθρωπος, πέθανε στο σταυρό και αναστήθηκε- που αψηφούσε τη λογική.

Αυτό που έλειπε αρχικώς από τον χριστιανισμό ήταν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές οι ιδέες θα μπορούσανε να κατασκευαστούν, να συζητηθούν και να υποστηριχθούν, αλλά κανείς άλλος δεν πρόσφερε ένα τέτοιο πλαίσιο παρά μόνον η παγανιστική φιλοσοφία. Για αυτόν τον λόγο η κλασική φιλοσοφία μέσα στην αυτοκρατορία ήταν αμφίσημη, εχθρός και σύμμαχος μαζί[75].

Η πορεία των Φιλοσόφων μετά το κλείσιμο της Φιλοσοφικής Σχολής

Όπως αναφέρει ο Αγαθίας μετά το κλείσιμο της Σχολής ο Δαμάσκιος και έξι ακόμα φιλόσοφοι φύγανε και αναζήτησαν καταφύγιο στην αυλή του Χοσρόη, στην Περσία. Σύμφωνα πάντα με τον Αγαθία (που είναι εγκυρότατος αφού μας έχει διασώσει ακόμα και τα ονόματα των φιλοσόφων) οι φιλόσοφοι ήταν η αφρόκρεμα («το άκρον άωτον») της εποχής και έφυγαν γιατί τα θεολογικά τους πιστεύω τους έκανε να μην μπορούνε να ζήσουν πλέον στην αυτοκρατορία.

Εδώ όμως τίθεται ένα άλλο ερώτημα. Ο Χοσρόης δεν έγινε βασιλιάς παρά στις 13 Σεπτεμβρίου του 531, η Φιλοσοφική Σχολή έκλεισε το 529, τί έγινε στα δύο αυτά έτη μεταξύ 529 και 531;

Φαίνεται ότι μετά τον περιβόητο νόμο οι φιλόσοφοι μείνανε στην Αθήνα, περιμένοντας ότι ίσως τα πράγματα θα άλλαζαν. Βεβαίως λογικό είναι να υποθέσουμε ότι μετά τον ανθελληνικό αυτόν νόμο ο Δαμάσκιος και ο κύκλος του θα ήταν ο επόμενος στόχος των χριστιανών και θα έπρεπε να κάνουνε αυτό που θα έκανε ο καθένας μας, να το βάλουνε στα πόδια. Αλλά αυτό θα ήταν αντίθετο προς την ιδεολογία του Δαμάσκιου, του ανθρώπου που έλεγε ότι «τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την καθαρή συνείδηση»[76].

Δε θα μπορούσε να κάνει πίσω, ακόμα και στο κλείσιμο της Φιλοσοφικής Σχολής, τη στιγμή που οι ίδιες του οι φιλοσοφικές του διδαχές εγκωμίαζαν την εμμονή άλλων φιλοσόφων στις προγονικές παραδόσεις[77]. Δεν υπήρχε συμβιβασμός. Αυτό ήταν κάτι που το είχε κάνει και στο παρελθόν[78], όταν διάλεξε εξορία αντί για συνεργασία[79]. Έτσι παρέμεινε στην Αθήνα, περιμένοντας να αλλάξουν τα πράγματα.

Αλλά δυστυχώς οι νόμοι 1.11.9 και 1.11.10 (αλλά και 1.11.10.3) του Ιουστινιανού που εκδόθηκαν δύο έτη αργότερα[80]) (δηλαδή το 531), σύμφωνα με τους οποίους τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων θα κατάσχονταν από τον αυτοκράτορα, έκαναν τον Δαμάσκιο και τον κύκλο του να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να βρουν καταφύγιο στην αυλή του Χοσρόη και από εκεί στις Κάρρες της Μεσοποταμίας[81].

Μαζί τους έσβησαν και τα φώτα της παιδείας

(σ.σ ... και μέχρι σήμερα υπομένουμε τα ανίερα βδελύγματα του χριστιανικού σκοταδισμού)

Πάνος Κωνσταντινίδης 

Σχολάρχες της Ακαδημίας Πλάτωνος (387 π.κ.ε. - 529 μ.κ.ε.) 

Μέση Ακαδημία [Σκεπτική] 

Νέα Ακαδημία 

Πρόδρομος του Νεοπλατωνισμού 

Νεοπλατωνικοί στην Αλεξάνδρεια 

Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. 

Σε απόδοση: 

Ο τελευταίος «χρησμός» τον οποίο έδωσε το Μαντείο των Δελφών είναι πασίγνωστος. Είναι η απάντηση προς τον Ιουλιανό τον Μέγα, αποκληθέντα από την χριστιανική λαίλαπα ως «παραβάτη» που είχε στείλει τον γιατρό Οριβάσιο ν΄ αναζωογονήσει το Μαντείο. Τον «χρησμό» δεν τον δίνει πια ο Φοίβος αλλά το ιερατείο. Λίγα είναι τα κείμενα, στην παγκόσμια φιλολογία, που ηχούν τόσο σπαρακτικά και σαν πένθιμο σήμαντρο σημαίνουν το τέλος ενός κόσμου γνώσης και σοφίας και το ξεκίνημα του σκότους και του μεσαίωνα.  O δε Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός (Κατά Ιουλιανού ΙΙ,32) γράφει:

«Ουκ έτι φθέγγεται δρυς, ούκ έτι λέβης μαντεύεται, ουκ έτι Πυθία πληρούται. Πάλιν η Κασταλία σεσίγασται και σιγά και ύδωρ εστίν ου μαντεύομενον αλλά γελώμενον. Πάλιν ανδριάς άφωνος ο Απόλλων. Πάλιν δάφνη φυτό, εστί μύθω θρηνούμενον».

Η πτώση των «εθνικών» και της Ελληινικής φιλοσοφικής σκέψης είναι ραγδαία. Ο Θεοδόσιος ο μέγας δολοφόνος του Ελληνισμού, κλείνει το Μαντείο, διατάζει να καταστραφούν οι ειδωλολατρικοί ναοί και καταργεί τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Ιουστινιανός κλείνει τη φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και καταστρέφει ή ακρωτηριάζει πολλά αρχαία μνημεία για να πάρει υλικό έτοιμο να χτίσει την «Αγία Σοφία» και να διακοσμήσει τη «Νέα Ρώμη» Το όνομα Έλληνες είναι σχετλιαστικό πια. Σημαίνει τους αθλίους ειδωλολάτρες, τους εθνικούς. 

Σύμφωνα με τον Άγγελο Βλάχο, η στιγμή είναι ιστορική. Το «πας μη Έλλην βάρβαρος» αντιστρέφεται. «Πας Έλλην απεχθής ειδωλολάτρης».  Το κύριο όνομα Έλλην γίνεται επίθετο κακόηχο και η νέα αυτή έννοια της λέξης θα εξαφανισθεί εντελώς μόνο μετά τον 8ο αι. μ.κ.ε. όταν εκχριστιανιστούν και οι τελευταίοι ειδωλολάτρες της περιοχής της Μάνης. Μόνο τότε το εθνικό Έλλην παίρνει πάλι τη θέση κυρίου ονόματος

Επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο: Ο σημερινός επισκέπτης της Αθήνας μπορεί να επισκεφτεί την τον αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας που βρίσκεται εκατέρωθεν της οδού Κρατύλου στην περιοχή Κολωνού και Ακαδημίας Πλάτωνος (Τ.Κ. 10442). Εκατέρωθεν της οδού Κρατύλου βρίσκονται τα σημαντικά μνημεία, η Ιερά Οικία Γεωμετρικών Χρόνων, το Γυμνάσιο (1ος π.κ.ε. - 1ος μ.κ.ε. αιώνας), όπου αθλούνταν οι μαθητές-φοιτητές, η Πρωτοελλαδική Αψιδωτή Οικία που θα πρέπει να είναι της εποχής του μυθικού ήρωα Ακάδημου και το Περίστυλο Κτήριο (4ου π.κ.ε. αιώνας), που ίσως είναι το μόνο σημαντικό της Ακαδημίας του Πλάτωνος.

Μαζί τους έσβησαν και τα Φώτα της Παιδείας.-

@ Πάνος Κωνσταντινίδης / miastala.com 2009

Ακαδημία Αθηνών Πλάτωνος

Η Ακαδημία ιδρύθηκε στην Αθήνα γύρω στο 387 π.κ.ε. από τον Πλάτωνα μετά το πρώτο ταξίδι του (398-390 π.κ.ε.) στη Σικελία και την αγορά των εγγράφων του μεγάλου φιλόσοφου Πυθαγόρη. Βρίσκονταν σε ένα άλσος του προαστίου των Αθηνών, την Ακαδήμεια, αφιερωμένο στον Αθηναίο ήρωα Ακάδημο, από το όνομα του οποίου προέρχεται και η ονομασία της. Ο χώρος θεωρούνταν Ιερός γιατί ο Θησέας είχε κρύψει εκεί την Ελένη και από σεβασμό για την μακρά παράδοση και την ταύτισή του με τους Διόσκουρους, οι Σπαρτιάτες δεν θα τον κατέστρεψαν όταν εισέβαλαν το 413 π.κ.ε. στην Αττική. Η Ακαδημία συνέχισε τη λειτουργία της σε όλην την περίοδο της ελληνιστικής περιόδου για να διακοπεί η λειτουργία της για τέσσερα χρόνια κατά τον Πρώτο Μιθριδατικό Πόλεμο και την φυγή του Φίλωνα της Λάρισας στο 88 π.κ.ε. στη Ρώμη. Έκλεισε οριστικά το 529, μετά από σχεδόν 10 αιώνες συνεχούς παρουσίας, όταν καταργήθηκε από τον Βυζαντινό χριστιανό αυτοκράτορα Ιουστινιανό και την Χριστιανική Βυζαντινή Πανούκλα.

Ο Διογένης Λαέρτιος διαιρεί την ιστορία της Ακαδημίας σε τρεις περιόδους την Παλιά, τη Μέση επικεφαλής της οποίας ορίζει τον Αρκεσίλαο και τη Νέα με πρώτο τον Λακύδη. Από την ίδρυσή της και μέχρι τις αρχές του πρώτου αιώνα π.κ.ε. η Ακαδημία λειτουργούσε χωρίς προβλήματα, ωστόσο, όταν άρχισε το 88 π.κ.ε. ο Πρώτος Μιθριδατικός Πόλεμος, ο Φίλων ο Λαρισαίος εγκατέλειψε την Αθήνα και κατέφυγε στη Ρώμη, όπου φαίνεται να παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Το 86 π.κ.ε. ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας πολιόρκησε την Αθήνα προκαλώντας μεγάλη καταστροφή. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας «έβαλε τα χέρια του πάνω στα ιερά άλση, και λεηλάτησε την Ακαδημία που ήταν τοποθετημένη στα πιο δασώδη προάστια της πόλης, καθώς και το Λύκειο».

Η καταστροφή της Ακαδημίας φαίνεται να ήταν τόσο σοβαρή ώστε η ανακατασκευή και επαναλειτουργία της ήταν σχεδόν αδύνατη. Όταν ο Αντίοχος ο Ασκαλωνίτης επέστρεψε στην Αθήνα από την Αλεξάνδρεια το 84 π.κ.ε. άρχισε πάλι τη λειτουργία της, αλλά όχι στην Ακαδημία μα στο Λύκειο. Ο Κικέρων, που υπήρξε και μαθητής του Φίλωνα, περιγράφει μια επίσκεψη στο χώρο της Ακαδημίας ένα απόγευμα, που ήταν «ήσυχη και έρημη εκείνη την ώρα της ημέρας». Στους επόμενους αιώνες συνεχίστηκε η παρουσία της Ακαδημίας η οποία κατά καιρούς υπολειτουργούσε, παράκμαζε αλλά και ανανεωνόταν. Τελικά, την ταφόπλακα έβαλε το χριστιανικό ανθρώπινο ζώο το 529 ο Βυζαντινός Σκοταδιστής Ιουστινιανός. Σύμφωνα με τον Αγαθία τα εναπομείναντα μέλη της, μεταξύ των οποίων και ο Σιμπλίκιος, αναζήτησαν προστασία στην αυλή του Χοσρόη Α΄ στην Περσία. Μαζί τους μετέφεραν παπύρους λογοτεχνικών, φιλοσοφικών κι επιστημονικών. Με τη συνθήκη ειρήνης Περσίας και Βυζαντίου το 532 τέθηκε υπό εγγύηση η προσωπική τους ασφάλεια.

Στην Ακαδημία υπήρχαν διάφοροι επιστημονικοί τομείς με αντικείμενα μελέτης την φιλοσοφία, τα μαθηματικά, τις φυσικές και τις πολιτικές επιστήμες. Στο υπέρθυρο της Ακαδημίας αναγραφόταν η Πυθαγόρεια φράση«Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω» δηλαδή να μην εισέρχεται κανένας που δεν γνωρίζει Γεωμετρία. Ο Πλάτων, αφού μελέτησε τα έργα του Πυθαγόρη έμαθε ότι η γεωμετρία και τα μαθηματικά ήταν ο μόνος και ασφαλής δρόμος για να προσεγγίσει κανείς τον Κόσμο των Ιδεών και τον Θεό.

Σημαντικό φιλοσοφικό και μαθηματικό έργο: Επιστήμονες με μαθηματικό προσανατολισμό που θήτευσαν στην Ακαδημία ήταν ο Αριστοτέλης, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο Λεωδάμας ο Θάσιος, ο Θεαίτητος ο Αθηναίος, ο Εύδοξος ο Κνίδιος, ο Δεινόστρατος και ο αδελφός του Μέναιχμος από την Προκόννησο της Θράκης, ο Ευκλείδης, ο Πρόκλος και πολλοί άλλοι. Η κύρια συνεισφορά της Ακαδημίας στα μαθηματικά συνίσταται στο ότι συγκέντρωσε τις μέχρι τότε μαθηματικές γνώσεις που προέρχονταν κυρίως από τους Πυθαγορείους και τη Σχολή της Χίου, τις ταξινόμησε, τις εμπλούτισε, τις επέκτεινε και τις έθεσε σε ένα λογικό αποδεικτικό σύστημα. Ακόμη, τελειοποίησε τις αποδεικτικές μεθόδους και ανάπτυξε τη μαθηματική λογική. Συμπύκνωση όλων αυτών ήταν τα Στοιχεία του Ευκλείδη, που αν και γράφτηκαν στην Αλεξάνδρεια, είναι αποκλειστικό έργο της Ακαδημίας. Ο Πρόκλος στο έργο του «Σχόλια στο 1ο βιβλίο των Στοιχείων αναφέρει σχετικά ότι «το σύστημα που επέλεξε ο Ευκλείδης για τα Στοιχεία ήταν Πλατωνικό [σύμφωνο με τις επιταγές του Πλάτωνα] και αφού είχε αποδεχθεί την Πλατωνική φιλοσοφία έθεσε σαν σκοπό της συγγραφής των Στοιχείων την κατασκευή των Πλατωνικών στερεών».

«Ποιος μας ακούει εμάς; Είμαστε είκοσι άνθρωποι και τα λέμε εδώ, όταν βγαίνει όμως, ο δημοσιογράφος, αυτός ο αμόρφωτος και ο ανεύθυνος και μιλάει στο τελεβίζιο τον ακούνε δύο εκατομμύρια. Αυτοί είναι οι δάσκαλοι σήμερα κι αυτοί διαμορφώνουν την νέα αγωγή, διαμορφώνουν τις νέες γενεές. Πέθανε ο δάσκαλος λοιπόν» -Δημήτρης Λιαντίνης

Αυτοί σε δίδαξαν λοιπόν τι είναι ζωή, τι είναι παιδεία και τα σημερινά σου χάλια οφείλονται στην υποταγή σου στα κελεύσματα αμόρφωτων, που σαν μαριονέτα ακολουθείς μιμιδίζοντας Έτσι λοιπόν σε μετέτρεψαν από άνθρωπο σε κατακάθι και βιώνεις μια θανατηφόρα οδύνη αντί για ζωή, μα αυτό είναι αποκλειστικά ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΥΘΥΝΗ.

Ο αρχαιολογικός χώρος της Ακαδημίας σήμερα: Ο σημερινός επισκέπτης της Αθήνας μπορεί να επισκεφτεί τον αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας που βρίσκεται εκατέρωθεν της οδού Κρατύλου στην περιοχή Κολωνού και Ακαδημίας Πλάτωνος. Εκεί βρίσκονται τα σημαντικά μνημεία, κάποια προγενέστερα της Ακαδημίας, όπως η ιερά οικία γεωμετρικών χρόνων, το γυμνάσιο του πρώτου π.κ.ε. - πρώτου μ.κ.ε αιώνα, όπου αθλούνταν οι μαθητές-φοιτητές, η πρωτοελλαδική αψιδωτή οικία και το περίστυλο κτίριο τους 4ου π.κ.ε. αιώνας. Εκεί, αν ο νεορωμιός νοσεί από την χριστιανική πανούκλα ίσως αρχίσει να συναισθάνεται το λάθος του κι αν θεραπευτεί μπορεί ακόμα και να ξαναγίνει Έλληνας. Διαφορετικά έχει να αντιμετωπίσει μετά την ΥΒΡΗ που διαπράττει, την ΝΕΜΕΣΗ.

Ζευγάρι κάνει σεξ σε εκκλησία και το video κυκλοφόρησε!!!ΕΥΓΕ!!!!

Όσοι έχουν διαβάσει την Καινή Διαθήκη θα διαπιστώσετε ότι ο Απόστολος των Ρωμιών Παύλος  μισούσε τις γυναίκες και έλεγε καλό είναι μην τις αγγίζετε!!    

Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει γυναίκα !!! Κορινθίους Α' 7:1 ..Ο Παύλος ήταν εγγονός του Ηρώδη και η μητέρα του η Κύπρος ήταν κόρη του Ηρώδη και της Μαριάμνης!!Την σύφιλη σύμφωνα με τον συγγραφέα Ρόμπερτ Αμπελαιν την κληρονόμησε από την μητέρα του η οποία κόλλησε την φοβερή αρρώστεια από τον πατέρα του, κάτι που το επιβεβαιώνει ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος!!Ωστόσο η κληρονομική σύφιλη δεν εξηγεί την συμπεριφορά του Παύλου με τα διάφορα οράματα!!Το συμπέρασμα είναι ότι είχε μολυνθεί άμεσα ο ίδιος ,κατά την διάρκεια των διαφόρων εκστρατειών ,από βιασμούς Θυμάτων!!Η σύφιλη προκαλεί εξόγκωση της σπλήνας,τριχόπτωση,ο Παύλος ήταν καραφλός,και στο τρίτο στάδιο προκαλεί πυώδη πλακίδια τα οποία παρουσιάζονται συγκεντρωμένα σε ορισμένα σημεία του σώματος όπως στον σβέρκο,στο στόμα και αλλού!!Οι πληγές αυτές είναι αηδιαστικές!!Ο Παύλος λέει ότι υποφέρει από μια ασθένεια που προκαλεί αηδία!!!!12 Γίνεσθε ως εγώ, διότι και εγώ είμαι καθώς σεις, αδελφοί, σας παρακαλώ, ουδόλως με ηδικήσατε· 

14 και δεν εξουθενήσατε ουδ' απερρίψατε τον πειρασμόν μου τον εν τη σαρκί μου, αλλά με εδέχθητε ως άγγελον Θεού, ως Χριστόν Ιησούν. Μαλ 2:7, Μτ 10:40, Ιω 13:20 

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Κεφ:4     Μετά από πολλά χρόνια η ασθένεια αυτή καταλήγει στον εγκέφαλο και αλλοιώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα και το νευρικό κέντρο!!Πολ συχνά ο ασθενής νομίζει ότι είναι Θεός 'η ότι έχει άμεση σχέση με τον Θεό!!Ειδικά για τις φωνές που ακούει ο ασθενής είναι γιατί τα πρώτα όργανα που προσβάλει η αρρώστεια είναι το ακουστικό τύμπανο,προκαλώντας αρχικά βαρυκοΐα και στην συνέχεια ακουστικές παραισθήσεις!!Στο τελικό στάδιο ο ασθενής παρουσιάζει συμπτώματα παράνοιας, θεωρεί τον εαυτό του προφήτη!!Θεωρούμε ότι η φοβερή ασθένεια από την οποία ανέφερε ότι υπέφερε ο Παύλος ήταν η σύφιλη!!

ΟΤΑΝ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΦΙΑ ΛΕΕΙ ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΝΝΟΕΙ ΝΑ ΤΑ ΜΟΙΡΑΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!!ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΚΑΝΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ!!ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΕΔΑΦΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ!!

ΟΤΑΝ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΕΡΙΕΓΡΑΦΕ ΤΗΝ ΓΗ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ!!ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΑΞΙΟΛΟΓΟ ΠΕΡΑΝ ΤΙΣ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ!!ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΘΟΤΙ ΗΤΑΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ!!ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΑ ΕΓΡΑΨΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ!! 

Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ' αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ενώ άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει.  Γιατί ακόμα και οι κοιλότητές της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.  Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής»  

Ομάδα κληρικών και λαϊκών, που την αποτελούν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής αρχιμανδρίτης Μάξιμος Παπαγιάννης, ο προϊστάμενος του Μητροπολιτικού Ναού π. Θωμάς Συνοδινός, ο αρχιγραμματέας της  Συνόδου επίσκοπος Διαυλείας Γαβριήλ (που ένα διάστημα υπηρέτησε ως πρωτοσύγκελος της ΙΑΑ), και η Τεχνική Υπηρεσία της Αρχιεπισκοπής, πέτυχαν μέσω του ΠΔΕ (Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων) την εκταμίευση περίπου 4.500.000 ευρώ για την ολοκλήρωση του έργου που αφορά το στατικό μέρος.

Την ίδια στιγμή, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων ενέκρινε τη μελέτη αποκατάστασης των διακοσμητικών στοιχείων του ναού, έργο που εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ και αναμένεται εκταμίευση περίπου 5.000.000 ευρώ.(ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ??) Να σημειώσουμε πως οι τοιχογραφίες εμφανίζουν φθορές λόγω της σεισμικής δραστηριότητας και της παρουσίας υγρασίας, ενώ τα γλυπτά και αρχιτεκτονικά στοιχεία παρουσιάζουν φθορές κυρίως λόγω ατμοσφαιρικών ρύπων και μεταγενέστερων επεμβάσεων. Οι φορητές εικόνες του τέμπλου έχουν ρωγμές, τοπικές απώλειες και οξειδώσεις. Όπως βλέπετε λεφτά υπάρχουν μόνο για την Εβραιορθόδοξη εκκλησία ,την ώρα που η κυβέρνηση έχει φτάσει τον λαό στα όρια της πείνας χαρίζει πακτωλό  χρημάτων στην Εβραϊκή αίρεση!!Ρωμιοι την κακομούτσουνη όσα φτιασίδια και να της βάλετε πάντα άσχημη θα μείνει!! Οι Εβραϊκές ορθόδοξες εκκλησίες με το Εβραίικο σκουφάκι ποτε δεν θα γίνουν όμορφες!!

Φωτογραφίες: Στέλιος Στεφάνου/Eurokinissi

ΜΕΓΑΛΟ ΚΛΑΜΑ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ "ΑΓΙΑΣ" ΣΟΦΙΑΣ ΣΕ ΤΖΑΜΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ!!ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΧΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΑΣ??ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΟΝ ΝΑΖΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ  ΤΟΥ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΒΕΒΗΛΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!!ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΟΪ ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΟΥ!!ΕΔΩ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ  ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΤΗΝ "ΑΓΙΑ" ΣΟΦΙΑ??ΝΑ ΣΑΣ ΘΥΜΙΣΩ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΤΙ Η "ΑΓΙΑ" ΣΟΦΙΑ ΚΤΙΣΤΗΚΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΑΡΜΑΡΑ!!ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΟΤΙ ΕΣΠΕΙΡΕΣ ΘΕΡΙΖΕΙΣ!!ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ!!ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ!!Υ.Γ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΛΟ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΨΕΥΤΟΘΕΟ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΕΒΡΑΙΟΜΟΥΣΟΥΛΑΜΑΝΟΙ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!! ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΛΑΜΑ!!

ΜΕΓΑΛΟ ΚΛΑΜΑ ΣΤΗ ΧΡΥΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΗΝ"ΑΓΙΑ" ΣΟΦΙΑ!! Δείτε το βίντεο με τον μουσουλμάνο ιερέα να απευθύνει το λεγόμενο "adhan"- Χλιαρή αντίδραση του ΥπΕΞ Κάλεσμα για μουσουλμανική προσευχή για πρώτη φορά μετά από 85 χρόνια στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη απήθυνε μουσουλμάνος ιερέας. Ο μουεζίνης απηύθυνε  το παραδοσιακό κάλεσμα για την προσευχή (το adhan) για πρώτη φορά εντός του ιστορικού μνημείου της Αγίας Σοφίας. Το κάλεσμα για προσευχή ήταν μια τακτική που συνέβαινε για τουλάχιστον τέσσερις μήνες, αλλά η διαφορά είναι πως για πρώτη φορά ο μουσουλμάνος ιερέας την απηύθυνε, όχι από τους μιναρέδες, αλλά μέσα από το κέντρο της Ορθοδοξίας. Η Αγία Σοφία ήταν ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός του κόσμου για σχεδόν 10 αιώνες μέχρι την κατασκευή του καθεδρικού Ναού της Σεβίλης το 1520. Μετά την άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς, η εκκλησίας μετατράπηκε σε τζαμί μέχρι το 1935 όταν και έγινε Μουσείο. Τον περασμένο μήνα, η Άγκυρα επέτρεψε να χρησιμοποιηθεί η Αγία Σοφιά ως τόπος προσευχής κίνηση που προκάλεσε οργή στην Αθήνα. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών απάντησε, δια εκπροσώπου του ότι "εκφράζουμε την έντονη ανησυχία και δυσφορία μας για ένα ακόμη βήμα που υπονομεύει τον χαρακτήρα της Αγίας Σοφίας ως μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και που προφανώς δεν συνάδει με τις αρχές που οφείλουν να διέπουν ένα σύγχρονο, κοσμικό κράτος". ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΚΛΑΙΟΥΣΕΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ!!ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΤΙ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΜΑΣ!!!

Οι Βαβυλώνιοι αποκαλούσαν τον Δία Βήλο. Το ύψος αυτού του οικοδομήματος ήταν κάπου 300 πόδια και με τον καιρό μπλέχτηκε γύρω απο αυτό ο Εβραικός μύθος του πύργου της Βαβέλ. Ο ναός χτίστηκε απο την βασίλισσα Σεμιράμι.Τώρα καθώς οι ιστορικοί διαφωνούν για αυτόν τον ναό στο μεταξύ κατέρρευσε απο την πολυκαιρία, είναι αδύνατο να εξακριβώσει κανείς την αλήθεια σχετικά με αυτόν. Συμφωνούν πάντως όλοι, ότι είχε υπερβολικό ύψος και ότι οι Χαλδαίοι μέσα σε αυτόν έκαναν τις παρατηρήσεις των άστρων,των οποίων κανείς μπορούσε κανείς να παρατηρήσει με ακρίβεια την ανατολή και την δύση χάρη στο μεγάλο ύψος του κτιρίου.Το όλο οικοδόμημα ήταν ακριβά κατασκευασμένο με τέχνη, απο άσφαλτο και πλίνθο, και στην κορυφή της ανόδου του η Σεμιράμις έστησε τρείς ανδριάντες σφυρηλατημένους απο χρυσό, του Διός,της Ήρας,και της Ρέας.  Από αυτούς ο ανδριάς του Διός παρίστανε το θεό όρθιο να βηματίζει,είχε ύψος σαράντα πόδια και ζύγιζε χίλια βαβυλωνιακά τάλαντα.  Ό άλλος της Ρέας την έδειχνε να κάθεται σε χρυσό θρόνο και ζύγιζε όσο κι ο ανδριάς του Διός. Στα γόνατα της στέκονταν δύο λιοντάρια,ενώ δίπλα ήταν πελώρια ασημένια φίδια, που το καθένα ζύγιζε τριάντα τάλαντα.Ο ανδριάς της Ήρας ήταν όρθιος και ζύγιζε οχτακόσια τάλαντα. Και στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα φίδι απο το κεφάλι και στο αριστερό της ένα σκήπτρο ποικιλμένο με πολύτιμους λίθους.  Μπροστά τους στέκεται μια τράπεζα για τους τρείς, από χρυσό σφυρήλατο, που είχε μήκος σαράντα πόδια, πλάτος δεκαπέντε και βάρος πεντακόσια τάλαντα.Πάνω στην τράπεζα ήταν τοποθετημένα δύο ποτήρια, που το καθένα ζύγιζε τριάντα τάλαντα. Υπήρχαν επίσης θυμιατήρια, δύο τον αριθμό και αυτά,που ζύγιζε όμως το καθένα τριακόσια τάλαντα.  Υπήρχαν και τρείς χρυσοί κρατήρες, απο τους οποίους αυτός που άνηκε στο Δία ζύγιζε χίλια εξακόσια βαβυλώνια τάλαντα, και ο καθένας απο τους δύο άλλους εξακόσια.Αλλά όλα αυτά τα πήραν λάφυρα αργότερα οι βασιλείς των Περσών. Τα παλάτια και τα άλλα οικοδομήματα άλλα τα αφάνισε ο χρόνος,ενώ άλλα τα κατερείπωσε.Διόδωρος Σικελιώτης Ιστορική Βιβλιοθήκη Τόμος Β  Ιστορία της Ασσυρίας,των Ινδιών,της Σκυθίας,της Αραβίας, και των νήσων του Ωκεανού.πηγη"Nea Arxh

ΠΩΡΙΕΣ τα Ξανθά ζώα, ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ και οι αρχαιολόγοι

Οι αρχαίοι Έλληνες ή βλάκες ήταν ή 'ξέραν άλλα πράγματα, που μας αποκρύπτουν τώρα οι αρχαιολόγοι -όσοι τουλάχιστον καταλαβαίνουν- αλλά κι όποιοι καταλαβαίνουν ανήκουν σε μυστικές εταιρείες, στοές και λαγούμια, δηλαδή είναι "μυημένοι" τρομάρα τους και για να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση, φυσικά δεν ήταν βλάκες.-

Οι Πωρίες είναι ξανθά θηλαστικά ζώα με εμφάνιση φιδιού, θηλαστικά, με υπογένειο, σπανίως και με μικρά χέρια. Τεραστίων διαστάσεων όπως φαίνεται στην εικόνα 1 του ανάγλυφου. Το κεφάλι τους είναι σε μέγεθος μοσχαριού. Δεν είναι σαρκοβόρα και ζουν ακόμη και σήμερα, κάτω από την Γη σε βάθος άνω των 150 μέτρων. Δεν κουλουριάζονται όπως τα φίδια οριζόντια στο έδαφος αλλά ΚΑΘΕΤΩΣ. Όταν "τρέχουν" κινούνται σε ευθεία κι όχι ζικ - ζακ με ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ.

Οι Πωρίες είναι Θ Η Λ Α Σ Τ Ι Κ Α δεν είναι ερπετά

Είναι απόλυτα φιλικά προς τον άνθρωπο και θεραπευτικά, όλων των ασθενειών, από τρέλα μέχρι καρκίνο, χάρις στον τεράστιο ζωικό μαγνητισμό τους. Ο Ασκληπιός τα χρησιμοποιούσε στα Ασκληπιεία για όλες τις θεραπείες που γίνονταν εκεί, από τρέλα μέχρι καρκίνο, ΑΜΕΣΑ, την ίδια ημέρα.

Επίσης αν δεν μπορούσε να πάει ο άρρωστος, πήγαινε ο πλησιέστερος συγγενής του πρώτου βαθμού. Η θεραπεία τότε γινόταν μέσω της αιθερικής συνδέσεως των δυο τους. Γι' αυτό βλέπετε στην εικόνα τον Πωρία στον ώμο του ασθενούς. Επίσης στα Ασκληπιεία χρησιμοποιούσαν και δακτυλοπίεση, τον μετέπειτα βελονισμό και την ρεφλεξολογία, που λανθασμένα αποδίδεται στου Κινέζους.

Ο Αλέξανδρος είχε πάρει 200 μαζί του και άφηνε από δύο σε κάθε ναό που έφτιαχνε.

ΠΩΡΕΙΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η θεραπεία των ασθενών στα Ασκληπιεία γίνονταν με παρουσία και χρήση παρειών, όπως μας το περιγράφει παραστατικότατα ο Αριστοφάνης στον «Πλούτο» Ο Ασκληπιός διέθετε το ίδιο ελιξίριο με τους Ερεχθείδες φιδάνθρωπους, το αίμα της Γοργούς, του οφιόμορφου τέρατος. Ήταν η Αθηνά που το δώρισε και σε αυτόν. Η δύναμη της θεραπείας δεν συνδέονταν μόνο με τα παρείες-φίδια, αλλά και με τις Έγχελεις, τις Θεότητες των υδάτων. Η «Θεά λευκώλενος ιχθύς έγχελυς» που καυχιόταν πως πλάγιασε στην αγκαλιά του Δία, όπως λέει ο σατιρικός ποιητής Μάτρων.

Πωρίας απεικονίζεται και στην τρίτη εικόνα που τραβήξαμε στο μουσείο των Δελφών.

Στην εικόνα βλέπετε τους γονείς και το παιδί να προσφέρουν αναθήματα στο "φίδι". Τρελοί; Για σκεφτείτε; Στην Θεσσαλονίκη στην τοποθεσία, που έγινε το ΙΚΕΑ, εμφανιζόταν συχνά ένας Πωρίας, ώσπου ο "πολιτισμός" τον έδιωξε από εκεί. Τώρα τα κυνηγάνε ανελέητα οι Υποχθόνιες Αμερικανικές Στρατιωτικές Δυνάμεις. Μπορώ να σας πω πολλές ιστορίες αλλά δεν θέλω να σας απασχολήσω από τα αγαπημένα σας applications του facebook. Πριν πρωτοδημοσιεύσω το άρθρο σχετικά με τους Πωρίες στην miastala.com το 2009 μια αναζήτηση στον μεγάλο Αδελφό ή πιο λαϊκά google έδεινε κάποιες πληροφορίες σχετικά με το σημαντικό αυτό ζώο, μετά την δημοσίευση του άρθρου μου, εξαφανίστηκαν όλες και σήμερα θα βρείτε κάποιες αναφορές των γνωστών ηλιθίων-trolls. Οτι αγγίζει τον ΑΙΘΕΡΑ, την ΑΜΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ και τα ΒΑΘΜΩΤΑ ΠΕΔΙΑ κάνει τζιζζζ !!!

Οι Έγχελεις λατρεύονταν ιδιαίτερα στο Ασκληπιείο της Κω και συνδέονται μυθολογικά και με τον Ιπποκράτη. Λέγεται πως αυτός ο μεγάλος γιατρός απέκτησε τις γνώσεις του διαβάζοντας τα αρχεία του Ασκληπιείου του νησιού του. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητες των γιατρών του Ασκληπιού. Ο Ιπποκράτης κατάγονταν από τον Κρίσαμι, που είχε σκοτώσει μια τεράστια Έγχελυ που του έτρωγε τα πρόβατα. Η Θεά εμφανίζονταν στον ύπνο του ζητώντας του να την θάψει, αλλά αυτός την αγνόησε. Έτσι, μια μέρα αυτός και όλη του η οικογένεια εξαφανίστηκαν. Από τα Έγχελυ απέκτησε τις ικανότητές του κι ο Γλαύκος. Είδε ένα ψάρι να ανασταίνεται και να πηδάει ξανά στη θάλασσα μόλις το ακούμπησε πάνω σε ένα βοτάνι. Ο Γλαύκος το έφαγε αμέσως και πήδηξε κι αυτός στην θάλασσα, μετατρεπόμενος σε θαλάσσιο δαίμονα με μαντικές ικανότητες. 

Ας δούμε κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές σε αρχαία κείμενα

> Αριστοφάνης, Πλούτος 688-690 "κ†τα συρwξας γ| @δpξ λαβyμην aς παρεwας bν Dφις" (έβγαλα έναν συριστικό ήχο σαν το φίδι παρείας)

> Κρατίνος, frg. 225 " παρεΦαι Dφεις " (στα αρχαία ελληνικά παρείας ονομαζόταν το κόκκινο-καφέ φίδι)

>Δημοσθένης, Υπερ Κτησιφώντος, Περί του στεφάνου

"τοzς Dφεις τοzς παρεwας θλwβων καv Qπrρ τΖς κεφαλΖς α0ωρφν, καv βοφν "εPοΦ σαβοΦ" (αρπάζοντας τους παρείες και κρατώντας τους πάνω από το κεφάλι και φώναζες «Ευοί Σαβοι» και χόρευες στο ρυθμό του)

[Σημ. σε αυτό το κομμάτι ο Δημοσθένης περιγράφει την λάθοπαιδεία που έλαβε ο αντίπαλός του στην δίκη Αισχύνης. Τον κατηγορεί ότι η μητέρα του, Γλαυκοθέα, τον μύησε σε λατρείες όπως αυτές του Διονύσου, του Ορφέα και του Σαβάζιου σύμφωνα με το τελετουργικό που περιγράφει. Ουσιαστικά διαβάλλει τον αντίπαλό του στο δικαστήριο αντιπαραθέτοντας την δική του ορθή παιδεία με αυτή του αντιπάλου του. Η λατρεία του Σαβάζη/ιου ήρθε από τη Θράκη και τη Φρυγία και έγινε γνωστή στην Αττική τον 5ο αι.]

>Θεόφραστος, Χαρακτήρες 16.4.1-2 (σε αυτό το έργο ο Θεόφραστος περιγράφει τους ανθρωπινους χαρακτήρες και εδώ συγκεκριμένα τον δεισυδαίμονα)

"καv pν 4δΓ Dφιν ν τΗ ο0κw³, pν παρεwαν, Σαβqζιον καλεΦν, pν δr 1ερyν, νταζθα !ρχον εPθzς 1δρ{σασθαι." (Αν ο δεισυδαίμονας το δει παρεία τότε κάνει παράκληση στον Σαβάζιο)

>Πτολεμαίος Γραμματικός, De differentia vocabulorum 404.14

"Για τους παρείες-Dφεις τινrς μετsωρα τp παρεΦα χοντες." Είναι φίδια που έχουν τα πλαϊνά τους ψηλά (τα μάγουλα συγκεκριμένα) δηλαδή στέκονται.

>Βαλέριος Χαρποκράτιος Γραμματικός, Lexicon 238.9-15

ΠαρεΦαι Dφεις Δημοσθsνης Qπrρ Κτησιφφντος. παρεΦαι @νο μqζονταw τινες Dφεις παρp τx παρειpς μεwζους χειν, aς καv ΚρατΦνος ν τχ Τροφωνwσ Qποσημαwνει. A δr Yπερεwδης ν τχ κατp Δημqδου γρqφει ταυτw "ε6ναι δr τοzς εuτορας Aμοwους τοΦς Dφεσι· "το{ς τε γpρ Dφεις μισητοzς μrν ε6ναι πqντας, τφν δr Dφεων αPτφν "τοzς μrν χεις τοzς νθρ}πους δικεΦν, τοzς δr παρεwας αPτοzς τοzς "χεις κατεσθwειν."

(Ο Δημοσθένης στο λόγο του Υπέρ Κτησιφώντος αναφέρει τους παρείες. Έτσι ονομάζονται τα φίδια που έχουν μεγάλα πλαϊνά (μάγουλα), όπως και ο Κρατίνος αναφέρει για το σπήλαιο του Τροφώνιου. Ο Υπερείδης στο λόγο του Κατά Δημάδου γράφει τα εξής: «οι ρήτορες είναι όμοιοι με τα φίδια‡ γιατί όλα τα φίδια είναι μισητά. Γιατί κάποια φίδια θεωρείς ότι αδικούν τους ανθρώπους και όσα φίδια είναι παρείες θεωρείς ότι καταβροχθίζουν τους ανθρώπους.

>Παυσανίας, 3.20.81-83

"τtν δr π½ ρκαδwας 0οζσιν κ Σπqρτης θηνΆς στηκεν πwκλησιν Παρεwας γαλμα ν Qπαwθρσ, μετp δr αPτx 1ερyν στιν χιλλsως·

(Στο δρόμο από την Σπάρτη στην Αρκαδία υπάρχει στην ύπαιθρο ένα άγαλμα της Αθηνάς που ονομάζεται Παρείας και μετά από αυτό ένα ιερό του Αχιλλέα).

>Κλαυδιος Αιλιανός, De natura animalium, 8.12.1-6

I παρεwας " παρο{ας (οUτω γpρ πολλyδωρος θsλει) πυρρxς τtν χρyαν, εPωπxς τx Dμμα, πλατzς τx στyμα, δακεΦν οP σφαλερyς, λλp πρΆος. νθεν τοι καv τχ θεφν φιλανθρωποτqτσ 1ερxν νΖκαν αP τyν, καv πεφuμισαν σκληπιοζ θερqποντα ε6ναι ο1 πρφτοι ταζτα νιχνε{σαντες.

(Ο παρείας ή παρούας (γιατί έτσι τον αποκαλεί ο Απολλόδωρος) έχει το χρώμα της φωτιάς, έχει φιλικό βλέμμα, μεγάλο στόμα, δαγκώνει, αλλά δεν είναι επικίνδυνος‡ αντίθετα, είναι ήρεμος. Οι πρώτοι που τα ανακάλυψαν αυτά διέδωσαν ότι είναι θεραπευτής του Ασκληπιού και εκεί προς τιμή του φιλανθρωπότερου από τους θεούς έστησαν σε αυτόν ιερό)

Η θεραπεία τότε γινόταν μέσω της αιθερικής συνδέσεως των δυο τους. Γι' αυτό βλέπετε στην εικόνα κάτω τον Πωρία στον ώμο του ασθενούς.

Πωρίας από εκδρομή στο μουσείο των Δελφών

> Γιώργος Λεκάκης -λαογράφος

«Ως ιερά ζώα του Ασκληπιείου Επιδαύρου θεωρούνταν το φίδι, η αίγα, ο σκύλος, κ.ά. Το φίδι της Επιδαύρου, είναι, έως σήμερα, σύμβολο της Ιατρικής. Τα φίδια στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν τα ιερότερα ζώα του χώρου.Εξημερώνονταν πολύ εύκολα και θεωρούντο παρίες. Μάλιστα, όποιοι ήθελαν να ιδρύσουν ένα ασκληπιείο, έρχονταν και τελετουργικώς έπαιρναν ένα φίδι από την Επίδαυρο. Όπως συνέβη και στη Ρώμη, όταν θέλησαν να κτίσουν εκεί ασκληπιείο, το 294 π.κ.ε. μετά από ένα σοβαρό λοιμό που έπεσε στην περιοχή και που αδυνατούσαν οι εντόπιοι Θεοί να παύσουν. Το φίδι δεν καθιερώθηκε τυχαίως ως σύμβολο της Ιατρικής, Παρίας του Ασκληπιείου και βοηθός του Ασκληπιού, στην Επίδαυρο.

Κάποτε ο Μίνωας εκ Κρήτης έστειλε τον αγαπημένο νεαρό γιο του, Γλαύκο, νεκρό στο ασκληπιείο της Επιδαύρου, όταν ακόμη αρχιεράτευε ο ίδιος ο Ασκληπιός. Ο Γλαύκος είχε πέσει μέσα σ' ένα πιθάρι με μέλι και πνίγηκε! Ο ισόθεος κλείσθηκε με τον νεαρό νεκρό πρίγκιπα στο άβατον ίνα τον αναστήσει. Παρατήρησε, ότι στην βακτηρία (ή κατ' άλλους ρόπαλο) στο οποίο στηριζόταν, άρχισε να τυλίγεται ένα φίδι και να ανέρχεται. Ο Ασκληπιός κτύπησε και σκότωσε το ερπετό. Τότε έκπληκτος είδε την εξής σκηνή: Ένα άλλο φίδι πλησίασε τον σκοτωμένο όφι, το δάγκωσε και το ανέστησε! Ο Ασκληπιός σκέφτηκε τότε πως η Φύση του έδωσε τη λύση: Ήταν το δηλητήριο του φιδιού! Ο Ασκληπιός αμέσως επήρε το φαρμάκι και το έκαμε φάρμακο. Παρασκεύασε με το δηλητήριο μια ουσία, [εδώ γίνεται αναφορά στο πολύτιμο αίμα της Μέδουσας] την οποία έδωσε μετά στον νεκρό Γλαύκο και τον ανέστησε! Έκτοτε το φίδι παρίας έγινε ενυφαντός σύντροφος του Ασκληπιού.

Ο Γλαύκος επέστρεψε ζωντανός στην Κρήτη κι εμφανίσθηκε στον έκπληκτο πατέρα του προς δόξαν του Ασκληπιού. Οι Θεοί ποτέ δεν συγχώρησαν στον Ασκληπιό την επιτυχία του να βρει το φάρμακο της αναστάσεως νεκρών. Θεώρησαν πως έτσι οι άνθρωποι θα πάψουν πλέον να είναι θνητοί, άρα ένα μεγάλο πλεονέκτημα των Θεών, έναντι αυτών, θα εκλείπει.

Βέβαια, δεν είναι η μόνη ανάσταση νεκρού που αναφέρεται στην αρχαία παράδοσή: ο Πέλοψ αναστήθηκε από τους Θεούς, κι ο Άδωνις, κι ο Σαρπηδών με μαγικό τρόπο κ.ά.

Παραλλαγή αυτού του μύθου μιλά για τον μάντη και θεραπευτή Πολύϊδο (δηλ. αυτός που ξέρει πολλά) ο οποίος ήταν ένας περιπλανώμενος Αργείος. Ο Πολύϊδος εμάντεψε τον τόπο όπου είχε πνιγεί ο μικρός υιός του βασιλέως της Κνωσού κι εν συνεχεία, έκαμε χρήση μαγικών βοτάνων (μιας πόας) με τα οποία τον επανέφερε στη ζωή! Κι αυτός διατεινόταν πως έμαθε τη θεραπευτική χρήση και δράση των βοτάνων, από τους παρίες της περιοχής.  Αργότερα, ο Μίνως απαιτεί να διδάξει ο ίδιος ο Πολύϊδος στον Γλαύκο, τη μαντική τέχνη και οι μινωίτες Κρήτες την δίδαξαν με την σειρά τους στους Αιγυπτίους.

Οι ασθενείς ή όσοι προσέφευγαν στα ασκληπιεία, θυσίαζαν πρόβατα, χοίρους, κ.ά. ζώα, αλλά κυρίως ταύρους, εκ των οποίων έλαβε το όνομά της η περιοχή: Επίδαυρος >επί + ταύρος. Στους βωμούς καίγονταν τα εντόσθια, ενώ το υπόλοιπο κρέας ήταν το προσφερόμενο φαΐ στους ιερείς και το προσωπικό του ασκληπιείου.

Κατά τ' άλλα, μετά τον Ασκληπιό, τα ασκληπιεία διευθύνονταν από τον εκάστοτε ιεροφάντη. Όταν απουσίαζε τον αντικαταστούσε ο πυρφόρος. Ο ιεροφάντης εξέταζε προσεκτικώς τον ασθενή και καθόριζε τη θεραπεία, έπειτα από συμβούλιο που έκαμε με τους θεράποντες ιατρούς-ιερείς. Σε κάθε ασκληπιείο απασχολούνταν ιερομνήμονες (σαν να λέμε σήμερα νοσοκόμοι), υδροθεραπευτές, μαλάκτες, ιεροψάλτες, κ.ά. Σημαντικό είναι να αναφέρω, πως υπηρεσίες προσέφεραν και γυναίκες ιέρειες, οι νεωκόρες ή ζακόρες.

Οι θεραπευόμενοι μετά τη θεραπεία τους προσέφεραν ζωάγρια, άφθονες δωρεές στους ευεργέτες τους. Από τα αφιερώματα αυτά συγκεντρώνονταν μεγάλα χρηματικά ποσά, τα οποία διατίθεντο για τον καλλωπισμό του χώρου, για την κατασκευή μεγαλοπρεπέστατων και καλλιτεχνικότατων μνημείων. Ένα τέτοιο θα πρέπει να θεωρηθεί και το περίφημο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Αλλά και πήλινα αγγεία, χάλκινα αγάλματα, ανάγλυφα, λίθινα σκεύη, βωμοί και αναπαυτήρια, ήσαν μεταξύ των συνηθισμένων αφιερωμάτων. Όλα αυτά στόλιζαν τον ιερό χώρο. Κάτι που προξενούσε μεγάλη εντύπωση στους ασθενείς που έφθαναν σε αυτόν προς θεραπεία, αλλά και τέρψη και ευμάρεια στους επισκέπτες και τους συνοδούς τους. Όταν κανείς περνούσε τα Προπύλαια και ανηφόριζε τον γνωστό λόφο, έμενε έκθαμβος από τα απαράμιλλα κάλλη. Τέλος, οι θεραπευόμενοι ασθενείς προσέφεραν και χρήματα: Από 2 έως 13 αλεξανδρινές δραχμές ή χρυσούς στατήρες. Αναφέρεται μάλιστα, πως ο Ιππόλυτος προσέφερε είκοσι ίππους»

Από εξερεύνηση στο Αμφιάρειο. Ο Πωρίας φαίνεται.

Πωρίες ή Παρείες

Ο Ασκληπιός ξεκίνησε από το Τρίκερι της Μαγνησίας και σε κάθε Ασκληπιείο κουβαλούσε χώμα από το Τρίκερι, όπου φύτευε το χορτάρι ΝΤΡΑΒ - εξαφανισμένο ή δυσεύρετο σήμερα από την ελληνική χλωρίδα- με τις κατσίκες του που τρέφονταν με αυτό το χορτάρι έπαιρνε το γάλα τους που ήταν το αντίδωρο για τους Πωρίες. Το γάλα τοποθετούνταν σε μια ελειψοειδή λεκάνη στον σηκό του ναού κι από αυτό τρέφονταν οι Πωρίες, αυτό ήταν το δώρο τους για τις υπηρεσίες τους. Αυτό είναι ξεκάθαρο στο Αμφιάρειο.  Αρκετά συχνά, τοπικοί σύλλογοι οργανώνουν εξορμήσεις και ξεναγήσεις στο Αμφιάρειο. Είναι ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος χαμηλής επισκεψιμότητας, κατάλληλο για μια μικρή απόδραση από την Αθήνα. Ο Αμφιάραος,  χθόνιος Θεός, σχεδόν άγνωστος στον πολύ κόσμο, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ήταν Θεός και ήρωας, σοφός και δίκαιος. Καταγόταν από το Άργος και ήταν αρχηγός της τοπικής βασιλικής οικογένειας. Διακρινόταν για τις επιδόσεις του στο άλμα και τη μαντική τέχνη.

Αυτό που είναι αξιοπρόσεκτο είναι η σπουδή με την οποία εξαφάνισαν οι σύγχρονοι και τα Ασκληπιεία και τους Πωρίες! Επίσης ο βασικός λόγος που καίνε αρχέγονα δάση -Πήλιο κι αλλού- είναι για να μην βγαίνουν Πωρείες και Κένταυροι κι όσοι τολμήσουν να εμφανιστούν, τους δολοφονούν. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάψανε τα δάση γύρω από το Νεοχώρι και ... ΟΥΠΣ εκεί έστησαν και την παρουσίαση του CERN !!! εκεί υπάρχουν κι άλλα παράξενα φαινόμενα !!! μα δεν είναι του παρόντος.

Υπάρχουν δεκάδες αναφορές για τους Πωρίες σκοπίμως και δολίως εξαφανισμένες και χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να βρεις κάποιες. Εκτός κι αν βρεθείς στο κατάλληλο σημείο, με επιμονή, πειθαρχία και χρονισμό και μπορέσεις να συναισθανθείς κάποιον Πωρεία, αν σταθείς τυχερός - αν σου το επιτρέψει- μπορείς και να τον δεις. Στο Πήλιο το μυθολογικό βουνό των Κενταύρων, οι πιθανότητες να βρεθείς με Πωρεία είναι αρκετά καλές και μερικές φορές πέρα από κάθε φαντασία!!

ΑΙΘΕΡΑΣ: Επιστημονική εξήγηση σε μυθολογικά γεγονότα

Οι επιστήμονες που αντιλαμβάνονται την θεωρία του Αιθέρα έχουν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα: Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, οι οργονικοί συσσωρευτές και οι οργονίτες λειτουργούν όπου κι αν βρίσκονται. Μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα. Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής, μπορεί να γίνει ορατή σαν «διάθλαση του φωτός» σαν «κύματα θερμότητας» σαν «κακή ορατότης» . Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Πληροί όλο το σύμπαν μπορεί να αποδειχθεί η παρουσία της οργονοενέργειας ακόμη και μέσα στο κενό. Εξασφαλίζει την συνεκτικότητα των μονάδων ύλης, των βιόντων. Ε Κ Π Ε Μ Π Ε Ι οργονικούς ερεθισμούς με την «ταχύτητα του φωτός» αφού το «φως» είναι μια εκδήλωση της οργονικής φωταύγειας κι έχει χαρακτήρα τοπικό.

Οι περισσότερες οργονικές λειτουργίες  είναι «ψυχρές» φωταύγεια, ροή μέσα σ' ένα σύρμα, έλξη. Ωστόσο η ανάκλαση της από το μέταλλο παράγει θερμότητα όπως και μια υψηλή κινητική συγκέντρωση της μέσα στην ύλη, στους πλανήτες, στους οργανισμούς. Δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας παρατηρούμε όμως ένα μεταβολισμό ενέργειας. Βρίσκεται πάντοτε σε μία κίνηση κυματοειδή και παλμική, το οργονικό περικάλυμμα κινείται μέσα στον κοσμικό ωκεανό οργόνης ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ από την γήινη σφαίρα. Είναι σαν μια μπάλα που λικνίζεται πάνω στα υδάτινα κύματα βραδύτερα από τα ίδια τα κύματα. Μπορεί να αποδειχθεί ξεκάθαρα παντού και με τρόπο οπτικό, θερμικό, ηλεκτροσκοπικό, με μετρητές Geiger, προκαλεί τα φυσικά φαινόμενα που μέχρι σήμερα έμεναν ανεξήγητα όπως: την φυσική διαρροή, την κακή ορατότητα, την δράση των πεδίων στο κενό διάστημα, τον στατικό ηλεκτρισμό, τις κοσμικές ακτίνες, το γαλάζιο χρώμα του ουρανού, των θαλασσών, των μακρινών βουνών, την ιονισμένη κοσμική σκόνη στο βόρειο σέλας κ.α. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια στο πως θεράπευε ο Ασκληπιός και τι ήταν οι Πωρίες, κι αυτομάτως απαντάται η ερώτηση "γιατί τα εξαφάνισαν".

Ο Ασκληπιός Θεός της Ιατρικής, λατρευόταν σε όλη την Αρχαία Ελλάδα

Ο Ασκληπιός Θεός της Ιατρικής, από τη γυναίκα του την Ηπιόνη Θεά της καταπράυνσης και της ανακούφισης, απέκτησε 5 κόρες: την Υγεία ή Υγιεία, που σύμφωνα με άλλους μύθους ήταν σύζυγός του και Θεά της πρόληψης των ασθενειών, της καλής κατάστασης της υγείας, την Πανάκεια Θεά της θεραπείας κάθε νόσου ιδίως μέσω βοτάνων, την Ιασώ Θεά της ίασης και της διαδικασίας της ανάρρωσης, την Ακεσώ Θεά της διαδικασίας της επούλωσης και την Αίγλη Θεά της λάμπουσας υγείας και της ευρωστίας και 2 γιους: τον Μαχάονα, προστάτη της σημερινής Χειρουργικής και τον Ποδαλείριο, προστάτη της σημερινής Παθολογίας, οι οποίοι έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και ήταν οι γιατροί των Αχαιών. Αναφέρεται και άλλος γιος του Ασκληπιού, ο Τελεσφόρος δαίμων της επιτυχούς και αποτελεσματικής θεραπείας, που απεικονιζόταν με τη μορφή μικρού παιδιού και αποτελούσε μαζί με την Υγεία την συνοδεία του Ασκληπιού.

Το όνομά του παράγει ο Ιούλιος ο Επιδαύριος από το όνομα «αίγλη» (Άογλα) και προς τη γνώμη του αυτή συμφωνεί και ο λεξικογράφος Ησύχιος. Η ετυμολογία του ονόματος από τον «Άσκλην» τον Κορίνθιο Βασιλέα, τον οποίο και θεράπευσε, ή από τον «Ασγελάταν», επίθετο του Απόλλωνα, ή τον «Αγλαόπην» κ.λπ. φαίνεται μάλλον λαϊκής προέλευσης. Το δεύτερο συνθετικό του ονόματός του είναι «ήπιος» που προσθέτει στην «αίγλη» λάμψη και ηπιότητα.

Οι αρχαιότεροι μελετητές παρήγαν το όνομα από το «ασκελής» «διά τό μή εάν σκελλέσθαι» (σκληρύνεσθαι), ή «ο μή εών τα σκέλη εσκληκέναι και ξηραίνεσθαι», ή «ότι τα ασκελή νοσήματα ήπια ποιεί».

Ο Ασκληπιός είναι κεντρική φυσιογνωμία του αρχετύπου των ηρώων-θεραπευτών. Ο Ασκληπιός είναι η ιδεατή αντίληψη της ιαματικής δύναμης της φύσης όπως και σήμερα γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους, που επιδρά κατά τις ήπιες εποχές στα υψώματα και στον καθαρό αέρα κάτω από την απαλή λάμψη και θερμότητα του Ηλίου, στα σημεία που αναβλύζουν δροσερές πηγές, ενώ πανύψηλα δένδρα γύρω καθαρίζουν την ατμόσφαιρα. Τέτοιο ακριβώς ήταν και το περιβάλλον των τόπων της λατρείας του και αυτή την αντίληψη ενίσχυσαν οι διάφοροι θρύλοι της γέννησής του και της καταγωγής του. Συμμετείχε στο ταξίδι των Αργοναυτών και το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, γεγονός που τον οριοθετεί στους βίους των σημαντικότερων ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Ο Ασκληπιός ήταν επίσης σημαντική μορφή στο δράμα που εκτυλίχθηκε μεταξύ του Απόλλωνα, του Δία και των Κυκλώπων, γνωστό σε μας μέσω της τραγωδίας του Ευριπίδη Άλκηστις. Ο Απόλλων δεν ήταν πιο αδιάφθορος από οποιονδήποτε άλλο θεό του ελληνικού πάνθεου. Οι πολυάριθμοι έρωτές του περιελάμβαναν την Κορωνίδα, τη Δάφνη, την Αρσινόη, την Κασσάνδρα, την Ψαμάθη, τη Φιλωνίδα, τη Χρυσόθεμι και πολλές άλλες, από τις οποίες σχεδόν πάντα ο Απόλλωνας παίρνει ένα γιο. Ένας από αυτούς τους γιους ήταν ο Ασκληπιός, αν και συζητείται εάν η μητέρα του ήταν η Κορωνίς ή η Αρσινόη. Όποια και αν ήταν, όμως, δεν έζησε αρκετά για να γεννήσει τον θεραπευτή-Θεό.

Για σένα αρχίζω θεραπευτή των νόσων Ασκληπιέ να τραγουδώ. Στη Δώτια πεδιάδα η όμορφη Κορωνίδα, η κόρη του βασιλιά Φληγύα, τον γέννησε, μεγάλη χαρά για τους ανθρώπους, ανακουφιστή των πόνων των σκληρών. (l. 5) Χαίρε, λοιπόν, άνακτα: με το τραγούδι μου προσεύχομαι σ'εσένα! (Anonymous. The Homeric Hymns and Homerica).

Ο Απόλλων ήταν ζηλότυπος θεός και δυσαρεστήθηκε ιδιαίτερα όταν ένας κόρακας του αποκάλυψε ότι η ερωμένη του επρόκειτο να παντρευτεί ένα θνητό. Πρώτα, λοιπόν τιμώρησε για τα κακά μαντάτα τον κόρακα, αλλάζοντας το λευκό του φτέρωμα στο γνωστό μας μαύρο. Κατόπιν τιμώρησε την ερωμένη του καίγοντάς τη, αν και σε άλλη εκδοχή του μύθου ήταν η Άρτεμις που εξέθεσε την «άπιστη» Κορωνίδα (ή Αρσινόη). Πριν να αποτεφρωθεί εντελώς η Κορωνίς, ο Απόλλωνας διέσωσε το έμβρυο που έφερε στη μήτρα της από τις φλόγες.

Ο νεογέννητος Ασκληπιός χρειαζόταν κάποιον για να τον μεγαλώσει. Έτσι ο Απόλλωνας σκέφθηκε τον σοφόκένταυρο Χείρωνα, μια άλλη ενδιαφέρουσα θεραπευτική μορφή της ελληνικής μυθολογίας, προ-Ολύμπια, αφού τον συναντάμε να διατρέχει τις πεδιάδες της Κρήτης, όταν γεννήθηκε ο Δίας. Ο Χείρων, λοιπόν, ο εκπαιδευτής τόσων ηρώων όπως ο Αχιλλέας, ο Ακταίων, ο Ιάσων, ο Πάτροκλος, ο Πηλέας κ.α. ανέλαβε την εκπαίδευση του Ασκληπιού. Θα παρατηρήσουμε εδώ ότι ο Χείρων είναι πλάσμα σύμβολο μιας προαιώνιας σοφίας, αυτής που υπάρχει ΠΡΙΝ από τον σχηματισμό των Θεών και μάλιστα τους εκπαιδεύει. Η σοφία του Κένταυρου είναι σε σημαντικό βαθμό παρούσα στη διάπλαση των ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Είναι ένα από τα ζητούμενα στο ταξίδι της ηρωικής αναζήτησης και της ολοκλήρωσης του εαυτού από το εγώ προς το ΕΙΝΑΙ.

Συνεπώς, αν και ο Απόλλωνας υπήρξε Θεός της θεραπείας, ήταν ο Χείρων που δίδαξε τη θεραπευτική τέχνη στον Ασκληπιό. Στην ανατροφή ανακατεύεται κι άλλο ένα αρχέτυπο της σοφίας -Ολύμπιο αυτή τη φορά- η Θεά Αθηνά, η οποία προσφέρει στον Ασκληπιό το πολύτιμο αίμα της Μέδουσας.

Ο μύθος της Άλκηστης

Το αίμα της Μέδουσας, αυτό που δόθηκε στον Ασκληπιό από την Αθηνά, διαιρείτο σε δύο μέρη, με βάση τη φλέβα από την οποία είχε αναπηδήσει. Το αίμα από τη δεξιά φλέβα θα μπορούσε να θεραπεύσει την ανθρωπότητα, ακόμη και από το θάνατο, ενώ το αίμα από την αριστερή φλέβα μπορούσε να θανατώσει. Τούτο το θάνατο βίωσε ο Χείρων από τα δηλητηριασμένα βέλη.

O Ασκληπιός ανατράφηκε για να γίνει ικανός θεραπευτής, αλλά όταν έφερε πίσω στη ζωή τον Καπανέα και τον Λυκούργο (σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου των Επτά επί των Θηβών) και τον Ιππόλυτο, το γιο του Θησέα, ανήσυχος ο Δίας για την εξουσία του πάνω στη ζωή και το θάνατο, σκότωσε τον Ασκληπιό μ' έναν κεραυνό.

Μάνιασε ο Απόλλωνας, αλλά ο θυμός ενάντια στο βασιλέα των Θεών ήταν ανώφελος, κι έτσι έστρεψε το θυμό του ενάντια στους δημιουργούς των κεραυνών, τους Κύκλωπες. Εξοργισμένος ο Δίας ετοιμάστηκε να τον ξαποστείλει στον Τάρταρο, αλλά παρενέβη μια άλλη θεά, πιθανώς η μητέρα του Απόλλωνα, η Λητώ. Ο Δίας μετέτρεψε την τιμωρία του γιου του, στέλνοντάς τον υπηρέτη στον θνητό βασιλιά Άδμητο για ένα χρόνο.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπηρέτης, ο Απόλλωνας συμπάθησε τον Άδμητο, έναν άνθρωπο που ήταν καταδικασμένος να πεθάνει νέος. Καθώς δεν υπήρχε πια ο Ασκληπιός με το φίλτρο του για να αναστήσει τον βασιλιά, ο Άδμητος θα χανόταν για πάντα όταν πέθαινε. Ως χάρη, ο Απόλλωνας διαπραγματεύτηκε έναν τρόπο για να αποφύγει ο Άδμητος τον Χάροντα. Αν πέθαινε κάποιος άλλος στη θέση του, ο Χάροντας θα του επέτρεπε να ζησει. Το μόνο πρόσωπο που ήταν πρόθυμο να προχωρήσει σε αυτή τη θυσιαστική πράξη, ήταν αγαπημένη σύζυγος του Άδμητου, η Άλκηστις.

Την ημέρα που δόθηκε η Άλκηστις στον Χάροντα, στη θέση του Άδμητου, κατέφθασε στο παλάτι ο Ηρακλής. Ακούγοντας τις οιμωγές του θρήνου παραξενεύτηκε κι όσο κι αν προσποιήθηκε ο Άδμητος πως τίποτα δε συνέβαινε, οι υπηρέτες που τους έλειπε η αφέντρα τους, αποκάλυψαν την αλήθεια. Έτσι ο Ηρακλής ξεκίνησε για τον Κάτω Κόσμο, να φροντίσει για την επιστροφή της Άλκηστης στην ζωή. Ο ήρωας γίνεται θεραπευτής και τανάπαλιν, ένα μυθικό μοτίβο που ανακυκλώνεται στην παγκόσμια ιστορία των θρησκειών.

Ρωμαϊκό δίπτυχο από ελεφαντόδοντο που παριστάνει τον Ασκληπιό (αριστερά) και την Υγεία (δεξιά) Μουσείο του Liverpool.

Χείρων και Παιών ή Παιήων

Η διαστροφή των μύθων γίνεται από πολύ παλιά

«Συ είσαι ο πιο κατάλληλος γιατρός και ο Απόλλωνας Παιάνας τιμά το φως σου», (Πίνδαρου, Πύθιαι Ωδαί, 4 επ. 12).

Στην Ιλιάδα όμως ο γεννήτωρ της θεραπευτικής τέχνης δεν είναι ο Ασκληπιός. Ο Ασκληπιός αναφέρεται απλώς ως πατέρας των δυο γιων του. Ο ποιητής δε γνωρίζει κανένα Ασκληπιό Θεό της θεραπείας. Τον παρουσιάζει απλά ως θνητό ιατρό που έγινε ημίθεος μετά το θανάτό του. Πίσω από τους δύο γιους του, τον Μαχάονα και τον Ποδαλείριο στέκει μια άλλη μορφή, που η προέλευσή της χάνεται πίσω από την αχλύ του μύθου, ο αρχαϊκός Χείρων, στον οποίο επιστρέφουμε αναζητώντας τον αιτιολογικό παράγοντα του μύθου. Ως πατέρα του Ασκληπιού ο Όμηρος δεν αναφέρει κανένα, παρά μόνον τον Χείρωνα, τον πατρικό φίλο και δάσκαλό του, που του δίδαξε τη θεραπευτική φύση των βοτάνων.

Αλλά αυτό δεν τον ξεχωρίζει από τον κύκλο των ηρώων που μαθήτευσαν με τον Χείρωνα. Ο ίδιος ο Αχιλλέας συμμετείχε στη θεραπευτική παράδοση με το χειρώνιον, το θεραπευτικό βοτάνι για τις πληγές του Πάτροκλου. Ωστόσο και ο ίδιος ο Χείρων πληγώνεται, όπως μαθαίνουμε από μεταγενέστερους μύθους. Είναι ένας αθάνατος με αγιάτρευτη πληγή και ο μαθητής του ο Ασκληπιός έχει την ίδια τύχη. Γιατί ο Όμηρος αποσιωπά τη Θεϊκή καταγωγή του δεύτερου; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στον ιατρό των Θεών, τον Παιώνα ή Παιήωνα.

Στην πέμπτη ραψωδία ο ποιητής αφηγείται τις πληγές των Θεών από τις μάχες τους με τους θνητούς. Η Αφροδίτη, η Ήρα, ο τερατώδης Άδης κι ο Άρης αναζητούν στον Όλυμπο τον Παιώνα να θεραπεύσει τις πληγές τους. Ποιος είναι όμως αυτός ο γιατρός που εγγυάται τη θεραπεία των Θεών; Είναι η προσωποποιημένη θεραπευτική δύναμη, εξυψωμένη στον Ολύμπιο Ουρανό. Ο Όμηρος στην αφήγησή του βάζει μια απαραβίαστη γραμμή που οριοθετεί τον κόσμο των θνητών και τον κόσμο των αθανάτων. Ο Χείρων, αν και Θεός, είναι ευάλωτος και υποκύπτει στην σκιά του θανάτου. Το ίδιο και ο Ασκληπιός που παραμένει δεμένος με τη σφαίρα της θνητότητας. Δεν μπορούν λοιπόν να χειριστούν τον κόσμο των αθανάτων.

Τούτος ο αυστηρός διαχωρισμός δεν είναι ο μοναδικός. Η Ομηρική Θεολογία χαράζει την ίδια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους Ολύμπιους Θεούς και τους Μη-Ολύμπιους. Ό,τι είναι Ολύμπιο προσδένεται σταθερά στο άρμα του Αιώνιου Φωτός. Ό,τι είναι μη-Ολύμπιο φέρει τη σκιά του θανάτου. Ο Παιών συνδεδεμένος με τον Απόλλωνα στην Οδύσσεια, διακριτός σε άλλες αφηγήσεις, είναι η αληθινή πηγή της θεραπευτικής τέχνης. Αντιπροσωπεύει μια μορφή θεραπείας ανώτερη από εκείνη του Ασκληπιού ή του Χείρωνα, την ουσία της αφηρημένης, καθαρής θεραπευτικής δύναμης του φωτός. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που ο Παιάν στους Δελφούς ακουγόταν από την άνοιξη ως τα τέλη του φθινόπωρου, όσο κρατούσε δηλαδή η Επιφάνεια του Φωτός.

@Ιων Μάγγος / miastala.com 2009

Ο Ασκληπιός και η Υγεία με το φίδι τους (Πωρία)

Ο Ασκληπιός, η θεά Δήμητρα και η κόρη της Περσεφόνη υποδέχονται ομάδα φημισμένων γιατρών, τα ονόματα των οποίων είναι χαραγμένα στα στεφάνια. 350-300 π.κ.ε

Ο Ασκληπιός μέσα σε ναό μαζί με τη σύζυγό του Ηπιόνη και την κόρη τους Υγεία δέχονται τις προσφορές λατρευτών. Ένας μικρός δούλος στην αρχή της πομπής οδηγεί χοίρο για θυσία. Μέσα 4ου αι. π.κ.ε

Mουφτής Κομοτηνής: Χριστιανοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι όλοι απομακρύνονται από τις θρησκείες !!! ΕΙΘΕ ΝΑ ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ ,Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΡΙΞΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!!

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 2000 ΧΡΟΝΙΑ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΣΑΘΡΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ!!ΠΟΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥΣ!!     ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΚΑΝΑΝ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΣΤΗ ΠΝΥΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ!!

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Πίνακας του Θεόφιλου) Αποτελεί την πνευματική παρακαταθήκη του Γέρου του Μωριά προς τη νέα γενιά. Εκφωνήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1838 στην Πνύκα και πρωτοδημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου 1838 στην αθηναϊκή εφημερίδα «Αιών», που εξέδιδε ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων.     Στις 7 Οκτωβρίου 1838 ο γηραιός στρατηγός και εν ενεργεία Σύμβουλος Επικρατείας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης επισκέφθηκε το Βασιλικό Γυμνάσιο της Αθήνας (νυν 1ο Πρότυπο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας) για να παρακολουθήσει τη διδασκαλία του γυμνασιάρχη Γεωργίου Γενναδίου (1784-1854) για τον Θουκυδίδη. Τόσο εντυπωσιάστηκε από την «παράδοσιν του πεπαιδευμένου γυμνασιάρχου και από την θέαν τοσούτων μαθητών», ώστε εξέφρασε την επιθυμία να μιλήσει και ο ίδιος προς τους μαθητές.     Την πρότασή του απεδέχθη ο Γεννάδιος και λόγω της στενότητας του χώρου και του πλήθους των μαθητών η ομιλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ορίσθηκε για τις 10 το πρωί της 8ης Οκτωβρίου 1838 στην Πνύκα.     Το γεγονός μαθεύτηκε στη μικρά τότε Αθήνα και εκτός από τους μαθητές, πλήθος ανθρώπων «διαφόρων επαγγελμάτων και τάξεων» συνέρρευσε στην Πνύκα το πρωί της 8ης Οκτωβρίου για να ακούσει τον ηγέτη της Επανάστασης του '21. Ξαφνικά, στον χώρο της ομιλίας εμφανίσθηκε «σμήνος χωροφυλακής», αποφασισμένο να διαλύσει τη συγκέντρωση, επειδή προφανώς, ως βασιλικότερο του βασιλέως Όθωνα, τη θεώρησε αντικαθεστωτική. Όμως, μετά τη διαβεβαίωση του γυμνασιάρχη και των καθηγητών για το «αθώο της πράξεως», οι χωροφύλακες αποχώρησαν και η ομιλία έγινε κανονικά. Άλλωστε, ο Κολοκοτρώνης δεν αποτελούσε κίνδυνο για τη δυναστεία, αφού τα είχε βρει με τον Όθωνα και κατείχε μάλιστα το αξίωμα του Συμβούλου της Επικρατείας, δηλαδή του πολιτικού συμβούλου του βασιλιά. (Το Συμβούλιο της Επικρατείας εκείνης της εποχής, που ήταν πολιτικό σώμα, δεν πρέπει να συγχέεται με το σημερινό Συμβούλιο της Επικρατείας, που είναι δικαστικός σχηματισμός.)     Η Ομιλία     Παιδιά μου!     Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ' αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα.Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.     Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. 

    ΕΔΩ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΜΠΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΧΕΡΙ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ,ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΨΥΧΑΣΘΕΝΗΣ Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΝΑ ΑΠΟΘΕΩΝΕΙ ΤΟΥΣ "ΑΡΧΑΙΟΥΣ" ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΕΕΙ ΒΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΣΕ ΞΥΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΤΡΕΣ!!     Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα.     Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ' απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.     Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη.    

ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΗΣ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΕΝΑ ΚΑΘΟΤΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ!!Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΚΑΝΕ ΟΤΙ ΤΗΣ ΕΛΕΓΕ Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙ ...ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!! ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΑΝ ΚΑΙ Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ!!Η ΚΟΝΤΡΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ!!    

Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού.     Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.     Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!ΠΡΙΝ ΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΝΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΑΝ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥΣ!!     Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.    

ΕΔΩ ΑΠΟΘΕΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟΥΣ "ΑΡΧΑΙΟΥΣ" ΕΛΛΗΝΕΣ!!     Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.     Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη.     Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε!     Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ' αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή.     Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ισως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί.     Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ' επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.     Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ' η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε.     Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.     ΕΔΩ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ!!     Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια.     Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.    Τελειώνω το λόγο μου. Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!   

ΕΔΩ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΝΑΖΩΡΑΙΟ Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΣΕ ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ...ΞΥΛΑ!!ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΤΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΕΧΕΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΑΦΙΑ!!ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ