ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΝΤΕΟ!!ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΠΕΜΒΕΙ ΕΝΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ??

ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ "Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ"!!ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ!!

Η σκοτεινή ιστορία μίας μονής «βουτηγμένης» στα σκάνδαλα Αρχαιολόγοι στην Οξφόρδη ανακάλυψαν σε ανασκαφές 92 σκελετούς, μεταξύ των οποίων και μιας ομάδας «σεξομανών καλόγριων».

Στα ευρήματα που βρέθηκαν από τους ειδικούς, 25 από τους σκελετούς ήταν ανδρικοί, 35 γυναικείοι και σε 29 περιπτώσεις ήταν αδύνατον να καθοριστεί το φύλο.

Οι αρχαιολόγοι έδωσαν φωτογραφίες στη δημοσιότητα πριν κάποιες ημέρες, εξηγώντας ότι κάποια από τα σώματα ήταν θαμμένα μπρούμυτα. Αυτή η στάση δεν ήταν τυχαία, αλλά έκρυβε έναν συμβολισμό, καθώς για εκείνη την εποχή τέτοιου είδους ταφή έδειχνε ότι το άτομο που ετάφη είχε ανέντιμο βίο. Συνήθως με αυτόν τον τρόπο τοποθετούσαν τους νεκρούς αν κατηγορούνταν για μαγεία ή για αμαρτωλές πράξεις.   Οι σκελετοί των καλογριών είναι περίπου 600 ή 900 χρονών και ανακαλύφθηκαν κοντά στο στάδιο της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης της Οξφόρδης. «Γνωρίζαμε ότι υπήρχε εκκλησία εκεί και φανταστήκαμε ότι κάτι θα βρίσκαμε, αλλά δεν περιμέναμε τόσα πολλά άτομα θαμμένα εκεί» δήλωσε ένας αρχαιολόγος. «Ο τεράστιος αυτός αριθμός μας έδωσε ευκαιρία να μάθουμε χρήσιμες πληροφορίες και για άλλα πράγματα όπως για τη διατροφή των μοναχών εκείνη την περίοδο».

Σύμφωνα με ιστορικούς της περιοχής και συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, το συγκεκριμένο μοναστήρι καλογριών ήταν από τα χειρότερα που υπήρξαν ποτέ και είχε την φήμη μέρους φοβερών οργίων. Η μοναχή που οργάνωνε τα όργια μέσα στο μοναστήρι ήταν η Katherine Wells, η οποία είχε ήδη γίνει γνωστή για το ότι προκαλούσε πολλά σκάνδαλα και κάποιες από τις κατηγορίες που τις είχαν απαγγελθεί ήταν ότι γέννησε και μια κόρη μετά από σχέση με έναν παπά της περιοχής. 

Μια ακόμα καταγραφή του 1445 κατέγραφε πως το κτίσμα ήταν σε τέτοια κατάσταση και χωρίς φύλαξη ώστε όποιος ήθελε έμπαινε και παρενοχλούσε τις καλόγριες. Κάποιες φοβόντουσαν τόσο πολύ που αναγκάζονταν να κοιμούνται μαζί, δύο δύο σε ένα κρεβάτι, σε έναν προστατευμένο χώρο.  Όσα ακούγονταν για τη μονή ήταν τόσο προκλητικά για εκείνη την εποχή που το μοναστήρι έκλεισε το 1542 από τον Βασιλιά Ερρίκο τον 8ο.

ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΑΙ ΑΘΕΟΥΣ!!??  ΕΒΛΑΨΕ Η ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ?? 

ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!! 

ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΑΝ ΒΙΑΙΑ ΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ??  ΕΒΛΑΨΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ 'Η ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΟΥΝ??  ΕΚΑΝΕ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ??  ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ??  ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΑΠ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΒΙΑΙΗ ΑΛΛΑΓΗ ,ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ 'Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ??

Σκηνές απείρου κάλλους εκτυλίχθηκαν το πρωί της Κυριακής σε Ιερό Ναό σε χωριό της Ημαθίας, με πρωταγωνιστή έναν «τσαμπουκαλή» ιερέα ...

Σε έξαλλη κατάσταση ο παπάς έκανε επίθεση κατά πάντων, βιαιοπραγώντας και σπάζοντας ό,τι έβρισκε μπροστά του, ενώ είχε βάλει ως προπομπούς ανήλικα αγόρια που, όπως έλεγαν, ενεργούσαν κατ' εντολή του!Χρειάστηκε η παρέμβαση ισχυρής αστυνομικής δύναμης, αποτελούμενη από δύο πλήρως επανδρωμένα περιπολικά, για να ηρεμήσει κάπως ο μαινόμενος ιερωμένος. Το επεισόδιο συνεχίστηκε στην Αστυνομική Διεύθυνση Ημαθίας, όπως αναφέρεται στο βιβλίο συμβάντων, με «τσαμπουκάδες» από τον μαινόμενο ιερέα.Όλα ξεκίνησαν μέσα από τον Ιερό Ναό, όταν αμέσως μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο πάτερ από μικροφώνου, ανακοίνωσε ότι παύει από τα καθήκοντά του τον ιεροψάλτη του ναού.Ο ιεροψάλτης πήρε το λόγο για να αποχαιρετήσει τους ενορίτες, αλλά αυτά που έλεγε μάλλον δεν έβρισκαν σύμφωνο τον ιερέα ο οποίος κάποια στιγμή διέταξε να του αφαιρέσουν το μικρόφωνο!Πάντως οι περίεργες καταστάσεις άρχισαν νωρίτερα... Κάμερα που κατέγραφε τη Θεία Λειτουργία και το λατρευτικό των γονυκλισιών δέχτηκε, από δυο νεαρούς νεωκόρους κι έναν επίτροπο, αρχικά συστάσεις και στη συνέχεια απειλητικές συμπεριφορές και φραστική επίθεση του τύπου «γιατί τραβάτε ρε; Κλείστε γρήγορα τις κάμερες! Πάρτε δρόμο» και άλλα παρεμφερή, την ώρα που ακόμη ήταν σε εξέλιξη η Θεία Λειτουργία.Η συνέχεια δόθηκε αμέσως μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας όταν οι νεαροί επιτέθηκαν φραστικά και απειλητικά και κατ' εντολή του ιερέα, ζητούσαν εξηγήσεις και απαιτούσαν την καταστροφή ή την παράδοση σ' αυτούς του οπτικοακουστικού υλικού.Λίγα λεπτά αργότερα ο ιερέας ασυγκράτητος επιτέθηκε φραστικά σε παρισταμένους με εκφράσεις όπως «να σου κάτσει στο λαιμό το αντίδωρο», «μουσίτσα, θα σε τακτοποιήσω κι εσένα», «να φορέσεις φουστάνια ρε» και διάφορα ανάλογου ύφους και περιεχομένου εκφράσεις!!!Σε έξαλλη κατάσταση τα 'βαλε και με τους αστυνομικούς που κατέφθασαν μετά από τηλεφώνημα στην άμεση δράση. Μάλιστα το πλήρωμα του περιπολικού διαπιστώνοντας ποια είναι η κατάσταση, καθώς τα επεισόδια συνεχίζονταν στο προαύλιο της εκκλησίας, ζήτησε ενισχύσεις και λίγα λεπτά αργότερα κατέφθασε στο σημείο και δεύτερο περιπολικό.Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα όπου ο ιερέας, συνοδευόμενος από τους τρεις νεαρούς νεωκόρους και τον πατέρα του ενός από αυτούς, απειλούσε με μηνύσεις.Τελικά αποχώρησε επιφυλασσόμενος για παν νόμιμο δικαίωμά του ...Για το πρωτοφανές επεισόδιο ενημερώθηκε ο Αστυνομικός Διευθυντής Ημαθίας ο οποίος θα ενημερώσει προσωπικά τον Μητροπολίτη Βεροίας και Ναούσης και αναμένονται εξελίξεις...

Οι Φίλαθλοι του Τάραντα ξεσηκώνονται με τη Νίκη της Σπάρτης ... Βίντεο

Δείτε το βίντεο την στιγμή που στο γήπεδο του Τάραντα ο εκφωνητής ανακοινώνει το μήνυμα από την Σπάρτη με τους 15.000 φιλάθλους να ξεσπούν σε χειροκροτήματα ... Μετάφραση απο τον Μάριο Τζωρτζάκη ... «Σημερα μια περίεργη σύμπτωση. Σπαρτη και Ταραντας Μητερα και κορη με τα ιδια χρωματα κοκκινα και μπλε παιζουν για τον ιδιο σκοπο. Την ανοδο στη Γ Εθνικη. Η Σπαρτη παιζει με το ΠΑΟΚ (Κουτσοποδίου). Απο τη Σπαρτη ακουγεται η φωνη ... Φορτσα Ταραντο ...!! Στο τελος του αγωνα θα σας ενημερωσουμε για το αποτελεσμα της Σπαρτης.» Οι θεατες απαντουν με χειροκροτήματα. Στη συνέχεια βλέπουμε το γκολ του Τάραντα με πέναλντι και στη συνέχεια ο εκφωνητής ανακοινώνει τη νίκη της Σπάρτης με σκορ 2-0 Ακολουθουν οι πανηγυρισμοί των θεατων και στη οθονη περναει η επιγραφη ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ!!!

ΠΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΣΩΘΕΙ ΑΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΔΙΝΕ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΤΩΝ  ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΙΤΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΑΙΔΙΑ??

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ  ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ!!!!

Πεθαίνετε, διότι εσκοτώσατε το Πνεύμα.  Ενόσω δεν αναστηθή και αναστηλωθή το Πνεύμα,  αδύνατον να αρχίση η υπάρχουσα Ζωντανή Ελλάς.  Περικλής Γιαννόπουλος  (1870-1910)  Διά να είναι η Φυλή εις το χάλι που είναι, φανερόν οτι οι τωρινοί Έλληνες είσθε οι χειρότεροι που υπήρξαν ποτέ  Περικλής Γιαννόπουλος  1870-1910   

Ο Γιαννόπουλος οραματίστηκε ένα σύστημα Ελληνικής Κοσμοθεωρήσεως καί Βιοθεωρήσεως τό οποίο αγκαλιάζει κι εξετάζει κάθε πτυχή τού Ελληνικού Βίου - Πνευματική, Ηθική, Αισθητική, Πολιτική, ακόμη καί Μεταφυσική - καί χαράζει κατευθύνσεις εξελίξεων στό Μέλλον. Ο Γρηγ. Ξενόπουλος γράφει σχετικά: "Καί ό,τι κάμνει διά τήν Ζωγραφικήν, τό αυτό καί μέ τήν Αρχιτεκτονικήν, Γλυπτικήν, ποίησιν, Διήγημα, Δράμα, Γλώσσαν, κτλ.. Εξετάζει πώς είναι έκαστον καί μάς διδάσκει πώς έπρεπε νά είναι. Καί ολίγον κατ' ολίγον, αρχίζων από τήν Τέχνην, περών εις τήν Γλώσσαν, προχωρών εις τήν Κοινωνίαν καί καταλήγων εις τήν Πολιτείαν συμπληρώνει εν σύστημα καθολικής Ελληνικής αναγεννήσεως, πάντοτε επί τη βασει τής ιδίας αρχής καί βάσεως, φύσει δέ Μεγαλοϊδεάτης μέ πίστιν ακλόνητον εις τήν αξίαν καί δύναμιν τής αθανάτου Φυλής, καταστρώνει τό μέγα σχέδιον καί ρίπτει τό στερεόν θεμέλιον τού ονειρευμένου του Νεοελληνικού Πολιτισμού, μεγάλου ως ο Αρχαίος, μεγαλυτέρου από κάθε άλλον σημερινόν". Περιφρονεί κάθε ξενόφερτο καί κάθε ξενομανές καί μόνο μίσος, συμφέροντα κι εχθρότητα, βλέπει στή συμπεριφορά τών ξένων (πόσο επίκαιρα καί σήμερα όλα αυτά, μετά από 80 χρόνια που τίποτε δέν άλλαξε!) απέναντι τής Ελλάδος, τούς οποίους γενικά καλεί Φράγκους. "Οταν δέν εκτελούμεν τόν εκπολιτιστικόν προορισμόν μας, μάς βρίζουν οι Φράγκοι. Οταν τόν εκτελούμεν, τόν αρνούνται καί πάλιν μάς βρίζουν". Καί αλλού: "Ο Ελληνισμός από καταβολής Κόσμου δέν είχε καμμίαν ημέραν ΣΚΟΤΕΙΝΗΝ καί ούτε ένα δευτερόλεπτον δυνάμενον νά παραβληθή πρός τά Φραγκικά Μεσαιωνικά Σκότη. Ητο, είναι καί θά είναι ολόκληρος πάντα καί εν αποσυνθέσει ακόμη, ΦΩΤΕΙΝΟΤΑΤΟΣ. Ο Φραγκόκοσμος ατίμως ηθέλησε νά εξαπλώση τό δικό του Σκοτάδι καί εφ' ημών". Πιστεύει ότι μόνη η Ελλάς μέ τίς αναλείωτες Αξίες τού Πολιτισμού της, είναι δυνατόν νά παράγη ανθρώπους καί ότι η σχέσις Ελληνικής Γής πρός τόν Έλληνα Ανθρωπο, δέν είναι σχέσις Φυσική, αλλά Μεταφυσική, Θεία, ανεξήγητη. Τό Μέγα Θαύμα καί τό Μέγα Μυστήριον! Κι ο Εξανθρωπισμός τής Οικουμένης είναι η αποστολή τής Ελληνικής Ψυχής. Τρείς είναι οι αναβαθμοί τών "Περικλογιαννοπούλειων" Ιδεών, κατά τόν Δημήτριο Βεζάνη: Ο πρώτος, η αφύπνιση τού Εθνους, η προσπάθεια δηλαδή ν' αποκτήση τό Έθνος συνείδηση εαυτού καί αποστολής του. Ο δεύτερος, η δημιουργεία ενός μεγάλου Κράτους, που νά περιλαμβάνη όλους τούς Ελληνες καί όλα τά Ελληνικά εδάφη. Κι ο τρίτος, η πρός τά έξω ακτινοβολία τού Ελληνισμού, που ονομάζει Εξανθρωπισμό κι Εξελληνισμό τής Οικουμένης. Φωναζει στούς πάντες: "Εχετε υπεράνθρωπα καθήκοντα νά εκτελέσητε. Χωρίς νά τά εκτελέσητε δέν έχετε κανέν δικαίωμα νά φέρετε τό όνομα ΕΛΛΗΝ".  Είχε βαθειά κι ακράδαντη πίστη ότι ο Ελληνικός Πυρήν παραμένει ακέραιος στό βάθος κάθε Ελληνος, ακόμη κι αυτού τού σημερινού τής καταπτώσεως. Έλεγε ότι καί μόνο η χρησιμοποίηση από τούς Ελληνες τού υβριστικού επιθέτου "Ρωμηός", αρκεί γιά νά δείξη τό μέγεθος αυτής τής καταπτώσεως. Επιτακτική ανάγκη λοιπόν γιά τό Έθνος, να ξαναγίνη ο "Ρωμηός", Ελλην!  Λίγο πρίν από τόν θάνατό του, τόν είχε κυριέυσει μιά μεγάλη απογοήτευση που δέν μπορούσε νά μεταδώση στούς άλλους, τούς πολλούς, όπως ήθελε, αυτόν τόν ασίγαστο καί ακράτητο Ελληνισμό, που έκαιγε μέσα του. Εκτός από λίγα φωτισμένα μυαλά, τό μεγάλο Κοινό αδιαφόρησε γιά τό κήρυγμα καί τίς ιδέες του. "Πρέπει νά γίνω Πρακτικός" έλεγε στούς φίλους του, "Πρέπει νά κάνω κάτι τό Πρακτικόν". Καί τό έκανε.  Τό πρωΐ τής 10ης Απριλίου τού 1910, έβρεχε πολύ. Ο Περικλής Γιαννόπουλος, ντυμένος στά ολόλευκα, πήγε μέ αμάξι στό Σκαραμαγκά. Εκεί, αφού έφαγε σέ παρακείμενο Χάνι, εζήτησε από τόν αμαξά νά ξεζέψη ένα λευκό άλογο. Τό καβάλησε, χωρίς σέλα καί αναβατήρες, καί προχώρησε πρός τήν ακτή. Εκεί, αλείφτηκε αρώματα, στεφανώθηκε μέ αγριολούλουδα καί κάλπασε πρός τά κύματα, μέσα στήν ανοιξιάτικη βροχή. Σάν έφθασε έτσι καβάλα στά βαθειά, γύρισε τό άλογο πρός τήν ακτή καί κρατώντας μέ τό ένα χέρι τά χαλινάρια, πυροβόλησε μέ τ' άλλο στόν κρόταφο καί χάθηκε μέσα στούς αφρούς τών κυμάτων, ενώ τό άλογο ξαναγύριζε ρουθουνίζοντας στήν ακτή.  Μετά από δύο εβδομάδες, η θάλασσα έβγαλε τό πτώμα του στήν Ιερή γή τής Ελευσίνας. Εκεί καί ετάφη, μέ Πρωθυπουργική εντολή - όχι επειδή σκέφτηκαν ότι σ' αυτήν τήν ιερή γή, άρμοζε νά ταφή ένας τόσο άξιος Ελληνας, αλλά γιά τόν φόβο πιθανών επεισοδίων (!) στήν κηδεία του, στήν Αθήνα, από τούς φίλους του. Στό πορτοφόλι του βρέθηκε ένας οβολός, που σάν Ελληνας θά πλήρωνε στόν Χάρο γιά νά τόν περάση από τήν λίμνη Αχερουσία στά Ηλύσια πεδία!  Στόν χαμό του έκλαψαν οι Φίλοι του, μέ τήν σπαράσουσα μά καί μελωδική δύναμη τού ποιητικού τους λόγου:  Ο Κωστής Παλαμάς:  "Πάει κι ο Αντίνοος έφηβος κι ο πιό λαμπρός που ζούσε  μέ τό όραμα ημερόφαντον ανάστασης ως πέρα  μιάς ομορφιάς Ελλήνισσας, απάνου από τά λόγια,  καί που γοργά τή ζήση του που ζούσε ανάμεσό μας,  καί ξαφνικά, τήν τράβηξε μέσ' από μάς καί φεύγει,  καθώς τραβάς τό χέρι σου νά μή σού τό μολέψη  τό χέρι κάποιου ανάξιου μέ τό χαιρετισμό του."  Ο Μ. Μαλακάσης:  "Τώρα σ' ευλάβεια μνήμης, ω Απολλώνιε ζήσε,  Νέος μαζί κι Αρχαίος - μιά λύπη, μιά χαρά -  Σάν απ' τόν Πραξιτέλη μαρμαρωμένος νά είσαι  Καί σάν ζωγραφισμένος απ' τό Λα-Γκανταρά."  Η Μυρτιώτισσα:  "...Ευγενικέ μας φίλε, η ωραία μορφή σου  ήταν γιά μάς γλυκειά παρηγοριά,  κι ήξερε ν' ανασταίν' η δυνατή ψυχή σου  όλα τά νεκρωμένα μας ιδανικά.  ...Ηρθα νά ιδώ τήν άνοιξη - μάς έλεγες στερνά -  γι' αυτήν μονάχα ήρθα στήν ζωή.  Τήν είδα, τήν κατάλαβα, τής ρούφηξα τά μυστικά,  τώρα ξαναγυρίζω στή σιγή."  Ο Αγγελος Σικελιανός:  "...Κι έφερε η φήμη (ας ήταν μέ τού στίχου  μονάχα τήν ευγένεια νά σηκώση  τού θανάτου τόν πέπλο) πώς καταίβη  σέ άλογο απάνω, στό καθάριο κύμα  καί πώς τό στόλισε μ' ανθούς, κι εκείνος  πώς μ' αγριολούλουδα νεκροστολίστη.  Καί μπροστά στού πελάγου τά ζαφείρια  καί μπροστά στήν αρίθμητην ανάσα,  τού αρμυρού καί ηλιόλουστου αγέρα,  τό άλογο εκέντησε μπροστά στό κύμα,  σά μπρός σ' εμπόδιο, π' άλλαζε τού ανέμου  η πλήθια πνοή καί που όσο άν απλωνόταν  συντριμμένο στόν άμμο, ολόρτο πάλι,  φουσκωμένον ανέβαινεν ορμώντας.  Φωτιά δέ θά ν' ανάψωμε, στόν όχτο  τόν έρμο τούτο, τού κορμιού τού ωραίου  τή στάχτη γιά νά πάρωμε. Τό κύμα  δέν τόν εξέβρασε, ως τόν αδελφό του  τόν Σέλεϋ, μές στών φίλων του τά χέρια.  Καί κανείς στή φωτιά δέ θά νά σκύψη,  μέ τολμηρό τό χέρι, τήν καρδιά του  νά ξεσηκώση μέσα από τή στάχτη  καί μέ σέβας Ιερό, νά τηνε δείξη  στό μοναχό της τόν κριτή, τόν Ηλιο!".  "Τίς ήτο ο Περικλής Γιαννόπουλος ο θαλασσοκτονήσας; Τίς δύναται νά τό ειπή; Ο γράφων, όστις τόν εγνώρισε από εικσαετίας, τόσον ήτο εις θέσιν νά τόν καταλάβη, όσον ένας γάϊδαρος γκαρίζων δύναται νά αντιληφθή Μπετόβεν. Δι' εμέ ήτο ο εξοχώτερος τών νέων Ελλήνων". Μέ αυτήν, τήν τελευταία, επιγραμματική φράση τού Βλάσση Γαβριηλίδη, θέλω νά τελειώσω κι εγώ τήν δική μου, σύντομη - καί σίγουρα ελλειπή - αναφορά μνήμης σ' αυτόν τόν σκόπιμα καί υποβολιμαία, άγνωστο γιά τούς πολλούς, "εξoχώτερο τών νέων Ελλήνων". 

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΠΟΛΟΓΗΤΕΣ ΔΙΑΛΑΛΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!!ΝΑ ΘΕΣΩ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΩΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ  ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟ 1830 ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ??ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ??ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ??ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΤΙ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ??ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ??ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21 ΜΕ ΠΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΔΕΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ??ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΧΤΗΚΕ ΙΔΡΥΣΗ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΗΔΗ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!!!ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΔΟΥΛΟΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ!!ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ!!ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ

Κατά τη μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας, η οποία άρχισε με την Αλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, η προοπτική να εξασφαλίσουν οι Ελληνες την ελευθερία τους έμοιαζε μακρινή. Μόνο προς τα τέλη του 18ου αιώνα άρχισαν να εκδηλώνονται τα πρώτα σκιρτήματα του εθνικού κινήματος, ενός αιώνα κατά τη διάρκεια του οποίου η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε αρχίσει να αποδυναμώνεται στρατιωτικά, εδαφικά και οικονομικά. H επιφανής ομάδα των ελλήνων Φαναριωτών αλλά και η εύρωστη τάξη των εμπόρων ελληνικής καταγωγής και παιδείας που έφτασαν να κυριαρχούν στο εμπόριο της αυτοκρατορίας προσέφεραν την απαραίτητη υλική βάση για μια πνευματική αναγέννηση με σκοπό να τονωθεί το αίσθημα του απαράμιλλου εθνικού κληροδοτήματος, ενώ ο άνεμος που φύσηξε με το ξέσπασμα της πρόσφατης Γαλλικής Επανάστασης έπνεε ακόμη.

Κυριότεροι φορείς αυτής της πνευματικής κινητοποίησης ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής και ο Ρήγας Βελεστινλής, το μαρτύριο του οποίου ενέπνευσε τρεις νεαρούς Ελληνες, μέλη των εμπόρων της διασποράς, τους Εμμανουήλ Ξάνθο, Νικόλαο Σκουφά και Αθανάσιο Τσακάλωφ, να ιδρύσουν τη Φιλική Εταιρεία (1814) με σκοπό την απελευθέρωση της «Μητέρας Πατρίδας». H ηγεσία της (μετά την απόρριψη του διεθνούς φήμης διπλωμάτη, κόμη Ιωάννη Καποδίστρια, που θεωρούσε ότι το εγχείρημα παρεξέκλινε από τον στόχο του) προσφέρθηκε στον Φαναριώτη Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος πέρασε (Μάρτιος 1821) με τον μικρό αλλά ανομοιογενή στρατό του τον Προύθο ποταμό επικαλούμενος τα πνεύματα του Επαμεινώνδα, του Θρασύβουλου, του Μιλτιάδη και του Λεωνίδα στον αγώνα για να φέρει ελευθερία στην «κλασική γη της Ελλάδας».

Και μπορεί ο στρατός του να ηττήθηκε στη μάχη του Δραγατσανίου, ο κρυφός αναβρασμός όμως που επικρατούσε στην Πελοπόννησο και αλλού δεν άργησε να εκδηλωθεί σε μεγάλη έκρηξη. H πρώτη απόπειρα συνένωσης των δυνάμεων του έθνους έγινε από τον ηγεμόνα της Μάνης Πετρόμπεη, ο οποίος πήρε τα όπλα τον Μάρτιο του 1821 και κατέλαβε την Καλαμάτα, ενώ στην Πάτρα πολλοί από τους προκρίτους μαζί και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έβγαλαν προκήρυξη που έστειλαν σε όλους τους προξένους της Πόλης, τον Αγγλο τον Ρώσο, τον Γάλλο και τον Πρώσο: «Ημεις το Ελληνικόν έθνος των Χριστιανών, βλέποντες ότι μας καταφρονεί το οθωμανικόν γένος και σκοπεύει όλεθρον εναντίον μας... απεφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν, και τούτου ένεκα βαστούμεν τα όπλα εις χείρας ζητούντες τα δικαιώματά μας...». Από την αρχή της εξέγερσής τους οι Ελληνες αντιλήφθηκαν ότι πρέπει να εξασφαλίσουν την εύνοια των μεγάλων δυνάμεων. Τις ίδιες ημέρες ο Κολοκοτρώνης μπήκε με ένα πρόχειρα οργανωμένο σώμα στην Καρύταινα. Οι σπίθες της πυρκαϊάς δεν άργησαν να εξαπλωθούν από την Πελοπόννησο στα νησιά, την Υδρα, τις Σπέτσες, την Κάσο, τα Ψαρά, αλλά και στη Ρούμελη, στη Μακεδονία, στην Ηπειρο και, βεβαίως, στην Κρήτη.

Το αναθεωρημένο Σύνταγμα

Πρώτη μεγάλη επιτυχία των επαναστατημένων η - συνοδευόμενη από ωμότητες εκ μέρους των πολιορκητών - πτώση της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821, που συνέβαλε στο να ανατείλει το άστρο του Κολοκοτρώνη και υπήρξε καθοριστική για την εδραίωση του Αγώνα, μολονότι την ίδια περίοδο είχαν αρχίσει να απειλούν την ενότητα των αγωνιστών οι αντιθέσεις προκρίτων και στρατιωτικών. «Φθόνος και εμφύλιον μίσος κατατρώγει τα σπλάχνα μας» έγραφε ο Τρικούπης. Και μπορεί στις επιτυχίες του Αγώνα να είχαν προστεθεί οι πτώσεις των φρουρίων Μονεμβασίας, Νεοκάστρου, Ακροκορίνθου (ενώ, αντίθετα, η απόπειρα πολιορκίας του Ναυπλίου αποδείχθηκε αποτυχημένη), αλλά στον κατάλογο των πληρεξουσίων της A΄ Εθνικής Συνέλευσης της Επιδαύρου τον Δεκέμβριο του 1821 βλέπει κανείς ότι επικράτησαν οι πρόκριτοι, οι λόγιοι, οι κληρικοί, ενώ «πρόσκαιρος» Πρόεδρος εξελέγη ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και άλλοι από τους σημαντικούς αγωνιστές απουσίαζαν. H ατμόσφαιρα όμως δεν ήταν βαριά. Γενικός ενθουσιασμός επισφράγισε την ψήφιση του πρώτου προσωρινού πολιτεύματος της Ελλάδας, ενώ σύμφωνα με το κείμενο του όρκου των πληρεξουσίων «ορκιζόμεθα... να συσκεπτώμεθα εν ειλικρινεία καθαρά και αδελφική αγάπη, αδιαφορούντες περί των προσωπικών συμφερόντων μας...».

H Επανάσταση στις βόρειες και βορειοανατολικές επαρχίες, ωστόσο, δεν είχε την ίδια επιτυχία με αυτήν της Πελοποννήσου, της Αιτωλίας και της Ακαρνανίας. Στις αρχές του 1822 οι μόνοι που αγωνίζονταν στην Ηπειρο ήταν οι ηρωικοί Σουλιώτες. H καταστροφή των ελληνικών στρατευμάτων στο χωριό Πέτα, ωστόσο, σήμανε και το τέλος κάθε ελπίδας σωτηρίας για το Σούλι. H Επανάσταση από το Σούλι μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι, όπου ο Μαυροκορδάτος φτάνοντας εκεί με τον Μάρκο Μπότσαρη και τα λείψανα του Πέτα συνέβαλε στη σωτηρία του τελευταίου προμαχώνα της Δυτικής Ελλάδας. Είχε προηγηθεί η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια από τον Κολοκοτρώνη και τις δυνάμεις του, ενώ στα νησιά είχε συμβεί ό,τι περίπου και στην ηπειρωτική Ελλάδα. H Επανάσταση, παίρνοντας στην αρχή μεγάλες διαστάσεις, περιορίστηκε στη συνέχεια στα πιο κοντά στην Ελλάδα νησιά, περιστολή που άρχισε με την καταστροφή της Χίου το 1822. Αυτή η χρονιά όμως είχε να αναδείξει ναυτικούς θριάμβους, με τις φυσιογνωμίες των Ανδρέα Μιαούλη και Κωνσταντίνου Κανάρη να κυριαρχούν στις θάλασσες, ενώ το ελληνικό ναυτικό συνέβαλε στον αποκλεισμό του ανεφοδιασμού άρα και στην παράδοση του φρουρίου του Ναυπλίου στον Κολοκοτρώνη (Νοέμβριος 1822). Εν τω μεταξύ τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου η B΄ Εθνική Συνέλευση στο Αστρος ψήφισε το νέο αναθεωρημένο Σύνταγμα, με προοδευτικές διατάξεις που αποτελούσαν απηχήσεις των φιλελεύθερων γαλλικών συνταγμάτων, περιορίζοντας την εξουσία του Μαυροκορδάτου και αφήνοντας για μια φορά δυσαρεστημένους στρατιωτικούς αλλά και νησιώτες, Ρουμελιώτες και Φαναριώτες. Ο Κολοκοτρώνης υπέγραψε μόνο και μόνο για να μη θεωρηθεί ότι ακολουθεί αντεθνική στάση. Ο Δημήτριος Υψηλάντης έμεινε εντελώς ασυμβίβαστος και δεν προσήλθε να υπογράψει. Αποτέλεσμα, η περίοδος που ακολούθησε να διχάσει περισσότερο τους Ελληνες και να βαθύνει την εμφύλια διαμάχη. Προσωπικές φιλοδοξίες, συμφέροντα, τοπικιστικό και φατριαστικό πνεύμα καθιστούσαν αμφίβολη την έκβαση του Αγώνα της ανεξαρτησίας σε κρίσιμες στιγμές του.

Ο όρκος του Μακρυγιάννη

Το 1823 και το 1824 η Πελοπόννησος δεν δέχθηκε καμία μεγάλη εχθρική επίθεση και έτσι δεν μεσολάβησε εξωτερικός κίνδυνος ικανός να κατευνάσει τις εμφύλιες διενέξεις. Το Εκτελεστικό ήρθε σε σύγκρουση με το Βουλευτικό, το καθένα κήρυξε παράνομο το άλλο, και η διαμάχη δεν άργησε να οδηγηθεί σε πολεμική σύγκρουση. Τι κι αν στις αρχές του 1823 η Υψηλή Πύλη φάνηκε να φροντίζει ιδιαίτερα τις ναυτικές επιχειρήσεις της; Είναι ενδεικτική η αναφορά του γάλλου μοίραρχου Δεριγνύ (μετέπειτα ναυάρχου στη ναυμαχία του Ναυαρίνου): «Οι φοβερές προετοιμασίες των Τούρκων δεν καταφέρνουν τίποτα. Συμπληρώνεται το τρίτο έτος της ελληνικής Επανάστασης και οι αγώνες των Τούρκων δεν έχουν αποτέλεσμα. H Τούρκοι μπορούν να καταστρέψουν τους Ελληνες, όχι όμως και να τους υποτάξουν... Από την άλλη μεριά, οι Ελληνες τρώγονται μεταξύ τους μόλις η τύχη τούς χαμογελάσει λίγο και δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα απ' όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα...».

Πράγματι, στη διάρκεια του 1824 οι εχθροί είχαν επιχειρήσει μόνο μία εκστρατεία στην Ανατολική Ελλάδα και από εκεί αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν άπρακτοι μετά τη μάχη στην Αμπλιανη. Στη θάλασσα τα κατορθώματα των Ελλήνων ήταν ενδοξότερα. Παρά τις ολοσχερείς (και ανόσιες σύμφωνα με τη διεθνή κατακραυγή των φιλελληνικών ρευμάτων του εξωτερικού) καταστροφές της Κάσου και των Ψαρών, οι εχθρικοί στόλοι, νικημένοι πολλές φορές από το ελληνικό ναυτικό, είχαν σημαντικές απώλειες. Δυστυχώς όμως, στο εσωτερικό μέτωπο η εμφύλια σύγκρουση μαινόταν. Χαρακτηριστικό το παράπονο του στρατηγού Μακρυγιάννη: «Πήρα όρκο να πολεμήσω τους Τούρκους και όχι τους Ελληνες». Στις ένοπλες συγκρούσεις μάλιστα σκοτώθηκε ο γιος του Κολοκοτρώνη, Πάνος, και ο Γέρος του Μοριά καταβλήθηκε τόσο ώστε παραδόθηκε στην κυβέρνηση.

Επεμβαίνει ο Ιμπραήμ

Δυστυχώς όμως, τα δάνεια που απέσπασε η ελληνική διπλωματία δεν επενδύθηκαν στη δημιουργία τακτικού στρατού. Και η απειλή μιας σύγκρουσης με στρατό πολύ διαφορετικό από τα άτακτα τουρκικά στίφη που οι Ελληνες αντιμετώπιζαν ως τότε είχε πλέον πλησιάσει: η αποτυχία καταστολής του κινήματος της ελληνικής Επανάστασης ανάγκασε τον σουλτάνο Μαχμούτ B' να βρει σύμμαχο τον - κατ' όνομα μόνο - υποτελή του κυβερνήτη της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή και τον γιο του, Ιμπραήμ, αρχηγό τολμηρότατο και συνετό μιας τακτικής δύναμης, στους οποίους υποσχέθηκε ένα μεγάλο μερίδιο από τα λάφυρα. Και ο αιγύπτιος πασάς, έχοντας καταπνίξει στο αίμα την Επανάσταση στην Κρήτη, ξεκίνησε από τη Σούδα για τα μεσσηνιακά παράλια κατορθώνοντας να σπείρει τον τρόμο και τον πανικό. Υπό την εχθρική απειλή η κυβέρνηση αμνήστευσε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος κατόρθωσε να αναπτερώσει το ηθικό του στρατού και του λαού χρησιμοποιώντας σε ηγετικές θέσεις πρόσωπα που δεν είχαν φθαρεί όπως ο Δημήτριος Υψηλάντης ή ο Μακρυγιάννης. Ως το τέλος του 1825 όμως, η επικράτηση των Αιγυπτίων στην Πελοπόννησο, εκτός της Αργοναυπλίας και ορεινών περιοχών της Πελοποννήσου όπου μαινόταν ο κλεφτοπόλεμος, είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Στη Στερεά μόνο το ηρωικό Μεσολόγγι αντιστεκόταν και μια άλλη γωνιά, στην Αττική, όπου οι Ελληνες κατείχαν την Ακρόπολη, έμενε ελεύθερη. Και κάτω από αυτή τη στρατιωτική απειλή, οι Ελληνες στράφηκαν απεγνωσμένα προς τις μεγάλες δυνάμεις αναζητώντας διέξοδο στη δυσχερή τους κατάσταση. Είχαν αρχίσει να σκέπτονται ότι έπρεπε να συγκαλέσουν γενική συνέλευση του έθνους για τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια λίγων ή και ενός που θα είχε τη δύναμη και το κύρος να διαπραγματευθεί με τις ξένες δυνάμεις για την επίλυση του ζητήματος. Δεν στέγνωνε όμως το μελάνι του ψηφίσματος για τη διεκδίκηση νέου δανείου που να χρησιμεύσει «για το Μεσολόγγι και τα γύρω στρατόπεδα» και η πόλη έπεφτε ύστερα από μαραθώνια πολιορκία με ηρωική έξοδο τη νύχτα της 10ης Απριλίου 1826. Βαριά έπεσε η σιωπή στη Συνέλευση όταν έφθασε η είδηση. Καθώς έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Εμέτραε ο καθένας με το νου του τον αφανισμό μας...».

Το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης

Κι όμως. Δεκατέσσερις ημέρες αργότερα υπογραφόταν στην Πετρούπολη το πρώτο επίσημο διπλωματικό έγγραφο που αναγνώριζε πολιτική ύπαρξη στην Ελλάδα. Οι συνθήκες στο διεθνές διπλωματικό πεδίο είχαν ωριμάσει προς αυτή την κατεύθυνση. Οι ελληνικές επιτυχίες είχαν παρουσιάσει την Επανάσταση στην Ευρώπη πολύ πιο σπουδαία απ' ό,τι λογιζόταν, οι σφαγές και οι καταστροφές των Τούρκων δυνάμωσαν τη συμπάθεια για το ελληνικό έθνος (χαρακτηριστική η περίπτωση του λόρδου Βύρωνα που άφησε την τελευταία του πνοή επί ελληνικού εδάφους), η επιτήδεια εργασία του Μαυροκορδάτου συνέβαλε στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης υπέρ της Ελλάδας στη Δύση και η καίρια διπλωματική παρέμβαση του Καποδίστρια έφερε αποτέλεσμα την αναχώρηση του ρώσου πρεσβευτή Στρογκανόφ από την Κωνσταντινούπολη ήδη από τον Ιούλιο του 1821. Αποχωρώντας από το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας το 1822, ο Καποδίστριας άφηνε συγκεκριμένες κατευθύνσεις που έμελλε να καρποφορήσουν αργότερα. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν η ανάρρηση του Τζορτζ Κάνινγκ («ο οποίος έτρεφε γνήσια συμπάθεια στο ελληνικό ζήτημα», σύμφωνα με τον βρετανό καθηγητή Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας Ρίτσαρντ Κλογκ) στο πόστο του υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας το 1822 που σήμανε μεταστροφή τής ως τότε φιλοτουρκικής, αγγλικής πολιτικής. Κυρίως όμως οι μεγάλες δυνάμεις στράφηκαν στην υιοθέτηση ενός παρεμβατικού ρόλου, όχι μόνο γιατί θίγονταν τα εμπορικά τους συμφέροντα αλλά και γιατί η καθεμιά φοβόταν ότι η άλλη θα κατάφερνε να στρέψει τη συνεχιζόμενη σύγκρουση προς δικό της πολιτικό όφελος.

Με θετικό στοιχείο, ως διαπραγματευτικό όπλο, την εμπιστευτική διαβεβαίωση του Μαυροκορδάτου και του Ζωγράφου ότι πολλοί έλληνες αρχηγοί θα δέχονταν ως λύση την αυτονομία της Ελλάδας στον έκτακτο απεσταλμένο της Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορντ Κάνινγκ, μια αποστολή του δούκα του Γουέλινγκτον κατέληξε στο Πρωτόκολλο της Πετρούπολης στις 24 Απριλίου του 1826, σύμφωνα με το οποίο η Βρετανία και η Ρωσία ανελάμβαναν να μεσολαβήσουν στη σύγκρουση. Το Πρωτόκολλο δεν ήταν πρότυπο στο είδος του (ο Κάνινγκ το χαρακτήρισε «όχι πολύ αριστοτεχνικά συντεταγμένο») και ιδιαίτερα αόριστο. Ναι μεν τα μέλη όριζαν να δράσουν, αλλά δεν καθόριζαν τον τρόπο της ενδεχόμενης δράσης τους.

Τα πυροβόλα της ειρήνης

Ιδού πώς χαρακτήρισε την πολιτική των δυνάμεων σε απόρρητη επιστολή του ο μεγάλος πολέμιος των ελληνικών συμφερόντων, ο αυστριακός καγκελάριος Μέτερνιχ, που αρεσκόταν να φιλοσοφεί: « H πορεία της Ρωσίας είναι αμφίβολη, γιατί έχει χαρακτήρα πότε αυστηρό και πότε ήπιο. Της Αγγλίας αγέρωχη, αλαζονική και γεμάτη απροσδόκητα τολμήματα. Της Γαλλίας είναι απερίσκεπτη, αμφίρροπη και αμφιταλαντευόμενη...». Πράγματι, η Γαλλία δεν συντάχθηκε με τις άλλες δύο δυνάμεις ώσπου πείστηκε ότι θα προέβαιναν σε πράξεις χωρίς αυτή.

Ετσι άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με τη συμμετοχή της Γαλλίας για την πιο πρακτική ειρήνευση. Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν στη Συνθήκη που υπογράφηκε στο Λονδίνο στις 6 Ιουλίου του 1827, που σήμανε σπουδαιότατη πρόοδο του ελληνικού ζητήματος: το πρώτο άρθρο της όριζε ότι θα απαιτηθεί από τα αντιμαχόμενα μέρη συμβιβασμός και ανακωχή. Αν ο σουλτάνος δεν το δεχόταν θα επιβαλλόταν η ανακωχή και ύστερα ειρήνη με τον όρο της επικυριαρχίας της Πύλης στην αυτόνομη Ελλάδα διά μέσου ετήσιου φόρου. Οπωσδήποτε οι τρεις σύμμαχοι (η Αυστρία έμεινε απ' έξω από την «Ιουλιανή Συνθήκη») θα δημιουργούσαν προξενικές σχέσεις με την Ελλάδα. Το σημαντικότερο όμως απ' όλα ήταν ότι σε ένα άρθρο της Συνθήκης οριζόταν ότι «εάν η ανακωχή δεν εγένετο δεκτή εντός μηνός, οι υπογράφουσαι Δυνάμεις ήθελον λάβη τα προσήκοντα εις τας περιστάσεις μέτρα...». Τι σήμαινε αυτό; Ιδού τι απάντησε ο Στράτφορντ Κάνινγκ στον άγγλο ναύαρχο Κόδριγκτον, αρχηγό των αγγλικών δυνάμεων της Μεσογείου, που προέβλεψε άρνηση του Ιμπραήμ: «... Αν δεν γίνεται αλλιώς, να επιβάλετε την ειρήνη με τα πυροβόλα σας».

Λίγους μήνες νωρίτερα, η ηγεσία του Αγώνα στη θάλασσα και στη στεριά ανετέθη στους Βρετανούς στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (η οποία συστήθηκε μετά τη διακοπή που είχε προκαλέσει η ανακοίνωση της πτώσης του Μεσολογγίου). Ο λόρδος Κόχραν διορίστηκε αρχηγός του στόλου, ο Ριχάρδος Τσορτς αρχιστράτηγος των δυνάμεων της ξηράς και ο Ιωάννης Καποδίστριας κυβερνήτης της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που το 1827 είχε περιορίσει την Επανάστασή της στα τείχη του Ναυπλίου και του Ακροκορίνθου, στους βράχους της Μάνης και της Υδρας. Παρά την ηρωική δράση του Καραϊσκάκη, η Στερεά Ελλάδα είχε υποταχθεί εντελώς, ενώ το Αιγαίο είχε μεταβληθεί σε ορμητήριο ληστών. Ο Ιμπραήμ, μάλιστα, άρχισε να ετοιμάζεται για το αποφασιστικό χτύπημα εναντίον των Ελλήνων, την εκστρατεία εναντίον της Υδρας που ο ίδιος ονόμαζε «Μικρή Αγγλία», παρ' ότι η Ιουλιανή Συνθήκη είχε ανακοινωθεί επισήμως. Ωστόσο πολεμικά πλοία των Αγγλων και των Γάλλων από τους στόλους της Μεσογείου συγκεντρώθηκαν το καλοκαίρι του 1827 στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, όπου πήγε να ενωθεί μαζί τους και μια μοίρα του ρωσικού στόλου με ναύαρχο τον Χέυδεν. Οταν ενώθηκαν οι τρεις μοίρες σχημάτισαν ενιαίο στόλο υπό τις διαταγές του άγγλου ναυάρχου Κόδριγκτον. Στη σύστασή τους να επιβληθεί η ανακωχή, ο Ιμπραήμ απάντησε ότι θα ζητούσε διαταγές από Αίγυπτο και Κωνσταντινούπολη. Και ίσως να τις περίμενε άπρακτος αν οι αντίπαλοί του δεν επιχειρούσαν νέες εχθροπραξίες. Οι ναύαρχοι των συμμαχικών δυνάμεων, φοβούμενοι τις συνέπειες της πράξης, απαίτησαν πιο αυστηρά την αποδοχή της ανακωχής από τον Ιμπραήμ. Αυτός ζήτησε να τιμωρήσει εκείνους που προέβησαν σε εχθροπραξίες. Δεν τήρησε έτσι τα υπεσχημένα και τα πράγματα οδηγήθηκαν στην ιστορική ναυμαχία του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827), τελευταία μεγάλη ναυμαχία στην ιστορία του ναυτικού, όπου έγινε σχεδόν ολοσχερής καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου από τους ενωμένους στόλους των τριών δυνάμεων.

Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου

H Υψηλή Πύλη όμως, όχι μόνο δεν δέχθηκε να υποχωρήσει στα δικαιώματα της Ελλάδας, αλλά κάλεσε στα όπλα εναντίον του άπιστου λαού, με αποτέλεσμα η Ρωσία να της κηρύξει τον Απρίλιο 1828 τον πόλεμο που απειλούσε να ξεσπάσει εδώ και επτά χρόνια. Πόλεμος που αποδυνάμωσε τη θέση των Οθωμανών και διευκόλυνε τις περαιτέρω ενέργειες των δυνάμεων προς όφελος της Ελλάδας. Σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι τον Ιανουάριο του 1828 είχε φθάσει στην Ελλάδα ο νέος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και συγκροτήθηκε η πρώτη κυβέρνηση που άξιζε να αποκαλείται έτσι.

Ηταν ιδιαίτερα κρίσιμες οι στιγμές για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος, ιδιαίτερα αφότου ο θάνατος του Τζορτζ Κάνινγκ (Αύγουστος 1827) είχε συμβάλει στο να ατονήσει το ενδιαφέρον της Αγγλίας. Τις διπλωματικές ενέργειες ανέλαβε ο υπερέμπειρος Καποδίστριας και εργάστηκε προς αυτή την κατεύθυνση με άκρα επιμέλεια, έμπνευση και αποτελεσματικότητα. Πρωτίστως φρόντισε να ενισχύσει την εξουσία του εξαιτίας των περιστάσεων (η νέα πολιτειακή οργάνωση του κράτους οριστικοποιήθηκε με την Δ΄ Εθνική Συνέλευση του Αργους τον Ιούλιο του 1829) και εν συνεχεία να ανασυγκροτήσει τις ένοπλες δυνάμεις της Επανάστασης παράλληλα με τα επιτεύγματά του στους τομείς της εσωτερικής πολιτικής και κυρίως της παιδείας. Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1828 ο Ιμπραήμ είχε αποχωρήσει αμαχητί από την Πελοπόννησο βοηθούντων και των ξένων δυνάμεων, ενώ η έγκαιρη ανακατάληψη της Στερεάς Ελλάδας το 1828 και το 1829 είχε σκοπό να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός όταν επρόκειτο να κριθεί από τις μεγάλες δυνάμεις το θέμα των συνόρων της χώρας.

Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου ωστόσο, που υπογράφηκε στις 10-22 Μαρτίου του 1829, περιείχε τον όρο ότι η Ελλάδα θα τελούσε υπό την επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης και καθοριζόταν ετήσιος φόρος προς τον σουλτάνο 1.500.000 γρόσια. Οριζόταν συνοριακή γραμμή στο ύψος Αμβρακικού - Παγασητικού κόλπου, ενώ προβλεπόταν επίσης κληρονομικός ηγεμόνας της Ελλάδας χριστιανός, ξένος προς τις βασιλικές οικογένειες των τριών δυνάμεων, που θα εκλεγόταν «κατά συναίνεσιν των τριών Αυλών και της Οθωμανικής Πύλης». H Υψηλή Πύλη αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις αποφάσεις του Λονδίνου όταν καταβλήθηκε οριστικά από τη Ρωσία. Ενώ στις 27 Ιουλίου του 1829 απέρριπτε υπεροπτικά «την φιλικήν μεσιτείαν των ξένων Αυλών» και δεν δεχόταν «μηδέ και την υποτελή αυτονομίαν των εν Πελοποννήσω Ελλήνων», ύστερα από 18 ημέρες, όταν οι Ρώσοι είχαν διαβεί τον Αίμο και πλησίαζαν προς την Αδριανούπολη, η οθωμανική Πύλη έσπευσε να δηλώσει ότι «υπό αισθημάτων καλοκαγαθίας ορμωμένη, συγκατατίθεται εις την Συνθήκην του Λονδίνου και δέχεται τας προτάσεις των Πρεσβευτών αλλά υπό όρους». Λίγες ημέρες αργότερα, στο στρατηγείο του ρώσου αρχιστρατήγου στην Αδριανούπολη, οι εκπρόσωποι της οθωμανικής Πύλης υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης της Αδριανούπολης της 14ης Σεπτεμβρίου του 1829 και αποδέχθηκαν με το άρθρο 10 της Συνθήκης αυτής όχι αόριστα μόνο τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου του 1827 αλλά και το Πρωτόκολλο της 10-22 Μαρτίου 1829, δηλαδή και τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής Αμβρακικού - Παγασητικού κόλπου. Κατά τον μεγάλο άγγλο πολιτικό Γλάδστωνα, η Συνθήκη της Αδριανούπολης υπήρξε «το διεθνές συμβόλαιο της πολιτικής υπόστασης και αυτοτέλειας του ελληνικού κράτους».

H Συνθήκη της Αδριανούπολης, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε ταραχή και δυσφορία στην αγγλική κυβέρνηση δημιουργώντας αυξημένο γόητρο της ρωσικής αυτοκρατορίας στην Ελλάδα. Εξάλλου εμφανίστηκε στη σκέψη πολλών ως λύση του κενού από τη μελλοντική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η ύπαρξη ανεξάρτητου, ισχυρού ελληνικού κράτους. Προς τη λύση αυτή προσανατολίστηκε κατ' εξοχήν ο υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας, λόρδος Αμπερντίν, που ξαναβρήκε τον, φλογερό πριν από 8 χρόνια, φιλελληνισμό του. Οι διαθέσεις και η κατάσταση, όπως είχαν διαμορφωθεί τους τελευταίους μήνες του 1829, έδειχναν ότι είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για τη διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος οριστικά. Και ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Γουέλινγκτον απότομα στράφηκε προς την προοπτική ίδρυσης ελληνικού κράτους ολωσδιόλου ανεξάρτητου.

Υστερα από διαβουλεύσεις επί περίπου τρεις μήνες γύρω από το πρόσωπο του «Ηγεμόνα της Ελλάδος» και αφού ο Γουέλινγκτον είχε αποδεχθεί τον πρίγκιπα Λεοπόλδο του Σαξ - Κοβούργου, εγκρίθηκε από την αγγλική κυβέρνηση στις 11 Ιανουαρίου 1830 σχέδιο πρωτοκόλλου για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος. Στο μεταξύ ο Λεοπόλδος είχε φροντίσει να εισηγηθεί, ύστερα από αναφορές του Καποδίστρια, τη συμπερίληψη της Κρήτης στο ελληνικό κράτος και να δηλώσει ότι δεν θα δεχόταν τον θρόνο αν δεν επιδοκίμαζε ο ελληνικός λαός την εκλογή του, όροι οι οποίοι αγνοήθηκαν.

H Ελλάδα ανεξάρτητη

Στις 22 Ιανουαρίου - 3 Φεβρουαρίου του 1830 η διάσκεψη του Λονδίνου, ύστερα από αγγλική πρόταση, διακήρυξε την πολιτική ανεξαρτησία της Ελλάδας με το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου που υπογράφτηκε από τους πληρεξουσίους της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 όριζε: «H Ελλάς θέλει σχηματίσει έν Κράτος ανεξάρτητον, και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν».

H πανηγυρική αυτή διακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας συνιστούσε διπλωματική πράξη ιδρυτική του ελληνικού κράτους. H διεθνής αναγνώριση του ελληνικού κράτους σήμαινε έναρξη της υπάρξεώς του από την άποψη της διεθνούς κοινωνίας. H πρόοδος σχετικά με τους αντίστοιχους ορισμούς του Πρωτοκόλλου της 10-22 Μαρτίου 1829 ήταν μεγάλη και είχε σπουδαιότητα κρίσιμη. Αντίθετα οι ορισμοί του Πρωτοκόλλου εκείνου για τα σύνορα του ελληνικού κράτους αθετούνταν μερικώς με ό,τι όριζε πολύ δυσμενέστερα για την Ελλάδα το άρθρο 2 του νέου Πρωτοκόλλου.

H συνοριακή γραμμή του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου κρατούσε έξω από το έδαφος της Ελλάδας μεγάλο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας. Ως αντάλλαγμα προς την Πύλη για την οδυνηρή θυσία της πλήρους ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, έγινε περικοπή της νέας γραμμής στη Δυτική Ελλάδα και ολόκληρη η περιοχή πέρα από τον Αχελώο επανήλθε στην εξουσία του σουλτάνου. Οι διατάξεις του Πρωτοκόλλου επίσης αποσκοπούσαν να ικανοποιηθεί η επιθυμία των άγγλων αποικιοκρατών για κατοχύρωση των Ιονίων νήσων από τον κίνδυνο, τον απότοκο της κυριαρχίας των Ελλήνων στη γειτονική Ακαρνανία.

Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου, «η ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας». Το ίδιο άρθρο παρείχε στις τρεις δυνάμεις το δικαίωμα της εκλογής του προσώπου του βασιλέα της Ελλάδας χωρίς καθόλου να έχει ερωτηθεί ο ελληνικός λαός.

H εκπλήρωση του αρχικά διακηρυγμένου σκοπού της επεμβάσεως των τριών συμμάχων στον ελληνοτουρκικό αγώνα εξαίρεται και στο «Συμπέρασμα» του Πρωτοκόλλου όπου «αι τρεις Δυνάμεις συγχαίρουν αλλήλας» για το «κλείσιμο» του ελληνικού ζητήματος. Πράγματι, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία έβλεπαν σε αυτό το Πρωτόκολλο την οριστική διευθέτηση ενός ενοχλητικού ζητήματος. Οι Ελληνες, αντίθετα, έβλεπαν σε αυτό την απαρχή του ελεύθερου πολιτικού βίου του έθνους. Το νέο κράτος, αν και περιείχε λιγότερο από το ένα τρίτο των ελλήνων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την εποχή που ξέσπασε ο Αγώνας, ωστόσο αναγνωριζόταν επίσημα στη διεθνή κοινωνία. Ετσι πραγματοποιούνταν κρίσιμη καμπή της ελληνικής Ιστορίας.

«...Ροζιασμένος, γέρος, γερακομύτης, πρόσωπο μελαμψό και ρυτιδωμένο, με έκφραση σκληρή και μάτια που σπίθιζαν ή θόλωναν... Εδινε την εντύπωση πως είχε ξεπηδήσει από κάποια ρωγμή της πελοποννησιακής γης σα δαιμονικό που ξεπετάχτηκε, κι ελευθερωμένο πια δεν το χωράει τίποτα...». H περιγραφή του Αγγελου Σ. Βλάχου αιχμαλωτίζει τη μορφή του επιφανέστερου στρατιωτικού ηγέτη της ελληνικής Επανάστασης, του Γέρου του Μοριά, το όνομα του οποίου συνδέθηκε με τις σημαντικότερες φάσεις του Αγώνα στην Πελοπόννησο. H ακτινοβολία και το κύρος της ηγετικής του φυσιογνωμίας επισφραγίστηκαν με την άλωση της Τριπολιτσάς (1821) και την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (1822), αλλά ο φατριασμός και το παρασκήνιο του Αγώνα τον βρήκαν να ηγείται του «στρατιωτικού» κόμματος. Αποτέλεσμα της εμφύλιας σύγκρουσης ήταν η κράτησή του στο Ναύπλιο (1824), για να αποφυλακιστεί από την ανάγκη αντιμετώπισης του Ιμπραήμ, να του ανατεθεί η αρχηγία των ελληνικών δυνάμεων και ως το τέλος της Επανάστασης να παρενοχλεί τις δυνάμεις του αιγύπτιου πασά διαδραματίζοντας ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Μπορεί να δέχθηκε την άφιξη του Οθωνα με ενθουσιασμό, γρήγορα όμως διαφώνησε με τα μέτρα της αντιβασιλείας, συνελήφθη (1833), κλείστηκε σε αυστηρή απομόνωση στο Ιτς Καλέ του Ναυπλίου και στις 25 Μαΐου του 1834 καταδικάστηκε σε θάνατο για να αμνηστευθεί με την ενηλικίωση του Οθωνα και να αναλάβει το αξίωμα του συμβούλου της Επικρατείας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπαγόρευσε στον Τερτσέτη τα Απομνημονεύματά του.  ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (1776-1831)

Κορυφαίος πολιτικός και διπλωμάτης, πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους (1830-1831), ανήκε σε επιφανή οικογένεια που είχε μετοικήσει στην Κέρκυρα κατά τον ΙΔ' αιώνα από την Ιστρια της Δαλματίας. Διάσημος υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας (1815-1822 και «επ' αδεία» ως το 1827) προστάτευσε στους δύσβατους δρόμους της διεθνούς διπλωματίας την ελληνική Επανάσταση και μετά την παραίτησή του - διαφωνώντας με τον τσάρο για την πολιτική που έπρεπε να ακολουθηθεί στο ελληνικό ζήτημα - προσέφερε με διάφορους τρόπους τις υπηρεσίες του στον Αγώνα συνάπτοντας σχέσεις με επιφανείς Ευρωπαίους. Τον Απρίλιο του 1827 εξελέγη κυβερνήτης της Ελλάδας στο «απέραντον τούτον ερείπιον», με το μεγαλύτερο τμήμα των εδαφών που ελευθερώθηκαν να έχουν καταληφθεί από τον εχθρό. Το έργο όμως που επετέλεσε και σε κυβερνητικό και σε διπλωματικό επίπεδο είναι θεαματικό. Με το διεθνές κύρος του και παράλληλα με την ανασυγκρότηση της Επανάστασης πέτυχε να προωθήσει το ελληνικό ζήτημα στη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους (1830), ενώ εξαιρετικά θεωρούνται τα επιτεύγματά του στους τομείς της εσωτερικής πολιτικής και της ανοικοδόμησης της χώρας. Ηταν υπόδειγμα ανθρώπου που εργάζεται με αυταπάρνηση για τα κοινά. Ο συγκεντρωτισμός στην άσκηση της εξουσίας του όμως προκάλεσε δυσαρέσκεια στις ανώτερες τάξεις. H έξαψη παθών οδήγησε στη δολοφονία του την αυγή της 27ης Σεπτεμβρίου του 1831 στο Ναύπλιο από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη.  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ (1791-1865)

Πολιτικός και διπλωμάτης, αρχηγός του «αγγλικού» κόμματος, αποδείχθηκε, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, ο πιο άξιος υπουργός Εξωτερικών της ελληνικής Επανάστασης (αν και ποτέ δεν διορίστηκε επίσημα), ενώ ανέλαβε και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Πολυμήχανος αλλά και φίλαρχος, ήρθε από νωρίς σε διάσταση με τους πελοποννήσιους στρατιωτικούς και τον Κολοκοτρώνη, καθώς και με τους Υψηλάντη και Καραϊσκάκη. H εμφύλια αντιπαλότητα μέσα στους κόλπους των ηγετικών φυσιογνωμιών του Αγώνα τον ανάγκαζε συχνά κατά τη διάρκειά του να αποσύρεται στη Δυτική Ελλάδα, όπου είχε αναλάβει την ευθύνη των πολιτικών και πολεμικών υποθέσεων. Θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα του Πέτα (1822) αλλά του αναγνωρίστηκε η συμβολή του στην επιτυχημένη οργάνωση της άμυνας του Μεσολογγίου (από τον Οκτώβριο του 1822). Στην επίσημη και ημιεπίσημη αλληλογραφία του προσπάθησε να πείσει την Ευρώπη για την πολιτική αξία του ελληνικού έθνους, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι αρχές στις οποίες στήριξε την εξωτερική του πολιτική - μοναρχία, πλήρη ανεξαρτησία, ευρωπαϊκό δάνειο και ευρωπαϊκός στρατός - έγιναν στο τέλος δεκτές από τις μεγάλες δυνάμεις. Μετά την άφιξη του Καποδίστρια δεν άργησε να αναδειχθεί ηγέτης της αντιπολίτευσης και η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για τη δολοφονία του κυβερνήτη, κυρίως από τους οπαδούς του «ρωσικού» κόμματος, τον ακολούθησε ως τον θάνατό του, στο τέλος μιας σταδιοδρομίας που τον βρήκε μεταξύ άλλων και σε πρωθυπουργικό πόστο κατά τη διάρκεια της οθωνικής περιόδου.  ΤΖΟΡΤΖ ΚΑΝΙΝΓΚ (1770-1827)

Αγγλος πολιτικός που συνέβαλε στον διπλωματικό τομέα στην ευνοϊκή για τους Ελληνες έκβαση του Αγώνα του 1821. Εζησε μέσα στη φτώχεια ως το 1778 οπότε ανέλαβε την εκπαίδευσή του ο θείος του, Στράτφορντ, και ακολούθησε, εν συνεχεία, μια δικηγορική και πολιτική σταδιοδρομία. Και ήταν από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών (ανέλαβε τον Μάρτιο του 1807) που συγκρούστηκε με τον υπουργό Πολέμου Κάσελρι, μια διαμάχη η οποία κατέληξε σε μονομαχία κατά την οποία ο Κάνινγκ τραυματίστηκε ελαφρά αλλά στη συνέχεια παραιτήθηκαν και οι δύο. Δεν ήταν όμως παρά τον Αύγουστο του 1822 που ο Κάνινγκ κλήθηκε να αντικαταστήσει στο υπουργείο Εξωτερικών τον παλιό του αντίπαλο, που είχε μόλις αυτοκτονήσει, και με τις πράξεις του να ανατρέψει την όχι ιδιαίτερα φιλελληνική πολιτική του προκατόχου του. H φιλελεύθερη εξωτερική πολιτική του αποδείχθηκε καίριας σημασίας για την ελληνική Επανάσταση, ιδιαίτερα για τη συμβολή του στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Πετρούπολης (Απρίλιος 1826) και στη Συνθήκη του Λονδίνου (Ιούλιος 1827) που έθεσαν τις βάσεις της ελληνικής ανεξαρτησίας (1830). Ο Κάνινγκ ανέλαβε και την πρωθυπουργία της χώρας του από τον Απρίλιο του 1827 και για λίγους μήνες ως τον θάνατό του. Πρώτος εξάδελφός του ήταν ο διπλωμάτης σερ Στράτφορντ Κάνινγκ, ο οποίος υπηρέτησε στην Κωνσταντινούπολη και εργάστηκε με ζήλο για την υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας.  ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΟΔΡΙΓΚΤΟΝ (1770-1851)

Αγγλος ναύαρχος, αρχηγός του συμμαχικού στόλου (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) που κατανίκησε τον τουρκοαιγυπτιακό στην ιστορική ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827), η οποία συνέβαλε στην ελληνική ανεξαρτησία. Κατετάγη νεότατος στο πολεμικό ναυτικό της χώρας του, διακρίθηκε σε πολεμικές επιχειρήσεις και το 1826, ήδη αντιναύαρχος, τοποθετήθηκε αρχηγός των αγγλικών ναυτικών δυνάμεων της Μεσογείου. Ο ίδιος διατάχθηκε να συμπράξει με τις μοίρες του γαλλικού και του ρωσικού στόλου για υλοποίηση των όσων συμφωνήθηκαν περί ανακωχής ανάμεσα στην επαναστατημένη Ελλάδα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τη Συνθήκη του 1827. Αναλαμβάνοντας την αρχηγία του συμμαχικού στόλου, ήρθε σε επαφή με τον Ιμπραήμ πασά ο οποίος προσέφερε τα λάθη τακτικής και πολιτικής που ήταν απαραίτητα για τη διεξαγωγή της ναυμαχίας του Ναυαρίνου. «Δεν ήλθα να λάβω αλλά να δώσω διαταγές» ήταν η απάντηση του αγέρωχου και τολμηρού Αγγλου σε σύσταση αιγυπτίων ναυάρχων να μην προχωρήσει. H ολοσχερής καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου από τις συμμαχικές δυνάμεις εξασφάλισε την τύχη της ελληνικής Επανάστασης και την αίσια έκβαση του Αγώνα για ανεξαρτησία. Ο Κόδριγκτον, πάρα ταύτα, χρειάστηκε να δικαιολογηθεί στην αγγλική κυβέρνηση για την πρωτοβουλία ενός «ατυχούς συμβάντος», όπως χαρακτήρισε τη ναυμαχία του Ναυαρίνου ο πρωθυπουργός της Αγγλίας το 1828, δούκας του Γουέλινγκτον. Πέτυχε ωστόσο, τον Αύγουστο του 1828, την υπογραφή συμφωνίας για οριστική αποχώρηση των Αιγυπτίων από την Πελοπόννησο. Το 1837 προήχθη σε ναύαρχο και το 1839 σε αρχιναύαρχο.

Μέρος των εικόνων του σημερινού ενθέτου προέρχεται από το έργο «Historical Album of the Greek War of Indepedence 1821» των εκδόσεων Μέλισσα

KEIMENA: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στην αρχή του άρθρου οι απατεώνες καλόγεροι αναφέρουν τα εξής!! Με τη χάρη της "Αγίας" Μαρίνας νικά τα μποφόρ και τα κύματα και μεταφέρει με ασφάλεια προσκυνητές και μοναχούς στο Αθλιον Ορος. Παρακάτω  ο υπεύθυνος της εταιρείας αναφέρει τους πραγματικούς λόγους που καθιστούν το σκάφος ασφαλές!!Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΜΑΡΙΝΑ!!

Υπερσύγχρονο φουσκωτό ταξί «παντός καιρού» θα μεταφέρει προσκυνητές και μοναχούς στους αρσανάδες των μονών!!«Το σκάφος Bolton 330 CAB ανήκει στην κατηγορία των επιβατηγών ταχύπλοων φουσκωτών σκαφών. Είναι σχεδιασμένο για να πλέει κάτω από τις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες με ταχύτητα και ασφάλεια, χαρίζοντας άνεση στους επιβάτες» τονίζει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο Γιάννης Μιχαήλ, μέτοχος της εταιρίας Bolton Marine.

Οπως εξηγεί, το ταχύπλοο έχει σχεδιαστεί με το χαρακτηριστικό «Deep-V hull», το οποίο εξασφαλίζει την ομαλή πλεύση του. Επιπλέον, το κλειστό πιλοτήριο κάνει το ταξίδι απολαυστικό για τους επιβαίνοντες, χωρίς να ανησυχούν αν στη θάλασσα πνέουν ισχυροί άνεμοι. «Το σκάφος διαθέτει ακόμη περιμετρικό αεροθάλαμο που προσφέρει την απόλυτη ασφάλεια υπό την έννοια του αβύθιστου. Πρόκειται για επανάσταση στις θαλάσσιες μεταφορές» σημειώνει ο κ. Μιχαήλ.Γυάλινη οροφή

ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΙΜΟΥ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΕΪ??ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΛΗΚΤΟΥ "ΗΘΟΠΟΙΟΥ"!!

Ο σύντροφός μου είναι μοντέλο, 21 ετών και είμαστε μαζί τα τελευταία τρία χρόνια» Ο αγαπημένος ηθοποιός που έγινε γνωστός μέσα από το σίριαλ «Δυο ξένοι», Φώτης Σπύρος, παντρεύεται, όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε στο protothema.gr, τον 21χρονο σύντροφο του, τον Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη, με κουμπάρα την αστρολόγο Μαρία Παπαπέτρος.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του, ο ταλαντούχος ηθοποιός, αποκάλυψε πως είναι ερωτευμένος και πήρε την απόφαση στα 40 του χρόνια να επισημοποιήσει την τρίχρονη σχέση του. «Είμαι 40 ετών και ήρθε η ώρα να παντρευτώ. Ο σύντροφός μου είναι μοντέλο, νεαρότερος, 21 ετών και είμαστε μαζί τα τελευταία τρία χρόνια. Η πρόταση έγινε πολύ γλυκά και με όλην την επισημότητα, αλλά θα ήθελα να την κρατήσω για μένα γιατί είναι μια πολύ προσωπική στιγμή».  Όπως μας είπε ο ηθοποιός, οι γονείς του δεν γνωρίζουν την πρόθεση του να παντρευτεί τον άντρα της καρδιάς του.  «Θα το μάθουν από τα δημοσιεύματα. Δεν με νοιάζει τι θα πουν. Οι γονείς μου δεν δέχονται το γεγονός ότι δύο άνδρες μπορεί να είναι μαζί. Οι σχέσεις μας εδώ και χρόνια είναι παγωμένες».  Όσο για τους γονείς του συντρόφου του λέει ο Φώτης Σπύρος: «Το έμαθαν, δεν τους δώσαμε την επιλογή να αντιδράσουν γιατί αγαπιόμαστε. Μπροστά στην αγάπη δύο ανθρώπων οι άλλοι δεν έχουν επιλογή αντίδρασης».  Μάλιστα την Παρασκευή θα κάνει ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος προκειμένου να ενημερώσει και τον πνευματικό του,  τον οποίο τον συμβουλεύεται αρκετά χρόνια.«Θέλω να το πω στον πνευματικό μου και γνωρίζω ότι θα το ακούσει με χαρά, γιατί τα συναισθήματα μου για τον σύντροφο μου είναι αληθινά». 

Κατάφερε να φτερνιστεί με ανοιχτά τα μάτια ο Ιησούς Χριστός!!!

Μια χαρμόσυνη είδηση έκανε χθες το γύρο του Παραδείσου καθώς ο Ιησούς Χριστός, Υιός του Θεού και βασιλεύς των Ιουδαίων κατάφερε μετά από 2015 χρόνια προσπαθειών να φτερνιστεί με ανοιχτά τα μάτια.

Όπως έχει γίνει γνωστό, το φτέρνισμα με ανοιχτά τα μάτια αποτελούσε όλα αυτά τα χρόνια τον διακαή πόθο του Θεανθρώπου και ταυτόχρονα το μοναδικό θαύμα που είχε μείνει ανεκπλήρωτο κατά την πρώτη επίσκεψή του στη Γη. «Περπάτησε πάνω στη θάλασσα, έκανε το νερό κρασί, θεράπευσε λεπρούς, πολλαπλασίασε ψωμιά και ψάρια, ανέστησε τον Λάζαρο, όμως ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε καταφέρει να φτερνιστεί με ανοιχτά τα μάτια κι αυτό του είχε στοιχίσει» ανέφερε χερουβείμ που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του.Σύμφωνα με τις πληροφορίες, το νέο θαύμα έλαβε χώρα αργά χθες το απόγευμα ενώ ο Υιός του Ανθρώπου ξεκουραζόταν σε κάποιο από τα λιβάδια του Παραδείσου. Κάποια στιγμή ένιωσε το αντανακλαστικό ερέθισμα του φτερνίσματος να συσσωρεύεται στο ανώτερο αναπνευστικό σύστημα και -περισσότερο από συνήθεια- έσφιξε τους μυς των ματιών προσπαθώντας να τα κρατήσει ανοιχτά, προτού φτερνιστεί με δύναμη. Μόλις συνειδητοποίησε ότι το φτέρνισμα είχε ολοκληρωθεί με τα βλέφαρά του να μην έχουν ακουμπήσει το ένα το άλλο ξέσπασε σε φωνές και πανηγυρισμούς, ξεκινώντας ένα τρικούβερτο γλέντι που πολύ σύντομα θα εξαπλωνόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Παραδείσου.

Τη χαρά της για το πρόσφατο επίτευγμα του Υιού Της μοιράστηκε μιλώντας στο «Κουλούρι» η Παναγία, η οποία δήλωσε περήφανη προσθέτοντας πως «η πίστη και η επιμονή αποτελούν ύψιστες αρετές που πηγάζουν κατευθείαν από την Αγάπη του Θεού. Ο Ιησούς διδάσκει στην πράξη πως όλα είναι δυνατά». ΠΗΓΗ...http://www.tokoulouri.com/international/holy_sneeze/

Ω κορυφαία Θεά των γεννήσεων, Ακραία Άρτεμη δέξου αυτόν τον σεμνό ύμνο και χάρισε την ευλογία σου σε αυτόν που γιορτάζει την ημέρα της γεννήσεως του στο υλαίο πεδίο της ύπαρξης.

Εσύ που δίνεις το τέλειο δώρο Ανυσιδώρα χάρισε δώρα υγίειας, ευδαιμονίας, πνευματικής και υλικής ανάπτυξης, χαράς, ευθυμίας, και κάθε άλλου ψυχικού ή υλικού δώρου που εσύ κρίνεις για την αρετοδρομία της υπάρξεως.

Στάσου Βοηθός της υπάρξεως τούτης και Ευπλόκαμος, στρώνοντας άριστους δρόμους αρετής που οδηγούν σε έπαθλα αιώνια ώστε η ψυχή να ομοιάζει την Ευστέφανη χάρη Σου.

Καθαρά Θεά, κράτα αμόλυντη την ψυχή από κάθε κακό.

Μεγαλώνυμη και Ολβιόμοιρη Θεά χάρισε την μέγιστη ευτυχία της μοίρας ως

Περασία βοήθησε την σκέψη να οδεύει ασφαλής από τις αναζητήσεις της.

Σαόφρων χάρισε υγιή σκέψη.

Σεμνή Θεά δώρισε την σπουδαιότητα και τον σεβασμό σε τούτη την ύπαρξη. ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΗΝ ΕΒΡΑΙΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΣΑΤΑΝΙΚΑ!! ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΕ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΑ!!! Ερώτησις:    Πάτερ πρέπει εμείς οι Ορθόδοξοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας ή όχι;    Απάντησις:    Άκουσε παιδί μου γενέθλια δικαιούνται να γιορτάζουν μόνον σε όσους ο Θεός τα προανήγγειλεν όπως π.χ.   η γέννησις του Χριστού, η Γέννησις της Παναγίας και του Ιωάννου του Προδρόμου.    Αυτά είναι Θεάρεστα  γενέθλια. Τα των λοιπών ανθρώπων τα γενέθλια είναι αμαρτωλά ,διότι κάθε παιδί συλλαμβάνεται με πορνικά παιχνίδια.    Εάν τα γενέθλια δεν ήταν αμαρτωλά δεν θα βάπτιζαν τα βρέφη. Όποιοι γιορτάζουν τα γενέθλιά τους ,γιορτάζουν την σαρκικήν τους αμαρτίαν.    Ο Θεός θέλει, να γιορτάζωμε τα Πνευματικά μας γενέθλια και πνευματικά γεννιέται ο άνθρωπος που βαπτίζεται. Και από αμαρτωλός που ήταν γίνεται αναμάρτητος, δηλαδή ψυχικά και σωματικά καθαρός.    Και καλόν είναι αυτοί που σέβονται τον Θεόν να γιορτάζουν την ονομαστικήν  τους εορτήν που λέγεται Πνευματική αναγέννησις.    Όλα τα δυτικά Παπικά κράτη , που γιορτάζουν τα γενέθλιά τους είναι σιχαμερά στα μάτια του Θεού , διότι γιορτάζουν τα πορνικά και αμαρτωλά παιχνίδια της συλλήψεώς των.    Όταν ο Ηρώδης γιόρτασεν τα αμαρτωλά γενέθλια, βρήκεν αφορμήν η Σατανάς και τον έβαλεν και έκοψεν το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή, που ολόκληρος ο κόσμος ήταν κατώτερος της κεφαλής αυτής.    Επειδή τα έργα των δυτικών είναι πονηρά, αρέσκονται να γιορτάζουν τα βρώμικα γενέθλιά τους.    Από το βιβλίο: Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΟ "ΛΕΣΒΙΑ" ! ΟΧΙ ΣΤΑ ΕΒΡΑΙΚΑ ΨΕΜΑΤΑ .... Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΑ ΣΑΠΦΩ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗ , ΚΑΙ Ο ΟΡΟΣ ΛΕΣΒΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΩΜΑΛΕΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ  ΓΥΝΑΙΚΩΝ.     Σαπφώ και Φάωνας     Επειδή βλέπω και συνέλληνες να αποκαλούν την Καννέλη με το προσωνύμιο "λεσβία" και πέφτουν θύματα της εβραϊκής προπαγάνδας εναντίων των Έλληνων, θέλω να επισημάνω ότι αυτός ο όρος-λέξη βγήκε από τα γνωστά αυτά κέντρα που προωθούν σήμερα την ομοφυλοφιλία στον πλανήτη και από την άλλη τα ίδια κέντρα  παρομοιάζουν και κατηγορούν τους προγόνους μας ως ομοφυλόφιλους για δικούς τους σκοπούς.Προσπαθούν να λασπολογούν τους Έλληνες και γι' αυτό ταύτισαν την  μεγάλη μας ποιήτρια Σαπφώ από την Λέσβο  με τον ομοφυλοφιλικό γυναικείο έρωτα εξ ου και ο όρος  "ΛΕΣΒΙΑ" . Οι Έλληνες δέχονται την πλέον ανθελληνική εκπαίδευση στον κόσμο. Επειδή οι εχθροί μας δεν μπορούν να σβήσουν την Ελλάδα από τον παγκόσμιο χάρτη, επειδή δεν μπορούν να σχίσουν τις σελίδες της ιστορίας της, επειδή δεν γίνεται να απεκδυθεί ο παγκόσμιος πολιτισμός τις Ελληνικές του ρίζες, βρίσκουν μόνο μια λύση: το ψεύδος ...; Σήμερα το όνομα της Σαπφούς είναι συνώνυμο του λεσβιακού έρωτα. Πώς όμως με πoιά βάση, ποιά λογική και για ποιούς σκοπούς μια αρχαία Ελληνίδα, μοναδική στον κόσμο, θεϊκή ποιήτρια, ισάξια του Ομήρου απορρίπτεται ως λεσβία; Στα φράγματα της ποίησής της δεν υπάρχει σαφές ίχνος λεσβιανισμού ούτε ξέρουμε αν υπήρχε ρομαντικός έρωτας μεταξύ γυναικών εκείνη την εποχή. Η Σαπφώ ζούσε σε μια κοινωνία που λάτρευε την φύση - όχι το παρά φύσιν, όπου το μέτρο και ο έντιμος βίος ήταν τρόπος ζωής "παν μέτρον άριστον".  Πώς λοιπόν ήταν λεσβία η δασκάλα που αριστοκρατικές οικογένειες από όλη την Ελλάδα εμπιστεύονταν στα χέρια της τις κόρες τους να τις διδάξει; Η γυναίκα, που όπως λέγεται, τρελά ερωτευμένη με τον Φάωνα αυτοκτόνησε πέφτοντας από ένα βράχο; Η μάνα που έγραφε στίχους για την κόρη, η ποιήτρια που ύμνησε τον γάμο περιγράφοντας τα αισθήματα των κοριτσιών που ήταν έτοιμα να γίνουν σύζυγοι και μητέρες; Που εξυμνούσε τα προτερήματα του γαμπρού και της νύφης, την αγάπη, και τον σεβασμό μεταξύ των συζύγων, την παρθενιά σαν σύμβολο τιμής των νεαρών κοριτσιών, τους θεούς; Γιατί εικασίες και υποθέσεις υπερβαίνουν του καλλιτεχνικού της έργου; Η ποίηση της Σαπφούς με την βαθειά γνώση της ανθρώπινης ψυχής φαίνεται ενοχλούσε αυτούς που δεν συμπαθούσαν τον Ελληνισμό. Η φήμη της Σαπφούς σαν λεσβία δημιουργήθηκε ήδη από τους Ρωμαϊκούς χρόνους, τον 1 αιώνα μ.Χ., με ένα ποίημα του Οβίδιου. Οι χριστιανοί έκαψαν όλα τα ποιήματά της στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το 380 μ.Χ., πιθανόν κατά διαταγή του Πάπα Γρηγορίου Ναζιανζηνού (Gregory Nazianzen). Άλλοι λένε ότι τον 7ο αιώνα μ.Χ μερικά ποιήματά της σώθηκαν και διαβάζονταν στην Αίγυπτο και στην Πατριαρχική σχολή επί Κομνηνών.Προσπάθεια τελειωτικής εξαφάνισης κάθε ίχνους του έργου της έγινε σε μια δεύτερη μεγάλη φωτιά το 1073 μ.Χ με διαταγή του Πάπα Γρηγορίου 7ου. Το παράξενο είναι ότι τον μεσαίωνα υπήρχε ομοφυλοφιλία, με την ανεκτικότητα της εκκλησίας. Άρα τα βιβλία της Σαπφούς δεν κάηκαν επειδή η ίδια ήταν δήθεν λεσβία ή επειδή εξυμνούσε την ομοφυλοφιλία - τα βιβλία της κάηκαν και τα αγάλματα που την απεικόνιζαν καταστράφηκαν, γιατί η Σαπφώ ήταν Ελληνίδα, ελεύθερη εκφράστρια των γυναικείων αισθημάτων, του ελληνικού πνεύματος και του παγανισμού, που ήταν σε τέλεια αντίθεση με την καινούργια θρησκεία και ηθική. Αργότερα με το ομοφυλοφιλικό κίνημα του 19ου αιώνα, ο μύθος της λεσβίας Σαπφούς αναζωπυρώθηκε. Ο Βaudelaire έγραψε το ποίημα Λέσβος και ο Verlaine το ποίημα Σαπφώ. Επειδή όμως τα ποιήματά της Σαπφούς δεν παρουσίαζαν καθαρό λεσβιακό περιεχόμενο, ήταν αναγκαίο να εφεύρουν κάποια άλλη φανταστική ποιήτρια, δήθεν σύγχρονη της Σαπφούς, που τα ποιήματα της παρείχαν αποδείξεις. Το έργο της ανεύρεσης ανέλαβε ο Βέλγος Pierre Lou"s, ποιητής και ρομαντικός συγγραφέας με γνώσεις αρχαίων Ελληνικών, στενός φίλος τους Αndre Gide, του πρώτου υπέρμαχου για τα Δικαιώματα των Ομοφυλοφίλων. Ο Lou"s διέδωσε ότι ανακάλυψε αρχαίους πάπυρους με τα ποιήματα της Μπιλίτης, σύγχρονης της Σαπφούς. Έγραψε μάλιστα και ένα βιβλίο "Τα ποιήματα της Μπιλίτης" με δήθεν μεταφράσεις των ποιημάτων της, που στην πραγματικότητα ήταν τα δικά του ποιήματα. Το βιβλίο όχι μόνο έγινε ανάρπαστο, αλλά απετέλεσε την καινούργια λεσβιακή βίβλο της εποχής. Αργότερα η απάτη του ξεσκεπάστηκε, αλλά η ρετσινιά έμεινε και η φήμη της Σαπφούς ως λεσβία και της ομοφυλοφιλίας σαν δεδομένο στην αρχαία Ελλάδα παρέμειναν. Το 1955 η πρώτη οργάνωση για λεσβίες στην Αμερική πήρε το όνομα "Κόρες της Μπιλίτης". Μέχρι και σήμερα η Σαπφώ και ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας χρησιμοποιούνται σαν κάλυμμα, που δίνει κύρος και αξία στην προώθηση των εκάστοτε απάνθρωπων ή ποταπών σκοπών και συμφερόντων. Κειμενο:Από την Ελληνική Αγωγή τεύχος 77 Μέχρι και πλαστογράφοι στρατεύθηκαν για να αποδείξουν την δήθεν ομοφυλοφιλική τάσι των Αιολίδων της Λέσβου. Κάποιος ονόματι Yves Battistini(5) εξέδωσε το 1996 σε Ελληνικό εκδοτικό οίκο βιβλίο με τον τίτλο εις το όποιο αναφέρει κάποιους στίχους του Ανακρέοντος. Οι στίχοι έχουν ως εξής: .Νεοελλ.απόδοσις: . Κατά πρώτον, οι στίχοι δηλώνουν σαφέστατα ότι η Σαπφώ εδιώκετο ερωτικώς από έναν άνδρα, τον ποιητή Ανακρέοντα, ο οποίος διεκδικούσε τον έρωτά της επειδή ακριβώς δεν ήτο ομοφυλόφιλη, ενώ επειδή δεν της άρεσε ο Ανακρέων, εξ αιτίας της λευκής του κόμης, λόγω δηλαδή της ηλικίας του, ερωτοτροπούσε, όπως λέει ο ίδιος, με άλλον άνδρα προφανώς νεώτερο (και όχι με γυναίκα). Εξ άλλου, ο σοφιστής και γραμματικός του 2ου προς 3ου μ.Χ. αιώνος Αθήναιος(6) εις το έργο του γράφει πως η Σαπφώ ήτο ξακουστή ως προς τον έρωτά της επίσης για κάποιον άνδρα, ονόματι Φάωνα (και όχι με γυναίκα): . Κατά δεύτερον, ο Battistini μετέφρασε τον στίχο ως εξής: !Και είναι περιττό να πούμε πόσοι εκ των και Ελλήνων, καθηγητών και μη, υιοθέτησαν και υιοθετούν τοιούτου είδους χωρίς καν να κοιτάνε το αρχαίο κείμενο. Βεβαίως, όλες αυτές οι απόψεις και επικρίσεις ήλθαν να προστεθούν εις την γενικοτέρα διαστρεβλωμένη, μονόχνωτη και πεζή αντίληψι των πλείστων εκ των συγγραφέων-ερευνητών, σχετικώς με τον παιδαγωγικό έρωτα και τις έννοιες εραστής και ερώμενος εις την αρχαία Ελλάδα. Θα ήτο αρκετό, αντί να αναμασούν απόψεις τρίτων να πρόσεχαν απλώς τους ιδίους τους σχετιζομένους με το θέμα αρχαίους συγγραφείς. Από την άλλη πλευρά όμως υπήρξαν και συγγραφείς που είδαν τον Σαπφικόν έρωτα εις την πραγματική του διάστασι, σε αυτήν δηλαδή του αγνού, παιδαγωγικού έρωτος (της Ουρανίας Αφροδίτης), ερχόμενοι έτσι εις αντίθεσιν προς τας κατηγορίας. Ο ιερεύς και φιλόσοφος Πλούταρχος(7) αναφέρει εις τα του πως όταν άκουγε στίχους της Σαπφούς και του Ανακρέοντος εις τα συμπόσια, άφηνε κάτω το ποτήρι του από σεβασμό: . Ο Μάξιμος ο Τύριος, ( ρήτωρ και φιλόσοφος του 2ου π.Χ. αιώνος υποστήριξε εις τας του ότι ο έρως μεταξύ της Σαπφούς και των μαθητριών της ήτο καθαρά φιλοσοφημένος και παιδαγωγικός παρομοιάζοντάς τον μάλιστα με τον Σωκρατικό έρωτα: .Ο σοφιστής του 2ου αιώνος μ.Χ. Λουκιανός ο Σαμοσατεύς(9), αναφέρει εις το έργο του , δηλαδή και μας εξηγεί ακριβώς για ποιόν λόγον η Σαπφώ εσυκοφαντήθη για τάχα αισχρή φιλία: . Ο λεξικογράφος Σουίδας(10), εις το ομώνυμο του 12ου αιώνος, αναφερόμενος σε τρεις από τις φίλες της Σαπφούς, την Ατθίδα, Τελεσιππα και Μεγάρα λέει: , ότι υπήρξαν δηλαδή προς αυτές συκοφαντίες για τάχα αισχρή φιλία. Ο λεξικογράφος Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς(11) λέει εις το περίφημο του 4ου αιώνος: , ότι έπεσαν δηλαδή κατηγορίες αστήρικτες εις τις γυναίκες της Λέσβου. Επιπλέον, υποστηρικτικός προς την Σαπφώ είναι και ο συγγραφεύς του Οξυρυγχιανού παπύρου του 3ου αιώνος μ.Χ. (Papyri Oxyrhynchus, Grenfell & Hunt) ενώ κατά τους νεωτέρους χρόνους ο Welcker (Sappho von einem herrschenden Vorurtheil befreut, 1816), ο Reinach (Pour mieux connaitre Sappho, Acad. Inscr. et Belles lettres, 1911), ο Wilamowitz (Sappho und Simonides, Brl 1912), καθώς και οι μελέτες των δικών μας Ι.Παυλιδου (Σαπφώ η Μυτιληναία, Ερλάγγη, 188 και Δ.Γρ.Βερναρδάκη (Η δεκάτη μούσα, εις ημερολόγιον Μεγάλης Ελλάδος, 1927). Αλλά και οι συγγραφείς των καλλιτέρων εγκυκλοπαιδειών κατέληξαν, βάσει των μελετών τους, ότι οι κατηγορίες εναντίον της Σαπφούς ήσαν αβάσιμες: α) Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος(12): . β) Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση(13): . γ) Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη(14): . δ)Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα(15): . Όλα τα παραπάνω στοιχεία λοιπόν αποδεικνύουν ότι η δεκάτη μούσα, η θεική Σαπφώ και οι Αιολίδες της Λέσβου, δεν είχαν μεταξύ τους καμμία αισχρή φιλία παρά μόνον τον αγνό και παιδαγωγικό έρωτα, αυτόν που ο Σωκράτης θεωρούσε ένθεο.ΠΗΓΗ:  Από το βιβλίο "ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" της Δήμητρας Λιάτσα

Ο "ΑΓΙΟΣ ΜΟΥΛΑΡΙΩΝ" ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ : ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ....      Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ , ΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΥΝ ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΙΔΕΩΝ....   ΕΤΣΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ (ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ε' ) ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΛΟΓΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΣΑΝ : " Ο ΙΛΑΡΙΩΝ (ΜΟΥΛΑΡΙΩΝ Ή ΡΥΠΑΡΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΕΣ), ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ , ΠΕΡΙΕΡΧΟΤΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ , ΓΙΑ ΝΑ ΙΔΕΙ ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΟΣΑ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΑΓΥΡΤΕΙΑΣ , ΤΑ ΔΗΜΕΥΕ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ , ΤΑ ΕΞΗΓΟΥΣΕ ΟΠΩΣ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΗΓΑΝ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ.ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΥΠΩΘΕΙ , ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΟΥΛΗΘΕΙ , ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΞΕΤΑΣΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΛΑΡΙΩΝΑ."Η σκλήρυνση της πολιτικής της Εκκλησίας απέναντι στους διαφωτιστές είχε αποτυπωθεί με χαρακτηριστικό τρόπο στην πατριαρχική εγκύκλιο του Μαρτίου 1819 (ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ "ΑΠΑΝΤΑΧΟΥΣΑ"..), η οποία αντιτίθετο στη διδασκαλία των Επιστημών, στα Μαθηματικά και στη συνήθεια να βαπτίζονται τα παιδιά με αρχαιοελληνικά ονόματα. Το κείμενο αυτό, ένα από τα πρώτα που υπέγραψε ο Γρηγόριος Ε΄ στην τρίτη πατριαρχία του, παρέσχε το θεωρητικό πλαίσιο και αποτέλεσε το σημείο εκκίνησης για τις ενέργειες, που οργανώθηκαν εναντίον των νεωτεριστών τα επόμενα έως την Επανάσταση χρόνια.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ Η ΑΠΑΝΤΑΧΟΥΣΑ...«Να καρπούμεθα τα εκ της τυπογραφίας καλά, να αποφεύγωμεν παν ο,τι δύναται να συσκιάση την λαμπρότητα της ακραιφνούς ημών υποταγής (στο σουλτάνο) δια της εκδόσεως βιβλίων αντιφρονούντων.» Μία παράγραφος της «Απανταχούσας» έδειχνε εύγλωττα στους σύγχρονους, ποιά ήταν τα όρια, μέσα στα οποία μπορούσε να κινηθεί η «Τυπογραφία του Γένους»: «Ζήτω ο Γαληνότατος και Κραταιότατος ημών ΑΝΑΞ, η Κορωνίς των προκατόχων αυτού Μεγάλων Βασιλέων· ο ακριβής φύλαξ της Δικαιοσύνης και Επιείκειας· ο ευσπλαχνικώτατος και ηρωικώτατος ΣΟΥΛΤΑΝ ΜΑΧΜΟΥΤ Β΄. Είη το κράτος αυτού διαιωνίζον και θριαμβεύον κατά πάντων των εναντίων» (σελ. 13).ΠΗΓΗ: ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΗΛΙΟΥ - " ΤΥΦΛΩΣΟΝ ΚΥΡΙΕ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΣΟΥ "

ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΕΒΑΙΟ Ο ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟ!!

Εικόνες βγαλμένες από τα βάθη του Μεσαίωνα εξελίχθηκαν στην Υπερδνειστερία, κατά τη διάρκεια ενός εξορκισμού σε μια μικρή ενορία.

Όπως μπορείτε να δείτε στο βίντεο το οποίο έχει ήδη δεκάδες χιλιάδες θεάσεις, ένας ορθόδοξος ιερέας έχει καβαλήσει κυριολεκτικά σαν ζώο έναν πιστό, από τον οποίο προσπαθεί να ... βγάλει το δαιμόνιο. Το orthodoxia.info επικοινώνησε με γνώστες της ρωσικής γλώσσας οι οποίοι επιβεβαίωσαν οτι πρόκειται για εξορκισμό και τα όσα ακούγονται είναι σε αυτό το πλαίσιο.

Η όλη διαδικασία γίνεται μπροστά σε πιστούς ακόμη και σε μωρά παιδιά που κοιτάζουν το θέαμα σαν να είναι σκετσάκι σε τσίρκο.

Ο ιερέας απτόητος κάνει τον εξορκισμό μέχρι τη στιγμή που ο «δαιμονισμένος» καταρρέει. Τότε ανεβαίνει επάνω του σαν «κατακτητής» περιμένοντας να βγει το ... δαιμόνιο. Κάποια στιγμή μάλιστα τον πατάει ακόμη και στο κεφάλι.

Πρόκειται για την πλέον ακραία μορφή θρησκευτικού φανατισμού που αν μη τι άλλο σοκάρει, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως συμβαίνει το 2015!

Η όποια περιγραφή θα ήταν πολύ φτωχή. Παρακολουθείστε το βίντεο.

 «ΕΑΛΩ  Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»    «ΕΑΛΩ  Η  ΛΟΓΙΚΗ»

           Του  Γιάννη  Θεοδωρόπουλου.

Με δέος παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στο  Ιράκ. Οι εικόνες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο σοκάρουν. Ακέφαλα σώματα, κομμένα κεφάλια, που τα επιδεικνύουν ως τρόπαια κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα, αλλά θρησκευτικοί οπαδοί του Μωάμεθ. Όλα αυτά μας κάνουν να αναλογισθούμε που φτάνει ο θρησκευτικός φανατισμός.  και ακόμα αν ζούμε στον αιώνα της γνώσης, και των  φανταστικών επιτευγμάτων του ανθρωπίνου πνεύματος.

  Φοβάμαι  ότι αυτά είναι η αρχή  αυτών που θα συμβούν στην συνέχεια. Στόχος των Ισλαμιστών σε πρώτη φάση είναι να εκδιώξουν από τις χώρες που ελέγχονται από το Ισλάμ κάθε αλλόθρησκο, σπέρνοντας το φόβο.   Σε δεύτερη φάση να πάρουν την εξουσία στις χώρες αυτές οι φονταμενταλιστές.  Δηλαδή τζιχαντιστές,  Αλ Κάϊντα, και Ταλιμπάν.  Στην επόμενη φάση στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μια  συμπαγή ομόθρησκη Ισλαμική αυτοκρατορία τύπου  Βυζάντιο. Τότε  ο νόμος Σαρία και η μπούργκα θα έχουν τον πρώτο λόγο, η δε δημοκρατία θα είναι ήδη νεκρή.   Αν τα καταφέρουν, θα προχωρήσουν  στην επόμενη φάση που θα είναι η σταδιακή  Ισλαμοποίηση των όμορων κρατών και της Ευρώπης. Για την Ευρώπη τους είναι πιο εύκολα από ότι φαντάζεστε. Αυτό ήδη γίνετε με τους λαθρομετανάστες από τις Ισλαμικές χώρες.  Αν σήμερα οι Ισλαμιστές στην Ευρώπη είναι είκοσι εκατομμύρια σε είκοσι χρόνια θα είναι πάνω από σαράντα εκατομμύρια, γιατί αυτοί πολλαπλασιάζονται σαν τα κουνέλια,  και η γυναίκα για τους φανατικούς είναι μηχανή παραγωγής μουσουλμάνων. Αν λάβουμε υπ' όψιν και την υπογεννητικότητα των Ευρωπαίων δεν θα αργήσουν να γίνουν πλειοψηφία.

  Υπάρχει όμως και πιο εφιαλτικό σενάριο, να περιπέσουν στον έλεγχο των φανατικών  τα πυρηνικά οπλοστάσια του  Πακιστάν  και του Ιράν. Μόνο που να το σκεφτείς  προκαλεί  δέος, γι' αυτούς σύμφωνα με τον Κοράνι  η ζωή είναι αναλώσιμη και δεν έχει καμία αξία.

   Τα τελευταία γεγονότα στο Ιράκ, που είδαμε πως εξόντωσαν χωρίς κανένα δισταγμό ακόμη και τους ομόθρησκους τους, μπορεί να αντιλήφθη και ο πλέον αδαής τι θα γίνει αν πάρουν τον έλεγχο των πυρηνικών. Θα ζήσουμε τα χρόνια που προηγήθησαν μέχρι την πτώση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Θα ήθελα να διαψευστώ. Αλλά φοβάμαι ότι αν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί δεν λάβουν μέτρα εγκαίρως, θα φθάσουμε σε κατάσταση που δεν θα έχει επιστροφή. Τότε μετά την Άλωση μια παγερή κραυγή πλανιόταν ανά την Ευρώπη.  «Εάλω η πόλις». Τώρα αν συμβούν αυτά μια άλλη πιο παγερή κραυγή θα πλανάτε στην Ευρώπη και όχι μόνο.  «Εάλω η Δημοκρατία».  «Εάλω η λογική».                  

 Ο Ισλαμικός κίνδυνος μπορεί να μην είναι άμεσος αλλά σύντομα θα είναι υπαρκτός. Όταν ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας  Νταμπούτογλου το είπε ξεκάθαρα  «θα πλημυρίσω την Ελλάδα με μουσουλμάνους»,  και ήδη το κάνει όταν κάθε μέρα δεκάδες λαθρομετανάστες, Πακιστανοί  Αφγανοί, κ.α.  εισέρχονται στην χώρα μας, δια μέσω Τουρκίας. Αλλά και οι Έλληνες πολίτες που ζουν στην Αθήνα ή στις μεγάλες επαρχιακές πόλεις, βλέπουν κάθε μέρα τους μελαμψούς λαθρομετανάστες να αυξάνονται με υψηλούς ρυθμούς.  

 Η θρησκευτική πώρωση και η ηλιθιότητα  είναι αχώριστα σύνδρομα. μη μας φαίνετε παράξενο οι άνθρωποι αυτοί έχουν μπει στο δικό τους ισλαμικό μεσαίωνα που είναι άγνωστο πόσο θα κρατήσει.  Έχουμε ακούσει και έχουμε δεί τρομερά γεγονότα, αλλά θα ακολουθήσουν ακόμη χειρότερα. Αυτά να τα λάβουμε υπ' όψιν πολύ σοβαρά.  Δεν το θεωρώ απίθανο να δούμε και στη χώρα μας παρόμοιες ακρότητες στο μέλλον, αν δεν βάλουμε φρένο στην ανεξέλεγκτο είσοδο ισλαμιστών.   

Τώρα ακόμη είναι σχετικά λίγοι, όταν όμως πληθύνουν και αισθανθούν ότι είναι δυνατοί τότε θα δούμε ότι θα είμαστε αιχμάλωτοι στην ίδια μας την χώρα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κάθε μουσουλμάνος που μπαίνει στην χώρα μας είναι και μια βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας μας και του πολιτισμού μας.

Έλληνες ξυπνήστε ο κίνδυνος είναι προ των πυλών της δημοκρατίας μας. Δεν έχουμε περιθώρια, όσο αργούμε τόσο και θα καθίσταται μη ανατρέψιμος.     

 Το να προλαβαίνουμε το κακό είναι προτιμότερο από το να το αντιμετωπίζουμε. Και τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, έτσι με χαλαρότητα αντιμετώπισαν οι Έλληνες της εποχής εκείνης τον χριστιανισμό, μέχρι που τους κάθισε στο σβέρκο. Αυτά που ακολούθησαν ήταν τα  ίδια που επιβάλει σήμερα το Κοράνι. Οι αυτοκρατορικοί κώδικες ήταν απάνθρωποι, διάταζαν, Θάνατος και δήμευση της περιουσίας στους άπιστους. Το Κοράνι σε πρώιμη έκδοση.    Ο θρησκευτικός φανατισμός και ότι όσο πιο πολλούς άπιστους εξοντώσεις λέει το Κοράνι στους πιστούς του, τότε στα σίγουρα εξασφαλίζεις τον παράδεισο, αυτό και μόνο τους κάνει λίαν επικίνδυνους. Φαντασθείτε ότι το 99%  των μουσουλμάνων βάζουν το Κοράνι πάνω από την δημοκρατία.

   Πρέπει να βάλλουν καλά στο μυαλό τους όλοι οι Έλληνες αλλά και οι Ευρωπαίοι ότι κάθε ισλαμιστής που μπαίνει στις χώρες μας είναι και μια βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας μας.  Θα γίνουμε αιχμάλωτοι στην ίδια μας τη χώρα. Θα κλειδαμπαρωθούμε και θα κοιτάζουμε στο δρόμο από τις γρίλιες των παραθύρων όπως στην κατοχή.    

  Κάθε θρησκόληπτος θα είναι ο πιο ευάλωτος που θα ασπαστεί το Ισλάμ. Σε αντίθεση με τον ορθολογιστή που απορρίπτει πάσης φύσεως θρησκευτικές θεωρίες και αερολογίες,  που επινόησαν προ χιλιάδων ετών οι τότε επιτήδειοι.  Ο ορθολογισμός έχει θέσεις και απόψεις  που απορρέουν από τα δεδομένα της σύγχρονης επιστήμης.     

   Ο ορθολογισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά είναι ένας τρόπος σκέψης, θα έλεγα είναι η αποδοχή των πραγμάτων με φιλοσοφική διάθεση. π.χ. όσες φορές και να  πει η θρησκεία «ου φονεύσεις» αυτός που έχει σκοπό να το πράξει θα το κάνει. Αν όμως η συνείδηση του, του πει «όχι δεν θα το κάνεις» σίγουρα δεν θα το κάνει. Άρα ο ενάρετος τρόπος ζωής είναι θέμα φιλοσοφικό και όχι θρησκευτικό.

   Η λύση του προβλήματος είναι μία : παιδεία και ένας νέος  διαφωτισμός , ώστε και ο τελευταίος πολίτης να εμπεδώσει ότι οι θρησκείες δεν συμβαδίζουν με την λογική και απευθύνονται σε θρησκόληπτους  βλάκες, και μετά να αναρωτηθεί μήπως είναι και αυτός βλάκας.