Οι επίσημες σημερινές χριστιανικές ύβρεις κατά του Μ. Αλεξάνδρου και άλλων επιφανών Μακεδόνων Kόπτονται -δήθεν- για τη Μακεδονία, το όνομα και την Ιστορία της ιεράρχες της Εκκλησίας μαζί με χριστιανούς θεωρητικούς και διάφορους πολιτικούς ελληνοχριστιανούς συνοδοιπόρους τους. Αποκρύπτουν βέβαια από τον αποπροσανατολισμένο Ελληνικό λαό την αλήθεια, η οποία είναι το προαιώνιο και βαθύ χριστιανικό μίσος κατά των Μακεδόνων. " «Ο τράγος των Αιγών βασιλεύς Ελλήνων» (Δανιήλ, η 21). [Αναφέρεται στον Μέγα Αλέξανδρο.] [Παρέκβαση: Οι πέντε αδελφοί Μακκαβαίοι εορτάζονται ως άγιοι από την Εκκλησία της Ελλάδος την 1η Αυγούστου. Το επίσημο όργανο εκκλησιαστικών οργανώσεων «Ορθόδοξος Τύπος» (25η Ιανουαρίου 2002) σε άρθρο του θεολόγου Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη με τίτλο «Το άγος των Ελλήνων - Αντιβλασφημικός Συναγερμός» αναφέρει: «Στα χρόνια εκείνα τα ηρωικά των Μακκαβαίων, που κυβερνούσε την Παλαιστίνη ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής -αλλά στην πραγματικότητα ασεβής και αδίστακτος-, στρατιώτες δικοί του είχαν καταλάβει κάποιο φρούριο και αγέρωχοι το θεωρούσαν απόρθητο. Μέσα λοιπόν στην αλαζονεία τους βλασφημούσαν τον Θεό και τους πολιορκητές του Ιούδα του Μακκαβαίου με λόγους αθέμιτους και υβριστικούς. Τα παλικάρια όμως του Ιούδα άλλους έσφαξαν και άλλους "πυράς ανάψαντες ζώντας τους βλασφήμους κατέκαιον"».] Τα παλικάρια όμως του Ιούδα άλλους έσφαξαν και άλλους "πυράς ανάψαντες ζώντας τους βλασφήμους κατέκαιον"».] O Mακεδόνας στρατηγός και βασιλιάς Αντίοχος Δ΄ για το τεράστιο έργο του ονομάστηκε «Νικηφόρος» και «Επιφανής». Ο ιστορικός Πολύβιος τον χαρακτηρίζει «πρακτικόν και μεγαλεπήβολον και του της βασιλείας ονόματος άξιον» (28.1. Στη Βίβλο όμως, καθυβρίζεται ως «αλάστωρ τύραννος», «ρίζα αμαρτωλός» κ.λ.π.. Τα επίσημα ιερά κείμενα της Ορθοδοξίας περιέχουν σκληρότατες ύβρεις κατά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλων επιφανών Μακεδόνων στρατηγών και βασιλέων, οι οποίες διαβάζονται και σήμερα στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ελλάδας. "Τράγος" και "μειράκιον μανιακόν" ο Μεγ. Αλέξανδρος, "ρίζα αμαρτωλός" και "ασεβής" ο Αντίοχος ο Επιφανής, "τρισαλιτήριος" ο Νικάτωρ, "κόλαξ" ο Αριστοτέλης. Αυτές είναι μερικές από τις χριστιανικές ύβρεις κατά των Μακεδόνων, όπως αναγράφονται στη Βίβλο και σε επίσημα συγγράμματα Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας, τα οποία ισχύουν και διαβάζονται από τους ιερείς στις εκκλησίες της Ελλάδας. Δειγματοληπτική επιλογή ύβρεων: " «Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ος εξήλθεν εκ της γης Χεττειίμ, και επάταξε τον Δαρείον βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευσεν αντ' αυτού πρότερος επί την Ελλάδα [ ...;] και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε. Και επεκράτησαν οι παίδες αυτού έκαστος εν τω τόπω αυτού. Και επέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν αυτόν και οι υιοί αυτών οπίσω αυτών έτη πολλά και επλήθυναν κακά εν τη γη και εξήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίοχος Επιφανής, υιός Αντιόχου βασιλέως.» («Μακαββαίων Α », α 1-10.) " «Ην δ' ούτως ακμή τις Ελληνισμού και πρόβασις αλλοφυλισμού δια την του ασεβούς και ουκ αρχιερέως Ιάσονος υπερβάλλουσαν αναγνείαν [...] ο δε τρισαλιτήριος Νικάτωρ(σ.σ. Έλληνας στρατηγός του Αντιόχου Δ τοζΕπιφανούς), ο τους χιλίους εμπόρους επί την πράσιν (δουλεμπόριο) των Ιουδαίων αγαγών, ταπεινωθείς υπό των κατ' αυτόν νομιζομένων ελαχίστων είναι, τη του Κυρίου βοηθεία την δοξικήν αποθέμενος εσθήτα, δια της μεσογείου, δραπέτου τρόπον, έρημον εαυτόν ποιήσας, ήκεν εις Αντιόχειαν υπεράγαν δυσημερήσας επί τη του στρατού διαφθορά [ ...;] Ο μεν ουν ανδροφόνος και βλάσφημος τα χείριστα παθών ως ετέρους διέθηκεν επί ξένης εν τοις όρεσιν, οικτίστω μόρω κατέστρεψε τον βίον.» («Μακκαβαίων Β », η 34 - θ 28.) " «Ω πικράς της τότε ημέρας και ου πικράς, ότε ο πικρός Ελλήνων τύραννος(Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής)πυρ φλέξας λέβησιν ωμοίς και ζέουσι θυμοίς αγαγών επί τον καταπέλτην και πάσας τας βασάνους αυτού τους επτά παίδας της Αβρααμίτιδος και τας των ομμάτων κόρας επήρωσε και γλώσσας εξέτεμε και βασάνοις ποικίλαις απέκτεινεν. Υπέρ ων η θεία δίκη μετήλθε και μετελεύσεται τον αλάστορα τύραννον. Οι δε Αβρααμιαίοι παίδες συν τη αθλοφόρω μητρί χορόν συναγελάζονται ψυχάς αγνάς και αθανάτους απειληφότες παρά του Θεού, ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.» («Μακκαβαίων Δ », ιη 20-24.) Τα παλικάρια όμως του Ιούδα άλλους έσφαξαν και άλλους "πυράς ανάψαντες ζώντας τους βλασφήμους κατέκαιον"».] " «(Ο Αριστοτέλης ήταν) κόλαξ του Μεγάλου Αλεξάνδρου». " «(Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν) μειράκιον μανιακόν». [Από το βιβλίο "Προς Έλληνας" (παρ. 2) του χριστιανού απολογητή Τατιανού (β αι. μ.Χ.)]. Ύβρεις του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου: " "Προς την Ελληνικήν μετετάξω πολιτείαν επί Αντιόχου του ασεβούς". (Ιn epistulam ad Romanos, homiliae 1-32, vol. 60, pg 585, ln 3.) " "Προφητεύει δε και περί του Χριστού, και περί Αντιόχου του ασεβούς". (Synopsis scripturae sacrae, vol. 56, pg 383, ln 23.) Ο Ωριγένης παρουσιάζει τον Μέγα Αλέξανδρο να προσκυνάει -δήθεν- τον αρχιραββίνο: "Tων Ιουδαίων αρχιερέα ενδύντα την ιερατικήν στολήν προσεκυνήσθαι υπό του Αλεξάνδρου". ("Kατά Κέλσου", βιβλ. 5, τμ. 50, γρ. 15.) Γιάννης Λάζαρης

ΠΑΤΡΩΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΝΑ ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ!!!

Ποιός κάλεσε τους Τούρκους στην Κύπρο???? Ο ανθέλληνας Μακάριος ο "Εθνάρχης" των ορθοδόξων χριστιανών!!Δεν θα τον πω προδότη γιατί πατρίδα του είναι του ΙΣΡΑΗΛ!!  Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ!!

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΜΟΥΣΚΟΣ: «Καλώ το Συμβούλιον Ασφαλείας να χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους και τα εις την διάθεσίν του μέσα ώστε η συνταγματική τάξις εις Κύπρον αποκατασταθεί άνευ καθυστερήσεως. Τα γεγονό­τα στην Κύπρο δεν αποτελούν εσωτερικών υπόθεσιν των Ελλήνων της Κύπρου. Οι Τού­ρκοι της Κύπρου επηρεάζονται επίσης. Το πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας είναι μία ΕΙΣΒΟΛΗ και Θα υποφέρουν Έλληνες και Τούρκοι. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ και είναι πολύ περισσότερο επι­κίνδυνοι από τους Τούρκους. Εις τα κρατικά κτήρια έχουν αναρτηθεί Ελληνικές Σημαίες. Σήμερον κινδυνεύει και η Τουρκοκυπριακή Κοινότης»!!..Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Μούσκος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, στις 19 Ιουλίου 1974, λίγες ώρες πρίν εισβάλλει ο «Αττίλας» στην Κύπρο

Σταχυολογώντας τα προσφάτως αποθεσμευθέντα έγγραφα του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, όπως  τα παραθέτει στη Σημερινή, η ιστορικός ερευνητής, Φανούλα Αργυρού,  καταλήγουμε στα ακόλουθα συμπεράσματα:

Ο Μακάριος δεν πίστευε στην Ένωση πριν ακόμη ξεκινήσει ο Αγώνας της ΕΟΚΑ. Η Ένωση δεν συμβιβαζόταν με το όνειρό του να κυβερνήσει την Κύπρο. Φοβόταν όμως να αποκαλύψει τις σκοτεινές σκέψεις του για να μην αποκαλυφθεί ότι ήταν προδότης.  Η κρυφή συνεννόησή του με τους αποκιοκράτες συνοψίζεται περίπου στην ακόλουθη φράση: «Αυτοδιάθεση ως συνθηματολογία επί του παρόντος, απλά και μόνο για να μην με πουν προδότη ...; και βλέπουμε». Και ο Κρανιδιώτης συμμέτοχος στη συνωμοσία! Η πολιτική της διχοτόμησης, που ακολουθεί σήμερα ο Χριστόφιας, σχεδιάσθηκε από τους αποικιοκράτες και συμφωνήθηκε με τους Τούρκους πριν το 1957

Ο Μακάριος διαπραγματευόταν τις συνταγματικές προτάσεις των αποικιοκρατών με αντάλλαγμα τον τερματισμό της εξορίας του

Άλλο έγγραφο μετά την εξορία του Μακαρίου στις Σεϋχέλλες αναφέρεται στην κοινή επίσκεψη εκεί του Κρίτωνα Τορναρίτη και του Ντέηβιντ Πήαρσον, Γραμματέα του Βρετανού συνταγματολόγου Ράντκλιφ με σκοπό να εξηγήσουν στον Μακάριο οποιαδήποτε σημεία των συνταγματικών προτάσεων του Βρετανού συνταγματολόγου τα οποία πιθανόν να μην ήταν σαφή σε αυτόν.

Ο Μακάριος σύμφωνα με το έγγραφο, είπε στους δύο επισκέπτες ότι η έκθεση για τις συνταγματικές αλλαγές ήταν σαφής αλλά υπέδειξε ότι ο τόπος εξορίας στις Σεϋχέλλες δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος για να τις αξιολογήσει.

Εισηγήθηκε αλλαγή χώρου ή ακόμη και επιστροφή στη Κύπρο αίτημα το οποίο απορρίφθηκε.

Αντίθετα γνωστοποιήθηκε στον Μακάριο ότι ο Υπουργός Εσωτερικών ήταν πρόθυμος να επιτρέψει σε οποιουσδήποτε Κύπριους ή Έλληνες επιθυμούσε να δει, να επισκεφθούν τις Σεϋχέλλες και να συνομιλήσουν μαζί του.

Σε επίσημη ανακοίνωση του ο Μακάριος απέρριψε την εισήγηση αυτή τονίζοντας ότι επιθυμούσε να καταστήσει σαφές πως ενόσω βρισκόταν στην εξορία δεν ήταν πρόθυμος να συνομιλήσει για τις προτεινόμενες συνταγματικές αλλαγές.

'Νοιώθω, ανέφερε, ότι δεν μπορεί να διεξαχθούν επωφελείς διαβουλεύσεις ή ανταλλαγή απόψεων μέσα σε μια ατμόσφαιρα κράτησης  μου.'

Ο Τορναρίτης και ο Πήαρσον μετά την επίσκεψή τους στις Σεϋχέλλες έμεναν πλέον με την βεβαιότητα ότι ο Μακάριος αποδέχθηκε τις προτάσεις τους για τερματισμό του Αγώνα της ΕΟΚΑ και την έναρξη συνομιλιών για λύση ανεξαρτησίας με προοπτική τη διχοτόμηση. Ο Μακάριος απλώς ζητούσε χρόνο να κατευνάσει τον εθνικισμό των Κυπρίων.

Το 'έγγραφο καταλήγει με τα συμπεράσματα της επίσκεψης Τορναρίτη και Πήαρσον και όσον αφορά την αλλαγή χώρου για διαβουλεύσεις παρατηρεί ότι έφυγαν με την εντύπωση πως ο Αρχιεπίσκοπος θα ήταν πρόθυμος να προβεί σε κάποια ενέργεια για ειρήνευση σε περίπτωση αλλαγής του χώρου για διαβουλεύσεις.

Ο Αρχιεπίσκοπος θα ήταν απρόθυμος να προβεί σε οποιεσδήποτε κινήσεις ενόσω εκκρεμούσε προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ γιατί φοβόταν , εκτιμά το έγγραφο, την αντίδραση του Ελλαδικού τύπου και την επίδραση του επί του Κυπριακού λαού.

Ο Αρχιεπίσκοπος, συνεχίζει, δεν φαινόταν να τα πήγαινε καλά με τους δύο συνεξορίστους του, τον Μητροπολίτη Κυρηνείας και τον Πολύκαρπο Ιωαννίδη.

Προσπαθούν να τον εξωθήσουν στα άκρα ενώ εκείνος κλίνει προς συμβιβασμό.

Υπάρχει αμοιβαία δυσπιστία και ο Αρχιεπίσκοπος ενώ θα συνομιλούσε στην απουσία τους προφανώς φοβόταν να δώσει την εντύπωση ότι συμβιβαζόταν πίσω από την πλάτη τους.

Ο κ. Τορναρίτης πίστευε ότι ο Αρχιεπίσκοπος είχε την πεποίθηση πως εξακολουθούσε να διατηρεί την επιρροή του πάνω στο Κυπριακό λαό και ότι κανένας Ε/κ δεν θα τολμούσε να διαπραγματευθεί εν απουσία του.

Φοβόταν ωστόσο ότι η κατάσταση θα μπορούσε να εκτραχυνθεί αν η βία συνεχιζόταν περισσότερο. Ο Αρχιεπίσκοπος καταλήγει το έγγραφο γνήσια επιθυμεί να κάνει μια κίνηση για ειρήνευση , όχι όμως από τις Σεϋχέλλες, αν δεν πραγματοποιείτο η προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ.

Για τις συνταγματικές αλλαγές παρά το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να τις συζητήσει με τον κ. Τορναρίτη απεκάλυψε ότι τις είχε μελετήσει προσεκτικά και φαινόταν να είχε εντυπωσιασθεί.

Ο κ. Τορναρίτης είχε επίσης την εντύπωση ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα συνέχιζε να αρνείται να διαβουλευθεί για τις συνταγματικές αλλαγές μέχρι που να του δινόταν η ευκαιρία να σφυγμομετρήσει προσωπικά τη δημόσια γνώμη στη Κύπρο.

Τα έγγραφα που δημοσιοποιούνται σήμερα για τη Κύπρο αφορούν τη περίοδο 1909-39 και είναι τα πρώτα από πέντε σειρές των οποίων η δημοσιοποίηση θα ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη του 2013.

«Ναι» Μακαρίου, χαμόγελο Καραμανλή  Σε τηλεγράφημά του ο κυβερνήτης Σερ Χιου Φουτ, ημερ. 19 Σεπτεμβρίου 1958, ενημέρωνε το Γραφείο Αποικιών στο Λονδίνο ότι η κ. Μπάρπαρα Κασλ (των Εργατικών), που έφθασε στην Κύπρο στις 17 Σεπτεμβρίου, αφού είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στην Αθήνα, του είπε τα εξής: «Μου είπε ότι ο Μακάριος της είπε πως θα υποστήριζε μιαν ανεξάρτητη Κύπρο και μπορούσε να προβεί σε δημόσια δήλωση πολύ σύντομα αποκηρύσσοντας την Ένωση. Είπε (η Μπάρπαρα) ότι ο Καραμανλής ήταν κατενθουσιασμένος όταν του το είπε και της είπε πως αν ο Μακάριος προέβαινε σε τέτοια αποκήρυξη της Ενώσεως και υπέρ ανεξαρτησίας για την Κύπρο, η ελληνική κυβέρνηση θα ανακοίνωνε αμέσως την υποστήριξή της για τη δήλωση.

Η Μπάρπαρα Κασλ θα επέστρεφε στις 21 στην Αθήνα, όπου θα ξανάβλεπε τον Μακάριο προτού επιστρέψει στο Λονδίνο.

Η ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα  Σε τηλεγράφημά του το Λονδίνο ημερ. 3 Μαΐου 1957, ενημέρωνε μεταξύ άλλων και τον Κυβερνήτη στην Κύπρο ότι η αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο τους είχε γνωστοποιήσει ότι: «Σε συνέντευξη που πήρε από τον Μακάριο ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο τελευταίος του υπέδειξε ότι έπρεπε να αποκηρύξει τη βία και να υιοθετούσε τακτικές που ταιριάζουν καλύτερα στο εκκλησιαστικό του σχήμα. Του τόνισε επίσης την πραγματικότητα του τουρκικού στοιχείου. Ο Μακάριος φάνηκε να αντιλαμβάνεται την ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα από το νησί, όμως σκεφτόταν ότι ο τελευταίος ίσως να ήταν απρόθυμος να φύγει με τόσους πολλούς από τους συνεργάτες ήδη στις φυλακές με μακροχρόνιες ποινές. Διερωτάτο κατά πόσο μπορούσε κάτι να γίνει γι΄ αυτό, αλλά δεν πήρε απόκριση από τον Αμερικανό πρέσβη».

Ο Μακάριος δεν πίστευε στην Ένωση πριν ακόμη ξεκινήσει ο Αγώνας της ΕΟΚΑ. Η Ένωση δεν συμβιβαζόταν με το όνειρό του να κυβερνήσει την Κύπρο. Φοβόταν όμως να αποκαλύψει τις σκοτεινές σκέψεις του για να μην αποκαλυφθεί ότι ήταν προδότης.

Σύμφωνα με τους Βρετανούς και, όπως προκύπτει από τη νέα αποδέσμευση εγγράφων του Φόρεϊν Όφις αυτές τις ημέρες, ο Μακάριος δεν πίστευε στην αυτοδιάθεση, πριν από την έναρξη του αγώνος.

Στις 27 Ιουνίου 1955, ο Αρχιδιάκονος Goldie στη Λευκωσία είχε μακρά συζήτηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στην αναλυτική αναφορά του προς τον κυβερνήτη ο Αρχιδιάκονος έγραψε πως προσπάθησε να πείσει τον Μακάριο ότι η Ένωση με την Ελλάδα δεν ήταν προς το συμφέρον των Ελληνοκυπρίων και παρουσιάζει τον Μακάριο να ήταν «φοβισμένος από τους τρομοκράτες (ΕΟΚΑ), νιώθει προσωπικά να κινδυνεύει, και δεν τολμά να καταδικάζει ανοικτά τη βία. Άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το σύνθημα "Ένωση και μόνον Ένωση" παραδίδει τον ίδιο και τον λαό του δεμένους χέρια-πόδια στην Αθήνα. Θα καλωσόριζε μια συνθηκολόγηση, και είναι πολύ πρόθυμος να συζητήσει, φτάνει να του δοθούν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα εμπλακεί σε δυσκολίες με τον λαό του, αν στο τέλος του λεχθεί απλά ότι η κατάσταση "δεν αλλάζει".

»Ο Μακάριος είπε ότι έχει πολύ δυνατούς αντιπάλους και για να μπορέσει να προχωρήσει θα έπρεπε η βρετανική κυβέρνηση να δώσει σίγουρες ενδείξεις αλλαγής στην πολιτική της». Και έγραψε συγκεκριμένα ο Αρχιδιάκονος στην αναφορά του: «Παραδείγματος χάριν, είπε (και εδώ γράφω ό,τι ακριβώς είπε) "εάν η βρετανική κυβέρνηση μπορούσε να κάνει μια δήλωση όπως, το μέλλον της Κύπρου δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αθήνα και επομένως δεν μπορούμε να συζητήσουμε το θέμα με την Αθήνα, αλλά αναγνωρίζουμε ότι η Κύπρος ανήκει στον λαό της Κύπρου, μια τέτοια δήλωση μπορούσε να γίνει η βάση για συζήτηση". (For instance, he said (and here I quote his actual words) "If the British Government would make a declaration of this sort, the future of Cyprus has got nothing to do with Athens, and we cannot therefore discuss the question with Athens, but we recognise that Cyprus belongs to the people of Cyprus, such a declaration could become a basis for discussions")».

Μυστική συνάντηση. Και ο Κρανιδιώτης στη συνωμοσία  Όμως τα έγγραφα αυτά μας αποκαλύπτουν και κάτι άλλο. Με τηλεγράφημά του ημερ. 25 Φεβρουαρίου 1955 προς τον Υπουργό Αποικιών, ο τότε κυβερνήτης της Κύπρου Sir R. Armitage (σημειώνεται ότι πριν αρχίσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ και πριν λάβει χώρα η Τριμερής του Λονδίνου) τον ενημέρωνε πως ο Κρανιδιώτης είχε δει τον Durrell (που ήταν επικεφαλής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών τότε) και του είπε ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν διατεθειμένος να έχει μυστική συνάντηση μαζί του στις 8 το απόγευμα στις 28 Φεβρουαρίου, στο Μοναστήρι του Κύκκου, κοντά στη Λευκωσία. Η συνάντηση θα ήταν μυστική και δεν θα γινόταν καμία ανακοίνωση. Αν παρεμπιπτόντως γινόταν γνωστή, θα συμφωνούσαν σε ένα κοινό ανακοινωθέν όπως π.χ. «Επιβεβαιώνεται ότι ο κυβερνήτης πρόσφατα είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στη Λευκωσία για συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Γίνεται αντιληπτό ότι ο Αρχιεπίσκοπος έκανε δήλωση σχετικά με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων».

Αυτοδιάθεση ως συνθηματολογία επί του παρόντος, απλά και μόνο για να μην τον πουν προδότη ...; και βλέπουμε  Ο Αρχιεπίσκοπος, αναφέρει το τηλεγράφημα του Armitage προς το Λονδίνο, επιμένει στην ανακοίνωση να γίνεται αναφορά στην αυτοδιάθεση γιατί, αλλιώς α) θα τον αποκαλέσουν προδότη οι εξτρεμιστές εθνικιστές, β) αυτό είναι ένα σύνθημα και δεν θα χρειάζεται να πει ακριβώς τι λέχθηκε και γ) θεωρεί ότι ο ίδιος έχει πολύ περισσότερα να χάσει αν απομακρυνθεί από τη θέση του «όχι σε συμβιβασμό», που επαναλαμβάνει συχνά, παρά όσα έχουμε να χάσουμε και η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας. (Person named insists on the communiqu? referring to self determination because a. he will otherwise be called a traitor by the communists and extreme nationalists, b) it is a slogan which has been explained ad nauseam and he will therefore not have to elaborate what was actually said and c) he considers that he has much more to lose by coming away from his oft repeated position of no compromise than I or H.M.G. have..)

Διχοτόμηση  Τα νέα έγγραφα μάς δίνουν και μιαν ακόμη πολύ καλή εικόνα του όλου διχοτομικού σκεπτικού πολιτικής που ακολούθησαν οι Βρετανοί μετά την κατάστρωση των διάφορων διχοτομικών χαρτών και σχεδίων, που ξεκίνησαν από το κυβερνείο στην Κύπρο τον Ιούνιο του 1956, με εντολή του Λονδίνου, και στη συνέχεια μελετήθηκαν από το Υπ. Εξωτερικών και Υπ. Αποικιών στο Λονδίνο. Προσθέτοντας και νέους χάρτες και τρόπους διχοτόμησης της Κύπρου, με τρόπο που να ικανοποιούσε τις τουρκικές απαιτήσεις.

Κατ' αρχήν αναφέρεται δήλωση του Δρος Φαζίλ Κουτσιούκ, όπως δημοσιεύθηκε στη «Χαλκίν Σεσί» στις 16 Ιανουαρίου 1958. Ο Δρ Κουτσιούκ, πρόεδρος του κόμματος «Η Κύπρος είναι τουρκική» και ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, αφού είχε συνάντηση, σημειώνεται, με τον Τούρκο υπ. Εξωτερικών Φατίν Ζορλού, τόνισε ότι η τουρκική κοινότητα δεν θα δεχθεί άλλη λύση από τη διχοτόμηση. «Εκείνο που θέλουμε είναι μόνο Διχοτόμηση και θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να την κατορθώσουμε. Οι Τουρκοκύπριοι πιστεύουν σ΄ αυτό και ήδη κάνουν όλες τις αναγκαίες διευθετήσεις για Διχοτόμηση, που θα τους εγγυηθεί το μέλλον τους», δήλωσε ο Δρ Κουτσιούκ.

Ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ηνωμένα Έθνη κ. Pierson Dixon, εισηγήθηκε πως θα ήταν καλό να αφήσουν τους Αμερικανούς και ίσως και τον κ. Σπάακ (γενικό γραμματέα τότε του ΝΑΤΟ) να προχωρήσουν με κάποια απόπειρα να εξασφαλίσουν ελληνική και τουρκική αποδοχή σε λύση ανεξαρτησίας πρώτα, και μόνον όταν αποτύχουν όλες οι προσπάθειες να απαιτήσουν από τους Αμερικανούς να τους υποστηρίξουν για διχοτόμηση.

Το «τουρκικό μέρος»  Στις 29 Ιουνίου 1957, ο αποικιακός Γραμματέας A. F. J. Reddaway σημείωνε ότι μήνυμα από το Υπ. Αποικιών επιβεβαίωνε ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν δεχόταν ενωμένο κράτος και πίστευε (η τουρκική κυβέρνηση) ότι η κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας είχε συμφωνήσει ως θέμα αρχής για διχοτόμηση. Ενδιαφέρον το πιο κάτω σχόλιο, εν όψει συνεδρίας που θα είχαν τον Μάιο του 1957 στο κυβερνείο στη Λευκωσία, για τα σχέδιά τους για διχοτόμηση. Έγραψε ο αναπληρωτής κυβερνήτης προς τον κυβερνήτη μεταξύ άλλων, προωθώντας τουρκικές αξιώσεις:

« ...; Η πέμπτη επιλογή είναι μία πιθανότητα που ανέφερε πρόσφατα η τουρκική κυβέρνηση. Θα σημαίνει πλειοψηφία Ελλήνων κάτω από τουρκική διοίκηση στο τουρκικό μέρος και μια μειονότητα Τούρκων κάτω από ελληνική διοίκηση στο ελληνικό μέρος. Είναι όμως δύσκολο πως, δίχως σημαντική μετακόμιση Ελληνοκυπρίων από το τουρκικό μέρος, αυτή η λύση να ικανοποιεί την Τουρκία. Θα αφήσει 4/5 του πληθυσμού αποτελούμενου από εχθρικούς Έλληνες σε περιοχή τεράστιας στρατηγικής σημασίας για την Τουρκία.

Εάν, όπως φαίνεται λογικό, η Τουρκία χρειαστεί σημαντική τουρκική πλειοψηφία σ΄ αυτήν την περιοχή, θα πρέπει να εισαγάγει Τούρκους είτε από το ελληνικό μέρος της Κύπρου είτε από την Τουρκία την ίδια. Εν πάση περιπτώσει, Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να μετακινηθούν για να κάνουν χώρο γι΄ αυτούς. Αν η νήσος διχοτομηθεί αμέσως μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, αφήνοντας μικρούς θαλάμους βρετανικής κυριαρχίας, το πρόβλημα της αναδιανομής πληθυσμού Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων θα παραμείνει. Η διαφορά θα είναι ότι αυτό θα είναι ευθύνη της Ελλάδας και της Τουρκίας να το διευθετήσουν μεταξύ τους.

Η πολιτική της διχοτόμησης, που ακολουθεί σήμερα ο Χριστόφιας σχεδιάσθηκε από τους αποικιοκράτες και συμφωνήθηκε με τους Τούρκους πριν το 1957

Ακόμα πιο ενδιαφέρον πέραν των λεπτομερέστατων υπολογισμών για διχοτόμηση και τους οποίους έχουμε δημοσιεύσει με πληθώρα χαρτών πριν από χρόνια ανά τις αποδεσμεύσεις τους, είναι οι μέθοδοι που καταγράφονται στα νέα αυτά έγγραφα, αναφορικά με τους τρόπους που θα γινόταν κατορθωτή η σταδιακή διχοτόμηση, ενόψει των δυσκολιών και των ενστάσεων από πλευράς διεθνούς κοινότητας και κυρίως των Αμερικανών. Διαβάζουμε λοιπόν κάτω από τον υπότιτλο «Μέθοδοι για επιβολή διχοτόμησης», πως δύο μέθοδοι λήφθηκαν υπόψη:

Α) Άμεση διχοτόμηση εντός σχετικά σύντομου χρονικού διαστήματος (υπολογίστηκαν τέσσερα χρόνια). Αυτή θα συνεπάγεται καταναγκαστική μετακόμιση πληθυσμού.  Β) Σταδιακός διπολισμός (gradual polarisation) των δύο κοινοτήτων μέσω πολιτικών και οικονομικών πιέσεων. Αυτό μπορεί να χρειαστεί πέντε με δέκα χρόνια.  Η πρώτη μέθοδος θα χρειαστεί μια προσεγμένη επιχείρηση ...; Η δεύτερη μέθοδος θα συνεπάγεται μακροχρόνιο σχεδιασμό, που θα αντιμετωπίσει δυσκολίες. Αυτή η διαδικασία θα είναι όμως λιγότερο οδυνηρή και σίγουρα λιγότερο δαπανηρή για την κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας και της κυπριακής κυβέρνησης (αποικιακής) από την άμεση διχοτόμηση. Οι κάτοικοι που θα βρεθούν στη λανθασμένη πλευρά της διχοτόμησης θα υπόκεινται σε πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, με στόχο να τους αναγκάσουν όσο και να μην το θέλουν, να πάρουν την πρωτοβουλία να ξεριζωθούν και να εγκατασταθούν ξανά στη σωστή πλευρά της γραμμής.

Οι οικονομικές πιέσεις θα επιβληθούν με νομοθεσία, που θα απαγορεύει τις πωλήσεις ακίνητης περιουσίας ή τη μεταβίβασή τους ως δώρο σε κληρονόμους σε Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή σε Τουρκοκύπριο στην ελληνική ζώνη. Θα δημιουργηθεί μια Επιτροπή Ανταλλαγής Περιουσιών, η οποία θα αγοράζει τις ακίνητες περιουσίες που θα προσφέρονται σ΄ αυτήν από έναν Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή το αντίθετο και θα ξανα-πωλείται η περιουσία σε Ελλληνοκύπριο στην ελληνική ζώνη ή αντίθετα.  Η τιμή της ακίνητης περιουσίας θα παγώσει π.χ. στις τιμές αγοράς του 1956

ΨΑΛΜΟΣ ΞΗ 68:ΘΕΕ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΒΟΗΘΕΙΑ!!ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙ ΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΨΑΛΜΟ??

ΨΑΛΜΟΣ ΞΗ 68

ΕΒΡΑΙΟΛΑΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ ΑΝΤΙΣΙΩΝΙΣΤΗΣ ΤΡΟΜΑΡΑ ΣΟΥ,ΠΟΣΕΣΦΟΡΕΣ ΕΧΕΙΣ ΨΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΨΑΛΜΟ ΑΥΤΟΝ??ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΕΙΣ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥΨΕΥΤΟΘΕΟΥ??ΕΙΣΤΕ ΜΙΑ ΕΒΡΑΪΚΗ ΚΑΙ ΑΘΛΙΑ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΓΙ΄ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΠΡΕΜΟΥΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΑΣ!!ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ=ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕ!!

Σε απόδοση από την Φώτη Κόντογλου

Σώσε με, Κύριε, γιατί μπήκανε νερά ως μέσα στην ψυχή μου. Βούλιαξα μέσα σε βάλτο άπατον, και δε γλυτώνω πιά. Κατέβηκα ως τα βάθη της θάλασσας, και με πόντισε η φουρτούνα. Απόκανα να φωνάζω, βράχνιασε το λαρύγγι μου, τα μάτια μου θολώσανε περιμένοντας να έρτεις σε βοήθειά μου. Πληθύνανε περσότερο απ' τις τρίχες του κεφαλιού μου κείνοι που με οχτρεύουνται άδικα. Γίνανε μεγάλοι και τρανοί κείνοι που με διώχνουν σα σκυλί· πλήρωσα σα να χρωστούσα πράγματα που δεν είχα πάρει. Θεέ μου, εσύ ξέρεις τη αμυαλωσύνη μου, και τα σφάλματά μου δεν είναι κρυφά σε σένα. Ας μη ντροπιαστούν στο πρόσωπό μου κείνοι που ελπίζουν σε σένα, Κύριε των Δυνάμεων· ας μην ντροπιαστούν κείνοι που περιμένουν από σένα βοήθεια, Θεέ του Ισραήλ, γιατί για σένα υπόμεινα εξευτελισμούς κ' η ντροπή σκέπασε το πρόσωπό μου για σένα· κατάντησα να μη θέλουν να με ξέρουνε τ' αδέρφια μου, και να 'μαι ξένος στους γυιούς της μητέρας μου· γιατί θα με φάγει η αγάπη του σπιτιού σου, κ' βρισιές κείνων που σε βρίζουν πέσανε απάνω μου. Τσάκισα την ψυχή μου με νηστεία, και με περιπαίζανε· και φόρεσα τσουβάλι για ρούχο, και κατάντησα η παροιμία τους· για μένα κουτσομπολεύανε οι χασομέρηδες που καθόντανε στην καστρόπορτα, και μένα τραγουδάγανε κείνοι που πίνανε κρασί. Μα εγώ παρηγοριέμαι με την προσευχή μου σε σένα, Κύριε· είναι καιρός πια να με γλυτώσεις, Θεέ μου. 

Πρόκλος : Περί των 10 προς την πρόνοια απορρημάτων

Ρωτώντας λοιπόν, αν χρειαστεί, τους εαυτούς μας και αμφιβάλλοντας μέσα στα μύχια της ψυχής ας προσπαθήσουμε να εξασκηθούμε στην λύση αυτών των προβλημάτων. Και ας φτάσουμε μέχρι το τέλος της ανάλυσης μας χωρίς να έχει διαφορά αν έχουν ειπωθεί αυτά τα πράγματα από τους παλαιούς ή όχι.

Ας δούμε λοιπών εν περιλήψει τι μας λέγει ο Πρόκλος στο αυτό έργο.

Α' απορία (κεφ. 2-5) : Αν η πρόνοια προνοεί για τα πάντα, για τα σύνολα, για τα μέρη, ακόμα και για τα πιο ατομικά πράγματα στον ουρανό και κάτω από τον ουρανό, για τα αιώνια και για τα φθαρτά, τότε πρέπει να προνοεί σύμφωνα με την αξία κάθε όντος. Α προνοεί σύμφωνα με την αξία κάθε όντος, πρέπει να γνωρίζει την αξία κάθε όντος. Κι αν γνωρίζει την αξία κάθε όντος, πως την γνωρίζει και ποιος είναι ο τρόπος της γνώσης ;;

Απάντηση : Αρχικά δίνεται μια απαρίθμηση των διαφόρων μορφών γνώσης κατά ποιότητα : ένα είδος γνώσης είναι αυτό που είναι εμφυτευμένο στο άλογο μέρος της ψυχής, δηλ. η αίσθηση ή φαντασία, κάθε μια εξ αυτών αφορά μόνο επιμέρους πράγματα και δεν υπάρχει έξω από το σώμα. Ένα άλλο είδος είναι αυτό που είναι εμφυτευμένο μέσα στο έλλογο μέρος της ψυχή, δηλ. η γνώμη ή επιστήμη. Αυτή διαφέρει από τις άλογες γνώσεις στον βαθμό που γνωρίζει τα καθολικά, ενώ εκείνες αντιλαμβάνονται μόνο τα επιμέρους πράγματα. Μεταξύ τους οι δυο τελευταίες γνώσεις διαφέρουν ως προς το ότι η μία, δηλ. η γνώμη, είναι γνώση πραγμάτων κινητών, ενώ η άλλη, δηλ. η επιστήμη είναι γνώση πραγμάτων ακίνητων. Ένα άλλο είδος γνώσης, ανώτερο και από αυτές, είναι η επονομαζόμενη νοητική γνώση. αυτή άλλοτε είναι απλή και ταυτόχρονη γνώση των πάντων, και άλλοτε είναι γνώση των πάντων από μία άποψη. Έτσι διαφοροποιούνται και η μια είναι γνώση του απολύτως τέλειου νου, ενώ η άλλη είναι γνώση των επιμέρους νοών. και οι δύο βέβαια νοούν τα πάντα και από αυτήν την άποψη υπερέχουν από τις λογικές γνώσεις, όμως ο καθολικός νους είναι τα πάντα και νοεί τα πάντα με καθολικό τρόπο, ενώ οι επιμέρους νόες κάνουν το ίδιο με επιμέρους τρόπο, επειδή καθένας τους είναι και είναι όσα νοεί. Πάνω από όλες αυτές βρίσκεται η πρόνοια. Η Πρόνοια, που είναι η γνώση προ του νοός (πάνω από τον νου) και μέσα στο Ένα με το οποίο κάθε θεός υπάρχει και λέγεται ότι προνοεί για τα πάντα, έχοντας εγκαταστήσει τον εαυτό του σε αυτήν την ενέργεια η οποία είναι η κύρια ενέργεια των θεών, γνωρίζει τα όντα μέσω του στοιχείου που βρίσκεται πάνω από τον νου. Με αυτό το Ένα που υπάρχει, γνωρίζει τα πάντα. Η πρόνοια, λοιπόν, γνωρίζει τα πάντα γιατί είναι «ένα» και φέρουν μια σφραγίδα του Ενός - Αγαθού. (Δες. και Τρόποι γνώσης των όντων)

Β' απορία (κεφ. 6-8) : πως η πρόνοια γνωρίζει αναμφίβολα τη αμφίβολη φύση του ενδεχομένου μέσα στον Κόσμο ;;

Απάντηση : η γνώση εδρεύει κυρίως μέσα στο υποκείμενο που την ασκεί, και ως εκ τούτου η γνώση διαμορφώνεται κυρίως από την φύση του υποκειμένου. Έτσι και η γνώση της πρόνοιας γνωρίζει την αμφίβολη του ενδεχομένου με τον δικό της τρόπο γνώσης, δηλ. με τρόπο ενιαίο και καθορισμένο, όπως υπάρχει μέσα σε κάθε αίτιο η προγενέστερη γνώση που αφορά το αιτιατό. Αυτή η μορφή γνώσης, μάλιστα, είναι ανώτερη.

Γ' απορία (κεφ. 9 - 20) : Εφόσον η πρόνοια δίνει υπόσταση στα αόριστα και στα καθορισμένα, είναι αιτία και των δύο με βάση τη διαφορετικότητα ή με βάση της ταυτότητα ; τα γνωρίζει μέσω της ταυτότητας ή μέσω της διαφορετικότητας ; Αν τα γνωρίζει μέσω της ταυτότητας πώς γνωρίζει την διαφορά τους ; Αν τα γνωρίζει μέσω της διαφορετικότητας, πως διατηρεί την ενιαία φύση της ;

Απάντηση : Το υπερούσιο Ένα, από το οποίο καθορίζεται η πρόνοια, έχει, εκτός από την ανυπέρβλητη ενότητά του, και άπειρη δύναμη. Με την ανυπέρβλητη ενότητά του γνωρίζει τα πάντα και με την άπειρη δύναμη του παράγει τα πάντα. Έτσι η ενότητά του είναι αιτία κάθε πέρατος και κάθε ορισμού, ενώ η άπειρη δύναμή του είναι αιτία κάθε απείρου και κάθε αοριστίας. Το Ένα, όμως, και η πρόνοιά του γνωρίζουν τα πάντα με ενιαίο τρόπο και με βάση την ταυτότητα, επειδή μέσα στο ένα η άπειρη δύναμη (η οποία γεννά τα πάντα) είναι εξαρτημένη από την ενότητα. Έτσι και μέσα στο σύμπαν όλες οι αόριστες - άπειρες υπάρξεις εξαρτώνται από τις καθορισμένες/πεπερασμένες.

Δ' απορία (κεφ. 21 - 26) : Πώς, ενώ οι θεοί ενεργούν πάντα, όσα βρίσκονται εδώ κάτω δεν μετέχουν πάντα στους Θεούς ; Γιατί σε τι αποσκοπεί η ενέργεια, αν δεν υπάρχει αυτό το οποίο μετέχει στους θεούς ; Αν πάλι δεν αποδώσουμε σε αυτούς την μονιμότητα της ενέργειας, είναι ακόμα πιο παράλογο, αν μπορεί να πει κανείς παράλογο το αδύνατο. Γιατί καθετί που τυχόν υπάρχει στους θεούς, υπάρχει πάντα και πριν από κάθε χρόνο, όχι μόνον τον μερικό χρόνο μέσα στον οποίο ζούμε εμείς, αλλά και τον άπειρο. Γιατί ακόμα και ο άπειρος χρόνος βρίσκεται εντός των θεών.

Απάντηση : Η ενέργεια των Θεών παραμένει πάντα η ίδια, εκείνο όμως που αλλάζει είναι η καταλληλότητα των κατώτερων όντων ως προς την συμμετοχή τους στα αγαθά των Θεών. Και η παροδικότητα της συμμετοχής των άλλων όντων στην θεϊκή ενέργεια δεν προσδίδει παροδικότητα στην ίδια την θεϊκή ενέργεια. Επειδή, μάλιστα, τα όντα που είναι πολύ υποβαθμισμένα και βρίσκονται αρκετές θέσεις μακριά από τους θεούς δεν μπορούν να συμμετάσχουν εύκολα στα θεϊκά αγαθά και στην πρόνοια των θεών, απαιτείται η ύπαρξη κάποιων συνδέσμων μέσω των οποίων έρχονται με τους θεούς. Οι σύνδεσμοι αυτοί είναι οι Άγγελοι, οι Δαίμονες και οι Ήρωες. Μάλιστα, πολλά από τα κατώτερα όντα αδυνατούν να ανέλθουν μέχρι την συμμετοχή στους θεούς και κατορθώνουν να φτάσουν μέχρι τα αγαθά που προέρχονται από τους συνδέσμους.

Ε' απορία (κεφ. 26 -31) : Εφόσον υπάρχει πρόνοια, πώς εμφανίζεται μέσα στα όντα το κακό ;

Απάντηση : Το κακό χωρίζεται στο σωματικό, που είναι το αντίθετο με την φύση, και στο ψυχικό, που είναι το αντίθετο με την λογική. Καταρχάς το σωματικό κακό, το αντίθετο με την Φύση, είναι στοιχείο της φθοράς. Επειδή, όμως, η φθορά είναι το αντιθετικό στοιχείο της γέννησης, και επειδή το αντιθετικό αυτό στοιχείο είναι απαραίτητο για την γέννηση, και επειδή η γέννηση είναι σύμφωνη με την πρόνοια και πράγμα αγαθό για όσα γεννιούνται, για όλους αυτούς τους λόγους το αντίθετο με την Φύση είναι κακό για κάποια όντα, είναι όμως αγαθό για την πληρότητα του σύμπαντος. Από την άλλη το ψυχικό κακό, το αντίθετο με την λογική, είναι αυτό που προβάλλει εμπόδια στην λειτουργία του θεϊκού μέρους που έχουμε μέσα μας, δηλ. της λογικής, και από αυτή την άποψη μπορεί να χαρακτηριστεί κακό. Ωστόσο, αν αναλογιστούμε ότι μερικά όντα δεν έχουν λογική ,τότε αντίθετο με την λογική είναι για αυτά κάτι το φυσικό. Επίσης, αν αναλογιστούμε ότι οι λειτουργίες του άλογου μέρους της ψυχής μας είναι μερικές φορές απαραίτητες για την επιβίωση του ζωντανού οργανισμού, και πάλι οι λειτουργείς αυτές εμφανίζονται σύμφωνες με την Φύση. Έτσι αποδεικνύεται ότι ακόμη και το κακό, σε όλες τις μορφές του, δεν εντελώς αμιγές από το αγαθό. Επίσης το Κακό δεν έχει δική του αυτόνομη υπόταση, αλλά εμφανίζεται πάντα ως το αντιθετικό στοιχείο του Κακού το οποίο ουσιαστικά συμπληρώνει και επιβεβαιώνει την ύπαρξη του αγαθού (παρυπόσταση του Κακού). Έτσι δεν τίθεται θέμα ύπαρξης μιας αρχής του κακού διαφορετικής από το αγαθό, η οποία θα έχει δράση αντίθετη από την δράση του αγαθού μέσα στον Κόσμο.

ς'  απορία (κεφ. 32-42) : Αν υπάρχει πρόνοια και αν γνωρίζει την αξία των όντων στα οποία ενεργεί, πώς εμφανίζεται τόση ανισότητα στους κλήρους των ανθρώπινων ζωών, ώστε οι κακοί να ευτυχούν και καλοί να δυστυχούν ;; Γιατί οι κακοί κυβερνούν και οι καλοί υπηρετούν επίσης μερικοί άνθρωποι ευνοούνται ως προς τη σωματική υγεία, ως προς τα δώρα της Τύχης και ως προς όλα τα όμοια, ενώ άλλοι αντιθέτως, παρά την πιο αξιέπαινη ζωή τους, είναι περιστοιχισμένοι από σκληρές δοκιμασίες.

Απάντηση : Πρώτον, πρέπει να διακρίνουμε τα αγαθά που χορηγεί η πρόνοια σε πραγματικά και φαινομενικά, και σε αυτήν την περίπτωση θα διαπιστώσουμε ότι οι κακοί έχουν τα φαινόμενα αγαθά, ενώ οι καλοί έχουν τα πραγματικά αγαθά. Δεύτερον, πολλές φορές η έλλειψη των φαινομενικών αγαθών βοηθά τους καλούς να περιφρονούν τα σώματα και εμφανίζει την αρετή αυτούσια και απαλλαγμένη από τα εξωτερικά αγαθά στην θέση όσων μπορούν να την παρατηρήσουν. Τρίτον, η εμφάνιση της αρετής μέσα στις δυσκολίες αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο την αξία της, αφού η αρετή κοσμεί τη δυστυχία ενώ η κακία ατιμάζει την ευτυχία. Επίσης, η πρόνοια συχνά αναγκάζει τους καλούς να βρεθούν μέσα σε δύσκολες περιστάσεις, προκειμένου να αναπτύξουν όλες τις πτυχές της αρετής τους. Ακόμα, οι ψυχές οι οποίες κατεβαίνουν εν τη γενέσει πρέπει να δοκιμάσουν τις δυσκολίες του Κόσμου αυτού προκειμένου να επιθυμήσουν και πάλι την έξοδο τους από τον Κόσμου τούτο. Πολλές φορές, επίσης, οι καλοί άνθρωποι υποφέρουν πληρώνοντας για παλαιότερα αμαρτήματα τα οποία είχαν διαπράξει όσο δεν ήταν ενάρετοι. Τέλος, πολλές φορές πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας και τις περιόδους του σύμπαντος οι οποίες οδηγούν ευρύτερα σύνολα ανθρώπων σε κοινές φθορές και δυστυχίες. Γενικά, λοιπόν, οι φαινομενικές αδικίες της πρόνοιας πρέπει να εξετάζονται από ευρύτερη σκοπιά, από την οποία μπορεί κανείς να διακρίνει την αναγκαιότητα και τη σκοπιμότητά τους.

Ζ' απορία (κεφ. 43-48) : Πως η πρόνοια επιτρέπει ανάλογες με αυτές των ανθρώπων, φαινομενικά άδικες, καταστάσεις στην περίπτωση των άλογων ζώων ;

Απάντηση : Εδώ υπάρχουν δυο διαφορετικές εκδοχές. Αν υποθέσουμε ότι και τα άλογα ζώα έχουν ένα ίχνος αυτοκινούμενης ζωής αυτενέργειας, τότε ισχύει στην περίπτωσή τους ότι ειπώθηκε και για τις αδικίες που εμφανίζονται στις ζωές των ανθρώπων. Αν υποθέσουμε ότι τα άλογα ζώα δεν έχουν καμία αυτοκινούμενη ζωή και αυτενέργεια, τότε δεν είναι παρά όργανα της Ειμαρμένης και της φυσικής ανάγκης. Και η Ειμαρμένη, η αλλιώς φυσική ανάγκη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση της πρόνοιας μέσα στον φυσικό Κόσμο. Γενικά, λοιπόν, μέσα στο σύμπαν υπάρχουν 3 ειδών όντα : τα ανώτερα, τα οποία είναι ανεξάρτητα από το σώμα και υπάγονται μόνο στον νόμο της πρόνοιας, τα κατώτερα τα οποία έχουν μόνο σώμα και υπάγονται στον νόμο της Ειμαρμένης, και τα ενδιάμεσα/μεσαία, τα οποία έχουν και σώμα και ψυχή και υπάγονται και στην πρόνοια και στην Ειμαρμένη. Όσα, λοιπόν, έχουν ένα είδος αυτοκινούμενης ζωής και ψυχής είναι τα ίδια υπεύθυνα για την αξία τους μέσα στο σύμπαν, ενώ όσα δεν έχουν κανένα είδος αυτοκινούμενης ζωής δεν είναι υπεύθυνα για τη δική τους αξία και σειρά μέσα στο σύμπαν.

Η΄ απορία (κεφ. 49-57) : Γιατί οι τιμωρίες που προέρχονται από την πρόνοια μερικές φορές καθυστερούν ;

Απάντηση : οι απαντήσεις που δίνει ο Πρόκλος στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό σε όσα έχει πει ο Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς στο «Περί των υπό του θείου βραδέως τιμωρουμένων», και μπορούν να συνοψιστούν στα ακόλουθα.

Θ' απορία (κεφ. 58-61) : πολλές φορές η τιμωρία για τα αμαρτήματα των προγόνων εκτίεται και από τους απογόνους ;

Απάντηση : εδώ πρέπει να ληφθούν υπόψη τα εξής :

Οι πολιτείες, οι οικογένειες και τα γένη αποτελούν ενιαίες ζωντανές οντότητες με ξεχωριστή δική τους ζωή. Άλλωστε κάθε πολιτεία και κάθε οικογένεια φυλάσσεται ολόκληρη από ένα πολιούχο ή οικογενειακό θεό αντίστοιχα, και υπάρχει μια κοινή περίοδος της πολιτείας και της οικογένειας αντίστοιχα, η οποία συνδέει με τους ίδιους δεσμούς τη ζωή και τα ήθη της μια και της άλλης. Έτσι, η ζωή μιας πολιτείας ή μιας οικογένειας λειτουργεί ως ενιαίο σύνολο, οπότε για τα αμαρτήματα των προγόνων μπορούν να τιμωρούνται οι απόγονοι και να εκτίουν οι απόγονοι την ποινή που οφείλει να εκτίσει ολόκληρη η οικογένεια. Οι ψυχές υφίστανται μετενσωματώσεις, οπότε η ψυχή του απογόνου μπορεί να είναι η ψυχή του προγόνου η οποία πληρώνει για τα αμαρτήματα που διέπραξε σε άλλη ζωή. Πολλές φορές οι απόγονοι, ακόμα και προτού αμαρτήσουν, έχουν φύση παρόμοια με αυτή των προγόνων τους που αμάρτησαν. Η πρόνοια, λοιπόν, διακρίνει από πριν την κρυφή τάση τους προς την αμαρτία και την τιμωρεί προτού αυτή εκδηλωθεί.

Ι' απορία (κεφ. 62- 66) : Γιατί ενώ η πρόνοια, γνωρίζει τα πάντα με το πολυύμνητο Ένα και ανάγει τα πάντα στο Αγαθό, πως λέμε ότι προνοούν και οι Άγγελοι, οι δαίμονες, οι Ήρωες, όντα που είναι μεσαία και δεν χαρακτηρίζονται μόνο από το Ένα αλλά και από το Μη-Ένα, και μαζί τους οι ψυχές, διοικώντας μαζί με τους θεούς τον Κόσμο ;;

Απάντηση : από κάθε αρχική υπόσταση, δηλ. από το Ένα, από τον Νου και από την Ψυχή, γεννιέται ένας διπλός αριθμός : ένα σύνολο όντων που παραμένουν αμιγή και ένα σύνολο όντων που μοιράζεται στα κατώτερα όντα. Έτσι και από το Ένα γεννιέται ένας διπλός αριθμός ενάδων : οι αμιγείς ενάδες των θεών και οι ενάδες οι οποίες κατανέμονται στα κατώτερα όντα και αναμειγνύονται με όσα δεν είναι ενάδες. Έτσι οι Άγγελοι, οι δαίμονες και οι Ήρωες φέρουν και αυτοί μέσα τους κάποιες ενάδες, κάποια ίχνη του Ενός, και με αυτές τις ένάδες ασκούν πρόνοια. Επειδή, όμως, οι ενάδες τους αναμειγνύονται και με πράγματα που δεν είναι ενάδες, έχουν κα μια πλευρά η οποία δεν προνοεί, σε αντίθεση με τους θεούς που είναι μόνον ενάδες και που έχουν για μόνη τους ενέργεια της πρόνοια. Ενώ, λοιπόν, η πρόνοια των θεών είναι καθολική, η πρόνοια των υπολοίπων όντων είναι μερική.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό το τελευταίο θα πούμε πως :

Όπως εξηγεί ο Πρόκλος, στο «Περί των δέκα προς την Πρόνοια αποριών, 63.1 - 68.5», Κάθε θεός έχει την ύπαρξη του με βάση το Ένα (το οποίο υπάρχει πριν από τον Νου) και ταυτίζεται με το Αγαθό και προέρχεται από το Αγαθό. Και καθώς υπάρχουν δύο ειδών ενάδες ή αγαθότητες, τις οποίες παρήγαγε εκείνο το Αγαθό ή αλλιώς εκείνο το Ένα, αποτελώντας την αιτία και των μεν και των δε, και καθώς άλλες είναι αυτοτελείς και άλλες διασκορπισμένες σε όσα μετέχουν στιες αιτίες (γιατί το Ένα/Αγαθό υπάρχουν με τρείς τρόπους : είτε αιτιωδώς - και αυτό είναι η αρχή. Γιατί είναι το καθαυτό Αγαθό και αποτελεί την αιτία όλων των αγαθών και των ενάδων - είτε κατ' ουσία -πράγμα που είναι ο κάθε θεός, ο οποίος είναι ένα και αγαθό - είτε κατόπιν συμμετοχής - όπως είναι το ένα και το αγαθό που υπάρχει μέσα στις ουσίες και για αυτό κάθε ουσία φέρει την σφραγίδα της ενότητας και της αγαθότητας), κάθε θεός, ακόμα και αν είναι ενάδα, είναι αυτοτελής, η οποία δεν ανήκει σε κάτι άλλο αλλά στον εαυτό της. Αντιθέτως, κάθε νους είναι ενιαίος και κάθε ψυχή είναι ενιαία επειδή μετέχουν σε κάποιο ένα (γιατί υπάρχει κάποιο ον στο οποίο μετέχει η ψυχή και στο οποίο μετέχει ο νους). Έτσι και ο ενιαίος είναι απολύτως τέλειος νους είναι αιτία όλων των νοών. Και από τους νόες που προέρχονται από εκείνον άλλοι είναι αυτοτελείς και άλλοι συγκεκριμένες νοητικές τελειότητες, αποτελώντας ο καθένας τους με μερικό τρόπο ότι είναι ο απολύτως τέλειος νους με καθολικό τρόπο. Και άλλος έχει τον επιμέρους χαρακτήρα του διαμορφωμένου με βάση μια αιτία, και άλλος τελειοποιείται μέσα στη σελήνη, άλλος μέσα στον ήλιο και άλλος μέσα σε κάποιο άλλο είδος που περιέχεται μέσα στον απολύτως τέλειο νου, και άλλος αποτελεί λάμψη που απλώνεται από εκεί στις ψυχές οι οποίες καθίσταται νοητικές. Λόγω αυτών και τούτες οι ψυχές, οι οποίες είναι νοητικές κατόπιν συμμετοχής, έχουν και λέγεται ότι έχουν νοητική μορφή (νοοειδής) και ανάγονται πάλι στον νου, από τον οποίο όλες οι ψυχές από κοινού έχουν την αυτοκίνηση, στον οποίο μετέχοντας γίνονται νοητικές και από τον οποίο ειπώθηκε, προέρχεται η νόηση εκείνων των ψυχών που έχουν τη νοητική ικανότητα κατόπιν συμμετοχής. Αν, επίσης, κοιτάξουμε την πρώτη ψυχή και τις ψυχές που προέρχονται από αυτήν, και αυτές θα είναι δυο ειδών. Άλλες ουσιώδες και ξεχωριστές από τα σώματα, και άλλες φωτίσεις μέσα στα σώματα, προερχόμενες από εκείνες τις ψυχές που είναι ουσειώδεις. Γιατί, αν κάποιο σώμα είναι έμψυχο, είναι έμψυχο κατόπιν συμμετοχής του σε κάποια ψυχή που διαμορφώθηκε μέσα του και την οποία αποκαλεί «εντελέχεια» ο Αριστοτέλης («Περί Ψυχής Β' 412.b 5-6») που αρεσκόταν να μιλάει για «έμψυχους δεσμούς»[1]. Από κάθε αρχή, λοιπόν, των υποστασεων, εννοώ την ψυχή τον νου και το Αγαθό, προέρχεται ένα αριθμός, αλλά αυτός ο αριθμός είναι διπλό. Ένας είναι ο αριθμός των όντων που είναι αυτοτελή και ένας είναι ο αριθμός των φωτίσεων προς τα κατώτερα. Επομένως οι Άγγελοι, οι Δαίμονες και οι Ήρωες, που υπάρχουν πριν από εμάς, και μαζί τους και εμείς, παρόλο που δεν είναι ενάδες, μετέχουν σε κάποιες ενάδες και αποκτούν την μορφή του Ενός, πρώτα όσοι εξαρτώνται από τους ίδιους τους θεούς και έπειτα εκείνοι που μέσω των πρώτων συνδέονται με τους θεούς. Στην 3η θέση βρίσκονται όσοι υπάγονται στους προηγούμενους, και στην τελευταία θέση εμείς. Γιατί υπάρχει και σε εμάς κάποιο μυστικό ίχνος του Ενός, ίχνος το οποίο είναι θειότερο και από τον εν ημίν νου. Και όταν η ψυχή συγκεντρωθεί σε αυτό και τοποθετήσει τον εαυτό της μέσα σε αυτό, γίνεται ένθεη και ζει την θεία ζωή στον βαθμό που της επιτρέπεται. Οι θεοί, λοιπόν, προνοούν με το σύνολό τους. Γιατί στο σύνολό τους είναι ενάδες. Οι Άγγελοι, οι Δαίμονες και οι Ήρωες προνοούν και αυτοί στον βαθμό που έχουν κάποιο σπέρμα του Ενός, όχι όμως στον βαθμό που έχουν ζωή ή νου. Και επιδεικνύουν αυτές τις δυο ιδιότητες στον βαθμό που κινούν τα ετεροκινούμενα ή στον βαθμό μόνο που γνωρίζουν τα όντα. Γιατί είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ψυχής να κινεί και του νου να γνωρίζει, και αυτά υπάρχουν σε όλες τις ψυχές και σε όλους τους νόες. Η πρόνοια είναι έργο του Ενός που έχουν μέσα τους, με βάση το οποίο μιμούνται τους θεούς και έτσι προνοούν μαζί με αυτούς. Γιατί αυτό που προνοεί πρώτο είναι ο θεός, επειδή είναι και το πρώτο αγαθό. Μετά από αυτούς οι ψυχές, όταν ενιδρύσουν εαυτόν (εγκατασταθούν μέσα) στο αγαθό, ενθέως ενεργούν και προνούν ασχέτων ως και εκείνοι (υπερβατικά) μαζί με τους θεούς και μαζί με τα ανώτερα από εμάς γένη. Και η πρόνοιά τους δεν συνίσταται σε λογισμούς περί των εσομένων, όπως είναι οι λογισμοί των ενταύθα πολιτικών, αλλά, αφού λάβουν στάση (εγκατασταθούν) μέσα στο ψυχικό Ένα και μέσω αυτού φωτιστούν από το ενιαίο φως των θεών, βλέπουν άχρονα τα εν χρόνω και αδιαιρέτως τα διαιρετά, τα εν τόπω όλα άνευ τόπου, και δεν ανήκουν πια στον εαυτό τους αλλά σε εκείνους που τις φωτίζουν. Και στις ψυχές αυτό σημβαίνει μερικές φορές. Στους Αγγέλους και στα υπόλοιπα ανώτερα των ψυχών γένη αυτό υπάρχει πάντα. Εξ ου και προνοούν πάντα με τρόπο ανώτερο από τη συλλογιστική ενέργεια, χωρίς να ακολουθούν τα γεννημένα όντα αλλά βλέποντάς τα πάντα με βάση το Ένα που υπάρχει αιτιωδώς μέσα στους θεούς, και χωρίς να έχουν μείωση αυτής της ενέργειας, είται νοούν είται νοούνται. Διαφέρουν, λοιπόν,  από τις ψυχές ως προς το ότι αυτοί προνοούν πάντα. Και διαφέρουν από τους ίδιους τους θεούς των οποίων είναι ακόλουθοι ως προς το ότι δεν προνοούν με ολόκληρο τον εαυτό τους αλλά κατά το θειότατο μέρος τους, μέσω του οποίου είναι ενωμένοι με τους θεούς. Γιατί κάθε θεός είναι Ένα. Καθένας όμως από τους επόμενού τους (δηλ. οι Άγγελοι, οι Δαίμονες και οι ήρωες) είναι ενοειδής, έχοντας και κάτι άλλο εκτός από το Ένα. Με το Ένα, λοιπόν, μιμούνται τον θεό ο οποίος προηγείται και από τον οποίο είναι εξαρτημένοι, ενώ με το άλλο ζουν πραγματοποιώντας άλλη ενέργεια. Και από το Ένα καθορίζεται η ύπαρξή του καθενός, ενώ από μη - Ένα καθορίζεται το Ον το εν αυτοίς και όχι η ύπαρξη τους.

Προς περισσότερη εξήγηση θα πούμε τα εξής :

Σύσσωμη η πλατωνική θεολογία και φιλοσοφία προσδιορίζει ότι το Πλατωνικό Αγαθό ή Παρμενίδειο Ενα είναι η πρώτη αρχή και είναι απλωμένη ως ένωση πάνω όχι μόνο από τη νοητική περιοχή, αλλά και από τη νοητή και την ουσία, όπως ακριβώς συμπεραίνει συλλογιστικά ότι ο ήλιος είναι ανώτερος από όλα τα ορατά και όλα τα τελειοποιεί και τα δημιουργεί με το φως. Έτσι το ΟΝ και η ουσία δεν ταυτίζονται με την αρχή που είναι επικεφαλής όλων των θείων προόδων. Γιατί και η ουσία και ο νους λέγεται ότι έχουν λάβει υπόσταση πρωταρχικά από το Αγαθό και έχουν την ύπαρξη τους σε αναφορά με το Αγαθό και συμπληρώνονται από το φώς της Αλήθειας που προέρχεται από εκεί και έχουν από την ενότητα αυτού του φωτός την κατάλληλη για αυτά συμμετοχή, φως το οποίο είναι ποιο θείο και από τον ίδιο τον νου και από την ουσία, καθώς είναι πρωταρχικά εξαρτημένο από το Αγαθό και προκαλεί στα όντα την ομοιότητα με το πρωταρχικό. Γιατί το φως το οποίο εκπέμπεται από τον ήλιο, όπως λέγεται στην «Πολιτεία, 509.a», κάνει κάθε ορατό «όμοιο με τον ήλιο» και η συμμετοχή σε εκείνο το φώς καθιστά το νοητό όμοιο με το Αγαθό και θείο. Και ο νους λοιπόν είναι θεός λόγω του νοητικού φωτός και το νοητό το ανώτερο και από τον νου είναι θεός λόγω του νοητού φωτός και το νοητό και νοητικό μαζί έχουν λάβει μέρος στην θεία ύπαρξη λόγω της συμπλήρωσης από το φως η οποία φτάνει ως αυτά, και για να μιλήσουμε γενικά. Καθένα από τα θεία εξαιτίας αυτού και είναι αυτό που λέγεται και είναι ενωμένο με την αιτία όλων των όντων. Πολύ απέχει λοιπόν το πρωταρχικό Αγαθό από το να ταυτιστεί με τον νου και το νοητό να είναι ανώτερο από όλη μαζί την ύπαρξη των πάντων, νοητό το οποίο είναι κατώτερο από το φώς που προέρχεται από το Αγαθό και, αφού τελειοποιηθεί από αυτό το φως, συνδέεται με το ίδιο το Αγαθό, κατά τρόπο που αρμόζει στη δική του βαθμίδα. Γιατί θα υποστηρίξουμε ότι και το νοητό και το φώς είναι ενωμένα με το πρώτο με τον ίδιο τρόπο, αλλά ότι το ένα λόγω της επαφής με αυτό είναι εγκατεστημένο άμεσα μέσα στο Αγαθό, ενώ το νοητό έχει λάβει μέρος στην επαφή με το Αγαθό λόγω του φωτός του Αγαθού. Άρα βλέπουμε λοιπόν, όσοι δηλαδή είναι φιλαλήθεις, ότι ο Νους είναι η δεύτερη βαθμίδα μετά την ξεχωριστή από όλα υπεροχή του Ενός. Για του λόγου του αληθές δεν έχουμε παρά να μελετήσουμε τον πλατωνικό «Σοφιστή». Λέει λοιπόν εκεί ότι το πλήθος όλων των όντων, είτε είναι αντίθετα είτε όχι, είναι ανάγκη να το εξαρτήσουμε από το Ένα ΟΝ και το ίδιο το Ένα ΟΝ από το Ένα/Αγαθό. Αυτό λοιπόν που είναι αίτιο της ουσίας όλων και επιδέχεται τη συμμετοχή όλων των άλλων έχει συμμετάσχει στο Ένα, και για αυτό όχι μόνο είναι ΟΝ, αλλά και Ένα, και δεν είναι πρωταρχικά Ένα, όπως ακριβώς είναι πρωταρχικά ΟΝ, αλλά έχει λάβει την καθαυτό οντότητα και ουσία όχι από συμμετοχή σε ένα ανώτερο είδος ουσίας, ενώ έχει λάβει το ένα από τη συμμετοχή του στο ανώτερο Ένα. Και για αυτό έχει δεχτεί τη σφραγίδα του Ενός, είναι όμως ΟΝ πρωταρχικά. Γιατί ο νους είναι η πρωταρχική φύση που αποτελεί ουσία. Αλλά και ο Σωκράτης στον πλατωνικό «Φίληβο, 11.b- c, 20.b - 21.e, 28.c - 31.b, 60.c» το ίδιο αποδεικνύει σε όσους μπορούν να γνωρίσουν από τα μέρη τα σύνολα, ότι δηλαδή ο νους δεν είναι δυνατόν να έχει την ίδια σειρά με το πρωταρχικό. Άλλωστε αναζητώντας το αγαθό της ανθρώπινης ψυχής και τον σκοπό στον οποίο μετέχοντας θα ήταν απολύτως ικανοποιημένη, απολαμβάνοντας την κατάλληλη ευδαιμονία, την ηδονή πρώτα απορρίπτει ως αυτόν τον σκοπό και μετά από αυτήν και τον νου, καθώς ούτε αυτός δεν είναι συμπληρωμένος με όλα τα στοιχεία του Αγαθού. Αν λοιπόν και ο νους μέσα μας είναι εικόνα του πρωταρχικού νοός, και αν από αυτόν μόνο μπορούμε να ορίσουμε το αγαθό όλης μας της ζωής, άρα είναι ανάγκη και σε εκείνες της ανώτερες βαθμίδες η αιτία των αγαθών να βρίσκεται πάνω από την νοητική ολοκλήρωση. Γιατί αν το πρωταρχικό Αγαθό οριζόταν από τον καθολικό Νου, τότε σε εμάς και σε όλα τα άλλα η αυτάρκεια και το κατάλληλο για εμάς αγαθό θα ταυτιζόταν με την συμμετοχή στον νου. Αλλά ο δικός μας νους είναι χωρισμένος από το αγαθό και είναι ελλιπής, και για αυτό βέβαια χρειάζεται και την ηδονή για την ανθρώπινη τελειοποίηση. Ο θειος όμως νους πάντοτε μετέχει στο Αγαθό και είναι ενωμένος με αυτό και εξαιτίας του είναι θεός και όμοιος με το Αγαθό, όντας όμοιος με το Αγαθό από τη συμμετοχή του στο Αγαθό και θείος από την εξάρτηση του από την πρωταρχική θεότητα. Η ίδια λοιπόν η λογική προσδιορίζει ότι το Αγαθό είναι ξεχωριστό πάνω από τον πρωταρχικό νου και ότι η ευδαιμονία δεν ορίζεται μόνο από την νόηση αλλά και από την ολοκληρωτική παρουσία του Αγαθού. Γιατί το νοητικό είδος της ενέργειας από μόνο του είναι ελλιπές για την μακαριότητα. Και ο Πλάτων στον «Παρμενίδη, 141.e» μας υποδεικνύει απολύτως ξεκάθαρα την διαφορά του Ενός από την ουσία και την ύπαρξη και το ότι το Ένα είναι ξεχωριστό από όλα τα άλλα και από την ουσία. γιατί αυτή στο τέλος της πρώτης υπόθεσης την αρνήθηκε για το Ένα. Το αίτιο εξάλλου της ουσίας και αυτό που είναι ξεχωριστό λόγω της απόλυτης υπεροχής τους, είναι υπεράνω και της νοητικής βαθμίδας. Γιατί και ο νους είναι ουσία. Αν όμως στον νου υπάρχει και στάση και κίνηση και αφού στον «Παρμενίδη» αποδεικνύει ότι το Ένα είναι υπεράνω αυτών, αυτομάτως δεν συνδεόμαστε με την απόρρητη αρχή και αιτία των όντων που βρίσκεται πάνω από τα πάντα. Και φυσικά αφού κάθε νους έχει επιστρέψει στον εαυτό του και μέσα στον εαυτό του υπάρχει, ενώ το Ένα αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει ούτε στον εαυτό του ούτε σε κάτι άλλο, πλέον είναι λογικό να μην ταυτίσουμε τον νου με το πρώτο.

Αυτή την πρώτη και την πρεσβύτερη [ανώτερη] του Νου αρχή, θα μας πει ο Πρόκλος στο «Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας, Βιβλίο Α, 1.14.5 - 1.15.20», η οποία είναι κρυμμένη σε άβατους χώρους, με ένθεη έμπνευση η πλατωνική φιλοσοφία ανακάλυψε και παρουσίασε αυτές τις τρείς αιτίες και ενιαίες μονάδες πέρα από τα σώματα, εννοώ την ψυχή, τον πρωταρχικό νου και την υπέρ Νου Ένωση, παράγει από αυτά σαν μονάδες τους οικείους αριθμούς [πλήθη], το ενιαίο δηλαδή, το νοητικό και το ψυχικό, και συνδέει, όπως ακριβώς τα σώματα με τις ψυχές, έτσι λοιπόν και τις ψυχές με τα νοητικά είδη και αυτά τα τελευταία με τις ενάδες των όντων, ενώ όλα επιστρέφουν στη μία Ενάδα, η οποία δεν επιδέχεται συμμετοχή. Και ανεβαίνοντας μέχρι αυτή, πιστεύει ότι κατέχει την κορυφή της θεώρησης των πάντων και ότι αυτή είναι η αλήθεια για τους θεούς, αυτή που ασχολείται με τις ενάδες των όντων και μας παραδίδει τις προόδους και τις ιδιότητες τους και τη σύνδεση των όντων με αυτές τις μονάδες και τις βαθμίδες των ειδών, οι οποίες εξαρτώνται από αυτές τις ενιαίες υποστάσεις. Και η θεωρία που περιστρέφεται γύρω από τον νου και τα είδη και τα γένη του νου πιστεύει ότι είναι κατώτερη από την επιστήμη που πραγματεύεται τα θέματα των ίδιων των θεών. Και ότι αυτή η τελευταία αγγίζει ακόμα και τα νοητά είδη και αυτά που μπορούν να αναγνωριστούν από την ψυχή μέσω της νοητικής συλλήψεως, ενώ εκείνη που υπερτερεί από αυτήν αναζητά μέσα στις άρρητες και άφθεγκτες υπάρξεις την μεταξύ τους διάκριση και την εμφάνισή τους από μια αιτία. Για αυτό το νοερό ιδίωμα [η νοητική ιδιότητα] της ψυχής μπορεί να συλλάβει τα νοητικά είδη και τη διαφορά τους, και ότι η κορυφή του νοός, το «άνθος» και η ύπαρξη του συνδέεται με τις ενάδες των όντων και μέσω αυτών με την ίδια την απόκρυφη Ένωση όλων των θείων ενάδων. Γιατί, ενώ υπάρχουν σε εμάς πολλές αναγνωριστικές δυνάμεις, με αυτή μόνο από τη φύση μας ερχόμαστε σε επαφή με το θείο και μετέχουμε σε εκείνο. Γιατί ούτε με την αίσθηση είναι αντιληπτό το «θείο γένος» όπως επισημαίνει ο Πλάτων στον «Φαίδρο, 246.d», αφού είναι εντελώς εξηρημένο [ξεχωριστό] από όλα τα σωματικά, ούτε από την δόξα [αντίληψη] και την διάνοια, αφού αυτές είναι διαμοιρασμένες και έρχονται σε επαφή με το πολύμορφα πράγματα, ούτε από τη «νόηση μετά Λόγου [με λογικούς συλλογισμούς]», αφού αυτού του είδους οι γνώσεις αφορούν τα αληθινά όντα, ενώ η των θεών ύπαρξη εποχείται [επιβαίνει] στα όντα όπως λέγει ο Πλωτίνος στις «Εννεάδες, 1.1.8.9, 2.5.5.10, 6.7.5.24» και έχει προσδιοριστεί από την Ένωση των πάντων. Απομένει, λοιπόν, αν μπορεί να γίνει με κάποιο τρόπο το θείο γνωστό, να είναι αντιληπτό από την ύπαρξη της ψυχής και από αυτήν να αναγνωρίζεται, καθ' όσον είναι δυνατόν. Γιατί το όμοιο αναγνωρίζει το όμοιό του. Από την αίσθηση το αισθητό, από την δόξα [αντίληψη] το δοξαστό [αντιληπτό], από την διάνοια το διανοητό και από τον νου το νοητό, ώστε και από το ένα το πιο ενιαίο από όλα και από το μυστικό το μυστικό.

Εξ ου και συμφώνως με τον  Πρόκλο, στο «Εκ της Χαλδαϊκής φιλοσοφίας, 194.6 - 195.16», όταν η ψυχή στέκεται στην διανοητική της ικανότητα, αποκτά την επιστήμη των όντων. Όταν δηλ. εδραιώσει τον εαυτό της στο νοητικό μέρος της ουσίας της, νοεί τα πάντα με απλές και αδιαίρετες συλλήψεις. Όταν, όμως, ανατρέξει στο Ένα και συμπτύξει όλο το πλήθος που έχει μέσα της, ενθεαστικώς ενεργεί και συνδέεται με τις υπάρξεις που βρίσκονται υπεράνω του Νοός. Γιατί παντού το όμοιο συνδέεται εκ φύσεως με το όμοιο, και κάθε γνώση μέσω της ομοιότητας αυτόν ο οποίος κατανοεί με αυτό που γίνεται κατανοητό, αυτόν ο οποίος αισθάνεται με αυτό που γίνεται αισθητό, αυτόν ο οποίος συλλογίζεται με αυτό που γίνεται αντιληπτό από τον συλλογισμό, αυτόν ο οποίος νοεί με αυτό που νοείται , ώστε συνδέει και το άνθος του Νου με αυτό που βρίσκεται πριν από τον Νου. Γιατί δεν είναι ο νους το κορυφαίο, αλλά η αιτία που βρίσκεται πάνω από τον Νου, έτσι και στις ψυχές το πρώτο είδος ενέργειας δεν είναι νοητικό αλλά πιο θεϊκό από τον νου. Και κάθε ψυχή και κάθε νους έχει δυο ειδών ενέργειες, άλλες ενιαίες και ανώτερες από τη νόηση, και άλλες νοητικές. Πρέπει, λοιπόν, να νοήσουμε εκείνο το νοητό σύμφωνα με τη φύση και την ύπαρξη του, κλείνοντας τα μάτια σε όλες τις άλλες ζωές και δυνάμεις. Γιατί, όπως προσεγγίζουμε τον Νου «νοειδεΦς γιγνόμενοι», έτσι όταν σταθούμε στην κορυφή του δικού μας νοός και λάβουμε τη μορφή του Ενός, ανατρέχουμε στην ένωση. Εάν, λέει ο Χρησμός, «πεγκλίνΓς σxν νοζν», δηλαδή αν στηριχτείς σε νοητικές προσπάθειες για να έρθεις σε επαφή με εκείνο, και έτσι «κεΦνο νοήσΓς», το νοητό «eς τι νοφν», δηλαδή συλλαμβάνοντας το άμεσα σύμφωνα με το μέτρο κάποιου Είδους και κάποιας γνώσης, «οPκ κεΦνο νοήσεις». Γιατί, ακόμα και αν αυτές οι νοήσεις είναι απλές, υπολείπονται από την ενιαία απλότητα του νοητού και οδηγούνται σε κάποιες κατώτερες νοητικές φύσεις οι οποίες προχώρησαν ήδη σε πλήθος. Γιατί κανένα γνωστικό αντικείμενο δεν αναγνωρίζεται από μια κατώτερη γνώση. Ούτε λοιπόν αυτό που βρίσκεται πάνω από τον Νου αναγνωρίζεται μέσω του νοός. Γιατί με το που ο νους συλλάβει κάτι, λέει ότι αυτό που νοεί είναι έτσι και αλλιώς, πράγμα που είναι κατώτερο από το νοητό. Με το άνθος του νου που βρίσκεται μέσα μας νοούμε αυτό το νοητό που βρίσκεται εδραιωμένο στην κορυφή της πρώτης νοητής τριάδας[1], αλλά δεν μπορούμε να  συνδεθούμε με το Ένα το οποίο δεν συντάσσεται με τίποτα και είναι αμέθεκτο. Γιατί ο πρώτος «Πατήρ» λέγεται ότι αρπάζει τον εαυτό του μακριά από τον νου και από τη «δύναμη», είναι αυτός που εξυμνείται ως θεός των πάντων. Όμως έχει ειπωθεί για τον πρώτο Πατέρα: «Και πρώτη δύναμη του ιερού Λόγου», ποιος όμως είναι εκείνος που βρίσκεται πάνω από αυτόν και στον οποίο μετέχει και έτσι λέγεται ιερός ; Και αν αυτός που αποκαλύπτει κάποιον που είναι πιο άρρητος ονομάζεται λόγος, πρέπει πριν από τον λόγο να υπάρχει η σιγή που έδωσε υπόσταση στον λόγο, και πριν από κάθε τι ιερό να υπάρχει η αιτία που το θεοποιεί.  Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ--ΕΔΩ!!!  

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΠΑΥΛΟΣ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ:Ο ΙΗΣΟΥΣ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΩΥΣΗ!!!ΡΩΜΙΟΙ ΣΑΣ ΕΙΠΑΝ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΑΓΚΟ ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΗΤΑΝ ΑΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ!!

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ:ΚΕΦ:1...3  O Iησούς ανώτερος από το Mωυσή

   1Γι' αυτό, άγιοι αδελφοί, εσείς που συμπεριλαμβάνεστε στους αποδέκτες της ουράνιας πρόσκλησης, μάθετε καλά ποιος είναι ο απεσταλμένος του Θεού και αρχιερέας τον οποίο ομολογούμε. O Iησούς Xριστός, δηλαδή, 2που στάθηκε πιστός σ' αυτόν που τον έκανε αρχιερέα, όπως ήταν για παράδειγμα και ο Mωυσής σε όλο τον οίκο του Θεού. 3O Iησούς, όμως, έχει αξιωθεί περισσότερη δόξα από το Mωυσή, καθότι ο κατασκευαστής ενός σπιτιού είναι άξιος περισσότερης τιμής απ' ό,τι το σπίτι. 4Γιατί, φυσικά, κάθε σπίτι κατασκευάζεται από κάποιον, και αυτός που κατασκεύασε τα πάντα είναι ο Θεός. 5Kι ο Mωυσής, βέβαια, υπήρξε πιστός σε ολόκληρο τον οίκο του Θεού σαν υπηρέτης του, για να μαρτυρήσει εκείνα που θα έλεγε ο Θεός. 6O Xριστός, όμως, ως Γιος που είναι, ορίστηκε επικεφαλής στον οίκο του, και ο οίκος του είμαστε εμείς, αν βέβαια διατηρήσουμε ως το τέλος ακλόνητο το φρόνημα και την ψυχική ικανοποίηση που στηρίζονται στην ελπίδα μας.

ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ , ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ !!

 ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΡΑ! ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ,ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΦΩΣ, ΑΦΗΣΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΦΟΡΕΜΕΝΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΛΑΤΡΕΣ, ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΙΜΑ ΚΛΑΨΙΑΡΗΔΕΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.

Είμαι χριστιανός, ως εκ τούτου δεν δύναμαι να είμαι Έλλην!» Γεννάδιος Σχολάριος!!! Είμαι Έλληνας ,και ως εκ τούτου δεν δύναμαι να είμαι χριστιανός!!Απολλώνιος!!ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ??? Γιατί είμαι απόγονος του Δευκαλίωνα και όχι του Αβραάμ!!Γιατί έχω την ίδια θρησκεία με τους προγόνους μου!!Γιατί πιστεύω στους Έλληνες Θεούς και όχι σε Εβραίους ψευτοπροφήτες!!Γιατί ο Θεός των χριστιανών είναι ένας ανθέλληνας (ΓΙΑΧΒΕ) που είχε διατάξει τους Εβραίους να καταστρέψουν την πατρίδα μου!!Γιατί είναι τιμή μου να είμαι απόγονος του Μέγα Αλεξάνδρου του Λεωνίδα του Σωκράτη του Αριστοτέλη του Πλάτωνα και τόσων άλλων μεγάλων Ελλήνων και ντροπή να θεωρούμαι απόγονος του μαστροπού Αβραάμ και του αιμομίκτη Λώτ!!Γιατί είμαι περήφανος για την Ελληνική γραμματεία και αηδιασμένος από την Βίβλο!!Γιατί θέλω οι ξένοι να με θεωρούν απόγονο των μεγάλων Ελλήνων προγόνων μου και όχι των αγράμματων βαρβάρων Ιουδαοχριστιανών!!Δεν δύναμαι να είμαι χριστιανός γιατί αυτοί έσφαξαν τους προγόνους μου για να επιβάλουν την ιουδαϊκή αίρεση!!Γιατί κατέστρεψαν την περισσότερη Ελληνική γραμματεία!!Γιατι κατέστρεψαν όλα τα έργα τέχνης των προγόνων μου!!Γιατί βεβήλωσαν τους ιερούς ναούς των προγόνων μου!!Γιατί μέσα στους χριστιανικούς κανόνες υβρίζουν τους Έλληνες!!Γιατί δεν υπάρχει ουδεμία σύνδεση μέσα στην βίβλο μεταξύ Ελληνισμού και χριστιανισμού και απουσιάζει παντελώς οτιδήποτε Ελληνικό στοιχείο!! Γιατί δεν είμαι ειδωλολάτρης και ανόητος να πιστεύω ότι τα ξύλα ,τα πτώματα και τα σχοινιά μπορούν να θεραπεύσουν την πάσα ασθένεια!! Γιατί επιτέλους γεννήθηκα Έλληνας και όχι Εβραιοχριστιανός!!Απολλώνιος!! 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ  ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΣΧΑ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΓΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!!

ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΕΣΑΧ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ Πάσχα ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ!!ΚΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟ ΠΕΣΑΧ ΓΙΟΡΤΑΖΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!!

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια!!

Ιουδαϊκό πασχαλινό γεύμα

Πάσχα ονομάζεται η μεγάλη γιορτή του ιουδαϊσμού η οποία καθιερώθηκε ως ανάμνηση της Εξόδου, που ελευθέρωσε τους Εβραίους από την αιγυπτιακή δουλεία. Μεταγενέστερα υιοθετήθηκε ως εορτασμός από τους Χριστιανούς αναφορικά με τον θυσιαστικό θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.

Το γεγονός της απελευθέρωσης αυτής συνέβη με μια σειρά θεϊκών προνοιακών παρεμβάσεων, από τις οποίες η σημαντικότερη εκδηλώνεται τη νύχτα κατά την οποία θα εξολόθρεύονταν τα πρωτότοκα των ανθρώπων και των ζώων των Αιγυπτίων, ενώ τα σπίτια των Εβραίων θα προστατεύονταν αφού οι πόρτες τους είχαν σημαδευτεί με το αίμα του αρνιού που είχαν θυσιάσει.

 

O όρος Πάσχα προέρχεται από το αραμαϊκό πασ'ά και το εβραϊκό  πέσαχ. Κάποιοι μελετητές έχουν προτείνει ως προέλευση του εβραϊκού όρου ξένη ετυμολογία, όπως η ασσυριακή πασαχού (πραύνω) ή η αιγυπτιακή πασ' (ανάμνηση) ή πεσάχ (πλήγμα). Ορισμένοι ερευνητές ανιχνεύουν τις αρχές των εορταστικών εκδηλώσεων του πάσχα σε χαναανιτικές γιορτές που σχετίζονται με την συγκομιδή κριθαριού την άνοιξη. Άλλοι μελετητές θεωρούν ότι η ρίζα του Πάσχα βρίσκεται σε γιορτές και ιεροτελεστίες της άνοιξης της προ-ισραηλιτικής εποχής με την έννοια των ποιμένων που υποβάλλουν αίτημα στο θεό για την προστασία του κοπαδιού τους.^[4] Εντούτοις, αυτές οι υποθέσεις δεν θεωρούνται επαρκώς τεκμηριωμένες.

Πάντως, η Βίβλος συσχετίζει το πέσαχ με το ρήμα πασάχ πού σημαίνει είτε χωλαίνω, είτε εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία (Γ' Βασ. 18:21,26), είτε, μεταφορικά, "ξεφεύγω", "προσπερνώ","απαλλάσσω". Το Πάσχα, είναι η προσπέραση του αγγέλου του Θεού πάνω από τα σπίτια των Ισραηλιτών, ενώ έπληττε με θάνατο τα πρωτότοκα αγόρια των σπίτιών των Αιγυπτίων.

Σύμφωνα με την τις Εβραϊκές Γραφές, το Πάσχα αποτελούσε ανάμνηση της εξόδου από την δουλεία της Αιγύπτου υπό την ηγεσία του Μωυσή μέσω θεϊκής παρέμβασης. Το Πάσχα αποτελούσε οικογενειακή εορτή. Εορταζόταν νύχτα, στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, την 14η του μήνα Αβίβ (που ονομάστηκε Νισάν μετά την Βαβυλωνιακή εξορία) με προσφορά στο νεαρού ζώου, χρονιάρικου, για να ευλογηθεί από το Θεό όλο το κοπάδι. Το σφάγιο ήταν αρνί ή κατσίκι, αρσενικό καί αρτιμελές (Εξ. 12:3-6), δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκαλο του (Έξ. 12:46, Αρ. 9:12) ενώ το αίμα του ως ένδειξη προστασίας, το έβαζαν στην είσοδο κάθε σπιτιού (Εξ. 12:7,22). Οι μετέχοντες στο δείπνο ήταν ντυμένοι, έτοιμοι για ταξίδι (Έξ. 12:8-11).

Αυτά τα στοιχεία νομαδικής, οικογενειακής ζωής μας δείχνουν μια πολύ παλαιότερη προέλευση του Πάσχα, που θα μπορούσε να είναι η θυσία που ζήτησαν οι Ισραηλίτες από τον Φαραώ να πάνε να γιορτάσουν στην έρημο (Έξ. 3:18, 5:1 εξ). Παρ' όλα αυτά όμως, η έξοδος από την Αίγυπτο έδωσε στο Πάσχα την οριστική του σημασία.

Το αναμνηστικό γεύμα του ιουδαϊκού Πάσχα, το οποίοι περιλαμβάνει άζυμο ψωμί και κρασί, ονομάζεταιΣεντέρ.

Διαβάζω: «Πρόστιμο γιατί παραβίασε την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή μητροπολίτη» (Σχολιάζω: Τι λες, ρε; Παραβιάστηκε, η ... «υφαλοκρηπίδα» του)ΔΙΑΒΑΖΩ: Με τη βούλα του ΣτΕ Αμετάκλητο πρόστιμο 150.000 ευρώ στο Alter για αναφορές κατά μητροπολίτη   Να πληρώσει πρόστιμο ύψους 150.000 ευρώ καλείται να πληρώσει τελεσίδικα ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του τηλεοπτικού σταθμού Alter Κων. Γιαννίκος, με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας καθώς σύμφωνα με αυτή ο σταθμός παραβίασε την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή μητροπολίτη.Πρόκειται για πρόστιμο που είχε επιβάλει το 2005 το ΕΣΡ γιατί στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της 1ης Φεβρουαρίου 2005 ο παρουσιαστής αναφέρθηκε «σε σκάνδαλο που συνετάραξε την Εκκλησία όταν πρώην μητροπολίτης είχε παρουσιάσει στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδοςμαγνητοταινία με προκλητικά ερωτικούς διαλόγους, μεταξύ άλλου μητροπολίτου και ενός 20χρονου νεαρού». Η διοίκηση του σταθμού είχε προσφύγει στο ΣτΕ ζητώντας να ακυρωθεί το πρόστιμο όμως το Δ' Τμήμα του ΣτΕ απέρριψε ως αβάσιμους όλους τους ισχυρισμούς που προέβαλε ο πρόεδρος του Alter. Κατά το ΣτΕ το πρόστιμο επιβλήθηκε για παράβαση του άρθρου 9 του Συντάγματος και το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) που καθιερώνει τοαπαραβίαστο της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, καθώς και για παράβαση της ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας (Ν. 2328/1995, Π.Δ. 77/2003, κ.λπ.).  πηγη xairete http://www.enet.gr/?i=news-room.el&id=356002 ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Όσα μας χρωστούν οι Γερμανοί... από την κατοχή!!

Μισό αιώνα μετά το άρθρο του καθηγητή Άγγελου Αγγελόπουλου στο «Βήμα της Κυριακής», 18 Νοεμβρίου 1962, για τις «Αξιώσεις μας έναντι της Γερμανίας και της Ιταλίας», στο οποίο έγραφε ότι «ικανοποιούμεν προθύμως τας αξιώσεις των άλλων αλλά παραμελούμεν τας ιδικάς μας διεκδικήσεις», έφθασε η ώρα η Πολιτεία να υπολογίσει «όσα μας χρωστούν οι Γερμανοί...». Ύστερα από έρευνα δυόμισι μηνών το υπουργείο Οικονομικών ολοκλήρωσε, αφού πρώτα το διέσωσε, την επεξεργασία του ιστορικού αρχείου για τις αποζημιώσεις (πάνω από 200 εκατ. μάρκα) που διεκδίκησαν ιδιώτες λόγω του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και όλα τα ντοκουμέντα, συμφωνίες, δικαστικές αποφάσεις, νομικά κείμενα κ.ά., όσα δηλαδή μπορεί να αφορούν τις επανορθώσεις που δεν δόθηκαν. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και το υπουργείο Εξωτερικών έχουν πλέον στα χέρια τους το πόρισμα των 80 σελίδων με στοιχεία, αποδείξεις και νομικά επιχειρήματα για τις οφειλές των Γερμανών προς τη χώρα μας. Ο πρόεδρος της Επιτροπής που συνεστήθει προκειμένου να συγκεντρωθεί το αρχείο, γενικός διευθυντής Θησαυροφυλακίου και Προϋπολογισμού του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους κ. Παναγιώτης Καρακούσης μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» ανέφερε: «Το ιστορικό αυτό αρχείο ήταν διάσπαρτο, πεταμένο σε τσουβάλια μέσα στις αποθήκες. Ένα μεγάλο μέρος ήταν σε μια αποθήκη στα Σεπόλια, ένα άλλο μέρος των εγγράφων σε μια υπόγεια αποθήκη στο Παγκράτι και ένα μικρό μέρος φυλασσόταν στη Διεύθυνση 25 (Δ 25) στο Λογιστήριο. Η πρώτη μας δουλειά ήταν να ανασύρουμε όλους τους φακέλους με τα έγγραφα και να τα διασώσουμε. Τα συγκεντρώσαμε εδώ στο Γενικό Λογιστήριο (Πανεπιστημίου 37). Αφού διαπιστώσαμε την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν, ζητήσαμε τη συνδρομή ειδικών των Γενικών Αρχείων του Κράτους αφενός για τη συντήρησή τους, αφετέρου για την ταξινόμηση του υλικού που έγινε με ειδική μεθοδολογία». Ένας τεράστιος όγκος και δημόσιο υλικό «Να σκεφτείτε ότι απ' όλα τα έγγραφα που ξεπερνούν τις 190.000 σελίδες αφαιρέσαμε τις καρφίτσες, τους συνδετήρες, τα συντηρήσαμε και τα τοποθετήσαμε σε καινούργιους φακέλους χωρίς να γίνει κανενός είδους εκκαθάριση ή αλλοίωση. Το περιεχόμενο του κάθε φακέλου - που περιέχει περίπου 240-300 σελίδες εγγράφων - είναι καταγραμμένο σε πρόγραμμα Excel ώστε ο κάθε ερευνητής ή ιστορικός που θα ζητήσει να το μελετήσει να μπορεί να βρει αυτό που θέλει. Απομένει βέβαια η ψηφιοποίηση του που θα είναι το επόμενο βήμα που θα κάνουμε». Από τους 761 φακέλους οι: - 109 ή το 14% του συνόλου αφορούν έγγραφα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. - 652 ή το 86% αφορούν έγγραφα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Χαρακτηριστικά, από τους 109 φακέλους του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 93% αφορά αποζημιώσεις για τις ζημιές που προκλήθηκαν την περίοδο ουδετερότητας του Ν. 496/76, ενώ για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το 91% αφορά την αποζημίωση για ομηρίες και θανάτους του ΝΔ 4178/61. Το 90% των εγγράφων αφορά τη διαχείριση υποθέσεων ιδιωτών. Στους φακέλους υπάρχουν αιτήσεις αποζημιώσεις - από κληρονόμους για τραυματισμούς, θανάτους, αιχμαλωσίες συγγενικών τους προσώπων, καταστροφές σε περιουσίες, κατοικίες, καταστήματα, επιχειρήσεις. Το 10% είναι επίσημες συμφωνίες, ιστορικές διακοινώσεις και επίσημη αλληλογραφία υπηρεσιών των κρατών. «Από τη μελέτη των εγγραφών», σημειώνει ο κ. Καρακούσης, «μόνο το 55% των επιδικασθέντων ποσών έχει καταβληθεί στους ιδιώτες. Πρόκειται για 115 εκατ. ευρώ που δόθηκαν από τους Γερμανούς σύμφωνα με τις αποφάσεις, ενώ τα υπόλοιπα ποσά (100 εκατ. μάρκα τότε) δεν καταβλήθηκαν ποτέ. Όλα αυτά, δηλαδή η αποζημίωση των ιδιωτών, προβλεπόταν στο νομοθετικό διάταγμα 4781 του 1961. Με αυτό το διάταγμα κυρώθηκε η συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας για την αποζημίωση των προσώπων που εθίγησαν από τα εθνικοσοσιαλιστικά μέτρα διώξεως». Δυσθεώρητο ύψος Μόνο η Τράπεζα της Ελλάδος, βάσει των λογαριασμών που τηρούσε, γνωρίζει το σύνολο των καταβολών προς τους κατακτητές σε όλο το διάστημα της Κατοχής. Το συνολικό ποσό που αφορά τη Γερμανία ανέρχεται σε 1.617.781.093.648.819 δρχ. και στην Ιταλία σε 220.479.188.480 δρχ. Μετά την αφαίρεση των εξόδων κατοχής που καταβάλλονταν σύμφωνα με τον νόμο που υπήρχε και όπως αυτά είχαν συμφωνηθεί με τους κατακτητές η Γερμανία έλαβε ως προκαταβολές 1.530.033.302.528.819 δρχ. και η Ιταλία αντίστοιχα 157.053.637.000 δρχ. Αυτά τα ποσά είναι τα λεγόμενα κατοχικά δάνεια που θα έπρεπε - κατά τις Συμφωνίες του Μαρτίου του 1942 και του Δεκεμβρίου του 1942 - να επιστραφούν με τη λήξη του πολέμου. Μόνο από την πρώτη αποτίμηση που έγινε αμέσως μετά τον πόλεμο από την Τράπεζα της Ελλάδος φαίνεται ότι το ποσό αντιστοιχούσε σε 4,5 εκατ. χρυσές λίρες Αγγλίας. Την άποψη ότι ο υπολογισμός του κατοχικού δανείου δεν είναι ορθός αν γίνει με βάση τη χρυσή λίρα υποστήριξε ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, επιμένοντας ότι πιο αντιπροσωπευτική είναι εκείνη του δολαρίου. Η συζήτηση περί αποτίμησης του χρέους και της μεθοδολογίας που πρέπει να ακολουθηθεί συνεχίζεται ως σήμερα. Μανώλης Γλέζος: «Και ένα μάρκο να ήταν η οφειλή...» «Και ένα μάρκο να ήταν η οφειλή, η Γερμανία έχει τη νομική, την ιστορική, αλλά προπαντός την ηθική υποχρέωση να εκπληρώσει τα χρέη της απέναντι στην Ελλάδα» σημειώνει ο Μανώλης Γλέζος στο τελευταίο του βιβλίο. Προτείνει τη σύσταση διακομματικής επιτροπής στη Βουλή, η οποία θα εξετάσει και θα προωθήσει το θέμα αυτό. Ο ίδιος είχε αντιδράσει οργισμένα στην προσπάθεια της Γερμανίας να κλείσει το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων, μετά τη σχετική δήλωση του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών ότι «δεν τίθεται θέμα αποζημιώσεων στην Ελλάδα». Ο κ. Γλέζος απαντώντας στους ισχυρισμούς του Βερολίνου εξήγησε ότι η δήλωση είναι ανιστόρητη, διότι αγνοεί την απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, η οποία καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα 7 δισ. δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 108 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους. Κι αυτό πέραν της επιστροφής του αναγκαστικού δανείου. πηγή: real.gr

Τα ανθελληνικά αισθήματα τα οποία τρέφουν οι εβραίοι για τον Ελληνισμό είναι πασίγνωστα και δεν επιδέχεται αυτός ο ισχυρισμός την ελάχιστη διάψευση. Για να μη θεωρηθεί όμως ότι ομιλούμε εξ' ονόματος των εβραίων, κρίνεται αναγκαίο να παρατεθούν οι αντιλήψεις των ιδίων σε σχέση με τον Ελληνισμό, όπως αυτές διατυπώνονται στα ιερά τους βιβλία, αρχής γενομένης από το Ταλμούδ:

«Κατηραμένος ας είναι εκείνος, όστις την του Ελληνος Σοφίαν διδάσκει τοις υιοίς αυτού».

Επίσης στο έργο «αποκάλυψις» αναφέρονται επί λέξει τα εξής... φιλελληνικά: «Ενα από τα επτά κεφάλια του θηρίου είναι η Ελλάς».

Επιπροσθέτως το «Δευτερονόμιον» (34) περιλαμβάνει, μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα: «Η μάχη εκτυλισσόμενη εις τους ουρανούς όπου αι κατηραμέναι πνευματικαί δυνάμεις των βασιλείων της Περσίας και της Ελλάδος ανθίστανται εις τον Κύριον, αργοπορούντες την εκπλήρωσιν του έργου Αυτού».

Εξ' άλλου στο «Δευτερονόμιον» (17, 12) αναφέρονται τα εξής προκλητικά: «Αυτός που δεν θα θελήση να υπακούση στην εξουσία του Γιαχβέ, θα πεθάνη».

Στον «Ιερεμία» (12, 3) οι εβραίοι απευθυνόμενοι προς τον εβραιοθεό γιαχβέ, του εκφράζουν την κατωτέρω επιθυμία: «Πάρε τους ω Γιαχβέ, όπως τ' αρνιά προς το σφαγείο και ετοίμασέ τους για το μακελειό».

Αναφορικά με την εκλεκτικότητα των εβραίων, το... θεόπνευστο «Δευτερονόμιο» παραθέτει τα ακόλουθα: Ο λαός του Ισραήλ είναι διάφορος των άλλων. Ο Θεός εξ' υπ' αρχής έθεσε αυτόν εκτός και διάχωρον των άλλων εθνών».

Θα ήταν υπερβολικό, και άνευ ουσίας, το να αναλωθεί η παρούσα μελέτη στην παράθεση των εκατοντάδων, δίχως υπερβολή, χωρίων τα οποία στάζουν στην κυριολεξία θανατηφόρο δηλητήριο κατά του Ελληνισμού, προερχόμενα από τις χωρίς αξία ιουδαΪκές γραφές, οι οποίες μόνο δολοφονικές διαθέσεις, κτηνώδη ένστικτα και χυδαίες παρορμήσεις -αντιπροσωπευτικές του εβραϊκού ήθους- αντικατοπτρίζουν. Είναι ευκρινές ότι διακατεχόμενοι οι εβραίοι από ένα διαρκές σύμπλεγμα κατωτερότητας, επιδιώκουν να υποβαθμίζουν τεχνηέντως τους άλλους λαούς, επιθυμώντας για αυτούς τα χείριστα.

Τα ανωτέρω αποσπάσματα, τα οποία όλων ενδεικτικώς επελέγησαν, θα ήταν οπωσδήποτε χρήσιμο να καταστούν αντικείμενα επισταμένης αναγνώσεως και αναλύσεως από τους υποστηρικτές της ανύπαρκτης «ελληνοεβραϊκής φιλίας»...

Ο ανθελληνισμός ωστόσο των εβραίων, δεν εξαντλείται μόνο στα ιερά τους κείμενα. Προσλαμβάνει και επιστημονικοφανή χαρακτήρα, ή μάλλον οι ιουδαίοι καταφεύγουν ακόμη και στην επιστημονική παραποίηση, προκειμένου να εκδηλώσουν το ανθελληνικό τους μένος.

Αιώνες τώρα, οι εβραίοι επιχειρούν, ανεπιτυχώς, να αποκρύψουν με δόλια τεχνάσματα, τις τιτάνιες διαστάσεις του Ελληνικού πνευματικού οικοδομήματος, αποσιωπώντας το γεγονός ότι όλες οι τέχνες και οι επιστήμες, γεννήθηκαν και ήκμασαν στην Ελλάδα. Βαθύς γνώστης της πανουργίας αλλά και της ιστορικής παραποιήσεως ο μοχθηρός εβραίος αποστέρησε από την Ελληνική δικαιοδοσία, προσωρινά βεβαίως, ανυπολόγιστη δύναμη γνώσεως.

Αναφορικά με το μέγεθος της πρωτοφανούς ιστορικής παραποιήσεως που συντελέσθηκε, παρατίθενται ενδεικτικά τα ακόλουθα, αδιάσειστα, στοιχεία. 

Ο εβραίος καθηγητής Ερνέστος Μαξ, εκστόμισε το 1903 βαρύτατη ύβρη κατά του Ελληνικού Πολιτισμού, ισχυριζόμενος ότι «...το αρχαίο ελληνικό πνεύμα εμποδίζει την πρόοδο του πολιτισμού και των επιστημών, γι' αυτό πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε μ' αυτό...». Πόσο αλήθεια εναρμονίζεται η μειωτική αυτή θέση του σιωνιστή, καθώς και όσες ενδεικτικώς παρατιθέμενες έπονται, για το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, με τα όσα αναφέρονται σχετικά στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών: «...Θ' αντικαταστήσουμε τον κλασικισμό, καθώς και κάθε μελέτη της αρχαίας ιστορίας, η οποία δίνει περισσότερα κακά παρά καλά παραδείγματα, με τη μελέτη του προγράμματος του μέλλοντος...»

Θα ήταν επουσιώδης παράλειψη να μην αναφερθεί ότι οι διαστρεβλωτικές προσπάθειες των εβραίων δεν εστιάζονται μόνο στον τομέα της αρχαιογνωσίας, αλλά εκτείνονται και στον τομέα της ιστορίας και όλων κατ' επέκταση των επιστημών. Εβραίοι και «ιουδαϊζοντες» καθηγητές, αποδύονται σε μία συστηματική προσπάθεια να διαστρέψουν την ιστορία και την επιστημονική αλήθεια, καθώς η ανάδειξή της καταδεικνύει την ανεπιθύμητη για τους πιστούς της Σιών, πνευματική ανωτερότητα του Ελληνισμού έναντι ολόκληρης της Οικουμένης.

Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η απόπειρα του εβραίου μαθηματικού των αρχών του αιώνα μας Δαυίδ Χίλμπερτ, να καταργήσει την Ευκλείδιο Γεωμετρία. Ο Χίλμπερτ εξέδωσε το 1900 δική του γεωμετρία, η οποία τελικώς απεδείχθη αστήρικτη και ακατανόητη με αποτέλεσμα να καταρριφθεί.

Ενας άλλος εβραίος από την Αυστρία, ο Οθων Νοϊγκεμπάουερ, προέβη χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό, στη συνολική κριτική του Ελληνικού πνευματικού οικοδομήματος, αναφέροντας ότι «οι αρχαίοι Ελληνες εμπόδισαν την ανάπτυξη των μαθηματικών και του Πολιτισμού επί 2000 έτη». Ο ίδιος συγγραφέας υποστήριξε την άποψη, ότι το Πυθαγόρειο θεώρημα είχε επινοηθεί στη Βαβυλώνα ήδη από το 1800 μ.Χ. καθώς και ότι η μαθηματική σκέψη του Πυθαγόρα δεν περιείχε κανένα είδος αποδείξεως. Την επίθεση κατά του Ευκλείδη, συνέχισε ο Ολανδοεβραίος «καθηγητής» Εβερτ Μ. Μπρουνς από το Αμστερνταμ. Ο σιωνιστής αυτός, εξέδωσε το 1968 μία μελέτη με τίτλο «Η Ευκλείδιος γεωμετρία κατά την αρχαιότητα» στην οποία επιχείρησε να παρουσιάσει τον Ευκλείδη σαν «έναν άξεστο και πειραματικό φυσικό», αμφισβητώντας άμεσα την κατάρτισή του. Αυτός ήταν και παραμένει ο σιωνισμός ανά τους αιώνες, αμείλικτος εχθρός του ανθρώπου και του πολιτισμού.

Μία πολύ «περίεργη» άποψη περί του Πυθαγόρου, δημοσιεύουν τα εβραϊκά «Χρονικά» (τεύχος Μαίου - Ιουνίου 1988).

Το σχετικό δημοσίευμα αναφέρει επί λέξει τα ακόλουθα: «Ενας από τους πρώτους Ελληνες φιλοσόφους που κατά τον Ιώσηπο ήρθε σε επαφή με την εβραϊκή φιλοσοφία ήταν ο Πυθαγόρας, επικαλούμενος κάποιον μεταγενέστερο βιογράφο του, το Ερμιππο...». Και παρακάτω υποστηρίζει: «...Με άλλα λόγια ο Ιώσηπος υποστηρίζει ότι ο γνωστός φιλόσοφος της Σάμου, που όπως γνωρίζουμε προφανώς να έχει έρθει σε επαφή και με άλλες ανατολίτικες δοξασίες, είχε εισαγάγει στη φιλοσοφική του σκέψη, στοιχεία από την εβραϊκή θρησκεία...».

Δυστυχώς για τους εβραίους, ουδεμία έγκυρη ιστορική μαρτυρία υφίσταται που να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι ο Πυθαγόρας «εισήγαγε στη φιλοσοφική του σκέψη στοιχεία από την εβραϊκή θρησκεία!», γι' αυτό θ' ήταν συνετό να προσέχουν τι ισχυρίζονται, διότι η ιστορική παραποίηση έχει και τα όριά της...

Καλό θα ήταν επίσης ο συντάκτης του κειμένου, να μας εκθέσει σε τι συνίσταται η διαβόητη «εβραϊκή φιλοσοφία», διότι πέρα από τη νομαδική ζωή και τις μαστροπείες του Αβραάμ, δεν γνωρίζομε να είχε επιδείξει τίποτε άλλο ο εβραϊσμός.

Οσον αφορά τον συγγραφέα του κειμένου Μ. Λίτση, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι σε αντίθεση προς αυτά που υποστηρίζει, οι Ελληνες είναι εκείνοι που έχουν πανάρχαιη ιστορία και όχι οι εβραίοι που οπωσδήποτε μόνο «βίοι παράλληλοι» δεν υφίστανται μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. Κι η προπαγάνδα ακόμη, χρειάζεται την τέχνη της. Οταν είναι απροκάλυπτη, όχι μόνο δεν πείθει αλλά και γελοιοποιεί. Κύριοι του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, γνωρίζομε ποια είναι η τέχνη σας, λίγη σοβαρότητα όμως δεν βλάπτει, έστω και για να τηρούνται κάποια προσχήματα, εκτός κι εάν κρίνετε ότι είναι τέτοιο το επίπεδο εκείνων στους οποίους απευθύνετε την προπαγάνδα σας, ώστε δεν χρειάζεται... 

ΜΠΟΧΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΡΩΜΙΑ ΤΩΝ ΞΕΝΟΦΕΡΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΩΝ!!!ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ ΝΑ ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ!!!

«Αυριανή»: « ...νεαρός βουλευτής ..... κάνει ανωμαλίες με τον γέροντα ιεράρχη, ο οποίος έχει ιδιαίτερες αδυναμίες σε νεαρούς τους οποίους φέρεται να αμείβει αδρά.».  Ο Μητροπολίτης μάλιστα ήθελε να τον έχει αποκλειστικό σύντροφο γι' αυτό και πολλές φορές τον παρακολουθούσε από ζήλεια.  Ας ελπίσουμε πως το φαινόμενο δεν είναι γενικευμένο και πρόκειται για την ίδια περίπτωση που αναφέρει και το «Βήμα»: «δημοσιεύονται καταγγελίες για ερωτικές σχέσεις βουλευτή με ηλικιωμένο ιεράρχη» (6.2.'05). Το μάρμαρο βέβαια πληρώνουν κι εδώ οι φορολογούμενοι αφού "Τα όργια Μητροπολίτη με βουλευτή, απαθανατίστηκαν σε ροζ κασέτα που βρίσκεται στα χέρια εκβιαστών!" («Αυριανή», 5.2.'05).  Ασφαλώς καρπός αυτών των ακατανόμαστων σχέσεων θα είναι εκατοντάδες ψήφοι ευλαβών γραϊδίων προς τον εκπορνευόμενο εθνοπατέρα.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ!!ΑΘΑΝΑΤΟΣ!! ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ

Η εικόνα του Περικλή Γιαννόπουλου, αν και γνωστή σε όλους, παραμένει ασαφής: πατρινός λογοτέχνης, εκκεντρικός εστέτ, ελληνολάτρης, νεαρός δανδής, διάσημος δοκιμιογράφος, αλλά πάνω από όλα ο γνωστότερος αυτόχειρας του προηγούμενου αιώνα. Είναι αυτός που, αφού έριξε στην πυρά όλα τα χειρόγραφα και τις φωτογραφίες του, αυτοκτόνησε τον Απρίλιο του 1910 με θεαματικό τρόπο: μπήκε έφιππος στη θάλασσα του Σκαραμαγκά και αυτοπυροβολήθηκε. Η συλλογική μνήμη επεξέτεινε το ούτως ή άλλως προσεκτικά σκηνοθετημένο εγχείρημά του: τον θέλει να καλπάζει στη θάλασσα γυμνός, στεφανωμένος με άνθη και να αυτοπυροβολείται στο κεφάλι, έχοντας ένα νόμισμα στο στόμα του για την Αχερουσία ...

Ο Π. Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1870 και ήταν γιός του μεσολογγίτη ιατρού Ιωάννη Γιαννόπουλου και της Ευδοκίας Χαιρέτη, κόρης αρχοντικής οικογένειας. Ο Γιαννόπουλος από την παιδική του ηλικία εξοικειώθηκε με τους μύθους αλλά και τον θεαματικό θάνατο... Ευπατρίδες και επαναστάτες, με ισχυρή κοινωνική παρουσία και σημαντική μόρφωση που απέκτησαν σε πανεπιστήμια της Δύσης, συνέχισαν την πορεία τους ανά τους αιώνες. Ο προπάππους τού Περικλή Γιαννόπουλου, Κήρυξ Χαιρέτης, ιατροφιλόσοφος και προσωπικός ιατρός του Σουλτάνου Μαχμούτ Β', έπαθε αποπληξία το 1824, όταν ο ίδιος ο σουλτάνος τού διάβασε έναν κατάλογο μελών της Φιλικής Εταιρείας όπου υπήρχε και το όνομά του. Ο παππούς του, Θεόφραστος Χαιρέτης, χρηματοδότησε με την οικογενειακή τους περιουσία την Επανάσταση του 1841 στην Κρήτη, ενώ ο αδελφός του παππού, Αριστείδης, σκοτώθηκε το 1866 στο Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Η οικογένεια Χαιρέτη βρέθηκε στην Πάτρα το 1855, όταν ο Θεόφραστος Χαιρέτης ανέλαβε διευθυντής στο νεοϊδρυθέν Υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, θέση-αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην πατρίδα. Η οικογένεια Χαιρέτη θα παραμείνει ισχυρή και θα διασταυρωθεί με άλλους «επώνυμους οίκους» στην Πάτρα του 19ου - αρχών του 20ού αιώνα: οικογένειες Γερούση, Πετιμεζά, Πικραμένου, ακόμα και Μαυρομιχάλη.

Ο Περικλής γεννήθηκε στην Πάτρα τον Φεβρουάριο του 1870 και τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου αυτοκτονεί με περίστροφο στον νάρθηκα του μοναστηριού του Προφήτη Ηλία ο παππούς του Θεόφραστος. Ο Π. Χαλκιόπουλος εκφώνησε τον επικήδειό του « ...το σώμα ενόσησε, και η ψυχή ενόσησε, και το πνεύμα εσκοτίσθη» (εφημερ. «Φοίνιξ», 26/11/1870). Υποθέτουμε τον σάλο που προκάλεσε το απονενοημένο στην πόλη των αστών ...

Ο ίδιος ο Περικλής, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να σπουδάσει ιατρική στην Αθήνα και το Παρίσι, και αφού πέρασε από την Αγγλία για ένα μικρό διάστημα, επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα και δραστηριοποιήθηκε πνευματικά σε μια ιδιαίτερα βαρύνουσα για τον ελληνισμό εποχή: ανάμεσα στην επαύριον της ήττας του 1897 και τις παραμονές της επανάστασης στο Γουδί. Στο Παρίσι έζησε έντονη ζωή με τον συμπατριώτη του, επίσης Πατρινό, Ζαν Μορεάς και ήλθε σε επαφή με τα πνευματικά κινήματα του συμβολισμού και του αισθητισμού. Κατά την επάνοδό του στην Αθήνα γράφτηκε στη Νομική Σχολή, όπου δεν φοίτησε ποτέ, και άρχισε να δημοσιεύει μεταφράσεις ξένης λογοτεχνίας (Πόε, Π. Λοτί, Ο. Ουάιλντ) και δικά του «πεζά ποιήματα». Γρήγορα στράφηκε στην αρθρογραφία και τα δοκίμια: αρθρογραφούσε ασταμάτητα σε όλα σχεδόν τα έντυπα της πρωτεύουσας (Ακρόπολις, Νουμάς, Εστία, Άστυ, Παναθήναια, κ.ά), και εξέδωσε τα ιδεολογικά του μανιφέστα, δύο δοκίμια πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού: «Το Νέον Πνεύμα» (1906) και «Έκκλησις προς Πανελλήνιον Κοινόν» (1907).

Πορτραίτο του Περικλή Γιαννόπουλου (1899), έργο της ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου.

Ο Γιαννόπουλος υποστήριξε με πάθος μια ελληνοκεντρική ιδεολογία: Γράφει για την ελληνική γραμμή και το ελληνικό χρώμα, την ελληνική μουσική, τη σύγχρονη ζωγραφική, το νέο θέατρο, θαυμάζει τα μάρμαρα των αρχαίων, τους λόφους της πρωτεύουσας και το αττικό φως, αναζητά την πρωτοτυπία, και, με εντελώς προσωπικό ύφος και γλώσσα, καταγγέλλει την αιτία της ελληνικής κακοδαιμονίας: την ξενομανία ή τον «φραγκοραγιαδισμό», όπως την αποκαλούσε ο ίδιος. Αποκαλεί τα ωδεία όπου διδάσκεται δυτική μουσική «Φονεία», φωνάζει στους νεόπλουτους Αθηναίους να πετάξουν τα χαλιά και τα βελούδα και να επιστρέψουν στα υφαντά, αποκαλεί τους αρχιτέκτονες «ξενοπαλαβούς τσούσηδες», τους δημοτικιστές «Πιπίνους των Ψυχαρισμών» που θέλουν να φτιάξουν τη «Ρωμέικη Γκλότσα» και καταγγέλλει τους πολιτικούς: «Αγραμματότατοι, αμαθέστατοι και κουτσουρικότατοι [ ...], αρχομανείς, με όλα τα άγρια, εγωιστικά και πλιατσικολογικά ένστικτα του Κλέφτου παραβίασαν τα πάντα, κατεχράσθησαν των πάντων». Συνομίλησε με όλα τα μεγάλα μυαλά των αρχών του εικοστού αιώνα, εντυπωσίασε την κοινωνία της εποχής με τη γοητευτική του εμφάνιση και την ιδιοτυπία του βίου του και προκάλεσε σάλο με τις ιδέες του. Οι Ξενόπουλος, Παλαμάς, Ι. Δραγούμης, Πάλλης, Καμπάνης, Νιρβάνας, Μελάς, Χρηστομάνος κ.ά. διχογνωμούν για τις «περικλογιαννοπούλειες ιδέες»: μεγαλόστομος και προχειρογράφος ή μεγαλοφυής και προφήτης;

Στην προσωπική του ζωή δεν παντρεύτηκε ποτέ, αλλά έχει καταγραφεί μια έντονη αισθηματική περιπέτεια με τη ζωγράφο Σοφία Λασκαρίδου (1876-1965), μια ακόμα δυναμική προσωπικότητα του προηγούμενου αιώνα: απόγονος της βυζαντινής αυτοκρατορικής οικογένειας Λάσκαρη, απελευθερωμένη για τα πρότυπα της εποχής της, επιβλητική παρουσία, η πρώτη γυναίκα που σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών σπάζοντας το άβατο της Σχολής με προσωπική της παρέμβαση στον βασιλιά Γεώργιο Α΄, έβγαλε τη ζωγραφική έξω από τα ατελιέ ζωγραφίζοντας στην ύπαιθρο με ένα ρεβόλβερ για προστασία, συνέχισε τις σπουδές της στην Ευρώπη ...

Η αριστοκράτισσα ζωγράφος Σ. Λασκαρίδου, μια πρωτοποριακή προσωπικότητα της εποχής της, αποτελεί τη μοναδική γνωστή αισθηματική σχέση του Περικλή Γιαννόπουλου.

Σαν στωικός φιλόσοφος ο Περικλής Γιαννόπουλος επέλεξε τελικά την ευθανασία και σκηνοθέτησε πολύ προσεκτικά την έξοδό του: Κατέστρεψε το πλήθος των αδημοσίευτων γραπτών του και όλες τις φωτογραφίες του (ακόμα και αυτές που βρίσκονταν σε σπίτια φίλων ή συγγενών), ταχυδρόμησε στους φίλους του δελτάρια από τη ζωφόρο του Παρθενώνα που απεικόνιζαν έναν ακέφαλο ιππέα, και, Μεγάλη Εβδομάδα, εμφανίστηκε στους δρόμους της Αθήνας ξαπλωμένος μέσα σε ένα μόνιππο φορτωμένο με λουλούδια πασχαλιάς, εν είδει νεκροφόρας! Την Μ. Πέμπτη, 8 Απριλίου 1910, κατέβηκε στον Σκαραμαγκά με ένα νοικιασμένο αμάξι, έλυσε το άλογο, και έφιππος μπήκε στη θάλασσα, όπου αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι.

Ο θάνατός του, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε για μεγάλο διάστημα έντονες συζητήσεις και αντιδράσεις και σε κάποιες στιγμές επισκίασε το ίδιο το έργο του. Ο Γ. Θεοτοκάς θα σημειώσει το 1938: «έκανε και έναν θάνατο από τον οποίο δεν έλειψε εντελώς η φροντίδα να καταπλήξει τη γαλαρία».

Ένα από τα σπανιότατα σωζόμενα αντίτυπα του δοκιμίου του Γιαννόπουλου «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν» (1907). Φέρει την ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα στον μετέπειτα κορυφαίο αρχιτέκτονα Δ. Πικιώνη.

Αν και ο Π. Γιαννόπουλος δεν άφησε ευρύ λογοτεχνικό έργο, αυτό που τον χαρακτήρισε είναι η επίδραση που άσκησε τόσο σε σύγχρονους με αυτόν ποιητές και συγγραφείς -των οποίων το έργο αποτέλεσε την πηγή από την οποία άντλησε η γενιά του '30- όσο και, αμέσως ή εμμέσως, σε σημαντικούς λογοτέχνες των επόμενων γενιών: επηρέασε, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, το έργο των Σικελιανού, Ελύτη, Σεφέρη, Ίωνος Δραγούμη, αλλά και πνευματικών ανθρώπων πέρα από τα όρια της λογοτεχνίας, όπως των αρχιτεκτόνων Δ. Πικιώνη και Ά. Κωνσταντινίδη, της λαογράφου Αγ. Χατζημιχάλη, ακόμα και του ζωγράφου Γ. Τσαρούχη. Ενδεικτικό της επιρροής που άσκησε είναι το γεγονός ότι το έτος 1938, είκοσι οκτώ χρόνια μετά τον θάνατό του και μεσούσης της περιόδου έκφρασης της γενιάς του '30, θεωρήθηκε ατύπως ως «έτος Περικλή Γιαννόπουλου», καθώς δύο σημαντικά περιοδικά, Τα Νέα Γράμματα και τα Νεοελληνικά Γράμματα, αφιερώνουν ολόκληρα τεύχη τους στο έργο και την προσωπικότητά του και δημιουργείται ένας ευρύς και έντονος διάλογος των διανοούμενων για τον Περικλή Γιαννόπουλου.

Παρόλα αυτά, η σημασία του Περικλή Γιαννόπουλου στα γράμματα, την τέχνη και την αισθητική του εικοστού αιώνα, η ισχυρή πνευματική οικογενειακή του παράδοση, το πάντα επίκαιρο του λόγου του, αλλά και οι περίοδοι που αυτός επανήλθε στην επικαιρότητα (και για ποιους λόγους), επιδέχονται περαιτέρω μελέτης ...

ΕΣΕΙΣ ΚΑΛΑ ΜΟΥ ΠΡΟΒΑΤΑΚΙΑ ΕΛΑ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΑ ΜΠΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!! ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΤΩΝ ΠΑΠΑΔΩΝ ΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ!!!ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΠΡΟΒΑΤΑ!!!

(Mκ. 2:18-22, Λκ. 5:33-39) 14 Tότε έρχονται σ' αυτόν οι μαθητές του Iωάννη και του λένε: "Γιατί ενώ εμείς και οι Φαρισαίοι νηστεύουμε τόσο πολύ, οι δικοί σου μαθητές δε νηστεύουν;" 15Kι ο Iησούς τους είπε: "Mήπως είναι δυνατόν οι προσκαλεσμένοι σε γάμο να πενθούνε όσο είναι μαζί τους ο γαμπρός; Θα έρθουν όμως μέρες, που θα αποχωριστεί απ' αυτούς ο γαμπρός, και τότε θα νηστέψουν. 16Kανένας δε βάζει για μπάλωμα ένα κομμάτι καινούργιου υφάσματος, που δεν έχει καν μουσκευτεί, σε παλιό ρούχο, γιατί μαζεύει το μπάλωμα τραβώντας το παλιό ρούχο και γίνεται χειρότερο το σκίσιμο. 17Oύτε βάζουν φρέσκο κρασί σε παλιά ασκιά, γιατί διαφορετικά σκίζονται τα ασκιά και το κρασί χύνεται και τα ασκιά καταστρέφονται. Aντίθετα, το φρέσκο κρασί το βάζουν σε καινούργια ασκιά και έτσι διατηρούνται και τα δυο".

Νηστεία αλλά και ...; παχυσαρκία για τις μοναχές! - Έξι στις δέκα είναι υπέρβαρες!!!Η νηστεία είναι μόνο για σας χριστιανικά προβατάκια μου ,ακόμα και ο Ναζωραίος στην Καινή δεν νήστευε!!Πάμε τώρα όλα μαζί προβατάκια μου!!ΜΠΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!