Ο Ιουλιανός υπήρξε βαθύτατα μορφωμένος άνθρωπος. Επηρεασμένος από την ελληνική κλασική παιδεία, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα και δεν δίσταζε να να δηλώνει «Έλλην ειμί».
Σε επιστολή του προς τον φιλόσοφο Θεμίσιο θα αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Φεύγοντας για την Ελλάδα, τότε που όλοι νόμιζαν πως με στέλναν εξορία, τάχα δε δόξασα την τύχη μου σαν να γιόρταζα τη μεγαλύτερη γιορτή, λέγοντας πως εκείνη η αλλαγή ήταν για μένα ό,τι καλύτερο και πως είχα ανταλλάξει, όπως λένε,
"Χαλκό με χρυσάφι και εννιά βόδια με εκατό"; Τέτοια αγαλλίαση ένιωθα που μού 'λαχε να πάω στην Ελλάδα αντί να μείνω σπίτι μου κι ας μην είχα εκεί ούτε χωράφι ούτε κήπο ούτε ένα σπιτάκι δικό μου».
Τον Ιουλιανό τον ενοχλούσε το φαινόμενο του Χριστιανισμού που ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την ελληνική του παιδεία και μόρφωση, καθώς και με τον Ελληνικό Πολιτισμό που λάτρευε. Προσπάθησε να βάλει φρένο στην ασυδοσία των κληρικών και τον πλουτισμό της Εκκλησίας, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον τους («Εγώ, μα τους θεούς, δε θέλω ούτε να σκοτώνονται οι χριστιανοί ούτε να δέρνονται άδικα ούτε άλλο κακό να παθαίνουν» [«Ιδιόχειρη επιστολή προς τον Ατάρβιο»]). Απεναντίας προσπάθησε να κρατήσει μια ισορροπία. Εκδίδει διατάγματα περί ανεξιθρησκείας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αναβιώσει την ελληνική (και ρωμαϊκή) θρησκεία. Επιστρέφει τις περιουσίες και ανακαλεί από την εξορία τους, διωχθέντες από τον -αρειανιστή- Κωνστάντιο, ορθόδοξους χριστιανούς. Καταργεί τις κρατικές χορηγήσεις στην χριστιανική εκκλησία. Εκδίδει πέντε διατάγματα για την ενίσχυση της εξουσίας των τοπικών βουλών. Απαγορεύει να τον προσαγορεύουν «Δεσπότη» και διακηρύσσει ότι θεωρεί τον εαυτό του μέλος της συγκλητικής τάξης. Στις επιστολές του απευθύνεται προς τις βουλές των πόλεων ως ίσος προς ίσον. Προωθεί μέτρα (φοροαπαλλαγές, παραγραφή χρεών κ.α.) για την ενίσχυση της αυτονομίας των πόλεων. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες μερίδες των χριστιανών και να αποτρέψει συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικούς και χριστιανούς («Σε όλους τους χριστιανούς έχω φερθεί με τέτοια πραότητα και φιλανθρωπία, που κανείς απ' αυτούς δεν υφίσταται βία πουθενά ούτε τους σέρνουν με το ζόρι στα ιερά ούτε εξαναγκάζονται να κάνουν οτιδήποτε ενάντια στη θέληση τους» [«Προς του κατοίκους της Έδεσσας»]).
Σε κάποια άλλη του επιστολή («Εγκώμιον στην αυτοκράτειρα Ευσεβία»), δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για την Ελλάδα:
«Μα τι μ' έχει πιάσει; Και τι είδους ομιλία είχα σκοπό να ολοκληρώσω αν όχι τον έπαινο της αγαπημένης μου Ελλάδας, που δεν μπορώ να τη φέρω στο νου χωρίς να μένω έκθαμβος με κάθε τι δικό της;».
Και συνεχίζει, απευθυνόμενος «Προς τους κατοίκους της Βόστρας»:
''Μονοιάσετε εσείς ο λαός μεταξύ σας. Όλοι ας αποφύγουν τις αντιπαλότητες και ας μη παρανομεί κανείς- και οι παραστρατημένοι να μην παρανομούν σε βάρος όσων ορθά και δίκαια λατρεύουν τους θεούς σύμφωνα με την παράδοση αιώνων, και όσοι λατρεύουν τους θεούς να μην καταστρέφουν και λεηλατούν τα σπίτια εκείνων που -περισσότερο λόγω άγνοιας παρά από πεποίθηση- έχουν παραστρατήσει...
Και τώρα όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, παρακινώ αυτούς που διακατέχονται από αληθινό σεβασμό στους θεούς να μην αδικούν τα πλήθη των χριστιανών, ούτε να τους επιτίθενται και να τους προσβάλλουν. Περισσότερο πρέπει να λυπόμαστε παρά να μισούμε όσους σφάλλουν πάνω στα πιο σημαντικά ζητήματα· γιατί το μεγαλύτερο καλό είναι η θεοσέβεια ενώ αντίθετα το μεγαλύτερο κακό είναι η ασέβεια...''
Μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, κύμα τρομοκρατίας ξέσπασε στην Ανατολική Αυτοκρατορία. Σχεδόν αμέσως πυρπολήθηκε από χριστιανούς η Βιβλιοθήκη της Αντιόχειας. Ακολούθησαν ομαδικοί διωγμοί και βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, καταδίκες για μαγεία των πιστών του αρχαίου Πανθέου, καταστροφές αρχαίων ναών αλλά και εστιακών σημείων του Ελληνισμού που δεν είχαν λατρευτικό χαρακτήρα, όπως τα γυμνάσια και τα μουσεία· με τελική κατάληξη την απαγόρευση της αρχαίας θρησκείας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο (Νοέμβριος 392) και την σχεδόν ταυτόχρονη απαγόρευση των Ολυμπιακών Αγώνων... Το Ελληνικό Πνεύμα, κατατρεγμένο, θα βρει πλέον καταφύγιο στις φιλοσοφικές σχολές, στις περισσότερες από τις οποίες δεν απομένουν παρά μερικές δεκαετίες ζωής. Ως και το εθνικό όνομα των Ελλήνων τέθηκε υπό απαγόρευση... Σήμερα ο Ιουλιανός αποτελεί μια ενοχλητική παρένθεση μέσα στα εγχειρίδια της ελληνικής ιστορίας. Αναφέρεται πάντοτε με το επώνυμο που του χάρισαν οι χριστιανοί («Παραβάτης» ή «Αποστάτης») οι οποίοι, στην καλύτερη περίπτωση, τον εμφανίζουν ως έναν ανεδαφικό οραματιστή· ένα μικρό ανάχωμα που παρασύρθηκε από το ποτάμι της ιστορίας...
"Χαλκό με χρυσάφι και εννιά βόδια με εκατό"; Τέτοια αγαλλίαση ένιωθα που μού 'λαχε να πάω στην Ελλάδα αντί να μείνω σπίτι μου κι ας μην είχα εκεί ούτε χωράφι ούτε κήπο ούτε ένα σπιτάκι δικό μου». Τον Ιουλιανό τον ενοχλούσε το φαινόμενο του Χριστιανισμού που ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την ελληνική του παιδεία και μόρφωση, καθώς και με τον Ελληνικό Πολιτισμό που λάτρευε. Προσπάθησε να βάλει φρένο στην ασυδοσία των κληρικών και τον πλουτισμό της Εκκλησίας, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον τους («Εγώ, μα τους θεούς, δε θέλω ούτε να σκοτώνονται οι χριστιανοί ούτε να δέρνονται άδικα ούτε άλλο κακό να παθαίνουν» [«Ιδιόχειρη επιστολή προς τον Ατάρβιο»]). Απεναντίας προσπάθησε να κρατήσει μια ισορροπία. Εκδίδει διατάγματα περί ανεξιθρησκείας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αναβιώσει την ελληνική (και ρωμαϊκή) θρησκεία. Επιστρέφει τις περιουσίες και ανακαλεί από την εξορία τους, διωχθέντες από τον -αρειανιστή- Κωνστάντιο, ορθόδοξους χριστιανούς. Καταργεί τις κρατικές χορηγήσεις στην χριστιανική εκκλησία. Εκδίδει πέντε διατάγματα για την ενίσχυση της εξουσίας των τοπικών βουλών. Απαγορεύει να τον προσαγορεύουν «Δεσπότη» και διακηρύσσει ότι θεωρεί τον εαυτό του μέλος της συγκλητικής τάξης. Στις επιστολές του απευθύνεται προς τις βουλές των πόλεων ως ίσος προς ίσον. Προωθεί μέτρα (φοροαπαλλαγές, παραγραφή χρεών κ.α.) για την ενίσχυση της αυτονομίας των πόλεων. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες μερίδες των χριστιανών και να αποτρέψει συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικούς και χριστιανούς («Σε όλους τους χριστιανούς έχω φερθεί με τέτοια πραότητα και φιλανθρωπία, που κανείς απ' αυτούς δεν υφίσταται βία πουθενά ούτε τους σέρνουν με το ζόρι στα ιερά ούτε εξαναγκάζονται να κάνουν οτιδήποτε ενάντια στη θέληση τους» [«Προς του κατοίκους της Έδεσσας»]).Σε κάποια άλλη του επιστολή («Εγκώμιον στην αυτοκράτειρα Ευσεβία»), δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για την Ελλάδα: «Μα τι μ' έχει πιάσει; Και τι είδους ομιλία είχα σκοπό να ολοκληρώσω αν όχι τον έπαινο της αγαπημένης μου Ελλάδας, που δεν μπορώ να τη φέρω στο νου χωρίς να μένω έκθαμβος με κάθε τι δικό της;».Και συνεχίζει, απευθυνόμενος «Προς τους κατοίκους της Βόστρας»:''Μονοιάσετε εσείς ο λαός μεταξύ σας. Όλοι ας αποφύγουν τις αντιπαλότητες και ας μη παρανομεί κανείς- και οι παραστρατημένοι να μην παρανομούν σε βάρος όσων ορθά και δίκαια λατρεύουν τους θεούς σύμφωνα με την παράδοση αιώνων, και όσοι λατρεύουν τους θεούς να μην καταστρέφουν και λεηλατούν τα σπίτια εκείνων που -περισσότερο λόγω άγνοιας παρά από πεποίθηση- έχουν παραστρατήσει...Και τώρα όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, παρακινώ αυτούς που διακατέχονται από αληθινό σεβασμό στους θεούς να μην αδικούν τα πλήθη των χριστιανών, ούτε να τους επιτίθενται και να τους προσβάλλουν. Περισσότερο πρέπει να λυπόμαστε παρά να μισούμε όσους σφάλλουν πάνω στα πιο σημαντικά ζητήματα· γιατί το μεγαλύτερο καλό είναι η θεοσέβεια ενώ αντίθετα το μεγαλύτερο κακό είναι η ασέβεια...''Μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, κύμα τρομοκρατίας ξέσπασε στην Ανατολική Αυτοκρατορία. Σχεδόν αμέσως πυρπολήθηκε από χριστιανούς η Βιβλιοθήκη της Αντιόχειας. Ακολούθησαν ομαδικοί διωγμοί και βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, καταδίκες για μαγεία των πιστών του αρχαίου Πανθέου, καταστροφές αρχαίων ναών αλλά και εστιακών σημείων του Ελληνισμού που δεν είχαν λατρευτικό χαρακτήρα, όπως τα γυμνάσια και τα μουσεία· με τελική κατάληξη την απαγόρευση της αρχαίας θρησκείας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο (Νοέμβριος 392) και την σχεδόν ταυτόχρονη απαγόρευση των Ολυμπιακών Αγώνων... Το Ελληνικό Πνεύμα, κατατρεγμένο, θα βρει πλέον καταφύγιο στις φιλοσοφικές σχολές, στις περισσότερες από τις οποίες δεν απομένουν παρά μερικές δεκαετίες ζωής. Ως και το εθνικό όνομα των Ελλήνων τέθηκε υπό απαγόρευση... Σήμερα ο Ιουλιανός αποτελεί μια ενοχλητική παρένθεση μέσα στα εγχειρίδια της ελληνικής ιστορίας. Αναφέρεται πάντοτε με το επώνυμο που του χάρισαν οι χριστιανοί («Παραβάτης» ή «Αποστάτης») οι οποίοι, στην καλύτερη περίπτωση, τον εμφανίζουν ως έναν ανεδαφικό οραματιστή· ένα μικρό ανάχωμα που παρασύρθηκε από το ποτάμι της ιστορίας...
.jpg)
.jpg)
"Χαλκό με χρυσάφι και εννιά βόδια με εκατό"; Τέτοια αγαλλίαση ένιωθα που μού 'λαχε να πάω στην Ελλάδα αντί να μείνω σπίτι μου κι ας μην είχα εκεί ούτε χωράφι ούτε κήπο ούτε ένα σπιτάκι δικό μου».Τον Ιουλιανό τον ενοχλούσε το φαινόμενο του Χριστιανισμού που ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την ελληνική του παιδεία και μόρφωση, καθώς και με τον Ελληνικό Πολιτισμό που λάτρευε. Προσπάθησε να βάλει φρένο στην ασυδοσία των κληρικών και τον πλουτισμό της Εκκλησίας, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον τους («Εγώ, μα τους θεούς, δε θέλω ούτε να σκοτώνονται οι χριστιανοί ούτε να δέρνονται άδικα ούτε άλλο κακό να παθαίνουν» [«Ιδιόχειρη επιστολή προς τον Ατάρβιο»]). Απεναντίας προσπάθησε να κρατήσει μια ισορροπία. Εκδίδει διατάγματα περί ανεξιθρησκείας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αναβιώσει την ελληνική (και ρωμαϊκή) θρησκεία. Επιστρέφει τις περιουσίες και ανακαλεί από την εξορία τους, διωχθέντες από τον -αρειανιστή- Κωνστάντιο, ορθόδοξους χριστιανούς. Καταργεί τις κρατικές χορηγήσεις στην χριστιανική εκκλησία. Εκδίδει πέντε διατάγματα για την ενίσχυση της εξουσίας των τοπικών βουλών. Απαγορεύει να τον προσαγορεύουν «Δεσπότη» και διακηρύσσει ότι θεωρεί τον εαυτό του μέλος της συγκλητικής τάξης. Στις επιστολές του απευθύνεται προς τις βουλές των πόλεων ως ίσος προς ίσον. Προωθεί μέτρα (φοροαπαλλαγές, παραγραφή χρεών κ.α.) για την ενίσχυση της αυτονομίας των πόλεων. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες μερίδες των χριστιανών και να αποτρέψει συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικούς και χριστιανούς («Σε όλους τους χριστιανούς έχω φερθεί με τέτοια πραότητα και φιλανθρωπία, που κανείς απ' αυτούς δεν υφίσταται βία πουθενά ούτε τους σέρνουν με το ζόρι στα ιερά ούτε εξαναγκάζονται να κάνουν οτιδήποτε ενάντια στη θέληση τους» [«Προς του κατοίκους της Έδεσσας»]).
Σε κάποια άλλη του επιστολή («Εγκώμιον στην αυτοκράτειρα Ευσεβία»), δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για την Ελλάδα:«Μα τι μ' έχει πιάσει; Και τι είδους ομιλία είχα σκοπό να ολοκληρώσω αν όχι τον έπαινο της αγαπημένης μου Ελλάδας, που δεν μπορώ να τη φέρω στο νου χωρίς να μένω έκθαμβος με κάθε τι δικό της;».
Και συνεχίζει, απευθυνόμενος «Προς τους κατοίκους της Βόστρας»:
''Μονοιάσετε εσείς ο λαός μεταξύ σας. Όλοι ας αποφύγουν τις αντιπαλότητες και ας μη παρανομεί κανείς- και οι παραστρατημένοι να μην παρανομούν σε βάρος όσων ορθά και δίκαια λατρεύουν τους θεούς σύμφωνα με την παράδοση αιώνων, και όσοι λατρεύουν τους θεούς να μην καταστρέφουν και λεηλατούν τα σπίτια εκείνων που -περισσότερο λόγω άγνοιας παρά από πεποίθηση- έχουν παραστρατήσει...
Και τώρα όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, παρακινώ αυτούς που διακατέχονται από αληθινό σεβασμό στους θεούς να μην αδικούν τα πλήθη των χριστιανών, ούτε να τους επιτίθενται και να τους προσβάλλουν. Περισσότερο πρέπει να λυπόμαστε παρά να μισούμε όσους σφάλλουν πάνω στα πιο σημαντικά ζητήματα· γιατί το μεγαλύτερο καλό είναι η θεοσέβεια ενώ αντίθετα το μεγαλύτερο κακό είναι η ασέβεια...''
Μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, κύμα τρομοκρατίας ξέσπασε στην Ανατολική Αυτοκρατορία. Σχεδόν αμέσως πυρπολήθηκε από χριστιανούς η Βιβλιοθήκη της Αντιόχειας. Ακολούθησαν ομαδικοί διωγμοί και βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, καταδίκες για μαγεία των πιστών του αρχαίου Πανθέου, καταστροφές αρχαίων ναών αλλά και εστιακών σημείων του Ελληνισμού που δεν είχαν λατρευτικό χαρακτήρα, όπως τα γυμνάσια και τα μουσεία· με τελική κατάληξη την απαγόρευση της αρχαίας θρησκείας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο (Νοέμβριος 392) και την σχεδόν ταυτόχρονη απαγόρευση των Ολυμπιακών Αγώνων... Το Ελληνικό Πνεύμα, κατατρεγμένο, θα βρει πλέον καταφύγιο στις φιλοσοφικές σχολές, στις περισσότερες από τις οποίες δεν απομένουν παρά μερικές δεκαετίες ζωής. Ως και το εθνικό όνομα των Ελλήνων τέθηκε υπό απαγόρευση... Σήμερα ο Ιουλιανός αποτελεί μια ενοχλητική παρένθεση μέσα στα εγχειρίδια της ελληνικής ιστορίας. Αναφέρεται πάντοτε με το επώνυμο που του χάρισαν οι χριστιανοί («Παραβάτης» ή «Αποστάτης») οι οποίοι, στην καλύτερη περίπτωση, τον εμφανίζουν ως έναν ανεδαφικό οραματιστή· ένα μικρό ανάχωμα που παρασύρθηκε από το ποτάμι της ιστορίας...
Συμπαντικός Παλμός και Πυθαγόρας
Γιατί χρειάστηκε να μεταφερθεί στο τάφο του και μετά να "αναστηθεί"???Γιατί δεν παρουσιάστηκε στους διώκτες του ώστε να δικαιωθεί??Προ ημερών ένας Μητροπολίτης είπε ότι χωρίς ανάσταση δεν υπάρχει Χριστιανισμός!!Εγω θα πω ότι δεν υπάρχει και ο Ιησούς ο Ναζωραίος!!Είναι ένα κατασκεύασμα του ανθελληνικού Ρωμαϊκού Κράτους και των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων οι οποίοι ήθελαν έναν λαό προβατοποιημένο!!
Σε νέο βιβλίο του ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' προσωπικώς απαλλάσσει τους Εβραίους από τους ισχυρισμούς, ότι ευθύνονται για τη θανάτωση του Ιησού Χριστού, αποσείοντας συγχρόνως την έννοια "συλλογικής ενοχής των Εβραίων", η οποία στοιχειώνει αιώνες τις σχέσεις των Χριστιανών μαζί τους.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΟΤΙ Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ... ΗΓΕΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΚΑΝΕ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΣΕ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΚΙ ...ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΙ ΟΤΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ... ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ... ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΣΕ ΣΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ... ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ [ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ..] ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΝΟΗΜΑ ΜΟΝΟ ΥΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ... ΖΗΤΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ ΚΙ ΦΡΟΝΙΜΟΙ ΩΣ ΟΙ ΟΦΕΙΣ ... ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ...ΟΠΩΣ ΤΑ ΦΙΔΙΑ ΣΙΩΠΗΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ!!,ΤΟ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ ΤΟ ΡΟΥΧΟ ΣΟΥ ΚΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΜΑΧΑΙΡΙ .. ΤΟ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΟΥ ΚΛΠ ΜΟΝΟ ΥΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ .. ΑΛΛΙΩΣ .... ΟΣΕΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΕΣ ΚΙ ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΔΩΣΕΙΣ ..... ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΝΟΗΜΑ.... Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΗΤΑΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ....ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ ... ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΔΙΩΧΝΑΝ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ... ΚΙ Ο ΚΛΑΥΘΜΟΣ ΚΙ ΟΔΥΡΜΟΣ ΤΩΝ ΟΔΟΝΤΩΝ .... ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ.. [ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΙ Η ΚΟΛΑΣΗ = ΤΙΜΩΡΙΑ Η ΤΟ ΠΥΡ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΟΝ] ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ''ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΒΑΣΙΛΕΥΣΩ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΚΙ ΣΦΑΞΤΕ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ'' ΚΙ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ .... ΑΠΛΑ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ .... ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑ-ΟΔΗΓΗΣΕΙ ..ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 150 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ!!
Ως ετήσια επιχορήγηση, δόθηκε τη Μ. Τετάρτη το ποσό των 1.350.000 ευρώ, από τον προϋπολογισμό του Κοινοβουλίου, στο Ταμείο Αρωγής Υπαλλήλων Βουλής (ΤΑΥΒ), όπως αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα Καθημερινή.
Η συγκεκριμένη επιχορήγηση αποτελεί έναν μόνο από τους 14 πόρους του Ταμείου, οι οποίοι περιγράφονται αναλυτικά στον Οργανισμό Λειτουργίας του. Οι σχετικές διατάξεις, βέβαια, του Κανονισμού Λειτουργίας του Ταμείου είναι συνήθως ασαφείς και γενικόλογες, με αποτέλεσμα τέτοιου είδους μπόνους στους υπαλλήλους της Βουλής να περνάνε συνήθως απαρατήρητα.
Κάποιοι, λοιπόν, από αυτούς τους πόρους είναι εκ μέρους του κράτους ή άλλου Νομικού ή Φυσικού Προσώπου, ως δωρεές ή παροχές. Επίσης αποτελούν κρατήσεις επί των τακτικών απολαβών των υπαλλήλων της Βουλής, αλλά και επιχορήγηση εκ μέρους του Προέδρου της Βουλής κατ' έτος "τουλάχιστον ίση με το διπλάσιο με τις εις βάρους των μετόχων διενεργούμενες κρατήσεις επί των τακτικών αποδοχών τους", όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στον Κανονισμό Λειτουργίας.
Πρόκειται βέβαια για τα αποτελέσματα του σχεδίου του «πολύ -έως πάρα πολύ- πολιτισμού» το οποίο έχει ενορχηστρωθεί εδώ και καιρό από την ΝΤΠ και ως στόχο έχει την αποδυνάμωση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης κάθε κράτους μέσω της παρουσίας άλλων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων.
ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΩΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Τα γεγονότα στην Ιουδαία
"Tω καιρώ εκείνω"... έγιναν 62 επαναστάσεις κατά των Ελλήνων και Ρωμαίων στην Ιουδαία, εκ των οποίων 61 είχαν ως αφετηρία την Γαλιλαία. Οι Ρωμαίοι γνωρίζοντας ότι ακόμη και τα αυστηρά μέτρα που είχε λάβει πριν απ' αυτούς ο Αντίοχος δεν καρποφόρησαν, απεφάσισαν για να καταστείλουν τις ανταρσίες, τα πραξικοπήματα και τους μαχαιροβγάλτες και τους πάσης φύσεως επαναστάτες, να επιβάλουν την πιο «φρικτή και τρομακτική θανατική καταδίκη» (Κικέρων) την σταύρωση. Αλλά όχι απλά μόνο σταύρωση: Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του κατάδικου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό.
Ότι οι εσταυρωμένοι έπρεπε να παραμείνουν για μέρες στο σταυρό, συμπεραίνεται επίσης, από το ότι οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν στο κάθετο δοκάρι του σταυρού, (στο ύψος των άκρων των ποδιών), το λεγόμενο suppedaneum, (υποπόδιο υποστήριγμα) μια μικρή ξύλινη προεξοχή, στην οποία μπορούσε να στηριχθεί ο εσταυρωμένος και να ανακουφίσει τις αναπνευστικές του ανάγκες, γιατί διαφορετικά, κρεμάμενος μόνο από τα χέρια, θα κινδύνευε να πεθάνει σύντομα από ασφυξία ...; ενώ όπως είπαμε ο σκοπός της σταυρώσεως ήταν ο αργός βασανιστικός θάνατος.
Ποιος ο χρόνος σταύρωσης και η αιτία θανάτου του Ιησού;
.
Τι έκανε και ποιος ήταν ο Λογγίνος;
http://orthodoxia.forumup.gr/about463-orthodoxia.html
Στο παραπάνω ορθόδοξο ΣΑΙΤ διαβάζουμε: «Λογγίνος ο εκατόνταρχος ήταν Ιουδαίος και κατά της ημέρες του Κυρίου υπηρετούσε εις την υπηρεσία του Πιλάτου». Υπενθυμίζουμε δε ότι ο συγκεκριμένος ένστολος Εβραιο-ρωμαίος αγιοποιήθηκε για τον σημαντικό του ρολό κατά την σταύρωση και την κατοπινή του δράση ως χριστιανός.
«Εις των στρατιωτών, (ο Λογγίνος) εκέντησε (ένυξε) με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Ιωάννης 19. 34.
Τελικά μήπως ο Ιησούς απέθανε από λογχισμό (νύξη) επί του σταυρού; Η ιδέα μπορεί να είναι εντελώς δελεαστική, αλλά δεν θα έπρεπε καθόλου να αποτελεί μέρος της απάντησης, μια και ο οποιοσδήποτε λογχισμός αποτελεί μεταθανάτιο τραυματισμό. Ο Ιησούς πρώτα εκπνέει, και άγνωστο ποσό μετά λογχίζεται στην πλευρά. Είναι αυτονόητο πως κάθε συνετή ιατροδικαστική έρευνα, δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει τον λογχισμό σε ένα πτώμα ως αφορμή θανάτου. Μάλιστα αν οι ίδιοι πιστοί δεχθούν ότι το «τετέλεσται» δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και τον πραγματικό θάνατο του Ιησού ...; τότε μονοί τους ανοίγουν επίσημα τους ασκούς των υποθέσεων της κωματώδους κατάστασης του Ιησού από το καρωτικό όξος που ήπιε πριν αναφωνήσει «τετέλεσται». Συνεπώς κάθε απόπειρα να συνδεθεί ο θάνατος του Ιησού με τον λογχισμό αυτόν, παραβιάζει την ιδία την αφήγηση μια και ο λογχισμός αυτός έρχεται πολύ μετά το «τετέλεσται» του Ιησού.
Τι θα πούμε όμως για τον λογχισμό αυτόν, αν η υπόθεση της κωματώδους κατάστασης του Ιησού μετά το καρωτικό όξος αληθεύει; Δεν θα μπορούσε να ήταν αυτό ένα χτύπημα οριστικά θανατηφόρο; Απαριθμήστε τα προβλήματα και τις ενστάσεις που προκύπτουν από μια τέτοια παραδοχή:
Πρέπει να σημειώσουμε ότι το χτύπημα της λόγχης, δεν το αναφέρει παρά μονό ο Ιωάννης. Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, ενώ αναφέρουν τον (Εβραιο-ρωμαίο!) εκατόνταρχο Λογγίνο, δεν αναφέρουν τίποτε για τον λογχισμό του νεκρού Ιησού. Είναι δυνατόν οι ίδιοι του οι μαθητές-βιογράφοι του που με πάθος θέλουν να αναδείξουν κάθε λεπτομέρεια του μαρτυρίου του, να μην αναφέρουν την τόσο ενδιαφέρουσα αυτή κακοποίηση του δασκάλου τους; Άρα η υπόθεση του εμβόλιμου μεταθανάτιου τραυματισμού δεν φαίνεται και τόσο μετέωρη. Ο Ιησούς ουδέποτε τραυματίστηκε σοβαρά στον σταυρό από σφοδρό διαπεραστικό λογχισμό.
Η ιδία η λέξη «κέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, όπως «κεντρίζω (χωρίς να τραυματίζω) τον ίππο... εξ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην». Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό διατρητικό θανατηφόρο κτύπημα!
Τον υποτιθέμενο λογχισμό του νεκρού Ιησού, τον αναφέρει ο Ιωάννης και υπάρχει μια καλή εξήγηση γι' αυτό! Είναι ο ίδιος ευαγγελιστής, που μας παραδίδει ένα πλήθος από εξαιρετικά αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, όπως τον ελάχιστο χρόνο παραμονής του πάνω στον σταυρό, την σωστή χρήση του σπόγγου, την αφορμή για την έγκαιρη αποκαθήλωση και την αιτία διαφυγής του από τον προγραμματισμένο θανατηφόρο ανασκολοπισμό του!* Έπρεπε λοιπόν να αντισταθμίσει όλα αυτά τα αποκαλυπτικά της διαφυγής του σταυρικού θανάτου, με ένα εφεύρημα σύγχυσης της τελικής εικόνας και ο λογχισμός ήταν ότι καταλληλότερο. Αυτό και η καλο-διαλεγμένη λέξη «κεντώ» σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό θανατηφόρο διατρητικό κτύπημα!
Οι επιστήμονες του East Midlands Forensic Laboratory όχι μόνο το επιβεβαίωσαν, αλλά λένε ότι εάν βρίσκεται κάποιος σε θέση σταυρού, αυξάνεται η απόσταση μεταξύ πλευρών και ζωτικών οργάνων (καρδιά, πνεύμονες) έτσι ώστε ένα κέντημα, ή λόγχευση στα πλευρά να μην επιφέρει κανένα θανατηφόρο τραύμα...
*Ο Ιωάννης σε αντίθεση με τα τρία πρώτα (συνοπτικά) ευαγγέλια, γράφει σε δυο επίπεδα, α) για λαϊκή κατανάλωση και δημιουργία εντυπώσεων και β) με απόκρυφες πληροφορίες, στοιχεία για τον σοβαρό μελετητή, ερευνητή ο οποίος κάποια στιγμή του χρόνου θα τα απομυθοποιήσει.
Δυο δραστήριοι "άγγελοι φύλακες" βοηθούν τον θεό ν' αναστηθεί!
Βεβαία το εκπληκτικότερο αποδεικτικό στοιχειό της στημένης αυτής εικονικής εκτέλεσης, το παρουσιάζει ο διάσημος στη χωρά μας σκεπτικιστής Μ. Καλόπουλος στο προαναφερθέν βιβλίο του και στον υπότιτλο: «Το μυστικό της Παρασκευές σκοτώνει τον μύθο της ανάστασης». Ο εκπληκτικός αυτός μεθοδικός αμφισβητίας της βίβλου, επισημαίνει κάτι πραγματικά μοναδικό! Κάθε απόπειρα ή ευρηματική μεθόδευση επιβίωσης του Ιησού από την σταυρική εκτέλεσή του, θα ήταν μάταιη, αν δεν στόχευε με σκανδαλώδη ακρίβεια, στην μοναδική μέρα του έτους (το Πάσχα των Εβραιών) στην οποία προ-υπήρχε νομοθετημένο προνόμιο αποκαθήλωσης των νεκρών εσταυρωμένων! Χωρίς τον άψογο συγχρονισμό με την ενεργοποίηση της συγκεκριμένης αυτής μοναδικής ετήσιας ευκαιρίας αποκαθήλωσης εσταυρωμένων, στην οποία ολόκληρο το θέατρο της θεοποίησης του Ιησού στοχεύει με θαυμαστή ακρίβεια, όλα τα υπόλοιπα απλώς δεν θα είχαν κανέναν νόημα, διότι ο Ιησούς θα έλιωνε, νεκρός ή ζωντανός, για πολλές μέρες καθηλωμένος πάνω στο σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης και χωρίς κανείς να μπορεί να ζητήσει την αποκαθήλωση του, πριν οι σάρκες του λιώσουν πάνω στον σταυρό.
Υπάρχει όμως και ενδιαφέρουσα συνέχεια. Μετά την κατάποση ""ου "όξους" την κατάλληλη στιγμή, την αποφυγή του θανατηφόρου ανασκολοπισμού, και την επιτυχή αποκαθήλωση (εγκαίρως λόγω εορτής!) ...; δυο καλά πληροφορημένοι Ιουδαίοι που δεν εμπιστεύονται καθόλου τις θαυματουργικές δυνάμεις του "θεού", επεμβαίνουν δυναμικά προτιμώντας να πραγματοποιήσουν το "θαύμα" ...; με κλινικές διαδικασίες!
Ο Νικόδημος ο Φαρισαίος, ήταν άρχοντας των Ιουδαίων και μέλος του Συνεδρίου (Σαχεντρίν). Η σχετική του προϊστορία τον δείχνει από περιέργεια ή από ενδιαφέρον να πηγαίνει μέσα στη νύχτα προς τον Ιησού, για να μάθει για όσα αυτός δίδασκε (Ιωάννης 3:1-14). Προσφώνησε μάλιστα τον Ιησού με τον τίτλο "Ραββί".
Αργότερα κατά την τελευταία μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, όταν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι σχεδίαζαν τον πρόωρο θάνατο του Ιησού, ο Νικόδημος έδειξε στο Συνέδριο την συμπάθειά του στο πρόσωπο του Ιησού, λέγοντας πως ήταν άδικο να καταδικαστεί χωρίς πρώτα να απολογηθεί (Ιωάννης 7:37-53).
Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ή Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ήταν επίσης μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, «Ιωσήφ ο από Αριμαθείας, πλούσιος και αμέμπτου βίου ανήρ και μέλος του Συνεδρίου (ευσχήμων βουλευτής)» γράφει ο Παπαδιαμάντης, πλούσιος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη του και ο οποίος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό (κηδέψει) στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο. Πράγματι η άδεια αυτή του παραχωρήθηκε και με βοηθό του τον Νικόδημο «το Άχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο, έως την "ανάσταση" του».
Ο Νικόδημος λοιπόν μαζί με τον Ιωσήφ, αυτοί οι δυο "άγγελοι φύλακες", μετά το "θάνατο" του Ιησού, κάνουν ακριβώς ότι θα έκανε ένα εκπαιδευμένο συνεργείο ανάνηψης. Μετέφεραν το καρωθέντα Ιησού σε κατάλληλο (πεντακάθαρο αχρησιμοποίητο) βαφικό δωμάτιο και άλειψαν το σώμα του Ιησού με 100 "λίτρα" (αξία ή βάρος δεν έχει πολύ σημασία) πολύτιμων θεραπευτικών, αντισηπτικών ουσιών, το έδεσαν όχι με σάβανα (κειρίαις) αλλά με θεραπευτικούς (μετά των οθονίων) επιδέσμους και το τοποθέτησαν σε μνήμα που ήταν ολοκαίνουργιο (Ιωάννης 19:38-42).
Τίποτε δεν έχει μείνει στην τύχη και όλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε, για να περάσουν τον Ιησού "απέναντι"! Η ανάστασή του θα ήταν η πύλη της αθανασίας και η απαρχή ενός λειτουργικού παν-ιαματικού μύθου, που θα έβαζε δυναμικά την Ιουδαϊκή θεολογία, μέσα στο πάνθεον των αναστημένων και αποθεωμένων θεών της Μεσογείου, κάτι που ουδέποτε θα μπορούσαν να επιχειρήσουν με τον αιματοβαμμένο Γιαχβέ, τον πατέρα του Ιησού και θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Γι' αυτό και ο γιος-θεός, παρουσιάστηκε τόσο διαφορετικός απ' τον Ιουδαίο Πατέρα-θεό. Το τελικό ζητούμενο ήταν ύψιστης σημασίας. Η θεοποίηση του Ιησού δια της ανάστασής του αποτελούσε, ένα θεολογικό διαβατήριο του Ιουδαϊσμού ανάμεσα στα έθνη και την οριστική διαφυγή του Ιουδαϊσμού απ' την συρρίκνωση και τον αφανισμό! Γι' αυτό και οι απίστευτες λεπτομέρειες, στο απόλυτα μελετημένο αυτό σκηνικό της προετοιμασίας, υπηρέτησαν ένα ύψιστης σπουδαιότητας εγχείρημα, και δεν πρέπει καθόλου να μας εκπλήσσουν.
Οι δυο λοιπόν προαναφερθέντες "άγγελοι" σαν μέλη του Συνεδρίου, γνώριζαν εγκαίρως τι και που επρόκειτο να γίνει (προβάδισμα πληροφοριών) και είναι ολοφάνερο ότι μερίμνησαν καταλλήλως τόσο για τον απίστευτα κατάλληλο τάφο, όσο και για την έγκαιρη διάθεση και ποσότητα των απολυμαντικών, ανανηπτικών ουσιών.
Ιωάννης 19 39 Ήλθε δε και ο Νικόδημος, όστις είχεν ελθεί προς τον Ιησούν διά νυκτός κατ' αρχάς, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης έως εκατόν λίτρας
Γιατί άραγε αλόη και σμύρνη;
Η χρήση της αλόης ξεκινάει περίπου το 2200 π.X. με τα οφέλη της να είναι γνωστά στην Περσία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ινδία και στην Αφρική. Σύμφωνα με μύθους, υπήρξε το μυστικό ομορφιάς της Κλεοπάτρας και της Νεφερτίτης, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος οργάνωσε ολόκληρη εκστρατεία για να κατακτήσει το νησί Σοκροτα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει για την ίαση των πληγών των στρατιωτών του.
Η ρητίνη της αλόης που εισαγόταν στο Ισραήλ και που είχε φέρει ο Νικόδημος, είχε καλό σκοπό: Είναι από τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς όχι μόνο από διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά και σε διαφορετικές εποχές. Χάρη στα συστατικά της και τη συνέργειά τους, η αλόη διεισδύει βαθιά στο δέρμα, το καθαρίζει και αποτελεί φυσικό αναισθητικό. Ενισχύει την ανάπτυξη νέων κυττάρων, βελτιώνει τη λειτουργία των ιστών και επουλώνει τα τραύματα. Έχει αντιβιοτική, αντιμυκητιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, και τονώνει το ανοσοποιητικό, αλλά και η σμύρνη - comniphora MYRRHA εκτιμάται ως απολυμαντικό, η ουσία σμύρνη (μύρο)χρησιμοποιείται για πλύση σε πληγές, και ήταν γνωστό απολυμαντικό, αντισηπτικό υλικό από την εποχή του Ιπποκράτη.
Τι τις ήθελαν άραγε όλες αυτές τις αντισηπτικές περιποιήσεις σε ένα νεκρό σώμα; Μήπως ακόμα και τα ιαματικά αυτά υλικά ταιριάζουν γάντι σ' όλη αυτή την καλοστημένη σκηνοθεσία της ανάνηψης;
Επίσης ποιο το νόημα της επίσκεψης του δευτέρου συνεργείου των γυναικών με αρώματα; Από ποτέ ξεσαβανώνουν έναν νεκρό για να τον αλείψουν αρώματα; Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί ...; ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού. Να αλείψουν όμως με αρώματα έναν ήδη ενταφιασμένο νεκρό, αυτό δεν ξανακούστηκε ποτέ. Άρα το δεύτερο συνεργείο (των γυναικών) πρέπει να είχε κάποιες πληροφορίες για πιθανή ανάνηψη, αλλά το πρώτο (των ανδρών) τους είχε προλάβει ήδη!
Mήπως βλέπετε εσείς άλλη εξήγηση;
Αφύλακτος ο τάφος του Ιησού ολόκληρη την πρώτη νύχτα:
Για να συμβούν όμως κολλά αυτά, το συνεργείο ανάνηψης έπρεπε να δράσει χωρίς καμιά παρενόχληση. Είχαν άραγε την άνεση αυτή να αφοσιωθούν απερίσπαστοι για ώρες στην προσεκτική ανανηπτική τους τέχνη; ή Ρωμαίοι φρουροί θα εμπόδιζαν μια τέτοια προσπάθεια; Το αφύλακτο του τάφου την πρώτη αυτή σημαντική νύχτα, το επισημαίνει ο Μ. Καλόπουλος, αλλά το παραδέχεται σαφέστατα και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
H παραδοχή του Ιωάννη Χρυσοστόμου μεταφρασμένη: «Κι έπειτα γιατί να μην κλέψουν το σώμα νωρίτερα; Ασφαλώς αν είχαν σκοπό να κάνουν κάτι τέτοιο, θα το έκαναν όταν δεν εφρουρείτο ο τάφος, τότε που ήταν και ακίνδυνο και σίγουρο, -δηλαδη την πρώτη νύχτα- γιατί το Σάββατο πήγαν οι Εβραίοι στον Πιλότο και ζήτησαν την κουστωδία και φρούρησαν τον τάφο, ενώ, την πρώτη νύχτα δεν ήταν κανένας εκεί». In Matthaeum 58.788.43-49. Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία ...; την πρώτη και σημαντικότερη νύχτα της ανάνηψης, ο τάφος ήταν παντελώς αφρούρητος
Ένας πραγματικά λειτουργικός τάφος!
Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ο οποίος είχε αγοράσει τον δικό του λαξευτό τάφο, όχι στην Αριμαθεία αλλά πλησίον της σταυρώσεως, σαν εύπορος Εβραίος βουλευτής και μάλιστα μέλος του Σαχεντρίν, ασφαλώς θα είχε φροντίσει να λαξευτεί ο τάφος κατά τα ιουδαϊκά έθιμα (Kτkim-τάφος), δηλαδή ο τάφος έπρεπε να είναι όπως στην απεικόνηση:
1. Εξωτερικός χώρος.
2. Κυλιόμενος λίθος
3. Εσωτερικός θάλαμος
4. Χαμήλωμα
5. Τράπεζα
6. Θέση του σώματος (νεκρού) για προετοιμασίες ταφής
7. Μεμονωμένος χώρος τελικής ταφής (Kτκ)
Σε ένα τέτοιο τάφο άνετα χωράνε τα δυο άτομα (ανανήπτες μασέρ) με τα 100 λίτρα υλικών ανάνηψης!
Οι νεκροί δεν λένε ποτέ ψέματα
Θα φέρω για παράδειγμα δύο χώρες, την Γερμανία και την Ιαπωνία. Οι χώρες αυτές έχουν κάνει καταπληκτικές προόδους στην βιομηχανία και στην οικονομία. Κύριος μοχλός για την επίτευξη υψηλών στόχων παραγωγής είναι η ενέργεια, που ένα μέρος αυτής παράγεται από το πετρέλαιο. Όμως οι χώρες αυτές προόδευσαν χωρίς να έχουν δικά τους πετρέλαια. Τί είναι λοιπόν αυτό που τις έκανε να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας οικονομίας; Είναι αυτό που δεν είμαστε εμείς. Είναι λαοί υπάκουοι και νομοταγείς εκ πεποιθήσεως, δεν βλέπουν κοντόφθαλμα, έχουν βάλει μακρόπνοους στόχους, και δρουν σύμφωνα με το εθνικό τους συμφέρον.
Κατηγορώ τους Νεοέλληνες, διότι δεν σκέπτονται και δεν πράττουν σύμφωνα με το κοινό συμφέρον, «να είμαστε στο εμείς, και όχι στο εγώ, αν θέλουμε να φκιάσωμεν χωρίον» όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης.
ΣΕ ΛΙΓΟ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΥΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ 300 ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ!!
Η Εθνική συνείδηση είναι η γνώση και το βίωμα της ιδιαίτερης φύσης του Έθνους στο οποίο ανήκουμε, η συνείδηση όλων των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που αποτελούν το Έθνος, η γνώση του λαϊκού και φυλετικού χαρακτήρα, του πολιτισμού και της ιστορίας του, επιπλέον η συνείδηση του ότι ανήκουμε στο ίδιο Έθνος και των υποχρεώσεών μας προς αυτό.
Η Εθνική συνείδηση των Ελλήνων παρουσιάζεται πολύ πριν τους Περσικούς πολέμους, που αποτελούν ορόσημο στην εξέλιξής της. Πριν από τον 7ο π.Χ. αιώνα οι Έλληνες είχαν χαράξει γύρω τους ένα τείχος, που ξεχώριζε αυτό από τους άλλους λαούς, τους ''βαρβάρους" όπως τους ονομάζανε. Στην αφύπνιση του κοινού Ελληνικού αισθήματος συνετέλεσε και η επαφή των Ελλήνων μέσω των αποικιών, με άλλους λαούς, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν συνειδητά τα γνωρίσματα της φυλής τους, κοινά σ' αυτούς και ξένα στους αλλόφυλους. Επίσης οι Πανελλήνιοι Αγώνες, Πύθια, Νέμεα, Ίσθμια, ιδιαίτερα δε τα Ολύμπια, από τους οποίους αποκείονταν οι βάρβαροι, συνέβαλαν στην τόνωση της Πανελλήνιας συνειδήσεως.
Αλλά η Πανελλήνια αυτή Εθνική συνείδηση δεν επέδρασε στην πολιτική ζωή των Ελλήνων, ο πολιτικός τοπικισμός τους δεν υποχώρησε. Η πόλις - κράτος, το κατ' εξοχήν Ελληνικό πολιτικό πρότυπο, παραμένει ακλόνητο, ως την μεγάλη στιγμή της Μακεδονικής Ορμής. Πάντως το βίωμα των Περσικών πολέμων τόνωσε την συνείδηση των Ελλήνων και δημιούργησε τάσεις πανελλήνιας Εθνικής πολιτικής. Οι τάσεις αυτές απέβλεπαν στην κατάπαυση των εμφυλίων ερίδων, που μάστιζαν την Ελλάδα και την ανάληψη του Εθνικού πολέμου εναντίον των Περσών (Κίμων - Καλλικρατίδας). Δυστυχώς, η διαρχία Σπάρτης - Αθήνας έσυρε την Ελλάδα στον καταστρεπτικό Πελοποννησιακό πόλεμο. Η επαίσχυντος όμως Ανταλκίδειος ειρήνη, συνετέλεσε στην αναβίωση του ιδεώδους των Πανελλήνων. Ο Γοργίας στην Ολυμπία διακήρυξε την ανάληψη κοινού απελευθερωτικού Αγώνα κατά των Περσών, ο Ισοκράτης με Εθνικό παλμό ωθεί την Αθήνα και την Σπάρτη να συνδιαλλαγούν, για προπαρασκευή Πανελλήνιας στρατιάς "υπ' Αθηναίων μεν και Λακεδαιμονίων στρατηγουμένης, υπέρ δε των συμμάχων ελευθερίας αθροιζομένης, υπό δε της Ελλάδος απάσης εκπεμπομένης, επί δε την των βαρβάρων τιμωρίαν πορευομένης" (Πανηγ. 185).
Ήταν ευτύχημα το γεγονός ότι η πνευματική ηγεσία του Ελληνισμού είχε συναίσθηση της Εθνικής της συνειδήσεως. Η Εθνική συνείδηση του Αριστοτέλη δεν δημιούργησε τον πολιτικό, τον στρατηλάτη Αλέξανδρο;
Άς ασχοληθούμε όμως τώρα με την Εθνική συνείδηση του Πλάτωνα. Ο Πλάτων πιστεύει στην κοινή καταγωγή των Ελλήνων. Οι Έλληνες μεταξύ τους λέει, είναι οικείοι και συγγενείς, ενώ με τους βαρβάρους είναι άσχετοι και ξένοι "φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενές, τω δε βαρβαρικώ οθνείον τε αλλότριον" (Πολιτεία 470γ).
Αρρώστεια είναι για τον Πλάτωνα, οι εμφύλιοι σπαραγμοι, γι' αυτό τις συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων τις ονομάζει "στάσεις", ενώ τις συγκρούσεις Ελλήνων βαρβάρων τις αποκαλεί "πολέμους", μια και οι Έλληνες, όπως λέει, είναι φυσικοί πολέμιοι των βαρβάρων. Και συνεχίζει, όσον αφορά την στάση: "Όπου τύχη να ξεσπάσει και χωριστεί σε δύο η πόλη, αν αρχίσουν να καταστρέφουν ο ένας του άλλου τα κτήματα και βάζουν φωτιά στα σπίτια, τι αποτρόπαιο πράγμα που φαίνεται να είναι και πόσο αφιλοπάτριδες οι δύο μερίδες. Γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα τολμούσαν να ρημάζουν έτσι την μητέρα που τους γέννησε και τους ανέστησε" (Πολ. 470 δ,ε) και πιό πάνω (470 α) σημειώνει ότι αποτελεί βεβήλωση να προσφέρουμε στα ιερά μας, λάφυρα Ελλήνων. Για τον Πλάτωνα δεν είναι δίκαιο οι Έλληνες να εξανδραποδίζουν πόλεις Ελληνικές, απεναντίας μάλιστα "του Ελληνικού γένους φείδεσθαι". Ομοίως δεν επιτρέπει στους Έλληνες να έχουν Έλληνα δούλο.
Την αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων περί διαχωρισμού τους απ' τους βαρβάρους αποδέχεται και ο Πλάτων. Δύο χαρακτηριστικά χωρία όπου η παραδοχή αυτή είναι σαφής: "Δια πάντων ανθρώπων Ελλήνων τε και βαρβάρων" (Επιστ. Ζ 335 α) και "εν ανθρώποις πάσι και Ελλήσι και βαρβάροις" (Νόμοι Γ 687 α).
Ο Πλάτων θεωρούσε τους Έλληνες, ως λαό του λόγου και ουσιώδες γνώρισμα του Ελληνικού ανθρωπίνου τύπου το φιλομαθές και το φιλόσοφο, αντίθετα γνώρισμα των βαρβάρων το θυμοειδές, το επιθυμητικό και το φιλοχρήματο, γνωρίσματα κατά τον ίδιον κατώτερα.
Ο Πλάτων υπερτάσσει το κοινό συμφέρον ολόκληρης της Ελλάδας, από εκείνο των πόλεων - κρατών, ακριβώς λόγω της βαθειάς Εθνικής του συνειδήσεως. Να και η θέση του σ' ένα διαχρονικό πρόβλημα του Ελληνισμού : Στην Η' επιστολή (353 ε) εκφράζει έντονα τον φόβο του για την απειλουμένη έκλειψη της Ελληνικής γλώσσας στην Σικελία.
Αλήθεια, σήμερα ποιός πνευματικός άνθρωπος ανησύχησε για τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο, που και σήμερα υφίσταται, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό, στην Ν. Ιταλία και στην Σικελία; Ο Πλάτων μάλιστα υποδεικνύει το καθήκον των ομογλώσσων και ομοφύλων "τούτων δε χρή πάση προθυμία πάντας τους Έλληνας τέμνειν φάρμακον".
Την Εθνική συνείδηση του Πλάτωνα μαρτυρά και η προσήλωσή του στην Ελληνική παράδοση. Αναφερόμενος στα Τρωϊκά, όπως και ο Όμηρος, αποκαλεί τους Έλληνες Αχαιούς, σέβεται το Μαντείο των Δελφών, της Δωδώνης και τον "πάτριον θεόν" Δία. Γνήσια Ελληνικός είναι και ο Νόμος του περί συμμετοχής στους Τέσσερις Πανελλήνιους Αγώνες, που θα αποτελούσαν και σοβαρούς παράγοντες της ηθικής συνοχής του Ελληνισμού. Αλλά η τρανοτέρα εκδήλωση της Εθνικής συνειδήσεως του Πλάτωνος, είναι η παραδοχή του ότι η υπό ίδρυση ιδεώδης ΠΟΛΙΤΕΙΑ του θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ: " Ην συ πόλιν οικίζεις, ούχ Ελληνίς έσται; Δεί γι' αυτήν, έφη" (Πολ.470 ε).
.webp)
.jpg)
