Ο Άλμπερτ Σβάιτσερ (14 Ιανουαρίου 1875 - 4 Σεπτεμβρίου 1965), Επίτιμο Μέλος του Τάγματος της Αξίας, το επίθετο του οποίου είναι ελβετικό, ήταν Αλσατός θεολόγoς, μουσικός, φιλόσοφος, και ιατρός. Γεννήθηκε στο Κάιζερσμπουργκ της Αλσατίας-Λωρραίνης (επαρχίας τότε της Γερμανικής Αυτοκρατορίας). Μετά τη νίκη των Συμμάχων το 1918, ζήτησε και πήρε εύκολα την Γαλλική υπηκοότητα βάσει της Αλσατικής καταγωγής του. Αργότερα αμφισβήτησε τόσο την τρέχουσα κοσμική αντίληψη της εποχής του για τον ιστορικό Ιησού, όσο και την παραδοσιακή Χριστιανική άποψη, απεικονίζοντας έναν Ιησού που περίμενε το επικείμενο τέλος του Κόσμου. Το 1953 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης 1952 για την φιλοσοφία του περί "σεβασμού της ζωής"[1] την οποία εξέφρασε με πολλούς τρόπους με πιο γνωστό την ίδρυση και τη συντήρηση Νοσοκομείου στο Λαμπαρενέ της Γκαμπόν, στην κεντροδυτική Αφρική.
Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Γκούνσμπαχ (Gunsbach), όπου ο πατέρας του ήταν πάστορας σε μια Λουθηρανική εκκλησία. Το ίδιο διάστημα ο πατέρας του τον δίδαξε μουσική. Ήταν μαθητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Μυλούζ (Mulhouse) μέχρι το 1893, χρονιά που έλαβε το Διεθνές Απολυτήριο Μπακαλορεά (Baccalaureate). Κατόπιν πήγε στο Παρίσι για να μελετήσει φιλοσοφία και μουσική, προτού επιστρέψει στη γενέτειρα του Αλσατία για να μελετήσει θεολογία στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου που τότε ονομαζόταν "Πανεπιστήμιο του Κάιζερ Γουλιέλμου" (Kaiser-Wilhelm-Universitδt). Το 1899, στο Πανεπιστήμιο του Τίμπινγκεν παρουσίασε την εργασία του "The religious Philosophia of Kant", (Η θρησκευτική φιλοσοφία του Καντ), η οποία του χάρισε τον τίτλο του διδάκτορα Ph.D. Συνάμα χρίστηκε πάστορας στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Στρασβούργο. Σε ηλικία 30 ετών έδωσε το παρόν στο κάλεσμα της "Ένωσης Ευαγγελικών αποστολών από το Παρίσι" που έψαχνε για ιατρό. Σ' αυτό το σημείο άρχισε τις ιατρικές σπουδές του: έφυγε από την Αλσατία για την Γκαμπόν (που εκείνη την εποχή ήταν Γαλλική αποικία).Όταν ήταν νέος απέκτησε μεγάλη φήμη δημοσιεύοντας ως θεολόγος το βιβλίο Η Αναζήτηση του Χαμένου Ιησού (1906). Στο βιβλίο αυτό ερμήνευσε τη ζωή του Ιησού, φωτίζοντας τις εσχατολογικές πεποιθήσεις του ίδιου του Ιησού. Ο Σβάιτσερ κατέδειξε πως οι "φιλελεύθερες ζωές του Ιησού", που δημιουργήθηκαν το 19ο αιώνα από εκείνους που επεδίωκαν να αναπαραστήσουν εκ νέου τον Ιησού μέσω της ιστορικής μελέτης, αντικατόπτριζαν το ιστορικό και κοινωνικό περιβάλλον των ίδιων των συγγραφέων. Η εργασία αυτή σταμάτησε αποτελεσματικά για δεκαετίες την Αναζήτηση του Ιστορικού Ιησού ως παρακλάδι της μελέτης της Καινής Διαθήκης, μέχρι την ανάπτυξη της περιβόητης "Δεύτερης Αναζήτησης", με επιφανείς υποστηρικτές όπως ο Ρούντολφ Μπάλτμαν.
Ο Άλμπερτ Σβάϊτσερ (Νόμπελ Ειρήνης 1952) έλεγε: «Όσοι υπερασπίζονται την ιστορικότητα του Ιησού θα πρέπη να επανεξετάσουν τις απόψεις τους. Διατρέχουν τον κίνδυνο να είναι υποστηρικτές ιστορικών στοιχείων μιας προσωπικότητος, που πιθανώς είναι εντελώς διαφορετική από ό, τι την φαντάσθηκαν».
Πρόθεση της παρούσης έρευνας δεν είναι να λάβει θέση στα θέματα αυτά, αλλά να καταδείξη βασικούς συσχετισμούς του Χριστιανισμού και του ιδρυτή του με αρχαιότερες θρησκείες και παραδόσεις που αποδεικνύουν ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι «ουρανοκατέβατος», αλλά ότι η προέλευσή του πηγάζει από τις αρχαίες αυτές θρησκείες και παραδόσεις. Έτσι η απαλλαγμένη από κάθε φανατισμό προσέγγισή του ίσως γίνει πιο άμεση και πιο πραγματική.