Πάσχα, η νύχτα του τρόμου.
Απ' το βιβλιο του Μ. Καλόπουλου:
Βιβλική θρησκεία, Το Μεγάλο Ψέμα
![]()
στην πυρά, είναι το απαραίτητο σωτήριο δείπνο των ημετέρων.
Η ερμηνεία λοιπόν που φαίνεται πιθανότερη από άλλες,[2] αρχίζει με την παραδοχή της βίβλου, ότι το θανατικό θα συμβεί οπωσδήποτε νύχτα: «την νύχτα ταύτη θέλω περάσει δια μέσου της Αιγύπτου δια να πατάξω» Εξ.12.12. Αργότερα μάλιστα γίνεται πιο συγκεκριμένος: «περί δε το μεσονύχτιον ο Κύριος επάταξε... την γη της Αιγύπτου». Εξ.12.29.
Αν όμως σωστά υποθέσαμε, πως η μαζική κατανάλωση βραστού κρέατος της συγκεκριμένης νύχτας, είναι και ο κρυφός μηχανισμός που επέβαλε την οργή του Μωυσή στους Αιγύπτιους, τότε δικαιολογημένα γεννιέται η σημαντική ερώτηση. Για ποιο λόγο, ένας ολόκληρος λαός, θα έτρωγε ομαδικά κρέας και ιδιαίτερα νυχτιάτικα; Η προφανής απάντηση πρέπει να είναι: κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί, μόνο αν επρόκειτο για ένα τελετουργικό δείπνο, χάριν εορτής ή επετείου.
Κάποια λοιπόν ετησίως επαναλαμβανόμενη τελετή της Αιγυπτιακής θρησκείας, που περιελάμβανε νυχτερινή κρεατοφαγία πρέπει να έδωσε την ευκαιρία στις σοφά προμελετημένες από την γη Μαδιάμ πληγές του Φαραώ, να κορυφωθούν με την τελευταία πολύνεκρη αυτή πληγή του Μωυσή. Οι ανυποψίαστοι Αιγύπτιοι, επρόκειτο να ταπεινωθούν μαζί με τους εορτάζοντες θεούς τους, ακριβώς την ημέρα κάποιας σημαντικής θρησκευτικής επετείου!
Ακριβώς ένας τέτοιος σαφής υπαινιγμός στην κατεύθυνση της θρησκευτικής ταπείνωσης των Αιγυπτίων θεών, τη συγκεκριμένη νύχτα, διασώζεται στη δήλωση: «και θέλω διέλθει την νύχτα αυτή την γη της Αιγύπτου και θέλω πατάξει από ανθρώπου έως κτήνους (τα ζώα δεν έπρεπε να είναι όλα νέκρα; ... αλλά) και προς τους θεούς των Αιγυπτίων θέλω κάμει την εκδίκησή μου εγώ ο Κύριος». Ο΄ Έξ. 12.12.
Όλα δείχνουν λοιπόν ότι η απειλή: «Θέλω πληθύνει τα σημεία και τα τέρατά μου εν τη γη της Αιγύπτου», (Έξ.7.3) δεν ήταν καθόλου σχήμα λόγου! Ο Μωυσής και ο πληγόχαρος Γιαχβέ, δηλαδή ο θεοποιημένος δόλος, είχαν βρει τον τρόπο, να ρίξουν με θαυμαστή ακρίβεια τα χαλδαϊκά τέρατα[3] που έφεραν από την Μαδιάμ, στην επετιακή αυτή κρεατόσουπα,[4] με την οποία η Αίγυπτος επρόκειτο να τιμήσει τους θεούς της.
Η καυτή ερώτηση τώρα είναι: μπορούμε έστω και αμυδρά, να τεκμηριώσουμε μια τέτοια εκδοχή μαζικής επετιακής κρεατοφαγίας και μάλιστα «περι το μεσονύχτιο», στην Αιγυπτιακή ιστορία; Υπάρχει κάποια αιγυπτιακή τελετή, που θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην θέση της νυχτερινής αυτής μαζικής κρεατοφαγίας;
Για να δώσουμε μια πιθανή απάντηση, στην άκρως ενδιαφέρουσα αυτή ερώτηση, πρέπει να αναφέρουμε εν συντομία τον μύθο του θεοβασιλέα Όσιρη, που κατά την Αιγυπτιακή μυθιστορία υπήρξε εκπολιτιστής των Αιγυπτίων[5] και αφού τους έμαθε τις τέχνες της γεωργίας και του πολιτισμού: «έχτισε την Διόσπολη (πόλη του Διός) και την Θήβα της Αιγύπτου, καθώς και πολυτελή ναό προς τιμήν των γονέων του, Διός και Ήρας».[6]
O Όσιρις όμως, σκοτώθηκε και διαμελίστηκε από το μοχθηρό αδερφό του Σέθ η Τυφώνα. Ο διαμελισμένος Όσιρις επανήλθε όμως στη ζωή, χάρη στην βαθιά αγάπη της Ίσιδος, που θρηνώντας τα πάθη του, κατάφερε να ανεύρει και να επανενώσει τα μέλη του και τελικά να αναστήσει τον αγαπημένο της Όσιρη. Με τον αναστημένο πια Όσιρη, το θεϊκό ζεύγος απέκτησε τον δικό τους υιό θεού τον Ώρο, από τον οποίο κατάγεται ολόκληρο το γενεαλογικό δέντρο των Φαραώ.
Ο Όσιρις, μετέβαλε τελικά, ακόμα και τον Άδη σε Παράδεισο και έγινε κριτής στον μεταθανάτιο αυτόν κόσμου, όπου εδέχετο μόνο όσους εν ζωή υπήρξαν ενάρετοι και του πρόσφεραν τις απαραίτητες τιμές![7] Έτσι ο αναστημένος Όσιρις, υπήρξε όχι μόνο θεός αλλά και ο μυθικός γενάρχης των Αιγυπτίων!
Για τον πιθανό λοιπόν νυχτερινό εορτασμό του Όσιρη, ο Πλούταρχος αναφέρει: «Οι Αιγύπτιοι δεν θεωρούν το χοίρο ιερό ζώο ...; όμως άπαξ του έτους σε πλήρη πανσέληνο θυσιάζουν χοίρους και τρώγουν το κρέας τους με τη δικαιολογία ότι ο Σέθ σε κάποια πανσέληνο, ενώ κυνηγούσε χοίρο, βρήκε το σώμα του Όσιρη μέσα σε χρυσή λάρνακα και το τεμάχισε σε δεκατέσσερα κομμάτια και τα διασκόρπισε».[8]
Ο Ηρόδοτος συμπληρώνει την εικόνα λέγοντας: «Στη Σαΐδα βρίσκεται ο τάφος του Όσιρη ...; και κατά την νύχτα (προφανώς πρόκειται για την ίδια νύχτα) στον ναό (του) οι Αιγύπτιοι τελούν την αναπαράσταση των αναστάσιμων παθών του».[9] Ο Πλούταρχος μας δίνει τον χρόνο της εορταστικής αυτής επετείου, λίγο μετά την εαρινή ισημερία λέγοντας: «μετά την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου) οι Αιγύπτιοι τις ημέρες της λοχείας της Ίσιδος εορτάζουν».[10]
Ένα προσθετό στοιχείο, που δεν πρέπει να παραβλέψουμε και που επαυξάνει την σκέψη της εορταστικής θρησκευτικής τελετουργίας, είναι η ανεξήγητη προτροπή: «Μη φάτε απ' αυτό (το κρέας) ωμό». Έξ.12. 5-10. Αν δεν θέλουμε λοιπόν να πιστέψουμε, ότι οι Ισραηλίτες εκείνης της περιόδου, έτρωγαν περιστασιακά και ωμό κρέας, εύκολα συμπεραίνουμε ότι η παράξενη αυτή εντολή, αποκτά νόημα, μόνο αν ερμηνευθεί, ως εντολή αποφυγής συγκεκριμένης επετιακής ωμοφαγίας.
Η ωμοφαγία, ήταν η μυσταγωγική κατανάλωση (ελαχίστων τμημάτων) ωμού κρέατος, κάποιου ιερού ζώου, που συμβόλιζε τους διαμελισμένους θεούς, Διόνυσο[11] και Όσιρη.[12]
Η συμβολική αυτή βρώση του θεού (όπως συμβαίνει και σήμερα, με την λεγόμενη θεία μετάληψη) ήταν και τότε απαραίτητη, για την είσοδο του "θεού" μέσα στον άνθρωπο και την μελλοντική συμμετοχή του ανθρώπου στην θεία φύση.
Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα, ότι κατά τη νύχτα εκείνη, της πρώτης πανσέληνου μετά από την εαρινή ισημερία, ελάμβανε πράγματι χώρα μια αιγυπτιακή, νυχτερινή επετειακή τελετή. Προφανώς στην σημαντική εκείνη πανσέληνο που αναζητούμε, υπήρχε μια γιορτή προς τιμήν της θείας αιγυπτιακής οικογένειας, σχετιζόμενη με τη νίκη της Ίσιδος επί του θανάτου και την ανάσταση του Όσιρη, κάτι που δεν φαίνεται να απέχει και πολύ απ' την τελετή της ωμοφαγίας και νυχτερινής κρεατοφαγίας που αναζητούμε. Με το δικό τους λοιπόν τελετουργικό τυπικό, (που λεπτομέρειες του προφανώς δεν έφτασαν ως εμάς), οι Αιγύπτιοι εόρταζαν με ένα ιδιαίτερο νυχτερινό δείπνο, το προαιώνιο γεγονός της αέναης ετήσιας αναγέννησης στον κύκλο της φύσης.[13]
![]()
Βεβαιώνεται λοιπόν, ότι, μια ή και περισσότερες τέτοιες νυχτερινές τελετές υπήρχαν, (επικεντρωμένες στην εαρινή ισημερία και στην κοντινότερη σ' αυτήν πανσέληνο), όπου ολόκληρη η Αίγυπτος, αναβίωνε εορταστικά, με τον δικό της τρόπο, κάτι απ' τους θρησκευτικούς θρύλους του αναστημένου Όσιρη.
Ποιός τρόπος δράσης όμως, θα έδινε νόημα στις υπόλοιπες λεπτομέρειες της βιβλικής αφήγησης, και θα εξηγούσε όλες τις προετοιμασίες και τα μέτρα προφύλαξης, που με τόση επιμέλεια διέταξε ο Μωυσής πριν απ' την εκδήλωση της πληγής;
Παρ' όλες τις ερμηνευτικές δυσκολίες που προαναφέραμε, αν σκεφτούμε για λίγο με τους όρους εκείνης της εποχής, και συγκεφαλαιώσουμε όλα τα δεδομένα που συγκεντρώσαμε, οδηγούμεθα σε μια απλή, όσο και λειτουργική εξήγηση.
Υποθέτουμε λοιπόν, πως για να εξασφαλιστεί η μαζική τελετουργική κρεατοφαγία τη συγκεκριμένη νύχτα στους εορτάζοντες ναούς της Αιγύπτου, απαιτείται οπωσδήποτε η μαζική τελετουργική θυσιαστική σφαγή μεγάλου αριθμού ζώων. Ασφαλώς τις λατρευτικές αυτές θυσίες, (πιθανότατα μόνο ενιαύσιων χοίρων που εκτρέφοντο για τον σκοπό αυτόν) θα εκτελούσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς, αλλά τον διαμελισμό των ζώων που επακολουθεί καθώς και την διανομή του τεμαχισμένου κρέατος στα σπίτια της πόλης, θα πρέπει, αυτή τουλάχιστον την χρονιά, με ιδιαίτερη προθυμία και εντολή Μωυσέως... να ανέλαβε ένα πλήθος ημέτερων "σκλάβων" ή και απλών εθελοντών.
Εκεί λοιπόν, (κατά την διάρκεια του τεμαχισμού των ζώων) το «μακρύ χέρι» του Γιαχβέ, είχε κάθε ευκαιρία να επέμβει σκορπώντας την αόρατη "οργή" του, πάνω στα προς διανομή τεμαχισμένα ζώα της νυχτερινής τελετουργικής σούπας.
Η "εισαγωγή" της "πληγής" κατά τον τεμαχισμό του κρέατος από τους πρόθυμους Ισραηλίτες σκλάβους, πριν ακόμα αυτά πάρουν τον δρόμο τους για την μοιρασιά τους στα σπίτια των Αιγυπτίων, θα ήταν όχι μόνο σχετικά εύκολη υπόθεση, αλλά θα απαιτούσε και ένα ελάχιστο αριθμό μυημένων σύνεργων, κάτι που είναι προϋπόθεση σε δόλιες συνωμοτικές πράξεις!
Μετά τον διαμελισμό τους, τα τεμαχισμένα (σαν τον Όσιρη) ζώα, προφανώς φορτώθηκαν σε βοϊδάμαξες, για να μοιραστούν πόρτα-πόρτα, από τους δούλους ισραηλίτες, στα σπίτια όλης της πόλης.
Οι ημέτεροι διανομείς, δεν χρειαζόταν να γνωρίζουν παραπανίσιες λεπτομέρειες, αρκεί να είχαν ένα μοναδικό πράγμα κατά νου, να κάνουν Πάσχα ή «Πεσάχ»[14] να παρατρέχουν, δηλαδή όλα τα εβραϊκά σπίτια.
Για να το πετύχουν αυτό, σε συνθήκες γρήγορης διανομής κρεάτων, αρκούσε έστω και μια μόνο βιαστική μάτια στα τρία τεράστια σημάδια αίματος της εξώθυρας. Οι προστατευτικές οδηγίες ήταν σαφέστατες: «και το αίμα θέλει είσθε εις εσάς δια σημείον επί των οικιών εις τας οποίας κατοικείτε. Και όταν ιδώ το αίμα, θέλω σας παρατρέξει». Έξ. 12. 13. Κι αλλού: «και όταν ο Κύριος ιδεί το αίμα επί το ανώφλιον και επί τους δύο παραστάτες, θέλει παρατρέξει την θύραν και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτή να εισέλθει[15] εις τας οικίας σας δια να πατάξει (Ο΄ και ουκ έσται εν υμίν πληγή» Έξ. 12.23.
Αυτά είπε ο "Κύριος". Και εμείς με τη σειρά μας λέμε, ότι αν αυτός ο "Κύριος", τη συγκεκριμένη νύχτα, χρειαζόταν όχι ένα αλλά τρία ολόκληρα σημάδια, για να δει ποιον θα παρατρέξει και ποιον όχι... τότε ο συγκεκριμένως "θεός", δεν φαίνεται να έβλεπε και πολύ περισσότερα από έναν οποιονδήποτε βιαστικό και επίβουλο Χαλδαίο!
Πραγματικά οι πληθωρικά σημαδεμένες πόρτες, με τα τρία χτυπητά σημάδια αίματος στις εξώθυρες[16] των εβραϊκών σπιτιών, θα έπρεπε να ήταν από μόνα τους ικανά, να θέσουν την αμφισβήτησή μας σε θέση μάχης. Από μόνα τους αυτά τα χονδροειδή σημάδια, θα έπρεπε να αποτελούν την πλέον εξόφθαλμη απόδειξη, ότι στην ανθρωποκτόνο αυτή πληγή της Αιγύπτου, ουδέποτε και κανένας Θεός δεν είχε οποιαδήποτε ανάμιξη! Αυτά τα τρία σημάδια, ικανά να γίνουν αντιληπτά και απ' τον πλέον απρόσεκτο αφελή, αποτελούν την καλύτερη απόδειξη, ότι η πληγή σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε με γνώμονα τις ανθρώπινες ικανότητες και μόνο!
Μα θα μπορούσαν μέσα στην νύχτα να δουν τα κόκκινα αυτά σημάδια; Ασφαλώς! Όπως είπαμε η συγκεκριμένη τελετή γινόταν στην πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Γι' αυτό άλλωστε τα σημάδια είναι τρία και όχι ένα και μοναδικό!
Σημαντικό δε παραμένει το γεγονός ότι και η 14η του μηνός «Νισάν»,[17] στην οποία ορίζεται το εβραϊκό Πάσχα, είναι νύχτα ολόλαμπρης πανσέληνου![18] Ρωτήστε έπ' αυτού οποιονδήποτε γνώστη και θα σας βεβαιώσει, ότι το εβραϊκό Πάσχα ορίζεται με την πλήρη φάση του φεγγαριού και φυσικά αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Ο εξολοθρευτής λοιπόν (δεν γινόταν αλλιώς) έπρεπε να βλέπει όσο γίνεται καθαρά και γρήγορα. Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να φανταστούν στο γεωγραφικό πλάτος της Αιγύπτου, την φωτεινότητα μιας πανσέληνου.
Τι θα γινόταν όμως στην περίπτωση που κάποιοι απ' τους διανομείς δεν ήταν ημέτεροι ή αν και ημέτεροι, δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένοι και τα σημάδια στην πόρτα δεν λειτουργούσαν;
Ο προνοητικός Μωυσής είχε καλύψει επαρκώς και αυτήν την περίπτωση! Ο Μωυσής στους κλεισμένους μέσα στα σπίτια του πασχαλινού γεύματος Ιουδαίους, εκτός από τα τρία προστατευτικά κόκκινα σημάδια στην εξώθυρα που θα ανάγκαζαν σε παράτρεξη τον εξολοθρευτή, είχε δώσει και μια δεύτερη, επίσης ουσιαστική όσο και λειτουργική εντολή: «ουδείς θέλει εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτού έως πρωί, διότι ο Κύριος θέλει περάσει δια να πατάξει». Έξ. 12.22-23. Έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που κάποιοι αγνοούσαν ή απλώς παρέβλεπαν την σημασία των κόκκινων σημάτων, η απόλυτη αυτή απαγόρευση εξόδου, απέτρεπε αποφασιστικά κάθε περίπτωση επαφής των Ιουδαίων, με τον εκτός οικίας, εκούσιο ή ακούσιο διανομέα του θανάτου![19]
Κανείς λοιπόν και για κανένα λόγο δεν έπρεπε να ανοίξει την πόρτα εκείνη την νύχτα! Τώρα γίνεται κατανοητή η αναγκαιότητα αυτής της εντολής. Η τήρηση της ήταν εξ ίσου σημαντική με τις υπόλοιπες. Εάν θυμηθούμε μάλιστα, ότι την εποχή εκείνη, εντός της τυπικής Αιγυπτιακής κατοικίας, δεν υπήρχε καμιά υποδομή εξυπηρέτησης των ανθρωπίνων φυσικών αναγκών, μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσομε την αυστηρότητα της συγκεκριμένης εντολής, που τόσες τραγελαφικές ταλαιπωρίες (φυσικής ανάγκης!) πρέπει να επιφύλαξε στους έγκλειστους έως πρωίας ενοίκους!
Οι προστατευτικές όμως οδηγίες του Μωυσή, δεν εξαντλούνται ούτε εδώ. Το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στα προστατευμένα σπίτια των Ισραηλιτών, αυτή τη νύχτα του θανάτου, πρέπει να παραμείνει αιώνιο μυστικό! Τίποτε δεν πρέπει να αποκαλύπτει τον ιδιαίτερο τρόπο της διατροφικής τους διαφυγής από τον θάνατο. Έτσι, μετά το σωτήριο δείπνο, οι έγκλειστοι κατ' οίκον σωσμένοι, έχουν εντολή να εξαφανίσουν κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο! Για τα υπολείμματα λοιπόν του γεύματος, ο Μωυσής έχει δώσει την εξής περίεργη εντολή: «Ο,τι δε περισσεύσει απ' αυτού (του αρνιού) έως το πρωί καύσατε εν πυρί». Εξ.12.10.
Ολοφάνερα ο Μωυσής προσπαθεί να εξαφανίσει τα ίχνη του ομοιόμορφου σωτήριου γεύματος των ημετέρων. Λαμβάνει τα μέτρα του για τον ενδεχόμενο αιφνίδιο έλεγχο του Φαραώ. Επιτόπιο έλεγχο που θυμάται ότι ο Φαραώ αποπειράθηκε (μετά τη σοβαρή πληγή των κτηνών) στα σπίτια των Εβραίων. Για να είναι λοιπόν αδύνατον να φανερωθεί, ότι οι Εβραίοι σώθηκαν τρώγοντας όλοι ανεξαιρέτως σουβλιστό ψητό αρνάκι κι όχι φαγητό κατσαρόλας, (κάτι που θα έβαζε σε υποψίες και τον πιο ανόητο) εξαφανίζουν τα τρυφερά υπολείμματά του σωτήριου αρνιού... καίγοντάς τα επιμελώς μέχρι πρωίας! Για να καούν ομως τα κοκάλα ενός μικρού αρνιού, θα πρέπει σίγουρα να τεμαχιστούν με κάθε επιμέλεια... Το περίεργο είναι πως αυτό ακριβώς το αρνί... έμμηνε στην ιστορία ως ο αμνός του οποίου τα κοκάλα ουδέποτε τσακίσθηκαν!
Με έναν τέτοιο λοιπόν μηχανισμό επιβολής πληγών καταλαβαίνουμε καλύτερα και την παράξενη δήλωση: «διότι ο Κύριος θέλει περάσει δια να πατάξει τους Αιγύπτιους»! (Έξ.12.12,23). Δηλαδή (όπως τότε στα Σόδομα, έτσι και εδώ), ο θεός του Αβραάμ έπρεπε να κατεβεί αυτοπροσώπως, και για να αποδώσει δικαιοσύνη, έπρεπε να περάσει πόρτα-πόρτα τα σπίτια της Αιγύπτου, προκείμενου να ξεχωρίσει αυτούς που θα αφήσει να ζήσουν, από εκείνους των οποίων την ζωή επρόκειτο να αφαιρέσει!
Όλα αυτά μας αναγκάζουν να υποθέσουμε ότι ο βιβλικός θεός την εποχή εκείνη ήταν εξαιρετικά περιορισμένων ικανοτήτων, και δεν είχε καμία σχέση με τον ίδιο αυτόν θεό που σήμερα αποκαλούν παντοδύναμο και παντογνώστη! Βλέπετε με τον χρόνο... και οι θεοί εξελίσσονται!
Τελικά, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το ενδέκατο και το δωδέκατο κεφαλαίο της Εξόδου, θα καταλάβει αβίαστα, πως η ίδια η βιβλική αφήγηση, στην προσπάθεια της κάτω απ' τα επιφανειακά θεολογίματα, να διασώσει ανιχνεύσιμη την συνταγή των πληγών, παραθέτει ένα τόσο μεγάλο πλήθος λειτουργικών λεπτομερειών και στοιχείων, που από μόνα του είναι ικανά να προδώσουν τους εντελώς ανθρωποκίνητους μηχανισμούς της πληγοποιού και σωτηριακής θαυματοποιίας της.
Μάλιστα ενώ προβλέπει θάνατο και αφανισμό στους Αιγύπτιους, για τους Ιουδαίους λέει κάτι, που μόνο για συνωμότες που τριγυρνούν στους δρόμους θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία: «και θέλει είσθαι καθ' όλη την Αίγυπτο κραυγή μεγάλη... επί πάντας όμως τους υιούς Ισραήλ δεν θέλει κινήσει (ούτε) σκύλος την γλώσσαν αυτού». Εξ.11.7.
Μια προσγειωμένη ερμηνεία για την απόλυτη αυτή σιωπή των σκύλων, είναι ότι τα παραπάνω αποτελούν έμμεση εντολή έγκαιρης θανάτωσής τους, για την απρόσκοπτη διανομή των "ευλογημένων" κρεάτων!
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που μας πείθει ότι ο Μωυσής χειρίζεται με περισσή γνώση και τέχνη τα δηλητήρια! Αναφέρεται στη συνταγή της σωτηρίας μόνον μία φορά, αλλά συμμετέχει ως απαραίτητο συμπλήρωμα στο σωτήριο φυλετικό δείπνο. Η ύπαρξή του μάλιστα στο πασχαλινό τραπέζι υπογραμμίζει με απόλυτη σαφήνεια τι ακριβώς είναι εκείνο, που πρέπει να τους παρατρέξει για να σωθούν.
Μαζί λοιπόν με το δικό τους σπιτικό άζυμο άρτο, και το δικό τους φυλαγμένο αρνάκι, οι Εβραίοι έπρεπε να καταναλώσουν και πικρά χόρτα η «πικρίδες», όπως είδαμε να τα αναφέρει η μετάφραση των Εβδομήκοντα. Τι είναι όμως οι πικρίδες, που αναφέρονται απλώς και σαν πικρά χόρτα; Και γιατί ο Μωυσής διάλεξε μια συγκεκριμένη κατηγορία πικρών αγριόχορτων, για να ταΐσει το λαό του ακριβώς την παραμονή της μεγάλης φυγής; Μα ακριβώς γιατί τα πικρόχορτα αποτελούσαν μια πανάρχαια μορφή αντιδότου σε τροφικές δηλητηριάσεις.
Ο Γαληνός γράφει: «Πικρίδα το πικρόν Κιχώριον[20] ονομάζουν ...; που της κοιλίας τα πάθη θεραπεύει».[21] Οι Πικρίδες λοιπόν, είναι είδος άγριου ραδικιού, ή τα πικρά κοινά βρώσιμα αντίδια, ήταν από το παρελθόν γνωστά για την χαρακτηριστική διουρητική δράση τους, που εθεωρείτο μια πολύτιμη βοήθεια κατά των δηλητηριάσεων. Οι παρατηρητικοί άνθρωποι της αρχαιότητας (ανάμεσα στους οποίους και οι ιερείς ανάμεσα στους οποίους σπούδασε ο Μωυσής) είχαν υποψιαστεί ότι η διουρητική αυτή δράση των πικρών χόρτων, πολλές φορές βοήθησε τα πάσχοντα άτομα από κοιλιακούς πόνους να συνέλθουν από τα συμπτώματα ελαφρών τροφικών δηλητηριάσεων![22]
Ο Μωυσής λοιπόν, ο οποίος δεν στερείται ούτε γνώσεων, ούτε σοφίας εποχής, ομολογεί εδώ ουσιαστικά ότι προσπαθεί με τα πικρόχορτα (πικρίδες) να προσφέρει μια ελαφρά έστω προληπτική κάλυψη στο λαό του από τα ποικίλα δηλητήρια που είχαν ζώσει ασφυκτικά την Αίγυπτο.[23] Εάν σε κάποιον φαίνεται περίεργο ότι τα πικρά χόρτα επιστρατεύονται για να προστατέψουν από την πίκρα των δηλητηρίων υπενθυμίζομε ότι ολόκληρη σχολή ιατρικής σκέψης,[24] στηρίχτηκε ακριβώς στην αρχή των ομοίων που θεραπεύουν τα όμοια.[25] Έτσι βρίσκομε γραμμένο τον κανόνα: «Η δε πικρότης υπό της πικρότητος εξουδετερώνεται».[26] Ο συγκεκριμένος κανόνας, ανεξάρτητα από την ορθότητά του, καταγράφει μια κρατούσα πεποίθηση της αρχαίας Ιατρικής που αργότερα έγινε δόγμα!
Βέβαια, για το τι ακριβώς συνέβη το φονικό εκείνο βράδυ, θα μπορούσαν να υπάρξουν και άλλες ενδιαφέρουσες εκδοχές, διότι έχω την αίσθηση, ότι οι θεολογικά συγκαλυμμένες αυτές εγκληματικές βιβλικές περιγραφές, είναι καιρός να μπουν επιτέλους σε μια νέα σκληρή φάση έλεγχου και επανεκτίμησης.
Η νύχτα αυτή, σαν άλλη μυθική σφίγγα, κληροδότησε στην ανθρωπότητα ένα δισεπίλυτο αίνιγμα. Ένα μυστηριώδες διατροφικό "θαύμα" μαζικής σωτηρίας και θανάτου, που παρά την κραυγαλέα απλότητά του, δυστυχώς δεν απασχόλησε κανέναν! Ολόκληρη η ανθρωπότητα έκανε τη μεγάλη χάρη στη πολυχιλιόχρονη πια γιγαντωμένη βιβλική θεολογία, αιώνες τώρα, να αφήνει το έργο της ερμηνείας αυτής της αινιγματικής νύχτας, μόνο στους έμμισθους δούλους της θρησκείας (τους ιεροκήρυκες-θεολόγους). Αυτούς, που όταν δεν αμφισβητούνται, νιαουρίζουν σαν γατούλες ράτσας, στην ζεστή αγκαλιά της θρησκείας τους και όταν τους αντιμιλήσεις... γαβγίζουν χειρότερα κι απ' τον κέρβερο έξω από τις πύλες, οποιαδήποτε θρησκείας τους ταΐζει!
Αλλά ακόμα και αυτοί, κατάπληκτοι απ' τον εξαιρετικό όγκο των θεολογικά ανεξήγητων στοιχείων, αναγκάστηκαν να ονομάσουν «μυστήριο» και «αινιγματική» αυτή τη νύχτα του τρόμου και του θανάτου![27]
Αυτή η νύχτα του βιβλικού Πάσχα, θα έπρεπε να έχει μείνει στην ιστορία της ανθρωπότητας, σαν το μεγαλύτερο έγκλημα μαγγανείας όλων των εποχών! Κι όμως, αυτό το πανθομολογούμενο μαζικό έγκλημα, γιορτάζεται ακόμα δυστυχώς μεγαλόπρεπα, με απαράλλαχτες σχεδόν όλες τις βασικές της λεπτομέρειες, από ολόκληρο το δυτικό κόσμο, ως ένδοξη νύχτα νίκης της ζωής επί του θανάτου, ενώ θα έπρεπε να υπενθυμίζει ακριβώς το αντίθετο!
Ας ελπίσουμε πως η δολο-φονική αυτή νύχτα, και γενικότερα οι υπερδιάσημες «δέκα πληγές του Φαραώ», θα γίνουν επιτέλους μελλοντικά, απ' τους ορθολογιστές, που ευτυχώς συνεχώς αυξάνουν, η καλύτερη αφετηρία αμφισβητήσεων και αιώνιο σύμβολο μνήμης και επιφυλάξεων απέναντι σε κάθε είδος θεολογικής απάτης!
Για την ώρα όμως, η ανθρωπότητα αρνείται πεισματικά να μελετήσει τα πάθη της και υμνεί ακόμα, όλα εκείνα για τα οποία προ πολλού θα έπρεπε να ντρέπεται! Η πνευματικότητα, έχει νόημα, όταν περιορίζει την επανάληψη της αθλιότητας. Φαίνεται όμως ότι αιώνες τώρα δεν καταλάβαμε ότι η αδιάγνωστη θυματοποίηση, επιτρέπει την εύκολη επανάληψή της. Δεν είναι άραγε αυτή η καλύτερη απόδειξη ότι η ευπιστία των λαών διαρκεί χιλιετίες; Μήπως δεν αποδεικνύουμε έτσι, ότι είχε δίκαιο ο Αβραάμ, διαβλέποντας την εύκολη θυματοποίηση (ευλογία) των λαών σε βάθος χιλιάδων χρόνων;
Παραθέτω ξανά αυτούσια τη φονικότερη αλλά και τραγικά πιο διάσημη συνταγή μαγγανισμού (δολοφονικής μαγειρικής) που γράφτηκε ποτέ για έναν ολόκληρο λαό:
«Και θα φάτε τα κρέατα τη νύχτα αυτή ψητά στην πυρά με άζυμα και χόρτα πικρά, δεν θα φάτε από αυτά ωμά (!) η βραστά στο νερό, αλλά ψητά στην πυρά (θα ψήσετε το αρνί ολόκληρο) απ' το κεφάλι ως τα πόδια, μαζί με τα εντόσθια και έως το πρωί δεν θα αφήσετε να περισσεύσει από αυτό τίποτε». Έξ. 12.8-9
Διαβάζοντας τα παραπάνω εδάφια, πως είναι δυνατόν να αμφιβάλλει κανείς, ότι η μαγειρική και όχι ο θεός σκότωσε τους Αιγυπτίους;
Πώς είναι δυνατόν να μη βλέπει κανείς, ακόμη και με τις πιο ασθενικές δυνάμεις κρίσεως, ότι κανένας αξιοπρεπής θεός δε θα χρειαζόταν τόση μαγειρική συμπαράσταση και τόσα πολλά σημάδια στις πόρτες, για να μοιράσει με ακρίβεια το θάνατο στους υποτιθέμενους εχθρούς του; Πως είναι δυνατόν, διαβάζοντας όλα τα παραπάνω να προσπεράσεις αβασάνιστα τη σκέψη, ότι ο Μωυσής και όχι ο θεός, μοίρασε με ακρίβεια ζωή και θάνατο στην Αίγυπτο, με ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο μυστικό δείπνο;
Νομίζω λοιπόν ότι η βασική επιδίωξη της αναλυτικής μας προσέγγισης έγινε κατανοητή. Έχει καταδειχθεί με περισσή σαφήνεια, ότι ο Μωυσής, επέβαλλε όλη αυτή την λεπτομερή μαγειρική πειθαρχία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τον αναγκαίο διατροφικό διαχωρισμό, που θα εξασφάλιζε τη προστασία του λαού του και την δολοφονία των Αιγυπτίων αντιπάλων του.
Αυτή είναι η μια φυσική ερμηνεία για αυτόν τον Χαλδαϊκό γρίφο της μαζικής δολοφονίας των αιγυπτίων και η πλέον αβίαστη ερμηνεία στο αίνιγμα της επιλεκτικής επιβολής (παράτρεξης) των πληγών και του θανάτου στις πληγές του Φαραώ! Το πλέον βέβαιο είναι, ότι τίποτε από όλα αυτά, που εδώ λεπτομερώς εξετάσαμε, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ...; έργο θεού!
.....................
[1] Ο΄ «δέσμην υσσώπου»
[2] Οφείλω να ομολογήσω ότι στην πρώτη ελληνική έκδοση του βιβλίου αυτού, έδωσα άλλη διαφορετική ερμηνεία, επειδή ακριβώς δεν έλαβα σοβαρά υπ' όψιν μου, την κομβική έκφραση: «Μη φάτε απ' αυτό (το κρέας) ωμό». Έξ.12. 5-10.
[3] Η ελληνική λέξη στους Ο΄ είναι «τέρατα»
[4] Η συγκεκριμένη λοιπόν νύχτα, θα πρέπει να περιελάμβανε για τους Αιγυπτίους, θρησκευτική επετιακή κρεατοφαγία! Κάτι παρόμοιο δηλαδή με τη σημερινή πασχαλινή «μαγειρίτσα» των Ορθοδόξων. Η «μαγειρίτσα» είναι μια σούπα από εντόσθια αρνιού που για ανεξήγητους λόγους τρώγεται ακόμα και σήμερα από τους οπαδούς της ορθόδοξου χριστιανικής θρησκείας έπειτα από την τελετή του χριστιανικού Πάσχα, δηλαδή την εορταστική νυχτερινή θρησκευτική τελετή της ανάστασης. Αυτή η τελετουργική μεταμεσονύχτια πασχαλινή κρεατοφαγία (μαγειρίτσα) που αφορά μόνο την ανατολική ορθόδοξη εκκλησία, δεν έχει καμία φανερή χριστιανική (αναστάσιμη) εξήγηση. Μάλιστα επειδή έπ' ευκαιρία του Πάσχα βλέπει κανείς να επαναλαμβάνονται σε αμέτρητα σπίτια ορθόδοξων ακριβώς όσα ο Μωυσής απαγόρευσε, μπαίνει στον πειρασμό να σκεφτεί ότι δεν πρόκειται για εθιμοτυπία, με αόριστες ιουδαίο-αιγυπτιακές ρίζες αλλά για πιθανή διαιώνισης μίας αρχαίας συνταγής ενδεχόμενης μαζικής θυματοποίησης.
[5] Βλ. Διόδωρ. Σικελ. 1.21.2. // Plutararchus Biogr. De Iside et Osiride.
[6] Diodorus Siculus 1.15: 1-6
[7] Βλέπομε ότι και ο βιβλικός Παράδεισος, είναι πιστό αντίγραφο Αιγυπτιακής μυθοπλασίας. Ο γενάρχης Αβραάμ, παρόμοια υποδέχεται τους πιστούς του στον παράδεισο! Λουκάς 16.24-30.
[8] Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 353f & 358a
[9] Herodotus 2.170-171
[10] Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 377 C4. Ομως, λίγες μέρες μετά την εαρινή ισημερία στην πρώτη πανσέληνο, ορίζεται και η ζητούμενη εορτή που αργότερα ονόμασαν Πάσχα!
[11] «Περί κεκομμένων και διεσπαρμένων θεών», βλέπε: Pseudo-Nonnus 5.30, όπου περιγράφεται ο διαμελισμός του Διονύσου απ' τους Τιτάνες. Ο Euripides Trag. (Fragm. papyracea 472.11), αναφέρεται στις νυχτερινές τελετές, μυητικής ωμοφαγίας.
[12] Τόσο ο Πλούταρχος De Iside et Osiride 364.D.6, όσο και ο Διόδωρος 1.25.2. μας διαβεβαιούν ότι οι δυο αυτοί θεοί ταυτίζονται απολύτως!
[13] Παρόμοιες τελετές που αναπαριστούν τον ετήσιο κύκλο της φύσης είναι και οι τελετές της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Ένας αρχαίος ποιητής, στο πνεύμα του τεμαχισμού της φύσης έγραφε για το θερισμό: «Την εποχή αυτοί οι νέοι κόβουν (θερίζουν) τα μέλη της Δήμητρας». Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 377 E1
[14] Ο όρος είναι Χαλδαϊκός όπως επιβεβαιώνει ο Ιουδαίος Φίλων: «εορτή το χαλδαϊστί λεγόμενον Πάσχα» De Vita Mosis 2.224.3. Πρέπει δε να σημαίνει παράτρεξη και όχι διάβαση!
[15] Φαίνεται λοιπόν ότι το έθιμο απαιτούσε οι διανομείς να εισέρχονται μέσα στην οικία και να αφήνουν τα κρέατα κατευθείαν στην χύτρα που περίμενε στο αναμμένο τζάκι. Έτσι εξηγείται καλύτερα η δήλωση: «δεν θέλω αφήσει τον εξολοθρευτή να εισέλθει εις τας οικίας σας».
[16] «Και από την λεκάνη του αίματος θέλετε κτυπήσει το ανώφλιον και τους παραστάτες των θυρών». Εξ.12.22. Δεν επρόκειτο λοιπόν για ένα διακριτικό μαρκάρισμα!
[17] Ο πρώτος μήνας του Εβραϊκού έτους. Πρόκειται για λέξη Ασσυριακής προέλευσης. Στα Ασσυριακά nissanu: Ξεκίνημα.
[18] Το εβραϊκό Πάσχα ορίζεται ως εξής: Η νέα Σελήνη (νύχτα ασέληνη) που βρίσκεται κοντύτερα στην εαρινή ισημερία, ορίζεται ως 1η του μηνός Νισάν. Έτσι η 14η του ίδιου αυτού μηνός, που εορτάζεται το Πάσχα, είναι υποχρεωτικά και η πρώτη πανσέληνος του Ιουδαϊκού έτους.
[19] Η ενδεχόμενη αντίρρηση, ότι οι Ιουδαίοι έτσι κι αλλιώς δεν θα δεχόταν τα θρησκευτικά αυτά διατροφικά δώρα των Αιγυπτίων, δεν μπορεί να στηριχθεί, αφού η οργάνωση τους σαν θρησκευτικό έθνος δεν υπήρχε ακόμα και μόνο μετά το Σινά, ο Μωυσής έδωσε λεπτομερείς νόμους εθνικής συμπεριφοράς.
[20] Κιχώριον: Ραδίκι, η αντίδι. Οι λέξεις αντίδι και αντίδοτο είναι χαρακτηριστικά συγγενείς.
[21] Galenus Med. Περί συνθέσεως φαρμάκων 12.119.4 & 13.206.17
[22] Με αυτό το ίδιο άλλωστε σκεπτικό, οι πικρές ουσίες μετατράπηκαν σιγά-σιγά στις πρώτες ουσιαστικά θεραπευτικές δυνάμεις που πρόσφεραν ανακουφιστική ίαση με την πικρότητά τους. Έτσι τα φάρμακα γεννήθηκαν ουσιαστικά με ελαφρά η μεγαλύτερη αραίωση των πικρών ουσιών, μετατρέποντας τα φαρμάκια σε φάρμακα.
[23] Κάποιοι από τους ανθρώπους του, θα έρχονταν οπωσδήποτε σε επαφή με τα δηλητήρια στη διαδικασία εισαγωγής της οργής του Θεού στην τροφή των Αιγυπτίων, οποιαδήποτε και εάν ήταν η μέθοδος που χρησιμοποίησαν τελικά, εξ ου και η ανάγκη για προληπτική χορήγηση αντιδότου.
[24] Ο Παράκελσος και η Ομοιοπαθητική
[25] «Όμοια ομοίοις ιώνται»
[26] Hippiatrica1.2.3.5
[27] «Μυστήριο» την αποκαλεί ο Αθανάσιος και «Αίνιγμα» ο Ι. Χρυσόστομος! «Αίνιγμα δε τι σημαίνει το αίμα του προβάτου». Γράφει ο Σουΐδας (Υ 681) προφανώς αδυνατώντας να εξηγήσει την πληθωρική τους παρουσία στις εξώπορτες των σωσμένων!
στην πυρά, είναι το απαραίτητο σωτήριο δείπνο των ημετέρων.
Η ερμηνεία λοιπόν που φαίνεται πιθανότερη από άλλες,[2] αρχίζει με την παραδοχή της βίβλου, ότι το θανατικό θα συμβεί οπωσδήποτε νύχτα: «την νύχτα ταύτη θέλω περάσει δια μέσου της Αιγύπτου δια να πατάξω» Εξ.12.12. Αργότερα μάλιστα γίνεται πιο συγκεκριμένος: «περί δε το μεσονύχτιον ο Κύριος επάταξε... την γη της Αιγύπτου». Εξ.12.29.
Αν όμως σωστά υποθέσαμε, πως η μαζική κατανάλωση βραστού κρέατος της συγκεκριμένης νύχτας, είναι και ο κρυφός μηχανισμός που επέβαλε την οργή του Μωυσή στους Αιγύπτιους, τότε δικαιολογημένα γεννιέται η σημαντική ερώτηση. Για ποιο λόγο, ένας ολόκληρος λαός, θα έτρωγε ομαδικά κρέας και ιδιαίτερα νυχτιάτικα; Η προφανής απάντηση πρέπει να είναι: κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί, μόνο αν επρόκειτο για ένα τελετουργικό δείπνο, χάριν εορτής ή επετείου.
Κάποια λοιπόν ετησίως επαναλαμβανόμενη τελετή της Αιγυπτιακής θρησκείας, που περιελάμβανε νυχτερινή κρεατοφαγία πρέπει να έδωσε την ευκαιρία στις σοφά προμελετημένες από την γη Μαδιάμ πληγές του Φαραώ, να κορυφωθούν με την τελευταία πολύνεκρη αυτή πληγή του Μωυσή. Οι ανυποψίαστοι Αιγύπτιοι, επρόκειτο να ταπεινωθούν μαζί με τους εορτάζοντες θεούς τους, ακριβώς την ημέρα κάποιας σημαντικής θρησκευτικής επετείου!
Ακριβώς ένας τέτοιος σαφής υπαινιγμός στην κατεύθυνση της θρησκευτικής ταπείνωσης των Αιγυπτίων θεών, τη συγκεκριμένη νύχτα, διασώζεται στη δήλωση: «και θέλω διέλθει την νύχτα αυτή την γη της Αιγύπτου και θέλω πατάξει από ανθρώπου έως κτήνους (τα ζώα δεν έπρεπε να είναι όλα νέκρα; ... αλλά) και προς τους θεούς των Αιγυπτίων θέλω κάμει την εκδίκησή μου εγώ ο Κύριος». Ο΄ Έξ. 12.12.
Όλα δείχνουν λοιπόν ότι η απειλή: «Θέλω πληθύνει τα σημεία και τα τέρατά μου εν τη γη της Αιγύπτου», (Έξ.7.3) δεν ήταν καθόλου σχήμα λόγου! Ο Μωυσής και ο πληγόχαρος Γιαχβέ, δηλαδή ο θεοποιημένος δόλος, είχαν βρει τον τρόπο, να ρίξουν με θαυμαστή ακρίβεια τα χαλδαϊκά τέρατα[3] που έφεραν από την Μαδιάμ, στην επετιακή αυτή κρεατόσουπα,[4] με την οποία η Αίγυπτος επρόκειτο να τιμήσει τους θεούς της.
Η καυτή ερώτηση τώρα είναι: μπορούμε έστω και αμυδρά, να τεκμηριώσουμε μια τέτοια εκδοχή μαζικής επετιακής κρεατοφαγίας και μάλιστα «περι το μεσονύχτιο», στην Αιγυπτιακή ιστορία; Υπάρχει κάποια αιγυπτιακή τελετή, που θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην θέση της νυχτερινής αυτής μαζικής κρεατοφαγίας;
Για να δώσουμε μια πιθανή απάντηση, στην άκρως ενδιαφέρουσα αυτή ερώτηση, πρέπει να αναφέρουμε εν συντομία τον μύθο του θεοβασιλέα Όσιρη, που κατά την Αιγυπτιακή μυθιστορία υπήρξε εκπολιτιστής των Αιγυπτίων[5] και αφού τους έμαθε τις τέχνες της γεωργίας και του πολιτισμού: «έχτισε την Διόσπολη (πόλη του Διός) και την Θήβα της Αιγύπτου, καθώς και πολυτελή ναό προς τιμήν των γονέων του, Διός και Ήρας».[6]
O Όσιρις όμως, σκοτώθηκε και διαμελίστηκε από το μοχθηρό αδερφό του Σέθ η Τυφώνα. Ο διαμελισμένος Όσιρις επανήλθε όμως στη ζωή, χάρη στην βαθιά αγάπη της Ίσιδος, που θρηνώντας τα πάθη του, κατάφερε να ανεύρει και να επανενώσει τα μέλη του και τελικά να αναστήσει τον αγαπημένο της Όσιρη. Με τον αναστημένο πια Όσιρη, το θεϊκό ζεύγος απέκτησε τον δικό τους υιό θεού τον Ώρο, από τον οποίο κατάγεται ολόκληρο το γενεαλογικό δέντρο των Φαραώ.
Ο Όσιρις, μετέβαλε τελικά, ακόμα και τον Άδη σε Παράδεισο και έγινε κριτής στον μεταθανάτιο αυτόν κόσμου, όπου εδέχετο μόνο όσους εν ζωή υπήρξαν ενάρετοι και του πρόσφεραν τις απαραίτητες τιμές![7] Έτσι ο αναστημένος Όσιρις, υπήρξε όχι μόνο θεός αλλά και ο μυθικός γενάρχης των Αιγυπτίων!
Για τον πιθανό λοιπόν νυχτερινό εορτασμό του Όσιρη, ο Πλούταρχος αναφέρει: «Οι Αιγύπτιοι δεν θεωρούν το χοίρο ιερό ζώο ...; όμως άπαξ του έτους σε πλήρη πανσέληνο θυσιάζουν χοίρους και τρώγουν το κρέας τους με τη δικαιολογία ότι ο Σέθ σε κάποια πανσέληνο, ενώ κυνηγούσε χοίρο, βρήκε το σώμα του Όσιρη μέσα σε χρυσή λάρνακα και το τεμάχισε σε δεκατέσσερα κομμάτια και τα διασκόρπισε».[8]
Ο Ηρόδοτος συμπληρώνει την εικόνα λέγοντας: «Στη Σαΐδα βρίσκεται ο τάφος του Όσιρη ...; και κατά την νύχτα (προφανώς πρόκειται για την ίδια νύχτα) στον ναό (του) οι Αιγύπτιοι τελούν την αναπαράσταση των αναστάσιμων παθών του».[9] Ο Πλούταρχος μας δίνει τον χρόνο της εορταστικής αυτής επετείου, λίγο μετά την εαρινή ισημερία λέγοντας: «μετά την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου) οι Αιγύπτιοι τις ημέρες της λοχείας της Ίσιδος εορτάζουν».[10]
Ένα προσθετό στοιχείο, που δεν πρέπει να παραβλέψουμε και που επαυξάνει την σκέψη της εορταστικής θρησκευτικής τελετουργίας, είναι η ανεξήγητη προτροπή: «Μη φάτε απ' αυτό (το κρέας) ωμό». Έξ.12. 5-10. Αν δεν θέλουμε λοιπόν να πιστέψουμε, ότι οι Ισραηλίτες εκείνης της περιόδου, έτρωγαν περιστασιακά και ωμό κρέας, εύκολα συμπεραίνουμε ότι η παράξενη αυτή εντολή, αποκτά νόημα, μόνο αν ερμηνευθεί, ως εντολή αποφυγής συγκεκριμένης επετιακής ωμοφαγίας.
Η ωμοφαγία, ήταν η μυσταγωγική κατανάλωση (ελαχίστων τμημάτων) ωμού κρέατος, κάποιου ιερού ζώου, που συμβόλιζε τους διαμελισμένους θεούς, Διόνυσο[11] και Όσιρη.[12]
Η συμβολική αυτή βρώση του θεού (όπως συμβαίνει και σήμερα, με την λεγόμενη θεία μετάληψη) ήταν και τότε απαραίτητη, για την είσοδο του "θεού" μέσα στον άνθρωπο και την μελλοντική συμμετοχή του ανθρώπου στην θεία φύση.
Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα, ότι κατά τη νύχτα εκείνη, της πρώτης πανσέληνου μετά από την εαρινή ισημερία, ελάμβανε πράγματι χώρα μια αιγυπτιακή, νυχτερινή επετειακή τελετή. Προφανώς στην σημαντική εκείνη πανσέληνο που αναζητούμε, υπήρχε μια γιορτή προς τιμήν της θείας αιγυπτιακής οικογένειας, σχετιζόμενη με τη νίκη της Ίσιδος επί του θανάτου και την ανάσταση του Όσιρη, κάτι που δεν φαίνεται να απέχει και πολύ απ' την τελετή της ωμοφαγίας και νυχτερινής κρεατοφαγίας που αναζητούμε. Με το δικό τους λοιπόν τελετουργικό τυπικό, (που λεπτομέρειες του προφανώς δεν έφτασαν ως εμάς), οι Αιγύπτιοι εόρταζαν με ένα ιδιαίτερο νυχτερινό δείπνο, το προαιώνιο γεγονός της αέναης ετήσιας αναγέννησης στον κύκλο της φύσης.[13]
Βεβαιώνεται λοιπόν, ότι, μια ή και περισσότερες τέτοιες νυχτερινές τελετές υπήρχαν, (επικεντρωμένες στην εαρινή ισημερία και στην κοντινότερη σ' αυτήν πανσέληνο), όπου ολόκληρη η Αίγυπτος, αναβίωνε εορταστικά, με τον δικό της τρόπο, κάτι απ' τους θρησκευτικούς θρύλους του αναστημένου Όσιρη.
Ποιός τρόπος δράσης όμως, θα έδινε νόημα στις υπόλοιπες λεπτομέρειες της βιβλικής αφήγησης, και θα εξηγούσε όλες τις προετοιμασίες και τα μέτρα προφύλαξης, που με τόση επιμέλεια διέταξε ο Μωυσής πριν απ' την εκδήλωση της πληγής;
Παρ' όλες τις ερμηνευτικές δυσκολίες που προαναφέραμε, αν σκεφτούμε για λίγο με τους όρους εκείνης της εποχής, και συγκεφαλαιώσουμε όλα τα δεδομένα που συγκεντρώσαμε, οδηγούμεθα σε μια απλή, όσο και λειτουργική εξήγηση.
Υποθέτουμε λοιπόν, πως για να εξασφαλιστεί η μαζική τελετουργική κρεατοφαγία τη συγκεκριμένη νύχτα στους εορτάζοντες ναούς της Αιγύπτου, απαιτείται οπωσδήποτε η μαζική τελετουργική θυσιαστική σφαγή μεγάλου αριθμού ζώων. Ασφαλώς τις λατρευτικές αυτές θυσίες, (πιθανότατα μόνο ενιαύσιων χοίρων που εκτρέφοντο για τον σκοπό αυτόν) θα εκτελούσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς, αλλά τον διαμελισμό των ζώων που επακολουθεί καθώς και την διανομή του τεμαχισμένου κρέατος στα σπίτια της πόλης, θα πρέπει, αυτή τουλάχιστον την χρονιά, με ιδιαίτερη προθυμία και εντολή Μωυσέως... να ανέλαβε ένα πλήθος ημέτερων "σκλάβων" ή και απλών εθελοντών.
Εκεί λοιπόν, (κατά την διάρκεια του τεμαχισμού των ζώων) το «μακρύ χέρι» του Γιαχβέ, είχε κάθε ευκαιρία να επέμβει σκορπώντας την αόρατη "οργή" του, πάνω στα προς διανομή τεμαχισμένα ζώα της νυχτερινής τελετουργικής σούπας.
Η "εισαγωγή" της "πληγής" κατά τον τεμαχισμό του κρέατος από τους πρόθυμους Ισραηλίτες σκλάβους, πριν ακόμα αυτά πάρουν τον δρόμο τους για την μοιρασιά τους στα σπίτια των Αιγυπτίων, θα ήταν όχι μόνο σχετικά εύκολη υπόθεση, αλλά θα απαιτούσε και ένα ελάχιστο αριθμό μυημένων σύνεργων, κάτι που είναι προϋπόθεση σε δόλιες συνωμοτικές πράξεις!
Μετά τον διαμελισμό τους, τα τεμαχισμένα (σαν τον Όσιρη) ζώα, προφανώς φορτώθηκαν σε βοϊδάμαξες, για να μοιραστούν πόρτα-πόρτα, από τους δούλους ισραηλίτες, στα σπίτια όλης της πόλης.
Οι ημέτεροι διανομείς, δεν χρειαζόταν να γνωρίζουν παραπανίσιες λεπτομέρειες, αρκεί να είχαν ένα μοναδικό πράγμα κατά νου, να κάνουν Πάσχα ή «Πεσάχ»[14] να παρατρέχουν, δηλαδή όλα τα εβραϊκά σπίτια.
Για να το πετύχουν αυτό, σε συνθήκες γρήγορης διανομής κρεάτων, αρκούσε έστω και μια μόνο βιαστική μάτια στα τρία τεράστια σημάδια αίματος της εξώθυρας. Οι προστατευτικές οδηγίες ήταν σαφέστατες: «και το αίμα θέλει είσθε εις εσάς δια σημείον επί των οικιών εις τας οποίας κατοικείτε. Και όταν ιδώ το αίμα, θέλω σας παρατρέξει». Έξ. 12. 13. Κι αλλού: «και όταν ο Κύριος ιδεί το αίμα επί το ανώφλιον και επί τους δύο παραστάτες, θέλει παρατρέξει την θύραν και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτή να εισέλθει[15] εις τας οικίας σας δια να πατάξει (Ο΄ και ουκ έσται εν υμίν πληγή» Έξ. 12.23.
Αυτά είπε ο "Κύριος". Και εμείς με τη σειρά μας λέμε, ότι αν αυτός ο "Κύριος", τη συγκεκριμένη νύχτα, χρειαζόταν όχι ένα αλλά τρία ολόκληρα σημάδια, για να δει ποιον θα παρατρέξει και ποιον όχι... τότε ο συγκεκριμένως "θεός", δεν φαίνεται να έβλεπε και πολύ περισσότερα από έναν οποιονδήποτε βιαστικό και επίβουλο Χαλδαίο!
Πραγματικά οι πληθωρικά σημαδεμένες πόρτες, με τα τρία χτυπητά σημάδια αίματος στις εξώθυρες[16] των εβραϊκών σπιτιών, θα έπρεπε να ήταν από μόνα τους ικανά, να θέσουν την αμφισβήτησή μας σε θέση μάχης. Από μόνα τους αυτά τα χονδροειδή σημάδια, θα έπρεπε να αποτελούν την πλέον εξόφθαλμη απόδειξη, ότι στην ανθρωποκτόνο αυτή πληγή της Αιγύπτου, ουδέποτε και κανένας Θεός δεν είχε οποιαδήποτε ανάμιξη! Αυτά τα τρία σημάδια, ικανά να γίνουν αντιληπτά και απ' τον πλέον απρόσεκτο αφελή, αποτελούν την καλύτερη απόδειξη, ότι η πληγή σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε με γνώμονα τις ανθρώπινες ικανότητες και μόνο!
Μα θα μπορούσαν μέσα στην νύχτα να δουν τα κόκκινα αυτά σημάδια; Ασφαλώς! Όπως είπαμε η συγκεκριμένη τελετή γινόταν στην πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Γι' αυτό άλλωστε τα σημάδια είναι τρία και όχι ένα και μοναδικό!
Σημαντικό δε παραμένει το γεγονός ότι και η 14η του μηνός «Νισάν»,[17] στην οποία ορίζεται το εβραϊκό Πάσχα, είναι νύχτα ολόλαμπρης πανσέληνου![18] Ρωτήστε έπ' αυτού οποιονδήποτε γνώστη και θα σας βεβαιώσει, ότι το εβραϊκό Πάσχα ορίζεται με την πλήρη φάση του φεγγαριού και φυσικά αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Ο εξολοθρευτής λοιπόν (δεν γινόταν αλλιώς) έπρεπε να βλέπει όσο γίνεται καθαρά και γρήγορα. Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να φανταστούν στο γεωγραφικό πλάτος της Αιγύπτου, την φωτεινότητα μιας πανσέληνου.
Τι θα γινόταν όμως στην περίπτωση που κάποιοι απ' τους διανομείς δεν ήταν ημέτεροι ή αν και ημέτεροι, δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένοι και τα σημάδια στην πόρτα δεν λειτουργούσαν;
Ο προνοητικός Μωυσής είχε καλύψει επαρκώς και αυτήν την περίπτωση! Ο Μωυσής στους κλεισμένους μέσα στα σπίτια του πασχαλινού γεύματος Ιουδαίους, εκτός από τα τρία προστατευτικά κόκκινα σημάδια στην εξώθυρα που θα ανάγκαζαν σε παράτρεξη τον εξολοθρευτή, είχε δώσει και μια δεύτερη, επίσης ουσιαστική όσο και λειτουργική εντολή: «ουδείς θέλει εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτού έως πρωί, διότι ο Κύριος θέλει περάσει δια να πατάξει». Έξ. 12.22-23. Έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που κάποιοι αγνοούσαν ή απλώς παρέβλεπαν την σημασία των κόκκινων σημάτων, η απόλυτη αυτή απαγόρευση εξόδου, απέτρεπε αποφασιστικά κάθε περίπτωση επαφής των Ιουδαίων, με τον εκτός οικίας, εκούσιο ή ακούσιο διανομέα του θανάτου![19]
Κανείς λοιπόν και για κανένα λόγο δεν έπρεπε να ανοίξει την πόρτα εκείνη την νύχτα! Τώρα γίνεται κατανοητή η αναγκαιότητα αυτής της εντολής. Η τήρηση της ήταν εξ ίσου σημαντική με τις υπόλοιπες. Εάν θυμηθούμε μάλιστα, ότι την εποχή εκείνη, εντός της τυπικής Αιγυπτιακής κατοικίας, δεν υπήρχε καμιά υποδομή εξυπηρέτησης των ανθρωπίνων φυσικών αναγκών, μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσομε την αυστηρότητα της συγκεκριμένης εντολής, που τόσες τραγελαφικές ταλαιπωρίες (φυσικής ανάγκης!) πρέπει να επιφύλαξε στους έγκλειστους έως πρωίας ενοίκους!
Οι προστατευτικές όμως οδηγίες του Μωυσή, δεν εξαντλούνται ούτε εδώ. Το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στα προστατευμένα σπίτια των Ισραηλιτών, αυτή τη νύχτα του θανάτου, πρέπει να παραμείνει αιώνιο μυστικό! Τίποτε δεν πρέπει να αποκαλύπτει τον ιδιαίτερο τρόπο της διατροφικής τους διαφυγής από τον θάνατο. Έτσι, μετά το σωτήριο δείπνο, οι έγκλειστοι κατ' οίκον σωσμένοι, έχουν εντολή να εξαφανίσουν κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο! Για τα υπολείμματα λοιπόν του γεύματος, ο Μωυσής έχει δώσει την εξής περίεργη εντολή: «Ο,τι δε περισσεύσει απ' αυτού (του αρνιού) έως το πρωί καύσατε εν πυρί». Εξ.12.10.
Ολοφάνερα ο Μωυσής προσπαθεί να εξαφανίσει τα ίχνη του ομοιόμορφου σωτήριου γεύματος των ημετέρων. Λαμβάνει τα μέτρα του για τον ενδεχόμενο αιφνίδιο έλεγχο του Φαραώ. Επιτόπιο έλεγχο που θυμάται ότι ο Φαραώ αποπειράθηκε (μετά τη σοβαρή πληγή των κτηνών) στα σπίτια των Εβραίων. Για να είναι λοιπόν αδύνατον να φανερωθεί, ότι οι Εβραίοι σώθηκαν τρώγοντας όλοι ανεξαιρέτως σουβλιστό ψητό αρνάκι κι όχι φαγητό κατσαρόλας, (κάτι που θα έβαζε σε υποψίες και τον πιο ανόητο) εξαφανίζουν τα τρυφερά υπολείμματά του σωτήριου αρνιού... καίγοντάς τα επιμελώς μέχρι πρωίας! Για να καούν ομως τα κοκάλα ενός μικρού αρνιού, θα πρέπει σίγουρα να τεμαχιστούν με κάθε επιμέλεια... Το περίεργο είναι πως αυτό ακριβώς το αρνί... έμμηνε στην ιστορία ως ο αμνός του οποίου τα κοκάλα ουδέποτε τσακίσθηκαν!
Με έναν τέτοιο λοιπόν μηχανισμό επιβολής πληγών καταλαβαίνουμε καλύτερα και την παράξενη δήλωση: «διότι ο Κύριος θέλει περάσει δια να πατάξει τους Αιγύπτιους»! (Έξ.12.12,23). Δηλαδή (όπως τότε στα Σόδομα, έτσι και εδώ), ο θεός του Αβραάμ έπρεπε να κατεβεί αυτοπροσώπως, και για να αποδώσει δικαιοσύνη, έπρεπε να περάσει πόρτα-πόρτα τα σπίτια της Αιγύπτου, προκείμενου να ξεχωρίσει αυτούς που θα αφήσει να ζήσουν, από εκείνους των οποίων την ζωή επρόκειτο να αφαιρέσει!
Όλα αυτά μας αναγκάζουν να υποθέσουμε ότι ο βιβλικός θεός την εποχή εκείνη ήταν εξαιρετικά περιορισμένων ικανοτήτων, και δεν είχε καμία σχέση με τον ίδιο αυτόν θεό που σήμερα αποκαλούν παντοδύναμο και παντογνώστη! Βλέπετε με τον χρόνο... και οι θεοί εξελίσσονται!
Τελικά, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το ενδέκατο και το δωδέκατο κεφαλαίο της Εξόδου, θα καταλάβει αβίαστα, πως η ίδια η βιβλική αφήγηση, στην προσπάθεια της κάτω απ' τα επιφανειακά θεολογίματα, να διασώσει ανιχνεύσιμη την συνταγή των πληγών, παραθέτει ένα τόσο μεγάλο πλήθος λειτουργικών λεπτομερειών και στοιχείων, που από μόνα του είναι ικανά να προδώσουν τους εντελώς ανθρωποκίνητους μηχανισμούς της πληγοποιού και σωτηριακής θαυματοποιίας της.
Μάλιστα ενώ προβλέπει θάνατο και αφανισμό στους Αιγύπτιους, για τους Ιουδαίους λέει κάτι, που μόνο για συνωμότες που τριγυρνούν στους δρόμους θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία: «και θέλει είσθαι καθ' όλη την Αίγυπτο κραυγή μεγάλη... επί πάντας όμως τους υιούς Ισραήλ δεν θέλει κινήσει (ούτε) σκύλος την γλώσσαν αυτού». Εξ.11.7.
Μια προσγειωμένη ερμηνεία για την απόλυτη αυτή σιωπή των σκύλων, είναι ότι τα παραπάνω αποτελούν έμμεση εντολή έγκαιρης θανάτωσής τους, για την απρόσκοπτη διανομή των "ευλογημένων" κρεάτων!
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που μας πείθει ότι ο Μωυσής χειρίζεται με περισσή γνώση και τέχνη τα δηλητήρια! Αναφέρεται στη συνταγή της σωτηρίας μόνον μία φορά, αλλά συμμετέχει ως απαραίτητο συμπλήρωμα στο σωτήριο φυλετικό δείπνο. Η ύπαρξή του μάλιστα στο πασχαλινό τραπέζι υπογραμμίζει με απόλυτη σαφήνεια τι ακριβώς είναι εκείνο, που πρέπει να τους παρατρέξει για να σωθούν.
Μαζί λοιπόν με το δικό τους σπιτικό άζυμο άρτο, και το δικό τους φυλαγμένο αρνάκι, οι Εβραίοι έπρεπε να καταναλώσουν και πικρά χόρτα η «πικρίδες», όπως είδαμε να τα αναφέρει η μετάφραση των Εβδομήκοντα. Τι είναι όμως οι πικρίδες, που αναφέρονται απλώς και σαν πικρά χόρτα; Και γιατί ο Μωυσής διάλεξε μια συγκεκριμένη κατηγορία πικρών αγριόχορτων, για να ταΐσει το λαό του ακριβώς την παραμονή της μεγάλης φυγής; Μα ακριβώς γιατί τα πικρόχορτα αποτελούσαν μια πανάρχαια μορφή αντιδότου σε τροφικές δηλητηριάσεις.
Ο Γαληνός γράφει: «Πικρίδα το πικρόν Κιχώριον[20] ονομάζουν ...; που της κοιλίας τα πάθη θεραπεύει».[21] Οι Πικρίδες λοιπόν, είναι είδος άγριου ραδικιού, ή τα πικρά κοινά βρώσιμα αντίδια, ήταν από το παρελθόν γνωστά για την χαρακτηριστική διουρητική δράση τους, που εθεωρείτο μια πολύτιμη βοήθεια κατά των δηλητηριάσεων. Οι παρατηρητικοί άνθρωποι της αρχαιότητας (ανάμεσα στους οποίους και οι ιερείς ανάμεσα στους οποίους σπούδασε ο Μωυσής) είχαν υποψιαστεί ότι η διουρητική αυτή δράση των πικρών χόρτων, πολλές φορές βοήθησε τα πάσχοντα άτομα από κοιλιακούς πόνους να συνέλθουν από τα συμπτώματα ελαφρών τροφικών δηλητηριάσεων![22]
Ο Μωυσής λοιπόν, ο οποίος δεν στερείται ούτε γνώσεων, ούτε σοφίας εποχής, ομολογεί εδώ ουσιαστικά ότι προσπαθεί με τα πικρόχορτα (πικρίδες) να προσφέρει μια ελαφρά έστω προληπτική κάλυψη στο λαό του από τα ποικίλα δηλητήρια που είχαν ζώσει ασφυκτικά την Αίγυπτο.[23] Εάν σε κάποιον φαίνεται περίεργο ότι τα πικρά χόρτα επιστρατεύονται για να προστατέψουν από την πίκρα των δηλητηρίων υπενθυμίζομε ότι ολόκληρη σχολή ιατρικής σκέψης,[24] στηρίχτηκε ακριβώς στην αρχή των ομοίων που θεραπεύουν τα όμοια.[25] Έτσι βρίσκομε γραμμένο τον κανόνα: «Η δε πικρότης υπό της πικρότητος εξουδετερώνεται».[26] Ο συγκεκριμένος κανόνας, ανεξάρτητα από την ορθότητά του, καταγράφει μια κρατούσα πεποίθηση της αρχαίας Ιατρικής που αργότερα έγινε δόγμα!
Βέβαια, για το τι ακριβώς συνέβη το φονικό εκείνο βράδυ, θα μπορούσαν να υπάρξουν και άλλες ενδιαφέρουσες εκδοχές, διότι έχω την αίσθηση, ότι οι θεολογικά συγκαλυμμένες αυτές εγκληματικές βιβλικές περιγραφές, είναι καιρός να μπουν επιτέλους σε μια νέα σκληρή φάση έλεγχου και επανεκτίμησης.
Η νύχτα αυτή, σαν άλλη μυθική σφίγγα, κληροδότησε στην ανθρωπότητα ένα δισεπίλυτο αίνιγμα. Ένα μυστηριώδες διατροφικό "θαύμα" μαζικής σωτηρίας και θανάτου, που παρά την κραυγαλέα απλότητά του, δυστυχώς δεν απασχόλησε κανέναν! Ολόκληρη η ανθρωπότητα έκανε τη μεγάλη χάρη στη πολυχιλιόχρονη πια γιγαντωμένη βιβλική θεολογία, αιώνες τώρα, να αφήνει το έργο της ερμηνείας αυτής της αινιγματικής νύχτας, μόνο στους έμμισθους δούλους της θρησκείας (τους ιεροκήρυκες-θεολόγους). Αυτούς, που όταν δεν αμφισβητούνται, νιαουρίζουν σαν γατούλες ράτσας, στην ζεστή αγκαλιά της θρησκείας τους και όταν τους αντιμιλήσεις... γαβγίζουν χειρότερα κι απ' τον κέρβερο έξω από τις πύλες, οποιαδήποτε θρησκείας τους ταΐζει!
Αλλά ακόμα και αυτοί, κατάπληκτοι απ' τον εξαιρετικό όγκο των θεολογικά ανεξήγητων στοιχείων, αναγκάστηκαν να ονομάσουν «μυστήριο» και «αινιγματική» αυτή τη νύχτα του τρόμου και του θανάτου![27]
Αυτή η νύχτα του βιβλικού Πάσχα, θα έπρεπε να έχει μείνει στην ιστορία της ανθρωπότητας, σαν το μεγαλύτερο έγκλημα μαγγανείας όλων των εποχών! Κι όμως, αυτό το πανθομολογούμενο μαζικό έγκλημα, γιορτάζεται ακόμα δυστυχώς μεγαλόπρεπα, με απαράλλαχτες σχεδόν όλες τις βασικές της λεπτομέρειες, από ολόκληρο το δυτικό κόσμο, ως ένδοξη νύχτα νίκης της ζωής επί του θανάτου, ενώ θα έπρεπε να υπενθυμίζει ακριβώς το αντίθετο!
Ας ελπίσουμε πως η δολο-φονική αυτή νύχτα, και γενικότερα οι υπερδιάσημες «δέκα πληγές του Φαραώ», θα γίνουν επιτέλους μελλοντικά, απ' τους ορθολογιστές, που ευτυχώς συνεχώς αυξάνουν, η καλύτερη αφετηρία αμφισβητήσεων και αιώνιο σύμβολο μνήμης και επιφυλάξεων απέναντι σε κάθε είδος θεολογικής απάτης!
Για την ώρα όμως, η ανθρωπότητα αρνείται πεισματικά να μελετήσει τα πάθη της και υμνεί ακόμα, όλα εκείνα για τα οποία προ πολλού θα έπρεπε να ντρέπεται! Η πνευματικότητα, έχει νόημα, όταν περιορίζει την επανάληψη της αθλιότητας. Φαίνεται όμως ότι αιώνες τώρα δεν καταλάβαμε ότι η αδιάγνωστη θυματοποίηση, επιτρέπει την εύκολη επανάληψή της. Δεν είναι άραγε αυτή η καλύτερη απόδειξη ότι η ευπιστία των λαών διαρκεί χιλιετίες; Μήπως δεν αποδεικνύουμε έτσι, ότι είχε δίκαιο ο Αβραάμ, διαβλέποντας την εύκολη θυματοποίηση (ευλογία) των λαών σε βάθος χιλιάδων χρόνων;
Παραθέτω ξανά αυτούσια τη φονικότερη αλλά και τραγικά πιο διάσημη συνταγή μαγγανισμού (δολοφονικής μαγειρικής) που γράφτηκε ποτέ για έναν ολόκληρο λαό:
«Και θα φάτε τα κρέατα τη νύχτα αυτή ψητά στην πυρά με άζυμα και χόρτα πικρά, δεν θα φάτε από αυτά ωμά (!) η βραστά στο νερό, αλλά ψητά στην πυρά (θα ψήσετε το αρνί ολόκληρο) απ' το κεφάλι ως τα πόδια, μαζί με τα εντόσθια και έως το πρωί δεν θα αφήσετε να περισσεύσει από αυτό τίποτε». Έξ. 12.8-9
Διαβάζοντας τα παραπάνω εδάφια, πως είναι δυνατόν να αμφιβάλλει κανείς, ότι η μαγειρική και όχι ο θεός σκότωσε τους Αιγυπτίους;
Πώς είναι δυνατόν να μη βλέπει κανείς, ακόμη και με τις πιο ασθενικές δυνάμεις κρίσεως, ότι κανένας αξιοπρεπής θεός δε θα χρειαζόταν τόση μαγειρική συμπαράσταση και τόσα πολλά σημάδια στις πόρτες, για να μοιράσει με ακρίβεια το θάνατο στους υποτιθέμενους εχθρούς του; Πως είναι δυνατόν, διαβάζοντας όλα τα παραπάνω να προσπεράσεις αβασάνιστα τη σκέψη, ότι ο Μωυσής και όχι ο θεός, μοίρασε με ακρίβεια ζωή και θάνατο στην Αίγυπτο, με ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο μυστικό δείπνο;
Νομίζω λοιπόν ότι η βασική επιδίωξη της αναλυτικής μας προσέγγισης έγινε κατανοητή. Έχει καταδειχθεί με περισσή σαφήνεια, ότι ο Μωυσής, επέβαλλε όλη αυτή την λεπτομερή μαγειρική πειθαρχία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τον αναγκαίο διατροφικό διαχωρισμό, που θα εξασφάλιζε τη προστασία του λαού του και την δολοφονία των Αιγυπτίων αντιπάλων του.
Αυτή είναι η μια φυσική ερμηνεία για αυτόν τον Χαλδαϊκό γρίφο της μαζικής δολοφονίας των αιγυπτίων και η πλέον αβίαστη ερμηνεία στο αίνιγμα της επιλεκτικής επιβολής (παράτρεξης) των πληγών και του θανάτου στις πληγές του Φαραώ! Το πλέον βέβαιο είναι, ότι τίποτε από όλα αυτά, που εδώ λεπτομερώς εξετάσαμε, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ...; έργο θεού!
.....................
[1] Ο΄ «δέσμην υσσώπου»
[2] Οφείλω να ομολογήσω ότι στην πρώτη ελληνική έκδοση του βιβλίου αυτού, έδωσα άλλη διαφορετική ερμηνεία, επειδή ακριβώς δεν έλαβα σοβαρά υπ' όψιν μου, την κομβική έκφραση: «Μη φάτε απ' αυτό (το κρέας) ωμό». Έξ.12. 5-10.
[3] Η ελληνική λέξη στους Ο΄ είναι «τέρατα»
[4] Η συγκεκριμένη λοιπόν νύχτα, θα πρέπει να περιελάμβανε για τους Αιγυπτίους, θρησκευτική επετιακή κρεατοφαγία! Κάτι παρόμοιο δηλαδή με τη σημερινή πασχαλινή «μαγειρίτσα» των Ορθοδόξων. Η «μαγειρίτσα» είναι μια σούπα από εντόσθια αρνιού που για ανεξήγητους λόγους τρώγεται ακόμα και σήμερα από τους οπαδούς της ορθόδοξου χριστιανικής θρησκείας έπειτα από την τελετή του χριστιανικού Πάσχα, δηλαδή την εορταστική νυχτερινή θρησκευτική τελετή της ανάστασης. Αυτή η τελετουργική μεταμεσονύχτια πασχαλινή κρεατοφαγία (μαγειρίτσα) που αφορά μόνο την ανατολική ορθόδοξη εκκλησία, δεν έχει καμία φανερή χριστιανική (αναστάσιμη) εξήγηση. Μάλιστα επειδή έπ' ευκαιρία του Πάσχα βλέπει κανείς να επαναλαμβάνονται σε αμέτρητα σπίτια ορθόδοξων ακριβώς όσα ο Μωυσής απαγόρευσε, μπαίνει στον πειρασμό να σκεφτεί ότι δεν πρόκειται για εθιμοτυπία, με αόριστες ιουδαίο-αιγυπτιακές ρίζες αλλά για πιθανή διαιώνισης μίας αρχαίας συνταγής ενδεχόμενης μαζικής θυματοποίησης.
[5] Βλ. Διόδωρ. Σικελ. 1.21.2. // Plutararchus Biogr. De Iside et Osiride.
[6] Diodorus Siculus 1.15: 1-6
[7] Βλέπομε ότι και ο βιβλικός Παράδεισος, είναι πιστό αντίγραφο Αιγυπτιακής μυθοπλασίας. Ο γενάρχης Αβραάμ, παρόμοια υποδέχεται τους πιστούς του στον παράδεισο! Λουκάς 16.24-30.
[8] Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 353f & 358a
[9] Herodotus 2.170-171
[10] Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 377 C4. Ομως, λίγες μέρες μετά την εαρινή ισημερία στην πρώτη πανσέληνο, ορίζεται και η ζητούμενη εορτή που αργότερα ονόμασαν Πάσχα!
[11] «Περί κεκομμένων και διεσπαρμένων θεών», βλέπε: Pseudo-Nonnus 5.30, όπου περιγράφεται ο διαμελισμός του Διονύσου απ' τους Τιτάνες. Ο Euripides Trag. (Fragm. papyracea 472.11), αναφέρεται στις νυχτερινές τελετές, μυητικής ωμοφαγίας.
[12] Τόσο ο Πλούταρχος De Iside et Osiride 364.D.6, όσο και ο Διόδωρος 1.25.2. μας διαβεβαιούν ότι οι δυο αυτοί θεοί ταυτίζονται απολύτως!
[13] Παρόμοιες τελετές που αναπαριστούν τον ετήσιο κύκλο της φύσης είναι και οι τελετές της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Ένας αρχαίος ποιητής, στο πνεύμα του τεμαχισμού της φύσης έγραφε για το θερισμό: «Την εποχή αυτοί οι νέοι κόβουν (θερίζουν) τα μέλη της Δήμητρας». Plutarchus Biogr. De Iside et Osiride 377 E1
[14] Ο όρος είναι Χαλδαϊκός όπως επιβεβαιώνει ο Ιουδαίος Φίλων: «εορτή το χαλδαϊστί λεγόμενον Πάσχα» De Vita Mosis 2.224.3. Πρέπει δε να σημαίνει παράτρεξη και όχι διάβαση!
[15] Φαίνεται λοιπόν ότι το έθιμο απαιτούσε οι διανομείς να εισέρχονται μέσα στην οικία και να αφήνουν τα κρέατα κατευθείαν στην χύτρα που περίμενε στο αναμμένο τζάκι. Έτσι εξηγείται καλύτερα η δήλωση: «δεν θέλω αφήσει τον εξολοθρευτή να εισέλθει εις τας οικίας σας».
[16] «Και από την λεκάνη του αίματος θέλετε κτυπήσει το ανώφλιον και τους παραστάτες των θυρών». Εξ.12.22. Δεν επρόκειτο λοιπόν για ένα διακριτικό μαρκάρισμα!
[17] Ο πρώτος μήνας του Εβραϊκού έτους. Πρόκειται για λέξη Ασσυριακής προέλευσης. Στα Ασσυριακά nissanu: Ξεκίνημα.
[18] Το εβραϊκό Πάσχα ορίζεται ως εξής: Η νέα Σελήνη (νύχτα ασέληνη) που βρίσκεται κοντύτερα στην εαρινή ισημερία, ορίζεται ως 1η του μηνός Νισάν. Έτσι η 14η του ίδιου αυτού μηνός, που εορτάζεται το Πάσχα, είναι υποχρεωτικά και η πρώτη πανσέληνος του Ιουδαϊκού έτους.
[19] Η ενδεχόμενη αντίρρηση, ότι οι Ιουδαίοι έτσι κι αλλιώς δεν θα δεχόταν τα θρησκευτικά αυτά διατροφικά δώρα των Αιγυπτίων, δεν μπορεί να στηριχθεί, αφού η οργάνωση τους σαν θρησκευτικό έθνος δεν υπήρχε ακόμα και μόνο μετά το Σινά, ο Μωυσής έδωσε λεπτομερείς νόμους εθνικής συμπεριφοράς.
[20] Κιχώριον: Ραδίκι, η αντίδι. Οι λέξεις αντίδι και αντίδοτο είναι χαρακτηριστικά συγγενείς.
[21] Galenus Med. Περί συνθέσεως φαρμάκων 12.119.4 & 13.206.17
[22] Με αυτό το ίδιο άλλωστε σκεπτικό, οι πικρές ουσίες μετατράπηκαν σιγά-σιγά στις πρώτες ουσιαστικά θεραπευτικές δυνάμεις που πρόσφεραν ανακουφιστική ίαση με την πικρότητά τους. Έτσι τα φάρμακα γεννήθηκαν ουσιαστικά με ελαφρά η μεγαλύτερη αραίωση των πικρών ουσιών, μετατρέποντας τα φαρμάκια σε φάρμακα.
[23] Κάποιοι από τους ανθρώπους του, θα έρχονταν οπωσδήποτε σε επαφή με τα δηλητήρια στη διαδικασία εισαγωγής της οργής του Θεού στην τροφή των Αιγυπτίων, οποιαδήποτε και εάν ήταν η μέθοδος που χρησιμοποίησαν τελικά, εξ ου και η ανάγκη για προληπτική χορήγηση αντιδότου.
[24] Ο Παράκελσος και η Ομοιοπαθητική
[25] «Όμοια ομοίοις ιώνται»
[26] Hippiatrica1.2.3.5
[27] «Μυστήριο» την αποκαλεί ο Αθανάσιος και «Αίνιγμα» ο Ι. Χρυσόστομος! «Αίνιγμα δε τι σημαίνει το αίμα του προβάτου». Γράφει ο Σουΐδας (Υ 681) προφανώς αδυνατώντας να εξηγήσει την πληθωρική τους παρουσία στις εξώπορτες των σωσμένων!