"ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ":ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ!

Ιερά τέρατα....ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ  ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Η συγκλονιστική ταινία με τίτλο «Οι κόρες της ντροπής» (στις αίθουσες την Παρασκευή), που υπογράφει ο σκοτσέζος ηθοποιός και σκηνοθέτης Πίτερ Μάλαν και απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι στο τελευταίο Φεστιβάλ της Βενετίας, βασίζεται σε αληθινά περιστατικά που σοκάρουν. Γιατί μπορεί τα μοναστήρια της Αγίας Μαγδαληνής να ιδρύθηκαν στη φτωχή Ιρλανδία του 19ου αιώνα ως άσυλο για «έκπτωτες» γυναίκες, όμως στην αλλαγή του αιώνα τον έλεγχο των μοναστηριών ανέλαβε η Καθολική Εκκλησία που επέβαλε έναν πολύ πιο αυστηρό κώδικα λειτουργίας: οι κοπέλες δούλευαν σαν σκλάβες πλένοντας τα άπλυτα τοπικών ξενοδοχείων, πανεπιστημίων και άλλων ιδρυμάτων (με αποτέλεσμα να θησαυρίζουν τα μοναστήρια), ενώ ταυτόχρονα υπέμεναν αφόρητα ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια (ξυλοδαρμούς, ξύρισμα κεφαλιού κ.λπ.). Η εκκλησία ενθάρρυνε τον παράνομο (και επ' αόριστον) εγκλεισμό νεαρών κοριτσιών, και οι οικογένειες ένιωθαν υποχρεωμένες να ξεφορτωθούν την «άτιμη».  Υπολογίζεται πως 30.000 γυναίκες έζησαν και πέθαναν στα μοναστήρια της Αγίας Μαγδαληνής. Οι «αμαρτίες» τους ποικίλες: από το να μείνουν έγκυες, μέχρι να είναι πολύ όμορφες ή πολύ άσχημες. Ακόμα και όσες γλίτωναν τελικά (και δεν είχαν αποτρελαθεί, όπως η τέταρτη κοπέλα της ταινίας), δεν είχαν προετοιμαστεί για τον έξω κόσμο, ενώ το στίγμα του εγκλεισμού τους ήταν τόσο βαρύ ώστε το έκρυβαν ή εγκατέλειπαν την Ιρλανδία.  Ενα δράμα στο θέατρο  Μία πάντως απ' αυτές, η Πατρίτσια Μπερκ Μπρόγκαν, βρήκε το δρόμο της: αξιοποίησε δημιουργικά τις εμπειρίες της στο βραβευμένο θεατρικό της «Eclipse» (1992). Η ατμοσφαιρική και όμορφα φωτογραφημένη ταινία, γυρισμένη με απλότητα και εστιασμένη κυρίως στους χαρακτήρες, λειτουργεί τελικά ως ένα αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ - χωρίς να λείπει ο σαρκασμός.  Ο Μάλαν στηλιτεύει τη σκληρότητα των οικογενειών των κοριτσιών, που, θύτες και ταυτόχρονα θύματα του συντηρητισμού, του σκοταδισμού και τις θρησκοληψίας, στερούν τα παιδιά τους από τη ζωή. Χωρίς ωστόσο να «αγιοποιεί» τα θύματα (η ωραία της παρέας γίνεται σκληρή και αδίστακτη), παρουσιάζει μάλλον σαν σαδιστικές καρικατούρες τις καλόγριες, που πλουτίζουν εις βάρος των κοριτσιών, τρώνε πλουσιοπάροχα και βγάζουν τα απωθημένα τους στις νεαρές «παραστρατημένες».  Θαυμάζει κανείς το πόσο έξυπνα παίζει με την αντίφαση των καλογριών και των ιερέων: που χρησιμοποιούν μεν το θρησκευτικό λεξιλόγιο, αλλά σαν να πρόκειται για μικρούς επιχειρηματίες: τα λόγια τους είναι γρήγορα, δηκτικά, παγερά - σχεδόν αστεία.  Τα απάνθρωπα μοναστήρια, που ενέπνευσαν στην Τζόνι Μίτσελ το τραγούδι «The Magdalene Laundries» (1997), συνέχισαν τη λειτουργία τους μέχρι και τη δεκαετία του '70 (όταν τα ηλεκτρικά πλυντήρια αντικατέστησαν την χειρωνακτική εργασία), ενώ το τελευταίο έκλεισε μόλις το 1996. Η Καθολική Εκκλησία δεν απολογήθηκε ποτέ επίσημα γι' αυτά..