ΠΑΤΡΙΔΕΣ, ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΝΑΓΛΥΦΟ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ!!ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ!!!

Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ Και τ' άγαλμα αγωνίστηκα για το ναό να πλάσω  στην πέτρα τη δική μου απάνω,  και να το στήσω ολόγυμνο, και να περάσω,  και να περάσω, δίχως να πεθάνω.  και τό'πλασα. Κ'οι άνθρωποι, στενοί προσκυνητάδες  στα ξόανα τ' άπλαστα μπροστά και τα κακοντυμένα,  θυμού γρικήσαν τίναγμα και φόβου ανατριχάδες,  κ' είδανε σαν αντίμαχους και τ' άγαλμα κ' εμένα.  Και τ' άγαλμα στα κύμβαλα, κ' εμέ στην εξορία.  Και προς τα ξένα τράβηξα το γοργοπέρασμά μου  και πριν τραβήξω, πρόσφερα παράξενη θυσία  έσκαψα λάκκο, κ' έθαψα στο λάκκο τ' άγαλμά μου.  Και του ψιθύρησα: «Αφαντο βυθίσου αυτού και ζήσε  με τα βαθιά ριζώματα και με τ' αρχαία συντρίμμια,  όσο που νάρθ' η 'ωρα σου, αθάνατ' άνθος είσαι,  ναός να ντύση καρτερεί τη θεία δική σου γύμνια!»  Και μ' ένα στόμα διάπλατο, και με φωνή προφήτη,  μίλησ' ο λάκκος: «Ναός κανείς, βάθρο ούτε, φως, του κάκου.  Για δω, για κει, για πουθενά το άνθος σου, ω τεχνίτη!  Κάλλιο για πάντα να χαθή μέσ' στ' άψαχτα ενός λάκκου.  Ποτέ μην έρθ' η ώρα του! Κι αν έρθη κι αν προβάλη,  μεστός θα λάμπη και ο ναός από λαό αγαλμάτων,  τ' αγάλματα αψεγάδιαστα, κ' οι πλάστες τρισμεγάλοι  γύρνα ξανά, βρυκόλακα, στη νύχτα των μνημάτων!  Το σήμερα είτανε νωρίς, τ' αύριο αργά θα είναι,  δε θα σου στρέξη τ' όνειρο, δε θάρθ' η αυγή που θέλεις,  με τον καημό τ' αθανάτου που δεν το φτάνεις, μείνε,  κυνηγητής του σύγγνεφου, του ίσκιου Πραξιτέλης.  Τα τωρινά και τ' αυριανά, βρόχοι και πέλαγα, όλα  σύνεργα του πνιγμού για σε και οράματα της πλάνης  μακρότερη απ' τη δόξα σου και μια του κήπου βιόλα  και θα περάσης, μάθε το, και θα πεθάνης!»  Κ' εγώ αποκρίθηκα: «Ας περάσω κι ας πεθάνω!  Πλάστης κ' εγώ μ' όλο το νου και μ' όλη την καρδιά μου  λάκκος κι ας φάη το πλάσμα μου, από τ' αθάνατα όλα  μπορεί ν' αξίζει πιο πολύ το γοργοπέρασμά μου».  1903  ΠΑΤΡΙΔΕΣ  ...  Εδώ ουρανός παντού κι ολούθε ήλιου αχτίνα,  και κάτι ολόγυρα σαν του Υμηττού το μέλι,  βγαίνουν αμάραντ' από μάρμαρο τα κρίνα,  λάμπει γεννήτρα ενός Ολύμπου η θεία Πεντέλη.  Στην ομορφιά σκοντάβει σκάφτοντας η αξίνα,  στα σπλάχνα αντί θνητούς θεούς κρατά η Κυβέλη,  μενεξεδένιο αίμα γοργοστάζ' η Αθήνα  κάθε που τη χτυπάν του Δειλινού τα βέλη.  Της ιερής ελιάς εδώ ναοί και οι κάμποι  ανάμεσα στον όχλο εδώ που αργοσαλεύει  καθώς απάνου σ' ασπρολούλουδο μια κάμπη,  ο λαός των λειψάνων ζη και βασιλεύει  χιλιόψυχος, το πνεύμα και στο χώμα λάμπει,  το νιώθω, με σκοτάδια μέσα μου παλεύει  Εκεί που ακόμα ζουν οι Φαίακες του Ομήρου  και σμίγ' η Ανατολή μ' ένα φιλί τη Δύση,  κι ανθεί παντού με την ελιά το κυπαρίσσι,  βαθύχρωμη στολή στο γαλανό του Απείρου  ...  Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία,  αχάλαστα και αρχή και τέλος των πλασμάτων,  σα θα περάσω στη γαλήνη των μνημάτων,  θα σας ξανάβρω, πρώτη και στερνή ευτυχία!  ...1895  ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΝΑΓΛΥΦΟ  Πως ακούμπησες άπραγα το δόρυ;  Τη φοβερή σου περικεφαλαία  βαριά πως γέρνεις προς το στήθος, Κόρη;  Ποιός πόνος τόσο είναι τρανός, ω Ιδέα,  για να σε φτάση! Οχτροί κεραυνοφόροι  δεν είναι για δικά σου τρόπαια νέα;  Δεν οδηγεί στο Βράχο σου την πλώρη  του καραβιού σου πλέον πομπή αθηναία;  Σε ταφόπετρα βλέπω να την έχη  καρφωμένη μια πίκρα την Παλλάδα.  Ω! κάτι μέγα, απίστευτο θα τρέχη ...  Χαμένη κλαις την ιερή σου πόλη  ή νεκρή μέσ' στο μνήμα και την όλη  του τότε και του τώρα, ωιμένα! Ελλάδα;  1896  Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ  Στης Αθήνας το χώμα ο Δίας ο Αγοραίος  βλέπει τα σπλάχνα του Ηρακλή γονατισμένα  στον άγγιχτο βωμό του ολάρφανα, έρμα, ξένα  ο Αργίτης φοβερός, ανήμπορο το χρέος.  Ψυχοπονετικός ο ρήγας ο Αθηναίος,  αλλ' ω σκληρότατος χρησμός που τρώει τα φρένα!  «Από το αίμα σου, ω τρισεύγενη παρθένα,  θα νικηθή ο ανίκητος οχτρός ο νέος!»  Κανένας δε σαλεύει, ωιμέ! παντέρμ' η ορφάνια!  Τότε γιομάτη απ' των ηρώων την περηφάνια,  μιας χώρας κ' ενός γένους λυτρωτής, ω θεία  τρισάξια θυγατέρα του μεγάλου Αλκίδη,  φέρνεις τα στήθια στης θυσίας το λεπίδι,  και τρισελεύτερη πεθαίνεις, Μακαρία!  1896