ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΜΑΤΗΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ!!ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ!!ΚΑΙ ΣΑΝ ΓΝΗΣΙΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΝ ΔΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΨΕΥΤΟΘΕΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!!
Η προσφορά ξεκίνησε από τη Γένεση όπου ο ΚάΪν προσέφερε ως θυσία στον Θεό καρπούς της γης και ο Άβελ προσέφερε ως θυσία από τα πρωτότοκα των προβάτων αυτού. Ο Θεός εκεί δέχθηκε την προσφορά ερευνώντας και την διάθεση του προσφέροντος. Αυτή η πράξη μας πληροφορεί όχι μόνο για την αποδοχή των θυσιών από το Θεό αλλά και για την διάκρισή τους σε αιματηρές και αναίμακτες.
Η θυσία γινόταν επί τη ευκαιρία συγκεκριμένων περιστατικών σε θυσιαστήρια που ήταν πρόχειρα κατασκευασμένα όπου η ίδρυσή τους ήταν ισάξια με τη θεμελίωση Ιερού.
Πριν τη Μωσαϊκή περίοδο δεν υπήρχε καθορισμένος τόπος προσφοράς αλλά ούτε και ειδικοί λειτουργοί. Από την ΜωσαΪκή εποχή ορίζονται τακτοί χρόνοι προσφοράς των θυσιών σε μόνιμο θυσιαστήριο το καλούμενο ως «θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων» (Έξ 30,28) που βρίσκονταν στην αυλή του Ιερού. Αυτό κατασκευάσθηκε με εντολή του Θεού από τον Μωϋσή και αποτελούσε το κέντρο της λατρείας στην Π.Δ.
Ο περιορισμός της προσφοράς των θυσιών σε έναν ορισμένο τόπο ήταν σύμφωνος προς το πνεύμα της Μονοθεϊστικής θρησκείας τής Π.Δ επειδή ο Θεός δεν μπορούσε να λατρευθεί σε άλλο τόπο εκτός του καθορισμένου θυσιαστηρίου .
Οι θυσίες χωρίζονταν σε αιματηρές και αναίμακτες και προσφέρονταν «εις οσμήν ευωδίας τω Κυρίω ». Αυτή η έκφραση «εις οσμήν ευωδίας τω Κυρίω» (Λευιτ 1,9) δηλώνει την αποδοχή τους εκ μέρους του Θεού και την ευαρέσκειά του.
Αιματηρές είναι το ολοκαύτωμα και η εξιλαστήρια θυσία και αναίμακτες είναι οι καρποί της γης που ήταν κυρίως δημητριακά, οίνος και έλαιο, η θυσία του θυμιάματος και η προσευχή. Ο σκοπός τέλεσής τους ήταν ο φόβος του Θεού, η προσπάθεια εξευμένισης του Θεού δηλαδή από τον άνθρωπο για τα παραπτώματα του τελευταίου που εξόργιζαν τον Θεό. Μέσα στο σκοπό αυτό ήταν και η έκφραση ευγνωμοσύνης καθώς και η απαλλαγή του Ισραήλ από κάποια δοκιμασία.
Από τις αναίμακτες θυσίες το πιο βασικό στοιχείο είναι το έλαιο. Η αναίμακτη θυσία γνωστή ως δώρο του θεού συνόδευε συνήθως την αιματηρή αλλά μπορούσε να προσφερθεί και από μόνη της. Ήταν συνήθως άζυμος άρτος παρασκευασμένος από σιμιγδάλι διαποτισμένο με λάδι όπου εναπέθεταν πάνω σε αυτό λιβάνι. Το έλαιο είχε και τελετουργική χρήση. Με αυτό χρίονταν ο Αρχιερέας και οι ιερείς αλλά και οι βασιλείς για να εγκατασταθούν στο αξίωμα τους αλλά και απλοί άνθρωποι.
Υπήρχαν και οι ιερές προσφορές οι οποίες έχουν τον χαρακτήρα των θυσιών. Μία τέτοια προσφορά είναι η προσφορά των πρωτοτόκων αρσενικών τέκνων στο Θεό και η εν συνεχεία εξαγόραση της αφιέρωσής τους με την καταβολή λύτρων στο Ναό.
3. Τρόποι προσφοράς των θυσιών
Το ολοκαύτωμα προσφερόταν σύμφωνα με τις διατάξεις του Λευϊτικού (1,1-17.6,1) οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «ο νόμος της ολοκαυτώσεως» (6,2.7,37).
Το τελετουργικό της περιελάμβανε την ένδυση του Αρχιερέα με την ειδική αρχιερατική του ενδυμασία και την είσοδό του στο θυσιαστήριο όπου προσέφερε τον ενιαύσιο Μόσχο.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι θάνατος απειλούσε τους Ιερείς εάν έμπαιναν μεθυσμένοι μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Έπρεπε να εισέρχονται με καθαρή τη διάνοια χωρίς να είναι μεθυσμένοι από «σίκερα» και ανθρώπινους λογισμούς και έννοιες .
Το θυσιαζόμενο ζώο ήταν τρυγόνα, περιστερά, ερίφιο, αμνός, μόσχος, και καιγόταν ολόκληρο στο θυσιαστήριο εκτός από το δέρμα του.
Εν συνέχεια ράντιζε με το Αίμα του Μόσχου το Άγιον και μόνο αυτή τη μέρα το Άδυτο της Σκηνής του Μαρτυρίου. Ράντιζε επίσης επτά φορές το «ιλαστήριον» της Κιβωτού της Διαθήκης.
Το τυπικό συνεχιζόταν με την προσφορά δύο τράγων για τους οποίους έριχναν κλήρο για το ποιός θα προσφερθεί ως θυσία στο Θεό ενώ ο άλλος στέλνονταν στην έρημο μεταφέροντας εκεί τις αμαρτίες του λαού. Ο ραντισμός με το αίμα του κληρωθέντος τράγου έχει την έννοια του εξαγνισμού και της κάθαρσης των αντικειμένων της λατρείας από τους μολυσμούς των Ισραηλιτών. Σειρά έχει μετά ο εξαγνισμός και η κάθαρση του Αρχιερέα και των ιερέων.
Ο Αρχιερέας θέτει τα χέρια του στο κεφάλι του δεύτερου και εξομολογείται τις αμαρτίες του λαού .
4. Σημασία των θυσιών
Οι θυσίες αυτές είχαν εξιλαστικό χαρακτήρα όπως και τα ολοκαυτώματα τα οποία θεράπευαν τον διακαή πόθο του Ισραηλίτη να εξαγνισθεί ενώπιον του Θεού για τις αμαρτίες του.
Η απομάκρυνση του Ισραήλ από την Διαθήκη που συνήψε και από την αγιότητα του Θεού τον κάνουν να προσφέρει ως εξιλέωση τις θυσίες. Ο Ισραηλίτης είχε τη βαθιά συναίσθηση ότι είναι αμαρτωλός σε αντίθεση με την Αγιότητα του Γιαχβέ με τον οποίο προσπαθούσε να συνδεθεί. Στόχος του είναι η θεμελίωση μιας κοινωνίας αγάπης μαζί του .
Έπρεπε όμως πρώτα να εξιλεωθεί απέναντι στο Θεό του. Η εξιλέωση στην Π. Δ. κατανοείται ως εξάλειψη των αμαρτιών του Ισραηλίτη και αποκατάσταση των σχέσεών του με τον Θεό τις οποίες ο ίδιος ο Ισραηλίτης είχε διαρρήξει.
Για το σκοπό αυτό είχε καθιερωθεί η ετήσια εορτή του Εξιλασμού ως μία από τις επισημότερες εορτές του Ιουδαϊκού ημερολογίου. Πραγματική εξιλέωση όμως δεν επιτυγχάνεται με την εναπόθεσή τους στον αποδιοπομπαίο τράγο . Εδώ έχουμε μόνο εναπόθεση των αμαρτιών.
Το προσφερόμενο ζώο έπρεπε να ήταν απαλλαγμένο από παντός μώμου αλλιώς δεν γινόταν δεκτό . Ο τράγος παίρνει της αμαρτίες πάνω του αλλά δεν ταυτίζεται με το θύμα της θυσίας .
Η πραγματική άρση των αμαρτιών του κόσμου ολόκληρου γίνεται από τον ίδιο τον Δούλο του Γιαχβέ.
Στην Κ. Δ. έχουμε την πλήρη ανάθεση των αμαρτιών του στον Δούλο του Γιαχβέ όπου με την θυσία του υποκαθιστά ελεύθερα τους αμαρτωλούς και εκτίει την ποινή τους .
Έτσι ο Δούλος του Γιαχβέ στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού επιτελεί την πραγματική εξαγνιστική πράξη παραδίδοντας «την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» . Με το αίμα του Χριστού έχουμε την πλήρη απολύτρωση !! ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΠΟΙΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΤΕ ΡΩΜΙΟΙ ΩΣ ΘΕΟ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ ΙΗΣΟΥ!!!ΟΥΣΤ ΑΠΟ ΕΔΩ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΕΧΕΤΕ ΠΙΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΝΟΣ ΨΥΧΑΣΘΕΝΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΓΙΟ ΞΥΛΟΥΡΓΟΥ!!