Δύο από τα βασικά στοιχεία μιας οικοδομής είναι τα ντουβάρια και ο σοβάς. Ο σοβάς επειδή «πέφτει» τελευταίος, κρύβει πάντοτε την ποιότητα και τις όποιες ατέλειες και τα ελαττώματα του ντουβαριού. Στη θρησκεία «μας» λοιπόν έχει πέσει τόσο επίχρισμα αγαθότητας, αγάπης, ειρήνης και αγιότητας ώστε η σαπίλα του ντουβαριού να είναι αόρατη. Αόρατη τη σημερινή εποχή, διότι, κατά τον Μεσαίωνα, η ανθρωπότητα γνώρισε το πραγματικό της πρόσωπο με μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια.  Όμως σε ένα δυσδιάκριτο σημείο ο σοβάς έχει γκρεμιστεί(;) και εκεί διακρίνεται η ποιότητά της χριστιανικής «τοιχοποιίας». Χρόνια το φωνάζω· δεν είναι τυχαίες οι καταστροφές πολιτισμών και οι σφαγές αντιφρονούντων. Δεν είναι τυχαία η δια πυρός και σιδήρου επικράτηση του χριστιανισμού. Δεν είναι τυχαίο το απύθμενο μίσος κατά των μη προσκυνούντων τη μεγαλοσύνη τού Γιαχβέ, ο οποίος Γιαχβέ ετοίμασε την αιώνια κόλαση ειδικά για αυτούς που δεν τον προσκυνάνε. Και ύστερα μιλάμε για φασίστες δικτάτορες τύπου Χίτλερ, Στάλιν και λοιπούς, μπροστά στους οποίους ωχριά ο φασισμός των Γιαχβέ-Ιησού.

Τα παρακάτω εδάφια των ευαγγελίων, είναι ενδεικτικά των όσων είπαμε πιο πάνω, επειδή «έπεσε ο σοβάς»(;), ή επίτηδες αφήσανε τον «τοίχο ασοβάντιστο»(;). Εάν αρχίσω να εξηγώ τους λόγους πέφτω στο «αμάρτημα» της ερμηνείας, και τους ερμηνευτές δεν τους αγαπάω. Ας τους δώσει ο καθένας την ερμηνεία που του ταιριάζει.      

« Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής· και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» κατά Ματθαίον Ι 34-36

«Εί τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού, και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι». Κατά Λουκά ιδ 26

Μάχαιρα, διχασμός, μίσος. Βόρβορος που βγήκε από το στόμα του «καλού» και «αγαθού» Χριστούλη.

   Για τη σήψη που υπάρχει στο σινάφι των λειτουργών του «Υψίστου», από τους πιο υψηλά ιστάμενους έως τους πιο χαμηλά, έχουμε ακούσει πολλές φορές εκείνο το στερεότυπο, «δεν φταίει η θρησκεία μα οι άνθρωποι που την υπηρετούν». Ένα σλόγκαν που το παπαδαριό το επαναλαμβάνει, κάθε φορά που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, κάθε φορά που οσφραινόμαστε τη μπόχα της σαπίλας που αναδύεται από το «συνδικάτο» τους. Αβασάνιστα και ο λαός το δέχεται, ξεχνώντας, πως μια θρησκεία που οι λειτουργοί της είναι «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις» δεν είναι θρησκεία. Είναι σπείρα απατεώνων και εκμεταλλευτών.

   Αβίαστα λοιπόν βγαίνει το συμπέρασμα ό,τι όταν το μίσος, το μαχαίρι και ο διχασμός είναι κυρίαρχα αισθήματα μιας θρησκείας, δεν είναι δυνατόν να περιμένεις από τους υπηρέτες της το αγαθό. Και όποια καλοσύνη, αγάπη και αγαθότητα υπάρχει μέσα στη χριστιανοσύνη, υπάρχει, διότι ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικός, καλός και αγαθός.