ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ: ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ ΑΠΟ ΕΒΡΑΙΟ ΠΑΤΕΡΑ? ΚΑΙ ΨΥΧΑΣΘΕΝΗΣ!!

 Αυστριακή

 Γερμανική

Το ψυχολογικό προφίλ του Αδόλφου Χίτλερ Η παιδαγωγική μου είναι σκληρή. Ό,τι είναι αδύναμο, πρέπει να σφυρηλατείται. Μέσα στα φρούριά μου της Τευτονικής (=γερμανικής) Τάξης, μια νέα γενιά θα ανατραφεί, μπροστά στην οποία ο κόσμος θα τρέμει. Θέλω ο νέος να είναι βίαιος, εξουσιαστικός, απτόητος, βάναυσος. Ο νέος πρέπει να είναι όλα αυτά. Πρέπει να είναι ικανοί να υποφέρουν τον πόνο. Δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα αδύναμο ή μαλακό σε αυτούς. Το ανυπότακτο, υπέροχο θηρίο που είναι πεινασμένο για θηράματα, πρέπει για άλλη μια φορά να λάμψει στα βλέμματά τους. Θέλω τη νεολαία μου δυνατή και ωραία. Έτσι θα μπορέσω να δημιουργήσω κάτι νέο.        -ΑΔΌΛΦΟΣ ΧΊΤΛΕΡ.  Α. Ο ΠΑΤΈΡΑΣ ΤΟΥ ΧΊΤΛΕΡ (Το ιστορικό του και η σχέση με τον γιό του) Στη βιογραφία του Χίτλερ, ο Joachim Fest, περιγράφει το υπόβαθρο του Αλόις Χίτλερ και την ζωή του, πρίν τη γέννηση του γιού του, Αδόλφου. Στο χωριουδάκι Strones, στην οικία με το νούμερο 13, του Johann Trummelschlager, μια ανύπαντρη υπηρέτρια με το όνομα Maria Anna Schicklgruber, έφερε στον κόσμο ένα παιδί στις 7 Ιουνίου 1837. Το παιδί βαπτίσθηκε την ίδια ημέρα. Στη ληξιαρχική καταγραφή της ενορίας του Dollersheim, η φόρμα με το ''όνομα πατρός'' εμφανίζεται κενή. Αυτό δεν άλλαξε ούτε στα επόμενα πέντε χρόνια, όταν η μητέρα παντρεύτηκε τον άνεργο Johann Georg Hiedler. Την ίδια χρονιά, έστειλε το γιο της στον αδελφό του συζύγου της, Johann Nepomuk Hόttler, έναν αγρότη στην περιοχή Spital- πιθανότατα επειδή θεώρησε οτι δεν μπορούσε να αναθρέψει το παιδί ικανοποιητικά. Οπωσδήποτε οι Hiedler, ήταν όλοι τόσο φτωχοί, ώστε ''δεν είχαν ούτε κρεβάτια για να κοιμηθούν και ξάπλωναν στους στάβλους''. Οι δύο αδελφοί Hiedler,έγιναν οι υποθετικοί πατέρες του Αλόις Σίκλγκρούμπερ. Η τρίτη εκδοχή είναι (σύμφωνα με μια κάπως απίθανη ιστορία, που ωστόσο προέρχεται από τους κοντινούς ανθρώπους του Χίτλερ) οτι ο πατέρας του Αλόις, ήταν ένας εβραίος ονόματι Φράνκενμπέργκερ, στου οποίου το σπίτι λεγόταν οτι δούλευε η Άννα Μαρία Σίκλμπέργκερ, όταν έμεινε έγκυος. Αυτό, το πιστοποιεί ο Χανς Φράνκ, επί χρόνια δικηγόρος του Χίτλερ και αργότερα Γενικός Διοικητής της Πολωνίας. Κατά τη διάρκεια της δίκης στη Νυρεμβέργη (1946), ο Φράνκ ανέφερε οτι το 1930 ο Χίτλερ έλαβε ένα γράμμα από τον γιό του ετεροθαλούς αδελφού του, Αλόις. Αυτό το γράμμα, ενδεχομένως ήταν εκβιαστικό. Άφηνε σκοτεινά υπονοούμενα  για ''ύποπτες καταστάσεις στο οικογενειακό ιστορικό''. Ο Φράνκ ανέλαβε την υπόθεση, ως εμπιστευτική. Βρήκε κάποιες ενδείξεις που ενίσχυαν την θεωρία οτι ο Φράνκενμπέργκερ ήταν ο παππούς του Αδόλφου. Η απουσία ατράνταχτων αποδείξεων ωστόσο, αφήνει την υπόθεση εξαιρετικά αμφίβολη- εξάλλου, πρέπει να αναρωτηθούμε για το κίνητρο του Φράνκ να χρεώσει έναν εβραίο πρόγονο στον Χίτλερ, κατά τη διάρκεια της δίκης του στη Νυρεμβέργη. Αυτό που έχει καθοριστική ψυχολογική σημασία, είναι οτι τα ευρήματα του Φρανκ, έκαναν τον Χίτλερ να αμφιβάλλει για την καταγωγή του. Μια νεότερη έρευνα τον Αύγουστο του 1942, αυτή τη φορά από τη Γκεστάπο και τις εντολές του Χάινριχ Χίμμλερ, δεν προσέφερε απτά αποτελέσματα. Όλες οι θεωρίες για τον παππού του Χίτλερ, είναι γεμάτες κενά. Λίγο ή πολύ, το θέμα είναι οτι ο Χίτλερ δεν γνώριζε ποιός ήταν ο παππούς του. Τριάντα χρόνια μετά το θάνατο της Άννα Μαρία Σίκλγκρούμπερ και είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της, ο αδελφός του, Γιόχαν Νέπομουκ Hottler, εμφανίστηκε στον ιερέα της ενορίας του Dollersheim, μαζί με τρείς μάρτυρες. Ζήτησε τη νομιμοποίηση του ''θετού γιού'' Αλόις Σίκλγκρούμπερ, που ήταν σχεδόν σαράντα ετών, ώς γιού του θανόντος αδελφού του. Οι τρείς μάρτυρες μπορούσαν να επιβεβαιώσουν τα γεγονότα.  Έτσι,η ληξιαρχική αναφορά μετατράπηκε από ''νόθο'' σε ''νόμιμο'' και το κενό του ονόματος του πατέρα, καλύφθηκε από την σημείωση: ''Οι υπογεγραμμένοι βεβαιώνουν οτι ο Γκέοργκ Χίντλερ, που αναφέρεται ως πατέρας, αναγνώρισε το τέκνο Αλόις, και ζήτησε να καταχωρηθεί το όνομά του στη ληξιαρχική πράξη βάπτισης. Μάρτυρες, Josef Romeder, Johann Breiteneder, Engelbert Paukh.'' Αν και μετα βίας νόμιμος, ο Αλόις Σίκλγκρούμπερ, άρχισε από τον Ιανουάριο του 1877 να αποκαλείται Αλόις Χίτλερ. Όλη η διαδικασία, είχε αναμφίβολα υποκινηθεί από τον Γιόχαν Νέπομουκ Hottler, ο οποίος είχε μεγαλώσει τον Αλόις και ήταν δικαιολογημένα περήφανος γι'αυτόν. Ο Αλόις είχε πετύχει και άλλη αναβάθμιση- είχε παντρευτεί και είχε κατακτήσει περισσότερα από κάθε Hottler ή Hiedler πρίν από αυτόν. Όμως ο Αλόις είχε ο ίδιος συμφέρον από την αλλαγή του επιθέτου του, επειδή ήταν ένας αξιωματούχος, που στο μεταξύ είχε δημιουργήσει μια καριέρα. Είχε συνεπώς την ανάγκη να αποκτήσει ένα πιο ''τίμιο'' επίθετο. Στην ηλικία των δεκατριών ο Αλόις ήταν μαθητευόμενος ενός τσαγκάρη, στη Βιέννη. Όμως, κατά βάθος δεν επιθυμούσε να γίνει ένας τεχνίτης και αντ'αυτού προσχώρησε στο Γραφείο Οικονομικών της Αυστρίας. Ανελίχθηκε ταχύτατα από τελωνειακός υπάλληλος στην υψηλότερη δυνατή βαθμίδα της πολιτικής υπηρεσίας- δεδομένης της μόρφωσής του. Του άρεσε να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της συνταγματικής αρχής σε δημόσιες περιστάσεις, και ζητούσε να τον αναφέρουν με τον επίσημο τίτλο του. Ένας από τους συναδέλφους του, τον χαρακτήρισε ''αυστηρό, συνεπή ακόμα και σχολαστικό''. Ο Αλόις είχε πει κάποτε οτι: ''Η εργασία στο δημόσιο απαιτεί απόλυτη υπακοή, και δεν είναι για πότες, χαρτοπαίκτες, δανειολήπτες, και ανήθικα άτομα''. Οι φωτογραφίες που ο ίδιος έφτιαξε με σκοπό την προώθηση της καριέρας του, απεικόνιζαν έναν άνδρα σωματώδη, με το κουρασμένο ύφος του υπαλλήλου. Κάτω από αυτή την επίσημη μάσκα, μπορούμε να διακρίνουμε έναν αστό που ευχαριστιέται από την δημόσια προβολή. Ο ίδιος παρουσιάζει τον εαυτό του στον θεατή με συνειδητή αξιοπρέπεια, αναπαυμένος μέσα στην λαμπρή στολή του με τα κουμπιά. Ο ΧΙΤΛΕΡ ΜΩΡΟ Πρέπει να προστεθεί οτι μετά τη γέννηση του γιού της, η Άννα Μαρία Σίκλγκρούμπερ, λάμβανε διατροφή επί 14 χρόνια από τον εβραίο επιχειρηματία, όπως διασώζει ο Fest. Ο Fest παραθέτει αυτολεξεί την μαρτυρία του Hans Frank, επι χρόνια δικηγόρου του Χίτλερ, στο βιβλίο του Το Πρόσωπο του Τρίτου Ράιχ (1963): ''Ο πατέρας του Χίτλερ ήταν νόθο παιδί μιας μαγείρισσας από το Leonding κοντά στο Linz, με το επίθετο Schikelgruber (sic), η οποία εργαζόταν σε μια οικία στο Graz. Η μαγείρισσα, γιαγιά του Αδόλφου Χίτλερ, εργαζόταν για μια εβραϊκή οικογένεια  ονόματι Frankenberger, όταν απέκτησε το παιδί της. Όταν συνέβη αυτό -τη δεκαετία του 1830- ο Frankenberger πλήρωνε την Schikelgruber για λογαριασμό του γιού του που ήταν τότε 19 ετών (ο οποίος πιθανόν άφησε έγκυο τη μαγείρισσα), ένα επίδομα πατρότητας από τη στιγμή της γέννησης του παιδιού ως τα 14 του χρόνια. Υπήρχε επίσης μια αλληλογραφία όλα εκείνα τα χρόνια μεταξύ των Frankenberger και της γιαγιάς του Χίτλερ, το γενικό περιεχόμενο της οποίας αφορούσε το κοινώς γνωστό, οτι το παιδί της Schikelgruber είχε συλληφθεί σε συνθήκες που καθιστούσαν τους Frankenberger υπόχρεους να της καταβάλλουν επίδομα πατρότητας.'' Άν όλα αυτά τα δεδομένα ήταν τόσο γνωστά στο χωριό, ώστε να συζητούνται ακόμα και έναν αιώνα μετά, είναι σχεδόν αδιανόητο, οτι ο Αλόις δεν είχε ακούσει κάτι. Επίσης είναι αδιανόητο οτι οι χωριάτες θα πίστευαν οτι η γενναιοδωρία των Frankenberger δεν έκρυβε κάτι από πίσω. Όπως και να 'χει, η πραγματικότητα συνιστούσε μια τετραπλή ντροπή για τον Αλόις: ήταν φτωχός, ήταν νόθος, μεγάλωσε μακριά από τη μητέρα του από την ηλικία των πέντε, και είχε εβραϊκό αίμα. Τα τρία πρώτα ήταν σίγουρα, και το τέταρτο, ακόμα και ως απλή φήμη, δεν έκανε τα πράγματα καλύτερα. Πώς θα μπορούσε κάποιος να υπερασπιστεί τον εαυτό του για κάτι που δεν είναι ξεκάθαρα γνωστό και ψυθιρίζεται πίσω από την πλάτη του; Είναι πιο εύκολο να ζεί κανείς με βεβαιότητες, όσο αρνητικές κι αν είναι αυτές. Κάποιος μπορεί, για παράδειγμα, να αναρριχηθεί τόσο ψηλά, ώστε να σβήσει τα ίχνη της παλαιότερης φτώχειας του. Κι αυτό το κατάφερε ο Αλόις. Κατάφερε επίσης να αφήσει και τις τρείς συζύγους του εγκύους, πρίν τις παντρευτεί, αναπαράγοντας τη μοίρα του ως νόθου, και ασυνείδητα, παίρνοντας εκδίκηση. Αλλά το ερώτημα της εθνικής του καταγωγής έμεινε αναπάντητο για όλη του τη ζωή. Το γεγονός οτι ο Αλόις άλλαξε το επίθετό του στην ηλικία των σαράντα ετών, δείχνει πόσο σημαντικό και ταυτόχρονα συγκρουσιακό ήταν το ζήτημα του άγνωστου πατέρα, μέσα του. Η συναισθηματική σύγκρουση, δεν μπορεί ωστόσο να εξαλειφθεί μέσα από επίσημα έγγραφα του ληξιαρχείου. Τα παιδιά του Αλόις, έπρεπε να κουβαλήσουν το βάρος του άγχους του, που εκείνος προσπαθούσε να σηκώσει μέσα από επαγγελματικές φιλοδοξίες, με μια καριέρα δημοσίου υπαλλήλου, μια στολή, και μια πομπώδη συμπεριφορά. Ο John Toland γράφει: Ο Αλόις έγινε εριστικός και οξύθυμος. Κύριος στόχος του ήταν ο Αλόις Τζούνιορ (ετεροθαλής αδελφός του Αδόλφου από τον πρώτο γάμο του πατέρα του). Για μεγάλο διάστημα, ο πατέρας απαιτούσε απόλυτη υπακοή, και ερχόταν σε ρήξη με το γιο του, που δεν του την προσέφερε. Αργότερα ο Αλόις ο νεώτερος, παραπονούνταν οτι ο πατέρας του, συχνά τον έδερνε ''ανελέητα, με ένα μαστίγιο από δέρμα ιπποπόταμου''- αλλά στην Αυστρία του τότε, τέτοιοι ξυλοδαρμοί δεν ήταν ασυνήθιστοι, θεωρούνταν οτι έκαναν καλό στο παιδί. Κάποτε ο Αλόις απουσίασε από το σχολείο για τρεις ολόκληρες μέρες, για να φτιάξει μια βάρκα-παιχνίδι, και ο πατέρας, μαστίγωσε τον μικρό και τον ''έδεσε σε ένα δέντρο από το λαιμό'', μέχρι να χάσει τις αισθήσεις του. Υπάρχουν ιστορίες οτι έδερνε και τον Αδόλφο, αν και όχι τόσο συχνά, και πως ο αφέντης του σπιτιού, ''έδερνε το σκύλο του τόσο άγρια, που το σκυλί έτρεμε και έβρεχε το πάτωμα''. Η βία, σύμφωνα με τον Αλόις τον νεώτερο, επεκτεινόταν ακόμα και στην φρόνιμη Κλάρα (μητέρα του Αδόλφου) κι αν αυτό είναι αλήθεια, θα πρέπει να είχε μεγάλο αντίκτυπο στον Αδόλφο.  Αλλά ο Helm Stierlin, στην μονογραφία του, Αδόλφος Χίτλερ: Μια οικογενειακή οπτική , παραθέτει υλικό από την Πάολα Χίτλερ (αδελφή του Αδόλφου): Ήταν ο αδελφός μου ο Αδόλφος που προκαλούσε ιδιαίτερα τον πατέρα μας σε εξαιρετική βιαιότητα, και που εξαιτίας του έπεφτε ξύλο καθημερινά. Ήταν ένα απαίσιο παιδί, και όλες οι προσπάθειες του πατέρα μας να πατάξει την αυθάδειά του με το ξύλο, και να ακολουθήσει την καριέρα του δημοσίου υπαλλήλου, έβαιναν άκαρπες. Αν η Πάολα προσωπικά το είπε αυτό, δεν μπορούμε να την αμφισβητήσουμε. Είναι συνηθισμένο στους βιογράφους να υποτιμούν τον παράγοντα της παιδικής ηλικίας και να παραβλέπουν την κακομεταχείριση από τους γονείς. Το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Frantz Jetzinger, Hitler's Youth, είναι πολύ ενδεικτικό: Έχει διατυπωθεί η υπόθεση οτι το αγόρι δερνόταν άσχημα από τον πατέρα του, με πηγή κάτι που υποτίθεται οτι η Ανγκέλα Χίτλερ είχε πεί στον ετεροθαλή αδελφό της: ''Αδόλφε, θυμάσαι πώς η μαμά κι εγώ κρατούσαμε τον μπαμπά από τις ουρές της στολής του, όποτε πήγαινε να σε χτυπήσει;'' Αυτή η δήλωση, είναι πολύ ύποπτη. Υποτίθεται οτι ο ξυλοδαρμός είχε συμβεί μεταξύ 1892/4, όταν ο Αδόλφος ήταν μόλις τεσσάρων και η αδελφή του δώδεκα. Δεν θα τολμούσε ποτέ να συγκρατήσει έναν τόσο αυστηρό πατέρα από τα ρούχα του. Αυτό επινοήθηκε από κάποιον, χωρίς χρονολογική βάση. Ο ίδιος ο Φύρερ είχε πει στους γραμματείς του, οτι κάποτε ο πατέρας του του είχε δώσει τριάντα χτυπήματα με το μαστίγιο στην πλάτη- αλλά ο Φύρερ γενικώς τους έλεγε πράγματα που ήταν αποδεδειγμένα ψευδή. Αυτό ο Αδόλφος το είχε αναφέρει σε μια συζήτηση σχετική με Ινδιάνους και κάουμπόϋς, όπου εκείνος καυχιόταν οτι, όπως οι Ινδιάνοι, δεν είχε αρθρώσει ούτε λέξη, κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού του. Θα μπορούσε κάλλιστα το απείθαρχο αγοράκι να είχε δεχτεί μια περιστασιακή τιμωρία, αλλά αυτό δεν τον καθιστά απαραίτητα ένα ''κακοποιημένο παιδί''. Το πιθανότερο είναι οτι ο πατέρας του Αδόλφου, που ήταν ήδη εξηνταενός χρόνων εκείνη την εποχή, θα έκανε τα στραβά μάτια στη συμπεριφορά του αγοριού και δεν θα έδινε και τόση σημασία στην ανατροφή του. Αν αληθεύουν οι σημειώσεις του Jetzinger, και δεν έχουμε λόγο για να τις αμφισβητούμε, τότε οι αποδείξεις του συμβαδίζουν με την πεποίθησή μου οτι ο πατέρας του Αδόλφου δεν περίμενε ο γιός του να μεγαλώσει για να τον δέρνει, αλλά το άρχισε όταν το αγόρι ήταν πολύ μικρό (μόλις τεσσάρων). Οι ενστάσεις του Jetzinger είναι περιττές, αφού όλη η ζωή του Αδόλφου είναι η καλύτερη απόδειξη. Ο βιογράφος Fest, θεωρεί οτι ο Χίτλερ δεν εξέφρασε το μίσος του για τον πατέρα του μέχρι το 1938, σαν ενήλικος άνδρας, κι ενώ είχε πληροφορηθεί για την εβραϊκή του καταγωγή, από τις έρευνες του Χανς Φράνκ. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς ακριβώς αντέδρασε ο Χίτλερ όταν έμαθε αυτά τα γεγονότα, κι ενώ είχε ήδη αρχίσει να διευρύνεται η εξουσία του στη Γερμανία-όμως έχουμε ένα λόγο να πιστεύουμε οτι η αντιδραστικότητα του Χίτλερ προς τον πατέρα του, μετατράπηκε σε γνήσιο μίσος. Το Μάιο του 1938, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία, ο Χίτλερ μετέτρεψε το χωριό του Dollersheim, σε τόπο εκπαίδευσης του στρατού. Η γενέτειρα του πατέρα του και ο τόπος ταφής της γιαγιάς του, ισοπεδώθηκαν από τα τανκς της Βέρμαχτ. Ο Toland μας αναφέρει το εξής: Σε μια επίδειξη επαναστατικότητας, ο μικρός Αδόλφος αποφάσισε να το σκάσει από το σπίτι. Όμως με κάποιο τρόπο ο πατέρας έμαθε τα σχέδιά του, και τον κλείδωσε στον πάνω όροφο. Μέσα στη νύχτα, ο Αδόλφος προσπάθησε να γλιστρήσει ανάμεσα στα κάγκελα του παραθύρου. Δεν μπόρεσε και έβγαλε τα ρούχα του. Ενώ πάλευε να δραπετεύσει, άκουσε τα βήματα του πατέρα του στις σκάλες. Παραιτήθηκε από την προσπάθεια και φόρεσε το τραπεζομάντηλο για να σκεπάσει τη γύμνια του. Αυτή τη φορά, ο Αλόις, αντί να θυμώσει, ξέσπασε σε γέλια και φώναξε τη μητέρα του Κλάρα, για να δεί ''το αγόρι με τη χλαμύδα''. Η γελοιοποίηση πόνεσε τον Αδόλφο που, όπως εκμυστηρεύθηκε στην Frau Hanfstaengl, ''πέρασε πολύς καιρός για να ξεπεράσει το επεισόδιο''. Χρόνια αργότερα, διηγήθηκε σε έναν γραμματέα του οτι, όταν ήταν μικρός, είχε διαβάσει σε ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα, πως ήταν δείγμα γενναιότητας το να μην φανερώσεις πόνο. Έτσι: ''Την επόμενη φορά που με μαστίγωσε ο πατέρας μου, αποφάσισα να μην ακουστώ καθόλου. Κι όταν έφτασε η στιγμή, θυμάμαι ακόμα την μητέρα μου, τρομαγμένη να στέκεται στην πόρτα, σιωπηλά, μετρούσα τα χτυπήματα. Η μητέρα μου νόμιζε οτι τρελάθηκα, όταν πετάχτηκα περήφανα και είπα, -Ο μπαμπάς με χτύπησε τριάντα-δύο φορές!-.'' Η τοποθέτηση αυτών των αποσπασμάτων, μας δίνει την εντύπωση οτι ο Αλόις εκδήλωνε την τυφλή οργή του, για τους εξευτελισμούς των παιδικών του χρόνων, χτυπώντας επανειλλημένα τον γιο του, Αδόλφο. Το δίχως άλλο, είχε την ανάγκη να μεταβιβάσει τις ταπεινώσεις και τον πόνο του, πάνω σε αυτό το παιδί, συγκεκριμένα.  Η ερμηνεία μου είναι οτι ο Αλόις Χίτλερ τιμωρούσε κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό του, δέρνοντας το γιο του. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός οτι ο Αδόλφος, που σαν παιδί φυσικά δεν τα ήξερε όλα αυτά, ζούσε καθημερινά σ'ένα καθεστώς φόβου, σε μια κόλαση μόνιμου τρόμου και σοβαρών ψυχικών τραυμάτων. Ούτε αλλάζει το γεγονός οτι ήταν υποχρεωμένος ταυτόχρονα, να καταπιέζει αυτό το συναίσθημα, για να διασώσει τον αυτοσεβασμό του, ή οτι δεν φανέρωνε τον πόνο του, αλλά έπρεπε να τον κατακερματίζει. Πόση ακατάσχετη ζήλεια, προξενούσε το μικρό αγόρι στον Αλόις, και μόνο με την ύπαρξή του! Γεννήθηκε μέσα σε γάμο, ώς νόμιμο τέκνο, με μια μητέρα όχι τόσο φτωχή ώστε να τον εγκαταλείψει, και με έναν πατέρα που ήξερε (που βίωνε σωματικά την παρουσία του κάθε μέρα, έντονα και με διαρκή αντίκτυπο). Όλα αυτά δεν ήταν που στερήθηκε ο Αλόις, και είχε υποφέρει από την έλλειψή τους σε όλη του τη ζωή, παρά τις προσπάθειές του- αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε ποτέ τα παιδικά μας βιώματα;;; Μπορούμε απλώς, είτε να τα αποδεχόμαστε και να ζούμε με αυτά, είτε να τα αρνούμαστε και να κάνουμε  άλλους να υποφέρουν σαν αποτέλεσμα. Για πολύ κόσμο, είναι δύσκολο να αποδεχτεί την πικρή αλήθεια, οτι η σκληρότητα συνήθως επιβάλλεται πάνω σε αθώους. Δεν διδασκόμαστε από μικρά παιδιά οτι η τιμωρία που μας επιβλήθηκε στο μεγάλωμά μας, ήταν διόρθωση για τα λάθη μας; Μια καθηγήτρια, μου είπε κάποτε οτι στο μάθημά της, αφού είδαν ένα ντοκυμαντέρ για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, πολλά παιδάκια αναρωτήθηκαν:  ''Μα, οι εβραίοι, πρέπει να ήταν πολύ ένοχοι, αλλιώς δεν θα τιμωρούνταν τόσο σκληρά!'' Με βάση αυτά, καταλαβαίνουμε γιατί οι βιογράφοι του Χίτλερ αποδίδουν κάθε ελάττωμα του Χίτλερ (τεμπελιά, πείσμα, ανεντιμότητα) στην παιδική του ηλικία. Όμως, γεννιέται ένα παιδί, ανέντιμο; Δεν είναι η πονηριά ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει κανείς κάθε απομεινάρι της αξιοπρέπειάς του; Μερικές φορές, με την εξαπάτηση και τους κακούς βαθμούς στο σχολείο, ένα παιδί, χτίζει σιωπηλά την αυτονομία του από το πρόσωπο, στου οποίου το έλεος βρίσκεται.  Μπορούμε να εικάσουμε οτι οι περιγραφές του Αδόλφου για έναν ανοιχτό καυγά με τον πατέρα του. σχετικά με την επιλογή επαγγέλματος, είναι παραποιημένες εκδοχές, --όχι γιατί ο Αδόλφος ήταν ''δειλός'' από τη φύση του, αλλά επειδή ο πατέρας ήταν παντελώς ανίκανος για παρρησία και διάλογο. Το παρακάτω απόσπασμα από το Ο Αγών μου, αντανακλά ίσως τις πραγματικές τους σχέσεις. Ο Αδόλφος γράφει:  Σε κάποιο βαθμό έπρεπε να κρατώ τις απόψεις μου για τον εαυτό μου. Δε χρειαζόταν πάντοτε να τον αντιμετωπίζω ευθέως. Η δική μου, απόλυτη αποφασιστικότητα, να μην γίνω δημόσιος υπάλληλος, αρκούσε για να μου δίνει τεράστια εσωτερική γαλήνη. Θα περιμέναμε από ένα απολυταρχικό άτομο όπως ο Χίτλερ, να έχει υπάρξει ανοιχτό και ειλικρινές παιδί, να είναι υπάκουο, να φέρνει καλούς βαθμούς, να μην αντιμιλά στον πατέρα του,  και να εκτελεί το καθήκον του. Ο τρόπος με τον οποίο ο Αδόλφος Χίτλερ υιοθέτησε την πατρική συμπεριφορά και την εξέθεσε στην σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας, είναι ενδεικτικός του πως το παιδί έβλεπε τον πατέρα του: ένας οργίλος, ένστολος, κάπως γελοίος δικτατορίσκος, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν υποδύθηκε τον Αδόλφο, κι όπως οι εχθροί του Αδόλφου τον έβλεπαν. Έτσι ακριβώς έβλεπε ο Αδόλφος τον πατέρα Αλόις. Ο ηρωικός Φύρερ, που αγαπήθηκε και θαυμάστηκε από το γερμανικό λαό, ήταν ο ''άλλος'' Αλόις, που αγαπήθηκε και θαυμάστηκε από την υποτακτική σύζυγο, Κλάρα. Αναμφίβολα ο μικρός Αδόλφος συμμερίστηκε αυτό το δέος της μητέρας για τον πατέρα. Ανάμεσα στα αξιόλογα καλλιτεχνικά του ταλέντα, ο ενήλικας Αδόλφος, μπόρεσε να αναπαράγει τις (βαθιά αποτυπωμένες, αν και ασυνείδητες) μνήμες από τον τυραννικό πατέρα. Το πορτρέτο που παρουσίαζε ο δικτάτορας, είναι αλησμόνητο για όσους έζησαν στα χρόνια του. Κάθε μεγάλος καλλιτέχνης είναι σε θέση να υποκινήσει το ασυνείδητο περιεχόμενο της παιδικής ηλικίας και η ενέργεια του Χίτλερ, θα μπορούσε να δημιουργήσει έργα τέχνης, αντί να καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων-- τότε όμως θα έπρεπε να σηκώσει το βάρος του ανεπίλυτου πόνου του, τον οποίο κατέθαψε κάτω από ιδέες μεγαλείου. Ωστόσο, αν και ταυτίζει τον εαυτό του με τον ρόλο του Θύτη, αποσπάσματα από το Ο Αγών Μου, δείχνουν βιώματα της παιδικής του εποχής. Σ'ένα υπόγειο διαμέρισμα, που αποτελείται από δυο αποπνικτικά δωμάτια, κατοικεί η επταμελής οικογένεια ενός εργάτη. Ανάμεσα στα πέντε παιδιά, είναι κι ένα αγόρι, ας υποθέσουμε τριών... Η ίδια η στενότητα και ο συνωστισμός του δωματίου, δεν οδηγεί σε ευχάριστες καταστάσεις. Καυγάδες και διαμάχες προκύπτουν συχνά... Αλλά αν αυτή η μάχη, διεξάγεται ανάμεσα στους δυο γονείς, και σχεδόν καθημερινά, και με τη μορφή βαρβαρότητας, τότε, σταδιακά, τα αποτελέσματα αυτής της οπτικής διδασκαλίας, τελικώς γίνονται εμφανή στα παιδιά. Ο χαρακτήρας που θα διαμορφώσουν, αναπόφευκτα, αν θα συνεχίζονται οι καυγάδες και οι ωμές επιθέσεις του πατέρα εναντίον της μητέρας, τα μεθυσμένα ξυλοκοπήματα, θα είναι δύσκολο να κατανοηθεί από κάποιον που δεν βίωσε τέτοιο περιβάλλον.   Από την ηλικία των έξι, το μικρό αγόρι υποπτέυεται την ύπαρξη πραγμάτων που θα γέμιζαν ακόμα και έναν ενήλικα με τρόμο... Όλα τ'άλλα πράγματα που ο μικρός φίλος, ακούει μες στο σπίτι, δεν τον βοηθούν να νιώσει σεβασμό για τους συνανθρώπους του... Τελειώνει άσχημα, αν ο άντρας ακολουθήσει το δικό του δρόμο και η μητέρα, για χάρη των παιδιών, τον αμφισβητήσει. Τότε ο άντρας αποξενώνεται από τη γυναίκα του και στρέφεται στον αλκοολισμό. Κι όταν γυρίζει σπίτι, βράδυ Κυριακής, ή ακόμα Δευτέρας, μεθυσμένος και βίαιος, έχοντας ξοδέψει την τελευταία του δεκάρα, τότε Θεός φυλάξοι!   Έχω δεί εκατοντάδες περιστατικά. Παρόλο που ο Χίτλερ δεν χρησιμοποιεί πρώτο ενικό πρόσωπο, εξαιτίας της βαθιάς και διαχρονικής ζημιάς που θα μπορούσε να προκαλέσει στην αξιοπρεπή εικόνα του, από το περιεχόμενο και την περιγραφή, δεν μπορούμε να αμφιβάλουμε για το σε ποιόν αναφέρεται. Ένα παιδί, του οποίο ο πατέρας δεν το αποκαλεί με το όνομά του, αλλά του σφυρίζει σαν να ήταν σκύλος, είναι το ίδιο ''άχρηστο'' και ''ανώνυμο'' μέσα στην οικογένειά του, όσο ένας Εβραίος μέσα στο Τρίτο Ράιχ. Ο Χίτλερ, πράγματι κατάφερε να εισάγει το οικογενειακό του τραύμα μέσα στο Γερμανικό έθνος, μέσω της ρατσιστικής νομοθεσίας κατά των Εβραίων. Το καθεστώς διαρκούς κινδύνου, όπως το βίωσε το παιδί-Αδόλφος, αντικατοπτρίζεται πολύ καθαρά στην τύχη των Εβραίων. Ας φανταστούμε την ακόλουθη σκηνή: ένας εβραίος περπατά το δρόμο προς το σπίτι του, ίσως με ένα μπουκάλι γάλα στα χέρια, όταν ένας άνδρας με το περιβραχιόνιο των SA του επιτίθεται. Αυτός ο άνδρας, έχει δικαίωμα να του κάνει ό,τι θέλει, ό,τι η φαντασία και το ασυνείδητο του τον προστάζει. Ο εβραίος δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το αλλάξει. Είναι στην ίδια μοίρα με το παιδί-Αδόλφο. Αν ο εβραίος προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του, θα ποδοπατηθεί μέχρι θανάτου. Όπως ο εντεκάχρονος Χίτλερ, που προσπάθησε να το σκάσει από το σπίτι του και ξυλοκοπήθηκε γι'αυτό από τον πατέρα του -σχεδόν μέχρι θανάτου... είναι εξίσου αδύνατο για τον εβραίο να αποδράσει. Όλοι οι δρόμοι είναι αποκομμένοι και όλες οι ράγες των τραίνων οδηγούν στο θάνατο, στην Τρεμπλίνκα και στο Άουσβιτς. Έτσι αισθάνεται ένα παιδί που ξυλοκοπείται κάθε μέρα και που σχεδόν σκοτώνεται στο ξύλο, όποτε τολμήσει να διανοηθεί να γλιτώσει. Από πού προκύπτει η διαρκής ικανότητα του αντι-Σημιτισμού να ανανεώνεται; Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να βρεθεί. Ένας εβραίος δεν μισιέται επειδή έκανε κάτι συγκεκριμένο. Οτιδήποτε κάνει ένας εβραίος, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν το κάνει, μπορεί να το κάνει και ένας εκπρόσωπος κάποιας άλλης φυλής. Οι εβραίοι στοχοποιούνται επειδή όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους ένα απαγορευμένο μίσος και πρέπει να το νομιμοποιήσουν (Σ.τ.Μ. το συλλογικό φονικό ένστικτο, που βρίσκει διέξοδο σε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο). Οι εβραίοι είναι το ιδανικό αντικείμενο αυτής της ανάγκης. Επειδή έχουν κυνηγηθεί επί χιλιετίες από Κρατικές Αρχές και Εκκλησίες, κανείς δε χρειάζεται να ντρέπεται που μισεί τους εβραίους, ακόμα κι αν έχει γαλουχηθεί με τις πιο αυστηρές ηθικές αρχές και ντρέπεται για κάθε φυσική του ροπή. *** Ο Χίτλερ επεδείκνυε σχεδόν ανεξάντλητη δύναμη. Τις νύχτες όμως, στον ύπνο του, όταν το ασυνείδητο μας υπενθυμίζει τις παιδικές μας εμπειρίες, δεν μπορούσε να γλιτώσει από την αδυναμία του. Τότε ο πατέρας του επέστρεφε για να τον τρομάξει. Ο Rausching μας διασώζει: Ο Χίτλερ εμφάνιζε μανία καταδίωξης και διχασμένη προσωπικότητα. Η αϋπνία του, ήταν μόνο ένα αποτέλεσμα της εξαιρετικής νευρικής του έντασης. Συχνά ξυπνούσε τα μεσάνυχτα και περιφερόταν ανήσυχος εδώ κι εκεί. Έπρεπε να υπάρχει παντού φωτισμός. Αργότερα απαιτούσε νεαρούς άνδρες να του κρατούν συντροφιά τις ώρες της αγωνίας του. Πολλές φορές η κατάσταση ήταν τραγική. Ένας από τους άνδρες που τον υπηρετούσαν καθημερινά, μου έδωσε αυτή την αναφορά:  ο Χίτλερ ξυπνούσε τα μεσάνυχτα με σπασμωδικές κραυγές. Φώναζε για βοήθεια. Καθόταν στην άκρη του κρεβατιού, ανίκανος να .Αναρριγούσε με τρόμο, κάνοντας όλο το κρεβάτι να δονείται. Μουρμούριζε σε σύγχυση, εντελώς ακατάληπτες φράσεις. Λαχάνιαζε σαν να ένιωθε οτι πνιγόταν.  Ο πληροφοριοδότης μου, μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια, μια αξιομνημόνευτη σκηνή. Δεν θα πίστευα την ιστορία αν δεν προερχόταν από μια αξιόπιστη πηγή. Ο Χίτλερ πηγαινοερχόταν στο δωμάτιό του, και τον αγριοκοίταζε. "Αυτός ήταν! Αυτός ήταν! Ήταν εδώ!" , ξεφυσούσε. Τα χείλη του είχαν μελανιάσει. Ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του. Ξαφνικά άρχισε να ξετυλίγει στοιχεία, περίεργα νοήματα, σπασμένες φράσεις, εντελώς άνευ νοήματος. Ακουγόταν φρικτό. Μιλούσε με παράξενη σύνταξη, και σχηματισμούς εντελώς ασυνήθιστους στη γερμανική γλώσσα. Μετά στεκόταν παγωμένος, μόνο τα χείλη του κινούνταν. Του έκαναν μασάζ και του έδιναν κάτι να πιεί. Και τότε ξαφνικά, ξεσπούσε: ''Εκεί! Στη γωνιά! Ποιός είναι αυτός!'' Παρότι (ή εξαιτίας) οι περισσότεροι από τους οικείους του Χίτλερ είχαν και οι ίδιοι μεγαλώσει με την ίδια παιδαγωγική, δεχόμενοι βία ως παιδιά, κανείς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει τους πανικούς του. Ο φόβος που είχε καταπιέσει ως παιδί, όταν μετρούσε τα χτυπήματα του πατέρα του, ξεσπούσε τα βράδια με τη μορφή ξαφνικών, αναπόδραστων εφιαλτών μέσα στη μοναξιά της νύχτας. Ο Χίτλερ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, είχε κάνει την υφήλιο θύμα του, αλλά δεν είχε καταφέρει ακόμα να εξοβελίσει τον πατέρα του από το υπνοδωμάτιό του, γιατί, το υποσυνείδητο ενός ανθρώπου δεν καταστρέφεται, καταστρέφοντας τον κόσμο. Η ανθρωπότητα θα έπρεπε να πληρώσει ακριβά αν ο Χίτλερ ζούσε λίγο ακόμα, γιατί η πηγή του μίσους του, έρρεε ακατάπαυστα--ακόμα και στον ύπνο του. Δεν έχω καμμία αμφιβολία, οτι πίσω από κάθε έγκλημα, κρύβεται μια τραγική προσωπική ιστορία. *** (Το κείμενο ανήκει στην Άλις Μίλλερ.)