του Αναγνώστη Λασκαράτου
Στην μεγάλη αλυσίδα των ανθρωπόμορφων εστεμμένων τεράτων, που η αντιευαγγελική αίρεση της Ορθοδοξίας αγιοποίησε και παρουσιάζει ως υπόδειγμα στους πιστούς της, θα βρούμε μια βδελυρή γιαγιά με το βάρβαρο εγγονό της, την Όλγα (890-969) και το Βλαδίμηρο (περί το 958-1015). Η πρώτη πέρασε στην ονοματοδοσία των πιστών της χώρας μας, λόγω της βασιλείας (1867) της 16χρονης Όλγας Ρομάνοβα στην Ελλάδα, ο δεύτερος έμεινε απ'έξω, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχει και στο ελληνικό εορτολόγιο, σε πολύ χαμηλή χρήση. Ο υποτιθέμενος φιλελληνισμός των Ρώσων, δεν κατάφερε ούτε αυτή τη συμβολική επικοινωνία των δυο λαών, αφού η Ορθοδοξία λειτουργεί σήμερα στις δυο αυτές χώρες ως μια σκληρή εθνικιστική και κρατική αίρεση με πολλές διαεκκλησιαστικές αντιθέσεις, που όπου συγκρούονται εξουσιαστικά και κοσμικά συμφέροντα γίνονται σχέσεις μίσους.
Η Όλγα, κόρη Βαράγγων-πιο γνωστών ως Βίκινγκ-αρχηγών που τη ονόμασαν Χέλγκα γεννήθηκε στα τέλη του 9ου αιώνα. Πλέοντας στα μεγάλα ρωσικά ποτάμια οι Βάραγγοι αγριάνθρωποι έφταναν μέχρι την Κωνσταντινούπολη, όπου επάνδρωναν τη βασιλική σωματοφυλακή και πήραν μερικές φορές μέρος στην αλληλοσφαγή των εκάστοτε ευλαβών διεκδικητών του θρόνου της Βασιλίδος. Η μικρή Όλγα καλοπαντρεύτηκε τον πρίγκιπα του Κίεβου Ιγκόρ, έναν μονάρχη που είχε προσπαθήσει δυο φορές να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Ο αρπακτικός Ιγκόρ δολοφονήθηκε στα 945 από τους υποτελείς του Δρεβλιανούς, τους οποίους είχε καταληστέψει με τη φορολογία του. Ο Λέων ο διάκονος, ένας βυζαντινός παλατιανός ρασοφόρος χρονογράφος του 10ου αι. ισχυρίζεται πως τον διαμέλισαν με τη μέθοδο του δικού μας Σίνη του Πιτυοκάμπτη, δένοντάς τον σε δυο λυγισμένα δέντρα. Η χήρα του τότε που ανέλαβε επίτροπος του μοναδικού γιού τους, του 3χρονου Σβιατοσλάβου, αποφάσισε να τον εκδικηθεί όσο πιο άγρια μπορούσε, με μπαμπεσιά και με αγριότητα, που νομίζω όμοιά της δεν θα βρει κανείς σε καμία από τις σατανικές γυναίκες της Ιστορίας, ούτε ακόμη και στις αγίες Θεοδώρα και Ειρήνη την Αθηναία, που ήταν τόσο κτηνώδεις (η δεύτερη τύφλωσε θανάσιμα με πυρωμένες λαβίδες ακόμη και το γιό της), που το διαστροφικό ορθόδοξο παπαδαριό, γοητευμένο από τη σκληρότητά τους αλλά και από τις υπηρεσίες τους στην Εκκλησία, τις αγιοποίησε.
Το ρωσικό 'Χρονικό του Ράντζιβιλ' (14ος αι.), εικονογραφεί (βλ. βασανιστήρια, κάψιμο, θάψιμο, πετσόκομμα των εικ. 1, 2, 3, μπροστά στην απολαμβάνουσα Αγία) και περιγράφει τις μεθόδους της, που θα έκαναν να ανατριχιάσει από φρίκη ακόμη και ο μητροπολίτης Αμβρόσιος ή ένας Χρυσαυγίτης μαχαιροβγάλτης, που για να κινηθεί η ευαίσθητη ανεξάρτητη Δικαιοσύνη μας εναντίον του χρειάζεται πρωθυπουργική παρέμβαση. Άλλους διαμέλισε, άλλους έκαψε ή έθαψε ζωντανούς, άλλους έπνιξε στη θάλασσα, άλλους ποδοπάτησε με άλογα, άλλους συνέθλιψε, όλους, άνδρες και γυναικόπαιδα τους τελείωσε με αργό μαρτυρικό θάνατο.
Ο Λεοπόλδος φον Ζάχερ-Μαζόχ (1836-1895), ένας ουτοπιστής σοσιαλιστής και δημοκράτης διανοούμενος, του οποίου οι περιγραφές βασανιστηρίων έγιναν αφορμή να
χρησιμοποιηθεί το όνομα από τον ψυχίατρο βαρόνο φον Κραφτ-Εμπινγκ για τον όρο μαζοχισμός, στο περίφημο έργο του «Η Αφροδίτη με τη γούνα», ασχολείται με το σαδισμό της αγίας Όλγας: «Διέταξε να διαμελίσουν κάποιους από αυτούς και μετά να τους αποκεφαλίσουν. Άλλοι συνθλίφτηκαν μεταξύ μεγάλων ξύλων στο πάνω μέρος των οποίων τοποθετήθηκαν χοντρές γυναίκες, προκαλώντας τους αργό θάνατο. Άλλοι δεμένοι χειροπόδαρα τοποθετήθηκαν πάνω σε αιχμηρά παλούκια βυθισμένα στο έδαφος. Η Μεγάλη Δούκισσα, η ζωντανή εικόνα της θεάς της εκδίκησης, καβάλα στο άσπρο άλογο του άντρα της, οδήγησε νεαρούς αλαζονικούς βογιάρους ιππείς πάνω στους κατάκοιτους αιχμαλώτους που έτρεμαν κάτω από τις οπλές τους. Οι καβαλάρηδες έφυγαν μόνο μετά την εκπνοή και του τελευταίου θύματος. Μερικοί από τους φτωχούς Δερεβλιανούς ψήθηκαν στη σχάρα με λαμπρή φωτιά. Καθώς οι φλόγες τους έτρωγαν έκλαιγαν και ούρλιαζαν σαν άγρια θηρία από τον ανυπόφορο πόνο. Μεγάλες τρύπες ανοίχτηκαν στο έδαφος και ανά δέκα άνθρωποι θάφτηκαν σε κάθε μια τους ζωντανοί. Σε κάθε πλευρά της πύλης μια πυραμίδα από κομμένο κεφάλια απλών Δερεβλιάνων στοιβάχτηκε ψηλά. Η κτηνώδης γυναίκα διέταξε να τιμωρήσουν τον αρχηγό τους με ακρωτηριασμό χεριών και ποδιών και τον άφησε έτσι να ζει το υπόλοιπο της ζωής του γλείφοντας ψίχουλα στο πάτωμα κάτω από το τραπέζι της». Αυτή η γυναίκα ανακηρύχτηκε το 1587 Αγία.
Λίγα χρόνια μετά η λάμια βαφτίστηκε στην Κωνσταντινούπολη παίρνοντας το όνομα μιας άλλης σαδίστριας μέγαιρας της αγίας Ελένης, μάνας του δολοφόνου και βασανιστή αγίου Κωνσταντίνου. Το να ισχυριστεί κανείς πως αυτό της το τελετουργικό πέρασμα από την αμαρτωλή Πόλη, δηλαδή από ένα Σχολείο Εγκλήματος, μετέστρεψε μια κακούργα σε αναγεννημένη Χριστιανή, είναι το λιγότερο αστείο και άλλωστε δεν προκύπτει από πουθενά η παραμικρή 'μετάνοια' της βαπτισμένης. Ξαναπήγε στην Πόλη λίγο μετά και αυτή της η επίσκεψη περιγράφεται με λεπτομέρειες στο έργο του Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου «Περί της βασιλείου τάξεως». Κάποιοι Σλάβοι χρονογράφοι ισχυρίζονται πως η γριά μέγαιρα σαλιάρισε με το Ρωμαίο βασιλιά, πράγμα που πολλοί απορρίπτουν με ανόητα επιχειρήματα, όπως το ότι ο αυτοκράτορας ήταν ήδη παντρεμένος και πολύ νεότερός της, όμως νομίζω πως πρέπει να το θεωρήσουμε βέβαιο πως μια τόσο έκφυλη προσωπικότητα θα το έκανε, με την ίδια ευκολία που ο μακαρίτης μητροπολίτης Ολυμπίας και Τριφυλίας, ο τιμημένος άγιος Στέφανος, (κατηγορήθηκε δημόσια πως) ασελγούσε συστηματικά πάνω σε ένα 12χρονο φτωχό κοριτσάκι, χωρίς να υποστεί την παραμικρή συνέπεια και χωρίς η υπόθεση αυτή, παρά τη δημοσιότητα που πήρε, να ξεκαθαρίσει δικαστικά ή έστω με τρόπο που να μην αφήνει υποψίες.
Ο γιός της Σβιατοσλάβος, ακολούθησε τα χνάρια της σε σκληρότητα και επειδή έλειπε σε συνεχείς κατακτητικές εκστρατείες άφηνε τη στρίγγλα να τον αναπληρώνει. Το 969 ο λαός γλύτωσε από τη λατρεμένη, σαν γ.γ. του Κ.Κ. Β.Κορέας, βασίλισσά του, που πέθανε, ταμπουρωμένη στο κρύο κάστρο του Βίσγκοροντ σε βαθιά γεράματα στις 11 Ιουλίου, οπότε και το παπαδαριό και οι πιστοί του γιορτάζουν την εφιαλτική της μνήμη. Είναι χαρακτηριστικό πως οι συναξαριστές της δεν φιλοτιμήθηκαν να σκηνοθετήσουν κάποια επιθανάτια συγνώμη για τα εγκλήματά της και επειδή αυτή δεν προνόησε να βαπτιστεί μια ημέρα πριν πεθάνει όπως ο πονηρός Ισαπόστολος συνάδελφός της Κωνσταντίνος, σίγουρα η τοποθέτησή της στον ορθόδοξο Παράδεισο δεν διαθέτει κανένα φύλλο συκής. Ο εγγονός της ο Βλαδίμηρος, που κάθισε στο σβέρκο των Ρως στα 980, ένας αισχρός μεθύστακας που αράδιασε μεγάλο και απροσδιόριστο αριθμό παιδιών με το χαρέμι του, έκανε στην μέχρι τότε θρησκευτικά ανεκτική παγανιστική Ρωσία, ανεπανόρθωτο κακό καταδικάζοντάς την στον αιώνιο αυταρχισμό. Εκβίασε τους Ρώσους να ασπαστούν την Ορθοδοξία, γεγονός που απέκοψε τη χώρα αυτή από τη Δύση και την κατάντησε να πέφτει από τον τσαρισμό στον σταλινισμό και από εκεί στη σατραπεία του ευσεβή χρηματοδότη της Χρυσής Αυγής, Βλαδίμηρου Πούτιν.
Ο Βλαδίμηρος σύμφωνα με το καλογερικό ρωσικό «Πρώτο Χρονικό» ή 'Χρονικό του Νέστορος' (αρχές 12ου αι.), μελετούσε τάχα τις μονοθεϊστικές θρησκείες με σκοπό να βρει την καλύτερη. Απόρριψε το Ισλάμ, αφού ήταν πότης, τον Ιουδαϊσμό επειδή η απώλεια της Ιερουσαλήμ σήμαινε γι'αυτόν αποδοκιμασία των Εβραίων από το Θεό και τελικά διάλεξε την Ορθοδοξία απορρίπτοντας τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό. Υποτίθεται μάλιστα πως βάρυνε στην επιλογή του το γεγονός ότι τάχα οι απεσταλμένοι του ενθουσιάστηκαν από την απόκοσμη μαγεία της θείας λειτουργίας που παρακολούθησαν στην Αγιασοφιά. Πίσω από αυτήν την αφελή περιγραφή του μοναχού, θα πρέπει να διαβάσουμε το στρατιωτικό και πολιτικό συμφέρον του βάρβαρου για συνεννόηση με τους ισχυρούς Βυζαντινούς γείτονές του. Άλλωστε πούλησε ακριβά το τομάρι του ο χοντράνθρωπος απαιτώντας και παίρνοντας το χέρι της Ρωμαίας πριγκίπισσας Άννας, της κόρης της συζυγοκτόνου Θεοφανούς, της πορφυρογέννητης αδελφής του άγριου αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου, της πρώτης βυζαντινής γαλαζοαίματης που δινόταν σε ξένο βάρβαρο, δηλαδή πολύ πιο πρωτόγονο από τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης. Οι αραβικές πηγές όμως, ακόμη και οι χριστιανικές, όπως ο
Μελχίτης γιατρός Γιαχία της Αντιόχειας (11ος αι.) στην Ιστορία του ('Patrologia Orientalis', τ.18), είναι πιο ρεαλιστικές. Ο ασπασμός της Ορθοδοξίας προέκυψε ύστερα από τη συμμαχία του με το Βασίλειο με σκοπό την αντιμετώπιση του εξεγερμένων στρατηγών Βάρδα Σκληρού και Βάρδα Φωκά, o δεύτερος μάλιστα έπεσε απόπληκτος και μόνο στη θέα των Βαράγγων. Άλλωστε, μετά το θάνατο της Άννας στα 48 της, ο πορνόγερος παντρεύτηκε την εγγονή του Όθωνα του Μεγάλου. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν ...» είπε ο Χριστός αλλά για την κοσμική αίρεση της Ορθοδοξίας που βαφτίζει ακόμη και μωρά, ο Χριστός έλεγε ανοησίες. Με διάταγμα ο Ισαπόστολος, που στο μεταξύ είχε βαφτιστεί και ονομαστεί Βασίλειος, κάλεσε τους υπηκόους του να κάνουν το ίδιο, αλλιώς θα τους έκανε εχθρούς του. Θέλοντας και μη στίφη παγανιστών του Κίεβου βαφτίστηκαν στο Δνείπερο από το ορθόδοξο παπαδαριό που είχε φτάσει από τη Χερσόνησο και από τη Βασιλεύουσα. Δεν πρωτοτύπησε, η βάφτιση με τη βία ήταν συνήθης πρακτική κι ας λέει ο Ευαγγελιστής πως προαπαιτείται πίστη «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (Μαρκ. 16, 16) κι ας είναι ξεκάθαρο πως ο Χριστός φτάνει να αποκηρύξει ακόμη και την αμυντική βία (στρέψον αυτώ και την άλλην). Ενδεικτικά ο αυτοκράτορας Λέων ο Α΄ διέταζε να παρουσιάζονται στις κρατικές αρχές οι αβάπτιστοι συν γυναιξί και τέκνοις για να «ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα», ειδ'άλλως δεν θα έχουν «κανένα πολιτικό δικαίωμα», ούτε θα δικαιούνται να έχουν περιουσία «κινητή ή ακίνητη» («Προς Διόσκωρον, Έπαρχον ...». Μτφρ. Αφ. Καμάρα). Όμως η κρατική μας Εκκλησία σήμερα δεν θέλει να ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες εξαπλώθηκε «ειρηνικά» ο δήθεν 'Χριστιανισμός' της και η Ορθοδοξία δεν ευτύχησε ποτέ-δεν θα μπορούσε από τη μέτρια σε όλα φύση της-να αναδείξει έναν τίμιο και γενναίο επίσκοπο σαν το Βαρθολομαίο ντε Λας Κάζας, που περιέγραψε αγανακτισμένος την «καταστροφή των Ινδιάνων» της Ν.Αμερικής, που όμοιά της σε έκταση και σκληρότητα 'ιεραποστολή', ίσως δεν έχει να επιδείξει η χριστιανική Ανατολή.
Σαν καθαρά κοσμικός εξουσιαστικός μηχανισμός που είναι η Ορθοδοξία, επιχορηγούμενος από τις κυβερνήσεις, θέλει επέκταση και ισχύ. Η ουσία, για το πως έπεισε η κάθε εστεμμένη Ισαπόστολος Όλγα το λαό της να βαφτιστεί, δεν την ενδιαφέρει. Ο Βλαδίμηρος μετά τη βάπτισή του (εικ.4- Χρονικό του Ράντζιβιλ') κατέστρεψε παγανιστικούς ναούς, γκρέμισε ξύλινα αγάλματα, πέταξε στο Δνείπερο το είδωλο του θεού Περούν και άνοιξε την όρεξη σε τοπικούς ηγεμονίσκους, να υποχρεώσουν και αυτοί τους υπηκόους τους σε ομαδικό «εκχριστιανισμό». Ο εκ μητρός θείος του Ντομπρίνια, όπως καταγράφει το 'Χρονικό του Ιωακείμ' εξανάγκασε τους Νοβογκοροντιανούς να βαπτιστούν «διά πυρός» και δια του ξίφους. Όμως ξέσπασε μια μικρή στάση εναντίον του που κατέληξε με την πυρπόληση της κατοικίας του και με τη θανάτωση της γυναίκας του μαζί με άλλους συγγενείς του. Ο πρώτος επίσκοπος του Νοβογκορόντ, ο άγιος Ιωακείμ από τη Χερσώνα δεν δίστασε να χτίσει τον πρώτο ναό τον καθεδρικό της Αγίας Σοφίας, πάνω σε παγανιστικό νεκροταφείο και να πετάξει το άγαλμα του θεού Περούν στον ποταμό Βόλκοφ. Όμως αυτός ο θεός της αστραπής δεν έμεινε άνεργος, ταυτίστηκε στη συνείδηση των επινοητικών Ρώσων κρυφοπαγανιστών Ορθόδοξων με τον μάντη (προφήτη) Ηλία, που αναλήφθηκε στα ουράνια μέσα στις φλόγες. Έτσι και τα ξύλινα αγάλματα των θεών της πατρογονικής θρησκείας αντικαταστήθηκαν από ξύλινες θαυματουργές εικόνες και ο αρχαίος μυστικισμός των Ρώσων παγανιστών εκφυλίστηκε σε κλασσικό ορθόδοξο αποκρυφισμό, που φτάνει μέχρι και σε λατρείες πτωμάτων. Σταδιακά αναπτύχθηκε και η ρωσική Ιερά Εξέταση που έστειλε στις φλόγες Ρασκόλνικους και Ιουδαϊζοντες Χριστιανούς, στο βυθό των ποταμών τους Στριγγόλνικους, αλυσοδεμένους μέσα σε βαθιές τρύπες τους Χλίστι, τους Σκόπτσι, τους ειρηνιστές Μολοκανούς και τους Δουχοβόρζιους και σε πογκρόμς τους Εβραίους.
Η εθνική θρησκεία δεν έπεσε επίσης αμαχητί. Αρχικά επιβίωσε στον Άνω Βόλγα και γύρω από το Ροστόφ όπου οι χωρικοί δολοφόνησαν με αφορμή μια σιτοδεία έναν ιερέα και μερικές γυναίκες της αριστοκρατίας, ενώ χωρικοί ξεσηκώθηκαν το 1024 στο Σούζνταλ και το ίδιο το Νοβογκορόντ, τρεις γενιές μετά τον εκχριστιανισμό του γνώρισε μια νέα παγανιστική εξέγερση στα 1071. Ο ίδιος ο επίσκοπος της πόλης ο Θεόδωρος είδε το χάρο με τα μάτια του, αφού σύσσωμο το ποίμνιό του τον εγκατέλειψε και ο πρίγκιπας Γκλεμπ που έμεινε πιστός στον επίσκοπο, έκοψε για να τον σώσει έναν παγανιστή μάγο στα δυο με τον μπαλτά του (Linda J. Ivanits, «Russian Folk Belief», M.E. Sharpe-1989).
Η αγιότητα δεν χάρισε ευτυχία στο Βλαδίμηρο. Οι πολυάριθμοι γιοί του αθεράπευτα γυναικά Άγιου αλληλοσφάχτηκαν και στα 1014, ο πιο αξιόλογος γιός του, ο Γιαροσλάβος του Κίεβου, που αργότερα (1051) έκοψε το βήχα στους Βυζαντινούς, που έστελναν Ρωμαίο επίσκοπο στο Κίεβο, διορίζοντας τον ντόπιο Ιλαρίωνα, σταμάτησε να πληρώνει φόρους στον πατέρα του. Ο Βλαδίμηρος ξεκίνησε με στρατό εναντίον του αλλά στο δρόμο πέθανε. Ο Ορθόδοξος θεός δεν άντεχε να δει έναν ακόμη άγιό του να σφάζει όπως ο Μ.Κωνσταντίνος ή η Ειρήνη η Αθηναία το παιδί του και τον έστειλε μια ώρα αρχύτερα στην Κόλαση. Το σώμα αυτού του άθλιου δυνάστη, που οι ξεδιάντροπα θεομπαίχτες παπάδες τον ονόμασαν Ισαπόστολο, κόπηκε σε κομματάκια και μοιράστηκε σε ναούς και μοναστήρια ως θαυματουργό λείψανο.
ΥΓ Σήμερα, ημέρα των Χριστουγέννων, αξίζει να τιμήσουμε έναν από τους ελάχιστους Χριστιανούς που έζησαν στο ορθόδοξο κλίμα, το Λέοντα Τολστόι, τον εμπνευστή ενός άτυπου παγκόσμιου ρομαντικού χριστιανικού ρεύματος, τον οποίο η τσαρική ρωσική Εκκλησία αναθεμάτισε. Οι «Τολστοϊανοί» Χριστιανοί ενδιαφέρονται για το απτό ηθικό περιεχόμενο των Ευαγγελίων και πολύ λίγο για τη νεφελώδη μεταφυσική του πλευρά, την οποία εμπορεύεται, με έντονη χροιά μαγείας, ο επαγγελματικός κλήρος. Εστιάζουν στην επί του Όρους ομιλία και στην αντιεξουσιαστική οπτική του ευαγγελικού Χριστιανισμού, όπως προκύπτει από τον πειρασμό του Χριστού στην έρημο, όπου ο Σατανάς του προσέφερε την απολυταρχική (βασιλική) κοσμική εξουσία, η οποία προφανώς ανήκε σε αυτόν και όχι στο Θεό (Ζακ Ellul, «Αναρχισμός και Χριστιανισμός»-1991): «Πqλιν παραλαμβqνει αυτxν ο Διqβολος εις όρος υψηλxν λwαν, και δεwκνυσιν αυτώ πqσας τας βασιλεwας του κyσμου και την δyξαν αυτών, και λsγει αυτώ: Ταύτα σοι πqντα δ}σω εάν πεσών προσκυνuσΓς μοι, τyτε λsγει αυτώ ο 8ησούς: Ύπαγε οπwσω μου, Σατανά». Διαβάστε λοιπόν: «Το κίνημα των οπαδών του Τολστόι: Αναρχικοί, ειρηνιστές, χορτοφάγοι Χριστιανοί»
Στους αντίποδες αυτών των ολιγάριθμων Χριστιανών βρίσκεται το πολυάριθμο κοπάδι που ακολουθεί την Εκκλησία του Καίσαρα, αυτήν που περιγράψαμε παραπάνω, το χάλι της οποίας διεκτραγωδεί και το παρακάτω άρθρο ('Κυρ. Ελευθεροτυπία', 24/8/2014-ΝΙΚΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ): «ΟΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ. Άγριοι και δολοφόνοι: Είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες», όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους ...»
Αυτή η Εκκλησία, που καθοδηγεί διαβρωτικά από τη βρεφική κούνια του ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μας, αποτελεί πραγματικό μεγάλο δημόσιο σκάνδαλο και οι ερωτοτροπίες της τυχοδιωκτικής προεδρικής αυλής του ΣΥΡΙΖΑ μαζί της, ενός κόμματος που κάνει το κορόιδο στο θέαμα δεκάδων κρατικών ιερέων της, που με τις ευλογίες των μιτροφόρων επισκόπων τους αγιάζουν τα ορμητήρια των εγκληματικών Ταγμάτων Εφόδου, αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά την τεράστια ιστορική της εξουσιαστική και αφομοιωτική ικανότητα
ΠΗΓΗ