Ύμνος προς τον θείον Ήλιο του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πρόκλου.
Επάκουσον, Βασιλεύ του πνευματικού πυρός ακατάβλητε των χρυσών ηνίων.
Επάκουσόν με χορηγέ του φωτός, κυρίαρχε της πηγής εξ ης ρέει η ζωή.
Συ εκ του ύψους του κόσμου των πλανητών διοχετεύεις ποταμούς θείας αρμονίας, επάκουσόν με.
Κατέχον ύπερθεν του αιθέρος τον κεντρικόν θρόνον και έχων ως όψιν τον φωτεινό κύκλο, όστις είναι η καρδιά του κόσμου, πληροίς το παν δυνάμεως, ικανής ώστε να αφυπνίσει εκ του ληθάργου τον ανθρώπινο νουν.
Η αταξία των αντιμαχομένων στοιχείων τερματίζεται άμα τη Ση λάμψει, ω υιέ του Πατρός ου το όνομα παραμένει άφατον. Ο χορός των αδέκαστων μοιρών Σε υπακούει. Τη Ση επινεύσει εκείναι μεταστρέφουν τους μεγαλοπρεπείς ιστούς της ειμαρμένης διότι Συ Βασιλεύς είσαι εις το υπερπέραν και Συ κυριαρχείς πάσης δυνάμεως ύπερθεν ημών.
Ω βέλτιστε των Θεών, πνεύμα ευδαίμον, στεφόμενο υπό των φλογών, εικών του δημιουργού των πάντων, ω συ ο εποπτεύων την άνοδο και την λύτρωσιν των ψυχών, επάκουσόν με και αποκαθάρουν με πάσης ανομίας.
Λύτρωσόν με των καταδυναστευόντων με παθών. Απάλλαξόν με της τιμωρίας.
Εξιλέωσόν με ενώπιον της υπέρτατης Δικαιοσύνης ης το ταχύ βλέμμα διαπερνά τα πάντα.
Μετάδος εις το πνεύμα μου διαύγεια και ευδαιμονία και εις τον οργανισμό μου το δώρο της υγείας.
Οδήγησόν με προς την δόξα.
Μετάδος μου την ικανότητα να υπηρετώ τας Μούσας.
Και εάν, ότε αι Μοίραι κλώθουσι τους ιστούς, η στροφή των άστρων επιφέρει ημίν δυστυχία, απομάκρυνον αυτήν αφ" ημών τη ακαταβλήτω σου δυνάμει.