Ιωάννης Μεταξας και Κεμαλ Ατατουρκ. Όταν ένας Τέκτονας ''θρηνεί'' για έναν Ντονμέ... Ως Ντονμέ (Dφnme) επίσης Ντονμέχ ή αλλιώς Σαββατιανοί ονομάζονταν κυρίως οι εξισλαμισμένοι Εβραίοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Ανεξάρτητα απ'την κατάπτυστη οικονομική διαχείριση του Ιωάννη Μεταξά, την οποία σε ένα βαθμό έχουμε αναλύσει σε παλαιότερο άρθρο μας, έχουν έρθει στο φως και άλλες μεγάλες προδοσίες του πωλητή της Ελλάδος στους Άγγλους Εβραίους και τους Σιωνιστές, αυτή τη φορά σε σχέση με την Τουρκία και τις μνείες του εν λόγω δικτάτορα για τον μέγα σφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ!
Μερικά στοιχεία αναφέρονται στο άρθρο που βρήκαμε προ ημερών σε φιλικό ιστολόγιο και με αφορμή αυτό, ήρθε η σειρά ενός συναγωνιστή να μας διαφωτίσει σχετικά με άλλες εθνοπροδοτικές πράξεις του "μπαρμπα-πιόνη" Μεταξά.
Αυτή τη φορά η είδηση αφορά στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα του Μεταξά προς τον τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας, το οποίο ήταν το εξής:
«Αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Αττατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της Ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι σφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας. Θα διατηρήσει πιστώς την συγκινημένης ανάμνησιν του μεγάλου εκλιπόντος, του οποίου το κραταιόν έργον θα κατευθύνη δια παντός τα τύχας του ευγενικού τουρκικού έθνους.»
Η ύβρις του "εθνάχρη" Μασόνου ξεπερνά τα όρια του αποδεκτού κι αυτό είναι αντιληπτό από κάθε νοήμονα νου. Η Ελλάς πράγματι ουδέποτε θα λησμονήσει τον Κεμάλ, όχι όμως επειδή σύμφωνα με τον Μεταξά υπήρξε θεμελιωτής κάποιας Ελληνοτουρκικής φιλίας, αλλά επειδή θα μείνουν αλησμόνητες οι σφαγές, οι βιασμοί και τα βασανιστήρια σε χιλιάδες Έλληνες απ'τα κτηνώδη Μογγολικά ένστικτα των ακολούθων του Κεμάλ.
Η προδοσία κορυφώνεται με το γεγονός ότι ο "εθνάρχης" της εξίσου προδοτικής μασονικής ακροδεξιάς μετονόμασε τμήμα της οδού Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη σε οδό Κεμάλ Αττατούρκ, όπου βρίσκεται και η οικία του.
Όπως αναφέρεται στην εφημερίδα "Ελεύθερον Βήμα": «για να τιμήσει τον Τούρκο ηγέτη τήρησε ενός λεπτού σιγή και αποφάσισε ομόφωνα να δώσει το όνομά του σε τμήμα της οδού Απ.Παύλου της Θεσσαλονίκης, όπου ευρίσκεται η οικία του αποθανέντος ηγέτη»
Αφήνουμε στην άκρη το γεγονός ότι η εν λόγω οδός λεγόταν Αποστόλου Παύλου καθότι δεν θέλουμε να δώσουμε θρησκευτικό "χρώμα" στην είδηση (παρόλο που και σε τούτο υφίσταται ένα λογικό κενό, καθότι δεν είναι δυνατόν να αφαιρείται το όνομα ενός αγίου της επίσημης θρησκείας του κράτους και να δίνεται σε κάποιον ανθέλληνα μουσουλμάνο), αλλά θέλουμε να εστιάσουμε στο γεγονός ότι ένας άνθρωπος ο οποίος τιμάται από σύσσωμη την ακροδεξιά σαν ηγέτης και σαν "σωτήρας" της Ελλάδος, μετονόμασε μια οδό στη συμπρωτεύουσα με το όνομα ενός σφαγέα των Ελλήνων, και μάλιστα, οι ευθύνες βαραίνουν και τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και τις τοπικές αρχές, εφόσον η εν λόγω οικεία εξακολουθεί να υφίσταται ως μουσειακός χώρος (!), την ίδια ώρα που οι οικείες πραγματικών ευεργετών της Ελλάδας διαλύονται προοδευτικά (πχ, η οικεία του Παλαμά).
Απαιτούμε την άμεση κατεδάφιση του εν λόγω κτηρίου και την επαναφορά του ονόματος της οδού σε Αποστόλου Παύλου. Εμείς δεν ξεχνάμε τους νεκρούς μας και ο ελάχιστος φόρος τιμής μας είναι να μην επευφημούμε τους σφαγείς τους!
Για του λόγου το αληθές, θα βρείτε ολόκληρο το άρθρο της εφημερίδας "Ελεύθερον Βήμα", στην έκδοσή της της 12ης Νοεμβρίου 1938, όπου αναφέρεται και το τηλεγράφημα του Μεταξά προς την Τουρκική ηγεσία, και η είδηση που αφορά τη μετονομασία τμήματος της οδού Απ. Παύλου, στο σύνδεσμο εδώ.
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι "γιατί τόσος ''θρήνος'' από τον Ελευθεροτέκτονα Μεταξά για τον θάνατο του Ντονμέ Κεμάλ;" Η απάντηση είναι ότι ο Κεμάλ ήταν Ντονμές, δηλαδή Εβραίος φυλετικά και μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, κάτοικος της Θεσσαλονίκης. Η πολιτική του Μεταξά απέναντι στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης αναφέρεται επαρκώς στο βιβλίο του Γαλλοεβραίου ιστορικού Μπερνάρ Πιερόν "Εβραίοι και Χριστιανοί στην Νεότερη Ελλάδα", που πρωτοκυκλοφόρησε στην Γαλλία το 1996 και μεταφράστηκε στα ελληνικά το 2004 από τις εκδόσεις "Πόλις".
Στις σελίδες 243-257 αναφέρονται επιγραμματικά τα εξής, όπως τα βρήκαμε στο ιστορικό ιστολόγιο Θέματα Ελληνικής Ιστορίας:
1) Όταν έγινε η Δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936, οι Εβραίοι όλου του κόσμου πανηγύριζαν γιατί γνώριζαν ότι ο Μεταξάς είναι φανατικός φιλοσημίτης!
2) Τον Σεπτέμβριο του 1936 ο Μεταξάς ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη και υποσχέθηκε απόλυτη προστασία στους Εβραίους. Γρήγορα πήρε μια σειρά ευνοϊκότατων μέτρων υπέρ τους, μεταξύ των οποίων το χάρισμα πολλών εκατομμυρίων δραχμών σε φόρους που χρωστούσαν οι Εβραϊκές κοινότητες.
3) Σε αντίθεση με τους λοιπούς εθνικιστές Δικτάτορες της εποχής (Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο) ο Μεταξάς δεν εξέδωσε κανένα φυλετικό νόμο εις βάρος των Εβραίων. Σε ανταπόδοση οι ευγνώμονες Εβραίοι (με επικεφαλής τον φιλομεταξικό Αρχιραββίνο της Θεσσαλονίκης Κόρετς) υποστήριζαν ανοιχτά τον Μεταξά και έτρεχαν να δώσουν πρώτοι στους εράνους που έκανε για την Εθνική Άμυνα!
4) Αντιθέτως οι Εβραίοι μισούσαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο,διότι τον θεωρούσαν αντισημίτη και υποκινητή όλων των Ελληνικών Αντισημιτικών Οργανώσεων με κορυφαία την περίφημη "Τρία Έψιλον" την οποία ο Μεταξάς έσπευσε να διαλύσει αμέσως μόλις ανέβηκε στην Εξουσία!
5) Τελευταίο και συγκλονιστικότερο όλων, σύμφωνα με τον Μπερνάρ Πιερόν, ο Ελευθέριος Βενιζέλος σχεδίαζε ρατσιστικό πογκρόμ εις βάρος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης εφόσον επικρατούσε το κίνημα του Πλαστήρα της 1ης Μαρτίου 1935. Τελικά ο Γιαχβέ βοήθησε τον Κονδύλη να καταστείλει το Βενιζελικό κίνημα και οι Εβραίοι διασώθηκαν για 8 χρόνια μέχρι που τους βρήκε ο Χίτλερ.
Εν ολίγοις, ανεξάρτητα απ'τα πολιτικά πονήματα της ακροδεξιάς (που για άλλους θεωρούνται ατοπήματα λόγω απειρίας, που πρόκειται να βλάψουν τον εθνικισμό εν Ελλάδι), τα οποία καταδεικνύουμε παραθέτοντας παράλληλα τις δικές μας θέσεις, μπορούμε να κρίνουμε και το ποιον αυτών των ανθρώπων με βάση και τα είδωλά τους. Φυσικά, δεν αναφέρομαι στους υποστηρικτές ενός οποιουδήποτε κόμματος που δεν γνωρίζουν για την πραγματική ιστορία των εκάστοτε προσώπων, αλλά για τα ίδια τα στελέχη και τις ηγεσίες των κομμάτων, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά το ποιον δοσίλογων και προδοτών, όπως ήταν ο Μεταξάς και τους προβάλλουν και τους τιμούν σαν "εθνικούς ευεργέτες" καθότι κι οι ίδιοι δεν διαφέρουν.
Τα "ΟΧΙ" του Γιαννάκη, λοιπόν, ήταν αυτά στον ίδιο τον Ελληνικό λαό, και στο συμφέρον του. Το "ΟΧΙ" στην οικονομική ανεξαρτησία, το "ΟΧΙ" στην αξιοπρέπεια, το "ΟΧΙ" στην ειρήνη, το "ΟΧΙ" στον Εθνικοσοσιαλισμό!
Κι απ'την άλλη, το "ΝΑΙ" στον Εβραϊσμό, το "ΝΑΙ" στη δουλεία του Ελληνικού λαού, το "ΝΑΙ" στην προδοσία του έθνους, το "ΝΑΙ" στον πόλεμο, το "ΝΑΙ" στις γενοκτονίες και τους υπαιτίους τους...
O ΤΟΥΡΚΟΛΑΓΝΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑ-ΠΙΟΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΣΦΑΓΕΑ ΚΕΜΑΛ!!
"Κύριε Πρόεδρε, Η Ελλάς απευθύνει διά του στόματός μου το θερμότερον και εγκαρδιότερον ως ευ παρέστητε εις τον Έξοχον Αρχηγόν της Κυβερνήσεως της φίλης και συμμάχου Τουρκίας, ένθερμον στυλοβάτην της Ελληνοτουρκικής φιλίας και εις τον διακεκριμένον συνεργάτην του τον Υπουργόν των Εξωτερικών του οποίου το όνομα ευρίσκεται εις πάσαν σελίδα της ιστορίας της συνεννοήσεώς μας. Παρακαλώ να ερμηνεύσητε τον χαιρετισμόν τούτον ως αδελφικήν εκδήλωσιν ολοκλήρου του Ελληνικού Λαού προς τον ευγενή τουρκικόν λαόν.
Φρονώ ότι ολίγαι ικανοποιήσεις είναι τόσον ισχυραί όσον η ανασκόπησις οδού ευτυχώς διανοιχθείσης και πλήρους πλουσίων πραγματοποιήσεων. Δυνάμεθα, Έλληνες και Τούρκοι, ν' ατενίζωμεν με υπερηφάνειαν προς το κοινόν μας έργο. Στερεά επί της διπλής της βάσεως του συμφέροντος και του αισθήματος η φιλία μας διήνυσε κατά τα οκτώ έτη της υπάρξεώς της διαδοχικά στάδια υπαγορευθέντα από την πάντοτε αύξουσαν δύναμίν της και ωριμάσαντα εν σοφία. Το αρχικόν Σύμφωνον του 1930 ηυρύνθη διά του Συμφώνου του 1933. Το επόμενον έτος η εγκαρδία Ελληνοτουρκική Συνεννόησις υπήρξεν εις από τους σπουδαιτέρους παράγοντας εις την ίδρυσιν της Βαλκανικής Συνεννοήσεως, το επιβλητικόν τούτο οικοδόμημα το οποίον σκέπει σήμερον διά της ευεργετικής σκιάς του την Χερσόνησόν μας. Ελλάς, Ρουμανία, Τουρκία και Γιουγκοσλαυΐα αποτελούν από της εποχής ταύτης συνασπισμόν συμπαγή και ισχυρόν, εμψυχωμένον από την ιδίαν θέλησιν ειρήνης και προόδου και εμφανίζοντα ενότητα τελείαν και αποτελεσματικήν. Οφείλω επίσης να μνημονεύσω ως νέον δείγμα του πνεύματος της ενώσεώς μας τας συγκινητικάς εκδηλώσεις των οποίων υπήρξα αντικείμενον κατά τας επισκέψεις μου εις την ωραίαν σας πρωτεύουσαν και των οποίων η ανάμνησις είναι πάντοτε ζωηρά εις την καρδίαν μου.