ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΜΟΥΣΚΟΣ: «Καλώ το Συμβούλιον Ασφαλείας να χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους και τα εις την διάθεσίν του μέσα ώστε η συνταγματική τάξις εις Κύπρον αποκατασταθεί άνευ καθυστερήσεως. Τα γεγονό­τα στην Κύπρο δεν αποτελούν εσωτερικών υπόθεσιν των Ελλήνων της Κύπρου. Οι Τού­ρκοι της Κύπρου επηρεάζονται επίσης. Το πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας είναι μία ΕΙΣΒΟΛΗ και Θα υποφέρουν Έλληνες και Τούρκοι. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ και είναι πολύ περισσότερο επι­κίνδυνοι από τους Τούρκους. Εις τα κρατικά κτήρια έχουν αναρτηθεί Ελληνικές Σημαίες. Σήμερον κινδυνεύει και η Τουρκοκυπριακή Κοινότης»!!..Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Μούσκος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, στις 19 Ιουλίου 1974, λίγες ώρες πρίν εισβάλλει ο «Αττίλας» στην Κύπρο

Σταχυολογώντας τα προσφάτως αποθεσμευθέντα έγγραφα του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, όπως  τα παραθέτει στη Σημερινή, η ιστορικός ερευνητής, Φανούλα Αργυρού,  καταλήγουμε στα ακόλουθα συμπεράσματα:

Ο Μακάριος διαπραγματευόταν τις συνταγματικές προτάσεις των αποικιοκρατών με αντάλλαγμα τον τερματισμό της εξορίας του

Άλλο έγγραφο μετά την εξορία του Μακαρίου στις Σεϋχέλλες αναφέρεται στην κοινή επίσκεψη εκεί του Κρίτωνα Τορναρίτη και του Ντέηβιντ Πήαρσον, Γραμματέα του Βρετανού συνταγματολόγου Ράντκλιφ με σκοπό να εξηγήσουν στον Μακάριο οποιαδήποτε σημεία των συνταγματικών προτάσεων του Βρετανού συνταγματολόγου τα οποία πιθανόν να μην ήταν σαφή σε αυτόν.

Ο Μακάριος σύμφωνα με το έγγραφο, είπε στους δύο επισκέπτες ότι η έκθεση για τις συνταγματικές αλλαγές ήταν σαφής αλλά υπέδειξε ότι ο τόπος εξορίας στις Σεϋχέλλες δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος για να τις αξιολογήσει.

Εισηγήθηκε αλλαγή χώρου ή ακόμη και επιστροφή στη Κύπρο αίτημα το οποίο απορρίφθηκε.

Αντίθετα γνωστοποιήθηκε στον Μακάριο ότι ο Υπουργός Εσωτερικών ήταν πρόθυμος να επιτρέψει σε οποιουσδήποτε Κύπριους ή Έλληνες επιθυμούσε να δει, να επισκεφθούν τις Σεϋχέλλες και να συνομιλήσουν μαζί του.

Σε επίσημη ανακοίνωση του ο Μακάριος απέρριψε την εισήγηση αυτή τονίζοντας ότι επιθυμούσε να καταστήσει σαφές πως ενόσω βρισκόταν στην εξορία δεν ήταν πρόθυμος να συνομιλήσει για τις προτεινόμενες συνταγματικές αλλαγές.

'Νοιώθω, ανέφερε, ότι δεν μπορεί να διεξαχθούν επωφελείς διαβουλεύσεις ή ανταλλαγή απόψεων μέσα σε μια ατμόσφαιρα κράτησης   μου.'

Ο Τορναρίτης και ο Πήαρσον μετά την επίσκεψή τους στις Σεϋχέλλες έμεναν πλέον με την βεβαιότητα ότι ο Μακάριος αποδέχθηκε τις προτάσεις τους για τερματισμό του Αγώνα της ΕΟΚΑ και την έναρξη συνομιλιών για λύση ανεξαρτησίας με προοπτική τη διχοτόμηση. Ο Μακάριος απλώς ζητούσε χρόνο να κατευνάσει τον εθνικισμό των Κυπρίων.

Το 'έγγραφο καταλήγει με τα συμπεράσματα της επίσκεψης Τορναρίτη και Πήαρσον και όσον αφορά την αλλαγή χώρου για διαβουλεύσεις παρατηρεί ότι έφυγαν με την εντύπωση πως ο Αρχιεπίσκοπος θα ήταν πρόθυμος να προβεί σε κάποια ενέργεια για ειρήνευση σε περίπτωση αλλαγής του χώρου για διαβουλεύσεις.

Ο Αρχιεπίσκοπος θα ήταν απρόθυμος να προβεί σε οποιεσδήποτε κινήσεις ενόσω εκκρεμούσε προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ γιατί φοβόταν , εκτιμά το έγγραφο, την αντίδραση του Ελλαδικού τύπου και την επίδραση του επί του Κυπριακού λαού.

Ο Αρχιεπίσκοπος, συνεχίζει, δεν φαινόταν να τα πήγαινε καλά με τους δύο συνεξορίστους του, τον Μητροπολίτη Κυρηνείας και τον Πολύκαρπο Ιωαννίδη.

Προσπαθούν να τον εξωθήσουν στα άκρα ενώ εκείνος κλίνει προς συμβιβασμό.

Υπάρχει αμοιβαία δυσπιστία και ο Αρχιεπίσκοπος ενώ θα συνομιλούσε στην απουσία τους προφανώς φοβόταν να δώσει την εντύπωση ότι συμβιβαζόταν πίσω από την πλάτη τους.

Ο κ. Τορναρίτης πίστευε ότι ο Αρχιεπίσκοπος είχε την πεποίθηση πως εξακολουθούσε να διατηρεί την επιρροή του πάνω στο Κυπριακό λαό και ότι κανένας Ε/κ δεν θα τολμούσε να διαπραγματευθεί εν απουσία του.

Φοβόταν ωστόσο ότι η κατάσταση θα μπορούσε να εκτραχυνθεί αν η βία συνεχιζόταν περισσότερο. Ο Αρχιεπίσκοπος καταλήγει το έγγραφο γνήσια επιθυμεί να κάνει μια κίνηση για ειρήνευση , όχι όμως από τις Σεϋχέλλες, αν δεν πραγματοποιείτο η προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ.

Για τις συνταγματικές αλλαγές παρά το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να τις συζητήσει με τον κ. Τορναρίτη απεκάλυψε ότι τις είχε μελετήσει προσεκτικά και φαινόταν να είχε εντυπωσιασθεί.

Ο κ. Τορναρίτης είχε επίσης την εντύπωση ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα συνέχιζε να αρνείται να διαβουλευθεί για τις συνταγματικές αλλαγές μέχρι που να του δινόταν η ευκαιρία να σφυγμομετρήσει προσωπικά τη δημόσια γνώμη στη Κύπρο.

Τα έγγραφα που δημοσιοποιούνται σήμερα για τη Κύπρο αφορούν τη περίοδο 1909-39 και είναι τα πρώτα από πέντε σειρές των οποίων η δημοσιοποίηση θα ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη του 2013.

«Ναι» Μακαρίου, χαμόγελο Καραμανλή   Σε τηλεγράφημά του ο κυβερνήτης Σερ Χιου Φουτ, ημερ. 19 Σεπτεμβρίου 1958, ενημέρωνε το Γραφείο Αποικιών στο Λονδίνο ότι η κ. Μπάρπαρα Κασλ (των Εργατικών), που έφθασε στην Κύπρο στις 17 Σεπτεμβρίου, αφού είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στην Αθήνα, του είπε τα εξής: «Μου είπε ότι ο Μακάριος της είπε πως θα υποστήριζε μιαν ανεξάρτητη Κύπρο και μπορούσε να προβεί σε δημόσια δήλωση πολύ σύντομα αποκηρύσσοντας την Ένωση. Είπε (η Μπάρπαρα) ότι ο Καραμανλής ήταν κατενθουσιασμένος όταν του το είπε και της είπε πως αν ο Μακάριος προέβαινε σε τέτοια αποκήρυξη της Ενώσεως και υπέρ ανεξαρτησίας για την Κύπρο, η ελληνική κυβέρνηση θα ανακοίνωνε αμέσως την υποστήριξή της για τη δήλωση.

Η Μπάρπαρα Κασλ θα επέστρεφε στις 21 στην Αθήνα, όπου θα ξανάβλεπε τον Μακάριο προτού επιστρέψει στο Λονδίνο.

Η ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα   Σε τηλεγράφημά του το Λονδίνο ημερ. 3 Μαΐου 1957, ενημέρωνε μεταξύ άλλων και τον Κυβερνήτη στην Κύπρο ότι η αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο τους είχε γνωστοποιήσει ότι: «Σε συνέντευξη που πήρε από τον Μακάριο ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο τελευταίος του υπέδειξε ότι έπρεπε να αποκηρύξει τη βία και να υιοθετούσε τακτικές που ταιριάζουν καλύτερα στο εκκλησιαστικό του σχήμα. Του τόνισε επίσης την πραγματικότητα του τουρκικού στοιχείου. Ο Μακάριος φάνηκε να αντιλαμβάνεται την ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα από το νησί, όμως σκεφτόταν ότι ο τελευταίος ίσως να ήταν απρόθυμος να φύγει με τόσους πολλούς από τους συνεργάτες ήδη στις φυλακές με μακροχρόνιες ποινές. Διερωτάτο κατά πόσο μπορούσε κάτι να γίνει γι΄ αυτό, αλλά δεν πήρε απόκριση από τον Αμερικανό πρέσβη».

Ο Μακάριος δεν πίστευε στην Ένωση πριν ακόμη ξεκινήσει ο Αγώνας της ΕΟΚΑ. Η Ένωση δεν συμβιβαζόταν με το όνειρό του να κυβερνήσει την Κύπρο. Φοβόταν όμως να αποκαλύψει τις σκοτεινές σκέψεις του για να μην αποκαλυφθεί ότι ήταν προδότης.

Σύμφωνα με τους Βρετανούς και, όπως προκύπτει από τη νέα αποδέσμευση εγγράφων του Φόρεϊν Όφις αυτές τις ημέρες, ο Μακάριος δεν πίστευε στην αυτοδιάθεση, πριν από την έναρξη του αγώνος.

Στις 27 Ιουνίου 1955, ο Αρχιδιάκονος Goldie στη Λευκωσία είχε μακρά συζήτηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στην αναλυτική αναφορά του προς τον κυβερνήτη ο Αρχιδιάκονος έγραψε πως προσπάθησε να πείσει τον Μακάριο ότι η Ένωση με την Ελλάδα δεν ήταν προς το συμφέρον των Ελληνοκυπρίων και παρουσιάζει τον Μακάριο να ήταν «φοβισμένος από τους τρομοκράτες (ΕΟΚΑ), νιώθει προσωπικά να κινδυνεύει, και δεν τολμά να καταδικάζει ανοικτά τη βία. Άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το σύνθημα "Ένωση και μόνον Ένωση" παραδίδει τον ίδιο και τον λαό του δεμένους χέρια-πόδια στην Αθήνα. Θα καλωσόριζε μια συνθηκολόγηση, και είναι πολύ πρόθυμος να συζητήσει, φτάνει να του δοθούν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα εμπλακεί σε δυσκολίες με τον λαό του, αν στο τέλος του λεχθεί απλά ότι η κατάσταση "δεν αλλάζει".

»Ο Μακάριος είπε ότι έχει πολύ δυνατούς αντιπάλους και για να μπορέσει να προχωρήσει θα έπρεπε η βρετανική κυβέρνηση να δώσει σίγουρες ενδείξεις αλλαγής στην πολιτική της». Και έγραψε συγκεκριμένα ο Αρχιδιάκονος στην αναφορά του: «Παραδείγματος χάριν, είπε (και εδώ γράφω ό,τι ακριβώς είπε) "εάν η βρετανική κυβέρνηση μπορούσε να κάνει μια δήλωση όπως, το μέλλον της Κύπρου δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αθήνα και επομένως δεν μπορούμε να συζητήσουμε το θέμα με την Αθήνα, αλλά αναγνωρίζουμε ότι η Κύπρος ανήκει στον λαό της Κύπρου, μια τέτοια δήλωση μπορούσε να γίνει η βάση για συζήτηση". (For instance, he said (and here I quote his actual words) "If the British Government would make a declaration of this sort, the future of Cyprus has got nothing to do with Athens, and we cannot therefore discuss the question with Athens, but we recognise that Cyprus belongs to the people of Cyprus, such a declaration could become a basis for discussions")».

Μυστική συνάντηση. Και ο Κρανιδιώτης στη συνωμοσία   Όμως τα έγγραφα αυτά μας αποκαλύπτουν και κάτι άλλο. Με τηλεγράφημά του ημερ. 25 Φεβρουαρίου 1955 προς τον Υπουργό Αποικιών, ο τότε κυβερνήτης της Κύπρου Sir R. Armitage (σημειώνεται ότι πριν αρχίσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ και πριν λάβει χώρα η Τριμερής του Λονδίνου) τον ενημέρωνε πως ο Κρανιδιώτης είχε δει τον Durrell (που ήταν επικεφαλής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών τότε) και του είπε ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν διατεθειμένος να έχει μυστική συνάντηση μαζί του στις 8 το απόγευμα στις 28 Φεβρουαρίου, στο Μοναστήρι του Κύκκου, κοντά στη Λευκωσία. Η συνάντηση θα ήταν μυστική και δεν θα γινόταν καμία ανακοίνωση. Αν παρεμπιπτόντως γινόταν γνωστή, θα συμφωνούσαν σε ένα κοινό ανακοινωθέν όπως π.χ. «Επιβεβαιώνεται ότι ο κυβερνήτης πρόσφατα είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στη Λευκωσία για συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Γίνεται αντιληπτό ότι ο Αρχιεπίσκοπος έκανε δήλωση σχετικά με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων».

Αυτοδιάθεση ως συνθηματολογία επί του παρόντος, απλά και μόνο για να μην τον πουν προδότη ...; και βλέπουμε   Ο Αρχιεπίσκοπος, αναφέρει το τηλεγράφημα του Armitage προς το Λονδίνο, επιμένει στην ανακοίνωση να γίνεται αναφορά στην αυτοδιάθεση γιατί, αλλιώς α) θα τον αποκαλέσουν προδότη οι εξτρεμιστές εθνικιστές, β) αυτό είναι ένα σύνθημα και δεν θα χρειάζεται να πει ακριβώς τι λέχθηκε και γ) θεωρεί ότι ο ίδιος έχει πολύ περισσότερα να χάσει αν απομακρυνθεί από τη θέση του «όχι σε συμβιβασμό», που επαναλαμβάνει συχνά, παρά όσα έχουμε να χάσουμε και η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας. (Person named insists on the communiqu? referring to self determination because a. he will otherwise be called a traitor by the communists and extreme nationalists, b) it is a slogan which has been explained ad nauseam and he will therefore not have to elaborate what was actually said and c) he considers that he has much more to lose by coming away from his oft repeated position of no compromise than I or H.M.G. have..)

Διχοτόμηση   Τα νέα έγγραφα μάς δίνουν και μιαν ακόμη πολύ καλή εικόνα του όλου διχοτομικού σκεπτικού πολιτικής που ακολούθησαν οι Βρετανοί μετά την κατάστρωση των διάφορων διχοτομικών χαρτών και σχεδίων, που ξεκίνησαν από το κυβερνείο στην Κύπρο τον Ιούνιο του 1956, με εντολή του Λονδίνου, και στη συνέχεια μελετήθηκαν από το Υπ. Εξωτερικών και Υπ. Αποικιών στο Λονδίνο. Προσθέτοντας και νέους χάρτες και τρόπους διχοτόμησης της Κύπρου, με τρόπο που να ικανοποιούσε τις τουρκικές απαιτήσεις.

Κατ' αρχήν αναφέρεται δήλωση του Δρος Φαζίλ Κουτσιούκ, όπως δημοσιεύθηκε στη «Χαλκίν Σεσί» στις 16 Ιανουαρίου 1958. Ο Δρ Κουτσιούκ, πρόεδρος του κόμματος «Η Κύπρος είναι τουρκική» και ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, αφού είχε συνάντηση, σημειώνεται, με τον Τούρκο υπ. Εξωτερικών Φατίν Ζορλού, τόνισε ότι η τουρκική κοινότητα δεν θα δεχθεί άλλη λύση από τη διχοτόμηση. «Εκείνο που θέλουμε είναι μόνο Διχοτόμηση και θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να την κατορθώσουμε. Οι Τουρκοκύπριοι πιστεύουν σ΄ αυτό και ήδη κάνουν όλες τις αναγκαίες διευθετήσεις για Διχοτόμηση, που θα τους εγγυηθεί το μέλλον τους», δήλωσε ο Δρ Κουτσιούκ.

Ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ηνωμένα Έθνη κ. Pierson Dixon, εισηγήθηκε πως θα ήταν καλό να αφήσουν τους Αμερικανούς και ίσως και τον κ. Σπάακ (γενικό γραμματέα τότε του ΝΑΤΟ) να προχωρήσουν με κάποια απόπειρα να εξασφαλίσουν ελληνική και τουρκική αποδοχή σε λύση ανεξαρτησίας πρώτα, και μόνον όταν αποτύχουν όλες οι προσπάθειες να απαιτήσουν από τους Αμερικανούς να τους υποστηρίξουν για διχοτόμηση.

Το «τουρκικό μέρος»   Στις 29 Ιουνίου 1957, ο αποικιακός Γραμματέας A. F. J. Reddaway σημείωνε ότι μήνυμα από το Υπ. Αποικιών επιβεβαίωνε ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν δεχόταν ενωμένο κράτος και πίστευε (η τουρκική κυβέρνηση) ότι η κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας είχε συμφωνήσει ως θέμα αρχής για διχοτόμηση. Ενδιαφέρον το πιο κάτω σχόλιο, εν όψει συνεδρίας που θα είχαν τον Μάιο του 1957 στο κυβερνείο στη Λευκωσία, για τα σχέδιά τους για διχοτόμηση. Έγραψε ο αναπληρωτής κυβερνήτης προς τον κυβερνήτη μεταξύ άλλων, προωθώντας τουρκικές αξιώσεις:

« ...; Η πέμπτη επιλογή είναι μία πιθανότητα που ανέφερε πρόσφατα η τουρκική κυβέρνηση. Θα σημαίνει πλειοψηφία Ελλήνων κάτω από τουρκική διοίκηση στο τουρκικό μέρος και μια μειονότητα Τούρκων κάτω από ελληνική διοίκηση στο ελληνικό μέρος. Είναι όμως δύσκολο πως, δίχως σημαντική μετακόμιση Ελληνοκυπρίων από το τουρκικό μέρος, αυτή η λύση να ικανοποιεί την Τουρκία. Θα αφήσει 4/5 του πληθυσμού αποτελούμενου από εχθρικούς Έλληνες σε περιοχή τεράστιας στρατηγικής σημασίας για την Τουρκία.

Εάν, όπως φαίνεται λογικό, η Τουρκία χρειαστεί σημαντική τουρκική πλειοψηφία σ΄ αυτήν την περιοχή, θα πρέπει να εισαγάγει Τούρκους είτε από το ελληνικό μέρος της Κύπρου είτε από την Τουρκία την ίδια. Εν πάση περιπτώσει, Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να μετακινηθούν για να κάνουν χώρο γι΄ αυτούς. Αν η νήσος διχοτομηθεί αμέσως μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, αφήνοντας μικρούς θαλάμους βρετανικής κυριαρχίας, το πρόβλημα της αναδιανομής πληθυσμού Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων θα παραμείνει. Η διαφορά θα είναι ότι αυτό θα είναι ευθύνη της Ελλάδας και της Τουρκίας να το διευθετήσουν μεταξύ τους.

Η πολιτική της διχοτόμησης, που ακολουθεί σήμερα ο Χριστόφιας σχεδιάσθηκε από τους αποικιοκράτες και συμφωνήθηκε με τους Τούρκους πριν το 1957

Ακόμα πιο ενδιαφέρον πέραν των λεπτομερέστατων υπολογισμών για διχοτόμηση και τους οποίους έχουμε δημοσιεύσει με πληθώρα χαρτών πριν από χρόνια ανά τις αποδεσμεύσεις τους, είναι οι μέθοδοι που καταγράφονται στα νέα αυτά έγγραφα, αναφορικά με τους τρόπους που θα γινόταν κατορθωτή η σταδιακή διχοτόμηση, ενόψει των δυσκολιών και των ενστάσεων από πλευράς διεθνούς κοινότητας και κυρίως των Αμερικανών. Διαβάζουμε λοιπόν κάτω από τον υπότιτλο «Μέθοδοι για επιβολή διχοτόμησης», πως δύο μέθοδοι λήφθηκαν υπόψη:

Α) Άμεση διχοτόμηση εντός σχετικά σύντομου χρονικού διαστήματος (υπολογίστηκαν τέσσερα χρόνια). Αυτή θα συνεπάγεται καταναγκαστική μετακόμιση πληθυσμού.   Β) Σταδιακός διπολισμός (gradual polarisation) των δύο κοινοτήτων μέσω πολιτικών και οικονομικών πιέσεων. Αυτό μπορεί να χρειαστεί πέντε με δέκα χρόνια.   Η πρώτη μέθοδος θα χρειαστεί μια προσεγμένη επιχείρηση ...; Η δεύτερη μέθοδος θα συνεπάγεται μακροχρόνιο σχεδιασμό, που θα αντιμετωπίσει δυσκολίες. Αυτή η διαδικασία θα είναι όμως λιγότερο οδυνηρή και σίγουρα λιγότερο δαπανηρή για την κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας και της κυπριακής κυβέρνησης (αποικιακής) από την άμεση διχοτόμηση. Οι κάτοικοι που θα βρεθούν στη λανθασμένη πλευρά της διχοτόμησης θα υπόκεινται σε πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, με στόχο να τους αναγκάσουν όσο και να μην το θέλουν, να πάρουν την πρωτοβουλία να ξεριζωθούν και να εγκατασταθούν ξανά στη σωστή πλευρά της γραμμής.

Οι οικονομικές πιέσεις θα επιβληθούν με νομοθεσία, που θα απαγορεύει τις πωλήσεις ακίνητης περιουσίας ή τη μεταβίβασή τους ως δώρο σε κληρονόμους σε Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή σε Τουρκοκύπριο στην ελληνική ζώνη. Θα δημιουργηθεί μια Επιτροπή Ανταλλαγής Περιουσιών, η οποία θα αγοράζει τις ακίνητες περιουσίες που θα προσφέρονται σ΄ αυτήν από έναν Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή το αντίθετο και θα ξανα-πωλείται η περιουσία σε Ελλληνοκύπριο στην ελληνική ζώνη ή αντίθετα.  Η τιμή της ακίνητης περιουσίας θα παγώσει π.χ. στις τιμές αγοράς του 1956