Η ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΑΤΗ του *Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδη-ΑμφικτύωνοςΜε την ευκαιρία των εναγώνιων προσπαθειών για την αναβίωση της κεντροαριστεράς εξ υλικών κατεδαφίσεως αριστερών και σοσιαλιστικών κομμάτων, με διάφορα ευτράπελα και βλακώδη ονόματα, όπως «Ελιά», «Παρέα των 58, 59, που έγιναν τελικά 69 και τώρα στη ΔΗΜΑΡ 101»(τόσοι πολλοί!!!), και μετά έγιναν «Ρυάκι», «Ποταμάκι» που τελικά έγινε «Ποταμός» για να πλευροκοπήσει το ΣΥΡΙΖΑ έστω κι' αν δεν έχει κοίτη και κατεύθυνση». Όλα αυτά δεν είναι σοβαρά και δείχνουν την ανυπαρξία μιας αξιόπιστης αριστεράς και κεντροαριστεράς όχι μόνον από απόψεως κομματικής δομής αλλά και ιδεολογίας και πρακτικής. Και πιο πολύ διότι οι άνθρωποι που θέλουν να την νεκραναστήσουν δεν ανήκουν ταξικά, αλλά μόνον ρητορικά, στο χώρο αυτό. Επ' αυτού θα ήθελα να εκφράσω εν συντομία τις ακόλουθες σκέψεις και απόψεις: 1/ Η κεντροαριστερά γοητευμένη από τις πρόσκαιρες επιτυχίες του νεοφιλελευθερισμού (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία) προσχώρησε στην ιδέα ότι μπορεί να συμβιβαστεί με τον νεοφιλελευθερισμό, για ένα δικαιότερο πρόσωπο και με κοινωνική αλληλεγγύη στην περιφέρεια της Ευρώπης. 2/ Ότι ο νεοφιλελευθερισμός στην οικονομία μπορεί να συνοδεύεται και με μια σοσιαλιστική ρητορική και πρακτική, αποδεκτή από τις μάζες, ώστε να πλέει σε δύο ταυτοχρόνως βάρκες, συμβιβασθείσα πλήρως με την κλεπτοκρατια και την διαρπαγή του πλούτου. 3/ Ότι μπορεί να παντρευτεί η λογική της αγοράς με την πρακτική της κοινωνικής αλληλεγγύης . 4/ Ότι η αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων μπορεί να συνδυαστεί με περισσότερη ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας, η οποία είναι ο σύγχρονος καρκίνος των καπιταλιστικών κοινωνιών. 5/ Ότι η αύξηση του πλούτου μπορεί να αυξήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και να μειώσει την φτώχια και ανέχεια στα κατώτατα στρώματα της κοινωνίας. 6/ Ότι η νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη μπορεί να φέρει μια ισορροπία μεταξύ της οικονομικής και κοινωνικής λογικής των δύο άκρων, δηλαδή του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και του κομμουνισμού, ο οποίος απέτυχε στην πράξη . 7/ Ότι η κεντροαριστερά είναι εκείνη που μπορεί να πορευτεί την άριστη μεσότητα μεταξύ της παραγωγικότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. 8/ Ότι η ανταγωνιστικότητα είναι εκ των ων ουκ άνευ στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον , για να μπορεί να παραμείνει και να μην φύγει σε άλλες πιο ανταγωνιστικές χώρες το ξένο κεφάλαιο και οι εταιρείες. Επομένως χρειάζεται κάποια έκπτωση εκ μέρους των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων 9/ Ότι το φυσικό περιβάλλον συγκρινόμενο προς την ανάγκη για ανάπτυξη και καταπολέμηση της ανεργίας έρχεται σε δεύτερη μοίρα και επομένως μπορεί να γίνονται στραβά μάτια παρά την ασκουμένη ρητορική . Όμως ως τώρα δεν είδαμε να προτείνουν κάτι διαφορετικό στα καίρια θέματα , ήτοι: στο ρόλο του κράτους, της ανεργίας, της κοινωνικής πρόνοιας και της παγκοσμιοποίησης. Πολύ περισσότερο η κεντροαριστερά δεν απαντά στο κρίσιμο θέμα ποιος διοικεί σήμερα τον κόσμο ; οι εκλεγμένοι πολιτικοί ή οι τραπεζίτες και οι διευθυντές των πολυεθνικών; Και ποια η αντιμετώπιση της υποβαθμίσεως της πολιτικής σε δεύτερη μοίρα και υπηρέτρια των τραπεζιτών και πολυεθνικών; Επομένως στην πράξη δεν διαφοροποιούνται σε συγκεκριμένα μέτρα από εκείνα που προτείνει και εφαρμόζει ανελέητα ο νεοφιλελευθερισμός, με εξαίρεση κάποιες ίσως ρητορικές κορώνες για δικαιότερη κατανομή που μένουν ανεφάρμοστες στην πράξη. Ακόμη και στην τέχνη και στον πολιτισμό δεν έχει να προσφέρει ένα άλλο είδος τέχνης που να αγκαλιάζει το σύνολο της κοινωνίας και να αποβλέπει στην γενικότερη κοινωνική ωφέλεια . Το ίδιο συμβαίνει και στην φιλοσοφία της αριστερής διανόησης η οποία βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και αδυναμία να προτείνει ένα νέο πολιτικό και οικονομικοκοινωνικό πρότυπο. Απλώς αρκείται στην εγωιστική και ουδέτερη τέχνη για την τέχνη και τον δημιουργό της, μακριά από τον μέσο άνθρωπο και ανώφελη στην κοινωνία. Στον ρόλο του κράτους συμβιβάζεται στην πράξη με την ιδέα ότι το κράτος μπορεί ως ένα βαθμό να αντικατασταθεί από τις ιδιωτικές εταιρείες, με εξαίρεση ίσως ορισμένους τομείς και επιλεγμένες λειτουργίες( ενέργεια, νερό) , όπως λέμε «ολίγον παρθένα» . Στην ανεργία ουδεμία έχει λύση, διότι θεωρεί ότι αυτή οφείλεται στον εκσυγχρονισμό και αυτοματισμό στα μέσα παραγωγής και επομένως είναι κάτι όχι ανεκτόν , αλλά αναπόφευκτον στις σύγχρονες κοινωνίες και ιδιαίτερα σε εκείνες που δεν έχουν εκσυγχρονισμένες δομές . Με ακατανόητες λέξεις κλειδιά, όπως , «ευελιξία», «δια βίου μετεκπαίδευση » κ. α δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί το μέγα τούτο πρόβλημα στις μεταβιομηχανικές κοινωνίες . Περιορίζεται στις Κευνσιανού τύπου προτάσεις για δημιουργία προσωρινών θέσεων απασχόλησης -και όχι παραγωγικής εργασίας. Ωστόσο κάνει στραβά μάτια στις άθλιες συνθήκες εργασίας , στα ημερομίσθια πείνας και στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας, η οποία μοχθεί για ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Εκεί που κυριολεκτικά τα έχουν χαμένα είναι στο θέμα της λαθρομετανάστευσης , η οποία όταν συμβαίνει μαζικά από τριτοκοσμικές χώρες, όχι μόνον δεν βοηθάει την ανάπτυξη , αλλά αντίθετα φέρνει ανεργία, πλήττει την οικονομία, την κοινωνική συνοχή , το δημογραφικό πρόβλημα , συμβάλλει στην μείωση των ημερομισθίων και επιβαρύνει τα συστήματα υγείας, παιδείας , πρόνοιας και ασφάλειας των πολιτών. Επ' αυτού καμία πρόταση πέραν των γενικόλογων εξαγγελιών περί ανθρωπισμού και διεθνιστικής αλληλεγγύης. Η κεντροαριστερά δυσκολεύεται να παντρέψει την παραγωγικότητα με την κοινωνική δικαιοσύνη, την αγορά με τις ανάγκες της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα η κεντροαριστερά δεν τολμάει να προβεί σε ριζικές τομές γιατί γνωρίζει ότι δεν θα γίνουν δεκτές από το κατεστημένο .Αυτή αρκείται στην διαχείριση και εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και εκεί βρίσκεται η αποτυχία της, διότι ο καπιταλισμός έχει ένα και μοναδικό πρόσωπο που τείνει στο άκρατο κέρδος και στην δημιουργία ει δυνατό ενός και μόνον μονοπωλίου, γεγονός που πλησιάζει να επιτευχθεί στις μέρες μας σε παγκόσμια κλίμακα . Η ρητορεία της αριστεράς μπορεί να ακούγεται ωραία στα αυτιά αλλά δεν είναι εφαρμόσιμη στην πράξη και στο στομάχι. Ειδικότερα στην Ελλάδα των μνημονίων και της Γερμανικής κατοχής του αέναου χρέους οι εξαγγελίες της αριστεράς και κεντροαριστεράς ηχούν κωμικά διότι ο λαός αντιλαμβάνεται ότι είναι γράμμα κενό περιεχομένου. Επίλογος Οι αριστερές ηγεσίες δεν τολμούν να πουν την αλήθεια στο λαό , ποιος δηλαδή κυβερνά αυτόν τον κόσμο. Είναι έγκλημα καθοσιώσεως να αναφέρουν τα μεγάλα εβραϊκά αφεντικά που ελέγχουν το παγκόσμιο χρήμα (FED, ECB, Χρυσός) και το παγκόσμιο διαπίστευμα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Δεν τολμούν να αναφέρουν τα ονόματα των δικών μας μεγιστάνων που διαπλέκονται με το κράτος και απορροφούν ώσπερ μυζητήρες το κρατικό χρήμα. Ομιλούν για το κακό κεφάλαιο , για τους μεσάζοντες αλλά ποτέ δεν τολμούν να συγκρουσθούν μαζί τους, ή να τους ονοματίσουν. Ομιλούν επίσης για υπέρβαση του καπιταλισμού αλλά δεν τολμούν να κάνουν μεταρρυθμίσεις στο σύστημα. Ωστόσο εδώ που έφθασαν τα πράγματα με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό να απειλεί την ίδια τη ζωή και το περιβάλλον, πρέπει να βρεθεί από τους λαούς «ο από μηχανής θεός» για να μεταρρυθμίσει την κοινωνία μας έτσι ώστε κράτος και παραγωγικές δυνάμεις να ικανοποιούν τις ανάγκες των λαών στην πλειονότητα τους και όχι μόνον τις ανάγκες της αγοράς και των ολίγων. Για να επιτευχθεί τούτο είναι απαραίτητη προϋπόθεση να αναβαθμιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο η Δημοκρατία με την καθιέρωση Άμεσης Δημοκρατίας , να λειτουργήσει και πάλι η Πολιτική , να γίνουν Μεταρρυθμίσεις , να αυξηθούν οι Ελεγκτικοί Μηχανισμοί και η Κοινωνική Δικαιοσύνη . *Αμφικτύων 6/ 3/ 2014 *Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε. α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών http://amphiktyon.blogspot.com Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ