«Όπως ακριβώς οι ερωτικοί προχωρούν ξεκινώντας από το αισθητό κάλος και καταλήγουν στην μία αρχή όλων των καλών και νοητών, έτσι ακριβώς και ιερατικοί, ξεκινώντας από την ομοιοπάθεια που έχουν όλα τα αισθητά και μεταξύ τους και με τις αόρατες δυνάμεις, κατανόησαν ότι όλα βρίσκονται μέσα σε όλα και έτσι συγκρότησαν την ιερατική, θαυμάζοντας που έβλεπαν ότι τα τελευταία βρίσκονται μέσα στα πρώτα, και τα πρώτα μέσα στα τελευταία, τα χθόνια εν ουρανώ κατ' αιτία και ουρανίως, και εν τη γη τα ουράνια γηίνως. Αλλιώς πως τα ηλιοτρόπια κινούνται μαζί με τον ήλιο και τα σεληνοτρόπια μαζί με την σελήνη, συμπεριπολόντας όσο μπορούν τους φωστήρες ; Γιατί όλα προσεύχονται σύμφωνα με την θέση που έχουν, και υμνούν τους ηγεμόνες ολόκληρων τω σειρών είτε με νοητική τρόπο είτε με λογικό είτε με φυσικό είτε με αισθητό τρόπο. Γιατί και το ηλιοτρόπιο κινείται με το μέρος του που είναι ευκίνητο και, αν κανείς κατά την περιστροφή του μπορούσε να το ακούσει να κρούει τον αέρα, θα αντιλαμβάνονταν ότι με αυτόν το ήχο απευθύνει στον Βασιλιά ένα ύμνο τον οποίο μπορεί να απευθύνει ένα φυτό.
Στη γη, λοιπόν, μπορεί να δει κανείς ήλιους και σελήνες με γήινο τρόπο, και στον ουρανό όλα τα φυτά, τους λίθους και τα ζώα να ζούνε με ουράνιο και νοητικό τρόπο. Έχοντας διαπιστώσει αυτά οι παλαιοί σοφοί, προσέφεραν σε κάθε ουράνια δύναμη διαφορετικά αντικείμενα και έτσι μέσω της ομοιότητας προσείλκυσαν τις θείες δυνάμεις στον θνητό τόπο (υποσελήνιος τόπος). Γιατί η ομοιότητα είναι ικανή να συνδέσει μεταξύ τους τα όντα. Γιατί, αν κανείς θερμάνει από πριν ένα φιτίλι και το κρατήσει κάτω από το φώς του λυχναριού όχι μακριά από την φωτιά, θα το δει να ανάβει χωρίς να ακουμπήσει τη φωτιά, και θα δει το άναμμα του κατώτερου μέρους να ξεκινά από πάνω. Ας φανταστείς, λοιπόν, ότι η προθέρμανση του φιτιλιού αντιστοιχεί στην ομοιοπάθεια όσων βρίσκονται εδώ κάτω με όσα βρίσκονται ψηλά, ότι το πλησίασμα και η κατάλληλη τοποθέτηση αντιστοιχεί στην χρησιμοποίηση των υλικών από την ιερατική στην κατάλληλη περίσταση και με τον κατάλληλο τρόπο, ότι η μετάδοση της φωτιάς αντιστοιχεί στην παρουσία του θείου φωτός σε όποιον μπορεί να μετέχει σε αυτό, το άναμμα στην θεοποίηση των θνητών και στην φώτιση των υλικών όντων τα οποία κινούνται προς τα πάνω σύμφωνα με το θείο σπέρμα στο οποίο μετέχουν, όπως το φώς το αναμμένου φιτιλιού.
η προθέρμανση του φιτιλιού αντιστοιχεί στην ομοιοπάθεια όσων βρίσκονται εδώ κάτω με όσα βρίσκονται ψηλά,
το πλησίασμα και η κατάλληλη τοποθέτηση αντιστοιχεί στην χρησιμοποίηση των υλικών από την ιερατική στην κατάλληλη περίσταση και με τον κατάλληλο τρόπο
η μετάδοση της φωτιάς αντιστοιχεί στην παρουσία του θείου φωτός σε όποιον μπορεί να μετέχει σε αυτό
το άναμμα στην θεοποίηση των θνητών και στην φώτιση των υλικών όντων τα οποία κινούνται προς τα πάνω σύμφωνα με το θείο σπέρμα στο οποίο μετέχουν, όπως το φώς το αναμμένου φιτιλιού
Και το φιτίλι επιδεικνύει την ομοιοπάθεια, καθώς μένει κλειστό προτού εμφανιστεί το φώς, και πάλι μαζεύεται όταν ο ήλιος οδεύει προς την δύση. Σε τι διαφέρει λοιπόν το να υμνούν οι άνθρωποι τον ήλιο ανεβάζοντας και κατεβάζοντας τα σαγόνια ή τα χείλη τους από το να τον υμνεί το τριφύλλι κλείνοντας και ανοίγοντας τα φύλλα του ; Γιατί αυτά είναι τα σαγόνια του τριφυλλιού και ο ύμνος του είναι φυσικός. Και γιατί πρέπει να μιλάω για τα φυτά στα οποία υπάρχει κάποιο ίχνος γεννεσιουργού ζωής ; Μπορούμε να δούμε και λίθους που ζωντανεύουν από την επίδραση των αστέρων, όπως βλέπουμε τον ηλίτη λίθο να μιμείται με τις χρυσόμορφες ακτίνες του τις ηλιακές ακτίνες, ή το αποκαλούμενο μάτι του Βήλου, που λένε ότι πρέπει να το αποκαλούμε μάτι του ήλιου, να έχει σχήμα παραπλήσιο με τις κόρες των ματιών και να εκπέμπει από την κόρη που έχει μέσα του ένα αστραφτερό φώς, ή τον σεληνίτη λίθο να μετατρέπει με τη μορφή και με την κίνηση του μαζί με την σελήνη, και τον ηλιοσέληνο λίθο ως αγάλματα της συνόδου των φοστήρων. Έτσι όλα είναι γεμάτα από τους θεούς, τα επίγεια από τους ουράνιου, τα ουράνιααπο τους υπερουράνιους, και κάθε σειρά προχωρά αποκτώντας πλήθος μέχρι τα κατώτατα. Γιατί όσα περιέχονται σε ένα πριν από τα πάντα, αυτά εμφανίστηκαν και μέσα στα πάντα. Σε αυτά ανήκουν και οι συστάσεις των ψυχών που κάθε μία τους υπάγεται σε διαφορετικό θεό, και έπειτα το πλήθος των ζώων, για παράδειγμα τα ζώα που υπάγονται στον ήλιο, όπως τα λιοντάρια και οι πετεινοί που μετέχουν και αυτά στο θείο σύμφωνα με την δική τους βαθμίδα. Και είναι θαυμαστό πως όσα ανάμεσά τους είναι μακρότερα ως προς την δύναμη και το μέγεθος προκαλούν τον φόβο σε όσα είναι ισχυρότερα ως προς και τα δύο. Γιατί το λιοντάρι λένε φοβάται τον πετεινό. Το αίτιο για αυτό το πράγμα δεν είναι δυνατόν να το εξάγουμε από την αίσθηση, αλλά από την νοητική έρευνα και από την διαφορά που υπάρχει μέσα στα αίτια. Για παράδειγμα, στον πετεινό είναι εμφανέστερη η παρουσία των συμβόλων του ήλιου. Το δείχνει ο πετεινός που συναισθάνεται τις περιστροφές του ήλιου και αναπέμπει ύμνο στον φωστήρα όταν αυτός φτάνει πλησιάζει και όταν φτάνει στα κέντρα. Για αυτό και παρουσιάστηκαν κάποιοι Άγγελοι του Ήλιου να έχουν τέτοιες μορφές και, παρότι αμόρφωτοι, εμφανίζονται με μορφή σε εμάς που είμαστε εγκλωβισμένη μέσα σε μορφή. Στο παρελθόν, μάλιστα, λένε ότι κάποιος ηλιακός Δαίμονας που εμφανίστηκε με πρόσωπο λιονταριού, εξαφανίστηκε όταν είδε πετεινό. Επειδή φοβήθηκε τα σύμβολα των ανώτερων δυνάμεων. Γιατί και οι πολλοί, βλέποντας τις εικόνες θείων ανδρών, λόγω των εικόνων, αποτράπηκαν από το να κάνουν κάτι μιαρό.
Και γενικά όλα τα όντα κινούνται με τις περιστροφές του φωστήρα, όπως τα φυτά που έχουν ειπωθεί, άλλα μιμούνται το σχήμα των ακτίνων του, όπως ο φοίνικας, άλλα τη διάπυρη ουσία, όπως η δάφνη, και άλλα κάτι άλλο. Μπορείς, λοιπόν, να δεις τις ιδιότητες που είναι συγκεντρωμένες στον ήλιο να διαιρούνται στους Αγγέλους, στους Δαίμονες, στις ψυχές, στα ζώα, στα φυτά και στους λίθους που μετέχουν στον ήλιο. Για αυτό και οι καθοδηγητές της ιερατικής τέχνης έχουν ανακαλύψει τα θεραπεία (λατρεία) των ανώτερων δυνάμεων από όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, άλλοτε αναμειγνύοντας και άλλοτε κάνοντας τις κατάλληλες επιλογές. Η ανάμειξη οφείλεται στο γεγονός ότι βλέπουν πως καθετί αμιγές έχει κάποια ιδιότητα του θεού, αλλά δεν επαρκεί για την προσέλευση εκείνου. Για αυτό με την ανάμειξη των πολλών ενώνουν τις επιρροές που έχουν προ-αναφερθεί και εξομοιώνουν το μείγμα που προκύπτει από όλα με εκείνο το σύνολο που υπάρχει πριν από όλα. Και πολλές φορές κατασκευάζοντας ανάμεικτα αγάλματα και θυμιάματα, ανακατεύοντας μαζί τα διαιρεμένα σύμβολα και κατασκευάζοντας με την τέχνη κάτι που μοιάζει με το θείο το οποί περιλαμβάνει ενωμένα περισσότερες δυνάμεις. Ο επιμερισμός των δυνάμεων, βέβαια, εξασθένησε καθεμιά τους, αλλά η ανάμιξη τους τις επαναφέρει στην μορφή του υποδείγματος. Μερικές φορές, όμως, αρκεί για την πράξη ένα φυτό ή ένας λίθος. Γιατί για την αυτοφάνεια ενός θεού επαρκεί το κνέωρον, για την προφύλαξη η δάφνη, η ράμνος, η σκύλλα (σκιλλοκρεμμύδα), το κοράλλι, το διαμάντι και ο ίασπις, για την πρόγνωση η καρδιά του ασπάλακος και για τους καθαρμούς το θειάφι και το θαλάσσιο ύδωρ.
Μέσω της ομοιοπάθειας, λοιπόν, προσελκύουν, και μέσω της αντιπάθειας απομακρύνουν, κάνοντας, για παράδειγμα, καθαρμούς με το θειάφι και με την πίσα ή ραντίζοντας με θαλασσινό ύδωρ. Γιατί το θειάφι καθαίρει λόγω της οξύτητας της οσμής του, ενώ το θαλασσινό ύδωρ επειδή μετέχει στην δύναμη του πυρός.
Και στις τελετές και στις υπόλοιπες περί τους Θεούς θεραπείες επέλεξαν τα κατάλληλα ζώα και κάποια άλλα. Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτά και από παρόμοια, αναγνώρισαν τις δαιμονικές δυνάμεις, των οποίων οι υπάρξεις συνδέονται με τις δυνάμεις που βρίσκονται μέσα στην φύση και μέσω στα σώματα, και μέσω αυτών ακριβώς των πραγμάτων τις προσέλκυσαν να έρθουν σε επαφή μαζί τους. Και από αυτές πλέον ανέτρεξαν στις ίδιες τις δημιουργίες των Θεών, άλλοτε καθοδηγούμενοι από τους. Θεούς και άλλοτε οδηγούμενοι εύστοχα οι ίδιοι από μόνοι τους στην επινόηση των κατάλληλων συμβόλων. Και έτσι λοιπόν, αφήνοντας κάτω την φύση και τις φυσικές ενέργειες, χρησιμοποίησαν τις πρωτουργές και θείες δυνάμεις.»