ΠΑΝΘΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ, Ο ΜΥΘΟΣ...
πριν από τον Ιπποκράτη, αρκετά πιο πίσω, στην εποχή του μύθου, ας σημειώσουμε ότι βρίσκουμε μία χαρακτηριστική ιστορία, που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως "δείγμα ομοιοπαθητικής θεραπείας".
Είναι ο μύθος του Τηλέφου. Σύμφωνα με αυτόν το μύθο, ο ήρωας Τήλεφος, γιος του Ηρακλή, τραυματίζεται από τον Αχιλλέα και ψάχνει να βρει το φάρμακο που θα τον θεραπεύσει. Κάποια στιγμή μαθαίνει ότι ο μόνος που μπορεί να τον θεραπεύσει είναι ο ίδιος ο Αχιλλέας. "Ο τρώσας ιάσεται". Ετσι κατορθώνει να ξαναβρεί το γιο του Πηλέα και να τον παρακαλέσει να Τον θεραπεύσει. Τότε ο Αχιλλέας ξύνει λίγη σκουριά από την άκρη του μαχαιριού που είχε τραυματίσει τον ήρωα και τη ρίχνει πάνω στην πληγή. Τότε ο Τήλεφος θεραπεύεται.
Σ' αυτόν το μύθο συναντούμε το πρώτο παράδειγμα ομοιοπαθητικής θεραπείας. http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=49&Itemid=345
Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ
Γενικά, ο Ιπποκράτης θεωρεί ότι τα πάντα προέρχονται από τα 4 στοιχεία, σε καθένα από τα οποία ανταποκρίνεται η ιδιότητα του ψυχρού, του ξηρού, του θερμού, του υγρού. Στα στερεά συστατικά του σώματος υπερισχύει το γαιώδες και στα υγρά το υδατώδες. Συνεκτική ουσία των πάντων είναι το πνεύμα, έμφυτο και θερμό στον άνθρωπο, που εδρεύει στην καρδιά. Θεμελιώδη υγρά του σώματος είναι το αίμα, το φλέγμα, η κίτρινη και η μαύρη χολή. Από την ισορροπία και την ανισορροπία τους εξαρτάται η υγεία ή η νόσος.
Στο σώμα ενυπάρχει μια ιδιαίτερη ζωική δύναμη, η φύσις. Από αυτή τη δύναμη εξαρτάτο η συντήρηση, η ανάπτυξη, αλλά και η θεραπεία του σώματος και η επαναφορά του από την παθολογική κατάσταση στη φυσιολογική. Αυτή είναι και η μεγαλοφυέστερη σύλληψη της διάνοιας του Ιπποκράτη, ο οποίος δικαιώνεται σήμερα από τις σύγχρονες απόψεις περί υγείας και ισορροπίας του βιο-ενεργειακού δυναμικού του οργανισμού. Άλλωστε ο Ιπποκράτης δεν εντοπίζει τη νόσο στα όργανα. Θεωρεί πως ο οργανισμός νοσεί ή θεραπεύεται ως σύνολο και έτσι ο ασθενής αντιμετωπίζεται με ένα τελείως διαφορετικό μάτι και προοπτική.(http://el.wikipedia.org)
Ομως ενω Η «Θεωρία των τεσσάρων υγρών» αποτέλεσε τη βάση της ιατρικής θεραπείας από την αρχαιότητα δια μέσου του Μεσαίωνα μέχρι και τη Νεά εποχή,και πάνω της ειχε αναπτυχθεί ένα ειδικό σύνολο εργαλείων που χρησίμευε για την κένωση του σώματος,και για αιώνες χρησιμοποιούνταν όργανα που έμοιαζαν εν μέρει σαν στρατιωτικά όπως φλεβοτόμοι, βεντούζες και κλυστήρες υποκλυσμού,ενω οι ασθενείς έπρεπε να υποβάλλονται σε εξαντλητικές αφαιμάξεις, υποκλυσμούς και εμετικές θεραπείες, όταν αναπτύχθηκε η κυτταρική παθολογία από τον Rudolf Virchow (1821-1902), η οποία εξηγούσε ότι η δημιουργία των ασθενειών οφείλεται σε μεταβολές στα κύτταρα, αντικαταστάθηκε η «Θεωρία των τεσσάρων υγρών» www.homeopathy.gr/homeopathy/history_exhibition_homeopathy.html Τρανταχτό παράδειγμα πως και ο Ιπποκρατης ηταν ανθρωπος και έκανε λάθη!
Ο ΠΑΡΑΚΕΛΣΟΣ
Την σκυτάλη παίρνει ο αλχημιστης Παράκελσος!
Auraleus Phillipus Theophrastus Bombastus von Hohenheim ήταν το πραγματικό όνομα του γνωστού, ως τις μέρες μας, Παράκελσου. Γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1493, στο μικρό χωριό Einiedein, κοντά στη Ζυρίχη. Η μητέρα του ήταν τραπεζοκόμος στο νοσοκομείο της περιοχής ενώ ο πατέρας του ήταν παθολόγος και μέγας διδάσκαλος της τεκτονικής στοάς και ήταν εκείνος που τον εισήγαγε, για πρώτη φορά, στην ιατρική, τη χειρουργική και την αλχημεία.
΄Η αληθινή σοφία δεν περιορίζεται στα βιβλία, ούτε σε οποιαδήποτε περίοδο της ιστορίας, διότι η αιώνια σοφία είναι χωρίς χρόνο, είναι χωρίς αρχή και τέλος'.
Στα δεκαέξι του χρόνια μπήκε στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας όπου μελέτησε ορυκτολογία, ιατρική, χειρουργική και χημεία υπό την επίβλεψη του Sigismund Fugger. Λίγο αργότερα, μυήθηκε στην Αλχημεία από τον Abbot Trithermius, ο οποίος ήταν ένας καθοδηγητής του Henry Cornelius Agrippa. Το 1516 ο Παράκελσος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Βασιλεία λόγω προβλημάτων με τις αστυνομικές αρχές της περιοχής επειδή μελετούσε νεκρομαντεία.
Στη συνέχεια, ο Παράκελσος τάχθηκε στην αναζήτηση της υπέρτατης σοφίας, μια αναζήτηση που τον ώθησε να πραγματοποιήσει ταξίδια στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και είχε ως κατάληξη τη φυλάκισή του στη Ρωσία. Ωστόσο, σύντομα αποφυλακίστηκε και με ενδιάμεσο σταθμό την Κίνα, έφτασε στην Κωσταντινούπολη. Εκεί ένας Άραβας οδήγησε τον Παράκελσο στις μυστικές διδασκαλίες της ανατολής και του αποκάλυψε το υπέρτατο μυστικό του Σύμπαντος, τη Φιλοσοφική Λίθο. Κατόπιν, ο Παράκελσος κατευθύνθηκε προς τις Ινδίες κι από εκεί στο Θιβέτ, όπου πιθανότατα είχε επαφή με τους Μαχάτμας.
Έπειτα, επέστρεψε στην Ευρώπη, στα τριάντα δύο του χρόνια και έγινε καθηγητής ιατρικής και χειρουργικής στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, όπου καταδίκασε, άφοβα, τις τρέχουσες ιατρικές μεθόδους της περιόδου, προκαλώντας την έχθρα και το φθόνο των συναδέλφων του. Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν στον ιατρικό κύκλο της εποχής από τα σχόλια του Παράκελσου είχαν ως αποτέλεσμα τη δίωξή του που αποτέλεσε την αφορμή για ένα νέο κύκλο περιπλανήσεων. Τελικά, εγκαταστάθηκε στο Σάλτζμπουργκ, μετά από πρόσκληση του βασιλιά της περιοχής μέχρι την 24η Σεπτεμβρίου 1541, οπότε και πέθανε.
Ωστόσο, υπάρχει μια παλιά παράδοση που λέει ότι ο Παράκελσος δεν πέθανε, αλλά ζει ακόμα μαζί με άλλα περίλαμπα πνεύματα σ' ένα ορισμένο σημείο της Ασίας κι από εκεί καθοδηγεί όσους μελετούν και ασχολούνται με τη διδασκαλία του. Συγκεκριμένα, ένας υπαινιγμός υπάρχει σε ένα άρθρο του Judge, που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 1887 όπου αναφέρεται ότι κάποιοι μαθητές του αποκρυφισμού θεωρούν ότι το αστρικό σώμα ενός ανθρώπου που όταν ήταν εν ζωή ονομαζόταν Παράκελσος, συναντά άλλα αστρικά σώματα σε κάποιο σημείο της Ασίας. Επίσης, στο ίδιο άρθρο, ο αρθρογράφος αναφέρει ότι ο Παράκελσος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους διδασκάλους που πέρασε από τη γη και ίσως να θεωρείται ισάξιος του Ερμή του Τρισμέγιστου.
Τα 106 βιβλία που συνέγραψε ο Δρ Johannes Huser καταδεικνύουν ότι ο Παράκελσος κατέχει τη γνώση των νόμων που κυβερνούν την εξέλιξη των φυσικών, αστρικών, ψυχικών και διανοητικών συστατικών της φύσης και του ατόμου. Επίσης, ο Παράκελσος φαίνεται ότι πίστευε πως όλη η σοφία προέρχεται από την ανατολή. Η πεποίθηση αυτή του Παράκελσου προέρχεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν μέλος μιας αδελφότητας αντέπτο που ήταν γνωστή ως «Αδελφότητα της χιονισμένης οροσειράς». Περιγράφοντας λοιπόν ο Παράκελσος αυτούς τους δασκάλους, αναφέρει ότι ορισμένοι από αυτούς έζησαν ως άνθρωποι διαγράφοντας τον κανονικό κύκλο ζωής, ενώ άλλοι ενσαρκώθηκαν ξαφνικά και ξαφνικά εξαφανίστηκαν από τη γη δίχως να ξέρει κανείς τι απέγιναν(Νιρμανακάγιας).
Επίσης, ο Παράκελσος αποκαλείται Magus, δηλαδή το ον εκείνο που είναι κύριο του ουρανού και της γης λόγω της ελεύθερης βούλησής του. Επομένως, ως μαγεία νοείται η ανώτατη σοφία που μπορεί να αποκτηθεί μόνο από όσους εγκαταλείπουν τα στενά όρια του εαυτού τους και θυσιάζονται για το πνεύμα της σοφίας.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ,ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ.
Ο Παράκελσος έβλεπε ένα πνεύμα, μια αιτία ύπαρξης σε ό,τι υπήρχε και δε δεχόταν την άποψη ότι κάτι μπορεί να είναι νεκρό.
Έλεγε «όλα είναι οργανικά και ζωντανά, κι επομένως ο κόσμος εμφανίζεται ως ένας ζωντανός οργανισμός».
«Δεν υπάρχει τίποτα, στο οποίο να μην κρύβεται η αρχή της ζωής, απλώς αυτή η αρχή στα ορυκτά κινείται αργά, ενώ στα φυτά και στα ζώα γρηγορότερα».
Ακόμα, τόνισε την ελλοχεύουσα ενότητα της φύσης και την αλληλοεξάρτηση όλων των μερών της.
«Η φύση που είναι ο κόσμος, είναι Ένα, και η προέλευσή της μπορεί να είναι μόνο η μια αιώνια ενότητα. Είναι ο μακρόκοσμος, ενώ το άτομο είναι ο μικρόκοσμος. Ο μακρόκοσμος και ο μικρόκοσμος είναι ΕΝΑ».
Αυτή η ενότητα μεταξύ ανθρώπου και Φύσης μετατρέπει το άτομο σε σημείο εστίασης, διαμέσου του οποίου οι τρεις κόσμοι της Φύσης -φυσικός, αστρικός, πνευματικός- εμφανίζονται.
Έχοντας, λοιπόν, ως βάση τα παράπανω και μια διαδοχική σειρά συλλογισμών, ο Παράκελσος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο πρώτος στόχος του ανθρώπου-αληθινού φιλοσόφου πρέπει να είναι η πλήρης γνώση της φύσης του, χωρίς όμως ν' αποκολληθεί από τη Μητέρα Φύση της οποίας αποτελεί μέρος και ακριβές αντίγραφο.
Ο Παράκελσος διαίρεσε το άτομο σε δύο μέρη, έπειτα σε τρία και στη συνέχεια σε επτά ευδιάκριτες αρχές. Είπε: «το άτομο έχει μια ζωική και μια θεία φύση». Αφού ξεκαθάρισε το σημείο αυτό, μετά δίδαξε ότι το άτομο και ο κόσμος αποτελούνται από τρεις ουσίες, που είναι τρεις μορφές ή τρόποι δράσης, διαμέσου των οποίων το πρωταρχικό Σύμπαν εκδηλώνεται. Οι ουσίες αυτές είναι συμβολικά: το άλας, που αναφέρεται στο φυσικό φορέα, το θείο, που αναφέρεται στον ψυχικό φορέα, και ο υδράργυρος, που αναφέρεται στο νοητικό φορέα. Όταν οι τρεις αυτές ουσίες διατηρούνται σε ισορροπία και αρμονία, τότε επικρατεί η υγεία, ενώ όταν επέλθει διαταραχή της ισορροπίας, τότε εμφανίζονται ασθένειες. http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1436&Itemid=345
Ο Hahneman παίρνει την σκυτάλη και..
Κατά την μετάφραση της ιατρικής εγκυλοπαίδειας (Materia Medica) του William Cullen το έτος 1790 έπεσε επάνω στην αρχή του ομοίου, την οποία για πρώτη φορά δημοσίσευσε το 1796 στο «Περιοδικό της πρακτικής φαρμακολογίας». Με τον κανόνα του ομοίου είχε βρει ο Χάνεμαν το θεμέλιο ενός αποτελεσματικού είδους θεραπείας, το οποίο αναζητούσε τόσα χρόνια. Η Αρχή του ομοίου λέγει ότι θεραπεύονται οι ασθένειες με τις ουσίες οι οποίες προκαλούν παρόμοια συμπτώματα σε υγιείς ανθρώπους, όπως αυτά εμφανίζονται στις εν λόγω ασθένειες.
Η Αρχή αυτή στηρίζεται σε τρείς παρατηρήσεις: 1. Οταν ένας ήδη ασθενής προσβληθεί από μιά νέα ασθένεια με παρόμοια συμπτώματα, η μιά ασθένεια ακυρώνει την άλλη! 2. Ενώ οι φυσικές ασθένειες προσβάλλουν μόνον μερικούς ανθρώ πους, μπορεί κάθε άνθρωπος να ασθενήσει από τεχνητές ασθένειες ή ασθένειες από φάρμακα όταν δοθεί αρκετή δόση ενός φαρμάκου. 3. Η ασθένεια από φάρμακα μπορεί να εμφανιστεί σε έναν ασθενή στη θέση της φυσικής ασθένειας. Εν αντιθέσει προς την φυσική ασθένεια, αντιμετωπίζεται η ασθένεια από φάρμακα συνήθως καλύτερα.
http://www.homeopathy.gr/homeopathy/history_exhibition_homeopathy.html
H θεωρία της δυναμοποίησης προτάθηκε περίπου το 1825 και καθώς φαίνεται υπήρξε άρηκτα συνδεδεμένη με το διαδεδομένο δόγμα του βιταλισμού (ή της «ζωτικής δύναμης»), της πεποίθησης δηλαδή πως οι λειτουργίες ενός ζωντανού οργανισμού καθορίζονται από μία μη φυσική εσωτερική δύναμη.
Ο Βιταλισμός ή Ζωτικοκρατία (Vitalism) είναι μια φιλοσοφική θεωρία της Φυσιολογίας, η οποία υποστηρίζει την ύπαρξη μιας ζωτικής αρχής ή ζωτικής δύναμης, της vis vitalis, η οποία δημιουργεί όλες τις ζωτικές λειτουργίες των έμβιων οργανισμών. Στη Χημεία, η vis vitalis θεωρείτο απαραίτητη για τη σύνθεση οργανικών ενώσεων. Ο Βιταλισμός απορρίφθηκε μόλις το 1828, όταν ο F.Wφhler παρασκεύασε οργανικές ενώσεις από ανόργανα άλατα, χωρίς δηλαδή να χρησιμοποιήσει κάποια vis vitalis
Ήδη από την εποχή της έκδοσης του Οργάνου, ο Χάνεμαν ασπαζόταν την πεποίθηση πως οι ασθένειες οφείλονταν σε «διαταραχές της άυλης δύναμης (η ζωτική αρχή) που προσδίδει ζωή στο ανθρώπινο σώμα» και πως για την ομοιοπαθητική, η θεραπεία είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης της ζωτικής δύναμης στο κατάλληλα επιλεγμένο φάρμακο(1)ισχυρίστηκε πως η «δυναμοποίηση» μπορούσε να απελευθερώσει ένας είδος ενέργειας, που ο ίδιος θεωρούσε άυλη και πνευματική(2)
1 Organon, 1818, πρόλογος του Χάνεμαν στη δεύτερη έκδοση του Οργάνου.
2 σελ. 24 Anthony Campbell, Homeopathy in Perspective. Myth and Reality
Για να καταλάβουμε τον τρόπο λειτουργίας του ομοιοπαθητικού φαρμάκου αλλά και την ίδια τη σύστασή του, πρέπει να αναθεωρήσουμε την άποψή μας για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία της Ομοιοπαθητικής, ο άνθρωπος αποτελεί μια τριπλή οντότητα στην οποία οι φορείς σώμα, ψυχή, νους ή πνεύμα αλληλεπιδρούν και συνεργάζονται μεταξύ τους συνεχώς. Αυτή η λειτουργία μπορεί να διαταραχτεί και τότε εμφανίζεται η ασθένεια. Ακόμη μπορεί να εμφανιστεί η ασθένεια λόγω της διαταραγμένης σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο γύρω του, με τον οποίο πρέπει να είναι εναρμονισμένος. Γι' αυτό η Ομοιοπαθητική θεραπεία σε μεγάλο βαθμό ασχολείται με την εναρμόνιση των φορέων του ανθρώπου μεταξύ τους. Αυτές οι αντιλήψεις βρίσκονται πολύ κοντά στις θεωρήσεις του μεγάλου φιλοσόφου Πλάτωνα, ο οποίος μιλούσε για την αποκατάσταση των περιφορών του σώματος και της ψυχής με το χορό και τη μουσική και τη σωστή συνύπαρξη των ανθρώπων μεταξύ τους, έτσι ώστε οι αρρώστιες να νικούνται (βλ. Πλάτωνα "Τίμαιος")Ενα συμπληρωματικό στοιχείο εδώ είναι το ότι στο ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν επιδρά το υλικό από το οποίο παρασκευάζεται -γιατί με τις αλλεπάλληλες αραιώσεις σχεδόν εξαφανίζεται ο ενεργειακός φορέας του: ένα λεπτότερο φάσμα ενεργειών, που επιδρούν κυρίως στον μη υλικό φορέα του ανθρώπου, ένα ενεργειακό πεδίο με ανθρώπινη μορφή, που περιρρέει και διαπερνά το ανθρώπινο σώμα, κάτι που επιβεβαιώνεται από τον εσωτερισμό σε όλες τις εποχές και έχει σήμερα επιστημονικά προσεγγιστεί, αν όχι αποδειχτεί πλήρως. Ετσι όταν συναντούμε κείμενα που αναφέρονται στην αύρα (βλ. "Ανθρώπινη αύρα", Εκδόσεις Διόπτρα), στο τσι, στην πράνα κ.ά., δεν πρέπει να μας ξενίζει το γεγονός ότι ένας τρόπος θεραπείας καθιερωμένος σήμερα στη Δύση χρησιμοποιεί και αναφέρει τους λεπτότερους φορείς του ανθρώπου. Η τριαδικότητα του ανθρώπινου όντος είναι ο πιο φυσικός, ο πιο απλός και ο πιο φιλοσοφικός τρόπος προσέγγισης του εαυτού μας σε σχέση με τον κόσμο και το θεό. "Οι θεοί έβαλαν την ψυχή μέσα στο σώμα και το νου μέσα στην ψυχή και έφτιαξαν τον άνθρωπο κατ' εικόνα του κόσμου, ο οποίος ακολουθεί το πρότυπο του Θεού" (Πλάτωνα "Τίμαιος)
http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=49&Itemid=345
Οσον αφορά τη "Δυναμοποίηση" των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, ας θυμηθούμε την επιστήμη των Δονήσεων και μία από τις αρχές του Ερμητισμού: "Τα πάντα δονούν, τίποτα δεν μένει σταθερό". Κατά την Ομοιοπαθητική, δεν φταίνε τα μικρόβια και τα βακτηρίδια για την αρρώστια. Δεν χρειάζεται η "μάχη" που προκαλούν μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό τα αλλοπαθητικά φάρμακα. Η προδιάθεση, η εμφάνιση, η εξέλιξη αλλά και η θεραπεία κάθε αρρώστιας έχουν σχέση με τη διατάραξη και τη δυσαρμονία του ανθρώπου με τον εαυτό του και τον κόσμο και με την εναρμόνισή τους επιτυγχάνεται η θεραπεία. Επομένως η Ομοιοπαθητική δεν είναι απλά μία νέα διάσταση στην Ιατρική. Είναι και ένας νέος - και ταυτόχρονα απέραντα παλιός- τρόπος για να τοποθετηθούμε και να ζήσουμε σε σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους.
http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=49&Itemid=345
Η υπεράσπισή της ομοιοπαθητικής, συνίσταται κυρίως στην ιδέα πως υφίσταται ένα αφηρημένο είδος «μνήμης του νερού», ώστε με κάποιον άγνωστο τρόπο η αρχική ουσία «εντυπώνεται» στο νερό κατά τη δυναμοποίηση. Για περισσότερο από εκατό χρόνια, ερευνητές της ομοιοπαθητικής έχουν επιχειρήσει να εξηγήσουν επιστημονικά την υπόθεση αυτή, χωρίς επιτυχία. Αξιοσημείωτη εργασία υπήρξε αυτή του Γάλλου νοσολόγου Ζακ Μπενβενίστ, ο οποίος μελέτησε πειραματικά τη συμπεριφορά ενός τύπου λευκοκυττάρου (βασεόφιλο) στην επίδραση ενός συγκεκριμένου αντισώματος σε διαφορετικές συγκεντρώσεις. H έρευνα της ομάδας του Μπενβενίστ κατέληγε στο συμπέρασμα πως εφόσον το διάλυμα είχε υποστεί δυναμοποίηση, εξακολουθούσε να δρα ακόμα και σε εξαιρετικά μεγάλες αραιώσεις στις οποίες δεν αναμένεται να περιέχεται κανένα μόριο αντισώματος
(J. Benveniste, E. Dayenas, F. Beauvais, J. Amara et al. (30 Ιουνίου 1988). "Human basophil degranulization triggered by very dilute antiserum against IgE". Nature 333: 816-818)
Δημοσιεύτηκε τo 1988 στο περιοδικό Nature, υπό τον όρο πως μία εξειδικευμένη ομάδα θα επαναλάμβανε τα αποτελέσματα και συνοδευόμενη από σημείωμα του εκδότη, στο οποίο εκφραζόταν δυσπιστία απέναντι στα συμπεράσματα της μελέτης. Μετά από ανεξάρτητο έλεγχο της μεθοδολογίας που ακολουθήθηκε και μία αποτυχημένη επανάληψη των αποτελεσμάτων του πειράματος, διαπιστώθηκε πως «δεν υπάρχει καμία υπόσταση στον ισχυρισμό πως η ανοσοσφαιρίνη Ε (IgE) σε υψηλή αραίωση (σε επίπεδα έως 10120) διατηρεί τη βιολογική επίδρασή της» και πως «η υπόθεση ότι το νερό μπορεί να χαραχθεί με τη μνήμη παρελθουσών διαλυμένων ουσιών είναι τόσο περιττή όσο και ευφάνταστη»(. Maddox, J. Randi, W. W. Stewart (28 Ιουλίου 1988). ""High-dilution" experiments a delusion". Nature 334: 287-290) .
ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΚΥΤΑΛΗ ΤΕΛΟΣ,ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ!
Η ιστορία της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής στην Ελλάδα είναι συνυφασμένη με το όνομα του Γιώργου Βυθούλκα, ο οποίος έφερε, εγκατέστησε, διαμόρφωσε και διέδωσε τη Θεραπευτική αυτή μέθοδο.
Ο Γιώργος Βυθούλκας γνώρισε την ομοιοπαθητική «τυχαία» στη Νότιο Αφρική, το 1956, όπου εργαζόταν σαν Πολιτικός υπομηχανικός. Η φιλοσοφία και τα αποτελέσματα της νέας αυτής Θεραπευτικής μεθόδου τον συνεπήραν τόσο που αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σ' αυτήν μελετώντας και σπουδάζοντας μέρα και νύχτα. Η αναζήτηση της γνώσης και γενικότερες φιλοσοφικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν στις Ινδίες, όπου φοίτησε σε διάφορες σχολές Ομοιοπαθητικής «ρουφώντας» κυριολεκτικά τη γνώση και διαπιστώνοντας ανεπάρκειες που υπήρχαν σ αυτές σε σχέση με το μέγεθος των δικών του απαιτήσεων. Το πάθος του, η μελέτη και η αναζήτηση της επιστημονικής εξήγησης αναρίθμητων παρατηρήσεων του και θεωρητικών τοποθετήσεων της ομοιοπαθητικής τον ανέδειξαν μοναδικό ταλέντο και κέρδισε την εμπιστοσύνη και το θαυμασμό των συμφοιτητών του και των δασκάλων του.
Η φήμη του έγινε τόση που ο γνωστός φιλόσοφος Κρισναμούρτι ζήτησε να γίνει ο προσωπικός του γιατρός. Ακολουθώντας τον ο Γιώργος Βυθούλκας σε διάφορες περιοδείες του, βρέθηκε το 1965 στην Ελβετία όπου συναντήθηκε με την Ειρήνη Μπαχά, μια μορφή που έμελλε να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην εδραίωση και διάδοση της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής στη χώρα μας.
Η ομοιοπαθητική παραμένει δημοφιλής ιδιαίτερα στην ινδία http://indianmedicine.nic.in/html/homoeopathy/homoe.htm οπου ανήκει μαζι με τις, Ayurveda, Homoeopathy, Unani, Siddha, Yoga, Naturopathy στο υπουργειο υγειας της ινδιας ως ιατρικη πρακτική!
ΑΝ ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΕΜΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΑΣ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ. ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΕ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΑΚΟΜΑ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΘΕΙ ΚΑΙ ΑΣΚΟΥΝ Η ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΤΟΥΣ ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΜΕ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΠΕΣΑΝ, ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΛΑΟ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΥΝ, ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΦΟΡΜΗ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΝ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΩΣ ΒΙΤΡΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ΤιΣ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥΣ!
ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΟ ΣΦΑΛΕΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ. ΤΟ ΕΜΜΕΝΕΙΝ ΕΙΝΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ. ΑΥΤΑ ΕΙΧΑΝ ΔΕΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΑΙΣΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΝ ΚΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΓΙΑ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΕ ΜΑΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΟΝΟ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ!