ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ
Ως γνωστόν οι τρεις ιεράρχες θεωρούνται Έλληνες από τους αδαείς και προπαγανδίζονται ως τέτοιοι από τους γνώστες των πραγμάτων αλλά σκοπίμους ψεύτες Ελληνοχριστιανούς Νεοορθοδόξους.
Δεν θα ασχοληθούμε πολύ με τα γραπτά τους, τις ημέρες και τα έργα τους εδώ, αλλά μόνο ελάχιστα τινά θα αναφέρομε διά την μη-ελληνικότητά τους. Για τα υπόλοιπα σας παραπέμπομε σε μερικά βιβλία της βιβλιογραφίας μας! Οι αδαείς νομίζουν ότι ήταν Έλληνες επειδή έτσι τους είπαν οι ιερείς και οι θεολόγοι και επειδή αυτοί σπούδασαν, ομίλησαν και έγραψαν στην Ελληνική γλώσσα. Αυτό τους κάνει εξ ορισμού Ελληνιστές, τίποτα άλλο. Από την Ελληνιστική μόρφωση που έλαβαν χρησιμοποίησαν, αναγκαστικά, μόνο την γλωσσική μορφή και λεκτική έκφραση αλλά απέρριψαν κάθε αρχή και ουσία της. (Επεξηγούμε ολίγα αμέσως παρακάτω.).
Τότε, οι σπουδές στην Ελληνική γλώσσα ήταν τόσο συνηθισμένο φαινόμενο σ' όλον τον Ελληνιστικό κόσμο μέχρι το Αφγανιστάν που δεν αποτελούσε καμία ιδιαιτερότητα. Π. χ. ο Εβραίος απόστολος Σαούλ - Παύλος, καλώς ή κακώς, θεωρείται σπουδαίος Ελληνιστής από τους χριστιανούς. Ομιλούσε δηλαδή την Ελληνική γλώσσα και είχε κάποια Ελληνική παιδεία όπως μας λένε, παρέμεινε όμως πάντοτε Εβραίος στο πνεύμα όσο ήταν και στην καταγωγή του. Ο Σύρος Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (120 - 192 Κ. Ε.) ήταν Ελληνιστής αλλά και Έλλην στην ψυχή και στο πνεύμα.
Βεβαίως η ανθελληνικότητα των τριών Ιεραρχών εκφράζεται πολλαπλώς, ισχυρώς και άνευ περιτροπών στα γραπτά τους, στις παραινέσεις τους και σε πολλές από τις πράξεις τους. Δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει τα γραπτά τους, τις ημέρες και τα έργα τους. Μια καλή περίληψη αυτών υπάρχει στο βιβλίο του Γεωργίου Σιέττου, Ο Ανθελληνισμός στα Πατερικά και Εκκλησιαστικά Κείμενα, Εκδόσεις Εύανδρος, Αθήνα 2004.
Το μικρό βιβλιαράκι του Μεγάλου Βασιλείου, Πρός τους Νέους, Όπως αν εξ Ελληνικών Ωφελοίντο Λόγων, (Εισαγωγή Κείμενο Μετάφραση Σχόλια Βασιλείου Γ. Μπιλάλη, Δεύτερη Έκδοση, Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1966), έχει παραπλανητικό τίτλο. Οι λέξεις του πρωτοτύπου καταλαμβάνουν μόνο 30 σελιδάκια και αναλώνονται περισσότερο με σαχλαμάρες παρά με κάτι το ουσιαστικό. Το κύριο σημείο αυτού του λογυδρίου προς τους νέους είναι ότι το μόνο και ουσιαστικό μέλημα του χριστιανού είναι το πως θα αποκτήσει την μετά θάνατον αιώνια ζωή του χριστιανικού παραδείσου. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Από τα Ελληνικά λοιπόν κρατάμε μόνο όσα ελάχιστα μας βοηθούν σ' αυτό το μέλημα και όλα τα άλλα (θέατρο, επιστήμες, μουσική, τέχνες, έρωτα, κλπ.) πρέπει να τα απορρίψομε. (Αν δεν με πιστεύετε δεν έχετε παρά να το διαβάσετε προσεκτικά. Σας το συστήνω.).
Σχετικά με την εσχατοφοβία και την μετά θάνατον ανταπόδοση αναφέρομεν ότι ο Βασίλειος υπέφερε τρομερά από τις ανοησίες της βλακώδους επιφυλλίδος που ονομάζεται Απακάλυψις του Ιωάννου. Είχε τέτοιες εμμονές με τις απειλές, τα θηρία τα χαράγματα, τον αντίχριστο, τον ψευδοπροφήτη, τις πληγές, τις λίμνες του πυρός και του θείου, κλπ. αυτού του ρυπαρογραφήματος που φοβόταν μην τυχόν ο αντίχριστος έλθει κατά την διάρκεια της ζωής του και τον υποβάλλει σε τέτοια βασανιστήρια που δεν τα αντέξει και αλλαξοπιστήσει και ακολούθως χάσει τον χριστιανικό παράδεισο. Γι' αυτό παρακαλούσε τον θεό του, Γιαχβέχ, να τον πάρει κοντά του προτού εμφανιστεί ο αντίχριστος. Ιδού τι βασάνιζε τον Βασίλειο και ιδού η «ελληνική» κοσμοθέασή του! Αργότερα μετάνιωσε για τις ελληνιστικές σπουδές που είχε κάνει στην Πλατωνική Ακαδημία των Αθηνών και τις αποκήρυξε ως χαμένο χρόνο. Ιδού ο Ελληνιστής! Αντ' αυτών όμως προτίμησε τον μοναστικόν βίο με τους κανόνες του, τους οποίους και κατέγραψε, και τους εξορκισμούς ασθενειών, δαιμόνων και σατανάδων... Ιδού...!
Ο λιγότερος ανθελληνιστής από τους τρεις ήταν ο Γρηγόριος ο θεολόγος. Παρ' όλα ταύτα δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί από την χριστιανική μωρολογία, την συνωμοσία, τα πλαστά και ψευδή επιχειρήματα. Θα ήταν πολύ ακριβέστερον αν αντί θεολόγο τον είχαν ονομάσει αερολόγο. Οι αερολογίες του και οι ανοησίες, αν όχι ψευτιές, του λαμβάνουν «στέφανον αιωνιότητος». Π. χ., ορθά κοφτά (όπως μας το μεταφέρει νοηματικώς η Helena Blavatsky) λέγει: «Τίποτα δεν μπορεί να επιβληθεί καλλίτερα στον κόσμο από τη μωρολογία· το λιγότερο που καταλαβαίνουν το περισσότερο θαυμάζουν.». Τί ειλικρινής, πονηρή και αξιοθαύμαστη αυτή ρήση του Γρηγορίου! «Επειδή τό μέν ραδίως ληπτόν, άπαν ευκαταφρόνητον· τό δέ υπέρ ημάς, όσω δυσεφικτότερον, τοσούτω θαυμασιώτερον καί γυμνάζειν τόν πόθον άπαν τό διαφύγον τήν έφεσιν.» (Λόγος ΙΔ, Περί Φιλοπτωχίας, ΛΓ. Μελετήσετε όλον αυτόν τον λόγο να δείτε τι θα πει προβατοποίηση, φιλοπτωχία και απάτη, από τον Μέγα Θεολόγο Γρηγόριο!). Μια συνωμοτική, πλήρως αντιεπιστημονική ρήση που ομοιάζει με τις απάτες και τις αηδίες του Τερτυλλιανού! Που να πιάσομε και τις ιδέες του περί έρωτα ..., που τον συγχέει με το άγιο πνεύμα! Δεν κατέχει τί γράφει ο δυστυχής! Αεριοποιεί τα πάντα. Αυτές τις ιδέες καλό θα ήταν να τις συγκρίναμε με το Συμπόσιον τού Πλάτωνος να δούμε τον Γρηγόριο τί μπάζα θα πιάσει... Να και άλλο ένα μαργαριτάρι του Γρηγορίου: «Χριστόν έχεις αγαπητόν, απόπτυσον άνδρας άπαντας.». Δηλαδή, φτύσε τους όλους όταν έχεις τον αγαπητό Χριστό. Τις αντιφάσεις, ακαταστασίες, σαχλαμάρες κλπ., των Ευαγγελίων δεν έτυχε να τις παρατηρήσει. Βλέπετε, χρειάζονται «πολύ» μυαλό για να τις σημειώσει κανείς!
Παρ' όλον ότι η Παλαιά Διαθήκη σε κάθε παράγραφο είναι γεμάτη με τετριμμένες κοινοτοπίες, απίθανες βλακείες, προφανείς αντιφάσεις, καταστροφικές εντολές και θηριωδίες, η δε ιστορία των Εβραίων δεν έχει να δείξει σε κανένα τομέα τίποτα το αξιόλογο, από τον Εβραϊσμό δεν απέρριψαν τίποτα απολύτως. Αντιθέτως αυτόν βρήκαν να επαινέσουν και να υπερασπίσουν! Εκτός από τον ασαφή αερολόγο Γρηγόριο, ο «Μέγας» Βασίλειος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος έβλεπαν τα πάντα ρόδινα και ωραία με τον Παλαιοδιαθηκικό Εβραϊσμό και τα πάντα μαύρα κι' άραχνα με τον Ελληνισμό. Έγραψαν εκατοντάδες σελίδες και λόγους υπέρ των αστείων κειμένων και αισχρών επεισοδίων της Βίβλου και εκατοντάδες σελίδες εναντίον καθετί Ελληνικού. Ρίξτε σας παρακαλώ μια πληροφορική ματιά στα έργα των για να τις δείτε!
Άρα ψυχικά και οι τρεις ήταν αυτοκλήτως εχθροί του Ελληνικού πολιτισμού, οι δε δύο εξ αυτών πλήρως, και συνεπώς οι ίδιοι έθεσαν εαυτόν εκτός ελληνικότητας, ακόμα και αν προς στιγμήν υποθέσομε ότι χρωματοσωματικά καταγόταν από Ελληνικό σπέρμα. Σε τέτοια περίπτωση ήταν αχρείοι εξωμότες και φανατικοί γενίτσαροι!
Οι δύο Καππαδόκες Βασίλειος ο «Μέγας» άγιος και ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός ο άγιος θεολόγος, είναι τοις πάσι γνωστόν και πλήρως αποδεδειγμένο ότι ήταν Καππαδόκες και όχι Έλληνες. Απλώς ήταν Ελληνιστές, ούτε καν Ελληνίζοντες! Οπότε δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με την Ελληνικότητα αυτών περισσότερο. Τα υπάρχοντα γνωστά στοιχεία είναι επαρκέστατα για να αποδείξουν ότι ήταν Καππαδόκες, Ελληνιστές και Ανθέλληνες! Πάει και τελείωσε. Δεν θα αποδείξομε τα ήδη αποδεδειγμένα!
Μεγάλη φασαρία γίνεται με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, περίπου 349 - 407 μ. Χ. Αυτό γίνεται λόγω ελλείψεως επαρκών στοιχείων, και οι Νεο - Έλληνες Νεο - Χριστιανοί τον διαφημίζουν σαν Έλληνα από την Συρία του ποταμού Ορόντη, χωρίς να παρέχουν καμίαν απόδειξη για την Ελληνική του καταγωγή. Τέτοια απόδειξη βεβαίως, γνωρίζομε ότι δεν υπάρχει. Είναι και αυτό μια χριστιανική αυθαιρεσία μέσα στις τόσες άπειρες άλλες. Τα ελάχιστα στοιχεία που αφορούν το πιστοποιητικό γεννήσεως του Χρυσοστόμου είναι μόνο τα εξής:
1. Όνομα: Ιωάννης.
2. Τόπος γεννήσεως: Αντιόχεια στην Συρία του ποταμού Ορόντη, εν έτη 349 μ. Χ. περίπου.
3. Παιδεία: Κάποια Ελληνική που έλαβε στη σχολή του μεγάλου Έλληνα ρητοροδιδασκάλου παγανιστή Λιβανίου (314-393 Κ. Ε.).
4. Όνομα Πατρός: Σεκούνδος, που ήταν ουσιαστικά Ρωμαϊκός τίτλος, (που σημαίνει: δεύτερος).
5. Όνομα αδελφής του πατέρα του: Σαββία.
6. Όνομα μητρός: Ανθούσα.
Για να δούμε τι μπορούμε να συμπεράνομε απ' αυτά τα ελάχιστα στοιχεία.
1. Το όνομά του ήταν Εβραϊκό από γεννήσεώς του, πράγμα εντελώς ασύνηθες για Έλληνα την εποχή εκείνη. Τότε οι Εβραίοι έπαιρναν Ελληνικά ονόματα, και όχι οι Έλληνες Εβραϊκά. Το Χρυσόστομος είναι υποκλοπή ή απομίμηση του προσωνυμίου του Έλληνα ρήτορα, συγγραφέα, φιλοσόφου και ιστορικού από την Προύσα, Δίωνος του Χρυσοστόμου (40-120 Κ. Ε.), από τους χριστιανούς.
2. Το ότι ήταν από την Συρία δεν αποδεικνύει τίποτα περί της καταγωγής του. Την εποχή εκείνη οι Εβραίοι ήταν πανταχού παρόντες στην Συρία όπως και άλλοι λαοί, όχι μόνο οι Έλληνες.
3. Ήταν Ελληνιστής πράγμα φυσικό και όχι τίποτα το ιδιαίτερο την εποχή εκείνη. Οπότε αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα περί της καταγωγής του.
4. Το όνομα του πατέρα του δεν είναι πραγματικό όνομα αλλά Ρωμαϊκός τίτλος. Αυτό έχει έννοια εφ' όσον ήταν αξιωματικός στον Ρωμαϊκό στρατό και μάλλον σημαίνει δεύτερος στρατηγός. Ρωμαϊκά ονόματα και τίτλοι ήταν πολύ συνηθισμένα μεταξύ των Εβραίων, κ. ά.. Π. χ. ο απόστολος Σαούλ έμεινε στην «ιστορία» γνωστός ως Παύλος (Paulus = μικροκαμωμένος), ο Γιόσεφ Μπεν Ματτιτιάου έλαβε το όνομα Ιώσηπος Φλάβιος, ο Ιάκωβος έγινε Ιούστος, ο Εβραίος βοηθός του αποστόλου Παύλου Ιωάννης μετονομάσθηκε Μάρκος, κ. ο. κ.
5. Το όνομα Σαββία, της αδελφής του πατέρα του, θείας του Χρυσοστόμου, είναι Εβραϊκό και προέρχεται από το Σάββατο, εξ ου και Σάββας.
6. Το όνομα Ανθούσα της μάνας του Χρυσοστόμου είναι προφανώς Ελληνικής προελεύσεως. Τα Ελληνικά ονόματα τότε ήταν πολύ συνηθισμένα μεταξύ όλων των Ελληνιστικών λαών οπότε και αυτό δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα περί της καταγωγής της. Αν όμως ήταν Ελληνίδα είναι εντελώς απίθανο να ήταν χριστιανή και επί πλέον περί το +349 να έδωσε στον γιο της όνομα Εβραϊκό. Το αντίθετο γινόταν. Οι Εβραίοι έπαιρναν ονόματα Ελληνικά ή Ρωμαϊκά. Ας μην πάμε μακριά: ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος καταγόταν και αυτοί από φανατικές χριστιανικές οικογένειες. Όπως βλέπομε όμως δεν τους ονόμασαν Ροβοάμ και Ιωσαφάτ, φερ' ειπείν! Τους έδωσαν Ελληνικά Ελληνιστικά ονόματα. Το Εβραϊκό όνομα Ιωάννης που έλαβε από την βρεφική του ηλικία είναι πολύ σοβαρή ένδειξη περί της Εβραϊκότητάς του, όταν μάλιστα, ως είναι γνωστό, οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες περιφρονούσαν και διακωμωδούσαν τους Εβραίους (verpus, βρείτε μόνοι σας την εξήγηση αυτής της λέξεως, κλπ.).
Άλλα στοιχεία δεν είναι γνωστά. Οπότε απ' αυτά τα ολίγα δεν αποδεικνύεται τίποτα πέραν πάσης αμφιβολίας περί της εθνικής καταγωγής του Ιωάννη. Αυτό που κατά πάσαν πιθανότητα συμπεραίνεται είναι ότι ο Ελληνιστής Ιωάννης ο επονομασθείς Χρυσόστομος ήταν Εβραίος την καταγωγή από χριστιανο-εβραϊκή οικογένεια. Ο δε πατέρας του δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ανατροφή του διότι απεβίωσε όταν ο Ιωάννης ήταν μωρό ολίγων μηνών.
Το ότι ο Χρυσόστομος τσακώθηκε άσχημα με τους Εβραίους της Κωνσταντινουπόλεως και έγραψε και απήγγειλε τα εξ αμάξης εναντίον τους, γεγονός που επικαλούνται σαν επιχείρημα οι Νεο-Χριστιανοί, αυτό οφείλεται στα εξής.
1. Οι περισσότεροι χριστιανοί της Νέας Ρώμης γέμιζαν τις Εβραϊκές συναγωγές, αφού ο Χριστιανισμός ήταν παραφυάδα του Εβραϊσμού, ενώ οι εκκλησίες του Χρυσοστόμου έμεναν άδειες. Αυτό εξόργισε τον Χρυσόστομο σφόδρα!
2. Προσπάθησε να προσηλυτίσει τους Εβραίους στον Χριστιανισμό, αλλά αυτοί αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας. Τότε μετά οργής μεγάλης εδήλωσε το περίφημο: «Αυτοί είναι ο δυστυχέστερος λαός του κόσμου.». Αν το κατόρθωνε, αυτό θα αποτελούσε τεράστια επιτυχία για τον Χρυσόστομο, καθ' ότι οι Χριστιανοί θεωρούσαν πάντοτε ως δικαίωση και απόδειξη της αληθείας της θρησκείας των την μεταστροφή των Εβραίων στον Χριστιανισμό. Όσο όμως δεν την κατάφερναν τόσο αυτοί σκύλιαζαν! Η μεταστροφή των Εβραίων στον Χριστιανισμό έχει μέχρι και σήμερα παραμείνει κρυφό ή φανερό όνειρο πολλών χριστιανών, ενώ πολλοί άλλοι την έχουν εγκαταλείψει και αντ' αυτής επανήλθαν στο να προβάλλουν ξανά το ότι οι Εβραίοι ήταν και είναι ο εκλεκτός και περιούσιος λαός του Εβραιοχριστιανικού Θεού των και διά τούτο οφείλομε να τους περιθάλπομε.
3. Ο πόλεμος μεταξύ αδελφών ή γονέων και τέκνων είναι πάντα πιο σκληρός. Ο Χρυσόστομος μίσησε τους Εβραίους σε βαθμό που ακόμα και σήμερα οι Εβραίοι έχουν να το διαλαλούν. Το μίσος του κατά των Εβραίων μόνο κάτω από το πρίσμα του ότι ήταν δικός τους γενίτσαρος και εξωμότης μπορεί να κατανοηθεί. Όσο για την χριστιανική συγχώρεση και αγάπη όπως πάντοτε έτσι και στην περίπτωση του Χρυσοστόμου παρέμειναν φούμαρα καλά και συμφέροντα...
Απ' όσα αναγράψαμε φαίνεται ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος δεν ήταν Ελληνικής καταγωγής αλλά Εβραιο-χριστιανικής. Όπως όμως προαναφέραμε, και να υποθέσομε, προς στιγμήν, ότι γονιδιακά ήταν Ελληνικής καταγωγής, ψυχικά ήταν πέρα για πέρα ανθέλληνας, άρα εξωμότης, γενίτσαρος και δοσίλογος. Έβλεπε τα πάντα μαύρα κι' άραχνα στον Ελληνικό πολιτισμό και τα πάντα ωραία και καλά στον Εβραϊσμό. Ακόμα απεδέχθη χωρίς καμία αντίρρηση όλες τις σαχλαμάρες και κακοήθειες αυτού του άχρηστου βιβλίου, της Εβραιοχριστιανικής Βίβλου!
Στους γονείς συστήνει: «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, να καλεί τα ονόματα των (Ελλήνων) προγόνων, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά (μόνο) αυτά των δικαίων, των μαρτύρων των επισκόπων των αποστόλων...». «Μηδείς τοίνυν εις τα των προγόνων σπευδέτω καλείν ονόματα τα παιδία, του πατρός και της μητρός και του πάππου και του επιπάππου, αλλά εις τα των δικαίων, των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων...». Αυτά τα γράφει στο χαζό έργο του «Περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφειν τέκνα» (690) 641. 65, ενώ ο ίδιος δεν είχε τέκνα. Βεβαίως κυκλοφορούσε τότε η φήμη ότι ο Θεοδόσιος Β΄ ο Μικρός ήταν νόθος γιος του Χρυσοστόμου και της θερμόαιμης Ευδοξίας, συζύγου του καθυστερημένου Αρκαδίου γιου του Μεγάλου Θεοδοσίου. Υπάρχει και ένα Sacrum Representum (θρησκευτικό θεατρικό εργάκι) που παιζόταν εντός εκκλησιών τον καιρό εκείνο το οποίο διακωμωδούσε τον Χρυσόστομο γι' αυτό το αποκεκρυμμένο ζήτημα!
Ακόμα στην ομιλία του «Εις άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν», ξστ΄: 59.31.33 λέγει: «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα... Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε... και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πιστού βάρβαρου) καθ' έκαστη λαμπρότερα γίνονται», και 59. 369.12 - 370.11 «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων... Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες... Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ' αυτών μάχης». Βλέπετε λοιπόν μόνοι σας πόσο Έλληνας ήταν...!
Εν παρόδω αναφέρομεν ότι ο Χρυσόστομος επικύρωσε και επαίνεσε την καταστροφή του Σεραπείου και την καύση της δημοτικής βιβλιοθήκης του από τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο το έτος 385 Κ. Ε., διότι το θεωρούσε κατοικητήριο διαβόλων! Μας έχει όμως αφήσει ένα σωρό δικά του γραπτά. Μέσα στα γραπτά του υπάρχουν πολλές σαχλαμάρες, φρικώδεις κανόνες μοναστικού βίου, βρόμας και απλυσιάς (π. χ., «ο μοναχός δεν πρέπει να πλένεται διότι δεν πρέπει να βλέπει το μόριον του»!), εξορκισμοί δαιμόνων, σατανάδων και 72 ασθενειών, που είναι πραγματικά για γέλια ή για κλάματα! Ο άγιος και σοφός μας στο Oratio in infirmos (in servam Dei Maria), αποφασίζει και διατάσσει τις 72 ασθένειες να πάνε στα άγρια όρη και στα βουνά και να μην ξαναγυρίσουν ...! Και αυτές λοιπόν υπήκουσαν και έκαναν όπως τις επρόσταξε... Πάρα πολύ ωραία! Μεταξύ των 72 ασθενειών έχει συμπεριλάβει και την «τρισουρίαν»! Τί να είναι τάχατες αυτή; Μήπως μπορούν οι χριστιανοί σοφοί διά της θεοπνευστίας τους να μας διαφωτίσουν; Τί σχέση να έχουν άραγε όλα αυτά τα τραγικά, αλλοπρόσαλλα και γελοία με την Ελληνική σκέψη και επιστήμη; Νομίζω η απάντηση είναι εύκολη!
Όπως και ο Βασίλειος έτσι και ο Ιωάννης υπέφερε τρομερά από την εσχατοφοβία και την μετά θάνατον ανταπόδοση όπως αυτά προοιωνίζονται στην βλακώδη επιφυλλίδα που ονομάζεται Απακάλυψις του Ιωάννου, με τις απειλές, τα θηρία, τα χαράγματα, τον αντίχριστο, τον ψευδοπροφήτη, τις πληγές, τις λίμνες του πυρός και του θείου, κλπ. αυτού του ηλιθίου ρυπαρογραφήματος. Τα σχόλια δικά σας!
Τί να πρωτοπεί λοιπόν κανείς και τί να πρωτοθαυμάσει και με τους τρεις Ιεράρχες; Όποιος έχει ικανή σχετική βιβλιογραφία ας κάνει τον κόπο να μελετήσει τις εκατοντάδες των ανοησιών και σαχλαμαρών τους και του μίσους των κατά Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού! Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού και του Ελληνικού όπως και κάθε άλλου πολιτισμού, μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελληνικών γραμμάτων, ψευδώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852 μ. Χ., όταν δηλαδή η νεο-ορθόδοξη εκκλησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος. Με την αμορφωσιά που επικρατεί από τότε μέχρι και σήμερα αυτό έγινε δεκτό ασυζητητί! Έτσι η εκκλησία πέρασε την προπαγάνδα της εντός της Ελληνικής κοινωνίας, παιδείας και σχολείων κάνοντας πραξικοπηματικά την εκκλησιαστική επέτειο της μνήμης των, εορτή όλων των Ελληνικών σχολείων και γραμμάτων! Πριν, επί Βυζαντίου, ήταν μόνο «οι τρεις Ιεράρχαι», δύο Καππαδόκες και ένας Σύρος, πατέρες της Χριστιανικής εκκλησίας (της Εβραιογνωστικοχριστιανικής μάστιγας) και τίποτα παραπάνω.
Ακόμα οι τρεις ιεράρχες δεν δικαιούνται να ονομάζονται Έλληνες και δι' έναν ακόμα πολύ σοβαρό λόγο. Ήδη την εποχή τους, 4ος αιών, η εθνική ονομασία Έλλην έλαβε την έννοια ύβρεως διά τους χριστιανούς. Έλλην δι' αυτούς εσήμαινε ό,τι χειρότερο μπορούσε να υπάρξει: Εθνικός, παγανιστής, ειδωλολάτρης, αντιχριστιανός, δαιμονισμένος, μωρός, κλπ. Σε όλα τα αισχρά και ποταπά γραπτά των χριστιανών από τότε και μετά βλέπομε την χρήση των λέξεων Έλλην και Ελληνίζων (δηλαδή, αυτός, οιασδήποτε εθνικότητας, που ασπάζεται τις αρχές του Ελληνικού πολιτισμού, θρησκείας και τρόπου ζωής) να αποτελεί την χειρότερη ύβριν και κατηγορία. Μετ' εκπλήξεως παρατηρούμε ότι σε κανένα από τα απαίσια ρυπαρογραφήματά τους δεν χρησιμοποιούν και κάποιαν άλλη εθνική ονομασία με την ίδια έννοια και κατηγορία. Σκεφτείτε το λιγάκι: Υπήρχαν, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Σύροι, Κύλικες, Κέλτες, Άραβες, Πέρσες, κ. π. ά., που πίστευαν στις αρχαίες αλληλένδετες θρησκείες τους, τις οποίες οι χριστιανοί μισούσαν θανάσιμα. Όμως, και εδώ έγκειται το περίεργο και χρήζει επεξηγήσεως, δεν αναφέρουν καμίαν απ' αυτές τις εθνικότητες ως κατηγορία, αλλά μόνο την Ελληνική και ακόμα την Ελληνίζουσα. Η κατηγορία, αυτή εντός ολίγου και διά χιλιετίαν, νομοθετήθηκε να τιμωρείται διά θανάτου και δι' όλων των βασανιστηρίων που εφεύρε η νοσηρά φαντασία των χριστιανών. Αυτό το περίεργο εξηγείται βεβαίως εύκολα. Έπνεαν τα μένεα με την πνευματική δύναμη του Ελληνικού πολιτισμού και τα απροσπέλαστα επιτεύγματά του που εσαγήνευαν τους πάντες από την Κελτική Ιρλανδία μέχρι τον Ινδό ποταμό. Μπροστά σ' αυτόν τον πολλαπλώς υποσχώμενο προμηθεϊκό πολιτισμό οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είχαν ελπίδα και τίποτα να αντιπαραθέσουν. Μόνο βία, καταναγκασμό, φόνο, βλακείες, αυθαιρεσίες, σαχλαμάρες, και καταστροφή, πράγμα που και όντως έκαναν με καταπληκτική επιτυχία, παρ' όλον ότι συγχωρούσαν ακόμη και τους εχθρούς των! Επομένως, πως είναι δυνατόν αυτοί οι τρεις μισέλληνες που έκαναν την επισημοποιημένη αρχή και ύβριν εναντίον των Ελλήνων να λαμβάνουν την ταυτότητα τού Έλληνος;!
Σημείωση: Επειδή το εδώ θέμα μας είναι η μη ελληνικότητα των τριών ιεραρχών, δεν θα επεκταθούμε στις ελεημοσύνες και σε μερικές αγαθοεργίες για τις οποίες επαινούνται από τους χριστιανούς, ενώ αποσιωπούν όλα τα υπόλοιπα. Αυτές έχουν αναφερθεί σε διάφορα σημεία εντός πολλών προηγουμένων κειμένων μας και εκθέτονται κάτω από το πρίσμα της γενικής χριστιανικής κοινωνικής φιλοσοφίας και τακτικής με βάση την Καινή Διαθήκη και ιδιαιτέρως τα Ευαγγέλια, και κάτω από τις συνθήκες και τους περιορισμούς που διεπράττοντο. Βεβαίως οι ελεημοσύνες και η περίθαλψη των αναξιοπαθούντων υπήρχε ήδη στον αρχαίο κόσμο, πολύ πριν από τους τρεις ιεράρχες και τα Ευαγγέλια, άσχετα αν δεν κατάφερε να εξαλείψει την φτώχεια και την ένδεια. Ο Χριστιανισμός όμως όχι μόνο δεν εξάλειψε την φτώχεια και το πένθος αλλ' αντιθέτως τα επαίνεσε, των πάρεξε θεολογία, των υποσχέθηκε μετά θάνατον ανταμοιβή και τα πολλαπλασίασε.