ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΥΘΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Λορέντσο Βάλα. Ο πρώτος ιστορικός που κατά την αναγέννηση προσπάθησε να διαχωρίσει τον μύθο από την πραγματικότητα.
Ο χριστιανός ιστορικός δεν υπάρχει. Ο χριστιανός ιστορικός πιστεύει σε ένα δόγμα και όχι στην αλήθεια, στην οποία μπορεί κανείς να φτάσει μέσω της επιστημονικής έρευνας. Οι χριστιανοί έχουν καταφέρει να προσαρμόσουν την καταγεγραμμένη ιστορία στον χριστιανικό μύθο. Για τους δογματικούς χριστιανούς προτεραιότητα είναι να επιβεβαιωθεί η νομιζόμενη αλήθεια των ευαγγελίων και του χριστιανικού δόγματος και όχι να ερευνηθεί η ιστορική αλήθεια. Την στάση αυτή απέναντι στην ιστορία κράτησαν όλοι οι χριστιανοί οι οποίοι αδυνατούν να απεγκλωβιστούν από την εβραϊκή μυθολογία που έχει επιβάλλει το ψεύτικο ιερατείο της Νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Αυτός είναι ο λόγος που οι χριστιανοί ιστορικοί έχουν αποδεχθεί τις αντιφατικές πληροφορίες των ευαγγελίων αλλά και τις ιστορίες του Ιωσήπου και του Ευσεβίου. Οι δύο αγαπημένοι ιστορικοί των χριστιανών, Ιώσηπος και Ευσέβιος, εργάστηκαν ως προδότες για τους Ρωμαίους αυτοκράτορες Βεσπασιανό και Κωνσταντίνο αντίστοιχα, όπως για την χριστιανική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εργάστηκαν όλοι οι χριστιανοί ιστορικοί. Όλα τα βιβλία τακτοποιούνται την εποχή που ο Μεγάλος Κωνσταντίνος δημιουργεί «εκ του μηδενός» την χριστιανική αυτοκρατορία.
Οι ιστορίες του Ιώσηπου δημοσιεύονται με κάποιες παραλλαγές όπως και τα ευαγγέλια τακτοποιημένα από τον Ευσέβιο της Καισάρειας. Ο φιλόσοφος Κέλσος γράφει στον Αληθή Λόγο ότι οι χριστιανοί αλλάζουν συνεχώς τα κείμενα των ευαγγελίων.
«Και γνωρίζω ότι κάποιοι από τους πιστούς σας, σαν να συνέρχονται από μεθύσι, καταπιάνονται με την παραχάραξη του αρχικού ευαγγελίου και το τροποποιούν και τρεις και τέσσερις και πολλές ακόμα φορές, για να μπορούν να αντιπαρέρχονται την κριτική.»
Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας μας εξηγεί μάλιστα πως παραποιήθηκαν τα ευαγγέλια και μας χαρίζει τον ορισμό της τυφλής πίστης, γράφοντας το εξής παράδοξο: "Καλά έκανες και έκρυψες τις απερίγραπτες διδαχές των Καρποκρατιανών. ..Τέτοιοι άνδρες πρέπει να αντικρούονται με κάθε τρόπο. Γιατί ακόμη και αν έλεγαν κάτι αληθινό, κάποιος που αγαπάει την αλήθεια δεν θα έπρεπε ακόμη και τότε να συμφωνεί μαζί τους. Γιατί όχι όλα τα αληθινά πράγματα είναι αληθινά, ούτε πρέπει αυτή η αλήθεια, η οποία απλώς φαίνεται αλήθεια σύμφωνα με την ανθρώπινη γνώμη, να προτιμηθεί από την αλήθεια που συμφωνεί με την πίστη".
Παράδειγμα χριστιανοποίησης αποτελεί και η βιογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον Καλισθένη, την οποία αποκαλούν οι ιστορικοί «ψευδοκαλισθένη. Το κείμενο αυτό πήρε την τελική της μορφή εκείνη την εποχή. Διαβάστε τι γράφει στην εισαγωγή ο Αλέξανδρος Αυσωνίτης.
«Μετά τον θάνατο του Καλισθένη και κατά την διάρκεια των αιώνων το κείμενο αυτό (Αλεξάνδρου Πράξεις) πέρασε από πολλά χέρια που το προσάρμοζαν στην εποχή και στις απόψεις τους, προσθέτοντας κάθε φορά θρύλους και δοξασίες περί τη γέννηση και τη ζωή του Αλεξάνδρου που δεν έχουν καμιά σχέση με τα δεδομένα του Ελληνικού πολιτισμού. Έτσι φτάνουμε στο 300 μ.Χ. οπότε μεταφράζεται πρώτη φορά στα Λατινικά απ' τον Ιούλιο Βαλέριο και ως δια μαγείας η μορφή του θεωρείται πλέον οριστική και δεν προστίθεται τίποτα άλλο. Το τελικό αυτό κείμενο βρίθει από ιστορικές ανακρίβειες με αλλεπάλληλες αναφορές του Αλεξάνδρου προς τον Ιεχωβά, οι εκφράσεις θαυμασμού προς το μεγαλείο Εκείνου και των Ιουδαίων και η κατηγορηματική άρνηση κι απόρριψη των Ελλήνων Θεών του Ολύμπου, με τους οποίους φυσικά είχε μεγαλώσει. Τι είχε συμβεί; Τίποτα το δυσεξήγητο: Το 300 μ.Χ. απέχουμε 13 μόνο χρόνια από τότε που ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος θα ανακηρύξει τον χριστιανισμό ως ισότιμη λατρεία και ταυτόχρονα θα αρχίσει τον διωγμό των Ειδωλολατρών, των Ναών και των βιβλίων τους.»
Η ιστορία λοιπόν σταδιακά γίνεται μια χριστιανική ιστορία που συμβαδίζει με τον νέο χριστιανικό μύθο. Διαβάστε τι γράφει ο Charles Samaran στο βιβλίο του για την επιστήμη της ιστορίας.
«Στο μεταξύ είχε υπεισέλθει ένας νέος παράγοντας, που θα ασκούσε βαθιά και πολύπλοκη επίδραση στην ανάπτυξη της ιστορικής τεχνικής: η εμφάνιση, κι έπειτα ο θρίαμβος, του Χριστιανισμού. Αντίθετα με άλλες μεγάλες θρησκείες που προσφέρουν στους οπαδούς τους ένα πιστεύω από άχρονες προτάσεις, ο Χριστιανισμός παρουσιάζεται σαν μια θρησκεία ουσιαστικά ιστορική: μήπως το μήνυμα του δεν είναι η διακήρυξη της Καλής Αγγελίας (του ευαγγελίου) για μια σωτήρια επέμβαση στους ίδιους τους κόλπους της ανθρώπινης ιστορίας;
Το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο επιδιώκει να τοποθετήσει μέσα στον πραγματικό, τον βιωμένο χρόνο την αρχή της προφητείας του Ιωάννη του Προδρόμου, με μια χρονολογική ακρίβεια αντάξια του Θουδικίδη: Εν έτει δε πεντεκαιδεκάτω της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, και τετραχούντος της Γαλιλαίας Ηρώδου ... Η χριστιανική πίστη απαιτεί τα γεγονότα της ζωής του Ιησού να είναι εντελώς πραγματικά, να είναι γεγονότα καθ΄ αυτό ιστορικά, τοποθετημένα στο χώρο και στο χρόνο.
Αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς δεν είναι παρά το επιστέγασμα μιας πιο μακράς ιστορίας, της ιστορίας των προφητών, των βασιλέων του Ισραήλ, των πατριαρχών: ολόκληρη η ιστορία του εβραϊκού λαού, που την παραλαμβάνει και την διεκδικεί με την σειρά του ο Χριστιανισμός.»
Αυτή η χριστιανοποίηση της ιστορίας έφθασε σε τέτοιο σημείο ώστε κατά τον Μεσαίωνα τα αρχεία και οι βιβλιοθήκες γέμισαν με πλαστά έγγραφα και ψευδεπίγραφα βιβλία. Η παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας είναι ο κανόνας για τους χριστιανούς. Για να αναπτυχθεί η επιστήμη της ιστορίας και να αρχίσουν οι ιστορικοί να διακρίνουν το φανταστικό και ψευδεπίγραφο από το αληθινό έπρεπε να έρθει η εποχή της αναγέννησης, να αναγεννηθεί δηλαδή η παράδοση των ιστορικών και των φιλολόγων της αρχαιότητας.
«η σημασία μάλιστα που αποδίδεται σ' αυτά τα ιστορικά γεγονότα είναι η αιτία για όλα τα πλαστά ή πλαστογραφημένα έγγραφα που γεμίζουν τα αρχεία των μεσαιωνολόγων μας.
Ότι τους έλειψε είναι μια κριτική τεχνική που θα επέτρεπε στον ιστορικό να διακρίνει το γνήσιο από το νόθο, το έγκυρο από το φανταστικό ...
Η τιμή για την επεξεργασία αυτής της κριτικής μεθόδου, που πάνω της θα στηριχθεί η ιστορία μας, ανήκει πρώτα πρώτα στους ουμανιστές της Αναγέννησης, που μπόρεσαν να ξαναβρούν και να ξαναζωντανέψουν την κριτική παράδοση των ιστορικών και των φιλολόγων της αρχαιότητας. Συγκρατούμε ως συμβολική τη χρονολογία 1440, της Declamatio, (διακήρυξη) στην οποία ο Ουμανιστής Lorenzo Valla καταγγειλε το νόθο χαρακτήρα της υποτιθέμενης Δωρεάς του Κωνσταντίνου, ένα πλαστό μνημείο προχρονολογημένο κατά τέσσερις ή πέντε αιώνες (θα πρέπει να χαλκεύθηκε τον καιρό του Πιπίνου ή του Καρλομάγνου) που το επικαλούνταν σαν αναμφισβήτητη αυθεντία για να ενισχύσουν την παπική εξουσία ήδη από τα μέσα του ΙΑ αιώνα. Το κείμενο αυτό ωστόσο δεν θα δημοσιευθεί παρά το 1517 από τον εμψυχωτή της λουθηρανής προπαγάνδας Ulrich de Hutten.»
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν γεννήθηκε ξανά η επιστήμη της ιστορίας. Κι όμως οι σημερινοί χριστιανοί, συνηθισμένοι στην αυτοεξαπάτηση, παραμένουν σε μια πίστη τακτοποιημένη με φανταστικές ιστορίες. Από την φανταστική βιογραφία του λεγόμενου Χριστού μέχρι τις χιλιάδες φανταστικές βιογραφίες των μαρτύρων και των αγίων. Κάποια αλήθεια υπάρχει πίσω από αυτές τις ιστορίες αλλά για να βρεθεί αυτή αλήθεια, μονάχα η επιστήμη της ιστορίας μπορεί να βοηθήσει και όχι η τυφλή πίστη.
ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ