ο Παπαφλέσσας δεν υπήρξε ποτέ παπάς ή καλόγερος. Απεναντίας μελέτησε τους Έλληνες, γι 'αυτό κι έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τους αφορισμούς του ανθελληνικού παπαδαριού και τα «εξωλέστατος» του πλατσικολόγου Π.Π Γερμανού. ".... ο δε Δικαίος, άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος, περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τίνι τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του Έθνους, δια να πλουτίση εκ των αρπαγών, τους εβεβαίωνεν, ότι είναι τα πάντα έτοιμα. »(« Απομνημονεύματα »). Ο Δημητσανίτης δεσπότης Π. Π. Γερμανός για τον ηρωϊκό Παπαφλέσσα

   Δίχως ίχνος ντροπής η ελληνική πολιτεία διδάσκει στους νέους της ότι οι ανθέλληνες ιεράρχες και το παπαδαριό όχι μόνον συνέβαλαν στην επανάσταση αλλά κι ότι σ 'αυτούς κυρίως χρωστάμε την ελευθερία μας!    Στα πλαίσια αυτής της προπαγάνδας μας παρουσιάζουν για ιερωμένους ανθρώπους οι οποίοι για να αποφύγουν την σύλληψή τους από τους Τούρκους, αλλά και για να κινούνται με άνεση - όπως βεβαίως όλο το παπαδαριό την διέθετε επί τουρκοκρατίας - μέσα στην οθωμανική επικράτεια, αναγκάστηκαν να παριστάνουν τους παπάδες.    Μια τέτοια περίπτωση είναι και του Παπαφλέσσα.    Ο Ιστοριοδίφης Ευαγγελίδης Τρ. Ε. , Θα μας διαφωτίσει για την αληθινή ιστορία του Παπαφλέσσα μέσα από την ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ (1930). Φαίνεται ότι την εποχή εκείνη δεν είχε συντελεστεί ακόμα πλήρως το έγκλημα της παραποίησης της ελληνικής ιστορίας υπέρ της ορθοδοξίας. Να, λοιπόν τι γράφει: Ο παππούς του Γεώργιος φονεύθηκε στα Ορλωφικά (1770). Ο πατέρας του Δημήτριος επίσης το 1799 σε συμπλοκή με Τούρκους πέριξ της Σπάρτης. Άφησε ορφανού 27 γιους και μια θυγατέρα. Ο Γρηγόριος Φλέσσας γεννήθηκε στην Πολιανή το 1788.    Υπήρξε ο εμψυχωτής και ο κύριος μοχλός της Επανάστασης, αφού κατόρθωσε να υπερνικήσει τα προβαλλόμενα εμπόδια από τους προκρίτους, τους κοτζαμπάσηδες και τους κληρικούς. Μαθήτευσε στην σχολή της Δημητσάνης. Μετά το πέρας των σπουδών του δημοσίευσε σάτιρες, στις οποίες καταφέρονταν κατά της οθωμανικής διοίκησης. Υπέγραφε ως «Φως Καλάμιος τούνομα Γρηγόριος».    Προδόθηκε όμως στους Τούρκους και μετά από ένοπλη αντίσταση και καταδίωξη αναγκάστηκε να καταφύγει στη μονή της Ρεκίτσας, περιφέρειας Σπάρτης. Εκεί ο ηγούμενος τον συμβούλεψε να ντυθεί καλόγερος και ν 'αλλάξει όνομα.Κατόπιν πήγε στη Ζάκυνθο όπου γνωρίστηκε με τον Κολοκοτρώνη και άλλους. Από εκεί μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη και κατορθώνει να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του μητροπολίτη Δέρκων.    Προσλαμβάνει ως καθηγητή του τον Αινιάνα και μελετά τις δημηγορίες του Θουκυδίδη. Γνωρίζεται με φιλικούς οι οποίοι του εμπιστεύονται τα πάντα και δέχεται τον επικίνδυνο ρόλο του αποστόλου.   Στη συνέχεια ο συγγραφέας περιγράφει την συνεχή δράση του Παπαφλέσσα, σε πολλά μέρη της οθωμανικής επικράτειας υπέρ της επανάστασης, καθώς και τις προετοιμασίες του με πολεμικά εφόδια αλλά και όλη την ηρωική πολεμική του δράση. Αναφέρει ότι ο Π.Π. Γερμανός, ο δήθεν ευλογήσας την επανάσταση, τον υβρίζει «εξωλέστατον», λόγω της συνεχούς του επιμονής για την εδώ και τώρα κήρυξη της επανάστασης. Ξένοι πρόξενοι και ιστορικοί (Hew, Φίνλεϋ) εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τις πολεμικές αρετές και την ικανότητά του στην οργάνωση της μάχης.    Βλέπετε ότι ο Παπαφλέσσας μελέτησε Θουκυδίδη κι όχι τις δουλικές χριστιανικές ανοησίες του τύπου «αγαπάτε τους εχθρούς ημών».    Επομένως ο Παπαφλέσσας δεν υπήρξε ποτέ παπάς ή καλόγερος. Απεναντίας μελέτησε τους Έλληνες, γι 'αυτό κι έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τους αφορισμούς του ανθελληνικού παπαδαριού και τα «εξωλέστατος» του πλατσικολόγου Π.Π Γερμανού!!

Επίσης ο Παπαφλέσσας είχε άλλου είδους συνήθειες που δεν αρμόζουν σε άγαμους κληρικούς:

    Η φήμη του πορνόβιου, του απόκοτου και ασύδωτου αλαζόνα συνόδευε τον Φλέσσα δια βίου...

    Αν και περιβεβλημένος το μοναχικό σχήμα (για λόγους κοινωνικού κύρους), ο Φλέσσας ήταν από νωρίς έκδοτος στις ηδονές, με μανιώδη ροπή προς τον έκλυτο βίο. Στην Πολη μολις μυείται στη Φιλική ωφελείται από τις εισφορες των κατηχούμενων, νοικιάζει χωριστή οικία και ντύνεται ευσχήμως στην αρχή και κατόπιν «λαμπρώς και μεγαλοπρεπώς».

    Συνελήφθη μάλιστα από τις τουρκικές αρχές όχι για τη συνωμοτική του δράση, πα΄ρα «δια την άτοπον και ανοίκειον διαγωγήν του Γρηγορίου, δίδοντος παράδειγμα διαφθοράς εις την συνοικίαν αυτού.» Ευτυχώς το επεισόδιο έκλεισε με νουθεσίες προς τον Ρωμιό ιερέα ειπωμένες από οθωμανικά χείλη: «Ε παπά δεν είναι εντροπή εις το ιδικόν σου σχήμα, να φέρνης κάθε νύχτα γυναίκας εις το σπίτι σου, και να σηκώνης την ησυχίαν των γειτόνων;»

    [Δημητρίου Αινιάνος, Απαντα, Ατλας 1962 ]

    [Κωστή Παπαγιώργη, Κανέλος Δεληγιάννης, Καστανιώτη, 2001]

Ο Μακρυγιάννης ειρωνεύεται τον πατριωτισμό του Παπαφλέσσα και των πατριωτών του και ρίχνει και το φαρμάκι του γιατί... άκουσον άκουσον... του άρεσαν οι γυναίκες.

    ...και τον γενναίον Παπά-Φλέσια, οπού γλεντάγει εις το Λιοντάρι με τις γυναίκες και τα λαλούμενα -και δια-να γλεντάγη βάσταξε κι' όλους τους ανθρώπους (δια-να πάθω εγώ με τους συντρόφους μου), πρέπει να φέρω και την αγιωσύνην του εδώ να μιλήση με τους πατριώτες του τους Αρκάδιους, οπού γνωρίζουν τον πατριωτισμό και την αρετή ένας του άλλου.

  πηγη...http://www.athriskos.gr/modules/news/article.php?storyid=2029