Οδοντόφρακτο κράνος της Μυκηναϊκής περιόδου. Προφανώς οι φιλοπόλεμοι Λαπίθες, όπως και τα άλλα φύλα της μυκηναϊκής Ελλάδας, το χρησιμοποιούσαν ευρέως.
-
Πέρα από τα συνήθη αρχαιολογικά και τα άλλα στοιχεία, στο παρόν άρθρο και σε επόμενα, θα κινηθω προς την κατεύθυνση της επεξήγησης των μεταγενέστερων ελληνικών μύθων σχετικά με τη Μυκηναϊκή περίοδο, πίσω από τους οποίους «κρύβονται» συχνά ιστορικές αλήθειες. Παρότι η επεξήγηση των αρχαίων μύθων ως μυθολογική απόδοση ιστορικών συμβάντων είναι υποθετική, η συγκεκριμένη προτεινόμενη ερμηνεία τους είναι δημοφιλής σε πολλούς ιστορικούς-αρχαιολόγους και ερευνητές και συχνά (αν όχι συνήθως) επαληθεύεται από την αρχαιολογική σκαπάνη.
Σύμφωνα με τους μύθους, οι τρεις πρώτες διαδοχικές δυναστείες της Αθήνας (η οποία κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο στην οποία αναφέρεται το παρόν άρθρο, ταυτιζόταν με την Ακρόπολη και ένα μικρό τμήμα της σύγχρονης Πλάκας) ήταν εκείνες των Ακταίου-Κέκροπος, του Κραναού και του Αμφικτύονος οι οποίες χαρακτηρίζονται αυτόχθονες. Όταν πέθανε ο μοναδικός γιος του Κέκροπα, ο Ερυσίχθονος, ο Οίκος του Κραναού ανέλαβε την εξουσία. Η τρίτη δυναστεία που διαδέχθηκε την Κραναϊκή έφερε το όνομα του αρχηγού της, Αμφικτύονος, γαμβρού του Κραναού. Εχει υποτεθεί βάσιμα ότι ο Κέκροπας αντιπροσωπεύει το φύλο των Κεκρόπων, αυτοχθόνων του λεκανοπέδιου μεταξύ Υμηττού και Πάρνηθας. Ο περιηγητής Παυσανίας αποδίδει στον Κέκροπα την αντικατάσταση της ανθρωποθυσίας στους θεούς με προσφορές εγχωρίων γλυκισμάτων. Ο Εριχθόνιος κατέλαβε την εξουσία με επανάσταση περί το 1510 π.Χ. σύμφωνα με μία χρονολόγηση, ιδρύοντας την τέταρτη δυναστεία η οποία έχει θεωρηθεί από τον Αγγ. Προκοπίου και άλλους μελετητές ως μη-αθηναϊκή με βάση τη γενεαλογία της. Από την αρχαιολογική άποψη, οι βασιλικοί τάφοι που ανασκάφηκαν στην Ακρόπολη και ανήκαν στην περίοδο έως το 1500 π.Χ. περίπου, αποδόθηκαν από τον Βρετανό αρχαιολόγο Ουέις σε μια αρχαιότερη δυναστεία («Shaft Grave Dynasty», όπως την ονόμασε). Ο Τσούντας αποκάλεσε τη συγκεκριμένη δυναστεία «Οίκο των Δαναών», προκειμένου να διακριθεί σαφώς από τον νεότερο δυναστικό Οίκο που κατασκεύασε τους θολωτούς και λαξευτούς τάφους εκτός των τειχών της Ακρόπολης (τον οποίο ο Τσούντας αναφέρει ως «Οίκο των Αχαιών» και ο Ουέις ως «Tholos Tomb Dynasty»). Ο Μυλωνάς συμπέρανε πως οι Αθηναίοι, ακολουθώντας την αλλαγή των ταφικών συνηθειών που έφεραν οι Αχαιοί στις Μυκήνες τον ίδιο αιώνα, άρχισαν να θάβουν τους νεκρούς εκτός των τειχών. Έτσι ο «Οίκος των Δαναών» συνδέθηκε με τη δυναστεία του Κραναού και ο «Οίκος των Αχαιών» με τη δυναστεία του Εριχθόνιου. Η πρώτη αντιστοίχηση, ενισχυμένη και από το επιχείρημα της ομοιότητας των ονομάτων «Δαναός» και «Κραναός», φαίνεται αξιόπιστη και οι φορείς των δυναστειών του Κραναού και του Αμφικτύονος ήταν ενδεχομένως Δαναοί/Κραναοί. Γι' αυτό χαρακτηρίζονται από την παράδοση ως γηγενείς, όπως και η πρώτη δυναστεία του Κέκροπα.
Μυκηναϊκά ξίφη και εγχειρίδια του 16ου αι. π.Χ., εποχής της ακμής των Λαπιθών.
-
Οσοι δεν θεωρούν τον Θησέα ιστορικό πρόσωπο, τουλάχιστον στην Αττική, υποθέτουν ότι η μορφή του προήλθε από τη «σύνθεση» διαφορετικών ηρώων. Ο Βρετανός φιλόλογος Ρ. Γκρέηβς υποθέτει πως υπήρξαν τρεις ήρωες με αυτό το όνομα, ένας Λαπίθης από τη Θεσσαλία, ένας Τροιζήνιος και ένας Μαραθώνιος, συμφωνώντας με τον άλλο σπουδαίο μελετητή Τζ. Τόμσον. Ο τελευταίος θεωρεί ότι η ενοποίηση των τριών ηρώων σε έναν Θησέα δεν είχε γίνει πριν τον 6ο αι π.Χ., όταν οι Βουτάδες, μια φυλή Λαπιθών, ηγέτες των αριστοκρατικών στην Αθήνα, αντιπαρέθεσαν τον «Αθηναίο» Θησέα (στην πραγματικότητα Λαπίθη ήρωα) στον «Δωριέα» Ηρακλή (στην πραγματικότητα Αχαιό ήρωα της Τίρυνθας τον οποίο οικειοποιήθηκαν οι Δωριείς). Μερικοί Γερμανοί φιλόλογοι θεωρούν τον Θησέα ως προσωποποίηση του ιωνικού (ουσιαστικά αττικού) φύλου ή του αθηναϊκού κράτους, δηλαδή μία «κατασκευασμένη» πολιτική προσωποποίηση σε αντιπαράθεση με τον Δωριέα Ηρακλή.
Ο φιλόλογος Γουώρντ προσπάθησε να αποδείξει την ύπαρξη ενός ιστορικού Θησέα που έζησε στην εποχή του Χαλκού και φαίνεται πως έχει πείσει αρκετούς μελετητές. Την εποχή των Πεισιστρατιδών, ο Θησέας είναι ήδη ο «εθνικός ήρωας» των Αθηναίων παραμένοντας έως το τέλος της αρχαιότητας ο ήρωας-εκπρόσωπος της αθηναϊκής φήμης. Ομως η άποψη των Τόμσον και Γκρέηβς για την ύπαρξη τριών ηρώων με το όνομα «Θησέας» δεν θεωρείται πλέον έγκυρη, επειδή οι άλλοι δύο Θησείς, ο Θησέας του Μαραθώνα και εκείνος της Τροιζήνας είναι επίσης Λαπιθικής προέλευσης, δηλαδή ταυτίζονται με τον Θησέα από τη Θεσσαλία (για τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της ταύτισης βλ. άρθρο μου για τους Λαπίθες σε μηναιαίο ιστορικό περιοδικό). Ο αρχικός ήρωας Θησέας ήταν μία μοναδική μορφή οι μύθοι του οποίου διαδόθηκαν σε διαφορετικούς τόπους εγκατάστασης λαπιθικών ομάδων. Ετσι προέκυψαν οι "διαφορετικοί" Θησείς οι οποίοι με το πέρασμα των αιώνων "συνέκλιναν" πάλι σε έναν Θησέα, Αθηναίο αυτή τη φορά.