Η σταδιοδρομία του Κωνσταντίνου
Ο Κωνσταντίνος ευννοεί τον Χριστιανισμό
Η έκταση του Χριστιανισμού πριν από τον Kωνσταντίνο
Οι αυτοκράτορες θεώρησαν το μονοθεϊσμό ως έναν τρόπο ανάμειξης των συγκριτικών ιδεών τους. Οι διαφορετικοί αυτοκράτορες ευνόησαν τους διαφορετικούς Θεούς. Ο Αύγουστος επέλεξε τον Απόλλωνα . Ο Κλαύδιος την Κυβέλη, ο Βεσπασιανός και ο Ανδριανός τον Σέραπι. Ο Δομιτιανός επέλεξε την Ισιδα. Ο αυτοκράτορας Κόμμοδος(180-192) ήταν μεμυημένος στα μυστήρια του Μίθρα, και πράγματι είχε τη "Καισαρική αυταπάτη" ότι ήταν ο Μίθρας. Ο Σύριος ιερέας, Hλιογάβαλος (218-222), προσπάθησε να εισαγάγει τον μονοθεϊσμό υπό τη μορφή του Θεού ήλιου, Bάαλ (Κύριος), αλλά αυτό δεν συνέβη μέχρι τον Αυρηλιανό, προς το τέλος του τρίτου αιώνα, ο οποίος ενσωμάτωσε όλους τους άλλους Θεούς ως πτυχές του καθολικού Θεού. Ο Θεός ήλιος θεωρήθηκε πανίσχυρo πνεύμα εισχωρώντας σε όλο το υπόλοιπο Πάνθεον. Πολλοί από τους Θεούς είχαν κάποια ηλιακή πτυχή και θα μπορούσαν να αφωμοιωθούν αρκετά εύκολα. Στα 303 μ.χ., μια επιγραφή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού επευφημεί τον Μίθρα ως "Sol Invictus", προστάτη της αυτοκρατορίας."
Ο Χριστιανισμός δεν απέφυγε αυτό το στάδιο του συγκρητισμού. Πράγματι, υιοθέτησε πολλά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των αντίπαλων θρησκειών και τελικά προσδιορίστηκε με τον Sol Invictus μέσω της ιδέας του Ιησού σαν ήλιος της δικαιοσύνης (Μαλ 4:2). Κατά συνέπεια ο Χριστιανισμός προστέθηκε σαν μια άλλη ηλιακή θρησκεία και οι επίσκοποί του τοποθετήθηκαν ακόμη και υπεύθυνοι πάνω σ'αυτήν.
Η μεταστροφή του Kωνσταντίνου είναι ένα από τα άλυτα προβλήματα της ιστορίας. Χιλιάδες συγγραφείς έχουν γράψει για αυτό το γεγονός, που άλλαξε την ιστορία του κόσμου, αλλά δεν συμφωνούν όλοι. Έτη μετά από την υποτιθέμενη μεταστροφή του συνέχισε να χρησιμοποιεί την παγανιστική γλώσσα και παρέμεινε επικεφαλήςPontifex Maximusτης παλαιάς ρωμαϊκής θρησκείας έως ότου πέθανε. Μερικά από τα νομίσματά του τον παρουσιάζουν με την τήβεννο του Pontifex Maximus και διόρισε παγανιστές αριστοκράτες σε υψηλές θέσεις στη Ρώμη. Οι παγανιστικοί ανώτεροι αξιωματούχοι του στρατού απευθύνονταν σ'αυτόν σαν να ήταν δικός τους, με το χαιρετισμό, "Ειθε οι αθάνατοι Θεοί να σε φροντίζουν για μας!" Κατόπιν, το 321, ο Kωνσταντίνος έκανε την ημέρα του Sol Invictus ιερή ημέρα και ημέρα ανάπαυσης για τους χριστιανούς, την Κυριακή.
Το 321 διέταξε τους μάντεις της παγανιστικής θρησκείας να πάρουν χρησμό απο τα πουλιά εάν το παλάτι χτυπιόταν από αστραπή. Στο επόμενο έτος καθιέρωσε τα Σαρματιανά παιχνίδια , με την συνηθισμένη παγανιστική συνοδεία προκαλώντας σκάνδαλο για τους Χριστιανούς. Το 330 διέταξε το κλείσιμο δύο από τους ζωντανούς ναούς της Αφροδίτης στην ανατολή, αλλα είτε δεν έκλεισαν είτε ανοίχτηκαν αμέσως πάλι. Μετά το θάνατό του, οι παγανιστές τον έκαναν, όπως ήταν συνηθισμένο, Θεό. Έτσι κανένας δεν ξέρει τις πραγματικές πεποιθήσεις του, αλλά υιοθέτησε το χριστιανισμό, και αυτή ήταν η αρχή του θριάμβου του. Ανέβαλε το βάπτισμά του έως το κατώφλι του θανάτου του, καθαρίζοντας με αυτήν τη μέθοδο τις αμαρτίες και τα εγκλήματά του.
Αφ' ετέρου, καθιέρωσε την αρχή της δίωξης της παλαιάς θρησκείας και η ογκώδης εύνοιά του απέναντι στην εκκλησία την ανύψωσε, μέσα σε είκοσι έτη, σε μια θέση που δεν είχε ονειρευτεί ποτέ. Ήταν όμως Χριστιανός; Ήταν, όπως λέει ο παγανιστής ιστορικός Ζώσιμος, ένας υποστηρικτής της παλαιάς θρησκείας στον δρόμο του πατέρα του μέχρι την περιφρόνηση της Ρώμης για τη δολοφονία της συζύγου του και του γιού που τον οδήγησε εξ ολοκλήρου στα χέρια των Χριστιανών. Ή ήταν αυτός, μέχρι το τέλος, ο υποκινητής της δημιουργίας μιας ισχυρής πολιτικής οργάνωσης, συνδεδεμένης έντονα με αυτόν, έξω από το χριστιανικό σώμα;
Οι Χριστιανοί επιθυμούν να θεωρήσουν ότι η φυσική ανωτερότητα της θρησκείας τους οδήγησε στη συνολική αντικατάσταση και εξόντωση των δεισιδαιμονικών πεποιθήσεων των "ειδωλολατρικών" λαών. Οι παγανιστές επιθυμούν να πιστεύουν ότι οι κακοί Χριστιανοί συνέθλιψαν τη θρησκεία τους, και οι ευγενείς παγανιστές ακουλούθησαν τη μόδα "βαφτίζου ή πέθανε". Όχι ότι τα τελευταία δεν συνέβησαν, όπως ο προσυλητισμός των Σαξόνων απο τον Καρλομάγνο, αλλά προτού προκύψει ο Kωνσταντίνος, στην αρχή του τέταρτου αιώνα, όλο το αίμα των μαρτύρων είχε μετατρέψει σε χριστιανούς ένα μικρό μέρος μόνο του ρωμαϊκού κόσμου.
Ο πληθυσμός της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν εκείνη την εποχή γύρω στα εκατό εκατομμύρια. Οι εκτιμήσεις του αριθμού των Χριστιανών ποικίλλουν από 1 εκατομμύριο ( 5 από τον Γίββωνα) εώς 50 εκατομμύρια! Στην πραγματικότητα μια προσεκτική μελέτη από έναν χριστιανό μελετητή, βασισμένη στον αριθμό των επισκόπων απο επαρχία σε επαρχία, και μιας εικασία της έκτασης του ποιμνίου κάθε επισκόπου, μας δίνει όχι περισσότερους από 2-3 εκατομμύρια στο σύνολο.
Ο ιερέας, Joseph McCabe, βρίσκει τον αριθμό πολύ μικρότερο. Τόσο αργά όπως το έτος 391, όταν καθιερώθηκε ο Χριστιανισμός δια νόμου και όλες οι άλλες θρησκείες καταστάλθηκαν βίαια, ο επίσκοπος Αυγουστίνος είχε μόνο μια εκκλησία, με μερικές εκατοντάδες λατρευτές, σε μια πόλη τριάντα χιλιάδων, χωρίς άλλον ιερέα κάτω απο αυτόν. Ωστόσο, διακόσιοι επίσκοποι στην Αφρική στο έτος 310, κάνουν κάποιον να συμπεράνει τον αριθμό των εκατό χιλιάδων Χριστιανών. Δεν υπάρχει καμία γνωστή αναλογία των επισκόπων και των πιστών.
Σημ. Σε εκείνη την εποχή κάθε εκκλησία συμπεριλάμβανε μερικούς πρεσβύτερους και έναν επίσκοπο. Δεν πρέπει να γίνεται ταύτιση με τους σημερινούς επισκόπους οι οποίοι δεσπόζουν σε μια ευρύτερη περιοχή .Τότε ήταν ένας επίσκοπος για μία εκκλησία.
Το 251, όταν η εκκλησία απολάμβανε μια μακροχρόνια ειρήνη, ο πάπας Κορνήλιος (Ευσέβιος 6,43,11) είχε ένα προσωπικό 154 ατόμων διαφόρων τάξεων, με 52 εξορκιστές ανάμεσά τους! Είχε σαράντα έξι ιερείς, δεκατέσσερις διακόνους και υποδιακόνους, και ενενήντα τέσσερις μικρότερους κληρικούς. Οι ρωμαϊκοί Χριστιανοί στήριζαν επίσης 1500 χήρες και απόρους. Ο Γίββων συνήγαγε ότι αυτό αντιπροσώπευε περίπου 50.000 Χριστιανούς σε έναν πληθυσμό περίπου ενός εκατομμυρίου. Ο Robin Lane Fox προσθέτει: Επιγραφές, παγανιστικές ιστορίες, κείμενα και πάπυροι δεν κάνουν καμιά αναφορά σε χριστιανούς πρίν το 250 μ.χ..Χαρακτηριστική είναι η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο έργο του Δίωνος Κάσσιου (όχι μόνο στο σωζώμενο μέρος αλλα και στην μαρτυρία του Ξιφιλίνου), όπως επίσης και στην Αυγουσταία ιστορία η οποία ολοκληρώθηκε επι Κωνσταντίνου!
Στους πάπυρους μεταξύ 250 και 340 τα χριστιανικά ονόματα είναι ελάχιστα και δεν υπάρχει ούτε καν υπόννοια του "χριστιανικού θριάμβου". Αντιθέτως απο το 340 και μετά οι αναφορές πολλαπλασιάζονται, "επομένως εξ αυτού του αποδεικτικού υλικού, η μεγάλη διάδοση του χριστιανισμού έγινε εκεί ακριβώς όπου θα αναμέναμε: μετά τις νίκες του Κωνσταντίνου" (Lane Fox, σελ 590)
Ο McCabe παρουσιάζει, από το επίσημο ημερολόγιο των Παπών, ότι μέχρι το έτος 220 οι Ρωμαίοι Χριστιανοί δεν είχαν ούτε ένα παρεκκλήσι οποιουδήποτε είδους, και το να υποθέσουμε ότι είχαν παρεκκλήσια για πενήντα χιλιάδες λατρευτές τριάντα έτη αργότερα, λαμβάνοντας υπόψη τον αυστηρό νόμο εναντίων τους, είναι παράλογο. Φαίνεται ότι είχαν μόνο δύο. Ο χριστιανός ιστορικός Οπτάτος λέει ότι, στο έτος 310, είχαν μόνο σαράντα μικρά παρεκκλήσια στη Ρώμη για κατ' εκτίμηση 100.000 λατρευτές. Στο ξέσπασμα της δίωξης του Διοκλητιανού, είκοσι χιλιάδες θα ήταν μια καλύτερη εκτίμηση, αν και μετά η δίωξη τους σκόρπισε .
Στην Σεβεράνεια περίοδο, μια επικήδεια επιγραφή δηλώνει ότι ένας Χριστιανός, ο Πρόσενος, ήταν "υπηρέτης της κρεβατοκάμαρας," μια ανώτερη θέση στη βασιλική οικογένεια. Ο Διονύσιος, επίσκοπος της Αλεξάνδρειας, λέει ότι η αυτοκρατορική οικογένεια του Βαλεριανού ήταν "γεμάτη πιστούς." Στην δε Αλεξάνδρεια, που θεωρούνταν μέγα χριστιανικό κέντρο, δεν γνωρίζουμε πολλά τουλάχιστον πριν το 189 που ανέλαβε ο επίσκοπος Δημήτριος (Δ.Κυρτάτας, Επίκρισις). "Στη δε Β.Αφρική και ιδιαίτερα στην Καρχηδόνα κατα το 305, οι χριστιανοί είναι ακόμα μια μικρή μειονότητα "(Lane Fox,σελ. 588). Ο Ramsey McMullen (Cristianity and Paganism in the 4th to 8th century,σελ 5) λέει: "Εχουμε φθάσει στον 5ο αιώνα και ο Αυγουστίνος δεν ζεί σε ένα χριστιανικό κόσμο. Εχουμε μελετήσει εκατοντάδες επιγραφές που διαφωτίζουν την αστική ζωή και θα πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι ο χριστιανισμός είναι ανύπαρκτος σε αυτά τα τεκμήρια." Δηλαδή ένα απο τα σημαντικότερα χριστιανικά κέντρα ήταν ασήμαντο! Το ίδιο ισχύει και για τη Λιβύη μέχρι το 250.
Εντούτοις, η αριθμητική δύναμη των Χριστιανών ήταν αγνοημένη στα Ανατολικά, ειδικά στη Μικρά Ασία και στην Αρμενία, όπου υπήρχαν μόνο οι μισοί από τους Χριστιανούς όλης της αυτοκρατορίας. Η Αντιόχεια ήταν η μέγιστη πόλη της ανατολής και είχε μισό εκατ. κατοίκους (Μαλάλας ΙΙ σελ 144). Ο διάσημος επίσκοπος και ρήτορας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, στο έτος 385, σε ένα κήρυγμα καυχώμενος:
"Πιστεύω ότι φθάνουμε τον αριθμό των εκατό χιλιάδων".
Αυτό ήταν μετά από εβδομήντα έτη αυτοκρατορικής εύνοιας, της υποστήριξης του φανατικού χριστιανού αυτοκράτορα Θεοδοσίου, και του μέγιστου ρήτορα του χριστιανικού κόσμου. Εβδομήντα έτη νωρίτερα, ακόμη και στην Αντιόχεια, την καρδιά της ανατολικής χριστιανοσύνης, υπήρξαν όχι περισσότεροι από πενήντα χιλιάδες Χριστιανοί. Ακόμα και στην εποχή του Θεοδοσίου υπήρχε ένας μόνο ναός, δηλαδή ένα μόνο εκκλησίασμα (Στεφανίδης,σ.100) . Μάλιστα οι "ειδωλολάτρες" κατείχαν τόσο εξέχουσα θέση που ο σοφιστής Ισοκάκιος διετέλεσε έμπιστος του επισκόπου ενώ αργότερα η εκκλησία ζήτησε την συνδρομή τους ενάντια στον μονοφυσιτισμό. Ακόμα και μετά τον Θεοδόσιο δεν αυξήθηκε ο αριθμός των χριστιανών αλλά υπήρξε μια αύξηση των ελληνικών γραμμάτων και των τεχνών και τα ψηφιδωτά με τα παγανιστικά θέματα δίνουν μια ορατή απόδειξη της αδυναμίας του χριστιανισμού. (Bowersock σελ 88)
Στην δε Περσία υπάρχει μια απόπειρα εκχριστιανισμού μέσω των αιχμαλώτων και των δούλων αλλα ωστόσο μια επιγραφή λέει οτι μετά τον θάνατο του Βασιλέως Βαχράμ "το κράτος απαλάχθη απο του Ναζωραίους και τους χριστιανούς". Στην μεγάλη και ιστορική πόλη Εδεσσα οι χριστιανοί έχουν τη μεγαλύτερη επιτυχία τους.Μια ενδιαφέρουσα σημείωση είναι η πλαστογραφία μιας επιστολής του Ιησού προς τον Αβγαρο απο τον Ευσέβιο βασισμένη όμως σε ένα πραγματικό γεγονός της αποστολής κάποιου Αντάϊν(Θωμά) απο τον Μάνη. Σίγουρα θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τα έργα του μέγιστου παραχαράκτη Ευσέβιου. Ωστόσο ο Glen Bowersock (O Ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα σελ 81) λέει :"Στην Εδεσσα μέχρι το τέλος του 6ου αιώνα πραγματοποιούνται θυσίες στο ναό του Διός. Η επιβίωση τέτοιων τελετών στο κέντρο της συριακής εκκλησίας είναι σημαντική και δείχνουν την αποτυχία της αντιπαγανιστικής νομοθεσίας. Στις αρχές του 6ου αιώνα ο Ιάκωβος της Σαρούγγης παρουσιάζει μια ολοζώντανη εικόνα της ζωής των ειδωλολατρών". Η γειτονική Χαρράν (Κάρρες) ουδέποτε απέκτησε χριστιανική κοινότητα αλλά αντίθετα έγινε καταφύγιο διωκόμενων φιλοσόφων και μετά την εμφάνιση του Ισλάμ.
Στην δε Ηλιούπολη, στα τέλη του 6ου αιώνα επι Τιβερίου του Β', οι πολίτες της ήταν κυρίως λάτρεις της θεϊκής τριάδας της Ηλιούπολης και εξαπέλυσαν διωγμό εναντίων των χριστιανών!! Ο Ιωάννης της Εφέσου τους αποκαλεί ανοιχτά Σατανολάτρες και οτι απολαμβάνουν τον πλούτο και την ευημερία (Βowersock σελ 84). Στη Γάζα οι χριστιανοί ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτοι. Η βιογραφία του επισκόπου Πορφυρίου της Γάζης μας λέει οτι μέχρι τον θάνατο του είχαν προσυλητιστεί γύρω στα 400 άτομα(!!) και αυτά κατόπιν "θαυματοποιϊας" του Αγίου. Ο Robin Lane Fox διερωτάται πόσοι θα ήταν οι προσύλητοι εκεί όπου η θαυματοποϊα δεν ήταν εκσεσημασμένη...
Η βορειοδυτική πλευρά τώρα της Ευρώπης θα αναδείξει ως κύριο εκπρόσωπο του χριστιανισμού τον Ειρηναίο της Λυών. Κατα την περίοδο του Δεκίου θα υπάρχουν στη Γαλατία έξι μικρές κοινότητες χριστιανών (Αρλ, Ναρβόννη, Τουλούζη, Λιμόν, Κλερμόν και Παρίσιοι). Ομοίως και στην πόλη του Σπαλάτου στη Δαλματία θα ιδρυθεί εκκλησία το 305 απο μετανάστες της Μικράς Ασίας. Πλήρης σιωπή καλύπτει τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού παρατηρεί ο Γίββων και, πράγματι, ο προσυλητισμός της Ευρώπης ξεκινάει μετά τον Κωνσταντίνο.
Οι δυό μεγάλοι χριστιανοί ιστορικοί της εποχής είναι ο Ευσέβιος και ο Λακτάντιος.Ο Λακτάντιος στο Divine Institutes δηλώνει πως οι πιστοί είναι λίγοι διότι δυανύουν την εποχή του Αντιχρίστου και οτι είναι πασίδηλα τα σημάδια της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, "αυτά μας φοβίζουν αλλα πρέπει να ομολογήσουμε πως θα συμβούν" διακυρήσσει. Παρομοίως ο Ευσέβιος στους "Μάρτυρες της Παλαιστίνης" υποστηρίζει ακριβώς τα ίδια. Η εκκλησιαστική ιστορία που κυκλοφορεί στα τέλη του 313, όταν φθάνει στο κεφάλαιο των τελευταίων διωγμών, όπου ο Ευσέβιος είχε μια προσωπική εμπειρία, η αφήγηση κυλά γρήγορα και χωρίς λεπτομέρειες. Πράγματι, αυτή η στιγμή μόνο στιγμή θριάμβου δεν ήταν. Στη Ρώμη η εκκλησία ήταν χωρίς επίσκοπο για δέκα χρόνια λόγω εσωτερικών έριδων. Στην Αφρική το δόγμα των Δονατιστών είχε κυριολεκτικά διχάσει την εκκλησία και παρομοίως στην Αλεξάνδρεια το δόγμα των Μελετιανών.
"Οι χριστιανοί έβλεπαν με ζηλοφθονία την ομόνοια μεταξύ των μη -χριστιανών, όπως και οι μη χριστιανοί έβλεπαν με απορία την δολοφονική έλλειψη ανοχής μεταξύ των χριστιανών" γράφει ο Ramsey MacMullen (σελ 14).
Την ίδια εποχή θα έρθει διχασμός στην "καθολική εκκλησία" διότι τώρα άνοιγε ένα βασικό ζήτημα που δεν είχε απασχολήσει την εκκλησία μέχρι τότε: το Χριστολογικό ζήτημα. Ενας μάλιστα πρεβύτερος της Αλεξάνδρειας, ο Αρειος, θα θέσει το ερώτημα :"τι έστι υιος του θεού", στο οποίο βέβαια δεν υπήρχε λογική απάντηση. Ο Ευσέβιος, οπαδός του Αρειου ο ίδιος, δεν έβλεπε ρόδινα τα πράγματα.
Οι θρησκευτικοί συγγραφείς υποστηρίζουν ότι ο χριστιανισμός ήταν καινοτόμος στην συμπεριφορά απέναντι στου σκλάβους και στις γυναίκες, με ίσους όρους. Αυτό όμως είχε ήδη γίνει απο τους Μανιχαίους, τους Στωϊκούς και τα θρησκευτικά σχολεία. Εάν το χριστιανικό σώμα ήταν εμποτισμένο με τις χριστιανικές αρετές, γιατί τα κηρύγματα των χριστοπατέρων ήταν μακρόσυρτες κατηγορίες απέναντι στη διαφθορά του;
Οι παλαιές ρωμαϊκές, ελληνικές και ασιατικές θρησκείες ήταν σε αποσύνθεση, και πολλοί άνθρωποι ήταν έτοιμοι για εναλλακτικές λύσεις. Ο άγιος Αυγουστίνος λέει ότι οι Μανιχαίοι ήταν τόσο πολυάριθμοι όσο και οι Χριστιανοί. Ο Μιθραϊσμός ήταν ακόμα επιτυχέστερος. Οι αυτοκράτορες τον υιοθέτησαν πριν από το χριστιανισμό. Όταν οι άνθρωποι εκφράζουν δυσαρέσκεια για τις γνωστές ιδέες, οι καινοτομίες μπορούν να διαδωθούν ανησυχητικά γρήγορα. Στο δέκατο έννατο αιώνα, ο πνευματισμός κέρδισε τρία εκατομμύρια ανθρώπους, από τα σαράντα εκατομμύρια των αμερικανικών πολιτειών ,σε δέκα έτη. Ο χριστιανισμός χρειάστηκε τρείς αιώνες για να πλησιάσει εκείνο τον αριθμό. Η διάδοση της Αλβεγιανσιανής αίρεσης στο μεσαίωνα ήταν ακόμα πιο γρήγορη και πλήρης.
Το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του Χριστιανισμού ήταν στον τρίτο αιώνα. Ο συνεχής πόλεμος είχε φτωχείνει την αυτοκρατορία, και οι Χριστιανοί των πόλεων έτειναν να είναι σε καλύτεροι μοίρα, κάνωντας τη φιλανθρωπία ένα σημαντικό μέρος της εργασίας τους. Η εκκλησία της Ρώμη στήριζε 1500 χήρες και άπορους στο μέσο του τρίτου αιώνα. Η εκκλησία της Αντιόχειας συντηρούσε τρεις χιλιάδες τον τέταρτο αιώνα. Αυτό βέβαια οφείλονταν στην ισχυρή δογματική θέση του Χριστιανισμού(κατα τα λόγια του ιδρυτή του) οτι οι χήρες και οι χήροι δεν επιτρέπονταν να επαναπαντρευτούν με αποτέλεσμα να γεμίσουν τα ιδρύματα απο νεαρές χήρες και ορφανά καθώς και ηλικιωμένους οι οποίοι πρωτίστως παρέδιδαν τις περιουσίες τους στην εκκλησία. Αυτός ίσως είναι ο λόγος γιατί ακούμε συνεχώς για το ενδιαφέρον της εκκλησίας για τέτοια ιδρύματα. Οι Ρωμαίοι εκτίμησαν αυτό το μύνημα της φιλανθρωπίας.
Δεν υπήρξε όμως καμία αύξηση που να είναι ιστορικά ασυνήθιστη. Πριν από τον Kωνσταντίνο, η εκκλησία καλύπτει μετα βίας το 1/20 του πληθυσμού. Η ερώτηση είναι: Πώς αυτό το μικρό ποσοστό μετατράπηκε σε εκατό τοις εκατό;
Ο θρυλικός θρίαμβος
Στο έτος 312 η, ένα αδίστακτο και φιλόδοξο άτομο ονόματι Kωνσταντίνος οδηγούσε έναν μεγάλο στρατό μέσω της Ιταλίας για να συναντήσει τον ανταγωνιστή του για το στέμμα του κόσμου, τον Μαξέντιο. Ξαφνικά, αμέσως μετά το μεσημέρι, είδε, στους ουρανούς φλεγόμενο, το ελληνικό μονόγραμμα, το Λάβαρο ή ΧΡ, το σύμβολο του Χριστού, μαζί με τις λέξεις:
ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ.
Το σημάδι δεν μπορεί να ήταν τρομακτικό, ή προφανώς θαυμαστό, και ο Kωνσταντίνος δεν έπεσε στα γόνατά του. Αναρωτήθηκε μόνο τι σήμαινε αυτό το σημάδι. Κανένας εκκλησιαστικός ιστορικός δεν θεωρεί σήμερα το όραμα ως θαύμα. Ο σταυρός, εάν υπήρξε, μπορεί να ήταν ένα φαινόμενο που προκλήθηκε από τους πάγο-κρυστάλους στη στρατόσφαιρα.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ένα δεύτερο όραμα τον ενημέρωσε ότι αυτό το μονόγραμμα αναφέρονταν στον ίδιο τον Χριστό με του οποίου τη θρησκεία και τους οπαδούς είχε εξοικειωθεί για τουλάχιστον δέκα έτη. Μετά από διαβουλεύσεις με το χριστιανικό ιερατείο, δήλωσε ότι ο Θεός-ήλιος ήταν δημιουργημένος από τον χριστιανικό Θεό, απομάκρυνε τους αετούς από τα σύμβολά του και έβαλε στη θέση τους το σύμβολο ΧΡ του αποτυχημένου Εβραϊου Μεσσία.
Την επόμενη ημέρα, προχώρησε, διέσχισε τη γέφυρα Mίλβιαν και νίκησε. Κέρδισε τη μάχη της γέφυρας Mίλβιαν καθώς και την υπεροχή του πάνω σε ολόκληρη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αργότερα μεταστράφηκε, αλλά πολλά μέλη από την οικογένειά του και τη ρωμαϊκή αριστοκρατία είχαν ήδη μεταστραφεί. Με την εξουσία ενός αυτοκράτορα, ο χριστιανισμός ήταν τώρα ασφαλής.
"Ο πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας," ο Ευσέβιος, ο επίσκοπος της Καισάρειας, μας λέει για το θαύμα του Kωνσταντίνου και το σημάδι του Λαβάρου στον ουρανό, και ισχυρίζεται ότι το είχε ακούσει από τα χείλια του αυτοκράτορα. Έγραψε την εκκλησιαστική ιστορία του μερικά έτη πριν από το θάνατο του Kωνσταντίνου. Αυτό το θαύμα όμως δεν αναφέρεται.
Όταν ο αυτοκράτορας πέθανε, ο επίσκοπος έγραψε μια ψεύτικη και εγκωμιαστική "Ζωή του Kωνσταντίνου", στην οποία λέει για το Λάβαρο. Ο Ευσέβιος δεν είχε καμία συστολή στο να δηλώσει οτι η κύρια αποστολή του ήταν ένας τρόπος ευσεβούς ψέματος. Ο άλλος μεγάλος χριστιανικός συγγραφέας της εποχής, ο Λακτάντιος, λέει ότι το όραμα του Kωνσταντίνου ήταν ένα όνειρο. Το λάβαρο εμφανίζεται στα νομίσματα σύντομα μετά από τη μεταστροφή του Kωνσταντίνου, αλλά κανένας δεν προσποιείται ότι το όραμα ήταν πραγματικό εκτός από τον Ευσέβιο. Ο Ευσέβιος έγραψε ότι ο Kωνσταντίνος "απάλλαξε τα έθνη απο την αρχαία μιζέρια τους ". Η δημοκρατία ήταν "αναρχία και διαίρεση παρά μια μορφή διακυβέρνησης... υπάρχει ένας Θεός όχι δύο ή τρεις ή περισσότεροι".
Το 313, εξέδωσε το διάταγμα των Μεδιολάνων κυρήττοντας την ανεκτικότητα για όλες τις θρησκείες. Σε αντάλλαγμα οι χριστιανοί επίσκοποι ανήγγειλαν ότι, αν και ο Kωνσταντίνος δεν ήταν Θεός ο ίδιος, ήταν σε ιδιαίτερα στενή επαφή με το Θεό ήταν "άνθρωπος του Θεού". Όπως αρκετοί άλλοι Χριστιανοί, ο Kωνσταντίνος ασπάσθηκε τον χριστιανισμό στο κρεβάτι του θανάτου του το 337 μ.χ. όταν δέχτηκε τελικά το βάπτισμα, αλλά έως τότε είχε ενώσει τη λατρεία του Sol Invictus με το χριστιανισμό για να ενισχύσει την δύναμή του. Εκτισε εκκλησίες και καθιέρωσε την Κυριακή αργία, προσαρμόζοντας τον Sol Invictus στον Ιησού. Η χριστιανική εικονογραφία χρησιμοποίησε έκτοτε τον ηλιακό δίσκο υπό μορφή φωτοστεφάνου για να απεικονήσει ένα ιερό πρόσωπο.
Εάν ο Kωνσταντίνος ήταν πράγματι χριστιανός είναι αμφισβητήσιμο, και οι λόγοι και η έκταση της προσωπικής μεταστροφής του είναι ασαφείς. Οπως όλοι οι παγανιστές ήταν συνηθισμένοι σε ένα πλήθος θεοτήτων από τις οποίες επιδίωκαν την εύννοια, έτσι κι αυτός είδε τον Χριστό σαν έναν ακόμα Θεό της αυτοκρατορίας. Ο Kωνσταντίνος ήταν υποστηρικτής του καθολικού Θεού-ήλιου, αλλά θέλησε τη βοήθεια των Χριστιανών. Υποθετικά η μεταστροφή του ήταν μια ανταπόδοση της νίκης μέσω της βοήθειας από το χριστιανικό Θεό. Αν και καθιέρωσε τον χριστιανισμό ως την επίσημη πολιτική του κράτους, δεν δέχτηκε το βάπτισμα μέχρι το νεκροκρέββατό του, σύμφωνα με τους χριστιανικούς συγγραφείς.
Η σταδιοδρομία του Kωνσταντίνου
Στην περίπλοκη κατάσταση που επικράτησε μετά από το θάνατο του Διοκλητιανού, ένας από τους αυτοκρατορικούς κληρονόμους, ο Kωνσταντίνος, αυτοανακυρήχθηκε αυτοκράτορας Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος το 306μ.χ. στην Υόρκη (Εβόρακο) της Μεγάλης Βρετανίας. Οπως ισχυρίζεται ο Αμβρόσιος, ο Kωνσταντίνος ήταν ο παράνομος γιος μιας σερβιτόρας σε καπηλειό, της Ελένης, και ενός ρωμαϊκού ανώτερου αξιωματούχου, του Κωνστάντιου, που τοποθέτησε την πίστη του, σύμφωνα με τον Kωνσταντίνο τον ίδιο, στον "ανώτατο Θεό", Sol Invictus. Σε μια άλλη αναφορά, η μητέρα του ειπώθηκε να είναι η κόρη του Βρετανού κατώτερου μονάρχη, Κολ του Κολχέστερ. Οπως και να ήταν, ως ο παράνομος γιος μιας αυτοκρατορικής οικογένειας, έπρεπε να παλέψει για τη εξουσία. Κέρδισε την υποταγή των λεγεωνών στη Μεγάλη Βρετανία, και στην συνέχεια κάτω από το χριστιανικό έμβλημα, κατέλαβε τη Ρώμη, και, τελικά, επέκτεινε την εξουσία του στην ανατολική αυτοκρατορία. Χαρακτηριστική είναι η παρατήρηση του Deschner(τ.1,277-278) οτι με την βοήθεια την αυταρχικής μητέρας του και των χριστιανών ιερέων εξουδετέρωσε όλους τους νόμιμους διαδόχους του Καίσαρα.
Ο Kωνσταντίνος είχε έναν παχύ λαιμό, έντονη φωτεινότητα και τη συνήθεια να ρίχνει στην πλάτη του μια κεφαλή απο λιοντάρι. Ζούσε καλά και ντύνονταν προσεκτικά, ενώ στα τελευταία του έγινε παχύσαρκος. Ηταν υπερβολικά φιλόδοξος αρπάζοντας όποια ευκαιρία βρίσκονταν μπροστά του. Η φωνή του μπορεί να ήταν ευγενική και κολακευτική, αλλά οι πράξεις του ιδιαίτερα σκληρές εκτέλεσε τη σύζυγό του και έναν από τους εγγονούς του.
Οι μορφωμένοι Ρωμαίοι μίσησαν και περιφρόνησαν τον Kωνσταντίνο. Η Ελένη ήταν ιδιαίτερα τυχερή στο να γίνει η ερωμένη κάποιου που προορίστηκε για την πορφύρα, και η γενναιοδωρία της απέναντι στο ιερατείο της δώρισε το φωτοστέφανο της Αγίας. Το άξιζε επειδή "ανακάλυψε" όλες τις περιοχές των ιστοριών του Ευαγγελίου που είχαν εξαφανισθεί μυστηριωδώς για 300 έτη μετά από τη σταύρωση!
Όταν ο Διοκλητιανός αναδιοργάνωσε και ειρηνοποίησε την αυτοκρατορία επέλεξε έναν συνάδελφο, τον Μαξιμιανό Hρακλή, για να τον βοηθήσει στην εξουσία του και ανυψώθηκε στην τάξη των Καισάρων, πρίγκηπες με κάποια ελπίδα διαδοχής, Γαλέριος και Κωνστάντιος. Ο Γαλέριος ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της παλαιάς θρησκείας, και υποθετικά ώθησε τον Διοκλητιανό στη δίωξη των Χριστιανών.
Παρένθεση για τον Διοκλητιάνειο διωγμό:
[Σοβαρές περιγραφές των διωγμών δεν υπάρχουν εκτός απο ιστορίες για λιοντάρια που απεύφευγαν να κατασπαράξουν τους μάρτυρες και φωτιές απο τον ουρανό, ενώ όλες οι πηγές είναι απο τον Λακτάντιο και τον Ευσέβειο, ο οποίος, σύμφωνα με τον Liebeschuetz, τα έγραψε μαζί με τον Κωνσταντίνο κατα νου ως πρώτο και κύριο αναγνώστη και απο τον Αρνόβιο ο οποίος στο "κατά των Εθνικών" κάνει λόγο για νίκη του "αληθινού θεού" έναντί των "ειδώλων" κάνοντας θρασύτατη χρήση ακόμα και του Ουάρωνος, του Κικέρωνα και του Σενέκα και κραυγάζοντας οτι πρέπει να καούν τα θέατρα και πάμπολλα βιβλία. Πάρα πολλοί μάρτυρες επίσης είναι καθαρά φανταστικοί όπως η θρυλική δωδεκάχρονη Ευλαλία,τη στιγμή που όχι μόνο ο Ρωμαϊκός νόμος απαγόρευε ρητά τα βασανιστήρια ανηλίκων, αλλα και που αποτελεί αντιγραφή της νεαράς θεάς της Λουζιτανίας, Ατεσίνα (Tillemont).
To πρώτο έδικτο του Διοκλητιανού θα αφορά το κάψιμο χριστιανικών γραφών και εκκλησιών και απαγόρευση των συναθροίσεων. Σαν απάντηση, οι χριστιανοί θα κάψουν τον ανάκτορο της Νικομήδειας και θα εξεγερθούν σε πολλές πόλεις όπως Μελίτη, Αντιόχεια και Σελεύκεια (Deschner). Τότε ο Διοκλητιανός θα βγάλει δεύτερο έδικτο για να τιμωρήσει τους υπαίτιους που δεν ήταν άλλοι απο τους κατα τόπους επισκόπους οι οποίοι κυρίως θα φυλακιστούν. Με ένα τρίτο έδικτο θα τους ζητηθεί απλά να προσφέρουν θυμίαμα στους θεούς και οι περισσότεροι απ'αυτους θα απελευθερωθούν. Ωστόσο, σύμφωνα με τον WHC Frend, τα θύματα του πρώτου "μεγάλου διωγμού" θα είναι ελάχιστα, ακόμα και στις βαλκανικές περιοχές που εξουσίαζε ο Γαλέριος. Αργότερα ο Μαξιμιανός θα βγάλει νέο έδικτο διατάσσοντας τη προσφορά στους θεούς απ'όλους τους πολίτες, κατι όμως που δεν έχει επιβεβαιωθεί, αφού το μόνο που συνέβη ήταν η κατάσχεση μερικών "γραφών" και η κατεδάφιση ορισμένων εκκλησιών (Chuvin,σελ 19), που δεν αποτελεί παρα ισχυρισμό του Λακταντίου (Deschner τομ.1,σελ 276), ενώ εκπληκτικό ειναι οτι ακόμα και απο τον προπαγανδιστή Ευσέβιο, ο αριθμός των μαρτύρων στη μέση ανατολή θα είναι μόνο 86 άτομα απο τα εκαντοντάδες χιλιάδες, ενώ ο Frend (σελ 536-537)θα υπολογίσει τα θύματα όλου του διωγμού σε μόλις 3000-5000!!. Στη συνέχεια ο διωγμός θα συνεχιστεί μόνο στις ανατολικές επαρχίες απο τον Γαλέριο(που και αυτόν η χριστιανική προπαγάνδα θα παρουσιάσει σαν τέρας) και τον Μαξιμίνο Ντέα με περιγραφές πάντα απο τους ίδιους τους χριστιανούς (Ευσέβιος,Λακτάντιος,Bede) και ακόμα και ο χριστιανός Latourette (τομ 1,σελ 156) θα μιλήσει για ανυπόστατους ισχυρισμούς.
Ο Chuvin γράφει οτι άσχετα με τον ζήλο των κατα τόπους κυβερνητών, οι διωγμοί θα αφορούν μόνο δημεύσεις περιουσιών και βιβλίων, ενώ παρακάτω μαθαίνουμε οτι οι χριστιανοί είχαν το δικαίωμα να εξουσιοδοτήσουν ένα τρίτο πρόσωπο για να θυσιάσει στον αυτοκράτορα για λογαριασμό τους (σελ 20). Επίσης, οι Freke και Gandy (σελ 229) ισχυρίζονται πως το άθροισμα όλων των διωγμών δεν ξεπερνά τα πέντε χρόνια! Αξιοσημείτωτο είναι οτι αμέσως μετά το τέλος "των διωγμών", η επισκοπική σύνοδος της Ελβίρας, το 306, θα επιβάλει αυστηρούς κανόνες εναντίων των εθνικών θρησκειών (κανόνας 20-81), των χριστιανών που αποστάτησαν ή θυσίασαν στους θεούς όπως επίσης και εναντίων των "ενόχων" άλλων 17 "αμαρτημάτων" που φθάνουν και μέχρι το να είναι κανείς ηθοποιός ή αρματοδρόμος!]
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Όταν, το 303, ο Διοκλητιανός άρχισε τους διωγμούς, ο Κωνστάντιος απέφυγε την εφαρμογή των διαταγμάτων στις επαρχίες του. Υπήρξαν λίγοι Χριστιανοί σε αυτές, και δεν μπορούσε να δει καμία απειλή οπουδήποτε στις ιδιαίτερες πεποιθήσεις και πρακτικές τους. Η ηπιότητά του έγινε γνωστή σε όλη την εκκλησία, και ο αυτοκράτορας Γαλέριος υποψιάστηκε ότι υπήρχε ένας πολιτικός στόχος σ'αυτή του τη στάση. Ο Διοκλητιανός και ο συνάδελφός του είχαν παραιτηθεί το 304, και ο Γαλέριος, είχε προαχθεί σε αυτοκράτορας της ανατολής, ενώ ο Κωνστάντιος ήταν αυτοκράτορας στη δύση, κάτι που απέτρεπε τον νεαρό Kωνσταντίνο από τη κατάληψη της θέσης του Καίσαρα.
Το ζήτημα του διωγμού ή της εύννοιας απέναντι στους Χριστιανούς της αυτοκρατορίας έγινε τώρα μια σανίδα για την πολιτική πλατφόρμα. Οι Χριστιανοί ήταν μια μικρή αλλά επιδρούσα μειονότητα και η υποστήριξή τους έγινε κρίσιμη.
Ο Kωνσταντίνος δραπέτευσε και ενώθηκε με τον πατέρα του στη Μεγάλη Βρετανία. Σύντομα ο πατέρας του πέθανε και τα στρατεύματά του επευφήμησαν τον Kωνσταντίνο σαν αυτοκράτορά τους. Ο Kωνσταντίνος πιθανώς να το μηχανεύτηκε αυτό, αλλά ο Γαλέριος αρνήθηκε να αναγνωρίσει την εκλογή.
Ο Kωνσταντίνος υπερεκτίμησε πιθανώς τον αριθμό των Χριστιανών στη Ρώμη, την Αφρική, και την ανατολή. Είχε ζήσει έξι έτη στη Μεγάλη Βρετανία και την Γαλατία και γνώριζε την έκταση τους μόνο από την υπερβάλλουσα γλώσσα των Παγανιστών δεν υπήρξε καμία στατιστική τότε. Το 312, το έτος του Λαβάρου, αναχώρησε για τη Ρώμη για να δοκιμάσει τη δύναμή του απέναντι στον γαμπρό του Mαξέντιο. Παράλληλα, κατέλαβε την Ιβηρική αποκόπτοντας τον ανεφοδιασμό της Ρώμης με σιτηρά προκαλώντας λιμό (Deschner,σελ 279), διατάζει τον απαγχονισμό του πεθερού του Μαξιμιανού, ενώ το ίδιο έτος αποδεκατίζει το έθνος των Βρουκτέρων, καίει τα χωριά τους και τους επιζόντες τους πουλάει δούλους ή τους ρίχνει στα θηρία προς το τέρψη των οπαδών του, μια πράξη που θα επιδοκιμάσει αργότερα ο εκκλησιαστικός πατέρας Λακτάντιος (ως άνω, σελ 266).
Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΣΑΟΥΛ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ!!
Επάνω στον διεσπαρμένο και αποκαρδιωμένο Χριστιανικό κόσμο, έρχεται τότε η είδηση ότι ο Γαλέριος είχε καταστείλει τον διωγμό και είχε πεθάνει απο καρκίνο, ενώ ο Kωνσταντίνος, ο οποίος είχε πλέον τη φήμη του προστάτη και του απελευθερωτή, ήταν στο δρόμο για τη Ρώμη για να καταλάβει το θρόνο, και οτι ο Μαξέντιος, ο πραγματικός κυβερνήτης της Ιταλίας και της Αφρικής, ήταν αναγκασμένος αναλόγως να τους χορηγήσει την πλήρη ελευθερία. Ο αυτοκράτορας Mαξέντιος στην Ιταλία, εναντίων του οποίου κινούνταν ο Kωνσταντίνος, το σκέφτηκε συνετό να διώξει τους Χριστιανούς που υποστήριζαν τον Kωνσταντίνο.
Αυτές ήταν οι περιστάσεις όταν, το 312, ο Kωνσταντίνος οδήγησε τις λεγεώνες του στην Ιταλία, και "προσυλητίστηκε" το Μάρτιο και ο Μαξέντιος νικήθηκε στη γέφυρα Mίλβιαν. Το 313, ο Kωνσταντίνος, αυτοκράτορας τώρα, συνάντησε τον συν-αυτοκράτορα Λικίνιο στο Μιλάνο και μαζί εξέδωσαν έναν επίσημο διάταγμα αναγνωρίζοντας την ελευθερία των Χριστιανών. Αυτό το διάσημο διάταγμα του Μιλάνου δεν ήταν, όπως λέγεται συνήθως, το πρώτο κεφάλαιο της ελευθερίας. Οι Χριστιανοί ήταν ήδη ελεύθεροι, εκτός από το ότι ο αυτοκράτορας Mαξιμιανός συνέχισε τον διωγμό στην ανατολή, αν και στη συνέχεια σκοτώθηκε το 313. Η μεροληψία του Kωνσταντίνου προς την εκκλησία ήταν το πραγματικό θεμέλιο του θριάμβου του χριστιανισμού.
Το 323, ο Kωνσταντίνος επιτέθηκε και κτύπησε τον Λικίνιο αλλά συνέχισε να μοιράζεται την αυτοκρατορία μαζί του για εννέα έτη, όταν αργότερα τον δολοφόνησε ύπουλα.
Κατόπιν ήρθε το φοβερό έτος 326, όταν ο Kωνσταντίνος δολοφόνησε τη σύζυγό του Φαύστα, τον νόθο γιο του Κρίσπο και τον ανηψιό του στην καρδιά της αυτοκρατορίας, στο παλάτι του στη Ρώμη. Η Φαύστα ήταν όμορφη και, όπως λέει ο Ιουλιανός μια ευγενική και ενάρετη κυρία, και ήταν μόνο τριάντα τεσσάρων ή τριάντα πέντε ετών στο χρόνο που ο σύζυγός της την δολοφόνησε. Οι κληρικοί συγγραφείς προσπαθούν να τον απαλάξουν απο αυτά τα τελευταία του εγκλήματα.
Τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Ο παράνομος γιος του παράνομου Kωνσταντίνου ήταν ένοχος κάποιας προσβολής όσον αφορά την όμορφη και ευγενική θετή μητέρα του, και πάνω στην οργή του ο Kωνσταντίνος πήρε τις ζωές τους. Η Ελένη, η χριστιανή μητέρα του, τον ώθησε στη διάπραξη της δολοφονίας και είναι ιδιαίτερα πιθανό ότι η Φαύστα είχε κατηγορήσει δίκαια το γιό του και είχε υποστεί έτσι τον άγριο θυμό της Ελένης.
Ο McCabe εξέτασε όλες τις αναφορές όσον αφορά το χαρακτήρα της Ελένης, την παρανομία του Kωνσταντίνου (που ο Γίββων αμφισβητεί) και αυτές τις δολοφονίες. Ο Κωνστάντιος δεν θα μπορούσε να παντρευτεί νόμιμα την Ελένη βάσει του ρωμαϊκού νόμου. Όσον αφορά τις δολοφονίες ενός γιού, της συζύγου και ενός ανηψιού, η ένδειξη είναι τόσο σαφής που κανένας άλλος παρα μόνο οι χριστιανοί ιστορικοί την αμφισβητούν. Φαίνεται ότι η Φαύστα ήταν στείρα και οι τρεις γιοί του Kωνσταντίνου γεννήθηκαν απο την ερωμένη του Μινερβίνα που επίσης δολοφονήθηκε (Ευτρόπιος, Deschner 1,σελ 343). Οι παγανίστριες αυτοκράτειρες, μέχρι το τέλος του τέταρτου αιώνα, ήταν αξιοσέβαστες γυναίκες αλλά, με τη μεταστροφή των αυτοκρατορικών κυριών στη νέα θρησκεία, εισαγώμαστε σε μια ιστορία δολοπλοκίας και πάθους που είναι πολύ πικρή.
Η Ελένη, ήταν προφανώς πιό ενθουσιώδης Χριστιανή από το γιο της. Είναι χριστιανική Αγία! Πήγε στην Ιερουσαλήμ, και βρήκε αυτό που υποστήριξε ότι ήταν ο σταυρός και τα καρφιά με τα οποία ο Ιησούς σταυρώθηκε, παρ΄όλο βέβαια που όλοι οι ρωμαϊκοί νόμοι της Ιουδαίας επιβάλλαν την καύση των σταυρών! Ο Kωνσταντίνος χρησιμοποίησε ένα καρφί ως χαλινάρι για το στόμα του αλόγου του και έβαλε ένα άλλο στο πολεμικό του κράνος . Επισκεφτείτε τον ιερό τάφο στην Ιερουσαλήμ, δείτε το όρος της σταύρωσης, και θα συγκλονιστείτε διαπιστώνωντας ότι είναι ένας βράχος μέσα σε μια άσχημη εκκλησία του δέκατου-ένατου αιώνα και που επιδεικνύεται στον πιστό απο μια υπερηψωμένη εξέδρα. Αυτό και οι άλλες περιοχές που συνδέθηκαν με το θάνατο του Χριστού εφευρέθηκαν από αυτήν την αυτοκράτειρα, τη μητέρα του Kωνσταντίνου, το 327 για χάρη του χριστιανισμού. Σαν πρώτη Χριστιανή προσκυνήτρια, ή τουρίστρια όπως θα λέγαμε σήμερα, δεν θα μπορούσε να βρεί τις θέσεις που αναφέρονταν στα φυλλάδιά της τα αποκαλούμενα Ευαγγέλια και έτσι "τις βρήκε" η ίδια, όπως μπόρεσε αυτή ήταν η αυτοκράτειρα και η μητέρα ενός τύραννου. Αυτές οι θέσεις έχουν γίνει αποδεκτές ως γνήσιες από τότε από τη βιομηχανία του χριστιανισμού, και οι πλούσιοι εκπρόσωποί του έχουν πείσει τους ανίδεους πιστούς γι'αυτό.(σχετικές πηγές: "Aγιες απάτες "των Foote-Wheeler , Fletcher, Baldson κλπ)
Ο Ελληνας ιστορικός, Zώσιμος, μας λέει ότι μετά από τις δολοφονίες στη Ρώμη ο αυτοκράτορας ζήτησε εξαγνισμό στο ναό του Δία, και αφού του το αρνήθηκαν οι παγανιστές ιερείς, στράφηκε στους χριστιανούς ιερείς που δέχτηκαν. Αυτό είναι αναληθές αλλά ενσωματώνει μια αλήθεια. Η Ρώμη, που ήταν ακόμα συντριπτικά παγανιστική, περιφρόνησε τον αυτοκράτορα με αγανάκτησή και τον απέρριψε. Ήταν βάρβαρος. Ο χριστιανισμός τον δέχτηκε, τουλάχιστον πιό στενά από πριν.
Πήγε στη Μικρά Ασία, και εκεί έκανε την παλαιά πόλη του Βυζαντίου νέα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Το σχέδιο αποφασίστηκε λόγω της περιφρονητικής αντίστασης της Ιταλίας στα θρησκευτικά του σχέδιά, και την επιμονή του να δημιουργήσει μια νέα και πλήρως χριστιανική αυτοκρατορία. Το έργο ξεκίνησε πριν από το 326, αλλά το θέμα τέθηκε όταν ο Kωνσταντίνος βρήκε κολλημένη στην πύλη του ρωμαϊκού παλατιού του την επιγραφή:
Mάθε οτι η χρυσή εποχή του Κρόνου πάλι ξημερώνει.
Από το αιματηρό χρώμα του Νέρωνα βγήκαν αυτά τα κοσμήματα.
Ο Kωνσταντίνος ευννοεί τον χριστιανισμό
Υπάρχει μια δημοφιλής πεποίθηση οτι από τη στιγμή της μεταστροφής του Kωνσταντίνου, ο χριστιανισμός σάρωσε την Ευρώπη, αντικαθιστώντας τους παλαιούς τρόπους. Υπάρχει κάποια αλήθεια σ'αυτό αλλά ήταν κυρίως μέσω του πλούτου και των προνομίων, όχι μέσω μιας ηθικής αρχής. Αυτό που δεν εκτιμάται είναι ότι η χριστιανική εκκλησία ήταν ακριβώς το ίδιο πιστή στον αυτοκράτορα όσο αυτός ήταν στην εκκλησία. Ο Kωνσταντίνος ήταν ένας οπαδός του παγανιστικού "μονοθεϊσμού" που κεντροθετήθηκε στον ήλιο ως Απόλλωνας, Mίθρας ή Sol Invictus, και θεώρησε το χριστιανικό Θεό ως το ίδιο πράγμα. Όταν είδε το σύμβολο ΧΡ στον ήλιο, το αντάλλαξε με τους ηλιακούς Θεούς χωρίς την αλλαγή των όποιων θεμελιωδών παγανιστικών ιδεών και έδωσε την εξουσία των ηλιακών θρησκειών στους χριστιανούς επισκόπους. Φάνηκε να μισεί ιδιαίτερα την παλαιά ρωμαϊκή θρησκεία.
Ο Kωνσταντίνος παρείχε προστασία στην εκκλησία από το 312 και απο τις δηλώσεις του φαίνεται σαφές ότι ήταν δεσμευμένος στο χριστιανισμό από το 312. Ο Kωνσταντίνος υπερέβη αμέσως τη δήλωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του διατάγματος του Μιλάνου και εκδήλωσε μια στάση που καλείται γενναιόδωρη μεροληψία .
Ο Kωνσταντίνος ταξίδεψε στη μάχη με τους Πέρσες με μια μεγάλη σκηνή στη μορφή μιας εκκλησίας. Εκεί προσευχήθηκε με τους επισκόπους του στο Θεό, τον δωρητή της νίκης, και τον λάτρεψε πριν από τη μάχη. Ο Ευσέβιος στην αγιογραφία του Kωνσταντίνου, έγραψε:
Αφού προσευχόταν στο Θεό, ελάμβανε πάντα κάποια αποκάλυψη της παρουσίας του Θεού, και έπειτα, σαν θεϊκά εμπνεσμένος, έβγαινε από τη σκηνή του. Αμέσως, έθετε τα στρατεύματά του σε κίνηση χωρίς καθυστέρηση, αλλά προτρέποντας τους εκείνη την ίδια την στιγμή να λάβουν τα ξίφη τους. Στη στιγμή, θα έπεφταν πάνω στον εχθρό τους και θα τον έριχναν κάτω, αρχίζοντας με τους πιο νεαρούς ...
Αυτό, από την πένα του μέγιστου πρώτου ιστορικού της εκκλησίας, είναι η φύση του χριστιανισμού όταν υιοθετήθηκε ως ρωμαϊκή κρατική θρησκεία. Ο Γιαχβέ ήταν Θεός του πολέμου και της άγριας στρατοκρατικής βιαιότητας, ακριβώς όπως ήταν στις εβραϊκές γραφές. Πού είναι η αγάπη εδώ; Γιατί οι Χριστιανοί τον θεωρούν αυτόν σαν Θεό της αγάπης; Αλλαξε σε κάποια στιγμή; Σίγουρα ο Θεός είναι αμετάβλητος; Πότε άλλαξε;
Ο Kωνσταντίνος λοιπόν, πλέον "δεν επικαλείται τους δαίμονες αλλά τον αληθινό Θεό"(όπως λέει ο Αυγουστίνος στην "Πολιτεία του Θεού"). Επάνω σ'αυτήν την παράλογη κοσμοθεωρία, όπως θα φανεί στη συνέχεια της ιστορίας, θα καταστραφούν πολιτισμοί, έθνη και θρησκείες, και θα μαρτυρήσουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Οπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Liebeschuetz, "με τον χριστιανισμό θα γεμίσει η ανθρωπότητα με κακά πνεύματα, η ζωή θα γίνει μια ατελείωτη μάχη στην οποία οι άνθρωποι θα πρέπει να πολεμούν ακατάπαυστα με έναν αόρατο εχθρό", για τον δε Λακτάντιο οι άνθρωποι, που πλέον καταδικάζονται σε καθεστώς ετοιμότητας, "έχουν φτιαχτεί για αυτόν ακριβώς το λόγο, να επαγρυπνούν, να θέτουν φρουρές ". Τα πάμπολά βέβαια διατάγματα εναντίων των εθνικών παραδόσεων απο τον Κωνσταντίνο και μετά, θα τα αναλύσουμε σε άλλη ενότητα.
Το 319 ο Κωνσταντίνος εξαιρεί τον χριστιανικό κλήρο απο κάθε πολιτική υποχρέωση καθώς και οικονομικές υποχρεώσεις έναντι του κράτους ("Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος προς Οκταβιανό"), προνόμιο που θα προκαλέσει μαζική προσέλευση στην εκκλησία πλουσίων κυρίως ανθρώπων, που για να αποφύγουν την καταβολλή φόρων επιθυμούν να γίνουν ιερείς. Αντίθετα, με άλλο έδικτο μετατρέπει όλους τους ακτήμονες χωρικούς σε δουλοπάροικους. Οπως σημειώνει ο Mango (σελ 57-58), οι ακτήμονες χωρικοί "ζούσαν σε καθεστώς εξευτελιστικό,ήσαν θεωρητικά μόνον ελεύθεροι, αλλα στην πράξη δεμένοι με τον αγρό τους. Ηταν,όπως αναφέρει ένας νόμος του 393, δούλοι τη γης (Ιουστ. Κώδιξ 11,48, 21). Η θέση τους ήταν κληρονομική, η ελευθερία για σύναψη γάμου περιορισμένη και δεν επιτρέπονταν ουτε καν να στρατευθούν. Ο αφέντης της γης εισέπρατε του φόρους και είχε δικαίωμα ακόμα και να τους αλυσοδέσει αν προσπαθούσαν να δραπετεύσουν".
Στην ευρύτερη ανατολική αυτοκρατορία είχε περάσει η εντύπωση οτι η εύνοια του αυτοκράτορα περνούσε μέσα απο το να ενδίδει κανείς στις προτροπές των επισκόπων και στις καταστροφές όσων περισσότερων εθνικών ιερών πριν απο την όποια αίτηση στον αυτοκράτορα (Jones Arnold σελ.211)
Πλαισιωμένος απο "αιμοδιψείς και θρησκόληπτους ιερείς εκ των οποίων ένας μόνος αρκούσε να στρέψει την μισή ανθρωπότητα ενάντια στην άλλη" όπως χαρακτηριστικά θα γράψει ο Σέλλεϋ, ο Κωνσταντίνος εκδηλώνει όλο και περισσότερο μίσος εναντίων της εθνικής λατρείας. Επίσης καθιερώνονται διαθήκες βάσει των οποίων οι άνθρωποι αφήνουν πλέον τις περιουσίες τους όχι στους συγγενείς αλλά στην εκκλησία (Θεοδοσιανός Κώδιξ 16,2,4,), η απελευθέρωση δούλων γίνεται μόνο σε εκκλησίες παρουσία επισκόπων.(16,7,1), ενώ οι επίσκοποι είναι οι μόνοι που δεν γονατίζουν στον αυτοκράτορα και αποκτούν το δικαίωμα να χρησιμοποιοούν τις κρατικές άμαξες (Deschner,τ.1,σελ 309).
Με άλλο έδικτο διατάσσει τους τοπικούς κυβερνήτες να τιμούν τις χριστιανικές γιορτές, κτίζει πολλές εκκλησίες, επιβάλει στον οικογενεικό του κύκλο την χριστιανική κατήχηση ενώ απαγορεύει κάθε μορφή μαντικής(Ευσέβιος 4,25), όπως και την επισκευή παλαιών ναών και την ύψωση νέων αγαλμάτων. Επίσης θα απαγορεύσει την τέλεση θυσιών (Θεοδοσιανός Κωδιξ,16.10,1).
Το 319 προσπάθησε να επιβάλει τη χριστιανική Κυριακή ως ημέρα αργίας στην αυτοκρατορία του. Πόσο ηλίθια ή ανίδεη είναι η άποψη ότι η χριστιανική εκκλησία έφερε ένα μεγάλο όφελος στους εργαζόμενους με την αργία μιας ημέρας από τις επτά. Οι Ρωμαίοι αναπαύονταν την Πέμπτη (Dies Jovis ), και είχαν περισσότερες από εκατό αργίες το χρόνο. Ο στόχος του Kωνσταντίνου ήταν, όπως στα προηγούμενα μέτρα του, να επιβληθεί ο χριστιανισμός. Πάλι, εντούτοις, απέτυχε, και έπρεπε να τροποποιήσει το διάταγμά του.
Ο Χριστιανισμός που χρειάστηκε τρείς ολόκληρους αιώνες για να προσυλητίσει με την "πειθώ" του ένα μόλις 2-3 % της αυτοκρατορίας, είναι πλέον αυτοκρατορική θρησκεία(και επι Θεοδοσίου κρατική)και σε ένα μόνον αιώνα θα αλλαξοπιστήσει το υπόλοιπο 97% με διατάγματα, σφαγές, βασανιστήρια, φυλακές και απαγορεύσεις.