Τηλεπικοινωνίες-των-Αρχαίων-Ελλήνων
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ!!!ΟΙ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΩΝ "ΑΡΧΑΙΩΝ"ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ!!!
ΑΡΧΑΙΟΣ ΠΑΠΥΡΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΟΤΙ ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΗΤΑΝ ΕΡΩΤΙΚΟ ΖΕΥΓΑΡΙ!ΒΙΝΤΕΟ
Μπορεί ένας πάπυρος να αλλάξει τον ρου της χριστιανικής ιστορικής απάτης; Πάπυρος του 2ου αιώνα μ.Κ., ο οποίος μέχρι τώρα βρισκόταν στην κατοχή ιδιωτικού συλλέκτη, έρχεται να καταρρίψει όλη τη χριστιανική κοσμοθεωρία περί σεξουαλικής αποχής, αφού σ' αυτόν ο Ιησούς Χριστός αποκαλεί για πρώτη φορά τη Μαρία Μαγδαληνή γυναίκα του και άξια να γίνει απόστολός του. Έντονες αντιδράσεις αναμένεται να προκαλέσει στους χριστιανικούς κύκλους ο πάπυρος που μόλις ανακαλύφθηκε και ο οποίος αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός και η Μαρία Μαγδαληνή ήταν πιθανώς ανδρόγυνο. Η επίμαχη φράση βρίσκεται περίπου στη μέση του κειμένου, εκεί όπου ο Ιησούς φέρεται να λέει «η σύζυγός μου», ενώ στη συνέχεια, υπερασπιζόμενός την προφανώς από κάποια κριτική, συμπληρώνει: «Αυτή μπορεί να είναι απόστολός μου». Γραμμένο σε αρχαία Αιγυπτιακά κοπτικά, το αντικείμενο έχει μελετηθεί διεξοδικά από την Κάρεν Λ. Κινγκ, ιστορικό του Χριστιανισμού στη Θεολογική Σχολή του Χάρβαρντ, η οποία και ετοιμάζεται να εκδώσει ένα σύγγραμμα σχετικά με την ανακάλυψη αυτή. Σύμφωνα με όσα είπε στο περιοδικό Smithsonian, «το κομμάτι αυτού του παπύρου εγείρει αμφιβολίες σχετικά με το δόγμα της σεξουαλικής αποχής των καθολικών ιερέων βασισμένο στο παράδειγμα του Ιησού Χριστού». Ταυτόχρονα, η επιφανής θεολόγος επιχειρεί να αποθαρρύνει τη χρήση του εγγράφου, για να εμπλουτίσει το βιογραφικό του Ιησού Χριστού, εξηγώντας πως το πιο πιθανό είναι να έχει γραφτεί στα Ελληνικά έναν αιώνα μετά τη Σταύρωση και στη συνέχεια να μεταφράστηκε στα Κοπτικά. Τέλος, η Κινγκ τονίζει πως η πραγματική σημασία του παπύρου έγκειται στην πιθανότητα μια πρωτοχριστιανική σέκτα να άντλησε πνευματική στήριξη απεικονίζοντας τον ιδρυτή του Χριστιανισμού με σύζυγο.
ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΒΡΑΙΟΣ ΡΑΒΙΝΟΣ ΜΠΟΡΕΙ!!!
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ:ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΜΕΓΑΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ??ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΔΩ!!!
Αυτός είναι ο άνανδρος δολοφόνος του μεγάλου Ιουλιανού!!Την ώρα που ο Ιουλιανός έδινε την μάχη με τους Πέρσες ο ύπουλος Μερκούριος εκτελώντας διαταγές ιουδαιοχριστιανών μαχαίρωσε πισώπλατα τον μεγάλο αυτοκράτορα!!Αυτό το ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ για την "πράξη" του αυτή οι ιουδαιοχριστιανοί τον έκαναν ...άγιο.Βγάζουν κραυγές θριάμβου οι ανθέλληνες Χριστιανοί γιατί "ζωντάνεψε" ο ψευτοάγιος τους και σκότωσε τον Μέγα Ιουλιανό!!Το άλλο με τον Τοτο το ξέρετε??Δεν άντεχαν και έτρεμαν οι ιουδαιοχριστιανοί τον σίγουρο επανελληνισμό της πατρίδα μας και την απαλλαγή της Ελλάδας από τον λαομίσητο ιουδαιοχριστιανισμό !! Έλληνες σάς λένε ψέματα κανείς Έλληνας δεν άλλαξε την θρησκεία του !! Η μεγαλύτερη γενοκτονία των Ελλήνων έγινε από τούς ιουδαιοχριστιανούς όπως ομολογεί και ο χριστιανός χρονογράφος Σωζομενός !!
Ο ΨΕΥΤΟΘΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ!!!
ΑΠΟ ΕΔΩ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ΤΟ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΕΝΘΟΥΝΤΕΣ!!ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΑΤΑΙΑ ΝΑ ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ ΑΠΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ!!ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΦΡΙΚΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΦΡΙΚΗ!!ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΥΣΦΗΜΙΖΕΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΦΡΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗΣ!!Ο ΨΕΥΤΟΘΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ!!
1 Κάλλιον όνομα καλόν παρά πολύτιμον μύρον· και η ημέρα του θανάτου παρά την ημέραν της γεννήσεως. 2 Κάλλιον να υπάγη τις εις οίκον πένθους, παρά να υπάγη εις οίκον συμποσίου· διότι τούτο είναι το τέλος παντός ανθρώπου, και ο ζων θέλει βάλει αυτό εις την καρδίαν αυτού. 3 Κάλλιον η λύπη παρά τον γέλωτα· διότι εκ της σκυθρωπότητος του προσώπου η καρδία γίνεται φαιδροτέρα. 4 Η καρδία των σοφών είναι εν οίκω πένθους· αλλ' η καρδία των αφρόνων εν οίκω ευφροσύνης. 5 Κάλλιον εις τον άνθρωπον να ακούη επίπληξιν σοφού, παρά να ακούη άσμα αφρόνων· 6 διότι καθώς είναι ο ήχος των ακανθών υποκάτω του λέβητος, ούτως ο γέλως του άφρονος και τούτο ματαιότης. 7 Βεβαίως η καταδυναστεία παραλογίζει τον σοφόν· και το δώρον διαφθείρει την καρδίαν. 8 Κάλλιον το τέλος του πράγματος παρά την αρχήν αυτού· καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα. 9 Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμόνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων. 10 Μη είπης, Τις η αιτία, διά την οποίαν αι παρελθούσαι ημέραι ήσαν καλήτεραι παρά ταύτας; διότι δεν ερωτάς φρονίμως περί τούτου. 11 Η σοφία είναι καλή ως η κληρονομία, και ωφέλιμος εις τους βλέποντας τον ήλιον. 12 Διότι η σοφία είναι σκέπη, ως είναι σκέπη το αργύριον· πλην η υπεροχή της γνώσεως είναι, ότι η σοφία ζωοποιεί τους έχοντας αυτήν. 13 Θεώρει το έργον του Θεού· διότι τις δύναται να κάμη ευθές εκείνο, το οποίον αυτός έκαμε στρεβλόν; 14 Εν ημέρα ευτυχίας ευφραίνου, εν δε ημέρα δυστυχίας σκέπτου· διότι ο Θεός έκαμε το εν αντίστιχον του άλλου, διά να μη ευρίσκη ο άνθρωπος μηδέν οπίσω αυτού. 15 Τα πάντα είδον εν ταις ημέραις της ματαιότητός μου· υπάρχει δίκαιος, όστις αφανίζεται εν τη δικαιοσύνη αυτού· και υπάρχει ασεβής, όστις μακροημερεύει εν τη κακία αυτού. 16 Μη γίνου δίκαιος παραπολύ, και μη φρόνει σεαυτόν υπέρμετρα σοφόν· διά τι να αφανισθής; 17 Μη γίνου κακός παραπολύ, και μη έσο άφρων· διά τι να αποθάνης προ του καιρού σου; 18 Είναι καλόν να κρατής τούτο, από δε εκείνου να μη αποσύρης την χείρα σου· διότι ο φοβούμενος τον Θεόν θέλει εκφύγει πάντα ταύτα. 19 Η σοφία ενδυναμόνει τον σοφόν περισσότερον παρά δέκα εξουσιάζοντες, οίτινες είναι εν τη πόλει. 20 Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος επί της γης, όστις να πράττη το καλόν και να μη αμαρτάνη. 21 Προσέτι, μη δώσης την προσοχήν σου εις πάντας τους λόγους όσοι λέγονται· μήποτε ακούσης τον δούλον σου καταρώμενόν σε· 22 διότι πολλάκις και η καρδία σου γνωρίζει ότι και συ παρομοίως κατηράσθης άλλους. 23 Πάντα ταύτα εδοκίμασα διά της σοφίας· είπα, Θέλω γείνει σοφός· αλλ' αύτη απεμακρύνθη απ' εμού. 24 Ο, τι είναι πολύ μακράν και εις άκρον βαρύ, τις δύναται να εύρη τούτο; 25 Εγώ περιήλθον εν τη καρδία μου διά να μάθω και να ανιχνεύσω, και να εκζητήσω σοφίαν και τον λόγον των πραγμάτων, και να γνωρίσω την ασέβειαν της αφροσύνης και την ηλιθιότητα της ανοησίας. 26 Και εύρον ότι πικροτέρα είναι παρά θάνατον η γυνή, της οποίας η καρδία είναι παγίδες και δίκτυα και αι χείρες αυτής δεσμά· ο αρεστός ενώπιον του Θεού θέλει εκφύγει απ' αυτής· ο δε αμαρτωλός θέλει συλληφθή εν αυτή. 27 Ιδέ, τούτο εύρηκα, λέγει ο Εκκλησιαστής, εξετάζων εν προς εν, διά να εύρω τον λόγον· 28 τον οποίον έτι η ψυχή μου εκζητεί αλλά δεν ευρίσκω· άνδρα ένα μεταξύ χιλίων εύρηκα· γυναίκα όμως μίαν μεταξύ πασών τούτων δεν εύρηκα. 29 Ιδού, τούτο μόνον εύρηκα· ότι ο Θεός έκαμε τον άνθρωπον ευθύν, αλλ' αυτοί επεζήτησαν λογισμούς πολλούς.ΠΗΓΗ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Η ΡΩΜΑΪΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ!!!ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΔΩ
Ποιος ήταν ο Ιησούς; Γιατί δεν υπάρχει καμία ιστορική και αρχαιολογική απόδειξη της ύπαρξής του; Ποιος έγραψε τα Ευαγγέλια; Γιατί γράφθηκαν στα Ελληνικά και όχι στα Εβραϊκά ή στα Αραμαϊκά; Πώς κι έγινε η Ρώμη το κέντρο της χριστιανικής θρησκείας; Γιατί οι πρώτοι χριστιανοί Πάπες και οι πρώτοι άγιοι ήταν όλοι μέλη της αυτοκρατορικής Ρωμαϊκής οικογένειας των Φλαβίων;
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που ο ερευνητής Joseph Atwill και συγγραφέας του ανατρεπτικού βιβλίουCaesar's Messiah: The Roman Conspiracy to Invent Jesus (Ο Μεσσίας του Καίσαρα: η Ρωμαϊκή Συνομωσία για την Εφεύρεση του Ιησού) προσπαθεί να ρίξει φως παρουσιάζοντας νέους δρόμους στην κατανόηση της δημιουργίας του χριστιανισμού, στη φύση της Καινής Διαθήκης, στο ποιος ήταν και αν υπήρχε ο πραγματικός Ιησούς και υποστηρίζονται ότι η Δευτέρα Παρουσία έχει ήδη γίνει. Με λίγα λόγια ο συγγραφέας μαζί με μία ομάδα αξιόλογων ιστορικών και ερευνητών της εποχής που παρουσιάστηκε ο χριστιανισμός σαν μια «νέα» θρησκεία στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποδεικνύει μέσα από τις πηγές ότι δεν υπάρχει ιστορικό υπόβαθρο σε αυτό σήμερα αποκαλείται ο Ιησούς Χριστός και ότι απλά πρόκειται για μία εφεύρεση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής εξουσίας και συγκεκριμένα της οικογένειας των Φλαβίων. Όχι μόνο αυτό, αλλά ο χριστιανισμός δεν είναι κάτι διαφορετικό από όλες τις σύγχρονες για την εποχή εκείνη παγανιστικές θρησκείες, αλλά ντυμένος με άλλο όνομα. Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν κατασκευασμένο μυθιστορηματικό χαρακτήρα και μάλιστα υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις για αυτό το γεγονός, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας Joseph Atwill και η ομάδα του. Ο λόγος που είχε η αυτοκρατορική οικογένεια των Φλαβίων να κατασκευάσει στην ουσία μία «νέα» θρησκεία ήταν ο εξής: να προσφέρει ένα όραμα στο πρόσωπο ενός «ειρηνικού Μεσσία» που θα ήταν μία εναλλακτική παρουσία σε σύγκριση με τους επαναστατικούς ηγέτες του Ισραήλ τον πρώτο αιώνα και οι οποίοι αποτελούσαν σοβαρή απειλή στην πολιτική σταθερότητα και ειρήνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με λίγα λόγια ο χριστιανισμός δεν αποτελούσε τίποτα περισσότερο από ένα πολιτικό εργαλείο για τον έλεγχο των μαζών εκείνης της εποχής, συνεχίζοντας να επιτελεί τον ίδιο σκοπό λιγότερο ή περισσότερο ακόμα και σήμερα. Αυτό το συμπέρασμα του Joseph Atwill βασίζεται σε εμπεριστατωμένη μελέτη και σύγκριση ανάμεσα στα Ευαγγέλια και το έργο του Ιουδαίου ιστορικού Ιώσηπου Φλαβίου όπου φαίνεται να υπάρχει άμεση σχέση. Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως ίσως μερικοί αναγνώστες βρουν το περιεχόμενο του έργου του προκλητικό, αλλά όπως αναφέρει ο ίδιος «το βιβλίο μου δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κριτική στην πίστη των σύγχρονων χριστιανών. Ένιωσα ότι είχα υποχρέωση να παρουσιάσω τα αποτελέσματα των ερευνών μου, εφόσον θεωρώ πως αυτά θα ρίξουν φως στις ρίζες και το λόγο που υπάρχει σήμερα αντι-σημιτισμός και στον τρόπο που οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την προπαγάνδα για να ελέγχουν τις μάζες.» «Αν και δεν είμαι κοντά πλέον στην Καθολική πίστη,» συνεχίζει ο συγγραφέας, «η μελέτη μου για τον χριστιανισμό δεν σταμάτησε ποτέ.» «Στη διάρκεια της ζωής μου έχω διαβάσει περίπου 600-700 βιβλία σχετικά με τον ιστορική Ιησού και τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, αλλά κανένα από αυτά δεν με έκανε να κατανοήσω και να μάθω κάτι ουσιαστικό σχετικά με το πώς παρουσιάστηκε η θρησκεία αυτή ή ποιος ήταν ο ιδρυτής της.» Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι όσο περισσότερο διάβαζε σχετικά με τις ρίζες του χριστιανισμού έβλεπε όλο και περισσότερο ότι το πώς ξεκίνησε η συγκεκριμένη θρησκεία ήταν ακόμα ένα ζήτημα ανοικτό. Ο Atwill βρίσκεται εκτός της αρκετά διαδεδομένης άποψης λοιπόν ότι ο χριστιανισμός ξεκίνησε σαν κίνημα από τις κατώτερες τάξεις κάποιων επαναστατικών Ιουδαίων διδασκάλων τον 1ο αι. κ.Ε. Αυτό που έκανε τον Atwill περισσότερο σκεπτικιστή είναι το γεγονός ότι ακριβώς την ίδια στιγμή που οι ακόλουθοι του Ιησού οργανώνονταν μέσα στα πλαίσια μίας θρησκείας οδηγώντας τα μέλη της να «γυρίσουν και το άλλο μάγουλο» και να δώσουν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι,» μία άλλη Ιουδαϊκή ομάδα διενεργούσε έναν θρησκευτικό πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων και βρισκόταν στην αναζήτηση ενός Μεσσία που θα είχε στρατιωτικό ηγετικό ρόλο. Ο Atwill συμπληρώνει: «Φαίνεται πιθανό για μένα ότι δύο διαμετρικά αντίθετες μορφές του μεσσιανικού Ιουδαϊσμού προέρχονται από την Ιουδαία την ίδια εποχή. Για αυτό το λόγο άρχισα να έχω ενδιαφέρον για τα κείμενα της Νεκρής Θάλασσας.» Αυτό που τον βοήθησε σε αυτό είναι ότι ξεκίνησε να μελετάει στο ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής. Τότε ήταν που ο συγγραφέας βρέθηκε μπροστά σε κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μελέτη του: «όταν διάβαζα το έργο του Ιώσηπου Φλαβίου, Ιστορία των Ιουδαϊκών Πολέμων και ιδιαίτερα το σημείο που περιγράφεται η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον αυτοκράτορα Τίτο το 70κ.Ε., θυμάμαι ότι παρατήρησα κάποιες ενδιαφέρουσες παράλληλες αναφορές μεταξύ της εκστρατείας του Τίτου και του έργου του Ιησού. Προσπάθησα να προσεγγίσω τα Ευαγγέλια με μία νέα ματιά, σαν να μην τα είχα ξαναδιαβάσει ποτέ στη ζωή μου και αφήνοντας πίσω μου κάθε προκατάληψη ή σχηματισμένη ιδέα που είχα για αυτά.» Αυτό ήταν και που οδήγησε τον συγγραφέα στην συγγραφή του βιβλίου του αντιλαμβανόμενος το συμβολικό περιεχόμενο των Ευαγγελίων τα οποία αποκάλυπταν τη μυστική ιστορία του Δυτικού πολιτισμού. Αυτή η προσέγγιση βοήθησε τον συγγραφέα να αναγνωρίσει τα τυπολογικά χαρακτηριστικά και των δύο κειμένων. Αυτό που ακολουθεί είναι μία σύντομη σχετικά περίληψη αυτού που διαπραγματεύεται ο συγγραφέας στο βιβλίο του "Caesar's Messiah": «η κεντρική ιδέα του έργου είναι ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένας φανταστικός μυθιστορηματικός χαρακτήρας και όχι ένα ιστορικό πρόσωπο. Στα Ελληνικάπου αποτελούν και τη γλώσσα των Ευαγγελίων η λέξη Ιησούς αναφέρεται στον Σωτήρα και η λέξη Χριστός αναφέρεται στον Μεσσία, και ο τίτλος του Χριστού ήταν ήδη γνωστός στους Εβραίους πολύ πριν τον υποτιθέμενο ερχομό του Ιησού. Επιπλέον, μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάποια αρχαιολογική απόδειξη αποδεκτή ευρέως για την ιστορικότητα του Ιησού και ό,τι πραγματικά γνωρίζουμε μέχρι σήμερα για αυτό το πρόσωπο είναι μέσα από την αφήγηση των Ευαγγελίων. Αν και τα Ευαγγέλια, συνεχίζει ο συγγραφέας, φαίνεται να είναι μία ιστορική αφήγηση αυτό που είναι στην πραγματικότητα έχει να κάνει με ένα και όχι και τόσο γνωστό είδος φανταστικής λογοτεχνίας που ονομάζεταιτυπολογία. Η τυπολογία συνδέεται με την συγγραφή απλών ιστοριών που βασίζουν την αφήγησή τους από τον έναν χαρακτήρα στην ιστορία ενός άλλου χαρακτήρα με αρχετυπικό τρόπο. Μόλις κάποιος κατανοήσει ότι τα Ευαγγέλια αποτελούν ένα δείγμα τυπολογικής λογοτεχνίας, είναι εύκολο να αντιληφθεί ότι κάθε επεισόδιο της δράσης του Ιησού ήταν βασισμένο σε περιστατικά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής εκστρατείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τίτου στην Ιουδαία. Η τυπολογία που συνδέει τον Ιησού και τον Τίτο στα Ευαγγέλια δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εντοπίσει κάποιος και το γεγονός ότι έχει παραβλεφθεί εδώ και 2,000 είναι απίστευτο. Αυτή η παράβλεψη είναι ιδιαίτερα περίεργη στο γεγονός ότι τα Ευαγγέλια είναι διαμορφωμένα πάνω σε μία άμεση σύνδεση μεταξύ του Ιησού και του Τίτου και των προφητειών που αφορούν τον Υιό του Ανθρώπου. Και ενώ οι χριστιανοί πιστεύουν ότι ο χαρακτήρας των Ευαγγελίων είναι θεϊκός, στην ουσία δεν είναι αυτό που είπε ο Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι ήταν ο Μεσσίας, και μάλιστα απέφυγε να το παραδεχθεί. Ο Ιησούς αντίθετα έλεγε ότι «ο Υιός του Ανθρώπου»-ένας τίτλος που αποδιδόταν στον Ιουδαϊκό Μεσσία και προέρχεται από τις προφητείες του Δανιήλθα ερχόταν πριν από τη γενιά στην οποία μιλούσε. Εφόσον οι Εβραίοι εκείνης της εποχής θεωρούσαν μία γενιά σαν τα τελευταία 40 χρόνια, αυτό που έλεγε ο Ιησούς είναι ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα εμφανιστεί μέσα σε 40 χρόνια από την μέρα του δικού του θανάτου, το Πάσχα του 33κ.Ε. Ο Ιησούς επίσης προέβλεψε καθαρά το τι θα συμβεί με τον ερχομό του Υιού του Θεού. Προφήτεψε ότι κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Υιού του Ανθρώπου οι πόλεις της Γαλιλαίας θα καταστραφούν, η Ιερουσαλήμ θα περιβληθεί με ένα τοίχος, και ο Ναός θα καταστραφεί. Στην προσπάθειά τους να καταλάβουν τι ακριβώς εννοούσε ο Ιησούς, οι Χριστιανοί ερμήνευσαν αυτή την επίσκεψη του Υιου του Ανθρώπου σαν τη «Δευτέρα παρουσία» του Ιησού Χριστού. Όμως, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα με αυτή την άποψηο Ιησούς δεν εμφανίστηκε μέσα σε αυτό το διάστημα για το οποίο μίλησε. Οι Χριστιανοί προσπάθησαν να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα λέγοντας ότι ο Ιησούς θα έρθει κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά αυτό είναι βέβαια παράλογο. Ο Ιησούς ήταν αρκετά ακριβής όταν έλεγε ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει μέσα σε 40 χρόνια μετά τη δική του εποχή. Έτσι, γεννάται το ερώτημα, ποιος είναι ο Υιός του Ανθρώπου που ο Ιησούς πρόβλεψε ότι οι χριστιανοί θα λατρεύουν για 2,000 χρόνια; Το πραγματικό όνομα του Χριστούςτου Μεσσίαείναι Τίτος Φλάβιος. Το μοναδικό άτομο στην ιστορία που εκπλήρωσε όλες τις προβλέψεις που έκανε ο Ιησούς οι οποίες αφορούν τον Υιό του Ανθρώπουκαι τις εκπλήρωσε ακριβώς μέσα στο δεδομένο χρονικό πλαίσιοήταν ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος. Ο Τίτος κατέστρεψε τις πόλεις της Γαλιλαίας, όπως είχε προβλέψει ο Ιησούς. Όντως έχτισε γύρω από τη Ιερουσαλήμ ένα τείχος και κατέστρεψε τον Ναό, όπως είχε προβλέψει ο Ιησούς «χωρίς να αφήσει πέτρα επί πέτρας» (σημ. για να γιορτάσουν ανάλογους στρατιωτικούς θριάμβους, αλλά και για λόγους προπαγάνδας, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, ένα θριαμβετικό τόξο ανεγερθηκε στη Ρωμαϊκή Αγορά. Σε ένα από τα διακοσμητικά ανάφλυφαβλέπε εικόνααπεικονίζεται σκηνή μεταφοράς λάφυρων που προέρχονται από το Ναό του Σολομώντα.) Στην πραγματικότητα, η εκστρατεία του Τίτου τελείωσε με την καταστροφή της πόλης Μασάντα το Πάσχα του 73κ.Ε., ακριβώς 40 χρόνια μετά την σταύρωση του Ιησού. Επιπλέον, οι προβλέψεις του Ιησού σχετικά με τον Υιό του Ανθρώπου απηχούνται σε όλους τους ιστορικούς της εποχής του Τίτου. Κάθε ένας από αυτούς υποστήριζε ότι ο Τίτος ήταν ο Χριστός, ο Μεσσίας που οι προφητείες στην Ιουδαϊκή λογοτεχνία προέλεγανοι ίδιες προφητείες που ο Ιησούς ανέφερε στις δικές του προβλέψεις σχετικά με τον ερχομό του Υιού του Ανθρώπου. Έχοντας βάση αυτά, δεν προξενεί και έκπληξη ότι τα περιστατικά που αφορούν τη ζωή του Ιησού βασίζονταν πάνω στην εκστρατεία του Τίτου. Ιδιαίτερα αν σκεφθεί κανείς ότι ο πρώτος Χριστιανός Πάπας και οι άγιοι ήταν μέλη της αυτοκρατορικής αυλής του Τίτου. Αυτό που προξενεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι οι Χριστιανοί και οι ειδικοί έχουν παραβλέψει κάτι τόσο προφανές, όπως το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια υποστηρίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα με τους ιστορικούς της αυλής του Φλαβίουότι δηλ. ο Τίτος είναι ο Χριστός. Τώρα λοιπόν γνωρίζετε, συνεχίζει ο Atwill, την πραγματική ταυτότητα του Υιού του Ανθρώπου. Αν θέλετε να μάθετε την πραγματική ταυτότητα του Ιουδαίου Μεσσία που σταυρώθηκε στον σταυρότου οποίου το όνομα δεν είναι Ιησούςέχω αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφαίλαιο σχετικό στο βιβλίο μου. Σας προσκαλώ να το αγοράσετε και να συζητήσετε μαζί μου τις ιδέες μου στο μπλογκ μου: http://caesarsmessiah.com/blog/» Το βιβλίο του Atwill include Caesar's Messiah αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις πρώτες θέσεις πωλήσεων στην Αμερική στην κατηγορία βιβλίων θρησκευτικής ιστορίας και έχει ήδη μεταφραστεί και στα Γερμανικά. Συνδυαστικά με το βιβλίο κυκλοφορεί επίσης και ένα επεξηγηματικό ντοκιμαντέρ του οποίου ένα σύντομο τρέιλερ μπορείτε να δείτε εδώ:
ΠΗΓΗ..http://master-lista.blogspot.gr/2012/12/blog-post_31.html
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗ!!ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΤΙ ΣΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ!!
Η Ελληνική κοσμοθέαση (I)
Εδώ και 17 αιώνες οι κοσμοπολιτικές θρησκείες όχι μόνον σταμάτησαν την πολιτιστική πορεία της ανθρωπότητος που είχαν ξεκινήσει οι Ελληνες, αλλά οπισθοδρόμησαν τον κόσμο στον σκοτεινό Μεσαίωνα. Μετά το διάλειμμα της Αναγεννήσεως, εδώ και μισό αιώνα εκδηλώνεται μιά νέα οπισθοδρόμηση εξ αιτίας της σύγκρουσης του Ιουδαιο-Χριστιανισμού με τον Ισλαμισμό. Αιτία της σύγκρουσης πέραν των οικονομικών αιτίων είναι και η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και ο σφετερισμός των Βιβλικών εδαφών από τους Παλαιστινίους, καθώς και της πόλεως της Ιερουσαλήμ. Οι θρησκείες αυτές διαπλέκονται στενά με γεωπολιτικά και οικοκονομικά συμφέροντα για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας, καθώς και με τα διάφορα Στρατιωτικο Βιομηχανικά Συμπλέγματα του κόσμου που προωθούν εξοπλισμούς, κρίσεις και πολέμους. Ο Δογματικός Κόσμος Τα δογματικά εξουσιαστικά κέντρα των καιρών μας παράγουν: α/ την διαίρεση (διαίρει και βασίλευε), β/ την εξάπλωση του φόβου, του τρόμου και της βίας, γ/ την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου υπερκράτους που θα βασίζεται στην θεοκρατία, αυταρχισμό, δεσποτισμό αδικία, απανθρωπιά, οικολογική καταστροφή, μαζική αποβλάκωση, το ψεύδος(μέσω των ΜΜΕ), τον φανατισμό και την Παγκόσμια Δικτατορία. Με την επικράτηση της «παγκοσμιοποιήσεως», ο κόσμος μας έχει εισέλθει στον δρόμο που οδηγεί στην σύγκρουση και καταστροφή. Το ευοίωνο είναι ότι παράλληλα αναπτύσσεται σαν αντίρροπη τάση η Δημοκρατία, η Ερευνα και η Επιστήμη Τεχνολογία. Είναι προφανές ότι σήμερον ζούμε σε εποχή συγχύσεως και πτώσεως των αξιών. Η αγριότητα αυξάνει όσο ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο πολιτισμένος. Που σημαίνει ότι ο λεγόμενος πολιτισμός είναι επιδερμικός, ένα απλό ένδυμα για να κρύβει τον αληθινό εαυτό μας, που παραμένει μέσα απ' τους αιώνες το ίδιο άγριος και πρωτόγονος. Η ανάπτυξη της Αλαζονείας και Πλεονεξίας αποτελεί το πρόβλημα του σύγχρονου προηγμένου κόσμου, ο οποίος βιώνει ένα όργιο υλιστικότητος, αντι-πνευματικότητος και αντιζωικότητος. Σήμερα παίζεται η τύχη του ανθρωπίνου είδους και όχι μόνον που ζει τον εκφυλισμό του παλαιού που παραπαίει. Αν δεν ελεγχθούν οι φανατικοί κύκλοι όλων αυτών των δυνάμεων που συχνά επηρεάζουν τα κέντρα λήψεως των αποφάσεων -ακόμη και των ΗΠΑ- υπάρχει κίνδυνος εκρήξεως ακόμη και ενός Πυρηνικού Πολέμου με απρόβλεπτες για την ανθρωπότητα συνέπειες. Ο Ελληνικός Κόσμος Ομως υπάρχει και ένας αλλιώτικος κόσμος, ένας κόσμος δίκαιος, ενάρετος, αγαθός, πνευματικός και πλούσιος. Αυτόν τον κόσμο θα προσπαθήσω να προβάλλω σε πολύ αδρές γραμμές. Αυτός ο κόσμος μας οδηγεί στην αρχή του πολιτισμού, στο αρχέτυπο του ανθρώπινου είδους. Ολα τα άλλα και οι δήθεν προοδευτικοί «ισμοί» καταρρέουν ανεπιστρεπτί. Ενα αχνό φως στο βάθος προαναγγέλλει την αναδυομένη Εποχή της Γνώσεως. Ο άνθρωπος έχει κατασκευάσει προηγμένα μέσα για να εισέλθει σ' ένα «απηγορευμένο» χώρο, στον χώρο της Δημιουργίας. Αυτό όμως δεν θα γίνει με τις δογματικές θρησκείες, ούτε με τα θαύματα, αλλά μέσω της Επιστήμης και Τεχνολογίας που θα εργασθεί για το καλό του Ανθρώπου και της ισορροπίας του ανατραπέντος φυσικού οικοσυστήματος. Μέσα στο Εργαστήριο γεννιέται ο νέος κόσμος και μιά παγκόσμια επανάσταση συντελείται ακόμη και αυτήν την στιγμή. Ομως με ελλιπή αρετή, αλαζονεία και εγωισμό αν εισέλθουμε στον χώρο αυτό θα κεραυνοβοληθούμε - όπως ο Φαέθων από τον κεραυνό του Διός. Γιατί ο θεός Ζευς είναι ο έφορος του Φυσικού Νόμου και δεν αφήνει την Υβριν να κυριαρχήσει στον Κόσμο. Το Μέλλον λοιπόν του Κόσμου ανήκει στην αναβίωση του Ελληνικού Πνεύματος. Στην ανάδειξη του Απολλώνειου και του Διονυσιακού πνεύματος σε μιά αρμονική ισορροπία. Σ' αυτόν τον κόσμο πρέπει να στραφούμε για να βρούμε τον σωστό δρόμο του μέλλοντος. Ο Ελληνικός Δρόμος είναι ο μόνος που χαράσσει πολιτισμό. Είναι γεγονός ότι η ταχεία εισβολή της Επιστήμης και Τεχνολογίας στο φυσικό γίγνεσθαι κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχει κάνει μιά φοβερή ανατροπή, μιά θα λέγαμε αντεπανάσταση των πρωτόγονων σκοταδιστικών δυνάμεων που αδυνατούν να συμβαδίσουν με τον ορθολογισμό και με την ταχεία πρόοδο που επιβάλλει η Επιστήμη - Τεχνολογία. Φαίνεται ότι οι ιδέες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων αρχίζουν να βρίσκουν τη φυσική τους έκφραση και επιβεβαίωση! Επίσης επιβεβαιώνεται η θέση τους για την ύπαρξη Συμπαντικής Συνειδήσεως μέρος της οποίας είναι η παγκόσμια και η ατομική μας συνείδηση. Προβάλλει λοιπόν επιτακτική η ανάγκη για την αναβίωση του Ελληνικού Πνεύματος. Γιατί μέσα από τις Κοσμικές Αρχές, όπως αυτές ορίσθησαν από τους Ελληνες δύναται να επιβιώσει η ανθρωπότητα. Αλλιώς οδηγούμεθα σε ένα παγκόσμιο όλεθρο. Οι 'Ελληνες ήταν οι πρώτοι (στην μέχρι τώρα γνωστή ιστορία) που μίλησαν φιλοσοφικά και επιστημονικά για την ζωή, το Σύμπαν, την Πρωταρχική Αιτία της δημιουργίας και τις θεϊκές ενεργειακές δυνάμεις που συντηρούν την Κοσμική Αρμονία. Οι οποιεσδήποτε εσκεμμένες προσπάθειες ανθελληνικών κέντρων στο διεθνές παρασκήνιο και των θρησκόληπτων σκοταδιστών ενός φοβερού και εκδικητικού "θεού", να παρουσιάσουν τους αρχαίους 'Ελληνες (και όχι μόνο) ως οπισθοδρομικούς, παγανιστές, ειδωλολάτρες, αντίκεινται στην ιστορική αλήθεια, η οποία τους διαψεύδει οικτρά. Ο Ρόλος του Ιερατείου στην Αρχαία Ελλάδα Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε οργανωμένο ιερατείο, ούτε ιεραρχικά δομημένη Εκκλησία (με τα σημερινά πρότυπα) πλην της Εκκλησίας του Δήμου. Ούτε Αρχεπισκοπές και Πατριαρχεία (με αμύθητα πλούτη και τεράστιες περιουσίες και κοσμική δύναμη), ούτε σκοταδιστές μουλάδες και ρατσιστές και εκδικητικοί ραββίνοι, αλλά τοπικοί λατρευτικοί χώροι και ναοί, με ένα φιλελεύθερο πνεύμα επιλογής των θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών. Οι 'Ελληνες δεν δεν έκαναν θρησκευτικό πόλεμο, ούτε προσκυνούσαν αγάλματα, ούτε προσεύχονταν γονυκλινείς ή μπρουμηδόν εντός των ναών. Κοντολογίς οι Ελληνες ποτέ δεν έγιναν «Βελάζον Ποίμνιον», όπως είναι σήμερον αρκετοί λαοί και δυστυχώς και ο δικός μας. Αρχικά οι Ελληνες δεν είχον ιερείς, αλλά εθυσίαζον οι επισημότεροι, ή οι αρχηγοί των πόλεων, οικειών και στρατευμάτων. Εκτοτε έμεινεν η συνήθεια και όταν απέκτησαν ιερείς να θυσιάζουν οι πρώτοι. Οι ιερείς τους ήσαν διωρισμένοι μόνον για τις ιεροπραξίες. Δεν είχαν δηλαδή και άλλα πολιτικά και κοινωνικά καθήκοντα, όπως το σημερινό οργανωμένο ιερατείον το οποίον επεμβαίνει στην ρύθμιση της ζωής των πιστών και στην συμμετοχή στην διοίκηση της πολιτείας. Οταν το ιερατείον συγκυβερνά, τότε παύει να λειτουργεί η πολιτική και η λογική και υπερισχύει ο δογματισμός και παραλογισμός, όπως συμβαίνει σήμερον. Εχουμε πολλά παραδείγματα ηγετών που ομιλούν με το Θεό, Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, Κομματα του Θεού κ. α. Η Πατρώα Θρησκεία δεν ήτο ειδωλολατρική, αλλά ιδεοκρατική. [Οι αρχαίοι Ελληνες ιερείς- ελάχιστοι τον αριθμόν - ήσαν αρτιμελείς, ανεπίληπτου ήθους, θεωρητικοί και σεβάσμιοι κατά την εξωτερική εμφάνιση για να εμπνεόυν το σέβας στους ανθρώπους. Επρεπε ακόμη να είναι εγκρατείς, σώφρονες, να διάγουν βίον καθαρόν και άμεμπτον. Δεν έβλαπτεν αυτοί να είναι πανδρεμένοι και αν είχον σύζυγο συνιεράτευε και αυτή σαν ιέρεια στο ναό. Οι ιερείς εγίνοντο: α/ είτε διά κληρώεως και τότε ελέγοντο κληρωτοί, β/ είτε κατ' εκλογήν, δηλαδή αιρετοί, γ/ είτε εκγένους, κληρονομικοί. Γνωρίζομεν μόνον πέντε γένη κληρονομικών ιερέων στην Αθήνα. Αυτά ήσαν οι Ευμολπίδαι, οι Κήρυκες, οι Ετεοβουτάδαι, οι Ευπατρίδαι και οι Θαυλωνίδαι. Ο ρόλος τους ήτο καθαρά πνευματικός, aυτοί δε πραγματοποιούσαν μόνον τις ιερουργίες και θυσίες και δεν ανεμιγνύοντο στα πολιτικά ζητήματα ως και στα θέματα διοικήσεως της πόλεως και της ζωής των πολιτών] Θα μου πείτε βέβαια για τον ρόλο των Μαντείων. Ναι, αυτά ήσαν κέντρα παραγωγής σκέψεως, ότι σήμερον καλούμε (Think Tank). Ναι είχαν και δούλους. Ομως αυτοί αντικαταστούσαν τις σημερινές μηχανές ή και τους οικονομικούς μετανάστες. Το μόνο που εστερούντο οι δούλοι ήσαν τα πολιτικά δικαιώματα. Και ας μην ξεχνούμε ότι την εποχή εκείνη οι άλλοι λαοί ήσαν είτε όλοι σχεδόν δούλοι, είτε ζούσαν στις σπηλιές και στα δάση σε ημιαγρία κατάσταση. Τότε θεσπίσθηκε ο Νόμος της Σεισάχθειας, ο πρώτος νόμος κατά της δουλείας, γραμμένος στο Ιερό του Απόλλωνος στους Δελφούς. Δυστυχώς, μερικοί εθελοτυφλούντες εμφανώς προκατειλημμένοι ή αμαθείς, επιχειρούν να αμαυρώσουν τον Ελληνισμό και όποιον δεν συντάσσεται με τις δογματικές και κοσμοπολιτικές πεποιθήσεις τους. Το τραγικώτερο δε είναι ότι εκτοξεύουν δογματικό λόγο και μισαλλοδοξία χωρίς να έχουν καν μελετήσει ενδελεχώς ούτε τα Ελληνικά Γράμματα, ούτε τα υποτιθέμενα "ιερά" βιβλία και κείμενα της θρησκείας τους, επί των οποίων στηρίζουν την ανυπόστατη επιχειρηματολογία τους κατά των Ελλήνων. Γιατί αν τα είχαν μελετήσει ασφαλώς προ πολλού θα τα είχαν αποκηρύξει σαν ψυχοφθόρα, σκοταδιστικά, ρατσιστικά και εγκληματικά και θα είχαν συνταχθεί με το ζήδωρον Ελληνικό Πνεύμα. Το Γνώθι σ΄ αυτόν Βασική προϋπόθεση είναι να προσδιορισθεί εννοιολογικά το τι εστί "Θεός". Τον θεό ο κάθε λαός τον φτιάχνει μόνος του και στα μέτρα του. Πόσο εύκολο είναι όμως και με ποιά κριτήρια μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Μόνο οι 'Ελληνες είχαν δώσει πρώτοι την απάντηση: Με το «ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ»! Δηλαδή μόνο με την αυτογνωσία και την εντρύφηση στον εσωτερικό κόσμο του πνεύματος και της ψυχής είναι δυνατή η φώτιση και η έστω εν μέρει αντίληψη της αντικειμενικής αλήθειας. Αλλά και όταν ακόμη ένα άτομο συλλάβει νοητικά την αληθινή γνώση, πως μπορεί να την μεταδώσει σε άλλους που δεν βρίσκονται στο ίδιο εξελικτικό επίπεδο; Δια "πυρός και σιδήρου" και με το "πίστευε και μη ερεύνα", πρακτικές των δογματικών κοσμοπολιτικών θρησκειών που τις έκαναν πράξη εδώ και 2 χιλιετίες; Ασφαλώς 'Οχι. Οι αρχαίοι 'Ελληνες ποτέ δεν επέβαλαν σε άλλους, τα πιστεύω τους. Ούτε έφτιαξαν τον μύθο του «Εκλεκτού Λαού» του Θεού τους. Οι Ελληνες πιστεύουν στην Ανεξιθρησκεία και στον Ανθρωπισμό. Προέβαλλαν και επαινούσαν την μάθηση, την έρευνα, την αναζήτηση, την φιλοσοφική επισκόπηση και την διαλογική συζήτηση μεταξύ ακόμη και των άκρως αντιφρονούντων. Ο Μέγας Αλέξανδρος σεβάστηκε όλες τις θρησκείες και τις λατρευτικές πρακτικές των λαών της Ανατολής που κατέκτησε. Οι Αθηναίοι είχον φτιάξει ναό στον Κεραμεικό «τω Αγνώστω Θεώ». Προσφάτως η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως τον ναό της Ισιδος, μιάς Αιγυπτιακής θεότητος στην Ν. Μάκρη Αττικής. [Αυτή βέβαια δεν είναι ξένη στους Ελληνες, διότι πρόκειται περί της θεάς Δήμητρος] K. Χ. Κωνσταντινίδης
ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΥΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ ΟΡΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ!
Ο όρος είναι μάλλον χαλκευμένο σύνθημα ορισμένων ορθοδόξων κύκλων και ρητόρων και εμφανίζεται μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος, άρχισε δε τελευταίως να καταχωρείται δειλά μεν άλλα επίμονα και στα σχολικά βιβλία. Σε όλη την διάρκεια της βυζαντινής εποχής, αλλά και της τουρκοκρατίας, δηλαδή επί 1500 περίπου χρόνια, δεν ανεφέρθη ποτέ τέτοια λέξη. Χρησιμοποιείται όμως τώρα τελευταία και με την επανάληψη αρχίζει σιγά-σιγά να πιάνει. Μαζί μ' αυτόν ακούγονται δειλά -δειλά και άλλοι οροί όπως Έλληνας ορθόδοξος, Ελληνισμός και Ορθοδοξία, κ.λπ. πού και αυτοί, για τους ιδίους λόγους, είναι κενοί περιεχομένου.
Σκοπός της δημιουργίας και διαδόσεως τέτοιων όρων-συνθημάτων είναι να πεισθούν απλοί πολίτες ότι σωστός Έλλην είναι μόνο ο ορθόδοξος χριστιανός! Αν λ.χ. κάποιος Έλληνας πολίτης θελήσει να πιστεύει ας πούμε στους Ολύμπιους θεούς των αρχαίων Ελλήνων, ή σε οποιαδήποτε αίρεση και θρησκεία, ή αν θελήσει να μην εμπλέκει το θρησκευτικό του συναίσθημα με την Εκκλησία και τον κλήρο, ή να πιστεύει στο δικό του θεό, ή ακόμη να είναι άθεος κ.λπ. αυτός δεν είναι σωστός Έλληνας! Έχουν επιτύχει δηλαδή να οικοδομηθεί μέσα μας η εντύπωση ότι, αν δεν είναι κανείς χριστιανός ορθόδοξος, δεν είναι σωστός Έλληνας!
Είναι όμως γνωστό ότι σωστός Έλληνας είναι ο πολίτης εκείνος πού μετέχει της Ελληνικής παιδείας, αρχαίας και νέας, και ας πιστεύει σε οποιαδήποτε θρησκεία αυτός επιθυμεί. Τα κατεστραμμένα δε από τους ορθοδόξους χριστιανούς του Βυζαντίου αρχαία ελληνικά καλλιτεχνήματα και μνημεία μαρτυρούν ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν μετείχαν της ελληνικής παιδείας. Και πράγματι ουσιαστικώς δεν μετείχαν. Γνωρίζουμε ότι ο πολιτισμός είναι δημιούργημα αιώνων ενός λαού η λαών πού έζησε σε έναν ορισμένο χώρο. Ο πολιτισμός αυτός λαμβάνει το όνομα του αρχηγού η το όνομα του λαού η λαών η ακόμη και το όνομα της περιοχής πού έζησαν η ζουν αυτοί οι λαοί. Λέμε λ.χ. Μινωικός Πολιτισμός, Κυκλαδικός Πολιτισμός, Ελληνικός Πολιτισμός, Γαλλικός, Ινδικός, Κινεζικός, Αραβικός Πολιτισμός. Επίσης λέμε Ελληνορωμαϊκός, Ευρωπαϊκός, Δυτικός Πολιτισμός. Ποτέ δεν ακούσθηκαν οι όροι Ισπανοχριστιανικός Πολιτισμός, Ιταλοχριστιανικός Πολιτισμός, Ρωμαιοχριστιανικός Πολιτισμός, Περσικομωαμεθανικός Πολιτισμός, Αραβομωαμεθανικός Πολιτισμός, Ταϋλανδοβουδιστικός Πολιτισμός, Κινεζικοκομφουκικός Πολιτισμός, Χριστιανοευρωπαϊκός Πολιτισμός. Παρ' όλα αυτά μερικοί επιμένουν να μιλούν για Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό.
Ο Χριστιανισμός, όπως ο Βουδισμός, ο Μωαμεθανισμός κ.λπ. είναι θρησκείες και αποτελούν στοιχεία του πολιτισμού των λαών πού τις πρεσβεύουν, όπως είναι σήμερα οι Λαοί της Ελλάδος, Ευρώπης, Ινδίας, Τουρκίας, Αραβίας. Ο όρος «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός» επομένως είναι εφεύρημα της νέας εποχής και αποσκοπεί στο να σύνδεση το Χριστιανισμό με τον Ελληνισμό, πού όμως είναι δύο μεγέθη τελείως διαφορετικά και αντίθετα.
Στην βυζαντινή εποχή οι ιεράρχες χλεύαζαν τον Ελληνικό Πολιτισμό και αναθεμάτιζαν τους Έλληνες από του άμβωνα. Σήμερα δεν μπορούν πλέον να κάνουν κάτι τέτοιο και προσπαθούν με διάφορα εφευρήματα να βρουν και αυτοί μία θέση μέσα στην Νέα Ελλάδα, πού δημιούργησε η επανάσταση του 1821. Διαδίδεται ότι για τις καταστροφές του Ελληνικού Πολιτισμού και τις σφαγές των Ελλήνων κατά την βυζαντινή περίοδο, είναι υπεύθυνοι μερικοί φανατικοί ιεράρχες και αυτοκράτορες. Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια. Οι τότε αρχιερείς και οι Σύνοδοι, ως σώμα, αλλά και όλοι οι τότε μοναχοί είναι υπεύθυνοι για το διαπραχθέν ανοσιούργημα.
Είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι μετά την πτώση του Βυζαντίου, κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας και στα προ της επαναστάσεως του 1821 χρόνια, οι απλοϊκοί κατώτεροι κληρικοί, πού ζούσαν καθημερινώς μαζί με τον ραγιά Έλληνα τα βάσανα, τα όνειρα, τις πίκρες και τις χάρες του, τον πόθο και τους αγώνες του για ελευθερία, αλλά και οι ιεράρχες εκείνοι, πού είχαν μυηθεί από την Φιλική Εταιρεία, όπως ο Παπαφλέσσας, ο επίσκοπος Μεθώνης Γρηγόριος, ασφαλώς δε και πολλοί άλλοι, συμπαραστάθηκαν, αγωνίστηκαν και μερικοί έπαθαν και μαρτύρησαν για την πατρίδα τους.
Όμως πρέπει να τονισθεί ότι όλοι αυτοί οι άξιοι ιερωμένοι ενήργησαν κατά την επανάσταση του 1821 ως άτομα και όχι ως σώμα. Το Σώμα του οργανωμένου ανωτέρου κλήρου, ενώ μπορούσε, δεν συμμετείχε στην μετάδοση συγχρόνου και ελευθέρας παιδείας στους σκλαβωμένους Έλληνες και δεν θέλησε να γίνει η Επανάσταση των Ελλήνων, για ν' απελευθερωθούν από τον τουρκικό ζυγό.
Όμως, μετά την απελευθέρωση της Πατρίδος, έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος ώστε να ξεχασθούν τα παλιά. Να μη θυμόμαστε τον Αλάριχο, τον Κυνήγιο, τον Θεοδόσιο Α', τον επίσκοπο Θεσσαλονίκης Αχόλιο, τον Αρκάδιο, τον Θεοδόσιο Β', τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο, τον Ιουστινιανό Α' τους αρχιεπισκόπους και επισκόπους, τους μοναχούς και όλους τους άλλους κληρικούς, πού εγκλημάτησαν κατά του Ελληνισμού. Να μη μιλάμε καθόλου για την αρνητική στάση των ιεραρχών πριν κηρυχθεί η επανάσταση του 1821. Έπρεπε λοιπόν οπωσδήποτε να βρεθεί ένα «Modus viventi» αμέσως μετά την απελευθέρωση, ώστε όλοι μαζί, ιεράρχες και Ελληνισμός, θύτες και θύματα, να μπορέσουν να ενωθούν και να ζήσουν μέσα στη νέα κατάσταση πραγμάτων, που διαμορφώθηκε μετά την Αναγέννηση, την Γαλλική Επανάσταση του 1789, τον Νέο Ελληνικό Διαφωτισμό και την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Όμως στην νέα κατάσταση πραγμάτων, οι αλλαγές πού έχουν προκύψει για τους Έλληνες είναι πολλές και σημαντικές: Τώρα, πού δεν υπάρχει ούτε Αυτοκράτωρ, ούτε Σουλτάνος. Μπορούν οι Έλληνες να λένε επί τέλους ότι είναι Έλληνες, χωρίς να κινδυνεύουν να αφορισθούν από τον κλήρο! Μπορούν να ομιλούν για τους αρχαίους Έλληνες και τόν πολιτισμό τους, για τον Ελληνισμό! Μπορούν να παρακολουθούν μαθήματα στο ελεύθερο Πανεπιστήμιο Αθηνών, που έκλεισε ο Ιουστινιανός! Πηγαίνουν στους Ολυμπιακούς αγώνες των ειδωλολατρών Ελλήνων, πού κατηγόρησαν οι πατέρες της εκκλησίας και κατήργησε ο Θεοδόσιος ο Μέγας. Οι νέοι αθλούνται στα γυμναστήρια, όπως τότε στην αρχαία Ελλάδα. Μπορούν να δίδουν στα παιδιά τους ονόματα όχι εβραϊκά, πού υπάρχουν στην χριστιανική ονοματοθεσία, άλλα και ελληνικά. Παρακολουθούν τραγωδίες ειδωλολατρών αρχαίων Ελλήνων τραγικών στα αρχαία θέατρα, πού απαγόρευαν οι πατέρες της εκκλησίας! Μιλούν για ελευθερία, ανεξιθρησκία, έθνος, πατρίδα, ελευθερία συνειδήσεως και άλλα φοβερά, πού ο κλήρος κατέκρινε τότε κατά την περίοδο της βυζαντινής κυριαρχίας! Υπάρχει Βουλή και τύπος, που ελέγχει τους πάντες και τα πάντα! Και άλλα πολλά. Μπορούν επί τέλους οι Έλληνες να σκέπτονται, να ονειρεύονται και να αποφασίζουν αυτοί για την ζωή τους. Ξέκοψαν δηλαδή οι περισσότεροι από το ποίμνιο και την καθοδήγηση του ποιμενάρχη και αρμενίζουν πλέον ελεύθεροι στη ζωή ως Έλληνες.
Έπρεπε λοιπόν να ευρέθη ένας τρόπος, πού να συμβιβάζει τα πράγματα, ώστε όλοι να ζήσουν αρμονικά μέσα στη μικρή μας Ελλάδα στην νέα αυτή κατάσταση των πραγμάτων. Και, ως εκ θαύματος, ευρέθη! Οι τρεις Ιεράρχες! Θυμήθηκαν ότι οι τρεις ιεράρχες είχαν λάβει ελληνική παιδεία. Τους ανέσυραν λοιπόν με σπουδή από τα συρτάρια, τους ονόμασαν προστάτες των γραμμάτων και της παιδείας, κατασκεύασαν τον όρο Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός, βρήκαν μερικά αποσπάσματα επαινετικών λόγων του Μ. Βασιλείου για μερικούς αρχαίους Έλληνες συγγραφείς -από τους άλλους δύο ιεράρχες δεν έβρισκαν τίποτε- και έσπευσαν να τα καταχωρίσουν στα σχολικά βιβλία, με την σφραγίδα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, ώστε το πράγμα να αποκτά πρόσθετο κύρος και να διδάσκεται υποχρεωτικώς στην σπουδάζουσα νεολαία.
Παρατηρούμε σήμερα στα σχολικά Βιβλία αποσπάσματα λόγων του Μ. Βασιλείου και περικοπές του Ιερού Ευαγγελίου, δίπλα σε κείμενα αρχαίων Ελλήνων ειδωλολατρών! Παραλλήλως καθιερώνεται γιορτή των τριών Ιεραρχών. Γράφονται κάθε χρόνο πύρινοι και πειστικοί λόγοι, που εκφωνούνται με πάθος και με περισσή σοβαρότητα στην Ακαδημία Αθηνών, μπροστά στην ηγεσία του κράτους και των πνευματικών ανθρώπων της χώρας και ακούσουν οι πάντες με σοβαρότητα και δέος τις αξιόλογες και εργώδεις προσπάθειες του ρήτορας να πείσει ότι οι τρεις Ιεράρχες έσωσαν και προώθησαν τον Ελληνικό πολιτισμό (μερικοί ρήτορες, για να μη στασιάζει η γλώσσα προς το πνεύμα τους, παρακάμπτουν αμέσως με επιδεξιότητα το θέμα και ομιλούν για αλλά άσχετα πράγματα). Λόγοι θερμοί εκφωνούνται επίσης κάθε χρόνο από θεολόγους και φιλολόγους στην σπουδάζουσα νεολαία. Έτσι αποδεικνύεται περιτράνως το ποθούμενο, δηλαδή η σύζευξη της Ορθοδοξίας με τον Ελληνισμό, και η αδελφοσύνη των ιεραρχών με τους Έλληνες. Πόση υποκρισία!
Για το τείχος, πού είχε υψώσει η ορθοδοξία μεταξύ Χριστιανισμού και Ελληνισμού, για το γκρέμισμα των αρχαίων μνημείων από τους επισκόπους και τους μοναχούς, για το κλείσιμο των ελληνικών σχολών από τον Ιουστινιανό και την αποδημία των Ελλήνων δασκάλων, για την απαγόρευση στους Έλληνες να διδάσκουν, για την παράδοση της παιδείας στους κληρικούς, για τον αφορισμό από τον κλήρο των Ελλήνων πού ήθελαν να ονομάζονται Έλληνες, για το κάψιμο των βιβλίων των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, για την μετατροπή του Παρθενώνος και άλλων αρχαίων Ελληνικών ναών σε χριστιανικούς, για την καταστροφή και παράδοση των αρχαίων ελληνικών ναών ακόμη και σε πόρνους, για το παλούκωμα, πνίξιμο και σφαγή 100.000 Ελλήνων Παυλιανιτών αμέσως μετά την καθιέρωση της εορτής της ορθοδοξίας, για τον διωγμό και τον θάνατο τόσων άλλων Ελλήνων, που πίστευαν στα πάτρια και κατέφυγαν για να σωθούν στους Πέρσες και στους Άραβες, για τον Αλάριχο, για τον Κυνήγιο και άλλα φρικτά δεν λέγουν στους λόγους τους ούτε μια λέξη!
Διακηρύττουν με θέρμη την σύζευξη Χριστιανισμού και Ελληνισμού (αν είναι δυνατόν!), την οποία επί 1000 χρόνια βυζαντινής καταδυναστεύσεως με λύσσα απέρριψε το κράτος σύσσωμος ο βυζαντινός ανώτατος ορθόδοξος κλήρος. Οι ακαδημαϊκοί μας γνωρίζουν την αλήθεια. Χωρίς ντροπή ανέχονται να ακούσουν όλες αυτές τις αναλήθειες και τις χειροκροτούν! Κανένας τους δεν είχε το σθένος να βροντοφωνάξει αλήθεια! Με την σιωπή τους αυτή υβρίζουν, αντί να τιμούν, όλους εκείνους πού υπήρξαν θύματα της μισαλλοδοξίας του κλήρου. Ασεβούν δε και προς την μνήμη των προγόνων, τις ιδέες των οποίων αναπτύσσουν στα αμφιθέατρα. Όμως οι φτωχοί, ρακένδυτοι και αγράμματοι Έλληνες του 1821 πολέμησαν και σκοτώθηκαν για να μπορούν οι σημερινοί ακαδημαϊκοί να ζουν ελεύθεροι και να λέγουν στα παιδιά μας την αλήθεια.
Τώρα, που μετά την Γαλλική και Ελληνική Επανάσταση, γκρεμίσθηκαν οι αυτοκρατορίες, κατέπεσε και το βυζαντινό ασιατικό δίδυμο: Επουράνιος και Επίγειος Βασιλεύς. Στην θέση του επίγειου βασιλέως δεσπότη είναι τώρα ο Ελληνισμός, το ελληνικό έθνος, η πατρίς, η πνευματική ελευθερία, η παιδεία, η κριτική, η ελεύθερη δημοσιογραφία κ.ά. Οι ιεράρχες, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, σπεύδουν να προσαρμοσθούν με όλες τους τις δυνάμεις στη νέα κατάσταση πραγμάτων. Δεν θα λέγουν τώρα λ.χ. ότι ήταν αμαρτία προς τον Θεό η ανυπακοή προς τον Σουλτάνο. Δεν θα μιλούν κατά της ελευθερίας. Δεν θα λέγουν ότι το σύνταγμα του Ρήγα Φεραίου ήταν αντίθετο προς τα ορθόδοξα χριστιανικά δόγματα. Δεν θα αφορίζουν τον Έλληνα όταν λέγει ότι είναι Έλληνας. Δύσκολα πράγματα βέβαια, την μία ημέρα να λες τούτο και την άλλη το αντίθετο, αλλά θα το επιτύχουν ιεράρχες μας.
Παλαιότερα οι προκάτοχοι τους κατέστρεψαν ολόκληρο αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, διέλυσαν με τις θρησκευτικές τους διενέξεις την βυζαντινή αυτοκρατορία, κατακρεούργησαν χιλιάδες Ελλήνων και άλλα φρικιαστικά, δεν θα μπορέσουν τώρα να αλλάξουν και να προσαρμοσθούν στη νέα κατάσταση πραγμάτων; Θα αλλάξουν και θα προσαρμοσθούν. Θα εξακολούθηση βεβαίως ο κόσμος να είναι για τους ιεράρχες πεδίο δράσεως του διαβόλου, και ως εκ τούτου, για να σώσουν τους πιστούς, θα αγωνίζονται όχι μόνο κατά των απειράριθμων αμαρτιών αλλά και κατά πάντων των Σατανάδων, Ιεχωβάδων, Εβραίων, Αντίχριστων, Φράγκων, αιρετικών, Βολταίρων, Κοραήδων, Παπικών, Τεκτόνων, Μασόνων, Ευρωπαϊστών, (χυδαϊστί: Ευρωλιγούρηδων) και μυρίων άλλων αποκρουστικών απίστων και επικινδύνων εχθρών του γένους και της Ορθοδοξίας σε Ανατολή και Δύση, σπέρνοντας έτσι -πάντοτε στο όνομα της θρησκείας της αγάπης- το μίσος στις ψυχές των ανθρώπων. Ανοχή καμμιά! Για τους ιεράρχες ο βίος χωρίς εχθρούς, από τους οποίους επωμίζονται το χρέος να μας σώσουν, φαίνεται να είναι αβίωτος!
Ταυτοχρόνως, για να παρουσιάσουν στον λαό ένα κοινωνικό πρόσωπο, θα επιδεικνύουν αμέριστο το ενδιαφέρον τους για το νέα προβλήματα, πού απασχολούν τους ανθρώπους και μάλιστα τους νέους: Έιντζ, ναρκωτικά, επιθετικότητα, παιδεία, περιβάλλον κ.λπ. διεισδύοντας έτσι και σε θέματα αρμοδιότητος του κράτους. Οι ιεράρχες αναγκαστικώς έχουν αποδεχτεί την κατάσταση πραγμάτων, που διεμορφώθη στην Ελλάδα μετά την εθνεγερσία του 1821 και γίνονται τώρα οι ειλικρινέστεροι, φλογερώτεροι, ενθουσιωδέστεροι άλλα και οι φανατικότεροι οπαδοί και υπερασπιστές του Ελληνισμού! (ανάγκη και θεοί πείθονται). Καθώς όμως προσμειγνύουν τον Ελληνισμό με την Ορθοδοξία, δημιουργούν εύλογες απορίες, αμηχανία τρομερή άλλα και σύγχυση αθεράπευτη στα πνεύματα των ανθρώπων, διότι: α) Οι μεν σημερινοί λάτρεις της Ρωμιοσύνης γνωρίζουν ότι στο Βυζάντιο οι τότε ιεράρχες δεν θεωρούσαν καλούς ορθοδόξους χριστιανούς τους ελληνίζοντας, εκείνους δηλαδή πού ήσαν Έλληνες, λάτρεις του πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων προγόνων, και τους αφόριζαν και β) Οι δε σημερινοί λάτρεις του αρχαίου και νέου Ελληνισμοϋ, κινδυνεύουν να μη θεωρούνται κατά τους ιεράρχες καλοί Έλληνες, αν δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι!
Οι προσαρμογές αυτές των ιεραρχών θυμίζουν τις «Οβιδιακές Μεταμορφώσεις» αλλά και το διήγημα του Τσέχοφ «Ο Χαμαιλέων». Τί να κάνουμε; Έτσι είναι ο κόσμος! Όλοι μας αλλάζουμε με τον χρόνο και κατά τις περιστάσεις! Και ενώ προσαρμόζονται οι ιεράρχες εύκολα στις νέες απαιτήσεις των καιρών, παραλείπουν επιμόνως μερικά πράγματα, πού θα τους τιμούσαν: Δεν εξηγούν λ.χ. στον ελληνικό λαό γιατί οι προκάτοχοί τους στο Βυζάντιο έδιωξαν τους Έλληνες, χλεύασαν την σοφία τους, κατέστρεψαν τα μνημεία, κατήργησαν την ελληνική παιδεία. Ούτε αναζητούν λ.χ. τις τοποθεσίες όπου ο Άλάριχος, συνεργαζόμενος με τους μοναχούς και τον κλήρο της εποχής εκείνης, έσφαξε ήβηδόν τους Έλληνες, η δε Αγία Θεοδώρα παλούκωσε 100.000 Έλληνες, ώστε να μεταβούν εκεί και να αποθέσουν δύο λουλούδια.
Δεν αισθάνονται την ανάγκη να καυτηριάσουν τα εγκλήματα πού οι κληρικοί εκείνοι διέπραξαν κατά του Ελληνισμού και να ζητήσουν, για τις πράξεις εκείνων των συναδέλφων τους, συγγνώμη από το ελληνικό έθνος (ο πάπας Παύλος Β' ζήτησε ήδη συγγνώμη για τους διωγμούς, τις καταστροφές και τις πιέσεις πού επί δέκα και πλέον αιώνες διέπραξε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία [Καθημερινή, 15 Μαρτίου 2000]). Αυτά βεβαίως απαιτούν γενναιότητα ψυχής, την οποία φαίνεται ότι έχουν οι ιεράρχες, όταν τους βλέπουμε να αγορεύουν από του άμβωνα. Ας πουν επί τέλους οι ιεράρχες στον ελληνικό λαό γιατί τότε στο Βυζάντιο οι προκάτοχοί τους εξύβριζαν και χλεύαζαν τους Έλληνες και την σοφία τους, ενώ τώρα λέγουν και πράττουν άλλα ...;
ΒΙΝΤΕΟ ΣΟΚ!!Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΑΔΩΝΙ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΣΕ ΓΥΜΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΠΗ!!!
Βίντεο που έκανε την εμφάνισή του πριν λίγες ώρες στο youtube δείχνει τον αδερφό του Άδωνη παρέα με τη Πέπη Τσεσμελή πρωταγωνιστές.
Όταν το πρωτοείδαμε δεν ξέραμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε
Δείτε πιο κάτω και θα καταλάβετε ...ΚΑΙ ΚΛΑΜΑ Ο ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΟΣ!!!ΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑ!!
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΚΑΙ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ!!!
Ο άγνωστος Υμνος στην Αρετή του Αριστοτέλη!!!
Η συγκεκριμένη ιδιότητα του Αριστοτέλη ως υμνογράφου, παραμένει στις μέρες μας παντελώς άγνωστη!!Μέσα από τον ύμνο αναδεικνύεται για μια φορά ακόμα το πόσο καταστροφική για την πατρίδα μας ήταν η βίαιη επιβολή του χριστιανισμού στους Έλληνες!!Αν οι Έλληνες μεγάλωναν σύμφωνα με την Ελληνική κοσμοθεωρία δεν θα υπήρχε σήμερα όλη αυτή η αθλιότητα!!ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ!!ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!!ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ
Ο Διογένης Λαέρτιος στο βιβλίο του «ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ» αναφέρεται στους βίους και τις διδασκαλίες πολλών σπουδαίων αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων.
Στο κεφάλαιο που αφιερώνει στην ζωή και στο έργο του Αριστοτέλη, μεταξύ πολλών άλλων σημαντικών πληροφοριών που ρίχνουν άπλετο φως στην τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα του μεγάλου μας Φιλοσόφου, μας παραδίδει και έναν ΥΜΝΟ που έγραψε ο ίδιος ο Αριστοτέλης.
Η πληροφορία αυτή είναι άκρως σημαντική και αξιοσημείωτη, διότι η συγκεκριμένη ιδιότητα του Αριστοτέλη ως υμνογράφου, παραμένει στις μέρες μας παντελώς άγνωστη, καθώς δεν έχει κοινοποιηθεί ποτέ.
Σήμερα θα πρέπει να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας εξαιρετικά ευτυχείς διότι μας προσφέρεται μία μοναδική και ανεπανάληπτη δυνατότητα.
Έχουμε μπροστά μας ένα καθαρά ποιητικό του κείμενο, το μοναδικό ίσως που διασώζεται από τον Αριστοτέλη, το οποίο αποτελεί μάλιστα έναν τον ΥΜΝΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ.
Μέσω αυτού του Ύμνου, θα μπορούσαμε να διεισδύσουμε στον εσωτερικό κόσμο του μεγάλου μας Φιλοσόφου έτσι ώστε να μας αποκαλυφθεί ο χαρακτήρας και οι αντιλήψεις του, αλλά και να γνωρίσουμε επίσης τις ευαισθησίες του.
Είναι γνωστό ότι ο Αριστοτέλης έχει ασχοληθεί διεξοδικά με το μέγιστο θέμα της κατάκτησης της Αρετής κυρίως στα βιβλία του «Ηθικά Νικομάχεια» και «Ηθικά Ευδήμια», αλλά παραμένει εντελώς άγνωστο το γεγονός ότι μας έχει διασωθεί και κάποιος «Ύμνος προς την Αρετή» γραμμένος από τον ίδιο.
Στην απόδοση του κειμένου στα νέα Ελληνικά, έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια να μεταφερθούν αυτούσια τα νοήματα, οι σκέψεις και η ποιητική διάθεση του Αριστοτέλη, έτσι ώστε να κατανοήσουμε ότι η απόκτηση της Αρετής είναι πιο σπουδαία ακόμα και από το χρυσάφι όλου του κόσμου.
Διαβάστε λοιπόν και απολαύστε αυτόν τον άγνωστο ύμνο που συνέθεσε ο Αριστοτέλης προς τιμή της Αρετή!
...;Αυτός ο ύμνος λοιπόν περιέχει τα ακόλουθα:
ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΕΔΩ!!!..http://www.astrology.gr/ENALLAKTIKI-GONIA/item/31441-O-agnostos-Ymnos-stin-Areti-toy-Aristoteli
Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΡΕΙΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ R.Ambelain-BΕΡΕΤΤΑΣ!!Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΜΠΟΥΤΑΡΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!!ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ??
ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΞΕΝΟΦΕΡΤΕΣ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ!!ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΑΝΙΑ !!! ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ 1650 ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ!!
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ:ΤΟ 60%ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΓΓΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΠΑΔΕΣ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!!! Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!
ΟΙ ΠΕΡΙ ΘΕΙΟΥ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΕΜΙΣΤΟΥ ΠΛΗΘΩΝΟΣ!!!!ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ!!ΒΙΝΤΕΟ
Ιησούς Χριστός, δεν υπήρξε ποτέ!!!(μέρος α') ... Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ζούσα μόνιμα στο εξωτερικό, άκουσα σε μια δημόσια συζήτηση ότι η ύπαρξη του Ιησού ως φυσικού προσώπου δεν είναι ιστορικά τεκμηριωμένη. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν και ένας κληρικός, ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να παρέμβει εξοργισμένος για να διορθώσει την τοποθέτηση του ασεβή προλαλήσαντα. Δεν συνέβη, όμως, τίποτα και η συζήτηση συνεχίστηκε σαν να μίλαγαν για την πιθανότητα ύπαρξης ενός μυθικού προσώπου, π.χ. του βασιλιά των Αθηνών Κόδρου. Η σύγκριση είναι σίγουρα ετεροβαρής, γιατί ο Ιησούς αναφέρεται κάθε μέρα με ανθρώπινες και θεϊκές ιδιότητες από εκατομμύρια ανθρώπους και θεωρείται ο ιδρυτής μιας θρησκείας που έγινε παγκόσμια (με τα όπλα του ρωμαϊκού στρατού, βέβαια!), ενώ τον Κόδρο ελάχιστοι τον έχουν ακούσει. Έκτοτε αποφάσισα να ψάξω το θέμα συστηματικά, να αναζητήσω τις πηγές και τις ιστορικές μελέτες. Το έκανα και, τελικά, διαπίστωσα πάρα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, καταρχάς ότι και διάφοροι Έλληνες, επιφανείς μελετητές (Μπέγζος) της χριστιανικής ιστορίας αμφιβάλλουν ότι υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο ο Ιησούς. Για τη ζωή του Ιησού δεν υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες, εκτός των Ευαγγελίων, τα οποία όμως, όπως όλα τα ιερά βιβλία των θρησκειών, δεν θεωρούνται έγκυρα ιστορικά συγγράμματα. Αλλά ακόμα και ανώτεροι εκκλησιαστικοί παράγοντες υποβαθμίζουν τη σημασία των Ευαγγελίων, αναφέροντας ότι: «Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια... αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια... όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (μητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/4/2006). Αυτό σημαίνει ότι τίποτα σταθερό (γραπτό) δεν υπάρχει, παρά τις συνεχείς αναφορές σε λόγια που είπαν ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος κλπ. Για κάθε εποχή ισχύει λοιπόν αυτό που επιβάλλει η συγκυρία και εξυπηρετεί τον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Έτσι, «η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα αιτήματα κάθε τόπου και κάθε εποχής» (προμετωπίδα θεολογικής Σχολής Πανεπ. Αθήνας) - τουτέστιν ο ορισμός του καιροσκοπισμού. Τα ιστορικά στοιχεία Η σύγκριση είναι σίγουρα ετεροβαρής, γιατί ο Ιησούς αναφέρεται κάθε μέρα με ανθρώπινες και θεϊκές ιδιότητες από εκατομμύρια ανθρώπους και θεωρείται ο ιδρυτής μιας θρησκείας που έγινε παγκόσμια (με τα όπλα του ρωμαϊκού στρατού, βέβαια!), ενώ τον Κόδρο ελάχιστοι τον έχουν ακούσει. Έκτοτε αποφάσισα να ψάξω το θέμα συστηματικά, να αναζητήσω τις πηγές και τις ιστορικές μελέτες. Το έκανα και, τελικά, διαπίστωσα πάρα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, καταρχάς ότι και διάφοροι Έλληνες, επιφανείς μελετητές (Μπέγζος) της χριστιανικής ιστορίας αμφιβάλλουν ότι υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο ο Ιησούς. Για τη ζωή του Ιησού δεν υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες, εκτός των Ευαγγελίων, τα οποία όμως, όπως όλα τα ιερά βιβλία των θρησκειών, δεν θεωρούνται έγκυρα ιστορικά συγγράμματα. Αλλά ακόμα και ανώτεροι εκκλησιαστικοί παράγοντες υποβαθμίζουν τη σημασία των Ευαγγελίων, αναφέροντας ότι: «Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια... αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια... όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (μητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/4/2006). Αυτό σημαίνει ότι τίποτα σταθερό (γραπτό) δεν υπάρχει, παρά τις συνεχείς αναφορές σε λόγια που είπαν ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος κλπ. Για κάθε εποχή ισχύει λοιπόν αυτό που επιβάλλει η συγκυρία και εξυπηρετεί τον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Έτσι, «η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα αιτήματα κάθε τόπου και κάθε εποχής» (προμετωπίδα θεολογικής Σχολής Πανεπ. Αθήνας) - τουτέστιν ο ορισμός του καιροσκοπισμού. Τα ιστορικά στοιχεία Οι λιγοστές πληροφορίες από εξωβιβλικές πηγές, όπως τα έργα των Σουητώνιου, Ιώσηπου και Τάκιτου ή το Ταλμούδ, δεν είναι σύγχρονες του Ιησού και αναφέρονται έμμεσα σ' αυτόν, χωρίς να δίνουν αξιόλογες πληροφορίες, κυρίως όμως, θεωρούνται πολύ αμφίβολης εγκυρότητας. Καταρχάς, ο Φίλων ο Αλεξανδρινός (Philo Alexandrinus, ~20 π.Χ.- 54 μ.Χ.), Εβραίος φιλόσοφος με θαυμασμό προς τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος είχε ενεργό ρόλο εκπροσώπησης των Εβραίων στη Ρώμη, έγραψε σημαντικά ιστορικά και φιλοσοφικά έργα, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για τον Ιησού και τη διδασκαλία του, ενώ περιγράφει στα έργα του μέχρι και ασήμαντες λεπτομέρειες από τη ζωή των Ιουδαίων της εποχής του. Επίσης ο Τιβέριος Αλέξανδρος (Tiberius Iulius Alexander, ~10- ~70μ.Χ.), που ήταν στρατιωτικός και διοικητικός εκπρόσωπος της Ρώμης στην Ιουδαία και ανώτερος άρχοντας των Ιουδαίων στην Αίγυπτο, ανιψιός του προαναφερθέντος Φίλωνα, και επίσης συγγραφέας της ιουδαϊκής ιστορίας, δεν αναφέρει στα έργα του τίποτα απολύτως για κάποιον Ιησού που συγκινούσε τον κόσμο, τη θρυλούμενη ανάστασή του και πιθανούς οπαδούς του. Εδώ συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα που ανατρέπουν τους νόμους της φύσης και της λογικής, όπως τα περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος (27.50-54): «ο δε Ιησούς κράξας αφήκε το πνεύμα. Και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη... και η γη εσείσθη και οι πέτρες εσχίσθησαν» και ο Φίλων με τον ανιψιό του, δεν αντελήφθησαν τίποτα. Και πέραν αυτού: «τα μνημεία άνοιξαν και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την έγερση (ανάσταση) αυτού (του Ιησού) εισήλθαν εις την άγια πόλη και ενεφανίσθησαν σε πολλούς». Δηλαδή, κυκλοφορούσαν «άγιοι» της (χριστιανικής;) θρησκείας και κανείς δεν τους συνάντησε, έστω τον Αβραάμ και τον Μωυσή ή κάποιους άλλους. Αν πράγματι είχαν συμβεί επί των ημερών του οι πολλαπλές και μαζικές συναθροίσεις «πιστών» ή περίεργων, αν είχαν συμβεί τα ιαματικά και διατροφικά θαύματα που περιγράφονται στα Ευαγγέλια, αν είχαν αναστηθεί «άγιοι» άνθρωποι, σίγουρα θα υπήρχε κάποια αναφορά στα συγγράμματα του Φίλωνα και του Τιβέριου. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, είτε δεν συνέβη τίποτα από αυτά, είτε διαδίδονταν τέτοια γεγονότα τόσο συχνά και από τόσους πολλούς θαυματοποιούς δάσκαλους, ώστε να μην θεωρούνται, έστω και ως ασήμαντα περιστατικά, άξια αναφοράς. Ο Ιώσηπος Φλάβιος (Josephus Flavius, 37-100 μ.Χ.), στρατιωτικός και ιστορικός με αριστοκρατική καταγωγή και θρησκευτική μόρφωση, έζησε στην Παλαιστίνη και αιχμαλωτίστηκε (67 μ.Χ.) από τους Ρωμαίους στον ιουδαϊκό πόλεμο που κατέληξε στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) Στα βιβλία του «Πόλεμος των Ιουδαίων» και «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» περιγράφει ο Ιώσηπος με λεπτομέρειες διάφορα περιστατικά από την απώτερη και πρόσφατη ιστορία του λαού του, αναφέρεται σε διάφορες εβραϊκές αιρέσεις κτλ., δεν κάνει όμως καμιά αναφορά σε χριστιανούς. Απρόσμενα και εκτός συμφραζομένων περιγράφει όμως ο Ιώσηπος, σε κάποιο σημείο των «Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων», μάλλον επαινετικά, τη δραστηριότητα και τα θαύματα του Ιησού, τον οποίο αποκαλεί «μεσσία». Οι θρησκευτικά αδέσμευτοι Ιστορικοί, κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Ιώσηπος ήταν πιστός στην ιουδαϊκή θρησκεία και διέθετε βαθιά μόρφωση για θρησκευτικά και ιστορικά θέματα, συνάγουν το συμπέρασμα ότι η αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού οφείλεται σε μεταγενέστερη προσθήκη στο έργο του. Αυτό ενισχύεται κι από το γεγονός ότι ο Ωριγένης (3ος αιώνας), πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας, κατηγορεί σε κείμενό του τον Ιώσηπο ότι δεν δέχεται πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος μεσσίας της ιουδαϊκής θρησκείας. Αντίθετα, ο Ευσέβιος που έζησε τον 4ο αιώνα, θεωρεί δεδομένη την αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού ως μεσσία. Έτσι συμπεραίνεται ότι η προσθήκη στα γραπτά του Ιώσηπου (XVIII, 63 κ.ε., XX, 200 κ.ε.) έγινε εκείνο το χρονικό διάστημα (βλέπε επίσης το Bautz, Kirchenlexikon - Εκκλησιαστικό Λεξικό). Το Ταλμούδ αναφέρεται στον Ιησού σε κεφάλαιο που γράφτηκε τον 3ο αιώνα, τον ονομάζει όμως τις πιο πολλές φορές Μπεν Σταντά ή Μπεν Παντιρά και τον συνδέει με πρόσωπα και περιστατικά που συνέβησαν περίπου 100 χρόνια πριν από αυτά που αναφέρονται στα Ευαγγέλια. Την εποχή που γράφτηκε αυτό το μέρος του Ταλμούδ υπήρχε όμως ήδη εξάπλωση του χριστιανισμού και γι' αυτό είναι ανεξήγητη η αντίφαση. Πιθανολογείται λοιπόν ότι στο Ταλμούδ καταγράφηκαν όχι οι «επίσημες» χριστιανικές απόψεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν είχαν διαμορφωθεί ακόμα, αλλά εκείνες κάποιας από τις πολλές χριστιανικές κοινότητες που είχαν δημιουργηθεί στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο διακεκριμένος στωικός φιλόσοφος Σενέκας (Lucius Annaeus Seneca, ~4-65 μ.Χ.) που έζησε τον 1ο χριστιανικό αιώνα, αν και εκφράζει στα έργα του φιλοσοφικές απόψεις που δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτές του χριστιανισμού και γι' αυτό επαινείται από τους πατέρες Τερτυλλιανό και Ιερώνυμο, δεν κάνει στα έργα του καμία αναφορά στον Ιησού και στους χριστιανούς, παρότι σχολιάζει επιπτώσεις στην πολιτική της Ρώμης από διάφορα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα της εποχής. Γι' αυτό πιθανολογείται ότι, αυτό που καθιερώθηκε αργότερα ως «χριστιανική διδασκαλία», έχει εμπλουτιστεί, μεταξύ άλλων, με υλικό από τη φιλοσοφία του Σενέκα και όχι ότι ο Σενέκας απηχεί τις, έτσι κι αλλιώς ακόμα αδιαμόρφωτες, χριστιανικές απόψεις. Εννοείται, η ιστορία ότι ο Παύλος αλληλογραφούσε με τον Σενέκα και για επιβεβαίωση κυκλοφορούσε κάποτε μια συλλογή από επιστολές τους, αποτελεί μια ακόμα μυθοπλασία που είχε στόχο να δημιουργήσει μια λαμπερή εικόνα για τους κοινωνικά και διανοητικά ενδεείς εκπροσώπους της νέας θρησκείας. Ο ιστορικός Τάκιτος (Publius Cornelius Tacitus, ~56-115/120), για τον οποίο υπάρχουν μόνο διάσπαρτες πληροφορίες, αναφέρεται στους χριστιανούς στο βιβλίο του «Χρονικά» με εχθρικό ύφος, πράγμα που σημαίνει ότι κατά το δεύτερο χριστιανικό αιώνα είχαν ήδη συγκροτηθεί και ήταν υπολογίσιμες οι ομάδες οπαδών του χριστιανισμού, οι οποίοι οπαδοί διαμόρφωσαν σταδιακά αυτό που θεωρείται σήμερα ιστορία του Ιησού. Τα κείμενα του Τάκιτου που γνωρίζουμε σήμερα, είναι αντίγραφα που έγιναν από μοναχούς, στο διάστημα 9ος-11ος αιώνας μ.Χ. και από τα συγγράμματα αυτά λείπει η εξιστόρηση των γεγονότων της περιόδου από το έτος 28 μέχρι το έτος 34 μ.Χ., δηλαδή μιας πολύ σημαντικής περιόδου για το χριστιανισμό. Άρα, δεν είναι διαθέσιμη κάποια έγκυρη έκδοση αυτών των κειμένων. Πιθανόν μέρος των χειρογράφων του Τάκιτου να είχε καταστραφεί ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, επειδή οι περιγραφές του δεν ταίριαζαν στις μυθοπλασίες που διαμορφώθηκαν στα πλαίσια της συγκροτούμενης θρησκείας. Ο Σουητώνιος (Gaius Tranquillus Suetonius, 75-160) που ήταν σύγχρονος του Τάκιτου, περιγράφει διωγμούς χριστιανών από τον Νέρωνα και τους αναφέρει περιφρονητικά ως «είδος ανθρώπων που είχαν προσηλωθεί σε κάποια καινούργια και βδελυρή δεισιδαιμονία». Επίσης στο έργο του «Κλαύδιος» αναφέρεται ο ιστορικός στην «...υποκίνηση των Εβραίων από κάποιον Χρηστό ...» Αυτό δεν αποτελεί βέβαια μαρτυρία για την ιστορική παρουσία του Ιησού αλλά καταγραφή πληροφοριών. Το γεγονός όμως ότι ο άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας και γραμματικής Σουητώνιος έγραψε Χρηστός (που ήταν τότε όνομα δούλων, χρήσιμος, καλός) αντί του Χριστός (χρισμένος), έχει δώσει λαβή σε υποψίες ότι αυτή η φράση προστέθηκε μεταγενέστερα από ανθρώπους του εκκλησιαστικού μηχανισμού με ελλιπή παιδεία. Αυτό που εντυπωσιάζει ιδιαιτέρως είναι το γεγονός ότι, τόσο ο βιογράφος, ιστορικός και δοκιμιογράφος Πλούταρχος που έζησε στο διάστημα 50-120 μ.Χ., όσο και ο ιστορικός και περιηγητής Παυσανίας που έζησε περίπου από το 110-115 μ.Χ. έως περίπου το 180 μ.Χ., οι οποίοι γνώριζαν άριστα τον ελληνόφωνο χώρο και περιγράφουν ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά θέματά του, δεν κάνουν καμία αναφορά, ούτε για χριστιανούς, ούτε για τον αρχηγός τους, οι οποίοι, σύμφωνα με την καθιερωμένη μυθοπλασία, προσέλκυαν μεγάλους αριθμούς νέων πιστών... Στο χάρτη της εικόνας που περιέχεται σε σχολικά βιβλία και άλλα χριστιανικά έντυπα, φαίνεται ότι περί τα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. είχαν εκχριστιανιστεί όλη η Μικρά Ασία και μεγάλα τμήματα της Ελλάδας και της Παλαιστίνης. Κι όμως οι δύο οξυδερκείς παρατηρητές των κοινωνιών και της ιστορίας τους δεν παρατήρησαν ή δεν σημείωσαν οτιδήποτε σχετικό. Το πιθανότερο είναι λοιπόν ότι οι χριστιανικές ομάδες ήταν ολιγάριθμες και χωρίς αξιόλογη προσέλευση και πήραν έκταση με την κρατικοποίηση αυτής της θρησκείας και την επιβολή της ως μοναδικής και υποχρεωτικής στα τέλη του 4ου αιώνα. Αναφορές στον Ιησού γίνονται σε επιστολή ενός Πόπλιου Λεντούλου (Publius Lentulus) που αναφέρεται σε μεταγενέστερα κείμενα ως Ρωμαίος στρατιωτικός διοικητής στην Ιερουσαλήμ. Η επιστολή αποτελεί αναφορά προς τη Γερουσία της Ρώμης και στον Τιβέριο που ήταν αυτοκράτωρ στα έτη 14-37 μ.Χ. και περιλαμβάνει φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του Ιησού, όπως το μέτριο ανάστημά του (statura procerus, mediocris et spectabilis), το χρώμα των μαλλιών του κ.ά. Η επιστολή αυτή εμφανίστηκε πρώτη φορά κατά το 13ο αιώνα στη Ρώμη ως ανακαλυφθείσα ανάμεσα σε διάφορα χειρόγραφα και φυσικά αντιμετωπίστηκε με καχυποψία. Ήδη το γεγονός ότι αναφέρονται στο κείμενό της χαρακτηρισμοί, όπως «προφήτης της αλήθειας», «υιός του θεού» και «Ιησούς Χριστός» δείχνουν ότι πρόκειται για αυθαίρετη κατασκευή, δεδομένου ότι οι δύο πρώτοι όροι προέρχονται από την ιουδαϊκή θρησκεία και δεν είχε λόγο να τους χρησιμοποιεί ένας Ρωμαίος αξιωματικός, η δε ονομασία Χριστός για τον Ιησού είναι ιστορικά μεταγενέστερη και δεν είναι δυνατόν να είχε χρησιμοποιηθεί σε ανύποπτο χρόνο. Η σύγχρονη «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» αναφέρει ότι Ρωμαίος διοικητής με τέτοιο όνομα δεν υπήρξε ποτέ στην Ιουδαία και δέχεται ότι η επιστολή αυτή είναι χαλκευμένη. Πέρα από αυτές τις (αμφιλεγόμενες) αναφορές, δεν υπάρχει κάποια ιστορική περιγραφή της ζωής του Ιησού. Ακόμα και η ημερομηνία γεννήσεώς του, δεν είναι γνωστή, παρότι ακριβώς αυτό το έτος γεννήσεως έχει καθοριστεί ως η αρχή της σύγχρονης χρονολογήσεως. Το έτος γεννήσεως του Ιησού εκτιμάται ότι βρίσκεται μεταξύ τού 4 και του 1 π.Χ. Η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γεννήσεως δεν έχει σχέση με τον Ιησού, αλλά ταυτίζεται με την ημέρα γεννήσεως προχριστιανικών θεϊκών μορφών (Μίθρας) και με ρωμαϊκές εορταστικές εκδηλώσεις. Στη χριστιανική Ρώμη καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου ως εορτή τής γεννήσεως το έτος 354, στην Κωνσταντινούπολη το 379 και στην Αντιόχεια το 388. Οι Ιστορικοί εκτιμούν ότι τα αναγραφόμενα στα Ευαγγέλια και τις υπόλοιπες γραφές, εφόσον δεν είναι μεταγενέστερες προσθήκες και προσαρμογές, αποτελούν σύμπτυξη ιστοριών από τη ζωή και τις δραστηριότητες πολλών δεκάδων θρησκευτικών θαυματοποιών διδασκάλων, οι οποίοι έζησαν και δίδασκαν στην Παλαιστίνη εκείνους τους αιώνες και θεωρούσαν τον εαυτό τους προφήτη και μεσσία. Ένας ή περισσότεροι από αυτούς πιθανόν να ονομάζονταν Ιησούς, όνομα που ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή στην περιοχή. Κατά μία εκδοχή, μάλιστα, είναι πιθανόν να ταυτίζεται η δραστηριότητα του ευαγγελικού Ιησού με εκείνη του Ιωάννη του βαπτιστή. Για τα χρόνια από τη γέννηση μέχρι τη δημόσια εμφάνιση του Ιησού, η οποία τοποθετείται σύμφωνα με αναφορές στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο περί τα έτη 28-29, δεν υπάρχουν επίσης ιστορικά στοιχεία. Αναφορές για τη σταύρωση τού ευαγγελικού Ιησού ομοιάζουν με υπαρκτά γεγονότα που συνέβησαν κατά τα χρόνια διοίκησης του Πόντιου Πιλάτου (26-36). Η θανάτωση στο σταυρό επιβαλλόταν κατά το ρωμαϊκό ποινικό δίκαιο για πολιτικά εγκλήματα σε μη Ρωμαίους πολίτες. Η σταύρωση λοιπόν του Ιησού που εκτιμάται ότι έγινε στα έτη μεταξύ 29 και 31, πρέπει να είναι συνέπεια καταδίκης του για εξέγερση κατά της αυτοκρατορίας. Από τα προαναφερόμενα συνάγεται ότι δεν υπήρξε ο Ιησούς ως φυσικό πρόσωπο; Φυσικά και όχι, δεδομένου ότι υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον τότε γνωστό κόσμο, για τους οποίους σε καμιά ιστορική πηγή δεν αναφέρεται οτιδήποτε. Πιθανό είναι λοιπόν να υπήρξε μεν ο συγκεκριμένος Ιησούς ως φυσικό πρόσωπο ένας μαραγκός που σαλτάρησε στα 30 του και θεώρησε ότι είναι υιός θεού, αλλά τίποτα από αυτά που μεγαλοποιούν τα ευαγγέλια δεν ευσταθεί. Δηλαδή δεν θα έδωσε καμιά αφορμή, με συζητήσεις περί το άτομό του, με μαζικές συναθροίσεις προσώπων, με θαύματα κλπ. κλπ., ώστε να αναφερθούν σ' αυτόν οι Ιστορικοί της εποχής. (συνεχίζεται>>>) Από τα προηγούμενα συνάγεται ότι, ο αρχηγός της χριστιανικής θρησκείας πιθανότατα δεν υπήρξε, όπως περιγράφεται στα ιερά βιβλία του χριστιανισμού (Μπέγζος), αυτά τα ιερά βιβλία δεν αποτελούν την βάση της πίστης των χριστιανών, αλλά οι αποφάσεις των εκκλησιαστικών συνόδων (Ιερόθεος) και, τέλος, η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται κατά εποχή και κατά περιοχή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)... Η χριστιανική θρησκεία που επεβλήθη αρχικά από το ρωμαϊκό στρατό, παραγεμίστηκε σταδιακά με πλήθος μυθοπλασιών με στόχο τη χειραγώγηση των ανθρώπων και την εξυπηρέτηση της κρατικής εξουσίας και του εκκλησιαστικού μηχανισμού που συγκροτήθηκε.
ΝΕΟ ΞΕΒΡΑΚΩΜΑ!!ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ ΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!!
Τα συσσίτια της Εκκλησίας, υποστηρίζει το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, καθώς καθημερινά τροφοδοτεί την ενορία Περιβλέπτου, που βρίσκεται στην περιοχή του, με τα φαγητά που περισσεύουν από τα γεύματα των ασθενών και του προσωπικού. Την πρωτοβουλία, πήρε ο Διοικητής του Ιδρύματος, Βασίλης Δημόπουλος, ο οποίος μετά από συνεννόηση με την προϊσταμένη του Τμήματος Διατροφής του Νοσοκομείου, έκρινε ότι «δεν πρέπει να πάει στα σκουπίδια έστω και μια μερίδα φαγητού», γιατί θα φανεί χρήσιμη σε κάποιον που την έχει ανάγκη. Την προσπάθεια, αγκάλιασαν με κοινωνική ευαισθησία και οι εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο. Η ενορία Περιβλέπτου σιτίζει καθημερινά, περισσότερους από 500 πολίτες, οι οποίοι είναι άνεργοι και άποροι.Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων δηλαδή το κράτος χρηματοδοτεί τα συσσίτια της εκκλησίας με σκοπό την ηρωοποίηση της Εβραϊκής αίρεσης!!Το έχουμε ξαναπεί όλοι θέλουν να προικίσουν την Εβραία νύφη με το όνομα Ορθόδοξη εκκλησία με σκοπό να βγάλουν προς τα έξω το δήθεν φιλανθρωπικό της έργο!!Οι πολίτες νομίζουν ότι τους ταΐζει η εκκλησία αλλά η αλήθεια είναι ότι η χριστιανική μαφία με τα μαύρα δεν δίνει ούτε ένα ευρώ!!
Ο ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΡΩΜΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΑΠΑΔΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΝΙΑ!!
Ρωμιοί -Ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, η ονομασία Έλλην σήμαινε πλέον τον ειδωλολάτρη!! Ο Ανθέλληνας ρασοφόρος Αθανάσιος απαγορεύει με ποινή θανάτου στους Έλληνες να αυτοαποκαλούνται Έλληνες και επιβάλει τον όρο Ρωμιός!! Ρωμαίοι ή Ρωμιοί ένα όνομα το οποίο είχε πολιτικές προεκτάσεις αφού δήλωνε όλους τους ελεύθερους πολίτες της Αυτοκρατορίας και όχι την καταγωγή τους. Σημειωτέον ότι οι ίδιοι ονόμαζαν το κράτος τους Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και όχι Βυζαντινή, ενώ η Κωνσταντινούπολη αρχικά ονομάστηκε Νέα Ρώμη. Κατά τη δύση της Αυτοκρατορίας και την αποκοπή περιοχών που κατοικούνταν από αλλοεθνείς, ταυτίζεται με το ό,τι σήμερα ονομάζουμε Έλληνα, αποκτά δηλαδή ένα εθνικό χαρακτήρα. Η ονομασία Ρωμιός χάνει επί τουρκοκρατίας την αίγλη του "αυτοκρατορικού" Ρωμαίος και με τις σκληρές συνθήκες της υπό ζυγόν διαβίωσης αποκτά την χροιά του καταφερτζή, του καπάτσου, του ξύπνιου. "Από τις αρχές του 20ου αιώνα το "Ρωμιός" χρησιμοποιήθηκε ως αντίθεση προς τον μιμητισμό της Ευρώπης, τη λαϊκή χριστιανική βυζαντινή ανατολική (αλλά όχι ανατολίτικη) φυσιογνωμία του Νεοέλληνα"[9]. Οι Λατίνοι συνέχισαν να χαρακτηρίζουν τους Έλληνες με το όνομα Γραικός. Η ονομασία Ρωμιός συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ακόμα στην Ελλάδα και ειδικά στην Τουρκία ..
ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ: Η ζωή των υπόδουλων Ελλήνων. Ο σουλτάνος αναγνώρισε την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ως επίσημο θεσμό μέσα στο κράτος του και παραχώρησε ορισμένα προνόμια στον οικουμενικό πατριάρχη, που τον καθιστούσαν εθνάρχη, δηλ. θρησκευτικό και πολιτικό αρχηγό των υπόδουλων Ελλήνων. Πρώτος πατριάρχης μετά την Άλωση αναδείχτηκε ο λόγιος Γεννάδιος Σχολάριος. Ο σουλτάνος παραχώρησε ακόμα και μερικά προνόμια κοινοτικής αυτοδιοίκησης, για να μπορούν οι Τούρκοι να ασχολούνται απερίσπαστοι με τον πόλεμο και να εισπράττουν χωρίς κόπο τους φόρους.Ο όρος Ρωμιός συνεχίστηκε και στην Τουρκοκρατία μάλιστα οι ανθέλληνες Ρασοφόροι ήθελαν μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς κατακτητές να δώσουν στην πατρίδα μας το όνομα Ρωμανία!!Η σθεναρή αντίδραση του Κολοκοτρώνη και των άλλων ηγετών της επανάστασης του 1821 απέτρεψε αυτήν την εθνική προδοσία!!Ναι αυτοί που βάφτισαν μετέπειτα οι Ελλαδέμποροι Χριστιανούς!!
Το σχέδιο για την ανασύσταση του Ελληνικού Κράτους προωθήθηκαν σημαντικά από τον «πατριάρχη» του ελληνικού διαφωτισμού, Αδαμάντιο Κοραή. Επηρεασμένος από τον αντιβυζαντινισμόπου είχε επικρατήσει στον δυτικό χώρο από το μίσος των Φράγκων, απέβλεπε στην ανασύσταση της αρχαίας Ελλάδος και στην αναβίωση του πολιτισμού της, που όμως, όπως έλεγε, είχε φθαρή από τον «βυζαντινισμό και τον τουρκισμό». Κατά τον Κοραή η Ελλάδα έπρεπε να εξευρωπαϊστή. Αυτή είναι η περίφημη αρχή της μετακένωσης σύμφωνα με την οποία όλος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ήταν στην βάση του ελληνικός, και επομένως αυτός ο πολιτισμός πρέπει να επανέλθη στην κοιτίδα του, την Ελλάδα, ναπεράση δηλαδή «από τα κοφίνια των αλλογενών εις τα κοφίνια των Ελλήνων».Οι ρασοφόρο είχαν άλλασχέδια!!
Δεν είναι δυνατόν η φυλή να τίθεται υπεράνω της ενότητος την οποία διασφαλίζει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία υποστήριζαν οι ανθέλληνες Χριστιανοί!!
Όπως βλέπετε φίλοι μου ο όρος Ρωμιός είναι προδοτικός και όποιος τον αποδέχεται προδότης της πατρίδας!!ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ: ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗ ΜΑΝΗ ΟΣΤΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΝΕΑΝΤΕΡΤΑΛ!!
Σπουδαία ανακάλυψη στη Δ.ακτή της Μάνης:Έλληνες και ξένοι ερευνητές ανακάλυψαν Οστά και εργαλεία από Νεάντερταλ
Οστά και εργαλεία από Νεάντερταλ εντόπισε μια ομάδα ελλήνων και ξένων ερευνητών στο σπήλαιο Καλαμάκια στη δυτική ακτή της Μάνης.
Η ανακάλυψη έρχεται να ενισχύσει την πεποίθηση των επιστημόνων για την ισχυρή παρουσία των Νεάντερταλ στη Μάνη κατά την Ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, καθώς στο γειτονικό σπήλαιο Λακωνίς έχει ήδη ανακαλυφθεί ένα δόντι από Νεάντερταλ.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό για θέματα ανθρώπινης εξέλιξης «Journal of Human Evolution», έγινε με επικεφαλής την παλαιοανθρωπολόγο Κατερίνα Χαρβάτη του γερμανικού πανεπιστημίου «Έμπερχαρντ Καρλς» του Τίμπιγκεν, ενώ στην έρευνα συμμετείχαν ο Ανδρέας Δάρλας και η Ελένη Ψαθή από τις Εφορείες Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας της βόρειας και της νότιας Ελλάδας αντίστοιχα, καθώς και άλλοι γερμανοί και αμερικανοί ερευνητές.
Το μεσο-παλαιολιθικό σπήλαιο Καλαμάκια, που φθάνει σε βάθος 20 μέτρων, ανασκάφηκε για πρώτη φορά την περίοδο 1993-2006 από μια διεπιστημονική ομάδα ελλήνων και γάλλων ερευνητών της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας και Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού. Τα ευρήματα (λίθινα εργαλεία, πλούσια πανίδα και ανθρώπινα οστά) στη συγκεκριμένη τοποθεσία χρονολογούνται προ 39.000 έως 100.000 ετών περίπου και βρίσκονται σε διάφορα γεωλογικά στρώματα, που αντιστοιχούν σε διαφορετικές εποχές.
Μεταξύ άλλων, ανακαλύφθηκαν 10 δόντια κι ένα τμήμα κρανίου, που προέρχονται από τουλάχιστον οκτώ ενήλικα άτομα και παιδιά, που θεωρούνται Νεάντερταλ με βάση τη μορφολογία των οστών, καθώς και με βάση τα ίχνη της τροφής πάνω σε αυτά, που παραπέμπουν σε διατροφή παρόμοια με εκείνη των Νεάντερταλ.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι στη Μάνη οι Νεάντερταλ και οι πρόγονοι του συγχρόνου ανθρώπου (Homo sapiens) είχαν την ευκαιρία να διασταυρώσουν τους δρόμους τους και πιθανώς να αλληλεπιδράσουν.
Οι Νεάντερταλ εισήλθαν στο έδαφος της Ευρώπης πολλές δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν τους προγόνους μας και έζησαν στη «γηραιά ήπειρο» έως πριν από 35.000 χρόνια τουλάχιστον (σε μερικά απομονωμένα μέρη, όπως η Ιβηρική χερσόνησος ίσως και έως πιο πρόσφατα).
«Η Ελλάδα βρίσκεται ακριβώς πάνω στην πιο πιθανή διαδρομή εξάπλωσης στην Ευρώπη των πρώτων συγχρόνων ανθρώπων και των πιο πρώιμων ανθρωπιδών από την Αφρική μέσω της εγγύς Ανατολής», δήλωσε η Κατερίνα Χαρβάτη, σύμφωνα με το Live Science. «Επίσης βρίσκεται στην καρδιά μιας από τις τρεις μεσογειακές χερσονήσους της Ευρώπης, που λειτούργησαν ως καταφύγια για ζωικά και φυτικά είδη, συμπεριλαμβανομένων των ανθρωπίνων πληθυσμών, στη διάρκεια της εποχής των παγετώνων, δηλαδή υπήρξαν περιοχές όπου τα είδη και οι πληθυσμοί κατάφεραν να επιβιώσουν στη διάρκεια των χειρότερων περιόδων επιδείνωσης του κλίματος», πρόσθεσε.
«Μέχρι πρόσφατα, πολύ λίγα πράγματα ήσαν γνωστά για την απώτερη προϊστορία στην Ελλάδα, κυρίως επειδή η αρχαιολογική έρευνα στη χώρα έχει εστιαστεί στην κλασική και σε άλλες πιο πρόσφατες περιόδους», όπως επεσήμανε η ελληνίδα παλαιοανθρωπολόγος.
Όπως έδειξε η έρευνα, ακόμα και στο απόγειο των παγετώνων, στο σπήλαιο Καλαμάκια στη Μάνη επικρατούσε ένα ήπιο κλίμα, που επέτρεπε τη διαβίωση πολλών ζώων (ελάφια, αγριόχοιροι, λαγοί, ελέφαντες, νυφίτσες, αλεπούδες, λύκοι, λεοπαρδάλεις, αρκούδες, γεράκια, οχιές, χελώνες, βάτραχοι κ.α.). Τα εργαλεία που βρέθηκαν, περιλαμβάνουν ξέστρα από πυρόλιθο, χαλαζία και κοχύλια, ενώ τα λίθινα εργαλεία έχουν σχήμα τυπικό των τεχνουργημάτων των Νεάντερταλ.
Τα 14 οστά που ανακαλύφθηκαν, περιλαμβάνουν τμήματα ποδιών με ίχνη από δαγκώματα πάνω τους, ενώ τα δόντια, που μοιάζουν έντονα να προέρχονται από Νεάντερταλ, φέρουν πάνω τους σημάδια, τα οποία δείχνουν ότι οι παλαιολιθικοί εκείνοι κάτοικοι του σπηλαίου ήσαν τόσο κρεατοφάγοι όσο και φυτοφάγοι.
Η Κατερίνα Χαρβάτη και οι συνεργάτες της σχεδιάζουν νέες έρευνες σε άλλα μέρη της Ελλάδας για να ρίξουν περισσότερο φως στη συνύπαρξη Νεάντερταλ και συγχρόνων ανθρώπων. Εξέφρασε μάλιστα την αισιοδοξία της ότι «θα υπάρξουν συναρπαστικές ανακαλύψεις στα επόμενα χρόνια».
ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ!!!
ΠΗΓΗ
ΣΑΡΟΝ ΤΟ ΙΡΑΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΟΜΙΛΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!!!
Ταξιδεύοντας στο Ιράν, συνάντησα κάποιον που μόλις άκουσε ότι ήμουν Έλληνας, μου είπε την ακόλουθη συναρπαστική ιστορία. Στο Ιράν, στα βουνά κοντά στη Περσέπολη, υπάρχει ένα χωριό αποκαλούμενο Σάροο (Σάρον), όπου οι άνθρωποι μιλούν Ελληνικά μέχρι σήμερα. Μου είπε ότι επισκέφτηκε το χωριό ο ίδιος και άκουσε τους ανθρώπους εκεί να μιλάνε την Ελληνική γλώσσα. Η εξήγησή του ήταν ότι αφότου ο Αλέξανδρος επέστρεψε από τις Ινδίες, και αφού έκαψε την Περσέπολη, μερικοί από τους στρατιώτες του παρέμειναν πίσω και δημιούργησαν εκεί μια αποικία ονόματι Σάρον. Αυτή η αποικία είναι σήμερα το χωριό Σάροο. Πρέπει να σημειωθεί ότι η λέξη σάρον είναι αρχαία Ελληνική λέξη που σημαίνει σκούπα. Η λέξη σαρκά είναι παράγωγο της λέξης σάρον και χρησιμοποιείται στην Κύπρο μέχρι σήμερα και σημαίνει σκούπα. Το δε ρήμα ''σαρώ'' στη Κυπριακή διάλεκτο σημαίνει ''σκουπίζω''. Δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το χωριό ο ίδιος, αλλά εάν αυτά που λέει ο φίλος μου στο Ιράν είναι αλήθεια, τότε αυτό θα ήταν ένα νέο έδαφος για τους γλωσσολόγους της Ελληνικής γλώσσας που αποκαλύπτεται, και ένας καινούριος τόπος για μακρινούς, χαμένους Έλληνες να βρεθούν...